.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Ένα σπάνιο προικοσύμφωνο του 1671!

Ο πατέρας πρόκειται να αποκαταστήσει την κόρη του και φτιάχνει ένα προικοσύμφωνο με όλα τα υπάρχοντα που θα της δώσει… Η προίκα ήταν ένα στοιχείο χαρακτηριστικό των γάμων παλαιότερα, αφού η νύφη έπρεπε να έχει το κατιτίς της και να μην την πάρει ο γαμπρός χωρίς τίποτα. Από κινητά και ακίνητα, κάθε πατέρας φρόντιζε να προικίσει αναλόγως τα κορίτσια του… Η αγωνία του πατέρα της νύφης, ο οποίος μιλά και στο όνομα της μακαρίτισσας γυναίκας του, να ικανοποιήσει τον γαμπρό και έμμεσα την κόρη του, είναι συγκινητική

 Δείτε λοιπόν ένα προικοσύμφωνο του 1671 και… απολαύστε τι περιλάμβαναν τα προικιά της κόρης.


«Εν έτι 1671 μηνί Ιανουαρίω ημέρα δεκάτη εν Σύρω.
Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος και της Κοκκίνης προστάτιδος της νήσου Σύρου Προικοσύμφωνον της πρώτης μας κόρης και της θυγατρός του Κωστάκη και της Σμαράγδας και της μακαρίτισσας της γυναικός μου Πιπινίτσας ήτις θα πάρη νόμιμον σύζυγον τον Ντεμογιαννάκη του Κωνσταντάκη της Πιπινίτσας Πηνελόπης Βαρβαρίτσας.
Και εγώ και η μακαρίτισσα η γυναίκα μου Πιπινίτσα δίδομεν την συγκατάθεσίν μας εις το να πάρη η κόρη μας Κατή, νόμιμον σύζυγον και να τον έχη να τον νέμεται μέρα νύκτα, τον Ντεμογιαννάκη Μανωλάκην του Κωνσταντάκη και της Πιπινίτσας Πηνελόπης Βαρβαρίτσας.
Εν πρώτοις δίδομεν από τα φύλλα της καρδιάς μας την ευχήν να τρισευτυχήσουν και να πολυχρονίσουν.
Δεύτερον δε τέσσαρα εικονίσματα το πρώτον εις ξύλον δυνατόν και χονδρόν δύο δάκτυλα και τα άλλα εις αχιβάδα.
Τρία υποκάμισα τα δύο μικρά και το ένα μεγάλο, δύο μικρά αποκατινά (εσώβρακα) παστρικά, ατρύπητα και ολόγερα.
Δύο μισοφόρια ολόγερα και μπουγαδιασμένα.
Ενάμισυ ζευγάρι κάλτσες εως ότου να γίνη ο γάμος έχη καιρόν να πλέξη και την άλλη για να γίνουν δύο ζευγάρια.
Ενα φουστάνι από τσίτι ριγωτό, άλλο ένα από σακονέτα της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου.
Ενα μανδύλι του λαγιού και δύο μανδοσαλάμια.
Μια φασκιά για τα καλορίζικα.
Δύο ζεύγη παπούτσια το ένα μπαλωμένο.
Σαράντα πήχες βρακοζώνα και μετά τον θάνατο του παπού μας άλλη τόση.
Του γαμβρού μια σκούφια να την φορή βραδιά παρά βραδιά δια να μη του τρυπήση γρήγορα.
Δύο τσουκάλια κάστρινα της καραίτισσας της γιαγιάς μου.
Δύο φλιτζάνια του καφέ χωματίνια.
Το αμελέτητο (σ.σ. δοχείο νυχτερινής ανακούφισης) με δύο χέρια νεροπαστρικό και άπιαστο.
Τρεις βελόνες της κάλτσας.
Ένα ζάρφι χωματένιο.
Ένα στρώμα μπαλωμένο της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου από φύλλα καλαμόφυλλα.
Ένα λύχνο χωματένιο και άλλον έναν από ντενεκέ.
Ένα κλειδί.
Μια ψυράγγα (χωράφι) ίθα με μιά παλέστρα του γαϊδάρου.
Τρία ρεάλια, πέντε παράδες και επτά άσπρα.
Κοντά με όλα αυτά που τους κάμαμεν τους νοικοκυραίους της Σύρου την μίαν κάμαραν του σπιτικού που καθούμαστε και άμα πεθάνω εγώ και ο παππούς της Κατής όλο το σπίτι.
Ακόμη δε και αυτά 2 κόττες ένα πετεινό, είκοσι αυγά, ένα κόσκινο, μία μπιρμπιτσέλια σπητίσια μακαρόνια, και αν προφθάσουμεν θα κάνουμε άλλα τόσα.
Δέκα οκάδες ελιές και πέντε οκάδες χαμάδα, 2 βάζα κάπαρι, δύο ντουζίνες χήνους, σαράντα κοπόνια κρομμύδια όλα αυτά να τα κάμουν θάλασσα να τρών και να πίνουν όλο το οκταήμερο γαμβρός και νύμφη και όλο το συμπεθεριό και οι ποιό κοντά γειτόνοι.
Εις τον γαμβρόν, την Κατή με τα ούλα της.
Ο πενθερός
Κωνσταντάκης της Σμαράγδας
Εν Σύρω τη 10 Ιανουαρίου 1671»
πηγή

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός;


Απαντήσεις σε μια αυθαίρετη Προτεσταντική απαγόρευση
  • 1. Παρανόηση τής σημασίας τού βαπτίσματος
  • 2. Υποτίμηση τών δυνατοτήτων τού παιδιού
  • 3. Παρανόηση τής Αγίας Γραφής
  • 4. Ιστορικά στοιχεία
  • Βιβλιογραφία
Λόγω τής αγνοίας τους για την αληθινή σημασία τού βαπτίσματος, ένα μεγάλο μέρος τού Προτεσταντικού κόσμου απορρίπτει τον νηπιοβαπτισμό. Στη μελέτη αυτή, θα δούμε περιληπτικά μερικές από τις παρανοήσεις τους.

Ένας σημαντικός λόγος που οι Προτεστάντες αρνούνται τον νηπιοβαπτισμό, είναι ότι οι ίδιοι έχουν παρεξηγήσει τη σημασία τού βαπτίσματος. Γιατί βαπτιζόμαστε λοιπόν;

Σε αυτό κάθε Προτεσταντική αίρεση, θα απαντήσει τα δικά της. Άλλοι θα πουν σωστά: "εις άφεσιν αμαρτιών". Άλλοι ακόμα πιο ακραίοι, θα πουν: "Ως αφιέρωση στον Θεό".

Εάν πράγματι το βάπτισμα αποτελούσε "αφιέρωση", ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρέπει να είναι ενήλικος. Όμως το Χριστιανικό βάπτισμα είναι κάτι άλλο. Δεν είναι "αφιέρωση" το βάπτισμα. Είναι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ τού βαπτιζομένου. Αυτό το δείξαμε σε άλλες μας μελέτες. Εδώ θα πούμε μόνο μερικά αναγακαία. Και ξεκινάμε με τον απόστολο Παύλο:

"΄Η αγνοείτε, ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; συνετάφημεν ουν (λοιπόν) αυτώ δια τού βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα (έτσι ώστε) ώσπερ ηγέρθει Χριστός εκ νεκρών δια τής δόξης τού Πατρός ούτως και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν.
Ει γαρ
(επειδή εάν) σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι τού θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα. Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθει, ίνα καταργηθεί το σώμα τής αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία... ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσωμεν αυτώ" (Ρωμαίους 6/ς΄ 3 - 8).

Με το Άγιο Βάπτισμα λοιπόν, ο άνθρωπος ανασταίνεται Πνευματικά λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα. Αυτό φαίνεται και στο εδάφιο: Πράξεις 2/β΄ 38:
"Μετανοήσατε φησιν, και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών υμών, και λήμψεσθε την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος".

Στο παραπάνω εδάφιο, είναι εμφανέστατο και το ότι το βάπτισμα γίνεται "εις άφεσιν αμαρτιών", και όχι "εις αφιέρωσιν".

Φαίνεται επίσης στο εδάφιο αυτό, ότι εκείνο που έχασε ο Αδάμ όταν αμάρτησε, και τον κατέστησε Πνευματικά Νεκρό, μπορεί ο άνθρωπος να το λάβει με το Άγιο Βάπτισμα. Πρόκειται για "την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος".

Όταν το μωρό μας είναι άρρωστο, και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρώτα να το ρωτήσουμε για να τον φωνάξουμε; Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε τού στερεί την ελευθερία να επιλέξει αν θα γιατρευτεί; Γιατί λοιπόν ενοχλεί τους Αναβαπτιστές Προτεστάντες, όταν εμείς οι Χριστιανοί γιατρεύουμε δια τού βαπτίσματος το παιδί μας από τον Πνευματικό θάνατο που κληρονόμησε από τον Αδάμ; Γιατί όπως είπαμε, αυτός είναι ο σκοπός τού βαπτίσματος: Να ξαναλάβει ο άνθρωπος (είτε μικρός είναι είτε μεγάλος), το Άγιο Πνεύμα, που έχασε ο Αδάμ με την αμαρτία του, και κατέστη Πνευματικά Νεκρός. Τη σωματική υγεία τού παιδιού μας την αποκαθιστάμε φωνάζοντας γιατρό χωρίς να το ρωτήσουμε. Την πνευματική υγεία του δεν θα την αποκαταστήσουμε; Είναι υποδεέστερη η πνευματική του υγεία στα μάτια τών Αναβαπτιστών Προτεσταντών;

Όμως και η ίδια η Αγία Γραφή μαρτυρεί ότι τα παιδιά μπορούν να βαπτίζονται, λέγοντας:

"...Ας βαπτισθεί έκαστος υμών...εις άφεσιν αμαρτιών.  Και θέλετε λάβει την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος.  Διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέσηται Κύριος ο Θεός ημών" -Πράξεις 2/β΄ 38,39.

Το "διότι" εδώ πιο πάνω, δείχνει ότι ο λόγος είναι περί τού βαπτίσματος εις άφεσιν αμαρτιών. Και τα τέκνα τών Χριστιανών λοιπόν έχουν μετοχή σε αυτό.

Ίσως εδώ μας πει κάποιος: Μα τι αμαρτία έχει το μωρό για να βαπτιστεί "εις άφεσιν αμαρτιών";

Προσέξτε τι λέει το εδάφιο Ιώβ 14/ιδ΄ 4,5 Ο΄ "τις γαρ καθαρός έσται από ρύπου; Αλλ' ουθείς. Εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί τής γης" Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και μιας ημέρας αν είναι κάποιος, δεν είναι καθαρός. Και αυτό μαρτυρείται και σε άλλα εδάφια τής Αγίας Γραφής. Ας δούμε άλλο ένα:

"Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου" - Ψαλμός 50/ν΄ 7. Σκεφθήτε! Ακόμα και από τη σύλληψη ο άνθρωπος είναι δεμένος με την αμαρτία. Ή μήπως ο ερωτών, δεν γνωρίζει ότι και τα παιδιά μας μετέχουν τού προπατορικού αμαρτήματος; Δεν κληρονόμησαν από τον Αδάμ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ, και δεν γεννήθηκαν ΣΤΕΡΗΜΕΝΑ από το Άγιο Πνεύμα που είχε ο Αδάμ;

Αν καταλάβει ο Αναβαπτιστής Προτεστάντης ότι σκοπός τού βαπτίσματος είναι να αποκαταστήσει τη μετοχή τού Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο, όπως το είχε ο Αδάμ, θα κατανοήσει και κάτι ακόμα: Ποιος ρώτησε την Εύα αν ήθελε να της δώσει ο Θεός το Άγιο Πνεύμα όταν την έπλασε; Αν η Εύα, ενήλικη ούσα, δεν ρωτήθηκε, αλλά τής δόθηκε το Άγιο Πνεύμα ευθύς εξ' αρχής με τη δημιουργία της, γιατί πρέπει να ερωτηθούν τα παιδιά; Και αν η Εύα δημιουργήθηκε με το Άγιο Πνεύμα ως συστατικό τής ύπαρξής της, (ασχέτως αν μετά το απώλεσε), γιατί πρέπει να αρνηθούμε το ίδιο αυτό Άγιο Πνεύμα προς τα παιδιά, για να το έχουν ευθύς από την αρχή τής ζωής τους, ως συστατικό τής ύπαρξής τους;

Για να πάμε ακόμα πιο πέρα, ποιος ρώτησε τα παιδιά ή εμάς, τι χαρακτηριστικά θα έχει το σώμα μας; Γιατί λοιπόν πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουν από την αρχή τής ζωής τους, το χαρακτηριστικό τού Αγίου Πνεύματος, ως μέρος τής ύπαρξής τους;

ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΠΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΣ ΤΟ ΔΙΩΞΟΥΝ, όπως το έδιωξε η Εύα, όπως το διώχνει και ο κάθε ενήλικος που αρνείται τον Θεό. Και ο Θεός αυτό το σέβεται, και φεύγει από όποιον Το αρνείται.

Όμως υπάρχουν και άλλα! Προσέξτε τι λέει η Αγία Γραφή στην Κολοσαείς 2/β΄ 11,12: "εν ω και περιετμήθητε περιτομή αχειροποιήτω εν τη απεκδύσει τού σώματος τών αμαρτιών της σαρκός εν τη περιτομή τού Χριστού συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτίσματι, εν ω και συνηγέρθητε δια της πίστεως της ενεργείας τού Θεού τού εγείραντος αυτόν εκ των νεκρών".

