.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Πολιτικός ἤ θρησκευτικός Γάμος; Τό ψευτοδίλημμα τῆς κρίσης

Μαρίνα Διαμαντ

 Συζητοῦσα μέ μιά ὁμάδα νέων γιά τό θέμα τοῦ γάμου, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ προγραμματισμένου γάμου μιᾶς ἀπό τίς κοπέλες τῆς παρέας. Ἡ κουβέντα ξεκίνησε ὅταν ἡ κοπέλα ἀνακοίνωσε ὅτι παντρεύεται τόν ἄλλο μήνα, μέ πολιτικό ὅμως γάμο. Ἕνας νεαρός ἐπεσήμανε ὅτι οἱ πολιτικοί γάμοι ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ ἐνῶ οἱ θρησκευτικοί γάμοι ἀποφεύγονται. «Πολλοί φίλοι καί γνωστοί μου παντρεύονται μέ πολιτικό γάμο, γιατί ἄραγε;» σχολίασε. Ἡ κοπέλα ἀπάντησε ἀμέσως ὅτι ὁ θρησκευτικός γάμος κοστίζει πάρα πολλά χρήματα ἐνῶ ὁ πολιτικός κοστίζει ἐλάχιστα. «Τόσα πολλά χρήματά σου ζήτησε ἡ Ἐκκλησία;» ρώτησα κι ἐγώ. «Ὄχι», ἔσπευσε νά διορθώσει ἡ κοπέλα. «Τό τραπέζι πού ἀκολουθεῖ κοστίζει τά χρήματα!»

Ἔχει ἐπικρατήσει λοιπόν, ἕνα κοινωνικό συμβόλαιο σύμφωνα μέ τό ὁποῖο οἱ νέοι μποροῦν νά παντρεύονται στό Δημαρχεῖο χωρίς νά τούς κοστίζει τίποτε, ἐνῶ ἄν παντρευτοῦν στήν Ἐκκλησία θά πρέπει νά ἔχουν πολλά χρήματα νά διαθέσουν, διότι βγαίνοντας ἀπό τήν Ἐκκλησία πρέπει νά τραπεζώσουν ὅλους τους συγγενεῖς! Δέν μπορεῖ νά μήν ἀναρωτηθεῖ κανείς, μέ πόση εὐκολία ἀποδέχθηκε ἡ σημερινή κοινωνία αὐτήν τήν παραδοχή, ἡ ὁποία εἶναι παντελῶς παράλογη; Καί εἶναι παράλογη διότι δέ νομίζω νά στέκει στή λογική ἑνός νοήμονος ἀνθρώπου ἡ ἄποψη ὅτι ἄν παντρευτεῖς στήν Ἐκκλησία πρέπει νά κάνεις μεγάλα τραπέζια, ἐνῶ ἄν παντρευτεῖς στό Δημαρχεῖο θά καλέσεις λίγους καί καλούς, χωρίς μεγάλο κόστος! Γιατί δηλαδή, νά μήν καλέσεις λίγους καί καλούς στήν Ἐκκλησία; Σέ στέλνει κανένας ἱερέας σέ τραπέζια; Τό τραπέζι τί σχέση ἔχει μέ τό Μυστήριο τοῦ Γάμου; Ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιά νά παντρευτοῦν οἱ ἄνθρωποι; Τό ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία; Ὄχι! Ἄν τό ὅριζε ἡ Ἐκκλησία δέν θά τό ἀκολουθοῦσε κανείς!

Ἐδῶ εἶναι τό πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας! Ὅ,τι ὁρίζει ὁ Ἱερός Νόμος, τό ὁποῖο εἶναι πρός οἰκοδομήν τοῦ ἀνθρώπου, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τό ἀπορρίπτει καί τό θεωρεῖ ὀπισθοδρομικό. Αὐτά ὅμως πού ὁρίζουν οἱ ἄγραφοι κοινωνικοί νόμοι, ὅσο παράλογα κι ἄν εἶναι, τά τηροῦν οἱ ἄνθρωποι μέ εὐλάβεια!! Θεωρεῖται πιό σημαντικό στή σημερινή μας κοινωνία νά κάνουν οἱ νεόνυμφοι μεγάλα τραπέζια καί γλέντια, νά ξοδεύουν περιουσίες καί νά καλοῦν ὅλους τούς συγγενεῖς, τούς ὁποίους στήν πλειοψηφία τους δέν θά τούς ξανασυναντήσουν στή ζωή τους, παρά νά ἀκολουθήσουν τόν ἀσφαλῆ καί ἐγγυημένο λόγο τῆς Ἐκκλησίας πού εὔχεται μέ ἀληθινή ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους: «...Διαφύλαξον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεός ἠμῶν, ὡς διεφύλαξας τούς ἁγίους τρεῖς Παίδας ἐκ τοῦ πυρός, καταπέμψας αὐτοῖς δρόσον οὐρανόθεν· καί ἔλθοι ἐπ’  αὐτούς ἡ χαρά ἐκείνη, ἥν ἔσχεν ἡ μακαρία Ἑλένη, ὅτε εὗρε τόν Τίμιον Σταυρόν..»

Τό κοινωνικό συμβόλαιο, ὅσο κι ἄν δυσκολεύει τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, γίνεται ἀποδεκτό ἀπό ὅλους, χωρίς δεύτερη σκέψη, ἐνῶ ὁ Ἱερός Νόμος τῆς Ἐκκλησίας πού ἐξασφαλίζει καί εὐλογεῖ τή ζωή τῶν ἀνθρώπων θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός καί ξεπερασμένος!

Πῶς διαμορφώνονται ἄραγε αὐτές οἱ κοινωνικές ἀντιλήψεις; Καί μέ πόση εὐκολία τίς ἀποδέχεται ὁ δῆθεν σκεπτόμενος σύγχρονος ἄνθρωπος; Πόση εὐθύνη ἔχουμε ἐμεῖς οἱ γονεῖς, πού ἀνατρέφουμε τά παιδιά μας μέ αὐτά τά στερεότυπα, ὑποχρεώνοντάς τα νά τά ἀποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη; Ἐπιβάλλουμε στά παιδιά τήν ἄποψη ὅτι οἱ συγγενεῖς κατά σάρκα εἶναι πολύ σημαντικοί στή ζωή τους, ἄσχετα ἐάν δέν ἔχουν καμμία σχέση μεταξύ τους, ἄσχετα μέ τό ἄν ἔχουν ἄλλες νοοτροπίες, ἄλλα πιστεύματα, ἄλλη θεώρηση γιά τή ζωή. Ἐπειδή καί μόνο εἶναι συγγενεῖς ὀφείλουν τά παιδιά νά τούς συγκεντρώσουν ὅλους γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι καί μετά… ἄς μήν τούς ξαναδοῦν ποτέ! Αὐτό, βέβαια, θά πρέπει νά τό ἐπαναλάβουν καί στή βάπτιση τῶν παιδιῶν τους καί γι’ αὐτό θά προσανατολιστεῖ ἡ σύγχρονη κοινωνία σέ λίγο νά καταργήσει τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί νά τό ἀντικαταστήσει μέ τήν τελετή ὀνοματοδοσίας στό Δημαρχεῖο!

Μέ πόσο ὕπουλο καί δόλιο τρόπο καθιερώνεται στήν Πατρίδα μας ἡ ἀποστασία ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἀληθινή Ζωή καί ἐμεῖς, οἱ ὑποτιθέμενοι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, μέ πόση ἀφέλεια καί χωρίς καθόλου ἀντιστάσεις ἔχουμε παραδοθεῖ στόν παραλογισμό τῆς ἐποχῆς μας!! Οἱ ἀντιστάσεις μας καί ἡ ἀντίδρασή μας ἐξαντλοῦνται μόνο πρός τόν λόγο τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία θέλουμε νά ἐξαφανίσουμε ἀπό τήν Πατρίδα μας. Αὐτή θεωροῦμε ὅτι εἶναι ὀπισθοδρομική καί ξεπερασμένη! Οἱ σύγχρονες πεποιθήσεις μας, ὅμως, ὅσο παράλογες καί ἄν εἶναι, εἶναι κατά τήν κρίση μᾶς γνήσιες καί ἀληθινές! Πόσος ἀκόμη παραλογισμός χωράει στήν ἐποχή μας;


                                                                      

      «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 138

  Φεβρουάριος 2014

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Η θέση των Πατέρων της Εκκλησίας για την Έκτρωση

