ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ: Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου
.            Στὶς Σαρακοστὲς καλὸ εἶναι νὰ γνωρίζεις μόνο ἐκκλησία καὶ σπίτι, τίποτ’ ἄλλο. Φτάνεις, λοιπόν, στὸ σπίτι. Τί θὰ κάνεις ἐκεῖ; Θὰ ἀγωνιστεῖς μ’ ὅλη σου τὴν δύναμη νὰ διατηρήσεις τὴν προσήλωση τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς στὸν Κύριο. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐκκλησία, τρέξε στὸ δωμάτιό σου καὶ κάνε ἀρκετὲς μετάνοιες, ζητώντας εὐλαβικὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σὲ βοηθήσει, ὥστε νὰ ἀξιοποιήσεις τὸν χρόνο τῆς παραμονῆς σου στὸ σπίτι μὲ τρόπο ὠφέλιμο γιὰ τὴν ψυχή σου. Ὕστερα κάθησε καὶ ξεκουράσου γιὰ λίγο. Ἀλλὰ καὶ τότε μὴν ἀφήνεις τοὺς λογισμούς σου νὰ ξεστρατίζουν. Διώχνοντας κάθε σκέψη, ἐπαναλάμβανε νοερὰ τὴν εὐχή: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με! Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με!”. Ἀφοῦ ξεκουραστεῖς πρέπει ν’ ἀσχοληθεῖς μὲ κάτι, εἴτε προσευχὴ εἴτε ἐργόχειρο. Τί ἐργόχειρο θὰ κάνεις δὲν ἔχει σημασία· ξέρεις ἤδη τί σοῦ ἀρέσει. Εἶναι, βλέπεις, ἀδύνατο νὰ ἀσχολεῖσαι ὅλη τὴν ὥρα μὲ πνευματικὰ πράγματα· χρειάζεται νὰ ἔχεις καὶ κάποιο εὐχάριστο ἐργόχειρο. Μ’ αὐτὸ θὰ καταπιάνεσαι, ὅταν ἡ ψυχή σου εἶναι κουρασμένη, ὅταν δὲν ἔχεις τὴν δύναμη νὰ διαβάσεις ἢ νὰ προσευχηθεῖς. Ἄν, βέβαια, οἱ πνευματικές σου ἐνασχολήσεις πηγαίνουν καλά, τὸ ἐργόχειρο δὲν εἶναι ἀπαραίτητο. Ἐκπληρώνει μόνο τὴν ἀνάγκη ἀξιοποιήσεως τοῦ χρόνου, ποὺ ἀλλιῶς θὰ σπαταλιόταν σὲ ἀπραξία. Καὶ ἡ ἀπραξία εἶναι πάντα ὀλέθρια, πολὺ περισσότερο ὅμως στὸν καιρὸ τῆς νηστείας.
.            Πῶς πρέπει νὰ προσεύχεται κανεὶς στὸ σπίτι; Σωστὰ σκέφθηκες ὅτι τὴν Σαρακοστὴ ὀφείλουμε νὰ προσθέτουμε κάτι στὸν συνηθισμένο κανόνα προσευχῆς. Νομίζω, ὡστόσο, πὼς ἀντὶ νὰ διαβάζεις περισσότερες προσευχὲς ἀπὸ τὸ Προσευχητάρι, εἶναι καλύτερο ν’ αὐξήσεις τὴν διάρκεια τῆς ἄμεσης ἐπικοινωνίας σου μὲ τὸν Κύριο. Κάθε μέρα, πρὶν ἀρχίσεις καὶ ἀφοῦ τελειώσεις τὴν ὀρθρινὴ καὶ βραδυνὴ ἀκολουθία, νὰ ἀπευθύνεσαι μὲ δικά σου λόγια στὸν Κύριο, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ τὸν φύλακα ἄγγελό σου, εὐχαριστώντας τους γιὰ τὴν προστασία τους καὶ παρακαλώντας τους γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν πνευματικῶν σου ἀναγκῶν. Ζήτα τους νὰ σὲ βοηθήσουν, ὥστε, πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ γνωρίσεις τὸν ἑαυτό σου, νὰ ἀποκτήσεις αὐτογνωσία καί, ὅταν τὴν ἀποκτήσεις, νὰ σοῦ χαρίσουν ζῆλο καὶ δύναμη, ὥστε νὰ θεραπεύσεις τὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς σου. Ζήτα τους, ἀκόμα, νὰ γεμίσουν τὴν καρδιά σου μὲ τὸ αἴσθημα τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς συντριβῆς. Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ πιὸ εὐάρεστη στὸν Θεὸ θυσία. Ἔτσι νὰ προσεύχεσαι. Μὴν ἐπιβάλεις, ὅμως, στὸν ἑαυτό σου ἕνα προσευχητικὸ κανόνα μακρὺ καὶ βαρύ, ἕνα κανόνα ποὺ θὰ ὑπερβαίνει τὰ μέτρα τῶν ψυχοσωματικῶν σου δυνάμεων καὶ θὰ σὲ καταβάλλει. Καλύτερα εἶναι νὰ προσεύχεσαι συχνότερα στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας καί, ὅταν ἀσχολεῖσαι μ’ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐργασία, νὰ ἔχεις τὸν νοῦ σου στὸν Θεό.
.            Μετὰ τὴν προσευχή, διάβαζε γιὰ λίγο μὲ αὐτοσυγκέντρωση. Ἡ μελέτη δὲν ἀποσκοπεῖ στὸ φόρτωμα τοῦ μυαλοῦ σου μὲ διάφορες πληροφορίες καὶ γνώσεις, ἀλλὰ στὴν ψυχική σου ὠφέλεια καὶ ἐποικοδομή. Γι’ αὐτὸ δὲν χρειάζεται νὰ διαβάζεις πολλά. Διάβαζε ὅμως μὲ προσοχὴ μεγάλη καὶ μὲ καρδιακὴ συμμετοχή. 
.            “Τί νὰ διαβάζω;”, θὰ μὲ ρωτήσεις. Μόνο πνευματικὰ βιβλία, φυσικά. Ἡ προσεκτικὴ ἀνάγνωση τέτοιων βιβλίων ἐμπνέει τὴν ψυχὴ περισσότερο ἀπ’ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Ἂν πάντως, στὴν διάρκεια τῆς μελέτης γεννιέται ὁ πόθος τῆς προσευχῆς, ν’ ἀφήνεις τὸ βιβλίο καὶ νὰ προσεύχεσαι.
.            Θὰ διαβάζεις, λοιπόν, θὰ προσεύχεσαι, θὰ κάνεις μετάνοιες. Καὶ μ’ ὅλα αὐτά, ὡστόσο, δὲν θὰ μπορέσεις νὰ κρατήσεις τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά σου σὲ κατάσταση συνεχοῦς καὶ ἔντονου ἀγώνα. Εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ κουράζεσαι. Τότε, ὅπως σοῦ εἶπα, θὰ ἀσχολεῖσαι μὲ κάποια πρακτικὴ ἐργασία.
.            Σκέφτεσαι, καθὼς μοῦ γράφεις, νὰ μειώσεις τὴν ποσότητα τοῦ καθημερινοῦ σου φαγητοῦ. Σωστὴ κι ὠφέλιμη ἡ σκέψη σου· σωστή, γιατί τὸ σῶμα, ποὺ μὲ τὶς παρεκτροπές του σὲ ἀναγκάζει νὰ μετανοεῖς, ὀφείλει νὰ καταβάλει στὴν διάρκεια τῆς Σαρακοστῆς τοὺς μόχθους ποὺ τοῦ ἀναλογοῦν· καὶ ὠφέλιμη, γιατί μὲ τὴν νηστεία τὸ σῶμα δουλαγωγεῖται, ὁ νοῦς καθαρίζεται, ἡ καρδιὰ μαλακώνει, τὰ πάθη νεκρώνονται. Μόνο μὴν τὸ παρακάνεις. Ἤδη τρῶς τόσο λίγο. Πρέπει νὰ ἔχεις δυνάμεις, γιὰ νὰ στέκεσαι στὴν ἐκκλησία καὶ γιὰ ν’ ἀγωνίζεσαι στὸ σπίτι. Κοίτα νὰ τρῶς τόσο, ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ μὴν ἐξασθενήσεις.
.            Καλὸ θὰ ἦταν ἐπίσης, νὰ μείωνες λίγο τὸν χρόνο τοῦ ὕπνου καὶ τῆς ἀναπαύσεώς σου. Εἶναι μία θυσία γιὰ σένα, ἀλλὰ κάθε λογῆς θυσία ταιριάζει σ’ αὐτὴ τὴν περίοδο.
.            Καὶ μὲ τὶς συζητήσεις τί θὰ γίνει; Τὴν Σαρακοστὴ τουλάχιστον, οἱ συζητήσεις μὲ τοὺς ἄλλους ἂς περιοριστοῦν σὲ πνευματικὰ θέματα. Ἀκόμα καλύτερες εἶναι οἱ κοινὲς πνευματικὲς ἀναγνώσεις, ποὺ δίνουν ἀφορμὲς γιὰ τὴν ἀνταλλαγὴ ἐποικοδομητικῶν σκέψεων καὶ γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ ὠφέλιμων συμπερασμάτων. Κατάλληλοι γι’ αὐτὸ τὸν σκοπὸ εἶναι οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων.
Ἀρκετὰ ἔγραψα. Θὰ προσθέσω ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται ἀργότερα. 