Το βάπτισμα λοιπόν, είναι η "περιτομή τού Χριστού". Και ποιος ήταν ο ρόλος τής περιτομής στους Ισραηλίτες; Ήταν να γίνουν μέλη τής Εκκλησίας τού Ισραήλ. Ομοίως, πότε κάποιος γίνεται μέλος τής Χριστιανικής Εκκλησίας; Όταν βαπτίζεται στο Χριστιανικό βάπτισμα. Όμως η περιτομή γινόταν ΚΑΙ ΣΕ ΜΩΡΑ, και μάλιστα ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥΣ. (Γένεσις 17/ιζ΄ 10-14). Έχουμε λοιπόν ένα σαφέστατο παράλληλο: Όπως ένα παιδί μπορούσε να περιτμηθεί στον αρχαίο Ισραήλ για να γίνει μέρος τού λαού τού Θεού, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Ένα παιδί, μπορεί και σήμερα να γίνει μέρος τού λαού τού Θεού, τής Εκκλησίας. Και όπως δεν ήταν τότε αναγκαίο να το ρωτήσει κάποιος, το ίδιο ισχύει και σήμερα. Γιατί πάντοτε έχει τη δυνατότητα μεγαλώνοντας, αν θέλει να αρνηθεί το βάπτισμα αυτό. Όπως είναι γραμμένο: "άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, τών γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία τών ουρανών". (Ματθαίος 19/ιθ΄ 14). Όμως οι Αναβαπτιστές τού Προτεσταντισμού, σε αντίθεση με τα λόγια αυτά τού Χριστού, εμποδίζουν τα παιδιά να πολιτογραφηθούν με το βάπτισμα, μέλη τής Εκκλησίας, και να έχουν μετοχή στη βασιλεία τών ουρανών.




"Τι καταλαβαίνει ένα μωρό όταν το βαπτίζετε;" ρωτούν κάποιοι. Όμως οι άνθρωποι αυτοί, μαθημένοι σε μια νοησιαρχική Δυτική διδασκαλία, αγνοούν τη σημασία τού Πνεύματος. Γιατί δεν είναι απαραίτητο να περνούν όλα από τη λογική. Εκτός από τη λογική, υπάρχει και η ωφέλεια τού πνεύματος. Αυτό φαίνεται στα λόγια τού αποστόλου Παύλου, στην Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 14,15. Εκεί ο απόστολος μιλάει για δύο ειδών ωφέλειες: Τού νου, και τού πνεύματος. Και λέει ότι οι χαρισματούχοι "γλωσσολαλούντες", πρέπει να διερμηνεύουν τα γλωσσολαλούμενα εφ' όσον αυτά γίνονται μπροστά στην Εκκλησία, ώστε όχι μόνο το πνεύμα τους, αλλά και ο νους αυτών που τους ακούουν να οικοδομηθεί. Λέει λοιπόν: "εάν γαρ προσεύχωμαι γλώσση το πνεύμα μου προσεύχεται, ο δε νους μου άκαρπος εστιν. Τι ουν εστίν; Προσεύξομαι τω πνεύματι, προσεύξομαι δε και τω νοϊ. Ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και τω νοϊ".

Συνεπώς, υπάρχει ωφέλεια πνευματική, την οποία ο άνθρωπος λαμβάνει ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνει κάτι. Μιλάμε για ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΦΕΛΕΙΑ, που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα που λαμβάνει κάποιος στο βάπτισμα, και που εργάζεται μυστικά στο δικό του πνεύμα. Μια τέτοια ωφέλεια, ανεξάρτητη από τη νοησιαρχική νοοτροπία τών Δυτικών, λαμβάνει το μωρό βαπτιζόμενο. Και μπορούμε να δούμε ένα τέτοιο παράδειγμα στην Αγία Γραφή.

Ο Ιωάνης ο Πρόδρομος, όλοι ξέρουν ότι βάπτιζε. Τον ίδιο όμως ποιος τον βάπτισε; Κανείς! Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, είχε ένα ΣΠΑΝΙΟΤΑΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ: Ήταν γεμμάτος με Άγιο Πνεύμα, από την κοιλιά τής μητέρας του, όπως μας πληροφορεί ο Λουκάς, στο 1/α΄ 15: "...και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας τής μητρός αυτού". Αυτό ήταν κάτι που του δόθηκε στα πλαίσια στα πλαίσια τής αποστολής του να προετοιμάσει το δρόμου τού Χριστού (Μαλαχίας 3/γ΄ 1). Τι συνέβει λοιπόν στην πρώτη φορά που συναντήθηκε ο Χριστός με τον Ιωάννη; Μας το περιγράφει ο Λουκάς στο 1/α΄ 43,44. Εκεί, μόλις αντικρύζει η έγκυος μητέρα τού Ιωάννη την έγκυο μητέρα τού Κυρίου, λέει: "και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ τού Κυρίου μου προς εμέ; Ιδού γαρ ως εγένετο η φωνή τού ασπασμού σου εις τα ώτά μου, εσκίρτησεν εν αγαλλιάσει το βρέφος εν τη κοιλία μου".

Ερώτηση: Ποιο βρέφος;

ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ Ιωάννης σκίρτησε με αγαλλίαση όταν άκουσε τη φωνή τής Παναγίας που ήταν έγκυος στον Χριστό. Πώς καταλάβαινε το έμβρυο ποια ήταν η Παναγία και ποιος ήταν ο Χριστός που είχε στην κοιλιά της ώστε να αντιδράσει με αγαλλίαση; Καλά το μωρό. Το έμβρυο;;;

Δια "Πνεύματος Αγίου" έγινε! Θα μας πει ο Αναβαπτιστής Προτεστάντης αναγνώστης. Όμως ο ίδιος αυτός άνθρωπος, δεν σκέφτεται λόγω προκατάληψης, ότι όπως ακριβώς ένα έμβρυο μπορεί δια Αγίου Πνεύματος να αντιλαμβάνεται την Παναγία και τον Χριστό, και να αντιδρά με αγαλλίαση καθώς ωφελείται πνευματικά, ομοίως ένα μωρό αντιλαμβάνεται με το πνεύμα του το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα του όταν βαπτίζεται, και ωφελείται πνευματικά.

 


Ένας σημαντικός λόγος που συνηγορεί στην αντιχριστιανική στάση τών Αναβαπτιστών, είναι η παρανόηση τών Αγιογραφικών εδαφίων, αλλά και η άγνοια που έχουν για το ρόλο τής Εκκλησίας στην ερμηνεία τής Αγίας Γραφής. Αφ' ενός θεωρούν την Αγία Γραφή ως "καταστατικό πίστης" και ψάχνουν να βρουν εκεί μέσα ΤΑ ΠΑΝΤΑ, αφ' ετέρου δεν αναγνωρίζουν την Εκκλησία που μόνο αυτή μπορεί να δώσει τη σωστή ερμηνεία τής Αγίας Γραφής, καθώς Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ την έγραψε. Και έτσι παρανοούν τα πάντα. Ας δούμε όμως μερικά εδάφια που είτε παρανοούν, είτε δεν τα σκέφτονται:

Χρησιμοποιούν συχνά το χωρίο Ματθαίος 28/κη΄ 19,20: "πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν. Και ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας, έως τή συντελείας τού αιώνος".

Μας λένε λοιπόν: "Σύμφωνα με τα λόγια αυτά, πρώτα μαθητεύεται κάποιος, και μετά βαπτίζεται". Και αυτό το λένε όχι μόνο ξενόφωνοι, αλλά ακόμα και Έλληνες Αναβαπτιστές!!! Λες και δεν γνωρίζουν Ελληνικά! Τι λέει εδώ το εδάφιο; Λέει:

"...κάντε μαθητές όλα τα έθνη" (ΠΩΣ;) "βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντας αυτούς..." Προσέξτε! Δεν λέει: "πρώτα να τους διδάξετε και μετά να τους βαπτίσετε"! Λέει ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ που γίνεται κάποιος μαθητής. Το "βαπτίζοντες", δείχνει με ποιο τρόπο θα γίνει κάποιος μαθητής. Διαφορετικά δεν θα έλεγε "βαπτίζοντες", αλλά θα έλγε: "μαθητέψτε τους και βαπτίστε τους". Όμως η διατύπωση δείχνει σαφώς ότι το βάπτισμα αναφέρεται στον ΤΡΟΠΟ (μαζί με το "διδάσκοντας"), με τον οποίο θα γίνουν τα έθνη μαθητές. Αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ας ξαναδεί τα Ελληνικά του...

Και αν είχε εδώ σημασία η σειρά, (που σαφώς δεν έχει), θα παρατηρούσαμε ότι το "βαπτίζοντες" προηγείται τού "διδάσκοντες". Τι θα πούμε λοιπόν; ότι επειδή το βαπτίζοντες προηγείται, πρέπει κατ' ανάγκην η διδασκαλία να γίνεται μετά το βάπτισμα; Φυσικά όχι. Αν βαπτίζεται ενήλικος, πρώτα κατηχείται. Αν βαπτίζεται μωρό, πρώτα βαπτίζεται και μετά κατηχείται. Και αυτό το λέμε, επειδή οι ίδιοι αυτοί αιρετικοί Αναβαπτιστές, χρησιμοποιούν εδάφια του τύπου: "όποιος πιστεύση και βαπτισθεί, θα σωθεί". (Μάρκος 16/ις΄ 16). Και δείχνουν τη σειρά, για να πούνε ότι με αυτή τη σειρά είναι το σωστό. Όπως φαίνεται όμως από το προηγούμενο εδάφιο που δείξαμε, η σειρά εκεί είναι αντίθετη. Η σειρά λοιπόν δεν έχει σημασία. Και το μωρό, όταν βαπτισθεί, έχει πάντοτε τη δυνατότητα μεγαλώνοντας να πιστέψει και να σωθεί.

Για να δείξουμε μάλιστα την αξιολύπητη δογματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται κάποιες Αναβαπτιστικές θρησκείες, θα αναφέρουμε το παράδειγμα μιας ακραίας τέτοιας οργάνωσης, που αν και τα μέλης της βλέπουν και χρησιμοποιούν τα εδάφια Ματθαίος 28/κη΄ 19,20, οι ίδιοι βαπτίζονται όχι "εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος" όπως λέει το εδάφιο, αλλά στο όνομα τού "Πατρός, τού Υιού, ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ" (!!!) Πλήρης ακύρωση τού Χριστιανικού βαπτίσματος. Και οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, έρχονται να πουν στους Χριστιανούς, ότι κακώς βαπτίζουν τα νήπια!

Ας δούμε όμως και κάποιες άλλες έμμεσες αναφορές τής Αγίας Γραφής για βαπτισμό νηπίων.

"Απόστειλον εις Ιόππην άνδρας και μεταπέμψαι Σίμωνα τον επικαλούμενον Πέτρον, ος λαλήσει ρήματα προς σε εν τοις σωθήσει συ και πας ο οίκός σου" (Πράξεις 11/ια΄ 14-18, 10/ι΄ 44,47,48). Εδώ ο Πέτρος βαπτίζει όλους εκείνους στους οποίους έπεσε το Άγιο Πνεύμα, από την οικογένεια τού Κορνηλίου, όλους όσους τον άκουγαν (Πράξεις 10/ι΄ 44,47,48). Δεν υπήρχαν άραγε παιδιά στον οίκο αυτό; Γιατί λέει: "πας ο οίκος σου". Και μάλιστα, εδώ είχαμε το ειδικό φαινόμενο, να λάβουν το Άγιο Πνεύμα πριν βαπτισθούν. Εδώ το βάπτισμα στο νερό, ακολούθησε το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα. Για ποιο λόγο η διδασκαλία δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει το βάπτισμα στο νερό για ένα μωρό; Ας δούμε όμως και άλλα εδάφια.

"Ως δε εβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, περεκάλεσε λέγουσα..." (Πράξεις 16/ις΄ 15). Εδώ μιλάει για τη βάπτιση τού "οίκου" τής Λυδίας. Δηλαδή, ούτε στον οίκο τής Λυδίας δεν υπήρχαν παιδιά;

Ομοίως ο Δεσμοφύλακας με την οικογένειά του: "Και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες" (Πράξεις 16/ις΄ 33). Μήπως και αυτός άκληρος ήταν;

"Κρίσπος δε ο αρχισυνάγωγος επίστευσε τω Κυρίω συν όλω τω οίκω αυτού, και πολλοί τών Κορινθίων ακούσαντες, επίστευον και εβαπτίζοντο" (Πράξεις 18/ιη΄ 8). Μήπως και αυτός επίσης δεν είχε παιδιά;

"Εβάπτισα δε και τον Στεφανά οίκον" (Α΄ Κορινθίους 1/α΄ 16). Μα τι γίνεται; Δεν υπήρχε ένα σπίτι στον κόσμο που να έχει παιδιά;

Ήδη αναφέραμε 5 περιπτώσεις όπου αναφέρεται ότι βαπτίσθηκε όλος ο οίκος. Με την κοινή λογική αν το δούμε, θα καταλάβουμε ότι δεν είναι δυνατόν να μην υπήρχε ούτε ένα παιδί σε 5 σπίτια!

Ενώ λοιπόν εμείς αναφέραμε τόσα στοιχεία, τι στοιχείο έχουν να μας αναφέρουν οι Αναβαπτιστές Προτεστάντες; Ας μας δείξουν έστω και ένα εδάφιο στην Αγία Γραφή που να απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό. Έστω και ένα. Αν δεν μας δείξουν, ας παραδεχθούν τουλάχιστον ότι ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝ υποστηρίζοντας ότι η Αγία Γραφή λέει πράγματα που δεν λέει, και ακυρώνουν το λόγο τού Θεού για την Αναβαπτιστική παράδοσή τους.

 


Αν ο νηπιοβαπτισμός ήταν πρόβλημα στην πρώτη Εκκλησία όπως υποτίθεται ότι είναι σήμερα (για τους Αναβαπτιστές), είναι φυσικό να βρίσκαμε ΚΑΤΙ, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, είτε μια απαγόρευση, είτε κάποια αναφορά, ή στην Αγία Γραφή, ή στα σωζόμενα αρχαιο - Χριστιανικά κείμενα που έχουμε. Όμως, αρχαιοχριστιανικές αναφορές εναντίον τού νηπιοβαπτισμού δεν έχουμε στην Αγία Γραφή. Έχουμε όμως μερικά εξω-Γραφικά κείμενα που αναφέρονται σε αυτό. Ας δούμε μερικά:

Ο άγιος Ειρηναίος (202 μ.Χ.) έγραψε πως ο Χριστός "ήλθε να σώσει δια τού εαυτού του όλους, λέγω, όσοι δι' αυτού αναγεννώνται εις Θεόν, βρέφη και παιδιά και νέους και γέρους. Γι' αυτό ήλθεν χάριν όλων τών ηλικιών και έγινε βρέφος για τα βρέφη, αγιάζων τα βρέφη. Νήπιος μεταξύ τών νηπίων αγιάζων τους έχοντας την ηλικίαν αυτήν..." (Ειρηναίου, εν MPL 7, 784). Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι ο λόγος του είναι για την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Και η αναγέννηση προϋποθέτει το άγιο Βάπτισμα, όπως έχουμε δείξει σε άλλη μελέτη μας. Είναι λοιπόν σαφές ότι στην εποχή τού Ειρηναίου γινόταν νηπιοβαπτισμός.

