.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Βίντεο αποθέωση: Ισραηλινοί στρατιώτες εισβάλουν για έλεγχο σε γάμο Παλαιστινίων, αλλά χορεύουν όλοι μαζί το Gangnam Style


Μια απίστευτη ιστορία απασχολεί τις τελευταίες ημέρες το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, καθώς, ένα βίντεο που δείχνει Ισραηλινούς στρατιώτες να χορεύουν με την ψυχή τους σε ένα γάμο μουσουλμάνων δημιουργεί ερωτήματα και ποικίλες αντιδράσεις. Το πρόβλημα έγκειται φυσικά στο γεγονός η ιστορία των δύο λαών είναι συνυφασμένη με αιματηρά επεισόδια, πολεμικές συγκρούσεις και χιλιάδες αθώα θύματα, ενώ, άμεση λύση δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα. Μάλιστα πριν από δύο ημέρες ξέσπασαν ξανά συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης, ενώ η ένταση στη Συρία πυροδοτεί επικίνδυνα το κλίμα. Η ιστορία του βίντεο πάντως αποδεικνύει πως οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Οταν, λοιπόν, μια ομάδα των ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ περιπολούσε στους δρόμους της Χεβρώνας αποφάσισε να κάνει έλεγχο σε ένα χώρο όπου ακουγόταν πολλή φασαρία. Τελικά αποδείχθηκε πως επρόκειτο για ένα γάμο Παλαιστινίων, ωστόσο, αυτό που ακολούθησε ήταν απερίγραπτο, καθώς οι στρατιώτες οπλισμένοι και φορώντας κράνη και αλεξίσφαιρα επιδίδονται σε έναν απίστευτο χορό μαζί με όλους τους υπόλοιπους καλεσμένους. Υπό τους ήχους του Gangnam Style μάλιστα. Οταν το βίντεο κυκλοφόρησε στο youtube επικράτησε πραγματικά πανικός με πολλούς σχολιαστές και βετεράνους του στρατού να επικροτούν τους φαντάρους, αλλά και τους Παλαιστίνιους για αυτή την απίστευτη στιγμή ανθρωπιάς. Από την άλλη πλευρά ο στρατός του Ισραήλ δεν το εκτίμησε καθόλου και έχει διατάξει έρευνα για να εξακριβωθεί εάν οι στρατιώτες έθεσαν εαυτόν σε κίνδυνο χωρίς λόγο. Η ιστορία μπορεί να στοιχίσει ακριβά στους στρατιώτες, ωστόσο, οι ίδιο φαίνεται να γλέντησαν και να διασκέδασαν με την ψυχή τους.

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Νεανικές ανησυχίες για το Μυστήριο του Γάμου

Μια εκπομπή αφιερωμένη στο μυστήριο του γάμου. Τί γνωρίζουμε για αυτό το μυστήριο; Είναι μια απλή τελετή και όλα τελείωσαν ή έχει καποιο βαθύτερο νόημα που το αγνοούμε; Καλεσμένος της εκπομπής ο προϊστάμενος του Ιερου Μητροπολιτικού Ναού του Αμαρουσίου, π. Δημήτριος Παπαχατζής. (Μια προσπάθεια των νέων της Ιεράς μητρόπολης Κυδωνιας και Αποκορωνου στα Χανιά της Κρήτης).

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ο τηλεοπτικός γάμος που σήκωσε στο πόδι τα Χανιά




Με γάμους, μπαλοθιές και μαντινάδες ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα η νέα καθημερινή κοινωνική σειρά του ΑΝΤ1 «Το μπρούσκο». Τα γυρίσματα έχουν ήδη ξεκινήσει από τα Χανιά και η γραφική πόλη είναι ευχάριστα ανάστατη από την παρουσία των ηθοποιών, που έχουν γίνει ένα με τους ντόπιους.

Ο Αποστόλης Τότσικας, ο ένας εκ των πρωταγωνιστών της παραγωγής, έχει ήδη δημιουργήσει γυναικείο φαν κλαμπ. Ντυμένος γαμπρός, με την κρητική φορεσιά και έφιππος πάνω σε ένα μαύρο άλογο, εντυπωσίασε πολλές Κρητικοπούλες, που τον θαύμασαν στο πέρασμά του. Σύμφωνα με το σενάριο, ο Σήφης ετοιμάζεται να παντρευτεί την αγαπημένη του.

Επτά το απόγευμα και μια ολόκληρη πόλη μαζί με τους τουρίστες είναι στο πόδι. Από τις σκάλες ενός αρχοντικού κατεβαίνουν οι λυράρηδες και οι λαουτιέρηδες και τραγουδούν μαντινάδες γάμου. Είκοσι ηθοποιοί, 25 άτομα συνεργείο και οι σκηνοθέτες Ανδρέας Γεωργίου και Στάμος Τσάμης χτυπούν την κλακέτα της πιο σημαντικής σκηνής για τη νέα σειρά που θα δούμε από τον Οκτώβριο. Ο θείος του, τον οποίο υποδύεται ο Γιώργος Ζένιος, ντυμένος και αυτός με παραδοσιακή στολή, του δίνει την ανθοδέσμη που θα προσφέρει στη νύφη. Οι μαυροντυμένοι λεβέντες που τον συνοδεύουν βγάζουν τα κουμπούρια και ρίχνουν στον αέρα μπαλοθιές. Από τα στενά πλακόστρωτα των Χανίων μαζεύονται παιδάκια, γυναίκες και παρακολουθούν το σκηνικό που εκτυλίσσεται μπροστά τους. Φυσικά ερωτήσεις όπως «Πού θα παιχτεί το έργο;» και «Αυτός στο άλογο δεν είχε μακριά μαλλιά στο “Πίσω στο σπίτι”;» δίνουν και παίρνουν.

Με την κάμερα στον ώμο οι σκηνοθέτες τρέχουν για να «πιάσουν» την πιο όμορφη ώρα του δειλινού και να καταγράψουν τον γαλανομάτη Κρητικό πάνω στην «Καταιγίδα», το υπερήφανο άλογό του, να περνά τις καμάρες, τα πετρόχτιστα σπίτια, τις εκκλησίες και να κατεβαίνει στο λιμάνι με τα τείχη και τον ενετικό φάρο. Πίσω από τον Σήφη ακολουθεί κατά πόδας και η δημοσιογραφική αποστολή που οργάνωσε ο ΑΝΤ1, η οποία πήρε ενεργά μέρος στο γύρισμα.

Λίγο πιο πέρα εκτυλίσσεται ένα άλλο σκηνικό. Από τον Ιστιοπλοϊκό Ομιλο Χανίων βγαίνει νύφη με ένα μακρύ δαντελένιο πέπλο η μελαχρινή ηθοποιός Ελένη Βαΐτσου, συνοδευόμενη από τον πατέρα της. Ενας τεράστιος γερανός με κάμερα, δεκάδες κομπάρσοι, που υποδύονται τις φιλενάδες της, συγγενείς του γαμπρού, η λαμπερή κοκκινομάλλα Εβελίνα Παπούλια, που παίζει τη Δάφνη, γυναίκα του θείου του Σήφη, και η χαμογελαστή Τζόυς Ευείδη παίρνουν τις θέσεις τους. Η μελλόνυμφη μπαίνει στο καΐκι με τα γαλάζια και τα άσπρα τούλια μαζί με τον πατέρα της και απομακρύνεται.

Η φωνή της βοηθού παραγωγής ακούγεται από μακριά: «Κλακέτα, φύγαμε»... Για τον σκηνοθέτη Στάμο Τσάμη είναι η πιο συγκινητική σκηνή που έχει γυρίσει την καριέρα του, ενώ ο Αποστόλης Τότσικας δήλωσε ότι αυτή είναι μια απάντηση στα πλάνα της Κωνσταντινούπολης των τουρκικών σίριαλ. Τα Χανιά ξεδιπλώνονται σε όλο τους το μεγαλείο, σε ένα απίστευτο κινηματογραφικό σκηνικό!

Το πλάνο τελειώνει, αλλά όχι και το γύρισμα. Στις 11 το βράδυ στην πλατεία 1821, στο κέντρο «Ο Πλάτανος της Σπλάντζιας», ακολουθεί το γλέντι του γάμου, ενώ λίγο νωρίτερα, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, έχει γυριστεί η έξοδος του ζευγαριού από τον ναό.


Γαμοπίλαφα, ξεροτήγανα, ρακές, μπαλοθιές και μαθήματα σούστας

Κυριακή βράδυ και ο κόσμος στα Χανιά έχει συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει έναν παραδοσιακό γάμο, από τον οποίο δεν λείπει τίποτα. Γαμοπίλαφα, ξεροτήγανα, ρακές, σφακιανές πίτες, απάκι, ντάκος και δίμετροι χορευτές με μαύρα σαρίκια στο κεφάλι να μαθαίνουν σούστα στο ζευγάρι και μαλεβιζιώτη στην Εβελίνα Παπούλια.

Τη Δευτέρα, στις 3 το μεσημέρι, η Βαρβάρα Λάρμου, ο Αποστόλης Τότσικας και ο Γιώργος Ζένιος γύρισαν ακόμη μία σκηνή πάνω από δέκα φορές. Η Κύπρια ηθοποιός, που σημειωτέον θα κλέψει καρδιές, επιτίθεται με όπλο στον Σήφη, φωνάζοντας «θα τον σκοτώσω. Με άφησε νύφη στα σκαλιά της εκκλησίας. Ο,τι δεν κάνατε οι άνδρες της οικογένειας θα το κάνω εγώ» και ακούγεται η μπαλοθιά, ενώ ο Αποστόλης Τότσικας μονολογεί: «Θείε, φταις εσύ για όλα...».

Το σκηνικό αλλάζει. Στις 5 το απόγεμα, στο παλιό υδραγωγείο των Χανίων, που έχει μεταμορφωθεί για τις ανάγκες της σειράς σε πατητήρι, γυρίζεται μια από τις πιο ωραίες σκηνές. Μια γούρνα με σταφύλια, κοπέλες να τα πατάνε, λυράρηδες να τραγουδούν, Κρητικοί να χορεύουν και να ρίχνουν κοφίνια με τσαμπιά.

Η οικογένεια των Γιαννακάκηδων καλεί την κυπριακή οικογένεια Ματθαίου, με την οποία συνεργάζεται στην εμφιάλωση και εξαγωγή κρασιού, στη γιορτή της συγκομιδής. Σε μια μεγάλη αλάνα έχει στηθεί το γλέντι με όλους τους πρωταγωνιστές σε απαρτία και την Αναστασία Γιαννακάκη να ρίχνει στο πρόσωπο του Ματθαίου Ματθαίου ένα ποτήρι κρασί. Εκείνη δεν ξεχνά... Τα γυρίσματα παρακολούθησαν δεκάδες Κρητικοί, αλλά και η τραγουδίστρια Ελευθερία Ελευθερίου και η Μαρία Ηλιάκη, που είχαν βρεθεί στην περιοχή ως τουρίστριες.


«Ελλάδα και Κύπρος να συνεργαστούν για να ορθοποδήσουν»

Τα γυρίσματα είναι 12ωρα σε καθημερινή βάση και πολύ κουραστικά, όπως δήλωσαν στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν οι πρωταγωνιστές της σειράς την ίδια μέρα στο ξενοδοχείο «Κύδων».

