.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Η αγάπη είναι πέρα από τις κατηγορίες του δυνατού και του αδύνατου

ΓΑΜΟΣ: ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

(Πρωτοπρεσβύτερου Ιωάννου Μάγιεντορφ)

Η Ιουδαϊκή σκέψη της Παλαιάς Διαθήκης είδε ως κύριο νόημα και σκοπό του γάμου την τεκνογονία. Το πιο φανερό και αναγκαίο σημάδι της Θείας Ευλογίας εθεωρείτο η συνέχιση της φυλής. Η υπακοή και η εμπιστοσύνη του Αβραάμ στο Θεό του έφερε την υπόσχεση ενός δοξασμένου απογόνου: «η μην ευλογών ευλογήσω σε, και πληθύνων πληθυνώ το σπέρμα σου ως τους αστέρας του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης, και κληρονομήσει το σπέρμα σου τας πόλεις των υπεναντίων και ενευλογηθήσονται εν τω σπέρματι σου πάντα τα έθνη της γης, ανθ’ ων υπήκουσας της εμής φωνής». (Γένεσις, κβ’: 17-18). Αυτή η σοβαρή υπόσχεση που δόθηκε στον Αβραάμ εξηγεί γιατί η στέρηση παιδιών εθεωρείτο κατάρα, κυρίως για τις γυναίκες.

Αυτή η άποψη που απεικονίζεται τόσο καθαρά στην Π. Διαθήκη, αρχικά συνδέεται με το γεγονός ότι ο πρώιμος Ιουδαϊσμός δεν είχε αντιληφθεί σωστά το θέμα της προσωπικής επιβίωσης μετά το θάνατο. Το καλύτερο που μπορούσαν να ελπίζουν ήταν μια σκοτεινή και ατελής ύπαρξη σ’ ένα μέρος που ονομαζόταν «Άδης» (συχνά σ’ αυτή τη λέξη δίνουν την ασαφή μετάφραση «κόλαση»). Ο Ψαλμωδός ζητά τη βοήθεια του Θεού εναντίον των έχθρων του που ζητούν να τον σκοτώσουν και γνωρίζει ότι ο Θεός «ουκ εμνήσθη έτι» τους φονιάδες οι οποίοι «εκ της χειρός του απώσθησαν» Ζητώντας τη βοήθεια του Θεού εναντίον εκείνων που ζητούν να τον εξολοθρεύσουν προκαλεί φιλοσοφικά το Θεό: «μη τοις νεκροίς ποιήσεις θαυμάσια; ή ιατροί αναστήσουσι καί εξομολογήσονται σοι;» (Ψαλμός 87,11). Ο Θεός ήταν «Θεός ζώντων» και όχι νεκρών. Όμως η υπόσχεση στον Αβραάμ υπονοούσε ότι η ζωή θα ήταν αιώνια με τη βοήθεια των απογόνων, γι’ αυτό δίνονταν μεγάλη σπουδαιότητα στη τεκνογονία.

Έτσι ο γάμος – πολυγαμία ή μονογαμία – ήταν το νόμιμο μέσο, αλλά η παλλακεία ήταν επίσης ανεκτή και ακόμη μερικές φορές αναγκαστική για να εξασφαλισθεί η συνέχιση της φυλής (Γένεσις ιστ ‘ 1-3). Ο θεσμός της «επιγαμβρείας» στηρίζεται στο καθήκον του άνδρα να «αναστήσει σπέρμα» για το νεκρό αδελφό του με το να παντρευτεί τη χήρα του κι έτσι να του εξασφαλίσει μερική επιβίωση στα παιδιά της γυναίκας του. Η μονογαμία, βασισμένη στην αιώνια αγάπη των συζύγων, υπήρχε μάλλον ως μια ιδανική εικόνα. Υπονοείται στην ιστορία της δημιουργίας, στο Άσμα Ασμάτων, σε διάφορες προφητικές εικόνες της αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους του, αλλά ποτέ δεν έγινε θρησκευτικό πρότυπο.

Στην Κ. Διαθήκη, το νόημα του γάμου αλλάζει εκ θεμελίων. Η αντίθεση είναι εμφανής, διότι τα κείμενα χρησιμοποιούν τις διάφορες απόψεις της Π. Διαθήκης για να τις τροποποιήσουν με σαφήνεια. Κανένα κείμενο της Κ. Διαθήκης που αναφέρεται στο γάμο δεν προβάλλει την τεκνογονία ως δικαίωση ή σκοπό. Η τεκνογονία γίνεται μέσο σωτηρίας μόνο εάν επιτελείται «εν πίστει, αγάπη, και αγιασμώ» (Α’ Τιμόθ., 2:15). Η τροποποίηση στα πρότυπα της Π. Διαθήκης φανερώνεται με αρκετή σαφήνεια σε τρεις περιπτώσεις:

1) Τα τρία συνοπτικά Ευαγγέλια (Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά) αναφέρουν τη στάση του Ιησού προς την «επιγαμβρεία». Είναι αναγκαίο να τονισθεί ότι το θέμα σχετίζεται με τη διδασκαλία του Χριστού για την ανάσταση και την αθανασία, πράγμα που διαλύει τις απορίες για την επιβίωση διά της τεκνογονίας. Όταν οι Σαδδουκαίοι (που δεν πίστευαν στην ανάσταση) ρώτησαν ποιός ανάμεσα στους επτά αδελφούς που διαδοχικά παντρεύτηκαν την ίδια γυναίκα θα τήν έχει ως σύζυγο «εν τη Αναστάσει»­ ο Ιησούς απάντησε ότι «στην Ανάσταση δεν υπάρχει γάμος, γιατί θα ζουν σαν άγγελοι Θεού».

Συνήθως αυτό το χωρίο θεωρείται ότι υπονοεί ότι ο γάμος είναι μόνο επίγειος θεσμός και ότι το κύρος του διαλύεται με το θάνατο. Τέτοια αντίληψη επικράτησε στη Δυτική Εκκλησία που ποτέ δεν αποθάρρυνε το δεύτερο γάμο χήρων ανθρώπων και που δεν περιόρισε τον αριθμό των επιτρεπτών για τους Χριστιανούς γάμων. Όμως, αν αυτό ήταν το πραγματικό νόημα των λόγων του Ιησού, θα ήταν σε φανερή αντίθεση με τη διδασκαλία του Απ. Παύλου και με τους γεμάτους συνέπεια κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τους αιώνες. Στην χριστιανική αντίληψη, ο γάμος παρουσιάζει μια μοναδικότητα και είναι εντελώς αντίθετος από την «επιγαμβρεία». Ποτέ η χριστιανική Εκκλησία δε θα ενεθάρρυνε τον άνδρα να παντρευτεί τη χήρα του αδελφού του. Πράγματι, όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρείας ήδη τόνισε: « Ο Κύριος δεν αποκλείει το γάμο, αλλά απελευθερώνει τις σκέψεις τους από την προσδοκία ότι στην Ανάσταση θα υπάρχουν σαρκικές επιθυμίες». Η απάντηση του Ιησού στους Σαδδουκαίους είναι αυστηρά περιορισμένη από το νόημα της ερώτησης τους. Δεν δέχονται την Ανάσταση διότι δεν μπορούν να τη φαντασθούν διαφορετικά παρά ως μια αποκατάσταση της γήινης ανθρώπινης ύπαρξης, πράγμα που θα περιλάμβανε και την Ιουδαϊκή αντίληψη του γάμου ως αναπαραγωγή μέσω της συζυγικής ένωσης. Σ’ αυτό, όπως λέει ο Ιησούς «πλανώνται», διότι η ζωή στην Αιώνια Βασιλεία θα είναι όπως τη ζωή «των αγγέλων». Έτσι στην απάντηση του ο Ιησούς δεν κάνει τίποτ’ άλλο παρά απορρίπτει μια αφελή και υλιστική αντίληψη για την Ανάσταση χωρίς να αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στο θέμα του γάμου. Αναφέρεται στην «επιγαμβρεία» κι όχι στο χριστιανικό γάμο του οποίου το νόημα γίνεται φανερό – σ’ όλο το βάθος και το πλάτος – σε άλλα μέρη της Κ. Διαθήκης.

2) Η διδασκαλία του Χριστού που απαγορεύει το διαζύγιο αντικατοπτρίζει, πιο θετικά, τη φύση του Χριστιανικού γάμου. Έρχεται σε φανερή αντίθεση με το Ιουδαϊκό Δευτερονόμιο που επιτρέπει το διαζύγιο. Η ουσία του Χριστιανικού γάμου που βρίσκεται στο αδιάλυτό του αποκλείει όλες τις υλιστικές ερμηνείες. Η ένωση ανάμεσα στους δύο συζύγους είναι τελεσίδικη. Είναι μία αιώνια ένωση ανάμεσα σε δυο μοναδικές και αιώνιες προσωπικότητες, που δεν μπορεί να διασπασθεί από τέτοιες προφάσεις όπως η τεκνογονία (δικαιολογία για παλλακεία) ή η οικογενειακή αλληλεγγύη (βάση για «επιγαμβρεία»).Το αδιάλυτο του γάμου πάντως δεν είναι αξίωση νομικά άκαμπτη. Η κυριότερη εξαίρεση που μνημονεύεται από το Ματθαίο («παρεκτός λόγου πορνείας») είναι για να μας υπενθυμίζει ότι ο νόμος της Βασιλείας του Θεού δεν επιβάλλει την κατά γράμμα τήρησή του, αλλά λαμβάνει υπόψη και την ελεύθερη ανταπόκριση του ανθρώπου. Έτσι το δώρο του Χριστιανικού γάμου μπορεί ο άνθρωπος να το δεχθεί, να το βιώσει ελεύθερα, αλλά τελικά μπορεί και ν’ απορρι­φθεί από τον άνθρωπο. Γενικά το Ευαγγέλιο ποτέ δεν περιορίζει το μυστήριο της ανθρώπινης ελευθερίας σε νομικούς κανόνες. Προσφέρει στον άνθρωπο το μόνο δώρο που αξίζει σε μια «εικόνα του Θεού» – μια «αδύνατη» τελειότητα. Η απαίτηση του Χριστού για απόλυτη μονογαμία παρουσιάζεται στους ακροατές Του ως κάτι το ακατόρθωτο. Κατ ‘ ακρίβεια η αγάπη είναι πέρα από τις κατηγορίες του δυνατού και του αδύνατου. Είναι ένα «δώρημα τέλειο» που γίνεται γνωστό μόνο με την εμπειρία. Είναι φανερά ασυμβίβαστη με τη μοιχεία. Στην περίπτωση της μοιχείας, ο άνθρωπος αρνείται το δώρο και ο γάμος δεν υπάρχει. Εκείνο που απομένει τότε είναι όχι μόνο το τυπικό «διαζύγιο», αλλά η τραγική εμπειρία της κακής χρήσης της ελευθερίας, δηλ. της αμαρτίας.

3) Όταν μιλά για το θέμα της χηρείας, ο Απ. Παύλος υπονοεί ότι ο γάμος δεν διαλύεται από το θάνατο διότι «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορ., ιγ’, 8). Γενικά η στάση του Παύλου στο θέμα του γάμου είναι καθαρά αντίθετη από την άποψη των Ιουδαίων Ραβίνων διότι – ειδικά στην Α’ προς Κορινθίους -δείχνει φανερά την προτίμηση του στον άγαμο βίο παρά στο γάμο. Μόνο στην επιστολή του προς τους Εφεσίους αυτή η αρνητική στάση βελτιώνεται με τη διδασκαλία στην οποία παρομοιάζεται ο γάμος με την ένωση Χριστού και Εκκλησίας – διδασκαλία που έγινε η βάση όλης της Θεολογίας του γάμου όπως συναντάται στην Ορθόδοξη Παράδοση. Πάντως η άποψη του Παύλου για το δεύτερο γάμο σε περίπτωση χηρείας, όπως αυτή εκφράζεται στην Α’ προς Κορινθίους, υποστηρίζεται αυστηρά και από τους Κανόνες και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας. Ο δεύτερος γάμος είτε σε περίπτωση χηρείας είτε σε περίπτωση διαζυγίου, γίνεται ανεκτός μόνο ως καλύτερη λύση παρά το «πυρούσθαι» και όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Μέχρι το δέκατο αιώνα, δεν ευλογείτο στην εκκλησία και ακόμα και σήμερα συνιστά κώλυμα για να γίνει κανείς ιερέας. Η σημερινή ιεροτελεστία της ευλογίας του δευτέρου γάμου επίσης δείχνει καθαρά ότι γίνεται δεκτός μόνο από συγκατάβαση. Σε κάθε περίπτωση η Γραφή και η Παράδοση συμφωνούν ότι η πίστη της χήρας ή του χήρου στο σύντροφο που έχει πεθάνει είναι κάτι παραπάνω από «ιδανικό»· είναι Χριστιανική γραμμή. Ο Χριστιανικός γάμος δεν είναι μόνο μια γήινη σεξουαλική ένωση, αλλά ένας αιώνιος δεσμός ο όποιος θα συνεχίσει όταν τα σώματα μας θα γίνουν «πνευματικά», και όταν ο Χριστός θα είναι «τα πάντα εν πάσι».Αυτά τα τρία παραδείγματα δείχνουν καθαρά ότι στην Κ. Διαθήκη προβάλλεται μια εντελώς καινούργια αντίληψη για το γάμο- εξαρτάται άμεσα από το «Ευαγγέλιο» της Ανάστασης το οποίο μας μετέδωσε ο Χριστός. Ο Χριστιανός προσκαλείται ήδη απ’ αυτόν τον κόσμο να γευθεί τη νέα ζωή, να γίνει πολίτης της Ουράνιας Βασιλείας – και μπορεί να το κάνει αυτό μέσα στο γάμο. Αλλά τότε ο γάμος παύει να είναι είτε η απλή ικανοποίηση προσωρινών φυσικών αναγκών είτε το μέσο για εξασφάλιση μιας απατηλής επιβίωσης μέσω της τεκνογονίας. Είναι μια μοναδική ένωση δύο υπάρξεων που αγαπιούνται και που μπορούν να υπερπηδήσουν την ανθρώπινή τους φύση και έτσι να ενωθούν όχι μόνο μεταξύ τους άλλα επίσης και με το Χριστό.