Ο Ωριγένης (185-253/4) μας πληροφορεί επίσης για την πράξη τής Εκκλησίας τής εποχής του: "Τα παιδιά βαπτίζονται εις άφεσιν αμαρτημάτων... μήποτε επεί ουδείς καθαρός από ρύπου, τον ρύπον δε αποτίθεταί τις δια τού μυστηρίου τού βαπτίσματος, δια τούτο και τα παιδιά βαπτίζονται" (Υπόμνημα εις Ρωμαίους 5/ε΄ 9, βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, σ. 114).

Ο Τερτυλλιανός (196 - 212 μΧ), επιρρεασμένος από αιρετικές επιδράσεις τής εποχής του, (ήταν Μοντανιστής), αντιτίθεται στην τότε πράξη τής Εκκλησίας, και αναφέρει: "Γιατί η αθώα ηλικία σπεύδει εις την άφεσιν τών αμαρτιών; Επιθυμεί ίσως να συμπεριφερθεί σε πρόσκαιρα πράγματα με μεγαλυτέρα προσοχή, και τα θεϊκά αγαθά να εμπιστευθεί σε κάποιον, στον οποίον δεν εμπιστεύεται ακόμη τα γήινα;" (Τερτυλιανού, Περί βαπτίσματος 18). Εδώ είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι παρά το ότι ο Τερτυλιανός διαφωνεί με τον νηπιοβαπτισμό, δεν τον αναφέρει "αντιχριστιανικό" ή "αντιγραφικό" όπως λένε οι σύγχρονοι αναβαπτιστές. Ούτε λέει ότι τα βαπτισμένα παιδιά πρέπει να ξαναβαπτισθούν ενήλικες. Αποδέχεται το βάπτισμα αυτό, αλλά το θεωρεί "πρόωρο", όχι επειδή δεν ισχύει, αλλά επειδή θεωρεί ότι είναι καλύτερα να γίνεται σε πιο ώριμη ηλικία. Επίσης, είναι σημαντικό να δούμε ότι ούτε κι αυτός διαφωνεί με το ότι το βάπτισμα είναι "εις άφεσιν αμαρτιών", και όχι "αφιέρωση" όπως λένε κάποιες σύγχρονες αιρέσεις.

Ο άγιος Κυπριανός (258 μ.Χ.) μας πληροφορεί ότι "δεν επιτρέπεται να αρνηθούμε σε κανένα άνθρωπο που γεννήθηκε, το έλεος και τη χάρη τού Θεού. Διότι, αφού ο Κύριος λέγει στο ευαγγέλιό του πως ο Υιός του ανρθώπου δεν ήλθε να καταστρέψει τις ψυχές τών ανθρώπων, αλλά να τις σώσει (Λουκ. 9/θ΄ 56), δεν επιτρέπεται, καθόσον εξαρτάται από μας, να απωλεσθεί καμμία ψυχή. Διότι τι λείπει ακόμη σε αυτόν που σχηματίσθηκε στην κοιλία τής μητέρας του με το χέρι τού Θεού;".

"Εάν κάτι θα μπορούσε να εμποδίσει τους ανθρώπους να λάβουν τη χάρη, τότε θα ήταν πιο πολύ για τους ενήλικες και ηλικιωμένους και γέροντες εμπόδιο οι βαρύτερες αμαρτίες. Εάν όμως παρέχεται άφεση αμαρτιών ακόμη και σε πιο βαριά αμαρτωλούς και σε εκείνους που προηγουμένως πολλαπλά αμάρτησαν εναντίον τού Θεού και δεν αποκλείεται κανείς από το βάπτισμα και τη χάρη, εάν αργότερα επιστρέψει, πόσο λιγότερο επιτρέπεται το να εμποδίζει κανείς ένα παιδί, που είναι νεογέννητο και δεν διέπραξε καμία αμαρτία, αλλά έχει υποστεί μόνο με την πρώτη του γέννηση τη δραστικότητα τού παλαιού θανάτου, επειδή κι αυτό, όπως ο Αδάμ εγεννήθη κατά σάρκα! Έτσι μπορεί να φθάσει στην άφεση αμαρτιών γι' αυτό το λόγο πιο εύκολα, επειδή δεν υπάρχουν για συγχώρηση προσωπικές αμαρτίες, αλλά μόνο ξένες αμαρτίες" (Κυπρ. Επιστ. προς Φίντους, BKV 2, 273-275).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, για να κατοχυρώσει τον νηπιοβαπτισμό, αναφέρει την περιτομή, που γινόταν την όγδοη ημέρα από τη γέννηση τού παιδιού (Γέννεσις 17/ιζ΄ 12) και την επάλειψη τών θυρών με το αίμα τού αμνού (Έξοδος 12/ιβ΄ 7) και υπογραμμίζει: "Έχομεν αιτιολογίαν, την οκταήμερον περιτομήν, που ήτο μια τυπική σφραγίς και εδίδετο εις αυτούς, τους οποίους δεν είχεν αναπτυχθεί ακόμη το λογικόν. Ομοίως και η επάλειψις τών φλιών τών θυρών, η οποία εφύλαττε με τα αναίσθητα, τα πρωτότοκα". (Γρηγ. Θεολ. Λόγος μ΄ 28, ΕΠΕ, 4, 339). "Έχεις νήπιον; μη δίδεις καιρόν εις την κακίαν. Βάπτισέ το από την βρεφικήν ηλικίαν, αφιέρωσέ το εις το Πνεύμα από την ηλικίαν τών μαλακών ονύχων" (Γρηγ. Θεολ. Λόγος μ΄ 17, ΕΠΕ 4, 311).

Στα παραπάνω, είδαμε όχι μόνο τους λόγους που επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός, αλλά και τις παρανοήσεις αυτών που τον αρνούνται. Είδαμε επίσης, ότι όχι μόνο υπάρχουν έμμεσες μαρτυρίες στην Αγία Γραφή, αλλά και σε όλη τη Χριστιανική ιστορία, ότι αυτός ήταν εξ' αρχής ο τρόπος τής Εκκλησίας. Αντιθέτως, δεν υπάρχει οποιοδήποτε στοιχείο, είτε για άρνηση τού νηπιοβαπτισμού από τους πρώτους Χριστιανούς, ούτε από τη μετα - αποστολική ιστορία. Όλα αυτά, θα πρέπει τουλάχιστον να βάλουν σε σκέψεις τους συγχρόνους Αναβαπτιστές. Ο Θεός να τους φωτίζει!
πηγή

Βιβλιογραφία:

"Αντιευαγγελικοί οι Ευαγγελικοί" Δημητρίου Παναγόπουλου σελ. 152-154.
"Ρωμαιοκαθολικισμός Προτεσταντισμός και Ορθοδοξία" Αντωνίου Αλεβιζόπουλου σελ. 103,104.
"Ορθοδοξία και κακοδοξία" Δημ. Κόκκορη σελ. 247-255.
N. M.