πηγή

Σωστός τρόπος εξομολογήσεως.

Βιντεοσκοπημένη ομιλία (21-12-2009), του γέροντα, Εφραίμ Δικαίου της Σκήτης Αγίου Ανδρέου η οποία πραγματοποιήθηκε στη Σχολή Γονέων Κατερίνης, με θέμα: Ένας σωστός τρόπος εξομολογήσεως.

Ο γέροντας Εφραίμ, πνευματικό τέκνο του γέροντα Εφραίμ του Φιλοθεΐτη, ήρθε το 1977 στο Άγιο Όρος, στην ιερά μονή Φιλοθέου, την οποία διακόνησε για 24 συναπτά χρόνια, σε όλα τα διακονήματά της.
Το 2001 με απόφαση της ιεράς κοινότητας, μετατέθηκε στην ιερά Σκήτη του Αποστόλου Ανδρέου και μεγάλου Αντωνίου, που ανήκει στην ιερά μονή Βατοπεδίου, για την εκ βάθρων ανακαίνιση αυτής.

Ο γέροντας με συνοδεία 23 μοναχών, δέχεται πλήθος προσκυνητών στην Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, εξομολογώντας, φιλοξενώντας και παρέχοντας πλουσιοπάροχα την αγάπη του σε όσους πέρασαν και περνούν από την Σκήτη.

Προς το γάμο

Αν παρουσιάσουμε στους νέους μας το ιδανικό της χριστιανικής μονογαμίας , τους δίνουμε ήδη ένα υψηλό ιδανικό , το οποίο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη βοήθεια του Θεού. Οι γονείς οφείλουν να « κηρύττουν » τις χαρές και τους αγώνες της συζυγικής ζωής κυρίως με το παράδειγμά τους . Μόνο το παράδειγμα μπορεί να εξουδετερώσει τα άλλα « ιδανικά » τα οποία συναντά κανείς στη λογοτεχνία , στα τραγούδια, στον κινηματογράφο κ.λ.π. και αντιπροσωπεύουν την κοινή γνώμη γύρω μας. Τέτοια ιδανικά συνήθως παρουσιάζονται με πολύ ελκυστικό τρόπο και όχι πάντα χυδαία. Πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν πολλών βαθμών αποκλίσεις από το χριστιανικό ιδανικό. Καλό είναι να μην τις καταδικάζουμε όλες συνολικά – ειδεμή τα παιδιά δε θα μας ακούσουν.Αν δεχόμαστε την άποψη ότι ο καθένας διαλέγει μόνος του το σύζυγό του ( στην εποχή μας δεν γίνονται πια γάμοι χωρίς την συγκατάθεση των παιδιών ) , πρέπει να δεχθούμε και τη δυνατότητα δυό νέοι να γνωριστούν πολύ στενά με την προοπτική ενός πιθανού γάμου αλλά τελικά να μην αποφασίσουν να παντρευτούν. Όμως, στην πραγματικότητα ούτε τα ραντεβού, ούτε τα συνοικέσια προετοιμάζουν το γάμο, αλλά σε αυτόν οδηγεί η προσευχή. Κάποιος χριστιανός είπε σε μερικά κορίτσια που περιέγραφαν τον ιδανικό , κατά τη γνώμη τους , σύζυγο: « Προσευχηθείτε στον Θεό να σας δώσει έναν καλό σύζυγο και μην ξεχνάτε ανάμεσα στα χαρακτηριστικά που ζητάτε , να συμπεριλάβετε το να αγαπάει εσάς και τον Θεό- και έτσι η ζωή σας θα είναι ευλογημένη » .


Από το βιβλίο « Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα »
ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ
ΜΟΝΗΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ

Η θεραπεία από την αρρώστια τού Φαρισαϊσμού

Του Μητροπολίτη Λεμεσού, π.Αθανάσιου

Επειδή είπαμε από χτες να πούμε λίγα λόγια, σήμερα έτσι λίγα θα σας πω απλώς για να μην φανώ ασυνεπείς στα χθεσινά.

Σαν συνέχεια όλων αυτών των πραγμάτων διερωτάται κανείς όλα αυτά γίνονται και όσα κάμνομε ,έτσι, τα προσκυνήματά μας, οι λαμπάδες μας, οι αγρυπνίες μας, οι προσευχές μας, οι νηστείες μας, οι ελεημοσύνες μας, όλα όσα κάμνομε στην ζωή μας ποιο σκοπό έχουν για ποιο λόγο τα κάνομε. Εδώ η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πολύ σημαντική γιατί από αυτή την απάντηση εξαρτάται η σωστή ή η μη σωστή μας πνευματική μας ζωή.

Να σας πω ένα παράδειγμα: Ρωτώ τα παιδιά στις κατασκηνώσεις που κάμνομε τώρα , ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή του Θεού. Ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή του Θεού παιδιά; Και τα παιδιά όλα, όλα, λένε διάφορες εντολές. Το να μην κλέψεις, να μην λες ψέματα, να μην αδικήσεις τον άλλο άνθρωπο , να σέβεσαι τους γονείς σου, ξέρω 'γω, να αγαπάς τον πλησίον σου αλλά κανένα παιδί δεν υποπτεύθηκε ότι καμία από αυτές τις εντολές δεν είναι η πρώτη εντολή του Θεού.

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η πρώτη εντολή είναι το να αγαπάς τον πλησίον σου και όταν τους έλεγα όχι παιδιά δεν είναι αυτή η πρώτη εντολή τότε ένα παιδάκι λέει : Ναι, ναι εγώ την ξέρω. Πoια εντολή είναι; Το αυξάνεστε και πληθύνεστε. Ούτε αυτή βέβαια είναι η εντολή του Θεού η πρώτη, έτσι.

Η πρώτη εντολή του Θεού και η μοναδική εντολή του Θεού, έτσι, η πρώτη και η μοναδική, oι άλλες όλες είναι αποτέλεσμα της εντολής αυτής, είναι να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την καρδιά. Εντολή πρώτη λέει ο Χριστός "Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου.

Και δεύτερη εντολή, δεύτερη εντολή όμοια με την πρώτη, η οποία βγαίνει μέσα από την πρώτη είναι το να αγαπήσεις τον πλησίον σου. Τα άλλα όλα είναι αποτελέσματα. Αν αγαπάς τον πλησίον σου δεν τον κλέβεις, δεν του λες ψέματα, δεν τον αδικείς, δεν του πιάνεις τα πράγματά του, δεν ενοχλείς την σύζυγο του, δεν ενοχλείς το σπίτι του , δεν τον κατακρίνεις, έτσι, είναι αποτελέσματα της πρώτης εντολής. Και το αγαπήσεις τον πλησίον σου και αυτό είναι αποτέλεσμα της εντολής της πρώτης. Εάν αγαπάς τον Θεό δεν είναι δυνατό να μην αγαπάς τον πλησίον σου. Ο άνθρωπος που αγαπά τον Θεό ως φυσικό αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού έχει την αγάπη εις τον αδελφό του.

Άρα, η πρώτη και μοναδική εντολή του Θεού είναι το να αγαπήσουμε τον ίδιο τον Θεό με όλη την καρδιά μας. Επομένως ότι κάμνομε εις την εκκλησία, ότι κάμνομε εις την εκκλησία έχει αυτό το σκοπό. Για αυτό πήγαμε στα προσκυνήματα, για αυτό νηστεύομε, για αυτό προσευχόμαστε, για αυτό εξομολογούμαστε, για αυτό ανάβουμε κεριά, για αυτό διαβάζουμε τους βίους των αγίων, για αυτό κάμνομε τα πάντα. Για να αγαπήσουμε τον Χριστό.

Τώρα που είναι το λάθος. Το λάθος είναι ότι δυστυχώς λέμε ότι κάμνομε όλα αυτά τα πράγματα για να γίνομε καλοί άνθρωποι, και καλύτεροι άνθρωποι, και εδώ είναι η μεγάλη απάτη. Είναι το σκαλί που σκοντάφτουμε όλοι. Γιατί εάν η εκκλησία είχε σκοπό να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους τότε δεν θα υπήρχε λόγος να έχουμε προσωπική σχέση με τον Χριστό ούτε και λόγος υπήρχε να έρθει ο Χριστός στον κόσμο. Για ποιο λόγο δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους αγίους νομίζετε. Ή να πω ακόμα πιο απλό πράγμα για ποιο λόγο δεν μπορούμε να καταλάβομε τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό.

