Ο σύντροφος, η σύντροφος και το παιδί τους…

Προκαταβολικά τονίζω ότι δε γράφω για να δικάσω κανέναν, αλλά για να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις αγάπης και ενδιαφέροντος για το καλό των συνανθρώπων μου. Αν δεν το θέλουν αυτό το καλό – ή αυτό το ενδιαφέρον – έχουν κάθε δικαίωμα να το απορρίψουν και, αν θέλουν, ας με συγχωρέσουν. Όμως πριν διαβάσουν, παρακαλώ, ας μην απορρίψουν.

Αντιγράφω τις ειδήσεις από ένα περιοδικό για το τηλεοπτικό πρόγραμμα, αφαιρώντας τα ονόματα των πρωταγωνιστών:

«Μία από τις ομορφότερες περιόδους της ζωής του διανύει ο (…). Ο ηθοποιός, όπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές, θα γίνει και πάλι πατέρας, αφού  σύντροφός του, (…), βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Το ζευγάρι είναι αρκετά χρόνια μαζί και – όπως δείχνουν τα πράγματα – η ευτυχία τους ολοκληρώνεται με τον πρώτο καρπό του έρωτά τους».

«Ανυπόστατα και αναληθή είναι όλα τα δημοσιεύματα που θέλουν την (…) να βρίσκεται ένα βήμα πριν το χωρισμό με τον αγαπημένο της (…). Η συμπαθής πανελίστρια και ραδιοφωνική παραγωγός διέψευσε κάθε σχετική φημολογία, λέγοντας δημόσια ότι εξακολουθεί να είναι πολύ ερωτευμένη με το σύντροφό της και ότι θα ήθελε να ζήσει τη χαρά της μητρότητας στο πλευρό του».

«Στιγμές μεγάλης ευτυχίας ζει η (…). Η γνωστή ηθοποιός μάθαμε ότι διανύει τους πρώτους μήνες της κύησής της και αναμένει τον πρώτο καρπό του έρωτά της με το σύντροφό της (…). Την είδηση της εγκυμοσύνης επιβεβαίωσε η ίδια, αποφεύγοντας ωστόσο να πει πολλά πράγματα γύρω από αυτήν».

Οι τρεις αυτές κουτσομπολίστικες ειδησούλες – ευτυχώς χωρίς δηλητήριο – φιγουράρουν σε μία και μόνη σελίδα μαζί με αρκετές ακόμη ανάλογου ενδιαφέροντος. Άλλες μια δυο μιλάνε για σχέσεις διάσημων «περσόνων» με τους «συντρόφους» τους.

Όλο και πιο σπάνια στη ζωή των διάσημων εμφανίζονται σύζυγοι. Πλέον, οι άνθρωποι των γυαλιστερών περιοδικών έχουν «συντρόφους», όχι συζύγους. Μένουν μαζί τους για όσο διάστημα νιώθουν καλά, όσο «είναι ερωτευμένοι», μετά τους χωρίζουν, αφού «δεν περνάνε πια καλά» και «δεν είναι πια ερωτευμένοι», και πάνε για άλλα.

 

Τον εαυτό του ας πούμε ότι ο καθένας μπορεί να τον διαθέτει όπως θέλει. Το τραγικότερο όμως είναι ότι, στο διάστημα ανάμεσα στην αρχή και το τέλος ενός από τους πολλούς «έρωτες» της ζωής τους, ο «σύντροφος» με τη «σύντροφο» κάνουν και παιδιά. Τα παιδιά είναι ευλογία και καλώς τα κάνουν! Όμως αυτά τα παιδιά τα καταδικάζουν από πριν γεννηθούν να μεγαλώσουν ορφανά! Με μια μονογονεϊκή οικογένεια ή με μια μάνα (ή και έναν πατέρα) που αλλάζει «συντρόφους» κατά πώς γουστάρει, ενώ το παιδί γίνεται μπαλάκι του τένις, αν όχι κλοτσοσκούφι σ’ αυτό το φαύλο κύκλο εγωισμού και επιπολαιότητας.

