«Οι περισσότεροι από εμάς γινόμαστε γονείς πολύ πριν πάψουμε να είμαστε παιδιά», έγραφε έναν αιώνα πριν σε άρθρο της η Αμερικανίδα Mignon McLaughlin. Πόσο δίκιο είχε. Όσοι έχουν αποκτήσει παιδιά θυμούνται πολύ καλά την -ενοχική- αγανάκτηση που ένιωθαν την τρίτη φορά, μέσα στην ίδια νύχτα, που το μωρό ξύπναγε, ουρλιάζοντας για να φάει ή τον κρυφό φθόνο απέναντι στους άτεκνους φίλους που αποφάσιζαν στις 12μιση τη νύχτα να βγουν για μπύρες.Οι περιορισμοί των «θέλω» μας ξεκινούν, όχι από την πρώτη μέρα της εγκυμοσύνης, αλλά από την πρώτη στιγμή που θα αποφασίσουμε ότι θέλουμε να κάνουμε παιδί. Όταν, πλέον, έρθει το μωρό έχει διαγραφεί σχεδόν οριστικά από το λεξιλόγιό μας η λέξη «ανεμελιά». Την θέση της έρχονται να πάρουν οι λέξεις «πρόγραμμα», «πρόνοια», «πρόληψη», «φροντίδα» και πολλές ακόμα, στις οποίες μικρή σημασία δίναμε λίγα χρόνια πριν. Μαζί με όλα αυτά τα «αγχωτικά» και τα «ενήλικα», όμως, έρχεται και μία χιονοστιβάδα νέων, πρωτόγνωρων συναισθημάτων που μας συγκλονίζουν, μας γεμίζουν όσο τίποτε άλλο και συμπληρώνουν -αν όχι ολοκληρώνουν- την ανθρώπινη φύση μας.
Ζητήσαμε από 3 μαμάδες και 3 μπαμπάδες, με μικρά ή και μεγαλύτερα παιδιά, να μας απαντήσουν τι τους έχει διδάξει μέχρι σήμερα η μητρότητα / πατρότητα:
Έφη, 38 ετών: «Η μητρότητα είναι ένα αμφίδρομο μάθημα» Η μητρότητα είναι μεγάλο μάθημα. Επαναπροσδιορίζεται η σχέση με την οικογένειά σου και την κοινωνία. Γίνεσαι πρότυπο για την επόμενη γενιά. Ο τρόπος που φέρεσαι μέσα και έξω από το σπίτι σου, ο τρόπος που μιλάς στους γύρο σου, οι πράξεις σου και η ευγένειά σου, έχουν αντίκτυπο στο παιδί σου. Το παιδί είναι σαν σφουγγάρι, μιμείται τα πάντα. Από εσένα μαθαίνει ότι οι πράξεις του έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία.. που είναι το σπίτι μας. Το παιδί μαθαίνει να πετάει τα σκουπίδια στο καλάθι, αν το κάνεις και εσύ. Φοράει ζώνη στο αυτοκίνητο, αν το κάνεις και εσύ. Βοηθάει τους γύρω του, αν το κάνεις και εσύ. Σέβεται την φύση, αν το κάνεις και εσύ. Μοιράζεται τα παιχνίδια του, αν το κάνεις και εσύ με τα δικά σου πράγματα.
Από την άλλη, γίνεσαι και εσύ πιο σωστός άνθρωπος δίνοντας στο παιδί αξίες, που ίσως έχεις ξεχάσει ή θεωρείς αυτονόητες. Και αυτό έχει αποτέλεσμα. Είναι συγκλονιστικό το πόσο εύκολα και γρήγορα γίνεται αυτό και το πώς μπορείς να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα της «επόμενης γενιάς». Αρκεί να ακούς το ένστικτό σου.
Διονύσης, 35 ετών: «Η πατρότητα με έκανε πιο υπεύθυνο και ολοκληρωμένο άνθρωπο» Είμαι γονιός εδώ και 45 μήνες. Από τότε θαρρώ πως έγινα πιο υπεύθυνος άνθρωπος σε θέματα εργασιακά, προκειμένου να θωρακίσω το μέλλον του παιδιού μου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν παίρνω τα ρίσκα μου.
