Το Διεθνές Σύμβολο του Γάμου

Μετά από 5 χρόνια σκληρών συνομιλιών, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ενέκρινε το νέο Διεθνές Σύμβολο Γάμου…

Χωρίζουμε…

Του Ιάκωβου Ποθητού.

Πόσο δυνατοί είμαστε για να κρατήσουμε σταθερό το δεσμό μας; Πόσο δυνατοί είμαστε για να κρατήσουμε στέρεο το σπιτικό μας; Πόσο ταπεινόφρονες είμαστε για να αντέξουμε ένα σφάλμα, μια προσβολή, του συντρόφου μας;

Χωρίζουμε…

Η λέξη που έχει εισβάλει μέσα στην κοινωνία μας και χρησιμοποιείται αλόγιστα από άνδρες και γυναίκες είτε σαν προειδοποίηση, σαν απειλή προς τον σύντροφο όταν αυτός αθετεί ή δεν πραγματοποιεί υποσχέσεις είτε από όσους δεν αντέχουν το βάρος ενός μεγάλου οικογενειακού προβλήματος και βρίσκουν στον χωρισμό την εξιλέωση, τον εξαγνισμό και τα λάθη τους.

Χωρίζουμε…

Αξίζει να εξετάσουμε μερικές πτυχές αυτού του προβλήματος που εξαπλώνεται συνεχώς με σταθερούς ρυθμούς στην κοινωνία μας και να δούμε τι οδήγησε ή τι εμπόδισε ένα ζευγάρι να διαλύσει τις σχέσεις του, το σπίτι του.

Σήμερα τα περισσότερα ζευγάρια δεν αναζητούν την τελείωση, την ολοκλήρωση, μέσω του συντρόφου που επέλεξαν για να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους, αλλά μέσα από την επαγγελματική επιτυχία, την κοινωνική καταξίωση. Οι τίτλοι του πετυχημένου πατέρα, της άριστης μάνας είναι πλέον ασήμαντοι μπροστά στους τίτλους που προσφέρει απλόχερα, η καταναλωτική κοινωνία στους ανθρώπους-μέλη της.

Η οικογενειακή ευτυχία δεν είναι αυτό που το ζευγάρι θέλει να διασφαλίσει, να διαφυλάξει αλλά η επιτυχία στην επαγγελματική εξέλιξη κι η ενεργός συμμετοχή στις εκδηλώσεις κάθε είδους που δίνουν στιγμιαίες χαρές.

Η ανασφάλεια που υπάρχει ανάμεσα στα νέα ζευγάρια, τόσο για το πραγματικό ενδιαφέρον του συντρόφου, όσο και για την οικονομική αστάθεια, δημιουργεί σιγά αλλά σταθερά πληγές στον ψυχικό τους κόσμο, δυναμιτίζει το νευρικό τους σύστημα μέχρι που αυτό καταρρέει. Η έλλειψη υγιούς ψυχικής επαφής, η επιθυμία υλοποίησης ονείρων, η συσχέτιση της ζωής των άλλων με την δική τους, κάνει τα νέα ζευγάρια αλλά και τα παλαιότερα να πουν σχετικά εύκολα και χωρίς επίγνωση των συνεπειών της πράξης τους, την λέξη “χωρίζουμε…”.

Το να χωρίσει κάποιος από τον σύντροφο του, είνι το πλέον εύκολο. Η φυγή, η λιποταξία από την μάχη, τον αγώνα, δεν είναι γνώρισμα των ανδρείων, των ανθρώπων που έχουν αρετή και γενναιότητα. Όποιος έχει ψυχικές δυνάμεις σφυρηλατημένες από την αληθινή αγάπη, την αυτοθυσία, την ταπείνωση, όποιος έχει θέσει τον εαυτό του υπηρέτη των άλλων και κατά συνέπεια και του συντρόφου του, θα αντέξει τα κτυπήματα της ζωής, δεν θα λυγίσει μπροστά στις δυσκολίες.

Θα έχει την πίστη, την θέληση να τις ξεπεράσει, θέλοντας όχι να στεφθεί νικητής και να πανηγυρίσει αλλά για να δώσει στην αγάπη του, στον σύντροφό του, την δυνατότητα να ζήσει καλύτερα.

Χωρίζουμε…

Πώς μπορεί κάποιος να αποχωρισθεί αυτόν που αγαπά; Ή μήπως δεν τον αγαπούσε ποτέ αλλά απλά ένιωθε μια ερωτική έλξη;

Η μάνα πονά όταν αποχωρίζεται το παιδί της, ο πατέρας δακρύζει κρυφά όταν βλέπει το σπίτι να αδειάζει από τα παιδιά που μεγάλωσε. Γνωρίζουν οι γονείς ότι ο φυσικός προορισμός των παιδιών τους είναι ο γάμος, η δημιουργία της δικής τους οικογένειας. Κι όμως, παρ’ ότι αυτοί οι γονείς το ξέρουν από την στιγμή που το παιδί τους έρχεται στον κόσμο, το μεγαλώνουν δίνοντάς του εφόδια γι’ αυτόν τον σκοπό, μόλις έρθει η ώρα να φύγει, να παντρευτεί, θλίβονται. Η αγάπη τους εμποδίζει να νιώσουν τη μεγάλη χαρά που δίνει αυτή η στιγμή.

Αυτός που λέει την λέξη “χωρίζω” με ευκολία και δεν νοιώθει να του λείπει το ταίρι του, ποτέ δεν αγάπησε. Αυτός που αμέσως μετά τον χωρισμό δημιουργεί νέο δεσμό – ή είχε προηγουμένως δημιουργήσει – ποτέ δεν αγάπησε αληθινά τον σύντροφό του. Ήταν ένας κατακτητής που κυρίευσε έναν στόχο, ήταν έρμαιο των ενστίκτων του κι όχι των συναισθημάτων του. Η καρδιά του, ποτέ δεν χτύπησε στον ίδιο παλμό με του συντρόφου του, η ανάσα του ποτέ δεν ενώθηκε με την δική του για να δώσει ζωή. Απαιτούσε να παίρνει χωρίς να δίνει, χρησιμοποιούσε το ταίρι του σαν τρόπαιο, σαν λάφυρο, αντικείμενο χωρίς καμία απολύτως αξία. Γι’ αυτό δεν στεναχωριέται όταν χωρίζει απ’ αυτό, αντίθετα χρησιμοποιεί βαριές εκφράσεις, υβριστικούς χαρακτηρισμούς, που δείχνουν ακόμα περισσότερο την ανωριμότητά του, την ακαταταλληλότητά του για σύντροφος.

Χωρίζουμε…

Μια λέξη που ποτέ δεν φθάνει στην σκέψη αυτών που αγαπούν πραγματικά, με όλη την δύναμη της ψυχής το ταίρι τους. Αυτών που έθεσαν τον εαυτό τους στα πόδια του άλλου και εκδηλώνουν τα αισθήματά τους με κάθε τρόπο. Αυτός που αγαπά αληθινά γίνεται για τον σύντροφό του δρόμος ευτυχίας, σκαλί ανόδου, λιμάνι γαλήνης, αγκαλιά παρηγοριάς κι όχι δυνάστης, εξουσιαστής, τύραννος. Θαυμάζω τα ζευγάρια εκείνα που μέσα από πολλές δυσκολίες, από σκληρά κτυπήματα της ζωής, κοιτάζει ο ένας τον άλλον με τρυφερότητα, τρεφόμενοι από την αγάπη τους. Αυτοί οι γονείς θα γίνουν πρότυπο για τα παιδιά τους. Η συμβίωσή τους θα γίνει διδασκαλία για όσους θέλουν να μάθουν τι σημαίνει αγάπη, γάμος.

Χωρίζουμε…

Ας σκεφθούμε όλοι τις συνέπειες αυτής της λέξης πριν την εκστομίσουμε. Ας εξετάσουμε αν πράγματι ο χωρισμός θα μας φέρει την ευτυχία, την επίλυση των προβλημάτων μας. Μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, πρέπει να παίρνουμε μια τέτοια οδυνηρή απόφαση. Μια απόφαση που ειδικότερα όταν υπάρχουν και μικρά παιδιά μέσα στην οικογένεια δημιουργεί σοβαρά ψυχολογικά τραύματα. Αν σκεφθούμε ότι εμείς δεν είμαστε τέλειοι, ότι κι εμείς έχουμε πολλά ελαττώματα που τα δέχεται ο σύντροφός μας επειδή μας αγαπά, τότε θα τον αγαπήσουμε περισσότερο. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, μια δοκιμασία κι όλοι δείχνουμε την αντοχή μας, την ικανότητά μας κάθε ημέρα.

Ας φανούμε δυνατοί διατηρώντας ό,τι πιο όμορφο έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, την οικογένεια

1453

Με το πρώτο φως της αυγής, οι Τούρκοι μπήκαν μέσα στην Κωνσταντι­νούπολη από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί όπου είχαν γκρεμιστεί τα τείχη από τις βομβάρδες τους. Πριν όμως μπουν μέσα στην Πόλη, τσακί­στηκαν πολλοί Τούρκοι και χριστιανοί που έτρε­ξαν να τους εμποδίσουν. Τόσοι πολλοί σκοτώθη­καν, που θα φορτώνονταν το λιγότερο είκοσι άμαξες με τα πτώματα τους. Τότε, το δεύτερο ασκέρι άρχισε να έρχεται ξοπίσω από τους πρώτους, που σκορπίζονταν μέσα στην Πόλη.

Όσους έβρισκαν στους δρόμους τους περνούσαν από τη λεπίδα της χαντζάρας τους, γυναίκες και άντρες και γέρους και παιδιά, αδιακρίτως. Αυτή η σφαγή κράτησε από την ανατολή του ηλίου μέχρι την ώρα της μεσημβρίας, κι όσοι βρέθηκαν μπροστά τους πήγαν από χαντζά­ρα. Όσοι από τους δικούς μας εμπόρους διέφυγαν, κρύφτηκαν μέσα στις υπόγειες σπηλιές. Όταν πέρα­σε η μανία τους, οι Τούρκοι τους ευρήκαν, κι όλοι πιάστηκαν και πουλήθηκαν σκλάβοι. Όταν έφτα­σαν οι λυσσασμένοι Τούρκοι στην πλατεία που είναι πέντε μίλια μακριά από το σημείο που έκαναν την έφοδο, δηλαδή τον Άγιο Ρωμανό, ανέβηκαν σ’ έναν πύργο, όπου ήταν υψωμένη η σημαία του Α­γίου Μάρκου και η σημαία του γαληνότατου αυτοκράτορα. Τότε, οι ειδωλολάτρες έσχισαν αμέσως τη σημαία του Αγίου Μάρκου και έπειτα έσχισαν τη σημαία του γαληνότατου αυτοκράτορα και πάνω σ’ εκείνο τον ίδιο πύργο ύψωσαν τη σημαία του Τούρκου αυθέντη. Όταν αφαιρέθηκαν εκείνες οι δυο σημαίες, δηλαδή του Αγίου Μάρκου και του αυτοκράτορα και υψώθηκε η σημαία του Τούρκου σκύλου, εκείνη τη στιγμή όλοι εμείς οι χριστιανοί που βρισκόμασταν στην Πόλη χύσαμε πικρά δά­κρυα. Βλέποντας τη σημαία του να ανεμίζει πάνω στον πύργο, καταλάβαμε ότι η Πόλη είχε πέσει στα χέρια του Τούρκου και δεν υπήρχε ελπίδα να την επανακτήσουμε…