(Ενώ οι ειδικοί προσπαθούν να περισώσουν τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα από τα τραύματά τους, όμως προβάλλονται με τέτοια ρηχότητα από τα περιοδικά lifestyle οι διάσημοι που παρατάνε τις «σχέσεις» τους και τα παιδιά τους και απλά τα βλέπουν απ' έξω κάνοντας παράλληλα άλλες σχέσεις και άλλα παιδιά κ.ο.κ... Αναρωτιέμαι: δεν είναι μορφή παιδικής κακοποίησης αυτό;)

Γιατί δεν παντρεύονται; Τον αγαπάς, κοπέλα μου; Την αγαπάς, παλικάρι μου; Πήγαινε μαζί του / μαζί της στην εκκλησία – σεμνά και ταπεινά – και βάλτε στεφάνι. Μεγαλώστε τα παιδιά σας σε μια κανονική οικογένεια, με πατέρα, μητέρα και παιδιά, αν είναι μάλιστα δυνατόν πολλά παιδιά, που να τα μεγαλώσετε όχι ως ανταγωνιστικές λεοπαρδάλεις (όπως επιβάλλει ο απάνθρωπος κόσμος μας), αλλά ως αγαπημένα αδέρφια. Αυτό σημαίνει υγιής ζωή, πάνω απ’ όλα για τα παιδιά σας. Νομίζω πως δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω άλλο και πως καταλαβαίνετε κι εσείς οι ίδιοι (αν λαχαίνει να περνάτε από τη μπλογκονησίδα μας και να μας διαβάζετε αυτή τη στιγμούλα) πως έχω δίκιο…

Κι ένας ναυαγός της μπλογκόσφαιρας, κρατημένος από μια σανίδα, μπορεί με τη χάρη του Θεού να έχει δίκιο πότε πότε…

Ένας γνωστός ηθοποιός έχει δηλώσει: «Δεν παντρεύομαι τη σύντροφό μου και δε βαφτίζω τα παιδιά μου, γιατί δεν έχω βρει ακόμα έναν άξιο παπά, που να με εκφράζει».

Αναρωτιέμαι: Μήπως έχει ψάξει και καθόλου; Ή μήπως θέλει να κατεβεί κανείς άγγελος εξ ουρανού, γιατί με μας τους ανθρώπους δεν καταδέχεται να κάνει παρέα;

Ας έρθει να του υποδείξω πολλούς άξιους παπάδες. Να κάνει το γάμο του, να βαφτίσει τα παιδιά του σ’ ένα περιβάλλον πραγματικά ορθόδοξο και πνευματικό (αν αυτό είναι που αναζητάει και δεν το βρίσκει) και, αν θέλει, μπαίνω και κουμπάρος. Και μιλάω απόλυτα σοβαρά.

Δεν κρίνω τους αδελφούς μου. Οι άνθρωποι της εποχής μας (εποχής αποστασίας από το χριστιανισμό και τεράστιας πνευματικής σύγχυσης, πλύσης εγκεφάλου από παγκόσμια κέντρα χειραγώγησης και εκμηδένισης των ανθρώπων) δεν υποψιάζονται καν τι είναι ο ορθόδοξος γάμος, τι είναι η Εκκλησία, τι είναι η πνευματική ζωή, που ο πολύτιμος, ευωδιαστός και πεντανόστιμος καρπός της είναι η αγιότητα! Και δεν εννοώ να γίνει κάποιος άγιος θαυματουργός (που και τέτοιοι γίνονται αρκετοί, όπως οι μεγάλοι σύγχρονοι άγιοί μας Πορφύριος και Παΐσιος και πολλοί άλλοι), αλλά μιλάω για τη μικρή αγιότητα που έχει μέσα του κάθε αγνός και καθαρός ορθόδοξος χριστιανός, την αγιότητα που υπάρχει και σήμερα σε κάποιους ανθρώπους γύρω μας και όχι μόνο στις γιαγιάδες μας, που κανονικά θα έπρεπε να είναι παραδείγματα για μας… Γύρω μας υπάρχουν σημερινοί άνθρωποι, και νέοι, αληθινοί ορθόδοξοι πνευματικοί αγωνιστές (που ηρεμούν και χαλαρώνουν με το να προσεύχονται αντί να κάνουν γιόγκα, αγαπούν τον πλησίον τους και ζουν με τον ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο, κάνοντας πραγματική αντίσταση στους ληστές της ελευθερίας και της αθωότητάς μας), μόνο που εμείς, θαμπωμένοι από τα φώτα της ψεύτικης μοντέρνας ζωής, δεν τους βλέπουμε καθόλου ή, όταν τους βλέπουμε, τους περιφρονούμε και τους κοροϊδεύουμε… Ας το σκεφτούμε λίγο.