Πηγή:www.bubblews.com/Δημήτρης Ξεσφύγγης, 

Διακρίνοντας λοιπόν ο Μ. Βασίλειος τους εκουσίους από τους ακουσίους φόνους, κατατάσσει στο τέλος του κανόνα του τις γυναίκες οι οποίες κατασκευάζουν τα φάρμακα εκείνα που προκαλούν τις αμβλώσεις, αλλά και τις γυναίκες που λαμβάνον αυτά με σκοπό να αποβάλλουν τα κυοφορούμενα απ’ αυτές έμβρυα, στους εκουσίους φονιάδες. Δηλαδή εντάσσει ξεκάθαρα την άμβλωση στους εκουσίους και θεληματικούς φόνους.   φόνους λοιπόν εκ προμελέτης.
«Καὶ αἱ τοίνυν τὰ ἀμβλωθρίδια διδοῦσαι φάρμακα, φονεύτριαί εἰσι καὶ αὐταί, καὶ αἱ δεχόμεναι τὰ ἐμβρυοκτόνα δηλητήρια. Ταῦτα μὲν εἰς τοσοῦτον.»
Πηγή:www.bubblews.com/
Κατά τον νς’ (56ο)κανόνα του Μ. Βασιλείου[11] περί εκουσίων φόνων, αυτός ορίζει, ότι όποιος θεληματικά εφόνευσε  να μένει ακοινώνητος των Θείων Αγιασμάτων για είκοσι χρόνια.
«Ὁ ἑκουσίως φονεύσας καὶ μετὰ τοῦτο μεταμεληθείς. Ἐν εἴκοσιν ἔτη ἀκοινώνητος ἔσται τοῦ ἁγιάσματος….»
Κατά τον νζ’ (57ο) κανόνα[12] περί ακουσίων φόνων, ορίζει ότι αυτός που φονεύει χωρίς τη θέλησή του, χωρίς δηλαδή να το έχει προμελετήσει, να μένει ακοινώνητος για δέκα χρόνια.   Τα δέκα αυτά χρόνια ορίζονται ως εξής:
α.  Τα δύο εξ αυτών να προσκλαίει στη είσοδο του Ναού.
β.  Τα επόμενα τρία έτη να ακροάζεται, δηλαδή να ακούει τις Θείες Γραφές,  έως ότου να πει ο Διάκονος «’Οσοι  κατηχούμενοι προέλθετε».
γ.  Τα άλλα τέσσερα έτη να υποπίπτει, δηλαδή  να μπαίνει στο Ναό αλλά να στέκεται όπισθεν του Άμβωνος και να εξέρχεται από το Ναό μαζί με τους κατηχουμένους.
δ. Ένα χρόνο να στέκεται με τους πιστούς  και έπειτα να μεταλαμβάνει των Θείων Αγιασμάτων.
«Ὁ ἀκουσίως φονεύσας ἐν δέκα ἔτεσιν ἀκοινώνητος ἔσται τῶν ἁγιασμάτων, οἰκονομηθήσεται δὲ τὰ δέκα ἔτη ἐπ’ αὐτῷ οὕτω· δύο μὲν ἔτη προσκλαύσει, τρία δὲ ἔτη ἐν ἀκροωμένοις διατελέσει· ἐν τέσσαρσιν ὑποπίπτων· καὶ ἐν ἐνιαυτῷ συσταθήσεται μόνον, καὶ τῷ ἑξῆς εἰς τὰ ἅγια δεχθήσεται.»
Παρατηρούμε σ΄ αυτό το σημείο από τα προαναφερόμενα ότι ο Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει μεν την άμβλωση εκούσιο φόνο και τους συμμετέχοντες σ΄ αυτήν θεληματικούς φονιάδες, την τιμωρεί δε με την ποινή ακουσίων φονιάδων. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να ισχυρισθεί ότι υπάρχει αντίφαση μεταξύ των κανόνων. Δεν μπορούμε όμως να επικαλεσθούμε κάτι τέτοιο διότι δεν πρόκειται για αντίφαση των κανόνων αλλά για έκφραση φιλανθρώπου διαθέσεως.
Καλό θα ήταν να αναφέρουμε άλλους δύο κανόνες του Μ. Βασιλείου όπου σύμφωνα με αυτούς επιτιμάται ως φονεύς, ακόμα και η γυναίκα που γέννησε μέσα στο δρόμο και εγκατάλειψε το βρέφος της. Αυτοί είναι οι λγ΄(33)[13] και νβ΄(52).[14]
Κατά τον λγ΄(33) η γυναίκα που γέννησε στο δρόμο και εγκατέλειψε το βρέφος της επιτιμάται ως φονεύς.
«Ἡ γυνή, ἡ διὰ τῆς ὁδοῦ κυήσασα καὶ ἀμελήσασα τοῦ κυήματος, τῷ τοῦ φόνου ἐγκλήματι ὑποκείσθω».
Ο νβ΄(52) αναφέρει ακριβώς τα ίδια προσθέτοντας αρχικά το λόγο για τον οποίο κατά πάσα πιθανότητα μία γυναίκα πράξει κάτι τέτοιο, δηλαδή τη συγκάλυψη της αμαρτίας της παράνομης κυήσεως, και εν συνεχεία εισάγει την εξαίρεση της συγχωρήσεως. Δηλαδή εάν μία γυναίκα γέννησε στην ερημιά, αλλά δεν μπόρεσε να σώσει το νεογέννητο, αν και προσπάθησε, αυτή όχι μόνο δεν επιτιμάται αλλά συγχωρείται.
«Ἡ τοῦ κυήματος κατὰ τὴν ὁδὸν ἀμελήσασα, εἰ μὲν δυναμένη περισώσασθαι κατεφρόνησεν, ἢ συγκαλύψειν ἐντεῦθεν τὴν ἁμαρτίαν νομίζουσα ἢ καὶ ὅλως θηριώδει καὶ ἀπανθρώπῳ λογισμῷ χρησαμένη, ὡς ἐπὶ φόνῳ κρινέσθω· εἰ δὲ οὐκ ἠδυνήθη περιστεῖλαι καὶ δι’ ἐρημίαν καὶ ἀπορίαν τῶν ἀναγκαίων διεφθάρη τὸ γεννηθέν, συγγνωστὴ ἡ μήτηρ».
Στο κείμενο αυτό θα πρέπει να σταθούμε λίγο και να δούμε το μεγαλείο με το οποίο ενεργούν οι κανόνες. Εδώ εντοπίζουμε το πόσο φιλάνθρωποι είναι, δεν επιτιμούν αδιακρίτως κάποιον που έπεσε σε αμαρτία, αλλά κάνουν διάκριση εάν η αμαρτία αυτή ήταν ηθελημένη η όχι, δηλαδή εάν ο ίδιος ο άνθρωπος προκάλεσε τα γεγονότα που τον έφεραν σ’ αυτή τη δυσάρεστη θέση ή κατέληξε εκεί εξ’ αιτίας κάποιων συνθηκών που οφείλονταν σε εξωγενείς παράγοντες. Έτσι βλέπουμε να επιτιμάται αρχικά η πράξη της εγκατάλειψης του νεογνού από την μητέρα του, με το επιτίμιο του φονέως, η οποία αίρεται στη περίπτωση που αυτή προσπάθησε να το σώσει αλλά λόγο εξωγενών παραγόντων δεν κατέστει εφικτό. Πρόκειται για ολοφάνερη περίπτωση οικονομίας, δεν επιτιμά σωρηδόν, αλλά εξετάζει την κάθε περίπτωση χωριστά, με αποτέλεσμα να αφήνει την ευχέρεια στον πνευματικό για τα όποια επιτίμια.
1)   Η ΈΚΤΡΩΣΗ κατά τον Άγιο Ιωάννη το Νηστευτή
Ο πρώτος κανόνας που αναφέρεται στην άμβλωση είναι ο κα’ (21ος) του Αγίου Ιωάννου του Νηστευτή[15], ο οποίος ορίζει ακριβώς τα ίδια με τους κανόνες του Μ. Βασιλείου, έστω και αν δεν έτυχε της συνοδικής επικύρωσης της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου. Τούτος έχει ως εξής:
«Τὰς φθειρούσας τὰ ἔμβρυα κατ’ ἐπιτήδευσιν καὶ τὰς διδούσας καὶ λαμβανούσας φάρμακα, ὥστε ἀμβλωθρίσαι καὶ ἄωρα τὰ βρέφη ἐκπεσεῖν, ἡμεῖς μέχρι τῶν ε’ ἤ καὶ τριῶν ἐτῶν τὸ πλεῖον, οἰκονομεῖσθαι ταύτας ὁριζόμεθα.»
Ορίζει δηλαδή ότι τόσο αυτοί που κατασκευάζουν φάρμακα με σκοπό την άμβλωση, όσο και οι γυναίκες αυτές που τα λαμβάνουν είναι φονιάδες[16], με τη διαφορά όμως εδώ ότι η ποινή ελαττώνεται στα πέντε έτη και είναι δυνατόν να φτάσει έως τα τρία έτη ανάλογα με τη μεταμέλεια του φονέως. Δέον εδώ   να σημειωθεί ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής σύμφωνα με το κβ’ (22ο) κανόνα του[17] επιτιμά με ένα χρόνο ακοινωνησίας ακόμα και τη γυναίκα εκείνη η οποία απέβαλλε  το βρέφος της χωρίς δική της πρόθεση.[18]
«Ἡ δὲ ἀκουσίως τὸ βρέφος ἀποβαλοῦσα, εἰς ἕν ἔτος τὴν ἐπιτίμησιν δέχεται.»
2)      Η ΈΚΤΡΩΣΗ στο Νομοκάνονα του Φωτίου.
Θα πρέπει τέλος να αναφερθούμε και στο νομοκάνονα του Φωτίου,[19] όπου εκεί αναφέρονται διάφορες τιμωρίες για τις γυναίκες που έκαναν άμβλωση αλλά και για αυτούς που έδιναν τα αμβλωθίδρια. Συγκεκριμένα αναφέρει πως η γυναίκα που επίτηδες έκανε έκτρωση, αλλά και αυτή η οποία εξ’ αιτίας μίσους προς τον άνδρα της μετά από διαζύγιο, προέβαινε σε μια τέτοια πράξη, καταδικάζονταν με πρόσκαιρη εξορία. Στη συνέχεια η επί χρήμασι εκτρώσασα τιμωρούνταν κεφαλικώς, δηλαδή με θανατική ποινή.
Αντίστοιχα αυτός που έδινε το αμβλωθρίδιον, εάν ήταν φτωχός καταδικάζονταν με εργασία στα μεταλεία, δηλαδή τα ορυχεία, κάτι αντίστοιχο ισχύει ακόμα και σήμερα με τα αναγκαστικά έργα σε κάποιους καταδικασμένους ή με κοινωνική εργασία, στη περίπτωση δε που ήταν εύπορος, εξορίζονταν και υπήρχε μερική δήμευση της περιουσίας του. Τέλος εάν τυχόν απεβίωνε αυτή που λάμβανε το αμβλωθρίδιο, αυτός που το είχε δώσει, τιμωρούνταν με την έσχατη τιμωρία, δηλαδή τη θανατική καταδίκη ακόμα και εάν δεν είχε δόλο, δηλαδή δεν αναζητούσε να πεθάνει η γυναίκα που έλαβε το δηλητήριο.
Βλέπουμε ότι ο νομοκάνονας του Φωτίου διελάμβανε για διάφορες περιπτώσεις αμβλώσεων, κάτι το οποίο φανερώνει τη συχνότητα με την οποία γίνονταν οι εκτρώσεις εκείνη την εποχή. Επίσης  σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι ο νομοκάνονας δεν τιμωρεί με τις ίδιες ποινές τις γυναίκες που προέβησαν σε μία τέτοια πράξη, αλλά κάνει διάκριση μεταξύ των περιπτώσεων σύμφωνα με τα πραγματικά σε κάθε περίπτωση στοιχεία, πράγμα που δείχνει ότι είχε επιρροές από το Εκκλησιαστικό Δίκαιο, όπου εκεί συναντάμε αυτή τη διάκριση.
[Συνεχίσεται]
[11] Βλ. υποσ. 8.
[12] Βλ. υποσ. 6.
[13] Ρ.Π.Δ΄, σελ.175.
[14] Ό.π., σελ. 207.
[15] Πηδάλιον, σελ. 711.
[16] Ό.π., βλ. υποσ. 1.
[17] Ό.π.
[18] Ό.π., βλ. υποσ. 2.
[19] Ρ.Π.Α΄, σελ. 312.

