Οι Μικτοί γάμοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Αν και ένας τέτοιος γάμος είναι ανεπίτρεπτος για Ορθόδοξο Χριστιανό, η Εκκλησία με την εξουσία τού "δεσμείν και λύειν" που της έδωσε ο Κύριος, συχνά αποδέχεται τέτοιους γάμους κατ' οικονομίαν, προς αποφυγήν μεγαλύτερου κακού

Στο άρθρο αυτό, ερευνήσαμε την σχετική βιβλιογραφία για να απαντήσουμε σε ερώτημα αναγνώστη σχετικά με τους λεγόμενους μικτούς γάμους και τη θέση τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

 

Τι είναι οι μικτοί Γάμοι;

Στο ερώτημα «Τι είναι οι μικτοί γάμοι;», ο καθ. Ανδρέας Θεοδώρου απαντά[1]:

Είναι κατ’ οικονομίαν γάμοι μεταξύ ορθοδόξων και ετεροδόξων. Είναι γάμοι ανάγκης, ορθοδόξου μέλους της Εκκλησίας με μη ορθόδοξο χριστιανό, ρωμαιοκαθολικό ή προτεστάντη, κατ’ οικονομίαν τελούμενοι, τους οποίους επιβάλλουν οι σύγχρονες συνθήκες ζωής και οι ειδικές σχέσεις που δημιουργούνται σε χώρες στις όποιες ορθόδοξοι συγχρωτίζονται με ετεροδόξους και τανάπαλιν.

Στις περιπτώσεις αυτές η Εκκλησία αποκλίνει από τη δογματική της ακρίβεια, επιτρέποντας σε κάποιον που δεν είναι μέλος της να μετέχει σε δικό της μυστήριο, πράγμα φυσικά όχι ευχάριστο. Είναι φανερό ότι την πρακτική των μικτών γάμων, ως ανάγκη και πρόβλημα ποιμαντικό, δημιουργούν οι δυσκολίες της σύγχρονης ζωής και οι πολλές αδυναμίες των ανθρώπων.

Κατ’ ακρίβεια δογματική οι γάμοι αυτοί δεν πρέπει να γίνονται. Εφόσον ο ετερόδοξος δεν είναι μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πώς μπορεί να δεχθεί ορθόδοξο μυστήριο; Ή πρέπει να γίνει και αυτός ορθόδοξος, ή αυτό που γίνεται δεν έχει ουσιαστικά κανένα κύρος και καμιά αξία.

Η Εκκλησία όμως οικονομεί τα πράγματα επιτρέπουσα το ανεπίτρεπτο, για να προλάβει μεγαλύτερα κακά, έναν πολιτικό γάμο ή μια παράνομη συμβίωση ή την προσχώρησή  του ορθόδοξου μέλους σε μια ετερόδοξη κοινότητα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία προκειμένου να ευλογήσει έναν τέτοιο γάμο, θέτει σαν προϋπόθεση την τέλεση του σε ορθόδοξο ναό και κατά το ορθόδοξο τυπικό, με γραπτή υπόσχεση του άλλου μέρους ότι τα τέκνα, που ενδεχομένως προκύψουν από το γάμο, θα βαπτισθούν και θα ανατραφούν ορθόδοξα, σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα και τις ορθόδοξες παραδόσεις.

Στα παραπάνω, προσθέτει ο Παναγιώτης Τρεμπέλας και μία ακόμη παράμετρο, ότι το μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας «δεν θα παρεμποδίζεται υπό του ετέρου μέλους από του να μείνη πιστόν εις αυτήν»[2].

            Επίσης, στον Κώδικα Εκκλησιαστικής Νομοθεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην ενότητα «Αναγκαστικός Νόμος 2250/1940», άρθρο 1367 αναφέρεται:

«Γάμος των ανηκόντων εις την ανατολικήν ορθόδοξον εκκλησίαν, δεν υφίσταται άνευ ιεροτελεστίας τελουμένης υπό ιερέως της εκκλησίας ταύτης. Το αυτό ισχύει και επί γάμου χριστιανού του ανατολικού δόγματος μετά χριστιανού άλλου δόγματος (ετεροδόξου). Η συναίνεσις των εις γάμον συνερχομένων δηλούται υπ' αμφοτέρων συγχρόνως προ του ιερέως κατά την τέλεσιν του γάμου»[3].

 

Κωλύματα και Οικονομία

Ο κανονολόγος καθ. Μπούμης Παναγιώτης, σχετικά με τις αρνητικές προϋποθέσεις («Κωλύματα») τέλεσης του γάμου, αναφέρει τα εξής[4]:

Η δογματική ακρίβεια στα ζητήματα τέλεσης του γάμου, θεωρεί ως κώλυμα την ετεροθρησκεία. Κατά τους κανόνες απαγορεύεται η σύναψη γάμου ενός χριστιανού με έναν ετερόθρησκο, εκτός και υποσχεθεί το πρόσωπο αυτό ότι θα προσέλθει στην Ορθοδοξία. Ο ιδ΄καν. Της Δ΄ Οικουμ. Συνόδου ορίζει:

«Επειδή εν τισιν επαρχίαις συγκεχώρηται τοις αναγνώσταις και ψάλταις γαμείν, ώρισεν η αγία σύνοδος, μη εξείναί τινι αυτών ετερόδοξον γυναίκα λαμβάνειν […] μήτε μην συνάπτειν (τέκνον) προς γάμον αιρετικώ, ή Ιουδαίω, ή Έλληνι [ειδωλολάτρη], ει μη άρα επαγγέλλοιτο μετατίθεσθαι εις την ορθόδοξον πίστιν το συναπτόμενον πρόσωπον τω ορθοδόξω». Πρβλ. και ι΄και λα΄καν. Λαοδικείας, κα΄ (κθ΄) καν. Καρθαγένης και οβ΄ καν. Πενθέκτης.

Κώλυμα σύναψης γάμου, αποτελεί επίσης και η αίρεση. Ιδίως ο οβ΄ καν. Της Πενθέκτης Οικουμ. Συνόδου ορίζει: «Μη εξέστω ορθόδοξον άνδρα αιρετική συνάπτεσθαι γυναικί, μήτε μην αιρετικώ ανδρί γυναίκα ορθόδοξον συζεύγνυσθαι. Αλλ’ ει και φανείη τι τοιούτον υπό τινος των απάντων γινόμενον, άκυρον ηγείσθαι τον γάμον, και το άθεσμον διαλύεσθαι συνοικέσιον».

Και προσθέτει ο Π. Μπούμης:

«Σήμερα όμως η Εκκλησία κατ’ οικονομίαν δέχεται τους γάμους με ετερόδοξο (μεικτοί γάμοι)»[5].

 

Ιστορία

Σύμφωνα με τον καθ. Ιωάννη Καρμίρη, η κατ’ οικονομία ανοχή των μικτών γάμων ξεκινά τον 19ο αιώνα:

«Περαιτέρω η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία δεν αναγνωρίζει μεν ουδ’ επιδοκιμάζει τους μικτούς γάμους μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, συμφώνως τω 72 κανόνι της Πενθέκτης οικουμενικής Συνόδου και άλλοις ιεροίς κανόσιν, είναι όμως υποχρεωμένη να ανέχηται αυτούς προς αποτροπήν μειζόνων κακών. Όθεν κατ’ εκκλησιαστικήν οικονομίαν επιτρέπει τους τοιούτους μικτούς γάμους, υπό τον όρον πάντοτε ότι το μη ορθόδοξον μέλος θα δώση έγγραφον υπόσχεσιν περί τελέσεως του γάμου υπό ορθοδόξου ιερέως και περί ορθοδόξου βαπτίσεως και ανατροφής των τέκνων. Ούτω το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν έτει 1878 απεφήνατο: ‘’Η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει τους μικτούς γάμους, αλλά πολλάκις προς πρόληψιν δυσαρέστων συνεπειών συγχωρεί κατά συγκατάβασιν και τέλεσιν αυτών αθορύβως’’. Ομοίως και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος εν έτει 1869 ανεγνώρισε τους μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων και ειδικώς των Ρωμαιοκαθολικών και των Διαμαρτυρομένων μικτούς γάμους, γράψασα ότι ‘’παραδέχεται μεν κατ’ εκκλησιαστικήν οικονομίαν την τέλεσιν των μικτών γάμων, υπό τον όρον όμως να τελώνται ούτοι υπό ορθοδόξου ιερέως κατά τας διατυπώσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τα δε εκ τούτων γεννώμενα τέκνα αμφοτέρων των φύλων να βαπτίζωνται και ανατρέφωνται κατά το ανατολικόν ορθόδοξον δόγμα’’»[6].

 

Σημειώσεις

---

[1] Το κείμενο της επόμενη παραγράφου αποτελεί δική μας σύνθεση από αναφορές του Ανδρέα Θεοδώρου στους μεικτούς γάμους, στα εξής βιβλία: 1) Θεοδώρου Ανδρέας, «Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Δογματικά», 3η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 180-181. 2) Θεοδώρου Ανδρέας, «Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά», 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 281. 3) Θεοδώρου Ανδρέας, «Βασική Δογματική Διδασκαλία - Πιστεύω εις ένα Θεόν», 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2007, σελ. 198.

[2] Τρεμπέλας Ν. Παν., «Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τόμ. Γ΄, 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήναι 2003, σελ. 341-342.

[3] Πρόδρομος Ι. Ακανθόπουλος, «Κώδικας Εκκλησιαστικής Νομοθεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος», έκδ. Γ΄, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 793.

[4] Βλ. Μπούμης Ι. Παναγιώτης, «Κανονικόν Δίκαιον», έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 134-135.

[5] Βλ. Μπούμης Ι. Παναγιώτης, «Κανονικόν Δίκαιον», ό.π., σελ. 135.

[6] Καρμίρης Ιωάννης, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τόμ. Β΄, Αθήνα 1953, σελ. 1003-1004.