Λέμε καλά είναι ανάγκη να κάνεις αυτό το πράγμα για να σωθείς, για να είσαι κοντά στον Θεό. Είναι ανάγκη ξέρω 'γω να πας να βγεις στα βουνά; Να πας να κάμεις όλα αυτά τα πράγματα. Ασφαλώς όχι. Δεν είναι ανάγκη. Όμως εάν καταλάβουμε ότι η σχέση μας με το Θεό, δεν είναι σχέση απλώς [για] να σωθούμε όπως λέμε αλλά σχέση αγάπης τότε μόνο μπορούμε να καταλάβουμε και τους αγίους για ποιο λόγο έκαναν όλα αυτά πράγματα ,τα οποία με την λογική δεν ερμηνεύονται. Διότι η αγάπη υπερβαίνει την λογική. Ακόμα και η κοσμική αγάπη, έτσι [όπως] ένας που αγαπά ένα άλλο πρόσωπο, ένας που θέλει να παντρευτεί παραδείγματος χάριν και αγαπά την σύζυγο του, αγαπά την κοπέλα που θα πάρει ή η κοπέλα τον άνδρα κάνουν πράγματα τα οποία δεν στέκουν μεσ' την λογική. Εάν της πεις ας πούμε ή αν του πεις ποια είναι η πιο όμορφη κοπέλα του κόσμου μπορεί να σου πει ότι είναι η κοπέλα που αγαπά. Βέβαια την βλέπει με τα δικά του μάτια. Τα δικά μας μάτια λένε άλλα πράγματα ή αν την ρωτήσεις εκείνη ποιος είναι ο πιο καλός άνδρας θα σου περιγράψει τον άντρα που αγαπά με τα καλύτερα ας πούμε λόγια. Δεν βλέπει ελαττώματα δεν βλέπει μειονεκτήματα δεν βλέπει ξέρω 'γω τίποτα το κακόν, γιατί η αγάπη υπερβαίνει αυτά τα πράγματα.

Η αγάπη δεν μπαίνει μέσα στα καλούπια της λογικής. Η αγάπη είναι πάνω από την λογική. Έτσι είναι και η αγάπη του Θεού. Η αγάπη του Θεού υπερβαίνει την λογική των ανθρώπων. Για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να κρίνουμε με λογικά κριτήρια τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό. Για αυτό το λόγο οι άγιοι κινούνταν με μια δική τους λογική. Είχαν μιαν άλλη λογική όχι την λογική των ανθρώπων. Γιατί η λογική η δική τους ήταν η λογική της αγάπης. Και η εκκλησία δεν μας μαθαίνει να γίνουμε καλοί άνθρωποι, όχι, αυτό είναι φυσικό, πρέπει να γίνουμε, αν δεν γίνουμε καλοί άνθρωποι τι κάμαμε. Αυτά είναι του νηπιαγωγείου πράγματα. Η εκκλησία μας μαθαίνει να αγαπούμε τον Χριστόν, δηλαδή να αγαπούμε αυτό τον πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Μέσα στην εκκλησία αναπτύσσεται μία σχέση. Προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Χριστόν, όχι με την διδασκαλία του Χριστού, έτσι, όχι με τον Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο είναι κάτι που μας βοηθά να φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού. Όταν φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού δεν χρειάζεται το Ευαγγέλιο. Δεν χρειάζονται, τίποτα δεν χρειάζονται. Αυτά σταματούν όλα. Μένει μόνο η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά της εκκλησίας από την θρησκεία.

Η θρησκεία σε μαθαίνει να κάνεις τα καθήκοντα σου, έτσι, όπως ήταν οι ειδωλολάτρες. Eνα παράδειγμα: επήγαμε στα προσκυνήματα, επροσκυνήσαμε, εβάλαμε τα λεφτά μας στο κουτί, αφήσαμε τις λαμπάδες μας, τα λάδια μας, ξέρω ΄γω τις παρακλήσεις μας, τα ονόματά μας, τα πρόσφορά μας, τα πάντα. Αυτά είναι θρησκευτικά καθήκοντα. Αλλά η καρδιά μας δεν άλλαξε καθόλου. Τέλειωσε η ώρα του καθήκοντος είμαστε το ίδιο όπως προηγουμένως. Έτοιμοι να επιτεθούμε στον άλλο, έτοιμοι να διαμαρτυρηθούμε εναντίον του άλλου, έτοιμοι να ΄μαστε ξινισμένοι πάλι όπως προηγουμένως. Δεν αλλάζει η καρδιά μας. Δεν αποκτούμε την σχέση με τον Χριστό. Γιατί απλώς αρκούμαστε στα καθήκοντα, στα θρησκευτικά καθήκοντα.

Και αυτοί οι άνθρωποι να ξέρετε, αυτοί οι άνθρωποι, οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία. Αυτοί οι θρήσκοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Ο Θεός να μας φυλάει απ'αυτούς. Έλεγε ένας αγιορείτης όταν έκαμνα μια φορά λειτουργία και λέγαμε «Κύριε σώσον τους ευσεβείς» λέει αστειευόμενος «Κύριε σωσον ημάς από τους ευσεβείς» δηλαδή ο Θεός να σε φυλάει από τους θρήσκους ανθρώπους, διότι θρήσκος άνθρωπος σημαίνει μια προσωπικότης διεστραμμένη η οποία ουδέποτε είχε προσωπική σχέση με τον Θεό. Απλώς μόνον κάμνει τα καθήκοντα της απέναντί Του, αλλά καμιά σοβαρή σχέση δεν είχε για αυτό και ο Θεός δεν λέει αυτόν τον άνθρωπο τίποτε. Και σας ομολογώ και εγώ από την πείρα μου ότι δεν είδα χειρότερους εχθρούς της εκκλησίας από τους θρήσκους ανθρώπους.

Όταν παιδιά θρήσκων ανθρώπων που μεσ' την εκκλησία ή και παπάδων ακόμα και θεολόγων και ανθρώπων που κάνουν τους θρήσκους και τους πολλούς εδοκίμασαν τα παιδιά τους να γίνουν μοναχοί ή ιερείς αυτοί οι άνθρωποι έγιναν χειρότεροι και από δαίμονες. Εξανέστησαν εναντίον των πάντων. Έγιναν οι χειρότεροι εχθροί των ανθρώπων. Θυμάμαι γονείς που έφερναν τα παιδιά τους εις τις ομιλίες και όταν το παιδί τους κάποια στιγμή έκαμε ένα βήμα παραπάνω έγιναν οι χειρότεροι άνθρωποι που έλεγαν τα χειρότερα λόγια. Και εγώ τους λέω: μα εσύ έφερες το παιδί σου στην ομιλία, δεν το έφερα εγώ. Και μια φόρα είπα σε έναν πατέρα όταν έβλεπα ότι η κόρη του ,τέλος πάντων, είχε ζήλο στην εκκλησία του λέω: Κοίταξε μην την ξαναφέρεις στην ομιλία. Μην την ξαναφέρεις να της μιλήσω διότί η κόρη σου θα γίνει μοναχή και αύριο θα σου φταίω εγώ. Όχι πάτερ μου, αλίμονο, εμείς σε λατρεύουμε. Και έγινε η κόρη του μοναχή εφτά χρόνια και δεν μου μιλά ακόμα. Άνθρωποι που δεν έχαναν ομιλία, έτσι, δεν έχαναν ομιλία. Ήταν πάντοτε οι πρώτοι. Ομιλίες, αγρυπνίες, βιβλία, ξέρω ‘γω τα πάντα. Και έφερναν και τα παιδιά τους και όταν ήρθεν η ώρα που το παιδί τους μέσα στην ελευθερία του, τέλος πάντων, αποφάσισε έναν δικό του δρόμο τότε οι άνθρωποι αυτοί έγιναν τελείως στο αντίθετο στρατόπεδο και απέδειξαν ότι για αυτούς ο Χριστός δεν είχε μιλήσει ποτέ μες την δική τους την καρδιά. Απλώς ήταν θρήσκοι άνθρωποι. Για αυτό οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο δύσκολο είδος μεσ' την εκκλησία. Γιατί ξέρετε κάτι . Αυτοί οι άνθρωποι καμιά φορά δεν θα θεραπευθούν. Γιατί νομίζουν ότι είναι κοντά στον Θεό. Ενώ οι αμαρτωλοί, ξέρω ΄γω, οι χαμένοι ας πούμε, έτσι, αυτοί ξέρουν ότι είναι αμαρτωλοί. Για αυτό ο Χριστός είπε ότι οι τελώνες και οι πόρνες θα παν στην Βασιλεία του Θεού, ενώ είπε στους Φαρισαίους: Εσείς, εσείς που είσαστε θρήσκοι δεν θα πάτε ποτέ στην Βασιλεία του Θεού. Γιατί ουδέποτε ο λόγος του Θεού άλλαξε την καρδιά τους. Απλώς αρκούνταν στην τήρηση των θρησκευτικών τύπων.

Έτσι λοιπόν εμείς ας προσέξουμε τον εαυτόν μας να καταλάβομε ότι η εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο που μας θεραπεύει μας κάνει να αγαπούμε τον Χριστόν και η αγάπη του Χριστού είναι μια φλόγα που ανάβει μεσ' την καρδιά μας και να εξετάζομε τον εαυτό μας εάν βρισκόμαστε στην αγάπη του Θεού. Εάν βλέπομε μέσα μας όλες αυτές τις κακίες και τις ανιδιοτέλειες και τις πονηρίες τότε πρέπει να ανησυχούμε. Γιατί δεν είναι δυνατό ο Χριστός να είναι μέσα στην καρδιά μας και να 'μαστε γεμάτοι ξύδι.

