“….παίρνω το θάρρος να σας γράψω γιατί θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου αληθινή ιστορία.Είμαι 32 χρονών και πριν 1,5 χρόνο μου διαγνώστηκε ότι έπασχα από καρκίνο του μαστού.
Το όνειρο που είχε ξεκινήσει για μένα πριν 3 μήνες με το γάμο μου, δεν είχε διάρκεια και μετατράπηκε μέσα σε μία ημέρα σε έναν εφιάλτη.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι να αισθάνεσαι ότι πεθαίνεις, πως είναι να βλέπεις τον εαυτό σου να αλλάζει, πως είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς τον πόνο, πως είναι να αισθάνεσαι τον οίκτο των άλλων, πως είναι να ξυπνάς τα βράδυα (τα λίγα βράδυα που μπορείς να κοιμηθείς) και να βλέπεις το είδωλό σου στο καθρέπτη και να τρομάζει , πως είναι να αισθάνεσαι ότι ο άνθρωπος που αγαπάς απομακρύνεται κάθε μέρα και πιο πολύ από εσένα, πως είναι να αισθάνεσαι ένοχη που γκρεμίζεις τα όνειρα του, πως είναι να σου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει, πως είναι να μετράς τις μέρες, τις ώρες και να φτάνει η μέρα τις τελευταίας θεραπείας. και πως είναι η πρώτη μέρα που αισθάνεσαι και πάλι καλά, η πρώτη μέρα που βλέπεις και πάλι τον ήλιο να λάμπει και να σου κρυφο χαμογελάει.
και πως είναι να βρισκεις τη δύναμη να διώχνεις μακρυά ότι και όποιον σου κάνει κακό, να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να νοιάζεσαι γι’αυτόν και να τον φροντίζεις. Ο καρκίνος με έμαθε να ερμηνεύω τα σημάδια, να μη θεωρώ τίποτα τυχαίο, να μην κάνω μακροχρόνια όνειρα γιατί είναι χαζό, να εκτιμώ τα λίγα και να απομυθοποιώ τα πολλά.
Ναστε καλα
Σοφία”
