.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Η κρίση σώζει τους γάμους



Η οικονομική κρίση σώζει τον γάμο. Κάθετη πτώση στις αιτήσεις των διαζυγίων παρατηρείται το τελευταίο χρονικό διάστημα, αφού όλο και περισσότερα ζευγάρια επιλέγουν να παραμείνουν μαζί αφήνοντας στο περιθώριο τις διαφορές τους, φοβούμενοι την οικονομική κατάσταση της χώρας μας.

Ο τρόμος της ανεργίας, η διατροφή, αλλά και το γεγονός ότι και οι δυο μαζί μπορούν να ανταπεξέλθουν καλύτερα τη δυσβάσταχτη καθημερινότητα τούς κρατούν ενωμένους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2002 εκδόθηκαν 11.080 οριστικές αποφάσεις διαζυγίων στην Ελλάδα, με τα συναινετικά διαζύγια να κατέχουν τη μερίδα του λέοντος (7.641). Το 2008, χρονιά με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, τα διαζύγια ανήλθαν σε 13.163 σε όλη τη χώρα, με 9.118 να είναι συναινετικά.

Για το 2011 και το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, χωρίς να υπάρχουν ακόμα διαθέσιμα τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, τα ποσοστά των διαζυγίων φαίνεται ότι θα έχουν πτώση ώς και 27%!

«Εκείνο που θα ταράξει ουσιαστικά τα ζευγάρια είναι το πρόβλημα της ανεργίας» λέει η οικογενειακή σύμβουλος Τένια Μακρή. «Η τάση σήμερα είναι η συσπείρωση της οικογένειας και όχι η διάλυσή της. Θα δούμε πολλά ζευγάρια να σπάνε, όχι γιατί η γυναίκα μόνο θα βλέπει τον άντρα ως μη δυνατό, αλλά και γιατί ο ίδιος ο άντρας θα ντρέπεται για την κατάστασή του. Οποιος από τους δυο θα καταφέρει να κρατήσει τη δουλειά του θα πρέπει να κάνει τα πάντα για να σώσει τον γάμο του. Αν η γυναίκα θα είναι αυτή που θα εργάζεται, τότε πραγματικά θα δούμε την αυτοθυσία της».

«Υπάρχει τρομερή ανασφάλεια»

«Τα ζευγάρια επισκέπτονται τον δικηγόρο προκειμένου να ρωτήσουν κάποια διαδικαστικά πράγματα σε σχέση με το διαζύγιο, αλλά και το οικονομικό σκέέλος» λέει η δικηγόρος Κατερίνα Μαυροειδή, που έχει χειριστεί πολλές υποθέσεις διαζυγίων.

«Στην πορεία παρατηρείται ότι αποφεύγουν να ξεκινήσουν την διαδικασία. Υπάρχει τρομερή ανασφάλεια, ιδιαίτερα από τις γυναίκες, και για το αν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα και στην καθημερινή διαβίωση, καθώς και τι θα γίνει στην περίπτωση που ο άντρας δεν θα μπορεί να παρέχει διατροφή, είτε από μείωση του μισθού του είτε από απώλεια της εργασίας του. Μιλάμε για ανατροπή, η οποία θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, οπότε ίσως τα ποσοστά διαζυγίων μειωθούν ακόμα περισσότερο».

«Η οικονομική ανεξαρτησία αιτία χωρισμού»

«Η οικονομική ανεξαρτησία ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια η βασικότερη αιτία διαζυγίων» τονίζει η Χάρις Συμεωνίδου, οικονομολόγος - δημογράφος. «Τα τελευταία στοιχεία που συγκεντρώθηκαν πριν από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης έδειχναν ότι όσο περισσότερο οικονομικά ανεξάρτητη αισθανόταν μια γυναίκα τόσο πιο εύκολα έφτανε στον χωρισμό και γι’ αυτό τα αποτελέσματα έδειχναν τις γυναίκες να επιλέγουν το διαζύγιο πιο εύκολα από τους άντρες. Αυτό σημαίνει ότι τώρα, με τα προβλήματα που θα προκύψουν από την κρίση, τα ζευγάρια δεν θα φτάνουν εύκολα στον χωρισμό. Για να ξεκινήσεις μια καινούργια ζωή σήμερα, χωριστά από τον σύντροφό σου, χρειάζεται να είσαι καλά οικονομικά».


ΘΑΝΟΣ ΜΑΚΡΟΓΑΜΒΡΑΚΗΣ

πηγή

Ομοφυλοφιλία και ορθόδοξη πνευματική κληρονομιά.Ποια είναι η στάση της Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία και τον ομοφυλόφιλο;


Του Θεόδωρου Ρηγινιώτη

Κατ’ αρχάς, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

Ο ομοφυλόφιλος άνθρωπος είναι απόλυτα αποδεκτός από την Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και κάθε άλλος άνθρωπος. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που κάποια ιδιότητά του ή προτίμηση ή πράξη του να κάνει την Εκκλησία να τον απορρίψει· υπάρχουν μόνο άνθρωποι που οι ίδιοι έχουν απορρίψει την Εκκλησία και πορεύονται προς το Θεό απ’ το δρόμο που νομίζουν αυτοί, ο οποίος όμως συνήθως είναι λάθος δρόμος.

Αν ένας δολοφόνος είναι αποδεκτός από την Εκκλησία, γιατί δεν είναι ένας ομοφυλόφιλος; Αν εγώ, με τη χλιαρή και συχνά υποκριτική πίστη και αγάπη, είμαι αποδεκτός από την Εκκλησία, γιατί δεν είναι ένας ομοφυλόφιλος; Εκείνος μάλιστα μπορεί να έχει πολύ πιο θερμή πίστη και αγάπη από τη δική μου. Καμιά ρατσιστική διάθεση δεν υπάρχει στην Εκκλησία απέναντι σε κανένα άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων. Ρατσιστές γίνονται οι άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει καθόλου τι είναι ο ορθόδοξος χριστιανισμός ή που δε μπορούν να κάνουν έστω ένα βήμα για ν’ απομακρυνθούν από τις φοβίες και τα πάθη τους.

Κι αυτούς ακόμη τους ανθρώπους, η Εκκλησία τους αποδέχεται, γιατί η Εκκλησία υπάρχει για να θεραπεύει τον κόσμο από τα πάθη και τις φοβίες (με τη βοήθεια του Ιατρού Ιησού Χριστού φυσικά), όχι για να κρίνει τους ανθρώπους.

Από την άλλη, η ομοφυλοφιλία δε μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Εκκλησία ως σωστός δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στο Θεό. Ακριβώς από αγάπη προς τον ομοφυλόφιλο και ανησυχία για τη σωτηρία του στην αιωνιότητα, η Εκκλησία δε μπορεί να αποκρύψει ότι ο γάμος άντρα και γυναίκας είναι ένας δρόμος που οδηγεί στο Θεό, ενώ η ομοφυλοφιλία δεν είναι τέτοιος δρόμος. Στη ζωή μας τις πιο πολλές φορές διαπράττουμε αμαρτίες, υπακούοντας στα πάθη μας κι όχι στο Θεό – η Εκκλησία όμως, ακριβώς επειδή νοιάζεται για μας, δεν πρέπει να μας ξεγελάσει λέγοντάς μας ότι είναι εντάξει να κάνουμε ό,τι μας υπαγορεύουν τα πάθη μας (για τους μη ορθόδοξους χριστιανούς που ίσως διαβάσουν αυτό το κείμενο, εξηγούμε απλά ότι «πάθη» ονομάζονται οι σωματικές και ψυχικές εξαρτήσεις που παρεμποδίζουν τον άνθρωπο από την ενότητά του με το Θεό, στρέφοντάς τον προς άλλες κατευθύνσεις· ολόκληρη η ηθική και ασκητική προσπάθεια του χριστιανού αποσκοπεί στην κάθαρση της καρδιάς του από τα πάθη).

Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Απλά, δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στο Θεό. Αυτό δεν είπε κι ο απόστολος Παύλος (Α΄ Κορινθ. 6, 12);

***

Αν μιλάμε με έναν άθεο, δεν έχει νόημα ν’ αναφερθούμε σε Θεό, αμαρτία και σωτηρία. Εκείνος τοποθετεί υποκειμενικά, όπου ο ίδιος θέλει, το όριο ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό» και το κρίνει με τα δικά του κριτήρια. Αν όμως συζητάμε με χριστιανούς, και μάλιστα της αρχαίας παράδοσης, της Ορθοδοξίας, πρέπει με αγάπη να μοιραστούμε μαζί τους τα παρακάτω:

Ο Χριστός, στα καταγεγραμμένα λόγια Του, δεν καταδικάζει ρητά την ομοφυλοφιλία, όμως ούτε για την πολυγαμία ή την αιμομιξία κάνει κάτι τέτοιο. Κι όμως οι χριστιανοί, από την αρχή και μέχρι σήμερα, θεωρούμε αυτονόητο πως αυτές οι δύο πρακτικές δεν υπάρχουν στο χριστιανισμό (εκτός ίσως από ακραίες παρανοήσεις του, τέτοιες που έχουν ξεφυτρώσει σα μανιτάρια μετά την προτεσταντική Μεταρρύθμιση). Είναι σαφές στα λόγια του Χριστού ότι, όποτε μιλάει για γάμο, αναφέρεται σε ζεύγος άντρα και γυναίκας (π.χ. Ματθ. 19, 3-12). Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού ο Θεός δημιούργησε ως πρωταρχικό ζεύγος έναν άντρα και μια γυναίκα (Ματθ. 19, 4-5)· σ’ αυτούς έδωσε την ευλογία του γάμου και δεν υπάρχει άλλος γάμος.

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί όμως βασιζόμαστε όχι μόνο σ’ αυτά που είπε ο Χριστός, αλλά και σ’ αυτά που είπε το Άγιο Πνεύμα μέσω των μαθητών του Χριστού και των αγίων Πατέρων και διδασκάλων του χριστιανικού αγώνα σε όλες τις εποχές.

Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας απ’ αυτούς, τα λόγια του είναι για μας ιερές γραφές, και ο άγιος αυτός άνδρας γράφει πως η ομοφυλοφιλία είναι συνέπεια της διαστροφής που υπέστη το ανθρώπινο γένος με το προπατορικό αμάρτημα· προέρχεται από την απομάκρυνση της θείας χάρης απ’ την καρδιά του ανθρώπου, αφού οι άνθρωποι την έχει διώξει ξεμακραίνοντας από το Θεό (Ρωμ. 1, 27, και γενικώς 1, 18-32).

Βεβαίως, και για τους ανθρώπους που ακόμα ταλαντεύονται στην πίστη τους, το γεγονός ότι «είπε κάτι ο Θεός» ως προς το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, ίσως θα μπορούσαν να το αναγνωρίζουν και μέσα από το έργο της φύσης. Συχνά μιλάμε για τη σοφία της φύσης. Το ακούμε ακόμη και από άθεους ή αγνωστικιστές αυτό. Στα πλαίσια μιας τέτοιας σκέψης θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε την καταλυτική μαρτυρία της ανατομίας. Ως βιολογικά όντα οφείλουμε τίμια να αναγνωρίσουμε την μορφολογία των γεννητικών μας οργάνων. Η θέση και η μορφή των ανδρικών γεννητικών οργάνων, και η αντίστοιχη θέση και μορφή των γεννητικών οργάνων της γυναίκας, μπορούν να μας βεβαιώσουν ως προς την επιλογή της ετεροφυλοφιλίας. Οι εξαιρέσεις ομοφυλοφιλικών επαφών στη φύση που κάποιοι επικαλούνται, εκτός ότι είναι ελάχιστες και απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ταυτόχρονα δεν αλλάζουν τίποτα σχετικά με τη μαρτυρία της ανατομίας.

Και πάλι, ως βιολογικά όντα μπορούμε να διακρίνουμε έναν βασικό σκοπό στην ύπαρξη των γεννητικών οργάνων που είναι η δημιουργία νέων ανθρώπων. Ακόμα και αν λόγω ασθενείας η γέννηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, εντούτοις, αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη βιολογική μαρτυρία.

Και εύκολα ίσως θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε τον ισχυρισμό ότι τα γεννητικά όργανα φτιάχτηκαν αποκλειστικά για την ηδονή, διακρίνοντας πως η φύση ως λειτουργικό σώμα έχει σκοπούς υπέρτερους του μεμονωμένου συμφέροντος του κάθε όντος. Κάθε τι που έχει σχέση με την ηδονή των γεννητικών οργάνων εξηγείται λογικά ως ένα μέσο με το οποίο θα επιθυμώ να συνευρεθώ με το άλλο φύλο ώστε να δημιουργήσω νέους ανθρώπους. Αν η συνεύρεση ήταν κάτι αποκρουστικό, φριχτό και επίπονο, οι άνθρωποι θα το απέφευγαν.

Η αναμενόμενη ερώτηση από εκεί και πέρα, θα αφορά το ζήτημα του «δικαιώματος» στην συνεύρεση με όποιον άνθρωπο επιθυμούμε. Ακόμα όμως και το ζήτημα του δικαιώματος, δεν αντιστρέφει την λογική που προαναφέραμε. Για παράδειγμα, αν κάποιος το θέλει και έτσι ευχαριστιέται, μπορεί να περπατά στον δρόμο με τα χέρια και όχι με τα πόδια. Τότε όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι η ανατομική μαρτυρία υποδεικνύει ότι πρόκειται για παρέκκλιση, με την οποία δεν είμαστε αναγκασμένοι να συμφωνήσουμε. Η μαρτυρία της ζωής μας υποδεικνύει ότι περπατάμε με τα πόδια και όχι με τα χέρια. Αντίστοιχα ισχύουν και για την επιλογή της ομοφυλοφιλίας.

Αν πάλι τίθεται ζήτημα λειτουργικότητας, με την έννοια ότι ο ομοφυλόφιλος βλέπει ότι τα γεννητικά του όργανά του δεν είναι λειτουργικά με τον τρόπο που μαρτυρά ο κανόνας στη φύση, τότε θα μπορούσαμε με τιμιότητα να αποδεχτούμε ότι υπάρχει ζήτημα οργανικής διαταραχής όπου το σώμα ασθενεί σε κάτι. Ίσως να πρόκειται για εκ γενετής διαταραχή, όμως, όπως στην περίπτωση που κάποιος ζει χωρίς χέρια ή πόδια, οφείλουμε να αποδεχτούμε την καταλυτική μαρτυρία της ανατομίας γύρω μας.

Ασφαλώς, η εξέταση του έργου της φύσης, για τον πιστό άνθρωπο παραμένει πάντα ως επικουρικό για την πίστη του.