Πως είναι δυνατό να προσεύχεσαι και να είσαι γεμάτος χολή εναντίον του άλλου ανθρώπου. Πως είναι δυνατό να διαβάζεις το ευαγγέλιο και να μην δέχεσαι τον αδερφό σου. Πως είναι δυνατό να λες έχω τόσα χρόνια στην εκκλησία, έχω τόσα χρόνια που 'μαι μοναχός κληρικός η οτιδήποτε και όμως το άλφα της πνευματικής ζωής που 'ναι η αγάπη. Που 'ναι το να υπομένεις τον αδερφό σου, να κάνεις λίγο υπομονή με το να μην το δέχεσαι σημαίνει τίποτα δεν έκαμες. Τίποτα απολύτως τίποτα. Τίποτα απολύτως. Εδώ ο Χριστός έφτασε στο σημείο να πει για τις παρθένες εκείνες ότι δεν είχε καμιά σχέση μαζί τους. Τους πέταξε έξω από τον νυμφώνα παρ' όλα που 'χαν όλες τις αρετές γιατί δεν είχαν την αγάπη. Διότι ήθελε να τους πει ότι μπορεί να έχετε αρετές εξωτερικές , μπορεί να μείνατε παρθένες, μπορεί να κάματε χίλια πράματα αλλά δεν κατορθώσατε την ουσία αυτού που είχε σημασία απ' όλα. Εάν αυτό δεν το καταφέρεις τι τα θέλεις τα άλλα όλα; Τι τα θέλω εγώ τώρα αν τρώω λάδι σήμερα και δεν τρώω λάδι. Μπορεί να μην τρώω λάδι ,ας πούμε και να τρώω τον αδερφό μου από το πρωί ως τη νύχτα. Έλεγαν εις το Άγιο Όρος λέει μην ρωτάς αν τρώω ψάρι. Τον ψαρά να μην φαείς και ψάρι φάε. Ή τον λαδά να μην φαείς και φάε μια σταξιά λάδι. Το να φάεις τον άλλον από την γλώσσα είναι πολύ χειρότερο από το να φας μια κουταλιά λάδι. Και όμως στέκομεν εκεί . Τρώμε λάδι, δεν τρώμε λάδι, τρώμε ψάρι, δεν τρώμε ψάρι. Ξέρω ‘γω βούτηξε το κουτάλι στο άλλο φαγί και μπορεί να τσακωθούμε εκεί, να σκοτωθούμε με τον άλλον άνθρωπο γιατί εβούτηξε το κουτάλι προηγουμένως σε έναν άλλο φαΐ. Καταλαβαίνετε πόσο γελοία είναι ετούτα τα πράγματα και μας κοροϊδεύουν και οι δαίμονες αλλά και οι άνθρωποι που είναι εκτός εκκλησίας. Και όταν μπαίνουν κοντά μας αντί να βλέπουν τους ανθρώπους της εκκλησίας μεταμορφωμένους σε Χριστό Ιησού, να 'ναι γλυκύς άνθρωποι και να'ναι ώριμοι άνθρωποι, ισορροπημένοι, ολοκληρωμένοι άνθρωποι, άνθρωποι γεμάτοι αρμονίας ας πούμε μέσα τους μας βλέπουν δυστυχώς με όλα αυτά τα πάθη μας και όλες εκείνες τις ξινίλες μας και λένε: E, να γίνω έτσι; Καλύτερα να μου λείπει.

Εσύ που πας στην εκκλησία τι σε ωφέλησε η εκκλησία; Όπως λέγαμε χτες πήγες στα προσκυνήματα, είδες τους πατέρες, είδες τα άγια λείψανα, είδες το Άγιον Όρος, την Παναγία της Τήνου όλα αυτά πήγαμε, ήρθαμε. Ποιο το όφελος τελικά από όλα αυτά τα πράγματα; Μεταμορφώθηκε η καρδιά μας; Γίναμε πιο ταπεινοί άνθρωποι; Γίναμε πιο γλυκύς άνθρωποι; Γίναμε πιο πραείς άνθρωποι εις το σπίτι μας εις την οικογένειά μας στο μοναστήρι μας; Ξέρω ‘γω εκεί που εργαζόμαστε. Αυτό έχει σημασία. Εάν δεν τα καταφέραμε αυτά τα πράγματα τουλάχιστον ας γίνομεν ταπεινοί. Μέσα από την μετάνοια. Ας γίνομαι ταπεινοί. Εάν ούτε και αυτό το καταφέραμε τότε είμαστε άξιοι πολλών δακρύων, έτσι. Είμαστε για κλάματα. Διότι δυστυχώς ο χρόνος περνά και χάνεται και εμείς μετρούμε χρόνια.

Έλεγε ο γέρων Παίσιος όταν τον ρωτούσαν: Γέροντα πόσα χρόνια έχεις εσύ στο Άγιο Όρος; Λέει: Εγώ ήρθα την ίδια χρονιά που ήρθε το μουλάρι του γείτονα. Ο γείτονας του ο γερο-Ζήτος είχε ένα μουλάρι και ξέρετε στο Άγιο Όρος κάθε κελί έχει και ένα ζώο, ένα μουλάρι που κουβαλούν τα πράγματα τους. Ε, το ζώο αυτό ζει πολλά χρόνια δεν αγοράζεις κάθε μέρα μουλάρια, είναι ακριβά. Λοιπόν, την χρονιά που ήρθα εγώ λέει στο Άγιο Όρος αγόρασε και ο γείτονας το μουλάρι του. Έχομε τα ίδια χρόνια στο Άγιο Όρος, αλλά το καημένο εκείνο έμεινε μουλάρι και εγώ το ίδιο έμεινα. Δεν άλλαξα. Λοιπόν λέμε πολλές φορές εγώ έχω σαράντα χρόνια και το λέμε εμείς οι παπάδες και οι καλόγεροι αυτά τα πράγματα. Έχω σαράντα χρόνια στο μοναστήρι. Μα τα χρόνια είναι εις βάρος σου. Ο Θεός θα σου πει: Σαράντα χρόνια και ακόμα δεν κατάφερες να γίνεις τίποτα; Έχεις σαράντα χρόνια ακόμα θυμώνεις, ακόμα κατακρίνεις, ακόμα αντιλογείς, ακόμα αντίστασαι, ακόμα δεν υποτάσσεσαι; Έχεις σαράντα χρόνια και δεν έμαθες το άλφα, το πρώτο πράγματα της μοναχικής ζωής της χριστιανικής ζωής; Τι να κάμω τα χρόνια σου; Τι να σε κάμω αν έχεις πενήντα χρόνια με ψωμολογήσε και δεν μπορείς να απαντήσεις στον άλλον με έναν καλό του λόγο. Τι να κάμω όλα αυτά τα πράγματα.

Όλα αυτά είναι εις βάρος μας. Όλα αυτά τα λέω πρώτα από όλα για τον εαυτό μου. Γιατί ισχύουν για τον εαυτό μου πρώτα και επειδή τα ξέρω από τον εαυτό μου για αυτό σας τα λέω. Και νομίζετε ότι τα λέω για τον καθένα από εσάς. Λένε για μένα τα είπες. Δεν είναι για σένα που τα είπα. Για μένα που τα είπα. Για μένα πρώτα.

Όλα αυτά λοιπόν τα λέμε τουλάχιστον να ταπεινωνόμαστε. Για να κλείνουμε το στόμα μας . Όταν κινούνται μέσα μας όλοι εκείνοι οι εγωισμοί και όλα εκείνα τα πράγματα, τα οποία δυστυχώς μας γελοιοποιούν και μας κάνουν να φαινόμαστε ανόητοι ενώπιον του Θεού. Και εάν ταπεινωθούμε και πάψουμε να έχουμε ιδέα περί του εαυτού μας τότε πράγματι μπορεί σιγά σιγά ο άνθρωπος να αρχίσει να διορθώνει τον εαυτό του μέσα από την μετάνοια, η οποία γεννάται ως καρπός της ταπεινώσεως. Αυτός που δεν δικαιολογείται μετανοεί. Αυτός που δικαιολογείται ουδέποτε μετανοεί, ουδέποτε δεν θα μάθει τι σημαίνει μετάνοια αυτός ο άνθρωπος που πάντοτε είτε εξωτερικά, είτε εσωτερικά δικαιολογεί τον εαυτόν του. Για αυτό λοιπόν να εξετάζουμε τους εαυτούς μας. Δοκιμάζετε εαυτούς αδελφοί, λέει ο Απόστολος. Να εξετάζεις τον εαυτό σου εάν η αγάπη του Θεού είναι μέσα σου. Και όχι τόσο ακόμα εάν αυτό, αλλά τουλάχιστον εάν ζούμε μέσα στο χώρο της μετανοίας, ώστε να θεραπεύσει ο Θεός την ύπαρξη μας. Αυτή η σχέση μας με την εκκλησία να μας θεραπεύσει. Να γίνουμε άνθρωποι θεραπευμένοι από τα πάθη και την αμαρτία.

