Η Βάπτιση δεν είναι γιορτούλα. Είναι Μυστήριο μεγάλο!...

 

Μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος

 

Η προετοιμασία

Συνήθως οι φροντίδες που απορροφούν όλο το ενδιαφέρον αφορούν τις προετοιμασίες για πολύ δευτερεύοντα ζητήματα και μας διαφεύγει η προετοιμασία για το ίδιο το Μυστήριο. Προετοιμαστείτε για το μεγάλο γεγονός. Εμβαθύνετε στο νόημα του Μυστηρίου μέσα από την ανάγνωση ενός από τα τόσα αξιόλογα βιβλία που υπάρχουν. Προσευχηθείτε θερμά για τον κορυφαίο αυτό σταθμό της ζωής του παιδιού σας. Επιδιώξτε να εξομολογηθείτε στον πνευματικό σας και ετοιμαστείτε να κοινωνήσετε στη θεία Λειτουργία εκείνης της ημέρας. Η πρώτη Εκκλησία όριζε ως ημέρα νηστείας την παραμονή του Βαπτίσματος.

Η Θεία Κοινωνία

Πολλοί χριστιανοί ζητούν μετά τη βάπτιση να κοινωνήσουν το νήπιο. Έτσι όμως όπως γίνεται σήμερα το βάπτισμα, εκτός θείας Λειτουργίας, αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει. Πολλοί γονείς συνηθίζουν να το κοινωνούν τις επόμενες τρεις ή επτά Κυριακές και νομίζουν ότι αρκεί αυτό. Οι ίδιοι οι γονείς και ο ανάδοχος δεν κοινωνούν, ή ακόμη χειρότερα, οι ίδιοι έχουν να κοινωνήσουν από όταν ήταν συνομήλικοι με το βρέφος! Όμως η μετοχή όλων στη θεία Κοινωνία είναι έκφραση του γεγονότος ότι είμαστε χριστιανοί και ανήκουμε στη συγκεκριμένη κοινότητα-ενορία. Δεν είναι καλή και ευσεβής συνήθεια για τα μωρά. Είναι φανέρωση της συνειδητής ή όχι σχέσης μας με την Εκκλησία.

Και κάτι ακόμη. Το Βάπτισμα δεν είναι ληξιαρχικό συμπλήρωμα στα στοιχεία της οικογενειακής μας κατάστασης αλλά απόφαση ζωής κατά τον τρόπο που υποδεικνύει ο Χριστός. Δηλαδή αυτός που βαπτίζεται αποφασίζει να ζήσει τηρώντας το θέλημα του Χριστού και τις εντολές Του, αφού Τον εμπιστεύεται-πιστεύει (τον Χριστό) και τον έχει Κύριο της ζωής του και Ζωή του. Χωρίς αυτά, το Βάπτισμα μένει νεκρός τύπος που δεν τον αφήνουμε να ζωογονήσει την καρδιά μας και να την κάνει η χάρη του Θεού πηγή χαράς και ειρήνης και για μας τους ίδιους και για τους δικούς μας.

 

Τα Βαπτιστικά

Ειδικά καταστήματα πωλούν τα βαπτιστικά και οι γονείς με τον ανάδοχο τα διαλέγουν. Ωστόσο συμβαίνουν κι εδώ πράγματα απαράδεκτα, έξω από το ήθος της Εκκλησίας, που μάλιστα προσεγγίζουν πολλές φορές την ειδωλολατρία.

Οι προσκλήσεις. Όταν προσκαλούμε σε ένα μυστήριο της Εκκλησίας όπως είναι το Βάπτισμα, ανάλογο πρέπει να είναι και το προσκλητήριό μας. Η μορφή του. Το περιεχόμενό του. Δυστυχώς πολλά προσκλητήρια δείχνουν ματαιοδοξία στη μορφή τους και ασυγχώρητη ελαφρότητα στο περιεχόμενό τους. Οφείλουμε να προσέξουμε. Το προσκλητήριο θα πρέπει να δείχνει τη χριστιανική μας αντίληψη για το Βάπτισμα, στο οποίο προσκαλούμε συγγενείς και φίλους.

Τα δώρα. Υπάρχει η συνήθεια να προσφέρουμε κάτι (μπομπονιέρες) ως αναμνηστικό στους καλεσμένους μας. Κι εδώ ενεργούμε ως χριστιανοί. Και επιλέγουμε αναμνηστικά που έχουν κάποια σχέση με το μυστήριο. Καινοφανείς και απαράδεκτες είναι οι επιλογές ορισμένων γονέων -θύματα κι αυτοί της εμπορευματοποίησης των πάντων- που προσφέρουν αναμνηστικά, τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με την Εκκλησία.

Τα ρούχα του νεοφώτιστου. Σύμφωνα με τον συμβολισμό της Εκκλησίας είναι λευκά. Το λευκό χρώμα, όπως σημειώσαμε, συμβολίζει την καθαρότητα, το Άγιο Πνεύμα που έλαβε ο νεοφώτιστος. Σεβαστείτε αυτόν τον ιερό συμβολισμό και μην παρασύρεστε από ενδυματολογικές επιλογές που είναι άσχετες με το νόημα του μυστηρίου και τη σεβάσμια παράδοση της Εκκλησίας μας.

Τα μαρτυρικά. Είναι ο Σταυρός ή η εικόνα της Παναγίας. Τίποτε άλλο. Δυστυχώς έχει παρατηρηθεί να καρφιτσώνονται στα πέτα των προσκεκλημένων διάφορα αντικείμενα από… στρουμφάκια μέχρι κόκκαλα, δόντια, μάτια ή άλλα χαϊμαλιά, που δεν έχουν καμιά σχέση με την Εκκλησία και παραπέμπουν σε προλήψεις και δεισιδαιμονίες.

Ακόμη και ο σταυρός που φέρνουν για το παιδί, πολλές φορές μόνο σταυρό δεν θυμίζει. Είναι ασέβεια στην οποία δεν πρέπει από επιπολαιότητα να παρασυρόμαστε.

Το λάδι. Με αυτό χρίει ο ιερέας το παιδί πριν τη βάπτιση. Αποβλέπει στην προστασία του από κάθε δαιμονική ενέργεια. Με το ίδιο λάδι αλείφει το παιδί και ο ανάδοχος. Να είναι αγνό ελαιόλαδο και όχι νοθευμένο σπορέλαιο, σαν αυτά που πωλούν στα καταστήματα βαπτιστικών. Ό,τι χρησιμοποιούμε στη λατρεία πρέπει να είναι το καλύτερο.

Ο στολισμός. Το Βάπτισμα δεν είναι παιδική γιορτούλα που πρέπει να διακοσμηθεί ανάλογα! Δεν είναι υπόθεση λουλουδιών, μπαλονιών και φωτογράφων. Δεν πρόκειται να διακοσμήσουμε περιβάλλον και να απαθανατίσουμε περιστατικό της ζωής, αλλά να τελέσουμε το μυστήριο της ένταξης καινούργιου μέλους στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού.

Γι’ αυτό λοιπόν:

1) Δεν διακοσμούμε ποτέ την κολυμβήθρα, αλλά ούτε και το ναό. Πολύ περισσότερο δεν έχουν θέση στο Ναό μπαλόνια και… αρκούδες. Τη διακόσμηση μπορούμε να την κάνουμε στο χώρο που τυχόν θα παρατεθεί γεύμα.

2) Το ίδιο ισχύει για τις φωτογραφήσεις και τα βίντεο τα οποία επιτρέπονται κατ’ οικονομίαν την ώρα του Μυστηρίου. Όμως οι επαγγελματίες ή οι ερασιτέχνες φωτογράφοι και λήπτες πρέπει να ενεργούν με διακριτικότητα, με σεβασμό προς το τελούμενο μυστήριο, χωρίς να ενοχλούν και χωρίς να μεταβάλλουν τον ιερό Ναό σε στούντιο.

Η παρουσία μας στο Μυστήριο. Συχνά γινόμαστε μάρτυρες απαράδεκτης συμπεριφοράς στο ναό κατά την τέλεση της βάπτισης. Ήρθαμε με τη θέλησή μας για ένα δικό μας άνθρωπο, για να προσευχηθούμε στο Θεό να στείλει τη χάρη του. Και αντί της προσευχής αυτό που παρατηρούμε είναι ο θόρυβος, οι συζητήσεις, ο ενδυματολογικός σχολιασμός, η αδιαφορία, οι άσκοπες μετακινήσεις.

Αν ζούσαμε άραγε στην εποχή του Κυρίου και μας προσκαλούσε να παραβρεθούμε στη βάπτισή Του στον Ιορδάνη, εκεί όπου έκανε αισθητή την παρουσία της η Αγία Τριάδα, με τι είδους εμφάνιση θα πηγαίναμε και με ποιο τρόπο θα στεκόμασταν και πως θα συμμετείχαμε; Και στη βάπτιση του παιδιού σας όμως θα επαναληφθεί το ίδιο συγκλονιστικό γεγονός! Στο όνομα της Αγίας Τριάδος βαπτίζεται! Το Άγιο Πνεύμα παρίσταται αοράτως. Εκείνο ενεργεί την πνευματική αναγέννηση του βρέφους.

Ο ιερός Ναός δεν είναι τόπος επίδειξης αλλά επικοινωνίας με το Θεό. Η ματαιοδοξία, η χλιδή, η εξεζητημένη έως και προκλητική ενδυμασία δεν συμβιβάζονται με τη χριστιανική μας ιδιότητα και προκαλούν την οργή του Θεού! Άλλωστε αποτελεί σχήμα οξύμωρο να ερχόμαστε στον ναό για να βαπτίσουμε το παιδί μας που σημαίνει να ντυθεί «ένδυμα αφθαρσίας» και την ίδια στιγμή εμάς με τη δική μας «ενδυμασία» και συμπεριφορά να προσβάλλουμε την ιερότητα του μυστηρίου και να προβάλλουμε την πνευματική γύμνια της ψυχής μας.

Πρακτικές επισημάνσεις. 1) Όπως τονίσαμε, όλα τα μυστήρια θα πρέπει να τελούνται στον ενοριακό ναό μας. Αν όμως για οποιοδήποτε λόγο είναι ανάγκη να κάνουμε τη βάπτιση του παιδιού μας σε άλλη ενορία, είναι απαραίτητο να ζητήσουμε από τον εφημέριο της ενορίας μας ένα χαρτί που λέγεται μεταβίβαση βαπτίσεως.

2) Η Έκκλησία δεν ζητεί αμοιβή για τη βάπτιση. Έχει όμως πολλές ανάγκες. Τις καλύπτουν τα παιδιά της τα φιλότιμα. Γι’ αυτό επικράτησε να προσφέρουν οι χριστιανοί στην Εκκλησία και στους ανθρώπους της ό,τι φιλοτιμούνται. Αυτά λέγονται «φιλότιμα» ή «τυχερά». Δεν είναι υποχρεωτικά. Είναι όμως άδικο να ξοδεύονται έξω από την εκκλησία αρκετές χιλιάδες, και όταν πρόκειται κάτι να δοθεί και στην Εκκλησία να δημιουργείται θέμα συζητήσεων και επικρίσεων. Άλλωστε, «ιλαρόν δότην» ζητεί η Εκκλησία. Όποιος δεν θέλει, δεν δίδει τίποτε.

3)Ο ιερέας σας χορηγεί πιστοποιητικό Βαπτίσεως για κάθε χρήση (Ληξιαρχείο, Σχολείο κ.λπ.).

Μετά τη Βάπτιση

Η απόλουση. Το νερό της κολυμβήθρας είναι αγιασμένο. Γι’ αυτό και δεν καταλήγει στην αποχέτευση αλλά στο χωνευτήρι του ναού. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τα νερά από το πρώτο μπάνιο του παιδιού σας μετά τρεις ημέρες, καθώς και τα πρώτα νερά από το πλύσιμο των ρούχων του τα οποία θα πλύνετε σε μια μικρή λεκάνη.

Αν πρακτικά δεν μπορείτε να τα φέρετε στο χωνευτήρι του ναού, τουλάχιστον αδειάστε τα στον κήπο για να απορροφηθούν στο έδαφος. Βλέπετε η ευλάβεια χωρίς να εκπίπτει σε τυπολατρία, γνωρίζει να προσέχει και τις λεπτομέρειες.