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Ποντιακή χαρά




Τα έθιμα του γάμου, τόσο για την προετοιμασία του, όσο και για την τέλεσή του ποικίλουν μεταξύ των ποντίων. Τα βασικά χαρακτηριστικά του γάμου διατήρησαν τόσο οι Έλληνες του Πόντου, όσο και οι Έλληνες του Καυκάσου στις νέες τους πατρίδες. Πιο διαδεδομένος είναι ο όρος «χαρά» και λιγότερο όρος «γάμος» γιατί υπογράμμιζε με ακρίβεια το χαρμόσυνο γεγονός των ανθρώπων. Στην ποντιακή διάλεκτο παραμένει και θα παραμένει σε χρήση ο όρος «χαρά» ή «χαράντας», αλλά και «στεφανώματα». Η ημερομηνία του γάμου οριζόταν με το «λογόπαρμαν» ή «λογοκόψιμον», αλλιώς και «ψαλάφεμαν». Οι γονείς και στενοί συγγενείς του γαμπρού, μαζί και ο δεξάμενος (ο νονός του γαμπρού) επισκέπτονταν το σπίτι της νύφης για να πάρουν τη συγκατάθεση των γονιών της, αλλά και να ορίσουν την ημερομηνία του γάμου. Κατάλληλη χρονική στιγμή για το γεγονός αυτό ήταν το Σαββατόβραδο. Οι συγγενείς του γαμπρού πήγαιναν τρεις φορές στο σπίτι της νύφης για να δοθεί η συγκατάθεση, «ο λόγος» των γονέων της. Στην ανταλλαγή μάλιστα των δακτυλιδιών που γινόταν την πρώτη Κυριακή μετά το «λόγο» καλεσμένος ήταν και ο ιερέας του χωριού. Παλιότερα γινόταν δυο αντίστοιχα γλέντια στο σπίτι του γαμπρού και της νύφης. Κατά τη διάρκεια του γλεντιού έφτανε ο κουμπάρος με λίγους συγγενείς του γαμπρού. Τότε έβγαιναν οι συγγενείς της νύφης , κυρίως γυναίκες με πιατέλα στα χέρια (περιείχε συνήθως κοτόπουλο) και τσίπουρο, για να καλωσορίσουν τον κουμπάρο.

Όλοι οι συγγενείς της νύφης φτάνουν στο σπίτι της. Το γλέντι συνεχίζεται ως αργά τη νύχτα με το λάλημα της ποντιακής λύρας. Ανήμερα του γάμου οι προετοιμασίες κορυφώνονταν τόσο στο σπίτι της νύφης , όσο και στου γαμπρού. Οι ελεύθερες κοπέλες, συγγενείς και φίλες της νύφης, παλαιότερα τη στόλιζαν και τη φρόντιζαν, στις μέρες μας παραβρίσκονται κοντά της κατά την προετοιμασία της. Νυφιάτικα τραγούδια που απηύθυναν στη νύφη κατά την προετοιμασία της. Τα ανύπαντρα κορίτσια έγραφαν αλλά και γράφουν το όνομά τους κάτω από το παπούτσι της νύφης και ανυπομονούν να δουν αν θα σβήσει , ένδειξη ότι θα παντρευτούν σύντομα και αυτές. Οι συγγενείς μέσα και έξω από το σπίτι έστηναν ένα γλέντι πριν ξεκινήσει η πομπή του γάμου. Αν η νύφη και ο γαμπρός ήταν από το ίδιο μέρος τότε ξεκινούσε η συνοδεία του γαμπρού (του γαμπρού τ΄αλάι) για το σπίτι της νύφης. Η πορεία γίνεται πεζή με τη συνοδεία οργάνων και κυρίως της ποντιακής λύρας χορεύοντας το τας . Αν η νύφη ήταν από άλλο μέρος η γαμήλια πομπή γινόταν έφιππη. Στην είσοδο του σπιτιού έβγαιναν οι συγγενείς της νύφης και εμπόδιζαν την πρόσβαση του κουμπάρου και των συγγενών του γαμπρού μέσα στο σπίτι. Τότε γυναίκες, συγγενείς της νύφης, έβγαιναν με δίσκους στα χέρια και πρόσφεραν μεζέδες στον κουμπάρο και στο γαμπρό. Μια πιατέλα με κότα βραστή στολισμένη με κορδέλες ή κεριά συνοδευόμενη με τσίπουρο για τον κουμπάρο και μια πιατέλα με φούστορον (ομελέτα) για το γαμπρό.

Όταν ο κουμπάρος κατόρθωνε να μπει τελικά στο σπίτι της νύφης τα συγκόρτσια της (οι φιλενάδες της ) ζητούσαν εύρετρα για να παραδώσουν το παπούτσι της που το είχαν κρύψει νωρίτερα. Τότε άρχιζε ένας σύντομος διάλογος της νύφης. Ο κουμπάρος έβγαζε και δώριζε ένα χρηματικό ποσό, και ο αδελφός της νύφης έβγαζε το κρυμμένο παπούτσι για να φορέσει η νύφη. Και στις μέρες το έθιμο αυτό είναι ακόμα ζωντανό. Όταν πια τελείωναν όλα τα απαιτούμενα έθιμα έβγαινε η νύφη από το πατρικό της με τη συνοδεία της παρανύφ’σας και του αδελφού της. Η παρανύφ’σα ήταν η γυναίκα που συνόδευε τη νύφη απ’ τη στιγμή που την έπαιρνε η συνοδεία του γαμπρού ως τη Δευτέρα το πρωί, που τελείωνε ο γάμος. Παρανύφ’σα ήταν συνήθως η αδελφή του πατέρα της νύφης ή η αδελφή της μητέρας της νύφης ή μεγαλύτερη από τις αδελφές τις ή ακόμα και η νονά της. Αυτή η γυναίκα θα συνόδευε τη νύφη πριν από το γάμο στην αγορά των νυφικών και των κοσμημάτων. Στην εκκλησία φρόντιζε τη νύφη : σκούπιζε τον ιδρώτα του προσώπου, τα δάκρυα της, όταν έκλαιγε και μετά στο σπίτι του γαμπρού, φρόντιζε το φαγητό και το ποτό της μες στο «νυφείον» όπου η νύφη. Το βράδυ της Κυριακής αυτή θα κοιμόταν μαζί με τη νύφη. Την προετοίμαζε για τη νυφική παστάδα και της έδινε οδηγίες για τα πρώτα καθήκοντα της στο νέο σπιτικό. Αφού έπαιρναν από το σπίτι της τη νύφη με τους συγγενείς της «το νυφέπαρμαν» συνέχιζαν πεζή για το ναό.

Ο χρόνος διάρκειας της πομπής «γαμόστολος» ή «ψικ» ποίκιλε ανάλογα με την απόσταση που είχε ο ναός , αλλά και με τη διάθεση για χορό και ποτό που είχαν οι συγγενείς καθώς χόρευαν μπροστά στη νύφη και στο γαμπρό και καθυστερούσαν την πομπή. Στην πομπή οι συνοδοί του γαμπρού και της νύφης δημιουργούσαν έναν κλοιό γύρω τους το λεγόμενο «σέρεμαν» για να μην εισχωρήσει κανείς. Αποτελούσε κακό σημάδι για τη νέα ζωή του ζευγαριού η διέλευση άλλων προσώπων ανάμεσα από την πομπή τους. Πριν από τη στέψη σε παλαιότερες εποχές ο ιερέας απηύθυνε στο γαμπρό το ερώτημα : «αγαπάς ατέν;» (την αγαπάς) και προς τη νύφη το ίδιο ερώτημα «αγαπάς ατόν;». Με την καταφατική απάντηση των δύο προχωράει στη στέψη. Κατά τη διάρκεια της στέψης η νύφη όφειλε να καμαρώνει κάτω από το πέπλο της , τη λεγόμενη «καμάρα» ή «καμαρωτέρ». Αυτή ήταν μεταξοΰφαντη λευκή καλύπτρα μαζί με κοσμήματα και στο στολίδια. Η νύφη στεκόταν σχεδόν ακίνητη κάτω από την «καμάρα» (το πέπλο) και δεν έστρεφε το κεφάλι ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Μάλιστα μετά το γάμο γινόταν θέμα σχολιασμού «το καμάρωμα» της νύφης, αν αυτή είχε βάλει όλη την τέχνη της για να παραμείνει δίπλα στο γαμπρό με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Μετά τα στεφανώματα η γαμήλια πομπή παλαιότερα πορεύονταν στο σπίτι του γαμπρού όπου η μάνα του υποδεχόταν τη νύφη της με τη φράση «έλα καλέσσα οικοκυρά…να είσαι στερεωμέντσα και προκομέντσα». Τη φιλούσε και τη δώριζε χρυσαφικά. Τότε η νύφη έσπαζε ένα πιάτο στην είσοδο του σπιτιού , έθιμο που διασώζεται και στις μέρες μας. Εκεί άρχιζε το «τσουμπούς» (το γλέντι) με όλα τα προετοιμασμένα εδέσματα, για τα οποία φρόντιζαν οι γυναίκες συγγενείς του γαμπρού. Τα όργανα , όπως η ποντιακή λύρα, το νταούλι και το κλαρίνο ηχούσαν ως το ξημέρωμα και οι προσκεκλημένοι δεν κουράζονταν να χορεύουν.

Ο χορός συνοδεύονταν με τραγούδι και άφθονο ποτό. Στους καυκάσιους πόντιους (σήμερα στην περιοχή του Κιλκίς) επικρατεί το έθιμο του δωρίσματος «χάρισμαν» στους νιόπαντρους κατά τη διάρκεια του γαμήλιου γλεντιού. Όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα που τους απηύθυνε ένας βροντόφωνος «ο τελάλης» για τη συγκέντρωση των δώρων. Το νιόπαντρο ζευγάρι συγκεντρώνει ένα σεβαστό ποσό για το ξεκίνημα της καινούργιας ζωής . Μετά τα μεσάνυχτα και μετά το χάρισμα τηρούσαν ένα άλλο έθιμο. Το «θήμιγμα ή θήμισμα» ήταν πιο πολύ έθιμο παρά χορός. Πρόκειται για έναν κύκλο χορού που τον αποτελούσαν εφτά μονοστέφανα ζευγάρια , ανδρόγυνα δηλαδή που έχουν έρθει σε πρώτο γάμο, και ένας επιπλέον χορευτής. Στο χορό μπαίνει και το νιόπαντρο ζευγάρι με τον κουμπάρο και την κουμπάρα την παρανφ’σα, αν υπάρχει. Στη μέση του χορού βρίσκονταν τα όργανα, συνήθως ο λυράρης, παίζοντας και τραγουδώντας, και ο παπάς με το θυμιατό του θυμιάζοντας τους νεόνυμφους και τους χορευτές. Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού και του χορού δίνονταν συμβουλές , υποδείξεις , ευχές αλλά και παινέματα για τη νύφη. Ο χορός ήταν ομαλός, το ομάλ. Κάθε ζευγάρι κρατάει μια λαμπάδα αναμμένη .Το όνομα του χορού θήμισμα ή θήμιγμα προέρχεται από παράφραση του ρήματος φημίζω (θημίζω) αυξάνω τη φήμη κάποιου, δηλαδή του ζευγαριού και μάλιστα της νύφης. Τα εφτά μονοστέφανα ζευγάρια ,καθαρά χριστιανικός συμβολισμός, συμβολίζουν τις εφτά ημέρες της δημιουργίας, της οποίας ενσάρκωσης πρέπει να αποτελέσει το καινούργιο ζευγάρι. Ο επιπλέον χορευτής στον κύκλο, το «τεκ’», το μονόν, είναι γνώρισμα της αυξημένης ευαισθησίας στις προλήψεις ,που υπήρχε στον Πόντο και σ’ όλη την Ελλάδα. Ήταν η άμυνα στη βασκανία και σε κάθε κακό από το οποίο έπρεπε να προφυλαχτεί το νιόπαντρο ζευγάρι. Όλες οι παραπάνω πληροφορίες αποτελούν αναμνήσεις μιας καλής γιαγιούλας από τον Πόντο. Την ευχαριστούμε πολύ γι ‘αυτό!!!



Κωνσταντινίδου Σοφία

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Πως γίνεσαι έγγαμος ηγούμενος;

http://sieline.gr/media/Image/oikogeneia.jpg

Σε ένα μοναστήρι υποθέτω ότι η υγιής ανάδειξη στην ηγουμενία ακολουθεί περίπου την εξής πορεία: Ένας μοναχός εισέρχεται με ζέση στην ισάγγελο πολιτεία, ζει με ταπείνωση και υπακοή θυσιάζοντας τον εαυτό του για την αδελφότητα και τον Χριστό, αγωνίζεται με επιμονή να καθαρθεί από τα πάθη του για χρόνια. Εκλέγεται να χειροτονηθεί ιεροδιάκονος και εν συνεχεία ιερομόναχος. Ενδεχομένως διαθέτει κι επιδεικνύει διάκριση, πρωτοβουλία και διοικητικό ταλέντο στη διεκπεραίωση πνευματικών και άλλων υποθέσεων. Εκλέγεται ακολούθως ηγούμενος ώστε να διακονήσει από αυτή τη θέση την αδελφότητα.

