.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συζυγία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συζυγία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Τα μικρά ψέματα που λένε οι σύζυγοι


 


Στα 47 χρόνια γάμου η Sherri Mills έκρυψε κάποια πράγματα από τον άντρα της, όπως τα ακριβή ποσά που ξόδευε στα καλλυντικά ή το πόσες φορές ενέδιδε χωρίς εκείνος να το ξέρει στις απαιτήσεις των παιδιών. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με το ψέμα που λέγεται «ψέμα παράλειψης» και έχει να κάνει τις συναντήσεις της με τον πρώην σύντροφό της, Jim.

Τα πρώτα χρόνια του γάμου της, στη μικρή πόλη, Helper, της Utah, η Sherri συναντούσε τον Jim και την οικογένειά του. Επειδή όμως γνώριζε το ζηλότυπο χαρακτήρα του συζύγου της απέφευγε να του μιλήσει για αυτές τις συναντήσεις ή, αν τις ανέφερε, δεν έλεγε όλη την αλήθεια, καθώς ο άντρας της είχε υποψιαστεί ότι εκείνη έκρυβε ακόμα συναισθήματα για την παλιά της αγάπη.

Κάποια στιγμή η πρώην πεθερά της λίγο πριν πεθάνει ζήτησε από τον γιο της να πουλήσει τα πάντα και να ζήσει μια όμορφη ζωή, καθώς πίστευε ότι ο γιος της ήταν ακόμα ερωτευμένος με τη Sherri.

Από την πλευρά της η Sherri συνάντησε τον πρώην της κάποιες φορές χωρίς να το αποκαλύψει όμως στο σύζυγό της. Σύμφωνα με τους ειδικούς η ερώτηση που τίθεται σε αυτήν τη περίπτωση ή σε ανάλογη περίπτωση είναι η εξής: Όταν κρύβεις κάτι από τον σύντροφό σου το κάνεις γιατί είναι δυσάρεστο για αυτόν ή γιατί δεν θες να χαλάσεις την ηρεμία;  Οι ειδικοί το ονομάζουν «ψέμα προστασίας». Κρύβεις κάτι για να προστατέψεις τον εαυτό σου από το ίδιο το συμβάν αλλά και τον άλλον.

Ο Sean Horan, καθηγητής στις προσωπικές σχέσεις και στην επικοινωνία του Πανεπιστημίου DePaul του Σικάγο, πιστεύει ότι τα ζευγάρια συχνά κάνουν λάθος όταν πιστεύουν ότι η αποκάλυψη ενός γεγονότος είναι πάντα η πιο σωστή μέθοδος. Για παράδειγμα βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του άλλου, οποίος σας λέει για παράδειγμα ότι βγήκε με κάποιον φίλο που εσείς μισείτε ή ότι δεν αντέχει τον αδερφό σας ή ακόμα και ότι το νέο τζιν που πήρατε σας δείχνει χοντρή. Πώς θα νιώθατε;

Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η Marianne Dainton, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο La Salle στη Φιλαδέλφειας, η οποία υποστηρίζει ότι οι πιο ειλικρινείς σύντροφοι είναι συχνά και οι λιγότεροι ευτυχισμένοι: «Το να αποφεύγεις μερικά πράγματα για να μην τσακωθείς είναι συχνά καλή και συνετή κίνηση. Όταν όμως αποκρύπτει κανείς πιο σοβαρά πράγματα όπως οικονομικά ή εθισμούς είναι ψέμα και είναι απόλυτα εγωιστικό. Οσον αφορά τα θέματα πίστης και αφοσίωσης ανάμεσα στα ζευγάρια, το να πρέπει ή όχι να το πεις είναι ένα ζήτημα».

Το ερώτημα που τίθεται σε αυτήν την περίπτωση είναι:
Θα βλάψει η πληροφορία τη σχέση περισσότερο αν αποκαλυφθεί στο μέλλον  από ότι αν το έλεγες από την αρχή; Αυτό είναι που πρέπει κανείς να λαμβάνει υπόψη του πριν κάνει οτιδήποτε. Όπως και ναχει αν η αποκάλυψη βλάψει τη σχέση σου καλύτερα να μείνει κρυφή.

Για παράδειγμα το φλερτ με ένα συνάδελφό σου καλύτερα να μείνει κρυφό. Σε αυτήν την περίπτωση δεν λες ψέματα, απλά αποφεύγεις να πεις κάτι που θα πληγώσει τον άλλον. Το να λες όμως ψέματα για σοβαρά ζητήματα είναι φυσικά χειρότερο από το να αποφύγεις να πεις στον άλλον κάτι που θα τον δυσαρεστήσει.

Σύμφωνα μάλιστα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στην Journal of Social and Personal Relationships το 2009 στο 71% των ανθρώπων των οποίων οι σύντροφοι τους έλεγαν ανοιχτά ψέματα για σοβαρά ζητήματα είχαν δημιουργηθεί προβλήματα στη σχέση. Ενώ μεταξύ ζευγαριών που ο ένας από τους δυο απλά απέφευγε να πει κάτι, μόνο το 43% αυτών είχε προβλήματα στη σχέση.

«Όταν λέμε ανοιχτά ψέματα για κάτι αυτό δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα» λέει ο John Caughlin, καθηγητής από το Πανεπιστήμιο του Illinois. Με άλλα λόγια το ψέμα δημιουργεί προβλήματα σε αντίθεση με την αποφυγή του να πεις κάτι, που συχνά βοηθάει την ηρεμία ανάμεσα στα ζευγάρια.

Επιστρέφοντας στην ιστορία μας η κυρία Mills τελικά χώρισε τον σύζυγό της και έγραψε το βιβλίο «I Almost Divorced My Husband, But I Went On Strike Instead» χωρίς να μετανιώσει ποτέ για τις συναντήσεις που είχε τότε με τον πρώην της.  

πηγή

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Για μια υγιή και ζωντανή οικογένεια

Μητροπολίτου, Σισανίου και Σιατίστης Παύλου

Tι σημαίνει ένα διαζύγιο; Την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε. Αυτό βασικά σημαίνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι δικαιολογίες μας. Την αποτυχία να αγαπηθούμε. Τη λαθεμένη αντίληψη που είχαμε για τον γάμο. Ο γάμος δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. [...] Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου του γάμου. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου. Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός...». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό;


Τρία πράγματα βασικά. Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου. Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ' αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο. Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική! Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.»

Βλέπετε κάποια στιγμή ενώνουμε τα χέρια και τους λέω: «Έχετε δει δύο κλειδιά περασμένα σε κρίκο; Όπου και να 'ναι, θα είναι μαζί. Στην τσέπη μας ευρίσκονται ή μας πέσαν στον δρόμο ή τα πετάξαμε στη θάλασσα, θα είναι πάντα μαζί γιατί τα ενώνει ένας κρίκος. Αν όμως βγουν από τον κρίκο είναι ζήτημα τύχης, αν θα μείνουν και τα δύο κοντά και μαζί. Ποιος είναι ο κρίκος; Η χάρη του Θεού. Βάλτε τα χέρια σας, βάλτε τις καρδιές σας και οι δυο σας στο χέρι του Θεού. Ο Θεός δεν μας παίρνει με το ζόρι, απλώνει το δικό Του χέρι και εάν εσείς με τη θέληση βάλετε τα δικά σας χέρια ο Θεός θα σας ενώσει σε μια ενότητα τέλεια και αγία και έτσι να πορευτείτε.»

Όταν στην Ελλάδα καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος, εγώ πανηγύριζα. Είπα, «επιτέλους, θα αποφύγω την ταλαιπωρία να παντρεύω ανθρώπους που δεν ξέρουν τι κάνουν.» Να πας στον Δήμαρχο κι όπου θέλεις. Όχι όμως εδώ! Γιατί ο χώρος αυτός εδώ είναι για αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και πιστεύουν τι κάνουν. Ένα διαζύγιο μπορεί να έχει πολλές αφορμές, αλλά οι αιτίες του είναι λίγες.

Πώς προετοιμάζονται δύο νέοι άνθρωποι για να παντρευτούν; Από 'κεί θα καταλάβεις ποια θα είναι η συνέχεια. Πόσο καλά γνωρίζονται; Ή πόσο βαθιά αγνοούνται; Έχω ακούσει πολλές φορές την παρατήρηση «δεν ήτανε έτσι στην αρχή». Έτσι ήτανε, παιδί μου, αλλά εσύ δεν τον είδες. Ο αρραβώνας δεν είναι μια χαζοχαρούμενη περίοδος που θα κοιτάξουμε πώς θα περάσουμε καλά. Είναι ακριβώς μια περίοδος που οι άνθρωποι μιλάνε σοβαρά για το μέλλον τους, βλέπουν αν συμφωνούν, αν ταιριάζουν, αν έχουν την ίδια πλεύση μέσα στη ζωή τους, ακόμα μερικές φορές σε μερικά πράγματα, που φαίνονται πιο ρηχά, πιο εύκολα.

Κάποτε έλεγα σε δυο παιδιά που συνδεόντουσαν: - Παιδιά χωρίστε τώρα γιατί θα χωρίσετε αύριο. - Μα γιατί; - Γιατί δεν έχετε καμία σχέση μεταξύ σας. Τα ενδιαφέροντα του ενός είναι τελείως διαφορετικά κι εξειδικευμένα, του άλλου είναι -τα παιδιά χρησιμοποιούν σήμερα αυτή τη λέξη- «μπάζα». Σε λίγο εσύ θα αρχίσεις να τη ζηλεύεις και εσύ σε λίγο θα αρχίσεις να κουράζεσαι. Λοιπόν, μην κάνετε λάθη!



Ευτυχώς κατάλαβαν έγκαιρα. Γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό να βλέπεις την αλήθεια. Το σ' αγαπώ και μ' αγαπάς είναι εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να το ζεις. Εμείς μάθαμε ότι η αγάπη είναι σαρκωμένη. Κι αν δεν σαρκώνεται, δεν σταυρώνεται, τότε ακριβώς δεν προχωράει.

Το Διαζύγιο τελικά είναι μια αποτυχία. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Πώς θα αντιμετωπίσουμε ένα διαζύγιο; Διδασκόμεθα από τα λάθη μας; Καταλάβαμε γιατί φτάσαμε εδώ; Πρώτα-πρώτα έχουμε τη συνείδηση ότι αποτύχαμε; Και δεν αποτύχαμε τυχαία, αποτύχαμε για συγκεκριμένους λόγους, καθαρούς και ορατούς ή πιστεύουμε ότι φταίει μόνο ο άλλος; Στα ζευγάρια που παντρεύω τους εύχομαι: «Παιδιά μου, σας εύχομαι να μάθετε στη ζωή σας να φταίτε πάντα και οι δυο μαζί. Γιατί αν πιστέψετε ότι φταίει μόνο ο άλλος, κάτι δεν πάει καλά μεταξύ σας.»
Παντρεύομαι σημαίνει δέχομαι τον άλλο όπως είναι γιατί τον αγαπάω. Παντρεύομαι σημαίνει ότι αγωνίζομαι, κάνω τα πάντα για να δίνω χαρά σ' αυτόν που αγαπάω. Άρα λοιπόν υπάρχει μια κοινή πορεία και των δύο, δηλαδή το ότι ο άλλος με δέχεται, δεν γεννάει ασυλία του εγωισμού μου, αφού με δέχεται όπως είμαι. Σε δέχεται γιατί σε αγαπάει, εσύ αγαπάς; Τότε διορθώσου. Τότε αφού βλέπεις ότι κάτι ενοχλεί τον άλλο, διόρθωσέ το. Όταν ακούω ανθρώπους να λένε: «εγώ αυτός είμαι ή εγώ αυτή είμαι, δεν αλλάζω», τους λέω: «Κακώς παντρευτήκατε, γιατί όταν κάποιος αγαπάει, αλλάζει.» Δεν αλλάζω σημαίνει δεν αγαπάω. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

η «λέξη ΘΕΛΩ μέσα στην Οικογένεια»



 