Ο Αποστόλης Τότσικας έδωσε έμφαση στην ακραία συμπεριφορά των χαρακτήρων: «Στις κλειστές κοινωνίες, λόγω της καταπίεσης, υπάρχουν και μεγαλύτερες αντιδράσεις. Οι Κρητικοί δεν είναι πολεμοχαρείς, αλλά υπερήφανοι, αξιοπρεπείς, με ρίζες και έθιμα. Ισως η αυθεντικότητά τους τούς κάνει πρωτόγονους».

Η Βαρβάρα Λάρμου, η Κύπρια ηθοποιός που υποδύεται την Κρητικιά, αναφέρθηκε στη βοήθεια που έλαβε από την Εβελίνα Παπούλια για να αφαιρέσει από την ομιλία της τα κυπριακά στοιχεία, ενώ ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Ανδρέας Γεωργίου δήλωσε ότι ξεκίνησε τα γυρίσματα την 1η Ιουλίου σε αμπελώνες της Κύπρου μέσα στην υγρασία και την αφόρητη ζέστη. «Γι' αυτήν τη σειρά κλήθηκα να μάθω πράγματα για το κρασί, τη ρακή, το ρακόμελο, αν και ο ίδιος δεν πίνω. Ωστόσο ήθελα να κάνω μια τέτοια σειρά. Πίνεις το μπρούσκο και είσαι σε μια άλλη κατάσταση, σε ταξιδεύει. Είναι μια σειρήνα το κρασί. Για μένα ήταν όνειρο να κάνω μια δουλειά στην Κρήτη. Από το 2001 το σκεφτόμουν. Είχα σχέση στο νησί για πέντε χρόνια. Η Κρήτη με την Κύπρο μοιάζουν στη μουσική, στο πάθος, στα ήθη. Για μένα αυτή η σειρά έχει ένα μήνυμα. Οτι στην κρίση η Ελλάδα και η Κύπρος μπορούν να συνεργαστούν και να ορθοποδήσουν».

Η Εβελίνα Παπούλια, με τη σειρά της, δήλωσε ότι είπε αμέσως «ναι» στην τηλεοπτική αυτή πρόταση, γιατί οι σκηνοθέτες είναι νέοι, δεν βαριούνται, δεν πάνε με την πεπατημένη και δεν τη νοιάζει που είναι μικρότεροί της, αντίθετα την ιντριγκάρει. Η πρωταγωνίστρια της σειράς Ελένη Βαΐτσου εξομολογήθηκε ότι έψαχνε ολόκληρη τη γη για μια τέτοια πρόταση και της ήρθε 12 το βράδυ με ένα τηλεφώνημα: «Ο Ανδρέας έψαχνε Ελληνες ηθοποιούς μέσω ενός πρακτορείου. Η βοηθός του με πήρε τηλέφωνο στις 12 το βράδυ για να τον συναντήσω στο ξενοδοχείο όπου διέμενε. Στην αρχή παραξενεύτηκα, αλλά όταν τον γνώρισα κατάλαβα ότι δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο. Για μένα το πιο δύσκολο στη σειρά είναι οι σκηνές οδήγησης, αφού δεν ξέρω να οδηγώ».

Μαρία Ανδρέου

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Η συγχώρηση (Μια αληθινή ιστορία)


Πριν πολλά χρόνια και μετά την λήξη του εμφυλίου σπαραγμού και του αδελφοκτόνου πολέμου, σε κάποιο χωριό, έγινε ένας φόνος, για πολιτικούς μάλλον λόγους και εξαιτίας του μεγάλου φανατισμού, που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Κατηγορήθηκε, λοιπόν, κάποιος χωριανός, ο Πέτρος Γ. και με τις μαρτυρίες πέντε συγχωριανών του δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση. Ο κατηγορούμενος όμως ισχυρίζετο συνεχώς ότι ήτο αθώος… Κλείσθηκε σε αγροτικές φυλακές, αλλά μέρα-νύχτα διαλαλούσε και μονολογούσε ότι ήτο αθώος. Σ’ αυτές τις φυλακές πήγαινε μια φορά τον μήνα ένας ευλαβέστατος ιερεύς και λειτουργούσε στο εκκλησάκι που υπήρχε και κατόπιν εδέχετο για εξομολόγηση όσους εκ των φυλακισμένων το επιθυμούσαν. Ύστερα από 5-6 μήνες, πήγε και ο εν λόγω χωριανός στον ευλαβή εκείνον ιερέα και εξομολόγο, και ενώπιον του Αγίου Θεού και μπροστά στο πετραχήλι του Πνευματικού, βεβαίωνε με όρκους ότι ήταν αθώος. Από τότε που εξομολογήθηκε μέσα στις φυλακές ο Πέτρος Γ., άλλαξε τελείως διαγωγή και έγινε ο άνθρωπος της προσευχής και της μελέτης του Ευαγγελίου, που του δώρησε εκείνος ο καλός ιερεύς. Μέσα σ’ έναν χρόνο αλλοιώθηκε τόσο πολύ, που όλοι οι συγκρατούμενοί του και βαρυποινίτες άρχισαν να τον σέβωνται και να του φέρωνται φιλικά. Και με την Χάρι και τον φωτισμό του Θεού γρήγορα πείσθηκε ο ευλαβής ιερεύς για την αθωώτητά του, ώστε του επέτρεπε να κοινωνή κάθε φορά που λειτουργούσε στις φυλακές. Ο ιερεύς προσπάθησε κάτι να κάμη μέσω κάποιων δικηγόρων, αλλά οι μάρτυρες ήσαν απολύτως κατηγορηματικοί, γιατί ήσαν δήθεν παρόντες στον φόνο. Παρά ταύτα ο Εξομολόγος πίστευε ότι όντως ήτο αθώος και θύμα σκευωρίας. Ο Πέτρος Γ. όχι μόνο προσηύχετο με το Όνομα του Ιησού Χριστού, που το έμαθε από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού», αλλά μελετούσε το Ευαγγέλιο και κοινωνούσε των αχράντων Μυστηρίων, σκορπώντας σε όλους τους συγκρατουμένους του πολλή καλωσύνη. Συγχωρούσε δε με όλη του την καρδιά και τους κατηγόρους του και αυτόν ακόμα τον άγνωστο φονιά. Δεν φταίνε, οι καημένοι, έλεγε. Φταίει το πολιτικό και ιδεολογικό πάθος, φταίει και ο διάβολος που τους σκοτείνιασε το μυαλό κι έτσι κρύψανε την αλήθεια. Θεέ μου, συγχώρεσέ τους… και από μένα να ‘ναι συγχωρεμένοι… και χάρισέ τους πλούτη και αγαθά πολλά, αλλά χάρισέ τους προπαντός και ιδιαιτέρως φωτισμό και υγεία. Έτσι πέρασαν 19 χρόνια. Κατόπιν, λόγω της καλής και αρίστης διαγωγής και επειδή έκανε και στις τότε αγροτικές φυλακές, όπου εμειώνετο η ποινή, αποφυλακίσθηκε. Ήτο πλέον 50 ετών. Στο χωριό όμως δεν έγινε δεκτός, επειδή τον πίστευαν όλοι για φονιά και κυρίως οι συγγενείς του φονευμένου. Έτσι, μετακόμισε σε μια γειτονική πόλι και έκαμε τον εργάτη, τον οικοδόμο και κυρίως τον μαραγκό, δουλειά που την έμαθε στην φυλακή. Η ζωή του όμως εξακολουθούσε να είναι ζωή ενός αληθινού χριστιανού, με την ακριβή συμμετοχή στα Μυστήρια, με την σωστή τήρηση των ευαγγελικών εντολών και ιδιαιτέρως με την προσευχή. Η προσευχή ήταν το οξυγόνο της ζωής του. Η Ευχή και το Ευαγγέλιο ήσαν γι’ αυτόν «άρτος ζωής» και «ύδωρ ζων». Μία κοπέλα 42 ετών, θεολόγος σε κάποιο Γυμνάσιο της περιοχής, πληροφορήθηκε από τον Πνευματικό των φυλακών, που ήτο και δικός της Πνευματικός, τα πάντα για τον Πέτρο Γ. και ιδιαιτέρως για το πόσο ήτο αφοσιωμένος στον Χριστό και στην Εκκλησία Του. Πήγε, τον βρήκε και κατόπιν τον ζήτησε η ίδια σε γάμο!… Από τον ευλογημένο αυτό γάμο προήλθαν δυό παιδιά, υγιέστατα. Ύστερα από μερικά χρόνια, στο χωριό που έγινε ο φόνος, κάποιος αρρώστησε βαρειά με ανεξήγητους φοβερούς πόνους σε όλο του το σώμα. Η επιστήμη με τους γιατρούς και τις κλινικές εξετάσεις, που ήσαν προηγμένες, στάθηκαν αδύνατον να τον βοηθήσουν!!! Ούτε καν την αιτία δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν! Έτσι, μια βραδυά στο σπίτι του, αφού επέστρεψε από το νοσοκομείο, σ’ αυτήν την φοβερή κατάστασι, άρχισε να κραυγάζη μέσα στους φοβερούς του πόνους ότι αυτός ήτο ο φονιάς και με τους 4 ψευδομάρτυρες, τους οποίους εξηγόρασε με μεγάλα χρηματικά ποσά, κατηγόρησαν τον Πέτρο Γ., που συμπτωματικά περνούσε από εκείνο το σταυροδρόμι, την ώρα που έγινε ο φόνος. Φώναξαν τον αστυνόμο του τμήματος του χωριού, υπέγραψε την ομολογία του κατονομάζοντας και τους 4 ψευδομάρτυρες και συνεργούς του. Ποια νομική διαδικασία ακολουθήθηκε μετά, δεν γνωρίζω. Η ομολογία του όμως έκανε κρότο στο χωριό, προκαλώντας σύγχυσι, ταραχές και πολλές κατάρες, οι οποίες βάραιναν τον φονιά. Παρά ταύτα, η ψυχή του φονιά δεν έφευγε. Κι αυτός εξακολουθούσε να τσιρίζη και να κραυγάζη. Ο Πέτρος Γ., όπως ήτο επόμενον, το έμαθε. Δεν κίνησε όμως καμιά διαδικασία για την αποκατάστασι της τιμής του με αναθεώρησι της δίκης, με μηνύσεις κατά των ενόχων και άλλων ενδίκων νομίμων μέσων. Αλλά τι έκανε; Πήγε στο σπίτι του φονιά!...Οι πάντες πάγωσαν. Οι περισσότεροι χωρικοί, όταν τον είδαν να περνάη μέσα από το χωριό, από την ντροπή τους κρύφθηκαν. Πάγωσε και ο φονιάς όταν τον αντίκρυσε, και με γουρλωμένα τα μάτια από την έκπληξι και την φρίκη, τον άκουσε να του λέη: Γιώργο, σε συγχωρώ με όλη μου την καρδιά… Και σ’ ευχαριστώ, γιατί ήσουν η αιτία να γνωρίσω τον Χριστό με την Εκκλησία Του και τα άγια Μυστήριά της. Εύχομαι να Τον γνωρίσεις κι εσύ, με μετάνοια και προσευχή! Τον αγκάλιασε, τον φίλησε και έφυγε, ενώ κάποια δάκρυα κρυφά έτρεχαν από τα μάτια του. Ο θρίαμβος της δικαιοσύνης του Θεού ήλθε, ύστερα από 35 χρόνια! Αλλά υπήρξε και θρίαμβος της εμπιστοσύνης, της πίστεως και της αδιαλείπτου προσευχής του αδικημένου Πέτρου Γ. στην Πρόνοια του Θεού. Και ταυτόχρονα στέφανος δόξης στην υπομονή και μακροθυμία, που έδειξε τόσα χρόνια. Ευλογήθηκε η μετέπειτα ζωή του, όπως προείπαμε, μ’ έναν χριστιανικό γάμο και με οικογένεια που ήτο «κατ’ οίκον εκκλησία» και με δύο τρισευλογημένα παιδιά. Και μάλιστα, μετά την ολοκάρδια συγχώρησι που έδωσε και την αγάπη που έδειξε προς όλους, πολλαπλασιάσθηκε η ευλογία του Θεού στο σπιτικό του. Είχε την Χάρι του Θεού πάνω του, την ευλογία της Παναγίας, την προστασία των Αγίων και την συμπαράστασι των Αγγέλων. Εκοιμήθη οσιακώς σε ηλικία 80 ετών, το 1999. Παρών στην κοίμησί του ήτο και ο εννενηντάχρονος ιερεύς των φυλακών, που μού διηγήθηκε αυτό το γεγονός, για να με διαβεβαιώση ότι λίγο πριν το τέλος του Πέτρου Γ., Άγγελοι και Αρχάγγελοι πλημμύρισαν το δωμάτιο του, τους οποίους έβλεπε όχι μόνο ο ψυχορραγών με τα μάτια του, αλλά και ο εν λόγω ιερεύς. Αυτοί και παρέλαβαν την ψυχή του, μετά το τελευταίο σημείον του σταυρού που έκανε ο Πέτρος Γ., λέγοντας: - Άγγελέ μου! Άγγελέ μου… , δεν την αξίζω αυτή την τιμή… Και τούτο ειπών, εκοιμήθη!… Ο άνθρωπος αυτός, παρ’ όλο που ήταν έγγαμος και ζούσε μέσα στον σημερινό κόσμο, μετά από την τεράστια και άδικη δοκιμασία και ταλαιπωρία του στην φυλακή, μαζί με βαρυποινίτες, είχε καρπούς της Ευχής, της θείας Κοινωνίας και της ευαγγελικής ζωής. Η έγγαμη ζωή του δεν τον εμπόδισε να λέγη μερα-νύχτα την Ευχή, όπως την έμαθε από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού».