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μια αγία οικογένεια, ο Όσιος Ξενοφών και η συνοδεία του

Η Εκκλησία σήμερα εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του οσίου Ξενοφώντος και της οικογένειάς του. Ο όσιος Ξενοφών, η σύζυγός του Μαρία και τα δύο του παι­διά Αρκάδιος και Ιωάννης είναι ένα παράδειγμα αγίας οικογένειας πολύ διδακτικό και μάλιστα στον καιρό μας. Γενική είναι η γνώμη και η ανησυχία ότι ο θεσμός της οικογένειας περνάει μεγάλη κρίση, κι όλοι όσοι σκέφτον­ται σωστά ζητούν στηρίγματα για να ενισχύσουν το κύττα­ρο του κοινωνικοί βίου, που είναι η οικογένεια. Παραδείγματα σαν των Αγίων, που εορτάζει σήμερα η Εκκλησία είναι πολύ διδακτικά για τους χριστιανούς. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε και προβάλλει η Εκκλησία το βίο και την πολιτεία των Αγίων.
Ο άγιος Ξενοφών και η σύζυγός του Μαρία ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέα Ιουστινιανού πλούσιοι και ευσεβείς χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη. Όχι πως πάντα η ευσέβεια συνοδεύει τον πλούτο, μα ο Ξενο­φών και η Μαρία ήσαν καλοί χριστιανοί και νοικοκυρε­μένοι άνθρωποι. Είχαν δύο παιδιά, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη και φρόντιζαν για την καλή τους αποκατάσταση, όπως αυτή είναι η φροντίδα και το όνειρο των καλών γο­νέων. Ο Ξενοφών λοιπόν και η Μαρία ανάθρεψαν πρώτα κι έβαλαν στο δρόμου του Θεού τα παιδιά τους και φρόντισαν ύστερα να τους δώσουν καλά εφόδια και για το βίο τους. Σήμερα ίσως αυτό το καταλαβαίνουμε περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, όπου τόσο απασχολεί τούς γονείς ή επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών.
Αφού λοιπόν ο Αρκάδιος και ο Ιωάννης έκαμαν τις πρώτες σπουδές των στην Κωνσταντινούπολη, οι γο­νείς των, μια και είχαν τα μέσα, αποφάσισαν να τα στείλουν στη Βηρυτό, για να σπουδάσουν τη νομική επι­στήμη· η Βηρυτός τότε ήταν κέντρο ανώτερων σπουδών. Πήραν λοιπόν τα παιδιά την ευχή των γονέων τους και ξεκίνησαν για την πόλη, όπου θα έβρισκαν ανώτερες Σχολές και δασκάλους, για να σπουδάσουν την επιστήμη, που είχε τότε μεγάλη πέραση, και που θα τους εξασφάλιζε μία καλή σταδιοδρομία στις δημόσιες υπηρε­σίες του μεγάλου Βυζαντινού Κράτους. Θα ταξίδευαν από θάλασσα, μα πρέπει να σκεφτούμε ποια ήσαν τα πλοία του καιρού εκείνου και να μη μας φανεί παράξε­νο ότι το πλοίο ναυάγησε κι ο Ξενοφών κι η Μαρία έχασαν τα ίχνη των παιδιών τους.
Όχι μόνο ένα πλοίο του καιρού εκείνου κινδύνευε εύκολα σε μια θαλασσοταραχή να ναυαγήσει, αλλά κι όλα τα άλλα μέσα που ξέρουμε τώρα δεν υπήρχαν, για να μάθει κανείς και να πληροφορηθεί τι απόγιναν οι ναυαγοί. Χάθηκαν λοιπόν πραγματικά τα ίχνη των δύο αδελφών κι οι γονείς των δεν είχαν τρόπο να τα αναζη­τήσουν και να τα βρουν. Ξεκίνησαν λοιπόν από την Κωνσταντινούπολη για τα μέρη της Συρίας και της Παλαιστίνης, μήπως βρουν τα παιδιά τους. Αυτή ήταν μια απόφαση πολύ τολμηρή και σαν από την αρχή καταδι­κασμένη σε αποτυχία. Μα οι δύο χριστιανοί σύζυγοι ξε­κίνησαν με την αγάπη στα παιδιά τους και με την ελπί­δα στο Θεό. Και δεν γελάστηκαν, γιατί όσα δεν μπο­ρούν οι άνθρωποι τα μπορεί ο Θεός, και «η ελπίς ον καταισχύνει».
Περιπλανώμενοι κι αναζητώντας τα παιδιά τους, ο Ξενοφών και η Μαρία έφτασαν στα Ιεροσόλυμα. Η αγία Πόλη τότε ήταν εκκλησιαστικό και πνευματικό κέντρο, με λαμπρές εκκλησίες που είχε κτίσει η αγία Ελένη και με πολλά μικρά και μεγάλα μοναστήρια, στα οποία ασκήτευαν σπουδαίοι μοναχοί και Πατέρες. Εκεί λοιπόν, οδηγούμενοι από το Θεό, οι δύο χριστιανοί σύ­ζυγοι Ξενοφών και Μαρία βρήκαν τα παιδιά τους, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη. Και πώς τα βρήκαν τάχα; Όχι δύο ναυαγημένους κι αποτυχημένους νέους, να γυ­ρίζουν εξαθλιωμένοι στο δρόμο, αλλά δύο νέους ντυμέ­νους το μοναχικό ένδυμα. Το ναυάγιο στη θάλασσα ήταν η επιτυχία των δύο αδελφών στη στεριά· αντί να σπουδάσουν στη Βηρυτό, έγιναν μοναχοί στα Ιεροσόλυ­μα. Ίσως την ώρα του κινδύνου να έταξαν και να αφιέ­ρωσαν τον εαυτό τους στο Θεό.
Αλλά είναι αντάξιος κι ο τρόπος, με τον οποίο οι γονείς χαιρέτισαν και πανηγύρισαν την ανακάλυψη των παιδιών τους. Τάχα λυπήθηκαν, που τους είδαν μονα­χούς; Τάχα θέλησαν να τους πάρουν από το μοναστήρι και να γυρίσουν στο σπίτι τους; Τέτοια κάνουν πολλοί, όταν δουν τα παιδιά τους μοναχούς. Αλλά ο Ξενοφών και η Μαρία, σαν ευσεβείς χριστιανοί έκαμαν κάτι άλ­λο. Γεμάτοι χαρά για την ανεύρεση των παιδιών τους και γεμάτοι ευγνωμοσύνη προς το Θεό, έγιναν κι εκεί­νοι μοναχοί. Έτσι ο Ξενοφών και η Μαρία, ο Αρκάδιος κι ο Ιωάννης έκαμαν τώρα μια νέα οικογένεια ή, για να το πούμε καλύτερα, έκαμαν μια πρότυπη μονα­στική αδελφότητα. Η σωφροσύνη και η αγιότητα είναι ο κανόνας και η παράδοση της Ορθοδοξίας. Αμήν.
(Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου +, Εικόνες Έμψυχοι , εκδ. Αποστ. Διακονία, σ.182-184)
- Γέροντα, μιά γνωστή μου έχει σχέσεις με κάποιον και σκέφτεται το γάμο.
- Αυτός το σκέφτεται, το θέλει;
- Έ!... Λίγο.
- Για να παντρευτεί κανείς λίγο, πρέπει να το θέλει πολύ.