 π.Παλαμάς Καλλιπετρίτης
Είναι υποχρέωσή μου να ευχαριστήσω τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτης μας και τον υπεύθυνο της Σχολής Γονέων Βεροίας Πανοσιολογιώτατο πατέρα Δημήτριο Μπακλαγή, για την τιμή που μου αποδίδουν παραχωρώντας το βήμα αυτό στην σημερινή σύναξη.
Βεβαίως θα πρέπει να ξεκινήσω με τους φυσικούς μου δισταγμούς καθώς εμείς οι άγαμοι, που δεν έχουμε ιδιαίτερη εμπειρία για την οικογένεια καλούμαστε να μιλήσουμε για θέματα τόσο λεπτά όσο είναι οι σχέσεις των συζύγων ή η διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Επιφυλασσόμαστε μόνον να προσφέρουμε λίγη από την γνώση και την εμπειρία των εξομολογήσεων που είναι πραγματικά ένα μεγάλο σχολείο ανθρώπινης ψυχογραφίας, αλλά και από όσα πατερικά κείμενα είχαμε την ευλογία να μελετήσουμε.
       Το θέμα της αποψινής μας ομιλίας δεν είναι πρωτότυπο, ούτε επιφυλάσσει εκπλήξεις. Νομίζω ότι είναι πολύ προβλέψιμο όπως το περιγράφει και ο τίτλος του: «Η λέξη ΘΕΛΩ μέσα στην οικογένεια, στο γάμο». Όσα ταπεινά θα εκθέσω στην αγάπη σας τα επόμενα λεπτά δεν θα είναι παρά γνωστές τοποθετήσεις ή περιγραφές όπως ακριβώς τα ζούμε όλοι. Επομένως αφού αυτή η ομιλία δεν έχει τίποτε νέο να μας πει θα μπορούσε μόνον να μας βοηθήσει στο να τακτοποιήσουμε τις σκέψεις μας εντός του εαυτού μας και ίσως να αναγνωρίσουμε λάθη στον ίδιο μας τον εαυτό.
Η λέξη ΘΕΛΩ είναι τοις πάσι γνωστό ότι δηλώνει την ιδιαίτερη επιθυμία κάποιου ανθρώπου.  Οι ιδιαίτερες επιθυμίες μας λοιπόν που εκφράζονται μέσα από τη λέξη ΘΕΛΩ μπορεί να είναι άμεσα βιοποριστικές ανάγκες (Θέλω να φάω, θέλω να πιω, θέλω να κοιμηθώ), μπορεί να είναι  επίπλαστες ανάγκες (θέλω να παίξω, θέλω να βγω, θέλω να διασκεδάσω) ή ακόμη και παρανοϊκές επιθυμίες (θέλω να χτυπήσω, θέλω να βρίσω, θέλω να σκοτώσω). Ο λόγος που χρειάζεται ιδιαίτερη εξέταση η λέξη ΘΕΛΩ είναι ότι σχεδόν πάντα, υπάρχει σε συνάρτηση με ένα άλλο πρόσωπο. Δεν είναι μια ενέργεια δηλαδή που έχει να κάνει μόνο με το άτομό μου, αλλά έχει να κάνει και με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου ώστε να επηρεάζει τις σχέσεις μου με αυτούς.
Την περασμένη Κυριακή, αυτή της Απόκρεω, ο αψευδής Λόγος του Χριστού, περίεγραψε τη Μέλλουσα Κρίση, δίνοντας το στίγμα και με επίμονες επαναλήψεις όρισε την κατάταξη μας σε Παράδεισο ή Κόλαση ανάλογα με την προσωπική μας συμπεριφορά στους γύρω μας. «Πότε σε είδαμε πεινασμένο και σε θρέψαμε, ή διψασμένο και σου δώσαμε να πιείς; Πότε σε είδαμε γυμνό και σε ντύσαμε, ή στη φυλακή και σε επισκευτήκαμε;». Κι ο Χριστός απαντά: «Εφόσον το κάνατε σε έναν από τους ασήμαντους αυτούς αδελφούς μου, σε Μένα το κάνατε». Θεσπίζεται λοιπόν η σωστική μέθοδος κάθε ψυχής να είναι συνάρτηση με τη συμπεριφορά μας στον περιβάλλοντά μας χώρο. Πολλές φορές στα Πατερικά βιβλία θα γίνει αναφορά «Είδες τον αδελφό σου, είδες τον Θεόν σου». Κι αλλού ότι η σωτηρία μας προέρχεται από τον συνάνθρωπό μας.
Έτσι για τον κάθε άνθρωπο ο τρόπος επικοινωνίας, σωτηρίας, πνευματικής του προκοπής είναι συνάρτηση με τον διπλανό του… πολύ περισσότερο τώρα όταν ο διπλανός του είναι το πρόσωπο με το οποίο έχει συνάψει τη στενότερη σχέση που υπάρχει επί της γης: αυτή του γάμου. Ίσως σας φανεί παρατραβηγμένη η άποψη αυτή! Η σχέση του συζύγου με τη σύζυγο είναι η ανώτερη σχέση που έχει θεσμοθετηθεί πάνω στη γη; Ναι! Κι από τη σχέση του γονέα με το παιδί είναι ανώτερη η σχέση των δύο συζύγων; Ναι! Κι από τη μητέρα με το παιδί ανώτερη σχέση είναι αυτή με το σύζυγο! Πως αποκαλύπτεται αυτό; Όταν στην ευχή του γάμου ο ιερέας αναγγέλλει στους νεόνυμφους πως με το μυστήριο του γάμου «ένεκα τούτο καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και τη μητέρα και προσκοληθήσετε τη ιδία αυτού γυναικί». Εξαιτίας του γάμου ο άνδρας θα «εγκαταλείψει» τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη μοναδική αυτή γυναίκα που του έλαχε! Εγκαταλείπω σημαίνει ότι φεύγω, απομακρύνομαι, διαλύω την προηγούμενή μου σχέση για να δημιουργήσω τη νέα, την θεο-ίδρυτη.
Σε αυτήν την πολύ προσωπική σχέση του γάμου, όπου άντρας και γυναίκα είναι πλέον ένα, είναι «ανδρόγυνο», ισχύει πολύ περισσότερο ότι ο ένας για τον άλλον είναι ο άμεσος πλησίον και η σωτηρία του ενός είναι απόλυτη συνάρτηση από την συμπεριφορά του στον άλλον. Πόσες φορές όμως συναντούμε ανθρώπους που έχουν τακτοποιήσει τις σχέσεις τους με όλον τον υπόλοιπο κόσμο εκτός από την εντός του γάμου σχέση. Έτσι συμβαίνει συχνά, ο κόσμος να έχει άριστη γνώμη για κάποιον τέτοιο άνθρωπο, ενώ μέσα στον γάμο του τα άτομα του αμέσου περιβάλλοντός του, της οικογένειάς του να είναι πολύ δυσαρεστημένα μαζί του. Αυτό που λέει ο λαός «για όλους είναι καλός εκτός από τους δικούς του».
Τώρα είναι η ώρα να εξετάσουμε τη λέξη «ΘΕΛΩ» μέσα στην οικογένεια για να εννοήσουμε αυτά που είπαμε παραπάνω. Στην οικογένεια παραδοσιακά έχουμε έναν Πατέρα, μία Μητέρα και ενίοτε ένα ή περισσότερα Παιδιά. Υφίστανται δηλαδή 3 διαφορετικά πρόσωπα τα οποία έχουν τις προσωπικές τους επιθυμίες και συνεπώς τα δικά τους ΘΕΛΩ. Όποιος υπερφορτώσει τα δικά του ΘΕΛΩ αναγκαστικά παίρνει έδαφος από τους άλλους δύο και τους καταπιέζει. Τα Θέλω μου είναι επιθυμίες που όσο άδολες και προσωπικές κι αν φαίνονται στην πραγματικότητα καταπιέζουν και εξουθενώνουν τους άλλους που συμβιώνουν στην ίδια οικογένεια.
Παράδειγμα; Τι σημαίνει να συνάψει κανείς μια εξώγαμη σχέση; Μπορεί ο σύζυγος στον ελεύθερό του χρόνο να θέλει να έχει μια ακόμη ερωτική σχέση. Είναι τυπικός στην εργασία του, δεν στερεί την οικογένειά του από τα συζυγικά του καθήκοντα και είναι σε όλα τυπικός. Ομοίως και μια σύζυγος έχει το φαγητό στην ώρα έτοιμο, καθαρό το σπίτι και τα παιδιά διαβασμένα! Αφού είναι προσωπική της υπόθεση να έχει και μια ακόμη σχέση έξω από το σπίτι δικαιούται να το κάνει; Κι η λογική απάντηση είναι σαφώς όχι. Γιατί όσο τυπικός κι αν είναι στα καθήκοντά του κάποιος το ΘΕΛΩ του επηρεάζει υποχρεωτικά και κάτι από τη συμβίωση,  στην περίπτωση μας τη συζυγική πίστη και εμπιστοσύνη. Άρα ποτέ μα ποτέ τα ΘΕΛΩ μας δεν είναι προσωπική μας δουλειά. Είναι κάτι που πάντα έχει άμεση σχέση με τον άλλον.
Στις περιπτώσεις τον ανδρών έχουμε παρατηρήσει διάφορες προσωπικές επιθυμίες. Μεταξύ αυτών να αναφέρουμε χαρακτηριστικά την επιθυμία πολλών για ανεξαρτησία. Η απομόνωση των συντρόφων που συχνά συμβαίνει κατά τη διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης η γυναίκα δε μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμα διασκέδασης κι ο άντρας βρίσκει τη ευκαιρία να αναβιώσει τις σχέσεις του με πρόσωπα που είχε πριν το γάμο. Το Θέλω του άνδρα είναι ότι έχει ανάγκη να διασκεδάσει. Η αντιπαράθεση δεν είναι εύκολη και πολλές φορές ακούμε δικαιολογίες όπως «πνίγομαι, επιτέλους θέλω να βγω λίγο έξω» και τα όμοια. Όμως με ποια λογική η λοχεία ενός παιδιού είναι μονοσήμαντη; πως μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι μόνο η γυναίκα πρέπει να σηκώσει το βάρος μιας εγκυμοσύνης; Πολλά ζευγάρια αποξενώνονται στην σημαντική αυτή περίοδο και το αποτέλεσμα καταστρέφει τη σχέση σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια.
Το ΘΕΛΩ των γυναικών συνήθως εντοπίζεται στην αγάπη για τάξη μέσα στο σπίτι. Πως να πείσεις όμως το κακομαθημένο παληκάρι που από τη μάνα του είχε μάθει μπαίνοντας στο σπίτι να πετάει τα ρούχα του δεξιά και αριστερά, να αφήνει ένα μπάνιο ατακτοποίητο κι ένα κρεβάτι άστρωτο! Αιτίες καυγάδων, φασαρίες κι ανταλλαγές φράσεων που έχων σχέση με το ΘΕΛΩ του καθενός: «Θέλω τάξη, θέλω να μαζεύεις τα ρούχα σου, θέλω να μαζεύεις τα ψίχουλα στο τραπέζι» και ούτω καθ” εξής.  Κι από την άλλη πλευρά «Εγώ σε παντρεύτηκα για να με προσέχεις, θέλω να τα συμμαζεύεις εσύ, θέλω να πλένεις, θέλω να καθαρίζεις».
Κι οι δύο απαιτούν το προσωπικό τους βαλάντιο, τα προσωπικά τους έξοδα, την επιβολή των γονιών τους ως τα μόνα φερέγγυα πρόσωπα να βοηθήσουν στο σπίτι τους.
Οι γονείς από κοινού θέλουν για τα παιδιά τους σε αυτά να πραγματοποιηθούν τα απραγματοποίητα όνειρά τους. Το παιδί τους ΘΕΛΟΥΝ να γίνει αθλητής, μουσικός, επιστήμονας, καλλιεργημένο, ευγενικό, καλύτερο από όλα τ” άλλα. Θέλουν επίσης να μην τους ενοχλεί, να μην κάνει φασαρία, να τρώει το φαγητό του, να μην τρώει ότι δεν πρέπει, να κοιμάται στην ώρα του, να μην είναι νευρικό, να διαβάζει και να αποστηθίζει εύκολα και να μην κουράζεται πριν τελειώσει τις υποχρεώσεις του.
Τα παιδιά θέλουν να παίζουν, θέλουν να περνούν πολλές ώρες στην τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, στο διαδίκτυο, να μη διαβάζουν, να μην συμμαζεύουν τα πράγματά τους, να μην έχουν υποχρεώσεις. Θέλουν να τα αγαπούν, να τα επαινούν, να τα προκρίνουν από όλα τα άλλα παιδιά, να τρώγουν ότι επιθυμούν και όσο επιθυμούν.
Ο κατάλογος των ΘΕΛΩ είναι μια κουραστική λίστα με όλες τις δυνατές περιπτώσεις που αν τα απαριθμήσει κανείς συμπερασματικά θα έχει απαριθμήσει και όλα τα προβλήματα που έχει ένας γάμος, μια οικογένεια. Κάθε πρόβλημα μας μέσα στην οικογένεια είναι ένα ΘΕΛΩ του άλλου που εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουμε. Πολύ σωστά όμως θα έχετε την απορία να με ρωτήσετε: «και τελικά κάθε ΘΕΛΩ του άλλου πρέπει να το ικανοποιούμε;».
Υπάρχουν άνθρωποι που όντως ικανοποιούν όλα τα ΘΕΛΩ των άλλων. Προφασιζόμενοι οι άνθρωποι υπερβολική αγάπη ναι πραγματοποιούν ή ανέχονται τα ΘΕΛΩ των άλλων. Η Βιβλική Θεολογία θα μας βοηθήσει να δούμε την σωστή διάσταση του προβλήματος. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει ο Αρχιερέας των Ισραηλιτών Ηλί, άνθρωπος σοβαρός και άξιος κληρικός του Λαού του Θεού. Ο Ηλί είχε δυο γιούς για τους οποίους ήταν πολύ περήφανος και τους ετοίμαζε για διαδόχους του, τον Οφνί και τον Φινεές. Όμως τα αγόρια του ήταν πολύ κακομαθημένα. Πήγαιναν με τις πιρούνες και έπαιρναν κρέατα από τις θυσίες πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία κι επικαλούνταν την ιδιότητά τους στους διακονητές που προσπαθούσαν να τους σταματήσουν από την ασέβεια αυτή. Το αποτέλεσμα ήταν οι δύο νέοι να αφανιστούν στον πόλεμο μάλιστα σε έναν πόλεμο που και η κιβωτός της Διαθήκης παραδόθηκε στους εχθρούς. Ο ηλικιωμένος Ηλί έμελε να είναι κακοθάνατος καθώς μαθαίνοντας τα θλιβερά νέα έπεσε από το κάθισμά του κι έσπασε το σβέρκο του. Η έκβαση της υπόθεσης θεωρείται δίκαιη τιμωρία και δυσαρέσκεια του Θεού, αφού δεν έμειναν κληρονόμοι από τη γενιά του Ηλί. Και στους μεν υιούς του Ηλί, η τιμωρία δόθηκε για την ασέβειά τους. Στον δε γηραλέο Ηλί διότι δεν επιχείρησε να διορθώσει τα παιδιά του. Η διάθεσή μας να αφήσουμε τα πράγματα να κυλούν όπως τύχει, είναι μάλλον μια εξωτερίκευση της πνευματικής μας αδιαφορίας… Ενώ σπουδαίο παράδειγμα είναι η περίπτωση του Δικαίου Ιώβ ο οποίος καθημερινά το πρωί πρόσφερε θυσία στο Θεό υπέρ των παιδιών του, μήπως και συνέβη να παροργίσουν την φιλανθρωπία Του.
Ποιος θα μας πει σήμερα τον ορισμό του ΘΕΛΩ έτσι ώστε να συνυπάρχουμε αρμονικά; Η ταπεινή μου σκέψη είναι πως χρειάζομαι ένα πρότυπο στο οποίο να συμφωνούμε αμφότεροι. Και οι δυο σύντροφοι. Κι αυτό είναι το πρότυπο που η Εκκλησία διαμόρφωσε μέσα από το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Πρώτο χαρακτηριστικό του γάμου μέσα στην Εκκλησία είναι ότι πρόκειται περί αγώνος. Είναι ένα άθλημα ο γάμος κι όχι μια χαρούμενη, ηδονική απόλαυση της ζωής. Πολλές φορές οι Ελληνικές ταινίες καταλήγουν με εμβατήριο του γάμου αφήνοντας μας να εννοήσουμε πως από εκεί και πέρα όλα είναι μέλι γάλα. Κι αυτό σκέφτεται κάθε νέος άνθρωπος που ξεκινά μια σχέση. Έρωτες, μέλι, αγάπες… που όμως πολύ γρήγορα με τη συμβίωση ξεφουσκώνουν. Κι αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια: αφού ο άνθρωπος θα μπει σε έναν καινούργιο αγώνα, θα χρειαστεί και πνευματική βοήθεια γι αυτό και του δίδει η Μητέρα Εκκλησία την απαραίτητη πνευματική ενίσχυση για να αντέξει τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει.
Για κάθε τέτοια αίτηση ευλογίας υπάρχει η περίοδος της προετοιμασίας. Πριν τη μετάληψη, νηστεύουμε, εξομολογούμαστε γινόμαστε δεκτικοί της Θείας Χάριτος. Πριν το γάμο δεν είναι δυνατόν να αντικαταστήσουμε την απαραίτητη πνευματική προετοιμασία με προγαμιαίες σχέσεις, με διάθεση απαξίωσης του Θεού, της Εκκλησίας, του Μυστηρίου του Γάμου. Οι πολυχρόνιες συμβιώσεις πριν φτάσει κανείς στα σκαλιά της Εκκλησίας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φρικτό ΘΕΛΩ της οικογενειακής ζωής πριν ακόμη εισέλθεις σε αυτήν. Κι αυτό το ΘΕΛΩ είναι τόσο ανασταλτικό της πνευματικής προετοιμασίας. Οι άνθρωποι κάνουν αγώνα να αγοράσουν το ψυγείο και την τηλεόραση, το σπίτι κι ότι άλλο βάλουν στο μυαλό τους αλλά είναι μια ιστορία προδιαγεγραμμένη να αποτύχει. Δεν έχει θεμέλιο αυτή η συμβίωση. Μπορεί να κρατήσει χρόνια αλλά δεν θα έχει κανένα πνευματικό αποτέλεσμα. Θα πρέπει ο Θεός να επιστρατεύσει πάλι την ευεργετική του φιλανθρωπία να στείλει πειρασμούς και προβλήματα για να τον αναζητήσουν και τελικώς να διορθώσουν τα κακώς κείμενα.
Ο Γάμος είναι αποκλειστικά μια συμφωνία για να αγωνιστούν δύο άνθρωποι από κοινού. Γι αυτό και θεμέλιο είναι η πίστη, αφού δεν υφίσταται γάμος με ετερόδοξο (κι αν γίνεται είναι βόλεμα, οικονομία, όχι όμως και θεία βούληση). Ενώ επιστεγάζεται συνήθως ή έτσι τουλάχιστον αποδίδει πιο αποτελεσματικά στο ίδιο επιτραχήλιο, στον ίδιο πνευματικό πατέρα στον οποίο κάνουμε την σωστή και ενδεδειγμένη υπακοή μας και παίρνουμε κοινή γραμμή. Κι από τη στιγμή που ξεκινά ο γάμος με τη θέλησή μας (όχι εξ ανάγκης ή βίας ή αδιαφορίας) ξεκινά μια πνευματική άσκηση η οποία θα οδηγήσει στη δημιουργία πνευματικών γιγάντων.