Μικρό αφιέρωμα στην Άλωση

Η Άλωσις της Πόλεως και το Δράμα των Εθνικών μας Διχασμών

http://www.egolpion.com/alwsis.el.aspx

Το Κούρσεμα της Πόλης

http://www.egolpion.com/koursema_polhs.el.aspx

Τα αίτια της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, κατά τον Ιωσήφ τον Βρυέννιον

http://www.egolpion.com/aitia_ptwshs.el.aspx

ΜΩΑΜΕΘ Ο ΠΟΡΘΗΤΗΣ

http://www.egolpion.com/porthiths.el.aspx

Λουκάς Νοταράς και Ανθενωτικοί

Κατά της υποταγής εις τον Πάπαν, αλλά όχι φιλότουρκοι

http://www.egolpion.com/notaras_anthenwtikoi.el.aspx

Επιστολή του πάπα Πίου του Β’ προς τον Μωάμεθ δέκα χρόνια μετά την Άλωση

http://www.egolpion.com/epistolh_papa_alesis.el.aspx

ΚΘ’ ΜΑΪΟΥ

http://www.egolpion.com/29_may.el.aspx

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

http://www.egolpion.com/xroniko_poliorkias.el.aspx

Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

http://www.egolpion.com/poliorkia_polhs.el.aspx

ΜΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

http://www.egolpion.com/perigrafh_polhs.el.aspx

πηγή

Οι δουλειές στο σπίτι σώζουν «στεφάνια»! Το μοίρασμα του νοικοκυριού περιορίζει τις πιθανότητες ενός διαζυγίου

Ξεχάστε τα λουλούδια και τα σοκολατάκια! Αν θέλετε να διατηρήσετε τον γάμο σας υγιή το μυστικό βρίσκεται αλλού. Οπως έδειξε έρευνα που διεξήγαγε η London School of Εconomics, λιγότερες πιθανότητες να φτάσουν στο διαζύγιο έχουν τα ζευγάρια που μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού. Κατά τα φαινόμενα, σε μια εποχή ισότητας που οι γυναίκες εργάζονται, σε πολλές περιπτώσεις αντί να τα «έχουν» όλα καταλήγουν να τα «κάνουν» όλα. Αν και από τη δεκαετία του 1960 οι άνδρες υποτίθεται ότι διπλασίασαν τις δουλειές που κάνουν στο σπίτι, κατά μέσο όρο οι γυναίκες στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής περνούν σχεδόν 70% περισσότερο χρόνο από εκείνους νοικοκυρεύοντας. Το μοίρασμα των υποχρεώσεων που αφορούν τη συντήρηση και το καθάρισμα του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών είναι ζητήματα που μπορεί να προκαλέσουν έντονα συναισθήματα και μεγάλες τριβές.

Ετσι, σε περίπτωση που η διαπραγμάτευση για το ποιος θα αναλάβει τι πάει στραβά- και αρχίσει ο ένας από τους δύο να νιώθει υποτιμημένος, ανίσχυρος, αόρατος ή κυνηγημένος από μια συνεχή γκρίνια- το σπίτι μετατρέπεται σε θερμοκήπιο δυσεπίλυτων προβλημάτων.

Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία είχε τίτλο «Ανδρική μη αμειβόμενη εργασία και διαζύγιο» και εξέταζε ανά πενταετία 3.540 βρετανικά νοικοκυριά που έκαναν το πρώτο τους παιδί το 1970, η διάθεση των ανδρών να αναλάβουν μερικές οικιακές «αγγαρείες» σχεδόν ακύρωνε τα αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα που δημιουργούσε στις οικογένειες η επιστροφή των μαμάδων στη δουλειά. « Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ο αυξημένος κίνδυνος του διαζυγίου σε οικογένειες που έχουν εργαζόμενες μητέρες μειώνεται σημαντικά όταν οι μπαμπάδες βάζουν ένα χεράκι όσον αφορά το σπίτι και τα παιδιά » λέει η καθηγήτρια και υπεύθυνη της έρευνας Γουέντι Σινγκλ-Ράστον.

Παρόμοιες αμερικανικές μελέτες έχουν δημιουργήσει στις ΗΠΑ ένα είδος κινήματος υπέρ της ισότητας κάτω από τη συζυγική στέγη, το οποίο πλαισιώνεται από πλήθος βιβλίων, εκπομπών και σχετικών ιστοσελίδων. Αντιθέτως με ό,τι ενδεχομένως θα περίμενε κάποιος, δεν στηλιτεύουν την «ανεύθυνη, τεμπέλικη, εγωιστική» ανδρική συμπεριφορά, αλλά όλα συμφωνούν ότι τόσο τα ανδρικά όσο και τα γυναικεία στερεότυπα αποτελούν μεγάλο μέρος του προβλήματος.

Για παράδειγμα, στο βιβλίο τους «Ισότιμα μοιρασμένη γονική μέριμνα: Ξαναγράφοντας τους κανόνες για μια νέα γενιά γονέων», το ζεύγος Μαρκ και ΕϊμιΒασόν προτείνει ότι πρέπει και οι δύο πλευρές να κάνουν θυσίες, είτε αυτό σημαίνει να χαμηλώσουν τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες προς όφελος της οικογένειας είτε να εγκαταλείψουν τον αποκλειστικό έλεγχο κάθε επιλογής για τη διακόσμηση του σπιτιού.

Από την άλλη, οι Σάρον Μίερς και Τζοάνα Στρόμπερ στο βιβλίο τους με τον εύγλωττο τίτλο «50/50: Πώς μπορούν τα εργαζόμενα ζευγάρια να τα έχουν όλα όταν τα μοιράζονται όλα», συνηγορούν υπέρ της προσαρμοστικότητας. « Αν σταματήσεις να προϋποθέτεις με βάση το φύλο ποιος ας πούμε θα κάνει το πλύσιμο των πιάτων, τότε πρέπει να προγραμματίζεις. Με τον σύζυγό μου διαπραγματευόμαστε κάθε εβδομάδα τις δουλειές της εβδομάδας . Οφείλουμε ο ένας στον άλλον μια ολοκληρωμένη ζωή » λέει η κυρία Μίερς.

Παρ΄ ότι αυτή η τακτική ηχεί κάπως «αμερικανική», ο βρετανός συγγραφέας Ντάνκαν Φίσερ υποστηρίζει στο υπό έκδοσιν βιβλίο του με τίτλο «Το μωρό ήρθε! Ποιος κάνει τι;» ότι το κλειδί βρίσκεται στη συζήτηση.

« Τα πολυάσχολα ζευγάρια προσπαθούν να τα κάνουν όλα αποτελεσματικά. Πολλές φορές όμως “υπνοβατούν” σε ρόλους που ορίζει η παράδοση, απλώς εναποθέτουν ο ένας στον άλλο κάποια ευθύνη και δεν κουβεντιάζουν. Από εκεί προκύπτουν και τα συσσωρευμένα παράπονα » λέει.


πηγή

Ελπίδα στην οικονομική κρίση

Συνέντευξη του Μητροπολίτη Λαυρεωτικής & Μεσογαίας κ. Νικολάου στην εκπομπή Ουδείς Αναμάρτητος της ΝΕΤ με την Άννα Παναγιωταρέα (22/4/2010).

• Το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας
• Ανατρεπτικός εκκλησιαστικός λόγος
• Ακρότητα, τόλμη και Εκκλησία
• «Χρειαζόμαστε μια Εκκλησία που να μπορεί να δώσει αλήθεια, αγάπη κι ελπίδα»
• Εκκλησία, διωγμοί και περιθωριοποίηση
• «Αυτό που σου χρειάζεται είναι ο Θεός που δεν είναι φαντασία κι απουσία, αλλά φοβερή αλήθεια και παρουσία»
• Τα μονοπώλεια της Εκκλησίας
• «Στόχος είναι η Εκκλησία με άδειο παγκάρι»
• Εκκλησία, υλική προσφορά και οικονομική κρίση
• Η πραγματική αμύθητη περιουσία της Εκκλησίας
• Η επιστροφή του μισθού Μητροπολίτη στο κράτος
• Προσωπική εμπειρία από την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου

Νικόλαος Μεσογαίας - ελπίδα και οικονομική κρίση (ουδείς αναμάρτητος)

πηγή

Το φάρμακο της αγκαλιάς

Στέλιος Παπαβέντσης (Παιδίατρος, M.R.C.P.C.H., D.C.H. I.B.C.L.C. )

Αν το σκεφτείτε, πρέπει να είναι τρομακτική η εμπειρία για ένα νεογνό που μέχρι πριν λίγες στιγμές ήταν στη ζεστή λίμνη της μήτρας και ξαφνικά βρίσκεται έκθετο στον κρύο αέρα. Από την ασφάλεια της εμβρυικής στάσης, τώρα δεν ξέρει πώς να χειριστεί τα χέρια και τα πόδια του, νιώθει άβολα με τις άπειρες δυνατότητες που ανοίγονται για το σώμα του. Είναι η σωματική επαφή με τη μητέρα – και τον πατέρα – που δίνει στο μικρό αυτό άνθρωπο μια γεύση από την παλιά αίσθηση, της σιγουριάς, της ζεστασιάς και της ασφάλειας στην κοιλία της μαμάς. Αυτό το άγγιγμα σώμα με σώμα θα είναι το κυριότερο μέσο για το συναισθηματικό δέσιμο με τους γονείς του αλλά και το πρώτο του σχολείο, στο οποίο θα μάθει διαφορετικούς τρόπους αφής, μυρωδιές και απλές αντιδράσεις σε ερεθίσματα.

Οι επιστημονικές ενδείξεις για το φάρμακο της σωματικής επαφής στην κρίσιμη βρεφική περίοδο αυξάνονται ολοένα : Αν το μωρό τοποθετηθεί στο στήθος της μάνας τις πρώτες 1-2 ώρες μετά τη γέννηση, – σε αντίθεση με τις αναχρονιστικές πρακτικές απομάκρυνσης του βρέφους που επιβιώνουν ακόμα σε διάφορα μαιευτήρια της χώρας μας – , η επίδραση στη σχέση μάνας-παιδιου φαίνεται να είναι μακροπρόθεσμα ευεργετική . Μωρά που δεν αφήνονται να κλαίνε απαρηγόρητα αλλά απολαμβάνουν συχνά αγκαλιά, χάδι και απάντηση στο κλάμα τους αναπτύσσονται καλυτέρα ψυχοκινητικά και έχουν λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς η συναισθηματικά αργότερα. Το βρέφος στους πρώτους έξι μήνες της ζωής πιστεύεται ότι δεν έχει την ικανότητα να μανιπιουλάρει τους γονείς του. Μη φοβάστε ότι θα το κακομάθετε. Είναι άλλη κατάσταση το βρέφος μερικών εβδομάδων που κλαίει και πρέπει να παρηγορηθεί άμεσα και άλλη το δυο χρόνων νήπιο που γκρινιάζει για να το βγάλετε βόλτα. Στην πρώτη ηλικία, καθήκον του γονέα είναι να κάνει εμφανή την παρουσία του με αγκαλιά και επαφή, στη δεύτερη, καθήκον του είναι να θέσει όρια και να διδάξει βασική πειθαρχία στο νήπιο.

Κάποιοι θεωρούν ότι τα μώρα πρέπει να μπαίνουν σε πρόγραμμα ρουτίνας και πειθαρχία από την αρχή – τάισμα και ύπνο με το ρολόι. Οι αντιλήψεις αυτές είναι πλέον επιστημονικά ξεπερασμένες και οδυνηρές για τον ψυχισμό του βρέφους. Αντί να αφήνεται να σπαράζει στο κλάμα μέσα στο κρεβάτι του, οι σύγχρονη παιδοψυχολογία αναγνωρίζει τη σημασία που έχει για την ομαλή ψυχοκινητική ωρίμανση του βρέφους η άμεση και αδιαπραγμάτευτη απόκριση των γονέων στις ανάγκες του. Δώστε όσες αγκαλιές χρειάζεται, τουλάχιστον για τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του.