Υποψιάζομαι δε ότι το αξίωμα της ηγουμενίας για αρκετούς μοναχούς είναι κάτι αδιάφορο ή και ανεπιθύμητο για πνευματικούς λόγους.

***

Στο έγγαμο βίο, σε μια κατ’ οίκον εκκλησία, τίθενται τα εξής ερωτήματα:

  1. Στην (συνειδητά χριστιανικά αγωνιζόμενη) οικογένεια υπάρχει αντίστοιχο διακόνημα; Ποιος είναι ή πρέπει να είναι ο ηγούμενος στην οικογένεια; Χρειάζεται, είναι καλό να υπάρχει ή όχι; Γιατί;
  2. Εάν ναι, ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος εξάσκησης του εν λόγω διακονήματος; Υπάρχει συσχέτιση με την περιγραφή του ρόλου του άνδρα και της γυναίκας στο γάμο (δες απόσπασμα ακολουθίας γάμου);
  3. Τι γίνεται στην περίπτωση που ένας εκ των δύο συζύγων δεν αποδέχεται την αρμοδιότητα του άλλου ή και διεκδικεί τον συγκεκριμένο ρόλο για τον εαυτό του/της; Πως διακρίνεται η εγωιστική επιθυμία επιβολής από τη θυσιαστική αποδοχή του ρόλου;
  4. Ποια η θέση του πνευματικού σε αυτό το ζήτημα;

***

Αποστολικό ανάγνωσμα ακολουθίας γάμου (με δικές μας επισημάνσεις με έντονο):

Ἀδελφοί, εὐχαριστεῖτε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ. Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ᾿ ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνᾳ ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δὺο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.

Δείτε ακόμα: Ακολουθία Μυστηρίου Γάμου

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Όλα του γάμου δύσκολα ...

Αν αγαπάς κάποιον...

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4FnK06rHvFwwUzLi5aVEMcx1AmF5Dk-Hvw6ESDuCTDFgg39BuJp9JvZ7-1barIC9bqJIMlbaWvhXOXVOKHqNPcZA2H2tvMAzpTAG-vglRE5xWxNfLwYWDr_HSLR-n5wpQ_IJOQkf3ioF3/s400/one+love.jpg


Κατά τον ....... Αισιόδοξο:

Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει....
Μην ανησυχείς, θα ξαναγυρίσει.

Κατά τον ....... Καχύποπτο:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν γυρίσει, ρώτησέ τον που πήγε.

Κατά τον ....... Ανυπόμονο:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν δεν γυρίσει γρήγορα, ξέχασέ τον.

Κατά τον ....... Υπομονετικό:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν δεν γυρίσει, περίμενε μέχρι να το κάνει.

Κατά τον ....... Παιχνιδιάρη:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
*Αν γυρίσει και εάν τον αγαπάς ακόμη, άστον πάλι να φύγει. Επαναλάβετε*

Κατά τον ....... Προγραμματιστή:
C++ :
if(you-love(m_she))
m_she.free()
if(m_she == NULL)
m_she= new CShe;

Κατά τον ........ Δικηγόρο:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Το άρθρο 1α της Παραγράφου 13α-1 της δεύτερης τροπολογίας περί συζύγων, του Αστικού Δικαίου δηλώνει ξεκάθαρα οτι...

Κατά τον ........ Bill Gates:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν γυρίσει, μπορείς να τον χρεώσεις με τα έξοδα επανεγκατάστασης άλλα και να τον προειδοποιήσεις οτι σύντομα θα πρέπει να υποστεί και κάποιες αναβαθμίσεις.

Κατά τον ....... Βιολόγο:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...θα εξελιχθεί.

Κατά τον ........ Στατιστικολόγο:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν σε αγαπάει, η πιθανότητα να γυρίσει είναι μεγάλη. Αν όχι, η κατανομή Weibull και η σχέση σου ήταν αβέβαιη έτσι κι αλλιώς.

Κατά τον ....... Πωλητή:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν κάποτε γυρίσει... Σύμφωνοι..
Αν όχι, δεν πειράζει. Επόμενοοος.

Κατά τον ....... Ασφαλιστή:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν κάποτε γυρίσει, υπόγραψε συμβόλαιο μαζί του. Αν δεν γυρίσει, συνέχισε να τον ακολουθείς και μην εγκαταλείψεις ποτέ!

Κατά τον ....... Φυσικό:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν κάποτε γυρίσει, είναι εξαιτίας της έλξης. Αν όχι η τριβή είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη ή η σύγκρουση κατά την επιστροφή ήταν ελαστική.

Κατά τον ......... Μαθηματικό:
Αν αγαπάς κάποιον,
Aστον να φύγει...
Αν κάποτε γυρίσει, 1 + 1 = 2 (αξιωματικά)
Αν όχι, Y = 2X - log(0.46Y^2 + (cos(52/34X)) x 5Y^(- 0.5)c)
Όπου c είναι μια σταθερά που τείνει στο άπειρο.

Κατά τον ........ Λογικό:
Αν αγαπάς κάποιον
ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ;;

Τι γυναίκα να παντρευτώ;

Να παντρευτείς! Και θα σου πω τι θα κοιτάξεις να έχει μια γυναίκα.

Πρώτον, να έχει την αλήθεια στην καρδιά και στα χείλη. Δηλαδή ότι σου λέει να είναι αληθινό. Γιατί κάτω απ’ το ψέμα δεν στεριώνει η οικογένεια.

Δεύτερον να μην παίζει το μάτι της. Όταν είναι μαζί σου μην κοιτάζει άλλον.

Τρίτον, να είναι λιγάκι χριστιανή. Να ξέρει ότι είναι Χριστούγεννα, ότι είναι Τετάρτη, ότι είναι Παρασκευή, ότι είναι Κυριακή.

Και ένα τέταρτο, να σ’ αρέσει και λιγάκι.

Άμα βρεις μια τέτοια, πάρ’ την αμέσως.

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, ο πνευματικός της Μονής Δαδίου, σελ. 212-3


Πηγή

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

ΟΙ ΔΕΚΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ... ΕΤΣΙ, ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΝΟΗΘΟΥΜΕ!

http://2.bp.blogspot.com/_kONxc1ElMjk/TBZgAs2fmzI/AAAAAAAA4HU/h2Wf9bedKQk/s1600/gynaikes_keratoma.jpg

Oι δέκα φράσεις που χρησιμοποιούν οι γυναίκες:
1) ΚΑΛΑ:
η λέξη που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να κλείσουν μια συζήτηση όταν έχουν δίκιο, οπότε πρέπει να σωπάσεις.

2) 5 ΛΕΠΤΑ:
αν είναι σε φάση που ετοιμάζεται για έξοδο σημαίνει μισή ώρα. Σημαίνει όμως 5 λέπτα, και μονάχα 5, αν σου τα έδωσε προτού βγείτε ή κάνετε ό,τιδήποτε άλλο μαζί, για να δεις ματς ή να παίξεις στον υπολογιστή.

3) ΤΙΠΟΤΑ:
η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Θέλει να πει
κάτι.και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Οι συζητήσεις που ξεκινούν με το τίποτα συχνά τελειώνουν με ΚΑΛΑ (βλέπε 1).

4) ΑΝΤΕ ΚΑΝΤΟ:
πρόκειται για πρόκληση και όχι για παρότρυνση. Μην το κάνεις.


5) ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ
: είναι σαν λέξη, που συνήθως οι άνδρες κατανοούν λάθος. Ένας μεγάλος αναστεναγμός σημαίνει ότι πιστεύει ότι είσαι ηλίθιος και αναρωτιέται γιατί χάνει χρόνο και συζητάει μαζί σου για ΤΙΠΟΤΑ (βλέπε 3).


6) OK:
μια απ' τις πιο επικίνδυνες λέξεις που μπορεί να πει μια γυναίκα σ' έναν άνδρα. Σημαίνει πως θέλει να σκεφτεί πώς και πότε θα το πληρώσεις.


7) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ:
μια γυναίκα σε ευχαριστεί, μην αναρωτιέσαι και μην λιποθυμήσεις, θέλει απλώς να σε ευχαριστήσει (εκτός κι αν σου πεί "ευχαριστώ πολύ" που τις περισσότερες φορές είναι καθαρός σαρκασμός).


8) ΟΠΩΣ ΘΕΣ:
είναι ένας τρόπος για μια γυναίκα να σου πει άντε γα...


9) ΑΣΤΟ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ:
άλλη μια επικίνδυνη φράση. Σημαίνει πως μια γυναίκα ζήτησε κατ' επανάληψιν από έναν άνδρα να κάνει κάτι που τελικά τώρα το κάνει εκείνη. Ο άντρας θα ρωτήσει « συμβαίνει κάτι ; », για την απάντηση της γυναίκας βλέπε 3.



10) ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ;:
προσοχή, δεν είναι μια απλή ερώτηση...να θυμάσαι πάντα πως κάθε φορά που μια γυναίκα σε ρώτα 'ποιά είναι;', θα ήθελε στην πραγματικότητα να σε ρωτήσει : "ποιό είναι αυτό το ξέκωλο, και από που την ξέρεις ;;;;;;

πηγή

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

"Οι άνδρες διαλέγουν τις γυναίκες σε κλάσμα δευτερολέπτου!"


"Ενα κλάσμα του δευτερολέπτου είναι αρκετό για να αποφασίσει ένας άνδρας αν τον ελκύει μια γυναίκα. Ωστόσο ας μη βιαστούμε να χαρακτηρίσουμε τους άνδρες «ρηχούς», αφού, όπως δείχνει μια νέα μελέτη, είναι γενετικώς προγραμματισμένοι να φέρονται με αυτόν τον τρόπο.
Οι άνδρες κάνουν τόσο γρήγορα την επιλογή της υποψήφιας συντρόφου τους με βάση την εξωτερική εμφάνισή της επειδή η «πανάρχαιη» γενετική κληρονομιά τους τούς οδηγεί προς τις ελκυστικές γυναίκες, υποστηρίζουν ερευνητές από τα Πανεπιστήμια του Αμστερνταμ στην Ολλανδία και του Κεντ στη Βρετανία.

Σύμφωνα με τη μελέτη, η οποία αναμένεται να δημοσιευθεί στο επιστημονικό περιοδικό «Social Cognitive and Αffective Νeuroscience», όταν ένας άνδρας βλέπει μια γυναίκα με
ελκυστικό πρόσωπο, το ένστικτο της επιβίωσης τον οδηγεί στο να σκεφτεί υποσυνείδητα ότι η γυναίκα αυτή είναι γόνιμη και κατάλληλη για τη διαιώνιση του είδους.

Αντιθέτως οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερο χρόνο προκειμένου να ξεκαθαρίσουν τα συ ναισθήματά τους για έναν άνδρα, αφού είναι πιο αναλυτικές και «ζυγίζουν» τα υπέρ και τα κατά του. Υποσυνείδητα οι γυναίκες σκέφτονται κυρίως αν θα είναι ένας πιστός σύντροφος που θα τους παρέχει τα απαραίτητα- και η συγκεκριμένη διεργασία είναι αυτόματη και γίνεται στο πλαίσιο του ενστίκτου επιβίωσης.

Τα συμπεράσματα αυτά προέκυψαν ύστερα από τη διεξαγωγή τεστ σε 20 άνδρες και σε 20 γυναίκες. Οι ερευνητές έδειξαν στους εθελοντές φωτογραφίες του αντίθετου φύλου τις οποίες έκριναν από ελκυστικές ως άσχημες. Οπως προέκυψε, οι άνδρες επέλεγαν γρήγορα τα ελκυστικά πρόσωπα γυναικών και αφαιρούνταν όταν έβλεπαν ένα όμορφο πρόσωπο. Αντιθέτως οι γυναίκες είχαν κύριο στόχο τους να φέρουν εις πέρας το καθήκον που τους είχε ανατεθεί.

Οπως ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης καθηγητής Μαρκ βαν Βογκτ, «οι άνδρες έχουν σίγουρα μάτι που “παίζει”, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή στο πλαίσιο της εξέλιξης είναι προγραμματισμένοι ώστε να προσέχουν τα σήματα που δείχνουν γονιμότητα της γυναίκας- ένα από αυτά τα σήματα είναι η ομορφιά του προσώπου ».

tovima.gr"

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Πνευματική αναδοχή


Αν ήξεραν οι ανάδοχοι τι υπόσχονται και τι μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δε θα ήθελαν να βαπτίσουν ακόμα κι αν με θερμά παρακάλια τους παρότρυναν – Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

  • Ο θεσμός του πνευματικού αναδόχου στην Εκκλησία και νηπιοβαπτισμός.
  • Υποχρεώσεις του ανάδοχου μετά τη βάπτιση.
  • Τι προϋποθέσεις πρέπει να πληρεί κανείς ώστε να γίνει πνευματικός ανάδοχος (νονός/νονά);
  • Πόσοι μπορεί να είναι οι ανάδοχοι;
  • Μπορούν μικρά παιδιά να γίνονται ανάδοχοι;
  • Πνευματική αναδοχή και συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας.
  • Βάπτιση ενηλίκων και πνευματική αναδοχή.
  • Διακόνισσες και βάπτιση.
  • Ένας διά Χριστόν σαλός για τη βάπτιση και το γάμο.
  • Θεία μετάληψη νηπίων, παράδειγμα και πνευματική αναδοχή.
  • Τι πρέπει να κάνει ένας ανάδοχος πριν από την βάπτιση;
  • Κριτήρια επιλογής αναδόχων.
  • Ο ρόλος του ανάδοχου κατά την βάπτιση.
  • Λεπτομέρειες επιλογής αντικειμένων της βάπτισης (ρούχα, σταυρός, λαμπάδα).
  • Ωραιοποίηση και ιερότητα στην Εκκλησία.
  • Το πρώτο μπάνιο του παιδιού μετά τη βάπτιση.
  • Συμβουλές για δώρα προς βαπτισιμιούς/ες.

