Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών

Σήμερα είναι δύσκολη η διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Ίσως οι γονείς θα πρέπει να κοιτάξουν τον εαυτό τους και να αναπτυχθούν οι ίδιοι πνευματικά, για να μην χάσουν την σωτηρία τους .Αυτό προέχει και αυτό θα μεταδοθεί στα παιδιά.

Γέροντας Σωφρόνιος του έσσεξ

ΠΗΓΉ

Η κρίση ως διέξοδος

του Γιώργου Μπάρλα

Μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, την ώρα που ένα πέπλο μελαγχολίας και κατάθλιψης έχει σκεπάσει τη χώρα; Αλλά από πού προέρχεται αυτή η μελαγχολία; Μα, κατεξοχήν, από το γεγονός ότι τα χρόνια της ανεμελιάς φαίνεται πως πέρασαν ανεπιστρεπτί και από το ότι η ανασφάλεια καταλαμβάνει τη θέση μιας ακλόνητης σιγουριάς που δεν ξέρουμε καλά καλά από πού πήγαζε. Κι αυτό διότι ούτε οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας ούτε ο κόπος και ο μόχθος των εργαζομένων ούτε η δυναμική της παιδείας μας προδιέθεταν για μια παρατεταμένη υλική ευδαιμονία, που, θάλεγε κανείς, ότι και πολύ κράτησε… Αλλά και τα αξιακά χαρακτηριστικά που συνόδευαν τη ζωή των Ελλήνων τις τελευταίες δεκαετίες ούτε χαρακτηριστικά της παράδοσής μας ήταν ούτε υπερήφανους μπορούν να μας κάνουν. Η καταναλωτική ευωχία, η ιδιοτέλεια, η ανομία με σκοπό την πάση θυσία εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος, η αγένεια και ο ξιπασμός του νεόπλουτου κλπ. είναι φαινόμενα που ενδέχεται να περιοριστούν λόγω της οικονομικής κρίσης. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς μήπως έχουμε μπροστά μας μια ευκαιρία ανασυγκρότησης ως προϊόν του αναστοχασμού πάνω στις πρακτικές των τελευταίων δεκαετιών.

Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και ύφεσης όμως δικαιούται κανείς να είναι απαισιόδοξος διότι το πιο πιθανό είναι να δημιουργηθούν κοινωνικές εντάσεις και έκνομες ενέργειες που μπορεί να είναι απρόβλεπτες και να βυθίσουν τη χώρα σε ένα καθεστώς αταξίας. Είναι επίσης βέβαιο ότι η ανασφάλεια θα οδηγήσει πολλούς στο να σκέφτονται ακόμη περισσότερο τον εαυτό τους, επιδιώκοντας τρόπους να εξασφαλιστούν οι ίδιοι εις βάρος όλων των υπολοίπων. Είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι στη μαζική κοινωνία του ατομισμού και της ανωνυμίας η οικονομική κρίση θα οδηγήσει σε περαιτέρω φαινόμενα εσωστρέφειας, κοινωνικής αναλγησίας και αλληλοφαγωμάρας. Στο κάτω κάτω ο άνθρωπος σκέφτεται ανθρώπινα όταν και οι συνθήκες στις οποίες ζει είναι λίγο πολύ ανθρώπινες, ενώ στην αντίθετη περίπτωση το ένστικτο της επιβίωσης μπορεί να επιβάλει το νόμο της ζούγκλας.
Όλα τούτα θα εξαρτηθούν και από το μέγεθος της οικονομικής κρίσης και από ένα χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που δεν υπήρχε παλιότερα: ο σημερινός άνεργος τίθεται σχεδόν αυτομάτως στο περιθώριο και με ελάχιστες πιθανότητες επανένταξης στην παραγωγή. Παλαιότερα η κοινωνία μεριμνούσε για τους ανέργους, αφού θα τους είχε εκ νέου ανάγκη στην παραγωγικη διαδικασία. Σήμερα ο άνεργος θεωρείται άχρηστος, ένα βάρος στους φορολογούμενους και εν τέλει επικίνδυνος για την ανάπτυξη και πρόοδο της κοινωνίας. Ομοίως και ο συνταξιούχος. Η σύνταξη δεν είναι πια τόσο απόδειξη αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας απέναντι σε ανθρώπους που είναι πλέον ανήμποροι να εργαστούν, αλλά βάρος και περιττό έξοδο. Είναι επομένως πιθανό η οικονομική κρίση να μην δημιουργήσει απλά συνθήκες λιτότητας, που στο κάτω κάτω μπορεί και να μας βγάλει από την καταναλωτική μονομανία των τελευταίων δεκαετιών, αλλά συνθήκες απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης. Το γεγονός ότι στις λεγόμενες κοινωνίες της αφθονίας (ΗΠΑ, Γαλλία κ.α.) υπάρχουν εκαταμμύρια άστεγοι είναι ένα εντελώς παράλογο φαινόμενο που δεν πρέπει διόλου να μας διαφεύγουν και οι ηθικές του παράμετροι. Θέλω να πω ότι ειδικά σήμερα ο άνθρωπος δε φαίνεται να ορίζει καθόλου τη ζωή του -τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα- και αισθάνεται ότι το κακό που μπορεί να τον βρει μπορεί να είναι εντελώς αναπάντεχο, να έρχεται από πολύ μακριά, να μην εξαρτάται από τις δικές του ικανότητες ή ελλείψεις κτό.

