Στην Ελλάδα ζούμε την κακοδαιμονία. Αυτό είναι φανερό.
Η ασάφεια της πολιτικής ζωής μετέβαλε την προσωπική διεργασία, τον τρόπο που δίνουμε νόημα στα πράγματα. Μήπως ζούμε ζωές χωρίς κατεύθυνση, μερικές φορές τελείως ασυνάρτητες, με μεταβαλλόμενες πραγματικότητες, δημιουργώντας ένα διαρκώς ευλύγιστο εαυτό, γεμάτο μίμηση και επιτήδευση;
Είμαστε ό,τι φοράμε, ό,τι αυτοκίνητο οδηγούμε, ό,τι σπίτι έχουμε.
Είμαστε « κάποιοι» όταν παραβιάζουμε και δεν είμαστε τίποτα όταν παραβιαστούμε. Γίναμε σε μεγάλο βαθμό άτομα δίχως χαρακτήρα. Χτίσαμε τις ζωές μας αμφισβητώντας συχνά όλους τους άλλους, αυτούς που αντιστέκονται στα συνηθισμένα, δημιουργήσαμε , τις περισσότερες φορές, ατελείς σχέσεις.
Ενας πολίτης διεκδικεί το ελάχιστο για να μπορεί να προχωρήσει:
Ευδαιμονία. Το ύψιστο αγαθό στο οποίο συγκλίνουν όλα τα επιμέρους αγαθά μέσα στην πόλιν και προς το οποίο στοχεύει η πολιτική, ταυτίζεται με την ευδαιμονίαν των πολιτών, όλων μαζί και του καθενός ξεχωριστά. Ανθρώπινο αγαθό και πολιτικό αγαθό δεν μπορεί παρά να ταυτίζονται.
-H εὐδαιμονία είναι αυτοσκοπός· όλα τα άλλα αγαθά, τιμές και δόξα, πλούτη και ηδονές, εξουσία και δύναμη, όσο κι αν αξίζουν και καθεαυτά, προς αυτήν σε τελευταία ανάλυση στοχεύουν.
-Η πολιτική κοινωνία μπορεί να εξασφαλίσει στο άτομο (=πολίτη) το ουσιαστικό περιεχόμενο της ευδαιμονίας, την αυτάρκεια.
(Αριστοτέλης)
Η ευδαιμονία είναι χρέος του κράτους.
Το δικό μας χρέος είναι να μεταβάλουμε τους τρόπους που συνυπάρχουμε με τους άλλους.
Ο περισσότερος κόσμος έχει ένα αίτημα συνοχής στις σχέσεις του, διαπιστώνει την κρίση της οικειότητας, την εξαφάνιση της δέσμευσης, την ανάπτυξη της εχθρότητας και της καχυποψίας. Λέμε, ” σήμερα οι άνθρωποι δεν κρατούν το λόγο τους, δεν έχουν “μπέσα”, “κανείς δεν νιάζεται για τους άλλους, δεν υπάρχει φροντίδα”. Και η ψυχή μας γεμίζει θλίψη.
Κάποτε οι άνθρωποι έχτιζαν ένα εαυτό γύρω από τις σχέσεις και την κοινότητα, την συνύπαρξη με τους άλλους Τώρα, ο καθένας τις χτίζει γύρω από το Εγώ του.
Ισως κάτι καλό- ίσως- να προκύψει από την κρίσιμη οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει παραίτηση από την ευδαιμονία που το Κράτος μας οφείλει, μάλλον θα χρειασθεί να αναθεωρήσουμε τις κατασκευασμένες από τον καταναλωτισμό κοινωνικές ταυτότητες. Απέτυχαν, όπως φαίνεται, να νοηματοδοτήσουν τις ζωές μας.
