Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
“Οι παραινέσεις των γονιών δεν γίνονται ευπρόσδεκτες. Απεναντίας, δημιουργούν συγκρούσεις. Συγκρούεται το χθες με το σήμερα…”
Πόση πίκρα δέχεται ο γονιός όταν βλέπει το παιδί του να βαδίζει στον δρόμο που οδηγεί στην ψυχική και πνευματική του καταστροφή και δεν έχει την δύναμη να το πείσει να γυρίσει πίσω;
Πόσο αδύναμος νιώθει ο πατέρας όταν αντιλαμβάνεται ότι η επιρροή του πάνω στα παιδιά του είναι ασήμαντη μπροστά σ’ αυτή που ασκούν οι φίλοι και οι κακοί σύμβουλοι;
Πόσο πληγωμένη αισθάνεται η μάνα, όταν καθημερινά παρακολουθεί την μειωμένη προσπάθεια του παιδιού της στο σχολείο που αν και συγκεντρώνει όλα τα προσόντα για να είναι ένας καλός μαθητής, έχει στραφεί σε άλλους στόχους, σε άλλες κατευθύνσεις αδιαφορώντας για την πρόοδό του;
Αρκετοί γονείς θα έχουν βρεθεί σ’ αυτή τη θέση. Άλλοι αντιμετώπισαν το γεγονός με φωνές. Άλλοι προσπάθησαν – μάταια – να κάνουν διάλογο με το παιδί τους. Άλλοι ζήτησαν βοήθεια από ψηλά. Άλλοι άφησαν τα γεγονότα να εξελιχθούν μένοντας απλοί θεατές.
Ποιος απ’ όλους αυτούς τους τρόπους αντιμετώπισης είναι ο καλύτερος; Ποια στάση θα πρέπει ο γονιός να κρατάει όταν βρίσκεται στην δύσκολη θέση ν’ αντιμετωπίσει τις εφηβικές αντιδράσεις του παιδιού του;
Δύσκολο ερώτημα κι ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Όχι μόνο γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του βιώματα, την δική του ιδιοσυγκρασία, το δικό του πνευματικό επίπεδο, κάτι που εμποδίζει την ταύτιση των αντιδράσεων ή των ενεργειών, αλλά και γιατί το παιδί έχει μια δική του ξεχωριστή ανάπτυξη που διαφέρει από τα υπόλοιπα παιδιά, χτίζει την δική του ιδιαίτερη προσωπικότητα, που πολλές φορές, έχοντας σαν πρότυπο τον ένα ή και τους δύο γονείς, προσπαθεί να τους ξεπεράσει, να αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στα κτυπήματα της ζωής, ότι μεγάλωσε. Η απειρία όμως οδηγεί σε σφάλματα, σε λάθος επιλογές, που πολλές φορές έχουν δυσάρεστα αποτελέσματα. Οι παραινέσεις των γονιών δεν γίνονται ευπρόσδεκτες. Απεναντίας δημιουργούν συγκρούσεις. Συγκρούεται το χθες με το σήμερα. Το κατεστημένο με την νέα γενιά, τους νέους ανθρώπους που οραματίζονται έναν καινούργιο κόσμο, πλασμένο έτσι όπως ο έσω κόσμος τους, τα ιδανικά τους, τον έχουν σχεδιάσει. Αυτή η σύγκρουση των γενεών, του χθες και του σήμερα, είναι που πληγώνει, που πικραίνει, που φέρνει αρκετές φορές την απόγνωση στους γονείς.
Χρειάζεται επομένως να δούμε σοβαρά αυτό το πρόβλημα που παρουσιάζεται συχνά μέσα στις οικογένειες και που αρκετές φορές δημιουργεί δυσάρεστες καταστάσεις. Τα όπλα που χρειάζεται κάθε γονιός για ν’ αντιμετωπίσει τις επαναστατικές διαθέσεις των παιδιών, τα λεγόμενα προβλήματα της εφηβείας, είναι η ηρεμία, η καρτερικότητα, η κατανόηση αλλά και η σταθερότητα στις θέσεις και τις αρχές που έχει βάλει.
Ηρεμία για να μην παρεκτραπεί από την επιθετικότητα του εφήβου. Μια επιθετικότητα που πολλές φορές φθάνει στα όρια της αυθάδειας.
Καρτερικότητα για να μπορεί να υπομένει τα σφάλματα και τις επιπόλαιες πράξεις του παιδιού καθώς και την απόρριψη, που άθελα προβάλει το παιδί κάτω από την επήρεια της εφηβείας.
Κατανόηση της συμπεριφοράς του παιδιού. Δεν πρέπει να παραβλέπεται η ηλικία του νέου, οι επιπτώσεις που έχει στην ψυχοσύνθεση του η εφηβεία. Όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, η αναστάτωση που κυριαρχεί στον ψυχικό κόσμο του νέου είναι μεγάλη και θέλει προσεκτική αντιμετώπιση.
Σταθερότητα στις αρχές και τις θέσεις της οικογένειας. Είναι αυτό που θα βοηθήσει το παιδί να ξεπεράσει πιο εύκολα την εφηβεία του. Η σταθερότητά του προτύπου του, το βοηθά να αντιληφθεί ότι αυτό δεν είναι κάτι πλαστό, κάτι ψεύτικο, αλλά η αληθινή μορφή, αυτή που με την παρουσία του, έγινε το πρότυπο στον ψυχικό του κόσμο. Ένα πρότυπο μεγάλο, που το παιδί και θέλει να δοκιμάσει την αυθεντικότητα και την αντοχή του, αλλά και να το ξεπεράσει. Για να μπορέσει ο γονιός να έχει την προαναφερθείσα συμπεριφορά, πρέπει να ακουμπάει σ’ ένα μεγάλο στήριγμα. Ένα στήριγμα που θα τον βοηθάει να μην λυγίσει, να μην πέσει, αλλά και που θα του δίνει την δύναμη ν’ ανεβαίνει ψηλότερα, να παραμένει το ιδανικό πρότυπο του παιδιού του, οδηγός για την παραπέρα ζωή του. Και το στήριγμα αυτό είναι μόνο η πίστη μας. Είναι αυτή που δείχνει το δρόμο για την καρτερική μάνα, για τον σταθερό πατέρα, για την χριστιανική οικογένεια. Η μάνα να ζητά την βοήθεια της Παναγίας που δίδαξε την καρτερικότητα σ’ όλες τις μανάδες του κόσμου. Ο πατέρας να ζητά την βοήθεια του Χριστού για να βαδίσει με σταθερότητα τον δύσκολο δρόμο της ζωής, ξεπερνώντας τις παγίδες και τ’ αγκάθια που θα του παρουσιαστούν.
Ναι, υπάρχει η πικρία, η απόγνωση, η θλίψη στον γονιό, όταν βλέπει τον έφηβο να προσπαθεί να γκρεμίσει ό,τι αυτός με κόπο ετοίμασε. Φάρμακο σ’ όλα αυτά είναι η βεβαιότητα ότι με την σωστή αντιμετώπιση, θα βοηθήσουμε το παιδί μας να ξεπεράσει αυτή την ψυχική κατάσταση δείχνοντάς του αγάπη. Την αγάπη που “πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει”.
