.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Ο Σπερματικός λόγος των Χριστουγέννων


από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Ο αρχαίος κόσμος, πριν την ενανθρώπηση του Χριστού στη γη το βράδυ των Χριστουγέννων, δε στερήθηκε φωτισμένων πνευμάτων που προσέγγισαν κατά Θεία παραχώρηση την Αλήθεια, αποδεικνύοντας ότι προϋπήρχε το Σχέδιο Σωτηρίας του Θεού, της θείας δηλαδή οικονομίας, και πως γι΄ αυτό ακριβώς δόθηκε ο σπερματικός λόγος (σπέρματα αληθείας και πληροφόρησης) στα έθνη, σε εναρέτους ανθρώπους, και ευσεβείς φιλοσόφους, επειδή Θεός, ο Πατήρ και αυτών!


ΣΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ: Οι Χαλδαίοι [Πέρσες], δέχτηκαν διά του προφήτου Βαλαάμ (13οςαι. π.Χ.) την “προφητεία του λαμπρού άστρου και της Γέννησης του Χριστού”, η οποία και επαληθεύτηκε με την εμφάνιση του λαμπρού αστέρος, που ήταν Άγγελος Φωτός, και την ενανθρώπηση του Χριστού στη Βηθλεέμ, την οποία επιβεβαίωσαν προσωπικά οι τρεις Πέρσες Μάγοι, που είδαν και ακολούθησαν το νέο λαμπρό αστέρι, εξαιτίας ακριβώς της παλαιότατης προφητείας. Ακόμη, στην Περσία αναμενόταν “Σωτήρας Θεάνθρωπος, ο οποίος θα γεννηθεί εκ Παρθένου και θα συντελούσε στην ανακαίνιση και τον καθαρμό του κόσμου”!
ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ: Στον Βεδισμό υπήρχε σαφώς προσδοκία για το “Θεό του Φωτός”, ο οποίος “θα ενανθρωπιστεί εκ Παρθένου και θα αποσταλεί στον κόσμο από τον ουράνιο Πατέρα Του, ως μεσίτης μεταξύ Θεού και κόσμου”! Κατά τα κείμενα Μαχαγιάνα του Βουδισμού, αναμενόταν “ο Θείος Λυτρωτής και Διδάσκαλος, ο οποίος θα αποκαλύψει θείες αλήθειες εκ του πληρώματος της Σοφίας Αυτού και θα πληρώσει τις εσώτατες επιθυμίες και τις νοσταλγίες του ανθρώπου”. Σύμφωνα με κείμενα του Ινδικού Βουδισμού, ο ιστορικός Βούδας έλεγε ότι “μετά από 500 χρόνια θα χρεοκοπήσει η διδασκαλία μου”! Στο Θιβετιανό Βουδισμό, αναμενόταν Παρθενογέννητος Θεάνθρωπος Λυτρωτής, ο οποίος θα σώσει τον άνθρωπο και θα επαναγάγει την ανθρωπότητα στην αρχέγονη χρυσή εποχή”!
ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ: Ο Κομφούκιος στην Κίνα, 500 χρόνια κι αυτός νωρίτερα, ανέμενε“ τον Άγιο, τον Θεάνθρωπο, ο οποίος θα είχε την λυτρούσα γνώση και θα έσωζε και θα κυβερνούσε τον κόσμο!” Όμως, και πολλές κινέζικες παραδόσεις ανέμεναν “τον Ποιμένα και Άρχοντα”, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως “Αγιότατος και Καθολικός Διδάσκαλος και Κυρίαρχος”! “Ο Άγιος αυτός υπήρχε προ του ουρανού και της γης! Είναι ο ποιητής, Δημιουργός και συντηρητής των πάντων! Όσο Μέγας και αν είναι, έχει και την Ανθρώπινη φύση! Αυτός και μόνος είναι άξιος να θυσιαστεί εις τον υπέρτατο Δεσπότη και Άρχοντα του Κόσμου! Αυτός θα συνδιαλλάξει τον ουρανό μετά της γης!”.
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ: Οι εξουσιαστές που κινούν τα νήματα του κόσμου και κατευθύνουν τη Γνώση, προσπαθούν εδώ και αιώνες, πλαστογραφώντας πηγές ή αποκρύπτοντας τες, να φέρουν σε σύγκρουση τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό. Ξέρουν ότι η σύνδεση των δύο δυνάμεων είναι το ισχυρότερο εμπόδιο για την υλοποίηση των σχεδίων τους, Ξέρουν ότι αν οι λαοί γαντζωθούν σ’ αυτά, θα είναι αδύνατο να εφαρμόσουν την Νέα Τάξη πραγμάτων.
Αυτός είναι ο λόγος πού αποκρύπτονται προφητείες των Αρχαίων Ελλήνων που μιλούν ξεκάθαρα για την έλευση του Χριστού. Προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό ως εβραιογενή θρησκεία και όλους τους Αρχαίους Έλληνες ως ειδωλολάτρες. Ωστόσο έχουν διασωθεί αρχαία κείμενα πού αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο. Ο Αισχύλος, πέντε αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού από την Παρθένο, μίλησε για τον “Παρθενογέννητο”, που θα ερχόταν να βοηθήσει τους ανθρώπους1!!! Στο έργο Αλκιβιάδης του Πλάτωνα, εμφανίζεται ο Σωκράτης να λέει, 400 χρόνια πριν την Έλευση του Χριστού, πως “ο άνθρωπος πρέπει να ζει εν αναμονή, μέχρις ότου φτάσει ο καιρός να διδαχθεί από τον προσδοκώμενο Υπεράνθρωπο Διδάσκαλο!” Άλλωστε η προσέγγιση του Σωκράτη προς τον Μόνο, Ένα αληθινό Θεό, η αποποίηση του ανύπαρκτου δωδεκάθεου, και γενικότερα τα “καινά του δαιμόνια” τον καταδίκασαν σε θάνατο. Στην Πολιτεία του Πλάτωνα (B, V, 362), περιέχεται μία προφητεία ισάξια μ’ αυτές της Παλαιάς Διαθήκης: “Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείτε άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, [...] και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο”!!
ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ: Ο Κικέρων, 50 μόλις χρόνια πριν την Σάρκωση του Χριστού, οραματίζεται την εποχή που θα κυβερνά παντού “είς Διδάσκαλος και Κυρίαρχος, ο Θεός”! Ο Οράτιος και ο Οβίδιος κάνουν λόγο για τη “χρυσή εποχή (του Παραδείσου) που χάθηκε”. Ο Βιργίλιος στην 4η Εκλογή του, αφιερωμένη στο φίλο του Πολύωνα, μιλά για “το Θείον Παιδίον, το οποίο “θα επαναφέρει στην ανθρωπότητα τον Χρυσό Αιώνα”. “Οσονούπω νέα χρυσή γενεά στέλλεται άνωθεν από τα ουράνια ύψη εις την γην. [...] προστάτεψε τη Μητέρα, τη στιγμή που θα γεννάται εξ αυτής το Βρέφος, δια του οποίου θα λήξει η δυστυχής γενεά!
Δια πρώτην φορά στην παγκόσμιο ιστορία! Και νέα γενεά ευτυχής θα ανατείλει σ΄ όλον τον κόσμο. Ήδη άρχισε να βασιλεύει ο πάμφωτος Ένας Θεός [...] Ελθέ πολυτίμητε Υιέ του Θεού, μεγάλε Υιέ του Υψίστου. Ρίξε το βλέμμα Σου εις την ανθρωπότητα, την κλονιζομένη από το βάρος της αμαρτίας. Ρίξε το βλέμμα Σου και δες πως τα πάντα σκιρτούν για την εποχή, η οποία οσονούπω φτάνει!.” Και αυτό το "οσονούπω" του Βιργίλιου λέχθηκε 41 χρόνια, μόλις, πριν από την ενσάρκωση του Υιού του Θεού από την Πανάγια Μητέρα Του στη Βηθλεέμ!!!
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Η μεγάλη παγκόσμια χαρά των Χριστουγέννων, της Σωτηρίας της Ανθρωπότητας, της παγκόσμιας αναμενόμενης εμφάνισης του λυτρωτικού σχεδίου της Θείας Οικονομίας, είναι διπλή χαρά για τον Ελληνισμό, του οποίου σοφοί και φιλόσοφοι με κάθε τρόπο έψαξαν να ανακαλύψουν τον Αληθινό Δημιουργό του Κόσμου. Εκείνον που και τη γλώσσα μας χάρισε και δια του Μεγάλου Αλεξάνδρου την άπλωσε, αλλά και την υψηλή και μεγίστη αποστολή, να μεταφέρουμε δια της γλώσσας μας, μέσα στις χιλιετηρίδες, πολεμούμενοι μα εντέλει θριαμβεύοντες, την γνώση του ίδιου του Θεού, την Ορθή Πίστη, τη Θεία Ορθοδοξία και να την υπερασπιστούμε κατά καιρούς με αίμα, με χαρά και με θάρρος, γράφοντας την πιο ένδοξη ιστορία του κόσμου! Η είδηση, το κήρυγμα της Ενανθρωπήσεως του ίδιου του Θεού μας, του Χριστού, δια στόματος των Αποστόλων, βρήκε τότε τον Ελληνισμό σε μια τραγική στιγμή, σε ώρες που «σταυρωνόταν» από τον βαρβαρισμό των Ρωμαίων, την ώρα που το πνεύμα του Ελληνικού Πολιτισμού καταπατούνταν και μάτωνε σε αρένες αντί σε θέατρα και σε παρωδίες εορτών, ή παρωδίες δήθεν “Ολυμπιακών Αγώνων”. Στις ευσεβείς καρδιές των Ελλήνων αλλά και στις προχωρημένες διάνοιές τους, το μήνυμα της Σωτηρίας, η ελπίδα της Ανάστασης, η βεβαιότητα της Αιωνιότητας, το υψηλό νόημα του Χριστιανισμού, έπεσε ως “μάννα εξ ουρανού”, αφού ο Ελληνισμός, συναντούσε επιτέλους Εκείνον που τον έπλασε και οι φιλόσοφοι Εκείνον τον οποίον αναζητούσαν Έτσι ο Ελληνισμός έγινε ο Νέος Ισραήλ της Χάριτος που μεταφέρει τη νέα Κιβωτό της Καινής Διαθήκης Του! Και όταν ήρθε εκείνη, η συγκλονιστική και μοναδική θεία ώρα, εκείνη η άγια νύχτα των Χριστουγέννων, κάπου στον ουρανό, ηψυχή του Σωκράτη, που πρωτομίλησε για Εκείνον τον Ένα και Αληθινό Θεό, η ψυχή του Σωκράτη που γκρέμισε πρώτος τα είδωλα της αγνοίας, σίγουρα ευφραινόταν! Ο Ελληνισμός έχει συνέχεια. Επειδή ακριβώς ήταν συνέχεια μέσα στο Σχέδιο του Θεού για τη Σωτηρία της Ανθρωπότητας. Η εντυπωσιακή αρχαία ευσέβειά του, τον έσπρωξε σε θαυμαστά έργα, ενώ ταυτόχρονα η ακούσια άγνοιά του για τον Αληθινό Θεό, έφερε το έλεος και την ιδιαίτερη αγάπη του Χριστού, αλλά και τη μεγάλη και φοβερά προστασία της Παναγίας και Αειπαρθένου Μητέρας Του.
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!
……………………………………………………………
1. Ο Αισχύλος δια στόματος Ερμή, προφητεύει [Προνηθέας Δεσμ., 1026-1028]: “Σ' αυτά τα βάσανά σου τέρμα κανένα να μην περιμένεις πριν να φανεί και να θελήσει κάποιος απ' τους θεούς να πάρει τα βάσανά σου επάνω του και να πάει στον σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου”.