Ο δρόμος μακρύς και γεμάτος προσκόμματα. Η απαίτηση του Αγίου Πνεύματος είναι να υπάρχει συνεχώς μια υπέρβαση των προσωπικών μας θελήσεων. Στον Απόστολο Παύλο διαβάζουμε: «Ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη» (Εφ. Δ᾿2), «Σύμψυχοι, το έν φρονούντες» (Φιλιπ. Β΄2), «Υποτασσόμενοι αλλήλοις εν φόβω Χριστού» (Εφ. Ε΄2). Θέσεις που δηλώνουν ότι πρώτα απ” όλα ο άνθρωπος θα νικήσει τα ΘΕΛΩ του. Το να είμαι ομόψυχος, σύμψυχος είναι η διάθεσή μου να έχω κοινή γνώμη να εξομοιωθώ, να απορροφηθώ από την σχέση μου με τον σύντροφό μου. Βλέπετε πως με την κοσμική έννοια των όρων αυτών χρησιμοποιούνται παρόμοιες ευχές και το λέμε, αλλά τώρα παίρνει τη σοβαρότητα να εκφωνείται από τα χείλη του διδασκάλου των Εθνών, που λειτουργεί ως αγωγός του Αγίου Πνεύματος. Οι εντολές έρχονται απ” ευθείας από τη βούληση του Θεού. Σχέσεις τόσο θερμές βλέπουμε στο Γεροντικό να υφίστανται ανάμεσα σε πνευματικά ανεβασμένους ανθρώπους. Σύμψυχος! Ο υποτακτικός δίνει στο γέροντά του ένα κομμάτι ψάρι καλομαγειρεμένο και νόστιμο. Του λέει : «αχ, γέροντα, συγνώμη το κατέκαψα κι έγινε κάρβουνο». «πράγματι», του απαντά ο γέροντας, «είναι παραψημένο, αλλά ο Θεός να σε ευλογεί». Μετά ο υποτακτικός δίνει ένα καμένο κομμάτι ψάρι στο γέροντα, πραγματικά καρβουνιασμένο, λέγοντας «γέροντα, αυτό είναι νοστιμότατο και πολύ σωστά ψημένο». Κι ο γέροντας το γεύεται και λέγει «πράγματι παιδί μου, τέλειο το έκανες». Δεν ομιλούμε βεβαίως περί παρανοϊκών ανθρώπων που δεν καταφέρνουν να αντιληφθούν την ποιότητα ενός γεύματος. Αλλά στην περίπτωση μας ο ένας αναπαύει τον άλλο, χωρίς δισταγμό ή καχυποψία στη σχέση τους. Ο υποτακτικός δοκίμασε την αρετή του γέροντα η οποία ήταν όντως αδαμάντινη και σοφότατη. Τον αντίποδα, τον γνωρίζεται… πως γίνεται σε κάποιον που είναι συνεχώς γκρινιάρης; Όλα είναι κακομαγειρεμένα, όλα άνοστα, όλα αλμυρά ή όλα έχουν πολύ λάδι. Ευκαιρίες για να προσβάλλουμε τον άλλον έχουμε πολλές. Εμείς ψάχνουμε ευκαιρίες να δηλώσουμε το ξεχείλισμα της αγάπης μας προς το άλλο πρόσωπο.
Το είχα αναφέρει ξανά σε ομιλία στη Σχολή Γονέων. Ελπίζω να μη σας κουράσω επαναλαμβάνοντας τα λόγια του σοφού Αγίου Χρυσοστόμου, που όντας καλόγερος πριν 1600 χρόνια και μάλιστα ασκητής συμβούλευε τους εγγάμους: «Λόγια αγάπης να  λες (στη γυναίκα σου): Εγώ από όλα τη δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό και δυσάρεστο, όσο να βρεθώ  μακριά σου. Κι αν χρειασθεί να τα χάσω όλα, κι αν γίνω φτωχότερος από τον Ίρο, κι αν στους έσχατους κινδύνους βρεθώ, ότι κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά κι υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά μου είναι περιπόθητα, εφ’ όσον εσύ μας συμπαθείς… Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά ένα! Δεν έχουμε δύο περιουσίες, αλλά μία… Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι κορίτσι μου! Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα… Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από άλλους… δεν θα χρειασθεί να ζητήσει επαίνους αλλού, αν έχει τους δικούς σου! Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για την σωφροσύνη της, και να την εγκωμιάζεις! Να κάνεις φανερό ότι σ’ αρέσει η συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το να βγαίνεις στην Αγορά. Απ’ όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε, κι αυτά εξ αιτίας της να τα αγαπάς…»
Είναι όπως το περιγράφει ακριβώς ο απόστολος Παύλος λέγοντας «ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος» (Κολ. Δ΄ 6), ο λόγος μας να μην είναι πεζός, άνοστος αλλά αλατισμένος, με νόημα, ουσία, εγκαρδιότητα.
Απαράβατος νόμος του γάμου όπως τον θέλει ο Θεός και που συνεχώς κοντράρεται με το δικό μας ΘΕΛΩ είναι η μονιμότητά του. Ο Γάμος ποτέ μα ποτέ και για κανέναν λόγο δεν διαλύεται. Επιμένει σε αυτό ο ίδιος ο Σωτήρας Χριστός. Δεν υπάρχει δεύτερος και τρίτος γάμος, αλλά όλα αυτά είναι βολέματα, εκοσμίκευση των Εκκλησιαστικών νόμων ώστε να συμπαρασταθεί έτι περισσότερο τον πεπτοκότα άνθρωπο. Κι αυτή η ελεημοσύνη της Εκκλησίας καταπατάται και γίνεται αιτία να αμαρτάνουμε έτι περισσότερο. Από αρχής ένας άντρας και μια γυναίκα πλάστηκαν. Δεν υπάρχει τρόπος να διαλυθεί το μυστήριο όπως δεν είναι δυνατόν να φύγει η αγιαστική δύναμη του αγιασμού ή η θεία κοινωνία να ξαναγίνει ψωμί και κρασί… Το ανδρόγυνο που έγινε έτσι με επέμβαση του Αγίου Πνεύματος δεν είναι δυνατόν να λυθεί και να ξαναγίνουν μονάδες όσο κι αν ανταλλάσουν ύβρεις ενώπιον ενός δικαστηρίου. Δυστυχώς η υπερβάλλουσα τρυφερότητα που πολλές φορές και μέσα στις εκκλησίες παρουσιάζεται προκλητικά καταλήγει σε ένα αδυσώπητο μίσος κι ένα αρνητικό ΘΕΛΩ: Δεν θέλω να τον ξαναδώ ή να την ξαναδώ.
Που σκόνταψε ο γάμος κι έφτασε στο διαζύγιο; στο ότι είχαμε κατά νου ένα πρότυπο ανθρώπου. Δεσμευτήκαμε με αυτόν τον άνθρωπο αλλά δεν καταφέραμε να τον αλλάξουμε. Κι έτσι αισθανόμαστε προδομένη την αγάπη μας, το ΘΕΛΩ μας! Ή χειρότερα εξουθενώνουμε έναν άνθρωπο που δεν ταιριάζει με τα ΘΕΛΩ μας. Όμως ποιος μας εγγυήθηκε ποτέ ότι θα πάρουμε έναν άνθρωπο για σύντροφο και θα είναι όπως ακριβώς μας ταιριάζει; Μα τότε δεν θα είναι μια καταπιεσμένη προσωπικότητα ή μάλλον ένας άνθρωπος χωρίς προσωπικότητα, που θα μας είναι πειθήνιο όργανο; Ο ψυχολόγος Λέων Μπουσκάλια αν και της Δυτικής Φιλοσοφίας θα προτείνει: Αντί να ψάχνεις έναν άνθρωπο κατά τα πρότυπά σου, παρατήρησε τον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου και ανακάλυψε αν τον ανέχεσαι και μπορείς να συμβιώσεις μαζί του! Τον άνθρωπο όπως τον βρεις όχι όπως τον ΘΕΛΕΙΣ!
Μέσα στο γάμο όλα έχουν μια ιεραρχία. Οι μεγάλοι πνευματικοί μας προτείνουν να δεχόμαστε τον ανδρισμό του Πατέρα, δηλαδή ο Πατέρας να φαίνεται ότι έχει τον πρώτο λόγο μέσα στην οικογένεια. Επειδή ο άνδρας όσα χρόνια και να περάσουν είναι ένα παιδί, απλά θέλει να επιβεβαιώνει τα πρωτεία του και τη θέση υπεροχής. Αν μια γυναίκα του προσφέρει αυτή την παιδιάστικη επιθυμία του, το πιθανότερο είναι να τον έχει ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο. Μια συζήτηση για κάθε θέμα που να καταλήγει στο σύζυγο: «τι αποφασίζεις να κάνουμε;» συνήθως φέρνει αποτελέσματα αγαθά. Ενώ φράσεις του τύπου : «είσαι άχρηστος, κάθε φορά που σε ακούμε την παθαίνουμε», προφανώς θα φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Μεγάλο κεφάλαιο είναι τα ΘΕΛΩ των παιδιών μας, τα οποία σήμερα έχουν γίνει παράλογα. Παρανοϊκά. Στα βιβλία γλώσσας της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως τα παιδιά κάνουν μάθημα δύο φορές τουλάχιστον για τα δικαιώματά τους. Μία φορά μαθαίνουν και την διαμαρτυρία με συλλαλητήριο! Βεβαίως δεν γίνεται λόγος καθόλου για υποχρεώσεις ενός μαθητή, ενός ανήλικου. Μου προκάλεσε πολύ εντύπωση στην Αιρετική Ιταλία η στάση όλων των παιδιών έως και των εφήβων που έσπευδαν να παραχωρήσουν τη θέση τους στο λεωφορείο, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου αδιάφορα παρακολουθούν όχι ρασοφόρους αλλά και ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και βάρος χρόνων να τους ταλαιπωρεί χωρίς καθόλου να ξέρουν ότι είναι τυπική υποχρέωσή τους να σηκώνονται. Σήμερα που τα παιδιά είναι αποτέλεσμα ενός ανυπόφορου ΘΕΛΩ μαθαίνουν να είναι απαίδευτα και εγωκεντρικά.
Οι ταλαίπωροι γονείς ΘΕΛΟΥΝ οπωσδήποτε ένα παιδί. Θα κάνουν τα πάντα, θα δανειστούν μέχρι εξαχρειώσεως για να φτάσουν με την υποβοηθούμενη από ιατρικά μέσα αναπαραγωγή. Δεν τους ενδιαφέρουν εάν στο μεταξύ έχουν σκοτώσει πολλά έμβρυα στις προσπάθειες που γίνονται στα ιατρικά εργαστήρια. Δεν τους ενδιαφέρει μήτε το ΘΕΛΩ του Θεού. Μόνον το ΘΕΛΩ το δικό τους. Ένα αρρωστημένο ΘΕΛΩ, που στα προηγούμενα χρόνια μπορεί να έκανε 3,5 ή περισσότερες εκτρώσεις γιατί ΘΕΛΑΝΕ να κάνουν πράξη αναπαραγωγής χωρίς αναπαραγωγή και καταλήγουν τώρα με το στανιό να κάνουν αναπαραγωγή χωρίς πράξη αναπαραγωγής αλλά στο ψυχρό περιβάλλον ενός εργαστηρίου. Κι αυτό το άρρωστο και εκβιαστικό ΘΕΛΩ θα βγάλει ένα παιδί για το οποίο ο Θεός δεν ενέκρινε την μητρότητα ή την πατρότητα, δεν ήταν επιλογή Του. Τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο με το ζόρι συνήθως αντιμετωπίζονται από τους γονείς τους με διαπαιδαγώγηση ελλιπή. Η προσπάθειά τους να γίνουν γονείς τους κάνει υπερευαίσθητους. Και το παιδί μεγαλώνει με μια υπεροψία που είναι εντυπωσιακή.
Σε μένα που ο Θεός έδωσε να είμαι άτεκνος ως προς τη σάρκα με ξενίζει πάρα πολύ να ακούω τρίχρονα ή πεντάχρονα παιδάκια με τσιριχτές φωνές να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους γονείς τους: «Δε θέλω να κάτσω εδώ. Δε θέλω να φάω αυτό. Πάμε να φύγουμε. Τώρα». Και με εκβιασμούς και με φωνές οι ταλαίπωροι και ανειδίκευτοι παιδαγωγοί, οι γονείς, υποκύπτουν στα παιδιά τους όταν ακόμα αυτά είναι βρέφη. Αλήθεια, τι θα γίνει όταν γίνουν έφηβοι, που η κατάσταση θα είναι πολλαπλάσια δύσκολη;
Κι όταν χωρίσουν οι γονείς τότε τι θα γίνουν τα παιδιά; Ο κάθε γονιός θα θέλει να τα έχει με το μέρος του. Και θα τους χαρίζει ότι ΘΕΛΟΥΝ ενώ συνάμα θα κατηγορεί και τον άλλο γονέα δημιουργώντας τεράστια σύγχυση στο συναισθηματικό κόσμο των παιδιών. Και τα ΘΕΛΩ τους θα θεριέψουν και θα γίνουν τέρατα που θα καταφάνε τους συνανθρώπους τους, πολλές φορές δε και θα τους οδηγήσουν στην αυτοκαταστροφή.
Η λέξη ΘΕΛΩ μπορεί να αντικατασταθεί με μια παλιά λεξούλα πολύ πολύ ξεχασμένη. Χρησιμοποιούνταν παλιότερα εκτενώς, αλλά ο νεωτερισμός, ο χαρακτηρισμός της ως φασιστική την απέκλεισε από το σύγχρονο λεξιλόγιο. Το παιδί ΘΕΛΕΙ να ξενυχτήσει. Εγώ ΘΕΛΩ να κοιμηθεί. Όμως η αλήθεια είναι πως το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να κοιμηθεί. Η λέξη ΠΡΕΠΕΙ είναι η μόνη άξια και σοβαρή λέξη που οφείλουμε να έχουμε στο λεξιλόγιο μας αφού αναγνωρίσουμε τους νόμους που διέπουν έναν γάμο και την οικογενειακή ζωή. Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να σεβαστούμε τα πεθερικά, ΠΡΕΠΕΙ το σπίτι να είναι καθαρό και τακτοποιημένο, ΠΡΕΠΕΙ οι σύζυγοι να συζητάνε, ΠΡΕΠΕΙ ο άντρας να είναι τρυφερός, ΠΡΕΠΕΙ η γυναίκα να είναι θηλυκή, ΠΡΕΠΕΙ το παιδί να είναι υπάκουο. Αυτή η λέξη ΠΡΕΠΕΙ δίνει μια διάσταση στην Οικογένεια τέτοια που να υπάρχουν κανόνες. Δε χρειάζεται να συμφωνείς ή να διαφωνείς, να θέλεις ή να μη θέλεις να εφαρμόσεις όσα ο γάμος υπαγορεύει. Αφού επέλεξες να παντρευτείς, απλά ΠΡΕΠΕΙ. Αυτοί είναι οι όροι του παιχνιδιού το οποίο εσύ θέλησες να παίξεις. Όπως ΠΡΕΠΕΙ να μείνεις με έναν σύντροφο σε όλη σου τη ζωή είτε το θες είτε όχι. Ανεξάρτητα αν αυτό το πρόσωπο λες ότι δεν το αντέχεις, δεν το μπορείς, δεν γίνεται να είσαι με αυτό. Ότι το μισείς, το εχθρεύεσαι, το απεχθάνεσαι. Επέλεξες να το παντρευτείς. Τώρα δεν έχει γυρισμό. ΠΡΕΠΕΙ να μείνεις και να το πολεμήσεις σαν άλλος μάρτυρας και ομολογητής.
Τελικά η λέξη ΘΕΛΩ μου φαίνεται σα μια γεννήτρια προβλημάτων. Και πως να μην είναι αφού κρύβει το μεγαλύτερο από τα πάθη, το χειρότερο από τις δαιμονικές επιρροές: Τον Εγωισμό. Αυτό που θέλω είναι συνάρτηση όσων έμαθα, όσων εμπειριών έχω, όσων κατακτήσεων έχω κάνει στη ζωή μου. Κι από αυτά που έχω κατορθώσει δεν θέλω να μετακινηθώ. Συνήθως στα νεαρά ζευγάρια λέμε «λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος ας κάνετε υποχωρήσεις». Αυτό το λέμε για να χρυσώσουμε το χάπι, να κάνουμε πιο εύκολη τη συμβίωση. Αλλού, πιο οριστικά βρίσκεται η λύση.
Σύμφωνα με την Πατερική Παράδοση, κάθε θέλημα είναι δαιμονικό. Κάθε φορά που εκφράζεται η λέξη ΘΕΛΩ ειδικά μέσα σε ένα μοναστήρι οι μοναχοί τρομάζουν και θεωρούν ότι εισέβαλε ο ίδιος ο διάβολος για να ταράξει την ηρεμία τους. Κι είναι αλήθεια πως κάθε φορά που η επιθυμία γίνεται βούληση κι επίμονη απαίτηση, δηλαδή ΘΕΛΩ, τότε ο διάβολος βρίσκει ορθάνοιχτη την πύλη για να δημιουργήσει λογισμούς, συγκρούσεις, αντιλογία. Δεν θα μπορούσε στην ασκητική και φιλομόναχη Ορθοδοξία μας να είναι άλλη η λύση για κάθε διμερή σχέση, ενός Αφεντικού με τον υπάλληλό του, ενός Γέροντα με τον υποτακτικό του, μιας γειτόνισσας με την φίλη της, ενός άντρα με τη σύζυγό του. Ο αγώνας να ξεχαστεί η προσωπική μας επιθυμία είναι ο μοναδικός δρόμος να υπάρχει πνευματική ηρεμία και γιατί όχι και επινίκιο στεφάνι από τον Αγωνοθέτη Θεό. Όταν οι σύντροφοι αποφασίσουν ότι δεν ζουν για τα ΘΕΛΩ τους, «μη εαυτώ αρέσκειν αλλά το εταίρω» κατά τους λόγους του Αποστόλου Παύλου τότε η συμβίωση είναι αρμονική. Κι όταν καταπιέζεται κάτω το ΘΕΛΩ μας για το χατήρι του Χριστού τότε γιατί η ζωή μας να μην έχει πνευματική ανάταση, χάρη, ευλογία από Αυτόν;
Τα ΘΕΛΩ μας είναι ατελείωτα. Αναγνωρίζω ότι δεν κατάφερα με αυτήν την ομιλία να σας φωτίσω ή να σας πείσω. Είναι στάση ζωής να αλλάξει κανείς τόσο ριζικά ώστε να αποσιωπά την προσωπική του επιθυμία για την οικογενειακή αρμονία και πρόοδο. Γι αυτό και καταλήγω με ένα παράδειγμα από τον σύγχρονο γέροντα Πορφύριο που τόσα σοφά και αγιοπνευματικά αποφθέγματα μας άφησε. Μια κυρία αντιμετώπιζε πρόβλημα με το γιό της. Το παιδί στη εφηβεία είχε πέσει στα ναρκωτικά. Εδώ εμφανίζεται το ΘΕΛΩ της κυρίας αυτής. Το παιδί μου ΘΕΛΩ να γίνει καλά. Δεν ανέχομαι το παιδί μου που το ανέθρεψα να μη του λείπει τίποτα να έχει πρόβλημα τώρα! Και τι θα κάνουμε με τον κόσμο που γινόμαστε ρεζίλη κ.ο.κ. Ο Γέροντας την κοίταξε σοβαρός και της είπε: «σήκωσε τη φούστα σου να δω τα πόδια σου». Η κυρία ξαφνιάστηκε και βρήκε τολμηρή την απαίτηση του Γέροντα. Κι ο Γέροντας της εξήγησε: «Να δω αν τα γόνατά σου κόρη μου, αν είναι σκληρημένα από τις μετάνοιες και τις γονυκλισίες υπέρ του παιδιού σου», αφήνοντας την άναυδη.
Πραγματικά κι εγώ στο μοναστήρι μου κι ο καθένας στο γάμο του πρέπει να αφήσουμε το επάρατο ΘΕΛΩ. Η ωριμότητα των καταστάσεων, η εμπειρία με τα χρόνια θα μας οδηγήσουν  στην τέλεια προσευχή «γενοιθήτο το θέλημα Σου, όχι ως εγώ ΘΕΛΩ αλλά ως συ».