Μια παλιά πατροπαράδοτη πρακτική, το φάσκιωμα, φαίνεται να κερδίζει και πάλι έδαφος στις μέρες μας και υποστηρίζεται από σύγχρονες έρευνες. Το μωρό τυλίγεται σφιχτά με την κουβερτούλα του, χεράκια και ποδαράκια ηρεμούν, όλα γίνονται πιο ήσυχα και ζεστά. Τα μώρα πιθανόν αισθάνονται τον ασφαλή περιορισμό της μήτρας και απαλλάσσονται από την ενόχληση των ακούσιων κινήσεων και της ξαφνικής ελευθερίας που έχουν τα χέρια και τα πόδια τους, την οποία δυσκολεύονται να διαχειριστούν. Το σκεπτικό της πρακτικής αυτής φαίνεται καταρχήν σωστό και από τη δική μου εμπειρία είναι κάτι που μπορεί να βοηθήσει ακόμα και το βρέφος με κολικούς. Βεβαία χρειάζεται κι εδώ μέτρο και σύνεση: το φάσκιωμα δε θα φέρει αποτέλεσμα σε ένα μωρό που πεινάσει και κλαίει, αλλά μάλλον θα διατηρήσει ήσυχο αυτό που είναι ήδη ήρεμο. Επίσης, δε μπορεί να μένει το μωρό φασκιωμένο όλη τη μέρα, διαφορετικά θα μείνει χωρίς ερεθίσματα και θα μείνει πίσω στην ψυχοκινητική του εξέλιξη.

Μια άλλη πρακτική που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής στη Δυτική Ευρώπη είναι ο υφασμάτινος μαρσιππος (sling) και είναι από αιώνες διαδεδομένη σε μη Δυτικούς πολιτισμούς (Αφρική, Ασία, Αμαζόνιο). Στο εμπόριο μπορεί να βρει κανείς διαφορετικούς τύπους sling για όλες τις ανάγκες και χρήσεις, μερικά πραγματικά υπέροχα. Αν χρησιμοποιηθούν σωστά, προσφέρουν ζεστασιά και σωματική επαφή στο μωρό, δυνατότητα να θηλάζει όταν θέλει και να βλέπει τον κόσμο από ψηλά εισπράττοντας ερεθίσματα από το περιβάλλον γύρω του. Για το γονέα είναι ένας πιο εύκολος τρόπος μεταφοράς, σε σύγκριση με το παραδοσιακό καρότσι και του λύνει τα χέρια, επιτρέποντας να ασχολείται απερίσπαστα με δουλειές του σπιτιού, να γράφει η να εργάζεται.

Μπορεί ακόμα να βοηθήσει πολύ στην επαφή και το συναισθηματικό δέσιμο με τον πατέρα, ενώ κάνει πιο πραγματοποιήσιμες τις βόλτες έκτος σπιτιού, από τους πρώτους μήνες της ζωής. Πολλές έγκυες γυναίκες θα βεβαιώσουν ότι, όταν το μωρό είναι ακόμα στην κοιλιά, στάματα να κλωτσάει και φαίνεται ήρεμο όταν η έγκυος κινείται και περιπατάει, ενώ ζωηρεύει όταν αυτή ξαπλώσει. Η γλυκιά κίνηση μέσα στη ζεστή αγκαλιά της μήτρας φαίνεται πως νανουρίζει το έμβρυο. Όταν βγει στον κόσμο, αποζήτα φυσικά ότι το παρηγορούσε πριν: ηρεμεί στην αγκαλιά μας, όταν νιώθει το σώμα μας, όταν κουνιέται ελαφρά. Αντίθετα, τρομοκρατείται και κλαίει μέσα σε ένα σκοτεινό σιωπηλό δωμάτιο, πανω σε ένα σκληρό στρώμα. Ο μαρσιππος μπορεί να προσφέρει αυτήν τη φυσική συνέχεια. Μελέτες δείχνουν ότι τα μώρα που κουβαλιούνται σε μάρσιππο από τους γονείς τους είναι περισσότερο χρόνο σε ήρεμη εγρήγορση και κλαίνε λιγότερο. Η ήρεμη εγρήγορση είναι η πιο επιθυμητή ψυχική κατάσταση του νεογνού, καθώς σε αυτήν απορροφά τον κόσμο με μάτια διάπλατα ανοιχτά και μαθαίνει πιο γρήγορα. Σε διαρκή σωματική επαφή, το βρέφος απαλύνει τις εσωτερικές του ενοχλήσεις, περιορίζει τις άσκοπες κινήσεις χεριών και ποδιών και ανοίγει τις πόρτες στον έξω κόσμο. Ίσως δε να γίνεται και εξυπνότερο. Είμαι σίγουρος ότι θα ήταν καλό να χρησιμοποιούσαν περισσότερο αυτές τις ευκολίες οι Έλληνες γονείς.

Είναι πιο υγιεινό να βγαίνουν στον έξω κόσμο γονείς και βρέφη από το να κλείνονται για μήνες μέσα σε τέσσερις τοίχους, όπως συμβαίνει ακόμα στην Ελλάδα. Τα μώρα είναι ευτυχία που μοιράζεται κανείς με όλο τον κόσμο και οι λοιμώξεις έρχονται από την πολλή κλεισούρα και απομόνωση, όχι από τον καθαρό εξωτερικό αέρα και την δύναμη ανανέωσης που προσφέρει η βόλτα..

Το ρεπερτόριο της αφής είναι απεριόριστο. Διαλέξτε την κατάλληλη στιγμή, όταν το μωρό είναι χαλαρό, ήρεμο, αμέσως πριν ή μετά τον ύπνο, μετά το μπάνιο ή σε οποιαδήποτε κατάσταση ήρεμης εγρήγορσης. Απαλό χάδι, κυκλικές ή γραμμικές κινήσεις, ανεπαίσθητα αγγίγματα, η ανάσα σας στο λαιμάκο του, φυσήματα, ευγενικά φιλία, παιχνίδι με τα μαλλάκια του. Βαλτέ μια ήσυχη μουσική στο υπόβαθρο. Όλα αυτά με το ‘αυτί’ της ψυχής σας στημένο στις απαντήσεις του, στις αντιδράσεις του, για να βρείτε τι του αρέσει, τι το κουράζει την κάθε στιγμή. Συνήθη αγαπημένα σημεία για παιχνίδι στο σωματάκι του είναι ο λαιμός, το σημείο ανάμεσα στα μάτια, οι κρόταφοι, η κοιλίτσα. Πιο ευαίσθητα σημεία η περιοχή γύρω από το στόμα, τα χέρια, η γεννητική περιοχή και οι πατούσες, στα όποια τα υπερβολικά ερεθίσματα μάλλον πρέπει να αποφεύγονται.

Δυστυχώς πολλά μώρα, ακόμα και στις μέρες μας, ξεκινούν τη ζωή σε ένα κλίμα συναισθηματικής παραμέλησης και αισθητηριακής αποστέρησης, στο όνομα παλιών και ξεπερασμένων αντιλήψεων για άκαμπτη ρουτίνα και σκληραγώγηση. Από τη γέννηση ακόμα, απομακρύνονται από τη μανά και περιορίζονται στο κρεβατάκι ενός ψυχρού θαλάμου. Στο σπίτι δίνεται έμφαση στην ικανοποίηση των σωματικών τους αναγκών (τάισμα, αλλαγή πάνας) και απομονώνονται από ημερών ακόμα στο παιδικό τους δωμάτιο. Βιώνουν την σύγκρουση ανάμεσα στο ζεστό περιβάλλον της μήτρας και το ψυχρό τάισμα με το ρολόι, το κλάμα χωρίς άμεση απόκριση που ακολουθεί. Τα χείλια τους βρίσκουν παρηγοριά στη βλαβερή λύση της πιπίλας. Αφήνονται στο κρεβατάκι τους χωρίς ερεθίσματα. Ακόμα και εκτός σπιτιού, μετακινούνται στο ωραίο μοναχικό καβούκι του καροτσιού τους. Όλα αυτά για να μην ‘κακομαθαίνουν’ τα ίδια σε πολλή αγκαλιά και για να μη χρειαστούν να αλλάξουν τρόπο ζωής οι γονείς τους. Αποστερημένα μώρα που θα οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια σε χίλια δυο προβλήματα συναισθηματικά και συμπεριφοράς στο απώτερο μέλλον.

πηγή

Χωρίς λόγια....

Αντιμέτωποι με τα παιδιά

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

“Οι παραινέσεις των γονιών δεν γίνονται ευπρόσδεκτες. Απεναντίας, δημιουργούν συγκρούσεις. Συγκρούεται το χθες με το σήμερα…”

Πόση πίκρα δέχεται ο γονιός όταν βλέπει το παιδί του να βαδίζει στον δρόμο που οδηγεί στην ψυχική και πνευματική του καταστροφή και δεν έχει την δύναμη να το πείσει να γυρίσει πίσω;

Πόσο αδύναμος νιώθει ο πατέρας όταν αντιλαμβάνεται ότι η επιρροή του πάνω στα παιδιά του είναι ασήμαντη μπροστά σ’ αυτή που ασκούν οι φίλοι και οι κακοί σύμβουλοι;

Πόσο πληγωμένη αισθάνεται η μάνα, όταν καθημερινά παρακολουθεί την μειωμένη προσπάθεια του παιδιού της στο σχολείο που αν και συγκεντρώνει όλα τα προσόντα για να είναι ένας καλός μαθητής, έχει στραφεί σε άλλους στόχους, σε άλλες κατευθύνσεις αδιαφορώντας για την πρόοδό του;

Αρκετοί γονείς θα έχουν βρεθεί σ’ αυτή τη θέση. Άλλοι αντιμετώπισαν το γεγονός με φωνές. Άλλοι προσπάθησαν – μάταια – να κάνουν διάλογο με το παιδί τους. Άλλοι ζήτησαν βοήθεια από ψηλά. Άλλοι άφησαν τα γεγονότα να εξελιχθούν μένοντας απλοί θεατές.

Ποιος απ’ όλους αυτούς τους τρόπους αντιμετώπισης είναι ο καλύτερος; Ποια στάση θα πρέπει ο γονιός να κρατάει όταν βρίσκεται στην δύσκολη θέση ν’ αντιμετωπίσει τις εφηβικές αντιδράσεις του παιδιού του;

Δύσκολο ερώτημα κι ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Όχι μόνο γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του βιώματα, την δική του ιδιοσυγκρασία, το δικό του πνευματικό επίπεδο, κάτι που εμποδίζει την ταύτιση των αντιδράσεων ή των ενεργειών, αλλά και γιατί το παιδί έχει μια δική του ξεχωριστή ανάπτυξη που διαφέρει από τα υπόλοιπα παιδιά, χτίζει την δική του ιδιαίτερη προσωπικότητα, που πολλές φορές, έχοντας σαν πρότυπο τον ένα ή και τους δύο γονείς, προσπαθεί να τους ξεπεράσει, να αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στα κτυπήματα της ζωής, ότι μεγάλωσε. Η απειρία όμως οδηγεί σε σφάλματα, σε λάθος επιλογές, που πολλές φορές έχουν δυσάρεστα αποτελέσματα. Οι παραινέσεις των γονιών δεν γίνονται ευπρόσδεκτες. Απεναντίας δημιουργούν συγκρούσεις. Συγκρούεται το χθες με το σήμερα. Το κατεστημένο με την νέα γενιά, τους νέους ανθρώπους που οραματίζονται έναν καινούργιο κόσμο, πλασμένο έτσι όπως ο έσω κόσμος τους, τα ιδανικά τους, τον έχουν σχεδιάσει. Αυτή η σύγκρουση των γενεών, του χθες και του σήμερα, είναι που πληγώνει, που πικραίνει, που φέρνει αρκετές φορές την απόγνωση στους γονείς.

Χρειάζεται επομένως να δούμε σοβαρά αυτό το πρόβλημα που παρουσιάζεται συχνά μέσα στις οικογένειες και που αρκετές φορές δημιουργεί δυσάρεστες καταστάσεις. Τα όπλα που χρειάζεται κάθε γονιός για ν’ αντιμετωπίσει τις επαναστατικές διαθέσεις των παιδιών, τα λεγόμενα προβλήματα της εφηβείας, είναι η ηρεμία, η καρτερικότητα, η κατανόηση αλλά και η σταθερότητα στις θέσεις και τις αρχές που έχει βάλει.