Από το βιβλίο «Η Ευχή Μέσα στον Κόσμο», Πρωτοπ. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Το διάβασα στο περιοδικό «ΦΙΛΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ» του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ «Ο ΟΝΗΣΙΜΟΣ»

Πώς αλλάζει ο γάμος τη συμπεριφορά του άνδρα;

Ο γάμος αλλάζει τον… άνδρα, σύμφωνα με νέα έρευνα, η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα πως τα «Θεία δεσμά» τον κάνουν περισσότερο κοινωνικό και εξωστρεφή.

Η μελέτη έγινε στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως πιο συχνά παντρεύονται έως την ηλικία των 30 οι λιγότερο αντικοινωνικοί άνδρες, αλλά από τη στιγμή που παντρεύονται ο γάμος σταματά την αντικοινωνική συμπεριφορά τους και τους κάνει εξωστρεφείς.
Είναι η πρώτη φορά που επιστήμονες μελετούν τις συνέπειες του γάμου στην κοινωνική ζωή , αξιοποιώντας δείγματα γενετικού υλικού από διδύμους. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνουννα απομονώσουν τυχόν επίδραση των γονιδίων στη συμπεριφορά των ατόμων, σε σχέση με την επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος.
Η μελέτη διήρκεσε 12 χρόνια και εξέτασαν δεδομένα από 289 ζεύγη διδύμων ανδρών σε διάφορες χρονικές στιγμές, όταν για παράδειγμα βρίσκονταν στις ηλικίες 17, 20, 24 και 29 ετών.
Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι άνδρες με χαμηλότερα επίπεδα αντικοινωνικής συμπεριφοράς στις ηλικίες των 17 και 20 ετών ήταν πιθανότερο να έχουν παντρευτεί μέχρι τα 29 τους.
Τα ποσοστά αντικοινωνικής συμπεριφοράς μετά το γάμο στους παντρεμένους μειώνονταν, ενώ των διδύμων αδελφών τους που είχαν μείνει ανύπαντροι, η αντικοινωνική συμπεριφορά δεν είχαν μειωθεί.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο γάμος επιδρά σε μεγάλο βαθμό έμμεσα, καθώς αυξάνει την ικανότητα δημιουργίας δεσμών με άλλους ανθρώπους ή μειώνει το χρόνο που ένας άνδρας μπορεί πια να περάσει με τους παλιούς φίλους του.
Μάλιστα, επισημαίνουν πως όσο πιο πετυχημένος είναι ένας γάμος, τόσο πιο μεγαλύτερη είναι και η επίδραση στη βελτίωση της συμπεριφοράς ενός άνδρα.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι παντρεμένοι συνειδητοποιούν ότι «έχουν πλέον περισσότερα να χάσουν», αν συνεχίσουν την παλιά αντικοινωνική συμπεριφορά τους. Παράλληλα, σπεύδουν να διευκρινίσουν πως δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει με τις γυναίκες, καθώς εξ’ αρχής αυτές είναι λιγότερο πιθανό να έχουν αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Προηγούμενες έρευνες έχουν συμπεράνει ότι οι παντρεμένοι έχουν γενικά και άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους ανύπαντρους, όπως καλύτερη υγεία, μακροβιότερη ζωή, μικρότερες πιθανότητες να αναπτύξουν κατάθλιψη κ.ά.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Archives of General Psychiatry».

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

ΤΟ ΤΕΣΤ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ 

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα
 
Ἐρώτηση: Γιατί δὲν ἐπιτρέπονται οἱ προγαμιαῖες σχέσεις;

π.Κ.Σ.: Βρὲ παιδάκι μου, τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ χρησιμοποιῶ ὅπως ἐγὼ θέλω. Ἔτσι; Τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Καὶ τὸ σῶμα μας τὸ χρησιμοποιοῦμε ὅπως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός. Πολὺ ἁπλά. Ἔτσι; Καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ κάποιον ἄλλον χωρὶς τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τί εἴπαμε; [Ποιὰ] εἶναι ἡ τραγωδία τοῦ Οὐμανισμοῦ; Μία κοινωνία χωρὶς Θεό!
 
Πῶς μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν; Ἀκόμη καὶ δύο ἀντικείμενα. Πῶς μπορεῖ αὐτὸ τὸ μικρόφωνο νὰ ἑνωθεῖ μὲ αὐτὸ τὸ ρολόι, ἐὰν δὲν τὰ κρατῶ ἐγὼ μὲ τὰ χέρια μου; Πόσο μᾶλλον δύο ἄνθρωποι. Πῶς θὰ ἑνωθοῦν χωρὶς νὰ τοὺς ἐνώνει ὁ Θεός; Ἐπειδὴ τὸ θέλουν; Δὲν ἀρκεῖ τὸ θέλω. Αὐτὸς εἶναι ὁ Οὐμανισμός. Σὲ θέλω, μὲ θέλεις! Σοὺ ἀρέσω, μοῦ ἀρέσεις! Ποιὸς ὅμως θὰ μᾶς ἑνώσει;

Εἶναι πάρα πολὺ εὔκολο μετὰ νὰ χωρίσουν. Νὰ νομίζουν ὅτι ἑνώθηκαν καὶ νὰ διαλύονται. Γι’ αὐτὸ διαλύονται! Ἔτσι, ἁπλὰ τὸ λέω τώρα. Παρόλο πού... γιὰ μένα δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ κανόνι. Πῶς θὰ ἑνωθεῖς δηλαδή; Μὲ ποιόν; Ὁ ἄλλος εἶναι σῶμα καὶ ψυχή!  Ποῦ θὰ ἑνωθεῖς δηλαδή; Ἐπειδὴ ἐνώσατε τὰ σώματά σας... σὲ μία σαχλαμάρα ποῦ λέγετε σέξ; Ἔτσι! Χωρὶς τὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ χωρὶς τὴν ἕνωση τῶν ψυχῶν, τὸ σὲξ εἶναι μία σαχλαμάρα! Δὲν ἔχει νόημα! Δὲν βγάζει τίποτε!

Πῶς θὰ ἑνωθεῖς χωρὶς τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ; Πῶς θὰ λειτουργεῖς; Ἀκόμη καὶ.... τὸ κείμενο, πρόσεξε: Δεύτερο κεφάλαιο Γενέσεως. Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινᾶ ὁ Θεός. Καὶ τί λέει γιὰ τὸν ἄνδρα; «…προσκοληθήσεται πρὸς τὴ γυνὴ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». (Γένεσις 2,22-24) Ἄκουσε τί λέει; Λέει: «προσκοληθήσεται» καὶ θὰ γίνουνε «μία σάρκα». Τὸ «προσκοληθήσεται» ἀναφέρεται στὶς ψυχές. Καὶ ἀκολουθεῖ μετὰ ἡ ἕνωση τῆς σάρκας. Εἶναι δύο πράγματα ὁ ἄνθρωπος• σῶμα καὶ ψυχή. Βλέπετε; Τόσο λιτὸ κείμενο!

«Προσκοληθήσεται» ψυχικά, καὶ [μετὰ] «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». Πῶς θὰ γίνει ἡ σάρκα μία, χωρὶς νὰ ἀγαπᾶς [ἑνωμένος καὶ ψυχικά]; Νὰ προσκολλᾶσαι στὸν ἄλλον; Αὐτονόητο• ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μετὰ εἶναι μία χρήση τοῦ ἄλλου σωματική. Τὸν χρησιμοποιεῖς τὸν ἄλλον σωματικά• γιὰ νὰ ἱκανοποιεῖς τὶς ἀνάγκες σου. Καὶ εἶναι γιὰ κατανάλωση ὁ ἄλλος; Εἶναι σουβλάκι;

Πορνεία τί σημαίνει; Ἡ ἄκαιρη, ἡ ἄνομη χρήση τοῦ σώματος τοῦ ἄλλου. Τὸν χρησιμοποιεῖς. Τὸν θεωρεῖς σάρκα, ἄρα καὶ ἐσὺ εἶσαι σάρκα. Κι ὅταν εἶναι ὅλα σάρκα, δὲν ὑπάρχει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, [ἄρα] δὲ γίνεται τίποτα!
 
Γι’ αὐτὸ [ἀκριβῶς] ὑπάρχει τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου. Ὅπου ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος καταυγάζετε καὶ χαριτώνεται, ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν εἶναι ἁπλῶς νὰ ἑνωθοῦμε δηλαδή, νὰ κάνουμε [ἕνα] ξερὸ σέξ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορία δηλαδή; Ἀλίμονο ὁ γάμος νὰ καταλήξει νὰ εἶναι μόνο αὐτό. Εἶναι καὶ αὐτό• ἀλλὰ εἶναι μία ἄλλη ἕνωση. Πολὺ βαθύτατη ἕνωση! Ὅπου μέσα σὲ αὐτὴ τὴν ἕνωση -ἂν σωστὰ τὸ ξεκινήσεις- ὅλα τὰ λεγόμενα προβλήματα τοῦ γάμου καὶ αὐτὰ τὰ ψευτὸ -συγγνώμη γιὰ τὴ φράση- ψευτοσεξουαλικὰ προβλήματα• ἂν ξεκινήσεις ἀπὸ ἐκεῖ πέρα μέσα, ποὺ ὁ ἄλλος εἶναι καὶ σῶμα καὶ ψυχὴ καὶ ὅλα τὰ ἐνώνει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίους Πνεύματος, δὲν ὑπάρχουν προβλήματα. Τὰ ἄλλα εἶναι ἕνα ἐγωιστικὸ κοίταγμα τοῦ ἄλλου. Βλέπεις τὸν ἄλλον δηλαδὴ σὰ σάρκα. Σὰν ἀντικείμενο. Κρατῆστε αὐτὰ τὰ μεγέθη!