Από το βιβλίο του Αθανάσιου Ρακοβαλή ''Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε...''

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Ο γάμος κάνει καλό στα...οστά!

Πέρα από γερά νεύρα, όπως φαίνεται ο γάμος οδηγεί και σε γερά… οστά. Αυτό υποστηρίζει νέα μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, στις ΗΠΑ.


Όπως είδαν οι επιστήμονες και δημοσιεύει το Βήμα, κάτι τέτοιο ισχύει στην περίπτωση των ανδρών που παντρεύτηκαν μετά την ηλικία των 25 ετών και δεν έχουν χωρίσει, ή διατηρούν μακροχρόνια σχέση αρκετών ετών.

Σύμφωνα με δημοσίευση στο επιστημονικό έντυπο «Osteoporosis International», ο ίδιος συσχετισμός δεν φάνηκε να ισχύει και στην περίπτωση των παντρεμένων ή μακροχρόνια δεσμευμένων γυναικών.

Από τη μελέτη φάνηκε ότι όσοι ήταν παντρεμένοι με γυναίκες που τους προσέφεραν συναισθηματική υποστήριξη, είχαν πιο δυνατά οστά - μεγαλύτερη οστική μάζα και οστική πυκνότητα - στο σημείο της σπονδυλικής στήλης, συγκριτικά με τους υπόλοιπους.

Ο γάμος σε μικρή ηλικία «πονάει» στα κόκαλα

Στην περίπτωση των ανδρών που είχαν ενωθεί με το έτερό τους ήμισυ με τα ιερά δεσμά του γάμου πριν από την ηλικία των 25 ετών, τα οστά της σπονδυλικής στήλης φάνηκε να είναι πιο «εύθραυστα». Συγκεκριμένα παρατηρήθηκε σημαντική μείωση της οστικής μάζας και πυκνότητας για κάθε χρόνο γάμου πριν από τα 25 έτη.

«Ο γάμος σε μικρές ηλικίες φάνηκε πως ήταν καταστροφικός για τα οστά των ανδρών, πιθανότατα λόγω των μεγάλων οικογενειακών βαρών» αναφέρει ο δρ Αρούν Καρλαμάνγκλα, ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης.

Οσοι παντρεύονται νωρίς, κατά τους ειδικούς, έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι λιγότερο μορφωμένοι από άλλους, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε χαμηλότερες αποδοχές και μεγαλύτερη δυσκολία να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της καθημερινότητας και τις απαιτήσεις μιας οικογένειας.

«Πολύ λίγα έχουν έρθει στο φως γύρω από την επίδραση των κοινωνικών παραγόντων στην υγεία των οστών» εξηγεί από την πλευρά της η κύρια συγγραφέας της μελέτης, δρ Κάρολαιν Κράνταλ.

«Η καλή υγεία δεν εξαρτάται μόνο από συμπεριφορές και συνήθειες, όπως π.χ. η διατροφή και το κάπνισμα, αλλά σχετίζεται άμεσα και με κοινωνικές παραμέτρους της ζωής μας, όπως ο γάμος και η ποιότητα των προσωπικών μας σχέσεων».

πηγή


Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Ο Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος για το "Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης"


 
Τρεῖς λέξεις πού πολύ πρόσφατα διεκδικοῦν τήν παρουσία τους στό χῶρο τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Τρεῖς λέξεις πού δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι κομίζουν κάτι τό νέο καί τό προοδευτικό στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἀκούγοντας τες γιά πρώτη φορά ἔνιωσα μιά ἀπορία, ἀλλἀ καί μιά αἴσθηση ὅτι κάτι δέν ταιριάζει καλά.
  Προσπαθῶ νά καταλάβω τήν πρόταση καί συνειδητοποιῶ ὅτι πρόκειται γιά τρεῖς λέξεις ὅπου ἡ μία ἀναιρεῖ τήν ἄλλη. Πόσο ἐλεύθερη μπορεῖ νά εἶναι μιά σχέση ἡ ὁποία χρειάζεται σύμφωνο; Τό σύμφωνο δέν ἔρχεται νά περιορίσει αὐτή τήν ἐλευθερία;  Πόσο ἐλεύθερη μπορεῖ νά εἶναι μιά σχέση πού τήν ὀνομάζουμε συμβίωση; Ἡ συν+βίωση σάν πραγματικότητα δέν προϋποθέτει μιά ἐκχώρηση τῆς ἐλευθερίας σου στόν ἄλλο; Ἐάν μιλούσαμε γιά σύμφωνο συμβίωσης αὐτό θά ἦταν κατανοητό. Γιατί ὅμως προσθέτουμε τήν λέξη «ἐλεύθερης»;Γιά νά δείξουμε ὅτι εἴμαστε κάτι ἄλλο ἤ γιά νά κρύψουμε τήν γύμνια τῆς ψυχῆς μας; Ἀλλά σύμφωνο συμβίωσης εἶναι ὁ πολιτικός Γάμος. Γιατί χρειάζεται κάτι ἄλλο, κάτι διαφορετικό; Σέ τί συνίσταται λοιπόν αὐτή ἡ διαφορά;
  Μέ προβληματίζει λοιπόν ἡ λέξη «ἐλεύθερη» ἀνάμεσα στίς ἄλλες δύο λέξεις: «σύμφωνο συμβίωσης». Ἀλήθεια! ἀπό ποιόν κινδυνεύει ἡ ἐλευθερία τῶν προσώπων ἐκείνων πού θά κάνουν τό σύμφωνο καί ἐπιχειροῦν νἀ τήν κατοχυρώσουν; :Γιατί ἐπιμένουν τόσο πολύ στόν ψευδεπίγραφο τίτλο «ἐλεύθερη συμβίωση»; Σέ ποιά περίπτωση αὐτή ἡ συμβίωση θά ἦταν ἀνελεύθερη; Νομίζω ὅτι πίσω ἀπό ὅλη αὐτή τήν ἱστορία προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τήν κρίση καί τήν χρεοκοπία τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων πού χαρακτηρίζει πλέον τήν ζωή μας. Προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, προφανῶς τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης, τήν βεβαιότητα μας γιά τήν ἀνεντιμότητα τοῦ ἄλλου. Ποιοῦ ἄλλου; Μά, αὐτοῦ μέ τόν ὁποῖο θέλουμε νά συζήσουμε! Φοβόμαστε δηλαδή ὅτι ὁ ἄλλος, ἐάν δέν πάει καλά ἡ συμβίωσή μας, θά προσπαθήσει νά μᾶς ρίξει, δέν θά φερθεῖ μέ ἐντιμότητα στήν διανομή ὅσων ἀγαθῶν ἀποκτήσαμε μαζί. Μιά  ἐλεύθερη σχέση, μέ τήν ἔννοια βέβαια τῆς ἐλευθερίας ὅπως τήν ἐννοῦμε, δέν προϋποθέτει σύμφωνα, ἀλλοιῶς δέν εἶναι ἐλεύθερη. Στό σύμφωνο λοιπόν μᾶς ὁδηγεῖ τό ὅτι στήν οὐσία αὐτοί οἱ δύο ἄνθρωποι πού συζοῦν  δέν ἐμπιστεύονται ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί προσπαθοῦν ὁ καθένας νά κατοχυρωθεῖ ἀπέναντι σ’αὐτόν «τόν ξένο» καί τόν «ἐν δυνάμει» ἐχθρό μέ τόν ὁποῖον θά συζήσει. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καί ἡ μόνη πραγματικότητα
  Ὁ Πολιτικός Γάμος εἶναι ἐπί τῆς οὐσίας ἕνα σύμφωνο συμβίωσης. Στήν περίπτωση διαλύσεως του προφανῶς προβλέπονται ὅλες ἐκεῖνες οἱ διαδικασίες κατοχυρώσεως τῶν προσώπων καί βέβαια ὁ γάμος αὐτός εἶναι ἡ νομιμοποίηση μιᾶς σχέσης.  Ἀφοῦ λοιπόν ὑπάρχει ὁ πολιτικός Γάμος διατί ἐπινοήθηκε «τό σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης»; Πιθανῶς, ἀπ’ὅ,τι ἀκούγεται, μέ αὐτό θά μπορεῖ νά διαλυθεῖ πιό εὔκολα, πιό γρήγορα. Ἀλλά αὐτό ἀκριβῶς ἐπιβεβαιώνει τόν φόβο καί τήν ἔλλειψη τῆς ἐμπιστοσύνης ἀπέναντι στόν ἄλλο. Ἐκεῖ καταντήσαμε τίς ἀνθρώπινες σχέσεις μας στόν ἐσώτατο πυρήνα τους. Ἀλλά αὐτό δέν συνιστᾶ πρόοδο, οὔτε εἶναι κάτι νέο. Εἶναι ἡ ἐπιστροφή στήν βαρβαρότητα. Ἐπιβεβαιώνει τήν ἀνικανότητα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου νά ἐρωτεύεται καί νά ἀγαπᾶ. Τό σύμφωνο μιᾶς τέτοιας συμβίωσης ἔρχεται νά κατοχυρώσει τόν ὀγκόλιθο τοῦ ἐγωϊσμοῦ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά κίνηση ἐκστατική. Βγαίνεις ἀπό τόν ἑαυτό σου γιά νά συναντήσεις τόν ἄλλο. Ἀνοίγεις τόπο στήν καρδιά σου γιά νά ζήσει ὁ ἄλλος. Δέν χρησιμοποιεῖς ἁπλῶς τόν ἄλλο γιά τίς ὅποιες ἀνάγκες σου καί ὅταν τόν βαρεθεῖς ἤ συναντήσεις κάποιον ἄλλο πού σοῦ ἀρέσει περισσότερο τότε λύεις τήν σύμβαση.
  Ὅταν ἀγαπᾶς, ὅταν μπορεῖς νά ἀγαπᾶς, τότε ὁ ἄλλος δέν εἶναι ἡ ἀπειλή σου ἤ ἀκόμη χειρότερα ἡ κόλασή σου. Τότε ὁ ἄλλος εἶναι ἡ χαρά σου καί ὁ πλουτισμός σου. ΜΙά σχέση εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερη ὅταν τήν συνέχει καί τήν συγκροτεῖ ἡ ἀγάπη. Στήν Ἐκκλησία καί στό Μυστήριο τοῦ Γάμου δέν ἀναζητοῦμε τή νομιμοποίηση μιᾶς σχέσης, ἀλλά τόν πλουτισμό της μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ ὁποίου οἱ πρῶτοι καρποί εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη.
  Στήν προοπτική τοῦ «συμφώνου ἀν-ελεύθερης συμβίωσης» οἱ δύο ἄνθρωποι ἀκόμα κι’ἄν εἶναι μαζί εἶναι μόνοι, ὁ καθένας μένει στήν μοναξιά ἡ ὁποία δέν ὑπερβαίνεται μέ τό νά συνευρίσκονται στό ἴδιο κρεββάτι, ἀλλά μέ τό νά ἀγαπιοῦνται.
  Φθάνουν πιά οἱ ψευδεπίγραφοι τίτλοι, φθάνουν τά ὡραῖα χρυσόχαρτα μέ τά ὁποῖα ἐπιχειροῦμε νά καλύψουμε τήν ἀσχήμια μας.. Φτάνει ἡ ψευτιά πού γέμισε τή ζωή μας