Συζήτηση του π. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου με τον Λυκούργο Μαρκούδη στην εκπομπή Διάλογοι του ραδιοφωνικού σταθμού Πειραϊκή Εκκλησία.

Ακούστε την οπωσδήποτε εάν πρόκειται να συμμετάσχετε σε βάπτιση.

π. Θεμιστοκλής - Πνευματική αναδοχή

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Έρευνα: Εσύ πόσα γνωρίζεις για την πνευματική αναδοχή;

απορία ερώτηση

Είστε ή πρόκειται να γίνετε πνευματικοί ανάδοχοι (νονοί / νονές); Πόσα γνωρίζετε για τον ρόλο που έχετε αναλάβει; Συμπληρώστε το παρακάτω ερωτηματολόγιο.

Εσύ πόσα ξέρεις για την πνευματική αναδοχή;

Εάν το ερωτηματολόγιο δεν εμφανίζεται σωστά, μπορείτε να το βρείτε και εδώ.

Για να διαπιστώσετε εάν απαντήσατε σωστά, ακούστε την σχετική ηχογραφημένη εκπομπή

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΟΧΙ για «ψύλλου πήδημα»…ΔΙΑΖΥΓΙΟ! (Αληθινή ιστορία)

ΝΙΚΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΗΣ!

… Πέρασε μεγάλα βάσανα η φρόνιμη και πιστή κυρία Ευθυμία, που παντρεύτηκε έναν άνδρα πολύ δύστροπο και της έκανε τη ζωή αληθινό μαρτύριο.

Ο κ. Αριστοτέλης είχε βέβαια και τα καλά του. ‘Ήταν όμως πολύ ακαλλιέργητος, τραχύς, διαποτισμένος από το κοσμικό πνεύμα και βάναυσος προς τη γυναίκα του. Ωστόσο στο βάθος της ψυχής του κάποια μυστική σπίθα πίστεως υπήρχε, κατάλοιπο από τη Χάρη του Βαπτίσματος του. Ήταν όμως σκεπασμένη κάτω από τις στάχτες των αμαρτιών του. Γι’ αυτό δεν φαινόταν κανένα σημάδι της, αφού άλλωστε δεν είχε καμιά σχέση με την Εκκλησία. Αλλά και τη συζυγική πιστότητα προς τη σύζυγο του δεν την τιμούσε, αλλά την πρόδιδε αρκετές φορές. Επόμενο ήταν προς τη σύζυγο του να φέρεται σκληρά, μέχρι και να τη δέρνει άδικα…

Όσο κακός όμως ήταν εκείνος, τόσο καλή ήταν η γυναίκα του. Ήταν ένα πρόβατο δίπλα σ’ ένα λύκο. Κι όμως δεν απόκαμνε, είχε μεγάλη υπομονή. Δεν φώναζε, αλλ’ ούτε και ή καρδιά της έσταζε μίσος. Βέβαια, το δάκρυ της ήταν καυτό ποτάμι πολλές φορές και το κλάμα της βουβό. Ωστόσο ποτέ δεν κατηγορούσε τον άνδρα της στα τέσσερα παιδιά τους, ούτε και τον διαπόμπευε κι έκανε κάτι για να τον μειώσει στη συνείδηση τους. Αγαπούσε την οικογένεια της περισσότερο από τον εαυτό της και γι’ αυτό υπόμενε και σιωπούσε. Θυσιαζόταν η ίδια, για να μη διαλυθεί η οικογένεια της και μείνουν ζωντόρφανα και δυστυχισμένα τα παιδιά της. Αλλά και κείνα, που την έβλεπαν αδικημένη, τη λυπόντουσαν και την αγαπούσαν περισσότερο, καθώς μάλιστα η μαρτυρική μητέρα τους ήταν ήπια και στοργική. Και ήταν ήρεμη, γιατί σιγόκαιγε στην καρδιά της η πίστη και η ελπίδα στον Εσταυρωμένο Χριστό…

Ξαφνικά όμως έγινε κάτι το αναπάντεχο. Ο μεγάλος κάβουρας, ο καρκίνος, αιχμαλώτισε τον καημένο τον κ. Αριστοτέλη. Τον έσυρε και τον έκλεισε στο μεγάλο Νοσοκομείο της Πελοποννήσου. Αιχμάλωτος πλέον δεν μπορούσε να δραπετεύσει. Βέβαια, και εκεί δεν ξέχασε τον παλαιό εαυτό του. Τους αναστάτωνε όλους. Η γυναίκα του δίπλα του ήσυχη, αλλά και φοβισμένη τον υπηρετούσε, ενώ το νοσηλευτικό προσωπικό προσπαθούσε να τον δαμάσει. Και σιγά-σιγά, μια και βοηθούσε και η ασθένεια, το «θηρίο» δαμαζόταν. Έτσι, αυτός που τις πρώτες μέρες φερόταν αγέρωχα και περιφρονητικά, μάλιστα στον τόσο ευσυνείδητο και επιμελή Ιερέα-Εφημέριο του Νοσοκομείου, ο οποίος τακτικά τον επισκεπτόταν, κάποτε λύγισε. Ήρθε στα λογικά του και με σοβαρότητα του είπε μια μέρα:

- Παππούλη, αύριο στις 8 η ώρα το βράδι, σε παρακαλώ να είσαι εδώ. θα είναι και τα τέσσερα παιδιά μου καεί η γυναίκα μου. Σε θέλω για κάτι σοβαρό.

Ο Ιερέας δέχθηκε ευχαρίστως την απρόσμενη πρόσκληση και έστειλε μια σύντομη ολόθερμη ευχή στον Ουρανό: «Θεέ μου, λυπήσου τον και ελέησε τον». Την άλλη μέρα και την ορισμένη ώρα γύρω από το κρεβάτι του αρρώστου τα τέσσερα παιδιά του, η γυναίκα του και ο Ιερέας ήσαν έτοιμοι ν’ ακούσουν αυτό που είχε να πει ο άρρωστος αρχηγός της οικογένειας.

-Παιδιά μου, μπροστά σας και μπροστά στον Παππούλη θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο, ένα θερμό «συγγνώμη» από τη μητέρα σας, είπε αργά και σταθερά. Και συνέχισε:

-Γνωρίζετε πολύ καλά τί έχει περάσει μαζί μου. Λυπάμαι βαθιά για όλα όσα της έχω κάμει. Μπροστά στον Παππούλη και το Θεό και ενώπιον σας την παρακαλώ να με συγχώρεση. Ευθυμία, με συγχωρείς;

Η γυναίκα έβαλε τα κλάματα. Τον είχε ήδη συγχωρήσει.

-Έλα εδώ, της λέει. Της παίρνει το χέρι. και το φιλά. Και συνέχισε.

-Παιδιά μου, να την προσέχεστε σαν τα μάτια σας. Και όση χαρά δεν της έδωσα ε¬γώ, να της την δώσετε εσείς. Αυτή είναι ή τελευταία μου επιθυμία.

Δέν τους ζήτησε τίποτε αλλο. Πρόσθεσε όμως•

-Αχ, αυτή η μητέρα σας. Είναι ο ήλιος της ζωής του σπιτιού μας!

Μετά παρακάλεσε τον Ιερέα να μείνει να τον εξομολογήσει. Και εξομολογήθηκε μιας ολόκληρης ζωής τις αμαρτίες και δέχθηκε τη συγχωρητική Ευχή. Πόσο ηρέμησε, πόσο ησύχασε! Ελευθερώθηκε από το σιδερένιο κλουβί της κακίας του. Ο λύκος έγινε αρνί.

Την άλλη μέρα το πρωί, συμμετέχοντας στην Ευχή «…ως ο ληστής ομολογώ Σοι• μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου», κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον»!

Σε λίγες μέρες αναχώρησε έτοιμος πλέον για την άλλη Ζωή. Το άριστο τέλος του κ. Αριστοτέλη ήταν θρίαμβος της αρετής της συζύγου του.

(Από το Περιοδικό «Ο Σωτήρ» Μάρτιος 2010 σελ. 119-120)



πηγή

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Μαμά ετών 40!

Μόρφωση, σπουδές, καριέρα και οικονομική αποκατάσταση οι προτεραιότητες των περισσότερων Ελληνίδων που καθυστερούν να τεκνοποιήσουν
Τι λένε γυναίκες που βιώνουν τη μητρότητα στην ώριμη ηλικία, τι επισημαίνουν οι ειδικοί


Η κυρία Φωτεινή Γεωργίου, ηλεκτρολόγος- μηχανικός, με την κόρη της. Η ίδια επισημαίνει τους λόγους που καθυστέρησε να αποφασίσει μια εγκυμοσύνη: «Είχα προσανατολισμό καριέρας όλον αυτόν τον καιρό. Ημουν διευθύντρια πωλήσεων και είχα πολλές υποχρεώσεις»


Στα παλιά τα χρόνια οι γυναίκες γίνονταν σύζυγοι και μητέρες αμέσως μετά την ενηλικίωση. Οι «ελεύθερες» τριαντάρες ήταν... μεγαλοκοπέλες και όσοι δέχονταν να τις παντρευτούν- ιδίως στα χωριά- θεωρούσαν ότι τους έκαναν χάρη και ζητούσαν «γερή» προίκα. Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, με την ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι γυναίκες σταμάτησαν να θέτουν ως προτεραιότητα τον γάμο και τα παιδιά, αλλά τις σπουδές και την καριέρα τους. Οσο περνούσαν τα χρόνια και προόδευε η επιστήμη τόσο μεγάλωνε και η ηλικία της γυναίκας που γινόταν για πρώτη φορά μητέρα. Ετσι φτάσαμε στη σημερινή εποχή που πολλές γυναίκες αποφασίζουν να τεκνοποιήσουν μετά τα 40- στα 42, στα 47, ακόμη και στα 50. Δηλαδή, σε ηλικίες που άλλοτε αποκτούσαν τα πρώτα τους εγγόνια...
«Είχα την καριέρα μου»
Η κυρία Φωτεινή Γεωργίου, ηλεκτρολόγος- μηχανικός στο επάγγελμα, απέκτησε το πρώτο παιδί της πριν από τρία χρόνια. Ηταν 47 ετών. «Είχα προσανατολισμό καριέρας όλον αυτό τον καιρό και γι΄ αυτό καθυστέρησα να γίνω μητέρα.Ημουν διευθύντρια πωλήσεων και είχα πολλές υποχρεώσεις.Κάθε βράδυ γυρνούσα στο σπίτι μου πολύ αργά, μετά τις 11 μ.μ. Ανάλογο ήταν το πρόγραμμα και του συζύγου μου.Επίσης,επειδή δείχνω νεότερη από την ηλικία μου, άργησα να συνειδητοποιήσω ότι ο χρόνος περνούσε». Οταν έγινε 42 ετών η κυρία Γεωργίου θορυβήθηκε. «Ξαφνικά κατάλαβα ότι τα περιθώρια για να γίνω μητέρα είχαν αρχίσει να στενεύουν. Ξεκίνησα να έχω άγχος και ξέρω ότι το άγχος μπορεί να “εμποδίσει” τη σύλληψη σε ποσοστό 25%. Επίσηςγνωρίζω ότι τα υγιή ωάρια μιας 35άρας είναι μειωμένα. Τα συζητήσαμε όλα αυτά με τον σύζυγό μου και αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες».

Επειτα από περίπου τέσσερα χρόνια προσπαθειών η κυρία Γεωργίου έμεινε έγκυος και έναν χρόνο μετά απέκτησε ένα πανέμορφο κοριτσάκι. «Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν εργαζόμουν. Τώρα θα ξαναμπώ σε πρόγραμμα εργασίας,όχι όμως όπως παλιά.Δεν θα εργάζομαι στους ίδιους ρυθμούς, διότι θέλω να περνώ αρκετό χρόνο με το παιδί μου». Πιστεύει ότι η ανατροφή του παιδιού δεν την κούρασε περισσότερο απ΄ ό,τι άλλες γυναίκες που γεννούν σε μικρότερες ηλικίες. «Η κούραση που νιώθω είναι φυσιολογική, ευχάριστη... Η χαρά, η ευτυχία που νιώθω καθημερινά καθώς βλέπω το παιδί μου να μεγαλώνει, με αναζωογονεί», λέει. Παραδέχεται ωστόσο ότι έχει μετανιώσει που δεν έγινε μητέρα σε μικρότερη ηλικία. «Μεγαλώνουμε και δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί κάθε μέρα που ξημερώνει κι εγώ θέλω να βιώσω τη μητρότητα σε όλα τα στάδιά της.Θέλω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει, να παντρεύεται, να γίνεται γονιός. Θέλω να αναθρέψω τα παιδιά της κόρης μου από τη θέση της γιαγιάς. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω και αυτό με στενοχωρεί...».

Οι κίνδυνοι παραμονεύουν
Η σύλληψη σε μεγάλη ηλικία εγκυμονεί κινδύνους τόσο για το έμβρυο όσο και για τη γυναίκα. Οπως αναφέρει ο διευθυντής του Στ΄ Μαιευτικού- Γυναικολογικού Τμήματος στο Μαιευτήριο «Ελενα Βενιζέλου» κ. ΓιώργοςΦαρμακίδης, η γυναίκα που βρίσκεται σε μεγάλη ηλικία μπορεί να έχει κάποια νοσήματα (υπέρταση, διαβήτης, προβλήματα καρδιάς, θυρεοειδής) με συνέπεια η κύησή της να χαρακτηρίζεται υψηλού κινδύνου. Επίσης υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες εμφάνισης χρωμοσωμικών ανωμαλιών (μογγολισμός κ.λπ.) και αποβολών. Ακόμη η σύλληψη από μια ηλικία και έπειτα είναι δυσκολότερη διότι η γυναίκα έχει λιγότερα ωάρια, όχι και τόσο ποιοτικά. «Στον τοκετό», συνεχίζει ο κ. Φαρμακίδης, «μια γυναίκα άνω των 40 ετών έχει πολλές πιθανότητες να κάνει καισαρική τομή διότι η μήτρα της δεν συσπάται καλά και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει διαστολή και να γεννήσει. Επίσηςτα οστά της λεκάνης δεν έχουν μεγάλη ευελιξία» .