Ἐδῶ τὰ γεροντάκια εἶναι ἀσκητές, ἀλλὰ ἐνδιαφέρονται καὶ γι’ αὐτὰ τὰ πράγματα. Εἴχανε καὶ αὐτοὶ πειρασμοὺς σαρκικούς. Αὐτά, κρατῆστε τά!

Ἡ ἐποχὴ μᾶς ζεῖ ἀπὸ τὴν τραγωδία σήμερα τοῦ σὲξ καὶ τοῦ ἔρωτα. Τὸ ἀποκορύφωμα δηλαδὴ τῆς τραγωδίας τοῦ Οὐμανισμοῦ, εἶναι αὐτὸ τὸ πράγμα! Λέει στὸν ἄνθρωπο: κᾶνε ὅτι θέλεις! Μὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι: κᾶνε ὅ,τι θέλεις. Ἔχει καὶ σῶμα καὶ ψυχή. Πῶς θὰ λειτουργήσουνε αὐτὰ δηλαδή; Καὶ μάλιστα ἔχουνε θολώσει τὸ μυαλὸ τῶν παιδιῶν μας. Στὴν κυριολεξία [τὰ ἔχουνε θολώσει] μὲ τὸ θέμα τοῦ ἔρωτα! Ἔχουνε θολώσει! Δὲν μποροῦνε τὰ παιδιὰ νὰ σκεφτοῦνε! Νὰ δοῦν κάτι ἄλλο! Τὰ μοντέλα εἶναι τελείως λανθασμένα! Καὶ πρέπει πραγματικὰ νὰ στραφοῦμε σὲ μία ἄλλη κατανόηση. Ἔστω, νὰ τὸ πῶ ἔτσι καὶ ἀνθρώπινη κατανόηση. Ὅτι ὁ ἄλλος δὲν εἶναι ἀντικείμενο. Ἔληξε!!! Δὲν εἶναι ἀντικείμενο. Πῶς νὰ τὸ κάνουμε; Ποῦ θὰ τὸν ἐκμεταλλευτῶ, γιατί ἔχω τὴν εὐκαιρία νὰ τὸν ἐκμεταλλευτῶ ἢ θὰ παίξω μαζί του!

Τὰ λέω πολὺ ἁπλὰ λοιπόν. Εἶναι ἡ γλώσσα ὄχι ἁπλῶς τῆς Γραφῆς μόνο. [Εἶναι] ἡ γλώσσα, τὸ πῶς σέβομαι τὸν ἄλλον!

Πόσες κοπέλες ἔρχονται καὶ μοῦ λένε. Τὸ λέω ἔτσι εἰλικρινά• στὴν ἐξομολόγηση κεντρικὸ θέμα εἶναι. Γνώρισε ἕνα ἀγόρι καὶ μοῦ λέει: ὅτι θέλει νὰ κάνουμε σέξ. Ἔτσι ἐν ψυχρῶ τὸ λέω. Καὶ ἐγὼ ρωτάω: σὲ ἀγαπάει; Μοῦ λέει: ναὶ μὲ ἀγαπάει! Λέω: ἐπειδή [σου] τὸ εἶπε; Καλὴ διαφήμιση κάνει. [Ἂν εἶναι ἔτσι], νὰ τὸ ἀποδείξει. Μοῦ λέει: πῶς θὰ τὸ ἀποδείξει; Νὰ σοὺ δώσω τὰ κόλπα, τῆς λέω. Ἀπὸ κόλπα ἐδῶ εἴμαστε γεμάτοι. Λέει: πὲς πατέρα τὸ κόλπο. Λέω: κοίταξε τὸ κόλπο εἶναι δοκιμασμένο. Ἐγὼ τουλάχιστον τὸ δοκίμασα τριάντα δύο χρόνια. Καὶ εἶναι χάι-φάι. Δηλαδὴ γι’ αὐτὸν ποὺ τὸ ἔκανε, ποσοστὰ ἐπιτυχίας ἑκατὸ τοῖς ἑκατό. Μοῦ λέει: πὲς τό! Καίγομαι! Λέω: πολὺ ἁπλό! Περίμενε. Τόσο ἁπλό. Εἶπε ὅτι σὲ ἀγαπάει; Ἀγαπάω σημαίνει κάνω κάτι γιὰ σένα χωρὶς νὰ περιμένω πληρωμή. Δηλαδὴ ἂν ἀγαπάω ἕναν φτωχό, δὲν θὰ τοῦ πῶ δῶσε μου καὶ δέκα εὐρώ. Γιατί νὰ μοῦ δώσει; Λοιπόν! Δὲ μοῦ λὲς φίλε μου, μὲ ἀγαπᾶς; Ναί. Μπράβο. Νὰ μὲ ἀγαπᾶς τσάμπα. Τί σημαίνει; Νὰ μὲ ἀγαπᾶς τσάμπα. Χωρὶς νὰ πάρεις τίποτα ἀπὸ ἐμένα. Ἂν αὐτὸς πεῖ, μά… καί σου… καί μου… καὶ τί…, καὶ ξέρεις εἶμαι ἄντρας καὶ ἔχω ἀνάγκες, [τότε] πήγαμε στὴν κατανάλωση, ἐ; Νὰ σὲ ἀγαπάει τζάμπα. Μοῦ λέει: θὰ τὸν χάσω. Τί νὰ τὸν κάνεις, λέω. Αὐτὸς εἶναι ἔμπορος. Θὰ σοὺ φύγει μετὰ ἀφοῦ σὲ χρησιμοποιήσει. Σὰν τὸ σουβλάκι. Τὸ χαρτάκι πετᾶς μονάχα κάτω καὶ ἡσυχάζεις, ἐ; Καὶ βρωμίζεις καὶ τὸν κῆπο. Ἔχω λάθος;

Λοιπόν, ἡ μέθοδος αὐτή, ποὺ εἶναι ἡ μέθοδος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τόσο ἁπλή! Δοκιμασμένη γιὰ μένα τριάντα δύο χρόνια! Ποσοστὸ ἐπιτυχίας ἑκατὸ τοῖς ἑκατό! Κι ὅλα τὰ ἀντράκια τὸ βάζουν στὰ πόδια. Γιατί δὲν ἀντέχουνε χωρὶς κατανάλωση. Ἔτσι; Καὶ [τῆς λέω]: γλυτώνεις καὶ ἀπὸ ἕνα μπελά! Ἐεε; [Γιατί] θὰ σὲ ἄφηνε μετά! Πρόσεξε! Ἂν σὲ ἀγαπάει, θὰ μείνει! Καὶ μετὰ θὰ τὸ δοῦμε. Μετὰ θὰ τὸ πᾶμε παρακάτω. Θὰ τὸ κουβεντιάσουμε. Εἶναι ὡραία κουβέντα μετά. Πολὺ ὡραία κουβέντα!

Ἐρώτηση: Καὶ γιατί ὁ αὐνανισμὸς θεωρεῖται ἁμαρτία;
 
π.Κ.Σ.: Μέσα στὸ ἴδιο πλαίσιο εἶναι [κι αὐτό]. Δὲν μοῦ λές; Τὴν πλάτη σου τὴν ξύνεις χωρὶς λόγο; [Λοιπόν], ὅπως τὸ ἔβαλε ὁ Θεὸς νὰ κάνεις ὅτι κάνεις. Θὰ μὲ ἀναγκάσεις τώρα, ὄχι νὰ χυδαιολογῶ, ἀλλὰ νὰ κάνω καὶ σεξουαλικὲς ἀναλύσεις, [ποὺ] δὲν ἔχει νόημα. Αὐτὴ ἡ ἱστορία, εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἔκφραση, τοῦ ἀπόλυτου ἐγωιστῆ! Εἶναι ἡ ἔκφραση στὰ πνευματικά του ναρκισσισμοῦ. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπάει τὸν ἑαυτό του, καὶ ἱκανοποιεῖται μὲ τὸν ἑαυτό του! Τί τρέλα εἶναι αὐτή; Μὰ τί τρέλα εἶναι αὐτή(!!!); Τὸ προηγούμενο ἦταν ἡ χρήση τοῦ ἄλλου, αὐτὸ εἶναι ἡ χρήση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τί; Μὲ τί ἀποτέλεσμα; Δὲν ἔχω κάτι ἄλλο νὰ πῶ!
φλόγα

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Οσο περισσότερα αδέλφια τόσο μικρότερος κίνδυνος... διαζυγίου


Οσο περισσότερα αδέλφια τόσο μικρότερος κίνδυνος... διαζυγίου
Μία οικογένεια με πολλά αδέλφια εξασφαλίζει ένα είδος προστασίας απέναντι στον κίνδυνο να χωρίσει κανείς, όταν μεγαλώσει και παντρευτεί, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Η έρευνα συμπέρανε ότι όσο περισσότερα τα αδέλφια του, τόσο μικρότερος είναι ο κίνδυνος διαζυγίου για ένα ενήλικα. Κάθε πρόσθετος αδελφός ή αδελφή (μέχρι τον αριθμό των επτά) μειώνει τον κίνδυνο διαζυγίου κατά 2%, ενώ από οκτώ αδέλφια και πάνω δεν παρέχεται πρόσθετη προστασία.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Οχάιο, με επικεφαλής τους καθηγητές κοινωνιολογίας Νταγκ Ντάουνι και Ντόνα Μπόμπιτ- Ζέχερ, που παρουσίασαν τα ευρήματά τους στο ετήσιο συνέδριο της Ένωσης Αμερικανών Κοινωνιολόγων στη Νέα Υόρκη, μελέτησαν στοιχεία για περίπου 57.000 ενηλίκους μεταξύ των ετών 1978- 2012.
Πρακτικά, σύμφωνα με τη μελέτη, είτε δεν έχει κανείς αδέλφια, είτε έχει ένα ή δύο, η διαφορά όσον αφορά την πιθανότητα διαζυγίου είναι μικρή, όμως στις πολύτεκνες οικογένειες η «προστασία» είναι πιο αισθητή. «Όταν συγκρίνει κανείς παιδιά από μεγάλες οικογένειες με μοναχοπαίδια, τότε υπάρχει αισθητή διαφορά στην πιθανότητα διαζυγίου», ανέφερε ο Ντάουνι.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, κάθε παιδί που προστίθεται σε μια οικογένεια, αλλάζει τη δυναμική και τις ισορροπίες της. Περισσότερα αδέλφια σημαίνουν, μεταξύ άλλων, ότι το καθένα έχει μεγαλύτερη εμπειρία από τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις «διαπραγματεύσεις» με άλλους ανθρώπους. Αυτό τον βοηθάει όταν πια παντρεύεται, καθώς έχει εξοικειωθεί ήδη στο να λαμβάνει υπόψη του την οπτική γωνία των γύρω του και να συζητά τη συμβιβαστική επίλυση των όποιων προβλημάτων της συμβίωσης.
Μάλιστα, η μελέτη δείχνει ότι η ύπαρξη πολλών αδελφών συνεχίζει να λειτουργεί αποτρεπτικά για ένα μελλοντικό διαζύγιο στην εποχή μας, όπως λειτουργούσε και πριν από 50 χρόνια. Πάντως οι ερευνητές επισήμαναν ότι ένα διαζύγιο μπορεί να οφείλεται σε πολλούς άλλους παράγοντες πέρα από το μέγεθος της οικογένειας. «Υπάρχει σχέση ανάμεσα στον αριθμό των αδελφών και το (μελλοντικό) διαζύγιο, όμως το να μην έχει κανείς αδελφό ή αδελφή, δεν είναι κάτι που από μόνο του μπορεί να καταδικάσει έναν γάμο», δήλωσε η Ντόνα Μπόμπιτ Ζέχερ.
Από την άλλη, προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε μικρού μεγέθους οικογένειες, έχουν γενικά καλύτερους βαθμούς στο σχολείο, σε σχέση με όσα προέρχονται από πολυμελείς οικογένειες.