Η θεία κοινωνία. Τα νήπια και τα μικρά παιδιά, βαπτισμένα και μυρωμένα, έχουν ανάγκη τη συχνή θεία Κοινωνία και όχι μόνο «τις τρεις επόμενες Κυριακές» μετά τη βάπτισή τους. Όταν τα φέρνετε τακτικά στο ναό για να κοινωνούν τους προσφέρετε από την τρυφερή αυτή ηλικία την ουράνια τροφή της ψυχής. Χαριτώνονται. Το σώμα και το αίμα του Χριστού τα φυλάσσει από κάθε κακό. Επίσης μαθαίνουν να ζούν ως παιδιά του Θεού, συνηθίζουν και δεν φοβούνται ούτε αντιδρούν, όπως συμβαίνει με κάποια παιδιά που οι μητέρες τα φέρνουν σπάνια για να κοινωνήσουν.

Η κατήχηση. Η ζωή προέρχεται μόνο από ζωή. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τη βιολογία, αλλά και για την πίστη. Τη δική σας βιωματική πίστη καλείστε να μεταδώσετε στο παιδί σας και να την αυξήσετε.

Μέσα σ’ ένα χαρούμενο κλίμα εμπιστοσύνης και ελευθερίας, θα το μάθετε να κάνει το σταυρό του, να ψελλίζει τις πρώτες προσευχές του, θα του διαβάζετε όμορφες διδακτικές βιβλικές ιστορίες, θα βιώσει μαζί σας τον εκκλησιασμό, τη λειτουργική και μυστηριακή ζωή, το μυστήριο της πίστεως!

Αργότερα θα συνδέσετε το παιδί σας με την εκκλησιαστική κατήχηση της ενορίας σας και θα επιμεληθείτε τη συμμετοχή του στις κατηχητικές συνάξεις της ενορίας σας. Είναι ο χώρος όπου με την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση, θα θωρακιστεί πνευματικά το παιδί σας και θα γνωρίσει τις αλήθειες της χριστιανικής πίστεως μας. Η σύνδεσή του επίσης με έναν καλό πνευματικό πατέρα θα το βοηθήσει να αποκτήσει μία υγιή και ισορροπημένη προσωπικότητα. Να γίνει ένας άνθρωπος του Θεού, ένας αληθινός άνθρωπος του Πνεύματος.

Αν σε κάποια από αυτά νιώθετε πως υστερείτε, η φροντίδα σας για τη χριστιανική ανατροφή του παιδιού σας σας δίνει την ευκαιρία να καταρτιστείτε και σεις πνευματικά, Αξιοποιείστε το μοναδικό προνόμιο που έχετε ως γονείς να ξαναγίνετε παιδιά μαζί με τα παιδιά σας και να μεγαλώσετε μαζί τους έχοντας την ωριμότητα των μεγάλων. Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας κατά το θέλημα του Θεού θα γίνει η ομορφότερη και ιερότερη καθημερινή σας λειτουργία.

Η ονομαστική εορτή. Οι ορθόδοξοι δεν γιορτάζουμε τη βιολογική γέννησή μας όπως οι ξένοι στα γενέθλια, αλλά την πνευματική αναγέννησή μας που έγινε στη βάπτισή μας. Τα γενέθλια είναι συνδεδεμένα με το χρόνο και τη φθορά, ενώ η ονομαστική γιορτή συνδέεται με το όνομα του Αγίου που νίκησε το χρόνο και τη φθορά και ζεί στην αιωνιότητα. Η ονομαστική γιορτή ακόμη δεν είναι ατομική μας υπόθεση όπως τα γενέθλια, αλλά εκκλησιαστικό γεγονός, γιατί την ίδια ημέρα γιορτάζουν μαζί μας και πολλοί άλλοι πιστοί, αδελφοί μας, που έχουν το ίδιο όνομα μ’ εμάς· γιορτάζει ολόκληρη η Εκκλησία.

Ορθόδοξο ομαδικό βάπτισμα στην Τανζανία

Αγαπητοί Γονείς.

Με αυτές τις επισημάνσεις σας προτρέπω και σας ενθαρρύνω:

—Να κατανοήσετε την πνευματική διάσταση του μυστηρίου του Βαπτίσματος. Η βάπτιση του παιδιού μας είναι μυστήριο της πίστεως- πράξη ιερή της Εκκλησίας και όχι κοινωνικό γεγονός. Να σεβαστείτε την ιερότητα της ώρας και να συμμετάσχετε όπως ταιριάζει σε συνειδητούς πιστούς.

—Το μυστήριο τελείται όπως η μακραίωνη και ευλογημένη παράδοση της Εκκλησίας καθορίζει. Και στα ουσιώδη και στα δευτερεύοντα. Όχι όπως εμείς νομίζουμε εσφαλμένα ή θέλουμε από ιδιοτροπία ή απαιτούμε με κίνητρο την κοσμικότητα.

Ολόψυχα σας εύχομαι η βάπτιση του παιδιού σας να αποτελέσει για σας και τους καλεσμένους σας μια ευλογημένη ευκαιρία ψυχικής ανάτασης, θερμής προσευχής, ουσιαστικής συμμετοχής στην πνευματική αναγέννηση τον παιδιού σας!

Πηγή: Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος, Ναύπλιο.

Ι.ΣΥΝΟΔΟΣ: Χωρίς την συναίνεση του πατέρα Βάπτιση δεν γίνεται

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Την έγκριση του πατέρα για την βάπτιση του παιδιού ανεξάρτητα από το αν το ζευγάρι έχει χωρίσει, ή ακόμη κι αν δεν έχει παντρευτεί καν ζητά η Εκκλησία της Ελλάδος από τους κληρικούς με πρόσφατη εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου προς τις Μητροπόλεις.

Συγκεκριμένα σε όλες τις περιπτώσεις που η επιμέλεια του παιδιού ασκείται από την μητέρα ακόμη και με δικαστική απόφαση η σύμφωνη γνώμη του πατέρα είναι υποχρεωτική.

Μάλιστα η Εγκύκλιος σημειώνει πως αν δεν υπάρχει αυτή η συναίνεση δεν μπορεί να γίνεται η Βάπτιση.

«Ακόμη κι αν πρόκειται περί τέκνου γεννηθέντος εκτός γάμου των γονέων του και εφ όσον η πατρότης έχει αναγνωρισθεί, μολονότι η γονική μέριμνα ασκείται μόνον υπό της μητρός, το δικαίωμα καθορισμού του θρησκεύματός του ανήκει εξ ίσου και εις τους δυο γονείς και δεον να μην τελείται το βάπτισμα, εαν δεν υφίσταται συμφωνία των γονέων περί του βαπτίσματος ή δικαστική απόφασις η οποία να επιλύη την διαφωνία των γονέων» αναφέρεται χαρακτηριστικά στο επίσημο έγγραφο της Εκκλησίας.

Τα ίσια ισχύουν και στις περιπτώσεις που έχει επέλθει διαζύγιο, ανεξάρτητα από το σε ποιον γονέα έχει ανατεθεί η επιμέλεια!
 

Πατήστε πάνω στην φωτογραφία

πηγή

Βαφτίσια με κολυμπήθρα το Ταίναρο: Καλοκαιρινά μυστήρια στη Μάνη

Τα βαφτίσια στη Μάνη έχουν άρωμα καλοκαιριού, κάνοντας τη διαδικασία πολύ πιο διασκεδαστική και ευχάριστη όχι μόνο για τον παπά και τους καλεσμένους αλλά και για το ίδιο το παιδί.
Με κολυμπήθρα το ακρωτήριο Ταίναρο, ο παπα-Γιώργος, ιερέας της περιοχής έχει κάνει περισσότερες από 100 βαφτίσεις στη θάλασσα τα τελευταία 20 χρόνια.
Οπως αναφέρει ο ίδιος, μιλώντας στην εφημερίδα τα Νέα, οι θαλασσινές βαφτίσεις δεν αποτελούν περαστική μόδα, αλλά για αναβίωση των εθίμων της περιοχής: «Επειδή παλιά υπήρχαν οι βεντέτες, ο κόσμος δεν παντρευόταν και δεν βαφτιζόταν σε εκκλησίες. Προτιμούσαν να το κάνουν σπίτι τους, μακριά από την εκκλησία του χωριού από φόβο» εξηγεί.
Μάλιστα ο ίδιος αναφέρει ότι παρά τις αντιδράσεις, χαίρεται ιδιαίτερα αυτή τη διαδικασία: «Βαφτίζω στη θάλασσα τα τελευταία 20 χρόνια. Παρ' όλο που κάποιοι μητροπολίτες το καταδικάζουν, ως ιερέας βλέπω μεγαλύτερη κατάνυξη στη φύση. Πιο πολύ μου αρέσει να ακούω τα κύματα από τη βαβούρα μέσα στο ναό. Στο κάτω κάτω ούτε αφαιρώ ούτε προσθέτω κομμάτια από τα ιερά κείμενα. Δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση.»
Οσο για τις αντιδράσεις των μωρών, φαίνεται πώς και αυτά το διασκεδάζουν ιδιαίτερα: «Τα μωρά χαίρονται, νομίζουν ότι κάνουν μπάνιο. Εγώ γίνομαι μούσκεμα αλλά λίγο με ενδιαφέρει. Μπαίνω στη θάλασσα με τα ράσα. Ετσι κι αλλιώς δεν ξεβάφω.»

Πηγή

Χριστιανός Ορθόδοξος Ανάδοχος (Α΄)

'

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι.Μ.Δρ.Πωγ.& Κονίτσης

Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε και ζοῦμε, ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, το Σῶμα δηλ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι Ἐκκλησία τῶν Μυστηρίων

Τό πρῶτο ἀπό τά μυστήρια, τό εἰσαγωγικό μυστήριο, πού μᾶς εἰσάγει καί μᾶς κάνει ὀργανικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος.

Στήν Π.Δ. ἔχουμε τύπους τοῦ πραγματικοῦ Βαπτίσματος, μέ τελευταῖο τό βάπτισμα μετανοίας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος κλείνει τήν Π.Δ. καί ἀνοίγει τήν Κ. Διαθήκη. «Ἰωάννης ἐβάπτισεν βάπτισμα μετανοίας τῷ λαῷ λέγων εἰς τόν ἐρχόμενον μετ’ αὐτόν ἵνα πιστεύσωσιν, τοῦτ’ ἔστιν εἰς τόν Ἰησοῦν» (Πράξ. 19,4). Ὁ Ἰωάννης βάπτισε βάπτισμα μετανοίας καί ἔλεγε στό λαό νά πιστεύουν σ’ Ἐκεῖνον πού ἔρχεται μετά ἀπό αὐτόν, δηλ. στόν Ἰησοῦ Χριστό...

Ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό παράδειγμά Του ἁγίασε τό Βάπτισμα, ὅταν βαπτίστηκε ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή στόν Ἰορδάνη ποταμό.

Τέλος, ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, μετά τήν ἀνάστασή Του, δίνει στους Ἀποστόλους τήν τελευταία Του ἐντολή: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 20, 18-19). Πηγαίνετε καί κάνετε ὅλο τον κόσμο μαθητές μου, βαπτίζοντες αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτή τη θεία ἐντολή τοῦ βαπτίσματος, ἡ Ἐκκλησία μας τήν τηρεῖ ἐξ ἀρχῆς καί φυσικά θα συνεχίσει νά τήν ζεῖ καί νά τήν ἐφαρμόζει μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.

Τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος εἶναι ἀναγκαῖο καί ὑποχρεωτικό γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό καί δέν ἀμφισβητεῖται ἀπό κανέναν πιστό Χριστιανό, πού γνωρίζει ἔστω καί στοιχειωδῶς κάποια πράγματα τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.

***

Ἐκεῖνο ὅμως γιά τό ὁποῖο χρειάζεται νά μιλήσουμε καί τό ὁποῖο ἔχει ἄμεση σχέση μέ τό ἴδιο τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, εἶναι τό θέμα «ἀνάδοχος».

