Ξεχάστε τα λουλούδια και τα σοκολατάκια! Αν θέλετε να διατηρήσετε τον γάμο σας υγιή το μυστικό βρίσκεται αλλού. Οπως έδειξε έρευνα που διεξήγαγε η London School of Εconomics, λιγότερες πιθανότητες να φτάσουν στο διαζύγιο έχουν τα ζευγάρια που μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού. Κατά τα φαινόμενα, σε μια εποχή ισότητας που οι γυναίκες εργάζονται, σε πολλές περιπτώσεις αντί να τα «έχουν» όλα καταλήγουν να τα «κάνουν» όλα. Αν και από τη δεκαετία του 1960 οι άνδρες υποτίθεται ότι διπλασίασαν τις δουλειές που κάνουν στο σπίτι, κατά μέσο όρο οι γυναίκες στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής περνούν σχεδόν 70% περισσότερο χρόνο από εκείνους νοικοκυρεύοντας. Το μοίρασμα των υποχρεώσεων που αφορούν τη συντήρηση και το καθάρισμα του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών είναι ζητήματα που μπορεί να προκαλέσουν έντονα συναισθήματα και μεγάλες τριβές.
Ετσι, σε περίπτωση που η διαπραγμάτευση για το ποιος θα αναλάβει τι πάει στραβά- και αρχίσει ο ένας από τους δύο να νιώθει υποτιμημένος, ανίσχυρος, αόρατος ή κυνηγημένος από μια συνεχή γκρίνια- το σπίτι μετατρέπεται σε θερμοκήπιο δυσεπίλυτων προβλημάτων.
Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία είχε τίτλο «Ανδρική μη αμειβόμενη εργασία και διαζύγιο» και εξέταζε ανά πενταετία 3.540 βρετανικά νοικοκυριά που έκαναν το πρώτο τους παιδί το 1970, η διάθεση των ανδρών να αναλάβουν μερικές οικιακές «αγγαρείες» σχεδόν ακύρωνε τα αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα που δημιουργούσε στις οικογένειες η επιστροφή των μαμάδων στη δουλειά. « Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ο αυξημένος κίνδυνος του διαζυγίου σε οικογένειες που έχουν εργαζόμενες μητέρες μειώνεται σημαντικά όταν οι μπαμπάδες βάζουν ένα χεράκι όσον αφορά το σπίτι και τα παιδιά » λέει η καθηγήτρια και υπεύθυνη της έρευνας Γουέντι Σινγκλ-Ράστον.
Παρόμοιες αμερικανικές μελέτες έχουν δημιουργήσει στις ΗΠΑ ένα είδος κινήματος υπέρ της ισότητας κάτω από τη συζυγική στέγη, το οποίο πλαισιώνεται από πλήθος βιβλίων, εκπομπών και σχετικών ιστοσελίδων. Αντιθέτως με ό,τι ενδεχομένως θα περίμενε κάποιος, δεν στηλιτεύουν την «ανεύθυνη, τεμπέλικη, εγωιστική» ανδρική συμπεριφορά, αλλά όλα συμφωνούν ότι τόσο τα ανδρικά όσο και τα γυναικεία στερεότυπα αποτελούν μεγάλο μέρος του προβλήματος.
Για παράδειγμα, στο βιβλίο τους «Ισότιμα μοιρασμένη γονική μέριμνα: Ξαναγράφοντας τους κανόνες για μια νέα γενιά γονέων», το ζεύγος Μαρκ και ΕϊμιΒασόν προτείνει ότι πρέπει και οι δύο πλευρές να κάνουν θυσίες, είτε αυτό σημαίνει να χαμηλώσουν τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες προς όφελος της οικογένειας είτε να εγκαταλείψουν τον αποκλειστικό έλεγχο κάθε επιλογής για τη διακόσμηση του σπιτιού.
Από την άλλη, οι Σάρον Μίερς και Τζοάνα Στρόμπερ στο βιβλίο τους με τον εύγλωττο τίτλο «50/50: Πώς μπορούν τα εργαζόμενα ζευγάρια να τα έχουν όλα όταν τα μοιράζονται όλα», συνηγορούν υπέρ της προσαρμοστικότητας. « Αν σταματήσεις να προϋποθέτεις με βάση το φύλο ποιος ας πούμε θα κάνει το πλύσιμο των πιάτων, τότε πρέπει να προγραμματίζεις. Με τον σύζυγό μου διαπραγματευόμαστε κάθε εβδομάδα τις δουλειές της εβδομάδας . Οφείλουμε ο ένας στον άλλον μια ολοκληρωμένη ζωή » λέει η κυρία Μίερς.
Παρ΄ ότι αυτή η τακτική ηχεί κάπως «αμερικανική», ο βρετανός συγγραφέας Ντάνκαν Φίσερ υποστηρίζει στο υπό έκδοσιν βιβλίο του με τίτλο «Το μωρό ήρθε! Ποιος κάνει τι;» ότι το κλειδί βρίσκεται στη συζήτηση.
« Τα πολυάσχολα ζευγάρια προσπαθούν να τα κάνουν όλα αποτελεσματικά. Πολλές φορές όμως “υπνοβατούν” σε ρόλους που ορίζει η παράδοση, απλώς εναποθέτουν ο ένας στον άλλο κάποια ευθύνη και δεν κουβεντιάζουν. Από εκεί προκύπτουν και τα συσσωρευμένα παράπονα » λέει.
πηγή