Μια ολόκληρη κοινωνία, όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει μπει σε θεραπευτικό δρόμο προς το Θεό, μπορεί να καλλιεργήσει την ομοφυλοφιλία στα νέα μέλη της που δεν ευθύνονται, φυσικά, γι’ αυτό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι όλα εντάξει. Ιστορικά, έχουν υπάρξει και υπάρχουν ακόμη πάρα πολλές κοινωνίες που το θρησκευτικό και αξιακό τους σύστημα απομακρύνει τους ανθρώπους από το Θεό και τη σωτηρία, όπως τα δίδαξε ο Χριστός και τα γνώρισαν οι άγιοι όλων των εποχών στην ενότητά τους με το Θεό εν Χριστώ. Για την ακρίβεια, κάθε κοινωνία έχει ανάγκη να κεντριστεί στην ήμερη ελιά, τον Ιησού Χριστό, για να θεραπευτεί το θρησκευτικό και αξιακό της σύστημα από τα στοιχεία που της φόρτωσε η πτωτική κατάσταση του ανθρώπου. Το ίδιο και κάθε άνθρωπος, ακόμη και ο ορθόδοξος χριστιανός. Αλλιώς στην καρδιά των ανθρώπων κυριαρχούν τα πάθη και αποδιώχνεται η θεία χάρη. Σε σχέση με την ομοφυλοφιλία, ίσως είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι αυτή ήταν η αμαρτία των Σοδόμων.

Επειδή η ομοφυλοφιλία, κατά την ορθόδοξη πνευματική κληρονομιά, όπως εκφράζεται στην Καινή Διαθήκη (Παύλος) και στη διδασκαλία των αγίων, συνιστά πάθος, ο άνθρωπος που άρχισε τη ζωή του ως ομοφυλόφιλος ή στράφηκε στην ομοφυλοφιλία κάποια στιγμή, όταν προοδεύει στην αγιότητα καθαρίζοντας την καρδιά του από τα πάθη, παύει να είναι ομοφυλόφιλος. Δεν έχουμε ομοφυλόφιλους αγίους. Αν υπήρχαν άγιοι ομοφυλόφιλοι που αγίασαν μέσω της ομοφυλοφιλίας (όπως οι έγγαμοι άγιοι αγιάζονται μέσω του γάμου), οι άγιοι Πατέρες δε θα το έκρυβαν, ούτε θα θεωρούσαν –μαζί με τον απόστολο Παύλο– την ομοφυλοφιλία πάθος που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό, γιατί η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να συντηρήσει τον κοινωνικό ηθικισμό, αλλά αντίθετα γκρεμίζει τα ηθικά στερεότυπα (ταμπού) για να θεραπεύσει τον άνθρωπο.

Ασφαλώς έχουμε αγίους που υπήρξαν κάποτε ομοφυλόφιλοι (όπως και αγίους που υπήρξαν πόρνοι, έκφυλοι ή δέσμιοι διαφόρων άλλων παθών, μη σαρκικών), αλλά ανέλαβαν τιτάνιο αγώνα ενάντια στα πάθη τους και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος τα νίκησαν, γι’ αυτό και είναι άγιοι. Οι άγιοι Πρωτάς και Υάκινθος, ευνούχοι της αγίας Ευγενίας που την ακολούθησαν στο μοναχικό βίο και στο μαρτύριο, ο άγιος Αζάτ, ευνούχος του Πέρση βασιλιά Σαπώρ, που το μαρτύριό του προκάλεσε τόση θλίψη στο βασιλιά, ώστε σταμάτησε τους διωγμούς, ίσως είναι μερικά παραδείγματα. Από το Γεροντικό ξέρουμε την περίπτωση ενός ασκητή που εξομολογήθηκε τον έρωτά του στον όσιο Αχιλλά· στη συνέχεια όμως έφυγε αμέσως, προφασιζόμενος ότι ντράπηκε ένα γέρο ασκητή, τυφλό και παράλυτο, που ζούσε εκεί. Τότε ο άγιος, εγκρίνοντας τη φυγή του μακριά από το πάθος, τον επαίνεσε ως αγωνιστή, λέγοντας: «Αυτό δεν είναι πορνεία, αλλά πόλεμος με τους δαίμονες».

Από τη σύγχρονη εποχή, ξέρουμε την περίπτωση του αγίου Αμερικανού ιερομόναχου π. Σεραφείμ Ρόουζ, που πριν μεταστραφεί στην Ορθοδοξία ήταν ομοφυλόφιλος, έπαψε όμως να ασκεί την ομοφυλοφιλία και την απέρριψε ως πάθος όταν έγινε ορθόδοξος χριστιανός. Ξέρουμε επίσης την ανάλογη περίπτωση του μοναχού Κοσμά από το Ρέθυμνο της Κρήτης, που εγκατέλειψε την ομοφυλοφιλία και ασκήτεψε κοντά σ’ ένα εκκλησάκι νότια της πόλης, όπου και κοιμήθηκε γύρω στο 1990. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές ακόμη παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι άνθρωποι που «ευνούχισαν τον εαυτό τους για τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 19, 12).

***

Ένα αμαρτωλό πάθος δε συνδέεται οπωσδήποτε με την κακία ενάντια στο συνάνθρωπο. Η λαγνεία και η πορνεία, είναι οπωσδήποτε αμαρτωλά πάθη, χωρίς να έχει σημασία αν ο άνθρωπος, που είναι αιχμάλωτός τους, είναι καλός ή κακός. Η αυτοκτονία, συνέπεια του πάθους της απελπισίας, αποκόπτει τον άνθρωπο απ’ το Θεό, άσχετα αν ο αυτόχειρας είναι καλός ή κακός άνθρωπος. Συχνά, επηρεασμένοι από μια βιαστική ανθρωπιστική ηθική, θεωρούμε αμαρτία μόνο κάτι που στρέφεται ενάντια στους ανθρώπους· όμως οι άγιοι Πατέρες δε διδάσκουν αυτό· αμαρτία είναι κάτι που με δεσμεύει και εμποδίζει τη θεία χάρη να με μεταμορφώσει σε αυτό που θέλει ο Θεός για μένα (σε άγιο). Αμαρτωλός δεν είναι ο «κακός» άνθρωπος, αλλά ο παγιδευμένος και ανελεύθερος άνθρωπος.

Ο «κακός» ή ο άπληστος, ο εγωιστής κ.τ.λ. είναι απλά ένας τέτοιος παγιδευμένος και ανελεύθερος αδελφός μας. Έτσι ο χριστιανός είναι καλεσμένος να αναλάβει αγώνα ενάντια στα πάθη του και, όπως η λαγνεία, η σκληρότητα, η απληστία, ο εγωισμός κ.λ.π., αλλά και ο αλκοολισμός, ο τζόγος κ.π.ά. (και ο σαδισμός, ο μαζοχισμός, η κτηνοβασία, η νεκροφιλία κ.λ.π. – για ν’ αναφερθούμε σε πάθη σχετικά με το σεξ).

Αν η ομοφυλοφιλία προέρχεται από βιολογικές αιτίες και δε γεννιέται από την κοινωνία είναι συζητήσιμο. Ακόμη κι αν συμβαίνει αυτό όμως, δεν μετατρέπεται σε μια μη εμπαθή κατάσταση. Κάποιος μπορεί να είναι βίαιος από βιολογική αιτία (π.χ. επειδή το σώμα του παράγει περισσότερη αδρεναλίνη), αλλά αυτό δε σημαίνει πως γι’ αυτόν «είναι εντάξει» η επιθετικότητά του και πως δεν πρέπει ν’ αγωνιστεί για να θεραπευτεί από το πάθος του.

Φυσικά, δεν αγωνίζεται μόνος του. Έχει βοηθό στον ουρανό τις πρεσβείες των αγίων και στη γη τον πνευματικό του πατέρα και την εκκλησιαστική ζωή· μ’ αυτά θα προσελκύσει τη θεία χάρη και εκείνη είναι που θα τον θεραπεύσει (συγχωρέστε μου τη λέξη) από το πάθος του – αυτό ισχύει για όλα τα πάθη, για τον εγωισμό, την απληστία, τη λαγνεία, το θυμό, το μίσος κ.τ.λ. και για την ομοφυλοφιλία.

Ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να σωθεί, παραμένοντας ομοφυλόφιλος; Δε μπορούμε, ούτε και είναι δουλειά μας, να κρίνουμε ποιος θα σωθεί και ποιος όχι, πράγμα που είναι δουλειά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Επιθυμία κάθε χριστιανού είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και δεν κρίνει τους άλλους – απλώς επισημαίνει ότι μία επιλογή, ή μία άλλη, βλάπτει τη σωτηρία σύμφωνα με την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες, τους γνώστες όλων των δρόμων της σωτηρίας. Όλοι ελπίζουμε στη σωτηρία μας, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών είμαστε ακόμη δέσμιοι σε κάποια πάθη, όπως αυτά που κατονομάσαμε πριν (την απληστία, το θυμό, τη λαγνεία κ.τ.λ.). Ελπίζουμε να σωθούμε όχι λόγω της «αρετής» μας, αλλά λόγω της αγάπης και του ελέους του Θεού, το οποίο αποζητάμε κάθε μέρα στις προσευχές μας, μετανοώντας και αγωνιζόμενοι με τη βοήθειά Του ενάντια στα πάθη μας.

Αν όμως, αντί γι’ αυτό, προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους (και τον εαυτό μας) ότι τα πάθη μας «είναι εντάξει» και δεν αποτελούν αμαρτωλά πάθη, τότε μάλλον είμαστε υποκριτές και η σωτηρία μας κινδυνεύει ακόμη περισσότερο.

Πώς μπορεί κάποιος να δώσει το δύσκολο αγώνα για την αποδέσμευσή του από τα πάθη του;

Αυτό δε μπορούμε να το διδάξουμε σε κανέναν εμείς. Γνώστες και αρμόδιοι για κάτι τέτοιο είναι οι άγιοι Πατέρες όλων των εποχών (που η ζωή και η διδασκαλία τους είναι καταγεγραμμένες σε βιβλία εξαιρετικής σπουδαιότητας) και οι θεοφόροι Γέροντες της εποχής μας, άντρες και γυναίκες. Σ’ αυτούς πρέπει να καταφύγει όποιος νοιάζεται ειλικρινά να βεβαιωθεί αν ο δρόμος που βαδίζει τον οδηγεί πράγματι στην πνευματική πρόοδο, δηλαδή στην ενότητα με τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ.

Πρέπει βέβαια να προσέξει, γιατί συχνά πέφτουμε στην παγίδα να απορρίψουμε τις συμβουλές ενός θεοφόρου ορθόδοξου πνευματικού διδασκάλου, επειδή τραυματίζει τον εγωισμό και την πνευματική μας οκνηρία και μας προκαλεί συνειδησιακούς κραδασμούς. Είναι εντελώς διαφορετικό να παραδεχτούμε ταπεινά πως είμαστε αδύναμοι ή απρόθυμοι να εφαρμόσουμε τις δύσκολες συμβουλές ενός Γέροντα από το να υψώσουμε εγωιστικά τον εαυτό μας πάνω από τη δική του πείρα, σοφία και αγιότητα και να ισχυριζόμαστε στη συνείδησή μας και στους άλλους πως εκείνος έχει άδικο ή βρίσκεται σε λάθος δρόμο, ή ακόμη πως οι άγιοι των αρχαίων χρόνων έχουν πια σκουριάσει και οι θεραπευτικές τους οδηγίες είναι «ξεπερασμένες» για την εποχή μας. Η παγίδα αυτή είναι καλοστημένη μπροστά στον καθένα, πολλοί έχουμε πέσει μέσα περισσότερες από μια φορές κι αυτό προκαλεί πρόσθετα εμπόδια στην ηθική και πνευματική μας καλλιέργεια.

Διευκρινίζουμε ότι όλοι έχουμε ανάγκη από μετάνοια, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους· ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει τα δικά του πάθη, όχι να τ’ αποδεχτεί, αλλά να τα πολεμήσει σκληρά. Ένας ετεροφυλόφιλος ενδεχομένως έχει να αντιμετωπίσει πολλά πάθη που σχετίζονται με το σεξ – και ο γάμος δε μπορεί πάντα να τον θεραπεύσει, γιατί μπορεί να αισθάνεται την ανάγκη της μοιχείας, ή ακόμη και συνεύρεσης με πολλούς ερωτικούς συντρόφους ή της παιδεραστίας, της αιμομιξίας, της κτηνοβασίας και άλλα πολλά, που «αισχρόν εστί και λέγειν» (Εφεσίους 5, 12). Όλα αυτά τα πάθη δεν είναι «εντάξει» και ο ετεροφυλόφιλος δεν είναι οπωσδήποτε πιο ενάρετος ή πιο κοντά στο Θεό από τον ομοφυλόφιλο. Και οι δύο μπορούν να σωθούν λόγω της αγάπης του Χριστού, με τον αγώνα που θα δώσουν με τη βοήθεια της θείας χάριτος.

Κλείνοντας με αγάπη αυτό το άρθρο θα θέλαμε να μεταφέρουμε το διάλογο του αγίου Γέροντα Παΐσιου (1924-1994) με ένα νεαρό ομοφυλόφιλο, που αγωνιζόταν ενάντια στην ομοφυλοφιλία αλλά ένιωθε αδύναμος γι’ αυτό τον αγώνα (φυσικά ένας άθεος θα θεωρήσει πως ένας τέτοιος αγώνας ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό του εαυτού μας, αλλά τώρα δεν απευθυνόμαστε σε άθεους, αλλά σε ορθόδοξους χριστιανούς αδελφούς μας). Ο νέος είπε στο Γέροντα ότι δε μπορούσε να σταματήσει να ζει ως ομοφυλόφιλος. Και ο Γέροντας, αφού του είπε να εξομολογηθεί, τον ρώτησε:

«Μπορείς να διαβάζεις ένα κεφάλαιο από την Αγ. Γραφή;».

«Μπορώ».

«Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στήν Εκκλησία;».

«Μπορώ».

«Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή;».

«Μπορώ».

«Μπορείς ένα μικρό ποσό να το δίνεις ελεημοσύνη;».

«Μπορώ».

«Μπορείς…».

«Μπορώ…» (πολλά ακόμα).

Στο τέλος του λέει: «Βλέπεις ότι μπορείς να κάνεις χίλια πράγματα και δε μπορείς ένα. Κάνε εσύ τα χίλια και άφησε στο Θεό το ένα!!!».

Με εκτίμηση και θερμές προσευχές για κάθε «συναθλητή» αγωνιζόμενο χριστιανό.



πηγή

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Οικογενειακή ηρεμία -Η τύχη είναι με τους μεθυσμένους

Οικογενειακή ηρεμία



O Παναγιώτης ξυπνάει στο κρεβάτι του με ένα τρομερό πονοκέφαλο. Το κεφάλι του πάει να σπάσει. Με το ζόρι ανοίγει τα μάτια του και το πρώτο που βλέπει είναι δύο ασπιρίνες και ένα ποτήρι νερό στο κομοδίνο του...

Ανακάθεται και βλέπει τα ρούχα του καθαρά και διπλωμένα στην καρέκλα μπροστά του. Κοιτάζει το δωμάτιο και συνειδητοποιεί ότι όλα είναι πεντακάθαρα και τακτοποιημένα.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο βλέπει ότι όλο το σπίτι είναι στην εντέλεια.

Στην κουζίνα βλέπει ένα σημείωμα: «Μωρό μου, θα βρεις το πρωινό σου στον φούρνο. Πήγα να ψωνίσω για να σου μαγειρέψω λαγό το μεσημέρι που ξέρω ότι λατρεύεις. Σ' αγαπώ.»

Πράγματι το πρωινό ήταν στον φούρνο ζεστό και λαχταριστό.