Τί εἶναι ὁ ἀνάδοχος; πότε ἐμφανίζεται στη ζωή τῆς Ἐκκλησίας; καί ποιές εἶναι οἱ ὑποχρεώσεις του;

Εἶναι ἀνάγκη νά ἐξετάσουμε τίς πτυχές τοῦ θέματος αὐτοῦ, διότι, δυστυχῶς, ἀρκετοί εἶναι οἱ Χριστιανοί πού ἀναλαμβάνουν τήν εὐθύνη τοῦ νά γίνουν ἀνάδοχοι (νονοί), χωρίς νά γνωρίζουν τίς σοβαρές ὑποχρεώσεις καί εὐθύνες πού συνεπάγεται ἡ πράξη τους αὐτή, νομίζοντας ὅτι τό νά βαπτίσει κανείς ἕνα παιδί ἤ ἕναν μεγάλο ἄνθρωπο, αὐτό δέν εἶναι παρά μιά κοινωνική ἐκδήλωση, πού σκοπό ἔχει νά συνδέσει περισσότερο φιλικά τίς οἰκογένειες καί τούς ἀνθρώπους. Πιστεύουν δηλ. ὅτι τό μυστήριo τοῦ βαπτίσματος καί τό νά γίνει κανείς νονός, εἶναι ἁπλά μιά κοινωνική ἐκδήλωση.

Ἄς δοῦμε λοιπόν: α) Τί εἶναι ὁ ἀνάδοχος (ὁ νονός ἤ ἡ νονά) καί πότε ἐμφανίστηκε.

Ἀνάδοχος εἶναι τό πρόσωπο, ἄνδρας ἤ γυναίκα, πού στέκεται ἐγγυητής στήν Ἐκκλησία γιά τήν πίστη τοῦ βαπτιζομένου καί ἀναλαμβάνει τή φροντίδα μετά τό βάπτισμα νά τον στερεώνει στήν Χριστιανική πίστη.

Ὁ θεσμός αὐτός τοῦ ἀναδόχου ἐμφανίζεται στή μορφή πού γνωρίζουμε γιά πρώτη φορά τόν β΄ αἰ. Βλέπουμε τά στοιχεῖα του νά ὑπάρχουν ἐξ ἀρχῆς στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ Λουκᾶς στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὅταν ὁ Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος Κορνήλιος ἔδειξε τήν ἐπιθυμία νά βαπτιστεῖ, ὁ ἀπ. Πέτρος, θεώρησε πολύ βασικό νά ρωτήσει τούς ἀπεσταλμένους τοῦ ἑκατόνταρχου γιά τό ποιόν τοῦ άνθρώπου. Φυσικά ὅλοι μαζί βεβαίωσαν ὅτι ἦταν δίκαιος, ἀξιόπιστος, «φοβούμενος τον Θεόν καί μαρτυρούμενος ἀπό ὅλον τό ἔθνος τῶν Ἰουδαίων» (Πράξ. 10,22).

Ὁ θεσμός λοιπόν τοῦ ἀναδόχου ξεκινᾶ ἀπό μία βασική ἐκκλησιαστική προϋπόθεση. Ὅτι ὁ ὑποψήφιος πρέπει νά εἶναι ἐχέγγυος, γνωστός, νά ἔχει δώσει καλή μαρτυρία πρός τά ἔξω, νά ἔχει δηλ. δώσει δείγματα ἀκεραιότητας καί εἰλικρινῶν διαθέσεων γιά τήν Χριστιανική πίστη καί ζωή, πού θά λάβει μέ τό βάπτισμα. Ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ πρώτη χριστιανική κοινότητα δείχνει μεγάλο ἐνδιαφέρον καί θετικό προβληματισμό γιά τούς Ἐθνικούς, με καλές διαθέσεις, πού ζητοῦσαν νά ἐνταχθοῦν στήν νέα πίστη. Αὐτό τό βλέπουμε καθαρά στίς συζητήσεις τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων τό 49 μ.Χ. ἀλλά καί στίς ἐπιστολές τοῦ ἀπ. Παύλου.

Ἀπό τήν περιγραφή πού ἐκθέτει ὁ Λουκᾶς στό 10 κεφ. τῶν Πράξεων, βλέπουμε τήν ἀναγκαία συλλογή πειστικῶν ἀποδείξεων πρίν ἀπό τήν Κατήχηση καί τήν Βάπτιση. Ἐμφανίζεται καί ἑδραιώνεται ὁ ἀνάδοχος, πού θά καθιερωθεῖ κατά τόν β΄αἰ. Ὅπως δηλ. τό καθ’ αὐτό τελετουργικό τῆς Ἐκκλησίας μας, ξεκίνησε μέ οὐσιώδη σπερματική μορφή στίς πρῶτες Χριστιανικές κοινότητες καί κατόπιν ἁπλώθηκε σάν «δένδρον εὐσκιόφυλλον», τό ἴδιο συνέβη καί μέ τόν ἀνάδοχο στό θέμα τοῦ βαπτίσματος.

Ὁ πρῶτος πού κάνει εἰδική ἀναφορά γιά ἀνάδοχο εἶναι ὁ Τερτυλλιανός στό ἔργο του (De baptismo). Ἀκόμα ὁ Ἱππόλυτος Ρώμης παρουσιάζει μέ ἀνεπτυγμένη μορφή τόν σημαντικώτατο ρόλο τοῦ ἀναδόχου, ὅπως αὐτός ὑπάρχει στήν ἀποστολική παράδοση πού κατέχει.

Αὐτός ὅμως πού μέ ἀπαράμιλλο ὕφος περιγράφει τή φυσιογνωμία τοῦ ἀναδόχου καί ἄρα τήν ἀναγκαιότητά του γιά τό βάπτισμα, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο.

Ὅπως γνωρίζουμε, στήν ἀρχή βαπτίζονταν καί σέ μεγάλη ἡλικία, διότι ὥριμοι ἄνθρωποι γνώριζαν τό Χριστό καί πίστευαν, ἀλλά καί διότι εἶχε ἐπικρατήσει μιά τάση νά ἀναβάλλουν τό βάπτισμα, ὅσοι πίστευαν στό Χριστό, γιά τό τέλος τῆς ζωῆς τους.

Τό ἐλατήριο ἦταν ὅτι, ἐπειδή τό βάπτισμα, δέν ἀπαλλάσσει μόνο ἀπό τήν ἐνοχή τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀλλά καί ἀπό τίς προσωπικές ἁμαρτίες, ἀνέβαλλαν τό βάπτισμα, ὥστε καθαροί νά μεταβοῦν στήν ἄλλη ζωή. Καί αὐτός ἀκόμη ὁ Μ. Κων/νος, πού τόση πίστη εἶχε δείξει στή ζωή του, τό βάπτισμά του τό ἀνέβαλε στίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του. Μαρτυρεῖται δε, ὅτι ἀπό τή στιγμή τῆς βαπτίσεώς του μέχρι τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου του δέν ἀποχωρίστηκε τόν λευκό χιτῶνα τοῦ Βαπτίσματος. Τήν τάση ὅμως αὐτή, τό νά βαπτίζονται δηλ. μεγάλοι, ἀκριβῶς διότι δέν εἶναι σωστή, δέν τήν υἱοθέτησε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό καί πάλι νωρίς ἐξέλειπε. Φυσικά ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρχε καί ὁ νηπιοβαπτισμός. Ἐφ’ ὅσον δέ ἐπικρατοῦσε στήν ἀρχαία Ἐκκλησία καί τό βάπτισμα τῶν ἐνηλίκων (μέχρι τόν δ΄αἰ.), οἱ ἀνάδοχοι πού ἐξελέγονταν, ἦταν τοῦ ἴδιου φύλου μέ αὐτόν πού θά βαπτίζονταν.

Ἤδη εἴπαμε ὅτι ἔργο τῶν ἀναδόχων ἦταν κυρίως ἡ ἐγγύησις ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία, γιά τό ἠθικό ποιόν τοῦ ὑποψηφίου πρός βάπτιση, ἡ παρακολούθησις στήν πνευματική γνώση καί πρόοδο καί ἡ συμπαράστασις κατά τήν τέλεση τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος. Γιά τούς σοβαρώτατους αὐτούς λόγους, ὁ ἀνάδοχος ὄφειλε νά εἶναι ὄχι μόνο βαπτισμένος Χριστιανός ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ζωντανό καί συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, νά ζῇ δηλ. συνειδητά τή μυστηριακή καί ἀγωνιστική ζωή τοῦ Εὐαγγελίου καί ὄχι νά εἶναι μόνο κατ’ ὄνομα Χριστιανός, ὅπως δυστυχῶς συμβαίνει σέ ἀρκετές τῶν περιπτώσεων.

Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλ. Ἱστορία βλέπουμε ὅτι, κυρίως στή Δύση, μέχρι τόν ε΄αἰ. ἀνάδοχοι μποροῦσαν νά γίνουν καί οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς τοῦ τέκνου πού λάμβανε τό βάπτισμα. Ὅμως αὐτό ἀπαγορεύθηκε ἀπό τίς ἀρχές τοῦ θ΄αἰ. (Σύνοδος τοῦ Mainz 813). Ἀκόμα, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ ἀνάδοχος θεωρήθηκε ὡς πνευματικός πατέρας (ἤ μητέρα) τοῦ βαπτιζόμενου, ἀπό πολύ νωρίς, ἐξ’ αἰτίας τῆς πνευματικῆς αὐτῆς συγγένειας, ἀπαγορεύτηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία ἡ τέλεσις γάμου μεταξύ ἀναδόχου καί ἀναδεκτῆς καί μεταξύ ἀναδεξαμένης καί ἀναδεκτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία δηλ., πού καθοδηγεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, θεώρησε τήν κατά πνεῦμα συγγένεια διά τοῦ βαπτίσματος, μεγαλύτερη καί σοβαρώτερη καί ἀπό αὐτήν τήν κατά σάρκα συγγένεια τῶν συνδεδεμένων προσώπων. Ἡ ἀπαγόρευσις αὐτή μάλιστα ἐπεκτάθηκε καί σέ ἄλλα μέλη τῆς οίκογένειας τοῦ ἀναδεκτοῦ ἤ τῆς ἀναδεκτῆς.

Στό Βυζάντιο, ἡ πνευματική αὐτή συγγένεια πού προέρχεται μέσῳ τοῦ βαπτίσματος, μεταξύ ἀναδόχου καί ἀναδεκτοῦ ἤ ἀναδεκτῆς μέ ὅλες τίς ἀπαγορεύσεις καί τίς εὐθῦνες πού συνεπάγεται, ἔχει ἐπικυρωθεῖ καί ἀπό τόν αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό τό 530. Ἐπίσης πολύ χαρακτηριστικός εἶναι ὁ νγ΄ κανόνας τῆς ἐν Τρούλῳ Συνόδου, ὁ ὁποῖος κάνει εἰδική ἀναφορά ἀκριβῶς στήν πνευματική συγγένεια πού προέρχεται διά τοῦ βαπτίσματος.

Καί μόνο λοιπόν ἀπ’ αὐτό, ἀπό τήν πνευματική δηλ. συγγένεια πού δημιουργεῖται διά τοῦ βαπτίσματος, διαφαίνεται καθαρά πόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶναι τό νά ἀναλαμβάνει κανείς τόν ρόλο τοῦ ἀναδόχου.

Γιά τίς βαρύτατες εὐθῦνες τοῦ ἀναδόχου ὁ Ἅγ. Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης τονίζει: Ἐκ τῶν πρώτων πρέπει νά ἀποδειχθεῖ, ὅτι ἀπέχει ἀπό κάθε «ἀθεότητα καί ἀγνωσία τοῦ ὄντως καλοῦ», «ὥστε ν’ ἀξιωθῆ διά τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ μεσιτείας» καί «τῶν θείων τυχεῖν καί Θεοῦ». Νά ἀποδειχθεῖ δηλ. ὅτι εἶναι ἀδιάβλητος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ἡ βιοτή καί πολιτεία του εἶναι ἔνθεος.