 πηγή

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Φωτογραφίσεις γάμου για... κασκαντέρ

Κρέμονται με τα νυφικά στο κενό για ΤΗ φωτογραφία!
Ηλιοβασίλεμα, φεγγάρι, θάλασσα, λουλούδια και στη μέση ο γαμπρός και η νύφη να φιλιούνται ή να χαμογελούν ανέμελα. Κάπως έτσι είναι οι συνηθισμένες φωτογραφίες γάμου.
Κάποιοι που θέλουν να ξεφύγουν από τα καθιερωμένα τολμούν όμως και προχωρούν ένα βήμα παραπέρα και αποτυπώνουν τον γάμο τους κάνοντας κάτι τελείως διαφορετικό. Κρέμονται από βράχους.
Πίσω από τις πρωτότυπες φωτογραφίες βρίσκεται ο Τζέι Φιλμπρικ και η σύζυγός του Βίκυ, οι οποίοι φορούν τα σκοινιά τους και ψάχνουν το πιο εντυπωσιακό καρέ.

«Αυτό που μου αρέσει να κάνω είναι προσφέρω στους ανθρώπους μια εμπειρία, όχι μόνο διαφορετικές φωτογραφίες, που δεν θα ξεχάσουν ποτέ», λέει ο Τζέι.
Πριν πιάσει για τα καλά τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια του, ο Τζέι ήταν επαγγελματίας οδηγός σε βουνά, ενώ πέρα από τις επικίνδυνες φωτογραφίες σε βράχους του αρέσουν τα καρέ σε γεωτρήσεις και απότομες χιονισμένες πλάγιες.





















Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Γάμου




Τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Γάμου. Ἑρμηνευτική προσέγγιση


Καραβιδόπουλος Ἰωάννης (Καθηγητής Πανεπιστημίου)


Ἡ Εὐαγγελική περικοπή πού διαβάζεται στό μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι ἀπό τό κατά Ἰωάννην εὐαγγέλιο 2,1-11 (τό θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ νεροῦ σέ κρασί). Γιατί ἄραγε ἡ Ἐκκλησία διάλεξε αὐτήν τήν περικοπή, τή στιγμή πού τά Εὐαγγέλια μᾶς διασώζουν διάφορες συζητήσεις τοῦ Ἰησοῦ γιά τό γάμο, ἀκριβέστερα γιά τό ἀδιάλυτο τοῦ γάμου, ὅπως εἶναι π.χ. ἡ συζήτηση μέ τούς Φαρισαίους στό Μθ 19,1-12 (Μρ 10, 1-12), ὅπου ἔχουμε τήν ἀναφορά στό Γεν 2,24 «ἕνεκεν τούτου καταλήψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ, καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» καθώς ἐπίσης καί τή φράση τοῦ Ἰησοῦ ἀμέσως κατόπιν στήν ἴδια συζήτηση «ὥστε οὐκέτι εἰσί δύο, ἀλλά σάρξ μία. Ὅ οὖν ὁ Θεός συνέζευξεν, ἄνθρωπος μή χωριζέτω» -περικοπὴ πού μαρτυρεῖται σποραδικά σέ ἀρχαιότερα ἐκλογάδια.

Νομίζω ὅτι οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι πατέρες ἀπέφυγαν νά συνδέσουν μέ τό ἱερό μυστήριο τοῦ γάμου περικοπές πού περιέχουν λόγια τοῦ Ἰησοῦ περί μοιχείας (ὅπως ἡ προαναφερθεῖσα) καί γενικά περί διαταράξεως τοῦ γάμου καί προτίμησαν τό Ἰω 2,1-11, ὅπου γίνεται λόγος γιά χαρά καί εὐφροσύνη, γιά παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν μαθητῶν του στό γάμο στήν Κανά, στόν ὁποῖο βρίσκεται καί ἡ μητέρα του. Προφανῶς ἡ ἐπιλογή αὐτή σημειολογικά κάτι θέλει νά ὑποδηλώσει. Οἱ πατέρες ἐπισημαίνουν κατά τήν ἑρμηνεία τοῦ Ἰω 2,1-11 ὅτι ὁ Χριστός ὄχι μόνο παρευρίσκεται στό γάμο μαζί μέ τούς μαθητές του (καί πιθανότατα μέ τούς ἀδελφούς του), καί μετέχει – ἴσως- στήν ἑπταήμερη διάρκειά του, ἀλλά κάνει καί δῶρο κατά τό ἔθος στό γαμπρό καί τή νύφη. Καί τό δῶρο αὐτό εἶναι τό καλό κρασί. Αὐτό εἶναι καί τό οὐσιαστικό θεολογικό στοιχεῖο τῆς περικοπῆς, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια μέ τήν ἑρμηνευτική προσέγγιση στήν ὁποία προβαίνουμε.

Ἡ ἀπόσπαση περικοπῶν ἀπό τή συνάφειά τους γιὰ νά διαβαστοῦν σέ ἕνα μυστήριο ἤ σέ μιὰ ἀκολουθία δημιουργεῖ ὁρισμένα ἑρμηνευτικά προβλήματα. Ἐδῶ π.χ. στήν Ἰωάννεια δόμηση τοῦ εὐαγγελίου τό θαῦμα τῆς Κανᾶ ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχή τῶν μεσσιανικῶν «σημείων» τοῦ Ἰησοῦ καί τῆς φανερώσεως τῆς «δόξης» του καί ἡ μετατροπή τοῦ νεροῦ σέ κρασί συνδέεται μέ τή νέα ἀρχή πού κάνει ὁ Μεσσίας ἀντικαθιστώντας τήν παλαιά λατρεία πού σχετίζεται μέ τό νερό τῶν καθαρμῶν καί τῶν θυσιῶν καί ἐγκαθιδρύοντας τή νέα λατρεία μέ τόν οἶνο τῆς θείας εὐχαριστίας. Στήν περίπτωση ὅμως τῆς μεταφορᾶς τῆς περικοπῆς ἀπό τήν Ἰωάννεια συνάφεια στό μυστήριο τοῦ γάμου χωρίς τά ὑπόλοιπα συμφραζόμενα τοῦ εὐαγγελίου τό βάρος δέν πέφτει τόσο στό θαῦμα ὅσο στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στό γάμο. Ὡστόσο θά δοῦμε ὅτι καί ἡ μεταβολή τοῦ νεροῦ σέ κρασί μπορεῖ νά σχετιστεῖ μέ τό γάμο.

Δέν εἶναι ἄσκοπο ἤ ἔξω ἀπό τούς στόχους αὐτοῦ τοῦ συνεδρίου νά μείνουμε γιά λίγο στόν κεντρικό ἑρμηνευτικό κόμβο τῆς περικοπῆς, χωρίς βέβαια νά τόν ἀναπτύξουμε λεπτομερῶς, γιατί αὐτό θά μᾶς ἔβγαζε ἔξω ἀπό τούς στόχους μας.

Πρόκειται γιά τό πολυσυζητημένο «Τί ἐμοί καί σοί, γύναι; οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου». Ἡ ἐπικρατέστερη πατερική ἑρμηνεία τοῦ πρώτου μέρους τῆς φράσης (μέ τό ἐρωτηματικό) εἶναι ἡ ἐπισήμανση τοῦ Ἰησοῦ πρός τή μητέρα του ὅτι δέν ἔχει καμία σχέση ἡ δική του θεία ἀποστολή πού καθορίζεται ἀπό τό θέλημα τοῦ ἐν οὐρανοῖς Πατρός μέ ὁποιαδήποτε ἀνθρώπινη πρωτοβουλία τῆς μητέρας του ἤ μέ ὁποιονδήποτε δικό του συναισθηματισμό. Ὡστόσο, προβαίνει στή θαυματουργία, εὐλαβούμενος καί τιμῶν τήν μητέρα του, ὅπως σημειώνει ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, («…τιμῶν τήν μητέρα, ἵνα μή διά παντός ἀντιλέγειν αὐτῇ δόξῃ, ἵνα μή ἀσθενείας λάβῃ δόξαν, ἵνα μή αἰσχύνῃ τήν τεκοῦσαν παρόντων τοσούτων», PG 59,134).

Ἡ ἄποψη τῶν Γρηγορίου Νύσσης, Θεοδώρου Μοψουεστίας, Ἐφραίμ τοῦ Σύρου καί μερικῶν συγχρόνων ἑρμηνευτῶν ὅτι τό «οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου» πρέπει νά διαβαστεῖ μέ ἐρωτηματικό («οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου;») καθιστᾶ πιό ἐκλογικευμένο τό κείμενο καί ὁμαλότερη τή μετάβαση στόν ἑπόμενο στίχο (2,5), ὅπου ἡ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ δείχνει νά κατανοεῖ ὡς θετική τήν παρατήρησή του καί ὡς ἐκ τούτου ἀπευθύνεται στούς ὑπηρέτες μέ τό «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε». Ὅμως μειώνει τήν πράγματι ὑπάρχουσα ἔνταση ἀνάμεσα στήν «ὥρα» τοῦ Ἰησοῦ πού προσδιορίζεται ἀπό τόν Θεό Πατέρα καί στήν ἀνθρώπινη παρέμβαση τῆς μητέρας του. Μπορεῖ τελικά ὁ Ἰησοῦς νά ἀνταποκρίνεται στήν ἔμμεση παράκλησή της, ἀλλά πρέπει καί ἐκείνη ὡς ἄνθρωπος νά γνωρίζει ὅτι τά βασικά καί σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς του καθορίζονται ἀπό τό θέλημα τοῦ ἐν οὐρανοῖς Πατρός.

Ἡ ἀνάγνωση τῆς περικοπῆς σ’ ἕνα θεολογικό ἐπίπεδο σέ σχέση μέ τήν παλαιά καί τή νέα ἐν Χριστῷ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀκόλουθη ἑρμηνεία.

Ὁ γάμος στήν Κανά φέρνει στό νοῦ μας τή γνωστή εἰκόνα τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἰδίως τοῦ Ὠσηέ, γιά τό γάμο τοῦ Γιαχβέ μέ τό λαό του. Στή διαπίστωση τῆς μητέρας τοῦ Ἰησοῦ ὅτι τελείωσε τό κρασί καί στήν ἔμμεση παράκλησή της ἀπηχεῖται κατά κάποιον τρόπο ἡ κατάσταση τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Οἱ δυνατότητες τοῦ παλαιοῦ λαοῦ ἐξαντλήθηκαν καί ὡς ἐκ τούτου αὐτός ἀπευθύνεται στόν Μεσσία, προφανῶς ζητώντας τήν ἐπέμβασή του. Ἐκεῖνος ὄντως ἐπεμβαίνει καί ἀναδημιουργεῖ τό λαό, δέν ἐξαφανίζει τό παλιό ἀλλά τό ἀνανεώνει: Τό κρασί δέν γίνεται ἐκ τοῦ μηδενός ἀλλά ἀπό προϋπάρχουσα ὕλη τῆς θείας δημιουργίας, ἀπό τό νερό. Τό νερό ὅμως σαφῶς παραπέμπει στήν παλαιά τάξη πραγμάτων, στίς θυσίες τοῦ ναοῦ καί στούς καθαρμούς τῶν καθημερινῶν διατάξεων τοῦ νόμου. Ἄλλωστε ὁ ὑπαινιγμός τῆς διηγήσεως εἶναι σαφής: Ὑπῆρχαν στό σπίτι τοῦ γάμου ἕξι λίθινες ὑδρίες γιά «τόν καθαρισμόν τῶν Ἰουδαίων» (2,6). Ὁ Ἰησοῦς μεταβάλλει τό νερό τοῦ καθαρισμοῦ σέ κρασί τῆς νέας ἐποχῆς, σέ κρασί πού παραπέμπει στή θεία εὐχαριστία. Αὐτό εἶναι τό δῶρο του, τό δῶρο τῶν μεσσιανικῶν χρόνων.