Από την άλλη, ενδέχεται να ξαναθυμηθούμε και να εφαρμόσουμε στοιχεία της παράδοσής μας, όπως και κάθε πραγματικά ανθρώπινης παράδοσης, που επιμελημένα θέσαμε στο περιθώριο της ζωής μας τις τελευταίες δεκαετίες. Να εργαστούμε φιλότιμα, να αγαπήσουμε την Ελλάδα και την παράδοσή μας που περιφρονήσαμε όσο τίποτα, να φανούμε αλληλέγγυοι στον διπλανό μας, να δραστηριοποιηθούμε αφήνοντας την «παρηγοριά» της τηλεόρασης, να βρούμε την ικανότητα να παραμείνουμε πρόσωπα με αξιοπρέπεια, δηλαδή εφοδιασμένα με θέληση να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και, επιτέλους, να μην θεωρούμε το χρήμα και την κατανάλωση ως τη μόνη πρόταση ζωής και ευτυχίας. Εξυπακούεται ότι είναι και ευκαιρία για την Εκκλησία, η οποία σε δύσκολους καιρούς πάντοτε συμπαραστεκόταν στον λαό, να βρει τρόπους αναζωογόνησης των ενοριών ως μιας μορφής κοινοτικής συνύπαρξης, αλληλεγγύης και αγάπης προς τον διπλανό.

Εν τέλει αν ο θησαυρός της καρδιάς του καθενός ήταν στο χρήμα τότε αυτός δεν έχει παρά να δρέψει τώρα τους καρπούς της αφοσίωσής του σ΄ αυτό. Για όσους, ελάχιστους, ο θησαυρός τους ήταν ο Θεός και ο άλλος άνθρωπος, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, η απόγνωση δεν τους αγγίζει. Αυτά στα οποία ελπίζουν δεν κλονίζονται από την οικονομική κρίση. Γι αυτούς ισχύει το του Ισαάκ του Σύρου: «Ότε ο άνθρωπος εν τη διανοία εαυτού κόψει την ελπίδα εκ της ζωής αυτού, ουδέν θαρσαλεώτερον. Και ουκ έστι θλίψις ής τινός η φήμη εξασθενήσαι το φρόνημα αυτού ποιεί. Διότι πάσα θλίψις γινομένη, υποκάτωθεν του θανάτου εστί. Και αυτός έκυψε δέξασθαι καθ’ εαυτού τον θάνατον». Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς από τους χριστιανούς, που κινούνται στο μεταίχμιο των δυο παραπάνω άκρων είναι ίσως μοναδική ευκαιρία να επανακαθορίσουν, με τρόπο οριστικό και σαφή, το περιεχόμενο του θησαυρού της δικής τους καρδιάς.

Απόσπασμα από το βιβλίο του «ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ«, που μόλις κυκλοφορήθηκε απο τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».

Βία κατά των γυναικών: Σπάζοντας την σιωπή

του Γιώργου Κόκουβα
Βία; Στην εποχή μας; Δυστυχώς, η βία δεν έχει εποχή. Οι αριθμοί που συγκεντρώνει ο ΟΗΕ και η Παγκόσμια Τράπεζα Δεδομένων το πιστοποιούν: σχεδόν το 70% των γυναικών θα υποστούν κάποια στιγμή στην ζωή τους βία. Μάλιστα, οι γυναίκες ηλικίας 15-44 διατρέχουν περισσότερο τον κίνδυνο βιασμού και «οικιακής» βίας παρά αυτόν του καρκίνου, του αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, του πολέμου και της ελονοσίας. Διαλύσαμε ήδη το «συννεφάκι» των ψευδαισθήσεων του «πολιτισμένου» 21ου αιώνα ή χρειάζεστε κι άλλα στοιχεία για να πειστείτε; Αντί για στοιχεία, ψάχνουμε για… εξηγήσεις. Μας τις δίνει ο κλινικός ψυχολόγος κ. Νικόλαος Τάκης, ο οποίος μας μιλά για το ψυχολογικό «φόντο» στο σκηνικό της «οικιακής» βίας προς τις γυναίκες, αλλά και η ειδική σύμβουλος της Γενικής Γραμματείας για την Ισότητα των Φύλων, κ. Άννη Καβαδία.