Ηρεμία για να μην παρεκτραπεί από την επιθετικότητα του εφήβου. Μια επιθετικότητα που πολλές φορές φθάνει στα όρια της αυθάδειας.

Καρτερικότητα για να μπορεί να υπομένει τα σφάλματα και τις επιπόλαιες πράξεις του παιδιού καθώς και την απόρριψη, που άθελα προβάλει το παιδί κάτω από την επήρεια της εφηβείας.

Κατανόηση της συμπεριφοράς του παιδιού. Δεν πρέπει να παραβλέπεται η ηλικία του νέου, οι επιπτώσεις που έχει στην ψυχοσύνθεση του η εφηβεία. Όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, η αναστάτωση που κυριαρχεί στον ψυχικό κόσμο του νέου είναι μεγάλη και θέλει προσεκτική αντιμετώπιση.

Σταθερότητα στις αρχές και τις θέσεις της οικογένειας. Είναι αυτό που θα βοηθήσει το παιδί να ξεπεράσει πιο εύκολα την εφηβεία του. Η σταθερότητά του προτύπου του, το βοηθά να αντιληφθεί ότι αυτό δεν είναι κάτι πλαστό, κάτι ψεύτικο, αλλά η αληθινή μορφή, αυτή που με την παρουσία του, έγινε το πρότυπο στον ψυχικό του κόσμο. Ένα πρότυπο μεγάλο, που το παιδί και θέλει να δοκιμάσει την αυθεντικότητα και την αντοχή του, αλλά και να το ξεπεράσει. Για να μπορέσει ο γονιός να έχει την προαναφερθείσα συμπεριφορά, πρέπει να ακουμπάει σ’ ένα μεγάλο στήριγμα. Ένα στήριγμα που θα τον βοηθάει να μην λυγίσει, να μην πέσει, αλλά και που θα του δίνει την δύναμη ν’ ανεβαίνει ψηλότερα, να παραμένει το ιδανικό πρότυπο του παιδιού του, οδηγός για την παραπέρα ζωή του. Και το στήριγμα αυτό είναι μόνο η πίστη μας. Είναι αυτή που δείχνει το δρόμο για την καρτερική μάνα, για τον σταθερό πατέρα, για την χριστιανική οικογένεια. Η μάνα να ζητά την βοήθεια της Παναγίας που δίδαξε την καρτερικότητα σ’ όλες τις μανάδες του κόσμου. Ο πατέρας να ζητά την βοήθεια του Χριστού για να βαδίσει με σταθερότητα τον δύσκολο δρόμο της ζωής, ξεπερνώντας τις παγίδες και τ’ αγκάθια που θα του παρουσιαστούν.

Ναι, υπάρχει η πικρία, η απόγνωση, η θλίψη στον γονιό, όταν βλέπει τον έφηβο να προσπαθεί να γκρεμίσει ό,τι αυτός με κόπο ετοίμασε. Φάρμακο σ’ όλα αυτά είναι η βεβαιότητα ότι με την σωστή αντιμετώπιση, θα βοηθήσουμε το παιδί μας να ξεπεράσει αυτή την ψυχική κατάσταση δείχνοντάς του αγάπη. Την αγάπη που “πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει”.

πηγή

Ξεσπάει στο νυφικό της πρώην γυναίκας του

δείτε μερικά video με τον Kevin Cotter που επειδή τον παράτησε η γυναίκα του βασανίζει όπως μπορεί το νυφικό της. Το έχει κάνει σκιάχτρο, σουρωτήρι για μακαρόνια, στρώμα για γιόγκα και οτι μπορεί να φανταστεί

Επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός;

Λόγω τής αγνοίας τους για την αληθινή σημασία τού βαπτίσματος, ένα μεγάλο μέρος τού Προτεσταντικού κόσμου απορρίπτει τον νηπιοβαπτισμό. Στη μελέτη αυτή, θα δούμε περιληπτικά μερικές από τις παρανοήσεις τους.

Παρανόηση τής σημασίας τού βαπτίσματος

Ένας σημαντικός λόγος που οι Προτεστάντες αρνούνται τον νηπιοβαπτισμό, είναι ότι οι ίδιοι έχουν παρεξηγήσει τη σημασία τού βαπτίσματος. Γιατί βαπτιζόμαστε λοιπόν;

Σε αυτό κάθε Προτεσταντική αίρεση, θα απαντήσει τα δικά της. Άλλοι θα πουν σωστά: "εις άφεσιν αμαρτιών". Άλλοι ακόμα πιο ακραίοι, θα πουν: "Ως αφιέρωση στον Θεό".

Εάν πράγματι το βάπτισμα αποτελούσε "αφιέρωση", ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρέπει να είναι ενήλικος. Όμως το Χριστιανικό βάπτισμα είναι κάτι άλλο. Δεν είναι "αφιέρωση" το βάπτισμα. Είναι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ τού βαπτιζομένου. Αυτό το δείξαμε σε άλλες μας μελέτες. Εδώ θα πούμε μόνο μερικά αναγακαία. Και ξεκινάμε με τον απόστολο Παύλο:

"΄Η αγνοείτε, ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; συνετάφημεν ουν (λοιπόν) αυτώ δια τού βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα (έτσι ώστε) ώσπερ ηγέρθει Χριστός εκ νεκρών δια τής δόξης τού Πατρός ούτως και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν.
Ει γαρ (επειδή εάν) σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι τού θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα. Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθει, ίνα καταργηθεί το σώμα τής αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία... ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσωμεν αυτώ" (Ρωμαίους 6/ς΄ 3 - 8).

Με το Άγιο Βάπτισμα λοιπόν, ο άνθρωπος ανασταίνεται Πνευματικά λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα. Αυτό φαίνεται και στο εδάφιο: Πράξεις 2/β΄ 38:
΄΄Μετανοήσατε φησιν, και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών υμών, και λήμψεσθε την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος΄΄.

Στο παραπάνω εδάφιο, είναι εμφανέστατο και το ότι το βάπτισμα γίνεται "εις άφεσιν αμαρτιών", και όχι "εις αφιέρωσιν".

Φαίνεται επίσης στο εδάφιο αυτό, ότι εκείνο που έχασε ο Αδάμ όταν αμάρτησε, και τον κατέστησε Πνευματικά Νεκρό, μπορεί ο άνθρωπος να το λάβει με το Άγιο Βάπτισμα. Πρόκειται για "την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος".

Όταν το μωρό μας είναι άρρωστο, και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρώτα να το ρωτήσουμε για να τον φωνάξουμε; Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε τού στερεί την ελευθερία να επιλέξει αν θα γιατρευτεί; Γιατί λοιπόν ενοχλεί τους Αναβαπτιστές Προτεστάντες, όταν εμείς οι Χριστιανοί γιατρεύουμε δια τού βαπτίσματος το παιδί μας από τον Πνευματικό θάνατο που κληρονόμησε από τον Αδάμ; Γιατί όπως είπαμε, αυτός είναι ο σκοπός τού βαπτίσματος: Να ξαναλάβει ο άνθρωπος (είτε μικρός είναι είτε μεγάλος), το Άγιο Πνεύμα, που έχασε ο Αδάμ με την αμαρτία του, και κατέστη Πνευματικά Νεκρός. Τη σωματική υγεία τού παιδιού μας την αποκαθιστάμε φωνάζοντας γιατρό χωρίς να το ρωτήσουμε. Την πνευματική υγεία του δεν θα την αποκαταστήσουμε; Είναι υποδεέστερη η πνευματική του υγεία στα μάτια τών Αναβαπτιστών Προτεσταντών;

Όμως και η ίδια η Αγία Γραφή μαρτυρεί ότι τα παιδιά μπορούν να βαπτίζονται, λέγοντας:

΄΄...Ας βαπτισθεί έκαστος υμών...εις άφεσιν αμαρτιών. Και θέλετε λάβει την δωρεάν τού Αγίου Πνεύματος. Διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέσηται Κύριος ο Θεός ημών΄΄ -Πράξεις 2/β΄ 38,39.

Το "διότι" εδώ πιο πάνω, δείχνει ότι ο λόγος είναι περί τού βαπτίσματος εις άφεσιν αμαρτιών. Και τα τέκνα τών Χριστιανών λοιπόν έχουν μετοχή σε αυτό.

Ίσως εδώ μας πει κάποιος: Μα τι αμαρτία έχει το μωρό για να βαπτιστεί "εις άφεσιν αμαρτιών";

Προσέξτε τι λέει το εδάφιο Ιώβ 14/ιδ΄ 4,5 Ο΄ "τις γαρ καθαρός έσται από ρύπου; Αλλ' ουθείς. Εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί τής γης" Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και μιας ημέρας αν είναι κάποιος, δεν είναι καθαρός. Και αυτό μαρτυρείται και σε άλλα εδάφια τής Αγίας Γραφής. Ας δούμε άλλο ένα:

"Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου" - Ψαλμός 50/ν΄ 7. Σκεφθήτε! Ακόμα και από τη σύλληψη ο άνθρωπος είναι δεμένος με την αμαρτία. Ή μήπως ο ερωτών, δεν γνωρίζει ότι και τα παιδιά μας μετέχουν τού προπατορικού αμαρτήματος; Δεν κληρονόμησαν από τον Αδάμ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ, και δεν γεννήθηκαν ΣΤΕΡΗΜΕΝΑ από το Άγιο Πνεύμα που είχε ο Αδάμ;

Αν καταλάβει ο Αναβαπτιστής Προτεστάντης ότι σκοπός τού βαπτίσματος είναι να αποκαταστήσει τη μετοχή τού Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο, όπως το είχε ο Αδάμ, θα κατανοήσει και κάτι ακόμα: Ποιος ρώτησε την Εύα αν ήθελε να της δώσει ο Θεός το Άγιο Πνεύμα όταν την έπλασε; Αν η Εύα, ενήλικη ούσα, δεν ρωτήθηκε, αλλά τής δόθηκε το Άγιο Πνεύμα ευθύς εξ' αρχής με τη δημιουργία της, γιατί πρέπει να ερωτηθούν τα παιδιά; Και αν η Εύα δημιουργήθηκε με το Άγιο Πνεύμα ως συστατικό τής ύπαρξής της, (ασχέτως αν μετά το απώλεσε), γιατί πρέπει να αρνηθούμε το ίδιο αυτό Άγιο Πνεύμα προς τα παιδιά, για να το έχουν ευθύς από την αρχή τής ζωής τους, ως συστατικό τής ύπαρξής τους;

Για να πάμε ακόμα πιο πέρα, ποιος ρώτησε τα παιδιά ή εμάς, τι χαρακτηριστικά θα έχει το σώμα μας; Γιατί λοιπόν πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουν από την αρχή τής ζωής τους, το χαρακτηριστικό τού Αγίου Πνεύματος, ως μέρος τής ύπαρξής τους;

ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΠΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΣ ΤΟ ΔΙΩΞΟΥΝ, όπως το έδιωξε η Εύα, όπως το διώχνει και ο κάθε ενήλικος που αρνείται τον Θεό. Και ο Θεός αυτό το σέβεται, και φεύγει από όποιον Το αρνείται.

Όμως υπάρχουν και άλλα! Προσέξτε τι λέει η Αγία Γραφή στην Κολοσαείς 2/β΄ 11,12: "εν ω και περιετμήθητε περιτομή αχειροποιήτω εν τη απεκδύσει τού σώματος τών αμαρτιών της σαρκός εν τη περιτομή τού Χριστού συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτίσματι, εν ω και συνηγέρθητε δια της πίστεως της ενεργείας τού Θεού τού εγείραντος αυτόν εκ των νεκρών".