Στήν Παλαιά Διαθήκη καί στό μεταγενέστερο Ἰουδαϊσμό ἡ ἀφθονία κρασιοῦ (μαζί μέ τό λάδι καί τό γάλα) εἶναι χαρακτηριστικό σημάδι τῆς ἐποχῆς τῆς σωτηρίας, πού ἀρχίζει τώρα. Ἐδῶ ἄς προσέξουμε τό «νῦν» τοῦ στίχ. 8: «ἀντλήσατε νῦν καί φέρατε τῷ ἀρχιτρικλίνῳ», ὁ ὁποῖος καί διαπιστώνει ὅτι τώρα ἦλθε «ὁ καλός οἶνος», -ἐνῶ μέχρι τώρα («ἕως ἄρτι») ὁ νυμφίος προσέφερε τόν «ἐλάσσω», τώρα πού ἔφθασε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τώρα πού φανερώνεται ἡ δόξα τοῦ Μεσσία στούς μαθητές του, στήν πρώτη δηλαδή κοινότητα τῆς νέας διαθήκης πού πίστεψε στόν Χριστό. Μέ τό πνεῦμα αὐτῆς τῆς ἀναγνώσεως τῆς περικοπῆς ἀποκτᾶ νέα σημασία καί ἡ ἀρχική πληροφορία τῆς διηγήσεως ὅτι τό γεγονός λαμβάνει χώρα «τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ», ἕνας ὑπαινιγμός δηλαδή στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, στήν καινούργια ἐποχή, στήν Καινή Διαθήκη. Ἄλλωστε αὐτή ἡ εὐχαριστιακή ἀναφορά θά συνεχιστεῖ καί στό ὑπόλοιπο Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη. Μετά τόν οἶνο, θά γίνει λόγος καί γιά τόν ἄρτο στό κεφ. 6 μέ τόν πολλαπλασιασμό τῶν πέντε ἄρτων καί τή μακρά ὁμιλία τοῦ Ἰησοῦ γιά τόν «ἄρτον τῆς ζωῆς».

Γενικά ἡ περικοπή κατά τήν ἀνωτέρω θεολογική ἀνάγνωσή της ἀλλά καί κατά τή γενικότερα ἐπικρατοῦσα θεολογική ἑρμηνεία της δηλώνει τήν ἀντικατάσταση τῆς παλαιᾶς τάξεως πραγμάτων μέ τή νέα, τῆς παλαιᾶς λατρείας μέ τή θεία εὐχαριστία. Τό παλαιό ἀπό μόνο του τελειώνει καί τό νέο ἔρχεται μέ τή ζωή, τό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἱκανοποιήσει τίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. Τό παλαιό δέν μπόρεσε νά λυτρώσει ἀπό τό θάνατο, τό νέο φέρνει ζωή καί μάλιστα «περισσόν» ζωῆς. Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι Ἰωάννης ὀνομάστηκε θεολόγος καί τά κείμενά του ἔχουν ἕνα θαυμαστό θεολογικό βάθος, μέ λεπτές καί ἐπεξεργασμένες ἔννοιες. Ὁ ἄρτος τοῦ κεφ. 6 καί ὁ οἶνος τοῦ κεφ. 2 συνεπῶς δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄσχετοι μέ τή θεία εὐχαριστία.

Καί ὁ γνωστός μεγάλος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι σχετίζει τό θαῦμα τῆς Κανᾶ μέ τήν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου καί τήν ἀνάσταση. Στούς «Ἀδελφούς Καραμάζωφ» διαβάζεται ἡ περικοπή τοῦ θαύματος τῆς Κανά πάνω ἀπό τό λείψανο τοῦ στάρετς Ζωσιμᾶ καί κατόπιν ὁ νεαρός Ἀλιόσα βγαίνει ἔξω ἐνθουσιασμένος καί ὅλος ὁ κόσμος τοῦ φαίνεται ἀνανεωμένος, τόσο πού πέφτει κάτω καί φιλάει τό χῶμα.
* * *

Οἱ θεολογικές προσεγγίσεις τῆς περικοπῆς εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσες, ἀλλά ὅ,τι τώρα πρέπει νά ἑλκύσει τήν προσοχή μας εἶναι ἡ συσχέτιση τῆς περικοπῆς μέ τό γάμο. Μετά τά ὅσα λέχθηκαν παραπάνω μποροῦμε νά κάνουμε τίς ἀκόλουθες παρατηρήσεις;

1. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στό γάμο ἀνανεώνει, χωρίς νά ἐκμηδενίζει, τό παλαιόν: τό θαῦμα γίνεται ἀπό προϋπάρχουσα ὕλη, τό νερό (παρατήρηση πού ἔκανε ἤδη ὁ Εἰρηναῖος ). Μέ ἄλλα λόγια: ὁ παλαιός, ὁ προγαμιαῖος, ἄνθρωπος ἀνανεώνεται σέ μιὰ καινούργια σχέση μέ τήν (ἤ τόν) σύζυγο: Τήν ἀγάπη πού ἤδη προϋπάρχει κατά φυσικό λόγο στούς νυμφευόμενους ἡ Ἐκκλησία τήν ἐξαγιάζει καί τήν ἐπαυξάνει: Εὔχεται «ὑπέρ τοῦ κατεπεμφθῆναι αὐτοῖς ἀγάπην τελείαν».

2. Ὁ γάμος τρέφεται, συντηρεῖται καί αὐξάνει ὄχι μέ τήν τήρηση τύπων θρησκευτικῶν, ὅπως οἱ καθαρμοί τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά μέ οὐσιαστική συμμετοχή στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ διά τῆς θείας εὐχαριστίας. Ἡ διατήρηση καί τήρηση ὁρισμένων παραδοσιακῶν θρησκευτικῶν ἐθίμων ἀπό τό ζευγάρι ἔχει νόημα μόνο ἄν ἐντάσσεται σέ μία ἐνεργό συμμετοχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

3. Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσα ἡ ἀκόλουθη παρατήρηση τοῦ Ὠριγένη. Ἡ μεταβολή τοῦ νεροῦ σέ κρασί στή διήγηση τοῦ Ἰωάννη δέν εἶναι μόνο μεταβολή τῆς ποιότητας τοῦ ὑγροῦ ἀλλά καί τῆς φύσεώς του . Ἔτσι καί στό γάμο δέν μεταβάλλεται μόνο ἡ ποιότητα ζωῆς τῶν πρώην ἀγάμων, ἀλλά συντελεῖται καί μία οὐσιαστικότερη μεταβολή τῶν «δύο εἰς σάρκα μίαν».
* * *

Στήν Εὐαγγελική περικοπή ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στό γάμο δηλώνει τήν ἔναρξη μιᾶς νέας ἐποχῆς γιά τήν ἀνθρωπότητα, πού εἶναι ἐποχή εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως. Ἡ φύση ἡ ἀνθρώπινη καταφάσκεται, τό νερό τῆς τυπικῆς θρησκείας μεταβάλλεται σέ κρασί οὐσιαστικῆς ἐλπίδας γιά τό μέλλον ἀλλά καί γιά τό νῦν. Καί οἱ εὐχές τῆς ἀκολουθίας τοῦ γάμου δέν ξεχνοῦν τήν ὑλική φύση τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό καί ζητοῦν ἀπό τόν Θεό: «δός αὐτοῖς ἀπό τῆς δρόσου τοῦ οὐρανοῦ ἄνωθεν καί ἀπό τῆς πιότητος τῆς γῆς… δός αὐτοῖς καρπόν κοιλίας, καλλιτεκνίαν, ὁμόνοιαν ψυχῶν καί σωμάτων».

Στήν ἀποστολική περικοπή (Ἐφεσ 5,21-33) τό «σημεῖον» τοῦ Ἰωάννη παίρνει Χριστολογικές καί Ἐκκλησιολογικές διαστάσεις. Ὁ γάμος γίνεται «μυστήριον μέγα» ἐντασσόμενο στίς σχέσεις Χριστοῦ-Ἐκκλησιᾶς. Ἡ ἀγάπη καί ἡ ὑπακοή, χωρίς νά παύσουν νά ἔχουν ἀνθρώπινο χαρακτήρα, νοηματοδοῦνται ἀπό τή σχέση Χριστοῦ-Ἐκκλησίας καί παράλληλα Ἐκκλησίας-Χριστοῦ.




(Τμῆμα εἰσηγήσεως πού διαβάστηκε στό Δ΄ Πανελλήνιο Λειτουργικό Συμπόσιο Στελεχῶν ἱερῶν Μητροπόλεων μέ θέμα «Ὁ γάμος στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Τό Συμπόσιο διοργανώθηκε ἀπό τήν Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή Λειτουργικῆς Ἀναγεννήσεως στό Προκόπι Εὐβοίας (3-6 Νοεμβρίου 2002).

Γιά περισσότερα ἑρμηνευτικά σχόλια τῶν Πατέρων βλ. Ἰ. Γαλάνη, «Ἡ Θεοτόκος στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη», Πρακτικά Ι΄ Θεολογικοῦ Συνεδρίου τῆς Ἱ. Μ. Θεσσαλονίκης πρός τιμήν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 109-122 (:Βιβλικές Θεολογικές καί Ἑρμηνευτικές Μελέτες, 2001, σ. 372-388, στή σειρά Βιβλική Βιβλιοθήκη, 20).

Βλ. γι’αὐτή τή συσχέτηση Εἰρηναίου, Ἔλεγχος Γ΄ 17,7. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατηχήσεις Δ΄ 2.

Εἰρηναίου, Ἔλεγχος Γ΄ 11.

Ἀπόσπ. Εἰς Ἰωάν. 29,7.30,10. Ἀπόσπ. εἰς Κορ. 36,1.