πηγη

Συμβουλές-σωσίβιο για το κολύμπι

Αν και οι πνιγμοί και οι παρ’ ολίγον πνιγμοί μειώνονται σταθερά σε πολλές προηγμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, εξακολουθούν να αποτελούν τη δεύτερη κύρια αιτία θανάτου από ατύχημα (μετά τα τροχαία) στα παιδιά όλων των ηλικιών. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων οι τραγωδίες αυτές θα αποφεύγονταν αν μικροί και μεγάλοι σέβονταν περισσότερο το νερό και λάμβαναν τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας.

Σύμφωνα με μια νέα έκθεση των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης των Ασθενειών (CDC) των ΗΠΑ, τα παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών πέφτουν συχνότερα θύματα πνιγμού. Ακόμη και αυτά που τελικά γλιτώνουν μπορεί να μείνουν με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Ενα μικρό παιδί κινδυνεύει να πνιγεί σε λίγα εκατοστά νερού – και στις περισσότερες περιπτώσεις πρέπει να το βοηθήσει κάποιος μέσα σε λίγα λεπτά για να του σώσει τη ζωή.

Οι πνιγμοί και οι παρ’ ολίγον πνιγμοί είναι επίσης συχνοί στους εφήβους, ιδίως στα αγόρια τα οποία είναι επιρρεπή στις ριψοκίνδυνες συμπεριφορές και έτσι έχουν τετραπλάσιες πιθανότητες σε σύγκριση με τα κορίτσια να χάσουν τη ζωή τους από πνιγμό.

• Παράγοντες κινδύνου

Οπως έγραψαν προσφάτως στην «Ιατρική Επιθεώρηση της Νέας Αγγλίας» (NEJM) ο δρ Ντέιβιντ Σπίλμαν και οι συνεργάτες του, «στους βασικούς παράγοντες κινδύνου για πνιγμό αναφέρονται το ανδρικό φύλο, οι ηλικίες κάτω των 14 ετών, η χρήση αλκοόλ, το χαμηλό εισόδημα, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, η διαβίωση σε αγροτικές περιοχές, η υδάτινη έκθεση, η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά και η έλλειψη επίβλεψης».

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δείχνουν οι κολυμβητές στα ρεύματα του νερού, τα οποία «παίζουν ρόλο στο 85% των περιπτώσεων πνιγμού στις παραλίες», λέει ο δρ Σπίλμαν, ειδικός σε θέματα πνιγμού, από το Δημοτικό Νοσοκομείο Miguel Couto στο Ρίο ντε Ζανέιρο.

Οι έφηβοι και οι ενήλικοι διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο πνιγμού σε φυσικά ύδατα (όπως οι θάλασσες), ενώ τα μικρά παιδιά πνίγονται συχνότερα στις πισίνες. Ακόμη και αν δεν το επιβάλλει κάποια νομοθεσία, κάθε πισίνα πρέπει να περιβάλλεται από ψηλό φράχτη που θα την ξεχωρίζει από το σπίτι και την αυλή, καθώς και να διαθέτει σύρτη ασφαλείας τον οποίο δεν θα μπορούν να ανοίξουν τα μικρά παιδιά.

• Οι κανόνες ασφαλείας

Η καλύτερη προστασία από τον πνιγμό είναι να ξέρουν όλοι καλό κολύμπι και να διδαχτούν τους κανόνες ασφαλείας στο νερό. Οι κανόνες αυτοί, σύμφωνα με τις ειδικούς σε θέματα κολύμβησης δρα Ελίζαμπεθ Μπένετ και δρα Λίντα Κουάν από το Νοσοκομείο Παίδων του Σιάτλ, είναι οι εξής:

* Μην κολυμπάτε ποτέ μόνοι.

* Να κολυμπάτε σε περιοχές προστατευμένες από ναυαγοσώστες. Αν όμως έχετε παιδιά μαζί σας, πρέπει να βρίσκονται σε ακτίνα ενός χεριού ανεξάρτητα από την παρουσία ναυαγοσώστη.

* Μάθετε τα νερά και τις καιρικές συνθήκες προτού μπείτε για κολύμπι.

* Να μπαίνετε περπατώντας στη θάλασσα τις πρώτες φορές για να μάθετε τη μορφολογία του πυθμένα.

* Να υπακούτε σε όλες τις προειδοποιητικές πινακίδες και σημαίες.

* Μάθετε πώς και πότε χρειάζεστε σωσίβιο· είναι απαραίτητο σε όλα τα πλωτά μέσα αναψυχής.

* Μην πίνετε ποτέ αλκοόλ πριν από το κολύμπι ή όσο βρίσκεστε στην παραλία με προοπτική να ξαναμπείτε εσείς ή τα παιδιά σας στο νερό.

* Μην κουβεντιάζετε με τον διπλανό σας, μη μιλάτε στο κινητό, μη βάζετε αντηλιακό σε άλλο παιδί και γενικώς μην κάνετε τίποτα που να αποσπά την προσοχή σας όταν επιβλέπετε ένα παιδί στο νερό. Ακόμη και ένα δευτερόλεπτο αβλεψίας αρκεί για να γίνει το κακό.

• «Φιλί της ζωής»

Πολύ σημαντικό για τις δύο ειδικούς είναι επίσης το να ξέρει πολύ καλό κολύμπι όποιος επιβλέπει παιδιά, καθώς και τι να κάνει σε περίπτωση πνιγμού.

Οπως εξηγούν, το θύμα χρειάζεται κατ’ αρχάς αερισμό (συχνά προτού καν το βγάλετε από το νερό), οπότε πρέπει να κάνετε πέντε δυνατές εκπνοές στο στόμα του. Οταν το βγάλετε στην ξηρά, πρέπει να του κάνετε και καρδιακές μαλάξεις. Να κάνετε εναλλάξ δύο καρδιακές μαλάξεις και δύο εκπνοές ώσπου να έρθει επαγγελματική βοήθεια.

Προτού αρχίσετε την καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, μην του κάνετε την κίνηση Χάιμλιχ, δηλαδή την κίνηση που στέκεστε πίσω από το θύμα και με τα χέρια σας τυλιγμένα γύρω του τραβάτε με δύναμη προς το μέρος σας την κοιλιά του.

Η κίνηση αυτή είναι επικίνδυνη για ένα θύμα πνιγμού, διότι αν το στομάχι του είναι γεμάτο νερό μπορεί να του προκαλέσετε αναρρόφηση, δηλαδή είσοδο του νερού στους πνεύμονές του.

πηγή

Μαθήματα μητρότητας / πατρότητας: 6 γονείς απαντούν

της Έλενας Μπούλια

«Οι περισσότεροι από εμάς γινόμαστε γονείς πολύ πριν πάψουμε να είμαστε παιδιά», έγραφε έναν αιώνα πριν σε άρθρο της η Αμερικανίδα Mignon McLaughlin. Πόσο δίκιο είχε. Όσοι έχουν αποκτήσει παιδιά θυμούνται πολύ καλά την -ενοχική- αγανάκτηση που ένιωθαν την τρίτη φορά, μέσα στην ίδια νύχτα, που το μωρό ξύπναγε, ουρλιάζοντας για να φάει ή τον κρυφό φθόνο απέναντι στους άτεκνους φίλους που αποφάσιζαν στις 12μιση τη νύχτα να βγουν για μπύρες.Οι περιορισμοί των «θέλω» μας ξεκινούν, όχι από την πρώτη μέρα της εγκυμοσύνης, αλλά από την πρώτη στιγμή που θα αποφασίσουμε ότι θέλουμε να κάνουμε παιδί. Όταν, πλέον, έρθει το μωρό έχει διαγραφεί σχεδόν οριστικά από το λεξιλόγιό μας η λέξη «ανεμελιά». Την θέση της έρχονται να πάρουν οι λέξεις «πρόγραμμα», «πρόνοια», «πρόληψη», «φροντίδα» και πολλές ακόμα, στις οποίες μικρή σημασία δίναμε λίγα χρόνια πριν. Μαζί με όλα αυτά τα «αγχωτικά» και τα «ενήλικα», όμως, έρχεται και μία χιονοστιβάδα νέων, πρωτόγνωρων συναισθημάτων που μας συγκλονίζουν, μας γεμίζουν όσο τίποτε άλλο και συμπληρώνουν -αν όχι ολοκληρώνουν- την ανθρώπινη φύση μας.

Ζητήσαμε από 3 μαμάδες και 3 μπαμπάδες, με μικρά ή και μεγαλύτερα παιδιά, να μας απαντήσουν τι τους έχει διδάξει μέχρι σήμερα η μητρότητα / πατρότητα:

Έφη, 38 ετών: «Η μητρότητα είναι ένα αμφίδρομο μάθημα» Η μητρότητα είναι μεγάλο μάθημα. Επαναπροσδιορίζεται η σχέση με την οικογένειά σου και την κοινωνία. Γίνεσαι πρότυπο για την επόμενη γενιά. Ο τρόπος που φέρεσαι μέσα και έξω από το σπίτι σου, ο τρόπος που μιλάς στους γύρο σου, οι πράξεις σου και η ευγένειά σου, έχουν αντίκτυπο στο παιδί σου. Το παιδί είναι σαν σφουγγάρι, μιμείται τα πάντα. Από εσένα μαθαίνει ότι οι πράξεις του έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία.. που είναι το σπίτι μας. Το παιδί μαθαίνει να πετάει τα σκουπίδια στο καλάθι, αν το κάνεις και εσύ. Φοράει ζώνη στο αυτοκίνητο, αν το κάνεις και εσύ. Βοηθάει τους γύρω του, αν το κάνεις και εσύ. Σέβεται την φύση, αν το κάνεις και εσύ. Μοιράζεται τα παιχνίδια του, αν το κάνεις και εσύ με τα δικά σου πράγματα.

