Γιάννης ο Βλογημένος, διήγημα του Φώτη Κόντογλου,διαβάζει ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος.

Έλα βρε Χαραλάμπη

Γάμος και βάπτιση μαζί;;;

Duplex Μυστήρια μὲ Duplex συνείδηση ;

π. Διονύσιος Ταμπάκης,

Ι.Ναὸς Παναγίας -Ναύπλιον

Ἔγινε τῆς μόδας καὶ ἐπιβεβλημένο πλέον κάθε ζευγάρι ποὺ θέλει νὰ ἑνώσει τὶς ζωές του νὰ ξεκινᾶ τὰ πρῶτα του κοινὰ βήματα καὶ κατὰ προτεραιότητα ἀπὸ τὴν μεγάλη «εὐλογία» τοῦ Δημάρχου ἢ Ἀντιδημάρχου καὶ κατόπιν ,τὶς περισσότερες φορὲς μὲ παιδιὰ στὴν ἀγκαλιὰ ποὺ κλαυθμηρίζουν γοερὰ ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία τῶν 2 συναπτομένων Μυστηρίων νὰ προσέρχονται καὶ στὶς Ἐκκλησιὲς γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν κατὰ τὰ παραδοσιακὰ εἰωθότα καὶ τὸν Θρησκευτικὸ Γάμο.

Τὸ ἀκόμη χειρότερο εἶναι ἀφοῦ φτάσουν στὴν Ἐκκλησία ,κατόπιν ἑορτῆς, νὰ λαμβάνουν καὶ τὸ ἀπαραίτητο ὕφος τοῦ ἐπιτυχημένου καὶ ὄχι τοῦ μετανοοῦντος ἀφοῦ ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, λίγα χρόνια πρίν, θὰ ντρεπόσουν γιὰ τὸν ἑαυτό σου πόσο μᾶλλον νὰ προσέρχεσαι μὲ τυμπανοκρουσίες, πλουσίους στολισμοὺς καὶ ἄλλα ἐφὲ γιὰ νὰ παρουσιάσεις σὲ ἱερὸ τόπο τὴν ἀναίδειά σου στὸν Θεὸ ἀφοῦ ἀποδεικνύεις στὴν πράξη πὼς Αὐτὸς ἔχει τὴν τελευταία προτεραιότητα στὴν ζωή σου.

Τὸ ἀκόμη λυπηρὸν εἶναι καὶ ἡ δική μας ὡς Ἱερεῖς ἀνοχὴ καὶ οἰκονομία ποὺ δείχνουμε σὲ αὐτὲς τὶς ἄνομες καταστάσεις καὶ ἔτσι στὴν οὐσία συνηγοροῦμε καὶ....

 ἐπιδοκιμάζουμε αὐτὲς τὶς προδοτικὲς γιὰ Τὸν Χριστὸ μᾶς πράξεις, ἀφοῦ ἐὰν ἡ ἄρνηση τῶν παλαιῶν Χριστιανῶν νὰ ρίξουνε λίγο λιβανάκι στὰ εἴδωλα ἔφερνε τὴν κατακρεούργηση καὶ τὸ φρικτὸ μαρτύριό τους, ἐμεῖς σήμερα τόσο εὔκολα καὶ ἀβασάνιαστα γυρίζουμε τὴν πλάτη μας στὸν Κύριο καὶ ἀφοῦ ρίξουμε τὸ θυμίαμα τῆς ψυχῆς μας ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ Δημαρχείου στρεφόμαστε ἔπειτα καὶ ἐθιμοτυπικὰ στὸν Χριστό, ὅπου Αὐτοῦ θέλημα «ἐστιν ἡ ἔννομος συζυγία»(Ἀκολ.Γάμου)

Τὸ ἐπιπλέον εἰρωνικὸ κιόλας εἶναι ὅταν οἱ τὸν πολιτικὸν Γάμον ἐπιτελέσαντες καὶ ἀρνούμενοι τὴν πίστη νὰ θελήσουν κατόπιν νὰ γίνουν καὶ ἐγγυητὲς αὐτῆς τῆς πίστεως (ποὺ λίγο καιρὸ πρὶν ἀμφισβήτησαν ) ὡς ἀνάδοχοι στὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος.

Γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε καὶ στὰ ὅσα ἀμέτρητα πρακτικὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται στὸν Ι.Ναὸ κατὰ τὴν τέλεση τῶν διπλῶν Μυστηρίων, ἀφοῦ ἔχεις νὰ κάνεις μὲ ἕνα παιδὶ καταταλαιπωρημένο νὰ περιμένει ἐπὶ 3 ὧρες μέσα στὴν πολυκοσμία καὶ ζέστη γιὰ νὰ βαπτισθεῖ, ἀλλὰ καὶ ἕνα συγγενολόϊ μὲ ἀποῦσα συνήθως Ὀρθόδοξη λειτουργικὴ ἀγωγή, ποὺ καλεῖται ἐπὶ 3 ὧρες νὰ κάνει τὸν κομπάρσο στὸ Ι. Μυστήριο μπαινοβγαίνοντας ἀπὸ τὸν Ναὸ καὶ καπνίζοντας ἐνίοτε γιὰ νὰ πλήξει τὴν πλήξη του ἢ μεταποιώντας τὸν Ι.Ναὸ σὲ Συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων μὲ τὴν ἀτελείωτη μεταξὺ τῶν πάρλα καὶ ἀργολογία.

Εἶναι ἄραγε αὐτὰ πράγματά Του Θεοῦ;

Ἂν ὄχι τότε νὰ μεταποιήσουμε τὴν συνείδησή μας ἀπὸ Duplex σὲ ἁπλή, καθαρὴ καὶ διάφανη!

Ἔτσι ὅπως τὴν θέλει ὁ Θεός.

Πρωτότυπη πρόταση γάμου μέσω videogame!

 Ορισμένοι άνδρες διοργανώνουν ένα ρομαντικό δείπνο με κεριά, άλλοι σχεδιάζουν επί μήνες ένα ταξίδι σε εξωτικό προορισμό κι άλλοι γονατίζουν μπροστά στη σύντροφό τους προκειμένου να κάνουν πρόταση γάμου στη σύντροφό τους.
Ο Robert Fink, σχεδιαστής βιντεοπαιχνιδιών, από το Όρεγκον της Αμερικής, σχεδίασε έναν ολόκληρο παιχνίδι στον υπολογιστή για να κάνει πρόταση γάμου στην κοπέλα του, Angel White.
Μετά από δυόμισι χρόνια σχέσης, δημιούργησε το «Knight Man: A quest for Love» μόνο για την κοπέλα του. Πέρασε πάνω από πέντε μήνες για τη δημιουργία του λογισμικού και με τη βοήθεια δύο φίλων του, της ζήτησε να δοκιμάσει το παιχνίδι.
Η Angel αναλαμβάνει τον έλεγχο του ιππότη και περνώντας διάφορα επίπεδα, καταφέρνει τελικά να σώσει την πριγκήπισσα. Τότε εμφανίζεται η πρόταση γάμου…

Οι «μάνες» με τα ράσα που μεγαλώνουν ορφανά

Μέχρι και το πρωινό της περασμένης Πέμπτης εστερνιζόμουν τη λαϊκή ρήση  «μάνα είναι μόνο μία». Μόλις, όμως, πέρασα το κατώφλι του Λύρειου Παιδικού Ιδρύματος, ενός πρότυπου Ορθόδοξου Χωριού, στο οποίο έχουν βρει καταφύγιο αθώες ψυχές, όλα μέσα μου επαναπροσδιορίστηκαν. Εκεί, στην κορυφή του βουνού, στην περιοχή μεταξύ Ραφήνας και Νέας Μάκρης, πάνω από τον παλαιό οικισμό του Νέου Βουτζά, συνειδητοποίησα ότι μάνα δεν είναι μόνο μία. Μάνες είναι 15 μοναχές, γυναίκες απλές, που παλεύουν να φροντίσουν 76 παιδιά, ηλικίας από μερικών ημερών μέχρι και 18 ετών. Δεν πρόκειται για συνηθισμένες μάνες, αλλά για μητέρες SOS. Δηλαδή, απλώς σπουδαίες...

Η ζωή τους, η ιστορία τους και το έργο τους θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Μιας δραματικής ταινίας που στο φινάλε της δίνει το αισιόδοξο μήνυμα ότι μέσα από τις στάχτες μπορεί να ξεπηδήσει η ελπίδα. Συνεπώς, καθόλου τυχαίο που το συγκλονιστικό αυτό σενάριο της ζωής γίνεται ντοκιμαντέρ, με τον τίτλο «Μάνα», μια ταινία που ολοκληρώνεται στις αρχές του νέου έτους και αφηγείται την απίστευτη ιστορία έξι γυναικών που αφιερώθηκαν σε έναν ιερό σκοπό. Πίσω από την ιδέα και την παραγωγή βρίσκεται η Βάλερι Κοντάκος, με επιτυχίες στις ΗΠΑ, στη βόρεια Ευρώπη και την Κορέα, που δούλεψε δυόμισι χρόνια για να καταφέρει να υλοποιήσει ένα από τα μεγάλα όνειρά της.

Οι αδελφές Μαρία, Δωροθέα, Παρθενία και Καλλινίκη λειτουργούν το Παιδικό Χωριό Λύρειο για πάνω από 40 χρόνια ως καταφύγιο κακοποιημένων και ανεπιθύμητων παιδιών, που όλα τις αποκαλούν «μάνα». Η ιστορία τους αρχίζει σε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν τελείως διαφορετική. «Ημασταν 12 νεαρές κοπέλες ηλικίας 20 ετών, που φοιτούσαμε στο ίδιο σχολείο στον Πειραιά. Πηγαίναμε παντού μαζί και φυσικά στο κατηχητικό. Η φιλία μας μεγάλη και τα όνειρά μας κοινά. Θέλαμε να αφιερώσουμε τη ζωή μας στον Θεό, αλλά εκείνη την εποχή πού να τολμήσεις να πεις κάτι τέτοιο στους γονείς σου, που, εκτός των άλλων, είχαν καταγωγή και από τη Μάνη. Εμείς όμως ήμασταν αποφασισμένες» διηγείται στην «Espresso της Κυριακής» η αδελφή Δωροθέα.

«Εκείνη την εποχή καμία κοπέλα δεν μπορούσε να φορέσει το ράσο, εκτός κι αν είχε τη συγκατάθεση των γονιών της ή αν ήταν πάνω από 21 ετών. Eτσι λοιπόν αποφασίσαμε να το σκάσουμε. Και έγινε πανικός! Για χρόνια ολόκληρα μας έψαχναν, μας κυνηγούσε η Αστυνομία. Κρυβόμασταν για να μη μας βρουν και μας γυρίσουν πίσω. Βρήκαμε καταφύγιο στα Σπάτα, στο Πεντελικόν, ακόμη και στη Σπηλιά του Νταβέλη, στην Πεύκη. Κακός χαμός. Κάποια στιγμή μάς εντόπισαν. Οι αστυνομικοί μάς έβαλαν σε ένα περιπολικό και μας πήγαν πίσω στα σπίτια μας. Ωστόσο δεν το βάλαμε κάτω. Δραπετεύσαμε συνολικά τρεις φορές και για τρία ολόκληρα χρόνια ζούσαμε κρυμμένες».