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

Η άγαμη μητέρα στα μάτια ενός Πατερικά Ορθοδόξου



Πρωτ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον «Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού» για την σύγκληση αυτής της Ημερίδας στα δεκάχρονά του, αλλά και για την επιτυχή επιλογή της διπλής θεματικής της, που η μία πλευρά συμπληρώνει αποτελεσματικά την άλλη. Ευχαριστώ και για την τιμητική σας πρόσκληση να συμπεριληφθώ στην ομάδα των εκλεκτών ομιλητών σας. Θα επιχειρήσω μια σύντομη ποιμαντική προσέγγιση της «άγαμης μητέρας», που είναι στο επίκεντρο της προβληματικής μας, επιδιώκοντας κάποιες πνευ­ματικές, αλλά και κοινωνικές, ως εκκλησιαστικές, ψηλαφήσεις του θέματος και χαράσσοντας ένα πλαί­σιο δυναμοποίησης των προσπαθειών του Συλλόγου στα όρια της ελληνορθόδοξου παραδόσεως. Θα μου ε­πιτραπεί όμως πρώτα μία σημασιολογική οριοθέτηση.
Ο τίτλος της εισηγήσεώς μου με τον όρο «πατερικά Ορθοδόξου» διαφοροποιεί τον τυπικά Ορθόδοξο Χριστιανό, απλώς λόγω της βαπτίσεώς του (πα­λαιότερα λέγαμε: χριστιανός της ταυτότητας), από τον αυθεντικά χριστιανό-Ορθόδοξο, αυτόν που μετέ­χει στην εν Χριστώ ζωή ορθόδοξα, μέσα στο πνεύμα δηλαδή και την πράξη των Αγίων μας, που γνήσια εν­σαρκώνουν και εκφράζουν την Ορθοδοξία. Αν σε κοινωνικά θέματα, όπως η «άγαμη μητέρα», παρατη­ρούνται συμπεριφορές ανάρμοστες και στην δική μας χριστιανική κοινωνία, αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι μιλούμε για Ορθοδόξους, που όμως μόνον επιφανειακή, τυπική και συμβατική σχέση έχουν με την Ορθοδοξία.
Ο λόγος μας αφορά την αθέλητα άγαμη μητέρα, που κατά κανόνα είναι θύμα, πρώτα της αστοργίας και απάνθρωπης στάσης απέναντί της του πατέρα του παιδιού της, αλλά στην συνέχεια και της κοινωνίας, που, μολονότι χαρακτηρίζεται χριστιανική, την περι­βάλλει συχνά με σκληρότητα και περιφρόνηση. Το νόθο χριστιανικό κοινωνικό, ακόμη δε και το οικογε­νειακό περιβάλλον, την απαξιώνει, κατά κανόνα, και την ωθεί στο έγκλημα της έκτρωσης. Προϋπόθεση της αρνητικής και απορριπτικής αυτής συμπεριφοράς απέναντι στην «άγαμη μητέρα», ήδη από το στάδιο της εγκυμοσύνης, είναι προφανώς μια αντιχριστιανι­κή νοοτροπία, ηθικιστικού και φαρισαϊκού χαρακτή­ρα, που κρίνει υποκριτικά και εγωκεντρικά. Η οικογένεια ιδίως σ' αυτή την περίπτωση προσπαθεί να δια­σώσει το δικό της κοινωνικό κύρος, εξαρτώμενη πολύ σοβαρά από την γνώμη μιας κοινωνίας όχι μόνο απο-χριστιανοποιημένης, αλλά και απάνθρωπης: Ενώ η α­νοικτή σκέψη και κυρίως η ευρύχωρη καρδιά του Χριστού και των Αγίων μας «συγχωρεί» -αυτό σημαίνει: κάνει τόπο για να χωρέσουν και όλοι οι άλ­λοι, δίκαιοι και αμαρτωλοί- η στενή ηθικιστική και φαρισαϊκή συνείδησή μας κάνει διακρίσεις και κρί­σεις, πάντοτε αποβλέποντας στο δικό μας κοινωνικό κύρος και την διάσωση της αξιοπρέπειας μας, αδιαφο­ρώντας για τον Άλλο, που μπορεί να είναι το ίδιο το παιδί μας.
Η «άνευ ετέρου» όμως απόρριψη της «άγαμης μη­τέρας» παραγνωρίζει το γεγονός, ότι αυτή, παρά τον κλονισμό, που προκαλεί η εγκατάλειψη της από τον «άπιστο» (χωρίς εμπιστοσύνη, δηλαδή) σύντροφο, έ­χοντας συναίσθηση τι σημαίνει η άμβλωση πνευματι­κά και ανθρωπολογικά, πέρα από τους σωματικούς κινδύνους, που περικλείει, πιστή στο μητρικό ένστι­κτο, αποφασίζει να σώσει το παιδί της, την ζωή δηλα­δή, που φυτεύθηκε στα σπλάγχνα της, σεβόμενη την αξία του ανθρώπου και θυσιαζόμενη γι' αυτήν. Σ' αυ­τή την κρίσιμη στιγμή της μεγάλης απόφασης όμως χρειάζεται την βοήθεια και ενίσχυση του περιβάλλον­τός της, το οποίο σχεδόν κατά κανόνα -δυστυχώς-δεν την θέλει μόνο εγκαταλελειμμένη, αλλά και στιγ­ματισμένη. Πολλές εκτρώσεις γίνονται, επειδή η άγα­μη μητέρα δεν αντέχει την κοινωνική κατακραυγή, ό­ταν μάλιστα θα φέρει στον κόσμο το παιδί της και πα­ράλληλα δεν έχει τις οικονομικές δυνατότητες να αντιμετωπίσει την εγκυμοσύνη και όλα τα συνδεόμενα με αυτήν προβλήματα.
Η «άγαμη μητέρα» θέτει, έτσι, την κοινωνία μας προ των ευθυνών της απέναντι της. Ιδιαίτερα δε στην δική μας παραδοσιακή ελληνορθόδοξη κοινωνία ε­λέγχει την συμπεριφορά μας και τις προϋποθέσεις της. Διότι για μια καθαρά χριστιανική (και συνάμα ανθρωπιστική) στάση απέναντι στην εμπερίστατη «άγαμη μητέρα» χρειάζονται κατάλληλες προϋποθέ­σεις, που μπορούν να διαμορφώσουν ανάλογη νοοτρο­πία. Στην θεολογική μας γλώσσα αυτό λέγεται φρόνη­μα, που είναι το περιεχόμενο της συνειδήσεως μας. «Τούτο φρονείσθω εν υμίν, ο και εν Χριστώ Ιησού», λέγει ο Απ. Παύλος (Φιλ. 2,5), Η «ολοτελής» (Α' Θεσσ. 5, 23) και καθολική ένταξη του Ορθοδόξου πιστού στην εν Χριστώ κοινωνία, το εκκλησιαστικό σώμα, αποσκοπεί στην συγκρότηση εν Χριστώ συνει­δήσεως, και δεκτικής της Χάριτος του Θεού καρδιάς, ώστε ο πιστός να ζει, να κινείται και να βλέπει τα πάντα, μέσα από το πρίσμα της θεϊκής αγάπης. Αυτό όμως σημαίνει υπέρβαση της άτεγκτης νομιμότητας και του τυφλού ηθικισμού. Είναι, άλλωστε, βασική δι­δασκαλία του Απ. Παύλου, ότι δεν σώζει η τυφλή προσήλωση στον νόμο, έστω και αν δόθηκε από τον Θεό, αλλά η μέσω της τηρήσεως του νόμου, μετοχή στην χάρη του Θεού, για να μεταβληθεί η αγάπη μας σε ανιδιοτελή και φιλάνθρωπη. Αυτή η αγάπη «πάντα στέγει» και «ουδέποτε εκπίπτει», διότι «ου ζητεί τα ε­αυτής» (Α' Κορ. 13, 5-8). Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, περιφρόνηση του θεϊκού νόμου. Αλλά οι εντολές του Θεού, όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο Ερημίτης, «ουχί την αμαρτίαν εκκόπτουσιν, αλλά τους όρους της δο­θείσης ημίν ελευθερίας φυλάττουσιν» (PG 65, 992).
Πέρα από τα «Πρέπει» του ηθικού νόμου, υπάρχει το «Είναι» της ανθρώπινης ύπαρξης, που κατακρεουρ­γείται από την μια πλευρά με την έκτρωση και από την άλλη με την απαξίωση της εγκύου, που έστω και άγαμη, θέλει να «κρατήσει», όπως λέμε, το παιδί της. Η στάση μας, λοιπόν, απέναντι σ' αυτήν την μητέρα και στη ζωή, που φέρει μέσα της, βαρύνει πολύ περισ­σότερο από την δική της «ανομία» και παρέκκλιση. Είναι δε απόλυτα αναγκαίος ο αναβαπτισμός μας στην φιλανθρωπία των Αγίων μας, ιδιαίτερα σήμερα, που τα ριζοσπαστικά νέα ήθη της εσχατολογικής Νέ­ας Εποχής, ένα από τα όποια είναι η ασυδοσία των προγαμιαίων σχέσεων, θα μας οδηγεί όλο και περισ­σότερο σε τέτοιες καταστάσεις, που θα γίνουν γρήγο­ρα ο κανόνας στην κοινωνική και οικογενειακή ζωή μας (πρβλ. την νομοθέτηση των συμβιώσεων, τ. ο.)
Είναι αναγκαίος, συνεπώς, ο σεβασμός όλων μας στην αξία της ζωής και η προστασία της γυναίκας, που κυοφορεί, με οποιεσδήποτε προϋποθέσεις. Αυτό μάλιστα ισχύει και για την άγαμη μητέρα, ακόμη και στην περίπτωση του βιασμού της, και μάλιστα κτηνώ­δους, όπως συνέβη κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Άλλο όμως η κτηνωδία και άλλο η ζωή και ο κυοφορούμενος άνθρωπος, που δεν φέρει μόνον τις καταβολές του απαίσιου βιαστού, αλλά και της ίδιας της βιασθείσης μητέρας. Ποιος ξέρει δε τι άνθρωπος θα γεννηθεί, έστω και από αυτή την αδόκη­τη σύλληψη! Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος δεν παύ­ει να είναι «θεός κεκελευσμένος», κατά τον Μ. Βασί­λειο: άνθρωπος δηλαδή, που έχει μέσα του την εντο­λή και την δυνατότητα να γίνει «θεός κατά χάριν».
Η καλλιέργεια σ' όλους μας της αγιοπατερικής νοοτροπίας οδηγεί στην αποδοχή της άγαμης μητέρας ως συνανθρώπου εμπερίστατου, που έχει ανάγκη την βοήθεια και προστασία μας. Και υπάρχει πλήθος προ­τύπων συμπεριφορών αυτού του είδους, όπως π.χ. η παραβολή του Καλού Σαμαρείτου (Λουκ. 10, 30-37), που κωδικοποιεί την στάση του ίδιου του Θεανθρώ­που απέναντι σε κάθε άνθρωπο. Ο Χριστός με την δι­ήγηση αυτή διδάσκει πώς μπορεί ο άνθρωπος να γίνει «πλησίον» για τον Άλλον, τον συνάνθρωπό του. Τό­σο στην αρχαιοελληνική, όσο και στην ιουδαϊκή κοι­νωνία «πλησίον» ήταν ο συγγενής, ο ομόφυλος, ο οι­κείος. Ο Χριστός μας όμως προβάλλει ως «πλησίον», πρώτα εκείνον που «ποιεί το έλεος» -δείχνει δηλαδή αγάπη- και όχι τον δεχόμενο την φιλανθρωπία, και δεύτερο αυτός που δέχεται την αγάπη δεν είναι συγγε­νής και ομόφυλος, αλλά ξένος και πρακτικά εχθρός και αντίπαλος, όπως οι Σαμαρείτες απέναντι στους Ιουδαίους. Ο Σαμαρείτης, κατά τον άγιο Κύριλλο Α­λεξανδρείας, μολονότι «αλλογενής... πεπλήρωκε της αγάπης τον νόμον». Συμπληρώνει δε ο ιερός Χρυσό­στομος: «Ούτω τοίνυν και συ, αν ίδης τινά κακώς πά­σχοντα, μηδέν περιεργάζου λοιπόν. Έχει το δικαίωμα της βοηθείας το κακώς παθείν αυτόν». Και μόνον η κατάσταση του πάσχοντος συνανθρώπου απαιτεί την συμπαράστασή μας. Το ορθό ερώτημα, λοιπόν, δεν εί­ναι «τις εστί μου πλησίον», που έθεσε ο νομικός της παραβολής, αλλά «σε ποιον είμαι εγώ πλησίον». «Πλησίον» γινόμεθα στην άγαμη μητέρα, όταν την αποδεχόμεθα, όπως είναι, «καθώς και ο Χριστός ημάς προσελάβετο» (Ρωμ. 15, 7).
Σημαντική όμως για το θέμα μας είναι και η περι­κοπή του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου με την διήγηση για τον Ιωσήφ, τον «μνήστορα» και προστάτη της Παναγίας και τους δικαιολογημένους λογισμούς του στην περίπτωση της «εκ Πνεύματος Αγίου» εγκυμο­σύνης της, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών και των διαφορών. Ο Ιωσήφ χαρακτηρίζεται «δίκαιος», ευσυνείδητος δηλαδή τη ρητής κατ' αρχάς του Νόμου, που επέβαλλε όμως ποινή θανάτου στους μοιχούς και τις μοιχαλίδες (Λευϊτ. 20, 10) διά λιθοβολισμού (Δευτ. 22, 23). Ο Ιωσήφ όμως, κατά τον Χρυσόστομο, «εφιλανθρωπεύετο από πολλής χρηστότητος... υπέρ τα νο­μικά εντάλματα ζων». Είχε περάσει στην περιοχή της Χάρης, υπερβαίνοντας τον Νόμο. Περιβάλλει, λοι­πόν, με την αγάπη και φιλανθρωπία του την κατά τις ενδείξεις «κλεψίγαμον» Μαρία. Όμως «ου μόνον κολάσαι, αλλ' ουδέ παραδειγματίσαι εβούλετο». Ούτε να την διαπομπεύσει δηλαδή δεν ήθελε. Γιατί; Απαντά ο Χρυσόστομος: «Αλλ' όμως ούτως ην πάθους καθαρός, ως μη θελήσαι μηδέ εν μικροτάτοις λυπήσαι την Παρθένον» (Ήταν τόσο καθαρός από κάθε κακία, που δεν ήθελε στο ελάχιστο να λυπήσει την Παρθένο Μαρία), που ο θεός του εμπιστεύθηκε. Αυτό είναι αγιότητα, Ορθοδοξία! Αν δεν φθάσουμε σ' αυτή την καθαρότη­τα της καρδιάς, δεν είναι δυνατόν αυτή να πληρωθεί από την θεϊκή αγάπη και φιλανθρωπία του Ιωσήφ προς κάθε συνάνθρωπο.
Οι Άγιοί μας, μιμηταί και συνεχιστές του Θεαν­θρώπου στην ιστορία, έχουν επίγνωση της αξίας του ανθρώπου σε οποιαδήποτε στιγμή και κατάσταση της ζωής του. Αρκεί να θυμηθούμε το Μάρκ. 2, 27. Είναι ο λόγος του Χριστού μας, ότι «το Σάββατον διά τον άνθρωπον εγένετο, ουχ ο άνθρωπος διά το Σάββατον». Οι θεσμοί, η κοινωνία, τα πάντα υπάρχουν, για να υπηρετούν τον άνθρωπο, πόσο μάλλον, όταν είναι εμπερίστατος, όπως η άγαμη μητέρα. Ο Ορθόδοξος α­διαφορεί για το τι θα πει η χωρίς Χριστό κοινωνία, έ­στω και αν λέγεται χριστιανική, και το μόνο που θέ­λει είναι να συμπαρασταθεί στο θύμα, που λέγεται ά­γαμη μητέρα, και να σώσει την ζωή, που αυτή κυοφο­ρεί. Χίλια εξώγαμα είναι αγιότερα από μία έκτρωση, που είναι ψυχρός φόνος! Μπορούμε, συνεπώς να καταλάβουμε αυτό, που είπε ένας πατέρας στην κόρη του, μόλις μπήκε στην εφηβεία: «Παιδί μου, της είπε. Μπορεί να έχεις περιπέτειες στη ζωή σου και να βρε­θείς κάποια στιγμή έγκυος, πριν ακόμη φθάσεις στον γάμο. Σε παρακαλώ, αν συμβεί κάτι τέτοιο, εγώ θα το αναλάβω. Έκτρωση όμως μην κάνεις ποτέ στην ζωή σου!». Το αληθινό κύρος μας είναι να σώσουμε μια ζωή και όχι να την θυσιάσουμε στον Μολώχ του εγω­κεντρισμού μας...
Αν δεν μιλήσουμε έτσι στα παιδιά μας, δεν θα α­ποβάλουν τον φόβο για την οικογενειακή εγκατάλει­ψη σε περίπτωση εξώγαμης εγκυμοσύνης και την κοι­νωνική κατακραυγή. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ενθάρρυνση των λεγομένων ελευθέρων σχέσεων, του πανσεξουαλισμού και της ηθικής ασυδο­σίας της εποχής μας. Αλλά την θωράκιση της γυναίκας-θυγατέρας μας, με την υπόσχεση της συμπαράστα­σής μας σε περίπτωση θυματοποιήσεώς της από κά­ποιον ανάξιο άνδρα. Δεν πρέπει δε, να λησμονούμε, ότι οφείλουμε αυτή την στάση απέναντι στις θυγατέρες μας, διότι σχεδόν πάντοτε είναι θύματα και της απου­σίας αγωγής στην ίδια την οικογένεια. Οι πτώσεις των παιδιών μας είναι κατά κανόνα, η συνέπεια της α­διαφορίας μας για την εν Χριστώ διαπαιδαγώγησή τους, ώστε να μάθουν να αγωνίζονται και να ανθί­στανται στους πειρασμούς. Σε πρόσφατη ανακοίνωση μου σε συνέδριο για το δημογραφικό, ετόνισα ιδιαίτε­ρα, ότι η πολυτεκνία μόνη της δεν σώζει, αν δεν συνδέεται και με την ορθή αγωγή, που οδηγεί στην «καλλιτεκνία». Δεν σώζει ο αριθμός των παιδιών, αλλά η εν Χριστώ ανατροφή τους. Η κατάλληλη ανα­τροφή είναι η πρόληψη του κακού (κατά το: «κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν») και η εμφύσηση πνεύματος αυτοσεβασμού και αυτοσυγκράτησης στα παιδιά μας, ιδιαίτερα στις θυγατέρες μας. Παράλληλα όμως έμπνευση σεβασμού του ανθρώπου και ως εμ­βρύου, ώστε σε περίπτωση έκτος γάμου εγκυμοσύνης να αποφευχθεί η έκτρωση με κάθε τρόπο.
Εύχομαι στον Σύλλογο να τα εκατοστήσει!

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη
Τηλ. 2310212659

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

Γάμος καὶ οἰκογένεια



Γέρων Ἰωσήφ Βατοπαιδινός
1. Ποιὰ εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου;

«Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστι ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν» (Ἐφ. 5,32). Στὴ φράση αὐτὴ ὁ ἀπ. Παῦλος παραλληλίζει τὴ σχέση ἄνδρα-γυναίκας, ποὺ ὑπάρχει στὸ γάμο, μὲ τὴ σχέση Χριστοῦ-Ἐκκλησίας. Ὅπως ὁ Κύριός μας -ὡς κεφαλή-, ἕνωσε τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα -ἂν καὶ ἡ τελευταία ἀποτελεῖται ἀπὸ πολλὰ μέλη-, ἔτσι καὶ στὸ γάμο ἡ νόμιμη ἕνωση τῶν δύο μερῶν -ἄνδρα καὶ γυναίκας-, ἀποτελεῖ ἕνα• μία φύση ὅπως κατασκευάσθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας.

  Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μετὰ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογεῖ «ὅτι οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον» (Γέν. 2,18). Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ σώματος παίρνει μέρος ὁ Θεὸς ὁμοούσιο καὶ ὁμοφυὲς καὶ κατασκευάζει αὐτὸ ποὺ ἔλειπε. Μέσα στὸ σχέδιο τῆς δημιουργίας τὸ πλῆθος θὰ ἀντικαθιστοῦσε τὴ μονάδα. Ἡ ἀνθρώπινη φύση θὰ γινόταν «μυριυπόστατος», δηλαδὴ μὲ πολλὲς ὑποστάσεις ἢ πρόσωπα.

Ὅπως ἡ λέξη «Ἐκκλησία» εἶναι σὲ ἑνικὸ ἀριθμὸ καὶ ὅμως περιλαμβάνει πλῆθος μελῶν, ἔτσι καὶ ἡ λέξη «ἄνθρωπος» -ἂν καὶ εἶναι σὲ ἑνικὸ ἀριθμό-, περιέχει τὸ στοιχεῖο τῆς κοινωνίας τῶν περισσοτέρων. Ὁ Χριστὸς -ὡς κεφαλή-, εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποτελοῦν ἕνα. Ὁ ἄνδρας, ὡς κεφαλὴ τῆς γυναίκας εἶναι ἑνωμένος σὲ ἕνα σῶμα μὲ αὐτήν, καὶ «ἄρα οὐκέτι εἰσὶ δύο» ἀλλὰ «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Ματθ. 19,5-6). Στὴν ἑνότητα αὐτή, ποὺ δὲν εἶναι φυσική, κρύβεται τὸ μυστήριο.



2. Πῶς θὰ γίνει κατορθωτὴ αὐτὴ ἡ ἑνότητα;

Α. Προσοχὴ στὴν ἐκλογή.

