Ισότητα των δύο φύλων… «Ίσα δικαιώματα στις γυναίκες… Ίση εκπροσώπηση…» Και από την άλλη μεριά η διαφημιστική διαπόμπευση, η υποτίμηση, ο ευτελισμός της γυναίκας από τα τηλεοπτικά κανάλια. Την προβάλλουν και την προσβάλλουν, τίποτε περισσότερο από διαφημιστικό προϊόν για την προσέλκυση πελατείας από κρέμες και απορρυπαντικά ως αυτοκίνητα πολυτελείας. Δυστυχώς όλοι αυτοί αντλούν από το περιεχόμενο της καρδιάς τους και αυτό μονάχα προβάλλουν. Τα λάγνα μάτια τους βλέπουν αισθησιακά προϊόντα και όχι όμορφες ψυχές, λεπτές καρδιές, αφοσιωμένες υπάρξεις, γυναίκες προσωπικότητες. Γι’ αυτούς αξία έχει μόνο η αφηνιασμένη σάρκα, όχι η αγνότητα του σώματος, η τρυφερότητα της καρδιάς, τα ιερά αισθήματα, το πνεύμα της θυσίας. Οι παρωπίδες του πάθους τους κλείνουν το οπτικό πεδίο και δεν τους αφήνουν να διακρίνουν ένα ολόκληρο κόσμο ιερής ευαισθησίας και προσφοράς, γεμάτο ηθικό μεγαλείο.
Δεν υπάρχει γι’ αυτούς η γυναίκα-μητέρα με την ασύλληπτη αποστολή της. Η γυναίκα της θυσίας και της αυταπαρνήσεως που ξαγρυπνάει στο λίκνο του σπλάχνου της. Αυτή που λικνίζοντας το υπομονετικά, λικνίζει το μέλλον του πολιτισμού. Η αναμμένη λαμπάδα στο βωμό του καθήκοντος. Ασυγκίνητοι μπροστά σε τέτοια ιερά συμπλέγματα που εμπνέουν τις μεγάλες ψυχές και δημιουργούν τα αριστουργήματα της τέχνης και δίνουν νόημα και περιεχόμενο στην πεζότητα της ζωής. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς η αφοσιωμένη και πιστή γυναίκα-σύζυγος, η βασίλισσα του σπιτιού, η ιέρεια της οικογενειακής εστίας. Καμιά αξία δεν έχει, αφού ο γάμος δεν είναι τίποτε περισσότερο από εμπορική επιχείρηση που διαλύεται, όταν βαρεθεί ο ένας τον άλλο. Παντρεύονται για να χωρίσουν και χωρίζουν για να ξαναπαντρευτούν.
Δεν υπάρχει γι’ αυτούς η γυναίκα-αδελφή, ο φύλακας άγγελος των πιο μικρών αδελφών. Ο καλός φίλος που τους παραστέκεται στις δυσκολίες, στις ανησυχίες, στα καθημερινά προβλήματα. Η μεγάλη αδελφή που δεν διστάζει, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, να γίνει μητέρα και πατέρας για την οικογένεια. Βαδίζει με το κεφάλι ψηλά και δίνει το φωτεινό παράδειγμα στα ερευνητικά παιδικά μάτια. Κάποτε θυσιάζει και το μέλλον της για τους ανήμπορους γονείς και τα μικρότερα αδέλφια της. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς η γυναίκα-νοσηλεύτρια που ξαγρυπνάει με αυταπάρνηση στο προσκέφαλο του άρρωστου, για να του συμπαρασταθεί με περισσή αγάπη και τον ανακούφιση από τους οδυνηρούς πόνους. Η νοσηλεύτρια που στο πρόσωπο κάθε ασθενούς βλέπει τον ίδιο τον Χριστό.
Στα νυχτερινά κέντρα που συχνάζουν, στις φωτισμένες πίστες ή στις «γέφυρες ομορφιάς» δεν γνώρισαν γυναίκες. Συνάντησαν μόνο κάποιες τιτλοφορεμένες κουφότητες με το τσιγάρο και το ποτό στο στόμα, το κενό στην ψυχή, την αγωνία στην καρδιά. Η σκέψη τους δεν μπορεί να φθάσει και σ’ ένα άλλο τύπο προσωπικότητας, που διατηρεί την καθαρότητα της ψυχής, την αγνότητα του σώματος, που πιστεύει σε ιδανικά, στις αξίες του πνεύματος – στον αυτοσεβασμό, στην αξιοπρέπεια, στην εντιμότητα, στην αγάπη – και αγωνίζεται γι’ αυτές και μάχεται εναντίον της φθοράς. Σ’ εκείνες τις ακτινοβόλες μορφές πού δεν έχουν για πρότυπο τους ύποπτους νυκτερινούς τύπους, αλλά τις ηρωίδες της πίστεως, τις κοινωνικές εργάτιδες της αγάπης και ιδιαίτερα την φωτεινή μορφή της αγνής κόρης της Ναζαρέτ, της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Οι αληθινές γυναίκες, γεμάτες όχι από τον εαυτό τους, αλλά από την ομορφιά της προσφοράς, ζουν το πλήρωμα της πηγαίας αγάπης, της αληθινής χαράς. Με την πίστη του Χριστού διαμορφώνουν το πνεύμα τους, τροφοδοτούν την καρδιά τους, αναπτύσσουν τον συναισθηματικό τους πλούτο, γιγαντώνουν την θέληση τους και στέφονται με γενναιότητα μπροστά στη ζωή και στα προβλήματα της. Έχουν πίστη και σταθερότητα στις αρχές τους και δεν γνωρίζουν υποχωρήσεις, αβαρίες και παραχωρήσεις για φτηνά ανταλλάγματα. Αυτόν τον τύπο της αληθινής γυναίκας -και όχι τα ψεύτικα υποκατάστατα- θα έπρεπε να προβάλλουν και τα Μ.Μ.Ε, για να ανέβη επιτέλους και η πνευματική στάθμη της κοινωνίας μας.
(Πηγή: περιοδικό “ΖΩΗ”)