Πάει να καθίσει και κάθεται πάνω στην αγαπημένη του αθλητική εφημερίδα. Πάει να την κοιτάξει και προς έκπληξη του, είναι σημερινής ημερομηνίας!

Εκείνη την στιγμή μπαίνει και ο γιος του στην κουζίνα.

- Καλημέρα γιε μου, μπορείς να μου πεις τι έγινε χθες;

- Κοίταξε, γύρισες σπίτι στις 5 το πρωί, μεθυσμένος και με λερωμένα ρούχα γιατί κάπου είχες πέσει στον δρόμο, έπεσες και από τις σκάλες καθώς ανέβαινες και από τα νεύρα σου έσπασες το καλό σερβίτσιο και κάτι έπιπλα.

- Και τότε γιατί η μητέρα σου μου έκανε πρωινό, μου αγόρασε Φίλαθλο και έχει όλο το σπίτι στην εντέλεια;

- Α, αυτό λες; Η μαμά σε έσυρε στο κρεβάτι και όταν πήγε να σου βγάλει το παντελόνι άρχισες να φωνάζεις : «Άσε με ήσυχο κυρά μου, είμαι παντρεμένος!»

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Διαζύγιο: Ο νόμος και η -ψυχολογική- τάξη


των Έλενας Μπούλια, Νικόλα Γεωργιακώδη

Μπορεί ο γάμος να αφορά κατά κύριο λόγο μόνο δύο, το διαζύγιο όμως, ειδικά αν πρόκειται για μία εξέλιξη που δεν επιθυμούν και οι δύο, αφορά πολύ περισσότερα άτομα που θέλοντας και μη συμμετέχουν στην πιο ψυχοφθόρα διαδικασία από την οποία μπορεί να περάσει μία σχέση

Σε ένα διαζύγιο τα προσχήματα καταρρίπτονται!
Τα δύο μέρη αποκαλύπτουν συχνά τον χειρότερο εαυτό τους, τρίτοι άνθρωποι επεμβαίνουν για να στηρίξουν (δημιουργώντας συχνά ακόμα περισσότερα προβλήματα), τα χρήματα δείχνουν να αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, ενώ τα παιδιά -αν υπάρχουν- είναι τις περισσότερες φορές οι δυστυχέστεροι αποδέκτες συναισθημάτων που δύσκολα θα καταφέρουν ποτέ να ξεχάσουν – ακόμα και αν συγχωρήσουν.

Δύο επαγγελματίες με πείρα στα διαζύγια, ένας δικηγόρος και μία ψυχολόγος, λύνουν απορίες, δίνουν συμβουλές και αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία τις νομικές και ψυχολογικές προεκτάσεις της κρισιμότερης στιγμής του γάμου.

Το Νομικό πλαίσιο

Τα διαζύγια, η οικονομική κρίση και η… ισότητα των δύο φύλων


Όπως μαθαίνουμε από τον κ. Αθανάσιο Τσίτσο, Δικηγόρο με πολυετή πείρα στον χώρο, ο αριθμός των υποθέσεων που έχουν να κάνουν με διαζύγια έχει μεγαλώσει δραματικά τα τελευταία χρόνια, κατά πάσα πιθανότητα και λόγω της οικονομικής κρίσης.

Τα ποσοστά ανδρών και γυναικών, όσον αφορά στο ποιος είναι αυτός που ζητάει διαζύγιο είναι σχεδόν τα ίδια. «Δεν μπορώ να σας δώσω συγκεκριμένο αριθμό, αλλά θεωρώ ότι τα ποσοστά είναι περίπου τα ίδια. Ίσως ένα 5 με 8 τοις εκατό περισσότεροι άνδρες», αναφέρει ο κ. Τσίτσος.

Τα αίτια και ο «ενωτικός» ρόλος του Δικηγόρου

Κατά κύριο λόγο και σε ένα ποσοστό της τάξης του 80-90 τοις εκατό, η συχνότερη αιτία που οδηγεί ένα ζευγάρι στο να πάρει διαζύγιο είναι η ασυμφωνία χαρακτήρων, ο λεγόμενος «ισχυρός κλονισμός» δηλαδή, που προκαλείται στις σχέσεις του ζευγαριού και ο οποίος οδηγεί εν τέλει στη ρήξη.

Ο δικηγόρος στον οποίο θα απευθυνθεί το ζευγάρι από την άλλη πλευρά, είναι υποχρεωμένος από τη δεοντολογία του να κάνει προσπάθειες για να «τα βρει» ξανά το ζευγάρι. «Ένας σωστός και επαγγελματίας δικηγόρος θα μπορέσει να διακρίνει σε τι κατάσταση βρίσκεται η έγγαμη συμβίωση και δεοντολογικά να συμβάλλει στο να διατηρηθεί ο γάμος», τονίζει ο κ. Τσίτσος, κάτι που έχει κάνει και ο ίδιος αρκετές φορές με τους πελάτες του. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων όμως, τα τέσσερα από τα πέντε ζευγάρια τα οποία προσπαθούν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στο γάμο τους με την βοήθεια δικηγόρου, συνήθως επιστρέφουν ξανά σε αυτόν για να του ξαναδώσουν εντολή διαζυγίου.

Πόσος χρόνος χρειάζεται για να βγει ένα διαζύγιο;

Ο χρόνος που χρειάζεται για να βγει ένα διαζύγιο εξαρτάται άμεσα από το αν θα είναι συναινετικό ή αντιδικία, καθώς και με την χρονική περίοδο κατά την οποία το ζευγάρι θα απευθυνθεί σε δικηγόρο (χειμώνας/ καλοκαίρι).

«Αν το διαζύγιο είναι συναινετικό, γίνεται σε δύο δικαστήρια τα οποία απέχουν μεταξύ τους έξι μήνες. Επομένως, στην καλύτερη περίπτωση το συναινετικό διαζύγιο βγαίνει μέσα σε ένα οχτάμηνο. Στην χειρότερη μπορεί να βγει και μέσα σε δέκα μήνες», αναφέρει σχετικά ο κ. Τσίτσος.

Το καλοκαίρι αποτελεί «νεκρή περίοδο» για τα δικαστήρια, επομένως η καλύτερη περίοδος για να γίνει η δικάσιμος είναι τον χειμώνα. Σε αυτή τη περίπτωση, η επόμενη δικάσιμος γίνεται μετά από έξι μήνες και το ζευγάρι έχει στα χέρια του το διαζύγιο πριν από το επόμενο καλοκαίρι.

Σε περίπτωση βέβαια που υπάρχει αντιδικία, το χρονικό διάστημα αυξάνεται δραματικά. Όπως αναφέρει σχετικά: «Αν κατατεθεί αγωγή που θα έχει σαν λόγους διαζυγίου την διάσπαση ή τον ισχυρό κλονισμό ή την ασυμφωνία χαρακτήρων ή οποιονδήποτε άλλο λόγο, η αγωγή αυτή θα προσδιοριστεί μετά από ενάμισι με δύο χρόνια. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι αν πάρει και αναβολή η άλλη πλευρά, τότε δικάζεται μέσα σε περίπου τρία χρόνια. Αν η υπόθεση πάει σε εφετείο, τότε υπολογίστε ακόμα έναν χρόνο, εκτός και αν πάρει ξανά αναβολή η άλλη πλευρά και ούτω καθ ‘ εξής…» και καταλήγει: «Το συναινετικό διαζύγιο μπορεί να έχει τελειώσει μέσα σε οκτώ με δέκα μήνες, ο,τι έχει σχέση με αντιδικία το ζευγάρι θα πρέπει να υπολογίσει περίπου πέντε χρόνια με τα σημερινά δεδομένα».

Η επιμέλεια και η διατροφή του παιδιού

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, την επιμέλεια του παιδιού την παίρνει η μητέρα. Ο πατέρας από τη πλευρά του, έχει το δικαίωμα της επικοινωνίας. Δηλαδή, μπορεί να βλέπει το παιδί σε ορισμένα χρονικά διαστήματα τα οποία έχουν προκαθοριστεί με ιδιωτικό συμφωνητικό στο οποίο αναφέρονται συγκεκριμένα οι μέρες και οι ώρες. Αν οι δύο γονείς δεν συμφωνήσουν για τις ώρες επικοινωνίας, τότε το δικαστήριο αποφασίζει για το πώς θα ασκηθεί το δικαίωμα της επικοινωνίας του ενός με το παιδί. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις: «Σε σπάνιες περιπτώσεις, όπου η μητέρα πάσχει από ανίατη ασθένεια ή δεν έχει σώας τας φρένας, η επιμέλεια του παιδιού πηγαίνει στον πατέρα», αναφέρει ο κ. Τσίτσος.

Σε ο,τι έχει να κάνει με την διατροφή, ο πατέρας είναι αυτός που την… πληρώνει (κυριολεκτικά και μεταφορικά), ενώ το ποσό καθορίζεται συνήθως από το δικαστήριο ανάλογα με τα εισοδήματα του πατέρα και με γνώμονα το να μη διακυβεύεται η ποιότητα ζωής του. Η διατροφή καταβάλλεται στη μητέρα, μέχρι την ενηλικίωση του παιδιού, ενώ δίδεται και η σχετική απόδειξη στον πατέρα.

Το μικρό εισόδημα, όμως, δεν είναι πάντα κριτήριο για το μέγεθος της διατροφής. «Σε περίπτωση που ο πατέρας έχει χαμηλό εισόδημα, αλλά διαθέτει κάποια ακίνητη περιουσία, θα πρέπει να την εκποιήσει για να μπορέσει να δώσει τη διατροφή του παιδιού του», μας πληροφορεί ο κ. Τσίτσος.

Το κόστος του (επίσημου) χωρισμού

Το κόστος για τον καθένα από το ζευγάρι έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την επιλογή δικηγόρου. Ένας νέος στον χώρο δικηγόρος θα πάρει σαφώς λιγότερα από κάποιον ο οποίος «μετράει» χρόνια στον χώρο και ο οποίος έχει μεγαλύτερο φορολογητέο συντελεστή. Έτσι ενδεικτικά, σε περίπτωση συναινετικού διαζυγίου, η αμοιβή ενός νέου δικηγόρου υπολογίζεται περίπου στα 1000 ευρώ, με το ποσό να διπλασιάζεται σχεδόν στην περίπτωση επιλογής ενός «παλιού».

Μπορεί βέβαια, ο νέος να είναι… ωραίος (και φθηνός) αλλά ο γονιός θα πρέπει να προσέξει αρκετά στην επιλογή του και να λάβει σοβαρά υπ’ όψη τον παράγοντα «εμπειρία». Στο συναινετικό διαζύγιο ίσως να μην έχει τόσο σημαντικό ρόλο ο εν λόγω παράγοντας, αλλά σε περιπτώσεις αντιδικίας σίγουρα είναι καθοριστικός για την έκβαση του διαζυγίου.

Το ψυχολογικό πλαίσιο

«Υπάρχει ζωή και μετά το διαζύγιο»

«Η απιστία, η ψυχολογική και σωματική βία, οι διαφορετικές ανάγκες, η προβληματική σεξουαλική ζωή, τα οικονομικά προβλήματα, η παρέμβαση τρίτων ατόμων στη ζωή του ζευγαριού, οι εξαρτήσεις ή μία ασθένεια αποτελούν τους κύριους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν στον οριστικό χωρισμό», λέει η ψυχοθεραπεύτρια-συμβουλευτική ψυχολόγος κ. Χριστίνα Βλαχοπούλου και προσθέτει: «Κοιτάζοντας κάτω από την επιφάνεια μπορούμε να δούμε ότι σχεδόν όλα αυτά τα προβλήματα έχουν κοινό παρανομαστή την έλλειψη επικοινωνίας και αγάπης από τον έναν ή και από τους δύο συζύγους».

Η πηγή του κακού είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν συντρόφους που προσδοκούν να τους αλλάξουν αργότερα. Που δεν τους γνωρίζουν καλά ή δεν ταιριάζουν μαζί τους, αλλά τους θεωρούν κατάλληλους για να κάνουν οικογένεια, να αποφύγουν τη μοναξιά ή να τονώσουν το κοινωνικό τους γόητρο.

Πριν φτάσουν στο διαζύγιο, τα ζευγάρια, εφόσον επιθυμούν να προσπαθήσουν για την οικογένειά τους, καλό θα ήταν να έρθουν σε επαφή με κάποιον σύμβουλο γάμου, ο οποίος θα τους βοηθήσει να λύσουν τις διαφορές τους. Ο εγωισμός και η έλλειψη υπομονής, ωστόσο, δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοια προσπάθεια. Αν έστω ο ένας από τους δύο συζύγους είναι αποφασισμένος ότι ο γάμος αυτός έχει λήξει, το διαζύγιο δείχνει να αποτελεί τη μοναδική λύση.

«Το τέλος μιας σχέσης είναι ένα είδος απώλειας που στον κάθε άνθρωπο ξυπνά διαφορετικά συναισθήματα και αντιδράσεις. Η δύναμη της συνήθειας , ο φόβος για το μέλλον και το στίγμα που συνοδεύει την «αποτυχία» ενός γάμου δυσκολεύει αρκετά ζευγάρια στην τελική απόφαση του χωρισμού», λέει η κ. Βλαχοπούλου. «Μεγαλύτερο άγχος προκαλεί το διαζύγιο όταν υπάρχουν παιδιά. Ακόμα και το πιο πολιτισμένο ζευγάρι όταν χωρίζει μπορεί να αφήσει τραύματα στα παιδιά».

Χρέος των γονιών σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να εξασφαλίσουν στα παιδιά προτεραιότητα στην ζωή τους, φροντίδα και αγάπη. Να τα διαβεβαιώσουν ότι δεν φταίνε αυτά για τον χωρισμό τους και να μην τους αλλάξουν δραματικά τις καθημερινές τους συνήθειες. Είναι σημαντικό, μετά το διαζύγιο, να μην συνεχίζουν οι γονείς τις μεταξύ τους συγκρούσεις μπροστά στα παιδιά και να μην κατηγορεί ο ένας τον άλλον προσπαθώντας να τα πάρουν με το μέρος τους.

Σε προσωπικό επίπεδο, το άτομο που περνά από την διαδικασία του διαζυγίου θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως το τέλος του γάμου δεν συνεπάγεται το τέλος του κόσμου ή της ζωής ενός ανθρώπου. Οι αλλαγές που θα χρειαστεί να κάνει το άτομο στη ζωή του είναι αναπόφευκτες -πιθανώς και επώδυνες- όμως η πορεία της ζωής συνεχίζεται και οι ευκαιρίες για ευτυχία δεν σταματούν ποτέ για κανέναν, αρκεί να υπάρχει θέληση και γνώση του τι μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους.

πηγή

Πότε είσαι εκτός τόπου και χρόνου Κάτι σαν... τεστ!

Πότε είσαι εκτός τόπου και χρόνου



Είσαι εκτός τόπου και χρόνου όταν:

Αφήνεις τη σχάρα του σκι στο αυτοκίνητο όλο το χρόνο. (διότι δεν ξέρεις καμιά φορά, στη Μύκονο είναι και πονηρός ο καιρός).