Το βάπτισμα λοιπόν, είναι η "περιτομή τού Χριστού". Και ποιος ήταν ο ρόλος τής περιτομής στους Ισραηλίτες; Ήταν να γίνουν μέλη τής Εκκλησίας τού Ισραήλ. Ομοίως, πότε κάποιος γίνεται μέλος τής Χριστιανικής Εκκλησίας; Όταν βαπτίζεται στο Χριστιανικό βάπτισμα. Όμως η περιτομή γινόταν ΚΑΙ ΣΕ ΜΩΡΑ, και μάλιστα ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥΣ. (Γένεσις 17/ιζ΄ 10-14). Έχουμε λοιπόν ένα σαφέστατο παράλληλο: Όπως ένα παιδί μπορούσε να περιτμηθεί στον αρχαίο Ισραήλ για να γίνει μέρος τού λαού τού Θεού, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Ένα παιδί, μπορεί και σήμερα να γίνει μέρος τού λαού τού Θεού, τής Εκκλησίας. Και όπως δεν ήταν τότε αναγκαίο να το ρωτήσει κάποιος, το ίδιο ισχύει και σήμερα. Γιατί πάντοτε έχει τη δυνατότητα μεγαλώνοντας, αν θέλει να αρνηθεί το βάπτισμα αυτό. Όπως είναι γραμμένο: "άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, τών γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία τών ουρανών". (Ματθαίος 19/ιθ΄ 14). Όμως οι Αναβαπτιστές τού Προτεσταντισμού, σε αντίθεση με τα λόγια αυτά τού Χριστού, εμποδίζουν τα παιδιά να πολιτογραφηθούν με το βάπτισμα, μέλη τής Εκκλησίας, και να έχουν μετοχή στη βασιλεία τών ουρανών.

Υποτίμηση τών δυνατοτήτων τών παιδιών

"Τι καταλαβαίνει ένα μωρό όταν το βαπτίζετε;" ρωτούν κάποιοι. Όμως οι άνθρωποι αυτοί, μαθημένοι σε μια νοησιαρχική Δυτική διδασκαλία, αγνοούν τη σημασία τού Πνεύματος. Γιατί δεν είναι απαραίτητο να περνούν όλα από τη λογική. Εκτός από τη λογική, υπάρχει και η ωφέλεια τού πνεύματος. Αυτό φαίνεται στα λόγια τού αποστόλου Παύλου, στην Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 14,15. Εκεί ο απόστολος μιλάει για δύο ειδών ωφέλειες: Τού νου, και τού πνεύματος. Και λέει ότι οι χαρισματούχοι "γλωσσολαλούντες", πρέπει να διερμηνεύουν τα γλωσσολαλούμενα εφ' όσον αυτά γίνονται μπροστά στην Εκκλησία, ώστε όχι μόνο το πνεύμα τους, αλλά και ο νους αυτών που τους ακούουν να οικοδομηθεί. Λέει λοιπόν: "εάν γαρ προσεύχωμαι γλώσση το πνεύμα μου προσεύχεται, ο δε νους μου άκαρπος εστιν. Τι ουν εστίν; Προσεύξομαι τω πνεύματι, προσεύξομαι δε και τω νοϊ. Ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και τω νοϊ".

Συνεπώς, υπάρχει ωφέλεια πνευματική, την οποία ο άνθρωπος λαμβάνει ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνει κάτι. Μιλάμε για ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΦΕΛΕΙΑ, που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα που λαμβάνει κάποιος στο βάπτισμα, και που εργάζεται μυστικά στο δικό του πνεύμα. Μια τέτοια ωφέλεια, ανεξάρτητη από τη νοησιαρχική νοοτροπία τών Δυτικών, λαμβάνει το μωρό βαπτιζόμενο. Και μπορούμε να δούμε ένα τέτοιο παράδειγμα στην Αγία Γραφή.

Ο Ιωάνης ο Πρόδρομος, όλοι ξέρουν ότι βάπτιζε. Τον ίδιο όμως ποιος τον βάπτισε; Κανείς! Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, είχε ένα ΣΠΑΝΙΟΤΑΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ: Ήταν γεμμάτος με Άγιο Πνεύμα, από την κοιλιά τής μητέρας του, όπως μας πληροφορεί ο Λουκάς, στο 1/α΄ 15: "...και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας τής μητρός αυτού". Αυτό ήταν κάτι που του δόθηκε στα πλαίσια στα πλαίσια τής αποστολής του να προετοιμάσει το δρόμου τού Χριστού (Μαλαχίας 3/γ΄ 1). Τι συνέβει λοιπόν στην πρώτη φορά που συναντήθηκε ο Χριστός με τον Ιωάννη; Μας το περιγράφει ο Λουκάς στο 1/α΄ 43,44. Εκεί, μόλις αντικρύζει η έγκυος μητέρα τού Ιωάννη την έγκυο μητέρα τού Κυρίου, λέει: "και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ τού Κυρίου μου προς εμέ; Ιδού γαρ ως εγένετο η φωνή τού ασπασμού σου εις τα ώτά μου, εσκίρτησεν εν αγαλλιάσει το βρέφος εν τη κοιλία μου".

Ερώτηση: Ποιο βρέφος;

ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ Ιωάννης σκίρτησε με αγαλλίαση όταν άκουσε τη φωνή τής Παναγίας που ήταν έγκυος στον Χριστό. Πώς καταλάβαινε το έμβρυο ποια ήταν η Παναγία και ποιος ήταν ο Χριστός που είχε στην κοιλιά της ώστε να αντιδράσει με αγαλλίαση; Καλά το μωρό. Το έμβρυο;;;

Δια "Πνεύματος Αγίου" έγινε! Θα μας πει ο Αναβαπτιστής Προτεστάντης αναγνώστης. Όμως ο ίδιος αυτός άνθρωπος, δεν σκέφτεται λόγω προκατάληψης, ότι όπως ακριβώς ένα έμβρυο μπορεί δια Αγίου Πνεύματος να αντιλαμβάνεται την Παναγία και τον Χριστό, και να αντιδρά με αγαλλίαση καθώς ωφελείται πνευματικά, ομοίως ένα μωρό αντιλαμβάνεται με το πνεύμα του το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα του όταν βαπτίζεται, και ωφελείται πνευματικά.

Παρανόηση τής Αγίας Γραφής

Ένας σημαντικός λόγος που συνηγορεί στην αντιχριστιανική στάση τών Αναβαπτιστών, είναι η παρανόηση τών Αγιογραφικών εδαφίων, αλλά και η άγνοια που έχουν για το ρόλο τής Εκκλησίας στην ερμηνεία τής Αγίας Γραφής. Αφ' ενός θεωρούν την Αγία Γραφή ως "καταστατικό πίστης" και ψάχνουν να βρουν εκεί μέσα ΤΑ ΠΑΝΤΑ, αφ' ετέρου δεν αναγνωρίζουν την Εκκλησία που μόνο αυτή μπορεί να δώσει τη σωστή ερμηνεία τής Αγίας Γραφής, καθώς Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ την έγραψε. Και έτσι παρανοούν τα πάντα. Ας δούμε όμως μερικά εδάφια που είτε παρανοούν, είτε δεν τα σκέφτονται:

Χρησιμοποιούν συχνά το χωρίο Ματθαίος 28/κη΄ 19,20: "πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν. Και ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας, έως τή συντελείας τού αιώνος".

Μας λένε λοιπόν: "Σύμφωνα με τα λόγια αυτά, πρώτα μαθητεύεται κάποιος, και μετά βαπτίζεται". Και αυτό το λένε όχι μόνο ξενόφωνοι, αλλά ακόμα και Έλληνες Αναβαπτιστές!!! Λες και δεν γνωρίζουν Ελληνικά! Τι λέει εδώ το εδάφιο; Λέει:

"...κάντε μαθητές όλα τα έθνη" (ΠΩΣ;) "βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντας αυτούς..." Προσέξτε! Δεν λέει: "πρώτα να τους διδάξετε και μετά να τους βαπτίσετε"! Λέει ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ που γίνεται κάποιος μαθητής. Το "βαπτίζοντες", δείχνει με ποιο τρόπο θα γίνει κάποιος μαθητής. Διαφορετικά δεν θα έλεγε "βαπτίζοντες", αλλά θα έλγε: "μαθητέψτε τους και βαπτίστε τους". Όμως η διατύπωση δείχνει σαφώς ότι το βάπτισμα αναφέρεται στον ΤΡΟΠΟ (μαζί με το "διδάσκοντας"), με τον οποίο θα γίνουν τα έθνη μαθητές. Αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ας ξαναδεί τα Ελληνικά του...

Και αν είχε εδώ σημασία η σειρά, (που σαφώς δεν έχει), θα παρατηρούσαμε ότι το "βαπτίζοντες" προηγείται τού "διδάσκοντες". Τι θα πούμε λοιπόν; ότι επειδή το βαπτίζοντες προηγείται, πρέπει κατ' ανάγκην η διδασκαλία να γίνεται μετά το βάπτισμα; Φυσικά όχι. Αν βαπτίζεται ενήλικος, πρώτα κατηχείται. Αν βαπτίζεται μωρό, πρώτα βαπτίζεται και μετά κατηχείται. Και αυτό το λέμε, επειδή οι ίδιοι αυτοί αιρετικοί Αναβαπτιστές, χρησιμοποιούν εδάφια του τύπου: "όποιος πιστεύση και βαπτισθεί, θα σωθεί". (Μάρκος 16/ις΄ 16). Και δείχνουν τη σειρά, για να πούνε ότι με αυτή τη σειρά είναι το σωστό. Όπως φαίνεται όμως από το προηγούμενο εδάφιο που δείξαμε, η σειρά εκεί είναι αντίθετη. Η σειρά λοιπόν δεν έχει σημασία. Και το μωρό, όταν βαπτισθεί, έχει πάντοτε τη δυνατότητα μεγαλώνοντας να πιστέψει και να σωθεί.

Για να δείξουμε μάλιστα την αξιολύπητη δογματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται κάποιες Αναβαπτιστικές θρησκείες, θα αναφέρουμε το παράδειγμα μιας ακραίας τέτοιας οργάνωσης, που αν και τα μέλης της βλέπουν και χρησιμοποιούν τα εδάφια Ματθαίος 28/κη΄ 19,20, οι ίδιοι βαπτίζονται όχι "εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος" όπως λέει το εδάφιο, αλλά στο όνομα τού "Πατρός, τού Υιού, ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ" (!!!) Πλήρης ακύρωση τού Χριστιανικού βαπτίσματος. Και οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, έρχονται να πουν στους Χριστιανούς, ότι κακώς βαπτίζουν τα νήπια!

Ας δούμε όμως και κάποιες άλλες έμμεσες αναφορές τής Αγίας Γραφής για βαπτισμό νηπίων.

"Απόστειλον εις Ιόππην άνδρας και μεταπέμψαι Σίμωνα τον επικαλούμενον Πέτρον, ος λαλήσει ρήματα προς σε εν τοις σωθήσει συ και πας ο οίκός σου" (Πράξεις 11/ια΄ 14-18, 10/ι΄ 44,47,48). Εδώ ο Πέτρος βαπτίζει όλους εκείνους στους οποίους έπεσε το Άγιο Πνεύμα, από την οικογένεια τού Κορνηλίου, όλους όσους τον άκουγαν (Πράξεις 10/ι΄ 44,47,48). Δεν υπήρχαν άραγε παιδιά στον οίκο αυτό; Γιατί λέει: "πας ο οίκος σου". Και μάλιστα, εδώ είχαμε το ειδικό φαινόμενο, να λάβουν το Άγιο Πνεύμα πριν βαπτισθούν. Εδώ το βάπτισμα στο νερό, ακολούθησε το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα. Για ποιο λόγο η διδασκαλία δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει το βάπτισμα στο νερό για ένα μωρό; Ας δούμε όμως και άλλα εδάφια.