Ὅπως στὴν κοινωνική μας ζωὴ μετὰ ἀπὸ δοκιμὴ καὶ πείρα ἐπιλέγουμε τὸ συμφέρον μας καὶ προσέχουμε νὰ μὴν παρασυρθοῦμε ἢ παραπλανηθοῦμε καὶ στὸ σοβαρότατο καὶ ἀμετάβλητο μυστήριο τοῦ γάμου ἐπιβάλλεται ἡ κατάλληλη προσοχή.

Οὔτε οἱ ἀξίες, οὔτε ὁ πλοῦτος, οὔτε τὰ φανταστικὰ ὄνειρα, οὔτε καὶ ἡ πρόκληση τῆς μορφῆς τοῦ προσώπου πρέπει νὰ μᾶς δελεάζουν στὴν ἐκλογὴ τοῦ συντρόφου τῆς ζωῆς, ἂν κατ’ ἀρχὴν δὲν ἀποδειχτεῖ ἡ συμφωνία, ἡ ὁμογνωμία καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῶν ὅρων καὶ κανόνων τῆς γνήσιας συζυγίας. Καὶ οἱ δύο μελλόνυμφοι πρέπει νὰ πιστεύουν στὴν ἀξία τῆς πατρότητας καὶ μητρότητας, χάριν τῶν ὁποίων καὶ ἐμεῖς ὑπάρχουμε. Ἐὰν οἱ δικοί μας γονεῖς ἀδιαφοροῦσαν γιὰ τὴν παιδοποιία, θὰ ὑπήρχαμε ἐμεῖς σήμερα;

Β. «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

Τὸ μέσο τῆς ἑνώσεως τῶν πολλῶν σὲ ἕνα εἶναι ἡ ἀγάπη, ποὺ καὶ αὐτὸ ὡς μυστήριο εἶναι σχεδὸν ἀνέκφραστο. Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ» (Α’ Ἰω. 4,8). Ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀγάπη σὰν ἕνα ἁπλὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα. Εἶναι αὐτούσια ἀγάπη, ἡ ὁποία «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς», «οὐ λογίζεται τὸ κακόν», «οὐκ ἀσχημονεῖ», τὰ πάντα συνδέει καὶ προνοεῖ, «πάντα στέγει» καὶ δικαίως οὐδέποτε ἐκπίπτει ἢ ἀδρανεῖ, ἢ ἐκλείπει, ἢ ἀδυνατεῖ.

Ὁ νόμος ὁλοκληρώνεται μὲ τὸ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Γι’ αὐτὸ ἡ Γραφὴ διατάσσει: «Ἐὰν προληφθῆ ἄνθρωπος ἐν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ (δηλ. οἱ φορεῖς τῆς ἀγάπης), καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον» (Γαλ. 6,1) καὶ «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6,2).

Ἐὰν θέλουμε νὰ περιπατοῦμε «ἀξίως τῆς κλήσεώς» μας θὰ τὸ πετύχουμε μὲ ταπεινοφροσύνη καὶ πραότητα «ἀνεχόμενοι ἀλλήλους» μὲ ἀγάπη. Γίνεσθε μεταξὺ σας «χρηστοί, εὔσπλαχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς» (Ἐφεσ. 4,32), ὑποτασσόμενοι μεταξὺ σας μὲ φόβο Θεοῦ.

Τὴν ἰδιοτέλεια, τὸ μεγαλύτερο ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεώς μας, μόνον ἡ ἀγάπη μπορεῖ νὰ τὴ συντρίψει καὶ νὰ τὴ μεταστρέψει σὲ ἀνιδιοτέλεια. «Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου» (Α’ Κορ. 10,24), «πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω» (Α’ Κορ. 16,14) καὶ τὸ σπουδαιότερο «ἐντέλλομαι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 15,17).

Αὐτὴ ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ ἀπαραίτητος κανόνας καὶ νόμος τῆς ζωῆς, τῆς ἑνότητας, τῆς ἁρμονίας, ποὺ καταλήγει στὸ Θεό, γίνεται ὅπως εἶναι ὁ Θεός, ἀθάνατος καὶ ἀΐδιος. Μέσω αὐτῆς ἐπιτυγχάνουμε τὴν ἁρμονία τοῦ γάμου ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ ὥς τὴν αἰωνιότητα ἀφοῦ ὁ Θεός, ἡ παναγάπη, ἀποκαλύπτει ὅτι «ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε» (Ἰω. 14,19) καὶ «ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται» (Ἰω. 12,26). Ποιὸς εἶναι ὁ δικός του διάκονος παρὰ ὁ ὑπηρέτης τῆς ἀγάπης, ποὺ ὄχι μόνο ὑπηρετεῖ ἀνιδιοτελῶς, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν ψυχὴ του πρόθυμα διαθέτει, ἂν ἡ ἀνάγκη τὸ ἀπαιτεῖ, γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων;

Δὲν εὐσταθοῦν οἱ προφάσεις τῆς δῆθεν ἰδιαιτερότητας τῶν χαρακτήρων ἢ τῶν συνηθειῶν καὶ τῆς ἐπιρροῆς τοῦ περιβάλλοντος, οὔτε καὶ αὐτῆς τῆς κληρονομικότητας. Ἡ συγκατάβαση τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Κυρίου μας, ἀνέπλασε καὶ μεταμόρφωσε ὅλη τὴ μεταπτωτική μας διαστροφὴ καὶ μᾶς πρόσθεσε ἐξουσία νὰ πατοῦμε «ἐπὶ ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. 10,19 ). «Πάντα ἰσχύομεν ἐν τῷ ἐνδυναμούντι ἡμᾶς Χριστῷ» (Φιλ. 4,13 ). Αὐτὸ τὸ μαρτυροῦν οἱ δεδικαιωμένοι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ποὺ ὑπερέβησαν τὸν νόμο τῆς φθορᾶς καὶ τῆς διαστροφῆς.

Γ. «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν».

Στὴ συζυγία ἡ ἀγάπη ἐπιβάλλεται καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη λόγο, ἂς ποῦμε καλύτερα ἀπὸ κάποια ἰδιαιτερότητα. Αὐτὸς εἶναι ἡ φύση τῆς γυναίκας, ποὺ ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι γέννημα καὶ προϊὸν ἀγάπης (δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ μέρος τῆς καρδιᾶς) καὶ ἑπομένως δὲν ἰσορροπεῖ, ὅταν τὴ στερεῖται. Ἡ ἴδια πηγάζει ἀγάπη μέσω τῆς μητρότητάς της καὶ δίκαια ἀπαιτεῖ νὰ ἀγαπᾶται, ἀφοῦ καὶ ἡ ἴδια κατὰ φύση καὶ θέση ἀγαπᾶ.

Ἡ ἱστορία καὶ τὰ πράγματα μαρτυροῦν ὅτι ἂν οἱ σύζυγοι θέλουν νὰ πετύχουν τὴν ἁρμονία καὶ τὴν ὁμαλότητα μεταξύ τους, πρέπει νὰ ὑπάρχει μόνιμα μεταξύ τους ἡ ἀγάπη· εἰδικὰ ὅμως τοῦ ἄνδρα πρὸς τὴ γυναίκα του. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε καὶ ὁ Χριστὸς πρὸς τὴν Ἐκκλησία του. Παρέδωσε τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ τὴν καταστήσει ἔνδοξη.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, αὐτὸς ὁ μέγιστος Ἱεράρχης, προκαλεῖ τὸν ἄνδρα νὰ μὴν κουράζεται νὰ δείχνει στὴ σύζυγό του τὴν ἀγάπη του καὶ ὅτι ὅλη ἡ θέληση καὶ ἡ προσπάθειά του εἶναι ἡ εὐτυχία της.

Αὐτό, δυστυχῶς, πολὺ ἀπουσιάζει σήμερα καὶ τὰ ἀποτελέσματα εἶναι ἀπελπιστικά. Ἡ σημασία καὶ ἡ φύση τῆς συζυγίας παραχαράχθηκε ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κυκεώνα, ποὺ τίποτε δὲ σεβάστηκε ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη προσωπικότητα καὶ τὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς ἀξίες, ποὺ οἱ προγονοί μας μὲ αὐτοθυσία κράτησαν.

Ἐπειδὴ ἡ αὔξηση τῶν ἀνθρώπων γίνεται μὲ τὴ νόμιμη συζυγία μὲ λύσσα ὁ ἀδίστακτος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβολος, προσπαθεῖ νὰ διαλύσει τὰ ἤθη καὶ νὰ καταλύσει τὸ δεσμὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας. Τὸ τόσο σοβαρὸ θέμα τοῦ γάμου δὲν πρέπει νὰ παραμεληθεῖ μὲ τὶς παραχαράξεις τοῦ ἔνοχου καὶ ἀνώμαλου βίου γιὰ νὰ μὴν ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως οἱ παλαιοὶ ἀποστάτες τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, ποὺ ἀποκήρυξε ὁ Θεός: «οὐ μὴ καταμείνει τὸ πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γεν. 6,3). Καὶ ἐπέφερε τὸν κατακλυσμὸ γιὰ νὰ τιμωρήσει τὴν ἀποστασία.

Ὁ σύζυγος γιὰ νὰ πετύχει εὔκολα αὐτὸ τὸ ρόλο -ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις-, θὰ πρέπει νὰ φέρεται στὴ σύζυγό του ἄλλοτε σὰν πατέρας, ἄλλοτε σὰν ἀδελφός, ἄλλοτε σὰν φίλος καὶ πάντοτε σὰν ἄνδρας της. Ἂν τὸ κάνει αὐτὸ θὰ πετύχει τὴν ἀτάραχη καὶ ἁρμονικὴ διάθεση τῆς συζύγου, ποὺ ἐνῶ σὲ πολλὰ σημεῖα εἶναι περισσότερο φιλότιμη καὶ ἔχει αὐτοθυσία, σὲ μερικὰ μικρῆς σημασίας συμβάντα ἀποθαρρύνεται καὶ μικροψυχεῖ.

Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ οὔτε προσποίηση ἡ ἐκδήλωση ἀγάπης τοῦ συζύγου πρὸς τὴ γυναίκα του, ἀφοῦ μόνο στὴ νόμιμη συζυγία μπορεῖ νὰ ἐκδηλωθεῖ ἡ γνήσια καὶ πραγματικὴ ἀγάπη, ἐφ’ ὅσον «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». Καμιὰ ἄλλη ἐκδήλωση τρυφερότητας καὶ συμπάθειας δὲν μπορεῖ νὰ παραλληλισθεῖ μὲ τὸ «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» τῆς νόμιμης συζυγίας ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται ἡ καταβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἄλλωστε καὶ ἡ περιγραφὴ τοῦ γυναικείου φύλου, ποὺ εἶναι καὶ τὸ ἀσθενὲς μέρος, ἀπαιτεῖ τὴν πρακτική του συμπλήρωση ἀπὸ τὴν ἀνδρικὴ ἀγάπη καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ζήλειας ποὺ πλεονάζει στὴ γυναίκα. Ὁ καλύτερος τρόπος δαμασμοῦ τῆς γυναικείας ζήλειας εἶναι πρακτικὰ ἡ γνήσια καὶ ἔμπρακτη ἐκδήλωση ἀγάπης τοῦ συζύγου πρὸς τὴ γυναίκα του.

Στὴ γενικὴ διαστροφὴ ποὺ ἐπικράτησε λόγω τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεὸ «ἀνένδεκτον τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα» (Λουκ. 17,1). Χρειάζεται πολλὴ προσοχὴ στὴ συγκράτηση τοῦ δεσμοῦ τῆς συζυγίας. Νὰ μὴ λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν τὰ σκάνδαλα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πηγάζουν οἱ παρεξηγήσεις. Συνιστοῦμε, εἰδικὰ στὸν ἄνδρα, ὡς τὴν κεφαλή, νὰ μὴν προδίδει τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σύνδεσμο μὲ τὴ σύζυγό του, γιατί ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του οὐδέποτε θὰ παύσουν νὰ πολεμοῦν γιὰ νὰ πληγώσουν τὴ ρίζα τῆς ζωῆς.

Ἕνα δεῖγμα πραγματικῆς παρηγοριᾶς καὶ στηριγμοῦ, ποὺ μᾶς συμβούλευσαν οἱ γέροντες σύμβουλοί μας, καὶ τῶν δύο φύλων, γιὰ τὶς δύσκολες ὧρες εἶναι: «Μὴν ξεχνᾶτε ποτὲ τὴν πρώτη ἑβδομάδα τοῦ γάμου σας». Εἶστε οἱ ἴδιοι ὅπως καὶ τότε. Τίποτε δὲ σᾶς χωρίζει.

Ὑπενθυμίζουμε στοὺς ἄνδρες τὸ «συνοικοῦντες κατὰ γνῶσιν, ὡς ἀσθενεστέρῳ σκεύει τῷ γυναικείῳ» (Α’ Πέτ. 3,7). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ παρεκτροπὴ τῆς συζύγου θεραπεύεται μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν τρυφερότητα, παρὰ μὲ τὴν ἐπίπληξη καὶ τὸ θυμό. Μὴν κάνεις παρατήρηση στὴ σύζυγό σου, σὲ περίπτωση λάθους, εἰδικὰ τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καὶ τῆς αἰχμῆς. Ἐφάρμοσε τὸ λόγο τοῦ Δαβίδ: «Ἐγὼ δὲ ὡσεὶ κωφὸς οὐκ ἤκουον, καὶ ὡσεὶ ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τὸ στόμα αὐτοῦ» (Ψαλμ. 37,13). Σὲ ἄλλη ὥρα, ὅταν εἶστε μόνοι σας, μακριὰ ἀπὸ τὰ παιδιά, ἐὰν ὑπάρχουν, πάρε μὲ τρυφερότητα τὴ σύζυγό σου στὴν ἀγκαλιά σου καὶ πές της. «Ἀγάπη μου, δὲν ξέρεις πόσο σὲ ἀγαπῶ; Ἐγὼ θέλω νὰ εἶσαι μία ἀξιοπρεπὴς κυρία. Αὐτὸ ποὺ ἔκανες δὲν σὲ τιμᾶ». Τότε μόνο δέχεται τὸ σφάλμα καὶ ζητᾶ συνειδητὰ συγγνώμη. Αὐτὰ εἶναι γεννήματα τῆς πείρας. Ἐὰν τὴν ὥρα τοῦ λάθους ἢ τῆς ζημιᾶς, τὴν ἐλέγξεις, θὰ πεισμώσει, θὰ ἀνταπαντήσει, θὰ μουτρώσει, θὰ ἐπικαλεσθεῖ προφάσεις καὶ θὰ πεῖ ψέματα! Ἡ σύνεση προλαμβάνει, ἐὰν χρησιμοποιηθεῖ τὸ φάρμακο τῆς ἀγάπης.