Από την άλλη, γίνεσαι και εσύ πιο σωστός άνθρωπος δίνοντας στο παιδί αξίες, που ίσως έχεις ξεχάσει ή θεωρείς αυτονόητες. Και αυτό έχει αποτέλεσμα. Είναι συγκλονιστικό το πόσο εύκολα και γρήγορα γίνεται αυτό και το πώς μπορείς να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα της «επόμενης γενιάς». Αρκεί να ακούς το ένστικτό σου.

Διονύσης, 35 ετών: «Η πατρότητα με έκανε πιο υπεύθυνο και ολοκληρωμένο άνθρωπο» Είμαι γονιός εδώ και 45 μήνες. Από τότε θαρρώ πως έγινα πιο υπεύθυνος άνθρωπος σε θέματα εργασιακά, προκειμένου να θωρακίσω το μέλλον του παιδιού μου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν παίρνω τα ρίσκα μου.

Παραμένω το ίδιο συναισθηματικός -ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο- ωστόσο, βγάζω το συναισθηματισμό μου σχεδόν ολόκληρο στο παιδί και όχι σε άλλα παλιότερα πάθη μου. Αυτό που ωστόσο έχει αλλάξει εντελώς στον χαρακτήρα μου είναι η ολοκλήρωσή μου ως προσωπικότητα. Δε θεωρώ ότι χρειάζεται να έχω άλλο στόχο στη ζωή μου. Αυτό που με ενδιαφέρει πια είναι η ευτυχία και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού μου. Βλέπω πλέον τον κόσμο από τα μάτια της μικρής μου, χαίρομαι κι εγώ όσο και εκείνη όταν ανακαλύπτει κάτι καινούριο και καμαρώνω όταν το πετυχαίνει, είτε θεωρώ ότι την οδήγησα εγώ προς αυτή τη σκέψη ή πράξη, είτε αν οδηγήθηκε από τη μητέρα της, τον παιδικό σταθμό ή κάποιον άλλο. Άλλαξα προτεραιότητες επειδή με καθοδηγούν, πλέον, οι ανάγκες του παιδιού και όχι οι δικές μου, αλλά αυτό δε με καταπιέζει.

Γιώργος, 36 ετών: «Με την πατρότητα άλλαξαν όλες οι προτεραιότητες» Η πατρότητα μου προκάλεσε πλήρη απώλεια της ατομικής ελευθερίας και του ελεύθερου χρόνου αλλά και σημαντική μείωση της διαπραγματευτικής ισχύος στον χώρο εργασίας, καθώς οι προτεραιότητες άλλαξαν δραματικά και η ανάγκη της δουλειάς έγινε πολύ-πολύ μεγαλύτερη.

Από την άλλη, τίποτα δεν συγκρίνεται με το ζεστό χαμόγελο του παιδιού σου, την λαχτάρα για την αγκαλιά σου και το πώς ζωντανεύει το σπίτι σου.

Άντζελα, 33 ετών: «Τα συναισθήματα που σου γεννά ένα παιδί δικαιώνουν κάθε θυσία» Πιστεύω ότι όσο κι αν έχεις προετοιμαστεί, αυτό που πραγματικά βιώνεις όταν γίνεις γονιός, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που μπορεί να είχες φανταστεί. Η ζωή σου αλλάζει εντελώς. Ειδικά τους πρώτους μήνες που τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα, σε απορροφά τόσο που χάνεις για κάποιο διάστημα τον εαυτό σου. Αλλά και αργότερα δεν παύει να είναι η πρώτη προτεραιότητα. Οι δικές σου επιθυμίες και ανάγκες είναι πάντα λίγο πιο πίσω. Όπως και να ‘χει, όσο δύσκολο και κουραστικό κι αν είναι, τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί με τα συναισθήματα που σου γεννά ένα παιδί. Κι αυτό τα δικαιώνει όλα.

Γιάννης, 40 ετών: «Εστιάζω πλέον στις μικρές χαρές και αποφεύγω τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς» Με την πατρότητα έγινα σαφώς περισσότερο υπεύθυνος αλλά και λιγότερο εγωιστής, ιδιαίτερα στη σχέση μου με τη γυναίκα μου. Επιπλέον, άλλαξαν οι προτεραιότητές μου: Τα παιδιά μου και το τι είναι καλύτερο γι’ αυτά παίζουν καταλυτικό ρόλο ακόμη και στις μικροεπιλογές της καθημερινότητας. Η πατρότητα άλλαξε ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τη ζωή. Με έμαθε να εστιάζω πλέον στις μικρές χαρές και να αποφεύγω τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς. Άλλωστε όταν έχεις παιδιά (και ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες) τα μακροπρόθεσμα σχέδια μόνο πίεση προσθέτουν.

Μυρτώ, 29 ετών: «Η μητρότητα με έμαθε να μπορώ» Από την πρώτη στιγμή που η κόρη μας ήρθε στην ζωή μας μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα, τόσο για τον κόσμο που με περιβάλλει όσο και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Το σημαντικότερο μάθημα, όμως, που αναγνωρίζω πως έχω ενστερνιστεί σχεδόν 18 μήνες μετά είναι ότι «μπορώ». Μπορώ να κάνω πράγματα που παλαιότερα δεν ήξερα ότι μπορούσα. Μπορώ, χωρίς κανένα παράπονο, να θυσιάσω κάθε τι που μέχρι πρότινος μου έδινε χαρά απλά και μόνο για να είμαι μαζί της. Μπορώ, ακόμα κι όταν είμαι πραγματικά θλιμμένη, κουρασμένη και αδύναμη, να παίρνω δύναμη απλά κοιτάζοντάς την και, ασυνείδητα, να χαμογελάω και να νιώθω πιο αισιόδοξη για το μέλλον.

πηγή

Τεστ: Είσαι έτοιμη για παιδί;

«Εγώ πότε θα γίνω μάνα;» Πριν απαντήσετε στην ερώτηση, κάντε το τεστ για να δείτε αν πράγματι μπορείτε να… αντέξετε τις χαρές της μητρότητας.

1η δοκιμασία: Χάος

• Απλώστε σάλτσα ή/και σοκολάτα στις πολυθρόνες και τις κουρτίνες.
• Τρίψτε τα χέρια σας σε βρεγμένο γρασίδι και στη συνέχεια αφήστε τα αποτυπώματά σας σε όλους τους τοίχους.
• Τοποθετήστε ένα μπισκότο πίσω από τον καναπέ και αφήστε το εκεί όλο το καλοκαίρι.
• Πάρτε ένα κουτί με τουβλάκια Lego (αν δεν έχετε, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε διάφορα μικροαντικείμενα). Βάλτε κάποιον φίλο σας να τα σκορπίσει σε όλο το σπίτι. Κλείστε τα μάτια και προσπαθήστε να περπατήσετε προς το μπάνιο ή την κουζίνα. Προσοχή: Δεν πρέπει να φωνάξετε (κάτι τέτοιο θα ξύπναγε το παιδί τη νύχτα και δεν το θέλετε, έτσι δεν είναι;).

Αν περάσατε την πρώτη δοκιμασία, είστε έτοιμη να περάσετε στην επόμενη.

2η δοκιμασία: Στο σούπερ-μάρκετ

Ζητήστε από φίλους να σας δώσουν για λίγο το κατοικίδιό  τους (σκυλάκι κατά προτίμηση) και πάρτε το μαζί σας καθώς ψωνίζετε στο σούπερ μάρκετ ή στο μανάβικο. Πρέπει να μην πάρετε τα μάτια σας από πάνω του και να πληρώσετε για οτιδήποτε τρώει ή καταστρέφει.
Τα καταφέρατε; Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…

3η δοκιμασία: Ντύσιμο

Βρείτε ένα μεγάλο και πολύ δυστυχισμένο ζωντανό χταπόδι (καλοκαίρι είναι, στην Ελλάδα ζούμε, όλα γίνονται αρκεί να υπάρχει θέληση). Προσπαθήστε να το βάλετε σε μία μικρή διχτυωτή τσάντα φροντίζοντας ότι όλα τα πόδια του είναι μέσα.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι μπορεί κάποιος να το καταφέρει, αλλά τα συγχαρητήριά μας. Μπορείτε να προχωρήσετε παρακάτω.

4η δοκιμασία: Τάισμα

Πάρτε μια μεγάλη πλαστική κανάτα. Γεμίστε την μέχρι τη μέση με νερό. Κρεμάστε την από το ταβάνι με ένα ανθεκτικό σκοινί ώστε να φτάνει στο ύψος των ώμων σας, και σπρώξτε την ελαφρά ώστε να αρχίσει να ταλαντώνεται. Προσπαθήστε να τοποθετήσετε κουταλιές μουλιασμένων δημητριακών στο στόμιο της κανάτας, ενώ ταυτόχρονα προσποιείστε ότι κάθε κουταλιά είναι αεροπλανάκι. Μόλις ολοκληρώσετε τη διαδικασία, ρίξτε όλο το περιεχόμενο της κανάτας στο πάτωμα.
Αντέχετε ακόμη; Διαβάστε την επόμενη.

5η δοκιμασία: Πέφτει η νύχτα

Πάρτε μια μικρή υφασμάτινη τσάντα, γεμίστε την με 3,5-5,5 κιλά άμμο και στη συνέχεια μουσκέψτε την καλά. Στις 8 το απόγευμα ξεκινήστε να χορεύετε βαλς και να μουρμουρίζετε αγκαλιά με την τσάντα μέχρις τις 9. Αφήστε κάτω την τσάντα και βάλτε το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 10. Μόλις το ακούσετε, σηκωθείτε, πάρτε την τσάντα και τραγουδήστε ό,τι τραγούδι ξέρετε. Επινοήστε καμιά δωδεκαριά ακόμα και τραγουδήστε και αυτά μέχρι τις 4 τα ξημερώματα. Βάλτε ξυπνητήρι στις 5 το πρωί. Σηκωθείτε και φτιάξτε πρωινό. Κάντε το καθημερινά για 5 χρόνια. Σημαντικό: Όλο αυτό το διάστημα, πρέπει να δείχνετε χαρούμενη.
Και όμως, το τεστ δεν έχει τελειώσει ακόμα.