Τελικά, όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια, ήρθε η πολυπόθητη στιγμή που οι γονείς μας το πήρανε απόφαση. «Είχαν προηγηθεί δικαστήρια και άλλα πολλά... Μας έδωσαν την ευχή τους και αρχίσαμε το έργο μας. Θέλαμε να ξεκινήσουμε τη μοναστική ζωή μεγαλώνοντας ορφανά παιδιά, κάτι που θα εκπλήρωνε το όνειρό μας να νυμφευθούμε τον Χριστό και να γίνουμε  μητέρες. Αρχικά είχαμε βρει μια μικρή εκκλησία, την οποία επισκευάσαμε και φτιάξαμε, και κάποιους χώρους. Ομως, δεν χωρούσαμε. Τελικά το 1967 μας παραχωρήθηκε από την Ιερά Μονή Πεντέλης και την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών αυτή εδώ η έκταση και φτιάξαμε το σπίτι μας και τα σπίτια για τα παιδιά μας. Τα φτιάξαμε κυρίως από τη δωρεά του αείμνηστου καπετάνιου του Εμπορικού Ναυτικού Μάρκου Λύρα. Και σήμερα συντηρούμαστε πάλι με δωρεές. Στο πλευρό μας, εκτός από δεκάδες ανθρώπους που μας προσφέρουν βοήθεια, βρίσκονται ακόμη τα εγγόνια του Μάρκου Λύρα».

Από τις 12 μοναχές που είχαν φύγει τότε από τα σπίτια τους, πλέον στο Λύρειο ζουν μόνο οι πέντε. «Απεβίωσαν, αλλά εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτες. Βέβαια αρκετές τρόφιμοι επέλεξαν να γίνουν μοναχές και έτσι βρίσκονται εδώ μαζί μας. Μας βοηθούν με τα παιδιά. Εχουμε 76 υπέροχα αγγελούδια που μας χρειάζονται και είμαστε δίπλα τους».

ΓΙΟΥΛΗ ΣΤΑΡΙΔΑ – Φωτ.: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΛΦΟΜΗΤΣΟΣ

Τραγωδίες πίσω από τα παιδικά χαμόγελα

Η συνάντησή μας με την αδελφή Δωροθέα πραγματοποιήθηκε στο «Αρχονταρίκι», που έχει δημιουργηθεί για να φιλοξενεί όσους σπεύδουν να προσφέρουν πολύτιμα δώρα. Τα παιδιά είναι φανερά ανυπόμονα. Περιμένουν παρέα. Οι μαθητές της Β' τάξης του Γυμνασίου Ραφήνας φτάνουν με πούλμαν και με χέρια γεμάτα σοκολάτες, παιχνίδια και ρούχα για να τα προσφέρουν στον Νίκο, τον Βασίλη, την Αλεξάνδρα, την Ελισάβετ, τον Χρήστο και τα «αδέλφια» τους. Γιατί αδέλφια νιώθουν όλα μεταξύ τους. Μόλις οι μικροί μαθητές του Λύρειου αντικρίζουν τους επισκέπτες, πέφτουν στην αγκαλιά τους τρέχοντας κι όλοι μαζί γίνονται μια παρέα. Τραγουδούν, παίζουν, γελούν... Μια μαθήτρια της Ραφήνας δεν αντέχει και ξεσπά σε κλάματα πέφτοντας στην αγκαλιά της φίλης της. Ξέρει ότι πίσω από αυτά τα παιδιά κρύβεται μια τραγική ιστορία. Οτι σε αυτά τα παιδιά η μοίρα στάθηκε σκληρή...

Ρωτάμε την αδελφή Δωροθέα για την ιστορία τους. Οι απαντήσεις της πλημμυρίζουν και τα δικά μας μάτια με δάκρυα... «Πριν από λίγες ημέρες έφτασαν εδώ τρία μικρά αγόρια. Το μεγαλύτερο εννέα ετών και το μικρότερο μόλις δύο. Οι γονείς τους σκοτώθηκαν σε τροχαίο δυστύχημα και η ηλικιωμένη γιαγιά δεν μπορούσε να τα φροντίσει. Πλέον το ένα φροντίζει το άλλο. Τα μικρά δείχνουν να μην καταλαβαίνουν το κακό που τα βρήκε, το μεγαλύτερο όμως το νιώθει. Προσπαθούμε να του απαλύνουμε την πληγή. Τι να σας πρωτοπώ... Πέντε κορίτσια, πέντε αδελφές, εγκαταλείφθηκαν εδώ από τους γονείς τους. Η μικρότερη 17 ημερών, η μεγαλύτερη 10 ετών...»

Ρωτάμε για έναν ξανθό άγγελο με πράσινα μάτια, που μας κοιτάζει κρυφά. «Είναι η 5χρονη Ελισάβετ. Ηταν μόλις μερικών ημερών όταν την πήραμε. Βρίσκεται εδώ με τη μεγάλη της αδελφή, την Αλεξάνδρα. Ολα τα παιδιά μας είναι ταλαιπωρημένα από τη ζωή. Βρίσκονται εδώ με εισαγγελική εντολή. Τα περισσότερα δεν έχουν γονείς, ενώ αυτά που έχουν τους βλέπουν σπάνια, έως και καθόλου».

Μια παιδική φωνή διακόπτει τη σκέψη μου. Είναι ο Νίκος, ένα από τα τρία αδέλφια που έχασαν σε τροχαίο τους γονείς τους. «Κυρία, κυρία, εσείς έχετε παιδί;» με ρωτάει. «Ναι, ένα αγοράκι λίγο μικρότερο από εσένα» του απαντώ και με αφοπλιστικό χαμόγελο μού λέει: «Αμα δεν του φέρει δώρο ο Αϊ-Βασίλης, πείτε του να μη στενοχωριέται. Θα του φέρουν τα σχολεία»!

Η αδελφή Δωροθέα χαμογελά και μου λέει σιγά: «Τα παιδιά μας, όταν βλέπουν μαθητές να τους επισκέπτονται, χαίρονται τόσο πολύ... Είναι σαν να παίρνουν ζωή».

Η ζωή στο Λύρειο

Στο Λύρειο Παιδικό Ιδρυμα οι μοναχές καλλιεργούν τα δικά τους λαχανικά, τα παιδιά διδάσκονται από εθελοντές δασκάλους, ενώ ένας ψυχολόγος έρχεται σε τακτική βάση, ώστε οι έφηβοι να μπορούν να συζητούν θέματα που δεν μπορούν να θιγούν με τις μοναχές «μητέρες» τους. Είναι ένα από τα μακροβιότερα ιδρύματα για εγκαταλειμμένα παιδιά στη χώρα και τα προστατεύει μέχρι την ενηλικίωση, την πλήρη επιμόρφωση και την οικογενειακή αποκατάστασή τους.

Τον Ιούλιο του 1995 η μεγάλη πυρκαγιά που κατέκαψε το δάσος της Πεντέλης κατέστρεψε μέσα σε τρεις εφιαλτικές ημέρες σχεδόν το σύνολο των εγκαταστάσεων του ιδρύματος. Πλήθος κόσμου κινητοποιήθηκε άμεσα, έδωσε απλόχερα τη βοήθειά του, συγκέντρωσε χρήματα, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και υποστήριξε με κάθε τρόπο ολόψυχα το ίδρυμα. Δέκα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2005, το ίδρυμα κινδύνεψε και πάλι από τον εφιάλτη της πυρκαγιάς, αλλά διασώθηκε ευτυχώς με μικρές ζημιές.

Το Λύρειο παρέχει στα παιδιά του πλήρη εκπαίδευση όλων των βαθμίδων. Στις εγκαταστάσεις του λειτουργούν νηπιαγωγείο με ειδικευμένη νηπιαγωγό και τριθέσιο δημοτικό σχολείο που το διευθύνει η ηγουμένη - εκπαιδευτικός. Και τα υπόκεινται στην εποπτεία και τον έλεγχο του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Στη συνέχεια τα παιδιά φοιτούν σε γυμνάσια και λύκεια γειτονικών περιοχών. Καθηγητές, από τους οποίους πολλοί εθελοντές, διδάσκουν στα παιδιά ξένες γλώσσες, μουσικά όργανα, βυζαντινή μουσική, ρυθμική γυμναστική, ζωγραφική και κάνουν ενισχυτικά μαθήματα. Επιπλέον τα παιδιά του λυκείου παρακολουθούν μαθήματα σε φροντιστήρια της ευρύτερης περιοχής.

Οι μοναχές βοηθούν τα παιδιά στη μελέτη τους, τα επιβλέπουν στα παιχνίδια τους, τα υποστηρίζουν στα ατομικά τους προβλήματα, τα μεταφέρουν στο σχολείο, τα συνοδεύουν στη θάλασσα, στις εκδρομές, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε διαλέξεις, σε κατασκηνώσεις, σε παρελάσεις και σε λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις. Για την καθημερινή ψυχαγωγία των παιδιών το ίδρυμα διαθέτει παιδική χαρά, επιτραπέζια, ψυχαγωγικά, παιδαγωγικά και λοιπά παιχνίδια, βιβλία, περιοδικά, τηλεόραση, video, DVD player και μουσικά όργανα, τα οποία έχουν προσφέρει δωρητές. Μάλιστα η ηγουμένη Μαρία διδάσκει στα παιδιά πιάνο.

«Διδάσκω εδώ τα τελευταία δύο χρόνια και η εμπειρία δεν περιγράφεται με λόγια. Πρέπει πρώτα να σταθείς δίπλα τους σαν γονιός, σαν φίλος, σαν ψυχολόγος και έπειτα σαν δάσκαλος» μας λέει η δασκάλα του δημοτικού σχολείου Εύα Παντάζου. «Το κάθε παιδί κουβαλάει στις πλάτες του μια τραγική ιστορία που θα λύγιζε τον καθένα μας. Κι όμως, εδώ με τη δουλειά που γίνεται αυτά τα παιδιά εξακολουθούν και χαμογελούν». Δίπλα της, ο δεύτερος δάσκαλος του σχολείου, ο κ. Γιώργος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, συμπληρώνει με συγκίνηση: «Διδάσκω εθελοντικά τα παιδιά εδώ και πέντε χρόνια. Και θέλω να πω ότι πήρα πολλά από αυτά τα παιδιά, που είναι γεμάτα χαρίσματα».

Τα παιδιά μπορούν να παραμείνουν στο Λύρειο και μετά την ενηλικίωσή τους, τα αγόρια ακόμη και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας, ενώ η φροντίδα των μοναχών φτάνει ακόμα μέχρι και στην οικογενειακή τους αποκατάσταση. Μέριμνά τους είναι να καλοπαντρευτούν τα παιδιά, όπως θα επιθυμούσε κάθε γονιός. «Το Λύρειο παρέχει στα παιδιά που παντρεύονται έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές, ιματισμό μέχρι και το ενοίκιο των πρώτων μηνών. Εως σήμερα έχουν τελεστεί περισσότεροι από 40 γάμοι παιδιών του ιδρύματος, τα οποία δημιούργησαν οικογένειες που διατηρούν με το ίδρυμα άριστους δεσμούς» λέει με υπερηφάνεια η μοναχή Δωροθέα.

Τέσσερα ζεστά σπίτια

Στο χωριό λειτουργούν τέσσερα σπίτια. Σε κάθε σπίτι μία μοναχή, σαν μάνα, φροντίζει μια ομάδα παιδιών διάφορων ηλικιών, που μένουν μαζί της -σαν οικογένεια- με χριστιανικές αρχές, με ξεχωριστή κουζίνα, ακριβώς σαν να ζούσαν με τους γονείς τους στο σπίτι τους. Ενα άλλο σπίτι στεγάζει αποκλειστικά τα αγόρια από τη στιγμή που μπαίνουν στην εφηβεία.