πηγή

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης Εὐστάθιος: Μεγάλο λάθος νά βαπτίζετε τά παιδιά σας μαζί με τό γάμο σας καί γελοιότητα ἡ βάπτιση στή θάλασσα…

Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,
Παρακολουθῶ τόν τελευταῖο καιρό μέ πολλή ἀγωνία διάφορα γεγονότα περίεργα, πρωτάκουστα, νεοφανῆ καί τελείως ἀντίθετα μέ τίς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας.
Μερικά ἀπό αὐτά πού γίνονται στήν Ἑλλάδα μας ἔρχονται ἀπ’ ἔξω καί ἐπαναλαμβάνονται στήν ἀθάνατη Χώρα μας και μοιάζουν κακόγουστα.
Ἄλλα εἶναι «παραγωγῆς» ἐγχώριας καί ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ νεοέλληνες ἄρχισαν νά κλωτσοῦν τίς παραδόσεις τους, νά προσβάλλουν τή χριστιανική ἰδιότητά τους καί νά διασύρουν τόν τόπο μας καί τήν ἱστορία του.
Ἔγραφε κάποιος κοινωνιολόγος, γνήσιος ἕλληνας καί συνειδητός χριστιανός, ὅτι ποτέ δέ φανταζόταν ὅτι στήν Ἑλλάδα θά γίνονταν αὐτά πού οὔτε στίς χῶρες χωρίς ἱστορία καί πολιτισμό γίνονται.
Συγκεκριμένα περιστατικά μέ ἀναγκάζουν ν’ ἀπευθυνθῶ στούς χριστιανούς μας καί, ἀφοῦ ὑπογραμμμίσω τήν ἀπρέπεια αὐτῶν τῶν περιπτώσεων καί νά παρακαλέσω ὅλους σας, μεγάλους καί μικρούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, νά σεβαστοῦμε τήν παράδοσή μας, νά δείξουμε εὐλάβεια σέ ὅσα ἡ Ἐκκλησία μας, γιά αἰῶνες μᾶς διέσωσε καί τίποτε ἀπό αὐτά πού κράτησαν οἱ πρόγονοί μας νά μήν περιφρονήσουμε.
«Στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις» μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος μᾶς συμβουλεύουν ὅτι «λαός πού λησμονεῖ τήν παράδοσή του καί τήν ἱστορία του εἶναι καταδικασμένος νά ἐξαφανισθεῖ».
α) Ζητοῦν κάποιοι γονεῖς «κουλτουριάρηδες» νά βαπτίσουν τά παιδιά τους, ὄχι στόν ἱερό Ναό τῆς ἐνορίας τους, ἀλλά στή θάλασσα. Εἶναι, μοῦ λέγουν ἤ μοῦ γράφουν, πολύ ὄμορφα ἐκεῖ καί ἔχει τό Μυστήριο μιά ἁπλότητα. Δέν μπορῶ νά ἐννοήσω ποιά εἶναι ἡ ἁπλότητα καί ποῦ βλέπουν τήν ὀμορφιά. Ὑπάρχει τίποτε πιό ὡραῖο ἀπό τόν ἱερό χῶρο τοῦ Ναοῦ; Οἱ χριστιανοί μας ἔχουν δεθεῖ μέ τόν Ναό. Ἐκεῖ βαπτίζονται, ἐκεῖ στεφανώνονται καί ἀπό ἐκεῖ παίρνουν τή Μακαρία Ὁδό.
Ἡ ἱερότητα τοῦ χώρου, ὁ διάκοσμος τοῦ Ναοῦ μέ τίς διδακτικές ἁγιογραφίες ἤ μέ τίς ἱερές εἰκόνες δημιουργοῦν τήν κατάλληλη ἀτμόσφαιρα γιά ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Τό κάθε Μυστήριο, πού εἶναι ἁγιαστική πράξη, συνδέεται καί ἐκφράζεται μέ τήν προσευχή ὄχι μόνο τῶν ἀμέσως ἐνδιαφερομένων, ἀλλά καί τῶν συγγενῶν καί τῶν προσκεκλημένων.
Εὑρισκόμαστε μέσα στόν Ναό καί πολλές φορές τό μυαλό μας τρέχει στά βιοτικά καί τά κοσμικά, ὥστε νά χρειάζεται ὁ λειτουργός νά μᾶς ἀνακαλέσει μέ τήν ὑμνολογική συμβουλή «πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν». Μπορεῖτε νά σκεφθεῖτε νά τελεῖται τό Μυστήριο ἔξω, στήν ὕπαιθρο ἤ στήν παραλία;
Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος δέν ἔγινε στά κτήματα ἤ στήν ἀγορά, ἀλλά σέ συγκεκριμένο προσευχητικό τόπο, ὅπου ἔγινε τό πρῶτο Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας.
Ἔτσι μᾶς δίδαξε ἡ Ἐκκλησία δυό χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε. Γιατί θέλουμε σήμερα ν’ ἀλλάξουμε μία καταξιωμένη παράδοση;
Στό διάστημα αὐτῶν τῶν αἰώνων ἔχουμε βαπτίσεις σέ ποταμούς καί θάλασσες, ἀλλά αὐτά τά γεγονότα τά ὑπαγόρευσε μιά ἀνάγκη. Ἡ Ἐκκλησία, κατ’ οἰκονομίαν, τά ἐδέχθη, ἀλλά ἀποτελοῦν μιά ἐξαίρεση πού ἐπιβεβαιώνει τόν κανόνα.
Ποιά ἀνάγκη ὑπαγορεύει σήμερα νά γίνει τό βάπτισμα στή θάλασσα; Τουλάχιστον ἐκεῖνοι πού τό ζητοῦν οὐδέποτε διατύπωσαν ἕναν λόγο σοβαρό, πνευματικό, πρακτικό, γιά νά τό ἀξιολογήσουμε.
Ὁ λόγος πού ὑπαγορεύει τήν παράκληση μερικῶν, πού γίνεται ἐνοχλητική ἀπαίτηση, εἶναι ἕνας καί μόνος. Νά κάνουν αὐτοί κάτι πού δέν κάνουν οἱ ἄλλοι. Νά δείξουν ὅτι αὐτοί δέ μοιάζουν μέ τούς πολλούς. Ὅτι δέ δέχονται τίς δεσμεύσεις τοῦ παρελθόντος. Ὅτι αὐτοί ἔχουν ἕνα σύγχρονο, προοδευτικό πνεῦμα, πού ἱκανοποιεῖ τούς ἰδίους καί γι’αὐτό θέλουν νά τό ἐπιβάλουν καί στούς ἄλλους.
Βέβαια προστίθενται κοντά σ’ αὐτές τίς αἰτίες καί ἡ πρόφαση, ὅτι τό κοσμικό Κέντρο πού θά γίνει ἡ δεξίωση εἶναι στήν παραλία καί προπάντων οἱ φωτογράφοι δέ θά δυσκολεύονται ν’ ἀπαθανατίσουν τίς διάφορες σκηνές τοῦ Μυστηρίου.
Ἀλλά, παιδιά μου, ἐκεῖ φθάσαμε, νά προσπαθοῦμε ν’ ἀλλάξουμε τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας μέ λόγους καί αἰτίες πού ἱκανοποιοῦν τόν ἐγωισμό μας καί γελοιοποιοῦν τήν ἱερότητα τοῦ Μυστηρίου καί τό ἀποϊεροποιοῦν σέ τελευταία ἀνάλυση;
β) Τά τελευταῖα χρόνια κερδίζει ἔδαφος καί μία ἄλλη ἀξιοκατάκριτη ἀπαίτηση μερικῶν ἐλαχίστων, μέχρι αὐτή τή στιγμή, ἀλλά οἱ στατιστικές δείχνουν ὅτι θά ἔχουμε αὔξηση σύν τῶ χρόνω.
Θέλουν τήν ἡμέρα πού θά κάνουν τόν γάμο τους, τήν ἴδια ἡμέρα νά βαπτίσουν καί τό παιδί πού ἀπέκτησαν, γιατί ἐν τῶ μεταξύ εἶχαν συνάψει γάμο πολιτικό.
Παλαιότερα ἐθεωρεῖτο μεγάλη ἐντροπή πρίν ἀπό τόν θρησκευτικό γάμο νά ἀποκτήσουν παιδί. Ἔλεγαν μάλιστα εἰρωνικά καί ἐμπαικτικά «ἄντε καί στό γάμο σου βαπτίσια».
Και ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας, ὁ ὁποῖος ποτέ δέ θέλει τό καλό, ὑπαγορεύει χίλιες δικαιολογίες, ὥστε νά παρακινήσει τούς ἀνθρώπους νά διαπράξουν τό μεγάλο λάθος, νά κάνουν γάμο πολιτικό, γιά νά ἐπακολουθήσουν ἀναρίθμητες ἄλλες παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ καί εὐαγγελικοῦ νόμου.
Ἄλλοτε, ὅταν ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος, εἶχε τύψεις στή συνείδησή του, πονοῦσε ψυχικά, ὁλόκληρος ὁ ψυχοσωματικός του κόσμος δέν εἶχε ἠρεμία «οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» ἔγραφε ὁ ἐμπνευσμένος προφήτης Δαβίδ.
Σήμερα ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος καί δέ νοιάζεται γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς του. Δέν καταβάλλει καμία μέριμνα γιά τήν κάθαρσή του. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Ἁμαρτάνει ἐν γνώσει του καί δημοσίως, χωρίς νά ἐντρέπεται, χωρίς ν’ἀναστατώνεται, χωρίς νά χάνει τόν ὕπνο του, ἔτσι τουλάχιστον διαδίδει στό περιβάλλον του.
Κάνει, ὅμως, καί κάτι ἀκόμη χειρότερο, ἀπαιτεῖ νά τοῦ ποῦν οἱ ἄλλοι καί μπράβο, νά τόν ἐπαινέσουν καί νά τόν χειροκροτήσουν. Αὐτός πού ἔκανε πολιτικό γάμο, ἐάν εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, ἔκανε ἕνα μεγάλο λάθος καί ὀφείλει νά τό διορθώσει. Ὀφείλει νά ἐπισκεφθεῖ τόν πνευματικό του καί ν’ ἀκούσει τή διακριτική συμβουλή του, νά κάνει αὐτό πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία γιά τό δικό του καλό. Νά τελέσει τόν θρησκευτικό γάμο χωρίς ἀναβολή καί καθυστέρηση. Καί ἄν ἀπέκτησε παιδί ἀπό τόν πολιτικό γάμο, ὀφείλει νά τό βαπτίσει ἔγκαιρα, ἀναλαμβάνοντας τίς εὐθύνες του.
Ἡ δικαιολογία, ὅτι εἶναι πολυέξοδα τά Μυστήρια καί γι’αὐτό θά γίνουν ὁ γάμος καί τό βάπτισμα μαζί εἶναι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».
Ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέ συμφώνησε μέ πολυέξοδες κοσμικές ἐμφανίσεις καί ἐκδηλώσεις. Ποτέ δέν πρέπει νά κολακεύει τίς φιλοδοξίες τῶν ἀνθρώπων. Πάντα πρέπει νά προβάλλει τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καί νά συμβάλλει στό πλησίασμα τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν πηγή τῆς χάριτος, πού εἶναι ὁ Χριστός.
Ὅπου δέν πρόσεξε αὐτό τό θέμα ἄθελά της ἔγινε συνένοχος μέ τούς παραβάτες τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καί ζημίωσε τούς χριστιανούς της. Γι’αὐτό ἄλλωστε γράφεται καί αὐτή ἡ Ἐπιστολή, γιά νά προλάβουμε ὅ,τι εἶναι δυνατό νά περισώσουμε.
Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,
Κάνω μιά θερμή ἔκκληση σέ ὅλους σας.
Νά σεβαστεῖτε τή δισχιλιόχρονη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Νά σεβαστεῖτε τούς γονεῖς καί συγγενεῖς σας, πού υἱοθετοῦν καταστάσεις ἐξ ἀνάγκης καί μέ πόνο ψυχικό. Δέν πρέπει νά σᾶς καθυστερήσω περισσότερο, γιά νά σᾶς πῶ πόσα δάκρυα ἔχυσαν γονεῖς ἐξαιτίας τέτοιων καταστάσεων καί πόσο ντροπιασμένοι ἔνοιωσαν, διότι στή δική τους οἰκογένεια συνέβη κάτι τέτοιο ξαφνικά καί ἀντίθετο μέ τίς ἀρχές τους.
Σᾶς ἱκετεύω, ὅσοι κάματε πολιτικό γάμο νά τακτοποιηθεῖτε μέ τόν πνευματικό σας καί νά διορθώσετε τό λάθος.
Ὅσοι ἀποκτήσατε παιδί ἐκ τοῦ πολιτικοῦ γάμου νά τό βαπτίσετε χωρίς ἀναβολή καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ θρησκευτικοῦ γάμου σας. Τό ἕνα λάθος δέ διορθώνει τό ἄλλο.
Ζῶ μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι θ’ ἀκούσετε τή γεμάτη ἀγωνία φωνή τοῦ πνευματικοῦ σας πατέρα καί θά ἐφαρμόσετε τή συμβουλή του.
Ἡ προσευχή μου θά εἶναι ὁλόθερμη, ὥστε νά καρποφορήσει ὁ λόγος μου.
Εὐχέτης πρός τόν Κύριο.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Κομπάνι: Ο πρώτος γάμος μέσα στα ερείπια

Η πόλη Κομπάνι στη Συρία αποτινάζει τη σκόνη της καταστροφής, που προκλήθηκε από τις συγκρούσεις που διήρκεσαν μήνες μεταξύ των Κούρδων μαχητών και των τζιχαντιστών του ‘ισλαμικού κράτους’, και ένα κορίτσι των Κούρδων εμφανίζεται στα ερείπια, ντυμένη νύφη, με τον εκλεκτό της, μόλις έκαναν πολιτικό γάμο. 