πηγή

«Θανατηφόρος» ο γάμος με μικρότερο άνδρα - Πόσο μείωνει το προσδόκιμο ζωής των γυναικών


Και ενώ έχουν ξεπεραστεί όλα τα ταμπού και οι γυναίκες πλέον δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παντρευτούν έναν νεότερό τους άνδρα μια έρευνα Γερμανών και Δανών επιστημόνων έρχεται να ταράξει τα νερά αφού καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο γάμος με έναν μικρότερο άνδρα αποδεικνύεται για τις γυναίκες... θανατηφόρος. Σύμφωνα με έρευνα του γερμανικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών «Μαξ Πλανκ» το οποίο μελέτησε τις περιπτώσεις περίπου δύο εκατομμυρίων ζευγαριών από τη Δανία, οι γυναίκες που είναι μεγαλύτερες από το σύζυγό τους έχουν κατά 20% μεγαλύτερες πιθανότητες θνησιμότητας από τις υπόλοιπες. Γενικά οι έρευνες, όπως αναφέρει το clickatlife καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ναι μεν ο γάμος αυξάνει το προσδόκιμο ζωής αλλά διευκρινίζουν ότι ο γάμος με νεότερο άνδρα «κλέβει» χρόνια από τη ζωή της γυναίκας ενώ αντίθετα, ο γάμος με νεότερη γυναίκα «προσθέτει» χρόνια στον άνδρα. Οσο για τις πιθανές αιτίες που ο γάμος με νεότερο άνδρα αποδεικνύεται θανατηφόρος για μια γυναίκα; 

Οι επιστήμονες αναφέρουν καταρχήν ότι είναι εξαιρετικά πιθανό όταν μια μεγαλύτερη γυναίκα παντρευτεί ένα νεότερο άνδρα να δυσανασχετήσει μέσα στο κοινωνικό του περιβάλλον που θα αποτελείται σίγουρα από ανθρώπους νεότερης από αυτήν ηλικίας, επιχείρημα το οποίο ενισχύεται από το γεγονός πως οι γυναίκες ωριμάζουν γρηγορότερα από τους άνδρες. Επιπλέον, ο γάμος μιας μεγαλύτερης γυναίκας με ένα νεότερο άνδρα ακόμη αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη από μια μερίδα της κοινωνίας, κάτι το οποίο ασκεί πίεση και δημιουργεί άγχος και ενοχές στο ζευγάρι. Τα συναισθήματα αυτά, τα βιώνει εντονότερα η γυναίκα η οποία αγχώνεται υπερβολικά και έτσι χωρίς καν να το καταλαβαίνει βλάπτει την υγεία της και μειώνει το προσδόκιμο ζωής της. Στον αντίποδα, οι άνδρες επωφελούνται από μια νεότερη γυναίκα, αφενός, γιατί λόγω ιδιοσυγκρασίας νιώθουν επιτυχημένοι που έχουν κατορθώσει να έχουν στο πλευρό τους μια νέα και όμορφη γυναίκα και αφετέρου γιατί θεωρούν υποχρέωσή τους να μεταδώσουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους στη νεότερη γυναίκας τους.

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Είδε το αγέννητο μωρό της να χαμογελά και δεν έκανε έκτρωση!



Είδε το αγέννητο μωρό της να χαμογελά και δεν έκανε έκτρωση!

O λόγος για την Katyia Rowe-Johnson από την Βρετανία την οποία ενημέρωσαν οι γιατροί ότι το μωρό που κυοφορούσε δεν θα μπορούσε να μιλήσει και να περπατήσει  και θα χρειαζόταν 24ωρη φροντίδα μόλις γεννηθεί καθώς ο εγκέφαλός του δεν είχε αναπτυχθεί σωστά.

Η συμβουλή των γιατρών ήταν να κάνει έκτρωση όμως ένα χαμόγελο της άλλαξε γνώμη. Ήταν το χαμόγελο του αγέννητου μωρού της στο τρισδιάστατο υπερηχογράφημα. Mπόρεσε να δει πεντακάθαρα το μωρό της να χαμογελά, να κλωτσά και να κουνά τα χεράκια του, με αποτέλεσμα να συγκινηθεί τόσο ώστε να μην μπορέσει να προχωρήσει στην έκτρωση όπως αναφέρει η Daily Mail.

Οι τελευταίες εννιά εβδομάδες της κύησης ήταν πολύ δύκολες, καθώς λόγω της νοητικής του στέρησης το έμβρυο, ο Lucian όπως τον είχαν ονομάσει δεν ήξερε πώς να καταπιεί το αμνιακό υγρό με αποτέλεσμα η μέλλουσα μητέρα να υποβληθεί σε επώδυνες διαδικασίες μέχρι τον τοκετό.

Τελικά, η 26χρονη  μητέρα έφερε στον κόσμο τον γιο της, αλλά κατάφερε να τον κρατήσει στην αγκαλιά της για εννέα ώρες. Τόσο μπόρεσε να αντέξει στη ζωή ο μικρός Lucian. «Ήταν οι όμορφες και γεμάτες ώρες της ζωής μου» τόνισε η μητέρα του…

Το περιοδικό Time προωθεί την ζωή χωρίς παιδιά, ως το ιδανικό της "καλής ζωής" για τα ζευγάρια


Η οικογένεια δέχεται σήμερα μια αμείλικτη επίθεση στον δυτικό κόσμο. (Και ενώ την ίδια ώρα η υπογεννητικότητα θεριεύει). Για δεκαετίες, η βιομηχανία του θεάματος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απεικονίζουν το γάμο ως την ώρα «που η διασκέδαση τελειώνει» και ενθαρρύνουν τους νέους να αναβάλουν το γάμο για όσο το δυνατόν περισσότερο. Έτσι τώρα τα ποσοστά των γάμων στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε χαμηλό ρεκόρ και η μέση ηλικία για τον πρώτο γάμο είναι σε υψηλό ρεκόρ. Εν τω μεταξύ, η βιομηχανία του θεάματος και τα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης σε μεγάλο βαθμό προωθούν τη φιλοσοφία ότι το να έχεις λιγότερα παιδιά είναι καλύτερα, και διδάσκον τους νέους ότι η έκτρωση είναι μια πολύ καλή επιλογή, αν «προκύψει» μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Η όλη ιδέα είναι ότι τα παιδιά θα σας εμποδίσουν να απολαύσετε μια «υπέροχη ζωή».

Πάνω σε αυτή τη φιλοσοφία βασίζεται ένα νέο άρθρο του περιοδικού Time. Το άρθρο έχει τίτλο “The Childfree Life: When having it all means not having children, δηλ. «Η Ζωή Χωρίς Παιδιά: Όταν το να τα έχεις όλα σημαίνει να μην έχεις παιδιά», και προωθεί ανοιχτά το «άτεκνος lifestyle» ως το μονοπάτι για την καλή ζωή για τα νεαρά ζευγάρια. Έτσι ξεκινά το άρθρο :


«Ένα βράδυ, όταν ήταν 14 ετών, η Laura Scott έπλενε τα πιάτα στην κουζίνα με τη μητέρα της όταν αποφάσισε ότι δεν ήθελε να κάνει παιδί. Στα 26 της, η Scott παντρεύτηκε και περίμενε να αλλάξει μυαλά. «Δεν συνέβη ποτέ», λέει. «Και συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο να είναι μια χαρά». Τώρα 50 ετών, η Scott είναι κάτι περισσότερο από ωραία: αυτή πλήρης. Και δεν είναι μόνη της. Το ποσοστό γεννήσεων στις ΗΠΑ είναι το χαμηλότερο που έχει καταγραφεί στην αμερικανική ιστορία. Από το 2007 έως το 2011, το πιο πρόσφατο έτος για το οποίο υπάρχουν στοιχεία, το ποσοστό γονιμότητας μειώθηκε 9%. Μια έκθεση του Pew Research του 2010, έδειξε ότι η ατεκνία έχει αυξηθεί σε όλες τις φυλετικές και εθνοτικές ομάδες, προσθέτοντας ότι περίπου 1 στις 5 Αμερικάνες γυναίκες τελειώνουν την αναπαραγωγική ηλικία, χωρίς να έχουν γίνει μητέρες, σε σύγκριση με 1 στις 10 το 1970».


Το άρθρο συνεχίζει επισημαίνοντας ότι το μέσο κόστος της ανατροφής ενός τέκνου που γεννήθηκε το 2011 στην ενήλικη ζωή θα είναι περίπου 234,900 δολάρια, και αυτό δείχνει ότι οι γυναίκες θα πρέπει να το σκεφτούν πολύ πριν κάνουν μια τέτοια δέσμευση.


Και τι συμβαίνει όταν μια γυναίκα μείνει έγκυος και αποφασίζει ότι το μεγάλωμα ενός παιδιού θα καταστρέψει τη ζωή της;


Σύμφωνα με τη βιομηχανία του θεάματος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η άμβλωση είναι μια πολύ απλή απάντηση σε αυτό το πρόβλημα.


Στη σημερινή Αμερική, οι αμβλώσεις στη συντριπτική τους πλειοψηφία, γίνονται για λόγους ευκολίας. Η έκτρωση είναι ουσιαστικά μια ανθρώπινη θυσία στον δικό μας εγωισμό και υπάρχουν εκατομμύρια και εκατομμύρια Αμερικανών που θα κάνουν τα πάντα για να δικαιολογήσουν τη δολοφονία των παιδιών τους.


Στην πραγματικότητα, το πράγμα έχει ξεφύγει τόσο πολύ, ώστε πολλοί «προοδευτικοί» στοχαστές θεωρούν ότι η ζωή δεν μπορεί ακόμη και να αρχίσει κατά τη γέννηση, εκτός εάν οι γονείς το αποφασίσουν.


Πρόσφατο παράδειγμα η παρουσιάστρια του MSNBC, Melissa Harris-Perry, που δήλωσε : "Πότε αρχίζει η ζωή; Η απάντηση εξαρτάται πάρα πολύ από την αίσθηση των γονέων Ένα ισχυρό συναίσθημα - αλλά όχι η επιστήμη,"βλέπε άρθρο εδώ.


Ως αποτέλεσμα της εμμονής με τον εγώ μας και τον «υπερπληθυσμό», η αύξηση του αμερικάνικου πληθυσμού έχει πλέον πέσει κάτω από τον ρυθμό αντικατάστασης. Πρόσφατο άρθρο των Aaron Dykes και Melissa Melton λέει τα εξής...


