Προς ένα πιο λειτουργικό γάμο: εμπόδια και στόχοι (γ΄μέρος)

2) Η δεύτερη πτυχή της υπεροχής της γυναίκας που ανέφερα είναι η αντοχή της. Αντοχή σε όλα τα επίπεδα. Εμείς οι άνδρες όταν έχουμε 38 πυρετό είμαστε ερείπια. Δεν μπορούμε να πάμε ούτε στη δουλειά ούτε να κάνουμε τίποτα. Εσείς οι γυναίκες με 38 πυρετό εργάζεσθε μέσα στο σπίτι, και έξω από αυτό κάποιες φορές.
Ας εξετάσουμε την ψυχική αντοχή της γυναίκας μόνο σε ένα συγκεκριμένο θέμα ελλείψει χρόνου: στο γεγονός ότι έχοντας τη συναίσθηση της ευθύνης ως μητέρα, επωμίζεται κυρίως αυτή το βάρος της ανατροφής των παιδιών. Πολλές φορές, ή μάλλον κατά κανόνα, η γυναίκα θα ξυπνήσει τη νύχτα και θα ασχοληθεί με το μωρό και πολλές φορές γινόμαστε γελοίοι εμείς οι άντρες που λέμε το πρωί «Ά ωραία κοιμήθηκε απόψε το μωρό» για να πάρουμε την απάντηση «εσύ κοιμήθηκες ωραία, όχι το μωρό». Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επισημάνω την προσοχή των γυναικών σε κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά μέσα στις οικογένειες (και καμιά φορά πιο συχνά ακόμα μέσα στις λεγόμενες χριστιανικές οικογένειες). Η πολύ καλή πρόθεση της γυναίκας να αναλάβη τις ευθύνες της στην ανατροφή των παιδιών περισσότερο από τον άνδρα, την οδηγεί στο άλλο άκρο. Στο να μονοπωλήσει αυτή τα παιδιά. ή με άλλα λόγια, όσο και αν ακούγεται σκληρό, να αφαιρέση τα παιδιά από τον πατέρα. Η αφαίρεση των παιδιών από το πατέρα δεν γίνεται απότομα, και καμιά φορά δεν το καταλαβαίνει ούτε η ίδια ότι το κάνει. Αποτέλεσμα του γεγονότος είναι να χαθεί η ισορροπία.
Η ισορροπία όμως εδώ για να είμαστε και δίκαιοι, δεν χάνεται μόνο από την γυναίκα. Χάνεται και από τους άνδρες, οι οποίοι πάρα πολλές φορές αδιαφορούμε για το ρόλο μας. Δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας!
Σπάνιο είναι, όμως, η γυναίκα να αντιληφθεί ότι πρέπει να βάλει και τον άνδρα της εξίσου στην ανατροφή των παιδιών. (όχι με την μορφή του τιμωρού, που θα έρθει το βράδυ και θα του πει «με σκάσανε» περιμένοντας να «χειροτονήσει» προκειμένου εκείνος να κρατήσει τον κακό ρόλο, και εκείνη να είναι καλή με τα παιδιά∙ όχι με αυτή την έννοια!). Πρέπει να του επιτρέψει να είναι κοντά στα παιδιά και να έχει γνώμη. Ένας ανεπαρκής ή κακός πατέρας, είναι προτιμότερος από έναν «όχι πατέρα». Αυτό ας το θυμόμαστε.
Και μου κάνει πολύ εντύπωση η αντίδραση της Παναγίας όταν ο Χριστός δώδεκα χρονών πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκείνη μαζί με τον Ιωσήφ τον έψαχναν ώρες και μέρες Όταν τον βρήκαν, τελικά, εν μέσω των διδασκάλων στο Ναό να τους διδάσκει, έχετε προσέξει τι του είπε ταραγμένη και ανήσυχη η Παναγία; «Παιδί μου, ο Πατέρας σου και εγώ με πόνο ψυχής σε αναζητούσαμε!» «Ο πατέρας σου και εγώ», που δεν ήταν και πατέρας του! Κι όμως η Παναγιά του δίνει την θέση που του αρμόζει!