Ο πρώτος γάμος μετά τη  νίκη και την απελευθέρωση της πόλης από τους τζιχαντιστές, σημειώνει η αραβική «Σκάι Νιουζ».

Το ζευγάρι γιόρτασε το Σάββατο, μεταξύ των ερειπίων της πόλης, όπου μέχρι τώρα κυκλοφορούν φαντάσματα μέσα στα ερειπωμένα σπίτια της πάλαι ποτε ακμάζουσας κουρδικής πόλης.
Ένα νέο μήνυμα ζωής, ειρήνης και αισιοδοξίας,  δίνεται με την παρουσία του πρώτου γάμου στην πόλη Κομπάνι.
--
               

Ιστορίες απ'την παλιά Αθήνα -Τι δεικνύουν οι αργυροί ή οι χρυσοί γάμοι; Την καρτερικότητα των συζύγων!

Όταν το ζεύγος... «διασκεδάζει»

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Από το βιβλίο μου «Πόθοι και πάθη στην Παλιά Αθήνα» σας έχω σήμερα ένα μικρό θεατρικό κομμάτι του Πολύβιου Δημητρακόπουλου που δημοσιεύτηκε στο «Μπουκέτο» το 1938.


 Απολαύστε το:
(Ο κύριος και η κυρία Παραξενίδου βρίσκονται στο θέατρο για να ακούσουν το μελόδραμα και έχουν θέσεις στην πρώτη σειρά της αίθουσας.

«Η κυρία. – Αφού μια φορά αξιώθηκε και η ευγένεια σου να με φέρης στο θέατρο, έπρεπε τουλάχιστον να βρης θέσεις της προκοπής. Εσύ, όμως, θα είπες μέσα σου: “Πολύ της είναι κι’ αυτό!”.



Ο κύριος. – Μα, γυναίκα μου, είμαστε στις πρώτες θέσεις και προς τη μέση. Πλήρωσα ένα σωρό λεφτά γι’ αυτά τα καθίσματα κι’ όλος ο κόσμος τα θεωρεί από τις καλύτερες θέσεις του θεάτρου. Πού ήθελες να σε πάω; Σε θεωρείο;



Η κυρία. – Γιατί τάχα μιλάς με τόση ειρωνεία για το θεωρείο; Κατά τη γνώμη σου θα το εξευτέλιζα αν πήγαινα εκεί, ε!... Καλύτερα να μη μ’ έφερνες στο θέατρο, αφού είχες σκοπό να μου κάνης τέτοια κομπλιμέντα.



Ο κύριος. – Μα όχι, όχι! Μόνο σου το είπα για να σου αποδείξω πως ύστερα από το θεωρείο, καλύτερες θέσεις είναι η δικές μας. Τα άλλα θεωρεία είναι πολύ ψηλά, μ’ εννοείς; Και στο ταμείο του θεάτρου, όταν ζήτησα από τις καλύτερες θέσεις, μου έδωσαν αυτές εδώ. Θαρρώ δα πως δεν είναι και φτηνές!



Η κυρία. – Έτσι, πήγες και πέταξες τα λεφτά χωρίς καν να δης πού είναι τα καθίσματά μας; Ώστε αν μας έβαζαν και στο υπερώο, δεν θα έλεγες τίποτα!
Ο κύριος. – Θέσις που πληρώνεται τόσο, δεν μπορεί να είναι στο υπερώο.
Η κυρία. – Αλλά είναι τέλος πάντων εδώ που είναι, εδώ που έτυχαν να είναι...
Ο κύριος. – Μα τα διάλεξα εγώ στο τυπωμένο σχέδιο του θεάτρου που μας έδειξαν στο ταμείο.
Η κυρία. – Ώστε τα πήρες χωρίς να τα δης, χωρίς να δοκιμάσης αν είναι μαλακά.
Ο κύριος. – Μα κανένας δεν συνηθίζει να το κάνη αυτό. Έπειτα, την ώρα εκείνη ήταν θεοσκότεινα εδώ μέσα.
Η κυρία. – Χάθηκαν τα φανάρια;
Ο κύριος. – Ω!
Η κυρία. – Τι ω;... Αλλά βέβαια, τι σε μέλλει αν πονέσουν τα κόκκαλά μου σ’ αυτά τα σανίδια που μ’ εκάθησες! Φτάνει εσύ να μη χαλάσης την ησυχία σου.
Ο κύριος. – Να σου βάλω το πανωφόρι μου να καθήσης απάνω;
Η κυρία. – Ωραίο προσκεφαλάκι!... Όλα σου τα κομπλιμέντα είναι του αυτού είδους. Αντί να μου στρώσης το πανωφόρι σου, καλύτερα θα έκανες να πας να ανοίξης την πόρτα να αναπνεύσω λιγάκι, που μ’ έπνιξε η γειτόνισσά μου εδώ με τις μυρουδιές της.
Ο κύριος. – Μα πώς μπορώ να αναστατώσω όλο τον κόσμο για να περάσω, αφού άρχισε η παράστασις;
Η κυρία. – Α, βέβαια, για τους ξένους σε μέλλει και για μένα, για τη μητέρα των παιδιών σου, δεν σε μέλλει τίποτε.
Ο κύριος. – Έπειτα, και αν την άνοιγα, θα γινόταν ρεύμα κι’ όλοι θα έτρεχαν να την κλείσουν.
Η κυρία. – Ώστε πρέπει σώνει και καλά να λιποθυμήσω εγώ για το χατήρι αυτής εδώ;
Ο κύριος. – Σουτ! Να μη σ’ ακούση!
Η κυρία. – Να μη μ’ ακούση; Ας μην έβαζε τόσες μυρωδιές, σαν καμμιά πατσαβούρα!...
Ο κύριος. – Μυρωδιές βάζουν και η καθώς πρέπει κυρίες.
Η κυρία. – Με άλλους λόγους, εγώ δεν είμαι καθώς πρέπει; Νέο κομπλιμέντο πάλι! Κρίμα που δεν πήρες εσύ αυτό το μυρωδάτο φρούτο, να κάθεσαι όπως κάθεται παρέκει ο άντρας της στο πλάι της σαν σκύλος!
Ο κύριος. – Κάνει ο άνθρωπος ό,τι έπρεπε να κάνουμε κι’ εμείς. Προσέχει στην παράστασι.
Η κυρία. – Ωραία παράστασις! Δεν καταλαβαίνω τίποτα!
Ο κύριος. – Αν πρόσεχες, αντί να μιλάς!
Η κυρία. – Να κάθομαι με κλειστό το στόμα, βουβή;...
Ο κύριος. – Δεν είπα αυτό... Αλλά τέλος πάντων άμα ανοίξη η σκηνή, είναι συνήθεια να μη μιλάη κανείς.
Η κυρία. – Και να βλέπη αυτές τις αηδίες!
Ο κύριος. – Δεν μου φαίνονται αηδίες...
Η κυρία. – Έτσι ε! Και πού γίνονται, σε παρακαλώ, αυτά που βλέπεις τώρα πάνω στη σκηνή; Ενώ τους κυνηγούν και βιάζουνται να φύγουν, αυτοί κάθονται και τραγουδούν κι’ όχι ένας-ένας, παρά όλοι τους μαζύ. Έπειτα όποιος μπαίνει και βγαίνει, ανοίγει και τα δυο φύλλα της πόρτας, σαν να έχη να περάση κανένα μπαούλο κι’ έπειτα η πόρτα κλείνει μόνη της... Δεν είναι αηδίες αυτά, Δημητράκη;
Ο κύριος. – Υποτίθεται ότι η πόρτες δεν κλείνουν μόνες. Κάποιος υπηρέτης είναι πίσω και τις κλείνει.
Η κυρία. – Κάθε κάμαρα λοιπόν και υπηρέτης. Ωραίο νοικοκυριό! Αυτά έρχεται να μάθη κανείς στο θέατρο; Και μου έλεγες χτες πως το θέατρο είναι σχολείο μορφώσεως ηθών. Ωραία ήθη μορφώνει. Κύτταξε κρυφομιλήματα εκείνη η χοντρή που φωνάζει μαζύ μ’ εκείνον τον κοντό με το μούσι. Δεν ντρέπεται, παντρεμένη γυναίκα! Κι’ ο άντρας της κουφός είναι και δεν ακούει τα ξεφωνητά της;
Ο κύριος. – Μην τα παίρνης τα πράγματα έτσι τραγικά.
Η κυρία. – Τώρα θα μου πης πως θα ήσουν πολύ ευχαριστημένος αν είχες την τύχη εκείνου με το μούσι... Βλέπω δα και με τι γουρλωμένα μάτια την κυττάζεις τη φωνακλού.
Ο κύριος. – Μα επί τέλους, γιατί ήρθα εδώ; Για να κλείσω τα μάτια μου και να ακούσω εσένα;
Η κυρία. – Όχι, κύριε, ήρθες με τρεις σκοπούς και τους τρεις εναντίον μου: Πρώτα να μου σπάσης τα κόκκαλα στους πάγκους, δεύτερο να με δηλητηριάσης με τις αποπνικτικές μυρωδιές της γειτόνισσάς μου και τρίτο να μου διαφθείρης τα ήθη!
Ο κύριος. – Σε παρακαλώ, σώπα! Ο κόσμος γελάει μαζύ μας.
Η κυρία. – Γελάει μαζύ σου. Σε οικτίρει κι’ έχει δίκηο. Αν σου αρέση αυτό, μείνε. Εγώ φεύγω, έσκασα, δεν αντέχω! Έλα, έλα πάμε στο ταμείο να πάρουμε πίσω τα λεφτά μας. Θα τους πάω στην αστυνομία! Εσύ να έρχεσαι μαζύ και να μη μιλάς, αφού δεν είσαι άξιος για τίποτε, να αφήσης εμένα να τους βάλω γνώσι. Ακούς εκεί να έρχεται κανείς στο θέατρο για να δη τέτοιες ξετσιπωσιές!... Ορίστε... άρχισαν τα φιλιά τώρα. Ου, να χαθούνε οι βρωμιάρηδες!...
Ο κύριος. – Μα αφού είναι μητέρα και γυιός, γιατί να μη φιληθούν;
Η κυρία. – Θέλεις να τα σκεπάσης κιόλας! Πού βρέθηκε μητέρα συνομήλικη με τα παιδιά της; Το λέει έτσι ψέματα από ντροπή. Θα μείνης να τους καμαρώσης; Εγώ φεύγω.
Ο κύριος. – Στάσου τουλάχιστον να τελειώση η πράξις.
Η κυρία. – Έφυγα!... Τέτοιες πράξεις να τις κάνουν σπίτι τους, οι μα-γκούφηδες!...
Ο κύριος. – Θ’ αναστατώσουμε τον κόσμο.
Η κυρία. – Αν δεν πας εμπρός εσύ να ανοίξης δρόμο, θ’ αρχίσω να περπατώ πάνω στα γόνατα των θεατών!
Ο κύριος. – Μα έχε λίγη υπομονή επί τέλους!
Η κυρία. – Ω! ω! τα νεύρα μου!... Ιχ!... Ωχ!... Ιχ!...
(Πέφτει λιπόθυμη στην αγκαλιά του κυρίου της. Αυτός, βοηθούμενος από έναν άγνωστο, την κουβαλάει στο αμάξι.)»