Έχεις να κάνεις μπάνιο 9μιση εβδομάδες και φοράς κολόνια να καλύψεις την ιδρωτίλα. (το κουνάβι της περιοχής σας, σας εύχεται καλό 15αύγουστο).

Έχεις 23 τασάκια μπροστά σου και πετάς τα τσιγάρα στις γλάστρες. (παρντόν ξεροβήχει η αζαλέα ή μου φαίνεται;)

Βγάζεις κόσμο έξω για τη γιορτή σου και τους αφήνεις να πληρώσουν το λογαριασμό. (ευχαριστώ παιδιά, περάσαμε τέλεια, αφού μάλιστα είχε τέτοια επιτυχία λέω να το κάνω συχνότερα, και όπως βγαίνετε πάρτε μου και τσιγάρα. -- Να ζήσεις Μπάμπη μου, να σε χαιρόμαστε και του χρόνου σπίτια μας).

Δεν έχεις λεφτά να πάρεις μια μηχανή της προκοπής και οδηγείς «φτιαγμένο». (έτοιμο το παπί, με καρμπυρατέρ από φρεγάτα κύριε Μπάμπη μας. Θα σκίσετε πάλι! Αλήθεια εκείνο το σκέιτμπορντ με χειρολαβές από διαστημικό λεωφορείο το έχετε ακόμη ή το δώσατε στο Δημόκριτο να το θάψουν;)

Πίνεις ουίσκι 12άρι με κόκα-κόλα (Γιατί ρε παιδιά; Αφού και το ούζο 12 μια ζωή έτσι το έπινα!)

Κρατάς σακούλες από ακριβά μαγαζιά στιλ DKNY κλπ και βάζεις μέσα τα ψώνια του μανάβη. (καλέ τι πήρατε από του Βερσάτσε; --Μπα τίποτα, 3 κιλά γιαρμάδες, ένα πεπόνι και πατάτες).

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Η Εκκλησιαστική αντίληψη για την γυναίκα στην Αγία Γραφή

Στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται λόγος για την γυναίκα στις δύο γνωστές διηγήσεις που έχουν ως θέμα την δημιουργία του ανθρώπου. Σ’ αυτές τις διηγήσεις (παρά τους διαφορετικούς προσανατολισμούς που έχει κάθε μία) εκφράζονται μέγιστες αλήθειες. Οι ιεροί συγγραφείς, φωτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού, δεν έχουν πρόθεση να μας δώσουν μέσα από τα μοναδικά αυτά κείμενα κάποια οντολογική ερμηνεία της γυναίκας, ούτε να εκθέσουν κάποια θεολογία σχετικά με την δημιουργία της και το πρόσωπό της. Οπωσδήποτε διακατέχονται κι αυτοί από το γενικότερο ανδροκρατούμενο πνεύμα της εποχής τους – πως μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Όμως παρόλα αυτά τονίζουν, (μέσα από εικόνες, σύμβολα και άλλα πολιτιστικά στοιχεία του καιρού τους) ότι τόσο ο άντρας, όσο και η γυναίκα είναι δημιουργήματα ενός αγαθοποιού Θεού. Έχουν κι οι δύο την ίδια ανθρώπινη φύση (το αρχικό ανθρώπινο κύτταρο) ως εικόνες του Θεού. Αποτελούν ως «άρσεν και θήλυ», όντα αλληλοσυμπλήρωσης και αλληλοβοήθειας. Ο καθένας βλέπει στον άλλον τον εαυτό του και ταυτόχρονα ο,τι τον διακρίνει. Επωμίζονται και οι δύο το ίδιο έργο, και έχουν από κοινού την ευθύνη για τον κόσμο γύρω τους. Αυτά τα δύο μοναδικά όντα ο Θεός τα αγαπά, τα φροντίζει, τα ευλογεί.

Αλλά ενώ αυτές οι αλήθειες αποκαλύπτουν στο βάθος το αρχικό σχέδιο της θείας Σοφίας, έρχεται η πτώση των Πρωτοπλάστων, που, εκτός από όλα τα άλλα, δημιουργεί μια ρήξη ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα. Η γυναίκα στρέφεται προς τον άνδρα με μια επιθυμία κτητική, κι αυτός λειτουργεί έναντι της ως κυρίαρχος και εξουσιαστής. Αυτή ακριβώς η μεταπτωτική κατάσταση διαπερνά και όλα τα βιβλία της Π.Δ. Κατά τις ραββινικές παραδόσεις και τις διάφορες ερμηνείες του Νόμου, η γυναίκα θεωρείται κατώτερη από τον άντρα στην εξυπνάδα και στην ωριμότητα – κάτι σαν ισόβια «ανήλικη». Στην ερωτική ζωή λειτουργεί ως πηγή επιθυμίας. Στον χώρο της ηθικής ως απειλή. Στην θρησκευτική και λατρευτική ζωή λογίζεται ως ον ανάξιο και ακάθαρτο. Κατά την ίδια νομοθεσία μία γυναίκα αποτελεί κτήμα του συζύγου, (μαζί με τα παιδιά, τους δούλους και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία), αφού μετά τον γάμο περνά από την κυριαρχία του πατέρα στην εξουσία του άνδρα. Εύκολα μπορεί να βρεθεί στο δρόμο, χωρισμένη από τον άντρα. Ενώ αυτή δεν μπορεί να χωρίσει τον σύζυγό της, εκτός από ορισμένες περιπτώσεις. Όταν κάποια αποδεικνύεται άπιστη προς τον άνδρα κατά την περίοδο του αρραβώνα, τιμωρείται με λιθοβολισμό. Και όταν η απιστία γίνεται κατά τον γάμο, με στραγγαλισμό. Ενώ για τον άνδρα υπάρχει ατιμωρησία σε ανάλογα παραπτώματα. Η πολυγαμία θεωρείται δικαιολογημένη, όπως και το δικαίωμα του άνδρα να χωρίσει την γυναίκα, αν αυτή δεν του έχει γεννήσει παιδί στα πρώτα δέκα χρόνια του γάμου. Οι ίδιοι νόμοι επιβάλλουν σ’ αυτήν «καθαρμούς» σαράντα ημερών στην περίπτωση που γεννήσει αγόρι, και ογδόντα ημερών, όταν γεννήσει κορίτσι. Απαγορεύουν σ’ αυτήν να ασκεί το ιερατικό λειτούργημα, όπως επίσης και να συμμετέχει στην λατρεία κατά τις περιόδους των γυναικείων κύκλων. Δεν της επιτρέπουν τέλος, όταν πηγαίνει στον Ναό, να στέκεται προς την πλευρά που βρίσκονται οι άνδρες.

Όμως παρόλα αυτά, στα ίδια βιβλία της Π. Δ. λάμπουν με την παρουσία τους σεβαστές γυναίκες, όπως ήταν η Σάρα, η Ρεβέκκα, η Λεία, η Ραχήλ, κατά τους εωθινούς χρόνους της ιερής ιστορίας, οι προφήτισσες Μυριάμ (αδελφή του Μωυσή) Δεββώρα, Ιαήλ, Άννα (μητέρα του Σαμουήλ), οι ελευθερώτριες Εσθήρ, Ιουδίθ. Ούτε λείπουν απ’ αυτά τα βιβλία οι έπαινοι για την γυναικεία γονιμότητα (κύριο στοιχείο καταξίωσης της γυναίκας), για την γυναικεία αξιοσύνη, την πιστότητα και αφοσίωση προς τον άνδρα, την καθαρότητα στις συζυγικές σχέσεις, την τρυφερότητα του άνδρα προς την γυναίκα. Αισθήματα που κορυφώνονται με την γυναικεία προσωποποίηση της Σοφίας και κατ’ εξοχήν με το «Άσμα Ασμάτων», αυτόν τον θαυμάσιο ύμνο της ανδρόγυνης αγάπης. Όμως η πραγματικότητα δεν έπαυε να είναι πικρή για την γυναίκα. Και απ’ αυτή την άποψη μπορούμε να εκτιμήσουμε την όλη στάση του Ιησού, όντως επαναστατική, προς τις γυναίκες.

Πράγματι, ο Ιησούς, σύμφωνα με τις διηγήσεις των Ευαγγελίων, δεν αποκλείει από την αγάπη Του την γυναίκα – το αντίθετο μάλιστα. Γι’ Αυτόν εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το φύλο, αλλά το ανθρώπινο πρόσωπο. Έτσι καλεί τις γυναίκες αδελφές Του, γιατί κι αυτές ανήκουν στην κοινότητα της Εκκλησίας. Ευσπλαχνίζεται την χήρα μητέρα της Ναΐν και ανασταίνει τον γιο της. Γιατρεύει την συγκύπτουσα της συναγωγής, γιατί είναι κόρη του Αβραάμ και ίση μπροστά στον Θεό. Εμπιστεύεται μέγιστες αλήθειες σε μια γυναίκα, την Σαμαρείτισσα (Ιω. 4, 14 εξ.), παρά τις αντίθετες αντιλήψεις της εποχής, όπου αποτελούσε πρόβλημα ακόμα και η συζήτηση με μια γυναίκα. Επιτρέπει σε γυναίκες (όπως ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, η Σαλώμη, η Σουζάνα κ. α.) όχι μόνο να Τον διακονούν (Λουκ. 8, 1) αλλά να βγαίνουν έξω από το σπίτι τους και να Τον ακολουθούν στο κηρυκτικό έργο, πράγμα αδιανόητο για ένα ραββίνο αυτής της εποχής. Και προπάντων δείχνει την ιδιαίτερη αγάπη Του σε γυναίκες του περιθωρίου, απορριμένες κοινωνικά και εξουθενωμένες, γιατί θέλει ν’ αποκαταστήσει την αξιοπρέπειά τους και ν’αποκαλύψει σ’ αυτές ότι είναι άξιες εκτίμησης εκ μέρους Του και εκ μέρους του Θεού.

Μετά απ’ αυτή την στάση του Ιησού, οι γυναίκες είναι παρούσες στην Σταύρωση και στον Ενταφιασμό˙ γίνονται αγγελιοφόροι της Ανάστασης˙ μετέχουν στο γεγονός της Πεντηκοστής, όπως η Εκκλησιαστική κοινότητα είναι συγκεντρωμένη «ομοθυμαδόν επί το αυτό» και δέχεται την φωτιά του Αγίου Πνεύματος˙ αναδεικνύονται σε προφήτισσες (οι τέσσερις κόρες του Φιλίππου), σε διδασκάλισσες (Πρίσκιλλα, Φοίβη), σε διακόνισσες, σε γυναίκες φιλανθρωπίας και αγάπης (Ταβιθά), σε μάρτυρες, μοναχές και μητέρες.

Αλλά κι ο Απ. Παύλος διακηρύττει κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την εποχή του. Ότι στον καινούργιο κόσμο της Βασιλείας του Θεού καταργείται κάθε διάκριση – εθνική, θρησκευτική, κοινωνική – όπως κι αυτή που έχει σχέση με την γυναίκα. Όμως ο ίδιος ο Απόστολος βλέπει ότι τόσο ο κόσμος, όσο και η τότε κοινότητα της Εκκλησίας, δεν μπορούν να αντέξουν μια τέτοια ριζοσπαστική αλήθεια, κατ’ ουσία εσχατολογική. Γι’ αυτό και προσφεύγει στην οικογενειακή «ιεραρχία» της εποχής εκείνης, που ήθελε τον ανδρα « κεφαλή της γυναικός». Και στη συνέχεια περνά σ’ ένα θαυμάσιο εικονισμό άνδρα Χριστού – Εκκλησίας, άντρα – γυναίκας. Έτσι, μέσα απ’ αυτόν τον εικονισμό προβάλλεται ένα ανώτερο επίπεδο σχέσεων άντρα – γυναίκας, που ξεπερνά όλες τις σχετικές ιδεολογίες αυτής της εποχής και χτυπάει στην ρίζα κάθε μορφή αυταρχισμού, ανδρικού η γυναικείου.

Όμως παρά την ρωμαλέα στάση του Αποστόλου Παύλου, δεν αλλάζουν πολλά σχετικά με την ισοτιμία του άνδρα και της γυναίκας. Ο μύθος της ανδρικής κυριαρχίας, στο κοινωνικό υπερ – εγώ, παραμένει και μέσα στις χριστιανικές κοινότητες. Η υπερβολική «καθαρολογία» του Ιουδαϊσμού, σχετικά με τους γυναικείους βιολογικούς κύκλους, περνάει και μέσα στην Εκκλησία. Οι «γνωστικίζουσες» αντιλήψεις για τον κόσμο, το σώμα, την ηδονή (ως δημιουργήματα κατωτέρων θεϊκών δυνάμεων) όπως και κάποιες εκτροπές του ασκητισμού, καλλιεργούν ένα πνεύμα υποψίας και περιφρόνησης, εχθρότητας και φόβου προς την γυναίκα. Έτσι ορισμένοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς δεν βλέπουν την γυναίκα ως πηγή της ζωής, όπως την θέλει το θείο Σχέδιο της δημιουργίας, αλλά ως πηγή ρύπου και μολυσμού (Αποκ. 14, 4). Ως ένα δηλ. καταραμένο ον, που υπάρχει, είτε για την αποφυγή της πορνείας, είτε ως μέσο παιδοποιίας, και που η σχέση μ’ αυτό (η ερωτική – συζυγική) καθιστά τον άνθρωπο, κατά κάποιο τρόπο, ακάθαρτο.

Αυτού του είδους τις αντιλήψεις, που τραυμάτιζαν την γυναικεία αξιοπρέπεια και αμφισβητούσαν την σοφία του Θεού, χρειάστηκε ν’ αντιμετωπίσουν οι Πατέρες της Εκκλησίας – όσο φυσικά η εποχή τους το επέτρεπε.. Γι’ αυτό οι Πατέρες δεν παύουν να στηλιτεύουν την τότε νομοθεσία που εξαντλούσε όλη την αυστηρότητα για τις ηθικές παρεκτροπές της γυναίκας, ενώ άφηνε στο απυρόβλητο τις απιστίες του άντρα. Να συμβουλεύουν τους άνδρες να συμπεριφέρονται με τρυφερότητα στις γυναίκες τους. Να τονίζουν με όλες τους τις δυνάμεις το «ομότιμον ανδρός και γυναικός». Ότι δηλ. ο άντρας και η γυναίκα έχουν την ίδια τιμή, αξία και δόξα, με βάση την δημιουργική πράξη του Θεού˙ το ίδιο θεϊκό αρχέτυπο, ως μία και ενιαία ανθρώπινη φύση˙ την ίδια οντολογική ταυτότητα του «κατ’ εικόνα». Και επιπλέον, ότι και τους δύο αφορά η λυτρωτική πράξη του Χριστού˙ η αναδημιουργία μέσα στην Εκκλησία˙ η από κοινού πορεία προς την ζωή, τον θάνατο και την ανάσταση.