Ας κλείσω με μια επισήμανση: Αυτά είναι τα πρότυπα των παιδιών σου, αδελφέ μπλογκοναύτη / αδελφή μπλογκοναύτισσα. Μ' αυτά μεγαλώνουν, όχι με ισορροπημένα και υγιή πρότυπα. Ίσως όμως αυτά είναι και τα δικά σου πρότυπα και ανάλογα μεγαλώνεις και τα παιδιά σου. Πάντως μπορείς, αν θέλεις και προσπαθήσεις, να κερδίσεις τα παιδιά σου – να τα μεγαλώσεις εσύ κι όχι η τηλεόραση και το Facebook, οι επιδρομείς που λεηλατούν τις ζωές και τις συνειδήσεις μας.

Αν και δεν ξέρω τι πιστεύεις και τι αγαπάς, επίτρεψέ μου να σου προτείνω ταπεινά μια χρυσή συνταγή: Μάθε τα παιδιά σου ν’ αγαπούν το Χριστό και την Παναγία και, αν είναι δυνατόν, να πηγαίνουν στην εκκλησία (να ο λόγος), να προσεύχονται, να νηστεύουν (ανάλογα με την ηλικία τους), να μεταλαβαίνουν, αλλά και να εξομολογούνται. Δηλαδή να ζουν μια αληθινή ορθόδοξη πνευματική ζωή. Αυτό δεν θα τους στερήσει καμιά πραγματική χαρά της ζωής, αλλά θα τα προστατέψει από τις παγίδες, τις ψεύτικες χαρές, τις ψυχοσωματικές βλάβες και τη δυστυχία.

Πώς θα τα μάθεις; Όχι καταπιέζοντάς τα, εννοείται (γιατί τότε θα τους προκαλέσεις άλλου είδους βλάβες και δυστυχία), απλώς με το να ζεις κι εσύ έτσι. Η δική σου συμπεριφορά θα τα φέρει κοντά σου, σ’ αυτό το δρόμο, αν θέλεις να παλέψεις για το χατίρι τους.

Αν μάθεις τα παιδιά σου ν’ αγαπάνε το Χριστό και την Παναγία, τότε θ’ αγαπάνε και όλους τους ανθρώπους (και όλα τα πλάσματα του κόσμου) και μαζί κι εσένα, συγχωρώντας σου όσα λάθη κάνεις στη ζωή σου. Και τούτο, γιατί ο Χριστός και η Παναγία είναι η παν-αγάπη, η παγκόσμια αγάπη. Αν όμως δεν τα μάθεις ν’ αγαπάνε το Χριστό και την Παναγία, ίσως κάποτε πεις: «Έχασα τα παιδιά μου» –γιατί κάποιοι άλλοι θα σου τα έχουν πάρει «ομήρους» σε σκοτεινούς δρόμους, και δε θα τα γνωρίζεις πλέον όπως θα τα βλέπεις.

Αυτό ισχύει και για τους διάσημους και για μας τους άσημους. Γιατί ο Χριστός μίλησε ακριβώς για μας τους άσημους – είπε: «Εφόσον κάνατε (ή δεν κάνατε) το καλό σ’ έναν από τους αδελφούς μου τους ελάχιστους, σε μένα το κάνατε (ή δεν το κάνατε)» (λόγια του Χριστού στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ. 25).

Άσημοι και διάσημοι αδελφοί μου, συνάνθρωποί μου, είναι στην ίδια μοίρα σε σχέση με το Θεό. Πολλοί παλιοί & σύγχρονοι διάσημοι, αλλά και πολλοί άσημοι είναι άγιοι και ζουν αιώνια και οι χριστιανοί γιορτάζουν τη μνήμη τους αιώνες τώρα. Και είναι πιο σπουδαίο να γίνει μια εκκλησία στη μνήμη σου παρά να σε γράφουν οι γυαλιστερές σελίδες των περιοδικών lifestyle.

Συγχωρέστε με. Δεν κρίνω τους αδελφούς μου. Τους αγαπώ και από αγάπη γράφω ό,τι γράφω. Εγώ και η οικογένειά μου, δόξα τω Θεώ, είμαστε σταθεροί, με τη βοήθεια του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων μας και της αγάπης μας. Αυτή τη σταθερότητα όμως λυπάμαι που δεν τη βλέπω στους αδελφούς μου και τους εκλιπαρώ να την επιδιώξουν. Και θα κλείσω αυτό το φλύαρο ποστάκι με ένα παλιότερο κείμενο, για να καταλάβετε κάπως, ελπίζω, τι εννοώ όταν μιλάω για γάμο:

 

Ορθόδοξος γάμος: ένας δρόμος που περπατιέται στη Γη, αλλά καταλήγει στον Ουρανό 

Στην Ορθοδοξία, ο γάμος είναι μια πραγματική και τέλεια ένωση άντρα και γυναίκας, που πραγματοποιείται μέσω της θείας χάριτος, δηλ. της αγαθής ενέργειας του Θεού, η οποία αγιάζει τα πάντα και ενώνει τους δύο ανθρώπους σε έναν άνθρωπο, χωρίς να καταργεί την ιδιαιτερότητα και την προσωπικότητα του καθενός – έτσι το ζευγάρι γίνεται μια επίγεια εικόνα της ενότητας των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας, που, ενώ είναι ενωμένα με την κοινή ουσία και την άπειρη αγάπη Τους, παραμένουν πάντα τρία πρόσωπα (ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα) και διατηρεί το καθένα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά Του.