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω και κάτι άλλο. Ότι ένας τρόπος που η γυναίκα παγιδεύεται, είναι το γεγονός ότι μόλις γίνει μητέρα, ξεχνάει ότι είναι σύζυγος. Αυτό ακριβώς παθαίνουν και οι άνδρες. Αλλά οι γυναίκες επειδή έχουν φορτισθεί με το ρόλο της μητέρας περισσότερο από το ρόλο του πατέρα, το παθαίνουν πιο έντονα. Η συζυγία εγκαταλείπεται υπέρ της τεκνογονίας.
Μα η νέα ιδιότητα αυτή της μητέρας προέρχεται από την πρώτη. Έγινε μητέρα γιατί έγινε σύζυγος. Στη συζυγία της, στο σύντροφό της οφείλει τα παιδιά της. Επομένως τα νέα καθήκοντα σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν παραμέληση του πρώτου ρόλου. Γιατί τότε έρχονται τα πράγματα ανάποδα, και είναι σαν να λέμε με πολύ απλά λόγια «χρειαζόμουνα έναν άνθρωπο να κάνω παιδιά, και αφού τα απέκτησα μπορώ να τον κάνω στην άκρη. Όμως το ίδιο κάνουν και οι άνδρες στις γυναίκες πολλές φορές, σε σημείο που συχνά αναρωτιέται κανείς μήπως ο γάμος σε μερικούς ανθρώπους λειτουργεί ως πρόσχημα για να γίνουν γονείς. Ξεχνούν οι άνθρωποι ότι ξεκινούν μόνοι τους σαν σύζυγοι και θα παραμείνουν πάλι μόνοι τους. Αυτός δεν είναι ο προορισμός μας;
Τη συζυγία πρέπει να καλλιεργήσουμε, εκεί πάνω πρέπει να δουλέψουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας για να βαθύνουμε τη σχέση της αγάπης. Και όταν η συζυγία λειτουργεί καλά, θα χρειαστεί πολύ λιγότερα λόγια να πούμε προς τα παιδιά, γιατί τα παιδιά θα έχουν λάβει τα μηνύματα που είναι περιττό να διατυπώσουμε με λόγια.
Πολύ απλό και πρόχειρο παράδειγμα: φέρτε στο νου σας πώς υποδέχεστε τα παιδιά σας όταν έρχονται από το σχολείο (ιδίως κατά τις πρώτες τάξεις του δημοτικού) και πώς υποδέχεστε τον σύντροφό σας όταν έρχεται από τη δουλειά. Για σκεφτείτε…
3) Είπα ότι η τρίτη πτυχή στη γυναικεία υπεροχή είναι η πίστη στο θεό. Οι εκκλησιές γεμίζουν από γυναίκες. Οι εκκλησιές μας βασίζονται στις γυναίκες για εθελοντική προσφορά. Οι πρώτοι άνθρωποι που έμαθαν το μήνυμα της Αναστάσεως ήταν γυναίκες και ο σπόρος της χριστιανικής αγωγής πέφτει στη ψυχή των μικρών ανθρώπων από τις μητέρες. Δεν θα μπορούσε η εκκλησία να λειτουργεί τόσο καλά χωρίς το δυναμισμό που έχει η γυναικεία ψυχή.
Η γυναίκα μπορεί να έχει πράγματι περισσότερη πίστη στο Θεό, γιατί, αν θέλετε έχει λιγότερο εγωισμό από τον άνδρα ή, εν πάση περιπτώσει, έναν διαφορετικού τύπου εγωισμό, που τον εμποδίζει να στραφεί στο Θεό και να τον εμπιστευθεί. Και λειτουργεί πάρα πολύ με την λογική.