Βέβαια, παρά τις καταπληκτικές αυτές τοποθετήσεις των Πατέρων, η ισότητα άντρα – γυναίκας σε όλα τα επίπεδα παρέμενε για τον ιστορικό Χριστιανισμό κάτι το ανέφικτο. Με αποτέλεσμα το ανθρώπινο ον να ταυτίζεται σχεδόν με τον άντρα, και η γυναικεία ύπαρξη να θεωρείται υποτιμημένη και προβληματική. Οι χριστιανοί δεν έπαυαν να τονίζουν την πνευματική ισοτιμία ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα. Όμως δεν μπόρεσαν να βγάλουν απ’ αυτή την χαρισματική ισοτιμία τα αναγκαία συμπεράσματα για την θέση της γυναίκας στην κοινωνική ζωή. Έτσι δεν κατόρθωσαν να κάνουν πράξη (είτε γιατί παρεξέκλιναν προς κάποιο «αγγελισμό», είτε γιατί η εποχή δεν ήταν ώριμη), αυτά που ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς είχε διακηρύξει, από τον δεύτερο αιώνα, ως συνέπειες της πνευματικής ισότητας: «η τροφή κοινή, γάμος συζύγιος, αναπνοή, οψις, ακοή, γνώσις, ελπίς, υπακοή, όμοια πάντα» (P. G 8, 260C).

Επιπλέον εκείνο που δεν μπόρεσε να δει ο ιστορικός Χριστιανισμός μέσα στους αιώνες είναι, τι ακριβώς διαφοροποιεί τον άνδρα και την γυναίκα ως ετερότητα. Ενώ δηλ. τα δύο αυτά όντα αποτελούν στον πυρήνα τους μία ενότητα (Γεν. 1,26˙ 27˙), τι είναι εκείνο το μυστηριώδες, που κάνει τον άνδρα να είναι αυτό που είναι, και την γυναίκα να στέκεται έναντί του ως ένα «άλλο πρόσωπο», πολύ κοντινό ταυτόχρονα ομως «καθαρά διαφορετικό». Οι Πατέρες της Εκκλησίας πέρασαν παράπλευρα από το υπερφυσικό μυστήριο των φύλων και το πρόβλημα της γυναικείας οντότητας. Γι’ αυτό είδαν την γυναίκα περισσότερο από ηθική η ψυχολογική άποψη, και με μέτρο πάντα τον άντρα. Όμως αυτή η άγνοια είχε ως αποτέλεσμα να ταυτισθεί ο άντρας με την δύναμη και την εξουσία (ο σοφός, ο πολεμιστής, ο κυβερνήτης) και η γυναίκα με την παιδοποιία και τους υπηρετικούς ρόλους – αυτή που φροντίζει το σπίτι, αυτή που ξεκουράζει ερωτικά τον άνδρα, αυτή που του γεννάει παιδιά.

Αλλά στην Εκκλησία υπάρχει και η Γυναίκα «η περιβεβλημένη τον ήλιον» (Απ. 12, 1). Η Εύα της Χάρης και της Σωτηρίας, η Υπεραγία Θεοτόκος. Οι Πατέρες κι οι Υμνογράφοι της Εκκλησίας έγραψαν καταπληκτικά κείμενα για το τίμιο πρόσωπό της. Γι’ αυτούς η Θεοτόκος (Γυναίκα – Μητέρα – Παρθένος) αποτελεί δόξα και τιμή για το ανθρώπινο γένος, την πιο χαριτωμένη ύπαρξη της εκκλησιαστικης ιστορίας. Όλο αυτό το μεγαλείο της Θεοτόκου δεν βρίσκεται στην βιολογική γονιμότητα, αλλά στο γεγονός ότι έγινε η Μητέρα του Θεού. Και αυτό το μέγα γεγονός και θαύμα, ότι ο Υιός του Θεού «γεννήθηκε από μία γυναίκα» (Γαλ. 4, 4) καταξιώνει στο έπακρο την γυναικεία ύπαρξη. Πρόκειται για μια μητρότητα άλλης τάξεως, που αποκαλύπτεται ως μυστική ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού. Απ’ αυτή την άποψη, εκείνο που διακρίνει την γυναίκα, αυτό που χαρακτηρίζει την γυναικεία πνευματικότητα, είναι η δυνατότητα αποδοχής του Άλλου – του Θεού, του άντρα, του παιδιού, του συνανθρώπου. Είναι η ανέκφραστη τρυφερότητα που αγκαλιάζει και σώζει την ζωή, μ’ ένα τρόπο μυστικό, ενδόμυχο και πολύμορφο. Μια «μητρότητα» που επωάζει και «γεννά» ο,τι πιο ωραίο υπάρχει στον κόσμο ως ζωή, αμοιβαιότητα και χάρη. Γι’ αυτό και οι Πατέρες είδαν στην χαρισματική μητρότητα της Θεοτόκου (στην μυστική αποδοχή της αγάπης του Θεού) το μυστήριο της Εκκλησίας.

Βέβαια μία τέτοια «στάση» έναντι του κόσμου υπάρχει και στον άντρα, αλλά στην γυναίκα είναι κάτι το μοναδικό. Και απ’ αυτή την άποψη οι άγιοι άντρες και άγιες γυναίκες της Εκκλησίας δεν είναι όντα που περικλείονται μέσα στην βιολογικότητά τους, ούτε εξαντλούνται στους κοινωνικούς ρόλους. Είναι πρόσωπα που από την μια φανερώνουν τον εσώτατο εαυτό τους ως μυστηριακή «ετερότητα» (χαρισματικός πλούτος των δώρων του Θεού) και από την άλλη αποκαλύπτουν «την ταυτότητα δια της χάριτος» (Αγ. Μάξιμος), όταν συγκλίνουν προς το κοινό Αρχέτυπο, και γίνονται «εις εν Χριστω Ιησου»(Γαλ.3,28).Μέσα απ’ αυτή την αφατη σχέση (ταύτιση και διάκριση, κοινότητα και ετερότητα, αμοιβαιότητα και μοναδικότητα) ο άντρας και η γυναίκα αποτελούν την πιο λαμπρή και ακτινοβόλα εικόνα του Ενός και Τριαδικού Θεού.



πηγή

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Ηρθε από το Άγιον Όρος ο άντρας μου


https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJtB-0Sixek8UcbOajguIL1drI-GFssD48niDiJJ6qbU-lItQbfge5eom7-U-xb_RAVlbHCMi3HxUh528UK-7O-eC658FY14rejxGDo2wD6ylML5HtpoiT2iBUyw0WYAyZDAhf9MVCL40/s1600/34.JPG

Με τα κομποσχοίνια του, τα βιβλία, τα λιβάνια, τις εικονίτσες και τον αέρα της αγιοσύνης που φυσάει εκεί πάνω, θες από τις μνήμες του Παύλου Μελά, θες από τα παλέματα των καλογήρων, από τους κρυμμένους ασκητές, από το φανερό φως της Παρθένου, από τις βυζαντινές ψαλμωδιές, από τα αλάδωτα των νηστειών, από τα χρόνια της μονολόγιστης ευχής που έσκαψε υπομονές στους απαράκλητους τόπους και φύτεψε άνθη στα περάσματα από μοναστήρι σε σκήτη, από το συνωστισμό των προσευχών -όσο πυκνώνουν τα σύννεφα στον χειμώνα της πατρίδας-.
Δεν ρώτησα πολλά, είπε λιγότερα.
Όλα παίχτηκαν στο ατμοσφαιρικό επίπεδο και στην ήρεμη αδιαφορία για τα δελτία ειδήσεων. Κλείσαμε την τηλεόραση των ψεμμάτων, δεν μιλήσαμε για την χάλια κατάσταση, δεν συνομολογήσαμε ικεσία αλλά ήταν η φυσική εξέλιξη, όσο το σπίτι μας μυρίζει ακόμη τα θυμιάματα των ρούχων, που φορούσε στις αθωνικές αγρυπνίες.
Άφησα μια λάμπα αναμμένη στο σαλόνι, τη νύχτα -μην μπερδευτούν τα ράσα των μοναχών στα έπιπλα και μας ξυπνήσουν ή τους εμποδίσουμε στις ιεροπραξίες της ευλογίας του κόσμου- και κοιμήθηκα δίχως ανησυχία....
Κάποιοι θαρθούν σπίτι μας απόψε. Κάποιοι έρχονται κάθε βράδυ.
Στο απαλό φως του πορτατίφ, μου χαμογελούσαν οι φίλοι του Κυρίου μου, του Κυρίου της πατρίδας μου -εικονάκια αγίων στο κομοδίνο-.
"Μιλήστε Του", είπα και δεν έχασαν το χαμόγελό τους....
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού....Εμείς φύγαμε και Συ έρχεσαι ξοπίσω μας, ανήσυχος μην χαθούμε μακριά Σου.....
Κύριε είμαστε σε καιρό θλίψης και άλλον βοηθό δεν έχει η πατρίδα μας.
Εσένα μόνο.Μην μας αφήσεις, Εσύ που νοιάζεσαι να φυτρώσουν στην ώρα τους -στις πλαγιές του Άθωνα- τα άγρια χόρτα που τρέφουν τους ερημίτες, Εσύ που είπες "ελάτε να σας ξεκουράσω".
Κουραστήκαμε στην αποστασία Κύριε, κουραστήκαμε με τους άρχοντες τους υιούς των ανθρώπων, κουραστήκαμε να βλέπουμε ιστούς χωρίς σημαίες και πατρίδα δίχως Θεό.
Σώσον Κύριε τον λαόν Σου.



πηγή

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Στη μήτρα τα «ανταλλακτικά» του οργανισμού

Τα βρέφη με οπή στο διάφραγμα μπορεί σύντομα να θεραπεύονται με χρήση «ανταλλακτικών» που θα έχουν προκύψει από τα ίδια τα βλαστικά κύτταρά τους. Τα κύτταρα αυτά θα λαμβάνονται από το αμνιακό υγρό ενόσω το έμβρυο κυοφορείται και το «ανταλλακτικό» θα είναι έτοιμο για να μεταμοσχευθεί αμέσως μετά τη γέννηση.
Η καινοτόμος αυτή προσέγγιση αναμένεται να πάρει στο επόμενο διάστημα «σάρκα και οστά» από ειδικούς του Παιδιατρικού Νοσοκομείου της Βοστόνης στη Μασαχουσέτη. Οι γιατροί έχουν ζητήσει από την αρμόδια Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (Food and Drug Administration, FDA) άδεια προκειμένου να διεξαγάγουν κλινική δοκιμή σε 20 βρέφη με οπή στο διάφραγμα στα οποία θα μεταμοσχεύσουν κομμάτια ιστού που θα προέρχονται από τα κύτταρά τους αμέσως μετά τη γέννησή τους.

Καινοτόμος αντιμετώπιση των συγγενών ανωμαλιών
Εάν δοθεί το πράσινο φως για διεξαγωγή της δοκιμής θα ανοίξει ένας εντελώς νέος δρόμος αντιμετώπισης των συγγενών ανωμαλιών. Επιπλέον θα καθίσταται δυνατή η θεραπεία στη μήτρα μονογονιδιακών νόσων όπως η αιμορροφιλία.
Κοινά ελαττώματα του διαφράγματος όπως η κήλη Bochdalek στην οποία η οπή που παρουσιάζεται στο διάφραγμα επιτρέπει στο στομάχι και στα έντερα να εισέρχονται στον θώρακα, προκαλούν αναπνευστικά προβλήματα εφ’ όρου ζωής και είναι εν δυνάμει θανατηφόρα.
Σήμερα αυτού του είδους τα προβλήματα «επιδιορθώνονται» με τοποθέτηση τμημάτων του υλικού Teflon, ωστόσο τα τεχνητά αυτά μοσχεύματα μπορούν να αποκολληθούν καθώς το παιδί μεγαλώνει απαιτώντας επαναλαμβανόμενες επεμβάσεις. Η ελπίδα των ειδικών είναι ότι επιθέματα που θα είναι φτιαγμένα από τον ιστό του ίδιου του βρέφους θα μεταμοσχεύονται και θα αποτελούν μόνιμο κομμάτι του διαφράγματος καθώς θα αναπτύσσονται μαζί του.
Λήψη μέσω αμνιοκέντησης
Τα έμβρυα αποβάλλουν πολλά κύτταρα στο αμνιακό υγρό που τα περιβάλλει. Από αυτά τα κύτταρα ποσοστό της τάξεως του 1% είναι αμνιακά βλαστικά κύτταρα, τα οποία μπορούν να εξαχθούν μέσω αμνιοκέντησης που διενεργείται κατά τις πρώτες εβδομάδες της κύησης.
Τα κύτταρα αυτά, που συγκεκριμένα ονομάζονται αμνιακά μεσεγχυματικά βλαστικά κύτταρα (aMSCs), πολλαπλασιάζονται με διπλάσιους ρυθμούς σε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο τύπο βλαστικού κυττάρου. Ετσι μετά τη συλλογή τους μπορούν να προσφέρουν αρκετό υλικό ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο μόσχευμα πριν από τη γέννηση του βρέφους. Οι γιατροί θα είναι σε θέση να γνωρίζουν ποιο βρέφος χρειάζεται τέτοιου είδους μόσχευμα με δεδομένο ότι υπέρηχοι που διενεργούνται κατά τις πρώτες εβδομάδες της κύησης μπορούν να δείξουν τα έμβρυα που θα χρειαστούν επιδιόρθωση στο διάφραγμα.
Οι ειδικοί από τη Βοστόνη ζητούν τη διεξαγωγή κλινικής δοκιμής της μεθόδου σε ανθρώπους καθώς πειραματίζονται με αυτήν επί μια δεκαετία και τα αποτελέσματα από τα πειράματα στα ζώα είναι άκρως ενθαρρυντικά. Όπως ανέφερε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Ντάριο Φάουζα«εάν λάβει έγκριση θα είναι η πρώτη κλινική δοκιμή που θα αφορά τη συγκεκριμένη στρατηγική και η πρώτη που θα βασίζεται σε αμνιακά εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα».
Επιτυχημένα πειράματα σε ζώα
Τα μέχρι στιγμής πειράματα διεξήχθησαν σε πρόβατα και κουνέλια και η ομάδα του Φάουζα κατάφερε να δημιουργήσει ιστούς για την αντιμετώπιση διαφορετικών συγγενών ανωμαλιών στο διάφραγμα, στο στέρνο, στα οστά του προσώπου και στην τραχεία.
Σε ό,τι αφορά το διάφραγμα το πείραμα περιελάμβανε 27 πρόβατα στα οποία τοποθετήθηκαν είτε μοσχεύματα φτιαγμένα από τα αμνιακά βλαστικά κύτταρά τους είτε επιθέματα από Teflon. Στο τέλος της 14μηνης δοκιμής (σε αυτό το διάστημα τα πρόβατα φθάνουν στην ενηλικίωση) μόνο τρία από τα εννέα μοσχεύματα που ήταν φτιαγμένα από βλαστικά κύτταρα ήταν πλέον ακατάλληλα σε σύγκριση με πέντε μοσχεύματα από Teflon. Είναι επίσης σημαντικό ότι τα μοσχεύματα από τα βλαστικά κύτταρα δεν συνδέθηκαν με παρενέργειες ούτε μετετράπησαν σε καρκινικά.
Τα… βλαστικά μοσχεύματα δημιουργούνται από την ένωση ενός τζελ που περιέχει τα αμνιακά κύτταρα με ένα ελαστικό στρώμα που είναι φτιαγμένο από ένα υλικό που μοιάζει με τεχνητό δέρμα καθώς και με ένα πορώδες στρώμα που προέρχεται από ιστό των εντέρων χοίρων (από τον ιστό έχουν προηγουμένως αφαιρεθεί όλα τα κύτταρα του χοίρου ώστε να μένει μόνο ένα «καλούπι»).
Και για επούλωση τραυμάτων
Ο Φάουζα και η ομάδα του έχουν επίσης ξεκινήσει μελέτες με αμνιακά βλαστικά κύτταρα οι οποίες μπορεί κάποια ημέρα να προσφέρουν ταχεία θεραπεία των τραυμάτων. Μέσα από πειράματα σε πρόβατα οι ερευνητές είδαν ότι τα συγκεκριμένα κύτταρα επιταχύνουν σημαντικά την επούλωση των τραυμάτων. Εάν τα αποτελέσματά τους αυτά επιβεβαιωθούν και στον άνθρωπο ίσως μελλοντικά θα μπορούν να φυλάσσονται τα αμνιακά βλαστικά κύτταρα κάθε εμβρύου και να χρησιμοποιούνται αργότερα στη ζωή του για την επούλωση τραυμάτων του ή για τη δημιουργία ιστών – «ανταλλακτικών» του.