  Ἡ Πολιτεία πού θεσπίζει αὐτό τό σύμφωνο ἐπικαλεῖται τήν εὐρωπαϊκή πρακτική. Μά τόσο καιρό κατηγοροῦμε τήν Εὐρώπη γιατί «μᾶς πίνει τό αἷμα», γιατί μᾶς ἀφαιρεῖ τό ὀξυγόνο, γιατί μᾶς «πατάει στό λαιμό». Ξαφνικά ἀνακαλύψαμε τήν Εὐρώπη! Ξαφνικά ἡ Εὐρώπη ἔγινε τό πρότυπο καί τό παράδειγμά μας.  Ἀκόμα ἕνα δεῖγμα ὑποτέλειας, φθηνοῦ μιμητισμοῦ καί ἄγνοιας τῆς δικῆς μας ἀρχοντικῆς παράδοσης πού ἤθελε τόν ἄνθρωπο, πρόσωπο ἀγάπης καί ὄχι ἀντικείμενο ἀπρόσωπης χρήσης.
πηγή
Η νύφη της Chanel είναι πάνω από όλα κουλ. Πέρα από τα στερεότυπα που θέλει τις νύφες υστερικές και αγχωμένες με την εμφάνισή τους, η νύφη του οίκου Chanel μοιάζει πιο ήρεμη από ποτέ. Απόδειξη; Τα νυφικά αθλητικά παπούτσια της αφού ακόμη και αυτή την ιδιαίτερη στιγμή δεν θυσιάζει την άνεσή της. Ο Καρλ Λάγκερφελντ, ο σχεδιαστής του οίκου δηλαδή, έκλεισε το σόου της Chanel στην εβδομάδα μόδας στο Παρίσι παρουσιάζοντας τη νυφική του πρόταση την οποία φορούσε η Κάρα Ντελεβίν: Ενα απλό, ίσιο νυφικό, χωρίς φρουφρού, τούλια και δαντέλες, σχεδόν διαφανές, συνδυασμένο με νυφικά αθλητικά παπούτσια.

ένας γάμος που βγήκε από παραμύθι -Ο γαμπρός ντύθηκε Σρεκ και η νύφη Φιόνα!

Μία φορά και έναν καιρό… Έτσι ξεκινάνε όλα τα παραμύθια. Ένα ζευγάρι από την Αγγλία αποφάσισε να ζήσει το δικό του παραμύθι. Έτσι, την ημέρα του γάμου της υποδύθηκαν τον Σρεκ και τη Φιόνα. Και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία…


Η Αμάντα και ο Νάθαν αποφάσισαν να κάνουν παραμυθένιο γάμο, προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό. Έμπνευση γι αυτούς αποτέλεσε μία φίλη τους, η οποία διαγνώστηκε με καρκίνο.

Το παραμυθένιο σκηνικό «έντυσαν» και οι καλεσμένοι, οι οποίοι υποδύθηκαν αγαπημένους ήρωες των κινουμένων σχεδίων.

«Θέλαμε να κάνουμε κάτι για όσους πάσχουν από αυτή την ασθένεια και να ευαισθητοποιήσουμε ακόμα περισσότερους προκειμένου να κάνουν εξετάσεις.» ανέφερε χαρακτηριστικά στη Dailymail ο γαμπρός.

«Πριν λίγους μήνες διαγνώστηκε η αδερφή μου με καρκίνο του μαστού. Βέβαια τώρα είναι μια χαρά αλλά αυτό που μέχρι τώρα συνέβαινε στους άλλους, ήρθε και στο σπίτι μας. Δεν με ενδιέφερε καθόλου να βάλω νυφικό. Ήθελα απλά να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα για τους ασθενείς.» υποστήριξε η αδερφή της νύφης.






Ο Γέροντας Παίσιος μιλά για την οικογένεια....


Έλεγε ο γέρων Παίσιος. Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.

*****************
Είπε πάλι. Καλό είναι η οικογένεια να έχει τον ίδιο πνευματικό. Ο άντρας, η γυναίκα, τα παιδιά, αυτό βοηθά πολύ.

*****************
Ένας πιστός τον ρώτησε. Γέροντα, σήμερα πήραν βαθμούς τα παιδιά και είναι στεναχωρημένα. Κοίτα να δεις, σήμερα οι μεγάλοι θέλουν να παίρνουν πολλά λεφτά με λίγη δουλειά, και οι μικροί να παίρνουν μεγάλους βαθμούς, χωρίς διάβασμα. Και αν είναι δυνατόν να μην φεύγουν από την καφετέρια ή την ξυλοτέξ – πως το λένε – να παίρνουν ένα τηλέφωνο να ρωτούν τι βαθμούς τους έβαλαν. (γέλια).

*****************
Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παϊσιο. Γέροντα σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί σκέφτονται σε τι είδος κόσμο θα φέρουν το παιδί τους. Μόλυνση από τα χημικά, από τα πυρηνικά, ζωή γεμάτη άγχος, άγρια κοινωνία, πόλεμοι, πεινά, σκοτωμοί, βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές…

Αν είμαστε κιόλας στον καιρό του Αντίχριστου σκέφτομαι και εγώ μήπως δεν αξίζει κανείς να παντρεύεται και να κάνει παιδία. Όχι, Θανάση δεν είναι έτσι!…….. Οι χριστιανοί στο καιρό των διωγμών δεν παντρεύονταν; Και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν!! Είχαν την ελπίδα τους στηριγμένη στο Χριστό …όχι στους ανθρώπους.

Είναι ολιγοπιστία αυτός ο λογισμός. Ο Θεός σε μια στιγμή μπορεί να τα διορθώσει όλα. Να σβήσει όλα τα στραβά. Κάνουν οι άνθρωποι σχέδια …έχει και Θεός τα δικά Του. Να ήξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει … Δεν τον άφησε ο Θεός …του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνει ο διάβολος, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Μην ανησυχείς!

*****************



Ρώτησε κάποιος. Γέροντα είναι μερικά ζευγάρια που ενώ θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για να βολεύεται και κανένα ορφανό …τους έδωσε και ο Θεός ένα δικό τους μετά!

*****************
Είπε πάλι. Σήμερα τον ζαλίζουν τον άνθρωπο. Τα χτυπάνε τα καημένα τα παιδιά από δω και από κει με διάφορες θεωρίες, τα πιάνει μετά φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά και την διασκέδαση. Αλλά αυτή η κοσμική διασκέδαση προσθέτει άγχος. Βλέπεται από αυτή την ζωή κανείς γεύεται σε κάποιο βαθμό την κόλαση ή τον παράδεισο αν ζει σύμφωνα με το θέλημα του θεού με την Εκκλησία.

*****************
Oι γονείς να προσέχουν στο σπίτι τι βιβλία, έχουν γιατί μπορεί να πέσουν στα χέρια των παιδιών και να πάθουν ζημιά. Στο σπίτι να έχεις μόνο χριστιανικά βιβλία.

*****************
Είπε πάλι. Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετα δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.




*****************
Έλεγε πάλι. Στα παιδία πρέπει να προσέχουμε πολύ τι τους λέμε. Γιατί έχουν μια απλότητα και τα πιστεύουν. Είναι και πολλά που έχουν μεγάλο φιλότιμο και παίρνουν τα λόγια των γονιών τους κατά γράμμα.