6η δοκιμασία: Αντοχή

Πάρτε ένα πουφ και προσκολλήστε το στο μπροστινό μέρος των ρούχων σας. Αφήστε το εκεί για 9 μήνες. Τώρα, αφαιρέστε το 10% του περιεχομένου του. Αγοράστε μια εφημερίδα. Πηγαίνετε σπίτι και διαβάστε την ήσυχα για τελευταία φορά στη ζωή σας.
Αν έχετε φτάσει έως εδώ και εξακολουθείτε να επιμένετε, κάντε την τελευταία και πιο δύσκολη δοκιμασία.

7η δοκιμασία: Κήρυγμα

Βρείτε ένα ζευγάρι που έχουν ήδη μικρό παιδί. Κάντε τους κήρυγμα για το πώς μπορούν να κάνουν το παιδί τους πιο πειθαρχημένο, πιο υπομονετικό, πιο έξυπνο, πιο… Εξηγήστε τους αναλυτικά όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να βελτιωθούν και να γίνουν καλύτεροι γονείς. Δώστε τους να καταλάβουν ότι δεν πρέπει ΠΟΤΕ να αφήνουν τα παιδιά να τρέχουν ελεύθερα μόνα τους.
Αυτό ήταν! Ελπίζουμε να απολαύσατε την εμπειρία. 

πηγή

Yποχρεώσεις των συζύγων…κυρίως για τους άνδρες

Ας δούμε τι λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και για τις υποχρεώσεις των συζύγων. Απευθύνει τον λόγο κυρίως στους άνδρες. Ίσως επειδή ο ανδρικός εγωϊσμός δύσκολα δαμάζεται και πολλές φορές συμπεριφέρονται με σκληρότητα.

Ο Χρυσόστομος καταδικάζει την εξάσκηση σωματικής βίας και την κακοποίηση της γυναίκας από τον άνδρα, φαινόμενο που όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, συμβαίνει και σήμερα. Αντιθέτως απαιτεί από τον άνδρα θυσιαστικό φρόνημα, μεγάλη συγχωρητικότητα και όχι απειλές και εκφοβισμό. Με την επιείκεια και την ημερότητα θα εξασφαλίζεται η βαθιά ειρήνη της οικογενείας και θα απομακρύνεται η δυσαρέσκεια και θα αυξάνεται η αφοσίωση του ενός συζύγου προς τον άλλο. Τονίζει ο Χρυσόστομος: «Δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο από το να αγαπιέται κανείς τόσο πολύ από την γυναίκα του και να την αγαπάει».

Ο άγιος Χρυσόστομος αναφέρεται και σε ένα συνεκτικό στοιχείο, θεμέλιο της συζυγίας, την επικοινωνία των συζύγων. Είναι η καθημερινή αλληλεπίδραση των δύο συζύγων. Η επικοινωνία γίνεται με λόγια η χωρίς λόγια. Είναι θετική η αρνητική.

Το σπουδαιότερο στοιχείο της επικοινωνίας είναι η συζήτηση. Ετυμολογικά (συν + ζητώ), δηλαδή από κοινού αναζητώ του τι πρέπει να γίνεται στα θέματα που αφορούν την κοινή ζωή και την οικογένεια.

Η συζήτηση πρέπει να γίνεται με οικειότητα, αλληλοσεβασμό, σε κλίμα ελευθερίας, ισοτιμίας και αγάπης. Τότε μπορεί να βρεθεί η λύση σε περίπτωση διαφωνίας η σύγκρουσης. «Γιατί τίποτε δεν είναι πικρότερο από την μάχη που γίνεται από τον άνδρα ενάντια στην γυναίκα. Γιατί είναι πικρές, πραγματικά, οι μάχες που γίνονται ανάμεσα σε πρόσωπα που αγαπιούνται, και δείχνουν ότι όταν κανείς διχάζεται με το ίδιο του το μέλος, όπως λέγεται, αυτό πρέπει να προκαλείται από μεγάλη πικρία.

Το μέρος, λοιπόν, των ανδρών είναι να αγαπούν και των γυναικών να υποχωρούν. Εάν λοιπόν καθένας συνεισφέρει το δικό του μέρος, όλα θα είναι στερεά. Και η γυναίκα γίνεται φιλική και αγαπιέται».

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή

ΣΟΚ: ΜΕΙΝΑΜΕ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ!

Η πάλαι ποτέ ελληνορθόδοξη παραδοσιακή οικογένεια, που πολεμάται ανηλεώς από τους γραικύλους χριστιανομάχους εδώ και δεκαετίες: Σε λίγο, θα μείνουν μονάχα τέτοιες παλιές φωτογραφίες να μας την θυμίζουν...

Ανατριχιαστικά είναι τα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού που δόθηκαν στην δημοσιότητα και δείχνουν μία Ελλάδα που όχι απλώς γερνάει, αλλά μία Ελλάδα που έχασε μέσα σε μόλις δέκα χρόνια περισσότερους από ένα εκατομμύριο Έλληνες (!), στην – δημογραφικά – χειρότερη περίοδο από την δεκαετία του 1940!

Ακόμα και στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την ακρίβεια, δεν είχε υπάρξει τόσο μεγάλη αναλογικά πληθυσμιακή απώλεια καθώς ούτε οι περίπου 350.000 νεκροί από τον πόλεμο και την πείνα, ούτε οι 100.000 νεκροί του Εμφυλίου, ούτε η φυγή των χιλιάδων στις χώρες του ανατολικού μπλοκ επέφεραν πληθυσμιακή απώλεια ενός εκατομμυρίου Ελλήνων μέσα σε δέκα χρόνια.

Και τώρα, από την μία πλευρά, η κρίση και, από την άλλη, η άρνηση – ή μήπως η αδυναμία (;) - των Ελλήνων να κάνουν παιδιά μας έφεραν σε πληθυσμιακά επίπεδα προς εικοσαετίας!

Όπως αναφέρει η εφημερίδα "Νέος Κόσμος" στο σύνολο της χώρας απεγράφησαν 10.787.690 μόνιμοι κάτοικοι, εκ των οποίων 5.303.690 άρρενες (ποσοστό 49,2% του γενικού πληθυσμού) και 5.484.000 θήλυς (ποσοστό 50,8%) όπως αναφέρουν τα πρώτα προσωρινά στοιχεία της επίσημης απογραφής που ανακοίνωσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).

Στη γενική απογραφή του 2001 ο πληθυσμός της χώρας είχε καταμετρηθεί σε 10.964.020 άτομα, ενώ το 2009, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, υπολογίσθηκε ότι ξεπέρασε τα 11.282.571 άτομα. Μπορεί να φαίνεται μείωση πληθυσμού σε σχέση με το 2001 μόνο 190.000 άτομα μόνο, αλλά να υπολογίσουμε περισσότερο από ένα εκατομμύριο ξένους οι οποίοι δεν υπήρχαν το 2001, καθώς τότε υπολογίζονταν σε 300.000 περίπου και τώρα ξεπερνούν το 1.300.000!

Η κρίση φαίνεται μέσα στην διετία που ο πληθυσμός από τους Έλληνες που φεύγουν για να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό τους αυξημένους θανάτους και τις μειωμένες γεννήσεις ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 500.000 των ξένων συμπεριλαμβανομένων!

Από τα προσωρινά αποτελέσματα προκύπτει ότι οι πέντε Δήμοι με τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα (μόνιμοι κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο) είναι οι Δήμοι Καλλιθέας (21.067,6), Ν. Σμύρνης (20.740,6), Αθηναίων (16.830,4), Θεσσαλονίκης (16.703,3) και Νέας Ιωνίας (15.109,7). Ακόμη, οι πέντε Δήμοι με τη μικρότερη πληθυσμιακή πυκνότητα είναι οι Δήμοι Πρεσπών (3,05), Ζαγορίου (3,78), Παρανεστίου (3,85), Σφακίων (4,11) και Νεστορίου (4,27).

Με τον υπάρχοντα ρυθμό μείωσης του πληθυσμού που έχει ενταθεί κατακόρυφα την τελευταία διετία, υπολογίζεται ότι στα τέλη της δεκαετίας θα έχουμε φτάσει στα επίπεδα του 1970 με την Ελλάδα των 8 εκατομμυρίων ψυχών!

ΠΗΓΗ.

Τι να πρωτοσχολιάσουμε στην παραπάνω θλιβερή είδηση;

Εμείς οι "ακραίοι", "φανατικοί", "θρησκόληπτοι" κλπ, τα φωνάζουμε εδώ και χρόνια: Σε λίγες δεκαετίες οι Έλληνες θα είναι μειονότητα στην ίδια τους τη χώρα!

Επιγραμματικά, μερικές από τις αιτίες αυτής της μείωσης του πληθυσμού:

- ΤΟ ΜΙΣΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ (!!!) ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.

- Η διάλυση του θεσμού της οικογένειας με τα διαζύγια, την προβολή της πορνείας, ομοφυλοφιλίας και κάθε είδους ανωμαλίας από τα ΜΜΕ.

- Η απομάκρυνση από την Εκκλησία και τις Εθνικές παραδόσεις του λαού μας.

- Η προκλητική εχθρότητα του "κράτους" στις πολύτεκνες οικογένειες: Έφτασαν ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ να θεωρούν τεκμήρια φορολόγησης (!!!) την ύπαρξη πολλών παιδιών σε μια οικογένεια!