πηγή

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Να πως να παντρευτείς…


Κάνει θαύματα η προσευχή! Έβαλε ο π.Πορφύριος μια κοπέλα που αγαπούσε κάποιον και δεν ήξερε αν αυτός την ήθελε, λέει: «Πάτερ, θέλω να τον παντρευτώ.»Και της είπε: «Θα κάνεις προσευχή και συ και θα κάνω και 'γω την τάδε ώρα. Θα κάνουμε και οι δυο προσευχή γι’αυτόν. Και άμα θέλει ο Θεός, θα τον φωτίσει». (Για να δείτε που είναι πρακτικό.Δεν είναι θεωρία)Και έκανε πολύ προσευχή και αυτή και ο π.Πορφύριος. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο άντρας εκείνη την ώρα κάτι ένιωθε στην καρδιά του. Ένιωθε μια θερμότητα, ένα κύμα αγάπης, μια χαρά, κάτι, κάτι… Και πάει στον π.Πορφύριο (γιατί και αυτός τον ήξερε) και του λέει: «Πάτερ, κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό. Την τάδε ώρα κάθε μέρα, κάτι γίνεται και με πιάνει κάτι στην καρδιά μου».Του λέει :-Τι σε πιάνει; -Ένα μούδιασμα, μια θερμότητα, μια γλυκύτητα. Κάτι γίνεται. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο πάτερ. Τώρα που ήρθα,έξω από εδώ που ήρθα να εξομολογηθώ, είδα μια κοπέλα που κάθεται. Αυτή η κοπέλα πάτερ είναι ελεύθερη; Μου’κανε πολύ καλή εντύπωση. - Θα δούμε, λέει ο π.Πορφύριος. Θα τη γνωρίσεις και θα δεις. Και τελικά, όπως καταλαβαίνετε, παντρευτήκανε. Πώς τα καταφέρανε αυτά; Δεν του μίλησε ούτε έβαλε τη λογική της ούτε την εξυπνάδα της… Δηλαδή εξυπνάδα έβαλε, αλλά εξυπνάδα πνευματικού τύπου. Δεν κινήθηκε ανθρώπινα. Δεν κινήθηκε με την μαεστρία την εγκόσμια, αλλά δια της προσευχής. Πρακτικά πράγματα ε; Έγινε μια ωραία οικογένεια με την προσευχή του π.Πορφυρίου και της κοπέλας που πήγε να εξομολογηθεί στον π.Πορφύριο. Ομιλία π।Ανδρέα Κονάνου – Αθέατα περάσματα

πηγή

Είναι η εφηβεία αρρώστια;

«Έκλαψα τόσο πού κοκκίνισαν τα μάτια μου.

Είμαι λυπημένη κι εκνευρισμένη κι ούτε που ξέρω γιατί. Θάθελα να σταματήσω το χρόνο, να βρίσκομαι μακριά. Μοιάζει μ’ ένα δρόμο όλο στάδια, σε κάθε στάδιο υπάρχει μια ανταμοιβή. Αν όμως κλατάρεις, δεν θα την έχεις.

Εγώ κλάταρα. Πονάω να σκέφτομαι, να ζήσω, πονάω τόσο που δεν καταφέρνω να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου, να τον παρηγορήσω. Είναι σκληρό, πολύ σκληρό, βαρέθηκα τη ζωή.

Παρ’ όλα αυτά την αγαπώ» (Ιρέν, 15 χρόνων)

Μια συζήτηση για την εφηβεία έχει να αντιμετωπίσει αναπόφευκτα το ερώτημα αν αυτή αποτελεί μια νοσηρή κατάσταση. Δεν είναι λίγοι οι γονείς ή όσοι άλλοι που εμπλέκονται με έφηβους που το θέτουν στον εαυτό τους ενδόμυχα, αντιμέτωποι καθώς έρχονται με τόση ένταση και παραδοξότητα. Αλλά και οι ίδιοι οι έφηβοι αναρωτιούνται, αδυνατώντας να εξηγήσουν αυτές τις περίεργες και οδυνηρές αλλαγές που τους συμβαίνουν. Η ηλικία αυτή έχει γίνει τόσο αντιδημοφιλής ώστε κάποιος που εργάζεται πολύ με εφήβους μιλά για «στιγματισμό» τους (stigmatization).

Φαίνεται ότι από πολύ παλιά είχαν παρατηρηθεί οι ιδιομορφίες της ηλικίας αυτής, όπως διακρίνουμε σε αρχαία κείμενα, οι οποίες (όπως και σήμερα!) αποδίδονταν σε ηθική έκπτωση. Για παράδειγμα, ο Ησίοδος γράφει: «Οι νέοι μας σήμερα φαίνεται να αγαπούν την πολυτέλεια. Έχουν κακούς τρόπους και περιφρόνηση προς την αυθεντία. Δεν σέβονται τους μεγάλους και ξοδεύουν το χρόνο τους εδώ κι εκεί κουτσομπολεύοντας… Είναι έτοιμοι να εναντιώνονται στους γονείς τους, να μονοπωλούν τη συζήτηση στην παρέα, να τρώνε λαίμαργα, και να τυραννούν τους δασκάλους τους».

Αργότερα ο Αριστοφάνης θα παρατηρήσει: «Οι νέοι γύριζαν στην αγορά και στα λουτρά, είχαν κακούς τρόπους, δεν σηκώνονταν από τις θέσεις τους όταν πλησίαζαν οι μεγαλύτεροι, συμπεριφέρονταν άθλια προς τους γονείς τους, επισκέπτονταν ορχηστρίδες, αυθαδίαζαν στον πατέρα τους και τον κορόιδευαν για την ηλικία του, ήταν λαίμαργοι, άρπαζαν στο τραπέζι ό,τι έβρισκαν μπροστά τους γελούσαν στριγγλίζοντας και κάθονταν σταυροπόδι…». Και ο Σωκράτης: «Δεν βλέπω ελπίδα για το μέλλον του λαού μας αν εξαρτώνται από την επιπόλαιη νεολαία του καιρού μας, διότι οπωσδήποτε όλοι οι νέοι είναι απερίσκεπτοι όσο δεν περιγράφεται».

Και για να μη μακρηγορούμε, ανακαλύφθηκε ότι πριν από 4000 χρόνια στη βιβλική πόλη της Ουρ γράφτηκε η έξης επιγραφή: «Ο πολιτισμός μας είναι καταδικασμένος αν επιτρέψουμε να συνεχιστούν οι ανήκουστες πράξεις των νεώτερων γενεών μας»

Σταχυολογούμε τέλος και τις περιγραφές του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, πως «η νεότητα μοιάζει με φουρτουνιασμένο πέλαγος, γεμάτο από άγρια κύματα και επικίνδυνους ανέμους», ή «με φωτιά που απλώνεται γρήγορα και κατακαίει τα πάντα γύρω της». Μια τέτοια ομοφωνία ανά τους αιώνες και σε διαφορετικούς πολιτισμούς υποδηλώνει την κοινή εμπειρία μιας ασυνήθιστης και οδυνηρής κατάστασης, αλλά μάλλον μας απομακρύνει από το ενδεχόμενο της «αρρώστιας». Θα ήταν απίθανο μια νοσηρή κατάσταση να παρουσιάζει διαχρονική σταθερότητα, όπως και θα ήταν εξ ίσου απίθανο ο Θεός να έχει τοποθετήσει μια νοσηρή φάση στην εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής.

Πράγματι, όλοι μας ενδέχεται να έχουμε αναφωνήσει τη φράση «να ήμουν πάλι νέος!», αλλά αν ερωτηθούμε ποιά ακριβώς ηλικία εννοούμε, όλοι θα αναφερθούμε στη δεκαετία 20-30 και όχι στην εφηβεία μας… Αυτό δείχνει την ενόχληση και την οδύνη που βιώνονται στην εφηβεία, αλλά παραμένει η ανάγκη να κατανοήσουμε γιατί αυτό συμβαίνει.

Ο λόγος που μας ωθεί να αναρωτιόμαστε αν η εφηβεία είναι αρρώστια, είναι ότι συχνά γίνεται ακατανόητη και οδυνηρή. Περιέχει τόσες αντιφάσεις ώστε δυσκολευόμαστε να την συμβιβάσουμε με την ψυχική υγεία. «Η εφηβεία είναι μία αναπτυξιακή φάση… που φέρνει στο νου τη φράση του Ντίκενς: «Ήταν η καλύτερη εποχή, ήταν η χειρότερη εποχή, ήταν η ηλικία της σοφίας, ήταν η ηλικία της τρέλλας…». Είναι ταυτόχρονα αδύνατο να ζεις μαζί τους και χαρά να τους έχεις γύρω σου».

Όχι μόνο αναστατώνεται η συμπεριφορά του εφήβου αλλά και των γονέων του επίσης. «Η είσοδος των παιδιών σε αυτή την ηλικία μπορεί να βάλει την οικογένεια σε μια τρομερή αναστάτωση. Η αλληλεπίδραση με έναν επαναστατημένο ή αμφι¬σβητούντα έφηβο ενδέχεται να σπρώξει τους γονείς να επανεξετάσουν το σκοπό και την κατεύθυνση της ζωής τους… Για μερικούς ενήλικες η εφηβεία των παιδιών τους γίνεται ένα σημείο καμπής στη συζυγία τους. Ίσως και να φιλονικήσουν, ενίοτε για πρώτη φορά, για το πως να χειριστούν τα παιδιά τους. Ενδέχεται να αρχίσουν να ανακαλύπτουν ότι δεν ταιριάζουν».

Ένας λόγος για την εφηβεία απαιτεί πρωτίστως να την κατανοήσουμε, να καταλάβουμε για ποιό λόγο υπάρχει. Σίγουρα δεν αποτελεί μια παραξενιά της φύσης ή του Θεού. Συχνά οι γονείς ζητούν συμβουλές από τον ειδικό ή από τον πνευματικό πως να αντιμετωπίσουν το α ή β θέμα με τους εφήβους τους. Και εδώ καιροφυλακτεί πάντοτε ο κίνδυνος να ζητούμε συνταγές. Θέλουμε πολλές φορές να λύσουμε το πρόβλημα χωρίς να καταλάβουμε. Πρέπει εξ αρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό αποτελεί ματαιοπονία. Η αντιμετώπιση των εφηβικών προβλημάτων δεν είναι θέμα τεχνικής.

Τί είναι τότε; Είναι ζήτημα κατανοήσεως. Και μόνη αυτή η λέξη ίσως να απελπίζει κάποιους γονείς ή εκπαιδευτικούς οι οποίοι, έχοντας εκτεθεί σε πληθώρα εφηβικών συμπεριφορών έχουν πεισθεί ότι δεν πρόκειται πλέον στη ζωή τους να καταλάβουν αυτή την ιδιόρρυθμη (επιεικής η λέξη) φάση της ζωής του ανθρώπου. Τους φαντάζομαι τώρα να σκέφτονται: «Είναι ποτέ δυνατό να κατανοήσει κανείς αυτά τα αλλοπρόσαλλα παιδιά;»

Καλό είναι να μην υποτιμούμε τις δυνατότητές μας. Όπως λέγει και η σχετική έκφραση, «δεν θέλει δύναμη, θέλει τέχνη». Σε μεγάλη έρευνα 10.467 γονέων που έγινε στις Η.Π.Α. τους ζητήθηκε να ιεραρχήσουν τη σημασία που είχαν γι’ αυτούς δεκαέξι αξίες· οι δύο πρώτες στις προτιμήσεις τελικά ήταν «να είμαι καλός γονέας» και «να έχω σοφία (ώριμη κατανόηση, ενδοσκόπηση)». Με άλλα λόγια, επιθυμούσαν να καταλάβουν καλύτερα τα παιδιά τους.

Αυτή η επιθυμία αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο στην προσπάθειά τους. Οι μισοί, όμως, δηλώνουν: «Δεν είμαι τόσο καλός γονέας όσο θα έπρεπε».

Η Γαλλίδα έφηβη που μιλά πιο πάνω δείχνει καθαρά πως η εφηβεία για τους περισσότερους είναι εποχή οδύνης. Βέβαια ο βαθμός του πόνου διαφέρει κατά άτομο και κατά φάση της εφηβείας. Άλλοι δεν τον αντέχουν και αυτοκτονούν ή αρρωσταίνουν ψυχικά. Άλλοι τον περνούν τόσο υποδόρια ώστε δεν τον αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι. Σε γενικές γραμμές, αν και το 80% κατά καιρούς εμφανίζονται ευερέθιστοι και απρόβλεπτοι, μόνο ο 1 στους 5 έφηβους παρουσιάζει σημαντική ψυχική ταλαιπωρία που γίνεται πηγή πόνου στον εαυτό του και στους γύρω του. Όμως, και τους απλώς ανήσυχους και τους «προβληματικούς», εμείς οι μεγαλύτεροι αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί υποφέρουν ή φέρονται περίεργα, ενώ μερικές φορές και οι ίδιοι οι έφηβοι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μην τους κατανοήσουμε με το κλείσιμό τους ή με την αυθάδη και προκλητική συμπεριφορά τους. «Ο σύγχρονος έφηβος είναι πάνω απ’ όλα ένα ον με πολλές παραδοξότητες. Επιθυμεί να είναι εντελώς αυτόνομος, αλλά ταυτόχρονα ζητά από τους γονείς του διάφορα πράγματα της καθημερινής ζωής. Δηλώνει κάποιες απόλυτες και αιώνιες αλήθειες, αλλά συγχρόνως αμφιβάλλει βαθιά για τον εαυτό του, για το σώμα του και για τους άλλους. Συχνά είναι εξαιρετικά αλτρουιστής και ταυτόχρονα μπορεί να γίνει απίστευτα εγωιστής. Συνεχώς θεωρεί τον εαυτό του ατομιστή και ταυτόχρονα γίνεται μέλος μιας ομάδας ή μιας μόδας, οι οποίες τον κάνουν να μην ξεχωρίζει από τους ομοίους του….Μπορούμε να πούμε ότι η εφηβεία είναι εκείνη η περίοδος όπου το άτομο βιώνει τις αντιφάσεις, το παράλογο και τον πόνο που συνδέεται με αυτό».