πηγή

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Τηλεόραση-γάμος- καλοπέραση- διαζύγιο




Η Κόλαση της Εικονικής Πραγματικότητας-κατά την ταπεινή μου άποψη- ευθύνεται για μεγάλο αριθμό ψυχολογικών προβλημάτων και διαζυγίων.
Ακολουθούν μερικές ακόμη σκέψεις περί γάμου, πρωτοδιατυπωμένες στα Νέα on line από τη Σαλογραία τον περασμένο Νοέμβρη...
.................................................................................

Εκτός από την οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών για τα διαζύγια φταίει ο σινεμάς και η τηλεόραση, πάντα βέβαια μέσα στο πλαίσιο της αναζήτησης ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗΣ!

Σχετικά πρόσφατα που παντρεύτηκε μια σοβαρή φίλη μου, όταν την ρώτησα πώς ήταν η πρώτη νύχτα του γάμου της
(μη στραβομουτσουνιάζετε μερικοί, οι γυναίκες μεταξύ μας παίρνουμε όλα τα θάρρητα...)
μού απάντησε με μια γκριμάτσα απογοήτευσης:

- ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!


Έμεινα άναυδη! (Κάγκελο εντελώς!)
Λοιπόν, όταν στα μυαλά σοβαρών κοριτσιών, η τηλεόραση, λειτουργεί σαν τέτοιο μέτρο σύγκρισης, από κει και μετά, για τις πιο χαζοχαρούμενες, η Κόλαση έχει αρχίσει...

Όταν αρχίζει η σύγκριση, η διάλυση ήδη έχει επέλθει...

Αλλά νομίζω ότι το αποκορύφωμα της κρίσης, έρχεται με την αναζήτηση ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗΣ.

Αυτός είναι ο ΜΕΓΑΣ Δαίμων του Δυτικού Κόσμου, σήμερα.


Οι μανάδες μας, τέτοιο δαίμονα δεν τον είχανε στο κεφάλι τους.

Γι αυτό και οι γάμοι αντέχανε.

Διότι ως γνωστόν, οι γ ά μ ο ι κρατιούνται ή δ ι α λ ύ ο ν τ α ι από τις γυναίκες
(είτε είναι αυτές σύζυγοι,είτε ερωμένες).

Οι άντρες είναι σ χ ε δ ό ν εκ φύσεως ανίκανοι να κρατήσουνε γάμο, εντάξει, δεν τους κακιώνουμε γι αυτό...


Το θέμα είναι πώς <<την παλεύουμε>> τη δουλειά οι γυναίκες...

Αυτά που ακούω πάντως και λένε οι ψυχολογοι σε κάτι εκπομπές σαν της αγαπητής κυρίας τάδε,μου φαίνονται απίστευτες αφέλειες,κατάλληλες μόνο για ευρεία λαική κατανάλωση...

Φίλτατοι, μέσα από την καλοπέραση, κανείς δεν γίνεται καλύτερος.

Έχετε δει αθλητή, να καλοπερνάει μέχρι να ανεβεί στο βάθρο του Ολυμπιονίκη;

Έχετε δει χορεύτρια μπαλέτου,τι ζόρια τραβάει με ατέλειωτες ώρες προπόνησης- και πείνας, κάθε μέρα, επί χρόνια, μέχρι να χορέψει ανάερα τη Λίμνη των Κύκνων;

Έχετε δει τον οποιονδήποτε επιτυχημένο, οπουδήποτε, να μην έχει κουραστεί χρόνια και χρόνια είτε για να κατακτήσει στόχους είτε για να τους διατηρήσει;

Γιατί θέλετε γάμους, γεμάτους απο ροζ συννεφάκια, υπέροχα καθαριστικά και χαμόγελα αστραφτερά της νοικοκυράς που την έκανε τόσο ευτυχισμένη αυτή η υπέροχη ζύμη;

Ο γάμος είναι ζοριλίκι, είναι σκληρό και ισόβιο φανταριλίκι, στο όνομα της προσφοράς και της αγάπης, και το μεγαλύτερο βάρος, ΠΑΝΤΟΤΕ θα πέφτει στους ώμους της γυναίκας, γιατί αυτή έχει την πλουσιότερη συναισθηματική φύση σε σχέση με το σύζυγο...

Ναι! Οι καημένοι οι άντρες, εκτός ελαχίστων-μετρημένων στα δάχτυλα- φωτεινών εξαιρέσεων, είναι συναισθηματικά μπούφοι!

Ο Πώλ Ευδοκίμωφ, γράφει ότι στον Παράδεισο, ο διάβολος δεν πλησίασε πρώτο τον Αδάμ, πλησίασε πρώτη την Εύα, επειδή ήξερε ότι αν ρίξει την Εύα, η πτώση του Αδάμ,ήταν ήδη τετελεσμένη...

Η σημερινή έπαρση των γυναικών, να θέλουν να ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους- ειδικά τους γιους- που τους χρησιμοποιούν σαν τα συναισθηματικά υποκατάστατα του αντρός που τους λείπει σε πάμπολλες περιπτώσεις- μόνο δυστυχία για τις ψυχές των παιδιών ετοιμάζει, επειδή η ανθρώπινη φύση, βρίσκεται σε αρμονία , όταν λαμβάνει συνεχώς τροφοδοσία και από τους δυο γονείς , τους ευρισκόμενους σε ισόβια προσπάθεια αγάπης, επειδή χρειάζεται και προσπάθεια η αγάπη κάποιες ώρες, και εκεί σώζουν οι as if συμπεριφορές που σοφά, λέει και ο π. Βασίλειος Θερμός, ο παιδοψυχίατρος.

Η Γαλλίδα ψυχαναλύτρια Φρανσουάζ Ντολτό, σημειώνει κάπου ότι το σχήμα του κόσμου προάγεται Τριαδικά: - Πατέρας, Μητέρα, Παιδί (σε μία ευλογημένη ενότητα).
Χωρίς αυτήν την Αγία Τριάδα, ματαίως, κοπιώμεν...και ατέρμονη εργασία θα βρίσκουν οι καημένοι οι ψυχοθεραπευτές που θα λύνουν -δήθεν- εδώ ένα πρόβλημα, και δέκα θα ξεπετιούνται απο την άλλη πλευρά, επειδή η ανθρώπινη ψυχή είναι σαν τη Λερναία Ύδρα, αν δεν οριοθετηθεί μέσα σε πολύ συγκεκριμένα ηθικά-πνευματικά πλαίσια η ζωή της.

Αν δεν μπούν όρια (και η παιδεία η προάγουσα την ελεύθερη σκέψη και πράξη, σκοπίμως καταργεί τα όρια διότι από αυτό κάποιοι έχουν κέρδη τεράστια)


η χαοτική συμπεριφορά, όλων των ανθρώπων και όλων των οικογενειών, όσο θα περνάει ο καιρός, στο Δυτικό κόσμο, όλο και θα κραταιούται, με συχνά, απίστευτα τραγικές κορυφώσεις...



πηγή

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Η αμοιβαία εκδήλωση στοργής είναι αναγκαίο στοιχείο της συζυγικής αγάπης

Η αμοιβαία εκδήλωση στοργής είναι αναγκαίο στοιχείο της συζυγικής αγάπης. Η αγάπη φανερώνεται με την τρυφερότητα, την ευγένεια, το ενδιαφέρον. Η αγάπη εκφράζεται με λόγια.
    Οι λέξεις είναι η τροφή των συναισθημάτων, ζωντανεύουν την αγάπη. Στα απλά καθημερινά πράγματα βρίσκεται συχνά το μυστικό της ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής. Δυστυχώς τα ξέχασαν αυτά σήμερα οι σύζυγοι. Ξεχνούν να εκφράσουν την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους για τα χαρίσματα, τις ικανότητες, τις προσπάθειες, τις επιτυχίες που κάνει ο καθένας στον τομέα του, ακόμη και ένα κομπλιμέντο για την εμφάνιση και το καθημερινό ντύσιμο, το καλομαγειρεμένο φαγητό.
    Η γυναίκα ακτινοβολεί, αυξάνει το φιλότιμό της όταν νιώθει ότι την αγαπούν. Το ίδιο συμβαίνει και στους άνδρες. Σ' αυτούς αυξάνεται η καλή αυτοπεποίθηση. Η αγάπη συντηρείται με την επινόηση τρόπων εκδήλωσεώς της. Η ικανοποίηση των ιδιαιτέρων επιθυμιών και η ανοχή των αδυναμιών του άλλου βοηθούν την συνοχή των συζύγων.
   Ο άγιος Χρυσόστομος με τον τονισμό της αγάπης λέει στην ουσία ότι οι σύζυγοι πρέπει να μάθουν να συγχωρούν και να ανέχονται. Ο πιο ώριμος από τους δυό πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα.
Μέσα στον γάμο δεν έχει σημασία ποιός έκανε ένα λάθος η γιατί το έκανε.    Εκείνο που είναι ζητούμενο, είναι ποιός είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να διορθωθεί η κατάσταση. «Να ανεχόμαστε, λέει ο άγιος, ο ένας τον άλλο με αγάπη. Πως είναι δυνατόν να ανέχεσαι αν είσαι οργίλος και κακόγλωσσος; Πες τον τρόπο: Με αγάπη.
Αν δεν ανέχεσαι τον πλησίον, πως θα σε ανεχθεί ο Θεός; Αν συ δεν υποφέρεις αυτόν που είναι σύνδουλος σου, πως θα σε ανεχθεί εσένα ο Κύριος»;

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ



Βλέπουμε ένα νιόπαντρο ζευγάρι πολύ ερωτευμένο που όμως του λείπει η οικονομική άνεση για να ολοκληρώσει την ευτυχία του. Μια μέρα χτυπά η πόρτα και ένας αλλόκοτος άντρας τους προσφέρει ένα κουτί που έχει επάνω ένα κόκκινο κουμπί.

-Αν πατήσετε αυτό το κουμπί, λέει ο άντρας, θα γίνετε πολύ πλούσιοι και κάποιος που δε γνωρίζετε θα χάσει τη ζωή του.

Ο άντρας φεύγει κι αφήνει πίσω του το ζευγάρι προβληματισμένο.

Μια ολόκληρη εβδομάδα παλεύουν με τη φτώχεια τους και την απόφαση να πατήσουν το κουμπί όταν η γυναίκα προτείνει να το πατήσουν!

-Έτσι κι αλλιώς αυτός που θα πεθάνει, δεν είναι κάποιος που ξέρουμε. Τι μας νοιάζει λοιπόν;
Ο άνδρας συμφωνεί και πατούν μαζί το κουμπί.

Την άλλη μέρα στο κατώφλι του σπιτιού τους εμφανίζεται ξανά ο αλλόκοτος άνδρας που ήρθε να πάρει πίσω το κουτί και να τους γεμίσει με πλούτη.

-Δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να ανησυχήσετε για χρήματα. Δώστε μου τώρα το κουτί. Πρέπει να το παραδώσω σε κάποιον...που δε γνωρίζετε..


πηγή

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Γονιμότητα: Προφυλάξτε τη γονιμότητά σας

Για τον άντρα:


Ενημερωθείτε από τους γονείς σας σχετικά με πιθανά προβλήματα καθόδου των όρχεων κατά την παιδική σας ηλικία.


Ρωτήστε τους γονείς σας αν κάνατε εμβόλιο για φυματίωση και παρωτίτιδα. Θυμηθείτε ότι οι αρρώστιες αυτές μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα γονιμότητας.


Κλιματολογικές συνθήκες, όπως πολύ θερμό και υγρό κλίμα, μεγάλο υψόμετρο, είναι δυνατό να επηρεάσουν τη γονιμότητά σας.


Χτυπήματα στα γεννητικά σας όργανα μπορεί να έχουν δυσάρεστες μελλοντικές επιπτώσεις στη λειτουργία των όρχεων. Φλεγμονές των γεννητικών σας οργάνων εκθέτουν σε μεγάλο κίνδυνο τη γονιμότητά σας. Προσπαθήστε να τις αποφύγετε ή τουλάχιστο να τις θεραπεύσετε έγκαιρα και σωστά. Πολλές φλεγμονές είναι τελείως αθόρυβες στην εξέλιξή τους.

Ασχοληθείτε συστηματικά με την καθαριότητα των γεννητικών σας οργάνων.


Αποφύγετε τις «υπερβολές» στο σεξ. Η άριστη σεξουαλική απόδοση δε σημαίνει υποχρεωτικά και άριστη γονιμότητα. Ο κανονικός ρυθμός επαφών προστατεύει τη γονιμότητά σας.


Αποφεύγετε την υπερβολική λήψη βάρους. Η παχυσαρκία συνδέεται με ορισμένα προβλήματα γονιμότητας.


Αποφεύγετε το πολύ κάπνισμα, τα πολλά οινοπνευματώδη ποτά και θυμηθείτε ότι τα παραισθησιογόνα και τα ναρκωτικά έχουν καταστρεπτικές επιδράσεις στη γονιμότητα και το σεξ.


Αν χρειάζεται να πάρετε φάρμακα για πολύ καιρό, ενημερωθείτε για το αν επιδρούν δυσμενώς στη γονιμότητά σας.


Αποφεύγετε το άγχος, το στρες και την υπερβολική κούραση. Μερικά άτομα βρίσκονται σε μόνιμη μικρή υπερκόπωση χωρίς να το καταλαβαίνουν.


Ενημερωθείτε για τις πιθανές επιπτώσεις του περιβάλλοντός σας στη γονιμότητά σας (μόλυνση της ατμόσφαιρας, ακτινοβολία, τοξικά αέρια).


Αποφεύγετε τα πολύ στενά εσώρουχα και παντελόνια. Πιέζουν και κακοποιούν τους όρχεις.

Μην παίρνετε φάρμακα χωρίς λόγο. Η προληπτική λήψη φαρμάκων δεν οδηγεί σε καλύτερη υγεία.
Αν η ελάττωση της γονιμότητας στον άντρα γίνεται σε σχετικά προχωρημένη ηλικία, θυμηθείτε ότι οι θεραπείες προβλημάτων γονιμότητας αποδίδουν καλύτερα στους νέους.

Προγραμματίστε την οικογένειά σας πριν από την τέταρτη δεκαετία της ζωής σας, ιδιαίτερα αν η σύζυγος σας έχει την ίδια ηλικία με εσάς.


Για τη γυναίκα:


Μην προσπαθείτε να αποδείξετε τη γονιμότητά σας, αν δεν επιθυμείτε να κάνετε παιδί. Μια έκτρωση δεν αποτελεί τεκμήριο μελλοντικής γονιμότητας.


Η καθαριότητα των γεννητικών σας οργάνων δεν είναι γυναικεία φιλαρέσκεια, αλλά βασικός κανόνας υγιεινής.


Η έκτρωση αποτελεί πάντα θανάσιμο κίνδυνο για τη γονιμότητά σας, όσο καλά και αν γίνεται.


Εγχειρήσεις στην κοιλιά, ακόμα και μια απλή σκωληκοειδεκτομή, μπορούν να επηρεάσουν τη γονιμότητά σας.


Ενημερωθείτε για τις μεθόδους αντισύλληψης από ειδικό γιατρό και όχι από τις φίλες σας.


Ανωμαλίες στην περίοδο μπορεί να συνδυάζονται με κακή γονιμότητα.


Η παχυσαρκία έχει αρνητική επίδραση στη λειτουργία των ωοθηκών σας. Το ίδιο και η απότομη απώλεια βάρους.