«Υπάρχει σχεδιασμός για την κατασκευή τουλάχιστον πέντε σπιτιών ακόμη για να περιοριστούν τα παιδιά κάθε οικογένειας στα επτά με οκτώ. Μερικά τέτοια σπίτια θα συγκροτήσουν μια γειτονιά και οι γειτονιές ένα χωριό, με τις πλατείες του, το πάρκο του, τα γήπεδά του, το αναρρωτήριο και το σχολείο του. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες τα παιδιά μας θα μπορέσουν να ζήσουν ανθρώπινα.

»Δυστυχώς, οι οικονομικές δυνατότητες του ιδρύματος δεν επιτρέπουν την κατασκευή άλλων σπιτιών, οπότε η ανέγερση νέων επαφίεται σε δωρεές, όπως πρόσφατα συνέβη με φιλάνθρωπη κυρία που ανέλαβε το κόστος κατασκευής ενός νέου σπιτιού» εξηγεί η μοναχή Δωροθέα προσθέτοντας ότι το ίδρυμα έχει ξεκινήσει με τη βοήθεια των δωρητών του την κατασκευή κτιρίου βιβλιοθήκης, με αίθουσες διαλέξεων και εκδηλώσεων, καθώς και εργαστήρια, αλλά και φροντιστήριο εκμάθησης ξένων γλωσσών.

Οι ανάγκες του ιδρύματος συνέχεια πολλαπλασιάζονται. Το Λύρειο έχει ανάγκη από τα πάντα. Τρόφιμα, παπούτσια, ρούχα, κουβέρτες... Λόγω και του υψομέτρου στο οποίο ζουν τα παιδιά, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για προμήθεια πετρελαίου θέρμανσης -δέκα τόνοι σε μηνιαία βάση- με κόστος δυσβάστακτο, όπως εξηγεί η μοναχή Δωροθέα: «Είναι συγκλονιστική η βοήθεια του κόσμου. Προσφέρουν τρόφιμα, ρούχα, πρακτική βοήθεια, γυναίκες έρχονται και μαγειρεύουν. Αυτή τη βοήθεια όλων χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε το έργο μας: να βοηθάμε παιδιά που έχουν πραγματική ανάγκη».

 

πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ Ο ΘΕΟΣ ΣΚΟΠΙΜΑ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΝΔΡΟΓΥΝΟ

Δυσκολίες στην τεκνοποιία.
Σε μερικές γυναίκες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά λειτουργούν και οι πνευματικοί νόμοι, γιατί δεν κάνουν οικογένεια εγκαίρως. Αρχίζουν να διαλέγουν. «Όχι, αυτός είναι έτσι, εκείνος είναι αλλιώς», δίνουν μια υπόσχεση σε κάποιον, κοιτάζουν συγχρόνως και άλλον, λένε μετά «όχι» σ' εκείνον που έδωσαν την υπόσχεση - και αυτός, αντί να το θεώρηση ευλογία που τον αφήνει πριν παντρευτούν, πάει να αυτοκτονήσει.
Ε, τι οικογένεια θα κάνη μια τέτοια κοπέλα; Άλλες γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, γιατί στα νεανικά τους χρόνια έζησαν άτακτη ζωή. Μερικές πάλι επηρεάζονται από την διατροφή. Πολλές τροφές περιέχουν πολλά φάρμακα και ορμόνες.
Υπάρχουν και ανδρόγυνα που, μόλις παντρευτούν, θέλουν αμέσως να αποκτήσουν παιδί και, αν λίγο καθυστερήσουν, αρχίζουν να αγωνιούν. Άλλα πώς να κάνουν παιδί, ενώ είναι γεμάτοι αγωνία και άγχος; Αν διώξουν την αγωνία και το άγχος και βάλουν στην ζωή τους μια καλή πνευματική σειρά, τότε θα κάνουν παιδί.
Μερικές φορές ό Θεός σκόπιμα αργεί να δώσει παιδί σε κάποιο ανδρόγυνο. Είδατε, και στους Αγίους Ιωακείμ και Άννα, τους Θεοπάτορες, και στον Προφήτη Ζαχαρία και την Αγία Ελισάβετ, στα γεράματα έδωσε παιδί, για να εκπληρωθεί και στις δύο περιπτώσεις το προαιώνιο σχέδιο Του για την σωτηρία των ανθρώπων.
Οι σύζυγοι πρέπει να είναι πάντα έτοιμοι να δεχθούν το θέλημα του Θεού στην ζωή τους. Όποιος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, ό Θεός δεν τον αφήνει. Τίποτε δεν κάνουμε εμείς, και ό Θεός πόσα κάνει για μας! Με πόση αγάπη και απλοχεριά μας τα δίνει όλα! Υπάρχει τίποτε στον Θεό που να μην μπορεί να το κάνη;
Ένα ανδρόγυνο είχε πέντε παιδιά, αλλά, όταν τα παιδιά τους μεγάλωσαν, αποκαταστάθηκαν και έφυγαν από κοντά τους, έμειναν μόνοι.
Τότε αποφάσισαν να κάνουν ακόμη ένα παιδί, για να το έχουν στα γεράματα τους. Παρόλο που ή γυναίκα ήταν σε ηλικία που δεν μπορούσε να τεκνοποίηση και ανθρωπίνως αυτό ήταν αδύνατο, είχαν όμως μεγάλη πίστη στον Θεό και απέκτησαν ένα αγόρι. Έτσι είχαν μαζί τους στα γεράματα τους τον μικρότερο γιο τους, που τον μεγάλωσαν και τον τακτοποίησαν και αυτόν.

Το θέμα της τεκνοποιίας δεν εξαρτάται μόνον από τον άνθρωπο, εξαρτάται και από τον Θεό. Όταν ό Θεός βλέπει ταπείνωση στο ανδρόγυνο που έχει δυσκολία να απόκτηση παιδιά, τότε όχι μόνον ένα παιδί τους δίνει, αλλά και πολυτέκνους μπορεί να τους κάνη. Όταν όμως βλέπει πείσμα και εγωισμό, αν τους εκπλήρωση το αίτημα τους, θα τους ανάπαυση στο πείσμα τους και στον εγωισμό τους. Πρέπει να αφεθούν εν λευκώ στον Θεό. «Θεέ μου, να πουν, Εσύ για το καλό μας φροντίζεις•
"γενηθήτω το θέλημα Σου" (Ματθ. 6, 10)». Τότε θα γίνει αυτό που ζητούν. Γιατί, όταν λέμε «γενηθήτω το θέλημα Σον» και αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στον Θεό, τότε γίνεται το θέλημα του Θεού. Άλλα εμείς από το ένα μέρος λέμε «γενηθήτω το θέλημα σου», και από το άλλο μέρος επιμένουμε στο θέλημα το δικό μας. Τότε τι να κάνη και ό Θεός; (σ. 68—70).

Από βιβλίο: Οικογενειακή Ζωή,του γ. Παίσιου.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΝΥΦΗ ΤΗΣ!

Κάποια γυναίκα πήγε να εξομολογηθεί και άρχισε να κατηγορεί την νύφη της, Ο γέροντας τη σταματούσε και με αυστηρό ύφος της έλεγε:

-Άφησε τη νύφη σου! Τα δικά σου αμαρτήματα πες μου!

Εκείνη λες και δεν άκουγε , συνέχιζε ακάθεκτη το κατηγορητήριο. Κάποτε τελέιωσε. Σηκώνεται τότε ο γέροντας και της λέει:

- Να πεις στη νύφη σου να έλθει να της διαβάσω την ευχή!

Οπότε εκείνη με απορία ρωτά:

- Κι εμένα;

- Σε εσένα θα διαβάσω, όταν εξομολογηθείς τα δικά σου αμαρτήματα!

( Από το βιβλίο ''Υποθήκες ζωής'' απο την ζωή και διδασκαλία του πατρός Επιφανίου Ι. Θεοδωρόπουλου)

Γιατί τα παιδιά αγαπούν πιο πολύ το μπαμπά από τη μαμά;

Δύσκολοπράγμα να είσαι γονιός και ακόμα δυσκολότερο να κερδίσεις την προτίμηση του παιδιού σου – αν μπεις βέβαια σε αυτήν τη διαδικασία. Μπαμπάδες και μαμάδες λατρεύουν τα παιδιά τους και εκείνα επίσης, αν και δεν είναι λίγες οι φορές ππυ προτιμούν περισσότερο έναν από τους δύο γονείς για τους δικούς του λόγους το καθένα. Συνήθως η επιλογή γίνεται ανάλογα με αυτά που προσφέρει ο καθένας, ανάλογα με το αν συμπεριφέρεται καλύτερα ή όχι στο παιδί, αν είναι αυστηρός κ.λπ. Υπάρχουν όμως και μερικοί βασικοί λόγοι που τα παιδιά αγαπούν περισσότερο τους μπαμπάδες τους από τις μαμάδες κι ας έχουν εκείνοι την ταμπέλα του αυστηρού. Και μπορεί να είναι αστείοι αλλά έχουν μέσα τους μεγάλη δόση αλήθειας…

1. Οι μπαμπάδες σκέφτονται σαν παιδιά, ενώ οι μαμάδες σαν μαμάδες!
2. Οι μπαμπάδες είναι πολύ πιο ήσυχοι από τις μαμάδες και φωνάζουν μόνον όταν υπάρχει πραγματικός λόγος.
3. Οι μπαμπάδες είναι πάντα οι καλοί αστυνόμοι, ενώ οι μαμάδες οι κακοί.
4. Οι μπαμπάδες είναι πιο χρήσιμοι στην πρώτη μάχη που θα δώσεις με τα παιδιά στη γειτονιά.
5. Θέλουν να αγοράζουν πιο ωραία πράγματα από τις μαμάδες, όπως αυτοκίνητα, κινητά, I pads, playstations και laptops!
6. Οι μπαμπάδες σπάνε πιο συχνά πράγματα απ; ό,τι οι μαμάδες. Και τότε οι μαμάδες βάζουν τις φωνές κι εμείς τους αγκαλιάζουμε.
7. Οι μπαμπάδες μπορούν να πετάξουν τα παιδιά ψηλά! Οι μαμάδες φοβούνται!
8. Οι μπαμπάδες αν θέλουν βγάζουν μούσια!
9. Οι μπαμπάδες θυμούνται λιγότερα απ’ ό,τι οι μαμάδες. Και σχεδόν ποτέ ότι κάποτε έσπασες το σερβίτσιο.
10. Οι μπαμπάδες φτιάχνουν καλύτερα σάντουιτς από τις μαμάδες γιατί βάζουν μέσα πολύ βούτυρο και μπέικον και σαλάμι και πάριζα, καθόλου ντομάτα και μπόλικη κέτσαπ.

Γάμος και παρέκκλιση

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Eπιτ. Δικηγόρου, 
Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Σύμφωνα με τον καθηγητή Κασιμάτη «Γάμος, είναι ο μόνιμος και σύνθετος δεσμός ανδρός και γυναικός αποβλέπων στην ανάπτυξη του οικογενειακού κυττάρου δια της κοινής ζωής και της αμοιβαίας βοηθείας», κατά τον Μοδεστίνο είναι: «ένωση ανδρός και γυναικός συγκλήρωση του βίου δια παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία» ενώ «Μυστήριο Μέγα» τον χαρακτηρίζει ο Απόστολος Παύλος .