*****************
Ρώτησαν τον γέροντα. Σε αυτά τα παιδία που έχουν μπλέξει με την γιόγκα και με την μαγεία, πρέπει να τους το λέει κανείς ξεκάθαρα, από την αρχή ότι είναι διαβολικά αυτά η να τους το λέει σιγά – σιγά΄; Και ο γέρων απάντησε. Να τους το λέει κανείς, αλλά με καλοσύνη


πηγή 

Ἐρώτηση: Κωλύματα γάμου, ἀπό στ΄ ἢ δ'βαθμό συγγενείας ἐξ αἵματος;



Ἐρώτηση:
Ἡ 2320/1982 συνοδική Ἐγκύκλιος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, περιορίζει ("νερό στό κρασί" μας;) στόν δ΄ βαθμό συγγενείας ἐξ αἵματος τά κωλύματα γάμου, ἀπό στ΄ βαθμό πού ὁρίζει τό πηδάλιο (σ. 741, ἐκδ. ΑΣΤΗΡ,1976).
Στίς περιοχές τῆς Ἑλλάδος πού ὑπάγονται στήν δικαιοδοσία τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου (ὄχι "Νέες Χῶρες") τί ἰσχύει, ἡ 2320/1982 ἤ τά ὑπό τοῦ Πηδαλίου ὁριζόμενα;

Ἀπάντηση
Ἡ ἑρμηνεία τῶν ἐγκυκλίων τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ἐφεξῆς = ΔΙΣ) δὲν ἀποτελεῖ ἐν πρώτοις καθηκόντως ἁρμοδιότητά μας, ἑπομένως θὰ ἦταν κανονικώτερο νὰ ἀπευθύνεται κανεὶς ἀπευθείας στὸ ἴδιο τὸ ὄργανο ποὺ ἐξαπολύει τὶς ἐγκυκλίους, δηλαδὴ στὴν ἴδια τὴν ΔΙΣ, ἡ ὁποία καὶ νομιμοποιεῖται νὰ τὶς ἑρμηνεύει. Ὡστόσο, δυνάμεθα νὰ καταθέσουμε μία ἁπλῆ ἄποψη, στὸ πλαίσιο τοῦ δημοκρατικοῦ καὶ κανονικοῦ μας δικαιώματος ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων καὶ κρίσεων καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τῆς συλλογικῆς εὐθύνης τοῦ κάθε μέλους τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν τήρηση τῆς ἀκεραιότητας τῆς ὀρθῆς πίστεως, προβλεπομένης κανονικὰ καὶ συνταγματικά.
Ὁ ΣΤ΄ 54 ῥητὰ προβλέπει τὸ κώλυμα μέχρι τὸν ΤΕΤΑΡΤΟ βαθμό (πρῶτα ξαδέλφια). Μερικοὶ ἑρμηνευτὲς ἑρμηνεύουν τὸν κρίσιμο ὅρο "οἰκείᾳ ἐξαδέλφῃ" τοῦ ΣΤ΄54 διασταλτικὰ καὶ γιὰ δεύτερο ἐξάδελφο. Πρώτη ῥητὴ μαρτυρία γιὰ τὸν ἕκτο βαθμὸ ἀπαντᾶται στὴν Ἐκλογὴ τῶν Ἰσαύρων, ἕνα νομοθέτημα τῶν (εἰκονομάχων) αὐτοκρατόρων (741 μ. Χ.) Λέοντος Γ΄ (717 – 741) καὶ τοῦ γιοῦ του Κωνσταντίνου Ε (741 – 775). Ἔκτοτε (ὁ ἕκτος βαθμὸς) περνᾷ καὶ σὲ ἄλλα νομοθετικὰ ἔργα (Βασιλικά, 888 μ. Χ.), ποὺ προσλαμβάνουν τὶς προβλέψεις τῆς Ἐκλογῆς, ἐπίσης σὲ ἀποφάσεις συνόδων (ὄχι οἰκουμενικῶν, ἀλλὰ τῆς ἐνδημοῦσας ἤ τῆς πατριαρχικῆς), λ. χ. ἐπὶ Ἀλεξίου Στουδίτου τόν 11ο αἰ. φθάνοντας στὸν ἕβδομο βαθμό. Τὸ 1611 καταργήθηκε ὁ ἕβδομος βαθμός ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ ἐπανῆλθε, ὄχι μὲ νομοθετικὴ πράξη, ἀλλὰ θεωρητικά, μέσα ἀπὸ ἄλλες συλλογές, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τοῦ ΠΗΔΑΛΙΟΥ. Σχετικὰ ἔγραψε διδακτ. διατριβὴ ὁ (μακαρίτης πλέον) Κ. ΠΙΤΣΑΚΗΣ, δηλαδὴ γιὰ τὸ κώλυμα ἐξ αἵματος ἐκ πλαγίου στὸν ἕβδομο βαθμό, στὴν ὁποία ἐξετάζει δικαιοϊστορικὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς διαμόρφωσεως τοῦ κωλύματος μέχρι τὸν ἕβδομο βαθμό (ὑπ' ὄψιν ὅτι ἡ διατριβὴ τοῦ Κ. ΠΙΤΣΑΚΗ δὲν εἶχε ἀκόμη δημοσιευθεῖ, παρ' ὅτι ὅπως γράφει ὁ συγγραφέας στὸν πρόλογό του, προσπαθεῖ μὲ τὴν ἐργασία του νὰ συμβάλει στὴν προβληματολογία τῶν κωλυμάτων ποὺ προέκυψε στὴν ἐποχὴ τῆς συγγραφῆς, μὲ τὴν μεταρρύθμιση τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου τοῦ 1982/1983, ἑπομένως ἀξίζει νὰ τὴν μελετήσει κανείς).
Ἐδῶ τίθεται ἕνα ἑρμηνευτικὸ ζήτημα, διότι οἱ ἱεροὶ Κανόνες θέτουν τὸ κώλυμα στὸν τέταρτο, οὔτε κἂν στὸν ἕκτο βαθμό, ἐνῷ, ὅπως ἀναφέρθηκε, μὲ ἀποφάσεις μεταγενεστέρων συνόδων καὶ πατριαρχῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ κανονικὲς πραγματεῖες (λ. χ. τοῦ ΒΑΛΣΑΜΩΝΑ, 12ος αἰ.), τίθεται ὁ ἕκτος καὶ ὁ ἕβδομος βαθμός.
Σχετικὰ μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ καὶ τὸ ἐρώτημά σας θὰ μπορούσαμε νὰ τοποθετηθοῦμε ὡς ἑξῆς:

Δὲν θεωροῦμε ὅτι εἶναι σωστὴ ἡ ἔκφραση "νερὸ στὸ κρασί", γιὰ δύο λόγους: Πρῶτον, διότι, ὅπως ἀναφέρθηκε, οἱ αὐξημένης τυπικῆς ἰσχῦος ἱεροὶ Κανόνες (ἀλαθήτου κύρους) προβλέπουν μικρωτέρου βαθμοῦ κώλυμα γιὰ τὸ ἐν λόγῳ ζήτημα (συγγένεια ἐξ αἵματος ἐκ πλαγίου) καὶ εἶναι ἄλλο ὅτι μέσῳ μεταγενεστέρων διατάξεων φθάνουμε στὸν (ἐριζόμενο) ἕβδομο (ὄχι ἔκτο) βαθμό. Δεύτερον, διότι οὐσιαστικὰ ἡ Σύνοδος δὲν ἐλάττωσε τὸν βαθμὸ τοῦ κωλύματος, ἀλλὰ διατήρησε σὲ ἰσχὺ αὐτὸ ποὺ πρὶν τὴ μεταρρύθμιση ἴσχυε. Ἀλλὰ καὶ τὰ καινούργια ἄρθρα τῆς μεταρρύθμισης δὲν τροποποίησαν τὸ κρίσιμο ἄρθρο 1356, ποὺ καὶ στὸ παλαιὸ δίκαιο (πρὶν τὸ 1982/1983) προέβλεπε κώλυμα ἐκ πλαγίου ἐξ αἵματος μέχρι τὸν τέταρτο βαθμό. Οὐσιαστικὰ δηλαδὴ δὲν ἄλλαξε κάτι οὔτε καὶ στὸ πολιτικό, ἀλλὰ οὔτε καὶ στὸ ἐσωτερικὸ δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας (μὲ τὴν ἐν λόγῳ ἐγκύκλιο): τέταρτος βαθμὸς ἴσχυε πρὶν καὶ τέταρτος βαθμὸς ἰσχύει καὶ μετά. Ἡ ΔΙΣ τοποθετούμενη γιὰ ἄλλα ζητήματα ποὺ τροποποίησε ἡ μεταρρύθμιση, ἐπανεβεβαίωσε ἁπλῶς τὴν ἰσχὺ τοῦ προηγουμένου ἐσωτερικοῦ Της δικαίου γιὰ τὸ κώλυμα ἐκ πλαγίου ἐξ αἵματος.
Πρέπει νὰ προσεχθεῖ ὅτι στὴν ἐν λόγῳ ἀπόφαση τηροῦνται σὲ ἰσχὺ σημαντικὰ κωλύματα, ποὺ ἡ μεταρρύθμιση τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου κατήργησε, ὅπως τὸ κώλυμα τῆς καταχρηστικῆς ἀγχιστείας μέχρι τὸ δεύτερο βαθμό, τὸ κώλυμα ἐκ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, τῆς ἑτεροθρησκείας.
Ἐπισημαίνουμε, βέβαια, ὅτι ἡ ΔΙΣ γιὰ τὰ κωλύματα δὲν ἐπικαλεῖται ῥητὰ ἱεροὺς Κανόνες, ἀλλὰ ἀόριστα δέχεται τὴ συμφωνία τῶν Ἱερῶν Κανόνων μὲ τὰ ἄρθρα ποὺ ἀπαριθμεῖ. Αὐτὸ σημαίνει ταυτόχρονα βέβαια ὅτι δέχεται ὅτι οἱ ἱεροὶ Κανόνες δέχονται τὸν τέταρτο βαθμό, ὅπως καὶ τὸ σχετικὸ ἄρθρο τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα, στὸ ὁποῖο παραπέμπει ἡ Σύνοδος. Αὐτὸ θεωροῦμε ὅτι εἶναι πιὸ σημαντικὸ ζήτημα, καὶ ὄχι τόσο τὸ ἐὰν μειώνεται τὸ κώλυμα στὸν τέταρτο βαθμό. Σύμφωνα μὲ τὸν ὁμότιμο καθηγητὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δικαίου Σπ. Τρωιάνο ἡ ΔΙΣ ὁδηγήθηκε στὴν ἐν λόγῳ ἀπόφαση θεωρώντας ὅτι οἱ προβλέψεις τῶν ἄρθρων τοῦ ἀστικοῦ κώδικα, ποὺ τήρησε σὲ ἰσχὺ γιὰ τὸ δίκαιό Της «στηρίζονταν στὶς σχετικὲς μὲ τὶς προϋποθέσεις τοῦ γάμου ἐπιταγὲς τῶν ἱ. κανόνων καὶ στὶς ἄλλες συναφεῖς διατάξεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς νομοθεσίας» (Παραδόσεις ἐκκλησιαστικοῦ δικαίου, ἐκδ. Ἀντ. Σάκκουλα, Ἀθήνα – Κομοτηνὴ 19842, σσ. 353 – 354).
Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης δὲν ἐντοπίσαμε στοιχεῖο ποὺ νὰ συνιστᾷ διαφοροποίηση ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω (πρβλ. τὸ ἄρθρο 76 τοῦ Κ. Χ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης), παρόμοια καὶ γιὰ τὶς Μητροπόλεις τῶν Δωδεκανήσων (ν. 510/1947 καὶ ν. 671/1943 ἄρθρα 50-55).
πηγή

