Η εποχή μας χαρακτηρίζεται δυστυχώς από
αχαλίνωτο ηδονισμό. Η λατρεία της σάρκας έχει αναχθεί σε πρωτεύον ζήτημα για
τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα μέσα μαζικής ενημερώσεως βομβαρδίζουν κυριολεκτικά
τους πολίτες με θέματα, θεάματα και ακροάματα τα οποία έχουν να κάνουν με το
σεξ. Απίθανοι τύποι οι οποίοι αυτοκαθορίζονται ως «ειδικοί σεξολόγοι»
συμβουλεύουν τους παθητικούς αποδέκτες τους «πώς να ξεπεράσουν τα σεξουαλικά
τους προβλήματα και να απολαύσουν τη χαρά του έρωτα» χωρίς ηθικούς
περιορισμούς!
Αντικείμενο του άκρατου αυτού ερωτισμού είναι δυστυχώς η γυναίκα, η
οποία έχει καταντήσει στις μέρες μας κυριολεκτικά ως το πιο ευτελές σκεύος
ηδονής. Προκειμένου να υπηρετεί με τον καλλίτερο τρόπο τον «ερωτικό της ρόλο»
πρέπει να έχει και την ανάλογη αισθητική εμφάνιση. Έτσι έχει επιστρατευθεί η
σύγχρονη «βιομηχανία της αισθητικής» για να την «κάνει ελκυστικότερη».
Κολοσσιαία ποσά δαπανώνται ετησίως για το σκοπό αυτό. Υπολογίζεται πως οι
δαπάνες αυτές θα αρκούσαν για να εξαλειφτεί η πείνα από τις τρίτες χώρες!
Η Εκκλησία μας έχει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη τόσο για την
ερωτική ζωή, η οποία νοείται μέσα στον ευλογημένο γάμο, όσο και για την
αισθητική του σώματος. Είναι χαρακτηριστικά τα ακόλουθα αποσπάσματα από ομιλία
του ιερού Χρυσοστόμου σε ακροατήριο πλουσίων κυριών της Κωνσταντινουπόλεως.
Μεταξύ των άλλων τόνισε: «Την γυναίκα την κάνει αξιαγάπητη όχι η ωραιότητα και
ο καλλωπισμός σώματος, αλλά η αρετή της ψυχής. Όχι οι πούδρες και τα κραγιόνια,
ούτε τα χρυσά κοσμήματα και τα πολυτελή φορέματα, αλλά η αγνότητα, η πραότητα
και ο φόβος που στηρίζεται στο Θεό. Το νοητό κάλλος δεν υπάρχει σε άλλος μέρος
και να επιτυγχάνεται με τόση επιτυχία, παρά μόνο στον θαυμαστό και θείο χώρο
της Εκκλησίας, όπου οι απόστολοι και οι προφήτες σκουπίζουν και με επιμέλεια
ξύνουν την γερασμένη επιδερμίδα της αμαρτίας, δίνουν την ακμή της νεότητας και
αφαιρούν κάθε κηλίδα, κάθε ρυτίδα, κάθε σπίλο από την ψυχή μας. Αυτό το κάλλος
ας φροντίσουμε να το στερεώσουμε επάνω μας άνδρες και γυναίκες. Διότι το μεν
κάλλος του σώματος και οι αρρώστιες μαραίνουν και ο πολύς χρόνος καταστρέφει,
τα γηρατειά σβήνουν και ο θάνατος, ο οποίος έρχεται αναπόφευκτα το εξαφανίζει
ολοκληρωτικά».
Και συνεχίζει ο ιερός πατέρας: «Το
κάλλος της ψυχής ούτε χρόνος, ούτε νόσος, ούτε γήρας, ούτε θάνατος, ούτε τίποτε
άλλο από αυτά δεν μπορεί να καταστρέψει, αλλά μένει συνεχώς ανθισμένο. Και κάτι
άλλο, το μεν κάλλος του σώματος προκαλεί συχνά σε αυτούς που το βλέπουν
επιθυμία ακολασίας, το δε κάλλος της ψυχής κάνει αυτόν τον ίδιο το Θεό να το
ερωτευθεί!». Και προτρέπει ο άγιος Ιωάννης: «Λοιπόν αγαπητοί για να γίνουμε και
εμείς αγαπημένοι του Θεού αυτό το κάλλος πρέπει να περιποιούμαστε κάθε μέρα,
σκουπίζοντας κάθε κηλίδα με την ανάγνωση των Γραφών, με τις προσευχές, με
ελεημοσύνες, με την ομόνοια προς τους συνανθρώπους μας, για να ερωτευθεί ο
Βασιλιάς Χριστός το κάλλος της ψυχής μας και να μας αξιώσει να μπούμε στην
Βασιλεία των Ουρανών».(Ι. Χρυσοστόμου, Περί Ομοουσίου, Λόγος ΙΒ΄, Βιβλιοθήκη
των Ελλήνων, τομ.2, σελ 106-107).
Έχουμε λοιπόν υποχρέωση ως συνειδητοί
Χριστιανοί να έχουμε εκκλησιαστική αντίληψη και για το κάλλος του ανθρωπίνου
σώματος, καθώς και για τον έρωτα και να βάζουμε στο περιθώριο την κοσμική,
δηλαδή την πτωτική και στρεβλωμένη αντίληψη. Η φθορά που επέφερε στη φύση μας η
αμαρτία μας δίνει στρεβλωμένες εικόνες για το πραγματικό κάλλος και την ερωτική
μας συμπεριφορά. Δίνουμε σημασία και συχνά «αποθεώνουμε» το σωματικό κάλλος,
αδιαφορώντας για το κάλλος και την ωραιότητα της ψυχής μας. Θα πρέπει να έχουμε
υπόψη μας πως η σωματική λαγνεία είναι σεξιστική συμπεριφορά,
η οποία κακοποιεί τον έρωτα. Ο ενστικτώδης σεξισμός είναι παρόρμηση, η οποία
έχει ως στόχο να ικανοποιήσει ατομική ανάγκη. Αντίθετα ο έρωτας είναι συνάντηση
προσώπων, στη βάση της ελευθερίας, απαλλαγμένη από οποιανδήποτε εξαναγκασμό, σκοπιμότητα και
ατομική ανάγκη. Υπ’ αυτή την έννοια το σωματικό κάλλος παύει να υπηρετεί την
οποιαδήποτε ατομική μας αναγκαιότητα και λειτουργεί ως δοξολογία προς το Θεό.
Αυτή είναι και η θέση της Εκκλησίας μας για το κάλλος του σώματος και την
ωραιότητα της ψυχής.