Σήμερα πού λόγῳ τῆς μετακίνησης τῶν πληθυσμῶν καί γενικῶς τῆς παγκοσμιοποίησης τά δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει καί ὥριμοι πλέον ἄνθρωποι ἐντάσσονται καθημερινῶς στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, θά πρέπει καί πάλι ὅσοι ἀναλαμβάνουν τό ρόλο καί τό διακόνημα τοῦ ἀναδόχου, νά μελετήσουν σοβαρά τίς προϋποθέσεις καί, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, τίς εὐθῦνες τοῦ ρόλου αὐτοῦ, καί κατόπιν, συνειδητά πλέον, νά ἀποδέχονται τήν εὐθύνη τοῦ ἀναδόχου.

(Συνεχίζεται)

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

Για να εισέλθει κανείς στην Χριστιανική εκκλησία, για να κεντριστεί στην καλλιέλαιο, που είναι το σώμα του Χριστού, χρειάζεται να σφραγιστεί με τα μυστήρια του βαπτίσματος και του χρίσματος.

Περί των δυο αυτών μυστηριακών τελετών, κυκλοφορούν από τα στόματα των αιρετικών πολλές λανθασμένες ιδέες. Χρειάζεται λοιπόν για τα δυο αυτά βασικά μυστήρια της Εκκλησίας, να πούμε λίγα λόγια ώστε και οι Ορθόδοξες θέσεις να τονιστούν και οι απόψεις των αιρετικών να αποδεδειχθούν λανθασμένες και αντίθετες προς την Αγία Γραφή.

Αρχίζουμε με το μυστήριο του βαπτίσματος.
Για εμάς το βάπτισμα είναι μια θεοσύστατος τελετή κατά την οποία με την τριπλή κατάδυση στο ύδωρ και ανάδυση και την αντίστοιχο επίκληση της Αγίας Τριάδος απαλλάσσεται ο βαπτιζόμενος από κάθε αμαρτία, αναγεννάται πνευματικώς και καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού της Εκκλησίας. Το βάπτισμα είναι ένα θεϊκό λουτρό που καθαρίζει από κάθε αμαρτία, απαλλάσσει από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, καταργεί κάθε ενοχή, αφανίζει και θανατώνει το σώμα της αμαρτίας. Το βάπτισμα παρέχει στον άνθρωπο νέα ζωή, τον ζωοποιεί πνευματικά, τον καινοποιεί, τον κάνει καινούργιο, τον αναγεννά.

Του παρέχει δευτέρα γέννηση, με το βάπτισμα συσσωματώνεται στο μυστικό σώμα του Χριστού, γίνεται μέλος της Εκκλησίας, γίνεται τέκνο του Θεού λαμβάνει την χάρη της υιοθεσίας. Χωρίς το βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να εισέλθει στην ζωή της Εκκλησίας, δεν μπορεί να καταλάβει θέση στον οργανισμό της, είναι μυστήριον εισόδου, η είσοδος στην Εκκλησία, στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή προέρχονται μέσω αυτού. «Βάπτισμα κλεις ουρανών βασιλείας», Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος.

Το εν λόγο μυστήριο εικονίζει τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Η καταβύθιση στο ύδωρ του βαπτιστηρίου εικονίζει την ταφή του Χριστού, ενώ η ανάδυση την ανάσταση του. Η έξοδος από την κολυμβήθρα σημαίνει έξοδο από τον τάφο, σημαίνει καινούργια αναστάσιμη ζωή, πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση.

Εκείνο που αναδύεται από την κολυμβήθρα είναι καινή κτίσις, καινούργιο δημιούργημα, βάπτισμα τινυν εστίν, σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αμαρτιών κάθαρσις, ανακαινισμού και αναγεννήσεως αιτία.

«Όπως ο Ιησούς απέθανε έχοντας στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου, ώστε αφού θανατώσει την αμαρτία να αναστηθεί εν δικαιοσύνη, έτσι και εσύ, αφού καταβείς στο ύδωρ και τρόπον τινά ταφείς μέσα σε αυτό, όπως ετάφη ο Χριστός, εγείρεσαι πάλι και περιπατείς σε καινούργια ζωή», Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων 3^η Κατήχησις.

«Με το βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το σκοτάδι και ενδύεται το φως, η ψυχή πλημυρίζει από φως, είναι λαμπρότης ψυχών, σκότους κατάλυσις και φωτός μετουσία», Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Λόγος 40^ος . Γι’ αυτό στην αρχαία εκκλησία ονομαζόταν και φώτισμα.

Άλλο χαρακτηριστικό τους μυστηρίου αποτελεί το ότι είναι ένα, μοναδικό και ανεπανάληπτο, δεν ανήκει στα επαναλαμβανόμενα μυστήρια.

Αυτή είναι η θέσις των Ορθοδόξων ως προς το βάπτισμα.

Πρέπει όμως εν συνεχεία να την κατοχυρώσουμε με Αγιογραφικά χωρία, ώστε να μπορούμε να αποκρούομε τον κάθε αιρετικό που θα θελήσει να την παρουσιάσει σαν αντιγραφική.

Βασικότατο χωρίο για το βάπτισμα είναι αυτό που υπάρχει στο τέλος του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» κη’19.

Εδώ φαίνεται ποιο καθαρά και από τον Ήλιο ότι το βάπτισμα πρέπει να γίνεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Και όμως υπάρχουν αιρετικοί που αρνούνται την ύπαρξη Τριαδικού Θεού και εμφανίζονται και σαν εμβριθείς μελετηταί της Βίβλου…
Μη χειρότερα….

Το επόμενο εδάφιο δηλώνει καθαρά ότι το βάπτισμα είναι αναγκαίο στην σωτηρία «πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται». Μαρκ. ιστ’16
Η αναγκαιότης του μυστήριου στην σωτηρία παρουσιάζετε πιο κατηγορηματικά στο Ιωάννης γ’ 5.

Ο στίχος έχει ληφθεί από τον διάλογο του Κυρίου με τον Νικόδημο, «ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», ύδωρ και πνεύμα σημαίνει βάπτισμα και στον Ιορδάνη στην βάπτιση του Χριστού είχαμε ύδωρ και πνεύμα.
Ου δύναται, δε μπορεί να εισέλθει κανείς στην Βασιλεία του Θεού, στην περιοχή δηλαδή της σωτηρίας, εάν δεν έχει βαπτιστεί.

Ότι το βάπτισμα παρέχει άφεση αμαρτιών φαίνεται ολοκάθαρα στην ομιλία που έκανε ο Απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τον ερωτούν οι Ισραηλίτες τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε;
Και τους απαντά: «μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Πραξ β’38.

Η ίδια αλήθεια υπογραμμίζετε και στο Πράξεις, το 22 κεφάλαιο στίχος 16, όπου ο Ανανίας λέγει προς τον Σαύλον τον μετέπειτα Παύλον, «αναστάς βάπτισε και απόλουσε τας αμαρτίας σου», σήκω να βαπτιστείς και να λουσθείς από τις αμαρτίες σου.

Και ενώ τα χωρία έχουν τόση διαύγεια, οι διάφοροι αιρετικοί, όπως οι ψ. του Ιεχωβά, υποστηρίζουν με φανατισμό ότι το βάπτισμα δεν είναι μυστήριο και δεν παρέχει κατά μυστηριακό τρόπο άφεση αμαρτιών, αλλά απλώς είναι μια τελετή με συμβολικό χαρακτήρα. Σαν τι άλλο έπρεπε να έγραφε η Βίβλος για να δείξει ότι το βάπτισμα καθαρίζει και λούζει από τις αμαρτίες ;;; Για τους αιρετικούς δυστυχώς έχουν εδώ θέση τα λόγια το προφήτου Ησαΐα, «βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε».
Η πιο παράδοξη τύφλωση…

Στο 8^ο κεφάλαιο των Πράξεων στίχοι 36-38 όχι μόνο γίνεται λόγος για το βάπτισμα, αλλά φαίνεται καθαρά η ύπαρξις βαπτισματικής τελετουργίας. Πριν δε βαπτισθεί ο Ευνούχος από τον Ευαγγελιστή πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.
Κλασσικό χωρίο είναι το Ρωμαίους στ’ 3-8 όπου το βάπτισμα παρουσιάζεται σαν ξεχωριστό και ιδιότυπο μυστήριο, που κάνει τον άνθρωπο κοινωνό του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού. Η καταβύθισις στο ύδωρ αντιστοιχεί προς τον θάνατο και ενταφιασμό του Χριστού, ενώ η ανάδυσις προς την ανάσταση. Η φράσις είναι σαφής «ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ»˙ σύμφυτοι εικόνα από φυτά που έχουν συμφυΐα, ένωσις στην βλάστηση και ανάπτυξη τους, ομοίωμα του θανάτου του Χριστού.

Αυτός ο αξιοπρόσεκτος χαρακτηρισμός αφορά το βάπτισμα και στον 8^ο στίχο απεθάνομεν συν Χριστό, έχουμε ταυτισμό του βαπτίσματος με τον θάνατο του Κυρίου. Ο αναστάσιμος χαρακτήρας δηλώνετε στον στίχο 4, «ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν», ότι παλαιό και αμαρτωλό καταργήθηκε και θανατώθηκε μέσα στο ύδωρ του βαπτιστηρίου.

Ίδιες αλήθειες τονίζονται στα χωρία Κολοσσαείς γ’11-12. Δεν το αναλύουμε τώρα, θα το αναλύσουμε άλλη φορά όταν μιλήσουμε περί νηπιοβαπτισμού. Σημειώνουμε μόνο τα δυο χαρακτηριστικά ρήματά του, συνθάπτομαι, συνεγείρομαι, μετά του Χριστού.

Δηλαδή στο βάπτισμα κατά τρόπο ανεξιχνίαστο και μυστηριακό, ζει ο άνθρωπος τον Σταυρό, την ταφή και την ανάσταση του Χριστού και λαμβάνει την λύτρωση και την χάρη που πηγάζει από το Σταυρό και την Ανάσταση, απολυτρώνετε από κάθε του ενοχή και αμαρτία όπως φαίνεται και στο επόμενο εδάφιο, «ούτε πλεονέκται», ομιλεί ο Απόστολος Παύλος, «οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι καὶ ταῦτά τινες ἦτε·(ήσασταν) ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε. Α’ Κορινθίους στ’10-11.

Το απελούσασθε αναφέρεται στο βάπτισμα. Με το μυστήριο πλένετε, καθαρίζετε πλήρως, απολλούεται ο άνθρωπος και απαλλάσσεται από κάθε ρύπο. Τον χαρακτηρισμό του βαπτίσματος ως λουτρού θα τον ιδούμε και ποιο κάτω σε άλλο χωρίο.

Στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος αναφέρεται από τον ιερέα η φράσις: «εδικαιώθης, ηγιάσθης, απελούσθης», αυτό δείχνει ότι εμείς είμαστε Βιβλικοί και Γραφικοί περισσότερο από κάθε άλλον.

Το βάπτισμα κατά μυστηριώδη τρόπο μας χαρίζει την υιοθεσία, μας καθιστά τεκνά του Θεού όλοι είσαστε υιοί Θεού δια της πίστεως εις τον Χριστόν Ιησούν διότι όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε, όποιος βαφτίζεται ενδύεται τον Χριστόν, μυστηριώδης πράγματι έκφρασις, ενώνεται μαζί του και κατά συνέπεια γίνεται και αυτός υιός του Θεού.

Ως γνωστόν ο στίχος όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε ψάλετε κατ επανάληψη στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος και εδώ ο Βιβλικός χαρακτήρας.

Στο χωρίο Εφεσίους δ’4-5 «ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα... εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα»·
Επιβεβαιώνεται η πίστις μας ότι πρόκειται για μυστήριο ότι πρόκειται για μυστήριο που γίνεται μια φορά και δεν επαναλαμβάνετε. Ομολογώ εν βάπτισμα.