πηγή

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Ο θαυματουργός Ανδρόνικος η σύζυγός του οσία Αθανασία


Σύντομο εγκώμιο στον Άγιο πατέρα μας και θαυματουργό Ανδρόνικο και τη σύζυγό του Οσία Αθανασία και μερικά από τα θαύματά τους (9 Οκτωβρίου)
Ο λαμπρός και σπουδαίος βίος του Ανδρονίκου και της Αθανασίας μαρτυρεί καθαρά τη σωστή κλήση τους. Δέθηκαν με τα αναπόφευκτα δεσμά της ζωής και έγιναν γονείς δύο παιδιών, τα οποία πέθαναν. Αν και δεν έπαθαν κάτι εύκολο, όμως μιμήθηκαν την μεγαλοψυχία του Ιώβ που είπε «ο Κύριος έδωσε, ο Κύριος τα αφαίρεσε». Έπειτα, αφού με ανδρεία και σύνεση έσπασαν τα δεσμά του βίου και διαμοίρασαν τον πλούτο σ’ όσους είχαν ανάγκη, θησαύρισαν στον ουρανό. Δεν έδωσαν σημασία στη ζωή και τη σάρκα, δεν νικήθηκαν από τον πλούτο και την άνεση, δεν είπαν, δώσε μας άλλο παιδί, Δημιουργέ της φύσεως, αλλά αφού έβαλαν κατά μέρος κάθε εύλογη πρόφαση, αποχαιρέτισαν την πόλη τους Αντιόχεια και όλους τους γνωστούς και πορεύθηκαν στους Αγίους Τόπους των Ιεροσολύμων. Μόνο σε κάποιον γαμπρό από την αδελφή τους εμπιστεύτηκαν: «Εάν ο θάνατος εμποδίσει την επιστροφή μας, κάνε ξενώνα το σπίτι μας, αδελφέ». Αυτό αφού είπαν, έφυγαν με πρόθυμη τη ψύχη προς τον Θεό, για να προσκυνήσουν τους ιερούς τόπους και να αξιωθούν να φορέσουν το άγιο και αγγελικό σχήμα.
androna8anas2
Αφού προσκύνησαν τον τάφο του Κυρίου και τα άλλα προσκυνήματα και εκπλήρωσαν την επιθυμία τους, έφθασαν στην Αλεξάνδρεια και έμειναν στον ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Μηνά. Από εκεί έρχονται στη Σκήτη για να συναντήσουν τον Μεγάλο Δανιήλ και καθοδηγητή της. Τους δέχθηκε ευχαρίστως και αφού με το διορατικό βλέμμα του γνώρισε όσα θα γίνονταν στην μακαρία Αθανασία, προτρέπει τον Ανδρόνικο να την οδηγήσει στο γυναικείο μοναστήρι που ονομαζόταν Οκτωκαιδέκατο για να γίνει μοναχή. Τους έδωσε εντολή εις το εξής να μην επικοινωνούν μεταξύ τους και ο καθένας μόνος του να βαδίσει το δρόμο της ασκήσεως. Αφού δέχθηκαν οι μακάριοι με υπακοή την εντολή του Οσίου, ακολουθούσαν με βία το δρόμο της ασκήσεως, με νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές, χαμαικοιτίες, δάκρυα και τις υπόλοιπες κακοπάθειες, με σκοπό να κατανικήσουν τη δύναμη του σώματος, να υποδουλώσουν το χειρότερο στο καλύτερο και να υποτάξουν τη σάρκα στο πνεύμα. Αυτά τα έκαναν οι μακάριοι ενδυναμωθέντες από τον Θεό και με εντονότερη άσκηση, η μεν Αθανασία έχυνε τους ασκητικούς ιδρώτες της στο μοναστήρι, που είπαμε, στο οποίο έγινε μοναχή, ο δε Ανδρόνικος έγινε μοναχός στον θειο καθηγητή τον Μεγάλο Δανιήλ. Ήταν ακούραστος υποτακτικός κάνοντας τους αγώνες της κατά Θεόν ζωής.
Μετά από δώδεκα χρόνια αποχωρισμού και αγώνων, αφού απονέκρωσαν τα πάθη του σώματος και δέχθηκαν με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος την απαθή δόξα των αγγέλων, τους παρακίνησε πάλιν επιθυμία προσκυνήσεως του ζωηφόρου Παναγίου τάφου. Αυτό έγινε από κάποιο μυστικό σχέδιο του Θεού και ήταν σαφέστατο γνώρισμα μεγαλύτερης αρετής. Χωρίς να εμποδιστούν, ούτε ο Ανδρόνικος από τον Γέροντά του, ούτε η Αθανασία από την ηγουμένη, ξεκίνησαν από το ασκητήριο του ο καθένας απ’ αυτούς καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα. Κατά κάποιο παράξενο τρόπο έγιναν συνοδοιπόροι, και ο ένας ρωτούσε τον άλλον για την μοναχική του ζωή. Και ο μεν Ανδρόνικος φανέρωσε τον εαυτό του, η δε ονόμαζε τον εαυτό της Αθανάσιο. Ήταν ντυμένη με ανδρική ενδυμασία, θέλοντας να κρύψει την αδύνατη γυναικεία φύση, που μετέτρεψε με θαυμαστό τρόπο σε ανδρική και ενδυναμώθηκε με θειο ζήλο. Επειδή είχε το πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες και τα σημάδια της αυστηρής νηστείας, δεν κατάλαβε καθόλου ο Ανδρόνικος, ποιος ήταν ο συνοδοιπόρος μοναχός και μόνον θαύμαζε την ευλάβεια και τη σύνεσή του. Η Αθανασία κατάλαβε τον Ανδρόνικο, γι’ αυτό του μιλούσε λίγο και συνεσταλμένα, επειδή φοβόταν, μήπως με τα πολλά λόγια έλθει στην επιφάνεια αυτό που λησμονήθηκε. Απ’ αυτό, ο Ανδρόνικος περισσότερο θαύμαζε τη σιωπή και τα λίγα λόγια του συνοδοιπόρου του.
Όταν έφθασαν στους Αγίους Τόπους και προσκύνησαν, όπως ποθούσαν, επιστρέφουν πάλιν στα μέρη της Σκήτης, και παρακινώντας ο ένας τον άλλον στην άρετε, αποφασίζουν να ζήσουν μαζί την υπόλοιπη ζωή τους. Έρχεται λοιπόν ο θειος Ανδρόνικος στον Γέροντά του θειότατο Δανιήλ και ζητά τη συμβουλή του. Αυτός με το διορατικό βλέμμα γνωρίζοντας το μέλλον, συμφωνεί με τη γνώμη και προτρέπει τον Ανδρόνικο, επαινώντας την αρετή του Αθανασίου λέγοντας: «Γνωρίζω τον Αθανάσιο, που είναι σπουδαίος στην αρετή και η συναναστροφή μαζί του θα έχει καλά αποτελέσματα». Έτσι αφού πήρε ο Ανδρόνικος του οσίου καθηγητού τις γνώμες και τις ευχές, έρχεται προς τον δήθεν όσιο Αθανάσιο.
Έζησαν άλλα δώδεκα χρόνια μαζί, και ήταν ονομαστό και ξακουστό το όνομα του Ανδρόνικου και του Αθανασίου όχι μόνο στη Σκήτη, αλλά και στην Αλεξάνδρεια. Και σε όλη την περιοχή ήταν μεγάλη η δόξα τους, όχι απλά για την αρετή και τη φήμη, αλλά και για τα πολλά θαύματα, τα οποία έκανε αυτός που είπε ότι «αυτούς που με δοξάζουν θα τους δοξάσω». Ότι δε με έργα και με λόγια δόξασαν τον Θεό, ο Ανδρόνικος και η σύζυγός του, είναι σε όλους φανερό. Ήταν άνδρας σπουδαίος και θαυμαστός, πλούσιος και ξακουστός, είχε γνώση της κατεργασίας του αργύρου, επάγγελμα που είχε ο πατέρας του. Όταν με τη σύζυγό του άφησαν όλα τα ευχάριστα της ζωής και προτίμησαν την μοναχική ζωή για να δοξάσουν τον Θεό με όλη τους την ύπαρξη, εύλογα και ο Θεός τους αντιδόξασε «στη γη και στον ουρανό».