Ο μαιευτήρας χειρουργός γυναικολόγος, ειδικός στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή κ. Χ. Χηνιάδης σημειώνει ότι «τα ωάρια μιας 40χρονης είναι 41 ετών, διότι δημιουργούνται όσο αυτή είναι ακόμη έμβρυο». Οπως αναφέρει, «η γυναίκα γεννιέται με περίπου 100.000 ωάρια τα οποία λιγοστεύουν κάθε μήνα». Ως εκ τούτου παρατηρείται σημαντική πτώση του αριθμού και της ποιότητας των ωαρίων μετά τα 35 χρόνια. «Υπολογίζουμε ότι το ένα στα δύο ωάρια που παράγει μια 40χρονη είναι χρωμοσωμικά ανώμαλο. Ετσιεξη γείται η δυσκολία των γυναικών να συλλάβουν καθώς περνούν τα χρόνια. Ακόμη κι αν η γυναίκα είναι απόλυτα υγιής, η ηλικία είναι από μόνη της παράγοντας δυσκολίας σύλληψης».

Ανάλογη είναι και η άποψη του κ. Κ. Λουρίδα, μαιευτήρα γυναικολόγου, διδάκτορα Πανεπιστημίου Αθηνών. «Μετά τα 40 χρόνια αυξάνουν τα ποσοστά αποβολών, χρωμοσωμιακών ανωμαλιών και συγγενών ανωμαλιών στα παιδιά», δηλώνει. Οι βασικοί κίνδυνοι για μια γυναίκα που θέλει να τεκνοποιήσει μετά τα 40 χρόνια (ακόμη και αν έχει ήδη αποκτήσει παιδί ή παιδιά) είναι η υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης της κύησης, οι θρομβώσεις και ο πρόωρος τοκετός. Ο σακχαρώδης διαβήτης, εξηγεί ο κ. Λουρίδας, συχνά αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της κύησης. Οιγυναίκες οι οποίες εκδηλώνουν διαβήτη κύησης έχουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν σακχαρώδη διαβήτη τύπου δύο σε μεγαλύτερη ηλικία, ιδίως οι παχύσαρκες.

Μητέρες πολλών αστέρων
Για τους ίδιους λόγους με τις... άσημες μητέρες (καριέρα, τρόπος ζωής, ταξίδια, αλλά και ταραχώδεις προσωπικές σχέσεις) οι «σελέμπριτις» που αποφάσισαν να τεκνοποιήσουν κοντά στα 40 τους χρόνια ή και μεγαλύτερες είναι αρκετές. Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ του «Sex and the City» έγινε μητέρα στα 37 της, όπως και η Τζούλια Ρόμπερτς, αλλά και η «μαμά» του Χάρι Πότερ, συγγραφέας Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Η Νικόλ Κίντμαν γέννησε για πρώτη φορά στα 39 της, όπως και η Ναόμι Γουότς, αλλά και η Σούζαν Σαράντον γέν νησε το πρώτο της παιδί σε ηλικία 39 ετών, το δεύτερο στα 42 της και το τρίτο στα 45. Στα 40 απέκτησαν παιδί η Τζίνα Ντέιβις και η Εμα Τόμσον, στα 41 οι Ελεν Χαντ, Χάλι Μπέρι, στα 44 η Τζέιν Σέιμουρ. Η Σάλμα Χάγεκ γέννησε το πρώτο της παιδί, Βαλεντίνα Παλόμα, τον Σεπτέμβριο του 2007, όταν ήταν 41 ετών. Εφέτος, στις 21 Μαΐου, η Μόνικα Μπελούτσι έγινε μητέρα για δεύτερη φορά. Η διάσημη ηθοποιός γέννησε στα 45 της χρόνια της τη δεύτερη κορούλα της, την οποία ονόμασε Λεόνι. Υστερα από έξι ανεπιτυχείς προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης, το όνειρο της βραβευμένης με πέντε Γκράμι καναδής τραγουδίστριας Σελίν Ντιόν για μεγάλη οικογένεια θα γίνει πραγματικότητα. Την περασμένη Δευτέρα ο εκπρόσωπός της επιβεβαίωσε ότι η 42χρονη ντίβα διανύει τη 14η εβδομάδα κύησης και περιμένει δίδυμα.

Από τις Ελληνίδες της σοουμπίζ ως... μεγαλομαμάδες αναφέρονται ενδεικτικάη ηθοποιός Βάνα Μπάρμπα, η τραγουδίστρια Ελλη Κοκκίνου, η δημοσιογράφος Ρίκα Βαγιάννη, η παρουσιάστρια Μαρία Μπακοδήμου και η συγγραφέας Μανίνα Ζουμπουλάκη.

Και με δανεικά ωάρια
Σύμφωνα με τον εξειδικευμένο στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή γυναικολόγο κ.Μηνά Μαστρομηνά ο αριθμός των γυναικών που επιδιώκουν εγκυμοσύνη για πρώτη φορά μετά την ηλικία των 40 ετών αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο. Οπως αναφέρει, πριν από μία δεκαετία η μέση ηλικία των ζευγαριών που προχωρούσαν σε μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ήταν τα 35 έτη.Σήμερα η μέση ηλικία έχει ανέβει κατά 2,5 χρόνια και είναι τα 37,5 έτη.«Από τις γυναίκες που βλέπω», συνεχίζει ο κ.Μαστρομηνάς,«το 25%-30% είναι άνω των 40 ετών και ξεκινούν προσπάθεια σε αυτή την ηλικία.Οι γυναίκες αυτές είναι πολύ πιο αγχωμένεςαπό άλλες νεότερες και αυτό έχει να κάνει και με κοινωνικούς λόγους.Οι περισσότερες παντρεύτηκαν σε μεγάλη ηλικία ή εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.Δεν είναι λίγες αυτές που είχαν συμφωνήσει με την εταιρεία τους ότι δεν θα μείνουν έγκυες την πρώτη πενταετία εργασίας». Αρκετές γυναίκες,προσθέτει,εξαιτίας της υπογονιμότητας σε αυτές τις ηλικίες καταφεύγουν στον δανεισμό ωαρίων.Τη λύση αυτή,ακόμη κι αν την αποδεχθεί ο σύζυγος,οι περισσότερες γυναίκες δεν την αποκαλύπτουν στο κοινωνικό τους περιβάλλον.

«Δεν είχα βρει τον άνθρωπό μου»
«Είχα δύο ατυχείς εγκυμοσύνες, η τρίτη όμως προσπάθεια που έγινε το 2009 μάς χάρισε την κορούλα μας» λέει η κυρία Αντζη Γούδα, που φωτογραφίζεται ευτυχισμένη με τον σύζυγό της και το παιδί της
Ηταν 40 ετών όταν η καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, χημικός, κυρία Αντζυ Γούδα, έγινε μητέρα. Σήμερα η κορούλα της είναι επτά μηνών. «Δεν έκανα παιδί σε μικρότερη ηλικία διότι δεν είχα βρει τον κατάλληλο άνθρωπο. Κάποιες στιγμές σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να γίνω μάνα, αλλά δεν είχα βρει τον άνθρωπό μου και αυτό είναι πολύ σημαντικό». Η κυρία Γούδα γνώρισε τον άνδρα της, κ. ΓιώργοΚανακάκη, τον Οκτώβριο του 2002. Δύο χρόνια μετά παντρεύτηκαν. «Στην αρχή θέλαμε να μείνουμε και λίγο μόνοι μας. Προς το τέλος του 2005 σκεφτήκαμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες για να γίνουμε γονείς. Είχα δύο ατυχείς εγκυμοσύνες, η τρίτη όμως προσπάθεια που έγινε το 2009 μάς χάρισε την κορούλα μας». Πιστεύει ότι δεν ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα. «Μπορεί να μη συλλαμβάνω εξίσου εύκολα με μια νεότερη γυναίκα, αλλά τα κατάφερα...». Η κυρία Γούδα δεν έχει νιώσει κούραση, παρ΄ ότι συνεχίζει ακόμη και σήμερα να θηλάζει. «Εχω πολύ καλή φυσική κατάσταση, είμαι και τυχερή διότι η κόρη μου είναι ήσυχη,προσαρμόζεται εύκολα και κοιμάται καλά. Επίσηςείχα και έχω φοβερή υποστήριξη από τον άνδρα μου, την αδερφή μου, τη μητέρα μου,την παιδίατρό μου και τη μαία μου. Αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό» λέει και προσθέτει: «Το πριν και το μετά έχουν μεγάλη διαφορά. Κατ΄ αρχήνμε το που κάνεις παιδί ο προσωπικός χρόνος σου μειώνεται. Ειλικρινά δεν με νοιάζει καθόλου. Η ευτυχία που νιώθω με τις εκδηλώσεις και τις καθημερινές ανακαλύψεις του μωρού μου με πλημμυρίζει. Μάλιστα θέλουμε να κάνουμε και δεύτερο και λέμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες από τον Σεπτέμβριο. Επειδή είμαι καθηγήτρια ωρομίσθια έχω την πολυτέλεια να βλέπω κάθε μέρα αρκετές ώρες το παιδί μου, να αντεπεξέρχομαι στις ανάγκες του».

«Στην εικοστή προσπάθεια!»
Η οικογένεια Τζεφεράκου σε απαρτία. Οι 19 αποτυχημένες προσπάθειες δεν έκαμψαν το ηθικό της. Στην εικοστή οι δύο γιοι της δικαίωσαν την επιμονή της
Αγωνία για το αύριο έχει η κυρία Πέρσα Τζεφεράκου, πρόεδρος του Σωματείου Γονιμότητας «Μagna Μater», η οποία έπειτα από είκοσι χρόνια επίπονων προσπαθειών απέκτησε δύο αγοράκια. Το πολυπόθητο δώρο ήρθε όταν ήταν 42 ετών. Ωστόσο η κυρία Τζεφεράκου ήθελε να γίνει μητέρα από πολύ μικρή. Στα 24 της χρόνια, όταν η εξωσωματική γονιμοποίηση βρισκόταν ακόμη ως μέθοδος στην αρχή, έκανε την πρώτη της προσπάθεια. Δεν πέτυχε, αλλά δεν κατέθεσε τα όπλα. Συνέχισε με τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη προσπάθεια και μέχρι να το καταλάβει είχε φθάσει στις... 19. Απογοητευμένη πια αποφάσισε να κάνει ακόμη μία προσπάθεια και έπειτα τέλος. ΄Η θα γινόταν μητέρα στα 42 χρόνια της ή ποτέ. Αυτή η τελευταία φορά ήταν και η τυχερή. Σήμερα καλεί όλες τις γυναίκες που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν, να μην το βάλουν κάτω. Αν το θέλουν πραγματικά, θα το επιτύχουν. Την ίδια στιγμή όμως εκφράζει και μια σοβαρή ανησυχία για το μέλλον. «Τα παιδιά μου είναι 5,5 ετών και εγώ πλησιάζω στα 48. Αυτή την περίοδο είμαι πολύ φορτισμένη. Η φθορά του χρόνου είναι αναπόφευκτη. Φοβάμαι διαρκώς μη μου συμβεί κάτικαι...». Η κυρία Τζεφεράκου δεν τελειώνει τη φράση της. «Οπως όλοι οι γονείς», καταφέρνει να συνεχίσει, «έτσι κι εγώ θέλω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Γι΄ αυτό λέω σε όλες τις γυναίκες να κάνουν παιδιά σε μικρή ηλικία. Να μην έχουν ως προτεραιότητα την καριέρα, την επαγγελματική ή την κοινωνική καταξίωση. Να κάνουν παιδιά νέες για να τα χαρούν».


πηγή

Τα "καλά" του Γάμου.





ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ...