Το βάπτισμα είναι υπερφυσικό λουτρό, σημειώνει σχετικά ο Απόστολος Παύλος δια να αγιάσει αυτήν την εκκλησίαν αφού την καθαρίσει δια του λουτρού του ύδατος εν ρήμματι, με λόγον, δια να την στήσει εις το πλευρόν του ένδοξον χωρίς σπίλον ή ρυτίδα. Εφεσίους ε’26-27. Εν ρήμματι, με λόγον, σημαίνει την επίκληση της Αγίας Τριάδος.
Όσοι θα εισέρθουν στην Εκκλησία λούζονται καθαρίζονται λάμπουν από καθαρότητα χάρις στο βάπτισμα.

Σχετικώς αναφέρει και η προς Εβραίους, είμεθα λουσμένοι στο σώμα με «ύδωρ καθαρόν» ι’23.
Και στην προς Τίτον Επιστολή υπάρχει η φράσις «λουτρόν παλιγγενεσίας» γ’5, δηλαδή λουτρό που επιφέρει όχι απλώς καθαρισμό αλλά μια καινούργια γέννηση, φεύγει ένας παλαιός κόσμος και έρχεται ένας καινούργιος και το κατά το έλεος του μας έσωσε δια λουτρού παλιγγενεσίας και το έσωσε έχει τη σημασία του.

Το βάπτισμα χορηγεί σωτηρία, καθαρίζει, αγιάζει, σώζει, ασφαλώς δεν θα τα ενεργούσε όλα αυτά εάν ήταν μια απλή συμβολική τελετή, όπως διατείνονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι αιρετικοί που καυχώνται και ως μελετηταί της Γραφής.

Για το ανεπανάληπτο του μυστηρίου ομιλεί και το Εβραίους στ’4, τους «άπαξ φωτισθέντας», άπαξ, μια φορά.
Το βάπτισμα στην αρχαία εκκλησία ονομάζονταν και φώτισμα. Και το Εβραίους ι’32 τους βαπτισθέντας τους αποκαλεί φωτισθέντας.

Και ένα τελευταίο εδάφιο, εις την οποίαν κιβωτόν, ολίγαι δηλαδή οκτώ ψυχαί διεσώθησαν δια του ύδατος του οποίου αντίτυπον τώρα είναι το βάπτισμα το οποίον μας σώζει. Είναι δε όχι απαλλαγή από ρύπον σωματικόν αλλά θερμή αίτησις προς τον Θεόν δια την απόκτησιν αγαθής συνειδήσεως. Α’ Πέτρου γ’21
Και εδώ τονίζετε ότι το βάπτισμα καθαρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως, την συνείδηση και ότι χορηγεί σωτηρία, σώζει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας, σώζει από την πνευματική φθορά και απώλεια.

Ας έλθουμε τώρα και στο εισαγωγικό μυστήριο στην Εκκλησία, το χρίσμα.

Και οι μάρτυρες του Ιεχωβά και όλες οι Προτεσταντικές παραφυάδες, αγνοούν και αρνούνται το μυστήριο του χρίσματος, ωσάν να μην έγραφε τίποτα γι’ αυτό η Καινή Διαθήκη.
Πριν όμως ιδούμε το πράγμα Αγιογραφικώς ας εκθέσουμε δι’ ολίγον την Ορθόδοξο πίστη επάνω στο εν λόγω μυστήριο.

Λέγοντας χρίσμα εννοούμε την θεοσύστατη εκείνη τελετή κατά την οποίαν χρίονται σταυροειδώς τα μέλη του βαπτισθέντος με Άγιο Μύρο και έτσι μεταδίδεται σε αυτόν το Άγιο Πνεύμα προς ενίσχυση, ανάπτυξη και τελείωση της αρξαμενης πνευματικής ζωής.

Με το μυστήριο αυτό μεταδίδετε μυστηριωδώς όπως είπαμε το Άγιο Πνεύμα, η δύναμις, η δωρεά, η χάρις τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το μυστήριο αυτό σφραγίζετε ο άνθρωπος με το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό και στη συγκεκριμένη στιγμή της χρίσεως ακούγετε η φράσις «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου».

Με τον μυστήριο αυτό επαναλαμβάνετε στον κάθε βαπτισμένο το γεγονός της Πεντηκοστής, έχουμε δηλαδή μια επέκταση της Πεντηκοστής εις τους αιώνες.

Μετά την λήψη του χρίσματος ο άνθρωπος δεν αποτελείται πλέον μόνον από το σώμα του και την ψυχή του, αλλά και από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία παρουσιάζεται σαν νέο ανθρωπολογικό στοιχείο αφού συνυφαίνεται οργανικά μαζί του.

Το εδάφιο Ιούδα 19 είναι ενδιαφέρον από την αντίθετη πλευρά, «Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες».
Το χρίσμα έχει χαρακτηριστεί ως τελεσιουργία ομοταγής της Θείας Ευχαριστίας αναφέρεται στα κείμενα που επιγράφονται στο όνομα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ως έλαιον χρίσεως στον Μέγα Βασίλειο, ως μυστικόν χρίσμα στον Κύριλλο Ιεροσολύμων, ως σφραγίδα της συσσωματώσεως τον Χριστόν ως αρραβών της επουρανίου κληρονομίας.

Εάν η Θεία Ευχαριστία είναι κοινωνία Χριστού, το χρίσμα είναι κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.
Όπως ο άρτος της Ευχαριστίας, γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, μετά την επίκληση του Αγίου Πνεύματος δεν είναι πλέον απλούς άρτος, αλλά σώμα Χριστού, έτσι και το Άγιο Μύρο μετά την επίκληση είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με το φαινόμενο μύρο χρίεται το σώμα, ενώ με το Άγιο και ζωοποιό αγιάζετε η ψυχή.

Το μυστήριο του χρίσματος τελείτε μετά το βάπτισμα και το επισφραγίζει, το επικυρώνει και το βεβαιώνει.
Κατά την εν Λαοδίκεια σύνοδο 364 μ. Χ. οι φωτιζόμενοι μετά το βάπτισμα χρίονται με επουράνιο χρίσμα.

Σχετικά παρατηρεί και ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων ότι όπως στο Χριστό έγινε η βάπτιση, και έπειτα επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και έπειτα η έξοδος για την πάλη με τον διάβολο, έτσι και στους Χριστιανούς προηγείται το ιερό βάπτισμα, ακολουθεί το μυστικό χρίσμα και έπεται η πάλη προς τον εχθρό.
Στην αρχή το χρίσμα γινόταν με την επίθεση στην κεφαλή των βαπτισθέντων των χειρών των αποστόλων, ακουμπούσαν οι απόστολοι τα χέρια τους, αλλά κατόπιν η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε με την χρίση δι’ Άγιου Μύρου, για την αντικατάσταση αυτή θα μιλήσουμε και ποιο κάτω.

Όλοι όσοι εδώ στην Ελλάδα λαμβάνουμε το χρίσμα, χριόμεθα με το Άγιο Μύρο το οποίον παραλαμβάνουμε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και το οποίο εμπεριέχει έλαιο αναμεμιγμένο με 40 περίπου αρωματώδεις ουσίες που συμβολίζουν τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Ο καθαγιασμός του γίνεται σε λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης. Ο Πατριάρχης συνοδευόμενος από συνοδικούς Αρχιερείς, προσεύχεται στον Θεό να καταπέμψει το Άγιο Πνεύμα και να αγιάσει το μύρο και να το καταστήσει, μύρον αγαλλιάσεως Πνεύματος Αγίου, θώρακα δυνάμεως εις αποτροπήν πάσης διαβολικής ενεργείας, σφραγίδα ανεπιβούλευτον, αγαλλίαμα καρδίας ευφροσύνην αιώνιον.

Για το Άγιο Μύρο νεώτερος θεολόγος σημειώνει τα εξής: Άγιο Μύρο είναι η μυστηριώδης ύλη η οποία ετοιμαζόμενη καταλλήλως εξ’ ελαίου και άλλων ευωδών ουσιών και καθαγιαζομένη κατά τα σχετικάς εκκλησιαστικάς διατάξεις, καθίσταται φορεύς της επισκοπικής ευλογίας και ως τοιαύτη αποτελούσα άλλην μορφήν και τύπον της επιθέσεως των χειρών, χρησιμοποιείται εν τη τελέσει του μυστηρίου του χρίσματος ως ορατόν σημείον της μεταδόσεως της δυνάμεως και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος προς τους βαπτιζομένους.

Το μυστήριο του Χρίσματος όπως και το βάπτισμα δεν επαναλαμβάνονται, είναι μυστήριο ανεπανάληπτον, η σφραγίδα του εγχαράσσετε βαθιά και ανεξίτηλα στην ψυχή του χριομένου και τυπώνετε κατά τρόπο ανεξάλειπτο.

Οι τυχόν αμαρτίες που θα διαπράξει ο Χριστιανός δεν το εξουδετερώνουν, όπως ακριβώς και τα σύννεφα εμπρός στον ήλιο δεν τον εξουδετερώνουν, αλλά δεν του επιτρέπουν τη φανέρωση, οι αμαρτίες το καθιστούν ανενέργητο.

Εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε τώρα είναι να ερευνήσουμε την Αγία Γραφή και να δούμε, εάν γίνεται λόγος για κάποια μυστηριώδη πράξη με την οποίαν μεταδίδετε το Άγιο Πνεύμα. Εάν δεν βρούμε σχετικές περικοπές τότε βέβαια το δίκιο θα ανήκει τους αιρετικούς.

Στην Γραφή υπάρχουν πολυάριθμες περικοπές οι οποίες δείχνουν ότι στην Χριστιανική Εκκλησία υπάρχει το χρίσμα, η μυστηριώδης μετάδοσις της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Θα τις παρουσιάσουμε αυτές τις περικοπές ώστε να κατοχυρωθεί η θέσις της Εκκλησίας μας και να καταισχυνθούν οι αιρετικοί που την αρνούνται.

Στο 7^ο κεφάλαιο του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, στίχοι 37-39 αναφέρεται ότι ο Κύριος στην τελευταία και ποιο επίσημη ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας, στον ναό των Ιεροσολύμων, προσκάλεσε με δυνατή φωνή τους Ιουδαίους για να τους δώσει άφθονο νερό, νερό που θα τους ξεδιψάσει, νερό που θα τους χορηγήσει την ζωή. Και εξηγεί ο Ευαγγελιστής ότι αυτό το είπε δια το πνεύμα που επρόκειτο να λάβουν όσοι θα επίστευον σε Αυτόν.

Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Απόστολος Πέτρος απευθύνεται ως εξής προς τα πλήθη, «ας μετανοήσετε και ας βαπτιστεί ο καθ εις, εις το όνομα του Χριστού και θα λάβετε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος». Πράξεις β’38.

Στο 8^ο κεφάλαιο των Πράξεων φαίνεται πολύ καθαρά ότι η μετάδοσις του Αγίου Πνεύματος αποτελούσε ξεχωριστή πράξη, διαφορετική από το βάπτισμα. Αναφέρεται εκεί ότι οι Σαμαρείτες επίστευσαν στον Χριστόν και εν συνεχεία εβαπτίσθηκαν από τον Ευαγγελιστή Φίλιππο.

Ο Φίλιππος όμως ανήκε στους επτά βοηθούς των Αποστόλων, δεν ανήκε στους δώδεκα αποστόλους και είχε δικαίωμα να τελέσει το βάπτισμα, αλλά δεν είχε δικαίωμα να τελέσει το χρίσμα.
Γι’ αυτό παρέστει ανάγκη να μεταβούν στους Σαμαρείτες, οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, οι οποίοι τότε επετίθουν τας χείρας επ’ αυτούς και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον, στίχοι 14-17.

Στην αρχή της δράσεως του Αποστόλου Παύλου στην Έφεσο αναφέρεται, Πράξεις ιθ’ 1-6, ότι οι δώδεκα άνδρες είχαν γίνει ατελώς Χριστιανοί.
Ο Απολλώς ο οποίος φαίνεται ότι ήταν δάσκαλός τους, τους είχε βαπτίσει μόνο στο βάπτισμα του Ιωάννου, όταν λοιπόν τους ερώτησε ο Απόστολος Παύλος εάν έλαβον Άγιο Πνεύμα του απήντησαν πως αγνοούν και εάν υπάρχει ακόμη Άγιο Πνεύμα.