Περί εγγάμων που θέλουν να προσέλθουν στη μοναχική ζωή (Άγιος Μάξιμος Γραικός)


«…Επί πλέον ας μάθει ο άνθρωπος αυτός ότι η μοναχική ζωή, σ’ αυτόν που την επιθυμεί, δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιμελής τήρησις των σωτηρίων εντολών του θείου και προσκυνητού Ευαγγελίου του Χριστού, τουτέστιν κάθε δικαιοσύνη, κάθε έλεος και ευσπλαχνία και ανυπόκριτη αγάπη, ταπείνωσις καρδίας, πραότης, σωφροσύνη, περιφρόνησις του πλούτου του απολυμένου, της κοσμικής δόξης και τιμής και κενοδοξίας και απόρριψις κάθε πλεονεξίας.

Διότι αν κατορθώση αυτές τις αρετές στην κοσμική ζωή, με τρόπο ευάρεστο στον Θεό, δεν είναι μακρυά από την μοναχική πολιτεία.

Αυτός πάλι που φορά τα μοναχικά ενδύματα, εάν καταφρονή τις εντολές του Σωτήρος και τις παραδόσεις των Πατέρων, βαδίζει και πολιτεύεται απρεπώς και αναξίως προς αυτά (τα ενδύματα) μεθώντας πάντοτε και τρώγοντας αχόρταγα και φιλαργυρώντας πλεονεκτικά και τοκογλυφώντας με δόλο, ένας τέτοιος μόνο στα ρούχα διαφέρει από τον απλό λαϊκό, σύμφωνα με τον αποστολικό λόγο: «η περιτομή ουδέν έστι, αλλά η τήρησις εντολών του θεού» (Α΄ Κορ. 7, 19).

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Κοινή πνευματική ζωή της οικογένειας

Γράφει ο Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης


Ο εν τω κόσμω πιστός και τα μέλη της οικογένειας στην οποία ανήκει θα πρέπει να λειτουργούν ως μέλη μιας «κατ’ οίκον Εκκλησίας». Η οικογένεια είναι μία μικρή Εκκλησία. Θα πρέπει τα μέλη της, κατά μίμηση της μοναστικής Ενορίας, να καλλιεργήσουν την κοινή λειτουργική ζωή, την νηστεία, την φιλανθρωπία, την απλότητα και αφελότητα, την ανιδιοτελή αγάπη, την κοινή προσευχή μέσα στο σπίτι καθώς και την πνευματική συμμελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατερικών συγγραφών.
Ο συμπνευματισμός, η φιλόθεος αδολεσχία και η κοινή προσευχή καλό είναι να γίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και σε καθορισμένες ώρες που να μπορούν όλοι να συμμετέχουν. Τα μικρά παιδιά ας συμμετέχουν για λιγότερο χρόνο. Η νηστεία επίσης προσαρμόζεται από τον Πνευματικό ανάλογα με τις δυνατότητες και την ηλικία του καθενός.
Πρέπει να τονιστεί ότι η κατήχηση των παιδιών από τον πατέρα που έχει και την συμπαράσταση της μητέρας, καθώς και η κοινή τράπεζα το μεσημέρι και το βράδυ είναι πρακτικές που έχουν καίρια σημασία για.... την πνευματική πρόοδο των μελών της οικογένειας και την εν Χριστώ ενότητά τους.
Η κοινή προσευχή ας γίνεται τουλάχιστον το πρωί, το βράδυ (το Απόδειπνο) καθώς και στο γεύμα και στο δείπνο (πριν και μετά). Υπάρχουν στα συνήθη προσευχητάρια οι τυποποιημένες προσευχές πριν και μετά το φαγητό τις οποίες καλό είναι να τις γνωρίζουν όλα τα μέλη της οικογένειας και να τις απαγγέλουν. Πολύ βοηθητικό για την οικογένεια είναι να έχουν όλα τα μέλη της τον ίδιο Πνευματικό οδηγό, στον οποίον να εξομολογούνται τακτικά.
Το κορυφαίο γεγονός στην χριστιανική οικογένεια είναι η Θεία Κοινωνία στην οποία όλοι, με την ευλογία του Πνευματικού, θα πρέπει να μετέχουν πολύ συχνά.
«Φύλακας άγγελος της οικογενείας» δίδασκε ένας αγιασμένος σύγχρονος Αγιορείτης «είναι η άσκηση. Όταν λέµε άσκηση εννοούµε τη λειτουργική ζωή της οικογενείας. Χωρίς την Εκκλησία δεν µπορεί να διατηρηθεί η οικογένεια. Η οικογένεια πρέπει να έχει τον Πνευµατικό της σαν τον οικογενειακό της γιατρό. Όταν είναι υπό την παρακολούθηση του Πνευµατικού λύνονται όλα τα προβλήµατα και οι σύζυγοι αλληλοκατανοούνται.
Η πνευµατική αγάπη ανέχεται και τα αρνητικά στοιχεία του άλλου. Δεν επιµένει εγωϊστικά να εκπληρώνονται όλα τα θελήµατά του. Η νηστεία, η προσευχή και η Θεία Λειτουργία αγιάζουν τα παιδιά και τους συζύγους. Η καλυτέρη πρακτική άσκηση είναι οι µετάνοιες.
Η µεγαλύτερη όµως άσκηση και ευλογία στην οικογένεια είναι η συµµετοχή στην Θεία Κοινωνία. Πρέπει να εγκρατεύεστε και να ρυθµίζετε έτσι την ζωή σας, ώστε µε την ευλογία του Πνευµατικού σας να µπορείτε τακτικά να κοινωνάτε Σώμα και Αίμα Χριστού. Όταν το επιτύχετε αυτό δεν ζείτε σαρκικά, αλλά πνευµατικά και η Χάρις του Θεού αναπαύεται επάνω σας. Το πρόβληµα στην οικογένεια προέρχεται από τον σαρκικό τρόπο ζωής, διότι σκοτίζεται ο νους και αρχίζει η εµπάθεια και ο εγωϊσµός.
Όταν µάς κατευθύνει µόνο το σώµα κάνουµε πολλά λάθη.
Αλλάζουν όµως τα κριτήρια όταν υπάρχει άσκηση και η βίωση της χριστιανικής ζωής. Τότε υπάρχει ευλογία και χαρά στην οικογένεια. Ο Χριστός µάς τα δίνει όλα τα αγαθά και είναι όλα ευλογηµένα. Είναι κρίµα να µην αγαπάτε την οµορφιά και την ζεστασιά που φέρνει ο Χριστός στην οικογένεια!».
Πολύ βοηθητικό για τα μέλη της χριστιανικής οικογένειας είναι το να εκμεταλλεύονται τις διάφορες πνευματικές ευκαιρίες, να παρακολουθούν τις διαλέξεις-κηρύγματα του Πνευματικού τους και άλλων αγιασμένων προσωπικοτήτων.
 Επίσης συντελούν πολύ στην πνευματική πρόοδο οι επισκέψεις σε Μοναστήρια και ο σύνδεσμος μικρών και μεγάλων με Γέροντες και Γερόντισσες. Ιδιαίτερα τα παιδιά πολύ βοηθούνται όταν αναπτύξουν πνευματική φιλία με καλούς μοναχούς, τα αγόρια και εξαγιασμένες μοναχές τα κορίτσια.
 Η αλληλοσυμβουλευτική που αναπτύσσεται μεταξύ των νέων δεν βοηθεί, αντίθετα τους βλάπτει πολύ. Η επικοινωνία με αγιασμένους μοναχούς μπορεί να την υποκαταστήσει πολύ επιτυχημένα.
Παράλληλα με την οικογενειακή Πνευματική ζωή ο ποιμένας της κοσμικής Ενορίας οφείλει ιδιαίτερα να μεριμνήσει ώστε να δημιουργηθεί στην Ενορία μία ακμάζουσα λατρευτική ζωή.


Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: «Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) που συν Θεώ θα εκδοθεί σύντομα.

Τα απρόοπτα του γάμου...

Ερώτηση:Όταν συμπέσει κηδεία μέσα στο σπίτι που ετοιμάζεται για γάμο, τί γίνεται;  

Και το ερώτημα αυτό πολλές φορές το αντιμετωπίζει η Εκκλησία μας.
Οι άνθρωποι χωρίς να γνωρίζουν τι γίνεται και σ' αυτήν την περίπτωση, αντί να ρωτήσουν τους πνευματικούς ταγούς, που είναι οι ιερείς μας και κυρίως οι πνευματικοί εξομολόγοι, δέχονται τέτοιου είδους συμβουλές από προληπτικές και δεισιδαίμονες γυναίκες, που ποτέ δεν ομιλούν με πνεύμα Θεού, γιατί δεν κατέχουν τη θεολογία της Εκκλησίας μας, με αποτέλεσμα να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα μέσα στα σπίτια, παρά να δίνουν λύσεις.

Εν προκειμένω θα ήθελα να σημειώσω, ότι όλα όσα συμβαίνουν μέσα στη ζωή μας είναι καλοδεχούμενα. Οι πιστοί μας δεν πρέπει να θεωρούν τον θάνατο ως κάτι κακό.

Ο θάνατος σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία θεωρείται κοίμηση. Κάνεις από τούς τεθνεώτες που φεύγει απ' αυτή τη ζωή δεν χάνεται, δεν εξαφανίζεται, αλλά ζει μέσα στην ουράνια κατοικία του Θεού.
Για τον λόγο αυτό μέσα στον ορθόδοξο ναό τελούνται συνεχώς και αδιαλείπτως όλα τα μυστήρια και οι ακολουθίες, χωρίς να ειδικεύεται κάποιος ναός σε ναό γάμων ή βαπτίσεων ή κηδειών ή μνημοσυνών.

Όλα τελούνται μέσα στο ναό και με εναλλαγές και την ίδια ήμερα, που ο κληρικός τελεί μια κηδεία, την ίδια ήμερα τελεί γάμο, ακολούθως τελεί βάπτιση, μετά κάτι άλλο. Αυτό δείχνει και μόνο με μια απλή σκέψη, το πως η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αντιμετωπίζει όλες τις περιπτώσεις της ζωής των πιστών της. Για το λόγο αυτό σε σπίτι που ετοιμάζεται να τελέσει γάμο, εάν συμπέσει κηδεία, λόγο του αιφνίδιου και ξαφνικού της περιστάσεως, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Θα έλεγα μάλιστα ότι σε σπίτι που έχει κάνει τόσες και τόσες προετοιμασίες για το γάμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι κρίμα να αναβληθεί το μυστήριο του γάμου λόγω πένθους. Το πένθος δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως κάτι που φέρνει το σταμάτημα της ζωής.

Η πίστη μας, μας διδάσκει πως του θανάτου ακολουθεί ή Ανάσταση, που είναι η χαρά, η ζωή και η ευτυχία. Για τον λόγο αυτό σε περιπτώσεις που συμβαίνει κατά την ώρα της προετοιμασίας του γάμου να επέρχεται ξαφνικά ένας θάνατος, να μην μπαίνουν στον πειρασμό οι μελλόνυμφοι και αναβάλλουν το γάμο τους. Στο επιχείρημα, που θα το χαρακτήριζα «γαιώδες», ότι πολλοί εκ των γειτόνων ή της ευρύτερης κοινωνίας που ζείτε θα σας κακοχαρακτηρίσουν γι' αυτό που θα κάνετε, δηλ. το να τελέσετε γάμο μετά την κηδεία, θα έλεγα ως επιχείρημα να σκέπτεσθαι μάλλον ποιο είναι το θέλημα του Θεού και όχι ποιες είναι οι διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις και κανόνες των ανθρώπων.

Πάνω από το θέλημα των ανθρώπων είναι η φοβερά κρίση του Θεού, που είναι πάντα προς το συμφέρον του ανθρώπου. Δυστυχώς, κάποιοι χριστιανοί μας δεν σκέπτονται το Θεό και σ' αυτήν την όντως δύσκολη περίσταση της ζωής τους και καταφεύγουν στο τί θα πουν οι συνάνθρωποι τους, γι’ αυτό που πρέπει και ορίζει η αγία μας Εκκλησία να πράξουν.

Τελειώνω με μια πνευματική σύσταση, αγαπητά μου παιδιά, σε όποια περίσταση της ζωής σας αντιμετωπίσετε κάποιο πρόβλημα, κάτι παρόμοιο με το συγκεκριμένο ερώτημα που ασχολούμαστε, να μην απευθύνεστε σε ανθρώπους που δεν έχουν πνεύμα Θεού ούτε γνωρίζουν καλά τα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Μην εμπιστεύεσθε ανθρώπους πού τους βλέπετε έστω τακτικά να εκκλησιάζονται στην Εκκλησία μας και τούς ζητάτε τη γνώμη τους για θέματα πνευματικά.
Όσο πνευματικός και να 'ναι ο συνάνθρωπος μας, θα πρέπει τα ερωτήματα και τις τυχόν απορίες σας να τις θέτετε υπόψιν των πνευματικών πατέρων της Εκκλησίας μας, δηλ. στους ιερείς μας, οι όποιοι και θα λογοδοτήσουν εν ήμερα Κρίσεως, για κάθε ψυχή πού αναλαμβάνουν στο πετραχήλι τους. 


πηγή

Νύφη στα 10, μητέρα στα 13, χήρα στα 14: Σήμερα είναι 38 ετών και μάχεται κατά του γάμου παιδιών

Τον γύρο του κόσμου κάνει η συγκλονιστική ιστορία της 38χρονης Alemtsahye Gebrekidan από την Αιθιοπία, η οποία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη φρικτή παράδοση της χώρας της, όπου τα παιδιά παύουν να είναι παιδιά... Ηταν μόλις 10 ετών όταν η Alemtsahye παντρεύτηκε παρά, φυσικά, τη θέλησή της με ένα 16χρονο αγόρι. Στα 13 της έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι. Ωστόσο, ένα χρόνο αργότερα έμελλε να αποκτήσει έναν «νέο» τραγικό τίτλο. Αυτό της χήρας. Ο άνδρας της σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια εμφυλίου στην Αιθιοπία.
«Επαιζα με τις φίλες μου όταν η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε ότι θα παντρευτώ. Εκείνη τη στιγμή η ζωή μου καταστράφηκε», εξομολογείται στη Daily Mail η 38χρονη σήμερα Alemtsahye.

Η τραγική ιστορία της Alemtsahye που έμελλε να της στιγματίσει τη ζωή της «γέννησε» μία επιθυμία: Να στραφεί με κάθε τρόπο κατά των γάμων των παιδιών.

Ετσι, σήμερα ζει μόνιμα στη Βρετανία και έχει ξεκινήσει μία εκστρατεία κατά της φρικτής αυτής παράδοσης που αναβιώνει σε πολλές χώρες του πλανήτη.

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

ΓΕΡΩΝ ΕΛΛΙΣΑΙΟΣ. ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ.





Για αυτό μην νομίζετε ότι δεν προσεύχεστε.

Προσεύχεστε καθημερινά

 γιατί και μόνο που έχετε

αποφασίσει να αφιερώσετε τον εαυτό σας

στον Θεό μακριά, ενάντια στο

 κοσμικό φρόνημα τότε

να ξέρετε ότι αυτό αποτελεί προσευχή.

 Αυτή είναι προσευχή.

Προσευχή είναι που γίνομαι

εγώ μοναχός αφιερώνω τον

εαυτό μου στο Θεό αυτό

 είναι προσευχή.

Προσευχή κάνετε που

αφιερώνεται τον εαυτό σας

στην εκκλησία και
στη θυσία προς τον άλλο

 μέσα στο γάμο.

Ένας που παντρεύεται λοιπόν

στον έγγαμο βίο είναι πρότυπο

είναι επιστροφή ο γάμος

στην παλιά κατάσταση

δηλαδή στον Παράδεισο.

Προσευχή είναι να αφιερώνει

τον εαυτό του στον έγγαμο βίο

γιατί τι κάνει.

Αφιερώνει τον εαυτό μέσω

ενός ανθρώπου στην θυσία

για τον άλλο . 

Κανείς δεν μπορεί να

ξεχωρίσει το κοσμικό η τον

 μοναχό γιατί μονάχος τι είναι;

 Μονάχος είναι η επιστροφή

 στην πρώτη κατάσταση

δηλαδή στο παράδεισο χωρίς

συμβιβασμούς. 

Πουλάμε την

ελευθέρια μας στο Θεό


γιατί ο Θεός είναι η ελευθέρια μας.