Γράφει ο Νίκος Σάνσης
(οικονομολόγος)
nisansis@hotmail.com


Επιτρέψτε μου να γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω. Στα μέσα της 10ετίας του 70. Τότε που είχα γνωρίσει την γυναίκα μου, νέοι, όμορφοι, ερωτευμένοι, με...
όνειρα για το αύριο. Να ζήσουμε μαζί, να κάνουμε παιδιά, να κτίσουμε την οικογένεια. Στόχοι απλών ανθρώπων, σε απλές εποχές. Όχι φορτωμένες από άγχη και αβεβαιότητες. Στον ιδιωτικό τομέα ο γράφων. Στον δημόσιο εκείνη. Ιδεατός συνδυασμός. Το άθροισμα εισοδημάτων ικανό αλλά σταθερό, μας έκανε να αισιοδοξούμε για το επόμενο βήμα. Αλλά και όλους τους συνομηλίκους με εμάς φίλους και συνανθρώπους που ξεκινούσανε στην ίδια αφετηρία. Υπήρχε προοπτική, ανάπτυξης. Παρότι η χώρα είχε βγει από την χουντική περίοδο τυραννίας των 7 ετών. Μπροστά απλωνότανε και η επιθυμία ένταξης στην ΕΟΚ. Αισιοδοξία και μπόλικο το χαμόγελο. Στο πρώτο ενοικιασμένο σπίτι μας, με τον αναγκαίο εξοπλισμό και την απλή επίπλωση. Όχι πολυτέλειες, όχι περιττές κινήσεις. Απλά φεύγοντας κάθε πρωί για τις δουλειές μας ξέραμε που πατάμε και για πού πάμε και που μπορούμε να φτάσουμε. Λιγότερο καταναλωτικοί από σήμερα. Λιγότερο απαιτητικοί. Αλλά με ιδανικά για πραγματικούς στόχους με περίσσια δυναμική.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Εισπράττουμε από τους καρπούς της ζωής μας – τα ίδια τα παιδιά μας – μια απαισιοδοξία σαν μαύρο σύννεφο, καταιγίδα, που έρχεται. Όχι μόνο από τα ίδια, άλλα από τον περίγυρο τους. Από την δική τους συνομήλικη κοινωνία. Από τα ρεπορτάζ σε εφημερίδες και τηλεόραση συνέχεια το διαβάζουμε. Νέοι των 30 ετών και ακόμα δεν τολμούν να πετάξουν σαν νεοσσοί αετοί. Παραμένοντας στις αετοφωλιές των γονιών τους. Οι σχέσεις με το έτερο ήμισυ, εξανεμίζονται μπροστά στην λέξεις γάμος, οικογένεια. Οι τελευταίες λέξεις και αν ακόμα υπάρχει έρωτας και επιθυμία συνύπαρξης, ξαφνικά φόβος, άγχος, και αναστολές στη λήψη αποφάσεων, γκρεμίζουν και γρανιτένιες από πάθος νεανικές σχέσεις. Γιατί γάμος και οικογένεια, χωρίς το βασικό ελάχιστο οικονομικό υπόβαθρο, καταλήγουν σαν τους δίδυμους πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου. Το βίωσα από τους δικούς μου. Κατ αρχήν η αβεβαιότητα εργασίας, οι απολύσεις, η εργασιακή και ασφαλιστική αστάθεια σκέτες θρυαλλίδες στα θεμέλια σκέψης για στήσιμο νοικοκυριού. Μετά οι αμοιβές. Με 700 € έστω και επί δύο που να στηθεί σπιτικό με ενοίκιο και να καλύψει τα λοιπά έξοδα? Με χρόνους απασχόλησης – ειδικά για τη γυναίκα – τα 10ωρα και 12ωρα, που να σκεφτείς για να κάνεις παιδιά. Οι σημερινοί νέοι πιο καταναλωτικοί. Απόλυτα φυσικό με τις δομές της σημερινής παγκόσμιας οικονομίας. Δεν φταίνε αυτοί. Αλλά ένα αποπνικτικό καταναλωτικό περιβάλλον που τα περιβάλλει και τα πολυβολεί οπτικά και δελεαστικά και με επικίνδυνα – αν δεν προσέξεις – δολώματα.. Πιο καλομαθημένα από εμάς τους γονείς – φταίχτες - για το πώς έγιναν τα πράγματα. Με πολλά προσφερόμενα μέσα οικονομικής στήριξης, που μπορεί να γίνουν οικονομικό μπούμερανγκ ειδικά αν δεν τα χρησιμοποιήσεις σωστά. Πιστωτικές κάρτες και στεγαστικά καταναλωτικά δάνεια προσφέρουν ένα καλό start point. Με αναγκαία βήματα πολύ προσεκτικά. Αλλά οι - ερινύες - αστάθειες των πιο πάνω συνθηκών που περιγράψαμε, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες ενέργειες, μιας σπιτικής λιτής διαχείρισης.
Και το ερώτημα από το στόμα των νέων είναι. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε οικογένεια; Παιδιά; Σπιτικά;
Η απάντηση μία. Σαφώς έχετε και πρέπει να κάνετε. Και θα κάνετε. Όμως πιθανόν με λιγότερα. Πάντα σε πολύ δύσκολα για την πατρίδα χρόνια και γάμοι έγιναν και οικογένειες στήθηκαν. Γιατί ο Έλληνας δεν μπορεί να απαρνηθεί το ιερό κύτταρο της οικογένειας. Μαζί και με εμάς τους γονείς ψυχικούς και υλικούς αρωγούς, σε ότι χρειαστείτε. Εμάς τους γονείς μιας γενιάς που όπως ξαναγράψαμε, φταίξαμε για εδώ που φθάσαμε

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Τὶ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Γυναίκα




Joung S. (Ὀρθόδοξη Μοναχή).



Στοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἰδίως στὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο oi γυναῖκες ἦσαν - ἐκτὸς λίγων ἐξαιρέσεων -πολὺ χαμηλῆς κοινωνικῆς θέσεως καὶ σὲ μιὰ κατηγορία ἀνάλογη μὲ αὐτὴ τῶν δούλων καὶ τῶν σκλάβων. Ἀκόμη καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπῆρχεν ἡ πολυγαμία καὶ οἱ παλλακίδες.

Τὸ μήνυμα ὅμως τοῦ Χριστοῦ τὰ ἄλλαξε αὐτά. Στὰ δικά του μάτια ὅλες oi ψυχὲς ἦταν ἴσες ἀσχέτως ἐξωτερικῶν διαφορῶν φυλῆς, χρώματος, ἡλικίας, θέσεως, φύλου. Οἱ γυναῖκες ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ πιὸ ἀφοσιωμένους ἀκόλουθους τοῦ Χριστοῦ. Οἱ γυναῖκες ποτὲ δὲν ἐγκατέλειψαν τὸν Χριστό. Στὸν Χριστιανισμὸ ὑπάρχουν μερικὲς γυναῖκες Ἁγίες ποὺ τιμοῦνται ὡς «Ἰσαπόστολοι». Ἔρχονται ἀμέσως στὸ μυαλὸ τὰ ὀνόματα τῶν Ἁγίων Μαρίας Μαγδαληνῆς, Θέκλας, Ἑλένης κλπ. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἄνοιξε ἕνα ἄλλο κόσμο. Ἡ ζωὴ ἀφιερώθηκε στὸν Θεό, γεμάτη σημασία καὶ νόημα.


Στοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνες, οἱ χριστιανοὶ ἀπεχώρησαν πνευματικὰ καὶ σωματικὰ στὶς κατακόμβες. Οἱ σημερινὲς γυναῖκες μποροῦν νὰ πάρουν πνευματικὴ δύναμη μὲ τὸ νὰ μιμηθοῦν τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὶς παλιὲς κατακόμβες Αὐτὸ θὰ τοὺς προετοιμάσει γιὰ τὶς ὑλικὲς κατακόμβες ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀναβίωσης τῆς εἰδωλολατρείας στὴν σημερινὴ κοινωνία.

Τὸ πνεῦμα τῶν κατακομβῶν ἦταν μία ζωὴ ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένη στὸν Θεό, ποὺ βρῆκε τὴν ἔκφρασή της στὸν λειτουργικὸ κύκλο τῶν ἀκολουθιῶν ποὺ γινόταν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νύχτας. Τρέφονταν ἐπιπλέον ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν μαρτύρων ποὺ ἦταν τότε μία ζωντανὴ πραγματικότητα.
Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ μισοῦσε τὸν Χριστὸ οἱ ἁμαρτωλοὶ βρῆκαν ἐλπίδα στὸ νὰ ζοῦν καὶ νὰ πεθαίνουν γιὰ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἐνέπνεε μιὰ ζωὴ ὄχι ἀνάλογη μὲ τὸ κοσμικὸ ρεῦμα ἔχει χαθεῖ σήμερα.
Ὅταν ἐλευθερώθηκε ὁ Χριστιανισμὸς μετὰ τὸ Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τὸ 311 μ.Χ. οἱ χριστιανοὶ ἄφησαν τὶς κατακόμβες ἀλλὰ μαζὶ ἔχασαν τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ χαλάρωσαν στὴν πνευματικὴ ζωή. Αὐτοὶ ποὺ χρειάζονταν τὸν Θεὸ πήγαιναν στὴν ἔρημο νὰ ζήσουν μιὰν ἐν Χριστῷ ζωὴ χωρὶς περισπασμούς.

Περίπου τὸν ἴδιο καιρὸ ἄρχισε ἡ αἵρεση τοῦ χιλιασμοῦ. Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν αἵρεση (ἀκόμη καὶ σήμερα ὑπάρχει) θὰ ὑπάρξει μία χιλιετὴς - στὴν κυριολεξία - βασιλεία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ. Οἱ χιλιαστὲς εἶναι ἀνίκανοι νὰ καταλάβουν τὴν ἰδέα πὼς ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, μία πνευματικὴ βασιλεία, εἶναι ἤδη ἐδῶ μέσα σὲ κάθε πιστό. (Τὰ χίλια χρόνια εἶναι ὁ καιρὸς τώρα ὅταν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ χύνεται φανερὰ στὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὰ σωτήρια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ).

Ἐγίναμε γιὰ τὸν Θεό, γιὰ νὰ γίνουμε κοσμήματα λάμποντας ἀπὸ πνευματικὴ λάμψη στὸν οὐρανό, ἀφοῦ στιλβωθοῦμε μὲ τοὺς ἀγῶνες μας σ’ αὐτὴ τὴν ζωή. Ἕνας βασικὸς τρόπος γιὰ νὰ πετύχουμε αὐτὸ τὸ στίλβωμα εἶναι μέσῳ τοῦ ἀσκητισμοῦ (πειθαρχίας) βασισμένου πάνω στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ βάση γιὰ χριστιανικὴ ζωή.
Στὸ σύγχρονο κόσμο οἱ στόχοι μας καὶ οἱ φιλοδοξίες μας ὡς Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν πρέπει νὰ εἶναι οἱ ἴδιοι ὅπως τῶν πρώτων χριστιανῶν στοὺς χρόνους τῶν Κατακομβῶν. Ὅταν ὑπάρχει πραγματικὸς διωγμὸς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν σὲ πνευματικὲς καὶ κάποτε ὑλικὲς κατακόμβες.

Ἔτσι ἡ σύζυγος ἑνὸς ἱερέα ἦταν σὲ θέση νὰ προσφέρει παραπάνω γιὰ τοὺς ἀνθρώπους παρὰ ὁ ἴδιος ὁ ἱερέας ποὺ ἔπρεπε νὰ ζεῖ κρυμμένος. Αὐτὴ βοηθοῦσε τοὺς φτωχούς, τοὺς προετοίμαζε νὰ συναντηθοῦν μὲ τὸν ἱερέα καὶ γενικὰ ὀργάνωνε τὴν ἐνορία οὕτως ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν εὐκολία στὸ νὰ πλησιάσουν τὰ Μυστήρια καὶ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση ὅσο ἦταν δυνατό.
Στὸν Δυτικὸ κόσμο ὅπως καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Κομμουνισμὸ ὁ καθένας διψᾶ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ πρέπει ὅλοι νὰ προσφέρουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε.

Πρέπει νὰ βροῦμε μιὰ φιλοσοφία τῆς ζωῆς γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν σημερινὴ νεοειδωλολατρία ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει συγκεκριμένες ἀπαντήσεις ἤ ἕνα ἀληθινὸ σύστημα ἀξιῶν. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ντρέπονται γιὰ τὸ παρελθόν τους καὶ τὶς ἀξίες τους. Ἰδιαιτέρως δέ, δὲν πρέπει νὰ συμβαδίζουν μὲ τὸν μοντέρνο κόσμο καὶ τὴν ἐξάρτησή του ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη λογική. Ἔτσι τὸ πρωταρχικὸν καθῆκον μιᾶς Χριστιανῆς μητέρας εἶναι νὰ σώσει τὰ παιδιά της ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα Διάβολο. Τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς δὲν εἶναι τυχαῖο.

Ὁ Διάβολος ἐμπνέει μόδες, γοῦστα καὶ φαντασιοπληξίες τόσο στὴν καθημερινὴ ζωὴ ὅσο καὶ στὸν «διανοούμενο» κόσμο. Ἐπιπλέον ὁ Χριστιανισμὸς πεθαίνει σὰν πολιτιστικὴ βάση τῆς κοινωνίας μας. Τώρα εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπὸ ἕνα νεοειδωλολατρισμὸ πολὺ χειρότερο ἀπὸ αὐτὸν τοῦ παρελθόντος, διότι τώρα ὑπάρχει μία συνειδητὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἀκόμη καὶ τὰ σχολεῖα ἔχουν ἐπηρεασθεῖ. Προσπαθοῦν νὰ διώξουν τὶς Χριστιανικὲς ἰδέες ἐνῶ ἀντιθέτως προωθοῦν τὸν χιλιασμό, τὴν ἰδέα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι βασικὰ καλός. Γιὰ νὰ μεγαλώσει τὸ πρόβλημα οἱ γονεῖς δὲν εἶναι βαθειὰ ριζωμένοι στὴν Ὀρθοδοξία καὶ δὲν ἀπορροφοῦν δύναμη ἀπὸ Ὀρθόδοξες πηγές.
Εἴμαστε στὸ ἔλεος τῶν δαιμόνων τοῦ σύγχρονου κόσμου διότι δὲν ζοῦμε μία συνειδητὴ Ὀρθόδοξη ζωή.

Οἱ προσύλητοι ὑπόκεινται σὲ ἰδιαίτερους πειρασμούς. Μερικοὶ νομίζουν ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ βαπτίζονται ἀποκτοῦν αὐτόματα ἁγιότητα καὶ εἶναι ἔκτοτε «ἀμόλυντοι».

Ἄλλοι χρησιμοποιοῦν τοὺς πνευματικοὺς πατέρες γιὰ νὰ «ἀναβοσβήνουν» τὴν πνευματικότητά τους μέσῳ μιᾶς τυφλῆς ὑπακοῆς.

Ἄλλοι ἀκόμη, ἀρχίζουν νὰ ἀποστατοῦν καὶ νὰ ἀποθαρρύνονται μὲ τὴν πνευματική τους προοδο• μπορεῖ μάλιστα νὰ χάσουν κάθε ἐνδιαφέρον.