Τα τελευταία χρόνια η έννοια του γάμου έχει υποστεί νοηματικές και πραγματικές παρεκκλίσεις αφού πλέον μιλάμε για πολιτικό γάμο, αλλά και για σχέση μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου. Το λάθος ξεκίνησε από την προσπάθεια υπευθύνων της πολιτείας να δώσουν τελετουργικό χαρακτήρα στον πολιτικό γάμο. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η όλη διαδικασία δεν είναι παρά μια υπογραφή κοινής δήλωσης ετερόφυλων προσώπων ενώπιον του Δημάρχου, περί της επιθυμίας τους να συμβιώσουν.

Η ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των συζύγων καθορίζεται από τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα (άρθρα 1386-1416).Η υποβολή της κοινής δήλωσης ήταν και παραμένει για όλους υποχρεωτική και γίνονταν, προ της καθιερώσεως του πολιτικού γάμου, μετά τη σχετική ιερολογία. Μετά την καθιέρωση του πολιτικού γάμου μπορεί κανείς να αρκεσθεί στην υποβολή της κοινής δήλωσης. Η δήλωση αυτή κατά την άποψή μας θα πρέπει να είναι υποχρεωτική για όλους τους πολίτες και μάλιστα προ πάσης ιερολογίας. Μετά την υποβολή της ο κάθε πολίτης είναι πλέον ελεύθερος να τελέσει οποιαδήποτε ιεροτελεστία επιβάλει το τυπικό της θρησκείας του. Άλλωστε η θρησκεία και το ιδεολογικό πιστεύω κάθε πολίτη είναι προσωπική-εσωτερική του υπόθεση και σε καμία περίπτωση δεν αφορά και δεν πρέπει να αφορά την πολιτεία, και τα όργανά της.

Η αντιμετώπιση κάθε πολίτη στην εφαρμογή των νόμων πρέπει να είναι ισότιμη , να μην επηρεάζεται από το θρήσκευμα, την πολιτική ιδεολογία και τις φιλοσοφικές του αντιλήψεις, ούτε φυσικά να παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα

Σήμερα υπάρχει επιδίωξη προσώπων του ιδίου φύλου να αναγνωρισθεί νομοθετικά η μεταξύ τους τέλεση γάμου. Μάλιστα σε κάποια κράτη έχει ήδη θεσμοθετηθεί ο ιδιότυπος αυτός γάμος . Το αίτημα διατυπώθηκε πρόσφατα και στη χώρα μας και προβάλλεται η αναγκαιότητα νομοθετικής ρύθμισης. Η συμβίωση όμως προσώπων του ιδίου φύλου δεν έχει κανένα στοιχείο από εκείνα που συγκροτούν το θεσμό του γάμου.

Το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών μπορεί να αποτελεί μέσο περιφρούρησης της επιθυμίας τους ,κάτι για το οποίο δεν μπορεί να διαφωνεί κανείς, μια και οι σεξουαλικές προτιμήσεις του κάθε πολίτη αποτελούν αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμά του, όμως δεν μπορεί το σύμφωνο αυτό να εξισωθεί με το θεσμό του γάμου. Δεν μπορούμε ηθικά να δεχτούμε και να εξομοιώσουμε θεσμούς καταξιωμένους με παρεκκλίσεις και φυσιολογικές καταστάσεις με μη φυσιολογικές. Ακόμη είναι περισσότερο ατυχές το αίτημα των ενδιαφερομένων να αξιώνουν δικαίωμα και στην υιοθεσία. Διαδηλώνουν μ’ αυτή τους τη συμπεριφορά το ανέφικτο της παιδοποιίας κάτι που ο γάμος σα θεσμός και σα μυστήριο έχει κυρία αποστολή.

Σε κάποιες κοινωνίες που η σχέση αυτή έχει θεσμοθετηθεί, μόνο ως φιλία μπορεί να λογιστεί. Η σχέση της φιλίας όμως που έχει δοκιμασθεί στη διαδρομή της ιστορίας δεν έχει ανάγκη από μια αντίστοιχη θεσμοθέτηση. Όσοι επιχειρούν να την στηρίξουν με νομικά δεσμά και με συμβατικές υποχρεώσεις δεν της προσθέτουν τίποτα απλώς την ποτίζουν καχυποψία. Υπήρξε πάντα ο δεσμός φιλίας προσώπων του ιδίου ή και διαφορετικού φύλου χωρίς κανένας απ’ αυτούς να αξιώνει , νομοθετικές ρυθμίσεις για διασφάλιση και κατοχύρωση της σχέσης τους. Ανεξάρτητα από αυτό, θεωρούμε αναγκαία σήμερα τη θεσμοθέτηση της φιλίας ως ελεύθερης συμβίωσης .

Δεν μπορούμε όμως να διαστρέφουμε τη φύση, να ανατρέπουμε ανώδυνα και ατιμώρητα τον κανόνα, της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων και να διασύρουμε καταξιωμένους και παγιωμένους στη συνείδηση των λαών θεσμούς. Ο νομοθέτης θα πρέπει να σεβασθεί την πίστη του καθενός, τον ιερό θεσμό του γάμου και παράλληλα το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στην επιλογή ερωτικού συντρόφου.

Δεν μπορούμε όμως να αναγάγουμε τις παρεκκλίσεις σε κανόνα ούτε πολύ περισσότερο να ξευτελίζουμε ένα θεσμό που δοκιμάσθηκε και που συνεχίζει να αποτελεί το κύτταρο της οικογένειας.
πηγή

Του έβαλαν «βραχιόλια», της έβαλε δαχτυλίδι -Πρόταση γάμου την ώρα σύλληψης

Οι περίεργες προτάσεις γάμου έχουν γίνει μόδα. Δύσκολα όμως θα ξεπεράσει κάποιος τον Τζάστιν Χάρελ που έγραψε... ιστορία, έστω και χωρίς να το έχει προγραμματίσει. Γιατί έκανε την περιβόητη ερώτηση στη σύντροφό του την ώρα που αστυνομικός τον συνελάμβανε.
Το περιστατικό έγινε στην Οκλαχόμα, με έναν αστυνομικό να εντοπίζει τυχαία σε ένα πάρκο τον Χάρελ, εις βάρος του οποίου εκκρεμούσαν δύο εντάλματα σύλληψης για πλαστές επιταγές. Οταν ο αστυνομικός του είπε να βάλει τα χέρια του πίσω από την πλάτη του, για να του περάσει τις χειροπέδες, ο Χάρελ του αποκάλυψε το... μυστικό του.
«Ας το συζητήσουμε. Δώσε μου πέντε λεπτά», ξεκίνησε και στη συνέχεια του αποκάλυψε πως ήταν έτοιμος να κάνει πρόταση στη σύντροφό του. Απτόητος από το γεγονός ότι μόλις είχε συλληφθεί, ζήτησε από τον αστυνομικό να του επιτρέψει να κάνει την πρόταση, όπως και έγινε.
Η υποψήφια νύφη απάντησε καταφατικά, αλλά για να ολοκληρωθεί το τυπικό χρειάστηκε η βοήθεια του αστυνομικού, που έβγαλε από την τσέπη του συλληφθέντος το κουτάκι με το δαχτυλίδι, όπως γράφει η Huffington Post.

Η σύζυγός του τον εγκατέλειψε και εκείνος την εκδικήθηκε με επικό τρόπο

Κάθε φορά που ένας γάμος φτάνει σε αδιέξοδο και στο οριστικό τέλος, είναι βέβαιο ότι αυτό που πλέον απομένει είναι αρνητικά συναισθήματα.

Ο Kevin Cotter από την Αριζόνα των ΗΠΑ, όταν τον εγκατέλειψε η επί 12 χρόνια σύζυγός του αποφάσισε να την εκδικηθεί με πραγματικά πρωτότυπο τρόπο. Ανοιξε τη ντουλάπα του, ανέσυρε το νυφικό που φορούσε εκείνη στο γάμο τους, έφτιαξε μπλογκ, πήρε τη φωτογραφική του μηχανή και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά επικό. Το 1000 δολαρίων λευκό φόρεμα «πρωταγωνιστεί» σε κάθε καρέ που ανεβάζει στο διαδίκτυο και που αναμφίβολα προκαλούν πονοκέφαλο στην τέως σύζυγο.
Η «διατροφή» του μάλιστα ήταν τέτοια που κατάφερε και έγραψε και σχετικό βιβλίο για τις 101 χρήσεις του νυφικού της πρώην συζύγου του («101 Uses for My Ex-Wife's Wedding Dress»).

Πηγή

Aντίο μαμά – Αντίο αγάπη μου: Συγκλονιστικός φωτογραφικός αποχαιρετισμός σε μητέρα από τον σύζυγο και την κόρη της

Συγκινεί και ταυτόχρονα προκαλεί μικρά χαμόγελα ο φωτογραφικός φόρος τιμής του Μπεν και της 4 χρονών κόρης του Ολίβια στη μητέρα της που πέθανε το 2011. Οταν ο Μπεν παντρεύτηκε την Αλι το 2009 έβγαλαν τις γαμήλιες φωτογραφίες τους μέσα στο άδειο σπίτι όπου επρόκειτο να μετακομίσουν.

Δύο χρόνια αργότερα η Αλι πέθανε από επιθετικού τύπου καρκίνο στους πνεύμονες αφήνοντας τον Μπεν μόνο με την μόλις 12 μηνών κόρη τους Ολίβια. Οταν προ μηνών οι δυό τους έπρεπε πλέον να μετακομίσουν σε νέο σπίτι, ο Μπεν σκέφτηκε να φωτογραφηθεί με την μικρή Ολίβια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε φωτογραφηθεί με τη μητέρα της την ημέρα του γάμου τους. Ετσι τίμησε την λατρεμένη του σύζυγο με έναν τρόπο που έχει μέσα θρήνο αλλά και ελπίδα και κυρίως την υπενθύμιση ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Αλλά ποτέ.

Πηγή

Γιατί τα μωρά στη Φινλανδία κοιμούνται σε χαρτονένια κουτιά;

Οι μέλλουσες μαμάδες στη Φινλανδία, τα τελευταία 75 χρόνια, παίρνουν από το κράτος ένα κουτί. Είναι ένα αρχικό σετ από ρούχα, σεντόνια και παιχνίδια που μπορεί ακόμη και να χρησιμοποιηθεί ως κρεβάτι. Και ορισμένοι λένε πως έχει βοηθήσει τη Φινλανδία να επιτύχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στον κόσμο.
Το κουτί αυτό αποτελεί παράδοση από τη δεκαετία του 1930 και έχει σχεδιαστεί για να δώσει σε όλα τα παιδιά στη Φινλανδία, ανεξάρτητα από το υπόβαθρό τους, μία ίση ευκαιρία στο ξεκίνημα της ζωής τους.
 Το πακέτο μητρότητας – το οποίο παρέχεται δωρεάν από την κυβέρνηση – είναι διαθέσιμο σε όλες τις μέλλουσες μητέρες.
Περιέχει φορμάκια, έναν υπνόσακο, τα απαραίτητα για έξω, βρεφικά προϊόντα μπάνιου, καθώς και πάνες, σεντόνια και ένα μικρό στρώμα.Με το στρώμα στον πάτο του κουτιού, το κουτί μεταμορφώνεται στο πρώτο κρεβάτι του μωρού. Πολλά παιδιά, ανεξαρτήτως κοινωνικού υπόβαθρου, παίρνουν τον πρώτο τους υπνάκο ασφαλή, μέσα στους τέσσερις χαρτονένιους τοίχους αυτού του κουτιού.