Οι έντονες συγκινήσεις και απογοητεύσεις επιδρούν αρνητικά στη γονιμότητά σας, επηρεάζοντας την ωορρηξία σας.


Αποφεύγετε τη χωρίς λόγο λήψη φαρμάκων.


Αποφεύγετε τη συχνή αλλαγή σεξουαλικού συντρόφου.


Θυμηθείτε ότι τα παραισθησιογόνα και τα ναρκωτικά έχουν καταστρεπτικές επιδράσεις στη γονιμότητα και το σεξ.


Αποφεύγετε τις πολλές υστεροσαλπιγγογραφίες και άλλες ακτινογραφίες στην κοιλιά. Οι ωοθήκες σας είναι ευαίσθητες στην ακτινοβολία.


Απευθυνθείτε γρήγορα στο γυναικολόγο σας για κάθε ενόχληση στον κόλπο σας.


Διερευνήστε γρήγορα κάθε περίεργο πόνο στην κοιλιά. Η σαλπιγγίτιδα αποτελεί κίνδυνο για τη γονιμότητά σας.


Μην παραμένετε πολλές ώρες με βρεγμένο μαγιό, ιδιαίτερα αν είχατε στο παρελθόν γυναικολογικά προβλήματα.


Θυμηθείτε ότι η γονιμότητά σας ελαττώνεται μετά τα τριάντα σας χρόνια. Μετά τα σαράντα σας δε μπορεί παρά να έχετε το 10% της γονιμότητάς σας των είκοσι χρόνων σας.


Αν έχετε περάσει τα τριάντα, αποφύγετε έναν πολύ πιο ώριμο στα χρόνια άντρα, αν αποκλειστικός σκοπός του γάμου σας είναι να κάνετε παιδιά.



Το κείμενο επιμελήθηκε και υπογράφει ο Δρ. ΘΑΝΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ MD(London) MRCOG FHEA
Μαιευτήρας Χειρ. Γυναικολόγος
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Λονδίνου

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Πότε οι διαπληκτισμοί και οι αλληλοκατηγορίες κάνουν καλό στο γάμο


Αν και δεν υπάρχει μαγική φόρμουλα για έναν επιτυχημένο γάμο η επιστήμη και η κοινή λογική θα συμφωνούσαν ότι η θετική στάση προς το σύντροφό μας είναι ευεργετική για το γάμο. Ωστόσο ένας ψυχολόγος προτείνει ότι για ορισμένα ζευγάρια οι αρνητικές σκέψεις και συμπεριφορές μπορεί να έχουν στην πραγματικότητα καλύτερα αποτελέσματα μακροπρόθεσμα.

Για τα ζευγάρια που βιώνουν συχνά, σοβαρά προβλήματα στη σχέση τους, η αρνητική συμπεριφορά, όπως οι επιπλήξεις από το σύζυγό τους, η προσπάθεια των δύο συζύγων να αλλάξει ο ένας τον άλλο και η έλλειψη συγχώρεσης, φαίνεται να είναι η καλύτερη συνταγή για να είναι ένας γάμος ευτυχισμένος.

Οι συμβουλές αυτές φαίνονται αντιφατικές αλλά ο James McNulty, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Tennessee, υποστηρίζει πως ό, τι λειτουργεί στα ευτυχισμένα ζευγάρια μπορεί να μη λειτουργεί στα ζευγάρια με περισσότερα προβλήματα.

«Τα ευτυχισμένα ζευγάρια συμπεριφέρονται με συγκεκριμένους τρόπους και σκέφτονται πιο θετικά, αλλά αυτό ενδέχεται να μην δημιουργεί την ευτυχία τους κατ 'ανάγκη, μπορεί να αντανακλά μόνο την ευτυχία τους», δήλωσε ο McNulty. «Γιατί όταν τα δυστυχισμένα ζευγάρια συμπεριφέρονται και σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, με την πάροδο του χρόνου η κατάσταση στην πραγματικότητα φαίνεται να επιδεινώνεται».

Η έρευνα δείχνει ότι όταν οι ειδικοί ενθαρρύνουν τα ζευγάρια με σοβαρά προβλήματα να είναι πιο επικριτικοί ο ένας με τον το άλλο τα αποτελέσματα είναι ευεργετικά.

Μεγάλες προσδοκίες

Η θεωρία του McNulty βασίζεται σε τέσσερις μελέτες που πραγματοποιήθηκαν κατά την τελευταία δεκαετία.

Στην πρώτη τα 82 νιόπαντρα ζευγάρια κλήθηκαν να αναφέρουν οκτώ φορές κατά τη διάρκεια τεσσάρων ετών πόσο ικανοποιημένα ήταν με το γάμο τους.

Σε όλα τα ζευγάρια είχε ζητηθεί, στις αρχές του γάμου τους, να δηλώσουν αν περιμένουν ότι θα δυναμώσει η σχέση τους ή ότι θα αντιμετωπίσουν προβλήματα στην πορεία.

Τα αποτελέσματα, που δημοσιεύθηκαν το 2004, έδειξαν ότι οι θετικές προσδοκίες για τη σχέση βοήθησαν μόνο όταν ικανοποιήθηκαν αυτές οι προσδοκίες, δήλωσε ο McNulty. Τα ζευγάρια με περισσότερα προβλήματα ήταν καλύτερα αν είχαν εκφράσει την πεποίθηση ότι θα συναντήσουν εμπόδια.

«Θέλω να πιστεύω ότι για αυτή την περίπτωση, ισχύει ό, τι και για ένα φοιτητή», ανέφερε ο McNulty. «Μερικοί φοιτητές είναι σε θέση να πάρουν Α, κάποιοι μπορούν να πετύχουν το Β ή Γ. Αν ένας φοιτητής απλά δεν έχει τα προσόντα για να πάρει Α, πιθανώς θα απογοητευτεί, εφόσον πάντα περιμένει να πάρει Α. Έτσι θα κάνει καλύτερα να περιμένει Β ή Γ».

Ευθύνη και συγχώρεση

Ο McNulty και οι συνεργάτες του εξέτασαν επίσης αν οι άνθρωποι είχαν την τάση να θεωρούν τους συντρόφους τους υπόλογους για την αρνητική τους συμπεριφορά ή αν τους συγχωρούσαν, αποδίδοντας τη συμπεριφορά τους σε κάτι έξω από τον έλεγχό τους. (Για παράδειγμα: αν ο σύντροφός σας σας αγνοεί, φταίει γι’ αυτό ο ίδιος ή ευθύνεται κάποιος εξωτερικός παράγοντας, όπως ο τεράστιος φόρτος εργασίας;)

Χρησιμοποιώντας στοιχεία από την προηγούμενη μελέτη και από μια δεύτερη μελέτη που έγινε σε 169 ζευγάρια και δημοσιεύθηκε το 2008, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, μεταξύ των ζευγαριών με λιγότερα προβλήματα, όσα ήταν πιο ικανοποιημένα με το γάμο τους, συνήθως αντιμετώπισαν τις αρνητικές συμπεριφορές του συντρόφου τους ως κάτι εκτός του ελέγχου του. Μεταξύ των ζευγαριών με περισσότερα προβλήματα, αυτά με τη μεγαλύτερη συζυγική ικανοποίηση κατηγόρησαν ευθέως τον σύζυγό τους για τις κακές πράξεις του.

«Αν ο σύντροφός σας κατά μέσο όρο σπάνια έχει αρνητική συμπεριφορά, εφόσον δεν έχετε πάρα πολλά προβλήματα, τότε είναι καλύτερο να του αναγνωρίσετε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας», δήλωσε ο McNulty. «Ακόμα και αν ο σύντροφός σας υπάρχει λόγος να θεωρηθεί υπεύθυνος για ένα συγκεκριμένο συμβάν, εφόσον αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά, είναι καλύτερο να μην ‘’κολλήσετε’’ με το γεγονός αυτό και να δείτε την καλή του πλευρά».

Αλλά, πρόσθεσε, «αν έχετε έναν σύντροφο που δημιουργεί συνεχώς προβλήματα, έχει προβλήματα εκτός της σχέσης και μέσα στην σχέση, και μάλιστα σοβαρά προβλήματα, τότε τα πράγματα αλλάζουν».

Επίλυση προβλημάτων

Σε μια άλλη μελέτη εξετάστηκε πώς ο τρόπος επίλυσης των προβλημάτων συμπεριφοράς των ζευγαριών συνδέεται με την ποιότητα του γάμου τους. Όταν συζητάνε για ένα πρόβλημα ρίχνουν ευθύνες ή απορρίπτουν το σύντροφό τους ή ζητούν από αυτόν να αλλάξει και η συγκεκριμένη στάση τελικά βοηθάει ή βλάπτει το γάμο τους;

Στη μελέτη συμμετείχαν 72 νιόπαντρα ζευγάρια που ανέφεραν την ικανοποίησή τους από το γάμο τους οκτώ φορές σε διάστημα πέντε ετών και 135 νεόνυμφοι, που ανέφεραν την ικανοποίησή τους από το γάμο τους τρεις φορές μέσα σε ένα χρόνο.

«Τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα βελτίωσαν τη σχέση τους όταν η συμπεριφορά τους ήταν ελαφρώς πιο αρνητική», τόνισε ο McNulty.

Αλλά γιατί τέτοια εριστική συμπεριφορά να είναι επωφελής;

«Υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η αρνητική συμπεριφορά παροτρύνει τους συντρόφους να αλλάξουν για να αποφευχθεί η κακή συμπεριφορά στο μέλλον», διευκρίνισε ο McNulty.

«Το μειονέκτημα είναι προφανώς ότι δεν κάνει τα ζευγάρια να νιώθουν καλά τη στιγμή που συμβαίνει κάτι τέτοιο», πρόσθεσε. «Μπορεί όμως να τους δώσει κίνητρα να προσπαθήσουν να δυναμώσουν τη σχέση τους με την πάροδο του χρόνου».

Μελλοντικές προοπτικές

Αυτές οι μελέτες υποδεικνύουν ότι οι ειδικοί δεν θα πρέπει αναγκαστικά να βλέπουν τα ευτυχισμένα ζευγάρια ως υπόδειγμα για το πώς να βοηθήσουν τα ζευγάρια που έχουν περισσότερα προβλήματα. Τα αποτελέσματα μπορούν επίσης να εξηγήσουν γιατί η θεραπεία φαίνεται να είναι λιγότερο αποτελεσματική για τα ζευγάρια με τα σοβαρότερα προβλήματα.

«Πρέπει να επανεξετάσουμε το ρόλο της θετικής στάσης στις σχέσεις», υπογράμμισε ο McNulty. «Είναι πιθανό να μπορεί να ωφελήσει μόνο ορισμένα ζευγάρια, και, το σημαντικότερο, στην πραγματικότητα να μπορεί να βλάψει άλλα ζευγάρια».

Χρειάζεται περαιτέρω έρευνα προκειμένου να εξεταστούν τα αποτελέσματα των θεραπειών, που ενθαρρύνουν τα ζευγάρια να είναι περισσότερο αρνητικά και επικριτικά στη μεταξύ τους σχέση, για να μπορέσουν κάποια στιγμή να τεθούν σε κλινική εφαρμογή σύμφωνα με τον McNulty.

Η ανασκόπηση των μελετών του McNulty δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιουνίου του περιοδικού Current Directions in Psychological Science (Τρέχουσες Κατευθύνσεις στην Ψυχολογική Επιστήμη).

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΟΧΙ για «ψύλλου πήδημα»…ΔΙΑΖΥΓΙΟ! (Αληθινή ιστορία)

ΝΙΚΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΗΣ!

… Πέρασε μεγάλα βάσανα η φρόνιμη και πιστή κυρία Ευθυμία, που παντρεύτηκε έναν άνδρα πολύ δύστροπο και της έκανε τη ζωή αληθινό μαρτύριο.

Ο κ. Αριστοτέλης είχε βέβαια και τα καλά του. ‘Ήταν όμως πολύ ακαλλιέργητος, τραχύς, διαποτισμένος από το κοσμικό πνεύμα και βάναυσος προς τη γυναίκα του. Ωστόσο στο βάθος της ψυχής του κάποια μυστική σπίθα πίστεως υπήρχε, κατάλοιπο από τη Χάρη του Βαπτίσματος του. Ήταν όμως σκεπασμένη κάτω από τις στάχτες των αμαρτιών του. Γι’ αυτό δεν φαινόταν κανένα σημάδι της, αφού άλλωστε δεν είχε καμιά σχέση με την Εκκλησία. Αλλά και τη συζυγική πιστότητα προς τη σύζυγο του δεν την τιμούσε, αλλά την πρόδιδε αρκετές φορές. Επόμενο ήταν προς τη σύζυγο του να φέρεται σκληρά, μέχρι και να τη δέρνει άδικα…

Όσο κακός όμως ήταν εκείνος, τόσο καλή ήταν η γυναίκα του. Ήταν ένα πρόβατο δίπλα σ’ ένα λύκο. Κι όμως δεν απόκαμνε, είχε μεγάλη υπομονή. Δεν φώναζε, αλλ’ ούτε και ή καρδιά της έσταζε μίσος. Βέβαια, το δάκρυ της ήταν καυτό ποτάμι πολλές φορές και το κλάμα της βουβό. Ωστόσο ποτέ δεν κατηγορούσε τον άνδρα της στα τέσσερα παιδιά τους, ούτε και τον διαπόμπευε κι έκανε κάτι για να τον μειώσει στη συνείδηση τους. Αγαπούσε την οικογένεια της περισσότερο από τον εαυτό της και γι’ αυτό υπόμενε και σιωπούσε. Θυσιαζόταν η ίδια, για να μη διαλυθεί η οικογένεια της και μείνουν ζωντόρφανα και δυστυχισμένα τα παιδιά της. Αλλά και κείνα, που την έβλεπαν αδικημένη, τη λυπόντουσαν και την αγαπούσαν περισσότερο, καθώς μάλιστα η μαρτυρική μητέρα τους ήταν ήπια και στοργική. Και ήταν ήρεμη, γιατί σιγόκαιγε στην καρδιά της η πίστη και η ελπίδα στον Εσταυρωμένο Χριστό…

Ξαφνικά όμως έγινε κάτι το αναπάντεχο. Ο μεγάλος κάβουρας, ο καρκίνος, αιχμαλώτισε τον καημένο τον κ. Αριστοτέλη. Τον έσυρε και τον έκλεισε στο μεγάλο Νοσοκομείο της Πελοποννήσου. Αιχμάλωτος πλέον δεν μπορούσε να δραπετεύσει. Βέβαια, και εκεί δεν ξέχασε τον παλαιό εαυτό του. Τους αναστάτωνε όλους. Η γυναίκα του δίπλα του ήσυχη, αλλά και φοβισμένη τον υπηρετούσε, ενώ το νοσηλευτικό προσωπικό προσπαθούσε να τον δαμάσει. Και σιγά-σιγά, μια και βοηθούσε και η ασθένεια, το «θηρίο» δαμαζόταν. Έτσι, αυτός που τις πρώτες μέρες φερόταν αγέρωχα και περιφρονητικά, μάλιστα στον τόσο ευσυνείδητο και επιμελή Ιερέα-Εφημέριο του Νοσοκομείου, ο οποίος τακτικά τον επισκεπτόταν, κάποτε λύγισε. Ήρθε στα λογικά του και με σοβαρότητα του είπε μια μέρα:

- Παππούλη, αύριο στις 8 η ώρα το βράδι, σε παρακαλώ να είσαι εδώ. θα είναι και τα τέσσερα παιδιά μου καεί η γυναίκα μου. Σε θέλω για κάτι σοβαρό.

Ο Ιερέας δέχθηκε ευχαρίστως την απρόσμενη πρόσκληση και έστειλε μια σύντομη ολόθερμη ευχή στον Ουρανό: «Θεέ μου, λυπήσου τον και ελέησε τον». Την άλλη μέρα και την ορισμένη ώρα γύρω από το κρεβάτι του αρρώστου τα τέσσερα παιδιά του, η γυναίκα του και ο Ιερέας ήσαν έτοιμοι ν’ ακούσουν αυτό που είχε να πει ο άρρωστος αρχηγός της οικογένειας.

-Παιδιά μου, μπροστά σας και μπροστά στον Παππούλη θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο, ένα θερμό «συγγνώμη» από τη μητέρα σας, είπε αργά και σταθερά. Και συνέχισε:

-Γνωρίζετε πολύ καλά τί έχει περάσει μαζί μου. Λυπάμαι βαθιά για όλα όσα της έχω κάμει. Μπροστά στον Παππούλη και το Θεό και ενώπιον σας την παρακαλώ να με συγχώρεση. Ευθυμία, με συγχωρείς;

Η γυναίκα έβαλε τα κλάματα. Τον είχε ήδη συγχωρήσει.

-Έλα εδώ, της λέει. Της παίρνει το χέρι. και το φιλά. Και συνέχισε.