- Η αθρόα εισροή λαθρομεταναστών, που με τις "ευλογίες" των προδοτών πολιτικάντηδων εγκαθίστανται στη χώρα μας και παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων, αναγκάζοντάς έτσι πολλούς νέους μας να φύγουν στο εξωτερικό, μην αντέχοντας άλλο την ανεργία.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ Η ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΦΑΝΙΣΜΟ!

Κι αν δεν το συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως, αλλά ακούσουμε ξανά τους "προοδευτικούς" ΠΟΥ ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ, τότε σε λίγα χρόνια το ελληνικό έθνος θα εξαφανιστεί και θα αντικατασταθεί από έναν "πολυπολιτισμικό"...αχταρμά!  

Διάλογος δύο Εμβρύων: Υπάρχει Ζωή Μετά τη ... Γέννα;

Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.

Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει... «Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;»


Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: «Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά.»

Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί: «Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πώς θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως ή άλλως;»


Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει: «Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!»


Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει: «Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα – έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!»

Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος: «Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι είμαστε εδώ.»

Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα: «Κανείς, και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μία μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!»

Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι: «Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζω πώς ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση. αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει.»

Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του: «Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά πού είναι αυτή; Θα ήθελα να σε ρωτήσω».

Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι: «Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ’ αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!»

Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί: «Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της -είναι αρκετά προφανές- διότι απλά, δεν υπάρχει!»

Το μικρό που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια: «Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Ή να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!»

πηγή

Τώρα που τα φάρμακα είναι είδος πολυτελείας...

 Τώρα που τα φάρμακα είναι είδος πολυτελείας...όλα να τα περιμένεις.
Μια γριά κυρία, άνω των 90, αλλά καλοστεκούμενη, μπαίνει σ' ένα φαρμακείο.

- Καλημέρα σας κύριε, έχετε ασπιρίνες;
- Ναι, χωρίς αμφιβολία.

- Έχετε παυσίπονα ;
- Βεβαίως. Κανένα πρόβλημα.

- Έχετε αντιρρευματικά;
- Βεβαιότατα...
- Έχετε χάπια για τις ρυτίδες;
- Έχουμε και τέτοια.

- Έχετε αλοιφή για τις αιμορροΐδες;
- Προφανώς.

- Έχετε σόδα για το στομάχι;
- Βεβαίως έχουμε..

- Έχετε φάρμακα για το συκώτι;
- Μάλιστα.

- Έχετε αγχολυτικά;
- Μάλιστα χωρίς αμφιβολία.

- Έχετε υπναγωγά;
- Ναι, Ναι, έχουμε.

- Έχετε φάρμακα για την μνήμη;
- Ναι...Μερικά!

- Έχετε μπαστούνια;
- Προφανώς.

- Έχετε στρώματα για τους ηλικιωμένους;
- Μα, φυσικά.

- Έχετε ....
- Επιτέλους Κυρία μου.... είμαστε ένα επαγγελματικό φαρμακείο! Έχουμε όλα τα απαραίτητα προϊόντα! Ποιο είναι το πρόβλημά σας;

- Στο τέλος του μήνα, παντρεύομαι τον Δαμιανό, που είναι 95 ετών. Θα θέλαμε να ξέρουμε αν μπορούμε να δηλώσουμε λίστα γάμου σε σας....


Το θέμα βέβαια (περί φαρμάκων) είναι για κλάματα και όχι για γέλια. Μακάρι να βρεθεί κάποια λύση διότι η κατάσταση όσο πάει χειροτερεύει.

Πολλά ζευγάρια τυγχάνει, ως γνωστό, να είναι άτεκνα και ζητούν με πολύ πόθο κάποιο παιδάκι για να το υιοθετήσουν και να το αναθρέψουν. Ταυτοχρόνως όμως, πολλές γυναίκες δολοφονούν για ποικίλους λόγους τα κυοφορούμενα παιδιά τους, διαπράττοντας ένα τεραστίων διαστάσεων έγκλημα. Είναι αναμφίβολα απείρως προτιμότερο αν το παιδάκι, που προορίζεται να γίνει Έκτρωμα και να δολοφονηθεί εν ψυχρώ, αφεθεί να ζήσει, να φθάσει στον τοκετό και να δοθεί σε ένα άτεκνο ευσεβές ζευγάρι, να το αναθρέψει εν Κυρίω και να το μεγαλώσει με στοργή και αγάπη, παρά να κατακρεουργηθεί σε κάποιο επώνυμο η ανώνυμο χειρουργείο και να πεταχτεί κυριολεκτικά στο σκουπιδοντενεκέ. Οσεσδήποτε πρακτικές δυσκολίες κι αν εμπεριέχει αυτή η λύση, όμως η αξία μιας ζωής είναι πάντοτε απείρως υπέρτερη ΟΛΩΝ αυτών των πρακτικών δυσκολιών. Και αυτή η λύση είναι οπωσδήποτε προτιμότερη από την δολοφονία μιας ζωής!
Βεβαίως το τέλειο θα είναι, αν η κυοφορούσα μητέρα θελήσει να κρατήσει η ίδια το παιδί της. Η λύση όμως της υιοθεσίας αποτελεί «δεύτερη γραμμή αμύνης»˙ και είναι ασφαλώς καθόλα αποδεκτή, προκειμένου να αποφευχθεί η δολοφονία μιας ανθρώπινης ζωής!

πηγή

Πῶς θά προκόψει τό Ἔθνος.

"...Ὁπου βρεθοῦνε δέκα Ρωμιοί, φτειάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρῶτα χρήματα γιά τήν ἐκκλησιά. Ἅμα τήν χτίσουνεφέρνουν παπᾶ.  Ἔπειτα καί τίς γυναῖκες τους. Ὕστερα, μέ τούς δίσκους τῆς ἐκκλησιᾶς, συνάζουν χρήματα καί φτειάνουνε σκολειό. Τέλος, φέρνουνε δάσκαλο για τά παιδιά τους, καί νάτην  ἡ κοινότητα......¨Ο Ἑλληνισμός εἶναι μιά οἰκογένεια ἀπό Ἐλληνικές κοινότητες...Τό ἔθνος μας ὁλάκερο πάλι μέ κοινότητες θά προκόψη.
 
                                                                                            Ἴων Δραγούμης

Ε ἶναι ἄξιο παρατήρησης, πῶς στήν σκέψη τοῦ Ι.Δ, δομικό στοιχεῖο τῆς "κοινότητας" εἶναι ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή ἡ Ἔνορία. Ἄς τό ἔχει αὐτό  κατά νοῦ κάθε καλοπροαίρετος, πού νοιάζεται γιά τό μέλλον τοῦ τόπου, καί μιλάει εὔκολα γιά "χωρισμό " Κράτους-'Εκκλησίας.
Ὅ ποιος ἐνδιαφέρεται γιά τόν τόπο, πρέπει ν΄ ἀπαιτήσει ἀπό τήν διοικοῦσα Ἐκκλησία, καί ἀπό τούς μυαλωμένους πολιτικούς, τήν ἐνίσχυση τῆς Ἑνορίας. Μόνο στά πλαίσια τῆς Ἐνορίας (=ἐν ὀρίοις) θά διαφυλαχθεῖ ἡ Ἐλληνικότητα μας.  Τό δείχνει τό παρελθόν, καί ἡ σκέψη τοῦ Δραγούμη. Ἡ παιδεία στίς μέρες, κάτω ἀπό τήν πίεση τῶν ἐθνομηδενιστῶν, παίρνει ἕναν πολυπολιτισμικό χαρακτήρα, πού ἀντίκειται πολλές φορές στήν παράδοση μας.
Ἡ "κοινότητα-ἐνορία", εἶναι πλέον τό μοναδικό ἀνάχωμα τῆς κοινωνίας μας στήν πολυπολιτισμική νεοταξική λαίλαπα. Γι΄ αυτό καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι μόνιμος στόχος τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Σημείωση:
Τό κείμενο ἀντλήθηκε ἀπό τό, "Τουρκοκρατία Οί Ἕλληνες στήν όθωμανική αὐτοκρατορία",
τοῦ π. Γ. Μεταλληνοῦ, ἐκδ. Ἀκρίτας

πηγή

5 νεαροί έπαθαν την πλάκα της ζωής τους κατά την διάρκεια των διακοπών. Μετά από μια χαλαρωτική μέρα στον ήλιο, και αφού πήγαν για ύπνο, την θέση της κοπέλας τους στο κρεβάτι πήρε η πεθερά. Η συνέχεια επί της οθόνης…

Το video γυρίστηκε με σκοπό να ευαισθητοποιήσει σχετικά με την προστασία από τον ήλιο και να δείξει ότι η γήρανση του δέρματος επιταχύνεται όταν η έκθεση στον ήλιο δεν γίνεται με μέτρο.

Πώς αναπτύσσεται μία αρμονική σχέση ανάμεσα στο ανδρόγυνο

Του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που έγινε σε εκδήλωση της Τοπικής Επιτροπής Πολυτέκνων Λατσιών

Για να σταθεί ένας γάμος σωστά, ο στόχος δεν είναι το να λάβουμε, αλλά πρώτιστα να δώσουμε, όπως ο Χριστός στην Εκκλησία. Και φυσικά πρέπει να μάθουμε να ακούμε τον σύντροφό μας, πρώτιστα ως αγαπημένο ΠΡΟΣΩΠΟ.

Το θέμα το οποίο μου δόθηκε να πω λίγα λόγια, είναι η αρμονική σχέση του ανδρογύνου. Όντως είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα, γιατί δεν είναι αρκετό κανείς να φέρει παιδιά εις τον κόσμο, άλλα πρέπει κι αυτά τα παιδιά να τα μεγαλώσει καλά και όμορφα. Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα της σωστής σχέσης των δύο νέων μέσα στο γάμο. Η σωστή σχέση των γονέων, η αρμονία του γάμου, της οικογένειας, θα φέρει την ισορροπία, την ψυχική και σωματική ισορροπία των παιδιών. Κι αυτά βέβαια, μεγαλώνουν, έρχονται στον κόσμο, παίρνουν τα πρώτα ερεθίσματα και όλα όσα απαρτίζουν τον ψυχοσωματικό τους κόσμο από τους γονείς τους.