Εν τω μεταξύ, οι περισσότερες δυτικές χώρες αντιμετωπίζουν τώρα ένα “baby bust (κάτι σαν «χρεοκοπία μωρών» - φράση αντίθετη με το “baby boom”), με την αύξηση του πληθυσμού να είναι πολύ χαμηλότερα από το ποσοστό αναπλήρωσης. Το συνολικό ποσοστό γονιμότητας μειώθηκε σε 2,42 γεννήσεις το 2011 (το ποσοστό 2.1 είναι αναγκαίο, στατιστικά, για την αντικατάσταση ή την ισορροπία των γεννήσεων). Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και οι άλλες δυτικές χώρες, έχουν ήδη πέσει κάτω από το ποσοστό αναπλήρωσης, με ρυθμό αύξησης του πληθυσμού της τάξης του 0,9% και πιο κάτω, που είναι ανεπαρκής για την συνέχεια, η οποία με τη σειρά της επηρεάζει τις δυνατότητες για την οικονομική ανάπτυξη.


Σήμερα κοιτάζουμε γύρω μας και αναρωτιόμαστε πού θα βρούμε τα τρισεκατομμύρια δολάρια των συνταξιοδοτικών παροχών που έχουμε υποσχεθεί στις γενιές του baby boom.


Λοιπόν, αν δεν είχαμε κάνει έκτρωση σε πάνω από 50 εκατομμύρια μωρά από τότε που βγήκε η απόφαση ‘Roe κατά Wade’ (που νομιμοποίησε τις εκτρώσεις), ίσως θα είχαμε αρκετούς εργαζόμενους να πληρώσουν τους λογαριασμούς.


Την ίδια ώρα τα ποσοστά γάμων στις ΗΠΑ γνωρίζουν πτώση ρεκόρ όλων των εποχών ...


Τα ποσοστά γάμων κυμάνθηκαν στο παρελθόν, με βουτιές στη δεκαετία του 1930 και του 1960, αλλά ήταν σε σταθερή πτώση από το 1970. Τώρα, οι ερευνητές αναφέρουν ότι τα ποσοστά γάμων έχουν πέσει σε νέα χαμηλά των 31,1, που σημαίνει ότι υπάρχουν περίπου 31 γάμοι στις ΗΠΑ για κάθε 1.000 ανύπανδρες γυναίκες,. Το 1950, ο αριθμός ήταν 90,2. Το 1920, ήταν 92,3.


Στην Αμερική σήμερα, οι νέοι άνδρες και νέες γυναίκες έχουν διδαχθεί ότι πρέπει να αναβάλουν το γάμο μέχρι να σπουδάσουν και να κάνουν καριέρα, ενώ την ίδια ώρα, ενθαρρύνονται να υιοθετήσουν την «κουλτούρα του hookup» (περιστασιακές σχέσεις μόνο για σεξ).


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

πηγή

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Νότια Κορέα: Θέλει η μαμά να παντρευτείς; Το ίδιο και το κράτος


Η χώρα απειλείται από τη χαμηλή υπογεννητικότητα και τις συντηρητικές απόψεις του πληθυσμού
Νότια Κορέα: Θέλει η μαμά να παντρευτείς; Το ίδιο και το κράτος
Στιγμιότυπο από μαζικό θρησκευτικό γάμο εκατοντάδων ζευγαριών στη Σεούλ.


 
TO BHMA- THE NEW YORK TIMES

Της Su-Hyun Lee

Η Νότια Κορέα απειλείται από τη χαμηλή υπογεννητικότητα και τις συντηρητικές απόψεις του πληθυσμού σχετικά με το γάμο. Οι Νοτιοκορεάτες ντρέπονται, τους πιάνει αμηχανία, δυσκολεύονται να βρουν το άλλο τους μισό. Γι' αυτό έχει βάλει τα δυνατά της η μεγαλύτερη προξενήτρα της χώρας: το ίδιο το κράτος. Από το 2010,το υπουργείο Υγείας αποφάσισε να φέρει πιο κοντά υποψήφιους συζύγους μέσα από τη δημιουργία δημόσιων γραφείων γνωριμιών.
Επιβραβεύει επίσης όσες επιχειρήσεις διοργανώνουν εκδηλώσεις που προωθούν τις γνωριμίες μελών του προσωπικού τους με άτομα του αντίθετου φύλου, το γάμο και την αύξηση των γεννήσεων.

Τα κυβερνητικά στελέχη ανέλαβαν το ρόλο της προξενήτρας σε μια προσπάθεια να τονώσουν τους Νοτιοκορεάτες που φαίνεται να το χρειάζονται όσο τίποτα. Μέχρι τη δεκαετία του 1980 τα προξενιά και ο στενός κύκλος των οικογενεικών φίλων ήταν σχεδόν ο μοναδικός τρόπος για να «νοικοκυρευτεί» κανείς στη Νότια Κορέα. Πολύ συχνά η νύφη και ο γαμπρός δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα πριν από τη γαμήλια τελετή. Τότε η οικονομική κατάσταση και η ηλικία ήταν τα δύο βασικά κριτήρια για την επιλογή συζύγου.

Τα χρόνια όμως πέρασαν. Η ραγδαία εκβιομηχάνιση έφερε μαζί της μια νέα εποχή. Ισχύει βέβαια ακόμη ένας ψυχολογικός παράγοντας: πολλοί νεαροί Νοτιοκορεάτες, κι ακόμα περισσότερες νεαρές Νοτιοκορεάτισες, δεν είναι σήμερα ικανοποιημένοι από τις προσωπικές τους σχέσεις καθώς τα ραντεβού τούς προκαλούν τρομερή αμηχανία. Πρόσφατα μάλιστα 3.000 νέοι και νέες έδωσαν μαζικά ραντεβού σε κεντρική πλατεία της Σεούλ με σκοπό να μπορέσουν να βρουν το ταίρι τους. Ελάχιστοι τα κατάφεραν. Νευρικότητα και άγχος κυρίευσε τους περισσότερους.

Ορισμένοι ειδικοί λένε ότι η καρδιά του προβλήματος βρίσκεται στο ότι οι νέοι βιάζονται πολύ και παρασύρονται από τον εκμοντερνισμό και το ρεύμα της εποχής. Βέβαια, τα κοινωνικά ήθη έχουν αλλάξει κατά πολύ σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους: όλο και περισσότεροι Νοτιοκορεάτες είναι πλέον πιο ανοιχτοί στις προγαμιαίες σχέσεις και δεν φοβούνται τόσο τα αδιάκριτα βλέμματα των γονιών τους.

Παρόλ' αυτά, έρευνα του 2011 δείχνει ότι αργούν να παντρευτούν: οι γυναίκες κάνουν τον πρώτο γάμο τους γύρω σε ηλικία 29 χρόνων, ενώ οι άντρες στα 32 τους κατά μέσο όρο. Σε αυτό συνέβαλε η αλλαγή της κοινωνικής δομής, με τις γυναίκες να έχουν πια καλύτερες δουλειές και τους νέους να διαλέγουν τον σύντροφο τους με βάση τις απολαβές και το κοινωνικό τους στάτους.

Με τα δημόσια γραφεία γνωριμιών το κράτος προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του παραδοσιακού και του σύγχρονου τρόπου ζωής και να βοηθήσει στη δημιουργία «υγιών και εργατικών οικογενειών». Όπως και να έχει πάντως, οι Νοτιοκορεάτες με ή χωρίς συνοικέσιο εξακολουθούν να δυσκολεύονται να κάνουν το πρώτο βήμα και να ξεκινήσουν μια σχέση. Ανάλογες κοινωνικές και προσωπικές αναστολές - αντανάκλαση συντηρητικών αντιλήψεων αιώνων -, έχουν πολλοί νέοι και νέες τόσο στην Κίνα όσο και στην Ιαπωνία. 

ΕΙΠΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ...

15
«Είναι σπουδαίο πράγμα όταν δύο ψυχές ενώνονται για να στηρίζουν η μία την άλλη στο έργο τους, στις επιτυχίες και τις ατυχίες τους, μέχρι τα τελευταία σιωπηλά λεπτά του στερνού αντίο.»
Τ. Σ. Έλιοτ

«Η οικογένεια είναι η αρχή και το στήριγμα κάθε πολιτισμού.»
Λουκιανός ο Σαμοσατεύς


«Κόρη της παντρειάς, κι αν καθόλου δεν μιλάει, πολλά λέει με τη σιγή της.»
Μένανδρος

«Να παίρνεις σύζυγο της σειράς σου. Διότι αν τυχόν πάρεις από ανώτερη τάξη, αφεντικά και όχι συγγενείς θα αποκτήσεις.»
Κλεόβουλος ο Ρόδιος

«Ο γάμος είναι ρουλέτα. Σ' αυτήν, οι μεν άνδρες παίζουν την ελευθερία τους, οι δε γυναίκες την ευτυχία τους.»
Τζορτζ Μπέρναρντ Σο


«Ο ζυγός του γάμου είναι πολύ βαρύς, γι' αυτό και τον φέρουν δύο πρόσωπα μαζί. Προσοχή, όμως, μην κουραστεί ο ένας από τους δύο, διότι τότε θα έρθει σε βοήθειά του κάποιος τρίτος.»
Αλέξανδρος Δουμάς ο πατήρ

«Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπαντρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος.»
Κωνσταντίνος Καβάφης

«Οι ευτυχισμένοι γάμοι δεν έχουν ιστορία.»
Λέων Τολστόι


«Όλες οι τραγωδίες τελειώνουν με ένα θάνατο. Όλες οι κωμωδίες τελειώνουν με ένα γάμο.»
Λόρδος Βύρων

«Όποιος επιτύχει να βρει έναν καλό γαμπρό, αποκτάει έναν γιο, όποιος όμως αποτύχει, χάνει την κόρη του.»
Ζήνων ο Ελεάτης

«Όταν κάποιος φαίνεται στην ηλικία σαν να είναι πατέρας της γυναίκας του, κινδυνεύει να μην είναι πατέρας των παιδιών του.»
Βολτέρος


«Τα κορίτσια δεν θέλουν τίποτε άλλο από έναν σύζυγο. Μόλις όμως τον αποκτήσουν, έκτοτε τα θέλουν όλα.»
Ουίλιαμ Σέξπιρ

«Το να δίνουμε συνταγές γάμου στους ανθρώπους είναι σαν να δίνουμε στους πειρατές της Μπαρμπαριάς ένα βιβλιαράκι με τίτλο πώς να μη λεηλατείτε.»
Ρόμπερτ Ράιτ

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Μαζί και στο θάνατο

Μαζί και στο θάνατο
Συγκίνηση προκάλεσε στην ομογένεια της Αυστραλίας η είδηση του θανάτου ενός ηλικιωμένου ζευγαριού με διαφορά λίγων λεπτών της ώρας.
Ο Νίκος Μαρκογιαννάκης, μόλις ξεψύχησε η αγαπημένη του σύζυγος Μαρία την έσφιξε στην αγκαλιά του. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να μην την αποχωριστεί. Να μην την αφήσει μόνη της στο μεγάλο ταξίδι.
Περίμενε λίγο να δει το μεγάλο του γιο, το Νικόλα, που ήταν στο δρόμο και μετά έγειρε και άφησε την τελευταία του πνοή, δίπλα από την αγαπημένη του.
Ο Νίκος Μαρκογιαννάκης, ο πρωτότοκος του Χρήστου και της Μαρίας, δήλωσε στην εφημερίδα: «Οι γονείς μου ζούσαν ο ένας για τον άλλον. Ποτέ δεν πήγαινε ο πατέρας κάπου μόνος του. Έπρεπε να έχει και τη μητέρα μου δίπλα του.
Ο πατέρας μου ήταν φανερό ότι δε θα μπορούσε πλέον να ζήσει χωρίς τη μητέρα μου. Εκείνη ήταν όλη του η ζωή. Από τότε που θυμάμαι τον κόσμο, από το χωριό στην Κρήτη, με τα χωράφια, τις ελιές και το μόχθο το καθημερινό, μέχρι εδώ στην Αυστραλία, μαζί δούλεψαν, μαζί μόχθησαν, μαζί χάρηκαν τη ζωή, οπότε πώς γινόταν να μη φύγουν και μαζί;».


Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Σοκάρουν οι υποστηρικτές των εκτρώσεων: «Οι γονείς μπορούν να τερματίζουν τη ζωή του παιδιού τους ακόμη και όταν είναι τριών χρονών»

 Οι απόψεις που εκφράζονται από τους υποστηρικτές και το λόμπι υπέρ των εκτρώσεων έχουν ξεπεράσει πλέον κάθε όριο.. Στην Αμερική, οι συγκεκριμένες απόψεις είναι τόσο εξοργιστικές και η κοινή γνώμη τόσο απαθής και μπερδεμένη, που οποιαδήποτε οπτική στο ζήτημα των εκτρώσεων θεωρείται "εναλλακτική", "διαφορετική" και "ριζοσπαστική". Σε εκπομπή του αμερικανικού τηλεοπτικού σταθμού MSNBC, η παρουσιάστρια Melissa Harris-Perry υποστήριξε ότι «η ζωή ενός παιδιού ξεκινά μόνο όταν οι γονείς «αισθάνονται» ότι αυτό συμβαίνει».. Ας είμαστε ξεκάθαροι: Δεν μιλάμε καν για υποστήριξη των εκτρώσεων. Έχουμε να κάνουμε με την στυγνή δολοφονία παιδιών μετά τη γέννησή τους.. Όταν γεννηθεί ένα παιδί, ο τερματισμός της ζωής του δεν μπορεί να νοείται ως «επιλογή» - αποτελεί φόνο τόσο από νομικής όσο και από ηθικής άποψης.. «Πότε ξεκινά η ζωή (ενός παιδιού); Θεωρώ ότι η απάντηση εξαρτάται κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό από τα ίδια τα αισθήματα των γονέων. 

Είναι ένα ισχυρό συναίσθημα – αλλά δεν συνιστά επιστήμη..», δήλωσε η Harris-Perry αφήνοντας άναυδο το κοινό στις 21 Ιουλίου στην εκπομπή της στο MSNBC. Βέβαια, δεν μένει απλώς σε «εναλλακτικές θεωρήσεις» - Παράλληλα υποστηρίζει με θέρμη την δολοφονία νεογέννητων μωρών (σ.σ. pentapostagma.gr – ο «όρος» που προσπαθούν να επιβάλλουν για αυτήν την αποτρόπαια και απάνθρωπη πράξη είναι έκτρωση μετά την γέννηση (“post-birth abortion”), ενώ παράλληλα επιτίθεται κατά της βιολογικής κανονικότητας και επιστήμης που υποστηρίζει ότι ένα ζωντανό μωρό που αναπνέει, έχει καρδιακό παλμό και φυσιολογική εγκεφαλική λειτουργία είναι ζωντανό, και όχι νεκρό…

 Όμως, οι απάνθρωποι υποστηρικτές των εκτρώσεων γίνονται ακόμη πιο προκλητικοί και στυγεροί: υποστηρίζουν πλέον ότι είναι απολύτως φυσιολογικό για τους γονείς να δολοφονούν τα παιδιά τους ακόμη και στην ηλικία των 3 ετών.. Οι συγκεκριμένες αντιλήψεις, δείχνουν την απόλυτη διαστροφή των υποστηρικτών των εκτρώσεων, και την πλήρη αποστροφή τους στην αξία της ανθρώπινης ζωής…

ΔΕΣ ΤΟ, πρίν κάνεις έκτρωση!!!

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας το 1909




 
Γράφει ο Νίκος Ποταμιάνος, διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης
 Η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας το 1909, έναν αιώνα πριν, ήταν το πρώτο μέτρο εργατικής νομοθεσίας που ψηφίστηκε στην Ελλάδα. Το ξήλωμα, στα χρόνια των μνημονίων, κάθε νομικού πλαισίου που περιορίζει τον βαθμό εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας δεν θα μπορούσε να την αφήσει αλώβητη. Έχει ενδιαφέρον, πιστεύουμε, μια αναδρομή στο ιστορικό της καθιέρωσής της και η εξέταση των κοινωνικών και ιδεολογικών συμμαχιών που την προώθησαν . ίσως εκπλήξει τον αναγνώστη η (διαφορετική από τη σημερινή) στάση των μεγάλων και μικρών εργοδοτών απέναντι στην αργία της Κυριακής, την οποία θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε με βάση τις διαφορετικές δομές.
Η τήρηση της αργίας με βάση τις χριστιανικές επιταγές παρέμενε ζωντανή ως πρακτική σε πολλούς βιοτεχνικούς κλάδους και σε εργοστάσια, σε γενικές γραμμές όμως είχε ατονήσει κατά τη διάρκεια του 19ουαιώνα στην Ελλάδα. Σε επιμέρους πόλεις και κλάδους επιτυγχάνονταν συχνά λιγότερο ή περισσότερο βραχύβιες συναινέσεις για το κλείσιμο των καταστημάτων τις Κυριακές, αρκούσε όμως η πεισματική άρνηση ελάχιστων επαγγελματιών να συμμετάσχουν στο κλείσιμο για να ναυαγήσουν οι σχετικές προσπάθειες. Στις αρχές του 20ού αιώνα είχε γίνει πια συνείδηση ότι δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μια μόνιμη «συνεννόηση κυρίων» και απαιτούνταν νομοθετική ρύθμιση.
Το ζήτημα το έθεταν επί τάπητος κυρίως οι εργατικές διεκδικήσεις –οι οποίες αποτελούσαν συνήθως και την κινητήρια δύναμη πίσω από τις συμφωνίες μεταξύ των εργοδοτών τους που αναφέραμε. Στην Αθήνα η διαμάχη επικεντρώθηκε ιδίως στα «εμπορικά» καταστήματα (ένδυσης, υπόδησης κλπ) των κεντρικών δρόμων, με σημαντικότερες κινητοποιήσεις αυτές του 1890, 1891 (απεργία) και 1896, καθώς και στους τυπογράφους (1882 και 1909-1910), στους ζαχαροπλάστες (1896 και 1899), στους κουρείς (1894, 1902 και 1903), στους αρτοποιούς (1879, 1904-1905 κ.ε.) και λίγο πριν το 1909 στα παντοπωλεία.
Η καθιέρωση λοιπόν της κυριακάτικης αργίας μετά το κίνημα στο Γουδί βασιζόταν σε ένα αίτημα που είχε πια ωριμάσει –αντίθετα με τις εκτιμήσεις που συχνά συναντάμε στη βιβλιογραφία για το πρόωρο της εργατικής νομοθεσίας της δεκαετίας του 1910. Θεμελιώθηκε στη βούληση του Στρατιωτικού συνδέσμου να δείξει ένα φιλολαϊκό πρόσωπο, στη βραχύβια συμμαχία του με τις «συντεχνίες», σ’ ένα γενικότερο μεταρρυθμιστικό πνεύμα που εκφράστηκε με την ψήφιση εκατοντάδων νόμων από τη βουλή μετά το κίνημα και στη στήριξη συντηρητικών πατερναλιστών όπως ο Κ. Παπαμιχαλόπουλος που εισηγήθηκε τον σχετικό νόμο στη βουλή. Η αργία της Κυριακής καθιερωνόταν με διαφορετικούς όρους σε κάθε επάγγελμα, και καταρχάς σε τρεις μόνο πόλεις (Αθήνα, Πειραιά και Βόλο): μπορούσε να επεκτείνεται σε άλλους δήμους εφόσον το ζητούσαν τα κατά τόπους δημοτικά συμβούλια, και στα επόμενα χρόνια δημοσιεύεται ένας μεγάλος αριθμός διαταγμάτων που αφορούν την ισχύ ή την κατάργηση της αργίας σε διάφορες πόλεις και χωριά, συχνά με το ίδιο δημοτικό συμβούλιο να αλλάζει την απόφασή του σε μικρό χρονικό διάστημα.
Πρέπει να επισημάνουμε εδώ ότι η κυριακάτικη αργία, στον βαθμό που αποσκοπούσε ως μέτρο στη μείωση του χρόνου εργασίας των μισθωτών, θα μπορούσε να έχει τη μορφή του «εβδομαδιαίου ρεπό» που καθιερώθηκε εκείνα τα χρόνια στα καταστήματα της «κοσμικής» Γαλλίας, χωρίς δηλαδή να προσδιορίζεται μια θρησκευτικά φορτισμένη κοινή μέρα ρεπό για τους υπαλλήλους και κλεισίματος των μαγαζιών. Στη Γαλλία όμως είχε μόλις προηγηθεί μια σφοδρή σύγκρουση με επίδικο την εκκοσμίκευση του κράτους, ενώ στην Ελλάδα και σοβαρό αντικληρικαλιστικό ρεύμα δεν υπήρχε και οι συμμαχίες με την εκκλησία και θρησκευόμενους συντηρητικούς κύκλους παρουσιάζονταν ως αναγκαίες καθώς πρόσφεραν μια σημαντική νομιμοποιητική βάση για το αίτημα.
Άλλωστε ήταν φανερό ότι η επιτήρηση της εφαρμογής των νόμων που περιόριζαν τον εργάσιμο χρόνο ήταν ευκολότερη όταν αυτοί ίσχυαν για όλα τα καταστήματα συγχρόνως: ενώ η παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας από τους εργοδότες αποτελούσε τον κανόνα κατά τον μεσοπόλεμο, οι νόμοι για το ωράριο των καταστημάτων και την αργία της Κυριακής ήταν αυτοί που παραβιάζονταν λιγότερο σύμφωνα με τις εκθέσεις των επιθεωρητών εργασίας –οι οποίοι πρότειναν την επέκταση του πρότυπου του ταυτόχρονου και υποχρεωτικού κλεισίματος των καταστημάτων και σε άλλες περιπτώσεις. Ζητούμενη, επιπλέον, ήταν η μείωση του χρόνου εργασίας όχι μόνο των εργατών αλλά και των επαγγελματιών: δεν θα ήταν λίγοι οι μικροαστοί που επιθυμούσαν να μην αναγκάζονται για λόγους ανταγωνιστικότητας να εργάζονται Κυριακές, κι αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με το κλείσιμο των καταστημάτων.
Κυρίαρχη στάση της εργοδοσίας, πάντως, μεγάλης και μικρής, φαίνεται ότι ήταν η αντίθεση σε οποιαδήποτε κρατική πρωτοβουλία περιόριζε τα διευθυντικά της δικαιώματα. Η στάση αυτή είναι εμφανής όσον αφορά το σύνολο της εργατικής νομοθεσίας της δεκαετίας του 1910, ενώ ειδικά όσον αφορά το νόμο για την κυριακάτικη αργία αφενός διαβάζουμε αμέσως μετά την ψήφισή του ότι «οι προϊστάμενοι γενικώς δυσφορούν» μ’ αυτόν, αφετέρου τους επόμενους τρεις μήνες τροποποιήθηκε δύο φορές εξαιτίας των διαμαχών που ξέσπασαν ως προς τους ακριβείς όρους εφαρμογής της αργίας, της επέκτασης ή της ακύρωσής της σε κάθε επάγγελμα (πχ φαρμακεία, οινοπαντοπωλεία, κουρεία, κρεοπωλεία, εστιατόρια). Οι διαμάχες αυτές επανέκαμπταν τακτικά σε διάφορα επαγγέλματα (πχ ένας από τους όρους των εργοδοτών στα βυρσοδεψεία για να σταματήσουν το λοκ-άουτ που επέβαλαν τον Δεκέμβριο ήταν η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας), και εκτιμάμε ότι συνέβαλαν καθοριστικά στην ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας τον Μάρτιο του 1910.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, η στάση των εργοδοτών δεν ήταν ενιαία αλλά διαφοροποιούνταν ανάλογα με την οικονομική και κοινωνική τους επιφάνεια. Αντίθετα όμως με ό,τι συμβαίνει σήμερα, δεν ήταν οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις αυτές που αντιδρούσαν στην κυριακάτικη αργία αλλά οι μικρότερες. Συναντάμε μάλιστα περιπτώσεις μεγάλων επιχειρηματιών που συμμάχησαν ανοιχτά με το εργατικό κίνημα για την προώθησή της, όπως ο πρόεδρος της συντεχνίας αρτοποιών Φ. Ηλιόπουλος που το 1905 είχε παροτρύνει τους αρτεργάτες να ιδρύσουν σωματείο για να διεκδικήσουν τη νομοθέτηση της αργίας της Κυριακής.
Στα παντοπωλεία της Αθήνας, διαβάζουμε το 1910, ενάντια στην κυριακάτικη αργία στρέφονταν κυρίως οι «μπακάληδες των μικροσυνοικιών». Στα μπακάλικα ήταν ιδιαίτερα εμφανές ένα μοντέλο με λίγο πολύ γενική ισχύ: οι ανεξάρτητοι παραγωγοί επιβίωναν ως τέτοιοι υποβαλλόμενοι (και υποβάλλοντάς τους υπάλληλούς τους) σε υπερεργασία . στο εμπόριο με το να μένουν τα συνοικιακά και τα μικρά μπακάλικα περισσότερες ώρες ανοιχτά, αποκτώντας έτσι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, την προσφορά της αναγκαίας υπηρεσίας ή αγαθού κοντά στην κατοικία του πελάτη σε ώρες και μέρες που οι μεγαλύτεροι ανταγωνιστές τους ήταν κλειστοί.
Τα κουρεία αποτελούσαν έναν άλλο κλάδο στον οποίο ένα πλήθος μικρών μαγαζιών επιβίωνε χάρη στο παρατεταμένο ωράριο λειτουργίας τους, ιδίως το Σαββατοκύριακο που ξυριζόταν η λαϊκή πελατεία τους. Το χαρακτηριστικό αυτό επικαλούνταν οι καταστηματάρχες κουρείς «δευτέρας και τρίτης τάξεως», όπως αυτοαποκαλούνταν, που «διατηρούνται εκ [πελατείας] των εργατικών τάξεων» και περίμεναν το Σαββατοκύριακο για να δουλέψουν, σε αντίθεση με τα κουρεία της Σταδίου των οποίων η «εκλεκτή πελατεία» δεν περίμενε την Κυριακή για να ξυριστεί: ζήτησαν και πέτυχαν να δουλεύουν τα κουρεία το πρωί της Κυριακής, παρότι οι υπάλληλοι και κάποιοι καταστηματάρχες κινητοποιήθηκαν για να το αποτρέψουν.
Ο σχηματισμός τέτοιων στρατοπέδων δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελούσε ελληνική ιδιαιτερότητα. Στην Αγγλία και τον Καναδά στα τέλη του 19ου αιώνα πολλοί από τους μεγαλύτερους καταστηματάρχες υποστήριξαν ενεργητικά νόμους περιορισμού των ωρών εργασίας των μαγαζιών, ενάντια στις αντιδράσεις των μικρών καταστηματαρχών, δίχως να διστάσουν να συμπορευτούν (ή και να συμμαχήσουν) με το εργατικό κίνημα. Στη Γαλλία τη δεκαετία του 1930 για την επιβολή ενιαίου ωραρίου στα κουρεία συμμάχησαν το εργατικό σωματείο με τους ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων κουρείων, σε σύγκρουση με τους ιδιοκτήτες τόσο των μικροσκοπικών όσο και των μεγάλων κομμωτηρίων.
Πώς να ερμηνεύσουμε την ανοίκεια αυτή εικόνα, τη στιγμή που βλέπουμε σήμερα τους κολοσσούς του εμπορίου να επιδιώκουν την κατάργηση των περιορισμών στο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων και τους μικρομαγαζάτορες να συμμαχούν με το εργατικό κίνημα στην υπεράσπισή τους; Είναι πολλά αυτά που έχουν αλλάξει στο λιανικό εμπόριο από εκείνη την εποχή, και πρώτα πρώτα τα επίπεδα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου: στην Ελλάδα του 1909 δεν υπήρχαν εμπορικά κέντρα, πολυκαταστήματα και μεγάλες αλυσίδες, ούτε καν σουπερμάρκετ, και οι δυνατότητες ελέγχου της αγοράς από τα μεγάλα καταστήματα ήταν μικρότερες.
Η αλλαγή των καταναλωτικών προτύπων, η ευκολία μετακίνησης στην πόλη σήμερα και η μείωση της σημασίας της γειτονιάς για την κοινωνική ζωή με την ανάπτυξη υπερτοπικών πόλων κατανάλωσης και διασκέδασης κατέρριψαν μεγάλο μέρος των «τοπικών» φραγμών στην προέλαση των μεγάλων επιχειρήσεων σε πολλούς κλάδους. Για άλλους κλάδους σημαντικότερη υπήρξε η κανονικοποίηση των εισοδημάτων των λαϊκών τάξεων (πχ με την κυριαρχία της μορφής του μισθού έναντι του μεροκάματου), η οποία οδήγησε σε παρακμή τον μηχανισμό του βερεσέ που παλιότερα έθετε όρια στις προόδους που μπορούσαν να κάνουν οι μεγάλες μονάδες στο λιανικό εμπόριο των «βασικών ειδών»: η αγορά με πίστωση, η οποία «έδενε» τον πελάτη σε συγκεκριμένα καταστήματα, μπορούσε να λειτουργήσει μόνο στα πλαίσια των σχέσεων αλληλογνωριμίας που επίκεντρο είχαν το μικρό συνοικιακό μαγαζί, ενισχύοντας έτσι τα χωρικά πλεονεκτήματα που οδηγούν σε «τοπικά μονοπώλια» στην πόλη.
Με λίγα λόγια, το 1909 οι μεγάλες επιχειρήσεις ήταν πολύ λιγότερο πιθανό να ωφεληθούν δυσανάλογα από τη λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή, κάτι που μπορούν σαφώς να προσδοκούν σήμερα. Τέλος, η πενιχρότητα των υποδομών, η πολύ περιορισμένη ακόμα χρήση του ηλεκτρικού ρεύματος και η ανυπαρξία υποχρέωσης υπερωριακής αμοιβής των υπαλλήλων σήμαινε ότι ήταν μικρή η αύξηση στα λειτουργικά έξοδα που συνεπαγόταν η λειτουργία την Κυριακή και οι μικρές μονάδες δεν δυσκολεύονταν να αντεπεξέλθουν σ’ αυτά.
Μπορεί να υποθέσει κανείς βέβαια ότι, χάρη και στην επανεμφάνιση του βερεσέ, από την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας θα ευνοηθούν (στους κλάδους των «βασικών αγαθών») μικροσκοπικά μαγαζιά που βασίζονται στην υπερεργασία του ιδιοκτήτη τους και της οικογένειάς του. Συνολικά, πάντως, οι φόβοι που εκφράζονται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των επαγγελματιών και των εμπόρων για επιτάχυνση του ρυθμού χρεοκοπιών των μικρών επιχειρήσεων και ενίσχυση του μεριδίου των μεγάλων στην αγορά φαίνονται απολύτως βάσιμοι.
 Πηγή tvxs.gr
 