-Παιδιά μου, να την προσέχεστε σαν τα μάτια σας. Και όση χαρά δεν της έδωσα ε¬γώ, να της την δώσετε εσείς. Αυτή είναι ή τελευταία μου επιθυμία.

Δέν τους ζήτησε τίποτε αλλο. Πρόσθεσε όμως•

-Αχ, αυτή η μητέρα σας. Είναι ο ήλιος της ζωής του σπιτιού μας!

Μετά παρακάλεσε τον Ιερέα να μείνει να τον εξομολογήσει. Και εξομολογήθηκε μιας ολόκληρης ζωής τις αμαρτίες και δέχθηκε τη συγχωρητική Ευχή. Πόσο ηρέμησε, πόσο ησύχασε! Ελευθερώθηκε από το σιδερένιο κλουβί της κακίας του. Ο λύκος έγινε αρνί.

Την άλλη μέρα το πρωί, συμμετέχοντας στην Ευχή «…ως ο ληστής ομολογώ Σοι• μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου», κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον»!

Σε λίγες μέρες αναχώρησε έτοιμος πλέον για την άλλη Ζωή. Το άριστο τέλος του κ. Αριστοτέλη ήταν θρίαμβος της αρετής της συζύγου του.

(Από το Περιοδικό «Ο Σωτήρ» Μάρτιος 2010 σελ. 119-120)



πηγή

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Χωρίζουμε…


Του Ιάκωβου Ποθητού.

Πόσο δυνατοί είμαστε για να κρατήσουμε σταθερό το δεσμό μας; Πόσο δυνατοί είμαστε για να κρατήσουμε στέρεο το σπιτικό μας; Πόσο ταπεινόφρονες είμαστε για να αντέξουμε ένα σφάλμα, μια προσβολή, του συντρόφου μας;

Χωρίζουμε…

Η λέξη που έχει εισβάλει μέσα στην κοινωνία μας και χρησιμοποιείται αλόγιστα από άνδρες και γυναίκες είτε σαν προειδοποίηση, σαν απειλή προς τον σύντροφο όταν αυτός αθετεί ή δεν πραγματοποιεί υποσχέσεις είτε από όσους δεν αντέχουν το βάρος ενός μεγάλου οικογενειακού προβλήματος και βρίσκουν στον χωρισμό την εξιλέωση, τον εξαγνισμό και τα λάθη τους.

Χωρίζουμε…

Αξίζει να εξετάσουμε μερικές πτυχές αυτού του προβλήματος που εξαπλώνεται συνεχώς με σταθερούς ρυθμούς στην κοινωνία μας και να δούμε τι οδήγησε ή τι εμπόδισε ένα ζευγάρι να διαλύσει τις σχέσεις του, το σπίτι του.

Σήμερα τα περισσότερα ζευγάρια δεν αναζητούν την τελείωση, την ολοκλήρωση, μέσω του συντρόφου που επέλεξαν για να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους, αλλά μέσα από την επαγγελματική επιτυχία, την κοινωνική καταξίωση. Οι τίτλοι του πετυχημένου πατέρα, της άριστης μάνας είναι πλέον ασήμαντοι μπροστά στους τίτλους που προσφέρει απλόχερα, η καταναλωτική κοινωνία στους ανθρώπους-μέλη της.

Η οικογενειακή ευτυχία δεν είναι αυτό που το ζευγάρι θέλει να διασφαλίσει, να διαφυλάξει αλλά η επιτυχία στην επαγγελματική εξέλιξη κι η ενεργός συμμετοχή στις εκδηλώσεις κάθε είδους που δίνουν στιγμιαίες χαρές.

Η ανασφάλεια που υπάρχει ανάμεσα στα νέα ζευγάρια, τόσο για το πραγματικό ενδιαφέρον του συντρόφου, όσο και για την οικονομική αστάθεια, δημιουργεί σιγά αλλά σταθερά πληγές στον ψυχικό τους κόσμο, δυναμιτίζει το νευρικό τους σύστημα μέχρι που αυτό καταρρέει. Η έλλειψη υγιούς ψυχικής επαφής, η επιθυμία υλοποίησης ονείρων, η συσχέτιση της ζωής των άλλων με την δική τους, κάνει τα νέα ζευγάρια αλλά και τα παλαιότερα να πουν σχετικά εύκολα και χωρίς επίγνωση των συνεπειών της πράξης τους, την λέξη “χωρίζουμε…”.

Το να χωρίσει κάποιος από τον σύντροφο του, είνι το πλέον εύκολο. Η φυγή, η λιποταξία από την μάχη, τον αγώνα, δεν είναι γνώρισμα των ανδρείων, των ανθρώπων που έχουν αρετή και γενναιότητα. Όποιος έχει ψυχικές δυνάμεις σφυρηλατημένες από την αληθινή αγάπη, την αυτοθυσία, την ταπείνωση, όποιος έχει θέσει τον εαυτό του υπηρέτη των άλλων και κατά συνέπεια και του συντρόφου του, θα αντέξει τα κτυπήματα της ζωής, δεν θα λυγίσει μπροστά στις δυσκολίες.

Θα έχει την πίστη, την θέληση να τις ξεπεράσει, θέλοντας όχι να στεφθεί νικητής και να πανηγυρίσει αλλά για να δώσει στην αγάπη του, στον σύντροφό του, την δυνατότητα να ζήσει καλύτερα.

Χωρίζουμε…

Πώς μπορεί κάποιος να αποχωρισθεί αυτόν που αγαπά; Ή μήπως δεν τον αγαπούσε ποτέ αλλά απλά ένιωθε μια ερωτική έλξη;

Η μάνα πονά όταν αποχωρίζεται το παιδί της, ο πατέρας δακρύζει κρυφά όταν βλέπει το σπίτι να αδειάζει από τα παιδιά που μεγάλωσε. Γνωρίζουν οι γονείς ότι ο φυσικός προορισμός των παιδιών τους είναι ο γάμος, η δημιουργία της δικής τους οικογένειας. Κι όμως, παρ’ ότι αυτοί οι γονείς το ξέρουν από την στιγμή που το παιδί τους έρχεται στον κόσμο, το μεγαλώνουν δίνοντάς του εφόδια γι’ αυτόν τον σκοπό, μόλις έρθει η ώρα να φύγει, να παντρευτεί, θλίβονται. Η αγάπη τους εμποδίζει να νιώσουν τη μεγάλη χαρά που δίνει αυτή η στιγμή.

Αυτός που λέει την λέξη “χωρίζω” με ευκολία και δεν νοιώθει να του λείπει το ταίρι του, ποτέ δεν αγάπησε. Αυτός που αμέσως μετά τον χωρισμό δημιουργεί νέο δεσμό – ή είχε προηγουμένως δημιουργήσει – ποτέ δεν αγάπησε αληθινά τον σύντροφό του. Ήταν ένας κατακτητής που κυρίευσε έναν στόχο, ήταν έρμαιο των ενστίκτων του κι όχι των συναισθημάτων του. Η καρδιά του, ποτέ δεν χτύπησε στον ίδιο παλμό με του συντρόφου του, η ανάσα του ποτέ δεν ενώθηκε με την δική του για να δώσει ζωή. Απαιτούσε να παίρνει χωρίς να δίνει, χρησιμοποιούσε το ταίρι του σαν τρόπαιο, σαν λάφυρο, αντικείμενο χωρίς καμία απολύτως αξία. Γι’ αυτό δεν στεναχωριέται όταν χωρίζει απ’ αυτό, αντίθετα χρησιμοποιεί βαριές εκφράσεις, υβριστικούς χαρακτηρισμούς, που δείχνουν ακόμα περισσότερο την ανωριμότητά του, την ακαταταλληλότητά του για σύντροφος.

Χωρίζουμε…

Μια λέξη που ποτέ δεν φθάνει στην σκέψη αυτών που αγαπούν πραγματικά, με όλη την δύναμη της ψυχής το ταίρι τους. Αυτών που έθεσαν τον εαυτό τους στα πόδια του άλλου και εκδηλώνουν τα αισθήματά τους με κάθε τρόπο. Αυτός που αγαπά αληθινά γίνεται για τον σύντροφό του δρόμος ευτυχίας, σκαλί ανόδου, λιμάνι γαλήνης, αγκαλιά παρηγοριάς κι όχι δυνάστης, εξουσιαστής, τύραννος. Θαυμάζω τα ζευγάρια εκείνα που μέσα από πολλές δυσκολίες, από σκληρά κτυπήματα της ζωής, κοιτάζει ο ένας τον άλλον με τρυφερότητα, τρεφόμενοι από την αγάπη τους. Αυτοί οι γονείς θα γίνουν πρότυπο για τα παιδιά τους. Η συμβίωσή τους θα γίνει διδασκαλία για όσους θέλουν να μάθουν τι σημαίνει αγάπη, γάμος.

Χωρίζουμε…

Ας σκεφθούμε όλοι τις συνέπειες αυτής της λέξης πριν την εκστομίσουμε. Ας εξετάσουμε αν πράγματι ο χωρισμός θα μας φέρει την ευτυχία, την επίλυση των προβλημάτων μας. Μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, πρέπει να παίρνουμε μια τέτοια οδυνηρή απόφαση. Μια απόφαση που ειδικότερα όταν υπάρχουν και μικρά παιδιά μέσα στην οικογένεια δημιουργεί σοβαρά ψυχολογικά τραύματα. Αν σκεφθούμε ότι εμείς δεν είμαστε τέλειοι, ότι κι εμείς έχουμε πολλά ελαττώματα που τα δέχεται ο σύντροφός μας επειδή μας αγαπά, τότε θα τον αγαπήσουμε περισσότερο. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, μια δοκιμασία κι όλοι δείχνουμε την αντοχή μας, την ικανότητά μας κάθε ημέρα.

Ας φανούμε δυνατοί διατηρώντας ό,τι πιο όμορφο έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, την οικογένεια

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Οι δουλειές στο σπίτι σώζουν «στεφάνια»! Το μοίρασμα του νοικοκυριού περιορίζει τις πιθανότητες ενός διαζυγίου

http://aggeliki-sirri.pblogs.gr/files/f/272818-89845997.jpg

Ξεχάστε τα λουλούδια και τα σοκολατάκια! Αν θέλετε να διατηρήσετε τον γάμο σας υγιή το μυστικό βρίσκεται αλλού. Οπως έδειξε έρευνα που διεξήγαγε η London School of Εconomics, λιγότερες πιθανότητες να φτάσουν στο διαζύγιο έχουν τα ζευγάρια που μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού. Κατά τα φαινόμενα, σε μια εποχή ισότητας που οι γυναίκες εργάζονται, σε πολλές περιπτώσεις αντί να τα «έχουν» όλα καταλήγουν να τα «κάνουν» όλα. Αν και από τη δεκαετία του 1960 οι άνδρες υποτίθεται ότι διπλασίασαν τις δουλειές που κάνουν στο σπίτι, κατά μέσο όρο οι γυναίκες στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής περνούν σχεδόν 70% περισσότερο χρόνο από εκείνους νοικοκυρεύοντας. Το μοίρασμα των υποχρεώσεων που αφορούν τη συντήρηση και το καθάρισμα του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών είναι ζητήματα που μπορεί να προκαλέσουν έντονα συναισθήματα και μεγάλες τριβές.

Ετσι, σε περίπτωση που η διαπραγμάτευση για το ποιος θα αναλάβει τι πάει στραβά- και αρχίσει ο ένας από τους δύο να νιώθει υποτιμημένος, ανίσχυρος, αόρατος ή κυνηγημένος από μια συνεχή γκρίνια- το σπίτι μετατρέπεται σε θερμοκήπιο δυσεπίλυτων προβλημάτων.

Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία είχε τίτλο «Ανδρική μη αμειβόμενη εργασία και διαζύγιο» και εξέταζε ανά πενταετία 3.540 βρετανικά νοικοκυριά που έκαναν το πρώτο τους παιδί το 1970, η διάθεση των ανδρών να αναλάβουν μερικές οικιακές «αγγαρείες» σχεδόν ακύρωνε τα αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα που δημιουργούσε στις οικογένειες η επιστροφή των μαμάδων στη δουλειά. « Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ο αυξημένος κίνδυνος του διαζυγίου σε οικογένειες που έχουν εργαζόμενες μητέρες μειώνεται σημαντικά όταν οι μπαμπάδες βάζουν ένα χεράκι όσον αφορά το σπίτι και τα παιδιά » λέει η καθηγήτρια και υπεύθυνη της έρευνας Γουέντι Σινγκλ-Ράστον.

Παρόμοιες αμερικανικές μελέτες έχουν δημιουργήσει στις ΗΠΑ ένα είδος κινήματος υπέρ της ισότητας κάτω από τη συζυγική στέγη, το οποίο πλαισιώνεται από πλήθος βιβλίων, εκπομπών και σχετικών ιστοσελίδων. Αντιθέτως με ό,τι ενδεχομένως θα περίμενε κάποιος, δεν στηλιτεύουν την «ανεύθυνη, τεμπέλικη, εγωιστική» ανδρική συμπεριφορά, αλλά όλα συμφωνούν ότι τόσο τα ανδρικά όσο και τα γυναικεία στερεότυπα αποτελούν μεγάλο μέρος του προβλήματος.

Για παράδειγμα, στο βιβλίο τους «Ισότιμα μοιρασμένη γονική μέριμνα: Ξαναγράφοντας τους κανόνες για μια νέα γενιά γονέων», το ζεύγος Μαρκ και ΕϊμιΒασόν προτείνει ότι πρέπει και οι δύο πλευρές να κάνουν θυσίες, είτε αυτό σημαίνει να χαμηλώσουν τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες προς όφελος της οικογένειας είτε να εγκαταλείψουν τον αποκλειστικό έλεγχο κάθε επιλογής για τη διακόσμηση του σπιτιού.

Από την άλλη, οι Σάρον Μίερς και Τζοάνα Στρόμπερ στο βιβλίο τους με τον εύγλωττο τίτλο «50/50: Πώς μπορούν τα εργαζόμενα ζευγάρια να τα έχουν όλα όταν τα μοιράζονται όλα», συνηγορούν υπέρ της προσαρμοστικότητας. « Αν σταματήσεις να προϋποθέτεις με βάση το φύλο ποιος ας πούμε θα κάνει το πλύσιμο των πιάτων, τότε πρέπει να προγραμματίζεις. Με τον σύζυγό μου διαπραγματευόμαστε κάθε εβδομάδα τις δουλειές της εβδομάδας . Οφείλουμε ο ένας στον άλλον μια ολοκληρωμένη ζωή » λέει η κυρία Μίερς.

Παρ΄ ότι αυτή η τακτική ηχεί κάπως «αμερικανική», ο βρετανός συγγραφέας Ντάνκαν Φίσερ υποστηρίζει στο υπό έκδοσιν βιβλίο του με τίτλο «Το μωρό ήρθε! Ποιος κάνει τι;» ότι το κλειδί βρίσκεται στη συζήτηση.

« Τα πολυάσχολα ζευγάρια προσπαθούν να τα κάνουν όλα αποτελεσματικά. Πολλές φορές όμως “υπνοβατούν” σε ρόλους που ορίζει η παράδοση, απλώς εναποθέτουν ο ένας στον άλλο κάποια ευθύνη και δεν κουβεντιάζουν. Από εκεί προκύπτουν και τα συσσωρευμένα παράπονα » λέει.


πηγή

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Τι είναι ευτυχία;


…Τί είναι ευτυχία; Είναι τό νά ζει κανείς όπως ζούμε τώρα εμείς, μέ τή Λ., οί δυό μας, απολαμβάνοντας τήν κάθε ώρα -τόν πρωινό καφέ, δυό-τρείς ώρες ησυχίας τό βράδυ.

Καμιά «ειδική» συζήτηση. Τά πάντα είναι σαφή, καί γι’ αυτό τόσο ωραία! Αν αρχίζαμε νά ορίζουμε τήν ουσία αυτής της προφανούς ευτυχίας, ο καθένας θά τό έκανε μέ διαφορετικό τρόπο. Ίσως νά είχαμε καί κάποια διαφωνία! Τά λόγια μου δέν θά της φαίνονταν σωστά, καί τό αντίστροφο. Παρεξήγηση! Καί η ευτυχία θά συννέφιαζε. Καθώς πλησιάζουμε τήν ουσία ενός πράγματος, όλο καί λιγότερα λόγια χρειάζονται.

Στην αιωνιότητα, στή Βασιλεία θά χρειάζεται μόνο τό «Άγιος, Άγιος, Άγιος», μόνο λέξεις δοξολογίας καί ευχαριστίας, μόνο προσευχή καί η λάμψη του πληρώματος καί της χαράς. Νά γιατί οί μόνες βαθιές καί χρειαζούμενες λέξεις δέν είναι αυτές πού περιγράφουν τήν πραγματικότητα (συζητήσεις), αλλά αυτές πού είναι καθαυτό πραγματικές, καί τέτοιες είναι το ίδιο το σύμβολο, η παρουσία και το μυστήριο της πραγματικότητας….

