.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ "ΚΟΥΜΑΝΤΟ" ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ;

1Αν η γυναίκα εργάζεται εξίσου με τον άνδρα, τότε πάλι καταργείται η δικαιοσύνη, επειδή η γυναίκα στην οικογένεια, παράλληλα με την εργασία, βαστάζει και άλλα βάρη, επιπρόσθετα καθήκοντα, επειδή ακριβώς αυτή είναι η μητέρα των παιδιών. Θα νόμιζε κάποιος ότι, επειδή η γυναίκα βαρύνεται από μεγαλύτερες ευθύνες και ασκεί πολυπλοκότερο ρόλο, σε αυτήν πρέπει να ανήκει το προνόμιο να «κατευθύνει» την οικογένεια. Ασφαλώς κάποιος πρέπει να κατευθύνει την οικογένεια, όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο καθίδρυμα. Έτσι, σε πολλές οικογένειες ανακύπτει η πάλη για εξουσία, που πολύ συχνά γίνεται καταστροφική για την οικογένεια. Συνεπώς, όπου και αν στρέψουμε τήν προσοχή μας, παντού βλέπουμε υπερβολικά πολύπλοκα προβλήματα, και δεν πλησιάσαμε ακόμη στην επίλυσή τους.


Έκανα τις λίγες αυτές παρατηρήσεις, για να δω τα πράγματα έτσι όπως τα βλέπει η πλειονότητα των ανθρώπων. Νομίζω όμως ότι εμείς ως χριστιανοί βλέπουμε ακόμη και εκείνα που οι άλλοι δεν προσέχουν. Θεωρούμε ότι το σπουδαιότερο θέμα γενικά για κάθε άνθρωπο είναι το ερώτημα: Τί είναι ο άνθρωπος; Ποιός είναι ο προορισμός του; Γιατί και για ποιό λόγο εμφανίστηκε στον κόσμο; Ποιός σκοπός υπάρχει μπροστά του; Ποιό είναι το νόημα της υπάρξεώς του; Αν δεν απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ούτε σε ένα επίπεδο. Είναι αδύνατον για παράδειγμα να επιτύχουμε αληθινά δίκαια δομή της κοινωνίας χωρίς τη γνώση αυτή. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της κρατικής οργανώσεως, αν δεν έχουμε απάντηση στο κύριο αυτό ερώτημα.

Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται με άσκοπη περιδίνηση, παράλογους πολέμους, άδικη καταπίεση του ισχυρού επάνω στον ασθενή, όπως βλέπουμε στο ζωικό κόσμο. Συνεπώς, τί είναι ο άνθρωπος; Τήν απάντηση στο ερώτημα αυτό την παίρνουμε από την Άγια Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γέν. 1,27). Και λίγο πιο κάτω διαβάζουμε: «Έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γέν. 2,7).

Αν λοιπόν ο Θεός δημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα ως ενιαία ανθρωπότητα, τότε είναι φυσικό ότι το θέμα της σχέσεως μεταξύ ανδρός και γυναικός ήταν και θα είναι πάντοτε ένα από τα σπουδαιότερα ζωτικά θέματα. Αν στρέψουμε την προσοχή μας στα φυσικά χαρίσματα της γυναίκας και τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα τους στον άνδρα, θα δούμε από την μακρόχρονη πείρα ότι τα χαρίσματα αυτά είναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ενώ κάποτε γίνονται συμπληρωματικά το ένα του άλλου. Γνωρίζουμε επίσης από την ιστορία και από την Αγία Γραφή ότι στην Ανατολή, όπου γεννήθηκαν όλες οι μεγάλες θρησκείες, η κυριότητα του άνδρα επάνω στη γυναίκα ήταν υπερβολικά ισχυρή. Η γυναίκα στη συνείδηση της Ανατολής ήταν κατά κάποιο τρόπο κατώτερο ον. Ακόμη και στο Ευαγγέλιο βλέπουμε παρόμοια χωρία, όπως για παράδειγμα: «ΟΙ δε εσθίοντες ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών και παιδίων» (Ματθ. 14,21). Ελάμβαναν οπ’ όψιν μόνο τους άνδρες, ενώ τις γυναίκες ούτε καν τις μετρούσαν. Αλλά αυτό δεν το βλέπουμε μόνο στην Ανατολή.

Έτυχε να διαβάσω, όταν ήμουν νέος, κάποιες στατιστικές που έκαναν μερικοί Γερμανοί μορφωμένοι άνθρωποι για τον ρόλο του άνδρα και τον ρόλο της γυναίκας στην ιστορία του πολιτισμού. Οι πολυμαθείς αυτοί Γερμανοί παρουσίαζαν τα κατορθώματα του άνδρα ως άκρως σημαντικά (παρομοιάζοντας τα ως όρη υψηλά), ενώ από τα κατορθώματα της γυναίκας σημείωναν μόνο μερικά που ούτως ή άλλως γράφτηκαν στην ιστορία του πολιτισμού.

Μου φαίνεται ότι η παρεξήγηση αυτή εμφανίστηκε ως συνέπεια της απώλειας της συνειδήσεως εκείνης, που περιέχεται στη Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27). Αυτό το ξεχνούν όχι μόνο οι άνδρες, αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες. Για να διορθώσουμε λοιπόν τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδά της, αρχίζοντας από την οικογένεια, οφείλουν οι γυναίκες να ανυψωθούν με το πνεύμα και να φανερώσουν στον κόσμο την αυθεντική αξία τους, τον υψηλό ρόλο τους. Για την χριστιανική Εκκλησία το θέμα του ρόλου της γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκώς οξύτερο.

Βλέπουμε ότι στις χώρες όπου ο άθεος κομμουνισμός διεξάγει ανοικτή πάλη εναντίον της Εκκλησίας με την εφαρμογή κάθε είδους εκβιασμών, διασώζει την Εκκλησία η ανδρεία των γυναικών, η αυτοθυσία τους, η ετοιμότητά τους για κάθε είδους παθήματα. Παντού παρατηρούμε ότι οι γυναίκες στις Εκκλησίες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό. Μπορούμε να πούμε ότι στις Εκκλησίες κατά τις ακολουθίες οι γυναίκες συνιστούν την πλειονότητα, κάποτε τα τρία τέταρτα, κάποτε όμως και περισσότερο. Αν τώρα όλες οι γυναίκες αποχωρούσαν από την Εκκλησία, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρχει, γιατί οι άνδρες που εκπληρώνουν υψηλή ποιμαντική διακονία, κατέχοντας υψηλές ιεραρχικές θέσεις, θα έμεναν ολιγάριθμοι και, με απλά λόγια, θα ήταν γι’ αυτούς από υλικής πλευράς αδύνατον να διατηρήσουν την Εκκλησία.

Συνεπώς ο ρόλος της γυναίκας στην Εκκλησία είναι μεγάλος, και όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε το φαινόμενο αυτό. Στη χριστιανική μας διδασκαλία για τον άνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, η γυναίκα παρουσιάζεται στο ίδιο ακριβώς μέτρο ως άνθρωπος, όπως και ο άνδρας. Οι δυνατότητες της διακονίας της μέσα στην ιστορία είναι απεριόριστες. Το γεγονός ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε από γυναίκα καταδεικνύει ότι η γυναίκα δεν είναι καθόλου μειωμένη ενώπιον του Θεού.

Aποσπάσματα από: Αρχιμ. Σωφρονίου, Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, 2010

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Το ξέρατε;Οι μονογαμικοί κάνουν εξυπνότερα παιδιά!


Κάσσι Φιλιππιτζή

Νέα έρευνα αποκαλύπτει τα πάντα για τη μονογαμία

Οι άνθρωποι έγιναν μονογαμικοί για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από το να χάσουν τη ζωή τους από τα άλλα αρσενικά που τα περιτριγυρίζουν και τελικά αυτό φάνηκε να έχει ακόμα πιο καλό αποτέλεσμα: έκανε τα παιδιά έξυπνα, λένε οι επιστήμονες.

Μια ομάδα από το Λονδίνο, το Μάντσεστερ, την Οξφόρδη και το Όκλαντ μελέτησε τις συνήθειες ζευγαρώματος των πιθήκων και ανακάλυψε ότι οι μητέρες καθυστερούν να ζευγαρώσουν, όταν μεγαλώνουν τα παιδιά τους.

Στις μη-μονογαμικές κοινωνίες, τα αντίπαλα αρσενικά προσπαθούν να σκοτώσουν τα παιδιά προκειμένου να κάνουν το θηλυκό να ζευγαρώσει πιο άμεσα.

Ωστόσο, σε κοινωνίες όπου ο σύντροφος είναι ένας και μένει μαζί τους, τα αρσενικά είναι πιο πιθανό να φροντίσουν τα παιδιά τους και να θέλουν να τα προστατεύσουν, πράγμα που οδηγεί σε πιο έξυπνα και πιο καλοαναθρεμμένα παιδιά.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτό αποτελεί «απόδειξη» ότι η προστασία των απογόνων είναι ο κύριος λόγος για να είναι μονογαμικός και ο άνθρωπος.

Μια ομάδα από το University College του Λονδίνου, συνεργάστηκε με ερευνητές από τα πανεπιστήμια του Μάντσεστερ, της Οξφόρδης και του Όκλαντ για να συγκεντρωθούν τα δεδομένα σε 230 είδη.

Δημιούργησαν ένα οικογενειακό δέντρο προκειμένου να ανακαλύψουν αν οι διαφορετικές συμπεριφορές έχουν εξελιχθεί μαζί μέσα στα χρόνια, και αν ναι, ποια από αυτές εξελίχθηκε πρώτα.

Αυτό τους επέτρεψε να καθορίσουν το χρονοδιάγραμμα του «γνωρίσματος της εξέλιξης».

Ανακάλυψαν ότι τα υψηλά επίπεδα των αρσενικών που σκοτώνουν τα παιδιά τους οδήγησε τις ομάδες να στραφούν από το πολυγαμικό σύστημα ζευγαρώματος στο μονογαμικό.

Στη συνέχεια, όταν η μονογαμική κοινότητα ιδρύθηκε, οι πατέρες και οι μητέρες άρχισαν να μοιράζονται τα καθήκοντα φροντίδας και όχι τις γυναίκες τους, οι οποίες είχαν αφιερωθεί στην ανατροφή των μικρών.