Η αντιφατικότητα των εφήβων, λοιπόν, σε συνδυασμό με την άγνοια και με τις χαρακτηρολογικές ιδιαιτερότητες των γονέων, έχει ως συνέπεια τη σύγχυση, με αποτέλεσμα να συναντά κάποιος και τα δύο άκρα: άλλοι γονείς γίνονται αυταρχικοί προς τους εφήβους «που είναι κακομαθημένοι και τα έχουν όλα σε αντίθεση με μας τότε», ενώ άλλοι λένε «ναι σε όλα» καταφεύγοντας στον λαϊκισμό εκείνο που θα τους κάνει αρεστούς και θα τους απαλλάξει από σκοτούρες. Δηλαδή άλλοι πιστεύουν ότι «τα σημερινά παλιόπαιδα» έχουν απλώς την πολυτέλεια να υποφέρουν, και άλλοι θυμούνται τη δική τους καταπίεση στην εφηβεία και γι’ αυτό αρνούνται να πιέσουν τα παιδιά τους στο παραμικρό.

Προφανώς η αλήθεια δεν βρίσκεται σε κανένα από τα δύο άκρα. Γενικά η αλήθεια για τα ανθρώπινα είναι πιο πολύπλοκη από τις αποφθεγματικές φράσεις που διατυπώνουμε στα σαλόνια και στα καφενεία. Για να την προσεγγίσουμε χρειάζεται συστηματική σπουδή και γνώση, αξιοποίηση της εμπειρίας, πρόοδος στην αυτογνωσία. Συνήθως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον άλλον περισσότερο από όσο μπορέσαμε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας.

Πέρα από όλα αυτά, εκείνο που χρειάζεται να έχει ο αναγνώστης κατά νουν διαρκώς είναι ότι κάθε έφηβος είναι μοναδικός, όπως και κάθε άνθρωπος, οπότε η αντιμετώπισή τους δεν είναι εφικτή με στερεότυπα και συνταγές. Όπως τονίζει και ο ψυχίατρος εφήβων Ρhilip Graham «τυπικός έφηβος; ξεχάστε το!».

Μιλούμε συχνά, και θα την αναλύσουμε σε αυτό το βιβλίο, για κρίση της εφηβείας. «Στην κινεζική γλώσσα η λέξη κρίση αποτελείται από δύο ιδεογράμματα, αυτό που σημαίνει κίνδυνος και αυτό που σημαίνει ευκαιρία•». Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Μας υποδεικνύει ότι βοηθώντας έναν έφηβο δεν τον βοηθούμε απλά να ξεπεράσει μια κρίση της ζωής του, αλλά να εξελιχθεί σε κάτι ακόμη καλύτερο για το οποίο η κρίση γίνεται σκαλοπάτι. Η εφηβεία έτσι μετατρέπεται σε πολύτιμη ευκαιρία να αναδιοργανωθεί ολόκληρη η ζωή σε νέες βάσεις, υγιέστερες και δημιουργικότερες. Η κρίση της εφηβείας μπορεί να μετατραπεί σε δώρο, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Πάλι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μάς θυμίζει: «Όπως ακριβώς αν κάποιος που δεν είναι τεχνίτης βρει πολύτιμη ύλη (μαργαριτάρι ή κοχύλι ή άλλο σχετικό) και την περιφρονήσει (επειδή δεν γνωρίζει) θα ζημιωθεί πολύ, έτσι κι εμείς, αν αγνοήσουμε τη φύση μας, θα την περιφρονήσουμε· ενώ αν τη γνωρίσουμε, θα της δείξουμε φροντίδα και θα αποκομίσουμε μεγάλη ωφέλεια».

Η δυνατότητά μας ως γονέων να συνεργήσουμε σε αυτή την αξιοποίηση της κρίσης είναι καθοριστική. Η οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια Virginia Satir γράφει: «Οι ενήλικοι χρειάζεται να δημιουργήσουν το κατάλληλο περιβάλλον γι’ αυτή την ανάπτυξη, με την ίδια προσοχή που φτιάχνουμε το σπίτι μας για να προσφέρει ασφάλεια στο μικρό παιδί. Είναι ανάγκη αυτό να γίνει με τρόπο που να προφυλάσσει την αξιοπρέπεια του εφήβου, να του αναπτύσσει την αίσθηση της αξίας του και να του προσφέρει χρήσιμες οδηγίες.

Έχω ακούσει γονείς που παραπονιούνται για τους εφήβους τους: «Δεν κάθονται ποτέ ήσυχοι. Πρέπει ν’ ασχολούνται συνέχεια με κάτι». Αυτό σημαίνει δύναμη για την πορεία. Οι μυαλωμένοι γονείς αποδέχονται αυτή την αδιάκοπη αναταραχή και καταφέρνουν να ξεπερνούν με καλοσύνη τα πρόσκαιρα ξεσπάσματα της καταιγίδας. Με πολλή προσοχή δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες μέσα στις όποιες θ’ αναπτυχθούν τα μπουμπούκια και θ’ ανθίσουν. Έτσι βγαίνουν οι καλοί καρποί. Σ’ αυτή την περίοδο της τρομακτικής αλλαγής, ο καθένας παρουσιάζεται αλλιώτικος και θα πρέπει ν’ αρχίσουν τη γνωριμία τους απ’ την αρχή. Η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης περισσότερο με αγάπη παρά με φόβο συχνά εξασφαλίζει την επιτυχία».

Έτσι λοιπόν ο πόνος της εφηβείας ουσιαστικά αποτελεί πόνο τοκετού. Και ο πόνος τοκετού δεν αποτελεί αρρώστια, αλλά είναι δημιουργικός. Συμβάλλει στο να έλθει ένας καινούργιος άνθρωπος στον κόσμο. Η εφηβική οδύνη συντελεί στο να βρει ένας άνθρωπος το καινούργιο του πρόσωπο. Μόνο που γίνεται εντονότερος ο πόνος αυτός στο σημερινό κόσμο.

(π। Βασιλείου Θερμού, «Ταραγμένη Άνοιξη»-Για μια κατανόηση της εφηβείας. Εκδ. Δομή, σ. 18-29)

πηγή


Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Μυστικά για να κρατήσει ο γάμος σας για πάντα...

Εγώ με την γυναίκα μου έχουμε κάποια μυστικά για να κρατάει ο γάμος μας για πάντα...

01. Δυο φορές την εβδομάδα πηγαίνουμε σε ένα καλό εστιατόριο, καλό κρασί, καλό φαγητό και καλή παρέα. Αυτή πηγαίνει Τρίτες και εγώ Παρασκευές.

02. Κοιμόμαστε σε ξεχωριστά κρεβάτια. Το δικό της είναι στην Αθήνα και το δικό μου στη Θεσσαλονίκη.

03. Πηγαίνω την γυναίκα μου παντού, αλλά πάντα βρίσκει το δρόμο για να γυρίσει.

04. Ρώτησα την γυναίκα μου «Που θέλεις να πάμε για την επέτειο μας;» «Κάπου που δεν έχω πάει καιρό». Έτσι της πρότεινα την κουζίνα!

05. Πάντα κρατιόμαστε χέρι-χέρι. Αν την αφήσω ψωνίζει.

06. Έχει ένα ηλεκτρικό μίξερ, ηλεκτρική τοστιέρα και ηλεκτρικό στίφτη. Μου είπε «Υπάρχουν πολλές συσκευές και δεν έχω μέρος να καθίσω». Της αγόρασα μια ηλεκτρική καρέκλα.

07. Μου είπε ότι το αυτοκίνητο δε πηγαίνει καλά γιατί έχει νερό στο καρμπυρατέρ. Την ρώτησα που είναι το αυτοκίνητο και μου είπε «Στη λίμνη!»

08. Η γυναίκα μου κάνει καινούργια δίαιτα Καρύδες και μπανάνες, δεν έχασε κιλό αλλά που να την δείτε πως σκαρφαλώνει δέντρα τώρα.

09 Έτρεξε πίσω από το σκουπιδιάρικο φωνάζοντας «Αργησα για τα σκουπίδια;» Ο οδηγός της είπε «Όχι, πήδα μέσα».

πηγή

ΦΩΤΟ: Πολιτικοί "γάμοι "με απαγορεύσεις στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης!

Εάν σκοπεύετε να κάνετε τον πολιτικό σας "γάμο" στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης θα πρέπει να λάβετε υπ’ όψιν σας το γεγονός ότι…

απαγορεύεται η ρίψη ρυζιού εντός του δημαρχιακού μεγάρου. Οι συγγενείς και οι φίλοι σας μπορούν να κρατήσουν τις παραδόσεις και να ρίξουν το ρυζάκι τους σε εσάς και το ταίρι σας αμέσως μόλις βγείτε από την πόρτα του Δημαρχείου.

norizinew

Τι είναι και τι δεν είναι σταυρός στην οικογένεια

καυγάς ψυχρότητα ζευγάρι θυμός χωρισμός διαζύγιο

Ερώτηση: Πιστεύετε ότι χρειάζεται κάποιος να σταυρωθεί, να σταυρώνεται καθημερινά μέσα στο γάμο, μέσα στην κοινωνία, μέσα στην ιστορία περιμένοντας την ανάστασή του ή προς το τέλος της ζωής, στη μετά θάνατον ζωή;

Απάντηση. Εγώ θα ήθελα να μεταθέσω λίγο το κέντρο βάρους της ενδιαφέρουσας ερωτήσεώς σας, από το πότε έρχεται η ανάσταση στο πώς νοούμε τη Σταύρωση. Θα πάω πιο πριν, διότι η εμπειρία μου είναι ότι γίνεται πολύ κακή χρήση της έννοιας και του όρου της Σταυρώσεως και του Σταυρού μέσα στις οικογένειες. Ας μη ξεχνάμε από πού δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, τη δανειστήκαμε από το Σταυρό του Χριστού, ο οποίος αποτελεί το πρότυπο του πάθους και του πόνου ενός απολύτως αναμάρτητου, δηλαδή απολύτως αναίτιου γι’ αυτό που του συνέβαινε. Θεωρώ λοιπόν ότι *μπορεί να χρησιμοποιεί τον όρο Σταυρός κάποιος για μια κατάσταση και να πει “είναι ο Σταυρός μου” όταν ο ίδιος είναι απολύτως αμέτοχος και αναίτιος σ’ αυτό που του συμβαίνει.* Το να πεθάνει ξαφνικά ο σύντροφος είναι σταυρός, ή όταν αρρωστήσει βαριά, πράγμα που θα επιβαρύνει και τον άλλο επίσης, είναι σταυρός για τον άλλον ή αντίστοιχες καταστάσεις με τα παιδιά κτλ ή με την προσωπική μας υγεία ή ένα άλλο θέμα σοβαρό της ζωής μας. Το να ονομάζουμε όμως σταυρό, όπως συμβαίνει συνήθως, μια κατάσταση κακής συμπεριφοράς του συζύγου ή της συζύγου στην οποία εγώ έχω το 50 ή 60 ή 70%, συμμετέχω σ’ αυτή και υποδαυλίζω αυτή την κατάσταση, αυτό όχι απλώς είναι λάθος αλλά είναι και βεβήλωση της έννοιας του Σταυρού.
Η πείρα στις σχέσεις των ζευγαριών δείχνει ότι είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό υπαίτιοι για την κακή συμπεριφορά του άλλου, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι αυτό που είπα πριν για την κρίση στο γάμο, όπου ο άλλος γίνεται ο εχθρός μας και του τα φορτώνουμε όλα. “Αυτός είναι έτσι, καλά έχω κι εγώ κάτι λίγο, αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι προβληματικός, είναι και από το χαρακτήρα του” και μπορεί η δική μου τάση να είναι τέτοια που να τον εξοργίζει τον άλλο, να τον πνίγει, να τον φέρνει σε αδιέξοδα και αντιδρά με τον τρόπο που έμαθε να αντιδρά, με φωνές, με θυμό, με βρισιές κτλ. Λοιπόν, είναι μεγάλο το θέμα για να το αναλύσουμε τώρα με παραδείγματα, πώς μπορεί εμείς να συντελούμε στην κατάσταση του άλλου, αλλά απλώς το λέω για να το κρατήσουμε. Μην είμαστε εύκολοι να ονομάζουμε κάτι Σταυρό. Από τη στιγμή που θα αφαιρέσουμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις, δεν μιλάμε συνακόλουθα για Ανάσταση ή μιλάμε αλλά αν μεταθέσουμε εκεί την έννοια του Σταυρού τότε ξέρετε ποιος είναι ο Σταυρός μας; Ο Σταυρός μας είναι να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε εμείς τι μας συμβαίνει, ο Σταυρός είναι να διορθώσουμε εμείς το χαρακτήρα μας. Εκεί ταιριάζει με την έννοια του Σταυρού περισσότερο γιατί τον χαρακτήρα μας δεν τον δημιουργήσαμε εμείς, αλλά τότε όμως αλλάζει το κέντρο βάρους και δεν λέμε “ο Σταυρός μου είναι ο σύντροφός μου”, λέμε “ο Σταυρός μου είμαι εγώ, μ’ αυτά που έχω, τα κουσούρια που έχω”.

Οι άγιοι αυτό το φρόνημα είχαν. Οι άγιοι είχαν τη νοοτροπία ότι ζουν μέσα στον παράδεισο και ότι μόνο αυτοί είναι το πρόβλημα, μόνο αυτοί έχουνε πάνω τους αμαρτίες και πάθη. Απέχουμε εμείς απ’ αυτό, αλλά τουλάχιστον ας μην χρησιμοποιούμε τη λέξη Σταυρός σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Εάν δούμε σαν Σταυρό αυτά τα ζητήματα τότε θα ακολουθήσει Ανάσταση οπωσδήποτε και η Ανάσταση μπορεί να μην έχει τη μορφή μιας θεαματικής αλλαγής στο χαρακτήρα ή στις σχέσεις του ζευγαριού, που καμιά φορά την έχει κι αυτή τη μορφή, αλλά μπορεί να είναι αυτή η ήρεμη και διαρκής γλυκιά παρηγοριά και βοήθεια και στήριξη που η χάρη του Θεού στέλνει.

Απάντηση από τον π. Βασίλειο Θερμό σε ερώτηση ακροατή της εισήγησής του με τίτλο “Εφηβεία, μια παρεξηγημένη ηλικία” στο Νεανικό Επιμορφωτικό Όμιλο Σύρου.

“Για τη ζωή και την οικογένεια”, Νεανικός Επιμορφωτικός Όμιλος Σύρου, Σύρος, άνοιξη 2000, σελ. 135-136



Πηγή

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Μια κακιά γυναίκα μπορεί να είναι η ευκαιρία σου για τον παράδεισο


Σέ κάποιον πού είχε φόβο μήπως όταν παντρευτεί του τύχει καμιά κακιά γυναίκα, ό Γέροντας Πορφύριος είπε: «Μια κακιά γυναίκα μπορεί να είναι ή ευκαιρία σου για τον Παράδεισο».

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

14 μύθοι για τον καρκίνο του μαστού


Νεφελώδες είναι το τοπίο σχετικά με τον καρκίνο του μαστού στην Ελλάδα, καθώς λανθασμένες απόψεις επικρατούν μεταξύ των γυναικών για τη νόσο και ξεπερασμένες πρακτικές εξακολουθούν να εφαρμόζονται μερικές φορές από τον ιατρικό κόσμο.