Οι μητέρες μπορούν, όπως γράφει το eimaimama, να επιλέξουν αν θα πάρουν το κουτί ή ένα συμβολικό ποσό, αυτή τη στιγμή ύψους 140€, το 95% όμως επιλέγουν το κουτί γιατί αξίζει πολλά περισσότερα.
Η παράδοση αυτή κρατάει από το 1938. Αρχικά, το σχέδιο εφαρμόστηκε για οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων, αλλά αυτό άλλαξε το 1949.
«Δεν το έκαναν απλά διαθέσιμο για όλες τις μέλλουσες μητέρες, η νέα νομοθεσία όριζε πως για να πάρουν τα χρήματα ή το κουτί μητρότητας, οι μητέρες θα έπρεπε να επισκεφθούν ένα γιατρό ή μία δημοτική κλινική προγεννητικού ελέγχου πριν από τον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης τους», λέει η Heidi Liesivesi στο BBC η οποία εργάζεται στην Kela – το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Φινλανδίας.

Έτσι το κουτί παρείχε στις μητέρες όσα θα μπορούσαν να χρειαστούν για τη φροντίδα του μωρού τους, βοήθησε όμως παράλληλα να οδηγηθούν οι εγκυμονούσες στα χέρια των γιατρών και των νοσοκόμων στο εκκολαπτόμενο κράτος πρόνοιας της Φινλανδίας.
Το 1930 η Φινλανδία ήταν μία φτωχή χώρα και η βρεφική θνησιμότητα ήταν υψηλή – πέθαιναν 65 μωρά στα 1000. Τα στατιστικά όμως βελτιώθηκαν ραγδαία στις επόμενες δεκαετίες.


Η Mika Gissler, καθηγήτρια στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας και Πρόνοιας του Ελσίνκι, εξηγεί τους λόγους που συνέβη αυτό – ήταν το κουτί μητρότητας και η προγεννητική φροντίδα των γυναικών το 1940, όπως επίσης και το εθνικό σύστημα υγειονομικής ασφάλισης και το κεντρικό δίκτυο νοσοκομείων που αναπτύχθηκαν τη δεκαετία του ’60.
Τα περιεχόμενα του κουτιού:
Στρώμα, κάλυμμα στρώματος, κατωσέντονο, παπλωματοθήκη, κουβέρτα, υπνόσακος/πάπλωμα
Το ίδιο το κουτί που λειτουργεί και ως κρεβατάκι μωρού
Στολή για τα χιόνια, καπέλο, γάντια με μόνωση και μποτάκια
Λεπτό μπουφάν με κουκούλα και πλεκτό φορμάκι
Κάλτσες και γάντια, πλεκτό καπέλο και μπαλακλάβα
Φορμάκια, μωρουδιακά ρούχα και κολάν σε unisex χρώματα και σχέδια
Πετσέτα μπάνιου με κουκούλα, ψαλιδάκι νυχιών, βούρτσα μαλλιών, οδοντόβουρτσα, θερμόμετρο μπάνιου, κρέμα για τις πάνες, πανάκι για πλύσιμο
Σετ από υφασμάτινες πάνες και τετράγωνα κομμάτια μουσελίνας
Βιβλίο με εικόνες και παιχνίδι για τα δόντια
Μαξιλαράκια σουτιέν και προφυλακτικά
Ύστερα από 75 χρόνια, το κουτί πλέον έχει γίνει ένα καθιερωμένο κομμάτι της ιεροτελεστίας προς τη μητρότητα για τους Φινλανδούς, ενώνοντας γενιές γυναικών.

Πηγή

Βονιφάτιος και Αγλαΐα: Δύο ερωτευμένοι άγιοι (†19 Δεκεμβρίου)

Η Αγλαΐα ήταν μία εύπορη αριστοκράτισσα που ζούσε στα χρόνια του Διοκλητιανού στην περιοχή της Ρώμης και είχε δούλο της τον Βονιφάτιο. Ο Βονιφάτιος ήταν οικονόμος της, πολύ όμορφος στην εμφάνιση, ελεήμων και φιλεύσπλαχνος, αλλά επιρρεπής στη μέθη και στις ασωτείες. Σύντομα ερωτεύτηκαν μεταξύ τους και ζούσαν τον παράνομο έρωτά τους, καθώς η κοινωνική τους απόσταση δεν επέτρεπε την τέλεση γάμου.

Επειδή όμως και οι δυο τους ήταν πιστοί χριστιανοί, ακολούθησαν οι τύψεις για τη σχέση τους. Αναζητώντας μια λύση, πληροφορήθηκαν ότι στην Ανατολή γίνονται διωγμοί κατά των χριστιανών. Αποφάσισαν τότε, να μεταβεί ο Βονιφάτιος εκεί και να βρει λείψανα μαρτύρων, για να τα φέρει στο σπίτι τους, ώστε η ευλογία των ιερών λειψάνων να τους απαλλάξει από την ενοχή που αισθάνονταν.

Η Αγλαΐα τού πρόσφερε συνοδεία, χρήματα και προμήθειες και το ταξίδι ετοιμάστηκε. Όπως ήταν έτοιμος να φύγει, ο καλόκαρδος Βονιφάτιος στράφηκε στην κυρία του και τη ρώτησε αν θα δεχόταν τα δικά του οστά ως άγια λείψανα, για να τα τιμήσει. Εκείνη θεώρησε ότι ήταν ένα από τα συνηθισμένα του αστεία και δεν έδωσε σημασία, κατευοδώνοντάς τον.

Μετά από ένα μεγάλο και κουραστικό ταξίδι, η συνοδεία έφτασε στην Ταρσό της Κιλικίας,όπου είχαν πληροφορηθεί ότι πραγματοποιείται μεγάλος διωγμός εναντίον των χριστιανών. Αφού βρήκαν πανδοχείο και ετοιμάστηκαν να ξεκουραστούν, ο Βονιφάτιος τούς ανακοίνωσε ότι θα έβγαινε μια βόλτα στην πόλη, για να δει τι γίνεται.

Πράγματι, βγήκε και ρώτησε σε ποιο σημείο πραγματοποιούνται τα μαρτύρια των χριστιανών. “Στο στάδιο”, του απάντησαν και αυτός έσπευσε κατευθείαν εκεί. Αυτό που συνάντησε ήταν ένας πραγματικός τόπος μαρτυρίου, με πλήθος χριστιανών να βασανίζονται και να οδηγούνται στο μαρτύριο από τους στρατιώτες. Αφού έτρεξε να φιλήσει και να τιμήσει τους ετοιμοθάνατους μάρτυρες, παρουσιάστηκε μπροστά στον επικεφαλής των διωκτών και ευθαρσώς δήλωσε ότι και ο ίδιος ήταν χριστιανός και ήθελε να μαρτυρήσει. Οι αξιωματικοί τον απέπεμψαν, αλλά η επιμονή του τούς εκνεύρισε και τελικά τον συνέλαβαν. Αφού τον υπέβαλαν σε πολλές και σκληρές δοκιμασίες, στο τέλος τον αποκεφάλισαν.

Στο μεταξύ οι ώρες περνούσαν και οι σύντροφοί του στο πανδοχείο περίμεναν το Βονιφάτιο. Στην αρχή υπέθεσαν ότι θα γλεντοκοπά σε κανένα καπηλειό ή σε κάποιο πορνείο. Όταν όμως είδαν ότι είχε αργήσει πάρα πολύ, αποφάσισαν να βγουν και να τον αναζητήσουν. Ρωτώντας διαρκώς τους κατοίκους,περιγράφοντάς τον, διαπίστωσαν ότι είχε μεταβεί στο στάδιο. Αφού έφτασαν εκεί, δεν άργησαν να πληροφορηθούν την αλήθεια.

Ξέσπασαν τότε σε θρήνους, επειδή τον κακολόγησαν και έφεραν το κομμένο κεφάλι κοντά στο υπόλοιπο σώμα. Η παράδοση λέει ότι με θαυμαστό τρόπο, το κεφάλι επανασυγκολλήθηκε, ανασηκώθηκε ελαφρά και έκανε ένα νεύμα στους κοπετώντες άνδρες, ως ένδειξη κατανόησης και συγχώρεσης για τις σκέψεις τους.  Αφού δωροδόκησαν τους στρατιώτες που φύλαγαν τα άψυχα σώματα των μαρτύρων, πήραν τη σορό του Βονφατίου μαζί τους  και κίνησαν για την επιστροφή.

Πίσω στην πατρίδα τους, παρέδωσαν τα λείψανα του Βονιφατίου στην κυρία τους. Εκείνη αμέσως θυμήθηκε τα τελευταία λόγια του αγαπημένου της, τον θρήνησε και αργότερα οικοδόμησε έναν περικαλλή ναό στον τόπο όπου τον έθαψε. Η ίδια έζησε το υπόλοιπο του βίου της στον ίδιο ναό, κάνοντας μόνο αγαθοεργίες. Όταν κοιμήθηκε, την έθαψαν δίπλα στο Βονιφάτιο. Και οι δυο τους έγιναν κατόπιν πρόξενοι μεγάλων θαυμάτων.

Η Εκκλησία τους τιμά τη 19η Δεκεμβρίου.
πηγή

Γιατί φοράμε βέρες;

Όλα δείχνουν, πως το έθιμο της βέρας ξεκίνησα από την Αρχαία Αίγυπτο, πριν από 4.800 χρόνια. Τότε χρησιμοποιούσαν καλάμια και αγριόχορτα, που φύτρωναν στις όχθες του Νείλου.
Ο κύκλος, που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, ήταν το σύμβολο της αιωνιότητας από την εποχή των Αρχαίων Αιγυπτίων.
Τα υλικά των πρώτων δαχτυλιδιών δεν ήταν πολύ ανθεκτικά. Σύντομα αντικαταστάθηκαν από δέρμα και οστά. Όσο πιο ακριβό ήταν το υλικό, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη που έδειχνε ο δωρητής στον παραλήπτη. Από τότε, το δαχτυλίδι έδειχνε πόσο «βαθιές τσέπες» είχε, αυτός που το πρόσφερε.
Το δαχτυλίδι της ιδιοκτησίας
Το έθιμο υιοθέτησαν και οι Ρωμαίοι, αλλά με τον δικό τους τρόπο. Στους γάμους των Ρωμαίων, το δαχτυλίδι δε συμβόλιζε την αγάπη του συζύγου προς τη γυναίκα του, αλλά ότι εκείνη ήταν πλέον ιδιοκτησία του. Οι ρωμαϊκές βέρες ήταν φτιαγμένες από σίδερο και τις αποκαλούσαν «Annulus Pronubus».
Στην Πομπηία έχουν βρεθεί τέτοια δαχτυλίδια, που έχουν και επιγραφές. Οι πιο συνηθισμένες ήταν οι: «Ama me», δηλάδή αγάπα με, «Amo te», σε αγαπώ ή «Bona vitam», δηλαδή καλή ζωή.
Στη χριστιανική παράδοση, οι βέρες εμφανίζονται γύρω στα 860 μ.Χ, αλλά δεν είχαν καμία σχέση με το απλό, χρυσό δαχτυλίδι που ξέρουμε σήμερα. Ήταν διακοσμημένα με ανάγλυφα περιστέρια, πιασμένα χέρια, λύρες και διάφορα άλλα σύμβολα της αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης.
Η εκκλησία  ζήτησε να απλοποιηθούν. Μέχρι τον 13ο αιώνα, οι βέρες είχαν μορφή παρόμοια με τη σημερινή. Για τους Χριστιανούς   η νέα λιτότητα της βέρας αναδεικνύει τον πνευματικό δεσμό του ανδρόγυνου, καλύτερα από τα φανταχτερά, παγανιστικά σύμβολα.
Βέρα στο δεξί
Οι Ρωμαίοι τις φορούσαν στο τέταρτο δάχτυλο του αριστερού χεριού, επειδή πίστευαν ότι από εκεί περνάει φλέβα, που πάει κατευθείαν στην καρδιά. Είχαν, μάλιστα, δώσει στη φλέβα αυτή το όνομα «Vena Amoris», δηλαδή φλέβα της αγάπης.