"Ως δε εβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, περεκάλεσε λέγουσα..." (Πράξεις 16/ις΄ 15). Εδώ μιλάει για τη βάπτιση τού "οίκου" τής Λυδίας. Δηλαδή, ούτε στον οίκο τής Λυδίας δεν υπήρχαν παιδιά;

Ομοίως ο Δεσμοφύλακας με την οικογένειά του: "Και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες" (Πράξεις 16/ις΄ 33). Μήπως και αυτός άκληρος ήταν;

"Κρίσπος δε ο αρχισυνάγωγος επίστευσε τω Κυρίω συν όλω τω οίκω αυτού, και πολλοί τών Κορινθίων ακούσαντες, επίστευον και εβαπτίζοντο" (Πράξεις 18/ιη΄ 8). Μήπως και αυτός επίσης δεν είχε παιδιά;

"Εβάπτισα δε και τον Στεφανά οίκον" (Α΄ Κορινθίους 1/α΄ 16). Μα τι γίνεται; Δεν υπήρχε ένα σπίτι στον κόσμο που να έχει παιδιά;

Ήδη αναφέραμε 5 περιπτώσεις όπου αναφέρεται ότι βαπτίσθηκε όλος ο οίκος. Με την κοινή λογική αν το δούμε, θα καταλάβουμε ότι δεν είναι δυνατόν να μην υπήρχε ούτε ένα παιδί σε 5 σπίτια!

Ενώ λοιπόν εμείς αναφέραμε τόσα στοιχεία, τι στοιχείο έχουν να μας αναφέρουν οι Αναβαπτιστές Προτεστάντες; Ας μας δείξουν έστω και ένα εδάφιο στην Αγία Γραφή που να απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό. Έστω και ένα. Αν δεν μας δείξουν, ας παραδεχθούν τουλάχιστον ότι ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝ υποστηρίζοντας ότι η Αγία Γραφή λέει πράγματα που δεν λέει, και ακυρώνουν το λόγο τού Θεού για την Αναβαπτιστική παράδοσή τους.

Ιστορικά στοιχεία

Αν ο νηπιοβαπτισμός ήταν πρόβλημα στην πρώτη Εκκλησία όπως υποτίθεται ότι είναι σήμερα (για τους Αναβαπτιστές), είναι φυσικό να βρίσκαμε ΚΑΤΙ, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, είτε μια απαγόρευση, είτε κάποια αναφορά, ή στην Αγία Γραφή, ή στα σωζόμενα αρχαιο - Χριστιανικά κείμενα που έχουμε. Όμως, αρχαιοχριστιανικές αναφορές εναντίον τού νηπιοβαπτισμού δεν έχουμε στην Αγία Γραφή. Έχουμε όμως μερικά εξω-Γραφικά κείμενα που αναφέρονται σε αυτό. Ας δούμε μερικά:

Ο άγιος Ειρηναίος (202 μ.Χ.) έγραψε πως ο Χριστός "ήλθε να σώσει δια τού εαυτού του όλους, λέγω, όσοι δι' αυτού αναγεννώνται εις Θεόν, βρέφη και παιδιά και νέους και γέρους. Γι' αυτό ήλθεν χάριν όλων τών ηλικιών και έγινε βρέφος για τα βρέφη, αγιάζων τα βρέφη. Νήπιος μεταξύ τών νηπίων αγιάζων τους έχοντας την ηλικίαν αυτήν..." (Ειρηναίου, εν MPL 7, 784). Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι ο λόγος του είναι για την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Και η αναγέννηση προϋποθέτει το άγιο Βάπτισμα, όπως έχουμε δείξει σε άλλη μελέτη μας. Είναι λοιπόν σαφές ότι στην εποχή τού Ειρηναίου γινόταν νηπιοβαπτισμός.

Ο Ωριγένης (185-253/4) μας πληροφορεί επίσης για την πράξη τής Εκκλησίας τής εποχής του: "Τα παιδιά βαπτίζονται εις άφεσιν αμαρτημάτων... μήποτε επεί ουδείς καθαρός από ρύπου, τον ρύπον δε αποτίθεταί τις δια τού μυστηρίου τού βαπτίσματος, δια τούτο και τα παιδιά βαπτίζονται" (Υπόμνημα εις Ρωμαίους 5/ε΄ 9, βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, σ. 114).

Ο Τερτυλλιανός (196 - 212 μΧ), επιρρεασμένος από αιρετικές επιδράσεις τής εποχής του, (ήταν Μοντανιστής), αντιτίθεται στην τότε πράξη τής Εκκλησίας, και αναφέρει: "Γιατί η αθώα ηλικία σπεύδει εις την άφεσιν τών αμαρτιών; Επιθυμεί ίσως να συμπεριφερθεί σε πρόσκαιρα πράγματα με μεγαλυτέρα προσοχή, και τα θεϊκά αγαθά να εμπιστευθεί σε κάποιον, στον οποίον δεν εμπιστεύεται ακόμη τα γήινα;" (Τερτυλιανού, Περί βαπτίσματος 18). Εδώ είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι παρά το ότι ο Τερτυλιανός διαφωνεί με τον νηπιοβαπτισμό, δεν τον αναφέρει "αντιχριστιανικό" ή "αντιγραφικό" όπως λένε οι σύγχρονοι αναβαπτιστές. Ούτε λέει ότι τα βαπτισμένα παιδιά πρέπει να ξαναβαπτισθούν ενήλικες. Αποδέχεται το βάπτισμα αυτό, αλλά το θεωρεί "πρόωρο", όχι επειδή δεν ισχύει, αλλά επειδή θεωρεί ότι είναι καλύτερα να γίνεται σε πιο ώριμη ηλικία. Επίσης, είναι σημαντικό να δούμε ότι ούτε κι αυτός διαφωνεί με το ότι το βάπτισμα είναι "εις άφεσιν αμαρτιών", και όχι "αφιέρωση" όπως λένε κάποιες σύγχρονες αιρέσεις.

Ο άγιος Κυπριανός (258 μ.Χ.) μας πληροφορεί ότι "δεν επιτρέπεται να αρνηθούμε σε κανένα άνθρωπο που γεννήθηκε, το έλεος και τη χάρη τού Θεού. Διότι, αφού ο Κύριος λέγει στο ευαγγέλιό του πως ο Υιός του ανρθώπου δεν ήλθε να καταστρέψει τις ψυχές τών ανθρώπων, αλλά να τις σώσει (Λουκ. 9/θ΄ 56), δεν επιτρέπεται, καθόσον εξαρτάται από μας, να απωλεσθεί καμμία ψυχή. Διότι τι λείπει ακόμη σε αυτόν που σχηματίσθηκε στην κοιλία τής μητέρας του με το χέρι τού Θεού;".

"Εάν κάτι θα μπορούσε να εμποδίσει τους ανθρώπους να λάβουν τη χάρη, τότε θα ήταν πιο πολύ για τους ενήλικες και ηλικιωμένους και γέροντες εμπόδιο οι βαρύτερες αμαρτίες. Εάν όμως παρέχεται άφεση αμαρτιών ακόμη και σε πιο βαρειά αμαρτωλούς και σε εκείνους που προηγουμένως πολλαπλά αμάρτησαν εναντίον τού Θεού και δεν αποκλείεται κανείς από το βάπτισμα και τη χάρη, εάν αργότερα επιστρέψει, πόσο λιγότερο επιτρέπεται το να εμποδίζει κανείς ένα παιδί, που είναι νεογέννητο και δεν διέπραξε καμμία αμαρτία, αλλά έχει υποστεί μόνο με την πρώτη του γέννηση τη δραστικότητα τού παλαιού θανάτου, επειδή κι αυτό, όπως ο Αδάμ εγεννήθη κατά σάρκα! Έτσι μπορεί να φθάσει στην άφεση αμαρτιών γι' αυτό το λόγο πιο εύκολα, επειδή δεν υπάρχουν για συγχώρηση προσωπικές αμαρτίες, αλλά μόνο ξένες αμαρτίες" (Κυπρ. Επιστ. προς Φίντους, BKV 2, 273-275).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, για να κατοχυρώσει τον νηπιοβαπτισμό, αναφέρει την περιτομή, που γινόταν την όγδοη ημέρα από τη γέννηση τού παιδιού (Γέννεσις 17/ιζ΄ 12) και την επάλειψη τών θυρών με το αίμα τού αμνού (Έξοδος 12/ιβ΄ 7) και υπογραμμίζει: "Έχομεν αιτιολογίαν, την οκταήμερον περιτομήν, που ήτο μια τυπική σφραγίς και εδίδετο εις αυτούς, τους οποίους δεν είχεν αναπτυχθεί ακόμη το λογικόν. Ομοίως και η επάλειψις τών φλιών τών θυρών, η οποία εφύλαττε με τα αναίσθητα, τα πρωτότοκα". (Γρηγ. Θεολ. Λόγος μ΄ 28, ΕΠΕ, 4, 339). "Έχεις νήπιον; μη δίδεις καιρόν εις την κακίαν. Βάπτισέ το από την βρεφικήν ηλικίαν, αφιέρωσέ το εις το Πνεύμα από την ηλικίαν τών μαλακών ονύχων" (Γρηγ. Θεολ. Λόγος μ΄ 17, ΕΠΕ 4, 311).

Στα παραπάνω, είδαμε όχι μόνο τους λόγους που επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός, αλλά και τις παρανοήσεις αυτών που τον αρνούνται. Είδαμε επίσης, ότι όχι μόνο υπάρχουν έμμεσες μαρτυρίες στην Αγία Γραφή, αλλά και σε όλη τη Χριστιανική ιστορία, ότι αυτός ήταν εξ' αρχής ο τρόπος τής Εκκλησίας. Αντιθέτως, δεν υπάρχει οποιοδήποτε στοιχείο, είτε για άρνηση τού νηπιοβαπτισμού από τους πρώτους Χριστιανούς, ούτε από τη μετα - αποστολική ιστορία. Όλα αυτά, θα πρέπει τουλάχιστον να βάλουν σε σκέψεις τους συγχρόνους Αναβαπτιστές. Ο Θεός να τους φωτίζει!

N. M.

πηγή

Τι είναι ευτυχία;

…Τί είναι ευτυχία; Είναι τό νά ζει κανείς όπως ζούμε τώρα εμείς, μέ τή Λ., οί δυό μας, απολαμβάνοντας τήν κάθε ώρα -τόν πρωινό καφέ, δυό-τρείς ώρες ησυχίας τό βράδυ.

Καμιά «ειδική» συζήτηση. Τά πάντα είναι σαφή, καί γι’ αυτό τόσο ωραία! Αν αρχίζαμε νά ορίζουμε τήν ουσία αυτής της προφανούς ευτυχίας, ο καθένας θά τό έκανε μέ διαφορετικό τρόπο. Ίσως νά είχαμε καί κάποια διαφωνία! Τά λόγια μου δέν θά της φαίνονταν σωστά, καί τό αντίστροφο. Παρεξήγηση! Καί η ευτυχία θά συννέφιαζε. Καθώς πλησιάζουμε τήν ουσία ενός πράγματος, όλο καί λιγότερα λόγια χρειάζονται.

Στην αιωνιότητα, στή Βασιλεία θά χρειάζεται μόνο τό «Άγιος, Άγιος, Άγιος», μόνο λέξεις δοξολογίας καί ευχαριστίας, μόνο προσευχή καί η λάμψη του πληρώματος καί της χαράς. Νά γιατί οί μόνες βαθιές καί χρειαζούμενες λέξεις δέν είναι αυτές πού περιγράφουν τήν πραγματικότητα (συζητήσεις), αλλά αυτές πού είναι καθαυτό πραγματικές, καί τέτοιες είναι το ίδιο το σύμβολο, η παρουσία και το μυστήριο της πραγματικότητας….

Πηγή: π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Ημερολόγιο, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002, σ. 31-32.

Το γάλα της μάνας είναι φάρμακο (Γέροντος Παϊσιου)

Όταν γεννήθηκε το παιδί μου, ακούγαμε από γιατρούς, φίλους, συγγενείς διάφορες απόψεις για το θηλασμό. Οι πιο πολλοί είχαν τη γνώμη, και μας πίεζαν, να σταματήσει ο θηλασμός σε λίγους μήνες. Ο γέροντας είχε διαφορετική άποψη και την εξέφραζε κιόλας έντονα. Όταν τον ρώτησα σχετικά είπε: «Όχι, ευλογημένε, να θηλάσει το παιδί!! Το γάλα της μάννας είναι το καλύτερο. Είναι και φάρμακο και δεν αρρωσταίνει τo παιδί. (…) Βλέπεις τα παιδιά δε θηλάζουν μόνο γάλα, αλλά θηλάζουν καί αγάπη και στοργή και τρυφερότητα και ασφάλεια, έτσι γίνονται και ψυχικά δυνατά. (…) Ο θηλασμός είναι πολλά πράγματα, δεν είναι μόνο το γάλα.