Ἄλλοι γυρίζουν στὸν ἐθνικισμὸ σὰν ἕνα ὑποκατάστατο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα.


Γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουμε ἀνεξάρτητοι Χριστιανοί. Μὲ αὐτὸ δὲν ἐννοοῦμε ἀνεξαρτησία ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μᾶλλον μιὰ προσωπικὴ εὐθύνη καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ ζήσουμε Ὀρθόδοξη Χριστανικὴ ζωὴ ὅσο ἀκριβὰ καὶ ἐὰν αὐτὸ κοστίσει. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ διότι στὸ μέλλον ὅλες οἱ ὀργανωμένες ἐκκλησίες καὶ τὰ ἐπίσημα σχολεῖα θὰ ὑπηρετοῦν τὸν Ἀντίχριστο.

Ἐν τούτοις ὀ,τιδήποτε καὶ ἐὰν συμβεῖ ἀνήκουμε στὸν Χριστὸ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ὑπάρξεώς μας.
Καὶ ἔτσι ἐρχόμαστε στὸ θέμα τῆς φιλοσοφίας μιᾶς Ὀρθόδοξης γυναίκας καὶ τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς της στὸν κόσμο.

Πρῶτα πρέπει νὰ θυμηθοῦμε πὼς ὁ γάμος ὅπως τὸν ξέρουμε εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Πρὶν τὴν πτώση δὲν ὑπῆρχε διαφθορὰ ἤ θάνατος. Μετὰ τὴν πτώση ὁ ἄνδρας διατάχθηκε νὰ καλλιεργεῖ τὴν γῆ γιὰ τὴν τροφή του καὶ στὴ γυναίκα τέθηκε τὸ φορτίο νὰ γεννᾶ παιδιὰ μὲ «θλίψη καὶ πόνο».

Δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε τώρα τὸ ἀρχικὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ οἰκήσει τὴν γῆ, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν πὼς δὲν θὰ ἦταν μὲ τὴν γεννητικὴ πράξη. Ὁ μεγάλος σκοπὸς τοῦ γάμου ἦταν νὰ φέρουν στὸν κόσμο παιδιὰ ποὺ φέρουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ οἰκογενειακὸς προγραμματισμὸς γιὰ ὑλικοὺς καὶ ἐγωιστικοὺς σκοποὺς εἶναι ἀντιχριστιανικός.
Στὸν ἁγιασμὸ τοῦ γάμου ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τὸ ζεῦγος νὰ γίνει «μία σάρξ». Συνεπῶς ὁ ἕνας δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐπιβάλλει τὴν δύναμή του πάνω στὸν ἄλλον. Γι’ αὐτὸ ὁ γάμος γίνεται μέσον γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας. Καθὼς οἱ ἄνθρωποι βρίσκουν εὐχαρίστηση στὴν ἐρωτικὴ πράξη, τὸ φυσικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τὰ παιδιά. Ἔτσι ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει νὰ περιορίζουμε τὶς γενετήσιές μας ὁρμὲς καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν λαιμαργία μας.


Ἡ κοινὴ ἰδέα σήμερα τοῦ νὰ μὴν ἀποχτοῦν παιδιὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φιληδονίας καὶ τῆς φιλαυτίας. Τὸ νὰ ἀποφασίσεις νὰ ἀπολαύσεις τὴν ἐρωτικὴ πράξη καὶ μὲ τεχνητὸ τρόπο νὰ σχεδιάσεις νὰ μὴν ἀποχτήσεις καθόλου παιδιά, εἶναι τὸ νὰ κάνεις τὴν ἐρωτικὴ πράξη μία θυσία στὸν διάβολο. Ἀκόμη προδίδει μία ἔλλειψη ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό.

Ὁ γάμος δὲν γίνεται - ὅπως τόσο συχνὰ νομίζεται - γιὰ τὴν εὐτυχία τῶν συζύγων καὶ τῆς οἰκογενείας, ἀλλὰ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους στὴν ἁγιότητα.

Ἡ τελετὴ τοῦ γάμου μᾶς προσφέρει ἕνα ἐξυψωμένο ἰδανικὸ διότι ἡ μητρότητα σύμφωνα μὲ τὴν φύση δὲν εἶναι ἁγία, ἀλλὰ γίνεται μόνο ὅταν ἡ μητέρα ἀγωνίζεται νὰ ἀναθρέψει τὰ παιδιά της μὲ ἀγάπη καὶ φόβο Θεοῦ.


Ἀφοῦ οἱ Προτεστάντες στεροῦνται ἐνεργοῦ ἐκδήλωσης ἀγάπης στὶς σχέσεις τους, πολλοὶ ἄνθρωποι - ἰδίως ἄνδρες -ντρέπονται νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς γιούς τους.

Ἕνας πατέρας πρέπει νὰ ἐπέμβει κατὰ τὴν ἐφηβεία τοῦ γιοῦ του γιὰ νὰ ἀποτρέψει αὐτὴ τὴ στέρηση ἀγάπης. Αὐτὸ ἐπίσης εἶναι μεγάλης σημασίας γιὰ τὶς κόρες διότι θὰ μεγαλώσουν καὶ θὰ δώσουν ζωὴ καὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἐφοδιασμένες γιὰ νὰ ἐμφυσήσουν ἁγιότητα στὰ παιδιά τους καὶ νὰ τοὺς ἐμπνεύσουν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό.


Ἂν δὲν ἀγαπηθοῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν σύλληψή τους θὰ εἶναι πάντα πεινασμένα γιὰ ἀγάπη.
Τὸ διαζύγιο εἶναι ἐπίσης ἀποτέλεσμα τῆς αἱρέσεως τοῦ χιλιασμοῦ - ἡ ἰδέα ὅτι μπορεῖ νὰ τελειοποιηθεῖ ἡ ζωὴ πάνω στὴν γῆ. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν «εὐτυχία» καὶ «ἀγάπη» στὸν γάμο, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὴν βροῦν διότι αὐτὸ ποὺ ἀναζητοῦν εἶναι μία γήινη ἀγάπη. Τέλος τὸ νὰ διαλέξει ἕνας νὰ μὴν παντρευτεῖ μπορεῖ νὰ συνδέεται μὲ τὸν ἐγωισμό.

Ὁ Μοναχισμὸς εἶναι μία πολὺ ὑψηλὴ κλήση διότι εἶναι τὸ νὰ ζεῖς γιὰ τὸ Θεό. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὅλοι ποὺ δὲν παντρεύονται ἤ εἰσέρχονται στὴν μοναχικὴ ζωὴ ζοῦν ἀντίθετα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ τέτοιοι ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἔχουν ἰδιαιτέρως ὑπ’ ὄψιν ὅτι προσπαθοῦν νὰ ζήσουν ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεό.

Ἔτσι ἡ ἐκλογὴ τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς πρέπει νὰ ὑπαγορεύεται ἀπὸ κίνητρο τοῦ πῶς νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεὸ παρὰ τὸν ἑαυτό τους.
Πραγματικὰ ὅλοι μας πρέπει νὰ ἀφιερώσουμε τὴν ζωή μας στὸν Θεό. Καὶ μέσω τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεό μας καὶ νὰ ἐκτελοῦμε τὸ θέλημά Του μέσα στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ φιλοσοφία τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ εἶναι βασισμένη στὴν ταπείνωση καὶ στὴν παραδοχὴ τοῦ γεγονότος ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ξέρουμε ὅλα. Παρὰ τὴν ὑπόσχεση τοῦ ὄφεως δὲν μποροῦμε «νὰ γίνουμε Θεοί».

Ἡ δυστυχία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Τὸ καθῆκον καὶ ἡ χαρὰ μας εἶναι νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ ὑπεράνω ὅλων, νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε κατὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας γιὰ νὰ ζοῦμε μία ζωὴ σύμφωνα μὲ τὸν Χριστό. Διότι ἐὰν ὁ κόσμος δημιουργήθηκε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιὰ τὸν Θεὸ -γιὰ νὰ ἀποκτήσει θέα κάποιου ἄλλου κόσμου - ποὺ ἡ ὀμορφιὰ του ἀντικατοπτρίζεται στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία.

Μετάφραση: Τάσος Τελεβάντος, Βιοχημικὸς

Κυπριακός Γάμος

Προετοιμασίες κυπριακού γάμου
Μια από τις προετοιμασίες του κυπριακού γάμου ήταν το πλύσιμο των μαλλιών προβάτου, από το οποίο ήταν καμωμένο το κρεβάτι. Τα μαλλιά αυτά τα έπλεναν οι γυναίκες του χωριού, προσφέροντας έτσι τη βοήθειά τους, σε ποτάμι ή δεξαμενή.

Μια άλλη προετοιμασία ήταν το πλύσιμο και σιδέρωμα των προικιών της νύφης. Αυτό γινόταν μια Κυριακή πριν το γάμο, στο σπίτι της νύφης με τη βοήθεια και συγγενών και φίλων της. Κάθε μια έπαιρνε μαζί της το δικό της σίδερο, το οποίο δούλευε με αναμμένα κάρβουνα.

Μια από τις προετοιμασίες ήταν και το πλύσιμο, στη βρύση του χωριού, του σιταριού καθώς επίσης και το άλεσμά του στα ¨χερομύλια¨. Σύμφωνα με την παράδοση, με σιτάρι μαγείρευαν το «ρέσι», φαγητό του γαμήλιου τραπεζιού.

Μια ακόμη προετοιμασία είναι το κόψιμο των μακαρονιών (ή αλλιώς μακαρουνιών). Γινόταν στο σπίτι της νύφης από τη μητέρα της νύφης και άλλες γυναίκες του χωριού. Ζύμωναν οι ίδιες το ζυμάρι και έκαναν τα μακαρόνια που θα χρησιμοποιούσαν στο γαμήλιο τραπέζι και όπως είναι αναμενόμενο όλες τι προετοιμασίες συνόδευαν τραγούδια από βιολιά και λαούτα.

Την ημέρα του κυπριακού γάμου

Την Κυριακή μαζεύονταν οι καλεσμένοι στο σπίτι του γαμπρού για να παρακολουθήσουν την ετοιμασία του. Οι κουμπάροι χορεύουν τα ρούχα του γαμπρού σ’ ένα πανέρι. Εννοείται πως μια τέτοια ημέρα δεν έλειπαν τα βιολιά και τα λαούτα. Κατόπιν, έζωναν το γαμπρό μ’ ένα κόκκινο μαντήλι και τον κάπνιζαν μ’ ένα ασημένιο ″καπνιστήρι″. Στη συνέχεια όλοι μαζί πήγαιναν στο σπίτι της νύφης να παρακολουθήσουν και το δικό της στόλισμα. Φυσικά ο γαμπρός δεν ήταν μέσα, περίμενε στη βεράντα, μιας που του απαγορεύεται να δει τη νύφη πριν το γάμο. Όταν τελειώνει η ετοιμασία της νύφης, οι γονείς και συγγενείς της την έζωναν και την κάπνιζαν. Αφού τελείωναν και των δυο οι ετοιμασίες, ξεκινούσαν όλοι μαζί για την εκκλησία και πάλι με μουσική συνοδεία. Μπροστά πήγαιναν τα όργανα, τα παιδιά με τις λαμπάδες, ο ιερέας, ο γαμπρός με τους γονείς του και η νύφη με τους δικούς της. Πίσω ακολουθούσε ο κόσμος. Από όποιο σπίτι περνούσαν, οι γυναίκες έβγαιναν έξω, τους κάπνιζαν και τους ράντιζαν με ροδόσταγμα. Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου όλοι οι κουμπάροι άλλαζαν βέρες. Την ώρα του ″χορού του Ησαϊα″ κάποιος πετούσε στο ανδρόγυνο σιτάρι και σπόρους βαμβακιού ενώ οι κουμπάροι κέρματα.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Η ζήλεια «σκοτώνει» τον γάμο - αλλά όχι την σχέση!


Λένε πως όποιος αγαπάει παιδεύει και ενίοτε ζηλεύει _ αλλά αν η ζήλεια εκδηλώνεται εντός γάμου, είναι πολύ πιθανότερο να «σκοτώσει» τον έρωτα και να αποξενώσει το ζευγάρι, προειδοποιούν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα.


«Οι όρκοι της αιώνιας αγάπης μπορεί να εντείνουν τον αντίκτυπο της ζήλειας, επειδή στον γάμο τείνει να υπάρχει πολύ υψηλότερο επίπεδο δέσμευσης και κοινές "επενδύσεις" όπως τα παιδιά, τα περιουσιακά στοιχεία και ο κοινωνικός περίγυρος», λέει ο επικεφαλής ερευνητής δρ Αντονι Πάικ, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου. «Έτσι, η ζήλεια του ενός συντρόφου ηχεί πολύ πιο προσβλητική και πολύ πιο σοβαρή απ' ό,τι σε μια σχέση η οποία δεν δεσμεύεται από έναν γάμο».


Η μελέτη του δρος Πάικ και των συνεργατών του, η οποία δημοσιεύεται στην «Επιθεώρηση Μελέτης του Σεξ» (JSR), έδειξε πως όταν δεν υπεισέρχεται η ζήλεια, τα τρία στα τέσσερα παντρεμένα ζευγάρια δηλώνουν ιδιαίτερα ικανοποιημένα από τη συναισθηματική πλευρά του γάμου τους.

Όταν όμως εμφανίζεται η ζήλεια, η συναισθηματική ικανοποίηση κάνει... ελεύθερη πτώση: μειώνεται κατά περισσότερο από 50% για τους παντρεμένους.