Με την έλευση του χριστιανισμού, επικράτησε το δεξί χέρι. 
Το τέταρτο δάχτυλο παρέμεινε. Τα τρία πρώτα δάχτυλα ήταν αφιερωμένα στην Αγία Τριάδα, και το τέταρτο στον σύζυγο.

πηγή

Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ;
ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα;
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας;
Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα;
Καλύτερα να χαλαρώσεις.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα;
Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι;»
Ακούς την απάντηση;

Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με σκέψεις για
εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου;

Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο» και μέσα στην
βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του;
Έχασες επαφή; Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες
τον χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»

Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα
Η ζωή είναι μικρή
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τη μισή χαρά της
διαδρομής.
Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες......

Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι' αυτό χαλάρωσε.
Άκου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι.

Αυτό που μόλις διαβάσατε είναι η επιθυμία ενός εξαιρετικού κοριτσιού που σύντομα θα φύγει από τον κόσμο μας επειδή έχει καρκίνο. Αυτό το κορίτσι έχει 6 μήνες ζωής. Σαν τελευταία επιθυμία της, θέλει να στείλει αυτό το ποίημα για να πει σε όλους να ζουν όσο καλύτερα γίνεται την ζωή τους, μιας και η ίδια δεν θα μπορέσει. Γιατί αυτό το κοριτσάκι δεν θα αποφοιτήσει από το γυμνάσιο, δεν θα παντρευτεί και δεν θα κάνει οικογένεια....

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Έκκληση προς τους πολίτες να διατηρήσουν την συνοχή της ελληνικής οικογένειας ακολουθώντας τις χριστιανικές αρχές κάνει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, τονίζοντας προς κάθε κατεύθυνση πως θεωρεί «εκτροπή» από τον γάμο τις σύγχρονες μορφές οικογένειας όπως «τον πολιτικό γάμο, τη μονογονεϊκή οικογένεια, την ελεύθερη συμβίωση και τον λεγόμενο γάμο των ομοφυλοφίλων».

Με εγκύκλιο - διάγγελμα «Προς τον Λαό» που έδωσε σήμερα στην δημοσιότητα, το ανώτατο διοικητικό όργανο της Εκκλησίας της Ελλάδος, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, την οποία απαρτίζει το σύνολο των μητροπολιτών της, γίνεται εκτενής αναφορά στην κρίση που περνά η ελληνική οικογένεια με επισημάνσεις στα συνεχώς αυξανόμενα διαζύγια αλλά και στο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης.
«Στην περίπτωση της ελεύθερης συμβίωσης, βιώνουμε πλέον τη βαθιά θεολογική και κοινωνική αλλοίωση του θεσμού της οικογένειας. Η οικογένεια δεν θεωρείται πλέον «μικρή Εκκλησία», αλλά απλή συμβίωση του ενός με τον άλλον» σημειώνει η Ιερά Σύνοδος συμπληρώνοντας πως «Η ιερολογία του Γάμου δίνει την εντύπωση βαρύτατης δέσμευσης και φαντάζει σαν αναχρονιστικό γεγονός, σαν πράξη που δεν έχει νόημα, εν τέλει απλώς σαν μία φολκλορική τελετή. Δεν εκφράζει για εκείνους τίποτε το υπαρξιακό ούτε ενέχει εσχατολογικές ή άλλες μεταφυσικές προσδοκίες».
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η «γλώσσα» που επέλεξε η Εκκλησία για να εκφράσει τις θέσεις της προς την κοινωνία. Είναι ίσως μια από τις σπάνιες φορές που η Ιεραρχία σε ένα τόσο σημαντικό κείμενο αποφεύγει τους «αφορισμούς», τους υψηλούς τόνους και τα «μη», επιλέγοντας μια ιδιαίτερα ήπια προσέγγιση.
«Ορισμένα μέλη της Εκκλησίας, εκείνα που για διάφορους λόγους, επιπόλαια κι αβασάνιστα, θα επιλέξουν για κάποιο διάστημα ή και μονίμως τον συγκεκριμένο τρόπο ελεύθερης συμβίωσης, πρόκειται να αρνηθούν την εκκλησιαστική ιερολογία της συζυγίας τους» γράφει χαρακτηριστικά ο συντάκτης της εγκυκλίου, αποφεύγοντας να επαναλάβει τα περί «πορνείας» που είχε υποστηρίξει σε παλαιότερη ανακοίνωση της η Διαρκής Ιερά Σύνοδος.
Κατά την Εκκλησία «Το πραγματικό πρόβλημα του Γάμου σήμερα δεν είναι τόσο η διάσπαση των σχέσεων, η ασυμφωνία ή η βαναυσότητα του ενός συζύγου προς τον άλλον, όσο η ειδωλοποίηση και η αυτονόμηση της οικογένειας, η έλλειψη πορείας, μαρτυρίας και προσανατολισμού του Γάμου προς τη Βασιλεία του Θεού».
Ενώ σε άλλο σημείο σημειώνεται πως «Στην αποκατάσταση και την επανεύρεση της χριστιανικής συνείδησης σχετικά με το νόημα της προσωπικής πίστης και των διαπροσωπικών σχέσεων των ανθρώπων βρίσκεται και το νόημα της οικογένειας σήμερα».
Η Ιερά Σύνοδος αναφέρει επίσης όλες τις δράσεις που έχει αναλάβει για την στήριξη της ελληνικής οικογένειας σε θεολογικό αλλά και οικονομικό επίπεδο ενώ προαναγγέλλει την τοποθέτηση της στο θέμα των μεικτών γάμων.
«Δίχως να εφησυχάζει από τη σπανιότητα των περιπτώσεων, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει ποιμαντικά τις προσωπικές και γαμικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ χριστιανών και αλλοπίστων στο πλαίσιο της θρυλούμενης αλλά υπαρκτής πλέον πολυπολιτισμικότητας και του σαγηνευτικά προβαλλόμενου πλουραλισμού».


ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ»

Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας συνῆλθε τόν παρελθόντα Ὀκτώβριο ἐν μέσῳ καί πάλι ποικίλων κοινωνικῶν καί οἰκονομικῶν προβλημάτων, σέ μία καμπή κρίσιμων ἀνακατατάξεων. Ὡς κοινωνία, καλούμαστε νά ὑπερβοῦμε σύνθετα προσκόμματα καί σοβαρές παθογένειες καί στρεβλώσεις.

Ὡς Ἐκκλησία, καταθέτουμε τήν κοινή μας ἀγωνία γιά τό παρόν καί τό μέλλον τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καί ἀναλογιζόμαστε τίς εὐθύνες μας καί τίς δυνατότητες ἐκπληρώσεως τῆς ἀποστολῆς μας σέ στιγμές φθορᾶς καί εὐτελισμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ὑποτιμήσεως τοῦ ἱεροῦ χαρακτήρα του καί ἀπαξιώσεως οὐσιωδῶν πνευματικῶν ἀξόνων τοῦ κοινοῦ μας βίου.

Καί ἐνῶ ἡ κοινωνία νοσεῖ βαθύτατα, τό βασικό της κύτταρο, ἡ οἰκογένεια, ἀργά ἀλλά σταθερά, ἀλλοιώνεται καί διαλύεται. Δέν γίνεται ὅμως νά μᾶς διαφεύγει τό γεγονός ὅτι ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας ἀποτελεῖ διαχρονικά τό πιό ἐγγυημένο καί ἀσφαλέστερο κοινωνικό πλαίσιο γιά τήν ὀρθή διαπαιδαγώγηση καί τήν ἀγωγή τῶν νέων μελῶν τῆς κοινωνίας μας. Ἡ οἰκογένεια διαπλάθει τίς παιδικές ψυχές «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» καί προετοιμάζει τά ἐνεργά μέλη τῆς κοινωνίας, τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐπαγγελμάτων, τούς κάθε εἴδους ἡγέτες ἑνός τόπου.

Ἀποτελεῖ κοινό τόπο ἡ διαπίστωση ὅτι στίς μέρες μας ὁ οἰκογενειακός θεσμός δοκιμάζεται δεινά καί πλήττεται, καθημερινά καί συχνά ἀθέατα, ἀπό πολλές ἐκπτώσεις καί στρεβλώσεις. Κάθε ἐκτροπή ἀπό τήν ὑγιῆ πορεία τῆς οἰκογένειας ὁδηγεῖ σέ διάφορες ἀλλοιώσεις. Βεβαίως, ὁ κίνδυνος νά ἐκπέσει ἡ οἰκογενειακή συμβίωση σέ γυμνή σύμβαση ὑπῆρχε καί σέ παλαιότερες ἐποχές.

Σήμερα ὅμως, ὅλοι ἀναφέρονται κυρίως καί κατ’ ἐξοχήν στά ἀτομικά δικαιώματά τους καί λησμονοῦν τίς ὑποχρεώσεις τους. Ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τοῦ φύλου ἤδη θεωρεῖται μεταβλητή καί ἐπαμφοτερίζουσα. Ἡ ἱκανότητα νά διακρίνει κανείς τήν ἱερότητα τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύλων στόν σύγχρονο κόσμο μοιάζει νά χάνεται βαθμηδόν.

Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, βεβαίως, ὁ γάμος δέν ἐγκαθιδρύει μόνο μία κοινή καί ἐμπειρική πορεία πρός τή θέωση καί τόν μεταμορφωμένο κόσμο τοῦ Θεοῦ• ἐγγυᾶται, μέ τήν γέννηση καί τήν ἀνατροφή τῶν τέκνων, ὄχι ἁπλῶς τή βιολογική ἐπέκταση τῆς ἀνθρωπότητας, ἀλλά κυρίως τήν πνευματική διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια καθιστᾶ, συνεπῶς, τόν ἄνθρωπο συνδημιουργό τοῦ Θεοῦ καί τόν ἐπιφορτίζει μέ τή μεγαλύτερη εὐθύνη ἀπό ὅλες, τήν εὐθύνη ἔναντι τῶν παιδιῶν μας.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος προτρέπει τόν ἀκροατή του μέ τά ἀκόλουθα λόγια: «Ἐκκλησίαν ποίησόν σου τήν οἰκίαν· καί γάρ ὑπεύθυνος εἶ καί τῆς τῶν παιδίων σωτηρίας»· δηλαδή: «Κάνε τό σπίτι σου ἐκκλησία· γιατί εἶσαι ὑπεύθυνος καί γιά τή σωτηρία τῶν παιδιῶν σου». Μέ τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Ἐφ 5, 32), τό μυστήριο τοῦ Γάμου «μέγα ἐστίν», «εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν». Κάθε οἰκογένεια διατηρεῖ μίαν ἱερή, μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ἀξία, ἐφ’ ὅσον εἰκονίζει τό μυστήριο πού συνέχει καί συγκροτεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο ὅμως σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ κανείς νά τήν ὑποβαθμίζει ἤ ἀκόμη καί νά τήν ὑποκαθιστᾶ. Μπροστά στή σύγχρονη καί πολυποίκιλη κρίση καί ἀγωνία τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, «ἐν ἡμέραις πονηραῖς, ἐν αἷς ἡ τῶν πολλῶν ἀγάπη ἐψύγη», ἡ χριστιανική ἀνασυγκρότηση τοῦ θεοΐδρυτου θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας μπορεῖ νά ἀποτελέσει τό καλύτερο φάρμακο σέ ὁποιαδήποτε διαβρωτική κατάσταση. Χρειάζεται ὅμως νά μαρτυρήσουμε καί νά ἐπαναδιατυπώσουμε τή βαρύτατη ἀλλά σώζουσα, ζωοποιοῦσα καί λυτρωτική ἀλήθεια, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπό κάθε σωστά δομημένη οἰκογένεια, ἀπό κάθε κατ’ οἶκον Ἐκκλησία.

