Ο γάμος ως «αγάπης μυστήριο», όπου δύο άνθρωποι ενώνονται «εις σάρκαν μίαν» και θεμελιώνουν τη νέα τους ζωή στη σχέση και το πρότυπο της αγάπης του Χριστού προς την Εκκλησία, δεν είναι δυνατό να νοηθεί έξω από την ιερολογία και τη σύνδεσή του με τη θεία ευχαριστία, τόνισε ο καθηγητής Λειτουργικής του τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Παναγιώτης Σκαλτσής, μιλώντας χθες το απόγευμα (Πέμπτη, 17/04/2008) σε εκδήλωση της τοπικής Ενωσης θεολόγων στον ιερό ναό του Αγ. Αντωνίου.
Ο ομιλητής επεσήμανε ότι το μυστήριο του γάμου που συνδεόταν εξ υπαρχής με τη θεία ευχαριστία, δεν αποτελεί απλή ευλογία της ενώσεως του άνδρα και της γυναίκας, αλλά ένταξη της ενώσεως αυτής στην προοπτική της εν Χριστώ ζωής. Με την ιερολογία, υπογράμμισε ο κ. Σκαλτσής, ο γάμος ξεπερνά τα όρια της συμβολαιογραφικής πράξης, του απλού κοινωνικού γεγονότος που εξυπηρετεί μια βιολογική ανάγκη, όπως ακριβώς συμβαίνει με τον πολιτικό γάμο, και γίνεται υπόθεση της Εκκλησίας. Εντάσσεται ο γάμος στο σώμα της Εκκλησίας που σημαίνει πως ανυψώνεται από τα εγκόσμια και φθαρτά στα αιώνια και αληθινά.
Ο κ. Σκαλτσής αναφερόμενος στα θέματα του πολιτικού γάμου και του λεγομένου συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης, είπε ότι η Εκκλησία είναι ξεκάθαρα εναντίον αυτών των ρυθμίσεων που θεσμοθέτησε η πολιτεία, για το απλούστατο λόγο ότι έρχονται σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο, τους ιερούς κανόνες και την αγιοπνευματική της παράδοση και, συνεπώς, δεν έχει δυνατότητα ούτε εκπτώσεων, ούτε παρεκκλίσεων και προσέθεσε: “Αυτό που μπορεί να κάνει η Εκκλησία μας μέσω της ποιμαντικής της μέριμνας είναι να ενισχύσει το ορθόδοξο φρόνημα του μελών της για τον ιερό μυστήριο του γάμου και για τα μέλη της που παρεξέκλιναν και έκαναν πολιτικό γάμο, ή σκέφτονται να συνάψουν «σύμφωνο συμβίωσης», με πνεύμα αγάπης να επιχειρήσει να τους πείσει για το σφάλμα τους, ώστε να επανέλθουν στην αγκαλιά της, εμπιστευόμενοι το «μέγα», κατά τον Απ. Παύλο, μυστήριο του χριστιανικού γάμου".
πηγή