Μετά την εμφάνιση της μονογαμίας, τα αρσενικά είναι πολύ πιο πιθανό να φροντίσουν και να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Με το να μένουν μαζί, το αρσενικό προσφέρει προστασία στο παιδί.

Μπορεί επίσης να μοιραστεί το βάρος της φροντίδας των παιδιών και αυτό μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη του ευφυών παιδιών, σύμφωνα με την ίδια μελέτη.

Είναι η πρώτη έρευνα που αποκαλύπτει αυτή την εξελικτική πορεία, την οποία οι συγγραφείς λένε ότι έχουν «πειστικά» αποδείξει.

Ο Dr Kit Opie, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, έγραψε στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences: «Είναι η πρώτη φορά που οι θεωρίες για την εξέλιξη της μονογαμίας ελέγχθηκαν τόσο συστηματικά, μελέτη που έδειξε ότι τελικά η παιδοκτονία είναι ο οδηγός της μονογαμίας. Πλέον δεν μπορεί να λεχθεί κάτι άλλο πάνω στην προέλευση της μονογαμίας στα θηλαστικά». 
πηγή

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ονειρο ζωής για τους ξένους ένας γάμος στη Σαντορίνη - 1.000 ζευγάρια κάθε χρόνο λένε το «ναι» με φόντο την Καλντέρα

 Ρομαντική και φλογερή μαζί, η προικισμένη Σαντορίνη καθιερώνεται στη συνείδηση των ξένων ως το ιδανικό νησί για να παντρευτεί κανείς. Δεν είναι τυχαίο ότι με θέα την Καλντέρα παντρεύονται κάθε χρόνο περισσότερα από 1.000 ζευγάρια. Η ιταλική έκδοση της Huffington Post φιλοξενεί εκτενές άρθρο για τις ομορφιές της Σαντορίνης, γι' αυτό που την κάνει όνειρο ζωής για πολλά ζευγάρια, είτε για να παντρευτούν, είτε για να περάσουν το μήνα του μέλιτος στη σκιά του ηφαιστείου. Το ρεπορτάζ διανθίζεται από υπέροχες φωτογραφίες. 

Σύμφωνα με την Γκρέις Γουίλσερ, διοργανώτρια γάμων σε βρετανικό πρακτορείο που οργανώνει γάμους στο εξωτερικό, τα ζευγάρια επιλέγουν τη Σαντορίνη για την καταπληκτική θέα, τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα και για να κλέψουν τις εντυπώσεις αυτή την ιδιαίτερη μέρα. «Έχω οργανώσει προσωπικά, περισσότερους από 150 γάμους εκεί και όλοι υπήρξαν πάντα ευτυχείς που επέλεξαν αυτό το μέρος ως προορισμό του γάμου τους, ιδιαίτερα εκείνοι που δεν είχαν ποτέ επισκεφτεί το νησί και έμειναν κατάπληκτοι από την ομορφιά του. Επίσης, πολλά ζευγάρια επιστρέφουν στη Σαντορίνη για την επέτειο του γάμου τους αφού έχουν μείνει καταγοητευμένοι από τη μοναδικότητα της», λέει στη Huffington η Γκρέις Γουίλσερ. Οσοι διαλέγουν τη Σαντορίνη για το γάμο τους είναι νέοι επαγγελματίες μεταξύ 25 και 40 ετών, στον πρώτο τους γάμο, δηλαδή όχι διαζευγμένοι και διαθέτουν έναν προϋπολογισμό μεταξύ 7 – 9.000 ευρώ. ΚΙ αυτό «παρότι το νησί παραμένει ένα από τα ακριβότερα των Κυκλάδων», αναφέρει το δημοσίευμα. Υπάρχουν τουλάχιστον δέκα εξειδικευμένα πρακτορεία που ασχολούνται αποκλειστικά από την προετοιμασία των απαραίτητων εγγράφων για τον γάμο στην Ελλάδα, μέχρι την οργάνωση της παραμικρής λεπτομέρειας της τελετής και της δεξίωσης που ακολουθεί στη Σαντορίνη. Σύμφωνα με την Γκρέις Γουίλσερ, η καλύτερη εποχή για να παντρευτεί κανείς στη Σαντορίνη είναι ο Ιούνιος, «χωρίς την αποπνικτική ζέστη του κατακαλόκαιρου αλλά με κανονικές θερμοκρασίες που επιτρέπουν την ολοήμερη παραμονή στη θάλασσα πριν το ρομαντικό δείπνο απολαμβάνοντας ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα με θέα το αρχιπέλαγος των Κυκλάδων». 





Πηγή

Γυναίκα δίνει 10.000 σε όποιον της βρει… γαμπρό!

Μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολο για κάποιον να βρει την αληθινή αγάπη αλλά μια γυναίκα από το Σαν Φρανσίσκο φαίνεται όχι μόνο να έχει μια παρόμοια δυσκολία αλλά να μη σκέφτεται και καθόλου τα χρήματα. Αντί, λοιπόν, να ψάξει από μόνη της τον γαμπρό έστειλε ένα e-mail σε όλους τους διαδικτυακούς φίλους της λέγοντας ότι θα δώσει 10.000 δολάρια τη μέρα του γάμου της σε εκείνον που θα της βρει έναν άντρα για να την παντρευτεί.
perierga.gr - Γυναίκα δίνει 10.000 σε όποιον της βρει... γαμπρό!
«Αποφάσισα να σου στείλω, φίλε μου, αυτό το e-mail ξεκινώντας ένα επιθετικό σχέδιο δράσης προκειμένου να μη μείνω στο ράφι. Αναγνωρίζοντας δύο πράγματα που είναι σημαντικά σε αυτό το σχέδιο: (1) ένα μεγάλο ποσοστό γάμων είναι αποτέλεσμα γνωριμίας από φίλους και (2) οι περισσότεροι άνθρωποι δεν δίνουν πολλή σημασία στο να γνωρίσουν κάποιον ελεύθερο φίλο τους σε έναν άλλον. Το να με γνωρίσετε βέβαια σε έναν φίλο σας δεν θα είναι και η πρώτη σας προτεραιότητα γι’ αυτό και εγώ θα προσδώσω σε αυτό το σχέδιο λίγο σασπένς και ενδιαφέρον παραπάνω. Θα προσφέρω μια χρηματική επιβραβευση σε αυτόν που θα μου γνωρίσει το μελλοντικό σύζυγό μου και θα το κάνω εγώ η ίδια τη μέρα του γάμου μας. 10.000 δολάρια σε μετρητά θα είναι το βραβείο σου για την ευτυχία μου«, καταλήγει το παράξενο μήνυμα.
Και συνεχίζει με το πρόγραμμα:
«Βήμα 1: Μου κανονίζεις το ραντεβού.
Βήμα 2: Παντρεύομαι αυτόν τον άνδρα.
Βήμα 3: Σου δίνω 10.000 δολάρια τη μέρα του γάμου«….
Ήδη έχει 100 και πλέον ραντεβού να διαχειριστεί!

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Θα παντρευόσασταν μετά από αυτό;



Ένα πρωτοφανές περιστατικό διέκοψε για λίγα λεπτά την τελετή γάμου στην Ρωσία. Λίγα δευτερόλεπτα πριν το ζευγάρι μπει στην εκκλησία, κατέρρευσε το κτίριο που βρισκόταν απέναντι. Οι μελλόνυμφοι αντιλήφθηκαν το συμβάν από τον εκκωφαντικό θόρυβο και γύρισαν προς τα πίσω εμφανώς σοκαρισμένοι. Αυτό που δεν γνωρίζουμε αν ο γάμος έγινε κανονικά ή κάποιος από τους δύο, θεώρησε το περιστατικό κακό σημάδι.