Πηγή: π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Ημερολόγιο, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002, σ. 31-32.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων

Ηλιοβασίλεμα αγκαλιά αγάπη

ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή, ὀφθαλμοί σου περιστεραί.
Άσμα Ασμάτων, 1:15

Η αμοιβαιότητα σημαίνεται στο βλέμμα. Το πρώτο σκίρτημα είναι πάντα η αθέλητη στάση δυό βλεμμάτων που διασταυρώθηκαν. Δηλαδή ο έρωτας γεννιέται στο φως. Βλέμμα, χαμόγελο, φωνή, χειρονομία, κίνηση –όριο του σωματικού και του ασώματου– τόπος των σημαινόντων της αμοιβαιότητας.

Το φως του ερωτευμένου βλέμματος περνάει στα χείλη. Το χαμόγελο δεν είναι σύσπαση, είναι λάμψη. Βλέμμα και χαμόγελο αξεδιάλυτα, το ίδιο φως. Ανταύγεια μοναδικότητας, δελφίς του πόθου.

Τρίτο άυλο πεδίο, η φωνή. Ζεστασιά της φωνής, τρέμουλο της επιθυμίας, τρυφερότητα που δεν κρύβεται, όσο κι αν προσπαθεί. Το «ράγισμα» της φωνής στην ερωτική έκπληξη, πρωτάκουστος ήχος το όνομά μας στα χείλη του Άλλου. Κι όσο διαρκεί ο έρωτας, σε κάθε λόγο η φωνή ψηλαφητή σάρκα, αισθητή αμεσότητα. Εκφορά του λόγου ένσαρκη στη μουσική μιας μοναδικής κλήσης.

Η μουσική μεταγράφεται στη «χάρη» της κίνησης, της χειρονομίας. Χάρη σημαίνει ρυθμό κάλλους που καλεί στην τρυφερότητα –κλήση απτή όσο και η μουσική της φωνής. Ο έρωτας μεταλλάζει τις χειρονομίες, μεταλλάζει το βάδισμα, την κίνηση της κεφαλής, των ώμων, δίνει άλλο ρυθμό στο κορμί –κάτι σαν συνεσταλμένη χορευτική διάθεση, ανεπαίσθητο κύμα κρυμμένης χαράς.

Άυλη συγχορδία σε απεριόριστη διαβάθμιση τόνων. Από την εγωκεντρική επιθυμία, ως την παραφορά της αυτοπροσφοράς. Από την απρόσωπη ανάγκη κατοχής και ιδιοποίησης, ως την τέλεια αυτοεγκατάλειψη, την αγαπητική κένωση. Από τον θάνατο, ως τη ζωή.

Διαβάζουμε τον έρωτα στο βλέμμα, στο χαμόγελο, στη χάρη της κίνησης. Το κορμί μιλάει τη γλώσσα της ψυχής, η ψυχή λέει τον πόθο της ζωής με το φως μιας ανυπότακτης σε ορισμούς εκφραστικής.

Το κείμενο συνεχίζεται εδώ. Το Άσμα Ασμάτων είναι διαθέσιμο εδώ.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Πώς αναπτύσσεται μία αρμονική σχέση ανάμεσα στο ανδρόγυνο

Του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου

Για να σταθεί ένας γάμος σωστά, ο στόχος δεν είναι το να λάβουμε, αλλά πρώτιστα να δώσουμε, όπως ο Χριστός στην Εκκλησία. Και φυσικά πρέπει να μάθουμε να ακούμε τον σύντροφό μας, πρώτιστα ως αγαπημένο ΠΡΟΣΩΠΟ.

Το θέμα το οποίο μου δόθηκε να πω λίγα λόγια, είναι η αρμονική σχέση του ανδρογύνου. Όντως είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα, γιατί δεν είναι αρκετό κανείς να φέρει παιδιά εις τον κόσμο, άλλα πρέπει κι αυτά τα παιδιά να τα μεγαλώσει καλά και όμορφα. Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα της σωστής σχέσης των δύο νέων μέσα στο γάμο. Η σωστή σχέση των γονέων, η αρμονία του γάμου, της οικογένειας, θα φέρει την ισορροπία, την ψυχική και σωματική ισορροπία των παιδιών. Κι αυτά βέβαια, μεγαλώνουν, έρχονται στον κόσμο, παίρνουν τα πρώτα ερεθίσματα και όλα όσα απαρτίζουν τον ψυχοσωματικό τους κόσμο από τους γονείς τους. Σήμερα στην πατρίδα μας την Κύπρο, δυστυχώς, μαζί με τα άλλα προβλήματα έχουμε και πρόβλημα στο χώρο της οικογένειας. Όσο και να θέλει κανείς να ωραιοποιεί τα πράγματα, η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Να σας πω μόνο από δεδομένα που γνωρίζω από τη Λεμεσό τουλάχιστον, και αυτό δεν είναι μόνο φαινόμενο της Λεμεσού, άλλα δυστυχώς είναι κι ένα φαινόμενο όλης της Κύπρου, ότι στην πόλη μας σε σύνολο περίπου 850 έως 900 το πολύ γάμους το χρόνο, έχουμε 250 έως 270 διαζύγια το χρόνο. Από επίσημες στατιστικές που γίνονται κυβερνητικές, από το τμήμα Στατιστικής και Ερευνών, έχω δει ότι τον περασμένο χρόνο είχαμε στην Κύπρο 5000 γάμους και 1250 περίπου διαζύγια.

Έχουμε ένα μεγάλο αριθμό διαζυγίων, που βέβαια, δυστυχώς, καμιά φορά είναι και αναγκαίο κακό, όπως φτάνουν τα πράγματα. Ως εκ της θέσεως μας, που είμαστε κληρικοί της Eκκλησίας του Χριστού μας, ερχόμαστε σε επαφή, τουλάχιστον προσπαθούμε να έλθουμε σε επαφή, με αυτούς τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες μέσα στο γάμο τους κι έτσι έχουμε μια άνετη γνώση και πείρα του τι συμβαίνει μέσα στο χώρο της οικογένειας. Αλλά και από τις έρευνες τις προσωπικές νομίζω ότι εντοπίζουμε πού ακριβώς έγκειται το πρόβλημα.
Θέλω να σας πω, έτσι πριν ξεκινήσω, κάτι που το έχω πει πολλές φορές


. Όταν έγινα Μητροπολίτης Λεμεσού και τέλειωσε εκεί η διαδικασία εκλογής, χειροτονίας, ενθρονίσεως ως Μητροπολίτου, την επόμενη μέρα είχαμε Θεία Λειτουργία στο Μητροπολιτικό Ναό. Στη συνέχεια θα πήγαινα για πρώτη φορά στα γραφεία της Μητροπόλεως να δω τι γίνεται πλέον. Τέλειωσαν τα πανηγύρια, έπρεπε να δούμε και την πραγματικότητα. Στη Λειτουργία είχα ένα σφίξιμο έτσι μέσα μου, μες στην καρδιά μου κι έλεγα: "Τώρα είμαστε σε μια πόλη με πολλά προβλήματα".


Εγώ είμαι Λεμεσιανός, οπότε δικαιούμαι να περιγράφω την πόλη μου όπως είναι, δεν κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ότι κατηγορώ την πόλη. Είναι μια θαυμάσια πόλη με πολύ ωραίους ανθρώπους, άλλα με το δικό της χαρακτήρα και τη δική της ιδιομορφία. Εμένα, μέχρι τότε, όλη μου η δράση ήταν βέβαια ως πνευματικός και εξομολόγος εκατοντάδων, άλλα σίγουρα ως Μητροπολίτης ήταν η πρώτη φορά που ήμουν αντιμέτωπος με την πραγματικότητα μιας μεγάλης πόλης. Διερωτόμουν κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας: "Τι θα συναντήσω άραγε σ' αυτή την πορεία, σ' αυτό το έργο το οποίο ανέλαβα να κάνω;". Παρακαλούσα το Θεό να με βοηθήσει, να με ενισχύσει στο έργο αυτό της νέας μου διακονίας μέσα στην Εκκλησία. Τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και ετοιμαζόμουν να φύγω, να πάω στη Μητρόπολη.

Εκεί ετοιμαζόμενος, έρχεται ένας ιερέας μας, και μου λέει: "Πανιερώτατε, συγγνώμη, άλλα είναι ανάγκη να υπογράψεις άμεσα και γρήγορα μερικά χαρτιά που έχω εδώ, διότι περιμένουν οι άνθρωποι.

Πολύ καιρό δεν είχαμε Μητροπολίτη και αγωνιούν και πρέπει να υπογράψεις αμέσως, εδώ και τώρα". "Ευχαρίστως πάτερ μου, να υπογράψω. Είμαι εδώ και θα υπογράψω. Τι χαρτιά και τι ανάγκες είναι αυτές;". Είπα από μέσα μου. "Να δούμε που θα βάλω την πρώτη μου υπογραφή!". Κοιτάζω μια στοίβα από διαζύγια. Λέω: "Σε παρακαλώ, παρ' τα ευλογημένε αυτά από μπροστά μου. Φέρτε μου κάτι άλλο να υπογράψω. Την πρώτη μου υπογραφή να τη βάλω σε διαζύγια, να χωρίσουμε τον κόσμο; Φέρτε κάτι άλλο". "'Εντάξει, λέει, θα δούμε κάποια άλλη ανάγκη. Έρχεται ο επόμενος. Λέει: "Να υπογράψετε". Λέω: "Τι είναι αυτό;" "'Επιταγές". Λέω: "Ούτε αυτό. Φέρτε τίποτε άλλο".


Τελικά στη συνέχεια, κατάλαβα ότι ήταν τα δύο προβλήματα της Μητρόπολης, οι επιταγές και τα διαζύγια τα οποία είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Γιατί ξέρετε πόσο σκληρό πράγμα είναι να βλέπεις τους ανθρώπους, οι οποίοι κάποτε αγαπήθηκαν πάρα πολύ, ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου, έκαναν παιδιά μαζί, ένωσαν τη ζωή τους, έγιναν ένας άνθρωπος κι όμως φτάνουν στη συνέχεια να αποφασίζουν, καλώς η κακώς, να διαλύσουν αυτή την "πάλαι ποτέ διαλάμψασα" αγαπητική σχέση που είχαν μεταξύ τους.


Η προσπάθειά μας ως Εκκλησία είναι να δούμε τον άνθρωπο στην ουσία του προβλήματός του.
Γιατί διαλύεται η οικογένεια;
Γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα;

Όταν κανείς ερευνήσει τα πράγματα, θα δει πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα, ότι στον τόπο μας το πρόβλημα έγκειται κυρίως και πρωτίστως σ' ένα μεγάλο παράγοντα. Κι ο μεγάλος αυτός παράγοντας είναι η αδυναμία της επικοινωνίας. Δυστυχώς στον τόπο μας δε μαθαίνουμε να επικοινωνούμε σωστά. Αυτό το πράγμα το διαπίστωσα στη συνέχεια και στην αγωγή στα σχολεία μας, τόσο στα μικρά παιδιά όσο και στα μεγαλύτερα. Είδα ότι όντως αρχίζει από πολύ νωρίς αυτή η έλλειψη σε μας και μεγαλώνοντας φέρνει δυστυχώς τους καρπούς της.


Μαθαίνουμε από μικρά παιδιά να πηγαίνουμε στο σχολείο, να γίνουμε μορφωμένοι άνθρωποι, καλοί άνθρωποι και να μιλούμε σωστά και καλά. Μας το' λεγαν κι οι γιαγιάδες μας: "Να μάθεις να μιλάς καλά. Να συμπεριφέρεσαι καλά. Να λες καλά λόγια. Να είσαι ευγενικός". Μαθαίνουμε πράγματι στο σχολείο να μιλούμε καλά, ευγενικά, στον πληθυντικό, όλα αυτά τα απαραίτητα.
Όμως ξεχάσαμε ότι η επικοινωνία δεν είναι μόνο να μιλάς καλά. Το σημαντικότερο της επικοινωνίας είναι να ακούς καλά. Κι αυτό το πράγμα, ποτέ κανένας δε μας το δίδαξε. Ενώ στον πολιτισμό μας, τον Ελληνορθόδοξο, το έχουμε. Αν διαβάσουμε κείμενα και αρχαίων Ελλήνων, άλλα και Πατέρων της Εκκλησίας και σύγχρονων ασκητών Πατέρων, θα δούμε τεράστια προσοχή των Πατέρων στο πώς ακούς τον άλλο άνθρωπο. Αν διαβάσουμε π.χ. ένα κείμενο του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου, που έζησε τον 17ο-18ο αιώνα, στο Άγιο Όρος, βλέπουμε να μιλά εκεί στον πνευματικό και να του αναφέρει, ένας ασκητής ερημίτης, το πώς θα ακούει τον άλλο άνθρωπο. Πώς θα κάθεται στην καρέκλα. Πώς θα τον κοιτάζει. Πώς θα τον αντιμετωπίζει. Ακόμη και τι κινήσεις θα κάμει αυτός στο πρόσωπο του. Του λέει να προσέξει πάρα πολύ, να μην κάνει κινήσεις οι οποίες μπορεί να φέρουν τον άλλο άνθρωπο σε δύσκολη θέση. Ακόμα και πως να αναπνέει ο πνευματικός, την ώρα που ακούει τον άλλο άνθρωπο. Βλέπει κανείς μια θαυμαστή σοφία μέσα από την εμπειρία της Παράδοσης μας, στο πώς επικοινωνείς με τον άλλο άνθρωπο, που δυστυχώς στον αιώνα μας το χάσαμε. Μάθαμε μόνο να μιλάμε. Δεν έχουμε μάθει να ακούμε ποτέ. Ευτυχώς στην Ευρώπη ακούω, μετά πολλής χαράς, ότι στα Σχολεία, στα Πανεπιστήμια υπάρχουν ειδικά μαθήματα, ειδικά σεμινάρια, τα οποία γίνονται για το "Πώς ακούει ο άνθρωπος". Την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το πράγμα ήταν από μια κυρία από τη Λευκωσία, η οποία μου έλεγε ότι πήγε στην Αγγλία έξι μήνες να κάνει μαθήματα για το πώς να ακούει. Χαμογέλασα την πρώτη φορά βέβαια. Της είπα: "Έπρεπε να πας στην Αγγλία για να ακούς;" Μου απάντησε: "Ναι, πάτερ. Πρέπει να μάθεις πώς θα ακούς. Είναι σημαντικότατο".


Μετά, όντως διαπίστωσα ότι κι εμείς δεν ακούμε, δε ξέρουμε να ακούμε και ότι είναι επιστήμη το να ακούς. Είπα ότι, ευτυχώς που υπάρχουν στη Δύση και ευτυχώς που είμαστε στην Ευρώπη. Ίσως μαζί με τα άλλα πάρουμε κι αυτά τα καλά, τα οποία είχαμε, αλλά τα χάσαμε.
Φέρνοντας λοιπόν ανθρώπους που έχουν προβλήματα να μιλήσουμε, γονείς που είναι εν διαστάσει και ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν και την οικογένεια τους κι έχουν όλη την καλή διάθεση να ζήσουν όμορφα και αρμονικά, βλέπει κανείς αμέσως, αυτή την αδυναμία των ανθρώπων να ακούσει ο ένας τον άλλο άνθρωπο. Λένε ταυτόχρονα και οι δύο τα δικά τους, σαν μια κασέτα που τη βάζεις στο μαγνητόφωνο κι επαναλαμβάνει όλα τα επιχειρήματα, τα υπέρ και τα κατά, για τον εαυτό του. Το ίδιο και ο άλλος άνθρωπος.

Είναι όπως δύο μαγνητόφωνα θαυμάσια, τα όποια αποδίδουν όμορφα το τι περιέχει μέσα η μαγνητοταινία. Αλλά δύο μαγνητόφωνα δεν μπορεί ποτέ να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Απλώς λέει το καθένα αυτά που έχει μέσα του.


Έτσι λοιπόν είναι και δύο άνθρωποι οι οποίοι, ο καθένας βλέπει τα δικά του, άλλα δεν μπορούν να ακούσουν ο ένας τον άλλο.
Λέει κανείς: "Καλά, αυτή είναι μια θλιβερή διαπίστωση, μια πραγματικότητα. Τι κάνουμε όμως;" Αυτή την πραγματικότητα την επιβεβαιώνει το γεγονός ότι βλέποντας αυτά όλα τα ανδρόγυνα, όντως σας ομολογώ από την προσωπική επαφή που έχω και την πείρα, ότι το 90% των γάμων δε διαλύονται λόγω τρίτων προσώπων ή τουλάχιστον η πρωτογενής αιτία δεν είναι τα τρίτα πρόσωπα. Το αν θα υπάρξει άλλο πρόσωπο στη σχέση έρχεται αργότερα. Το πρώτο ρήγμα, η πρώτη κρούση είναι στο γεγονός ότι οι άνθρωποι, ο καθένας για δικούς του και δικαιολογημένους λόγους, κλείνεται στον εαυτό του. Αυτό, από την πείρα μας, το είδαμε να επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντοτε.