Ἀπὸ τὴ μικρὴ ἔρευνά μας, ἀπὸ ὅσα ἀκούσαμε καὶ εἴδαμε, βγάλαμε τὸ συμπέρασμα ὅτι τὴν περισσότερη εὐθύνη γιὰ ὅ,τι κακὸ συμβαίνει στοὺς γάμους ἔχουν οἱ ἄνδρες, γιατί δὲν δείχνουν ἀγάπη στὶς συζύγους τους. Ἀγαποῦν, δυστυχῶς τὶς γυναῖκες, ἀλλὰ ὄχι τὶς δικές τους. Αὐτὴ εἶναι ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ. Τότε φυτρώνει ἡ ζήλεια καὶ ἡ ὑποψία -μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα-, ἰδίως ὅταν καὶ οἱ γύρω διατείνονται ὅτι μᾶλλον κάτι συμβαίνει!

Τὸ γραφικὸ «ἄφετε καὶ ἀφεθήσεται» καὶ τὸ «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν σπλάχνοις Ἰησοῦ Χριστοῦ» πρέπει νὰ ἐπικρατεῖ ἀπαραιτήτως γιὰ νὰ ὑπάρχει ὁμαλότητα στὴν οἰκογένεια. Πολλὰ λάθη καὶ σκληρότητα ἔχουν οἱ ἄνδρες. Συνήθως πλεονάζει ἡ ἀπροσεξία καὶ ἡ ὑποχώρηση στὰ θέματα ἠθικῆς, ποὺ στοὺς καιροὺς μας πέρασε τὰ ὅρια. Ἂν συμβεῖ κάτι τέτοιο στὴ γυναίκα, τότε ὁ πέλεκυς τῆς παιδείας καὶ ἐκδικήσεως πέφτει βαρύς.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴ σύζυγο εἶναι ὡς πρὸς τὸν ἄνδρα καὶ δικαιοσύνη, γιατί τὸ μόνο πρόσωπο ποὺ ἀχώριστα καὶ πρακτικὰ θὰ παραμείνει στὸ πλευρὸ του εἶναι ἡ σύζυγός του, ἀφοῦ ὅλα τὰ πρόσωπα τοῦ περιβάλλοντός του σιγὰ-σιγὰ θὰ ἐκλείψουν, ἐνῶ στοὺς εὐσεβεῖς συζύγους ἡ συζυγία συνεχίζεται καὶ στὴν αἰωνιότητα.

Δ. «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε»

Ὁ τίμιος γάμος εἶναι ἡ βάση τῆς ἁρμονίας, τῆς εἰρήνης, τῆς κατὰ τὸ δυνατὸν εὐτυχίας ἀλλὰ τὸ κυριότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ βάση τῆς δημιουργίας ἀνθρώπων, τῆς πιὸ ὑψηλῆς στοὺς κόσμους μας ἀξίας, ἐφ’ ὅσον ὁ Κύριός μας ἀποκαλύπτει ὅτι δὲν εἶναι ἄξιος ὅλος ὁ κόσμος γιὰ ἕναν ἄνθρωπο. Τὸ ὑψηλότατο αὐτὸ ἀξίωμα ποὺ ἡ θεία παναγαθότητα παραχώρησε στοὺς δύο συζύγους, νὰ γεννοῦν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἀποκτήσει θεοαγχιστεία καὶ νὰ γίνει «κληρονόμος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ συγκληρονόμος τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ» δὲν μπορεῖ νὰ περιγραφεῖ. Τὸ μέγιστο αὐτὸ ἀξίωμα ποὺ παράγει ὄχι ἥλιους ἢ ἄστρα ἢ ἡλιακὰ συστήματα, ἀλλὰ τὴν «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» τοῦ Δημιουργοῦ μορφή, τὸ παράγει ἡ σεμνότητα καὶ συμφωνία τοῦ γάμου καὶ γίνεται ὁ ἄνθρωπος συνεργὸς τῆς ἀειζωείας χάρη στὸ Θεό.

Τὸ ἀπαραίτητο μέσο αὐτοῦ τοῦ θριάμβου εἶναι ἡ γνήσια καὶ ἀληθινὴ ἀγάπη τῶν συζύγων, κυρίως στὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς, ἐφ’ ὅσον καὶ ὁ ἀνύστακτός μας ἐχθρὸς πολεμᾶ. Ἐπειδὴ ὅμως κεφαλὴ τῆς γυναίκας εἶναι ὁ ἄνδρας, αὐτὸς πρέπει νὰ ἔχει τὴ μέριμνα γιὰ τὴν ἀδιάλειπτη ἀγάπη ἡ ὁποία θὰ τοὺς συνδέει. Ὁ Ἀπ. Παῦλος συμβουλεύει: «Τῇ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλόμενην εὔνοιαν ἀποδιδότω· ὁμοίως καὶ ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρὶ» (Α’ Κορ. 7,3). Ἑρμηνεύοντας τὴ βαθύτητα αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου λέγει: «ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ’ ὁ ἀνήρ• ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ’ ἡ γυνὴ» (Α’ Κορ. 7,4). Καὶ προσθέτει τοὺς λόγους τῆς οἰκονομίας γιὰ νὰ μὴν εἰσχωροῦν ἐλλείψεις ἢ ὑπερβολές. Λέγει λοιπὸν στοὺς συζύγους: «Μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους, εἰ μὴ τι ἂν ἐκ συμφώνου πρὸς καιρόν, ἵνα σχολάζητε τῇ νηστείᾳ καὶ τῇ προσευχῇ, καὶ πάλιν ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνέρχησθε, ἵνα μὴ πειράζῃ ὑμᾶς ὁ σατανᾶς» (Α’ Κορ. 7,5). Τὸ «ἐκ συμφώνου» ποὺ τονίζει ὁ Παῦλος ἔχει βαθιὰ σημασία, διότι τὸ «ἀσύμφωνον» γεννᾶ τὴν ὑποψίαν τῆς σατανικῆς κακότητας, ἀλλὰ λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν καὶ τὸ περιβάλλον, ποὺ πάντοτε γεννᾶ πειρασμούς.

Γιὰ τὴ σταθερότητα καὶ τὴ μονιμότητα τοῦ γάμου ὁ Παῦλος γράφει: «Παραγγέλλω, οὐκ ἐγὼ ἀλλ’ ὁ Κύριος γυναῖκα ἀπὸ ἀνδρὸς μὴ χωρισθῆναι καὶ ἄνδρα γυναῖκα μὴ ἀφιέναι» (Α’ Κορ. 7,10). Ἀλλοῦ ἀπευθυνόμενος στὸν ἄνδρα λέγει: «δέδεσαι γυναικί; μὴ ζήτει λύσιν. Λέλυσαι ἀπὸ γυναικὸς; μὴ ζήτει γυναῖκα» (Α’ Κορ. 7, 27).

Ε. Ὁ νόμος τῆς ἐπιρροῆς.

Ὑπάρχει καὶ ἄλλος λόγος σοβαρότερος, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη συζυγικὴ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τῆς ἐπιρροῆς. Ἂν οἱ πιστοὶ σύζυγοι ἐφαρμόζουν τὸ νόμο τῆς ἀγάπης μεταξύ τους, τότε ἡ ὑπερφυσικὴ ἐνέργεια τῆς ἀγάπης, ποὺ εἶναι θεία καὶ ζωοποιός, ἐπιδρᾶ ὀργανικὰ ἀπὸ τὴ σύλληψη, τὴν ἐγκυμοσύνη καὶ τὸν τοκετὸ στὴ διάπλαση τοῦ ἀκέραιου καὶ σωστοῦ χαρακτήρα τοῦ παιδιοῦ. Ἔτσι πρακτικὰ καὶ πραγματικὰ τὸ παιδὶ ἀποκτᾶ χαρακτήρα καὶ προσωπικότητα ποὺ περιεῖχε ἡ πρώτη «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» τοῦ Δημιουργοῦ ἀνθρώπινη ὑπόσταση.

Ἂν οἱ σύζυγοι μὲ προσοχὴ καὶ πίστη ἐφαρμόζουν στὴ ζωὴ τους τὴν ἐντολὴ τῆς θείας ἀγάπης, οἱ καρποὶ εἶναι ἐμφανεῖς στὴν ἁρμονικὴ καὶ εἰρηνικὴ οἰκογενειακὴ ζωὴ καθὼς καὶ στὸ χαρακτήρα τῶν παιδιῶν ποὺ θὰ γεννηθοῦν ἀφοῦ δὲ θὰ εἶναι μόνο γεννήματα καὶ προϊόντα τῆς σάρκας ἀλλὰ καὶ τοῦ πνεύματος, ἐφ’ ὅσον «τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ πνεύματος πνεῦμα ἐστιν» (Ἰω. 3, 6).

ΣΤ. Μὴ δέχεσθε τὶς ἐπεμβάσεις.

Ἡ πραγματικὴ καὶ ἀμετάβλητη ἀγάπη ποὺ ἐντέλλεται ὁ Θεός, μόνο στὴ νόμιμη συζυγία μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ καὶ νὰ καρποφορήσει. Ὅλα γύρω μας εἶναι ρευστά, ἀσταθῆ καὶ ἀλλάζουν συνεχῶς. Τί παραμένει ἀμετάβλητο στὴν κοινωνία, στὶς συγγένειες καὶ τὶς συνεργασίες μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων; Μόνο στὴ νόμιμη συζυγία ἐπικρατεῖ ἡ ἀνιδιοτελὴς καὶ γνήσια ἀγάπη ἐπειδὴ κατὰ τὴ θεία ἐντολὴ «οὕς ὁ Θεὸς συνέζευξε» κανεὶς δὲν πρέπει νὰ χωρίζει.

Ἡ ἑνότητα τῶν δύο συζύγων καθορίσθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας. Δὲν ὑπάρχουν λάθη στὴ δημιουργία ἀφοῦ ἡ Γραφὴ μαρτυρεῖ ὅτι «εἶδε ὁ Θεὸς τὰ πάντα ὅσα ἐποίησεν καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν». Προέβλεπε ὁ Θεὸς τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν τρόπο τοῦ πολλαπλασιασμοῦ του καὶ γι’ αὐτὸ ἐπέβαλε τὴν ἑνότητα τῶν δύο σὲ ἕνα, γιὰ νὰ κρατηθεῖ ἡ ὑπόσταση τῆς ζωῆς μὲ τὴν ἀγάπη. Τὸ «παρὰ Κυρίου ἁρμόζεται γυνὴ ἀνδρὶ» (Παρ. 19,14) ἀναφέρεται στοὺς πιστούς, στοὺς ὁποίους ἐφαρμόζεται τὸ θέλημά του. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς ὁδηγοῦσε τοὺς πιστούς του θεράποντες στὴν ἑνότητα τῆς ἀληθινῆς συζυγίας καὶ τοὺς παρουσίαζε ὡς παράδειγμα, στὴν κατωτερότητα τῆς τότε ἀμάθειας καὶ ἀγνωσίας ποὺ ἐπικρατοῦσε.

Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη μέσα στὸ γάμο κανένας κλονισμὸς δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἐπιδράσει, οὔτε καὶ ἡ πεθερά! Ἀναγκάσαμε, ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ ἡ λέξη, ὥριμους στὴν ἡλικία ἰδανικοὺς συζύγους νὰ μᾶς πληροφορήσουν ἀπὸ τὴν πείρα τους ποιὸ εἶναι τὸ ἀπαραίτητο στοιχεῖο τῆς ἁρμονικῆς συζυγίας καὶ δὲν μᾶς ἀπέκρυψαν ὅτι ἦταν ἡ ἀγάπη. Εὐγενεῖς κυρίες μᾶς ἀποκάλυψαν: «Ἐμᾶς ὡς γυναῖκες, τίποτε ἄλλο δὲν μᾶς καθησυχάζει καὶ εἰρηνεύει ὅσο ἡ αἴσθηση ὅτι ὁ σύντροφός μας, ἀγαπᾶ ἀληθινά, μόνον ἐμᾶς. Δυστυχῶς ὡς γυναῖκες εἴμαστε καχύποπτες, ἐπηρεαζόμενες ἀπὸ τὸ περιβάλλον».

Χρειάζεται προσοχὴ στὴν ἐπιρροή, γιὰ νὰ μὴν πῶ ἐπιβολή, τῶν γονέων καὶ τῶν συγγενῶν, ἀπ’ ὅπου πῆρε καὶ τὸ κακὸ ὄνομα ἡ πεθερά. Μετὰ τὸ γάμο συνιστοῦμε στὰ ἀνδρόγυνα νὰ ἀπομακρύνουν τὶς ἐπεμβάσεις τῶν γονέων ἢ ὅποιων ἄλλων ἡ ἐπίδραση εἶναι καταλυτική.

Ἀφοῦ δεχθήκαμε τὰ παράπονα τῶν συζύγων καὶ τὶς διαφωνίες τους, κάνοντας κάποια συγκατάβαση, τοὺς ἑρμηνεύσαμε τὴ σημασία καὶ τὴν ἔννοια τοῦ μεγάλου αὐτοῦ μυστηρίου καὶ τοὺς πείσαμε νὰ ἀναθεωρήσουν τὶς σχέσεις τους κάτω ἀπὸ τὸ πρίσμα τοῦ «κατὰ Χριστὸν» συζυγικοῦ βίου. Πείστηκαν, τουλάχιστον ὅσοι ἀκούσαμε, ποὺ δὲν ἦταν λίγοι. Ἀπὸ τότε ζοῦν, ὅπως μᾶς διηγοῦνται, τὸ πλήρωμα τῆς ἁρμονίας καὶ εἰρήνης στὴν οἰκογένεια καὶ στὸν ἑαυτὸ τους τὸ ὑψηλότατο μυστήριο τῆς μεταξύ τους ἑνότητας. Ὁμολογοῦν μάλιστα ὅτι ἐπανῆλθε σ’ αὐτοὺς ἡ αἴσθηση τῶν πρώτων μηνῶν τοῦ γάμου τους, ἐνῶ οἱ περισσότεροι εἶναι σὲ προχωρημένη ἡλικία κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ φυσικὲς ὁρμὲς βρίσκονται σὲ μαρασμό. Αὐτὴ τὴ διαπίστωση τὴ συναντοῦμε συχνά, ἀκόμη καὶ σὲ ὅσους πέρασαν πειρασμοὺς καὶ θύελλες στὴ ζωή τους, ὅταν ἐπανασύνδεσαν «ἐν Χριστῷ» τὴ συζυγική τους ζωὴ ποὺ εἶχε διαταραχθεῖ.