Οἱ «ἐκτροπές τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ» ἤ οἱ ἀναδυόμενες «ἐναλλακτικές μορφές οἰκογένειας» στή σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα συνιστοῦν φαινόμενα πού ἀποδεικνύουν τήν ἐκκοσμίκευση καί τόν ἀποχριστιανισμό τῶν σύγχρονων δυτικῶν κοινωνιῶν –κοινωνιῶν καί λαῶν, ἐν τούτοις, μέ πλούσιο χριστιανικό παρελθόν. Αὐτό, ἐν πολλοῖς, ἰσχύει καί γιά τήν ἑλληνική κοινωνία. Ἀπαιτεῖται, συνεπῶς, προβληματισμός καί μελέτη σοβαρή γιά τή διαφύλαξη καί τήν προκοπή τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ θεσμοῦ, τόν ὁποῖον ὀρθά ὀνομάζουμε καί «μικρή Ἐκκλησία».

Ἄλλωστε, καί αὐτό πού θεωρεῖται ὡς «κρίση» μπορεῖ τελικά, ἄν τό θελήσουμε, νά γίνει εὐκαιρία γιά ἀνασυγκρότηση. Νά σημάνει τήν κατάρρευση καί τό τέλος τοῦ παλαιοῦ τρόπου ζωῆς καί τήν ἀρχή μιᾶς νέας δημιουργίας ἐν Χριστῷ, τῆς ἀναπλάσεως τοῦ πεπτωκότος κόσμου.

Ὁ ὑλιστικός καί μηδενιστικός τρόπος ζωῆς, ἡ ἔκλειψη ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καί ἀληθινῆς ἀγάπης, τά νέα ἐργασιακά καί οἰκονομικά δεδομένα, οἱ ἀλλαγές τῶν ρόλων καί ἄλλοι ἐνδεχομένως παράγοντες, ἀλλοίωσαν καί «σμίκρυναν» τήν οἰκογένεια. Ὁ μυστηριακός χαρακτήρας της, ἡ ὑπερβατική της ἀναφορά «εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν», μοιάζει νά ἀτονεῖ ἤ νά μήν ὑφίσταται γιά πολλούς συνανθρώπους μας.

Ὅλοι αὐτοί οἱ λόγοι, ἴσως καί ἄλλοι, συνετέλεσαν στήν ἐμφάνιση μορφῶν γάμου καί ὀργάνωσης τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου, οἱ ὁποῖοι, ὑπό τό φῶς τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, θεωροῦνται ἐκτροπές τῆς οἰκογένειας καί, κατά τή σύγχρονη ἐκκοσμικευμένη ἀντίληψη, ἐναλλακτικές μορφές της.

Πρόκειται γιά τόν πολιτικό γάμο, τή μονογονεϊκή οἰκογένεια, τήν ἐλεύθερη συμβίωση καί τόν λεγόμενο γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων.

Κατά τήν πρόσφατη θέσπισή του, τό λεγόμενο Σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης ἀποτελεῖ καθεστώς διαφορετικό ἀπό τόν γάμο: πρόκειται γιά ἐναλλακτική μορφή μόνιμης συμβίωσης καί ὄχι γιά μορφή «χαλαρού» γάμου. Κατά τή νομική προσέγγιση, ἐπιχειρεῖται νά ρυθμιστεῖ νομοθετικά ἕνα ὑπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή ἡ γέννηση παιδιῶν ἐκτός γάμου, οἱ μονογονεϊκές οἰκογένειες, πού συνεχῶς αὐξάνονται, καί οἱ ἀπροστάτευτες γυναῖκες ἀπό τή μακροχρόνια πολλές φορές ἐλεύθερη συμβίωση.

Ἀναμφίβολα, στήν κατηγορία αὐτή θά βρεθοῦν καί πολίτες πού εἶναι βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ὅμως εἴτε δέν γνωρίζουν εἴτε ἐμφοροῦνται ἀπό ἰδέες καί ἀντιλήψεις ξένες καί ἀντίθετες πρός τή διδασκαλία, τήν παράδοση καί τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας.

Ὡστόσο, τό συγκεκριμένο σχῆμα συμβίωσης, νομοθετικά πλέον κατοχυρωμένο, μπορεῖ νά ἐπηρεάσει ἀρνητικά τή χριστιανική ἀντίληψη περί γάμου καί οἰκογένειας τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ὁρισμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐκεῖνα πού γιά διάφορους λόγους, ἐπιπόλαια κι ἀβασάνιστα, θά ἐπιλέξουν γιά κάποιο διάστημα ἤ καί μονίμως τόν συγκεκριμένο τρόπο ἐλεύθερης συμβίωσης, πρόκειται νά ἀρνηθοῦν τήν ἐκκλησιαστική ἱερολογία τῆς συζυγίας τους.

Ἡ Ἐκκλησία μελετᾶ εἰς βάθος τά φαινόμενα αὐτά καί μέ τή συμβολή στελεχῶν της, κληρικῶν καί λαϊκῶν, μέ ἐξειδικευμένες γνώσεις καί θεολογική συγκρότηση, διαμορφώνει τήν ἐκκλησιαστική μαρτυρία της, καθώς καί τήν ποιμαντική ἀντιμετώπιση ὅλων αὐτῶν τῶν νέων ἐναλλακτικῶν πρός τή συμβατική οἰκογένεια σχημάτων ὀργάνωσης τοῦ ἰδιωτικοῦ βίου στήν ἐποχή μας.

Στήν περίπτωση τῆς ἐλεύθερης συμβίωσης, βιώνουμε πλέον τή βαθιά θεολογική καί κοινωνική ἀλλοίωση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Ἡ οἰκογένεια δέν θεωρεῖται πλέον «μικρή Ἐκκλησία», ἀλλά ἁπλή συμβίωση τοῦ ἑνός μέ τόν ἄλλον. Ἡ ἱερολογία τοῦ Γάμου δίνει τήν ἐντύπωση βαρύτατης δέσμευσης καί φαντάζει σάν ἀναχρονιστικό γεγονός, σάν πράξη πού δέν ἔχει νόημα, ἐν τέλει ἁπλῶς σάν μία φολκλορική τελετή.

Δέν ἐκφράζει γιά ἐκείνους τίποτε τό ὑπαρξιακό οὔτε ἐνέχει ἐσχατολογικές ἤ ἄλλες μεταφυσικές προσδοκίες.

Ἡ αὔξηση τῶν διαζυγίων, ἀξιοπρόσεκτη στίς μέρες μας, ἀποκαλύπτει τήν ἐπιπολαιότητα τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων καί τή ρηχότητα τῶν αἰσθημάτων σέ σχέση μέ τούς παλαιοτέρους, οἱ ὁποῖοι, ἀσφαλῶς δέν ἦταν τέλειοι, ὅμως οἱ γάμοι τους διαρκοῦσαν μιά ζωή.

Παρατηρεῖται ἐπίσης στήν ἐποχή μας τό φαινόμενο οἱ ἄνθρωποι δύσκολα νά ἀποφασίζουν νά προχωρήσουν σέ γάμο, συνεπῶς καί στή δημιουργία οἰκογένειας, ὄχι μόνον ἐξ αἰτίας ἀντικειμενικῶν δυσκολιῶν, τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, τῆς ἀνεργίας καί τῆς δυσκολίας νά ἐνταχθοῦν στήν ἀγορά ἐργασίας, ἀλλά καί γιά ἄλλους δευτερεύοντες λόγους.

Παρά τήν κρίση τῶν μορφῶν τοῦ σύγχρονου κοινωνικοῦ βίου, ὁ κόσμος πάντοτε θά προσδοκᾶ ἀπό τήν οἰκογένεια καλούς καί καλλιεργημένους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι θά τοῦ προσφέρουν τήν καλή καί δημιουργική του «ἀλλοίωση». Σέ αὐτήν τήν ἀγωνιώδη προσδοκία τῆς ἐποχῆς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἐκφράζει δημοσίως τή θεολογική της μαρτυρία καί συγχρόνως τήν συχνά ἀθέατη καί ἀθόρυβη ποιμαντική της διακονία καί προσφορά.

Σέ αὐτό τό πλαίσιο, ἡ ἐπαναθεώρηση τῆς οἰκογένειας, ἡ ὁποία εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία γιά τήν κατά Χριστόν ζύμωση τῆς κοινωνίας καί τήν ἐπί τά βελτίω ἀλλαγή, δέν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά τόν ἐκ νέου «ἐκκλησιασμό» της καί τήν ἐπανασύνδεσή της μέ τήν εὐχαριστιακή ἐμπειρία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ «μικρά Ἐκκλησία», ὅπως ὀνομάζει τήν οἰκογένεια ὁ ἱερός Χρυσόστομος, καλεῖται νά διευρυνθεῖ βιωματικά καί ὑπαρξιακά στίς διαστάσεις τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἀπαραίτητες εἶναι ἀκόμη τόσο ἡ πνευματική προετοιμασία τῶν νέων ζευγῶν στήν πορεία τους πρός τόν γάμο, ὅσο καί ἡ διαρκής στήριξή τους στήν οἰκοδόμηση τῆς μικρῆς τους Ἐκκλησίας, ὥστε νά μήν αἰσθάνονται ἐγκαταλελειμμένα ἀποκλειστικά στίς δικές τους δυνάμεις.

Ἡ ἀποστολή καί ἡ προσφορά τῆς Ἐκκλησίας πρός τήν κατεύθυνση αὐτή εἶναι ἡ δημόσια, μετά παρρησίας καί πρός κάθε κατεύθυνση κατάθεση τῆς μαρτυρίας της γιά ὅλον τον κόσμο, χωρίς διακρίσεις φύλου, ἡλικίας, κοινωνικῆς θέσης, ἐθνότητας ἤ πίστης, περί τοῦ νοήματος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί τῆς ὑπερβάσεως τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου• περί τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως στόν Χριστό• περί τῆς οἰκογενείας ὡς εὐλογημένης μορφῆς κοινωνίας προσώπων, ὄχι ὡς αὐτοαναφορικῆς ἑνώσεως ἀτόμων, καί ἡ παντοειδής στήριξη καί ὑπεράσπισή της.