Εν συνεχεία ο Παύλος τους διευκρίνισε την διαφορά ανάμεσα στο βάπτισμα του Ιωάννου και στο βάπτισμα του Χριστού, αυτοί με την σειρά τους επείστηκαν και δέχτηκαν το Χριστιανικό βάπτισμα και στην συνέχεια αφού επέθεσε ο Παύλος εις αυτούς τας χείρας ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επάνω τους. Μάλιστα όπως συνέβαινε στους Αποστολικούς χρόνους, μόλις έλαβαν το χρίσμα από το Άγιο Πνεύμα, παρουσίασαν και εξωτερικά σημεία, ομιλούσαν ξένες γλώσσες και επροφήτευαν.

Στο 5^ο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους Επιστολής γίνεται λόγος για την δικαίωση που πραγματοποιεί η σταυρική θυσία του Χριστού και ότι η δικαίωση αυτή χορηγεί υπομονή και ελπίδα και ο στίχος 5 σημειώνει, η δε ελπίς δεν φέρει αισχύνην διότι η αγάπη του Θεού προς εμάς έχει ξεχυθεί εις τας καρδίας μας δια του Αγίου Πνεύματος το οποίον εδόθη εις εμάς. Εδώ δηλαδή βεβαιώνεται οι Χριστιανοί της Ρώμης έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα. Το Ρωμαίους η’11 ομιλεί για ενοίκηση του Πνεύματος του Θεού μέσα στους πιστούς. Το Πνεύμα οικεί εν υμίν, το Πνεύμα είναι το ενοικούν εν υμίν.

Από το επόμενο εδάφιο Β’ Κορινθίους ια’4 δίνεται η βεβαίωσις ότι οι Χριστιανοί της Κορίνθου είχαν λάβει το Άγιον Πνεύμα, εάν μεν εκείνος που έρχεται σε εσάς ως διδάσκαλος κηρύσσει άλλον Ιησούν τον οποίον εμείς δεν εκηρύξαμε ή αν λαμβάνετε άλλο πνεύμα το οποίο δεν ελάβετε, καλώς θα τον ανείχεσθε.

Στο 3ο κεφάλαιο της Προς Γαλάτας επιστολής επιτιμώνται οι Γαλάτες από τον Απόστολο για την στάση τους απέναντι στο Ευαγγέλιο που τους παρέδωσε. Στη θέση της πίστεως στον Χριστό άρχισαν να τοποθετούν διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου.
Μεταξύ άλλων τους λέγει τούτο μόνο θέλω να μάθετε από εσάς από τα έργα του νόμου ή από την ακοή της πίστεως ελάβετε το Πνεύμα;

Επίσης τους λέγει, εκείνος που επιχορηγεί σε εσάς το Πνεύμα και ενεργεί σε εσάς δυνάμεις τα πραγματοποιεί αυτά δια τα έργα του νόμου ή δια την ακοή της πίστεως;
Στην ίδια επιστολή τονίζεται ότι ο Θεός έχει στείλει στις καρδιές των Χριστιανών το Άγιο Πνεύμα, το οποίον επισφραγίζει την υιοθεσία, επειδή είστε υιοί εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζων αββά ο Πατήρ, αββά ίσον Πάτερ.

Στο εδάφιο δ’8 της πρώτης προς Θεσσαλονικείς επιστολής βεβαιώνεται η αλήθεια ότι μας εδόθη από τον Θεόν το Άγιο Πνεύμα, εκείνος λοιπόν που αθετεί δεν αθετεί άνθρωπον αλλά τον Θεόν ο οποίος σας έδωσε το Πνεύμα του το Άγιον.

Δεν θα αναφέρουμε όμως όλα τα χωρία˙ φαίνεται καθαρά ότι δίδεται μέσα στην Χριστιανική εκκλησία δια μια ορισμένης τελετουργίας η χάρις του Αγίου Πνεύματος.
πηγή

Πνευματική αναδοχή

Αν ήξεραν οι ανάδοχοι τι υπόσχονται και τι μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δε θα ήθελαν να βαπτίσουν ακόμα κι αν με θερμά παρακάλια τους παρότρυναν – Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

• Ο θεσμός του πνευματικού αναδόχου στην Εκκλησία και νηπιοβαπτισμός.
• Υποχρεώσεις του ανάδοχου μετά τη βάπτιση.
• Τι προϋποθέσεις πρέπει να πληρεί κανείς ώστε να γίνει πνευματικός ανάδοχος (νονός/νονά);
• Πόσοι μπορεί να είναι οι ανάδοχοι;
• Μπορούν μικρά παιδιά να γίνονται ανάδοχοι;
• Πνευματική αναδοχή και συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας.
• Βάπτιση ενηλίκων και πνευματική αναδοχή.
• Διακόνισσες και βάπτιση.
• Ένας διά Χριστόν σαλός για τη βάπτιση και το γάμο.
• Θεία μετάληψη νηπίων, παράδειγμα και πνευματική αναδοχή.
• Τι πρέπει να κάνει ένας ανάδοχος πριν από την βάπτιση;
• Κριτήρια επιλογής αναδόχων.
• Ο ρόλος του ανάδοχου κατά την βάπτιση.
• Λεπτομέρειες επιλογής αντικειμένων της βάπτισης (ρούχα, σταυρός, λαμπάδα).
• Ωραιοποίηση και ιερότητα στην Εκκλησία.
• Το πρώτο μπάνιο του παιδιού μετά τη βάπτιση.
• Συμβουλές για δώρα προς βαπτισιμιούς/ες.

Συζήτηση του π. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου με τον Λυκούργο Μαρκούδη στην εκπομπή Διάλογοι του ραδιοφωνικού σταθμού Πειραϊκή Εκκλησία.

Ακούστε την οπωσδήποτε εάν πρόκειται να συμμετάσχετε σε βάπτιση.

π. Θεμιστοκλής - Πνευματική αναδοχή

Έρευνα: Εσύ πόσα γνωρίζεις για την πνευματική αναδοχή;

Είστε ή πρόκειται να γίνετε πνευματικοί ανάδοχοι (νονοί / νονές); Πόσα γνωρίζετε για τον ρόλο που έχετε αναλάβει; Συμπληρώστε το παρακάτω ερωτηματολόγιο.

Εσύ πόσα ξέρεις για την πνευματική αναδοχή;

Εάν το ερωτηματολόγιο δεν εμφανίζεται σωστά, μπορείτε να το βρείτε και εδώ.

Για να διαπιστώσετε εάν απαντήσατε σωστά, ακούστε την σχετική ηχογραφημένη εκπομπή

Επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός;

Λόγω τής αγνοίας τους για την αληθινή σημασία τού βαπτίσματος, ένα μεγάλο μέρος τού Προτεσταντικού κόσμου απορρίπτει τον νηπιοβαπτισμό. Στη μελέτη αυτή, θα δούμε περιληπτικά μερικές από τις παρανοήσεις τους.

Παρανόηση τής σημασίας τού βαπτίσματος

Ένας σημαντικός λόγος που οι Προτεστάντες αρνούνται τον νηπιοβαπτισμό, είναι ότι οι ίδιοι έχουν παρεξηγήσει τη σημασία τού βαπτίσματος. Γιατί βαπτιζόμαστε λοιπόν;

Σε αυτό κάθε Προτεσταντική αίρεση, θα απαντήσει τα δικά της. Άλλοι θα πουν σωστά: "εις άφεσιν αμαρτιών". Άλλοι ακόμα πιο ακραίοι, θα πουν: "Ως αφιέρωση στον Θεό".

Εάν πράγματι το βάπτισμα αποτελούσε "αφιέρωση", ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρέπει να είναι ενήλικος. Όμως το Χριστιανικό βάπτισμα είναι κάτι άλλο. Δεν είναι "αφιέρωση" το βάπτισμα. Είναι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ τού βαπτιζομένου. Αυτό το δείξαμε σε άλλες μας μελέτες. Εδώ θα πούμε μόνο μερικά αναγακαία. Και ξεκινάμε με τον απόστολο Παύλο:

"΄Η αγνοείτε, ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; συνετάφημεν ουν (λοιπόν) αυτώ δια τού βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα (έτσι ώστε) ώσπερ ηγέρθει Χριστός εκ νεκρών δια τής δόξης τού Πατρός ούτως και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν.
Ει γαρ (επειδή εάν) σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι τού θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα. Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθει, ίνα καταργηθεί το σώμα τής αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία... ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσωμεν αυτώ" (Ρωμαίους 6/ς΄ 3 - 8).

Με το Άγιο Βάπτισμα λοιπόν, ο άνθρωπος ανασταίνεται Πνευματικά λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα. Αυτό φαίνεται και στο εδάφιο: Πράξεις 2/β΄ 38:
΄΄Μετανοήσατε φησιν, και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών υμών, και λήμψεσθε την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος΄΄.

Στο παραπάνω εδάφιο, είναι εμφανέστατο και το ότι το βάπτισμα γίνεται "εις άφεσιν αμαρτιών", και όχι "εις αφιέρωσιν".

Φαίνεται επίσης στο εδάφιο αυτό, ότι εκείνο που έχασε ο Αδάμ όταν αμάρτησε, και τον κατέστησε Πνευματικά Νεκρό, μπορεί ο άνθρωπος να το λάβει με το Άγιο Βάπτισμα. Πρόκειται για "την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος".

Όταν το μωρό μας είναι άρρωστο, και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρώτα να το ρωτήσουμε για να τον φωνάξουμε; Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε τού στερεί την ελευθερία να επιλέξει αν θα γιατρευτεί; Γιατί λοιπόν ενοχλεί τους Αναβαπτιστές Προτεστάντες, όταν εμείς οι Χριστιανοί γιατρεύουμε δια τού βαπτίσματος το παιδί μας από τον Πνευματικό θάνατο που κληρονόμησε από τον Αδάμ; Γιατί όπως είπαμε, αυτός είναι ο σκοπός τού βαπτίσματος: Να ξαναλάβει ο άνθρωπος (είτε μικρός είναι είτε μεγάλος), το Άγιο Πνεύμα, που έχασε ο Αδάμ με την αμαρτία του, και κατέστη Πνευματικά Νεκρός. Τη σωματική υγεία τού παιδιού μας την αποκαθιστάμε φωνάζοντας γιατρό χωρίς να το ρωτήσουμε. Την πνευματική υγεία του δεν θα την αποκαταστήσουμε; Είναι υποδεέστερη η πνευματική του υγεία στα μάτια τών Αναβαπτιστών Προτεσταντών;

Όμως και η ίδια η Αγία Γραφή μαρτυρεί ότι τα παιδιά μπορούν να βαπτίζονται, λέγοντας:

΄΄...Ας βαπτισθεί έκαστος υμών...εις άφεσιν αμαρτιών. Και θέλετε λάβει την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος. Διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέσηται Κύριος ο Θεός ημών΄΄ -Πράξεις 2/β΄ 38,39.

Το "διότι" εδώ πιο πάνω, δείχνει ότι ο λόγος είναι περί τού βαπτίσματος εις άφεσιν αμαρτιών. Και τα τέκνα τών Χριστιανών λοιπόν έχουν μετοχή σε αυτό.