Σ’ αὐτὴ τὴν ἕνωση καὶ τὴν ἀγάπη συναντήσαμε ὑπερφυσικὲς ἰδιότητες, προϊόντα τῆς θείας Χάριτος ποὺ μᾶς κατέπληξαν. Στὴ γνησιότητα τῆς συζυγικῆς ἀγάπης εἴδαμε τὴν ἐπέμβαση τῆς Χάριτος καὶ θαυμάσαμε τὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Δημιουργεῖται μεταξὺ τῶν νόμιμων συζύγων μία ὑπερφυσικὴ ἐνέργεια, ὥστε νὰ προαισθάνονται τὰ συναισθήματα ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, ἀκόμη καὶ ὅταν βρίσκονται σὲ μακρινὲς ἀποστάσεις. Δεῖγμα καὶ μαρτυρία ὅτι «οὐκέτι εἰσὶ δύο» ἀλλὰ μία ψυχὴ καὶ ἕνα σῶμα.

Αὐτὸ εἶναι ἰδίωμα καὶ ἐνέργεια τῆς Χάριτος ποὺ ἐπιδρᾶ ὅπου ἀκριβῶς συναντήσει τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη τῶν συζύγων, ποὺ ἔμαθαν νὰ ζοῦν ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον.

Γι’ αὐτὸ παρακαλοῦμε καὶ ἐπιμένουμε τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα νὰ ἐπιστρέψει στὶς βάσεις τῆς ἱερᾶς παραδόσεως ἀπὸ ὅπου ἡ θεία Χάρη θὰ μᾶς κατευθύνει καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσει τοῦ προορισμοῦ μας καὶ θὰ ἀπολαύσουμε μία ὑγιῆ κοινωνία, μία ζῶσα Ἐκκλησία, ἕνα οὐράνιο πολίτευμα, γιατί ὅλα προκύπτουν ἀπὸ τὸν ἐπιτυχημένο γάμο, τὴν ἀπόλυτα ἑνωμένη οἰκογένεια. Εἰδικὰ ὅμως ἀπὸ τὶς ἄξιες καὶ ἡρωίδες μητέρες ποὺ θὰ γεννήσουν τοὺς ἥρωες τῆς Ἐκκλησίας, τῆς κοινωνίας, τῆς πολιτείας καὶ γιατί ὄχι καὶ τῆς οἰκονομίας, ὅταν θὰ χαραχθεῖ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.



3. «Ὁ ἀνὴρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός», ἀναφέρει ὁ Ἀπ. Παῦλος. Ποιὸ νόημα ἔχει ἡ φράση;

Ἡ ἰσότητα καὶ ἰσοτιμία τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας μέσα στὸ γάμο εἶναι ἀπόλυτη. Μπροστὰ στὸ Θεὸ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἴσοι. «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28). Ἄνδρας καὶ γυναίκα ἔχουν τὴν ἴδια ἀνθρώπινη φύση. Τὸ διαφορετικὸ ὑπάρχει «κατὰ τὴν τοῦ σώματος ἰδιότητα».

Κοιτάξτε τί προφητεύει, ὡς θεόκτιστη ὕπαρξη, γεμάτη ἀπὸ θεῖο φωτισμό, ὁ πρωτόπλαστος Ἀδὰμ ὅταν ἀντικρίζει τὴ γυναίκα, ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴν πλευρά του. «Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου». Πρέπει νὰ ὀνομασθεῖ «γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη». «Εἶδες Πνεύματος Ἁγίου κοινωνίας μετέχοντα τὸν Ἀδὰμ καὶ χάριτος, ἥς ἠξίωται; Εἶδες ἐξαίρετον λόγον τὸν μετὰ πολλὰς γενεὰς ἕως ἐσχάτου βεβαιούμενον;» (Σεβηριανὸς Καβάλας).

Καὶ μάλιστα φανερώνοντας τὸ προορατικό του χάρισμα ὁ Ἀδὰμ λέγει ὅτι «ἕνεκεν τούτου» (δηλ. τῆς γυναίκας) θὰ ἐγκαταλείπει ὁ ἄνδρας τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα καὶ «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». Εἶναι φανερὸ ὅτι προφητεύει ὁ Ἀδὰμ γιατί δὲν γνώριζε γονεῖς. «Δὲν φαίνεται νὰ ἔχει λοιπόν, ἀφοῦ εἶναι ἄνθρωποι, ἄλλη φύση ἡ γυναίκα καὶ ἄλλη φύση ὁ ἄνδρας- ἔχουν τὴν ἴδια φύση, καὶ ἄρα καὶ τὴν ἀρετὴ» (Κλήμης Ἀλεξανδρεύς).

Πράγματι στὴ Γραφὴ συναντοῦμε μία προτεραιότητα τοῦ ἄνδρα ὅπως στὸ χωρίο τῆς Α’ Κορ. 11, 1 κ. ἑ. Ἐκεῖ λέγεται ὅτι, «κεφαλὴ γυναικὸς ὁ ἀνήρ», «καὶ γὰρ οὐκ ἐκτίσθη ἀνὴρ διὰ τὴν γυναίκα, ἀλλὰ γυνὴ διὰ τὸν ἄνδρα». Ἡ προτεραιότητα ὅμως τοῦ ἄνδρα δὲν σημαίνει ὑπεροχὴ ἀπέναντι στὴ γυναίκα. Ἔχει προτεραιότητα στὰ καθήκοντα παρὰ στὰ δικαιώματα. Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀμοιβαία ὑποταγὴ τῶν συζύγων «ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ». Ὁ ἄνδρας πρέπει νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ περιθάλπει τὴ γυναίκα του, «καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν». Ἂν καὶ εἶναι Κύριος δὲν τὴν καταδυναστεύει, δὲν τὴν ὑποδουλώνει, ἀλλὰ θυσιάζει τὸν ἑαυτό του γιὰ χάρη της, «ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ» (Ἐφ. 5,26). Ἡ προτεραιότητα τοῦ ἄνδρα μέσα στὸ γάμο ἐκδηλώνεται ὡς καθῆκον ἀγάπης, διακονίας καὶ θυσίας γιὰ χάρη τῆς γυναίκας του.

Ἡ φυσικὴ ὑπεροχὴ τοῦ ἄνδρα μέσα στὴ Ἁγία Γραφὴ ἀποτελεῖ ἔκφραση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἄρνηση τῆς προτεραιότητας θεωρεῖται ἄρνηση τοῦ θείου θελήματος καὶ αὐτὴν καταπολεμεῖ στὴν Α’ Κορινθίους 11,2-16 ὁ Παῦλος. Ἡ φυσικὴ ὅμως ὑπεροχὴ τοῦ ἄνδρα εἶναι αὐτονόητη γι’ αὐτόν; Ὁ ἄνδρας δὲν εἶναι, ὀφείλει νὰ γίνει, αὐτὸ τὸ ὁποῖο θέλει ὁ Θεός, δηλαδὴ κεφαλὴ τῆς γυναίκας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ συμπεριφέρεται πρὸς τὴ γυναίκα του, ὅπως θέλει ὁ Θεός.

Ἂν ἡ γυναίκα μέσα στὸ γάμο θεωρεῖ τὴν προσφορά της πρὸς τὸ ἄνδρα ὡς δουλεία, τότε θὰ θέλει νὰ ἀπελευθερωθεῖ καὶ νὰ φανεῖ ἀνώτερη ἀπὸ αὐτόν. Ἂν ὁ ἄνδρας θεωρεῖ τὴν ἀγάπη τῆς γυναίκας του ὡς ἀδυναμία καὶ ἐξάρτηση, τότε κάνει κατάχρηση καὶ τὴν καταδυναστεύει. Ἐδῶ ὅμως μιλοῦμε γιὰ κατάπτωση.



4. Τί ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιὰ τὴν ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης τοῦ ἄνδρα πρὸς τὴ γυναίκα του;

Θὰ παραθέσουμε μερικὲς συμβουλὲς τοῦ ἁγίου.

«Λόγια ἀγάπης νὰ τῆς λές: … Ἐγὼ ἀπὸ ὅλα, τὴ δική σου ἀγάπη προτιμῶ καὶ τίποτε δὲν μοῦ εἶναι τόσο βασανιστικὸ ἢ δυσάρεστο, ὅσο τὸ νὰ βρεθῶ κάποτε σὲ διάσταση μαζί σου. Καὶ ἂν ὅλα χρειασθεῖ νὰ τὰ χάσω, καὶ ἂν στοὺς μεγαλύτερους βρεθῶ κινδύνους, ὁτιδήποτε καὶ ἂν πάθω, ὅλα μου εἶναι ἀνεκτὰ καὶ ὑποφερτά, ὅσο ἐσύ μοῦ εἶσαι καλά. Καὶ τὰ παιδιά, τότε μοῦ εἶναι περιπόθητα, ἐφ’ ὅσον ἐσὺ μᾶς συμπαθεῖς …Ἴσως κάποτέ σοῦ πεῖ: Ποτὲ ὡς τώρα δὲν ξόδεψα ἀπὸ τὰ δικά σου, ἔχω ἀκόμη τὰ δικά μου, πού μοῦ ἔδωσαν οἱ γονεῖς μου. Τότε πές της: Τί λὲς καλή μου; Ἔχεις ἀκόμη τὰ δικά σου; Ποιὰ λέξη μπορεῖ νὰ εἶναι χειρότερη ἀπὸ αὐτή; Σῶμα δὲν ἔχεις πιὰ δικό σου καὶ ἔχεις χρήματα; Δὲν εἴμαστε δύο σώματα μετὰ τὸ γάμο, ἀλλὰ γίναμε ἕνα. Δὲν ἔχουμε δύο περιουσίες, ἀλλὰ μία… Ὅλα δικά σου εἶναι, καὶ ἐγὼ δικός σου εἶμαι, κορίτσι μου. Αὐτὸ μὲ συμβουλεύει ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ὁ ἄνδρας δὲν ἐξουσιάζει τὸ σῶμα του, ἀλλὰ ἡ γυναίκα. Καὶ ἂν δὲν ἔχω ἐξουσία στὸ σῶμα μου, ἀλλὰ ἐσύ, πόσο μᾶλλον δικά σου εἶναι τὰ χρήματα… Ποτὲ νὰ μὴν τῆς μιλᾶς μὲ πεζὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ φιλοφροσύνη, μὲ τιμή, μὲ ἀγάπη πολλή. Νὰ τὴν τιμᾶς, καὶ δὲν θὰ βρεθεῖ στὴν ἀνάγκη νὰ ζητήσει τὴν τιμὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους… Νὰ τὴν προτιμᾶς ἀπὸ ὅλους γιὰ ὅλα, γιὰ τὴν ὀμορφιά, γιὰ τὴ σωφροσύνη της καὶ νὰ τὴν ἐγκωμιάζεις. Νὰ κάνεις φανερὸ ὅτι σοῦ ἀρέσει ἡ συντροφιά της καὶ ὅτι προτιμᾶς νὰ μένεις στὸ σπίτι γιὰ νὰ εἶσαι μαζί της ἀπὸ τὸ νὰ βγαίνεις στὴν ἀγορά. Ἀπὸ ὅλους τοὺς φίλους νὰ τὴν προτιμᾶς καὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ πού σοῦ χάρισε καὶ ἐξαιτίας της νὰ τὰ ἀγαπᾶς».



5. Μία ἀληθινὴ ἱστορία. Ἕνα ζωντανὸ παράδειγμα γνησίου συζύγου.

Συνάντησα στὴ ζωὴ παράδειγμα γνήσιου καὶ ἀληθινοῦ συζύγου, ποὺ μὲ συγκλόνισε. Τὸ ἀναφέρω γιατί δὲν πρέπει νὰ ἀποσιωπηθεῖ. Ζοῦσε ἐδῶ στὴ χώρα μας ἕνας πραγματικὸς κύριος, ποὺ στὸ χαρακτήρα του περιέσωζε ὅλη τὴν ἀνθρώπινη τελειότητα μὲ τὴ βοήθεια τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἡλικία τῶν τριάντα ἐτῶν, ἔκρινε ὅτι ἦταν ἕτοιμος νὰ προχωρήσει σὲ γάμο. Ὡς πιστὸς ἐπέμενε μὲ πολλὴ προσευχὴ καὶ δέηση στὸν Κύριό μας, νὰ τὸν φωτίσει καὶ νὰ τὸν βοηθήσει στὸ σκοπό του. Περιέστρεφε στὴ διάνοιά του τὰ λόγια τῆς Γραφῆς «παρὰ Κυρίου ἁρμόζεται γυνὴ ἀνδρὶ» (Παρ. 19,14).

Ἀποφάσισε νὰ προχωρήσει. Ἦταν πεπεισμένος ὅτι τὸ πρόσωπο ποὺ τοῦ προξένεψαν τὸ ἔστειλε ὁ Θεός. Ἔγινε μὲ πολλὴ εὐλάβεια ὁ γάμος ἀφοῦ τηρήθηκαν ὅλοι οἱ κανόνες τῶν χριστιανικῶν μας ἀρχῶν. Ἂν καὶ ἡ σύντροφός του ἦταν μικρότερη κατὰ δέκα χρόνια, δὲν τὸ ἔλαβε ὑπ’ ὄψιν, ἔχοντας σταθερὴ πίστη στὴ θεία πρόνοια. Συχνὰ δὲ τῆς φερόταν σὰν νὰ ἦταν κορούλα του. Αὐτὴ ἔκανε λαθάκια, γιατί φαινόταν ζωηρούλα, ἀλλὰ ποτὲ δὲν τὸν ἀπασχόλησαν λόγω τῆς ἀγάπης του.