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Αικατερίνα Δέρβα

Βιογραφικά
Γεννήθηκε στην Βλάστη Κοζάνης το 1890 και ήταν η έκτη θυγατέρα του Γιάννη Βλαχογιάννη και της Μαρίας, που ήταν πολύ ευλαβής γυναίκα και πολύ συνετή. Διηγείτο η μητέρα της ότι οι πρόγονοί της φιλοξένησαν στο σπίτι τους δύο φορές τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τους ευλόγησε.
Η Κατερίνα παρακολούθησε μερικές τάξεις στο Δημοτικό Σχολείο, έμαθε να διαβάζη και σ’ όλη της την ζωή μελετούσε πολύ. Ήταν πολύ όμορφη και όταν ήρθε στο χωριό τους ένας νέος δάσκαλος, του άρεσε και την έκλεψε. Ο πατέρας της έδωσε την ευχή του, έγινε ο γάμος της Κατερίνας με τον Κωνσταντίνο Δέρβα και εγκαταστάθηκαν στο χωριό του συζύγου της, στην Τσαρίτσανη Ελασσώνος. Όταν η Κατερίνα περίμενε το τρίτο της παιδί, τον άνδρα της κάποιος τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Έτσι σε ηλικία 27 ετών έμεινε χήρα με τρία μωρά. Για να ζήση εμαθε να ράβη. Αργότερα οι συγγενείς της της έκτισαν ένα σπίτι στην Βλάστη δίπλα στο πατρικό της. Εκεί έμαθε και πλεκτομηχανή. Ο γυιός της, ο Γιώργος, έμαθε και αυτός ραπτική και αργότερα εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη, όπου τον ακολούθησε και η μητέρα του Κατερίνα.
Η εγκατάστασή της στην πόλη του Αγίου Δημητρίου ήταν δώρο Θεού για την Κατερίνα, γιατί αξιοποίησε τις πνευματικές ευκαιρίες που υπήρχαν. Εκκλησιαζόταν στον Άγιο Μηνά, στην Παναγία Χαλκέων, στην Αγία Αικατερίνη και κυρίως στην Αγία Σοφία, την οποία θεωρούσε σπίτι της. Εκεί βρήκε τον π. Βασίλειο Καϊμάκη, τον ενάρετο πνευματικό, στον οποίον εξωμολογείτο.
Είχε μεγάλη ευλάβεια στα θεία και εσέβετο πολύ τους ιερείς. Είχε άνεψιό τον π. Ευσέβιο Βίττη, τον οποίον υπεραγαπούσε. Στην ζωή της αξιώθηκε δύο φορές να προσκυνήση τους Αγίους Τόπους.
Στην εξωτερική της εμφάνιση ήταν μικρόσωμη. Φορούσε πάντα μανδήλα στο κεφάλι και μαύρα ρούχα. Ήταν περιποιημένη, δεν ήταν ρακένδυτη και ατημέλητη. «Αυτά είναι υπερβολές», έλεγε. «Ο άνθρωπος να είναι καθαρός και περιποιημένος».
Ζούσε την μετάνοια και πενθούσε για τις αμαρτίες της, αλλά εκφραζόταν αυτό ως χαρά. Ζούσε το χαροποιό πένθος, την χαρμολύπη, όπως λέγουν οι πατέρες. Ήταν άνθρωπος που αγαπούσε την ζωή, την ομορφιά της ζωής, την καθημερινή πραγματικότητα. Δεν ένιωθε μέσα της ότι εστερήθη, ότι εταλαιπωρήθη, ότι υπέφερε. Δεν παραπονείτο για τίποτε, όλα τα ξεπέρασε με την εμπιστοσύνη της στον Θεό και την προσευχή.
Όπου πήγαινε άλλαζε την ατμόσφαιρα. Μετέδιδε αυτό που βίωνε, και όταν την ρωτούσαν κάτι, μετέδιδε τον λόγο του Θεού. Δεν είχε μονοτονία στην συμπεριφορά της. Ήταν πάντα ένας δροσερός άνθρωπος. Έλεγε: «Μία καινούργια μέρα, μία καινούργια ζωή». Δεν αγωνιούσε για τίποτε. Αν και είχε περάσει πολλές δυσκολίες στην ζωή της, έλεγε: «Αν ξαναερχόμουν στην ζωή, πάλι εύκολα θα την περνούσα. Εμένα ο Θεός με αξίωσε να περνώ άνετα, χωρίς να έχω ούτε κτήμα ούτε σπίτι στο όνομά μου. Δεν ξέρω τι θα πει εφορία, τι θα πει δικηγόρος. Πέρασα σαν βασίλισσα». Ήταν πάντα ειρηνική χωρίς εκρήξεις και θυμούς.
Το τυπικό της
Ο γυιός της είχε αγοράσει ένα κτήμα κοντά στην Σχολή Πολέμου και αυτό για την Κατερίνα ήταν σαν παράδεισος. Εργαζόταν εκεί και η ίδια, αλλά πιο πολύ επιστατούσε στους εργάτες που καλλιεργούσαν τις φυστικιές. Η ίδια ανέβαινε, στα δένδρα και προσευχόταν. Αργότερα εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί.
Ξυπνούσε πολύ πρωί και έλεγε: «Εγώ αργότερα θα κοιμάμαι αιώνια. Όταν θα φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο, τότε θα χορτάσω ύπνο. Τώρα πρέπει να προλάβω να χαρώ αυτό το δώρο του Θεού, να σκεφτώ και να φιλοσοφήσω».
Εκτός από την πρωινή προσευχή συνήθιζε να προσεύχεται τα μεσάνυχτα αφού προηγουμένως ξεκουράζετο λίγο. Έλεγε: «Τα μεσάνυχτα, όταν όλα ησυχάζουν αφού ξεκουραστή λίγο ο άνθρωπος, η ψυχή του εχει ανάγκη να μιλήση με τον Θεόν». Αγαπούσε πάρα πολύ να προσεύχεται με το κομποσχοίνι, και έλεγε να προσέχουμε πως κάνουμε την προσευχή μας.
Έλεγε στον εαυτό της όταν έπεφτε να κοιμηθή: «Η νύχτα πέφτει, η ζωή μου πλησιάζει στο τέρμα της». Και στη νυχτερινή προσευχή της μεταξύ άλλων ελεγε: «Είμαι μπροστά Σου, κλαίω ζητώντας να καταλάβω τι έκανα σήμερα. Τα λουδούδια Σου τα πάτησα, στον κήπο μου δεν έχω άλλα λουλούδια, μόνο αγκάθια φυτρώνουν. Κάνε, Χριστέ μου, να ανθίσουν άλλα».
Εκκλησιάζετο κάθε Κυριακή και εορτή και κοινωνούσε συχνά, αφού εξωμολογείτο. Παρακολουθούσε και κηρύγματα. Τις υπόλοιπες προσευχές τις έκανε στην καλύβα της. Ήταν γι’ αυτήν ένας χώρος που την ανέβαζε στον ουρανό. Αν και ζούσε μόνη της, σε μία παράγκα στην ερημιά, όχι στο μεγάλο σπίτι που υπήρχε εκεί δίπλα, δεν φοβόταν. «Τί να φοβηθώ;», έλεγε. «Στα φτωχά και στα ταπεινά κλέφτες δεν πάνε. Μου είπαν να καθήσω εδώ• κάθησα και βρήκα μεγάλη ωφέλεια».
Αγαπούσε πολύ το διάβασμα. Εκτός από την Αγία Γραφή και τα πνευματικά βιβλία, διάβαζε και λογοτεχνικά για να εμβαθύνη στις έννοιες και να μάθη να ψυχολογή τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Ό,τι διάβαζε δεν το προσπερνούσε τυπικά αλλά εμβάθυνε. Είχε την ικανότητα να παίρνη μία λέξη, να την αναπτύσση, να κάνη ολόκληρο κήρυγμα. Επειδή μιλούσε για πνευματικά και ενέπνεε σεβασμό, μερικοί νόμιζαν ότι είναι πρεσβυτέρα και την προσφωνούσαν κυρα-παπαδιά. Είχε δυνατή μνήμη και αποστήθιζε όσα διάβαζε. Κάποτε είπε: «Θεέ μου, έμαθα πολλά για σένα, διάβασα πολλά, άκουσα πολλά, ας κλείσω τώρα τα βιβλία και ας μιλήση η ψυχή μου μαζί Σου».
Έλεγε στην προσευχή της: «Πολυεύσπλαχνε, δώσε μας να αισθανθούμε το φως της Μεταμορφώσεως, την δύναμη της Αναστάσεως και την φλόγα της Πεντηκοστής».
«Ιησού, εσύ είσαι η ζωή και το φως, ο λόγος και ο άρτος, η αλήθεια και η αγάπη. Δώσε μας τον εαυτό σου για να βρούμε τον εαυτό μας».
Νήστευε και έκανε όσα ορίζει η Εκκλησία, αλλά είχε ξεπεράσει το τυπικό. Όταν έψαλλε και προσευχόταν ήταν συγκεντρωμένη στον εαυτό της και φαινόταν ότι τα αισθανόταν, τα ζούσε. Ήταν πολύ αδύνατη. Έτρωγε ελάχιστα. «Δεν θυμάμαι ποτέ να έφαγα και να χόρτασα», ελεγε.
Της άρεσε πολύ ν’ ανάβη κερί και να θυμιάζη. Έλεγε: «Να καίη το κερί πάντα μπροστά στην εικόνα. Όπως λάμπει το φως του κεριού, να λάμπη και η ψυχή μου, να φωτισθή με το φως της Μεταμορφώσεως».
Αν και είχε πολλή αγάπη στους ανθρώπους δεν είχε στο τυπικό της να κάνη ελεημοσύνες. Όπως έλεγε δεν είχε τίποτε, όλα ήταν του γυιού της και αυτή δεν μπορούσε να τα διαθέση. Δεν είχε χρήματα και περιουσίες για να εκδηλώνεται η υλική ελεημοσύνη της, αλλά η ελεήμων ψυχή της εδινε άφθονη πνευματική ελεημοσύνη. Όποιος πήγαινε κοντά της, ήταν σαν να του έδινε ολόκληρο το είναι της, εάν ο επισκέπτης το ζητούσε αλλοιώς σιωπούσε. «Στα πνευματικά δεν μπορείς να βοηθήσης, αν δεν έχη ο άλλος διάθεση», έλεγε. Δεν ήταν μέλημά της να πηγαίνη σε Νοσοκομεία και φυλακές, αλλά έδινε ό,τι είχε με διάθεση, με εγκαρδιότητα• όσο ασήμαντο κι αν ήταν αυτό, σε γέμιζε.
Η πνευματική της εργασία