Ίσως εδώ μας πει κάποιος: Μα τι αμαρτία έχει το μωρό για να βαπτιστεί "εις άφεσιν αμαρτιών";

Προσέξτε τι λέει το εδάφιο Ιώβ 14/ιδ΄ 4,5 Ο΄ "τις γαρ καθαρός έσται από ρύπου; Αλλ' ουθείς. Εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί τής γης" Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και μιας ημέρας αν είναι κάποιος, δεν είναι καθαρός. Και αυτό μαρτυρείται και σε άλλα εδάφια τής Αγίας Γραφής. Ας δούμε άλλο ένα:

"Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου" - Ψαλμός 50/ν΄ 7. Σκεφθήτε! Ακόμα και από τη σύλληψη ο άνθρωπος είναι δεμένος με την αμαρτία. Ή μήπως ο ερωτών, δεν γνωρίζει ότι και τα παιδιά μας μετέχουν τού προπατορικού αμαρτήματος; Δεν κληρονόμησαν από τον Αδάμ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ, και δεν γεννήθηκαν ΣΤΕΡΗΜΕΝΑ από το Άγιο Πνεύμα που είχε ο Αδάμ;

Αν καταλάβει ο Αναβαπτιστής Προτεστάντης ότι σκοπός τού βαπτίσματος είναι να αποκαταστήσει τη μετοχή τού Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο, όπως το είχε ο Αδάμ, θα κατανοήσει και κάτι ακόμα: Ποιος ρώτησε την Εύα αν ήθελε να της δώσει ο Θεός το Άγιο Πνεύμα όταν την έπλασε; Αν η Εύα, ενήλικη ούσα, δεν ρωτήθηκε, αλλά τής δόθηκε το Άγιο Πνεύμα ευθύς εξ' αρχής με τη δημιουργία της, γιατί πρέπει να ερωτηθούν τα παιδιά; Και αν η Εύα δημιουργήθηκε με το Άγιο Πνεύμα ως συστατικό τής ύπαρξής της, (ασχέτως αν μετά το απώλεσε), γιατί πρέπει να αρνηθούμε το ίδιο αυτό Άγιο Πνεύμα προς τα παιδιά, για να το έχουν ευθύς από την αρχή τής ζωής τους, ως συστατικό τής ύπαρξής τους;

Για να πάμε ακόμα πιο πέρα, ποιος ρώτησε τα παιδιά ή εμάς, τι χαρακτηριστικά θα έχει το σώμα μας; Γιατί λοιπόν πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουν από την αρχή τής ζωής τους, το χαρακτηριστικό τού Αγίου Πνεύματος, ως μέρος τής ύπαρξής τους;

ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΠΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΣ ΤΟ ΔΙΩΞΟΥΝ, όπως το έδιωξε η Εύα, όπως το διώχνει και ο κάθε ενήλικος που αρνείται τον Θεό. Και ο Θεός αυτό το σέβεται, και φεύγει από όποιον Το αρνείται.

Όμως υπάρχουν και άλλα! Προσέξτε τι λέει η Αγία Γραφή στην Κολοσαείς 2/β΄ 11,12: "εν ω και περιετμήθητε περιτομή αχειροποιήτω εν τη απεκδύσει τού σώματος τών αμαρτιών της σαρκός εν τη περιτομή τού Χριστού συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτίσματι, εν ω και συνηγέρθητε δια της πίστεως της ενεργείας τού Θεού τού εγείραντος αυτόν εκ των νεκρών".

Το βάπτισμα λοιπόν, είναι η "περιτομή τού Χριστού". Και ποιος ήταν ο ρόλος τής περιτομής στους Ισραηλίτες; Ήταν να γίνουν μέλη τής Εκκλησίας τού Ισραήλ. Ομοίως, πότε κάποιος γίνεται μέλος τής Χριστιανικής Εκκλησίας; Όταν βαπτίζεται στο Χριστιανικό βάπτισμα. Όμως η περιτομή γινόταν ΚΑΙ ΣΕ ΜΩΡΑ, και μάλιστα ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥΣ. (Γένεσις 17/ιζ΄ 10-14). Έχουμε λοιπόν ένα σαφέστατο παράλληλο: Όπως ένα παιδί μπορούσε να περιτμηθεί στον αρχαίο Ισραήλ για να γίνει μέρος τού λαού τού Θεού, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Ένα παιδί, μπορεί και σήμερα να γίνει μέρος τού λαού τού Θεού, τής Εκκλησίας. Και όπως δεν ήταν τότε αναγκαίο να το ρωτήσει κάποιος, το ίδιο ισχύει και σήμερα. Γιατί πάντοτε έχει τη δυνατότητα μεγαλώνοντας, αν θέλει να αρνηθεί το βάπτισμα αυτό. Όπως είναι γραμμένο: "άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, τών γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία τών ουρανών". (Ματθαίος 19/ιθ΄ 14). Όμως οι Αναβαπτιστές τού Προτεσταντισμού, σε αντίθεση με τα λόγια αυτά τού Χριστού, εμποδίζουν τα παιδιά να πολιτογραφηθούν με το βάπτισμα, μέλη τής Εκκλησίας, και να έχουν μετοχή στη βασιλεία τών ουρανών.

Υποτίμηση τών δυνατοτήτων τών παιδιών

"Τι καταλαβαίνει ένα μωρό όταν το βαπτίζετε;" ρωτούν κάποιοι. Όμως οι άνθρωποι αυτοί, μαθημένοι σε μια νοησιαρχική Δυτική διδασκαλία, αγνοούν τη σημασία τού Πνεύματος. Γιατί δεν είναι απαραίτητο να περνούν όλα από τη λογική. Εκτός από τη λογική, υπάρχει και η ωφέλεια τού πνεύματος. Αυτό φαίνεται στα λόγια τού αποστόλου Παύλου, στην Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 14,15. Εκεί ο απόστολος μιλάει για δύο ειδών ωφέλειες: Τού νου, και τού πνεύματος. Και λέει ότι οι χαρισματούχοι "γλωσσολαλούντες", πρέπει να διερμηνεύουν τα γλωσσολαλούμενα εφ' όσον αυτά γίνονται μπροστά στην Εκκλησία, ώστε όχι μόνο το πνεύμα τους, αλλά και ο νους αυτών που τους ακούουν να οικοδομηθεί. Λέει λοιπόν: "εάν γαρ προσεύχωμαι γλώσση το πνεύμα μου προσεύχεται, ο δε νους μου άκαρπος εστιν. Τι ουν εστίν; Προσεύξομαι τω πνεύματι, προσεύξομαι δε και τω νοϊ. Ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και τω νοϊ".

Συνεπώς, υπάρχει ωφέλεια πνευματική, την οποία ο άνθρωπος λαμβάνει ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνει κάτι. Μιλάμε για ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΦΕΛΕΙΑ, που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα που λαμβάνει κάποιος στο βάπτισμα, και που εργάζεται μυστικά στο δικό του πνεύμα. Μια τέτοια ωφέλεια, ανεξάρτητη από τη νοησιαρχική νοοτροπία τών Δυτικών, λαμβάνει το μωρό βαπτιζόμενο. Και μπορούμε να δούμε ένα τέτοιο παράδειγμα στην Αγία Γραφή.

Ο Ιωάνης ο Πρόδρομος, όλοι ξέρουν ότι βάπτιζε. Τον ίδιο όμως ποιος τον βάπτισε; Κανείς! Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, είχε ένα ΣΠΑΝΙΟΤΑΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ: Ήταν γεμμάτος με Άγιο Πνεύμα, από την κοιλιά τής μητέρας του, όπως μας πληροφορεί ο Λουκάς, στο 1/α΄ 15: "...και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας τής μητρός αυτού". Αυτό ήταν κάτι που του δόθηκε στα πλαίσια στα πλαίσια τής αποστολής του να προετοιμάσει το δρόμου τού Χριστού (Μαλαχίας 3/γ΄ 1). Τι συνέβει λοιπόν στην πρώτη φορά που συναντήθηκε ο Χριστός με τον Ιωάννη; Μας το περιγράφει ο Λουκάς στο 1/α΄ 43,44. Εκεί, μόλις αντικρύζει η έγκυος μητέρα τού Ιωάννη την έγκυο μητέρα τού Κυρίου, λέει: "και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ τού Κυρίου μου προς εμέ; Ιδού γαρ ως εγένετο η φωνή τού ασπασμού σου εις τα ώτά μου, εσκίρτησεν εν αγαλλιάσει το βρέφος εν τη κοιλία μου".

Ερώτηση: Ποιο βρέφος;

ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ Ιωάννης σκίρτησε με αγαλλίαση όταν άκουσε τη φωνή τής Παναγίας που ήταν έγκυος στον Χριστό. Πώς καταλάβαινε το έμβρυο ποια ήταν η Παναγία και ποιος ήταν ο Χριστός που είχε στην κοιλιά της ώστε να αντιδράσει με αγαλλίαση; Καλά το μωρό. Το έμβρυο;;;

Δια "Πνεύματος Αγίου" έγινε! Θα μας πει ο Αναβαπτιστής Προτεστάντης αναγνώστης. Όμως ο ίδιος αυτός άνθρωπος, δεν σκέφτεται λόγω προκατάληψης, ότι όπως ακριβώς ένα έμβρυο μπορεί δια Αγίου Πνεύματος να αντιλαμβάνεται την Παναγία και τον Χριστό, και να αντιδρά με αγαλλίαση καθώς ωφελείται πνευματικά, ομοίως ένα μωρό αντιλαμβάνεται με το πνεύμα του το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα του όταν βαπτίζεται, και ωφελείται πνευματικά.

Παρανόηση τής Αγίας Γραφής

Ένας σημαντικός λόγος που συνηγορεί στην αντιχριστιανική στάση τών Αναβαπτιστών, είναι η παρανόηση τών Αγιογραφικών εδαφίων, αλλά και η άγνοια που έχουν για το ρόλο τής Εκκλησίας στην ερμηνεία τής Αγίας Γραφής. Αφ' ενός θεωρούν την Αγία Γραφή ως "καταστατικό πίστης" και ψάχνουν να βρουν εκεί μέσα ΤΑ ΠΑΝΤΑ, αφ' ετέρου δεν αναγνωρίζουν την Εκκλησία που μόνο αυτή μπορεί να δώσει τη σωστή ερμηνεία τής Αγίας Γραφής, καθώς Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ την έγραψε. Και έτσι παρανοούν τα πάντα. Ας δούμε όμως μερικά εδάφια που είτε παρανοούν, είτε δεν τα σκέφτονται:

Χρησιμοποιούν συχνά το χωρίο Ματθαίος 28/κη΄ 19,20: "πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν. Και ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας, έως τή συντελείας τού αιώνος".

Μας λένε λοιπόν: "Σύμφωνα με τα λόγια αυτά, πρώτα μαθητεύεται κάποιος, και μετά βαπτίζεται". Και αυτό το λένε όχι μόνο ξενόφωνοι, αλλά ακόμα και Έλληνες Αναβαπτιστές!!! Λες και δεν γνωρίζουν Ελληνικά! Τι λέει εδώ το εδάφιο; Λέει:

"...κάντε μαθητές όλα τα έθνη" (ΠΩΣ;) "βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντας αυτούς..." Προσέξτε! Δεν λέει: "πρώτα να τους διδάξετε και μετά να τους βαπτίσετε"! Λέει ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ που γίνεται κάποιος μαθητής. Το "βαπτίζοντες", δείχνει με ποιο τρόπο θα γίνει κάποιος μαθητής. Διαφορετικά δεν θα έλεγε "βαπτίζοντες", αλλά θα έλγε: "μαθητέψτε τους και βαπτίστε τους". Όμως η διατύπωση δείχνει σαφώς ότι το βάπτισμα αναφέρεται στον ΤΡΟΠΟ (μαζί με το "διδάσκοντας"), με τον οποίο θα γίνουν τα έθνη μαθητές. Αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ας ξαναδεί τα Ελληνικά του...

Και αν είχε εδώ σημασία η σειρά, (που σαφώς δεν έχει), θα παρατηρούσαμε ότι το "βαπτίζοντες" προηγείται τού "διδάσκοντες". Τι θα πούμε λοιπόν; ότι επειδή το βαπτίζοντες προηγείται, πρέπει κατ' ανάγκην η διδασκαλία να γίνεται μετά το βάπτισμα; Φυσικά όχι. Αν βαπτίζεται ενήλικος, πρώτα κατηχείται. Αν βαπτίζεται μωρό, πρώτα βαπτίζεται και μετά κατηχείται. Και αυτό το λέμε, επειδή οι ίδιοι αυτοί αιρετικοί Αναβαπτιστές, χρησιμοποιούν εδάφια του τύπου: "όποιος πιστεύση και βαπτισθεί, θα σωθεί". (Μάρκος 16/ις΄ 16). Και δείχνουν τη σειρά, για να πούνε ότι με αυτή τη σειρά είναι το σωστό. Όπως φαίνεται όμως από το προηγούμενο εδάφιο που δείξαμε, η σειρά εκεί είναι αντίθετη. Η σειρά λοιπόν δεν έχει σημασία. Και το μωρό, όταν βαπτισθεί, έχει πάντοτε τη δυνατότητα μεγαλώνοντας να πιστέψει και να σωθεί.