Παραμένω το ίδιο συναισθηματικός -ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο- ωστόσο, βγάζω το συναισθηματισμό μου σχεδόν ολόκληρο στο παιδί και όχι σε άλλα παλιότερα πάθη μου. Αυτό που ωστόσο έχει αλλάξει εντελώς στον χαρακτήρα μου είναι η ολοκλήρωσή μου ως προσωπικότητα. Δε θεωρώ ότι χρειάζεται να έχω άλλο στόχο στη ζωή μου. Αυτό που με ενδιαφέρει πια είναι η ευτυχία και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού μου. Βλέπω πλέον τον κόσμο από τα μάτια της μικρής μου, χαίρομαι κι εγώ όσο και εκείνη όταν ανακαλύπτει κάτι καινούριο και καμαρώνω όταν το πετυχαίνει, είτε θεωρώ ότι την οδήγησα εγώ προς αυτή τη σκέψη ή πράξη, είτε αν οδηγήθηκε από τη μητέρα της, τον παιδικό σταθμό ή κάποιον άλλο. Άλλαξα προτεραιότητες επειδή με καθοδηγούν, πλέον, οι ανάγκες του παιδιού και όχι οι δικές μου, αλλά αυτό δε με καταπιέζει.
Γιώργος, 36 ετών: «Με την πατρότητα άλλαξαν όλες οι προτεραιότητες» Η πατρότητα μου προκάλεσε πλήρη απώλεια της ατομικής ελευθερίας και του ελεύθερου χρόνου αλλά και σημαντική μείωση της διαπραγματευτικής ισχύος στον χώρο εργασίας, καθώς οι προτεραιότητες άλλαξαν δραματικά και η ανάγκη της δουλειάς έγινε πολύ-πολύ μεγαλύτερη.
Από την άλλη, τίποτα δεν συγκρίνεται με το ζεστό χαμόγελο του παιδιού σου, την λαχτάρα για την αγκαλιά σου και το πώς ζωντανεύει το σπίτι σου.
Άντζελα, 33 ετών: «Τα συναισθήματα που σου γεννά ένα παιδί δικαιώνουν κάθε θυσία» Πιστεύω ότι όσο κι αν έχεις προετοιμαστεί, αυτό που πραγματικά βιώνεις όταν γίνεις γονιός, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που μπορεί να είχες φανταστεί. Η ζωή σου αλλάζει εντελώς. Ειδικά τους πρώτους μήνες που τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα, σε απορροφά τόσο που χάνεις για κάποιο διάστημα τον εαυτό σου. Αλλά και αργότερα δεν παύει να είναι η πρώτη προτεραιότητα. Οι δικές σου επιθυμίες και ανάγκες είναι πάντα λίγο πιο πίσω. Όπως και να ‘χει, όσο δύσκολο και κουραστικό κι αν είναι, τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί με τα συναισθήματα που σου γεννά ένα παιδί. Κι αυτό τα δικαιώνει όλα.
Γιάννης, 40 ετών: «Εστιάζω πλέον στις μικρές χαρές και αποφεύγω τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς» Με την πατρότητα έγινα σαφώς περισσότερο υπεύθυνος αλλά και λιγότερο εγωιστής, ιδιαίτερα στη σχέση μου με τη γυναίκα μου. Επιπλέον, άλλαξαν οι προτεραιότητές μου: Τα παιδιά μου και το τι είναι καλύτερο γι’ αυτά παίζουν καταλυτικό ρόλο ακόμη και στις μικροεπιλογές της καθημερινότητας. Η πατρότητα άλλαξε ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τη ζωή. Με έμαθε να εστιάζω πλέον στις μικρές χαρές και να αποφεύγω τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς. Άλλωστε όταν έχεις παιδιά (και ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες) τα μακροπρόθεσμα σχέδια μόνο πίεση προσθέτουν.
Μυρτώ, 29 ετών: «Η μητρότητα με έμαθε να μπορώ» Από την πρώτη στιγμή που η κόρη μας ήρθε στην ζωή μας μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα, τόσο για τον κόσμο που με περιβάλλει όσο και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Το σημαντικότερο μάθημα, όμως, που αναγνωρίζω πως έχω ενστερνιστεί σχεδόν 18 μήνες μετά είναι ότι «μπορώ». Μπορώ να κάνω πράγματα που παλαιότερα δεν ήξερα ότι μπορούσα. Μπορώ, χωρίς κανένα παράπονο, να θυσιάσω κάθε τι που μέχρι πρότινος μου έδινε χαρά απλά και μόνο για να είμαι μαζί της. Μπορώ, ακόμα κι όταν είμαι πραγματικά θλιμμένη, κουρασμένη και αδύναμη, να παίρνω δύναμη απλά κοιτάζοντάς την και, ασυνείδητα, να χαμογελάω και να νιώθω πιο αισιόδοξη για το μέλλον.
πηγή