Ο ψυχισμός της βίας

«Η ενδοοικογενειακή βία χωρίζεται στην συζυγική, την «οικιακή» και την βία προς τα παιδιά», ξεκαθαρίζει ο κλινικός ψυχολόγος, κ. Τάκης. Στο είδος της βίας που υφίσταται η γυναίκα από τον σύντροφο/σύζυγό της, όπως μας λέει, πρέπει να διαχωρίσουμε τις εξής περιπτώσεις για να κατανοήσουμε το φαινόμενο: Αυτές που αφορούν σχέσεις στις οποίες η βία υπάρχει από την αρχή και εκείνες στις οποίες ο άνδρες γίνεται ξαφνικά βίαιος.

«Στις τελευταίες, πίσω από την βίαιη συμπεριφορά του άνδρα κρύβονται πολλά, τα οποία ωστόσο είναι πάντα πραγματικά», τονίζει ο κ. Τάκης, που αναφέρει πως κάθε περίπτωση και κάθε προσωπικότητα είναι διαφορετική, γι’ αυτό η «διάγνωση» δεν μπορεί παρά να είναι εξατομικευμένη. Υπάρχουν εκείνοι οι «θύτες» που είναι συστηματικοί, αλλά και αυτοί που ξεκινούν από την δειλία και τον φόβο και τελικά εκφράζονται βίαια, αλλά νιώθουν τύψεις γι’ αυτό.

«Στις σχέσεις στις οποίες το “καθεστώς” βίας εγκαθιδρύεται εξ αρχής, η βία συχνά καταλήγει σαν μια μορφή, ένας κώδικας επικοινωνίας ανάμεσα στο ζευγάρι. Αρνητικής βέβαια, αλλά επικοινωνίας», αναφέρει ο ειδικός, συμπληρώνοντας πως συχνά παρατηρείται το φαινόμενο που θεωρούσαν όλοι φυσιολογικό πριν τρεις ή τέσσερις δεκαετίες: την ιδέα “ο άντρας είναι άντρας και θα ρίξει και καμία στην γυναίκα του” και αποτελούσε το καθρέφτισμα της ιδέας για τους κοινωνικούς ρόλους του κάθε φύλου.

Πόσο δύσκολο είναι όμως για μια γυναίκα να κάνει μια νέα αρχή; Να αποδεχθεί ότι μια τέτοια σχέση δεν είναι υγιής και να σταματήσει να δικαιολογεί τον σύντροφό της; «Είναι πολύ δύσκολο, αλλά πρέπει να γίνει», λέει κατηγορηματικά ο κλινικός ψυχολόγος. «Μάλιστα, τα στοιχεία μελετών δείχνουν πως πολλές γυναίκες τείνουν μετά από σχέσεις βίας να επαναλαμβάνουν τις ίδιες καταστάσεις επιλέγοντας και πάλι βίαιους συντρόφους», λέει ο κ. Νίκος Τάκης, ο οποίος δηλώνει διαθέσιμος να βοηθήσει κάθε τέτοια γυναίκα που αντιμετωπίζει περιστατικά βίας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως στην περίπτωση που το ζευγάρι έχει παιδί, το οποίο παρακολουθεί σκηνές βίας, είναι σαν να υφίσταται την βία το ίδιο, σύμφωνα με τον ειδικό.

Αντιμετωπίζοντας την βία

«Στην αρχή απαίτησε να σταματήσω από την δουλειά μου. Μετά μου απαγόρευσε τις εξόδους με τις φίλες μου και δεν μου έδινε χρήματα. Με χαστούκιζε, με έβριζε κάθε μέρα. Ο φόβος με είχε πετρώσει…»
Κατερίνα, 30 ετών

«…Με ασήμαντες αφορμές ξεσπούσαν καβγάδες που πάντα κατέληγαν σε ξύλο. Μία μέρα με έδειρε μπροστά στην κόρη μου. Το παιδί σοκαρίστηκε τόσο, που για μεγάλο χρονικό διάστημα χρειάστηκε να το παρακολουθεί ειδικός…»
Μαρία, 37 ετών