Σήμερα   στην   πατρίδα   μας   την   Κύπρο, δυστυχώς, μαζί με τα άλλα προβλήματα έχουμε και πρόβλημα στο χώρο της οικογένειας. Όσο και να θέλει κανείς να ωραιοποιεί τα πράγματα, η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Να σας πω μόνο από δεδομένα που γνωρίζω από τη Λεμεσό τουλάχιστον, και αυτό δεν είναι μόνο φαινόμενο της Λεμεσού, άλλα δυστυχώς είναι κι ένα φαινόμενο όλης της Κύπρου, ότι στην πόλη μας σε σύνολο περίπου 850 έως 900 το πολύ γάμους το χρόνο, έχουμε 250 έως 270 διαζύγια το χρόνο. Από επίσημες στατιστικές που γίνονται κυβερνητικές, από το τμήμα Στατιστικής και Ερευνών, έχω δει ότι τον περασμένο χρόνο είχαμε στην Κύπρο 5000 γάμους και 1250 περίπου διαζύγια. Έχουμε ένα μεγάλο αριθμό διαζυγίων, που βέβαια, δυστυχώς, καμιά φορά είναι και αναγκαίο κακό, όπως φτάνουν τα πράγματα. Ως εκ της θέσεως μας, που είμαστε κληρικοί της Eκκλησίας του Χριστού μας, ερχόμαστε σε επαφή, τουλάχιστον προσπαθούμε να έλθουμε σε επαφή, με αυτούς τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες μέσα στο γάμο τους κι έτσι έχουμε μια άνετη γνώση και πείρα του τι συμβαίνει μέσα στο χώρο της οικογένειας. Αλλά και από τις έρευνες τις προσωπικές νομίζω ότι εντοπίζουμε πού ακριβώς έγκειται το πρόβλημα.

Θέλω να σας πω, έτσι πριν ξεκινήσω, κάτι που το έχω πει πολλές φορές. Όταν έγινα Μητροπολίτης Λεμεσού και τέλειωσε εκεί η διαδικασία εκλογής, χειροτονίας, ενθρονίσεως ως Μητροπολίτου, την επόμενη μέρα είχαμε Θεία Λειτουργία στο Μητροπολιτικό Ναό. Στη συνέχεια θα πήγαινα για πρώτη φορά στα γραφεία της Μητροπόλεως να δω τι γίνεται πλέον. Τέλειωσαν τα πανηγύρια, έπρεπε να δούμε και την πραγματικότητα. Στη Λειτουργία είχα ένα σφίξιμο έτσι μέσα μου, μες στην καρδιά μου κι έλεγα: "Τώρα είμαστε σε μια πόλη με πολλά προβλήματα". Εγώ είμαι Λεμεσιανός, οπότε δικαιούμαι να περιγράφω την πόλη μου όπως είναι, δεν κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ότι κατηγορώ την πόλη. Είναι μια θαυμάσια πόλη με πολύ ωραίους ανθρώπους, άλλα με το δικό της χαρακτήρα και τη δική της ιδιομορφία. Εμένα, μέχρι τότε, όλη μου η δράση ήταν βέβαια ως πνευματικός και εξομολόγος εκατοντάδων, άλλα σίγουρα ως Μητροπολίτης ήταν η πρώτη φορά που ήμουν αντιμέτωπος με την πραγματικότητα μιας μεγάλης πόλης. Διερωτόμουν κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας: "Τι θα συναντήσω άραγε σ' αυτή την πορεία, σ' αυτό το έργο το οποίο ανέλαβα να κάνω;". Παρακαλούσα το Θεό να με βοηθήσει, να με ενισχύσει στο έργο αυτό της νέας μου διακονίας μέσα στην Εκκλησία. Τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και ετοιμαζόμουν να φύγω, να πάω στη Μητρόπολη. Εκεί ετοιμαζόμενος, έρχεται ένας ιερέας μας, και μου λέει: "Πανιερώτατε, συγγνώμη, άλλα είναι ανάγκη να υπογράψεις άμεσα και γρήγορα μερικά χαρτιά που έχω εδώ, διότι περιμένουν οι άνθρωποι. Πολύ καιρό δεν είχαμε Μητροπολίτη και αγωνιούν και πρέπει να υπογράψεις αμέσως, εδώ και τώρα". "Ευχαρίστως πάτερ μου, να υπογράψω. Είμαι εδώ και θα υπογράψω. Τι χαρτιά και τι ανάγκες είναι αυτές;". Είπα από μέσα μου. "Να δούμε που θα βάλω την πρώτη μου υπογραφή!". Κοιτάζω μια στοίβα από διαζύγια. Λέω: "Σε παρακαλώ, παρ' τα ευλογημένε αυτά από μπροστά μου. Φέρτε μου κάτι άλλο να υπογράψω. Την πρώτη μου υπογραφή να τη βάλω σε διαζύγια, να χωρίσουμε τον κόσμο; Φέρτε κάτι άλλο". "'Εντάξει, λέει, θα δούμε κάποια άλλη ανάγκη. Έρχεται ο επόμενος. Λέει: "Να υπογράψετε". Λέω: "Τι είναι αυτό;" "'Επιταγές". Λέω: "Ούτε αυτό. Φέρτε τίποτε άλλο". Τελικά στη συνέχεια, κατάλαβα ότι ήταν τα δύο προβλήματα της Μητρόπολης, οι επιταγές και τα διαζύγια τα οποία είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Γιατί ξέρετε πόσο σκληρό πράγμα είναι να βλέπεις τους ανθρώπους, οι οποίοι κάποτε αγαπήθηκαν πάρα πολύ, ενώθηκαν με τα δεσμά του  γάμου, έκαναν παιδιά μαζί, ένωσαν τη ζωή τους, έγιναν ένας άνθρωπος κι όμως φτάνουν στη συνέχεια να αποφασίζουν, καλώς η κακώς, να διαλύσουν αυτή την "πάλαι ποτέ διαλάμψασα" αγαπητική σχέση που είχαν μεταξύ τους.

Η προσπάθειά μας ως Εκκλησία είναι να δούμε τον άνθρωπο στην ουσία του προβλήματός του. Γιατί διαλύεται η οικογένεια; Γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα; Όταν κανείς ερευνήσει τα πράγματα, θα δει πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα, ότι στον τόπο μας το πρόβλημα έγκειται κυρίως και πρωτίστως σ' ένα μεγάλο παράγοντα. Κι ο μεγάλος αυτός παράγοντας είναι η αδυναμία της επικοινωνίας. Δυστυχώς στον τόπο μας δε μαθαίνουμε να επικοινωνούμε σωστά. Αυτό το πράγμα το διαπίστωσα στη συνέχεια και στην αγωγή στα σχολεία μας, τόσο στα μικρά παιδιά όσο και στα μεγαλύτερα. Είδα ότι όντως αρχίζει από πολύ νωρίς αυτή η έλλειψη σε μας και μεγαλώνοντας φέρνει δυστυχώς τους καρπούς της. Μαθαίνουμε από μικρά παιδιά να πηγαίνουμε στο σχολείο, να γίνουμε μορφωμένοι άνθρωποι, καλοί άνθρωποι και να μιλούμε σωστά και καλά. Μας το' λεγαν κι οι γιαγιάδες μας: "Να μάθεις να μιλάς καλά. Να συμπεριφέρεσαι καλά. Να λες καλά λόγια. Να είσαι ευγενικός". Μαθαίνουμε πράγματι στο σχολείο να μιλούμε καλά, ευγενικά, στον πληθυντικό, όλα αυτά τα απαραίτητα.

Όμως ξεχάσαμε ότι η επικοινωνία δεν είναι μόνο να μιλάς καλά. Το σημαντικότερο της επικοινωνίας είναι να ακούς καλά. Κι αυτό το πράγμα, ποτέ κανένας δε μας το δίδαξε. Ενώ στον πολιτισμό μας, τον Ελληνορθόδοξο, το έχουμε. Αν διαβάσουμε κείμενα και αρχαίων Ελλήνων, άλλα και Πατέρων της Εκκλησίας και σύγχρονων ασκητών Πατέρων, θα δούμε τεράστια προσοχή των Πατέρων στο πώς ακούς τον άλλο άνθρωπο. Αν διαβάσουμε π.χ. ένα κείμενο του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου, που έζησε τον 17ο-18ο αιώνα, στο Άγιο Όρος, βλέπουμε να μιλά εκεί στον πνευματικό και να του αναφέρει, ένας ασκητής ερημίτης, το πώς θα ακούει τον άλλο άνθρωπο. Πώς θα κάθεται στην καρέκλα. Πώς θα τον κοιτάζει. Πώς θα τον αντιμετωπίζει. Ακόμη και τι κινήσεις θα κάμει αυτός στο πρόσωπο του. Του λέει να προσέξει πάρα πολύ, να μην κάνει κινήσεις οι οποίες μπορεί να φέρουν τον άλλο άνθρωπο σε δύσκολη θέση. Ακόμα και πως να αναπνέει ο πνευματικός, την ώρα που ακούει τον άλλο άνθρωπο. Βλέπει κανείς μια θαυμαστή σοφία μέσα από την εμπειρία της Παράδοσης μας, στο πώς επικοινωνείς με τον άλλο άνθρωπο, που δυστυχώς στον αιώνα μας το χάσαμε. Μάθαμε μόνο να μιλάμε. Δεν έχουμε μάθει να ακούμε ποτέ.