 

Ο ορθόδοξος χριστιανικός γάμος, όταν είναι σωστός και αληθινά ορθόδοξος, φέρνει το ζευγάρι σ’ ένα δρόμο ευτυχίας και ευλογίας, που αρχίζει από την αγάπη και την ενότητα μεταξύ τους και καταλήγει στην αγάπη και την ενότητα με όλους τους ανθρώπους και με τον άγιο και τριαδικό Θεό – το Θεό της αγάπης – δηλ. σ’ έναν προορισμό πολύ πιο πέρα από την προσωρινή γήινη ευτυχία: στην αιώνια ευτυχία, που η ορθόδοξη παράδοσή μας την ονομάζει παράδεισο. Ο δρόμος αυτός φυσικά είναι κι ένας δρόμος θυσίας, όπου ο ένας θυσιάζεται από αγάπη για τον άλλο (όπως ο Χριστός σταυρώθηκε από αγάπη για όλους τους ανθρώπους, για να βοηθήσει και να σώσει όλους τους ανθρώπους, όλων των λαών και των εποχών) και ακριβώς μέσω αυτής της αγάπης έρχεται η χαρά και η ευτυχία στη ζωή του ζευγαριού, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες της ζωής τους.

Ο σκοπός αυτός του γάμου φαίνεται πολύ όμορφα στην ορθόδοξη τελετή του γάμου, όπου σε μία από τις σπουδαιότατες «ευχές» (προσευχές) που απευθύνει ο ιερέας στο Θεό για το ζευγάρι, καταλήγει: «και ευαρεστήσαντες ενώπιόν σου, λάμψωσιν ως φωστήρες εν ουρανώ, εν σοι τω Κυρίῳ ημών» (= «και αφού Σε ευχαριστήσουν με τη ζωή τους, να λάμψουν σαν άστρα του ουρανού μπροστά σε Σένα, τον Κύριό μας»).

 

Γράφει σχετικά ένας σύγχρονος ορθόδοξος επίσκοπος, ο μητροπολίτης Σισανίου Παύλος :

Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου [ενν. του γάμου]. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου. Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός…». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά.

Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου.

Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ’ αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο.

Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική! ["Ν": δηλ. η αυτοθυσία και του άντρα και της γυναίκας για χάρη του άλλου].

Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.»

Βλέπετε κάποια στιγμή ενώνουμε τα χέρια και τους λέω: «Έχετε δει δύο κλειδιά περασμένα σε κρίκο; Όπου και να ’ναι, θα είναι μαζί. Στην τσέπη μας ευρίσκονται ή μας πέσαν στον δρόμο ή τα πετάξαμε στη θάλασσα, θα είναι πάντα μαζί γιατί τα ενώνει ένας κρίκος. Αν όμως βγουν από τον κρίκο, είναι ζήτημα τύχης αν θα μείνουν και τα δύο κοντά και μαζί. Ποιος είναι ο κρίκος; Η χάρη του Θεού. Βάλτε τα χέρια σας, βάλτε τις καρδιές σας και οι δυο σας στο χέρι του Θεού. Ο Θεός δεν μας παίρνει με το ζόρι, απλώνει το δικό Του χέρι και εάν εσείς με τη θέληση βάλετε τα δικά σας χέρια, ο Θεός θα σας ενώσει σε μια ενότητα τέλεια και αγία και έτσι να πορευτείτε».