Λένε πολλοί άνθρωποι και πως φτάνομε εκεί. Πως φτάνομε εκεί; Όταν αφήσουμε τον εαυτό μας εις τα χέρια του καλού ιατρού Θεού. Όταν αφήσουμε τον εαυτό μας με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού ώστε μέσα από τις περιστάσεις μας, μέσα από τις δυσκολίες μας. Ξέρει ο Θεός για τον κάθε ένα τι χρειάζεται και θα μας οδηγήσει μέσα από εκείνους τους δρόμους που σιγά σιγά, σιγά σιγά μέσα από το πέρασμα των χρόνων ο άνθρωπος θα τελειωθεί, θα τελειοποιηθεί. Φτάνει εμείς να δώσουμε τον εαυτό μας με εμπιστοσύνη εις τον Θεό όπως δίνουμε τον εαυτό μας με εμπιστοσύνη εις τον γιατρό ή ξέρω ΄γω τώρα μέσ' το πλοίο εις τον καπετάνιο. Έχομε εμπιστοσύνη. Μας πηγαίνει και εμείς δεν ανησυχούμε για το που πηγαίνουμε και πότε θα φτάσουμε, γιατί ξέρουμε ότι αυτός που οδηγεί το καράβι έχει το νου του, είναι άγρυπνος ξέρει τον δρόμο και προσέχει.

Κάποιο άλλο σημαντικό στοιχείο το οποίο ήθελα να πω κάτι περισσότερο και επειδή μερικοί με παρεκάλεσαν είναι το θέμα του χρόνου.

Βλέπετε αυτές τις μέρες που περάσαμε στο πλοίο, που δεν είχαμε εξωτερικές προκλήσεις. Δεν είχαμε κάτι το οποίο να μας τραβά την προσοχή μας όπως έχομε στο σπίτι μας παραδείγματος χάρη την τηλεόραση. Βλέπετε πόσον χρόνο είχαμε; Και κουβεντιάζαμε και μεταξύ μας. Κουβεντιάζατε όσοι είσαστε παντρεμένοι, οι σύζυγοι μεταξύ τους, με τα παιδιά σας. Τα παιδιά μεταξύ τους παίζαν, μιλούσαν και είχαμε χρόνο στην διάθεσή μας πολύ και επικοινωνούσαμε και αυτό ήταν το πιο σημαντικό από όλα. Το ότι μπορούσαμε να επικοινωνούμε. Το πιο τραγικό είναι μεσ' το σπίτι όταν όλοι κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και δεν μιλά ο ένας με τον άλλο και φεύγει ο χρόνος και δεν επικοινωνούν οι άνθρωποι. Και το χειρότερο από όλα; Είναι το τι βλέπομε στην τηλεόραση. Εκεί γίνεται μεγάλη φθορά των δικών μας, των παιδιών μας και των ψυχών μας. Έβλεπα αυτές τις μέρες κάποια στιγμή που ήμασταν έξω. Είχαν εκεί και τα παιδιά που κερνούν πράγματα, εκεί που σερβίρουν, είχαν μία τηλεόραση και έτσι έπαιζε και κανείς δεν παρακολουθούσε αλλά ήταν ανοικτή. Κοίταζα έτσι κάποια στιγμή να δω τι δείχνει και έβλεπα, δεν ξέρω τι έργο ήταν, τέλος πάντων, κάτι ήταν τέλος πάντων. Κάποιοι κυνηγούσαν κάποιους συνέχεια δηλαδή ένα κυνηγητό, πιστόλια, σφαίρες, αυτοκίνητα, εκρήξεις, πηδούσαν από το ένα σπίτι στο άλλο. Μα εκείνα τα πράγματα όλα όταν τα βλέπουν τα παιδιά σας τα μικρά παιδιά όλη αυτή τη βία. Δεν λέω για τα άλλα τα αισχρά τα οποία είναι και μη χειρότερα ας πούμε, έχουν καταστρέψει και γέρους, έτσι. Και μην μου πει κανείς τώρα ότι δεν είναι έτσι γιατί τα ξέρω από πρώτο χέρι. Τα ακούμε στις εξομολογήσεις. Γέροι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας σοβαροί άνθρωποι και να καταστρέφονται από την τηλεόραση. Μέσα από αυτή την αισχρότητα όλη την οποία καθημερινά δείχνουν. Δεν μιλάω για εκείνα. Λέω για τα άλλα όλα. Για εκείνη όλη τη βία που προβάλει η τηλεόραση. Μετά πως τα παιδιά δεν θα εξοικειωθούν με την βία και θα είναι άτακτα, θα ‘ναι ανυπάκουα, θα κάνουν πράγματα τελείως έξω από την φύση τους.

Ξέρετε πόσο άσχημο πράγμα είναι όταν βλέπεις παιδιά μικρά και μιμούνται μεγάλους ανθρώπους και μιμούνται και καταστρέφουν την παιδικότητά τους. Φέρνουν καμιά φορά έτσι που πηγαίνω σε καμιά εκδήλωση κάποια μωρά να χορέψουν. Και βλέπεις μωρά κοριτσάκια ή αγοράκια δέκα χρονών δώδεκα χρονών, γεμάτα αθωότητα και κάνουν τέτοιες κινήσεις όταν χορεύουν που τις κάνουν μεγάλες γυναίκες εξαθλιωμένες τελείως, ας πούμε και ένα άλλο ήθος τελείως. Βλέπεις πως καταστρέφονται αυτά τα παιδιά να μιμούνται αυτούς τους μεγαλύτερους που βλέπουν στην τηλεόραση. Και να κάμουν πράγματα, να διασκεδάσουν με πράγματα τα οποία είναι καταστροφικά. Για αυτό δεν το λέω από πνευματικής απόψεως μόνο, αλλά από πάσαν άποψη και ψυχολογική και κοινωνική και οικογενειακή και πνευματική όσο μπορείτε μακριά από αυτά τα πράγματα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να μην εξαρτώνται από τις τηλεοράσεις, γιατί γεμίζουν άσχημες εικόνες και εσείς το ίδιο. Εάν δεν επιτρέπεις στο παιδί σου να δει άσχημα έργα και τα βλέπεις εσύ ο μεγαλύτερος τι νόημα έχει. Ή εκείνα τα ανόητα που γράφουν δεν επιτρέπεται πάνω από δεκαοχτώ, ξέρω ρω τι λέει κάτω από δώδεκα τι λέει, κάτω από δώδεκα. Αν θα γίνεις δώδεκα επιτρέπεται ξέρω ‘γω ας πούμε. Και βέβαια αυτό το πράγμα και μόνο τραβά την περιέργεια των μικρών και τα βλέπουν όλοι. Σου λέει για να μην επιτρέπεται κάτω από δώδεκα σημαίνει κάτι έχει το οποίο είναι άξιο πάσης περιεργείας.

Νομίζω ότι η καταστροφή η οποία επέρχεται στον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων είναι τεράστια. Γιατί όπως λέγαμε εχτές οι αγαθές εικόνες, οι καλές εικόνες που παίρνει κανείς τον βοηθούν πάρα πολύ στην πνευματική ζωή. Το ίδιο και αντίθετα οι κακές εικόνες που βλέπει ο άνθρωπος, ο νέος άνθρωπος του δημιουργούν τόσα κακά μεσ' τον ψυχικό του κόσμο και του μαθαίνουν τόσα κακά πράγματα που κυριολεκτικά η ζημιά είναι ανυπολόγιστη και δεν ξέρομε εάν καμιά φορά θεραπεύεται. Εάν όμως κανείς τα παρακολουθήσει τα πράγματα και τα ερευνήσει θα δει ότι όντως η τηλεόραση φέρνει τεράστια καταστροφή στον ψυχισμό του ανθρώπου και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων. Αλλά όχι μόνο αυτό. Βλέπετε το ένα κακό φέρνει το άλλο. Είναι ολόκληρη αλυσίδα. Γιατί καταστρέφει την επικοινωνία, καταστρέφει τον χρόνο, καταστρέφει την αγνότητα της ψυχής του ανθρώπου και μετά ο άνθρωπος κουράζεται πλέον είναι κουρασμένος δεν έχει καμιά διάθεση να κάμει τίποτα. Γιατί εγέμισε η ψυχή του από πράγματα που τον κούρασαν κι ύστερα διερωτάται γιατί κουράζεται και δεν μπορεί να καταλάβει. Φροντίστε να κάνετε ένα πείραμα έτσι να κόψετε ή να μειώσετε ας πούμε την παρακολούθηση αυτών των πραγμάτων να δείτε πόση ξεκούραση θα αισθανθείτε και πόσος χρόνος θα μείνει στην διάθεσή σας που θα είναι πολύ πιο γόνιμος για οτιδήποτε άλλο κάμετε.

Και αυτά βέβαια τα πράγματα δεν είναι ασύνδετα με την πνευματική μας ζωή γιατί η πνευματική ζωή του ανθρώπου βγαίνει μέσα από όλες τις ενέργειες που κάνει ο άνθρωπος. Βέβαια με αυτό δεν θέλω πω να σας κόψω να μην βλέπετε την τηλεόραση . Δεν είμαι εναντίον των πραγμάτων αυτών. Αλλά τελικά όλα αυτά τα πράγματα αντί να μας ευκολύνουν την ζωή, μας την δυσκολεύουν και μας την καταστρέφουν όπως εκάμαμε με την τεχνολογική ανάπτυξη που βέβαια, ναι είναι πράγματι ευκολία. Πιάνεις τον αεροπλάνο, πάεις. Πιάνεις το πλοίο, πάεις δεν κάμνεις κουπιά όπως κάμναν παλιά, ή έχουμε χίλιες ευκολίες αλλά τελικά αυτή η μεγάλη ευκολία μας εγκλώβισε σε μια μεγάλη δυσκολία και χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε την ομορφιά της ζωής μας και καταστρέψαμε και τον κόσμο στο τέλος και τώρα θέλομε άλλες επιστήμες και άλλες ανακαλύψεις για να δούμε εάν μπορέσουμε να σώσουμε οτιδήποτε πλέον απέμεινε.