Η Κατερίνα ζούσε έντονα πνευματική ζωή, καθοδηγούμενη από τα πατερικά βιβλία, σαν να ήταν θεοδίδακτη. Είχε όμως την καλή ανησυχία και εφοβείτο μην είναι σε πλάνη. Είπε στον π. Μεθόδιο, γνωστό της ιερομόναχο που σύχναζε στο Άγιον Όρος, αν βγή κάποιος αγιορείτης διακριτικός Γέροντας, να την πάη να τον συμβουλευτή. Όταν ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης επαθε κυάμωση και πήγε στο Νοσοκομείο, πήγε να τον δή με τον π. Μεθόδιο. Ο Γέροντας την είδε ιδιαιτέρως και, ενώ έξω περίμεναν πολλοί, αυτήν την κρατούσε και της έλεγε: «Γερόντισσα, πές κι άλλα». Την κοίταζε έκπληκτος και με θαυμασμό της επαναλάμβανε: «Γερόντισσα, πές κι άλλα». Η Γερόντισσα του είπε: «Εγώ ήρθα εδώ για να ρωτήσω και ν’ ακούσω, όχι να πώ». Και ο Γέροντας της είπε: «Έτσι να συνέχισης. Μή φοβάσαι. Εγώ θα εύχομαι για σένα». Την κράτησε πάνω από ώρα, ενώ οι άλλοι περίμεναν απ’ εξω και χτυπούσαν την πόρτα• στον π. Μεθόδιο είπε ιδιαιτέρως: «Η Γερόντισσα θα κοιμηθή σε λίγα χρόνια». Όταν πήγε αργότερα στον παπα-Εφραίμ του είπε πάλι: «Η Γερόντισσα θα κοιμηθή σε ένα χρόνο. Αυτή θα είναι πρώτη στον Παράδεισο, μπροστά από πολλούς Αγιορείτες. Δεν έχω δει τέτοια ψυχή στην ζωή μου, ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει τέτοια ψυχή μέσα στον κόσμο. Είναι μία ψυχή που εχει ζήσει την θεολογία στην πράξη και εχει ξεπεράσει όλα τα πνευματικά στάδια. Αυτή η γιαγιά με την απλότητά της, με την εσωτερική κοινωνία με τον Θεό διά της προσευχής, με την πολλή της ταπείνωση και την δίψα και την λαχτάρα που έχει για τον Χριστό, έφθασε σε τέτοια μέτρα και δεν της χρειάσθηκε η άσκηση σε Μοναστήρι. Θα εύχομαι εγώ γι’ αυτήν, αλλά πές την να εύχεται κι αυτή για μένα».
Η Κατερίνα ζούσε αθόρυβα και εν κρυπτώ την πνευματική ζωή. Δεν μιλούσε για υπερφυσικές καταστάσεις και χαρίσματα, και δεν της άρεσε που έλεγαν μερικοί ότι είδαν τον Χριστό και την Παναγία. Έλεγε: «Είδε κάποιος αυτό ή δάκρυσε μία εικόνα και τρέχει ο κόσμος. Πως κάνουν ετσι; Τι ζητούν αποδείξεις και τι χρειάζεται να δης αυτά; Εγώ τα πιστεύω αυτά και δεν αισθάνομαι την ανάγκη να πάω».
Είχε περάσει σε άλλα επίπεδα. Μιλούσε κυρίως για την ουσία της πνευματικής ζωής, για την εσωτερική εργασία και για την αίσθηση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Αυτό το ένιωθε πολύ έντονα και έλεγε: «Το Άγιο Πνεύμα ζωοποιεί την ψυχή του ανθρώπου».
Αγάπησε πολύ τον Χριστό και προσευχόταν με αίσθηση σαν να ήταν ενώπιόν της ο Χριστός και η Παναγία. Δινόταν ολόκληρη στην προσευχή, ξεχνούσε τα πάντα. Στην θεία Λειτουργία, εστέκετο σ’ ένα ήσυχο μέρος και αφοσιωνόταν τελείως στο Μυστήριο.
Αισθανόταν ότι ποτέ δεν ήταν εντάξει ενώπιον του Θεού, ότι δεν είχε ανταποκριθή. Είχε μεγάλη μετάνοια και αυτομεμψία. Έλεγε: «Από την ζωή μου αυτό που ξέρω είναι ότι 85 χρόνια είναι γεμάτα αμαρτίες. Βάρυναν οι ώμοι μου. Τίποτα δεν έκανα για την μετάνοια και την σωτηρία μου».
Ήταν συνήθως σιωπηλή, δεν έλεγε πολλά λόγια. Καθόταν συμμαζεμένη με σκυφτό το κεφάλι, φορώντας μαντήλα σαν μοναχή και πάντα με το κομποσχοίνι στο χέρι. Έλεγε: «Καλύτερη είναι η σιωπή παρά να λέμε άχρηστα πράγματα».
Μερικές φορές ελεγε κάτι και όταν την ξαναρωτούσαν να το ξαναπή, έλεγε: «Πότε το είπα εγώ αυτό; Δεν το θυμάμαι. Αν είπα κάτι και ήταν καλό, αυτό δεν το είπα εγώ. Εγώ μόνο ανοησίες λέω, τίποτε καλό».
Όλα όσα έλεγε δεν τα είχε προετοιμασμένα στο μυαλό της. Απορούσε κάποιος πως δεν θυμόταν τα τόσο ωραία και πνευματικά λόγια που του έλεγε και αυτή απάντησε: «Αυτά δεν είναι ποίημα να τα πης. Άμα βγή βγήκε, άμα δε βγή… δεν λες τίποτε». Μιλούσε δηλαδή κατ’ έμπνευση και φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και όχι ανθρώπινα.
Έλεγε: «Σκέφτηκα τον Παράδεισο και είπα στον εαυτό μου, “θα μείνω απ’ εξω. Ποιός θα δώσει σημασία σ’ εμένα, μία φτωχή, αμαρτωλή και τιποτένια; Είμαι γυμνή από αρετές, δεν εχω τίποτε να παρουσιάσω. Πόσο θάθελα να είχα μερικούς αγίους φίλους, να μεσιτεύουν για μένα και να πουν ότι με γνωρίζουν!”. Μεγάλο πράγμα! Να κάνουμε φίλους τους αγίους στον Παράδεισο».
Αγαπούσε πολύ την ταπείνωση και μιλούσε συχνά γι’ αυτήν. Έλεγε ότι είναι μία βασική εργασία του ανθρώπου. Πρέπει ο άνθρωπος να ασκήται στην ταπείνωση, να την ζη βαθειά. Βίωνε την ταπείνωση και είχε πλήρη αυτογνωσία με την πατερική έννοια. Ό,τι καλό έβλεπαν οι άλλοι σ’ αυτήν, το θεωρούσε δώρο Θεού, ενώ θεωρούσε ότι η ίδια ήταν μόνο μία γριά.
Είχε χάρι Θεού και αυτό το αισθάνοντο οι πολλοί επισκέπτες της. Εγίνετο κοσμοσυρροή στην καλύβα της. Πήγαιναν άλλοι για να την δούν και να την συμβουλευτούν, και ασθενείς για να παρηγορηθούν. Έλεγε γνωστός της ιερομόναχος: «Ένιωθα το ίδιο πράγμα, την ίδια ειρήνη, όπως όταν επισκεπτόμουν τον γερο-Παΐσιο και τον παπα-Εφραίμ στα Κατουνάκια. Είχε το νού της στα πνευματικά και στον Θεό και όλα τα περιστατικά της καθημερινότητας τα ανήγαγε στον Κύριο. Αυτά που έλεγε σε έβαζαν σε μία άλλη πραγματικότητα. Μερικές φορές δεν μιλούσε. Εφαίνετο ότι ζούσε αλλού, ότι βίωνε κάτι υπερφυσικό. Έσκυβε το κεφάλι της και μονολογούσε: “Αχ, Πατερούλη μου!… πώ, πώ, πώ!… Μεγάλα μυστήρια έχει ο Θεός, αλλά ποιός δίνει σημασία;”».
Δεν έκανε παρέα με γιαγιάδες αλλά με νέους. Την ρώτησε κάποιος πως τα καταφέρνει να επικοινωνή με τους νέους και απάντησε: «Μεγαλώνουν αυτοί καμμιά δεκαριά χρόνια, μικραίνω εγώ καμμιά τριανταριά και έτσι πλησιάζομε και συναντιώμαστε. Τους γέρους δεν τους θέλω. Τί να τους κάνω; Οι γέροι τρων καλά, πίνουν καλά, καλοπερνούν και πάνε και στην Εκκλησία. Αλλά και στην Εκκλησία είναι έτοιμοι να φωνάξουν “γκαρσόν, φέρε μας και ένα καφέ”. Καλά περνάνε και λίγο τους λείπει να καθήσουν και σταυροπόδι. Τελειώνει η Λειτουργία και είναι έτοιμες οι γιαγιάδες να μιλήσουν και να πούνε. Που την βρίσκουν αυτήν την διάθεση; Εγώ φεύγω γρήγορα μετά την Λειτουργία και όταν με ρωτούν που πάω, τους λέω, “πάω στο κελλάκι μου”, για να μη δώ, να μην ακούσω και να μην ξέρω τίποτε. Άμα βλέπης άνθρωπο μετά την Λειτουργία που γελάει και είναι έτοιμος να πή και αστεία, δεν ξέρει αυτός, δεν κατάλαβε τι είναι η Λειτουργία. Δεν εκκλησιάστηκε».
Αυτά τα έλεγε η γερόντισσα Κατερίνα με παράπονο όχι με διάθεση κατακρίσεως, και πρόσθετε: «Όταν σκανδαλίζεσαι στην Εκκλησία, να κλείνης τα μάτια σου, διότι οι αρνητικές εικόνες θα σε επηρεάσουν δυσμενώς. Πές στον εαυτό σου ότι είσαι χειρότερος από όλους. Τα λόγια που λέει ο παπάς όσο αμαρτωλός και νάναι, είναι λόγια Χριστού και παίρνεις ευλογία. Και στον πιο παράφωνο παπά και στον πιο παράφωνο ψάλτη αν βρεθής, πές μέσα σου εδώ είναι ο Παράδεισος. Άνοιξε ο Παράδεισος».
Συμβουλές
Έλεγε η γερόντισσα Κατερίνα: «Καταρράκτης Χάριτος και ευλογίας πέφτει κάθε πρωί από τον ουρανό. Ρίχνει ο Θεός, αλλά οι άνθρωποι κοιμώμαστε. Δεν ενδιαφέρεται κανείς να γυρίση να κοιτάξη τι αγάπη έχει ο Θεός για μας, και ετσι οι Άγγελοι παίρνουν πίσω την Χάρι».
Έλεγε σε γνωστό της νέο κληρικό: «Έχεις ένα καλό. Σε παίρνουν τηλέφωνο το πρωί, και είσαι όλος διάθεση. Σε παίρνουν το μεσημέρι, δεν λες ποτέ “τρώω”. Σε παίρνουν το βράδυ, δεν λες ποτέ “κοιμάμαι”. Αυτό να το κράτησης σε όλη σου την ζωή για όλους τους ανθρώπους. Ποτέ να μην είσαι απασχολημένος για τον εαυτό σου. Να είσαι πάντα στην διάθεση των άλλων. Είναι μεγάλο καλό αυτό, εύχομαι να σε βοηθήση ο Θεός να το κρατήσης σ’ όλη σου την ζωή».
«Δεν μπορώ να καθήσω με ανθρώπους της ηλικίας μου, γιατί βλέπω ότι σ’ αυτήν την ηλικία μοιάζουν σαν να είναι μαθητές επί 80 χρόνια στην πρώτη τάξη. Δεν μπορούμε να είμαστε τόσα χρόνια στην ίδια τάξη. Πρέπει να προχωράμε παραπάνω. Και δεν εχω να πώ και τίποτε, διότι άλλα λέω εγώ, άλλα καταλαβαίνουν».
Έλεγε για την ταπείνωση: «Μία μέρα είπα στο βασιλικό, όταν έσκυψα να τον μυρίσω: “Γιατί έχεις τόση ευωδία και είσαι τόσο χαμηλός; Ψήλωσε για να μυρίζουν πιο εύκολα οι άνθρωποι το άρωμά σου”. Και ο βασιλικός απάντησε: “Γερόντισσα, αν ψηλώσω θα χάσω την ευωδία μου”».