Όσο θηλάζει η γυναίκα, δύσκολα πιάνει παιδί. Είναι και μία φυσική προστασία και για τη μάννα να μη μείνει αμέσως πάλι έγκυος. Ο θηλασμός είναι το καλύτερο.

— Πόσο καιρό γέροντα να θηλάζει;

— Όσο μπορεί περισσότερο. Τρία-τέσσαρα χρόνια.

Πηγή: Αθανάσιου Ρακοβαλή, Ο πατήρ Παϊσιος μού είπε…, Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 35-36

Μάθε να αγαπάς (σωστά)

Ήταν ένα τραγουδάκι που το τραγουδούσα στα παιδιά μου. Όλα το αγάπησαν πολύ. Θυμάμαι μάλιστα ένα μου παιδί που με τις χούφτες του, τις μικρές τρυφερές χούφτες του, μου σκέπαζε το στόμα ώστε να μη πω το τέλος της ιστορίας που ήταν ένα τέλος θλίψης, τέλος που δεν είχε το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», το τέλος δηλαδή των παραμυθιών.

Πιστεύω πάντα και κάθε φορά με ένα καινούργιο γεγονός εδραιώνεται αυτή η πίστη μου, πως δεν μπορεί να υπάρχει ένα τέλος καλό αν η πορεία είναι λαθεμένη.

Γι΄ αυτό, χωρίς να θέλω να πικράνω τα παιδιά μου, επέμενα να ακούσουν και το τέλος. Το τραγούδι, λοιπόν, μιλούσε για ένα ευτυχισμένο αρκουδάκι που μαζί με την μάνα του χαιρόταν τον κόσμο. Μα το βόλι του κυνηγού σκοτώνει τη μητέρα. Το αρκουδάκι μου, «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, είναι μονάχο και γι΄ αυτό πονάει». Μια μέρα στο μικρό ρυάκι, ένα σκιουράκι συναντά, παιχνίδια κάνουνε τρελά. Θε μου, να μη τελειώσει αυτή η χαρά. Το αρκουδάκι μας ξαναγίνεται ευτυχισμένο. «Πίνει νερό, δροσίζεται και πάει, έχει έναν φίλο και τον αγαπάει!».

Η συντροφικότητα, η φιλία, ο άλλος, γεμίζει την ψυχή όχι μονάχα του μικρού αρκούδου. Τη δικιά μας ερημιά καταργεί, δικιά μας ευτυχία είναι να έχουμε έναν σύντροφο. Σκέφτομαι πως σαφώς γι΄ αυτή τη συντροφικότητα μιλά στην Π. Διαθήκη, όταν δημιουργεί από τον Αδάμ ο Θεός την Εύα. Είδε, λέει, ο Θεός πως δεν είναι ευτυχία να βρίσκεται μόνος ο άνθρωπος στη Δημιουργία.

Είναι το αρκουδάκι μας τόσο ευτυχισμένο, συνεχίζει το παιδικό διδακτικότατο τραγουδάκι, που σφίγγει στην αγκαλιά του τον καινούργιο φίλο. Μα βάζει τόση δύναμη σ΄ αυτό το αγκάλιασμα, τόσο ασφυκτικά σφίγγει τον φίλο του που το σκιουράκι το μελί, άφησε μια κραυγή και πέθανε.

Το αρκουδάκι μας «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, δεν του ΄μαθαν πότε πως ν΄ αγαπάει!!!». Εδώ είναι το τέλος το τέλος είναι τόσο θλιβερό ώστε να μη μπορεί να το αντέξει το νέο παιδί και να θέλει να μου σφραγίσει το στόμα, ή να βουλώσει τ΄ αυτιά του για να μην τ΄ ακούσει. Μα εγώ επέμενα να το λέω και τώρα τα παιδιά μου το τραγουδούν και στα δικά τους παιδιά.

Βλέπετε το μήνυμα είναι διαχρονικό. Τα σκέφτηκα όλα αυτά όταν ένα ζευγάρι σε τέλεια αποσύνθεση, με παιδιά που κοντεύουν να διαλυθούν σαν προσωπικότητες, ήρθαν φιλικά να κουβεντιάσουμε αυτά τα προβλήματα, να βρούμε το τι έφταιξε και η κατάσταση είχε φτάσει εκεί που άλλο δεν πήγαινε. Ήταν φιλική, κοντινή η οικογένεια και τους γνώριζα καλά. Ένας ένας ήταν θαυμάσιοι, όλο αισθήματα και αγάπη. Οι γονείς άνθρωποι θυσίας, άνθρωπο όλο καρδιά. Μα δεν τους είχε μάθει κανένας να αγαπάνε σωστά. Κι έτσι ξεχασμένη, χαλασμένη κάνουλα η αγάπη, αντί να ποτίζει το χώμα, να το αφρατεύει, να το κάνει καρπερό, ώστε λουλούδια να γεμίζει ο τόπος, το ΄κανε το τόσο νερό, το άσκεφτα χυμένο, βάλτο. Και στο βάλτο τα κουνούπια μένουν εστία μόλυνσης ο βάλτος.

Το αρκουδάκι από την πολλή αγάπη έγινε αιτία να πεθάνει η συντροφιά του. Δεν του ΄χε μάθει κανείς να αγαπά σωστά. Κανείς δεν του ΄χε πει πως τέχνη χρειάζεται η εκδήλωση της αγάπης. Τ΄ αγαπώ το παιδί μου τόσο που ανησυχώ μήπως μπλέξει. Και γι΄ αυτό το σπίτι γίνεται φυλακή και ποιος ποτέ ονειρεύτηκε να μένει σε φυλακή και ποιος δεν παλεύει να δραπετεύει από κει; Τ΄ αγαπώ τόσο το παιδί μου, ώστε προλαβαίνω κάθε του επιθυμία. Ναι, μα τότε έχουμε ένα παιδί που δεν ποθεί τίποτα και που επιθυμία έχει να έχει … επιθυμία.

Το αγαπώ το παιδί μου τόσο, ώστε του κρύβω τις δυσκολίες της ζωής.

Και έτσι το παιδί μας πιστεύει πως το ΜΗ είναι ανύπαρκτο, πως μέλι και γάλα οι δρόμοι, μαλθακεύει, παραιτείται από αγώνες, δεν τρίβεται, δεν ακονίζεται το μαχαίρι και έτσι όταν έλθει σε αντάμωση με τις δυσκολίες τα χάνει. Παραδίδεται χωρίς όρους και ζητά δεκανίκια όπως τα ναρκωτικά, το αλκοόλ κ.λπ.

Μα τη λαθεμένη εκδήλωση αγάπης την έχουμε για το σύντροφό μας. Η πνιγηρή, ασφυκτική υπερπροστατευτικότητα και εκεί προεκτείνεται. Και στα δύο φύλα συμβαίνει κάτι τέτοιο, όχι μόνο στο γυναικείο. Έχετε δει άβουλες γυναίκες; Πίσω τους κρύβεται ένας σούπερ δυναμικός άντρας που τις … λατρεύει και γι΄ αυτό ή πιο σωστά εξ αιτίας αυτού η προσωπικότητα της γυναίκας δεν ξεδιπλώνεται φυσιολογικά. Δεν μπορεί να οδηγήσει αν ο άντρας της κάθεται πλάϊ της και της τονίζει τα λάθη της ακριβώς γιατί την αγαπά τόσο ώστε νοιάζεται γι΄ αυτήν, μην πάθει κάποιο ατύχημα.

Το χειμώνα παίχτηκε μια ταινία με τρομερή επιτυχία στους κινηματογράφους που τόνιζε το θέμα της αγάπης χωρίς διάκριση, της σαρωτικής αγάπης. Οι γονείς τόσο αγαπούσαν το παιδί τους ώστε να θέλουν να ακολουθήσει ένα επάγγελμα και όχι αυτό το επάγγελμα που το αγόρι ήθελε. Από την υπερβολική άτεχνη αγάπη, το αγόρι αυτοκτόνησε. Επειδή αγαπάμε το παιδί μας θέλουμε να του διαλέξουμε εμείς το σύντροφο της ζωής του. Και αργότερα γινόμαστε κακά πεθερικά γιατί το παιδί μας δεν αγαπιέται τόσο όσο του αξίζει από αυτό το σύντροφο, ή αγαπιέται κάπως αλλιώτικα.

Η Αγάπη είναι θεϊκό δώρο, λέει η Γραφή, καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και εμείς αυτό το δώρο το κάνουμε κατάρα αν δεν μάθουμε την τεχνική του. Γι΄ αυτό επέμενα να το τραγουδώ στα παιδιά μου, παρά τις αντιδράσεις τους. Γι΄ αυτό και το χαμηλοτραγουδούσα σε κείνο το ταλαιπωρημένο ζευγάρι που έχοντας στις καρδιές τους τόση αγάπη, σφίγγονταν μεταξύ τους, παραμόρφωναν από το σφίξιμο την προσωπικότητα του πλαϊνού τους. Και έμεναν μόνοι. Ακριβώς σαν εκείνο το δυστυχισμένο αρκουδάκι!

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

πηγή

Μπορεῖ ἕνας ὀρθόδοξος νά κάμει πολιτικό γάμο;

Ἄς ἰδοῦμε, πῶς ἀπάντησε στό ἐρώτημα, ἕνας μεγάλος πολιτικός τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, τό 1930:


«… Ἠμπορεῖ κανείς νά εἶναι Χριστιανός καί νά μή θέλῃ νά κάμῃ ἱεροτελεστία, ἀλλά δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι ὀρθόδοξος, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ τόν γάμον μυστήριον. Δέν ἠμπορεῖς, κύριε, νά μοῦ λέγῃς ὅτι εἶσαι χριστιανός ὀρθόδοξος, ἐφ’ ὅσον δέν δέχεσαι τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.


Δέν λέγω, ὅτι εἶσαι ὑποχρεωμένος νά κάμῃς δήλωσιν ἐνώπιον τοῦ ληξιάρχου, ὅτι εἶσαι χριστιανός ὀρθόδοξος, ἀλλ’ ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὁμολογεῖς σαυτόν ὀρθόδοξον χριστιανόν, ὀφείλεις νά τελέσῃς τό μυστήριον τοῦ γάμου, διότι ἄλλως δέν ἀνήκεις πραγματικῶς εἰς τό ποίμνιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλά νά μή μοῦ λέγῃ κανείς ὅτι θέλει καί ὀρθόδοξος χριστιανός νά εἶναι, ἀλλά νά μή κάμῃ τόν γάμον μέ ἱεροτελεστία […].


Ἐνῶ εἶμαι πλήρως σύμφωνος ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως, λέγω μόνον εἰς τόν πολίτην νά εἶναι καί αὐτός εἰλικρινής. Τοῦ λέγω: Θέλεις τήν ἐλευθερίαν τῆς συνειδήσεώς σου; Τήν ἔχεις. Ἀλλά μή μοῦ λέγῃς ὅτι εἶσαι χριστιανός ὀρθόδοξος, ἐφ’ ὅσον δέν ἀναγνωρίζεις καί τά δόγματα καί τά μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»!