Ο γάμος στο Βυζάντιο

Ο γάμος στο Βυζάντιο αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό θεσμό που ρύθμιζε τη συμβίωση των δύο φύλων και τη νομιμοποίηση των φυσικών τους απογόνων.

Οι γυναίκες της εποχής δεν είχαν την ελευθερία να διαλέξουν τον σύζυγο που επιθυμούσαν, καθώς ήταν ο πατέρας αυτός που έπαιρνε όλες τις αποφάσεις. Συχνά πάντως το ρόλο της εξεύρεσης του κατάλληλου συντρόφου αναλάμβαναν, έναντι αμοιβής, προξενητές ή προξενήτριες.
Σύμφωνα με το βυζαντινό δίκαιο για να θεωρείται ένας γάμος νόμιμος θα έπρεπε η γυναίκα να έχει συμπληρώσει τα δώδεκά της χρόνια, ενώ ο άντρας τα δεκατέσσερα, αν και πολλοί γονείς πάντρευαν τα παιδιά τους και σε μικρότερες ηλικίες.

Αρχικά έγκυρος γάμος θεωρούνταν μόνο ο πολιτικός, από τον 9ο όμως αιώνα και μετά ο γάμος έπρεπε υποχρεωτικά να έχει ευλογηθεί από την Εκκλησία. Βασική προϋπόθεση ήταν τα άτομα που παντρευόντουσαν να ήταν του ίδιου θρησκεύματος και δόγματος και να ανήκουν στην ίδια κοινωνική και οικονομική τάξη. Αν και κατά τους βυζαντινούς χρόνους μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μέχρι τρεις γάμοι, μόνο ο πρώτος θεωρούνταν άψογος. 

Κατά τη διάρκεια του αρραβώνα, που ήταν ιερός, συντασσόταν τα προικοσύμφωνα και ανταλλασσόταν δακτυλίδι αλλά και φιλί μεταξύ των μνηστευμένων. Ο γάμος συνήθως ακολουθούσε σε εύλογο χρονικό διάστημα, που δεν υπερέβαινε τα δύο χρόνια.

Αφού οριζόταν η ημερομηνία του γάμου στέλνονταν τα προσκλητήρια και πραγματοποιούνταν η γιορτή των «παστοπηγίων» που θυμίζει έντονα το σημερινό «στρώσιμο του κρεβατιού». Οι μελλόνυμφοι ήταν ιδιαίτερα προσεγμένοι στο γάμο φορώντας καλά ρούχα αλλά και περιποιούμενοι το πρόσωπο και τα μαλλιά τους. Αντίστοιχα καλοντυμένοι έπρεπε να είναι και οι καλεσμένοι αποφεύγοντας το μαύρο χρώμα. Η γαμήλια πομπή προς την εκκλησία αλλά και η επιστροφή στο σπίτι του γαμπρού, όπου λάμβανε χώρα το γλέντι, πραγματοποιούνταν σε κλίμα ευφορίας υπό τους ήχους γαμήλιων τραγουδιών.

Όσον αφορά το παλάτι, η εξεύρεση κατάλληλης νύφης για τον βασιλιά ή τον διάδοχο αποτελούσε μία από τις βασικές του φροντίδες. Μέσα από μία μορφή ιδιότυπων «νυφικών καλλιστείων» επιλεγόταν η καταλληλότερη νύφη. Οι βασιλικοί γάμοι, για τους οποίους δεν ίσχυαν οι περιορισμοί που ίσχυαν για τους υπόλοιπους κατοίκους του Βυζαντίου,  γιορτάζονταν, όπως είναι φυσικό, με μεγάλη λαμπρότητα.

Τέλος θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα διαζύγια, αν και έβρισκαν αντίθετη την Εκκλησία, απαντούσαν με αρκετή συχνότητα στη βυζαντινή κοινωνία.