Για την ματαιότητα του κόσμου έλεγε: «Βγήκα στον κήπο, είδα τα μαραμένα τριαντάφυλλα και τα έκοψα. Δίπλα έβλεπα τα μπουμπούκια, ήταν όλο χαρά και δεν έδιναν καμμία σημασία στα μαραμένα. Υπήρχε μία μεγάλη αντίθεση και είπα στα μπουμπούκια: “Μήν υπερηφανεύεστε, γιατί, σε λίγες μέρες που θα ξανάρθω, θα έχετε μαραθή και σεις”».
Είπε σ’ ένα μπουμπούκι τριαντάφυλλου μία μέρα: «Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θάρθεις. Έτσι ήμουν κάποτε και εγώ μπουμπούκι και δες πως έγινα τώρα».
«Η φύση είναι ενα βιβλίο ανοιχτό. Χιλιάδες φωνές μυστικές μιλούν για τον Δημιουργό. Όμως πρέπει να είσαι μάστορας, αλλά και χασομέρης, και τότε θα μπορέσεις να μάθης την γλώσσα τους».
«Αραδιάζω κομποσχοίνια. Είναι κανένας κόμπος γόνιμος ή είναι όλα άδεια κομπολόγια;».
«Οι ιερείς όλο τρέχουν, όλο ακολουθίες κάνουν, όλο ακούν και διαβάζουν. Πολλές φορές όλα αυτά μπορεί να είναι ψεύτικα». (Δηλαδή, αν δεν γίνωνται με την καρδιά).
«Μή χαίρεσαι, όταν κερδίζης οποιοδήποτε κέρδος, ακόμη και πνευματικό να είναι και ανεβαίνεις. Υπάρχει φόβος να πέσης».
«Μη στενοχωριέσαι, όταν χάνης. Αυτό σε κατεβάζει. Πατάς χαμηλά στην γή και δεν υπάρχει φόβος να πέσης».
«Στα φτωχά και στα χαμηλά κλέφτες δεν πάνε. Στα μεγάλα και στα πλούσια οι κλέφτες στρέφουν το βλέμμα τους πάντοτε».
«Μη βασίζεσαι στην βιτρίνα που βλέπεις στον κάθε άνθρωπο εξωτερικά. Την αποθήκη (καρδιά) δεν βλέπεις τι εχει μέσα».
«Αν με ρωτήσης θα σου πώ, αν δεν με ρωτήσης τι να σου πώ; Εγώ ποιήματα δεν ξέρω».
«Η Χάρις πέφτει πριν να την δή ο ήλιος. Η ψυχή δροσίζεται πριν να ξημερώση».
«Ξύπνα τα μεσάνυχτα, κάνε την προσευχή σου, ρίξε ενα δάκρυ καυτερό με πόνο ψυχής, με βαθειά μετάνοια, να γιάνης την ψυχή σου».
«Αν η καθημερινή ζωή σου είναι φτωχή, μην την περιφρονήσης. Κρίνε τον εαυτό σου που δεν είναι αρκετά ποιητής για να κάνη την ζωή ενα ωραίο ποίημα και μία όμορφη μουσική».
«Πρέπει να συντομεύσουμε τον δρόμο μας για να πάμε εκεί που θέλει ο Θεός. Εμείς κοιτάζομε τα απ’ εξω. Με τ’ απ’ έξω δεν μπαίνεις μέσα. Θα πας μέσα για να βρής».
«Τους πειρασμούς μην τους φοβάσαι. Είναι κοπριά. Το δένδρο που εχει κοπριά στην ρίζα του μην το φοβάσαι. Θα μεγαλώσει. Αλλοίμονο στο δένδρο που δεν εχει κοπριά». (Πειρασμούς).
Πάντα όταν μιλούσε δεν καθόταν σαν γερόντισσα να πή συμβουλές υψηλής πνευματικότητος, αλλά μιλούσε απλά με βάθος και προσπαθούσε να σε κρατά σε βαθύτερη σχέση με το ουσιαστικό. Έλεγε: «Δεν καθόμαστε σταυροπόδι έτσι για να καθήσουμε. Πρέπει κάτι να ζούμε. Δεν μπορούμε να χάνουμε χρόνο. Πόσο είναι ακόμη η ζωή μας;».
«Πες μία καλημέρα στον εχθρό σου με αγάπη και να ξέρης ότι εκείνη την ώρα κάνεις ένα μεγάλο δώρο στον Θεό».
Έλεγε για τα Μοναστήρια: «Όλα είναι τέλεια (τα εξωτερικά). Αν πάη στο βάθος των πραγμάτων ο μοναχός, τότε είναι μοναχός. Διαφορετικά, και όλα τέλεια να είναι τα απ’ εξω και οι ωραιότερες φωνές και οι καλύτερες ακολουθίες και όλα αυτά… ακόμα δεν φθάσαμε εκεί που έπρεπε».
«Πώ, πώ, πώ! Τι κάνει ο ιερέας όταν είναι μπροστά στην Αγία Τράπεζα! Τι γίνεται εκείνη την ώρα! Κατεβάζει τον ουρανό στην γή».
«Ο εγωιστής είναι αλάδωτη μηχανή που κάνει θόρυβο, τρώει τα σωθικά της και κουράζει και τους άλλους».
«Υπάρχουν δάκρυα ανθρώπινα και υπάρχουν δάκρυα κατά Χριστόν. Τα δάκρυα τα ανθρώπινα μπορεί να είναι παράπονο και διαμαρτυρία. Τα δάκρυα κατά Χριστόν δεν βάζουν κανέναν σαν αιτία των δακρύων, αλλά ο άνθρωπος αισθάνεται μέσα στα δάκρυα την αγάπη του Χριστού γι’ αυτόν, και τότε ανακαλύπτει το βάθος και το πλάτος της αναισθησίας και της αμαρτωλότητός του».
«Όταν οι Άγιοι μιλούν για δάκρυα μετανοίας που μας καθαρίζουν και μας αγιάζουν, εννοούν αυτά, τα γόνιμα δάκρυα, και όχι τα ανθρώπινα δάκρυα που μπορεί να είναι και διαβολικά κάποτε. Να μη μας συγκινούν τα οποιαδήποτε δάκρυα, αλλά τα κατά Χριστόν δάκρυα».
«Οι Πατέρες δεν μιλούν για τα δάκρυα που είναι διαμαρτυρία, παράπονο, άπογοήτευση και κλαψουρί- σματα, αλλά για δάκρυα ευγνωμοσύνης. Αυτά είναι δάκρυα συναισθήσεως της άγάπης του Θεού, και μέσα σ’ αυτά τα δάκρυα είναι η λύτρωση του άνθρώπου. Έκεί καθαίρεται η ψυχή, εκεί βρίσκει παρηγοριά».
Έλεγε στα εγγόνια της: «Όποια ώρα με βάλεις να κοιμηθώ, θα κοιμηθώ, γιατί η συνείδησή μου είναι αναπαυμένη. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Να φροντίζετε κάθε βράδυ να κάνετε αυτοέλεγχο και μετά να κοιμάσθε».
Συμβούλευε με παραβολές τα εγγόνια της και Ελεγε: «Εγώ έρριξα τον σπόρο. Αν είναι καλό το χωράφι θα φυτρώσει. Αν όχι δεν θα φυτρώσει».
«Στη ζωή σας ναα μην είστε άκαμπτοι. Για να φθάσετε εκεί που θέλετε, θα πρέπει να πάτε λίγο από δώ, λίγο από κει, να σκύβετε το κεφάλι. Ποτέ να μήν πηγαίνετε κατ’ ευθείαν επάνω».
«Να μή διαλέγετε τον εύκολο δρόμο πάντα. Δέν είναι ο καλύτερος. Στόν δύσκολο δρόμο θα μάθεις πως να περπατάς και θα μάθεις να σηκώνεσαι, όταν πέφτης. Στην ευθεία δέν μαθαίνεις τίποτε».
«Άν οι πράξεις μας είναι καλές και η συνείδησή μας καθαρή, δέν φοβόμαστε τον Θεό».
«Να είσαι ταπεινός σε όλες τις εκδηλώσεις γιατί η έπαρση δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε στον Θεό ούτε στους ανθρώπους».
Σε κάποια που παντρεύτηκε πλούσιο, την συμβούλευε: «Να είσαι ταπεινή, να μην πετάς. Τα χρήματα σήμερα τάχεις, αύριο δέν τάχεις. Αν εχης ταπείνωση και πέσης, θα πέσεις μαλακά. Άμα όμως είσαι πολύ ψηλά (εχεις υπερηφάνεια) και πέσης, θα τσακιστής».
Η κοίμησή της
Στα τελευταία της έβλεπε ένα φως και έλεγε οτι περιμενει να δη ποιός θάρθει να τήν πάρη. Θα είναι καλός ή κακός; Έλεγε: «Δεν πρέπει να φοβώμαστε τον θάνατο. Δεν είναι τίποτε. Είναι ένα φως».
Ενώ την περίμεναν να πεθάνη τους είπε: «Δεν θα φύγω ακόμη. Θα περιμένω τον π. Μεθόδιο να γυρίση από το Παρίσι, διότι του το υποσχέθηκα». Και πράγματι, όταν γύρισε, την επισκέφθηκε με άλλα πνευματικά της παιδιά και τον Νομάρχη. Της έκαναν Ευχέλαιο και το χάρηκε, γιατί το ήθελε πολύ. Της πήγαν και μία ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα που τα αγαπούσε, και τους είπε: «Σας ευχαριστώ πολύ. Πάντα μου άρεσαν τα τριαντάφυλλα. Καλά κάνατε και τα φέρατε τώρα γιατί στο φέρετρο δεν θα τα έβλεπα». Την παραμονή ζήτησε να της διαβάσουν ευχή και ευχαρίστησε με νεύμα.
Λίγο πριν κοιμηθή, πήγε ενας νεαρός Γάλλος υποψήφιος ιερέας και ζήτησε μία συμβουλή: «Τι να σου πώ! Μεγάλο πράγμα η Ιερωσύνη! Αν ήμουν άνδρας θα ήθελα να γίνω παπάς. Ταπείνωση και πάλι ταπείνωση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο από την ταπείνωση. Αυτό να κρατήσης στην ζωή σου».
Ύστερα σηκώθηκε, πήγε πλύθηκε μόνη της, μάζεψε τα μαλλιά της, χαιρέτησε τους παρευρισκομένους και ξάπλωσε. Περίμενε να κοιμηθούν οι άλλοι και αυτή έφυγε για την άλλη ζωή ήσυχα, ειρηνικά και αθόρυβα στις 18-11-1978.
Στην κηδεία της μαζεύτηκαν πολλοί. Ήταν περίπου 20 Ιερείς, καθηγητές Πανεπιστημίου και άλλοι άνθρωποι της Εκκλησίας που την γνώριζαν και την αγαπούσαν. Εφαίνετο σαν διαδήλωση και επικρατούσε χαρμόσυνη ατμόσφαιρα. Την πήγαν με τιμή μέσω της οδού Ερμού, που ήταν γεμάτη κόσμο, στην Αγία Σοφία, όπου της έψαλαν την νεκρώσιμη ακολουθία.
Αιωνία η μνήμη της. Αμήν.
Πηγή: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β΄,έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσης Χαλκιδικής, 2012
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Πληροφορίες για την Αικατερίνα Δέρβα έδωσαν ο Πανοσιολογιώτατος Άρχιμ. Μεθόδιος Αλεξίου, Εφημέριος του Μητροπολιτικού ναού του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Θεσ/νίκης, η ανεψιά της Αικατερίνης κ. Ευαγγελία Βίττη και τα εγγόνια της Αικατερίνα Δέρβα και ο μακαριστός πλέον Κωνσταντίνος Δέρβας. Τους ευχαριστούμε.
 

ΠΑΠΙΚΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟ ΓΑΜΟ ΣΕ ΠΑΡΤΥ!!!





Διαβάσαμε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Δόγμα” την ακόλουθη ευτράπελη μεν, αλλά ταυτόχρονα λίαν ανησυχητική είδηση:

«Περίεργη» αίσθηση για το πώς μπορούν να προσεγγίσουν τους πιστούς και να τους φέρουν στην Εκκλησία φαίνεται πως έχουν ορισμένοι ρωμαιοκαθολικοί κληρικοί που κατά καιρούς προκαλούν τουλάχιστον το γέλιο με τα καμώματα τους. 

Μετά τον ιερέα από το Μεξικό που έραψε μορφές σούπερ ηρώων στα άμφια του, λειτουργώντας «μαζί» με τον Μπάτμαν και τον Σουπερμαν και μοιράζοντας τον αγιασμό με νεροπίστολο, ήρθε ένας ακόμη από την Ιταλία αυτή τη φορά ο οποίος φαίνεται πως μπέρδεψε το ιερό με την πίστα.

Στο βίντεο που κάνει όπως είναι φυσικό, τον γύρο του κόσμου, ο ιερέας από το Μιλάνο άφησε άφωνους τους παριστάμενους σε ένα γάμο, ενώνοντας το μυστήριο με το γλέντι. 

Έβαλε λοιπόν ένα κασετόφωνο στην Αγία Τράπεζα και μόλις τελείωσε ο γάμος έβαλε το αγαπημένο του τραγούδι. 

Η συνέχεια δεν χρειάζεται περιγραφή, μπορείτε να την δείτε στο βίντεο.”

Να σημειώσουμε το αυτονόητο. 

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ότι ένας Παπικός κληρικός έδειξε αυτή την εξωφρενική συμπεριφορά. 

Επιτέλους! Μπορεί και να παραφρόνησε! 

Το πραγματικά εξωφρενικό είναι ότι ουδεμία προισταμένη του αρχή ενοχλήθηκε! 

Ουδείς κίνησε τη διαδικασία για να τον εκδιώξει από τις τάξεις του Παπικού κλήρου.!!! 

Με αυτή την “Εκκλησία” σπεύδουμε ακρίτως να ενωθούμε!

Αλλά δεν είναι ορθό να εμπαίζουμε την εκκοσμίκευση των Παπικών επειδή και εμείς ακολουθούμε την ίδια κατά κρημνών πορεία. 

Για την ώρα οι παρατυπίες - ευτυχώς - αφορούν όχι τον κλήρο, αλλά το ποίμνιο της Εκκλησίας. 

Οι πρόσφατες διαπιστώσεις και καταγγελίες των παραδοσιακών Μητροπολιτών Σπάρτης κ. Ευστάθιου και Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ αναφορικά με την εκκοσμίκευση του φρονήματος των πιστών σε σχέση με το μυστήριο του γάμου και της βάπτισης, πρέπει να μας προβληματίσουν σοβαρά. 

Ακόμη περισσότερο πρέπει να μας προβληματίσει ο φόβος για την έμμεση ενθάρρυνση των προγαμιαίων σχέσεων εκ μέρους της Εκκλησίας αν συνεχιστεί η πρακτική της ταυτόχρονης τέλεσης του μυστηρίου του γάμου και του μυστηρίου της βάφτισης.

πηγή

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Η Μανιάτισσα Πεθερά!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΥΝΑΙΚΑ - ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΟΝΙΜΕΣ ΚΑΙ ΕΥΣΤΟΧΕΣ

Joung S. (Ὀρθόδοξη Μοναχή)
Μετάφραση: Τάσος Τελεβάντος, Βιοχημικὸς
Στοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἰδίως στὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο oi γυναῖκες ἦσαν – ἐκτὸς λίγων ἐξαιρέσεων -πολὺ χαμηλῆς κοινωνικῆς θέσεως καὶ σὲ μιὰ κατηγορία ἀνάλογη μὲ αὐτὴ τῶν δούλων καὶ τῶν σκλάβων. Ἀκόμη καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπῆρχεν ἡ πολυγαμία καὶ οἱ παλλακίδες. Τὸ μήνυμα ὅμως τοῦ Χριστοῦ τὰ ἄλλαξε αὐτά. Στὰ δικά του μάτια ὅλες oi ψυχὲς ἦταν ἴσες ἀσχέτως ἐξωτερικῶν διαφορῶν φυλῆς, χρώματος, ἡλικίας, θέσεως, φύλου. Οἱ γυναῖκες ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ πιὸ ἀφοσιωμένους ἀκόλουθους τοῦ Χριστοῦ. Οἱ γυναῖκες ποτὲ δὲν ἐγκατέλειψαν τὸν Χριστό. Στὸν Χριστιανισμὸ ὑπάρχουν μερικὲς γυναῖκες Ἁγίες ποὺ τιμοῦνται ὡς «Ἰσαπόστολοι». Ἔρχονται ἀμέσως στὸ μυαλὸ τὰ ὀνόματα τῶν Ἁγίων Μαρίας Μαγδαληνῆς, Θέκλας, Ἑλένης κλπ. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἄνοιξε ἕνα ἄλλο κόσμο. Ἡ ζωὴ ἀφιερώθηκε στὸν Θεό, γεμάτη σημασία καὶ νόημα. Στοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνες, οἱ χριστιανοὶ ἀνεχώρησαν πνευματικὰ καὶ σωματικὰ στὶς κατακόμβες.

Οἱ σημερινὲς γυναῖκες μποροῦν νὰ πάρουν πνευματικὴ δύναμη μὲ τὸ νὰ μιμηθοῦν τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὶς παλιὲς κατακόμβες.

Αὐτὸ θὰ τις προετοιμάσει γιὰ τὶς ὑλικὲς κατακόμβες ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀναβίωσης τῆς εἰδωλολατρείας στὴν σημερινὴ κοινωνία.

Τὸ πνεῦμα τῶν κατακομβῶν ἦταν μία ζωὴ ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένη στὸν Θεό, ποὺ βρῆκε τὴν ἔκφρασή της στὸν λειτουργικὸ κύκλο τῶν ἀκολουθιῶν ποὺ γινόταν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νύχτας.

Τρέφονταν ἐπιπλέον ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν μαρτύρων ποὺ ἦταν τότε μία ζωντανὴ πραγματικότητα. Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ μισοῦσε τὸν Χριστὸ οἱ ἁμαρτωλοὶ βρῆκαν ἐλπίδα στὸ νὰ ζοῦν καὶ νὰ πεθαίνουν γιὰ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἐνέπνεε μιὰ ζωὴ ὄχι ἀνάλογη μὲ τὸ κοσμικὸ ρεῦμα ἔχει χαθεῖ σήμερα. Ὅταν ἐλευθερώθηκε ὁ Χριστιανισμὸς μετὰ τὸ Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τὸ 311 μ.Χ. οἱ χριστιανοὶ ἄφησαν τὶς κατακόμβες ἀλλὰ μαζὶ ἔχασαν τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ χαλάρωσαν στὴν πνευματικὴ ζωή.

Αὐτοὶ ποὺ χρειάζονταν τὸν Θεὸ πήγαιναν στὴν ἔρημο νὰ ζήσουν μιὰν ἐν Χριστῷ ζωὴ χωρὶς περισπασμούς.

Περίπου τὸν ἴδιο καιρὸ ἄρχισε ἡ αἵρεση τοῦ χιλιασμοῦ.

Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν αἵρεση (ἀκόμη καὶ σήμερα ὑπάρχει) θὰ ὑπάρξει μία χιλιετὴς – στὴν κυριολεξία – βασιλεία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ.

Οἱ χιλιαστὲς εἶναι ἀνίκανοι νὰ καταλάβουν τὴν ἰδέα πὼς ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, μία πνευματικὴ βασιλεία, εἶναι ἤδη ἐδῶ μέσα σὲ κάθε πιστό. (Τὰ χίλια χρόνια εἶναι ὁ καιρὸς τώρα ὅταν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ χύνεται φανερὰ στὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὰ σωτήρια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ).

Ἐγίναμε γιὰ τὸν Θεό, γιὰ νὰ γίνουμε κοσμήματα λάμποντας ἀπὸ πνευματικὴ λάμψη στὸν οὐρανό, ἀφοῦ στιλβωθοῦμε μὲ τοὺς ἀγῶνες μας σ’ αὐτὴ τὴν ζωή.

Ἕνας βασικὸς τρόπος γιὰ νὰ πετύχουμε αὐτὸ τὸ στίλβωμα εἶναι μέσῳ τοῦ ἀσκητισμοῦ (πειθαρχίας) βασισμένου πάνω στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ βάση γιὰ χριστιανικὴ ζωή. Στὸ σύγχρονο κόσμο οἱ στόχοι μας καὶ οἱ φιλοδοξίες μας ὡς Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν πρέπει νὰ εἶναι οἱ ἴδιοι ὅπως τῶν πρώτων χριστιανῶν στοὺς χρόνους τῶν Κατακομβῶν.