Για να δείξουμε μάλιστα την αξιολύπητη δογματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται κάποιες Αναβαπτιστικές θρησκείες, θα αναφέρουμε το παράδειγμα μιας ακραίας τέτοιας οργάνωσης, που αν και τα μέλης της βλέπουν και χρησιμοποιούν τα εδάφια Ματθαίος 28/κη΄ 19,20, οι ίδιοι βαπτίζονται όχι "εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος" όπως λέει το εδάφιο, αλλά στο όνομα τού "Πατρός, τού Υιού, ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ" (!!!) Πλήρης ακύρωση τού Χριστιανικού βαπτίσματος. Και οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, έρχονται να πουν στους Χριστιανούς, ότι κακώς βαπτίζουν τα νήπια!

Ας δούμε όμως και κάποιες άλλες έμμεσες αναφορές τής Αγίας Γραφής για βαπτισμό νηπίων.

"Απόστειλον εις Ιόππην άνδρας και μεταπέμψαι Σίμωνα τον επικαλούμενον Πέτρον, ος λαλήσει ρήματα προς σε εν τοις σωθήσει συ και πας ο οίκός σου" (Πράξεις 11/ια΄ 14-18, 10/ι΄ 44,47,48). Εδώ ο Πέτρος βαπτίζει όλους εκείνους στους οποίους έπεσε το Άγιο Πνεύμα, από την οικογένεια τού Κορνηλίου, όλους όσους τον άκουγαν (Πράξεις 10/ι΄ 44,47,48). Δεν υπήρχαν άραγε παιδιά στον οίκο αυτό; Γιατί λέει: "πας ο οίκος σου". Και μάλιστα, εδώ είχαμε το ειδικό φαινόμενο, να λάβουν το Άγιο Πνεύμα πριν βαπτισθούν. Εδώ το βάπτισμα στο νερό, ακολούθησε το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα. Για ποιο λόγο η διδασκαλία δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει το βάπτισμα στο νερό για ένα μωρό; Ας δούμε όμως και άλλα εδάφια.

"Ως δε εβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, περεκάλεσε λέγουσα..." (Πράξεις 16/ις΄ 15). Εδώ μιλάει για τη βάπτιση τού "οίκου" τής Λυδίας. Δηλαδή, ούτε στον οίκο τής Λυδίας δεν υπήρχαν παιδιά;

Ομοίως ο Δεσμοφύλακας με την οικογένειά του: "Και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες" (Πράξεις 16/ις΄ 33). Μήπως και αυτός άκληρος ήταν;

"Κρίσπος δε ο αρχισυνάγωγος επίστευσε τω Κυρίω συν όλω τω οίκω αυτού, και πολλοί τών Κορινθίων ακούσαντες, επίστευον και εβαπτίζοντο" (Πράξεις 18/ιη΄ 8). Μήπως και αυτός επίσης δεν είχε παιδιά;

"Εβάπτισα δε και τον Στεφανά οίκον" (Α΄ Κορινθίους 1/α΄ 16). Μα τι γίνεται; Δεν υπήρχε ένα σπίτι στον κόσμο που να έχει παιδιά;

Ήδη αναφέραμε 5 περιπτώσεις όπου αναφέρεται ότι βαπτίσθηκε όλος ο οίκος. Με την κοινή λογική αν το δούμε, θα καταλάβουμε ότι δεν είναι δυνατόν να μην υπήρχε ούτε ένα παιδί σε 5 σπίτια!

Ενώ λοιπόν εμείς αναφέραμε τόσα στοιχεία, τι στοιχείο έχουν να μας αναφέρουν οι Αναβαπτιστές Προτεστάντες; Ας μας δείξουν έστω και ένα εδάφιο στην Αγία Γραφή που να απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό. Έστω και ένα. Αν δεν μας δείξουν, ας παραδεχθούν τουλάχιστον ότι ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝ υποστηρίζοντας ότι η Αγία Γραφή λέει πράγματα που δεν λέει, και ακυρώνουν το λόγο τού Θεού για την Αναβαπτιστική παράδοσή τους.

Ιστορικά στοιχεία

Αν ο νηπιοβαπτισμός ήταν πρόβλημα στην πρώτη Εκκλησία όπως υποτίθεται ότι είναι σήμερα (για τους Αναβαπτιστές), είναι φυσικό να βρίσκαμε ΚΑΤΙ, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, είτε μια απαγόρευση, είτε κάποια αναφορά, ή στην Αγία Γραφή, ή στα σωζόμενα αρχαιο - Χριστιανικά κείμενα που έχουμε. Όμως, αρχαιοχριστιανικές αναφορές εναντίον τού νηπιοβαπτισμού δεν έχουμε στην Αγία Γραφή. Έχουμε όμως μερικά εξω-Γραφικά κείμενα που αναφέρονται σε αυτό. Ας δούμε μερικά:

Ο άγιος Ειρηναίος (202 μ.Χ.) έγραψε πως ο Χριστός "ήλθε να σώσει δια τού εαυτού του όλους, λέγω, όσοι δι' αυτού αναγεννώνται εις Θεόν, βρέφη και παιδιά και νέους και γέρους. Γι' αυτό ήλθεν χάριν όλων τών ηλικιών και έγινε βρέφος για τα βρέφη, αγιάζων τα βρέφη. Νήπιος μεταξύ τών νηπίων αγιάζων τους έχοντας την ηλικίαν αυτήν..." (Ειρηναίου, εν MPL 7, 784). Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι ο λόγος του είναι για την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Και η αναγέννηση προϋποθέτει το άγιο Βάπτισμα, όπως έχουμε δείξει σε άλλη μελέτη μας. Είναι λοιπόν σαφές ότι στην εποχή τού Ειρηναίου γινόταν νηπιοβαπτισμός.

Ο Ωριγένης (185-253/4) μας πληροφορεί επίσης για την πράξη τής Εκκλησίας τής εποχής του: "Τα παιδιά βαπτίζονται εις άφεσιν αμαρτημάτων... μήποτε επεί ουδείς καθαρός από ρύπου, τον ρύπον δε αποτίθεταί τις δια τού μυστηρίου τού βαπτίσματος, δια τούτο και τα παιδιά βαπτίζονται" (Υπόμνημα εις Ρωμαίους 5/ε΄ 9, βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, σ. 114).

Ο Τερτυλλιανός (196 - 212 μΧ), επιρρεασμένος από αιρετικές επιδράσεις τής εποχής του, (ήταν Μοντανιστής), αντιτίθεται στην τότε πράξη τής Εκκλησίας, και αναφέρει: "Γιατί η αθώα ηλικία σπεύδει εις την άφεσιν τών αμαρτιών; Επιθυμεί ίσως να συμπεριφερθεί σε πρόσκαιρα πράγματα με μεγαλυτέρα προσοχή, και τα θεϊκά αγαθά να εμπιστευθεί σε κάποιον, στον οποίον δεν εμπιστεύεται ακόμη τα γήινα;" (Τερτυλιανού, Περί βαπτίσματος 18). Εδώ είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι παρά το ότι ο Τερτυλιανός διαφωνεί με τον νηπιοβαπτισμό, δεν τον αναφέρει "αντιχριστιανικό" ή "αντιγραφικό" όπως λένε οι σύγχρονοι αναβαπτιστές. Ούτε λέει ότι τα βαπτισμένα παιδιά πρέπει να ξαναβαπτισθούν ενήλικες. Αποδέχεται το βάπτισμα αυτό, αλλά το θεωρεί "πρόωρο", όχι επειδή δεν ισχύει, αλλά επειδή θεωρεί ότι είναι καλύτερα να γίνεται σε πιο ώριμη ηλικία. Επίσης, είναι σημαντικό να δούμε ότι ούτε κι αυτός διαφωνεί με το ότι το βάπτισμα είναι "εις άφεσιν αμαρτιών", και όχι "αφιέρωση" όπως λένε κάποιες σύγχρονες αιρέσεις.

Ο άγιος Κυπριανός (258 μ.Χ.) μας πληροφορεί ότι "δεν επιτρέπεται να αρνηθούμε σε κανένα άνθρωπο που γεννήθηκε, το έλεος και τη χάρη τού Θεού. Διότι, αφού ο Κύριος λέγει στο ευαγγέλιό του πως ο Υιός του ανρθώπου δεν ήλθε να καταστρέψει τις ψυχές τών ανθρώπων, αλλά να τις σώσει (Λουκ. 9/θ΄ 56), δεν επιτρέπεται, καθόσον εξαρτάται από μας, να απωλεσθεί καμμία ψυχή. Διότι τι λείπει ακόμη σε αυτόν που σχηματίσθηκε στην κοιλία τής μητέρας του με το χέρι τού Θεού;".

"Εάν κάτι θα μπορούσε να εμποδίσει τους ανθρώπους να λάβουν τη χάρη, τότε θα ήταν πιο πολύ για τους ενήλικες και ηλικιωμένους και γέροντες εμπόδιο οι βαρύτερες αμαρτίες. Εάν όμως παρέχεται άφεση αμαρτιών ακόμη και σε πιο βαρειά αμαρτωλούς και σε εκείνους που προηγουμένως πολλαπλά αμάρτησαν εναντίον τού Θεού και δεν αποκλείεται κανείς από το βάπτισμα και τη χάρη, εάν αργότερα επιστρέψει, πόσο λιγότερο επιτρέπεται το να εμποδίζει κανείς ένα παιδί, που είναι νεογέννητο και δεν διέπραξε καμμία αμαρτία, αλλά έχει υποστεί μόνο με την πρώτη του γέννηση τη δραστικότητα τού παλαιού θανάτου, επειδή κι αυτό, όπως ο Αδάμ εγεννήθη κατά σάρκα! Έτσι μπορεί να φθάσει στην άφεση αμαρτιών γι' αυτό το λόγο πιο εύκολα, επειδή δεν υπάρχουν για συγχώρηση προσωπικές αμαρτίες, αλλά μόνο ξένες αμαρτίες" (Κυπρ. Επιστ. προς Φίντους, BKV 2, 273-275).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, για να κατοχυρώσει τον νηπιοβαπτισμό, αναφέρει την περιτομή, που γινόταν την όγδοη ημέρα από τη γέννηση τού παιδιού (Γέννεσις 17/ιζ΄ 12) και την επάλειψη τών θυρών με το αίμα τού αμνού (Έξοδος 12/ιβ΄ 7) και υπογραμμίζει: "Έχομεν αιτιολογίαν, την οκταήμερον περιτομήν, που ήτο μια τυπική σφραγίς και εδίδετο εις αυτούς, τους οποίους δεν είχεν αναπτυχθεί ακόμη το λογικόν. Ομοίως και η επάλειψις τών φλιών τών θυρών, η οποία εφύλαττε με τα αναίσθητα, τα πρωτότοκα". (Γρηγ. Θεολ. Λόγος μ΄ 28, ΕΠΕ, 4, 339). "Έχεις νήπιον; μη δίδεις καιρόν εις την κακίαν. Βάπτισέ το από την βρεφικήν ηλικίαν, αφιέρωσέ το εις το Πνεύμα από την ηλικίαν τών μαλακών ονύχων" (Γρηγ. Θεολ. Λόγος μ΄ 17, ΕΠΕ 4, 311).

Στα παραπάνω, είδαμε όχι μόνο τους λόγους που επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός, αλλά και τις παρανοήσεις αυτών που τον αρνούνται. Είδαμε επίσης, ότι όχι μόνο υπάρχουν έμμεσες μαρτυρίες στην Αγία Γραφή, αλλά και σε όλη τη Χριστιανική ιστορία, ότι αυτός ήταν εξ' αρχής ο τρόπος τής Εκκλησίας. Αντιθέτως, δεν υπάρχει οποιοδήποτε στοιχείο, είτε για άρνηση τού νηπιοβαπτισμού από τους πρώτους Χριστιανούς, ούτε από τη μετα - αποστολική ιστορία. Όλα αυτά, θα πρέπει τουλάχιστον να βάλουν σε σκέψεις τους συγχρόνους Αναβαπτιστές. Ο Θεός να τους φωτίζει!

N. M.

πηγή