Κοινωνικὲς ὑποχρεώσεις τὸν ἀνάγκασαν, ἐπειδὴ ἦταν μέτοχος μεγάλων ἐπιχειρήσεων ποὺ βρὶσκονταν στὸ ἐξωτερικό, νὰ μεταβεῖ ἐκεῖ. Μὲ τὴν προσευχή του καὶ πιστεύοντας πάντοτε στὴν πανσωστικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πῆρε τὴ σύζυγό του μαζί του. Σὲ λίγο καιρὸ ἡ νεαρὴ σύζυγος ἄρχισε νὰ δυσαρεστεῖται. Ὑποπτευόταν ὅτι τὴν πῆρε μαζί του γιὰ νὰ τὴ χωρίσει ἀπὸ τὸ περιβάλλον της. Προσπάθησε νὰ τὴν καθησυχάσει ἀλλὰ δὲν τὸ κατόρθωσε. Ἡ σύζυγός του μόνη της ἔφυγε καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα.

Θέλησε νὰ ζήσει τὴν ἐλευθερία σύμφωνα μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς συνήθειες ποὺ εἶχε μάθει· κάποιοι, εἰδικοὶ σ’ αὐτά, τὴν παρέσυραν καὶ κατέληξε νὰ ἐργάζεται σὲ ἕνα καζίνο ὡς κοινὴ γυναίκα.

Ὁ ἰδανικὸς σύζυγος καὶ ὁμολογητὴς δὲν ἔπαυσε νὰ προσεύχεται καὶ νὰ ἀγωνίζεται πνευματικὰ γι’ αὐτὴν κάθε μέρα. Ἡ προσευχή του, ἢ μᾶλλον ἡ κραυγή του, πρὸς τὸ Θεὸ ἦταν πάντοτε ἡ ἴδια: «Κύριέ μου, θὰ ἐπιμένω νὰ σὲ ἐκβιάζω γιὰ τὴ σύζυγό μου. Τὸ ἱερό σου λόγιο ὅτι «παρὰ Κυρίου ἁρμόζεται ἀνδρὶ γυνή», δὲν θὰ σβήσει ποτὲ ἀπὸ τὸ εἶναι μου. Ἄκουσε τὴν προσευχή μου, τὴ δέησή μου, τὴν ἱκεσία μου. Τί Κύριέ μου, ἂν πλανήθηκε μία νεαρὴ κόρη; Ἐγὼ προσεύχομαι γι’ αὐτὴν καὶ δὲν θὰ παύσω νὰ κλαίω «ἐνώπιόν σου ἡμέρας καὶ νυκτός». Θέλω τὴ σύζυγό μου. Ἐγώ, Κύριέ μου, τὴ συγχωρῶ. Ἐσὺ δὲν θὰ τὴ συγχωρήσεις; Δὲν θὰ τὴ θεραπεύσεις; Πρὸς τί, Πανάγαθε Δέσποτα ἡ «ἄφατός» σου κένωση; Δὲν βγῆκες ἀναζητώντας τὸ «ἀπολωλός», τὸ «πεπλανημένο», τὸ ἄρρωστο; Ὁμολογῶ μπροστὰ στὴν Παναγαθότητά σου ὅτι δὲν θὰ παύσω νὰ σὲ ἐνοχλῶ, ἐὰν δὲν μοῦ ἐπιστρέψεις τὴ νόμιμη σύζυγό μου».

Συνέχισε, ὁ ἥρωας αὐτός, γιὰ δύο χρόνια νὰ προσεύχεται, νὰ κλαίει, ἐκβιάζοντας τὰ σπλάγχνα τοῦ γλυκυτάτου μας Σωτήρα Χριστοῦ. Στὸ διάστημα αὐτὸ τῆς ἐπιμονῆς του ἐνήργησε ἡ Χάρις. Ξύπνησε ἡ κόρη ἀπὸ τὸν κατήφορο καὶ τὴν πτώση καὶ ὁμολόγησε μὲ στεναγμοὺς ὅτι «τώρα πρέπει ὁ Θεὸς νὰ κάμει ἄλλη κόλαση, γιατί αὐτὴ ποὺ ὑπάρχει, εἶναι μικρὴ γιὰ μένα»! Μὲ δειλία, χωρὶς θάρρος, ἀποφάσισε καὶ ἔγραψε ἕνα γραμματάκι, στὸν κλαίοντα σύζυγο: «Δὲν τολμῶ νὰ σὲ ὀνομάσω σύζυγο, γιατί δὲν ἔχω δικαίωμα, ἀλλὰ ἂν ἐπιστρέψω, δὲν μὲ δέχεσαι ὡς ὑπηρέτρια;». Μόλις πῆρε αὐτὸς τὸ γράμμα γαλήνεψε καὶ πίστεψε ὅτι ἔφτασε ἡ ὥρα τοῦ τέλους. Τῆς ἁπαντᾶ μὲ τὴ φυσική του πάντοτε τρυφερότητα: «Ἀγάπη μου, γιατί ἔχασες τὸ θάρρος σου; Δὲν σὲ ἔστειλα ἐγὼ γιὰ διακοπὲς καὶ περιμένω μὲ ἀγωνία τὴ σύζυγό μου, τὴν ἀγάπη μου, πότε θὰ γυρίσει στὴν ἀγκαλιά μου;».

Μετὰ τὴν ἐπιστολὴ πῆρε τὸ θάρρος καὶ τοῦ ἀπάντησε. «Ἔρχομαι σύντομα».

Συνεννοήθηκαν γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἀφίξεως καὶ τὴν περίμενε στὸ ἀεροδρόμιο. Μόλις βγῆκε αὐτὴ καὶ τὸν συνάντησε, ἔπεσε κάτω καὶ ἄρχισε νὰ κτυπιέται καὶ νὰ κλαίει γοερά. Τότε τὴν πῆρε στὴν ἀγκαλιά του καὶ παρηγορώντας την ἔφτασαν στὸ αὐτοκίνητό τους. Τὴν ἔβαλε νὰ καθίσει δίπλα του. Καὶ ὅλο τὴν παρηγοροῦσε, πείθοντάς την νὰ μὴ θυμᾶται τίποτα ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ ὅτι «ἡ μετάνοια ὅλα τὰ θεραπεύει, ἀφοῦ θὰ ἀγωνιζόμαστε μαζί».

Μὲ αὐτὴ τὴ στοργὴ καὶ τρυφερότητα ἔφτασε ἡ νύκτα. Μόλις ἔκλεισε τὰ μάτια του, ὁ ἥρωας αὐτὸς τῆς αὐτοθυσίας καὶ τῆς ἀγάπης, «ἡρπάγη εἰς θεωρίαν καὶ ἀνῆλθε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ». Δὲν μποροῦσε νὰ περιγράψει καὶ νὰ διηγηθεῖ ὅσα ἡ θεία Χάρις τὸν ἀξίωσε. Εἶδε τὶς χορεῖες τῶν ἁγίων, τὰ «μένοντα ἀγαθὰ τῶν σεσωσμένων» καὶ ὅλη τὴ θεία ἀγάπη ποὺ τὸν κρατοῦσε σὲ ἔκσταση.

Τότε πραγματικὰ ἐλεεινολόγησα τὴν ἀθλιότητά μου καὶ εἶπα: καυχᾶσαι μάταια, καλόγερε, γιὰ τὴ ζωή σου, ἐνῶ αὐτὸς μὲ μία θυσία ἀνέβηκε μέχρι «τρίτου οὐρανοῦ». Ἰδοὺ ἕνα παράδειγμα καὶ μία εἰκόνα τοῦ πραγματικοῦ συζύγου καὶ ἀνδρός. Μετὰ αὐτὴ ἡ κορούλα ἀποδείχθηκε ἡ ἰδανικότερη σύζυγος.

πηγή

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

“Γιατί, μαμά, η Χ. έχει δυο μαμάδες και δεν έχει μπαμπά;


2 mamades
Με αφορμή τις παρελάσεις υπερηφανείας (gay pride) που πραγματοποιούνται και φέτος στη χώρα μας, θυμήθηκα ένα περιστατικό που μου διηγήθηκαν και που συνέβη πριν λίγα χρόνια στην Αμερική. Είναι λυπηρό αλλά σε λίγα χρόνια, πιθανόν να το αντιμετωπίζουμε και στη δική μας χώρα…
Πριν από δώδεκα χρόνια, ο αδελφός μου είχε βρεθεί για διάστημα ενός έτους στην Αμερική, και επισκέφθηκε αρκετές περιοχές όπου ζούσαν ομογενείς και Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Σε μια από τις επισκέψεις του σε μια μεγάλη πόλη, φιλοξενήθηκε από μια οικογένεια Ελλήνων, οι οποίοι ζούσαν κοντά σε μια συνοικία όπου κατά κόρον διέμεναν μη παραδοσιακές οικογένειες (ομοφυλοφίλων κλπ…)

Ήταν η πρώτη μέρα που άρχιζε το σχολείο και , η μικρή κόρη της οικογένειας, ξεκινούσε το νηπιαγωγείο.
Μόλις επέστρεψε το μεσημέρι , διαφαινόταν στο προσωπάκι της έκδηλη μια έκπληξη και μια απορία. Ήταν καταφανές ότι κάτι την προβλημάτιζε έντονα.
Μέσα από την συζήτηση με την μητέρα, το παιδί εξέφρασε τον προβληματισμό του με μια ερώτηση, τόσο δύσκολη να απαντηθεί αλλά και τόσο κρίσιμη:
“Γιατί, μαμά, η Χ. έχει δυο μαμάδες και δεν έχει μπαμπά;…”
Τι αν απαντήσεις στο παιδί που βρίσκεται προ απροόπτου αντιμέτωπο με μια τόσο αφύσικη κατάσταση; Τι να εξηγήσεις και τι να πεις, ώστε να μην πληγωθεί βαθιά η ψυχούλα του από μια παρά φύσιν κατάσταση;
Το κοριτσάκι γνώριζε από πάντα ότι ένας μπαμπάς και μια μαμά γεννούν τα παιδάκια και τα μεγαλώνουν μαζί. Και ξαφνικά όλο αυτό ανατρέπεται μπροστά στα μάτια του.
Πόσο προετοιμασμένο μπορεί να είναι το παιδί για να “δεχτεί” ή έστω να μάθει ότι δεν ακολουθούνται πάντα οι νόμοι του Θεού και της Δημιουργίας, αλλά κάποιο άνθρωποι επιλέγουν να παρεκτραπούν από την φυσική οδό και να ακολουθήσουν μια άλλη πορεία;
Και στην πορεία τους αυτή εμπλέκουν και αθώες ψυχές, τα “παιδιά” τους, τα οποία μεγαλώνουν και διαπαιδαγωγούνται μέσα σε αυτό το αφύσικο, μη υγιές και αμαρτωλό περιβάλλον (όπου αμαρτία η απομάκρυνση από τον Θεό και το θείο Του θέλημα).
Εμείς τι θα απαντούσαμε στα παιδιά μας αν μάς έθεταν αυτό το ερώτημα;…
Προσωπικά, βρίσκω πολύ δύσκολη την απάντηση για μια τόσο τρυφερή ηλικία. Για μεγαλύτερα παιδιά, τα οποία ακούν πολύ περισσότερα σχετικά θέματα από το περιβάλλον και το σχολείο,θεωρώ αναγκαίο να θωρακιστούν από νωρίς, να γνωρίζουν το ορθό και τους νόμους της Δημιουργίας και να ξέρουν ότι, δυστυχώς, υπάρχουν και παρεκτροπές. Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να ζήσουν διαφορετικά. Όσο και να σεβόμαστε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο,όσο και να οφείλουμε να αγαπούμε τους πάντες, αυτή την διαφορετικότητα δεν μπορούμε να την ανεχτούμε, εφόσον επηρεάζει το κοινωνικό σύνολο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ασθενείς, ψυχικά και πνευματικά, και αν δεν γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι για αυτή την ασθένειά τους, ίσως και να κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε και οι ίδιοι. Εξάλλου, πώς να τους βοηθήσουμε να δουν την πραγματικότητα, αν όλα τα δεχόμαστε και τα θεωρούμε “φυσιολογικά”;…
Κάπως έτσι μιλάμε στα παιδιά μας, με τα κατάλληλα λόγια σε κάθε ηλικία και δοθείσης ευκαιρίας. Δυστυχώς, είναι αναγκαίο να τα έχουμε ενημερωμένα από νωρίς, ώστε και θύματα να μην πέσουν, αλλά και να μην πληγωθούν κατάκαρδα, αν βρεθούν εντελώς απροετοίμαστα μπροστά σε κάποιες εικόνες ή γεγονότα. Αλλά και να μην αποδεχτούν άκριτα όσα , αψυχολόγητα και αντιπαιδαγωγικά λόγια ακούσουν, ακόμα και μέσα στο σχολείο (βλέπε θεματική εβδομάδα στο γυμνάσιο κλπ).
Πάντοτε, η καλή σχέση με τα παιδιά μας, η κουβέντα με σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπό τους, βοηθά ώστε να παραμένουν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας και να μάς θέτουν τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά τους, ώστε να μπορούμε να τα καθοδηγούμε κατάλληλα με τα λόγια και κυρίως με το παράδειγμα και την θερμή προσευχή μας.
Ζούμε σε πολύ δύσκολα χρόνια όπου, μάς ζητείται να πιούμε το “τρελό νερό” ώστε να μην εκφράζουμε την αντίδρασή μας, να μήν διαφέρουμε από το σύνολο που οι σκοτεινές δυνάμεις θέλουν να καθοδηγούν ως κοπάδι και να το ρίχνουν ασυγκράτητο στα πάθη, ώστε να το χειραγωγούν. Οι δέσμιοι των παθών γίνονται εύκολα υποχείρια του κακού…
Ωστόσο, με την δύναμη και την φώτιση του Θεού, οφείλουμε να τηρούμε τον λόγο Του, να διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας με ήθος, μακριά από τα αντίστοιχα άθλια πρότυπα της τηλεόρασης και τις πανάθλιες εικόνες του διαδικτύου, κρατώντας όσο πιο αμόλυντη γινεται την ψυχούλα τους και θωρακίζοντάς τα ενάντια στο κακό, με γνώση και σύνεση.
Οφείλουμε, ακόμα, να τολμούμε να διαφέρουμε από το σύνολο, ταπεινά και προς δόξαν Θεού,, γιατί τότε μόνο μπορούμε να ονομαζόμαστε παιδιά Του και να ελπίζουμε στην αιώνια ζωή κοντά Του. Είναι ανάγκη να μείνει η μαγιά, “η μικρή ζύμη που όλο το φύραμα ζυμεί”…
  Πηγή