Κάθε οἰκογένεια εἶναι ἀληθινά μία «μικρή ἐκκλησία» καί, ἑπομένως, ἀποτελεῖ πρόγευση καί δρόμο πρός τό μυστήριο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας (Μτ 9, 15· 25, 1 κ.ἕ· Μκ 2, 19-20· Λκ 5, 34-35· Ἰω 3, 29) καί ὁ Ἴδιος ἀναφέρει στήν παραβολή τοῦ γαμήλιου δείπνου ὅτι «ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησεν γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ» (Μτ 22, 2).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει τούς ἄνδρες νά ἀγαποῦν τίς γυναῖκες τους «καθώς καί ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν τήν ἐκκλησίαν καί ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς, ἵνα αὐτήν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτός ἑαυτῷ ἔνδοξον τήν ἐκκλησίαν, μή ἔχουσαν σπίλον ἤ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ’ ἵνα ᾖ ἁγία καί ἄμωμος» (Ἐφ 5, 25-27).

Ἡ «κατ’ οἶκον» μικρή αὐτή ἐκκλησία ὑφίσταται στήν πληρότητα καί τήν αὐθεντικότητά της ὡς ὀργανικό τμῆμα τῆς κατά τόπους Ἐκκλησίας καί ὄχι ἀνεξάρτητα ἀπό αὐτή.

Στή χριστολογική καί ἐκκλησιολογική της προοπτική ἡ οἰκογένεια βρίσκει τήν πραγματική της ἀξία καί γίνεται κοιτίδα γιά τήν ὁλοκλήρωση καί τελείωση τῶν μελῶν της. Ἔξω ἀπό αὐτήν, κινδυνεύει νά μεταβληθεῖ σέ ἑστία ἀνάπτυξης ὁμαδικοῦ ἐγωισμοῦ καί ἰδιοτέλειας. Μέσα στήν ἴδια προοπτική ἐνεργεῖται ἡ ἑνότητα τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας καί ἡ ἱεράρχηση τῶν μελῶν της. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος» (Μκ 9, 35) δέν ἰσχύει μόνο γιά τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί γιά τήν οἰκογένεια.

Τό πραγματικό πρόβλημα τοῦ Γάμου σήμερα δέν εἶναι τόσο ἡ διάσπαση τῶν σχέσεων, ἡ ἀσυμφωνία ἤ ἡ βαναυσότητα τοῦ ἑνός συζύγου πρός τόν ἄλλον, ὅσο ἡ εἰδωλοποίηση καί ἡ αὐτονόμηση τῆς οἰκογένειας, ἡ ἔλλειψη πορείας, μαρτυρίας καί προσανατολισμοῦ τοῦ Γάμου πρός τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Στήν περίπτωση αὐτή, ἡ οἰκογένεια ἔχει πάψει νά ὑπάρχει γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί νά ἀποτελεῖ μυστηριακή εἴσοδο στήν παρουσία Του. Αὐτό πού διαλύει τόσο εὔκολα τή σύγχρονη οἰκογένεια καί κάνει τό διαζύγιο σχεδόν φυσική σκιά της, δέν εἶναι ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τόν οἰκογενειακό θεσμό, ἀλλά ἡ εἰδωλοποίησή του, ἡ ἄρνηση νά ἀποδεχθοῦμε τόν Σταυρό μέσα στόν Γάμο.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τά τελευταῖα χρόνια ἐκδηλώνεται περισσότερο τό ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν κατάσταση τῆς οἰκογένειας καί τή στήριξή της. Σέ Συνοδικό ἐπίπεδο, στήν πατρίδα μας λειτουργεῖ, ὡς γνωστόν, ἀπό τό 1999, ἡ Εἰδική Ἐπιτροπή Γάμου, Οἰκογενείας, προστασίας τοῦ παιδιοῦ καί τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος, ἡ ὁποία, μέ τή σοβαρή καί ἐθελοντική ἐργασία τῶν μελῶν της, προσφέρει ἱκανό καί σπουδαῖο ἔργο, μέ τή διοργάνωση πανελλαδικῶν συνεδρίων, τήν ἐφαρμογή πιλοτικῶν ποιμαντικῶν προγραμμάτων, τήν κατάρτιση στελεχῶν καί ἄλλες δραστηριότητες.

Παράλληλα καί πρός τήν ἴδια κατεύθυνση ἐργάζεται καί ἡ Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή Γυναικείων ζητημάτων. Ἐκτός τῶν ἄλλων, ἐξ ἴσου σημαντικό εἶναι καί τό πιλοτικό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιά τήν οἰκονομική ἐνίσχυση τῶν τρίτεκνων οἰκογενειῶν τῆς Θράκης, τό ὁποῖο ἀγόγγυστα ἐνισχύουν ἐδῶ καί 14 ἔτη ὅλες οἱ Ἱερές Μητροπόλεις.

Ἤδη πολλές ἀπό αὐτές, μέ τήν πρόθυμη καί ἀξιόλογη βοήθεια κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἔχουν δημιουργήσει νέες δομές γιά τήν κατάρτιση τῶν γονέων καί τήν παροχή συμβουλευτικῆς στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν. Σχολές προετοιμασίας τῶν ὑποψηφίων γιά γάμο, Σχολές Γονέων, Συμβουλευτικοί Σταθμοί, Κέντρα Στηρίξεως τῆς Οἰκογενείας (ΚΕ.Σ.Ο.), Βιωματικές Ὁμάδες, Συνέδρια, ὁμιλίες, ραδιοφωνικές καί τηλεοπτικές ἐκπομπές, ἐκδόσεις βιβλίων, κατασκηνώσεις, νεανικές συναντήσεις καί κατηχητικές συντροφιές, προσωπική-ἀτομική συμβουλευτική στό ἱερό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως, στήριξη τῶν πολυτέκνων, τῶν ἄγαμων μητέρων καί παροχή ὑλικῆς βοήθειας ὅπου χρειάζεται, σέ χρήματα, τρόφιμα, ρουχισμό καί φάρμακα.

Ἡ ἐνημέρωση τῶν νέων καί τῶν μεγαλύτερων ζευγαριῶν καί ὁ διάλογος μαζί τους κρίνονται ποιμαντικά ἀπαραίτητες πρωτοβουλίες, ὥστε νά ὁδηγοῦνται πρός τήν «τελείαν ἀγάπην» καί νά προλαμβάνονται παράνομες σχέσεις, διαζύγια καί ἐκτρώσεις μεταξύ ἐκείνων πού, ἐνῶ δηλώνουν πιστοί καί προτιμοῦν τό ἐκκλησιαστικό μυστήριο, τό βιώνουν ὅμως μᾶλλον ἐπιφανειακά, ὡς πολιτιστικό αὐτονόητο. Ἀκόμη, ἡ διεκδίκηση δικαιωμάτων ὑπέρ τῶν εὐπαθῶν κυρίως ὁμάδων δέν μπορεῖ νά εἶναι ἔξω ἀπό τό στοργικό ἐνδιαφέρον τῶν Ποιμένων.

Σέ κάθε περίπτωση, ἡ Ἐκκλησία μελετᾶ νέες μορφές ποιμαντικῆς δράσης προκειμένου νά ἀναζητήσει τούς ἐγγύς καί τούς μακράν καί νά μήν ἀφήσει καμία εὐκαιρία ἐπικοινωνίας μέ τίς οἰκογένειες νά χαθεῖ ἀνεκμετάλλευτη, ἀλλά νά εἶναι οὐσιαστικά καί ἐποικοδομητικά παροῦσα σέ κάθε χαρά ἤ θλίψη τῶν παιδιῶν της.

Δίχως νά ἐφησυχάζει ἀπό τή σπανιότητα τῶν περιπτώσεων, ἑτοιμάζεται νά ἀντιμετωπίσει ποιμαντικά τίς προσωπικές καί γαμικές σχέσεις πού ἀναπτύσσονται μεταξύ χριστιανῶν καί ἀλλοπίστων στό πλαίσιο τῆς θρυλούμενης ἀλλά ὑπαρκτῆς πλέον πολυπολιτισμικότητας καί τοῦ σαγηνευτικά προβαλλόμενου πλουραλισμοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία, στίς σύγχρονες αὐτές συνθῆκες τῆς ραγδαίας ἐκκοσμίκευσης, θά συνεχίσει νά κατηχεῖ τόσο τούς πιστούς, ὅσο κι ἐκείνους πού ἐπιθυμοῦν νά ζοῦν ἐκτός τῶν κόλπων της, πρός τό βαθύτερο νόημα καί τή σημασία τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας, σέ μιά προσπάθεια ἐπανευαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων στήν ἐποχή τοῦ ἄκρατου μηδενισμοῦ καί τῆς γενικευμένης ἔκπτωσης κάθε νοήματος.

Στήν ἀποκατάσταση καί τήν ἐπανεύρεση τῆς χριστιανικῆς συνείδησης σχετικά μέ τό νόημα τῆς προσωπικῆς πίστης καί τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων βρίσκεται καί τό νόημα τῆς οἰκογένειας σήμερα.

Μέ ἄπειρες ἐν Κυρίῳ Εὐχές
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

πηγή

Γάμος στην εποχή των social media -Πατέρας ζήτησε για προίκα 1 εκατ. like στο Facebook !

Τον καιρό που κάθε τι στη ζωή ορίζεται και επηρεάζεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο γάμος δεν θα μπορούσε να μείνει απέξω. Ετσι, ένας πατέρας στην Υεμένη ζήτησε ως «προίκα», προκειμένου να δώσει το χέρι της κόρης του, ένα εκατομμύριο like στο facebook.
Η Υεμένη παραμένει παραδοσιακή χώρα, όπου οι άνδρες πρέπει να δώσουν χρήματα στους γονείς της νύφης προκειμένου να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεσή τους για το γάμο. Ομως, ολοένα και περισσότεροι νεαροί άνδρες αδυνατούν να καταβάλουν προίκα, οπότε δεν μπορούν να παντρευτούν. Πολλές φορές οι γείτονες συμπληρώνουν το ποσό, ώστε να καταβληθεί η προίκα- την οποία ορίζει ο πατέρας της νύφης.
Οταν λοιπόν ο μελλοντικός γαμπρός του ζήτησε από τον Σαλέμ Αγιάς το χέρι της κόρης του, ο συγκεκριμένος του έκανε την πιο περίεργη πρόταση. Αν κατάφερνε να του προσφέρει ένα εκατομμύριο like στο facebook, τότε θα γινόταν ο γάμος. Κάτι που βέβαια δεν είναι εύκολο σε μία χώρα όπου η χρήση του διαδικτύου είναι περιορισμένη.
Μόλις έγινε γνωστή η ιστορία, οι bloggers της χώρας ξεκίνησαν μία καμπάνια, ζητώντας από τον κόσμο να υποστηρίξει την ένωση των δύο νέων, όπως γράφει το BBC. Η σχετική σελίδα δημιουργήθηκε την Κυριακή στο facebook και πλησιάζει τα 30.000 like. Πάντως ο μελλοντικός πεθερός θα δείξει επιείκεια, καθώς όπως είπε αν διαπιστώσει ότι ο γαμπρός πραγματικά προσπάθησε θα δώσει τη συγκατάθεσή του για το γάμο ακόμη κι αν δεν επιτευχθεί ο στόχος της «διαδικτυακής προίκας».