Έτσι, αφού ολοκλήρωσαν με δόξα και άξιο θαυμασμού το δρόμο της ενάρετης ζωής, έφτασε ο καιρός των στεφάνων και των αμοιβών με το θάνατό τους. Ήταν κοντά τους και ο θείος Γέροντας Δανιήλ, που συνήθιζε να τους επισκέπτεται κάθε χρόνο. Αφού τους είπε όσα έπρεπε, ετοιμάστηκε να επιστρέψει στο κελλί του. Ενώ βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής, φθάνει τρέχοντας ο θείος Ανδρόνικος και του λέει: «Σε καλεί, πάτερ, ο αδελφός Αθανάσιος, για να προσευχηθείς γι’ αυτόν, γιατί φεύγει για τον Κύριο». Γύρισε γρήγορα πίσω ο θείος άνδρας και την βρήκε στις τελευταίες στιγμές της. Αφού της είπε τα κατάλληλα λόγια και της μετέδωσε τα Μυστήρια του Χριστού, είπε προς αυτόν μυστικά η μακαρία: «Θα βρεις επιστολή στο κρεβάτι μου και θα μάθεις απ’ αυτήν αυτά που προγνωρίζεις. Όταν θα κηδευθεί το σώμα μου, δώσε την επιστολή στον αδελφό Ανδρόνικο». Αυτά αφού είπε, παρέδωσε τη ψύχη της στα χέρια του Θεού και κοιμήθηκε με τρόπο οσιακό. Όταν της φορούσαν τα νεκρικά ενδύματα, τότε οι παρόντες είδαν με έκπληξη ότι ήταν γυναίκα. Συγκεντρώθηκε όλη η Σκήτη και πλήθος λαού από την Αλεξάνδρεια λόγω του παράδοξου ακούσματος και θεάματος. Πολλά θαύματα και θεραπείες ποικίλων ασθενειών πραγματοποίησε ο Θεός κατά την ταφή του ιερού λειψάνου και «όλοι δόξαζαν τον Θεό» διότι έδωσε σ’ αυτή την αδύνατη γυναικεία φύση τη νίκη. Όταν δε σύμφωνα με την απόφαση της μακαρίας δόθηκε η επιστολή στον αββά Ανδρόνικο, και τότε αποκαλύφθηκε σ’ αυτόν ότι δεν ήταν Αθανάσιος αλλά η Αθανασία, που παλαιότερα ήταν η σύζυγός του, ποιός μπορεί ακριβώς να περιγράψει την χαρμολύπη του και του λαού την έκπληξη; Δεν θέλω όλα να τα περιγράψω και να μακρύνω το λόγο.
Ο θειος Δανιήλ αφού παρέμεινε και έκανε το εννεαήμερο μνημόσυνο της όσιας, πήρε το δρόμο της επιστροφής στην σκήτη του. Όταν κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου, πάλιν κάποιος τρέχοντας τον έφθασε και του είπε: «Μη συνεχίσεις, πάτερ, την πορεία σου, διότι σε φωνάζει το παιδί σου ο Ανδρόνικος, επειδή και αυτός αναχωρεί προς τον Κύριο». Αμέσως ο Γέροντας, όσο μπορούσε έτρεχε να γυρίσει πίσω, ειδοποιώντας τους μοναχούς της Σκήτης να έλθουν στην κηδεία του Ανδρόνικου. Πρόφθασε ο Γέροντας τον όσιο Ανδρόνικο ακόμα ζωντανό, του διάβασε ευχή και τον παρέδωσε στον Κύριο. Οι πατέρες της Σκήτης ήθελαν να μεταφέρουν εκεί το λείψανο, επειδή ήταν αδελφός τους, αλλά οι Ταβεννησιώτες ήθελαν να το θάψουν στο Οκτωκαιδέκατο επειδή ήταν συνασκητής του Αθανασίου, έγινε δε μεγάλη αναστάτωση γι’ αυτό. Ο θείος Δανιήλ αφού έκρινε δίκαιο να ταφεί μαζί με την αδελφή και συνασκήτριά του, σταμάτησε την ταραχή.
Έπρεπε και εμείς εδώ να σταματήσουμε τη συνέχεια του λόγου, εδώ που και οι όσιοι σταμάτησαν την εγκόσμια ζωή τους. Αλλά θα προσθέσω ακόμη λίγα για τον ναό και λίγα από τα πολλά θαύματά τους. Επειδή γίνονταν πολλά θαύματα από τα θεια λείψανα, κτίστηκε ναός αφιερωμένος στο όνομα του Ανδρόνικου και της Αθανασίας, στον οποίον υπήρχαν αγιογραφημένες εικόνες τους, από τις οποίες σαν ιδρώτας έσταζε μύρο, που ήταν θεραπευτικό ποικίλων ασθενειών. Θα αφηγηθώ δύο ή τρία θαύματα που βεβαιώνουν τη χάρη του Θεού στους αγίους.
Κάποιος άνθρωπος είχε ανίατη ασθένεια στη γλώσσα (καρκίνο την ονομάζουν οι γιατροί) που τον ταλαιπωρούσε με πολλούς πόνους. Επειδή από κανένα γιατρό δεν έβρισκε θεραπεία, προστρέχει στο πλούσιο ιατρείο, πήρε από το μύρο, που είπαμε, άλειψε τη γλώσσα και σε λίγες ημέρες θεραπεύθηκε και μιλούσε καλά.
Κάποιου άλλου άνδρα, η μικρή κόρη υπέφερε από απόστημα, όπως έλεγαν οι γιατροί, στα σπλάχνα, που ξεπερνούσε τα όρια της ιατρικής. Φέρνει ο πατέρας την κόρη του στο ναό των οσίων και αφού πήρε μύρο από την εικόνα τους, το ανέμειξε με νερό και της το έδωσε να το πιεί. Το υγρό που ήπιε έκοψε την αρρώστια σαν ξυράφι και μετά από ένα δυνατό εμετό η κόρη απαλλάχθηκε απ’ αυτήν.
Κάποιος άλλος ήταν μισοπεθαμένος, επειδή είχαν από φοβερή αρρώστια σαπίσει τα απόκρυφα μέλη του. Αφού θυμήθηκε τα θαύματα του Ανδρόνικου και της Αθανασίας, έστειλε και του έφεραν από το μύρο που έσταζε και άλειψε τα σαπισμένα μέλη του. Γρήγορα σταμάτησε ο πόνος, και τα σαπίσματα μετά από λίγες ημέρες αποκαταστάθηκαν. Ο άνδρας, που θεραπεύθηκε φρόντισε να παραδοθούν γραπτά από κάποιο μορφωμένο τα θαύματα των οσίων και η θαυμαστή ζωή τους.
Εγώ δε μετά από παρέλευση τόσων χρόνων, μακαρία δυάδα, ευτυχισμένο ζευγάρι ενωμένο από τον Θεό, ποιό αντάξιο εγκώμιο θα σας προσφέρω ή πώς θα σας προσφωνήσω; Η σπουδαιότατη και θαυμαστή ζωή σας επισκιάζει κάθε εγκώμιο. Αφού ενώσατε την πνευματική ανδρεία με την αθανασία των πράξεων, ανανεώσατε τους θείους αγρούς των ψυχών σας, σκορπίσατε τα έργα της αρετής, θερίσατε στάχυα γεμάτα ζωή, συγκεντρώσατε στις θείες αποθήκες τους καρπούς των πράξεών σας, τριάντα, εξήντα, εκατό θεοπρεπείς καρπούς, υπομείνατε τον καύσωνα όλης της ημέρας της κοπιαστικής ζωής σας, αντέξατε άγρυπνοι μέχρι τέλους τη νυκτερινή παγωνιά των παθών και των δαιμόνων, αποθηκεύσατε στον ουρανό το θησαυρό των πράξεών σας και τώρα απολαμβάνετε τον πλούτο της θείας αγαλλιάσεως, στην οποία δεν υπάρχει καμιά οδύνη, λύπη και στεναγμός, αλλά το ανέσπερο φως, οι ευφρόσυνες φωνές, η συμμετοχή στην αθανασία και η απόλαυση του παραδείσου.
Τα ιερά σας λείψανα, όμοια με πηγή, αναβλύζουν μύρο. Επικυρώνει το λόγο μου η περιοχή της Αττάλειας, στην οποίαν μικρή μερίδα των λειψάνων του θείου Ανδρόνικου, τόσο πολύ μύρο αναβλύζει, που αν και μοιράζεται παντού, δεν ελαττώνεται και δίνει πλούσια τις θεραπείες στους αρρώστους. Κάποιος νεαρός άνδρας, από τα Μύρα της Λυκίας, που είχε φίδι μέσα στην κοιλιά του και υπέφερε πολύ, αφού πήρε το μύρο, αμέσως έκανε εμετό το φίδι. Αυτού του μύρου, που μου έφερε κάποιος από την Αττάλεια σε γυάλινο δοχείο, είδα και εγώ την θεία ενέργεια σε ανθρώπους και σε ζώα και δόξασα τον Θεό και αυτούς που δοξάσθηκαν απ’ αυτόν, διότι αυτούς που τον δοξάζουν τους δοξάζει με ασύγκριτη δόξα.
Εσείς δε, ω ιερό και πανόσιο ζευγάρι, Ανδρόνικε και Αθανασία, αφού δεχθείτε σαν μικρή ευλογία την προσφορά του λόγου μου, παρακαλέστε τον Χριστό, τον Θεό μας, να σπλαχνιστεί εμένα και όσους τιμούν την ετήσια μνήμη σας, τον οποίον δοξάσατε με όλη σας την ύπαρξη, επειδή έχετε παρρησία σ’ Αυτόν, που και εμείς δοξολογούμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο και ζωαρχικό του Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατέλειωτους αιώνες. Αμήν.
(Πηγή: Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου, Συγγράμματα τ. Γ΄, έκδ. Ι. Βασιλικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγ. Νεοφύτου, Πάφος 1999, σ.253-261.)
 