Όμως εδώ κάτι το οποίο μπαίνει σαν το σκουλήκι και μας χαλάει αυτό το σπουδαίο γεγονός, είναι ότι μερικές φορές η γυναίκα εκλαμβάνοντας την πίστη της λάθος, κινδυνεύει να βάλει το θεό ανάμεσα σε αυτή και τον άνδρα της. Και αυτό δεν γίνεται συνήθως σκόπιμα. Γίνεται μέσω της αγωγής που πήρε από την οικογένειά της. Το κορίτσι, δηλαδή, μεγαλώνει με μια αγωγή που το κάνει να φοβάται ή να απεχθάνεται ότι έχει σχέση με το άλλο φύλο και τη σεξουαλικότητα. Και έτσι μπορεί να φθάσει είτε στην αδιαφορία για αυτά τα θέματα, είτε στη απέχθεια, είτε σε φόβο και άγχος. Αν η γυναίκα βρίσκεται μέσα στο χώρο της εκκλησίας αυτό της προσφέρει, ένα πρόσφορο τρόπο, έτσι ώστε το πρόβλημα να μην εμφανίζεται ως δικό της, αλλά να μπορεί να προβάλει επιχειρήματα του τύπου «ο Θεός λέει...» ή «η εκκλησία λέει…» και έτσι ο Θεός να μπαίνει ανάμεσά τους. Ο Θεός είναι πολλές φορές συκοφαντημένος στους άνδρες από τις γυναίκες τους.
Τα προβλήματα που δημιουργούνται από την κατάσταση αυτή είναι περιττό να τα αναφέρει κανείς∙ τα γνωρίζουμε. Έχουμε μεγάλο ποσοστό σεξουαλικής ψυχρότητας από την πλευρά των γυναικών μας, περισσότερο από την πλευρά των πιστών.
Θέλουμε την πίστη της γυναίκας, που κρύβει πολύ μεγάλο δυναμισμό, αλλά τη θέλουμε χωρίς αυτή την παρενέργειά της.
Θέλουμε την αντοχή της χωρίς την υπερβολική φιλοδοξία να πάρει τα παιδιά στη πλάτη της μόνη της.
Θέλουμε τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο της, χωρίς εκείνα τα συναισθήματα που δηλητηριάζουν τα άλλα συναισθήματα, που περιμένουμε να χαρούμε.
Ίσως θέλουμε πολλά. Δεν ξέρω αν είναι πολλά ή λίγα! Είναι αυτά που οι άνδρες ζητούν από τις γυναίκες, και είμαι σίγουρος ότι και οι γυναίκες ζητούν από τους άνδρες τους άλλα τόσα!
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι αν η κριτική ακούστηκε εντονότερη από την απαρίθμηση των αρετών, αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι τα ελαττώματα των γυναικών είναι περισσότερα από τα προτερήματα, αλλά γιατί πνευματικά δεν μας κάνει καλό να ακούμε επαίνους.
Συμπέρασμα.
Ο γάμος είναι μία ευχάριστη εμπειρία. Δημιουργήθηκε για να περνάμε καλά, και να αποδίδουμε καρπούς είτε αυτοί είναι τα παιδιά μας, είτε είναι η δημιουργικότητα στη ζωή μας. Οι οικογένειες στις οποίες τα όρια και οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι, η εκτίμηση του ενός προς τον άλλον είναι φανερή και ο διάλογος χρησιμοποιείται για να διαλευκάνει τις παρεξηγήσεις. Αυτές είναι οι οικογένειες που περνάνε καλά.
Αντίθετα ὅταν τα όρια είναι ασαφή και δυσδιάκριτα, η αλληλοεκτίμηση υστερεί, και ο διάλογος χρησιμοποιείται για να πείσουμε τον άλλον να αλλάξει. Τότε η ζωή είναι δύσκολη.
Καλούμαστε να δούμε πού βρισκόμαστε και να πάρουμε τις αποφάσεις μας.
Σας εύχομαι βίον ανθόσπαρτο.