Ο Νυμφίος μας καλεί στους Γάμους. Γάμος, στη γλώσσα της Καινής Διαθήκης είναι η βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός αφού επιτιμά και αποξηραίνει την αμαρτία, που πλανεύει και θανατώνει το ανθρώπινο γένος, μας μιλά για τη βασιλεία του, που θα έρθει σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα, ξαφνικά.
Ίσως μια από τις παρεξηγημένες πραγματικότητες της πίστης μας είναι η Βασιλεία του Θεού και η μέλλουσα κρίση. Η Βασιλεία αυτή δηλώνεται από τον Χριστό στο Ευαγγέλιο ως Γάμος του Θεού με την ανθρωπότητα. Ο Θεός κατεβαίνει στη γη για να συναντήσει τον άνθρωπο και δεν τον συναντά απλώς, συνάπτει Γάμο, μια μόνιμη και αδιάλυτη σχέση μαζί του.
Ο άνθρωπος, για να μπει στον Νυμφώνα, στο Γάμο, χρειάζεται το κατάλληλο ρούχο, καθώς είναι γυμνός από αρετές: "και ένδυμα ουκ έχω", όπως ψάλλουμε. Η γυμνότητα αυτή καλύπτεται μόνο από το "έλαιον", που έχουν οι φρόνιμες και λείπει από τις μωρές παρθένες.
Έλαιο, δηλ. ελεημοσύνη, ευσπλαχνία, συμπάθεια, πάνω απ' όλα αγάπη. Αυτή ντύνει το γυμνό μας κορμί και μας βάζει στους Γάμους. Δεν αρκεί η Παρθενία, η ηθική ακεραιότητα και αρετή, χρειάζεται και η αγάπη προς τον πλησίον, γιατί κανείς στην Εκκλησία δεν σώζεται μόνος του. Η σωτηρία δεν είναι προσωπική μαγκιά, είναι καρπός της αγάπης του ενός προς τον άλλο.
Είναι φρικτός ο λόγος "ουκ οίδα υμάς"-"δε σας ξέρω!". Όπως φρικτά είναι και τα "ουαί" προς τους Φαρισαίους. Οι Φαρισαίοι δε, ήταν ακριβώς παρθένοι, ανέγγιχτοι, άγιοι κατά τον Μωσαϊκό νόμο.. Νήστευαν, εγκρατεύονταν κλπ. Ο Χριστός όμως τους καταδικάζει γιατί "δεν τηρούν τα βαρύτερα του νόμου, τη δικαιοσύνη, την ευσπλαχνία και την πίστη". Έχουν δηλ. μια πνευματικότητα εγωκεντρική, περίκλειστη, αυτιστική. Οι Φαρισαίοι έχουν θρησκευτική αυτάρκεια, είναι θρησκευόμενοι τύποι, μάλιστα και φανατικοί. Αθετούν όμως, την αποστολή τους ως κληρονόμοι του Μωυσή και δεν αποδέχονται το θαύμα της Βασιλείας που έρχεται σαν Γάμος, όπου όλοι είναι προσκεκλημένοι κι όχι μόνο οι αφεντιές τους.
Ο Χριστός μιλάει, προ του Πάθους, για τη Βασιλεία του και επιτιμά με όλη του την εξουσία τους Φαρισαίους, για να κρατήσει ζωντανή την πίστη των μαθητών, όταν σε λίγες μέρες θα τον δουν γυμνό απάνω στο Σταυρό...
Ίσως μια από τις παρεξηγημένες πραγματικότητες της πίστης μας είναι η Βασιλεία του Θεού και η μέλλουσα κρίση. Η Βασιλεία αυτή δηλώνεται από τον Χριστό στο Ευαγγέλιο ως Γάμος του Θεού με την ανθρωπότητα. Ο Θεός κατεβαίνει στη γη για να συναντήσει τον άνθρωπο και δεν τον συναντά απλώς, συνάπτει Γάμο, μια μόνιμη και αδιάλυτη σχέση μαζί του.
Ο άνθρωπος, για να μπει στον Νυμφώνα, στο Γάμο, χρειάζεται το κατάλληλο ρούχο, καθώς είναι γυμνός από αρετές: "και ένδυμα ουκ έχω", όπως ψάλλουμε. Η γυμνότητα αυτή καλύπτεται μόνο από το "έλαιον", που έχουν οι φρόνιμες και λείπει από τις μωρές παρθένες.
Έλαιο, δηλ. ελεημοσύνη, ευσπλαχνία, συμπάθεια, πάνω απ' όλα αγάπη. Αυτή ντύνει το γυμνό μας κορμί και μας βάζει στους Γάμους. Δεν αρκεί η Παρθενία, η ηθική ακεραιότητα και αρετή, χρειάζεται και η αγάπη προς τον πλησίον, γιατί κανείς στην Εκκλησία δεν σώζεται μόνος του. Η σωτηρία δεν είναι προσωπική μαγκιά, είναι καρπός της αγάπης του ενός προς τον άλλο.
Είναι φρικτός ο λόγος "ουκ οίδα υμάς"-"δε σας ξέρω!". Όπως φρικτά είναι και τα "ουαί" προς τους Φαρισαίους. Οι Φαρισαίοι δε, ήταν ακριβώς παρθένοι, ανέγγιχτοι, άγιοι κατά τον Μωσαϊκό νόμο.. Νήστευαν, εγκρατεύονταν κλπ. Ο Χριστός όμως τους καταδικάζει γιατί "δεν τηρούν τα βαρύτερα του νόμου, τη δικαιοσύνη, την ευσπλαχνία και την πίστη". Έχουν δηλ. μια πνευματικότητα εγωκεντρική, περίκλειστη, αυτιστική. Οι Φαρισαίοι έχουν θρησκευτική αυτάρκεια, είναι θρησκευόμενοι τύποι, μάλιστα και φανατικοί. Αθετούν όμως, την αποστολή τους ως κληρονόμοι του Μωυσή και δεν αποδέχονται το θαύμα της Βασιλείας που έρχεται σαν Γάμος, όπου όλοι είναι προσκεκλημένοι κι όχι μόνο οι αφεντιές τους.
Ο Χριστός μιλάει, προ του Πάθους, για τη Βασιλεία του και επιτιμά με όλη του την εξουσία τους Φαρισαίους, για να κρατήσει ζωντανή την πίστη των μαθητών, όταν σε λίγες μέρες θα τον δουν γυμνό απάνω στο Σταυρό...