Μετάφραση κειμένου: από Α. Χριστοδούλου, Θεολόγο
Πηγή

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

Η εκκλησιαστική πράξη στις περιπτώσεις μικτών γάμων

Η θεολογική αξιολόγηση των παραπάνω κανονικών επιταγών, αλλά και άλλων που θα επικαλεστούμε στην συνέχεια της μελέτης μας, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η τέλεση μικτών γάμων, στην οποία προβαίνει σήμερα η Εκκλησία, συνιστά απόκλιση από τη κανονική ακρίβεια εφαρμογής των παραπάνω κανόνων. Όπως τονίζουν δογματολόγοι η κανονολόγοι των Θεολογικών σχολών των Πανεπιστημίων μας, πρόκειται για « κατ’ οικονομία αποδοχή γάμων ορθοδόξων με ετερόθρησκους[117]», «κατ’ οικονομίαν τελουμένων, τους οποίους επιβάλλουν οι σύγχρονες συνθήκες ζωής και οι ειδικές σχέσεις που δημιουργούνται σε χώρες στις οποίες ορθόδοξοι συγχρωτίζονται με ετεροδόξους και τανάπαλιν[118] ». « Η Εκκλησία οικονομεί τα πράγματα επιτρέπουσα το ανεπίτρεπτο, για να προλάβει μεγαλύτερα κακά, έναν πολιτικό γάμο ή μια παράνομη συμβίωση ή την προσχώρησή  του ορθόδοξου μέλους σε μια ετερόδοξη κοινότητα[119] ».
ekklprmikga2
Η Ορθόδοξη Εκκλησία προκειμένου να ευλογήσει έναν τέτοιο γάμο, θέτει σαν προϋπόθεση την τέλεσή του σε ορθόδοξο ναό και κατά το ορθόδοξο τυπικό, με γραπτή υπόσχεση του άλλου μέρους ότι τα τέκνα, που ενδεχομένως προκύψουν από το γάμο, θα βαπτισθούν και θα ανατραφούν ορθόδοξα, σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα και τις ορθόδοξες παραδόσεις.
Κατόπιν όλων των παραπάνω παρατηρήσεων και με δεδομένη την ραγδαία, όπως διαφάνηκε, αύξηση των μικτών γάμων και στην Ελλάδα, τίθενται εύλογα ερωτήματα σχετικά με την ποιμαντική στρατηγική, την οποία οφείλει να υιοθετήσει ο σύγχρονος ποιμένας, προκειμένου να αντιμετωπίσει την παγίωση αυτής της διαφορετικής μορφής της σύγχρονης οικογένειας. Θεωρούμε ότι οι παρακάτω επισημάνσεις, οι οποίες αποτελούν προϊόν κριτικής προσέγγισης του συγκεκριμένου φαινομένου, μπορούν να αποτελέσουν μια πυξίδα ποιμαντικού προσανατολισμού για τους σύγχρονους ποιμένες:
Οι Ιεροί Κανόνες, οι οποίοι αποτελούν γνήσια και αυθεντική αντανάκλαση της διδασκαλίας του ίδιου του Χριστού, απορρίπτουν την ευλογία μικτών γάμων από την Εκκλησία. Αυτό συμβαίνει διότι ο γάμος στη θεολογία της Εκκλησίας αντιμετωπίζεται όχι ως ένα ατομοκρατικό γεγονός, που επικυρώνει θεσμικά και νομικά τη βούληση δύο ατόμων να συμβιώσουν, αλλά ως ένα μυστηριακό γεγονός ολόκληρου του εκκλησιαστικού σώματος, στη ζωή του οποίου εγκεντρίζεται πλέον το ανδρόγυνο[120]. Αυτό συνιστά μια ακλόνητη ψυχοσωματική ενότητα, στην συντήρηση βέβαια, της οποίας προσβλέπει δια του πνευματικού του αγώνα.
Η Εκκλησία δεν δύναται να επιτρέψει σε κάποιον που δεν είναι μέλος του σώματός της, να μετέχει στην εμπειρική ζωή αυτού του σώματος, λειτουργικές εκφάνσεις του οποίου αποτελούν τα Ιερά μυστήρια της. Προκεται λοιπόν, για ένα μυστηριακό γεγονός με εκκλησιολογικό υπόβαθρο, το οποίο μεταμορφώνει την συναπτόμενη οικογένεια σε « κατ’ οίκον » Εκκλησία και διαμορφώνει τις πνευματικές προϋποθέσεις για την από κοινού επιδίωξη της Βασιλείας των Ουρανών από το ζευγάρι[121]. Οι χριστιανοί οφείλουν να γνωρίζουν, με μέριμνα των ποιμένων, ότι οι όποιες παραχωρήσεις της Εκκλησίας στην τέλεση μικτών γάμων αποτελούν κατ’ οικονομία και σε καμία περίπτωση κατ’ ακρίβεια εφαρμογή των Ιερών Κανόνων. Γι’ αυτόν τον λόγο η τέλεση αυτών των γάμων, αν δεν τίθεται σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες υπό αίρεση, σίγουρα πρέπει να εκλαμβάνεται όχι ως επιδοκιμασία ή αναγνώριση, αλλά απλώς ως ανοχή. Οι χριστιανοί επιβάλλεται να καταστούν αποδέκτες αυτής της πραγματικότητας.
Σε συνέχεια των προηγούμενων σκέψεων έχει ενδιαφέρον να αξιολογήσουμε το είδος και την συμπεριφορά των ζευγαριών, που αποφασίζουν τελικά να προβούν σε έναν μικτό γάμο. Γιατί προκειμένου να αποσαφηνιστεί η μεθοδολογία και το είδος της ποιμαντικής διακονίας του σύγχρονου ποιμένα σε όλα όσα συνεπάγεται η σύναψη ενός τέτοιου γάμου, απαιτείται η γνώση των θρησκευτικών καταβολών των ζευγαριών που λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις. Η εφαρμοσμένη ποιμαντική του σύγχρονου ποιμένα δεν μπορεί να αγνοεί τους πνευματικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς ή άλλους δυναμικούς παράγοντες του περιβάλλοντος, που ασκούν αυτονόητες επιδράσεις στον κάθε ποιμαινόμενο. Η ανίχνευση των παραπάνω στοιχείων μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι  τελικά πρόκειται για ζευγάρια που αποσυνδέουν το γάμο τους από τη ζωή της εκκλησιαστικής κοινότητας, τον αυτονομούν από την μυστηριακή του διάσταση και τον αντιλαμβάνονται ως μια τυπική θρησκευτική επικύρωση του δεσμού τους, η οποία τελικά δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από τη νομική επικύρωση μιας σχέσης από έναν δημοτικό άρχοντα.

 [117] Θεοδώρου Α., « Βασική Δογματική Διδασκαλία – Απαντήσεις σε Ερωτήματα Δογματικά », Αθήνα 2006, σσ. 180-181.
[118] Όπ. παρ.
[119] Όπ. παρ.
[120] Ευθυμίου Κ., Ο Γάμος, Θεσσαλονίκη 2001, σ. 227.
[121] Όπ. παρ. σσ. 230-232.
πηγή

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Ενα ονειρικό άλμπουμ γάμου - Η νύφη τράβηξε έξυπνες selfie με τη βοήθεια καθρεπτών

Κάθε ζευγάρι θέλει να έχει τις πιο ονειρικές φωτογραφίες γάμου, με επαγγελματίες φωτογράφους να αποτυπώνουν τις στιγμές. Οποιο όμως άλμπουμ γάμου δει κανείς παρατηρεί πανομοιότυπα σκηνικά και στάσεις.
Η Liisa Luts, που είναι φωτογράφος ήθελε κάτι ξεχωριστό για τα δικά της γαμήλια καρέ. Απαθανάτισε στιγμιότυπα από την αρχή της ημέρας του γάμου της μέχρι και το επόμενο πρωί, τα οποία συνθέτουν ένα ξεχωριστό σκηνικό.
«Δεν είχαμε την ανάγκη να φτιάξουμε ένα άλμπουμ από στημένες φωτογραφίες ενός τρίτου», λέει η Liitsa στο FEMALL. «Θέλαμε τις δικές μας αυθεντικές φωτογραφίες», προσθέτει.
Η Liitsa και ο σύζυγός της Henno είναι μαζί 6 χρόνια, γνωρίστηκαν σε μια συναυλία και γίνανε φίλοι, η πορεία τους έκανε ζευγάρι.
Η πρώτη γαμήλια φωτογραφία ήταν του άντρα της να κοιμάται στο κρεβάτι και η τελευταία απεικόνιζε τους δυο τους με εκείνον να της ακουμπά γλυκά το μάγουλο και εκείνη να δείχνει το δαχτυλίδι του γάμου τους.
Οσον αφορά την τελευταία φωτογραφία, αναφέρει πως «την τράβηξα όταν γυρίσαμε σπίτι , αγκαλιά στο κρεβάτι, με τη νέα μέρα να ξεκινά».
«Τότε συνειδητοποίησα πως ήμουν παντρεμένη, όλα ήταν πήγαν τέλεια και ήμασταν έτοιμοι ως ζευγάρι να για νέες περιπέτειες. Ηταν ένα πανέμορφο συναίσθημα».
Μέσα από τα καρέ η Liitsa παρουσιάζει όλη τους τη μέρα. Από τις προετοιμασίες και τα ρούχα μέχρι το πάρτι. Κάθε κλικ αποτυπώνει κάτι διαφορετικό με ρετρό διάθεση, ξεχιελίζοντας από αγάπη και ευτυχία.


Πηγή

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Οι άνδρες της Ινδίας ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρουν νύφη

ΑΠΟΡΡΟΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ
Ινδοί άνδρες αναγκάζονται να ταξιδεύουν κατά μήκος της χώρας για να βρουν νύφες καθώς η κουλτούρα των εκτρώσεων επιλογής φύλου έχει αφήσει το λαό τους χωρίς γυναίκες.
Πριν από το 1994, οι έγκυες γυναίκες έκαναν προγεννητικό τεστ προσδιορισμού του φύλου για να δουν αν κυοφορούσαν αγόρι ή κορίτσι. Ωστόσο, αυτό οδήγησε σε αύξηση των εκτρώσεων των θηλυκών βρεφών, καθώς οι περισσότερες οικογένειες προτιμούσαν τα αγόρια για οικονομικούς λόγους.

Τώρα, οι Ινδοί, ειδικά στις βόρειες επαρχίες της χώρας, αγωνίζονται να βρουν γυναίκες να παντρευτούν στην περιοχή τους, λόγω της μη ισορροπημένης αναλογίας ανδρών και γυναικών.

Βέβαια αυτό σημαίνει, επίσης, ότι οι Ινδές γυναίκες μπορούν να διαλέξουν ποιον θα παντρευτούν χωρίς η οικογένεια του γαμπρού να απαιτεί τεράστια προίκα, πληρωμές και δώρα.
Στη Χαριάνα, ο Σαντουράμ Μπερβάλ, ήθελε να παντρευτεί, αλλά δεν ήταν σε θέση να βρει μια κατάλληλη σύζυγο, παρόλο που ζήτησε βοήθεια από τους συγγενείς, τους γείτονες και τον ιερέα στον τοπικό ναό.
Τελικά βρήκε μια νύφη με το όνομα Ανίτα, αλλά ζούσε σχεδόν 3.000 χιλιόμετρα μακριά του, στην Κεράλα και μιλούσε, επίσης, μια διαφορετική γλώσσα.

Παρόλαυτα, το ζευγάρι συμφώνησε να παντρευτεί και μετακόμισαν στο χωριό του, μιλώντας μόνο ένα μείγμα Ινδικών διαλέκτων.
Οπως εξηγεί η ίδια: «Όταν πρωτοήρθα εδώ, δεν ενδιαφερόμουν πολύ για τον τόπο. Δεν μπορούσα να βγω έξω, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κανέναν. Τώρα μπορώ να μιλήσω πολύ καλά Χαριάβνι, σχεδόν όσο και ο καθένας στο χωριό. Κανείς δεν πιστεύει ότι είμαι από την Κεράλα. Μιλάω σαν ντόπια»
Η Σρίτζα, γειτόνισσα της Ανίτα στην Κεράλα, συμφώνησε επίσης να παντρευτεί έναν άνδρα που ονομαζόταν Μπίρμπαλ, από το ίδιο χωριό στο οποίο πήγε η Ανίτα, λόγω της οικονομικής κρίσης στην οικογένειά της.

Ο πατέρας της είχε χάσει την όρασή του μετά από μια ασθένεια και στη συνέχεια, έχασε τη δουλειά του. Οπως εξηγεί: «Ημασταν τέσσερις αδελφές. Τι θα μπορούσε να καημένη η μητέρα μου να κάνει; Το στίγμα του να έχει τέσσερις κόρες άγαμες ήταν πάρα πολύ μεγάλο γι 'αυτήν. Οταν η οικογένεια του Μπίρμπαλ μου έκανε την πρόταση, η μητέρα μου είπε ότι ήμουν τυχερή. Οι θείοι του μίλησαν με τη μητέρα μου από το τηλέφωνο. Στη συνέχεια ήρθε στην Κεράλα και συνάντησε εμένα και την οικογένειά μου. Μέσα σε μερικές ημέρες, παντρεύτηκα και ήρθα εδώ».
Αρκετές άλλες γυναίκες της Κεράλα ο οποίος συμφώνησε να παντρευτεί άνδρες στη Χαριάνα είπαν επίσης ότι παντρεύτηκαν εν μέρει για να αποφύγουν τις καταπιεστικές απαιτήσεις προίκας. Οι οικογένειες των γαμπρών πλήρωναν όλα τα έξοδα του γάμου και δεν έπαιρναν καμία προίκα.
Ωστόσο, οι ακτιβιστές λένε ότι μια άλλη συνέπεια της έλλειψης των γυναικών στα βόρεια κράτη του Ινδικού όπως το Πουντζάμπ και η Χαργιάνα είναι ότι η εμπορία ανθρώπων έχει γίνει ένα προσοδοφόρο εμπόριο.

Πράκτορες προμηθεύονται κορίτσια και τις νεαρές γυναίκες από διάφορες πολιτείες της Ινδίας, τους υπόσχονται θέσεις εργασίας ή έναν σύζυγο, και τα πουλάνε στη Χαριάνα.
Το προεδρείο εθνικού εγκλήματος αποκαλύπτει ότι μέσα στο 2013, περίπου 25.000 κορίτσια και γυναίκες ηλικίας 15 έως 30 ετών απήχθησαν και πωλήθηκαν σε όλη τη χώρα.