Ε, βέβαια όλα αυτά τα πράγματα και όλα όσα συνθέτουν την τραγωδία της πτώσης μας και αυτό το στραπατσάρισμα της προσωπικότητάς μας, ενώ φαίνεται πράγματι ανθρωπίνως τόσο δύσκολο εν τούτοις εάν κανείς στραφεί στον Θεό, τότε γίνεται αυτό που έλεγε ο Χριστός τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τον Θεό. Αυτά που είναι αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό και βλέπει κανείς το θαύμα του Θεού το οποίο και μες τις μέρες μας και με όλα αυτά τα δεδομένα και με όλες αυτές τις προκλήσεις που συμβαίνουν γύρω μας και την ευκολία της αμαρτίας εν τούτοις όμως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τον Θεό και από τα αγκάθια βγαίνουν τριαντάφυλλα. Από τα αγκάθια βγαίνουν τριαντάφυλλα και γίνεται πραγματικά το μεγάλο θαύμα της σωτηρίας του ανθρώπου ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες ανθρώπινες δικές μας αδυναμίες, τα χάλια μας, τα προβλήματά μας, τις δυσκολίες του εαυτού μας, της εκκλησίας μας, της οικογένειάς μας, της κοινωνίας μας και των υπολοίπων που δυστυχώς βομβαρδίζουν τον κάθε άνθρωπο. Για αυτό επιστρέφοντας από όλα αυτά τα πράγματα επιστρέφουμε εκεί που αρχίσαμε και λέμε ότι τελικά η λύση και η απάντηση σε όλα τα προβλήματα είναι ο άνθρωπος να στραφεί να αγαπήσει τον Θεό και όταν αγαπήσει ο άνθρωπος τον Θεό τότε ο Θεός θα τον θεραπεύσει, θα τον αναστήσει ο Θεός και νεκρός να είναι ο άνθρωπος και για αποσυνθεση να είναι, ο Θεός θα τον αναστήσει φτάνει ο άνθρωπος να πετάξει από μέσα του όλα τα άχρηστα και να βάλει μεσ’ την καρδιά του την αγάπη του Θεού και γύρω από την αγάπη του Θεού και πάνω στην αγάπη του Θεού να χτίσει την ζωή του, να χτίσει τον γάμο του, να χτίσει την οικογένειά του, να χτίσει τον δρόμο του, τις σπουδές του, την πορεία του. Εάν το κάνει αυτό ο άνθρωπος πραγματικά τότε θα χαίρεται την ζωή του και η ζωή του θα γίνει παράδεισος γιατί ο παράδεισος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αγάπη του Θεού και η κόλασις δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απουσία της αγάπης του Θεού.

Έτσι λοιπόν εύχομαι σαν τέρμα της εκπομπής μας αυτή η αγάπη του Θεού να μας συνοδεύει και να μην ξεχνάμε ότι όλα όσα κάμνομε τα κάμνομε για αυτό και μόνο το λόγο και να μην γίνομε απλώς θρήσκοι άνθρωποι αλλά να γίνομε άνθρωποι που αγαπούμε τον Θεό και να μεταβληθεί η ζωή μας σωστά και να μεταμορφωθούμε εν Χριστώ Ιησού τον Κύριον ημών.

Τελειώνοντας τελείως απλώς θέλω και εγώ να σας ευχαριστώ που ήρθατε στην εκδρομή της Μητροπόλεως μας. Να σας ευχαριστήσω γιατί πράγματι περάσαμε πάρα πολύ ωραία, όμορφα, ήσυχα δεν είχαμε μεγάλες ,έτσι, δυσκολίες. Εντάξει κάτι μικρά που συναντούσαμε αυτά δεν είναι τίποτα. Πιστεύω ότι μας ωφέλησε πνευματικά όλους μας αυτή η εκδρομή. Να ευχαριστήσω τον Θεό πάνω από όλα που μας εσκέπασε και μας εφύλαξε από κάθε κακό. Πήγαμε και ήρθαμε σώοι και αβλαβείς. Και να ευχαριστήσω εκτός από τις θερμές ευχαριστίες και τον καπετάνιο και τους υπόλοιπους και την Λένια την Ορφανίδου η οποία ανέλαβε την όλη διοργάνωση της εκδρομής και μας εβοήθησε όλους να κυλήσουν τα πράγματα με την απαιτούμενη ορθότητα και ακρίβεια γιατί πρέπει να ξέρετε ότι αυτή η εκδρομή δεν γίνεται σε μια μέρα αλλά είναι αποτέλεσμα εργασίας πολλών μηνών. Χρειάζεται πολύς καιρός και πολύ αγώνας να οργανωθούν ακόμα και το τι θα φάμε πρωί μεσημέρι νύχτα με πάσαν ακρίβεια.

Εύχομαι λοιπόν να έχομε όλοι μας την σκέπη και την αγάπη του Θεού στην ζωή μας και την εκ Θεού ανταπόδοση σε όλους όσους εκοπίασαν εις την εκδρομή αυτή.

Ο Θεός μαζί σας.

πηγή

Πρακτικές συμβουλές Γάμου

(1) Τη ζωή του ζεύγους πρέπει να διακρίνει ή προσφορά του ενός προς τον άλλον. Ετσι «εξαφανίζεται» το ΕΓΩ καί το ΕΣΥ καί μετατρέπονται σε ΕΜΕΙΣ.

(2) Προσπαθεί ό καθείς στο ζεύγος να κάνει το θέλημα καί την επιθυμία του αλλού , όπως ακριβώς καί όταν ήσαν πρωτοερωτευμένοι.

(3) Δε λέει κανείς στο ταίρι του «δεν έχεις δίκαιο», τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή , αλλά στον κατάλληλο χρόνο με τον κατάλληλο τρόπο.

(4) Ψάχνει να βρει καί επαινεί ο,τι καλό βλέπει, παραβλέποντας τα κακά. Ή γκρίνια είναι δηλητήριο πού... σκοτώνει σιγά - σιγά καί ύπουλα.

(5) Παίρνει απόφαση ό καθείς να δέχεται ο,τι έγινε καί δεν μπορεί να αλλάξει. Ζει την κάθε ήμερα όπως ακριβώς είναι. Σκέπτεται περισσότερο αυτά πού έχει καί λιγότερο αυτά πού έχασε.

(6) Βλέπει στα υλικά αγαθά πόσα έχει καί όχι πόσα του λείπουν καί στα πνευματικά πόσα του λείπουν καί όχι πόσα έχει. Ετσι ηρεμεί πρίν αγχωθεί.

(7) Φροντίζει να χρησιμοποιεί καθημερινά περισσότερο από κάθε άλλη λέξη, τη λέξη συγγνώμη. Ζητά συγγνώμη για το δικό του λάθος.

(8) Καταπολεμεί την υποκρισία, την αγνοία καί τίς παρεμβάσεις τρίτων. Εφαρμόζει την ειλικρίνεια, τη γνώση -αλήθεια για το κάθε τι καί φροντίζει το ταίρι του περισσότερο από όλους καί από όλα.

(9) Εφαρμόζει την αύτομεμψία: βρίσκει σε κάθε «διαμάχη» τα δικά του λάθη καί τα διορθώνει.

(10) Σέ κάθε διαφωνία - αδιέξοδο καταφεύγουν στη διαιτησία στον Πνευματικό. Ή αποδοχή της γνώμης του Πνευματικού, θίγει λιγότερο τον εγωισμό μας καί τελικά γίνεται ο,τι θέλει ό Θεός!

Συζυγίας ἐγκώμιον

ὑπὸ ἀνωνύμου τινὸς ἐγγάμου

Ὁ μοναχὸς δὲν θὰ γευθεῖ ποτὲ τὴν ἐμπειρία (πραγματικὸ γεγονὸς) νὰ μοιράζεται τὴ ζωή του, τὴν ὕπαρξή του. Νὰ μοιράζεται μὲ κάποιον ἄλλον τὸ κορμί του, τὸν πόθο καὶ τὶς ἐνορμήσεις του, τὴν τροφὴ τὴν κερδισμένη μὲ τὸν μόχθο του, τὴν ὅποια στέρησή του καὶ τὴν ὅποια ἄνεση. Δὲν θὰ μοιραστεῖ ὁ μοναχὸς ποτὲ μὲ κανέναν τὸ ὄνομά του, αὐτὸ ποὺ τοῦ ἐξασφαλίζει μετοχὴ στὴν κοινωνία τῶν σχέσεων. Δὲν θὰ γευθεῖ κανένα εἶδος μοιρασιᾶς τοῦ ἑαυτοῦ, «ἀπώλειας» τῆς «ψυχῆς» του −μοιρασιᾶς ἢ «ἀπώλειας» ποὺ εἶναι ἐπιπλέον καὶ αὐτονόητη, «φυσική», δίχως τὸ παραμικρὸ ἐνδεχόμενο νὰ βιωθεῖ ὡς ἀξιομισθία.