Ευτυχώς στην Ευρώπη ακούω, μετά πολλής χαράς, ότι στα Σχολεία, στα Πανεπιστήμια υπάρχουν ειδικά μαθήματα,  ειδικά σεμινάρια,  τα οποία γίνονται για το "Πώς ακούει ο άνθρωπος". Την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το πράγμα ήταν από μια κυρία από τη Λευκωσία, η οποία μου έλεγε ότι πήγε στην Αγγλία έξι μήνες να κάνει μαθήματα για το πώς να ακούει. Χαμογέλασα την πρώτη φορά βέβαια. Της είπα: "Έπρεπε να πας στην Αγγλία για να ακούς;" Μου απάντησε: "Ναι, πάτερ. Πρέπει να μάθεις πώς θα ακούς. Είναι σημαντικότατο". Μετά, όντως διαπίστωσα ότι κι εμείς δεν ακούμε, δε ξέρουμε να ακούμε και ότι είναι επιστήμη το να ακούς. Είπα ότι, ευτυχώς που υπάρχουν στη Δύση και ευτυχώς που είμαστε στην Ευρώπη. Ίσως μαζί με τα άλλα πάρουμε κι αυτά τα καλά, τα οποία είχαμε, αλλά τα χάσαμε.

Φέρνοντας λοιπόν ανθρώπους που έχουν προβλήματα να μιλήσουμε, γονείς που είναι εν διαστάσει και ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν και την οικογένεια τους κι έχουν όλη την καλή διάθεση να ζήσουν όμορφα και αρμονικά, βλέπει κανείς αμέσως, αυτή την αδυναμία των ανθρώπων να ακούσει ο ένας τον άλλο άνθρωπο. Λένε ταυτόχρονα και οι δύο τα δικά τους, σαν μια κασέτα που τη βάζεις στο μαγνητόφωνο κι επαναλαμβάνει όλα τα επιχειρήματα, τα υπέρ και τα κατά, για τον εαυτό του. Το ίδιο και ο άλλος άνθρωπος. Είναι όπως δύο μαγνητόφωνα θαυμάσια, τα όποια αποδίδουν όμορφα το τι περιέχει μέσα η μαγνητοταινία. Αλλά δύο μαγνητόφωνα δεν μπορεί ποτέ να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Απλώς λέει το καθένα αυτά που έχει μέσα του. Έτσι λοιπόν είναι και δύο άνθρωποι οι οποίοι, ο καθένας βλέπει τα δικά του, άλλα δεν μπορούν να ακούσουν ο ένας τον άλλο.

Λέει κανείς: "Καλά, αυτή είναι μια θλιβερή διαπίστωση, μια πραγματικότητα. Τι κάνουμε όμως;" Αυτή την πραγματικότητα την επιβεβαιώνει το γεγονός ότι βλέποντας αυτά όλα τα ανδρόγυνα, όντως σας ομολογώ από την προσωπική επαφή που έχω και την πείρα, ότι το 90% των γάμων δε διαλύονται λόγω τρίτων προσώπων ή τουλάχιστον η πρωτογενής αιτία δεν είναι τα τρίτα πρόσωπα. Το αν θα υπάρξει άλλο πρόσωπο στη σχέση έρχεται αργότερα. Το πρώτο ρήγμα, η πρώτη κρούση είναι στο γεγονός ότι οι άνθρωποι, ο καθένας για δικούς του και δικαιολογημένους λόγους, κλείνεται στον εαυτό του. Αυτό, από την πείρα μας, το είδαμε να επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντοτε. Ο άντρας να πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, να κάνει μια, δύο και τρεις εργασίες για να ανταποκριθεί φιλότιμα και αξιέπαινα στις ανάγκες της οικογενείας του, τις οικονομικές, των δανείων του, των σπιτιών που έχτισε, του αυτοκινήτου ή ό,τι άλλο. Να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, να εξουθενώνεται κυριολεκτικά. Το ίδιο και η σύζυγος. Αλλά το αποτέλεσμα είναι, ερχόμενοι και οι δύο στο σπίτι, να είναι τόσο κουρασμένοι και τόσο φορτισμένοι  που, όχι μόνο δε μπορούν να επικοινωνήσουν, άλλα δυστυχώς αφήνουν τον εαυτό τους να βγάλει όλη εκείνη την κούραση, όλη την ψυχοσωματική κόπωση, ο ένας επάνω στον άλλο. Όταν έχουν και παιδιά θεωρούν αρκετό το ότι: "Είμαι καλός πατέρας. Είμαι καλή μητέρα. Κάνω τα πάντα για το σπίτι μου, για τα παιδιά μου. Να μην τους λείψει τίποτα. Να μην στερηθούν κάτι. Να μην αισθανθούν ότι έχουν κάποια έλλειψη".

Αλλά τελικά, το κυριότερο που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας, τη μεταξύ των γονέων αρμονία, δεν τη δίδουμε. Ξέρετε πολύ καλά όλοι σας, είστε γονείς και το ξέρετε, ότι τα παιδιά μας έχουν βαθύτατη αίσθηση, έχουν βαθιά διαίσθηση, δε μπορούμε να τους ξεγελάσουμε. Μπορεί να μην τσακωνόμαστε ή να μη λέμε λόγια μπροστά στα μωρά. Το μωρό όμως καταλαβαίνει μέσα του τι συμβαίνει. Ακόμα και τα βρέφη. Εγώ δε θέλω να αφήνω βρέφη να τα έχουν οι γονείς τους στην αγκαλιά τους την ώρα που εξομολογούνται. Γιατί βλέπω ότι το βρέφος, την ώρα που οι γονείς εξομολογούνται, συμμετέχει σ' αυτά που λέει ο γονιός του. Μπορεί να είναι τριών, πέντε, οχτώ, εννιά μηνών και δεν καταλαβαίνει. Όμως όταν η μάνα, κρατώντας το βρέφος στην αγκαλιά της, διηγείται κάτι το θλιβερό ή κλαίει ή είναι αναστατωμένη απ’ αυτά τα οποία λέει, βλέπεις το βρέφος να αναστατώνεται. Βλέπει τη μητέρα του με εκείνο το ύφος το εναγώνιο, το γεμάτο ερωτήματα και αναστατώνεται. Λέω στη μητέρα: "Μη φέρεις το μωρό μαζί σου". "Μα δεν θα καταλάβει, είναι μωρό". Καταλαβαίνει το μωρό. Καταλάβαινε και πριν το γεννήσεις. Καταλάβαινε και όταν ήταν έμβρυο, καταλάβαινε από τότε που ήταν μες στην κοιλιά της μάνας του. Το έχει αποδείξει σήμερα η Επιστήμη, ότι έχουμε ακόμη και "ψυχολογία του εμβρύου". Δηλαδή και το έμβρυο δέχεται τα ερεθίσματα και την κατάσταση του τι συμβαίνει γύρω του, μες στο σπίτι του, με τους γονείς του. Καταλαβαίνουν τα παιδιά. Έχουν αισθήσεις, έχουν διαισθήσεις μέσα τους, που καταλαβαίνουν. Έτσι λοιπόν δε μπορούμε να κρυφτούμε.

Εκείνο που είναι απαραίτητο για τα παιδιά μας είναι αυτή η αρμονία που πρέπει να έχουμε στο σπίτι μας. Πώς μπορούμε να την αποκτήσουμε; Όλα αυτά τα ξέρουμε όλοι μας. Αλλά πώς μπορούμε να τα αποκτήσουμε; Είναι άσκηση ο γάμος. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο γάμος είναι άσκηση μεγάλη. Τέχνη μεγάλη. Επιστήμη μεγάλη.

Πολλές φορές πάω στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της πόλης μας, πηγαίνω σε όλα τα σχολεία της πόλης και επαρχίας μας. Αφού μιλήσω στα παιδιά, μετά μένουν οι τελειόφοιτοι και κάνουμε διάλογο. Ρωτούν τα παιδιά: "Πάτερ, γιατί είναι κακό να έχουμε σχέσεις μεταξύ μας δηλαδή προγαμιαίες σχέσεις; Γιατί η Εκκλησία είναι τόσο αυστηρή;" Λέω στα παιδιά ότι, ναι, η Εκκλησία είναι αυστηρή, όχι γιατί θέλει να καταργεί τις σχέσεις των ανθρώπων, αλλά γιατί θέλει να έχει τη σχέση στη σωστή της βάση. "Αν δε μάθεις από την εφηβική σου ηλικία να βλέπεις τον άλλο άνθρωπο όχι ως φύλο, με "ύψιλον", δηλαδή αν είναι άνδρας ή γυναίκα, άλλα ως πρόσωπο, ότι είναι ο Κώστας, η Ελένη, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Αντρέας κ.τ.λ. και να αποδέχεσαι τον άλλο άνθρωπο ως πρόσωπο και να τον βλέπεις ως πρόσωπο, τότε και στο γάμο σου θα δημιουργήσεις προβλήματα. Στο γάμο σου δε θα βλέπεις τον άλλο άνθρωπο σαν άνθρωπο, άλλα σαν γυναίκα. Κι η γυναίκα τον άνδρα σαν άνδρα.