Ωστόσο, ο αντίκτυπος δεν είναι τόσο ισχυρός για τους ανύπαντρους. Οπως έδειξε η μελέτη, γι' αυτά τα ζευγάρια η μείωση στη συναισθηματική ικανοποίηση είναι κατά μέσον όρο 8%. Ψυχικό «συμβόλαιο»Για τα παντρεμένα ζευγάρια «υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο "ψυχικό συμβόλαιο", το οποίο εμπεριέχει σημαντικές προσδοκίες και υποχρεώσεις», λέει ο δρ Πάικ. «Οτιδήποτε αντιβαίνει τους όρους αυτού του "συμβολαίου" προκαλεί αντιδράσεις, το μέγεθος των οποίων εξαρτάται από τον βαθμό της εμπιστοσύνης που μοιραζόταν το ζευγάρι κατά το παρελθόν, αλλά και από το πόσο δεσμευμένο ένιωθε και από το πόσες κοινές "επενδύσεις" είχε κάνει».
Μαζί του συμφωνεί η δρ Γουέντι Μ. Τρόξελ, επίκουρη καθηγήτρια Ψυχιατρικής & Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, η οποία μελετά τα χαρακτηριστικά των σχέσεων και τον αντίκτυπό τους στην υγεία.
«Η σεξουαλική απιστία αλλά και η υποψία της σεξουαλικής απιστίας αποτελούν ισχυρό πλήγμα για την οποιαδήποτε σχέση δέσμευσης», λέει. «Οσα διακυβεύονται είναι μακράν μέγιστα εντός του γάμου, επειδή οι προσδοκίες όσον αφορά την εμπιστοσύνη, την πίστη και τη μονογαμία συνήθως κορυφώνονται μετά τον γάμο».
Η μελέτηΣτη νέα μελέτη συμμετείχαν 681 ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, άλλα εκ των οποίων ήταν παντρεμένα, άλλα συζούσαν και άλλα είχαν μεν σχέση αλλά δεν μοιράζονταν μια κοινή στέγη. Οι ερευνητές ρώτησαν τους εθελοντές εάν είχαν αισθανθεί ζήλεια για τον/την σύντροφό τους και εάν ένιωθαν ευτυχισμένοι μαζί τους, ενώ τους ζήτησαν να συμπληρώσουν ειδικά ερωτηματολόγια που αφορούσαν την ποιότητα της σχέσης και τις συνήθειες που είχαν με τους συντρόφους τους.
Οι απαντήσεις που έδωσαν οι εθελοντές σε αυτά τα ερωτήματα διαλύουν επίσης έναν «μεγάλο μύθο των σχέσεων», όπως τον χαρακτηρίζει ο δρ Κένεθ Ν. Λίβαϊ: ότι η απιστία και η ζήλεια μπορεί να τονώσουν την ερωτική ζωή του ζευγαριού.
«Η μελέτη έδειξε πως όταν ο ένας σύντροφος παραδέχεται ότι ήταν άπιστος, μειώνεται κατακόρυφα η επιθυμία του άλλου συντρόφου να έρθει σε ερωτική επαφή μαζί του, ακόμα και αν η απιστία δεν οδηγήσει στο τέλος της σχέσης», λέει ο δρ Λίβαϊ, ο οποίος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνιας. «Το πιο σημαντικό, όμως, εύρημα είναι πως η ζήλεια μπορεί να οδηγήσει σε ακρότητες, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η σωματική και ψυχολογική κακοποίηση του συντρόφου».
Υπάρχει και η... καλήΟλα αυτά όμως δεν σημαίνουν πως η ζήλεια δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει σε μία σχέση. «Σε χαμηλά επίπεδα, η ζήλεια μπορεί να "δέσει" ακόμα περισσότερο το ζευγάρι, διότι σε τέτοια περίπτωση αποτελεί ισχυρή υπενθύμιση τού πόσο πολλά σημαίνουν ο ένας για τον άλλο», εξηγεί η δρ Τρόξελ. «Εντούτοις, εάν αυξηθεί η έντασή της ή καταστεί χρονία, η ζήλεια έχει τη δύναμη να υπονομεύσει το αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας του γάμου, κλονίζοντάς τον συθέμελα».
Σε κάθε περίπτωση, «το κλειδί είναι να συζητάει το ζευγάρι για τα συναισθήματά του, να τα εξωτερικεύει και εν ανάγκη να ζητήσει βοήθεια από έναν σύμβουλο γάμου», συνεχίζει η δρ Τρόξελ. «Τα ζευγάρια που κατορθώνουν να μαθαίνουν τρόπους εξωτερίκευσης της ζήλειας τους, ισχυροποιούν στο τέλος τη σχέση τους, γιατί μιλάνε για ένα θέμα το οποίο αποτελεί _ ακόμα και σήμερα _ ταμπού: την απιστία, είτε είναι φανταστική είτε πραγματική».

Ο τρόπος που δίνουμε νόημα στα πράγματα…

Στην Ελλάδα ζούμε την κακοδαιμονία. Αυτό είναι φανερό.

Η ασάφεια της πολιτικής ζωής μετέβαλε την προσωπική διεργασία, τον τρόπο που δίνουμε νόημα στα πράγματα. Μήπως ζούμε ζωές χωρίς κατεύθυνση, μερικές φορές τελείως ασυνάρτητες, με μεταβαλλόμενες πραγματικότητες, δημιουργώντας ένα διαρκώς ευλύγιστο εαυτό, γεμάτο μίμηση και επιτήδευση;

Είμαστε ό,τι φοράμε, ό,τι αυτοκίνητο οδηγούμε, ό,τι σπίτι έχουμε.

Είμαστε « κάποιοι» όταν παραβιάζουμε και δεν είμαστε τίποτα όταν παραβιαστούμε. Γίναμε σε μεγάλο βαθμό άτομα δίχως χαρακτήρα. Χτίσαμε τις ζωές μας αμφισβητώντας συχνά όλους τους άλλους, αυτούς που αντιστέκονται στα συνηθισμένα, δημιουργήσαμε , τις περισσότερες φορές, ατελείς σχέσεις.

Ενας πολίτης διεκδικεί το ελάχιστο για να μπορεί να προχωρήσει:

Ευδαιμονία. Το ύψιστο αγαθό στο οποίο συγκλίνουν όλα τα επιμέρους αγαθά μέσα στην πόλιν και προς το οποίο στοχεύει η πολιτική, ταυτίζεται με την ευδαιμονίαν των πολιτών, όλων μαζί και του καθενός ξεχωριστά. Ανθρώπινο αγαθό και πολιτικό αγαθό δεν μπορεί παρά να ταυτίζονται.

-H εὐδαιμονία είναι αυτοσκοπός· όλα τα άλλα αγαθά, τιμές και δόξα, πλούτη και ηδονές, εξουσία και δύναμη, όσο κι αν αξίζουν και καθεαυτά, προς αυτήν σε τελευταία ανάλυση στοχεύουν.

-Η πολιτική κοινωνία μπορεί να εξασφαλίσει στο άτομο (=πολίτη) το ουσιαστικό περιεχόμενο της ευδαιμονίας, την αυτάρκεια.

(Αριστοτέλης)

Η ευδαιμονία είναι χρέος του κράτους.

Το δικό μας χρέος είναι να μεταβάλουμε τους τρόπους που συνυπάρχουμε με τους άλλους.

Ο περισσότερος κόσμος έχει ένα αίτημα συνοχής στις σχέσεις του, διαπιστώνει την κρίση της οικειότητας, την εξαφάνιση της δέσμευσης, την ανάπτυξη της εχθρότητας και της καχυποψίας. Λέμε, ” σήμερα οι άνθρωποι δεν κρατούν το λόγο τους, δεν έχουν “μπέσα”, “κανείς δεν νιάζεται για τους άλλους, δεν υπάρχει φροντίδα”. Και η ψυχή μας γεμίζει θλίψη.

Κάποτε οι άνθρωποι έχτιζαν ένα εαυτό γύρω από τις σχέσεις και την κοινότητα, την συνύπαρξη με τους άλλους Τώρα, ο καθένας τις χτίζει γύρω από το Εγώ του.

Ισως κάτι καλό- ίσως- να προκύψει από την κρίσιμη οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει παραίτηση από την ευδαιμονία που το Κράτος μας οφείλει, μάλλον θα χρειασθεί να αναθεωρήσουμε τις κατασκευασμένες από τον καταναλωτισμό κοινωνικές ταυτότητες. Απέτυχαν, όπως φαίνεται, να νοηματοδοτήσουν τις ζωές μας.


πηγή

6 αληθινές προτάσεις γάμου που πήγαν στραβά

Μερικές φορές, δυστυχώς, μια εμπνευσμένη πρόταση γάμου μπορεί να καταλήξει σε… τραγωδία!
Αν έχετε στο μυαλό σας να ζητήσετε σε γάμο την αγαπημένη σας με πρωτότυπο τρόπο, διαβάστε τι έχει συμβεί σε κάποιους άλλους που θέλησαν να το “παίξουν”…
δημιουργικοί!

Η γυναίκα που κατάπιε το δαχτυλίδι

Όταν ο Ριντ Χάρις αποφάσισε να κάνει πρόταση γάμου στη φίλη του, Κέιτλιν, μάλλον δεν
το σκέφτηκε πολύ. Καταρχήν, την πήγε στα Wendy’s. Ποιος κάνει πρόταση γάμου σε εστιατόριο junk food; Μετά σκέφτηκε να κρύψει το δαχτυλίδι μέσα σε ένα μίλκσεϊκ. Μετά κάλεσε και τις φίλες της, και μία από αυτές την προκάλεσε να δουν ποια θα πιει πρώτη το μίλκσεϊκ! Όλοι φαντάζεστε το αποτέλεσμα. Η Κέιτλιν κατάπιε το μονόπετρο και έτρεξαν στο νοσοκομείο για να της το βγάλουν. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και οι δύο τους πρόκειται να παντρευτούν κανονικά τον Ιούνιο. Όταν θα έχει πολλή ζέστη και τα μίλκσεϊκ λιώνουν…

Το μονόπετρο που πέταξε στον ουρανό

Ένας Λονδρέζος θέλησε να εντυπωσιάσει την κοπέλα του με το να κρύψει ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι αξίας 12.000 ευρώ μέσα σε ένα μπαλόνι με ήλιο. Μπορεί κάποιοι από εμάς να μην θεωρούμε τόσο καλή ιδέα να βάλεις ένα αντικείμενο αξίας μέσα σε κάτι που μπορεί να σου… φύγει, αλλά μάλλον ο εν λόγω κύριος δεν το σκέφτηκε. Αφού έφυγε από το μαγαζί με τα μπαλόνια, φύσηξε αέρας και του πήρε μακριά το μπαλόνι. Πανικοβλημένος, βλέποντας το μπαλόνι να το “σκάει” μαζί με τα… λεφτά του, το κυνήγησε για δύο ώρες με το αυτοκίνητο του, αλλά εκείνο στο τέλος εξαφανίστηκε στον ορίζοντα. Μετά, η κοπέλα του, έδειξε πολλή επιείκεια: δεν θέλει να τον παντρευτεί αν δεν της πάρει καινούριο δαχτυλίδι…


Η πρόταση γάμου που σήμανε συναγερμό για επίθεση… UFO

Όταν ένας άντρας στη Γερμανία, θέλησε να βάλει τη φαντασία του στην πρόταση γάμου που ήθελε να κάνει στην κοπέλα του, πολλοί πήραν την αστυνομία για να πουν ότι είδαν… εξωγήινους. Ο άντρας είχε φωτίσει το βραδινό ουρανό με 50 λαμπάκια, τα οποία οι αυτόπτεις μάρτυρες νόμιζαν ότι είναι φώτα από UFO! Κανένας δεν έμαθε ποιο ζευγάρι κρύβεται πίσω από αυτό το γεγονός, αλλά η αστυνομία διαβεβαίωσε όλους ότι η γυναίκα είπε το ναι!


Ο άντρας που έριξε το δαχτυλίδι κάτω από τη γέφυρα

Ο καθηγητής Ντον Γουόλινγκ είχε σχεδιάσει να κάνει πρόταση γάμου στην φίλη του, Τζίνα Πελικάνι, πάνω στον πεζόδρομο πάνω στη γέφυρα του Μπρούκλιν στη Ν. Υόρκη. Μόνο που τη στιγμή που ήταν έτοιμος να προφέρει την πρόταση, σκόνταψε και το δαχτυλίδι του έπεσε μέσα σε μια σχισμή και κατέληξε στον αυτοκινητόδρομο από κάτω! Χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του, ο Γουόλινγκ διαβεβαίωσε τη μέλλουσα γυναίκα του, ότι θα κάνει τα πάντα για να το βρει! Το παράξενο είναι ότι το…βρήκε και το έδωσε για φτιάξιμο για να φύγουν οι γρατσουνιές και το διαμάντι να αποκτήσει την παλιά του λάμψη! Ο ίδιος είπε μετά ότι όταν ξαναδώσει το μονόπετρο στην κοπέλα του, θα το κάνει στην ασφάλεια του σπιτιού του!


Η … δεύτερη γυναίκα που κατάπιε το δαχτυλίδι

Θυμάστε εκείνη που κατάπιε το μονόπετρο που ήταν μέσα σε ένα μίλκσεϊκ; Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι η μόνη! Μια Κινέζα λιποθύμησε αφού κατάπιε κατά λάθος το δαχτυλίδι αρραβώνων της, το οποίο είχε κρύψει το αγόρι της μέσα σε μια τούρτα! Ευτυχώς κι εκείνη πήγε κατευθείαν στο νοσοκομείο και οι γιατροί κατάφεραν να το βγάλουν ανέγγιχτο από το στομάχι της! Όταν ξύπνησε, είπε το πολυπόθητο “ναι” στον αγαπημένο της.