* * *

Ἀν ἕνας πολιτικός εἶχε γνώμη τέτοιας κρυστάλλινης σαφήνειας, πόσο περισσότερο ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ὀφείλουμε νά ἔχουμε τήν ἴδια θέση ἐπάνω στό τόσο σπουδαῖο αὐτό θέμα! Λοιπόν. Κατάλαβέ το: Δέν μπορεῖς ἄλλος νά εἶσαι ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, καί ἄλλος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἄν πιστεύεις στόν Χριστό, Τόν ὁμολογεῖς. Ἄν δέν θέλεις νά Τόν ὁμολογεῖς στήν ζωή σου, μέ τήν ζωή σου, κάτι δέν πάει καλά μέ σένα! Ἤ μᾶλλον, σύ δέν πᾶς καλά! Τά λόγια, τά ἔργα, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας, πρέπει νά εἶναι ἔκφραση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου. Ἤ ὄχι;

Γιά τήν ἀντιγραφή Ἀρχιμ. Ν.Κ.

πηγη

Μονόγραμμα

Κορυφαίο ποίημα έρωτα κι αγάπης του Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική και αφήγηση Μίκη Θεοδωράκη και Ιουλίτας Ηλιοπούλου.

1o μέρος

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

2ο μέρος

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό «τί» καί τό «έ»
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ο γάμος με πολύ νεότερο άνδρα συντομεύει τη ζωή της γυναίκας!!!

Ο γάμος τελικά ωφελεί περισσότερο τους άνδρες, παρά τις γυναίκες, τουλάχιστον για όσους θέλουν να ζήσουν περισσότερα χρόνια -αλλά και ποιος δεν θα ήθελε.
Οι γυναίκες που είναι επτά έως εννέα χρόνια πιο νέες από τον άνδρα τους, έχουν 20% μεγαλύτερο κίνδυνο θνησιμότητας από ό,τι αν είχαν την…
ίδια ηλικία με τον σύζυγό τους, σύμφωνα με μια νέα γερμανική έρευνα, που παράλληλα δείχνει ότι οι άνδρες, οι οποίοι παντρεύονται νεαρότερη γυναίκα, ζουν περισσότερα χρόνια.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο γάμος γενικά αυξάνει το προσδόκιμο ζωής, αλλά όταν υπάρχει μεγάλη διαφορά ηλικίας, η επίπτωσή της στο προσδόκιμο ζωής είναι διαφορετικά στα δύο φύλα: Ο γάμος με νεαρότερο άνδρα «κλέβει» χρόνια από μια γυναίκα, ενώ ο γάμος με νεαρότερη γυναίκα «προσθέτει» χρόνια στον άνδρα.

Το μυστικό για περισσότερα χρόνια ζωής για μια γυναίκα, είναι ο γάμος της με κάποιον που έχει περίπου την ίδια ηλικία με αυτήν. Όσο μικρότερος είναι ο σύζυγός της από την ίδια, τόσο λιγότερο αναμένεται να ζήσει μια γυναίκα κατά μέσο όρο, ενώ το ίδιο ισχύει -αλλά σε μικρότερο ποσοστό- ακόμα και αν ο σύζυγός της είναι πολύ μεγαλύτερος. Με άλλα λόγια, όσο μεγαλύτερη ηλικιακή «ψαλίδα» υπάρχει σε ένα ζευγάρι, τόσο αυτό αποβαίνει σε βάρος της γυναίκας από άποψη προσδόκιμου ζωής (τουλάχιστον αυτό δείχνει η στατιστική ανάλυση, αλλά δεν είναι ανάγκη να ισχύει σε κάθε μεμονωμένη περίπτωση).

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό για θέματα δημογραφίας “Demography”, έγινε από ερευνητές του γερμανικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών Μαξ Πλανκ, υπό τον Σβεν Ντρεφάλ, και βασίστηκε στην ανάλυση ιατρικών αρχείων περίπου δύο εκατομμυρίων ζευγαριών από τη Δανία, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν».
Η ανάλυση έδειξε ότι ένας άνδρας που είναι μικρότερος κατά επτά έως εννέα χρόνια από τη γυναίκα του, έχει 11% μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής σε σχέση με έναν άνδρα που έχει ίδια ηλικία με τη σύζυγό του. Αντίθετα, ένας άνδρας πεθαίνει νωρίτερα, αν είναι πιο νέος από τη γυναίκα του.

Σύμφωνα με τον Ντρεφάλ, παραμένει ασαφές γιατί υπάρχει αυτή η ανισότητα στη διαφορετική επίπτωση που έχει στα δύο φύλα η «ψαλίδα» στη διαφορά ηλικίας μεταξύ των συζύγων. Μια πιθανή ερμηνεία έχει να κάνει με τις διαφορετικές φιλίες που αναπτύσσουν άνδρες και γυναίκες στη διάρκεια της ζωής τους. Οι γυναίκες ωφελούνται ψυχολογικά και κοινωνικά λιγότερο από ένα νεαρότερο άνδρα από ό,τι ένας πιο ηλικιωμένος άνδρας ωφελείται από την πιο νέα σύζυγό του, επειδή, κατά τον Ντρεφάλ, «κατά μέσο όρο, οι άνδρες έχουν λιγότερες και χειρότερης ποιότητας κοινωνικές επαφές με άλλους σε σχέση με τις γυναίκες»

ύμφωνα με τους γερμανούς ερευνητές, οι γυναίκες έχουν περισσότερες και καλύτερες φιλίες έξω από το γάμο τους, συνεπώς ωφελούνται αναλογικά λιγότερο από ένα πιο νέο σύζυγο, που θα μπορούσε να τους φροντίσει, να τις διασκεδάσει ή να πάει μια βόλτα μαζί τους, καθώς όλα αυτά μια γυναίκα μπορεί να τα κάνει και με τις φίλες της. Αντίθετα, ένας μεγαλύτερος άνδρας, χάρη στη νεαρότερη σύζυγό του, κάνει και βιώνει πράγματα που δεν θα μπορούσε να κάνει με τους φίλους του.

Από την άλλη, σύμφωνα με τον γερμανό ερευνητή, είναι πιθανό ότι τα ζευγάρια στα οποία ο άνδρας είναι πολύ πιο νέος, παραβιάζουν τα κοινωνικά ήθη και συνεπώς υφίστανται κοινωνικές «κυρώσεις» ως τίμημα, με την μορφή αυξημένου άγχους, που πλήττει κυρίως τις γυναίκες και αυτό συντομεύει το προσδόκιμο ζωής τους.

Πάντως, αν και η νέα έρευνα δείχνει ότι οι γυναίκες ωφελούνται από ένα γάμο κυρίως όταν παντρεύονται κάποιον που έχει τη δική τους περίπου ηλικία, προηγούμενες έρευνες έχουν βεβαιώσει ότι ο γάμος γενικότερα αυξάνει το προσδόκιμο ζωής (δηλαδή η ζωή του εργένη αφαιρεί χρόνια…) και αυτό ισχύει τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Εξάλλου, σε όλο τον κόσμο, το προσδόκιμο ζωής των γυναικών ξεπερνά αυτό των ανδρών κατά μερικά χρόνια.

πηγή

"Διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών.."

"1. Οι γυναίκες έχουν το γονίδιο του συνδυασμού των χρωμάτων. Ξέρουν ποιο χρώμα ταιριάζει με ποιο. Οι άντρες σκέπτονται ότι αφού το κόκκινο είναι ωραίο και το πράσινο επίσης, γιατί να μη βάλουμε… δυο ωραία χρώματα μαζί.
2. Οι άντρες μιλάνε με προτάσεις και οι γυναίκες με παραγράφους. Οι άντρες αρχίζουν μια πρόταση… και οι...


γυναίκες την τελειώνουν.

3. Οι γυναίκες μπορούν να θυμούνται κάθε λέξη του διαλόγου που έγινε πριν από ένα μήνα ανάμεσα σε αυτές και τον σύντροφό τους. Οι άντρες μπορούν να θυμούνται την τελική ταχύτητα αυτοκινήτων που δεν πρόκειται να αποκτήσουν.

4. Οι γυναίκες μπορούν να καταλάβουν τις άλλες γυναίκες. Οι άντρες ποτέ.

5. Οι γυναίκες έχουν το γονίδιο που τις εμποδίζει να παρκάρουν ένα αυτοκίνητο ανάμεσα σε δυο λευκές ίσιες γραμμές σε ένα... άδειο παρκινγκ.

6. Οι γυναίκες έχουν ενσωματωμένο ημερολόγιο στον εγκέφαλο που τους επιτρέπει να θυμούνται όλες τις επετείους. Αυτό απουσιάζει από τον εγκέφαλο των αντρών.

7. Στους γάμους οι γυναίκες πρώτα κλαίνε και μετά μεθάνε. Οι άντρες πρώτα μεθάνε και μετά… κλαίνε.

8. Οι άντρες έχουν το γονίδιο που τους επιτρέπει να ακούνε το άνοιγμα μιας μπύρας από τρία δωμάτια μακριά.

9. Οι γυναίκες μπορούν να μυρίσουν βρόμικα αθλητικά παπούτσια από 300 μέτρα. Οι άντρες μόνο αν τους τα βάλεις κάτω από την μύτη τους και αν δεν είναι τα δικά τους.

10. Όταν κάποιος αγοράζει καινούριο αυτοκίνητο οι άντρες τον ρωτάνε τι μάρκα είναι και οι γυναίκες τι χρώμα.

11. Οι άντρες πληρώνουν για κάτι που τους χρειάζεται 300 euro ενώ αξίζει 100. Οι γυναίκες πληρώνουν 100 euro για κάτι που αξίζει 300 και δεν το χρειάζονται.

12. Οι γυναίκες τρώνε τσίλι όταν τους αρέσει, οι άντρες πάντα, για να αποδείξουν ότι μπορούν.

13. Οι γυναίκες δεν θα σκότωναν, θα μπορούσαν όμως να σε κάνουν να αυτοκτονήσεις.

14. Οι γυναίκες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το σεξ για να καταφέρουν αυτό που θέλουν. Οι άντρες δεν θα μπορούσαν, επειδή αυτό που θέλουν είναι το σεξ.

15. Οι γυναίκες δεν βρίσκουν διεγερτικό το να παρακολουθούν δυο άντρες να κάνουν σεξ…..

16. Οι άντρες θεωρούν ότι 2 η ώρα το πρωί είναι καλή ώρα για να κοιμάται κανείς. Οι γυναίκες θεωρούν την ίδια ώρα κατάλληλη για να μιλήσουν για τη σχέση τους.

17. Οι γυναίκες έχουν το "να πάρει, τελειώνει το χαρτί υγείας στο μπάνιο και πρέπει να το αντικαταστήσω" γονίδιο. Οι άντρες έχουν το "να πάρει, μου φέρνεις χαρτί υγείας;" γονίδιο.

18. Οι άντρες έχουν το γονίδιο που τους επιτρέπει να κοιμούνται όταν ένα μωρό κλαίει.

19. Οι γυναίκες παραγγέλλουν μπρόκολο για γαρνίρισμα στην μπριζόλα τους και τρώνε τις πατάτες των αντρών.

20. Οι γυναίκες θυμούνται όλα τα ρούχα που έχουν φορέσει την τελευταία δεκαετία. Οι άντρες δεν θυμούνται τι φορούσαν την προηγούμενη μέρα αν δεν κοιτάξουν στο πάτωμα.

21. Οι άντρες έχουν το γονίδιο που τους εμποδίζει να παρακολουθούν ποδόσφαιρο και να μιλάνε συγχρόνως. Οι γυναίκες έχουν το γονίδιο του να παρακολουθούν τηλεόραση, να βαφούν τα νύχια τους, να μιλάνε στο τηλέφωνο και να πίνουν και καφέ.

22. Οι άντρες βλέπουν το γυμναστήριο σαν φυσική δραστηριότητα. Οι γυναίκες το βλέπουν σαν κοινωνική.

23. Αν ρωτήσεις μια γυναίκα για το πως να πας κάπου, θα σε οδηγήσει μέσω καταστημάτων.

24. Οι γυναίκες έχουν το "τα παίρνω όλα προσωπικά" γονίδιο.

25. Οι άντρες έχουν το γονίδιο να απατάνε σε δύσκολες ερωτήσεις με ένα μμμμμ..


πηγή