Ἡ συζυγία ξεκινάει μὲ τὴν ταπείνωση, σαφῶς ἀνεπίγνωστη, ὑποταγῆς σὲ φυσικὲς ἀνάγκες, ἀτομικές, ἐγωκεντρικές: Ἀνάγκη ἡδονῆς, ἀνάγκη συντροφικότητας, ἀνάγκη ἀπεξάρτησης ἀπὸ τὴ γονεϊκὴ προστασία, ἀνάγκη νὰ στήσει ὁ ἀτομικὸς ἄνθρωπος τὸ δικό του σπιτικό, τὴ δική του παρουσία μέσα στὸν κοινωνικὸ βίο. Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» (δὲν ἁλιεύει πρωταθλητές), ἔχει δρομολογήσει νὰ ἱκανοποιοῦνται οἱ φυσικές, ἀτομοκεντρικὲς αὐτὲς ἀνάγκες μέσα ἀπὸ μιὰ πορεία ἀνεπίγνωστης μοιρασιᾶς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης. Ἡ μοιρασιὰ δὲν εἶναι στόχος, στόχος εἶναι ἡ ἱκανοποίηση τῆς ἀτομικῆς ἀνάγκης ποὺ ὅμως περνάει μέσα ἀπὸ τὴ μοιρασιά. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχει ἡ μοιρασιὰ τίποτα τὸ προγραμματικὰ ἀξιόμισθο. Εἶναι ἀκούσια ταπείνωση ὑποταγῆς στὴν ἀνάγκη. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀνάγκη εἶναι ἐγωκεντρική, ἡ ἱκανοποίησή της μέσα ἀπὸ τὴ μοιρασιὰ συνεπάγεται, σχεδὸν σὲ κάθε βῆμα πρόσκρουση στὸν ἄλλον, σύγκρουση, φανερὴ ἢ ἀφανὴ διαμάχη, ἀνταγωνισμὸ τῶν ἐγώ. Ἀλλὰ ἡ ἀνάγκη πλεονεκτεῖ, αὐτὴ ὑποχρεώνει τὸ ἐγώ, προοδευτικὰ καὶ ἀνεπαίσθητα, νὰ ὑποταχθεῖ, νὰ καταβάλει τὸ ἔμπονο τίμημα τῆς αὐτοπαραίτησης ποὺ προϋποθέτει ἡ ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν.

Ἡ συζυγία, κατὰ κανόνα, εἶναι σκληρὴ ἀναμέτρηση ἐγωισμῶν, ἀπαιτήσεων αὐτονομίας καὶ ἐπιβολῆς −εἶναι καυγάδες, πικρὰ λόγια, σπαραγμὸς στὰ σωθικά. Ἔτσι, μὲ αὐτοὺς τοὺς πόνους γέννας, συντελεῖται ἀνεπίγνωστα ἡ μοιρασιὰ τῆς ὕπαρξης. Τὸ τίμημα τοῦ πόνου ἀπομακρύνει κάθε ὑπόνοια κατορθώματος, ἀπαίτησης ἐπαίνων γιὰ τὴν αὐτοπαραίτηση. Ἡ μοιρασιὰ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης «οὐκ ἔρχεται μετὰ παρατηρήσεως», συντελεῖται ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ἀθλουμένων. «Ὡς ἂν ἄνθρωπος βάλῃ τὸν σπόρον ἐπὶ τῆς γῆς καὶ καθεύδῃ καὶ ἐγείρητε, νύκτα καὶ ἡμέραν, καὶ ὁ σπόρος βλαστάνῃ καὶ μηκύνηται ὡς οὐκ οἶδεν αὐτὸς −αὐτομάτῃ γὰρ ἡ γῆ καρποφορεῖ».

Ἡ μοιρασιὰ (σωστότερα: κοινωνία) τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης «κέκτηται διδάσκαλον τὴν ἁγίαν Τριάδα». Εἶναι ἡ ὄντως ζωὴ ἡ ἀθάνατη, ποὺ εὐαγγελίζεται ἡ Ἐκκλησία. Στὴν προοπτικὴ αὐτοῦ τοῦ «εὐ-αγγελίου» ὅ,τι εἶναι ἀτομικό, εἶναι θάνατος καὶ ὅ,τι εἶναι αὐθυπέρβαση, αὐτοπροσφορά, κοινωνία, συνιστᾶ ζωή. Ἀτομικὴ ἀρετή, ἀτομικὴ ἠθικότητα, ἀτομικὴ ἐπιδίωξη σωτηρίας δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸν τριαδικὸ τρόπον τῆς ὑπάρξεως, τὸν ἀποκεκαλυμμένο στὸν κενωτικὸ τρόπο τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁδὸς θανάτου. Ἀντίθετα, ὁδὸς ζωῆς καὶ σωτηρίας (τρόπος νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος «σῶος», ὁλόκληρος, νὰ μετάσχει στὴν ὁλοκληρία τῆς ὕπαρξης) εἶναι ἡ μίμηση τῆς τριαδικῆς ἀγαπητικῆς ἐλευθερίας, ἡ κενωτικὴ αὐταπάρνηση τοῦ Χριστοῦ: Παραίτηση, στὴν περίπτωση τοῦ κτιστοῦ ἀνθρώπου, θελημένη ἢ ἀθέλητη, ἀπὸ τὴν αὐτονομία τοῦ ἐγώ, μοίρασμα τοῦ ἐγώ, ἑκούσια ἢ καὶ ἀκούσια ταπείνωση.

Ὁ γέρων Παΐσιος ὁ κελλιώτης ἔλεγε: «Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ταπεινωθεῖ, ἔστω καὶ ἀκούσια, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἔρθει ἐπάνω του». Μὲ μέτρο καὶ κριτήριο αὐτὴ τὴ φράση μποροῦμε νὰ καταλάβουμε «ἐκ μέρους» πῶς ὁ Θεὸς σώζει ἀνθρώπους ποὺ δὲν ὑποψιάστηκαν ποτὲ ὅτι εἶναι σεσωσμένοι −ἀνθρώπους βαφτισμένους στὴν Ἐκκλησία ἢ ἀλλογενεῖς καὶ ἀλλόθρησκους.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ συζυγία, ἡ ἐπιλογὴ τοῦ μοναχικοῦ βίου μοιάζει νὰ ἔχει ἀφετηρία ὄχι τὴν ταπεινὴ ὑποταγὴ στὴν ἀνάγκη, ἀλλὰ τὴν ἀσυναίσθητα ἐπηρμένη στόχευση τῆς ἀξιομισθίας. Ἂν ἔτσι συμβαίνει, εἶναι παγιδευμένη ἡ ἐπιλογὴ τοῦ μοναχικοῦ βίου σὲ ἀναγκαιότητα φυσικῶν ἐγωκεντρικῶν ἐνορμήσεων, ἄλλων ἀπὸ αὐτὲς ποὺ παγιδεύουν καταγωγικὰ τὴ συζυγία. Εἶναι οἱ ναρκισσιστικὲς ἐνορμήσεις, ποὺ ὁ μοναχὸς δὲν μπορεῖ μὲ καμία δύναμη θέλησης νὰ τὶς μεταπλάσσει σὲ μοιρασιὰ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης, σὲ ἀκούσια αὐταπαρνητικὴ ταπείνωση −«τὸ γὰρ νικῆσαι τινὰ τὴν ἑαυτοῦ φύσιν τῶν οὐκ ἐνδεχομένων ἐστίν». Ἀγωνίζεται ὁ μοναχὸς νὰ ἀποβάλει τὸν ναρκισσισμὸ μὲ σκληρὴ προσπάθεια παραίτησης ἀπὸ τὶς φυσικὲς ἀτομοκεντρικὲς ἐπιθυμίες, παραίτησης ἀπὸ τὸ ἴδιον θέλημα. Ὅμως τὸ ἀφετηριακό του κίνητρο εἶναι ἡ ἔγνοια γιὰ τὸ ἄτομό του, ὅλες οἱ μέθοδοι νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ ἐγώ του ὁριοθετοῦνται ἀπὸ τὸ ἐγωτικὸ ἐνδιαφέρον. Δὲν εἶναι ὁδὸς μοιρασιᾶς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης, μοιρασιᾶς τοῦ κορμιοῦ, τοῦ ὁρατοῦ καὶ αἰσθητοῦ πυρήνα τῆς ἀτομικότητας, μοιρασιὰ τῆς χρείας, μοιρασιὰ τῆς καθημερινότητας.

Μέσα στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν κατατεθεῖ πολλὰ καὶ ἐπιφανὴ «παρθενίας ἐγκώμια». Δίνουν τὴν ἐντύπωση, ἴσως στὸν ἀνώριμο ἀναγνώστη, ὅτι κυριαρχοῦνται ἀπὸ ἕναν τυπικὰ ναρκισσιστικὸ πρωταθλητισμό. Καὶ συνοδεύεται ὁ ναρκισσισμὸς κατὰ κανόνα (ἡ κλινικὴ ψυχολογία ἑρμηνεύει ἐμπεριστατωμένα τὸ γιατί) ἀπὸ τὸν χθόνιο τρόμο γιὰ τὴ σεξουαλικότητα, τὴν ἄκρα ἐνοχοποίηση τῆς σεξουαλικότητας.