Ο Ιησούς Χριστός, στην Καινή Διαθήκη, παρέδωσε στους χριστιανούς κάποια μέσα βοήθειας, ώστε να μπορέσουμε να πολεμήσουμε τα πάθη και τα ελαττώματά μας, να τα βγάλουμε απ’ την καρδιά μας και να εγκαταστήσουμε σ’ αυτήν την ταπεινή και ανιδιοτελή αγάπη. Τέτοια μέσα είναι όλα όσα περιλαμβάνει η χριστιανική πνευματική ζωή, όπως η θεία κοινωνία, η προσευχή, η εξομολόγηση, η νηστεία, η συμμετοχή στις εκκλησιαστικές τελετές, αλλά και η άσκηση των αρετών: της καλοσύνης, της συγχωρητικότητας, της αυτοσυγκράτησης (εγκράτειας), της ανεξικακίας, της ηρεμίας (πραότητας), της βοήθειας προς τον πλησίον και φυσικά της ταπείνωσης και της αγάπης. Όλα αυτά, όταν εφαρμόζονται σωστά κι όχι υποκριτικά ή επιπόλαια, υπάρχουν για να φέρουν στον άνθρωπο τη θεία χάρη, να τον ενώσουν με το διπλανό του και με το Θεό και τελικά όλοι μαζί να κινηθούμε προς την απερίγραπτη ευτυχία, που ξεκινάει εδώ και τώρα και συνεχίζεται στην αιωνιότητα. Η ζωή του ζευγαριού είναι ένας όμορφος αγωνιστικός στίβος, όπου οι δύο σύζυγοι συνεργάζονται σ’ αυτό τον αγώνα για την κατάκτηση της αγάπης και της αιώνιας χαράς που φέρνει στις καρδιές.

 

Γι’ αυτό, ακόμη κι αν ένα ζευγάρι δε μπορέσει να αποχτήσει παιδιά, ο γάμος δεν είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Ακόμη κι αν ένα ζευγάρι κάνει λάθη στις επιλογές ή στη συμπεριφορά του, υπάρχει πάντα η συγχώρηση. Ακόμη κι αν ένα ζευγάρι υποφέρει από την κακία των ανθρώπων ή την αδικία της κοινωνίας ή την αρρώστια ή το θάνατο αγαπημένων προσώπων, ο Ιησούς Χριστός, που τους ενώνει με τη χάρη Του, φέρνει πάντα τη χαρά. Αρκεί να Του επιτρέπουν να τους ενώνει, ζώντας μια ζωή με πνευματικότητα. Αν, ό,τι επάγγελμα κι αν ασκούν, όποια ενδιαφέροντα κι αν έχουν, βρίσκουν πάντα χρόνο και για το Χριστό. Και το Χριστό Τον πλησιάζουμε και στο σπίτι μας, με την προσευχή μας και με κάθε καλό μας έργο, και στην εκκλησία, που είναι η συνάντησή μας με τους συνανθρώπους μας, πέρα από τα οικογενειακά μας όρια – η συνάντηση που κάνει το γάμο μας ν’ ανοίγεται σε μια παγκόσμια προοπτική αγάπης, που ονομάζεται Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.

 

Υπάρχουν πολλά ζευγάρια αγίων: οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα (γονείς της Παναγίας), Ζαχαρίας και Ελισάβετ (γονείς του αγ. Ιωάννη του Προδρόμου), Ακύλας και Πρίσκιλλα, Αδριανός και Ναταλία, Τιμόθεος και Μαύρα, Γαλακτίων και Επιστήμη, Γερόντιος και Πολυχρονία (γονείς του αγ. Γεωργίου), Βασίλειος και Εμμέλεια (γονείς του αγ. Βασιλείου του Μεγάλου και άλλων πέντε αγίων), Ξενοφών και Μαρία (γονείς των αγίων Αρκάδιου και Ιωάννη), Θεοπίστη και Ευστάθιος (που και τα παιδιά τους είναι άγιοι, οι άγιοι Αγάπιος και Θεόπιστος), Ζαβουλών και Σωσάννα (γονείς της αγίας Νίνας, της Ισαποστόλου, που έφερε το χριστιανισμό στο λαό των Γεωργιανών) κ.π.ά.

 

Βλέπεις, υπάρχουν ζευγάρια αγίων που και τα παιδιά τους είναι άγιοι. Σκέψου με πόση αγάπη, πίστη και πραότητα τα μεγάλωσαν, ώστε αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας έγιναν άγιοι! Μα και αμέτρητοι άγιοι μεγάλωσαν από τους γονείς τους με πίστη και αγάπη, ώστε, ακόμη κι αν οι γονείς τους δεν είναι άγιοι, ανάθρεψαν αγίους!

Τα δικά σου παιδιά, θέλεις να γίνουν άγιοι, αδελφέ μου / αδελφή μου; Άγιοι δεν σημαίνει οπωσδήποτε καλόγεροι και παπάδες: έχουμε αγίους απ’ όλα τα επαγγέλματα, και γιατρούς και καθηγητές πανεπιστημίου, κι αυτό συνεχίζεται ακόμη και σήμερα

πηγή