Ο καθηγητής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας Μαστού Χρήστος Μαρκόπουλος και ο παθολόγος-ογκολόγος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μελέτιος Α. Κ. Δημόπουλος ενημερώνουν για τη σύγχρονη επιστημονική γνώση σχετικά με τον πιο συχνό γυναικείο καρκίνο.

ΛΑΘΟΣ: Οι ηλικιωμένες γυναίκες δεν κινδυνεύουν από καρκίνο του μαστού.

ΣΩΣΤΟ. Ο καρκίνος του μαστού μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Η πιθανότητα εμφάνισής του σε νέες γυναίκες ηλικίας κάτω των 40 ετών είναι μικρή, ενώ αυξάνεται όσο αυξάνεται και η ηλικία της γυναίκας. Μία γυναίκα 80 ετών παρουσιάζει πενταπλάσιο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου συγκριτικά με μία γυναίκα 50 ετών.

ΛΑΘΟΣ: Ο καρκίνος του μαστού εμφανίζεται μόνο σε γυναίκες.

ΣΩΣΤΟ. Ο καρκίνος του μαστού μπορεί να εμφανιστεί και στους άνδρες, η πιθανότητα όμως είναι πολύ μικρή. Σε κάθε 100 γυναίκες με καρκίνο του μαστού αντιστοιχεί 1 άνδρας. Γι’ αυτό και δεν συστήνεται προληπτικός έλεγχος στους άνδρες, όταν όμως παρατηρήσουν κάποιο ογκίδιο ή σκληρία στην περιοχή του μαστού θα πρέπει να εξεταστούν από χειρουργό μαστού.

ΛΑΘΟΣ: Δεν είναι ανάγκη να πάω αμέσως στον γιατρό εάν ψηλαφήσω κάτι σκληρό στο στήθος μου.

ΣΩΣΤΟ. Στην Ελλάδα, το ποσοστό των γυναικών που υποβάλλονται σε τακτικό προληπτικό έλεγχο για τη διάγνωση του καρκίνου του μαστού είναι μικρότερο από αυτό που θα έπρεπε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διάγνωση αρκετών όγκων σε πιο προχωρημένο στάδιο. Δυστυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις οι Ελληνίδες ψηλαφούν «κάτι σκληρό» στον μαστό τους, αλλά δεν ζητούν τη γνώμη γιατρού και δίνουν τη δική τους εξήγηση.

ΛΑΘΟΣ: Εάν ο έλεγχος για τα γονίδια BRCA1/2 βγει αρνητικός, δεν υπάρχει κίνδυνος για καρκίνο του μαστού.

ΣΩΣΤΟ. Η ύπαρξη μιας μετάλλαξης σε ένα τέτοιο γονίδιο αυξάνει πάρα πολύ τις πιθανότητες εμφάνισης της νόσου (που φθάνει περίπου στο 80%), ενώ συγχρόνως συνοδεύεται από υψηλή πιθανότητα (περίπου 60%) για εμφάνιση καρκίνου των ωοθηκών.

Ο έλεγχος για κληρονομικότητα δεν συστήνεται γενικά, παρά μόνον σε γυναίκες με ισχυρό ιστορικό καρκίνου μαστού στην οικογένειά τους (π.χ. εμφάνιση σε τουλάχιστον δύο συγγενείς, εμφάνιση σε νεαρή ηλικία ή συνδυασμός με καρκίνο ωοθηκών).

Είναι όμως σημαντικό να ξέρουμε ότι ακόμη και αν τα γενετικά τεστ αποδειχθούν αρνητικά, η γυναίκα θα πρέπει να συνεχίζει τους προληπτικούς ελέγχους κανονικά. Απλώς, έχει αποκλείσει το μικρό ποσοστό του «κληρονομικού καρκίνου», ενώ εξακολουθεί να κινδυνεύει από τον «τυχαίο» καρκίνο του μαστού.

ΛΑΘΟΣ: Επειδή δεν υπάρχει ιστορικό καρκίνου του μαστού στην οικογένειά μου δεν κινδυνεύω.

ΣΩΣΤΟ. Η πλειονότητα των περιπτώσεων του καρκίνου του μαστού είναι «τυχαίοι». Αν και οι γυναίκες που έχουν ιστορικό καρκίνου του μαστού στην οικογένεια κινδυνεύουν περισσότερο, η απουσία τέτοιου ιστορικού δεν σημαίνει ότι έχουν κάποια προφύλαξη, αλλά διατηρούν τον μέσο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού που είναι περίπου 1:10.

ΛΑΘΟΣ: Τα αντισυλληπτικά προκαλούν καρκίνο του μαστού.

ΣΩΣΤΟ. Μερικές παλαιότερες μελέτες και με αντισυλληπτικά διαφορετικής σύνθεσης από αυτά που χρησιμοποιούνται στην εποχή μας, είχαν δείξει μία μικρή αύξηση του κινδύνου, που διαρκούσε μία δεκαετία μετά τη διακοπή τους.

Αλλες μελέτες δεν είχαν δείξει καμία επιβάρυνση. Σήμερα, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η χρήση τους θεωρείται ασφαλής, ιδιαίτερα σε ηλικίες μικρότερες των 45 ετών.

ΛΑΘΟΣ: Καλό είναι να αποφεύγεται η μαστογραφία, γιατί έχει ακτινοβολία και να γίνεται μόνον υπερηχογράφημα.

ΣΩΣΤΟ. Ο κίνδυνος από την ακτινοβολία της μαστογραφίας, ιδιαίτερα με τους σημερινούς μαστογράφους χαμηλής δόσεως, είναι μηδαμινός, ιδιαίτερα όταν συγκριθεί με τα οφέλη από την έγκαιρη διάγνωση που προσφέρει η εξέταση.

Το υπερηχογράφημα μπορεί να βοηθήσει αρκετές φορές, ιδιαίτερα σε πυκνούς μαστούς ή σε νεαρές γυναίκες, δεν μπορεί όμως να αντικαταστήσει τη μαστογραφία. Ολες οι γυναίκες θα πρέπει να υποβάλλονται σε μαστογραφία μετά την ηλικία των 40 ετών.

ΛΑΘΟΣ: Παντού γίνεται σωστή εκτέλεση της μαστογραφίας.

ΣΩΣΤΟ. Η μαστογραφία θα πρέπει να γίνεται σε οργανωμένα κέντρα μαστού, όπου η διενέργεια πολλών εξετάσεων αυξάνει αλλά και διατηρεί την εμπειρία και τη διαγνωστική ικανότητα των γιατρών.

Θα πρέπει να γίνεται με μαστογράφο υψηλής ευκρίνειας, κατά προτίμηση ψηφιακής τεχνολογίας (και όχι ψηφιοποιημένο) και ο μαστός να τοποθετείται σωστά στο μηχάνημα, ώστε να περιλαμβάνεται όλη η έκτασή του και οι μασχαλιαίες κοιλότητες.

Εάν είναι δυνατόν, θα πρέπει να «διαβάζεται» από δύο ακτινοδιαγνώστες, οι οποίοι πρέπει να έχουν εξειδικευτεί στον μαστό και να βλέπουν μεγάλο αριθμό μαστογραφιών σε καθημερινή βάση. Σε μερικές περιπτώσεις θα χρειαστεί να συμπληρωθεί με υπερηχογράφημα ή και με μαγνητική μαστογραφία.

ΛΑΘΟΣ: Καλύτερα να κάνω μαγνητική μαστογραφία, για να αποφύγω και την ακτινοβολία.

ΣΩΣΤΟ. Η μαγνητική μαστογραφία δεν είναι πάντα καλύτερη και δεν έχει αντικαταστήσει τη μαστογραφία. Θα σας τη συστήσει ο γιατρός σας σε μερικές περιπτώσεις όταν υπάρχουν ενδείξεις.

Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι, ενώ μπορεί να βοηθήσει στην έγκαιρη διάγνωση μικρών όγκων, αρκετές φορές έχει «λανθασμένα ευρήματα» ή δεν έχει τη διαγνωστική δυνατότητα της ψηφιακής μαστογραφίας σε περιπτώσεις όπως οι μικροασβεστώσεις.

Γενικά συστήνεται όταν υπάρχει υποψία καρκίνου σε νέες ασθενείς με νεανικούς πυκνούς μαστούς, σε γυναίκες με υποψία ή μετάλλαξη BRCA 1/2, ιστορικό ακτινοβολίας στον θώρακα, γυναίκες με κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού 20% ή περισσότεροκαι όταν έχουν τοποθετηθεί προθέματα σιλικόνης για αύξηση του μεγέθους των μαστών.

Στον προληπτικό έλεγχο χρησιμοποιείται στην περαιτέρω εκτίμηση ύποπτων κλινικών ή απεικονιστικών ευρημάτων, που παραμένουν αδιευκρίνιστα, παρά την εξάντληση των διαγνωστικών δυνατοτήτων της κλινικής, μαστογραφικής και υπερηχογραφικής προσέγγισης.

ΛΑΘΟΣ: Οι γυναίκες που κάνουν μαστεκτομή έχουν πιο επιθετικό καρκίνο.

ΣΩΣΤΟ. Στην εποχή μας, με την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου σε μικρό μέγεθος, οι περισσότερες ασθενείς μπορούν να αποφύγουν τη μαστεκτομή και να διατηρήσουν τον μαστό, αφαιρώντας μόνον τον όγκο τοπικά και προσθέτοντας στη συνέχεια ακτινοθεραπεία, χωρίς να επηρεάζεται η πορεία της νόσου.

Οταν όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει τεχνικά, γιατί π.χ. υπάρχουν ενδείξεις για πολλαπλές μικρές εστίες καρκίνου στον μαστό, ο μαστός έχει πολύ μικρό μέγεθος ή ο όγκος είναι μικρός αλλά διηθεί τη θηλή, τότε η μαστεκτομή είναι η ενδεδειγμένη λύση και η εμφάνιση της ασθενούς μπορεί να αποκατασταθεί συγχρόνως ή αργότερα με μία επανορθωτική πλαστική επέμβαση.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, η επιλογή της μαστεκτομής δεν σημαίνει πιο επιθετική νόσο.

ΛΑΘΟΣ: Η χημειοθεραπεία είναι καλύτερη από την ορμονοθεραπεία.

ΣΩΣΤΟ. Μετά τη χειρουργική επέμβαση, η ασθενής συνήθως χρειάζεται να ακολουθήσει κάποια μορφή συστηματικής θεραπείας με φάρμακα, ώστε να προληφθούν μεταστάσεις.

Η επιλογή της κατάλληλης επικουρικής θεραπείας εξαρτάται από τα επιμέρους χαρακτηριστικά των κυττάρων του καρκίνου.

Ανάλογα με τις αναλύσεις, σε άλλες ασθενείς θα χορηγηθεί ορμονοθεραπεία (ορμονοευαίσθητος καρκίνος με θετικούς ορμονικούς υποδοχείς) και σε άλλες χημειοθεραπεία (καρκίνος με αρνητικούς ορμονικούς υποδοχείς), ενώ μερικές φορές θα γίνει συνδυασμός των δύο θεραπειών.

Τα χαρακτηριστικά του καρκίνου είναι αυτά που θα καθορίσουν ποια είναι η καλύτερη θεραπεία για τη συγκεκριμένη ασθενή.

ΛΑΘΟΣ: Η τοποθέτηση σιλικόνης για αποκατάσταση μπορεί να επηρεάσει την πορεία της ασθενούς, ενώ επιπλέον εμποδίζει την παρακολούθηση.

ΣΩΣΤΟ. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η επανορθωτική επέμβαση για αποκατάσταση του μαστού ύστερα από μαστεκτομή με τοποθέτηση σιλικόνης έχει αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία της νόσου, ενώ με τα σύγχρονα μέσα δεν υπάρχει η παραμικρή δυσκολία στην παρακολούθηση της ασθενούς.

Αντίθετα, στις γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε μαστεκτομή, η αποκατάσταση της εξωτερικής εμφάνισής τους μπορεί να έχει θετική επίδραση στην ψυχολογία τους και συγχρόνως να λύσει πρακτικά προβλήματα της καθημερινότητάς τους (αποφυγή χρήσης τεχνητών μαστών, ευκολία στην ένδυση και στο μπάνιο κ.ά.).

ΛΑΘΟΣ: Δεν μπορώ να σιγουρευτώ ότι θα γίνει η σωστή θεραπεία για την περίπτωσή μου.

ΣΩΣΤΟ. Ο καρκίνος του μαστού είναι ένα πολύ συχνό νόσημα και γι’ αυτό σήμερα υπάρχουν γιατροί εκπαιδευμένοι και εξειδικευμένοι μόνο σε αυτό το αντικείμενο.

Φροντίστε από τον προληπτικό έλεγχο έως και στην περίπτωση που υπάρχει υποψία ή διάγνωση καρκίνου, να απευθυνθείτε σε εξειδικευμένους ιατρούς.

Η θεραπεία μιας γυναίκας με καρκίνο του μαστού θα πρέπει να αποφασίζεται ύστερα από συζήτηση όλων των ευρημάτων από την ομάδα των εξειδικευμένων στον καρκίνο του μαστού ιατρών (ογκολογικό συμβούλιο).

Ο χειρουργός μαστού, ο παθολόγος-ογκολόγος και ο ακτινοθεραπευτής-ογκολόγος αποτελούν τις βασικές ειδικότητες αυτής της ομάδος. Φροντίστε να σας εξηγηθούν και να σας αιτιολογηθούν οι θεραπευτικές αποφάσεις, να σας δοθούν γραμμένα όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων, των αναλύσεων και της αγωγής που θα ακολουθήσετε. Μπορείτε επίσης να πάρετε και δεύτερη γνώμη – είναι απόλυτα θεμιτό.

ΛΑΘΟΣ: Τα ύποπτα ευρήματα πρέπει να παρακολουθούνται με απεικονιστικές εξετάσεις.

ΣΩΣΤΟ. Στην ιατρική κοινότητα πρέπει να γίνει συνείδηση ότι παθολογικά ευρήματα στη μαστογραφία που δεν είναι επαρκώς ύποπτα για καρκίνο του μαστού, μπορεί σήμερα να διερευνηθούν με κατευθυνόμενη βιοψία.

Η πρακτική που ακολουθείτο πριν από μερικά χρόνια και που συνίστατο στην παρακολούθηση αυτών των ευρημάτων με τακτικό απεικονιστικό έλεγχο δεν είναι πλέον η ενδεδειγμένη.

Για τη διάγνωση και την αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού υπάρχουν οδηγίες από έγκυρες επιστημονικές εταιρείες, οι οποίες επικαιροποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Ο ασφαλέστερος και ο αποτελεσματικότερος τρόπος για τη σωστή αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού είναι η γνώση αυτών των οδηγιών και η προσήλωση σε αυτές.

Σήμερα η ιατρική πρακτική στηρίζεται ολοένα και περισσότερο σε δεδομένα κλινικών μελετών και πολύ λιγότερο στις προσωπικές απόψεις του γιατρού.



πηγή