Ξέρετε πολύ καλά, ότι δεν μπορεί να υπάρξει σωστή σχέση μέσα στο γάμο, αν δεν υπερβούμε το φύλο. "Αν δε μάθουμε να βλέπουμε τον άλλο σαν άνθρωπο, με όλο τον ψυχοσωματικό του κόσμο, όχι μόνο σαν σώμα, όχι μόνο σαν άνδρα ή σαν γυναίκα, άλλα σαν άνθρωπο που έχει ψυχικές και σωματικές ανάγκες, που έχει το δικό του κόσμο, τη δική του ύπαρξη. Να βλέπει ο άνδρας τη γυναίκα σαν πρόσωπο και η γυναίκα τον άνδρα μ' αυτόν τον τρόπο. Έτσι βάζουμε το γάμο στη σωστή βάση. Μετά πρέπει να μάθει ο άντρας πώς σκέφτεται μια γυναίκα και πώς είναι το "είναι" μιας γυναίκας και να συμπεριφέρεται ανάλογα. Γιατί αν συμπεριφέρεσαι σε μια γυναίκα με τα κριτήρια του άνδρα, τότε ήδη επιτέλεσες την τραγωδία της οικογένειας σου. Αν λες π.χ. "Μα γιατί η γυναίκα μου αισθάνεται παράπονο μαζί μου; Εγώ είμαι καλός άντρας, δουλεύω, φέρνω λεφτά στο σπίτι, ό,τι θέλει αγοράζει, όσα χρήματα θέλει τα έχει, πηγαίνει εκδρομές το Καλοκαίρι. Γιατί έχει παράπονο;" Κι η γυναίκα πάλι σκέφτεται για τον άνδρα ότι: "Εγώ του μαγειρεύω, τον πλένω, είμαι τίμια κοπέλα, δεν έχω άλλα πράγματα στη ζωή μου. Γιατί έχει παράπονο;" Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά είναι καλά και απαραίτητα, άλλα δεν είναι αυτά που αγγίζουν τον άλλο άνθρωπο. Ότι η συναισθηματική και ψυχική επαφή είναι αυτό που έχει σημασία στο γάμο και ύστερα όλα τα υπόλοιπα. Κι αυτό για να γίνει πρέπει να δεις τον άλλον άνθρωπο όπως είναι.

Βλέπετε, ο Χριστός, για να σώσει τον άνθρωπο, έγινε άνθρωπος ο ίδιος. Δεν έσωσε τον άνθρωπο στέλνοντας κάποιον άλλο ή δίδοντας εντολές ή κάνοντας ένα θαύμα και να σώσει τον άνθρωπο. Όχι. Έγινε άνθρωπος ο Ίδιος, ώστε να μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο. Και μέσα στο γάμο, για να μπορέσει να σταθεί ο γάμος, πρέπει ο άνδρας να ταυτίσει τον εαυτό του με τον ψυχοσωματικό κόσμο της γυναίκας και η γυναίκα να καταλάβει απόλυτα τον ψυχοσωματικό κόσμο του ανδρός, ώστε ο ένας να απολαμβάνει από τον άλλον αυτό που έχει ανάγκη. Έτσι λειτουργεί το ανδρόγυνο. Παύει πλέον να είναι άνδρας, παύει πλέον να είναι γυναίκα, άλλα γίνονται "εις σάρκα μίαν", γίνεται ένας νέος άνθρωπος, που εμείς οι Έλληνες το λέμε πάρα πολύ ωραία και όμορφα "το ανδρόγυνο". Δεν είναι άνδρας μόνο, δεν είναι γυναίκα μόνο, είναι το ανδρόγυνο. Είναι οι δύο αυτοί άνθρωποι σε μια νέα πραγματικότητα, σε μια νέα υπόσταση.

Είναι ένας νέος άνθρωπος, τον οποίο ευλογεί ο Χριστός μέσα από το μυστήριο του γάμου και τον ενώνει αδιάσπαστα. Δε μπορεί να λειτουργεί ξεχωριστά. Κανένας δε μπορεί ποτέ να θεωρήσει τη γυναίκα του σαν κάτι άλλο, "αλλά έσονται οι δύο εις σάρκα μία". Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι διαφορετικοί εκ προοιμίου. Είναι διαφορετικό πράγμα ο άνδρας και διαφορετικό πράγμα η γυναίκα. Πολύ διαφορετικά όντα. Δεν είναι όμοια. Τελείως διαφορετικά. Ακριβώς αυτό είναι το ωραίο του ανδρογύνου, ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.

 

Δεν κατακτά ο ένας τον άλλο, δεν υποδουλώνει ο ένας τον άλλο, δεν απορροφά ο ένας τον άλλο. Δεν τον εξαφανίζει σαν άνθρωπο. Δεν του χάνει την προσωπικότητά του. Όχι, αλλά και οι δύο μαζί γίνονται ένας νέος άνθρωπος. Ο άνδρας δίδει τα ανδρικά γνωρίσματα στη γυναίκα και η γυναίκα τα γυναικεία χαρίσματα στον άνδρα και οι δύο αυτοί μαζί αποτελούν πλέον το νέο άνθρωπο, τον ευλογημένο άνθρωπο του γάμου, το ανδρόγυνο, το οποίο θα φέρει στον κόσμο τα παιδιά. Βλέπετε πως η Σοφία του Θεού τα' κάνε με τόση τέχνη ώστε τα παιδιά να μη γεννιούνται από ένα μόνο αλλά και από τους δύο. Και οι δύο να φέρουν τα παιδιά στον κόσμο. Το αποτέλεσμα της ένωσης των δύο ανθρώπων, της ψυχοσωματικής ένωσης, είναι τα παιδιά τους. Γι' αυτό και ο άνθρωπος στα παιδιά του βλέπει τον εαυτό του.

Το πιο μεγάλο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι την παρουσία μας. Είναι την αρμονία της οικογένειάς μας. Γι' αυτή την αρμονία πρέπει να θυσιάσουμε πράγματα τα οποία κάνουμε. Ακόμη και πράγματα τα οποία μπορεί να μας φαίνονται απαραίτητα, γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι το πιο απαραίτητο πράγμα είναι αυτή η ειρήνη, αυτός ο πλούτος που δεν εξαρτάται από εξωτερικά πράγματα.

Να μπούμε μέσα στο γάμο με τα σωστά κριτήρια και τα σωστά δεδομένα. Να δούμε τον άλλο άνθρωπο σαν άνθρωπο. Να τον αποδεχτούμε. Να καταλάβουμε ποιες είναι οι ανάγκες του άλλου ανθρώπου. Να καταλάβουμε ότι στο γάμο δίδουμε, δεν παίρνουμε. Να καταλάβουμε ότι το δικό μας μερίδιο είναι να δώσουμε τον εαυτό μας και να μην απαιτούμε από τον άλλο να μας δώσει εκείνος τον δικό του εαυτό. Να μην λέμε στο γάμο μας: "'Εγώ το μόνο που θέλω από σένα είναι να με αγαπάς". Τι τεράστιο λάθος είναι αυτό, όσο κι αν φαίνεται δικαιολογημένο! Το ακούμε καμιά φορά, να λένε τα νέα ζευγάρια: "Το μόνο που θέλω από σένα είναι να με αγαπάς". Εγώ τους λέω: "Παιδιά μου, ήδη βάλατε το θεμέλιο λάθος!" Όταν ζητάς από τον άλλο, τότε είναι αφορμή να φιλονικήσεις. Θα πεις της γυναίκας σου: "Το μόνο που θέλω είναι να σε αγαπώ", όχι να με αγαπάς. Εγώ πρέπει να σε αγαπώ, εγώ πρέπει να κάμω το πρώτο βήμα να σε αγαπήσω, να σου δώσω τον εαυτό μου. Το άλλο είναι επόμενο, το άλλο θα έλθει σαν επακόλουθο. Όταν θέτεις στον άλλο σαν όρο να σε αγαπά, "το μόνο που θέλω από σένα είναι να μ' αγαπάς, να μ' εκτιμάς, να είσαι τίμια, να είσαι καλή σύζυγος", τέλειωσε! Υπεγράφη ο μελλοντικός καβγάς, διότι μετά θα πεις: "Κοίταξε, δεν είσαι αυτά που ζήτησα". Δεν καταλαβαίνεις ότι πρώτα δίδεις στον άλλο άνθρωπο και ύστερα παίρνεις; Όταν από την αρχή θέλεις να πάρεις, τότε τα πράγματα είναι λάθος.

Στην Εκκλησία η αγάπη "ου ζητεί τα εαυτής", λέει ο Απόστολος Παύλος. Η αγάπη δε ζητεί τα του εαυτού της. "Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα δίδει, πάντα υπομένει, πάντα ελπίζει". Ο Κύριος ο Χριστός, αγάπησε τον κόσμο "εις τέλος", που κανένας ποτέ δε θα μπορέσει να αγαπήσει τον άνθρωπο όσο ο Χριστός. Φανέρωσε την αγάπη Του ως θυσία υπέρ του ανθρώπου. Μέσα στο γάμο οι άνδρες οφείλουν να αγαπούν τας εαυτών γυναίκας ως ο Χριστός την Εκκλησία. Δηλαδή στο γάμο πραγματώνεις την αγάπη σου, μεταδίδεις τον εαυτό σου ολόκληρο, χωρίς απαίτηση, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να ζητήσεις κάτι για τον εαυτό σου. Τότε δίνεις το φιλότιμο στον άλλο άνθρωπο, να συγκινηθεί και να σου προσφέρει αυτό που έχει, όσο έχει και όσο μπορεί να σου δώσει ο άλλος άνθρωπος. Εδώ είναι το σημείο από το οποίο αρχίζει να στάζει η συζυγική σχέση και το όποιο αρχίζουν μετά τα πολλά προβλήματα.

Όμως ας αρχίσουμε από την ανάγκη να δώσουμε στο γάμο μας τον εαυτό μας ολόκληρο, άνευ όρων. Ας αρχίσουμε από τη διαπίστωση να μάθουμε να ακούμε τον άλλο. Για να ακούσεις πρέπει να σιωπήσεις. Πρέπει να κλείσεις τον εαυτό σου και να γίνεις όλο αυτιά και να ακούσεις τον άλλο άνθρωπο. Να ακούσει ο άνδρας τη γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα. Έτσι αυτοί οι δύο ενωμένοι θα δώσουν ό,τι καλύτερο για τα παιδιά τους, για τα οποία βέβαια έχει αυτή τη μεγάλη αγάπη και τη διάθεση, κάθε γονιός, να προσφέρει τα πάντα. Σας εύχομαι να είστε πάντα καλά, να χαίρεστε τις οικογένειές σας. Τα παιδιά σας να τα καμαρώνετε να προκόβουν, να μεγαλώνουν ευτυχισμένα κι ευλογημένα από τον Θεό.

πηγή