Ὅταν ὑπάρχει πραγματικὸς διωγμὸς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν σὲ πνευματικὲς καὶ κάποτε ὑλικὲς κατακόμβες.

Ἔτσι ἡ σύζυγος ἑνὸς ἱερέα ἦταν σὲ θέση νὰ προσφέρει παραπάνω γιὰ τοὺς ἀνθρώπους παρὰ ὁ ἴδιος ὁ ἱερέας ποὺ ἔπρεπε νὰ ζεῖ κρυμμένος. Αὐτὴ βοηθοῦσε τοὺς φτωχούς, τοὺς προετοίμαζε νὰ συναντηθοῦν μὲ τὸν ἱερέα καὶ γενικὰ ὀργάνωνε τὴν ἐνορία οὕτως ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν εὐκολία στὸ νὰ πλησιάσουν τὰ Μυστήρια καὶ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση ὅσο ἦταν δυνατό. Στὸν Δυτικὸ κόσμο ὅπως καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Κομμουνισμὸ ὁ καθένας διψᾶ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ πρέπει ὅλοι νὰ προσφέρουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε. Πρέπει νὰ βροῦμε μιὰ φιλοσοφία τῆς ζωῆς γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν σημερινὴ νεο-ειδωλολατρία ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει συγκεκριμένες ἀπαντήσεις ἤ ἕνα ἀληθινὸ σύστημα ἀξιῶν.

Οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ντρέπονται γιὰ τὸ παρελθόν τους καὶ τὶς ἀξίες τους. Ἰδιαιτέρως δέ, δὲν πρέπει νὰ συμβαδίζουν μὲ τὸν μοντέρνο κόσμο καὶ τὴν ἐξάρτησή του ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη λογική.

Ἔτσι τὸ πρωταρχικὸν καθῆκον μιᾶς Χριστιανῆς μητέρας εἶναι νὰ σώσει τὰ παιδιά της ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα Διάβολο.

Τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Διάβολος ἐμπνέει μόδες, γοῦστα καὶ φαντασιοπληξίες τόσο στὴν καθημερινὴ ζωὴ ὅσο καὶ στὸν «διανοούμενο» κόσμο.

Ἐπιπλέον ὁ Χριστιανισμὸς πεθαίνει σὰν πολιτιστικὴ βάση τῆς κοινωνίας μας. Τώρα εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπὸ ἕνα νεοειδωλολατρισμὸ πολὺ χειρότερο ἀπὸ αὐτὸν τοῦ παρελθόντος, διότι τώρα ὑπάρχει μία συνειδητὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἀκόμη καὶ τὰ σχολεῖα ἔχουν ἐπηρεασθεῖ. Προσπαθοῦν νὰ διώξουν τὶς Χριστιανικὲς ἰδέες ἐνῶ ἀντιθέτως προωθοῦν τὸν χιλιασμό, τὴν ἰδέα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι βασικὰ καλός. Γιὰ νὰ μεγαλώσει τὸ πρόβλημα οἱ γονεῖς δὲν εἶναι βαθειὰ ριζωμένοι στὴν Ὀρθοδοξία καὶ δὲν ἀπορροφοῦν δύναμη ἀπὸ Ὀρθόδοξες πηγές. Εἴμαστε στὸ ἔλεος τῶν δαιμόνων τοῦ σύγχρονου κόσμου διότι δὲν ζοῦμε μία συνειδητὴ Ὀρθόδοξη ζωή. Οἱ προσύλητοι ὑπόκεινται σὲ ἰδιαίτερους πειρασμούς. Μερικοὶ νομίζουν ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ βαπτίζονται ἀποκτοῦν αὐτόματα ἁγιότητα καὶ εἶναι ἔκτοτε «ἀμόλυντοι». Ἄλλοι χρησιμοποιοῦν τοὺς πνευματικοὺς πατέρες γιὰ νὰ «ἀναβοσβήνουν» τὴν πνευματικότητά τους μέσῳ μιᾶς τυφλῆς ὑπακοῆς. Ἄλλοι ἀκόμη, ἀρχίζουν νὰ ἀποστατοῦν καὶ νὰ ἀποθαρρύνονται μὲ τὴν πνευματική τους προοδο μπορεῖ μάλιστα νὰ χάσουν κάθε ἐνδιαφέρον. Ἄλλοι γυρίζουν στὸν ἐθνικισμὸ σὰν ἕνα ὑποκατάστατο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουμε ἀνεξάρτητοι Χριστιανοί. Μὲ αὐτὸ δὲν ἐννοοῦμε ἀνεξαρτησία ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μᾶλλον μιὰ προσωπικὴ εὐθύνη καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ ζήσουμε Ὀρθόδοξη Χριστανικὴ ζωὴ ὅσο ἀκριβὰ καὶ ἐὰν αὐτὸ κοστίσει.

Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ διότι στὸ μέλλον ὅλες οἱ ὀργανωμένες ἐκκλησίες καὶ τὰ ἐπίσημα σχολεῖα θὰ ὑπηρετοῦν τὸν Ἀντίχριστο. Ἐν τούτοις ὀ,τιδήποτε καὶ ἐὰν συμβεῖ ἀνήκουμε στὸν Χριστὸ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ὑπάρξεώς μας. Καὶ ἔτσι ἐρχόμαστε στὸ θέμα τῆς φιλοσοφίας μιᾶς Ὀρθόδοξης γυναίκας καὶ τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς της στὸν κόσμο.

Πρῶτα πρέπει νὰ θυμηθοῦμε πὼς ὁ γάμος ὅπως τὸν ξέρουμε εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Πρὶν τὴν πτώση δὲν ὑπῆρχε διαφθορὰ ἤ θάνατος. Μετὰ τὴν πτώση ὁ ἄνδρας διατάχθηκε νὰ καλλιεργεῖ τὴν γῆ γιὰ τὴν τροφή του καὶ στὴ γυναίκα τέθηκε τὸ φορτίο νὰ γεννᾶ παιδιὰ μὲ «θλίψη καὶ πόνο».

Δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε τώρα τὸ ἀρχικὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ οἰκήσει τὴν γῆ, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν πὼς δὲν θὰ ἦταν μὲ τὴν γεννητικὴ πράξη.

Ὁ μεγάλος σκοπὸς τοῦ γάμου ἦταν νὰ φέρουν στὸν κόσμο παιδιὰ ποὺ φέρουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ οἰκογενειακὸς προγραμματισμὸς γιὰ ὑλικοὺς καὶ ἐγωιστικοὺς σκοποὺς εἶναι ἀντιχριστιανικός. Στὸν ἁγιασμὸ τοῦ γάμου ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τὸ ζεῦγος νὰ γίνει «μία σάρξ». Συνεπῶς ὁ ἕνας δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐπιβάλλει τὴν δύναμή του πάνω στὸν ἄλλον. Γι’ αὐτὸ ὁ γάμος γίνεται μέσον γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας. Καθὼς οἱ ἄνθρωποι βρίσκουν εὐχαρίστηση στὴν ἐρωτικὴ πράξη, τὸ φυσικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τὰ παιδιά. Ἔτσι ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει νὰ περιορίζουμε τὶς γενετήσιές μας ὁρμὲς καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν λαιμαργία μας. Ἡ κοινὴ ἰδέα σήμερα τοῦ νὰ μὴν ἀποχτοῦν παιδιὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φιληδονίας καὶ τῆς φιλαυτίας. Τὸ νὰ ἀποφασίσεις νὰ ἀπολαύσεις τὴν ἐρωτικὴ πράξη καὶ μὲ τεχνητὸ τρόπο νὰ σχεδιάσεις νὰ μὴν ἀποχτήσεις καθόλου παιδιά, εἶναι τὸ νὰ κάνεις τὴν ἐρωτικὴ πράξη μία θυσία στὸν διάβολο. Ἀκόμη προδίδει μία ἔλλειψη ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό.

Ὁ γάμος δὲν γίνεται – ὅπως τόσο συχνὰ νομίζεται – γιὰ τὴν εὐτυχία τῶν συζύγων καὶ τῆς οἰκογενείας, ἀλλὰ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους στὴν ἁγιότητα.

Ἡ τελετὴ τοῦ γάμου μᾶς προσφέρει ἕνα ἐξυψωμένο ἰδανικὸ διότι ἡ μητρότητα σύμφωνα μὲ τὴν φύση δὲν εἶναι ἁγία, ἀλλὰ γίνεται μόνο ὅταν ἡ μητέρα ἀγωνίζεται νὰ ἀναθρέψει τὰ παιδιά της μὲ ἀγάπη καὶ φόβο Θεοῦ. Ἀφοῦ οἱ Προτεστάντες στεροῦνται ἐνεργοῦ ἐκδήλωσης ἀγάπης στὶς σχέσεις τους, πολλοὶ ἄνθρωποι – ἰδίως ἄνδρες -ντρέπονται νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς γιούς τους. Ἕνας πατέρας πρέπει νὰ ἐπέμβει κατὰ τὴν ἐφηβεία τοῦ γιοῦ του γιὰ νὰ ἀποτρέψει αὐτὴ τὴ στέρηση ἀγάπης. Αὐτὸ ἐπίσης εἶναι μεγάλης σημασίας γιὰ τὶς κόρες διότι θὰ μεγαλώσουν καὶ θὰ δώσουν ζωὴ καὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἐφοδιασμένες γιὰ νὰ ἐμφυσήσουν ἁγιότητα στὰ παιδιά τους καὶ νὰ τοὺς ἐμπνεύσουν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό. Ἂν δὲν ἀγαπηθοῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν σύλληψή τους θὰ εἶναι πάντα πεινασμένα γιὰ ἀγάπη. Τὸ διαζύγιο εἶναι ἐπίσης ἀποτέλεσμα τῆς αἱρέσεως τοῦ χιλιασμοῦ – ἡ ἰδέα ὅτι μπορεῖ νὰ τελειοποιηθεῖ ἡ ζωὴ πάνω στὴν γῆ. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν «εὐτυχία» καὶ «ἀγάπη» στὸν γάμο, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὴν βροῦν διότι αὐτὸ ποὺ ἀναζητοῦν εἶναι μία γήινη ἀγάπη. Τέλος τὸ νὰ διαλέξει ἕνας νὰ μὴν παντρευτεῖ μπορεῖ νὰ συνδέεται μὲ τὸν ἐγωισμό. Ὁ Μοναχισμὸς εἶναι μία πολὺ ὑψηλὴ κλήση διότι εἶναι τὸ νὰ ζεῖς γιὰ τὸ Θεό. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὅλοι ποὺ δὲν παντρεύονται ἤ εἰσέρχονται στὴν μοναχικὴ ζωὴ ζοῦν ἀντίθετα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ τέτοιοι ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἔχουν ἰδιαιτέρως ὑπ’ ὄψιν ὅτι προσπαθοῦν νὰ ζήσουν ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεό. Ἔτσι ἡ ἐκλογὴ τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς πρέπει νὰ ὑπαγορεύεται ἀπὸ κίνητρο τοῦ πῶς νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεὸ παρὰ τὸν ἑαυτό τους. Πραγματικὰ ὅλοι μας πρέπει νὰ ἀφιερώσουμε τὴν ζωή μας στὸν Θεό. Καὶ μέσω τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεό μας καὶ νὰ ἐκτελοῦμε τὸ θέλημά Του μέσα στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ φιλοσοφία τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ εἶναι βασισμένη στὴν ταπείνωση καὶ στὴν παραδοχὴ τοῦ γεγονότος ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ξέρουμε ὅλα. Παρὰ τὴν ὑπόσχεση τοῦ ὄφεως δὲν μποροῦμε «νὰ γίνουμε Θεοί».