Ο άντρας να πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, να κάνει μια, δύο και τρεις εργασίες για να ανταποκριθεί φιλότιμα και αξιέπαινα στις ανάγκες της οικογενείας του, τις οικονομικές, των δανείων του, των σπιτιών που έχτισε, του αυτοκινήτου ή ό,τι άλλο. Να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, να εξουθενώνεται κυριολεκτικά. Το ίδιο και η σύζυγος. Αλλά το αποτέλεσμα είναι, ερχόμενοι και οι δύο στο σπίτι, να είναι τόσο κουρασμένοι και τόσο φορτισμένοι που, όχι μόνο δε μπορούν να επικοινωνήσουν, άλλα δυστυχώς αφήνουν τον εαυτό τους να βγάλει όλη εκείνη την κούραση, όλη την ψυχοσωματική κόπωση, ο ένας επάνω στον άλλο.


Όταν έχουν και παιδιά θεωρούν αρκετό το ότι: "Είμαι καλός πατέρας. Είμαι καλή μητέρα. Κάνω τα πάντα για το σπίτι μου, για τα παιδιά μου. Να μην τους λείψει τίποτα. Να μην στερηθούν κάτι. Να μην αισθανθούν ότι έχουν κάποια έλλειψη".
Αλλά τελικά, το κυριότερο που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας, τη μεταξύ των γονέων αρμονία, δεν τη δίδουμε. Ξέρετε πολύ καλά όλοι σας, είστε γονείς και το ξέρετε, ότι τα παιδιά μας έχουν βαθύτατη αίσθηση, έχουν βαθιά διαίσθηση, δε μπορούμε να τους ξεγελάσουμε. Μπορεί να μην τσακωνόμαστε ή να μη λέμε λόγια μπροστά στα μωρά. Το μωρό όμως καταλαβαίνει μέσα του τι συμβαίνει. Ακόμα και τα βρέφη. Εγώ δε θέλω να αφήνω βρέφη να τα έχουν οι γονείς τους στην αγκαλιά τους την ώρα που εξομολογούνται.


Γιατί βλέπω ότι το βρέφος, την ώρα που οι γονείς εξομολογούνται, συμμετέχει σ' αυτά που λέει ο γονιός του. Μπορεί να είναι τριών, πέντε, οχτώ, εννιά μηνών και δεν καταλαβαίνει. Όμως όταν η μάνα, κρατώντας το βρέφος στην αγκαλιά της, διηγείται κάτι το θλιβερό ή κλαίει ή είναι αναστατωμένη απ’ αυτά τα οποία λέει, βλέπεις το βρέφος να αναστατώνεται. Βλέπει τη μητέρα του με εκείνο το ύφος το εναγώνιο, το γεμάτο ερωτήματα και αναστατώνεται. Λέω στη μητέρα: "Μη φέρεις το μωρό μαζί σου". "Μα δεν θα καταλάβει, είναι μωρό".


Καταλαβαίνει το μωρό. Καταλάβαινε και πριν το γεννήσεις. Καταλάβαινε και όταν ήταν έμβρυο, καταλάβαινε από τότε που ήταν μες στην κοιλιά της μάνας του. Το έχει αποδείξει σήμερα η Επιστήμη, ότι έχουμε ακόμη και "ψυχολογία του εμβρύου". Δηλαδή και το έμβρυο δέχεται τα ερεθίσματα και την κατάσταση του τι συμβαίνει γύρω του, μες στο σπίτι του, με τους γονείς του. Καταλαβαίνουν τα παιδιά. Έχουν αισθήσεις, έχουν διαισθήσεις μέσα τους, που καταλαβαίνουν. Έτσι λοιπόν δε μπορούμε να κρυφτούμε.
Εκείνο που είναι απαραίτητο για τα παιδιά μας είναι αυτή η αρμονία που πρέπει να έχουμε στο σπίτι μας.

Πώς μπορούμε να την αποκτήσουμε; Όλα αυτά τα ξέρουμε όλοι μας. Αλλά πώς μπορούμε να τα αποκτήσουμε;

Είναι άσκηση ο γάμος. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο γάμος είναι άσκηση μεγάλη. Τέχνη μεγάλη. Επιστήμη μεγάλη.



Πολλές φορές πάω στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της πόλης μας, πηγαίνω σε όλα τα σχολεία της πόλης και επαρχίας μας. Αφού μιλήσω στα παιδιά, μετά μένουν οι τελειόφοιτοι και κάνουμε διάλογο. Ρωτούν τα παιδιά: "Πάτερ, γιατί είναι κακό να έχουμε σχέσεις μεταξύ μας δηλαδή προγαμιαίες σχέσεις; Γιατί η Εκκλησία είναι τόσο αυστηρή;" Λέω στα παιδιά ότι, ναι, η Εκκλησία είναι αυστηρή, όχι γιατί θέλει να καταργεί τις σχέσεις των ανθρώπων, αλλά γιατί θέλει να έχει τη σχέση στη σωστή της βάση. "Αν δε μάθεις από την εφηβική σου ηλικία να βλέπεις τον άλλο άνθρωπο όχι ως φύλο, με "ύψιλον", δηλαδή αν είναι άνδρας ή γυναίκα, άλλα ως πρόσωπο, ότι είναι ο Κώστας, η Ελένη, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Αντρέας κ.τ.λ. και να αποδέχεσαι τον άλλο άνθρωπο ως πρόσωπο και να τον βλέπεις ως πρόσωπο, τότε και στο γάμο σου θα δημιουργήσεις προβλήματα.

Στο γάμο σου δε θα βλέπεις τον άλλο άνθρωπο σαν άνθρωπο, άλλα σαν γυναίκα. Κι η γυναίκα τον άνδρα σαν άνδρα.


Ξέρετε πολύ καλά, ότι δεν μπορεί να υπάρξει σωστή σχέση μέσα στο γάμο, αν δεν υπερβούμε το φύλο. "Αν δε μάθουμε να βλέπουμε τον άλλο σαν άνθρωπο, με όλο τον ψυχοσωματικό του κόσμο, όχι μόνο σαν σώμα, όχι μόνο σαν άνδρα ή σαν γυναίκα, άλλα σαν άνθρωπο που έχει ψυχικές και σωματικές ανάγκες, που έχει το δικό του κόσμο, τη δική του ύπαρξη. Να βλέπει ο άνδρας τη γυναίκα σαν πρόσωπο και η γυναίκα τον άνδρα μ' αυτόν τον τρόπο. Έτσι βάζουμε το γάμο στη σωστή βάση.


Μετά πρέπει να μάθει ο άντρας πώς σκέφτεται μια γυναίκα και πώς είναι το "είναι" μιας γυναίκας και να συμπεριφέρεται ανάλογα. Γιατί αν συμπεριφέρεσαι σε μια γυναίκα με τα κριτήρια του άνδρα, τότε ήδη επιτέλεσες την τραγωδία της οικογένειας σου.

Αν λες π.χ. "Μα γιατί η γυναίκα μου αισθάνεται παράπονο μαζί μου; Εγώ είμαι καλός άντρας, δουλεύω, φέρνω λεφτά στο σπίτι, ό,τι θέλει αγοράζει, όσα χρήματα θέλει τα έχει, πηγαίνει εκδρομές το Καλοκαίρι. Γιατί έχει παράπονο;" Κι η γυναίκα πάλι σκέφτεται για τον άνδρα ότι: "Εγώ του μαγειρεύω, τον πλένω, είμαι τίμια κοπέλα, δεν έχω άλλα πράγματα στη ζωή μου. Γιατί έχει παράπονο;" Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά είναι καλά και απαραίτητα, άλλα δεν είναι αυτά που αγγίζουν τον άλλο άνθρωπο. Ότι η συναισθηματική και ψυχική επαφή είναι αυτό που έχει σημασία στο γάμο και ύστερα όλα τα υπόλοιπα. Κι αυτό για να γίνει πρέπει να δεις τον άλλον άνθρωπο όπως είναι.
Βλέπετε, ο Χριστός, για να σώσει τον άνθρωπο, έγινε άνθρωπος ο ίδιος. Δεν έσωσε τον άνθρωπο στέλνοντας κάποιον άλλο ή δίδοντας εντολές ή κάνοντας ένα θαύμα και να σώσει τον άνθρωπο. Όχι. Έγινε άνθρωπος ο Ίδιος, ώστε να μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο. Και μέσα στο γάμο, για να μπορέσει να σταθεί ο γάμος, πρέπει ο άνδρας να ταυτίσει τον εαυτό του με τον ψυχοσωματικό κόσμο της γυναίκας και η γυναίκα να καταλάβει απόλυτα τον ψυχοσωματικό κόσμο του ανδρός, ώστε ο ένας να απολαμβάνει από τον άλλον αυτό που έχει ανάγκη. Έτσι λειτουργεί το ανδρόγυνο. Παύει πλέον να είναι άνδρας, παύει πλέον να είναι γυναίκα, άλλα γίνονται "εις σάρκα μίαν", γίνεται ένας νέος άνθρωπος, που εμείς οι Έλληνες το λέμε πάρα πολύ ωραία και όμορφα "το ανδρόγυνο". Δεν είναι άνδρας μόνο, δεν είναι γυναίκα μόνο, είναι το ανδρόγυνο. Είναι οι δύο αυτοί άνθρωποι σε μια νέα πραγματικότητα, σε μια νέα υπόσταση. Είναι ένας νέος άνθρωπος, τον οποίο ευλογεί ο Χριστός μέσα από το μυστήριο του γάμου και τον ενώνει αδιάσπαστα. Δε μπορεί να λειτουργεί ξεχωριστά. Κανένας δε μπορεί ποτέ να θεωρήσει τη γυναίκα του σαν κάτι άλλο, "αλλά έσονται οι δύο εις σάρκα μία". Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι διαφορετικοί εκ προοιμίου. Είναι διαφορετικό πράγμα ο άνδρας και διαφορετικό πράγμα η γυναίκα. Πολύ διαφορετικά όντα. Δεν είναι όμοια. Τελείως διαφορετικά. Ακριβώς αυτό είναι το ωραίο του ανδρογύνου, ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.

Δεν κατακτά ο ένας τον άλλο, δεν υποδουλώνει ο ένας τον άλλο, δεν απορροφά ο ένας τον άλλο. Δεν τον εξαφανίζει σαν άνθρωπο. Δεν του χάνει την προσωπικότητά του. Όχι, αλλά και οι δύο μαζί γίνονται ένας νέος άνθρωπος. Ο άνδρας δίδει τα ανδρικά γνωρίσματα στη γυναίκα και η γυναίκα τα γυναικεία χαρίσματα στον άνδρα και οι δύο αυτοί μαζί αποτελούν πλέον το νέο άνθρωπο, τον ευλογημένο άνθρωπο του γάμου, το ανδρόγυνο, το οποίο θα φέρει στον κόσμο τα παιδιά. Βλέπετε πως η Σοφία του Θεού τα' κάνε με τόση τέχνη ώστε τα παιδιά να μη γεννιούνται από ένα μόνο αλλά και από τους δύο. Και οι δύο να φέρουν τα παιδιά στον κόσμο. Το αποτέλεσμα της ένωσης των δύο ανθρώπων, της ψυχοσωματικής ένωσης, είναι τα παιδιά τους. Γι' αυτό και ο άνθρωπος στα παιδιά του βλέπει τον εαυτό του.
Το πιο μεγάλο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι την παρουσία μας. Είναι την αρμονία της οικογένειάς μας.


Γι' αυτή την αρμονία πρέπει να θυσιάσουμε πράγματα τα οποία κάνουμε. Ακόμη και πράγματα τα οποία μπορεί να μας φαίνονται απαραίτητα, γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι το πιο απαραίτητο πράγμα είναι αυτή η ειρήνη, αυτός ο πλούτος που δεν εξαρτάται από εξωτερικά πράγματα.
Να μπούμε μέσα στο γάμο με τα σωστά κριτήρια και τα σωστά δεδομένα. Να δούμε τον άλλο άνθρωπο σαν άνθρωπο. Να τον αποδεχτούμε. Να καταλάβουμε ποιες είναι οι ανάγκες του άλλου ανθρώπου. Να καταλάβουμε ότι στο γάμο δίδουμε, δεν παίρνουμε. Να καταλάβουμε ότι το δικό μας μερίδιο είναι να δώσουμε τον εαυτό μας και να μην απαιτούμε από τον άλλο να μας δώσει εκείνος τον δικό του εαυτό. Να μην λέμε στο γάμο μας: "'Εγώ το μόνο που θέλω από σένα είναι να με αγαπάς". Τι τεράστιο λάθος είναι αυτό, όσο κι αν φαίνεται δικαιολογημένο! Το ακούμε καμιά φορά, να λένε τα νέα ζευγάρια: "Το μόνο που θέλω από σένα είναι να με αγαπάς". Εγώ τους λέω: "Παιδιά μου, ήδη βάλατε το θεμέλιο λάθος!" Όταν ζητάς από τον άλλο, τότε είναι αφορμή να φιλονικήσεις. Θα πεις της γυναίκας σου: "Το μόνο που θέλω είναι να σε αγαπώ", όχι να με αγαπάς. Εγώ πρέπει να σε αγαπώ, εγώ πρέπει να κάμω το πρώτο βήμα να σε αγαπήσω, να σου δώσω τον εαυτό μου.


Το άλλο είναι επόμενο, το άλλο θα έλθει σαν επακόλουθο. Όταν θέτεις στον άλλο σαν όρο να σε αγαπά, "το μόνο που θέλω από σένα είναι να μ' αγαπάς, να μ' εκτιμάς, να είσαι τίμια, να είσαι καλή σύζυγος", τέλειωσε! Υπεγράφη ο μελλοντικός καβγάς, διότι μετά θα πεις: "Κοίταξε, δεν είσαι αυτά που ζήτησα". Δεν καταλαβαίνεις ότι πρώτα δίδεις στον άλλο άνθρωπο και ύστερα παίρνεις; Όταν από την αρχή θέλεις να πάρεις, τότε τα πράγματα είναι λάθος.
Στην Εκκλησία η αγάπη "ου ζητεί τα εαυτής", λέει ο Απόστολος Παύλος. Η αγάπη δε ζητεί τα του εαυτού της. "Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα δίδει, πάντα υπομένει, πάντα ελπίζει". Ο Κύριος ο Χριστός, αγάπησε τον κόσμο "εις τέλος", που κανένας ποτέ δε θα μπορέσει να αγαπήσει τον άνθρωπο όσο ο Χριστός. Φανέρωσε την αγάπη Του ως θυσία υπέρ του ανθρώπου. Μέσα στο γάμο οι άνδρες οφείλουν να αγαπούν τας εαυτών γυναίκας ως ο Χριστός την Εκκλησία. Δηλαδή στο γάμο πραγματώνεις την αγάπη σου, μεταδίδεις τον εαυτό σου ολόκληρο, χωρίς απαίτηση, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να ζητήσεις κάτι για τον εαυτό σου. Τότε δίνεις το φιλότιμο στον άλλο άνθρωπο, να συγκινηθεί και να σου προσφέρει αυτό που έχει, όσο έχει και όσο μπορεί να σου δώσει ο άλλος άνθρωπος. Εδώ είναι το σημείο από το οποίο αρχίζει να στάζει η συζυγική σχέση και το όποιο αρχίζουν μετά τα πολλά προβλήματα. Όμως ας αρχίσουμε από την ανάγκη να δώσουμε στο γάμο μας τον εαυτό μας ολόκληρο, άνευ όρων. Ας αρχίσουμε από τη διαπίστωση να μάθουμε να ακούμε τον άλλο. Για να ακούσεις πρέπει να σιωπήσεις.

Πρέπει να κλείσεις τον εαυτό σου και να γίνεις όλο αυτιά και να ακούσεις τον άλλο άνθρωπο. Να ακούσει ο άνδρας τη γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα. Έτσι αυτοί οι δύο ενωμένοι θα δώσουν ό,τι καλύτερο για τα παιδιά τους, για τα οποία βέβαια έχει αυτή τη μεγάλη αγάπη και τη διάθεση, κάθε γονιός, να προσφέρει τα πάντα. Σας εύχομαι να είστε πάντα καλά, να χαίρεστε τις οικογένειές σας. Τα παιδιά σας να τα καμαρώνετε να προκόβουν, να μεγαλώνουν ευτυχισμένα κι ευλογημένα από τον Θεό.




Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που έγινε σε εκδήλωση της Τοπικής Επιτροπής Πολυτέκνων Λατσιών