Σήμερα, στὰ πλαίσια τοῦ παγκοσμιοποιημένου πολιτισμοῦ τῆς ἀτομοκεντρικῆς χρησιμοθηρίας, καταλαβαίνουμε καὶ τὴν παρθενία κυρίως ὡς ἀγαμία, δηλαδὴ ὡς ἀποφυγὴ τοῦ γάμου γιὰ χάρη τῆς ἀπερίσπαστης ἀπὸ οἰκογενειακὲς μέριμνες στράτευσης στὸ ἔργο τῆς ἐκκλησίας. Καὶ εἶναι φυσικό, γιατὶ ὁ σημερινὸς πολιτισμὸς γεννήθηκε ἀπὸ τὸ ἀναποδογύρισμα τῶν προϋποθέσεων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου ὕπαρξης καὶ ζωῆς −τὸν γέννησε ἡ μεσαιωνικὴ Δύση μετὰ τὴν ἀπόσχισή της ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ αὐτονόητες στὸν πολιτισμό μας σήμερα προτεραιότητες, τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ καὶ τῆς χρησιμοθηρίας, ἔχουν στρεβλώσει συνολικὰ τὴ γλώσσα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ εὐ-αγγελίου: Καταλαβαίνουμε τὴ σωτηρία σὰν ἀτομικὴ ἐπιδίωξη καὶ νομικὴ καταξίωση, τὴν πίστη σὰν πακέτο ἀτομικῶν πεποιθήσεων, τὸν πρεσβύτερο τῆς Ἐκκλησίας σὰν «ἱερέα» θρησκείας, τὸν ἐπίσκοπο σὰν «δεσπότη», διοικητικὸ ἐξουσιαστὴ τοῦ ἰδεολογικοῦ καὶ ἱεροπρακτικοῦ μηχανισμοῦ τῆς θρησκείας. Μὲ τέτοιες προσλαμβάνουσες κατανοοῦμε καὶ τὴν ἀγαμία σὰν τυπικὸ προαπαιτούμενο γιὰ τὴ «βαθμίδα» ἱερωσύνης τοῦ πρεσβυτέρου καὶ τοῦ ἐπισκόπου στὸν Ρωμαιοκαθολικισμό, γιὰ τὴ «βαθμίδα» τοῦ ἐπισκόπου στὴν Ὀρθοδοξία. Ὡς τυπικὸ προσὸν ἡ ἀγαμία διαστέλλεται σιωπηρὰ ἀλλὰ σαφῶς ἀπὸ τὴν παρθενία τῶν παραδοσιακῶν «ἐγκωμίων» −καταξιώνεται μὲ κριτήρια χρησιμοθηρικῆς ἀποτελεσματικότητας: ἀπερίσπαστης ἀπὸ συζυγικὲς μέριμνες στράτευσης. Στὴν «ὀρθόδοξη» πρακτική, ὅταν ἡ ἀνάληψη τῆς ἱερωσύνης προηγεῖται χρονικά, τὸ ἐκκλησιαστικὸ μυστήριο τοῦ γάμου ἀποκλείεται −ἂν ὁ ἔγγαμος κληρικὸς χηρέψει, πρέπει στανικὰ νὰ μεταταχθεῖ στὶς τάξεις τοῦ ἄγαμου κλήρου.

Ὁ «ἄγαμος κλῆρος» εἶναι μιὰ τρίτη κατηγορία: οὔτε μοναχοί, στὴν ἄσκηση τοῦ κοινοβίου ἢ τῆς ἀναχώρησης, οὔτε οἰκογενειάρχες, στὸ ἄθλημα μοιρασιᾶς τοῦ ἑαυτοῦ. Εἶναι (κατὰ κανόνα) οἱ καριερίστες τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας, κάτι σὰν τοὺς εὐνούχους τῶν ἄλλοτε βασιλικῶν αὐλῶν. Φύονται καὶ αὐξάνονται, συνήθως, στὴν καμαρίλα ἐπισκοπικῶν αὐλῶν, μαθαίνουν νὰ ὑπαλλάσσουν τὴ σεξουαλικὴ στέρηση σὲ καριέρα μὲ στόχο τὸν δεσποτικὸ «θρόνο», τὴν ἐγωλαγνεία, θεσμοποιημένη: Νὰ ἐξουσιάζουν συνειδήσεις, νὰ ἐκμεταλλεύονται τὴν προβατώδη ὑποταγὴ τοῦ ποιμνίου, νὰ θυμιάζονται ὡς εἴδωλα καὶ νὰ πολυχρονίζονται ἀκαταπαύστως στὴ λατρεία. Μιὰ τέτοια καριέρα γοητεύει τὰ νεαρὰ ἀγαμίδια τῶν ἐπισκοπικῶν αὐλῶν, τὰ θέλγει ἐπιπλέον καὶ ἡ γυναικώδης ἐνασχόληση μὲ κοσμήματα, αὐτοκρατορικὲς μίτρες καὶ σκῆπτρα, χρυσοποίκιλτα ἐνδύματα. Στὴν ἱεράρχηση εὐθυνῶν, ἀξιωμάτων καὶ προβαδισμάτων τὰ ἀγαμίδια ὑποσκελίζουν αὐτονοήτως πολιούς πρεσβυτέρους, μόνο ἐπειδὴ «μετά γυναικὸς οὐκ ἐμολύνθησαν» −διέσωσαν τὴ ναρκισσιστικὴ αὐτονομία τους ἀνυπότακτοι σὲ συζυγία.

Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, δὲν ἔγραψε «παρθενίας ἐγκώμιον». Κατέγραψε τὴν πείρα του καὶ τὶς συμβουλές του γιὰ τὸ ἀσκητικὸ ἄθλημα. Στὴ δική του καταγραφὴ μπορεῖ ν’ ἀρχίσει κανεὶς νὰ ὑποψιάζεται τὴ σύγκλιση μοναχισμοῦ καὶ συζυγίας, ὅταν πρίσμα τῆς θεώρησης εἶναι τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός: ὁ τρόπος τῆς Τριαδικῆς ἀγαπητικῆς ἀλληλοπεριχώρησης, ὁ κενωτικὸς τρόπος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μοναχός, γιὰ τὸν ἅγιο Ἰσαάκ, εἶναι πρὶν ἀπὸ κάθε τι ἄλλο, ὁ «ἐξερχόμενος» ἀπὸ τὸν κόσμο προκειμένου νὰ «παραδώσει ἑαυτὸν τῷ Θεῷ» −ὄχι ἀφηρημένα καὶ γενικὰ στὸν Θεό, ἀλλὰ στὸν τρόπο τοῦ Θεοῦ: τρόπο τῆς ἄσκησης ποὺ τὸν θεσμοποίησε ἡ πείρα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ συζυγία εἶναι ὑποταγὴ στὸν ζυγὸ τοῦ θελήματος τοῦ ἄλλου, μοιρασιὰ τοῦ ἑαυτοῦ, τῆς ζωῆς, τῆς καθημερινότητας, τοῦ κορμιοῦ καὶ τοῦ πόθου μὲ τὸν ἄλλον. Ἔτσι εἶναι καὶ γιὰ τὸν μοναχό, μόνο ποὺ ὁ «ἄλλος» γι’ αὐτὸν εἶναι μιὰ πολὺ-πολὺ συγκεκριμένη πρακτικὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀσκητικῆς, ἔνσαρκη ὡς ἀγαπητικὴ προστακτικὴ στὸ πρόσωπο τοῦ ἡγουμένου, τοῦ γέροντα −καὶ κάποτε, ἴσως, ἄμεσα στὸ πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου, στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀσκητικὴ πρακτικὴ τὴν ἐμπρόσωπη μοιράζεται ὁ μοναχὸς τὸ θέλημά του, τὴν τροφή του, τὸν σωματικό του μόχθο, τὴν ἐλπίδα του.

Τὸ μυστικὸ εἶναι ἴδιο μὲ τῆς συζυγίας: Ἡ ταπείνωση τῆς ἐγωκεντρικῆς ἀνάγκης, αὐτὴ ἐξαφανίζει ἀπὸ τὸ ἄθλημα κάθε ὑποψία ἀξιομισθίας. Ὁ ἀποκλεισμὸς κάθε ενδεχομένου ἀνταλλάγματος, ἡ ὁλοκληρωτικὴ (ἀλλὰ ἐρωτική, δηλαδή ἐκκλησιαστικὴ) αὐτοπαραίτηση καὶ αὐτοπροσφορά, καρποφορεῖ μὲ τὸν καιρὸ «αὐτομάτῃ» τὴ χάρη νὰ εἶναι ὁ μοναχὸς «πάντων χωρισθεὶς καὶ πᾶσι συνημμένος» −τὴ μοιρασιὰ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης «ἥτις κέκτηται διδάσκαλον τὴν Ἁγίαν Τριάδα».

Συνήθως, λέει ὁ ἔμπειρος Ἰσαάκ, ἡ χάρη χαρίζεται ὅταν ἡ ἄσκηση μένει γιὰ χρόνια πολλὰ ἀναπάντητη καὶ ὁ ἀσκητὴς (σύζυγος ἢ μοναχὸς) βυθισμένος στὴν ἀπόγνωση δὲν παραιτεῖται. Ἐπιμένει στὴν πίστη-ἐμπιστοσύνη του.

«Συζυγίας ἐγκώμιον» σημαίνει: Νὰ ἀναδείξουμε τὴ συζυγία μέτρο καὶ τύπο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀθλήματος, συζυγικοῦ καὶ μοναστικοῦ.

πηγή: Επίγνωση