Ἡ δυστυχία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Τὸ καθῆκον καὶ ἡ χαρὰ μας εἶναι νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ ὑπεράνω ὅλων, νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε κατὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας γιὰ νὰ ζοῦμε μία ζωὴ σύμφωνα μὲ τὸν Χριστό. Διότι ἐὰν ὁ κόσμος δημιουργήθηκε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιὰ τὸν Θεὸ -γιὰ νὰ ἀποκτήσει θέα κάποιου ἄλλου κόσμου – ποὺ ἡ ὀμορφιὰ του ἀντικατοπτρίζεται στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία.
 


ΠΗΓΗ-agiazoni.gr

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Ο πεθερός παντρεύτηκε την νύφη του λόγω… τρόικας..!!!!

Σε μια απίστευτη ιστορία, που αναδεικνύει το δαιμόνιο της φυλής και αποδεικνύει ότι κανένα μνημόνιο, κανένας…εκσυγχρονισμός των δομών της δημόσιας διοίκησης και κανένα πακέτο μέτρων όσο σιδερόφρακτα και ηλεκτρονικά διπλο-τσεκαρισμένα και αν είναι, δεν μπορούν να κρατήσουν τον Ελληνα – χουντίνι δεμένο με νόμους, κανονισμούς και πρωτόκολλα. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε χωριό της Αρκαδίας με πρωταγωνιστή οικονομικό «προύχοντα» του τόπου, χήρο με τέσσερα παιδιά μεγάλης ηλικίας. Προνοητικός γαρ ο ήρωας του ρεπορτάζ μας, θορυβήθηκε από το μέτρο απογραφής των συνταξιούχων αφού όπως φαίνεται σχεδίαζε να «κληροδοτήσει» τη σύνταξη του στα ενήλικα παιδιά του μετά τον θάνατο του με την γνωστή μέθοδο της μη δήλωσης αποθανόντος συνταξιούχου.
Ετσι και αφού έσπαζε για καιρό το κεφάλι του για το πώς θα μπορούσε να συνεχίσει να εισπράττει η οικογένεια του την σύνταξη του όταν ο ίδιος φύγει από τον μάταιο και σε βαθειά οικονομική ύφεση τούτο κόσμο, βρήκε τον κλειδί του μηχανισμού, με τον οποίο τρόικα και κυβέρνηση θεωρούν ότι έχουν λύσει το πρόβλημα των συγγενών που συνεχίσουν να εισπράττουν κανονικά τις συντάξεις των νεκρών.
Η ιδέα, που μόνο σε κινηματογραφικά σενάρια του Χόλυγουντ, μπορεί κανείς να συναντήσει, χαρακτηρίζεται από κάθε άποψη, και κυρίως από κοινωνικής πλευράς, προχωρημένη, αφού στην μικρή κοινωνία του αρκαδικού χωριού της ιστορίας μας, θα αποτελούσε ταμπού η ιδέα και μόνο ο πεθερός να εξωθήσει τον γιό του σε διαζύγιο για να παντρευτεί τη νύφη του!
Γενεσιουργή αιτία του «σκανδάλου» δεν είναι το ερωτικό πάθος του οικονομικά καλοστεκούμενου, πλην όμως ηλικιωμένου, Αρκά για τη νύφη του αλλά η απληστία για το χρήμα.
Ετσι η νύφη του μεγαλύτερου γιού της οικογένειας πήρε συναινετικό – εξπρές διαζύγιο από τον σύζυγο της για να νυμφευθεί στη συνέχεια τον μέχρι τότε πεθερό της ο οποίος πλέον έγινε νόμιμος σύζυγος της. Οταν λοιπόν έρθει το μοιραίο η σύζυγος θα δικαιούται να λάβει την σύνταξη χηρείας του πρώην πεθερού της!
Σήμερα, η διευρυμένη και με βορειο-ευρωπαϊκά πρότυπα οικογένεια ζει σε ένα γαϊτανάκι ρόλων και τίτλων αφού η πολύφερνος νύφη είναι ταυτόχρονα νυν σύζυγος και πρώην νύφη του νυν συζύγου της και πρώην πεθερού της, είναι πρώην σύζυγος και νυν μητριά του πρώην συζύγου της και νυν μητριά των άλλων τριών πρώην γαμπρών και κουνιάδων της, των άλλων τριών δηλαδή παιδιών του σημερινού συζύγου της.
Βέβαια στην πραγματικότητα τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει, καθώς όλοι αυτοί οι τίτλοι και ρόλοι υπάρχουν μόνο στα χαρτιά του ληξιαρχείου και στις φορολογικές δηλώσεις των μελών της οικογενείας. Το ζευγάρι γιού και νύφης συνεχίζουν να διάγουν «βίον ανθόσπαρτον» και ο πάτερ – φαμίλιας συνεχίζει να περιβάλλει με την πατρική του αγάπη, στοργή και φροντίδα όλα τα μέλη της οικογένειας του.
Η ιστορία αυτή αν επρόκειτο για μια οικογένεια που ζει κάτω από τη δυσβάστακτη οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας του μνημονίου, θα μπορούσε να εκλιφθεί ως έκφραση υπερβολής της πατρικής μέριμνας για την οικογένεια, μετά τον χρόνο βιολογικής παρουσίας του πατέρα. Όμως για την οικονομικά εύρωστη οικογένεια την οποία αφορά το παραπάνω story, η υπόθεση αυτή δεν είναι παρά μια νόμιμη πλην όμως όχι ηθική «κομπίνα» που στήθηκε προς όφελος των παιδιών και σε βάρος του ελληνικού δημοσίου και των ελλήνων φορολογουμένων.

πηγή

Σαν σήμερα ο Εβραίος Ανδρέας Παπανδρέου (Μινέικο) νομιμοποίησε τη μοιχεία!!! (Και έβαλε την ταφόπλακα στην Ελληνική Οικογένεια...)



Από ΕΘΕΛ Συνάδελφος
ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΑ...ΣΕΝΤΟΝΙΑ - ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ

Δείτε την είδηση όπως διαδίδεται από τα καθεστωτικά μέσα, που είναι (φυσικά) υπέρ... Είναι τα ίδια μέσα που χαίρονται επειδή έρχονται λαθρομετανάστες στην Ελλάδα και παρέχουν ιδεολογική κάλυψη στους αναρχοαριστερούς δολοφόνους:


"H σκηνή από τη Βίλα των Οργίων με τους παράνομους εραστές τυλιγμένους σε σεντόνια να οδηγούνται στο αστυνομικό τμήμα έχει σφραγίσει μια ολόκληρη εποχή για την Ελλάδα, που από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους έως το 1982 ζούσε στα «μαύρα» χρόνια της μοιχείας.

Ηταν η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου που αποποινικοποίησε την μοιχεία μέσα από μια σειρά κινήσεων και νομοθετικών πράξεων που κορυφώθηκαν σαν σήμερα το 1982. Η οργή της εκκλησίας ήταν δεδομένη, όμως το νέο Οικογενειακό Δίκαιο ήταν γεγονός και ο πανίσχυρος τότε Παπανδρέου δεν έκανε βήμα πίσω.


Η ιστορία ενός ...αδικήματος

Σύμφωνα με το άρθρο 286 του Ποινικού Νόμου της Βαυαροκρατίας που ίσχυσε έως το τέλος του 1950 η διάπραξη μοιχείας ήταν πλημμέλημα. Στο νέο Ποινικό Κώδικα που τέθηκε σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου του 1951, και συγκεκριμένα στο άρθρο 357 προβλεπόταν ποινή ενός έτους για τους μοιχούς, μόνο αν είχε ζητήσει η απατημένη ή ο απαντημένος σύζυγος να ασκηθεί δίωξη. Οι δράστες έπρεπε να συλληφθούν επ' αυτοφώρω για να στοιχειοθετηθεί ευκολότερα η κατηγορία γεγονός που οδηγούσε σε απίστευτες σκηνές σαν κι αυτές που αποτύπωσε ο σκηνοθέτης Ντίνος Διαμαντόπουλος το 1964 στην ταινία «Η βίλα των Οργίων» με πρωταγωνιστή «μοιχό» τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.


Η μοιχεία αποποινικοποιήθηκε με το νέο οικογενειακό δίκαιο τον Ιούλιο του 1982, παρά τις προειδοποιήσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι «η αποποινικοποίηση της μοιχείας θα κλονίσει τα θεμέλια της οικογένειας και του γάμου». Επιπλέον με το Νόμο 1329/1983 η μοιχεία έπαψε να αποτελεί απόλυτο λόγο διαζυγίου. Μπορεί, όμως, να επιφέρει τη λύση του γάμου μόνο αν κριθεί ότι από αυτή έχουν διαταραχθεί τόσο σοβαρά οι συζυγικές σχέσεις, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα (άρθρο 1439 Α.Κ).