«Δεν ήξερα για χρόνια αν ήμουν άνθρωπος, ζώο ή μηχανή. Παντρεύτηκα έναν άντρα που με κακοποιούσε. Με έδερνε καθημερινά χωρίς λόγο και αιτία…»
Τατιάνα, 28 ετών

«Με βασάνιζε με όλους τους πιθανούς τρόπους. Με χτυπούσε ακόμα και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Εκτόνωνε τα ζωώδη ένστικτα πάνω μου…»
Έφη, 32 ετών

Αυτές οι αληθινές μαρτυρίες γυναικών συνόδευαν ενημερωτικό έντυπο της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, του κρατικού φορέα που έχει αναλάβει τον σχεδιασμό, την υλοποίηση και την παρακολούθηση της εφαρμογής των πολιτικών για την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών σε όλους τους τομείς. Η ειδική σύμβουλος της Γραμματείας, κ. Άννη Καβαδία, μας μιλά για τις δράσεις του φορέα και για τις γυναικείες φωνές που κάνουν έκκληση για βοήθεια.

«Αυτή τη στιγμή λειτουργεί ένα συμβουλευτικό κέντρο στην Αθήνα, όπου οι γυναίκες-θύματα βίας μπορούν να έχουν πρόσβαση σε πληροφόρηση, συμβουλευτική και νομική υποστήριξη, ενώ ανακοινώθηκε ήδη η δημιουργία άλλων 13 κέντρων στις πρωτεύουσες κάθε περιφέρειας, όπου θα λειτουργούν και ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών, οι οποίες θα μπορούν να καταφεύγουν σε αυτούς μαζί με τα παιδιά τους», μας λέει, αναφέροντας πως τα κέντρα καταρτίζονται από τρεις ειδικότητες: ψυχολόγους, νομικούς και κοινωνικούς λειτουργούς.

Ακόμη σημαντικότερη ωστόσο, όπως μας αναφέρει, είναι η λειτουργία τηλεφωνικής γραμμής SOS για κακοποιημένες γυναίκες (η γραμμή 15900), καθώς έχει πανελλήνια εμβέλεια, κάτι που σημαίνει πως έχουν πρόσβαση σε νομική και ψυχολογική ενημέρωση από ειδικό επιστημονικό προσωπικό, γυναίκες που διστάζουν να πλησιάσουν σε κάποιο κέντρο ή βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές. «Ίσως η χρονική διάρκεια της τηλεφωνικής υποστήριξης είναι πιο περιορισμένη σε σχέση με το ραντεβού στο κέντρο συμβουλευτικής, αλλά σίγουρα προσφέρει ανεκτίμητη βοήθεια σε περιπτώσεις που η γυναίκα αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο», υπογραμμίζει η κ. Καβαδία.

Το νομικό πλαίσιο

Προς ενημέρωση όλων των γυναικών και όσων έρχονται αντιμέτωποι με περιστατικά βίας, καλό είναι να γνωρίζουμε τι προβλέπει ο νόμος, ώστε να γνωρίζουμε αντίστοιχα και τα δικαιώματά μας. Σύμφωνα λοιπόν με τον νόμο 3500/2006, ενδοοικογενειακή βία υπάρχει όταν ένα μέλος της οικογένειας προξενεί/ασκεί σε άλλο μέλος: α) εντελώς ελαφρά σωματική κάκωση, β) επικίνδυνη σωματική βλάβη, γ) βαριά σωματική ή διανοητική βλάβη, δ) απειλές που προκαλούν τρόμο ή ανησυχία ή απομόνωση του θύματος ή προσβολή αξιοπρέπειας, ενώ η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί αξιόποινη πράξη. Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες για τις περιπτώσεις που συγκαταλέγονται στην συγκεκριμένη κατηγορία εδώ.

Γιορτάζοντας την γυναικεία δύναμη

*1ο Πανόραμα Ταινιών για την βία κατά των γυναικών
Η Γ.Γ.Ι.Φ σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εναντίον της Βίας κατά των Γυναικών, παρουσιάζει το 1ο Πανόραμα ταινιών, οι οποίες «φωνάζουν» τα δικαιώματα γένους θηλυκού. Οι προβολές θα πραγματοποιηθούν από τις 25 ως τις 28 Νοεμβρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134 -136), ενώ η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Μάθετε περισσότερα εδώ.

*Ο WIN HELLAS στο Athens Heart
Το εμπορικό κέντρο Athens heart και ο Μη Κυβερνητικός Οργανισμός W.I.N. HELLAS (Διεθνής Υποστήριξη Γυναικών) ενώνουν τις δυνάμεις τους και τιμούν την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ενημερώνοντας σχετικά κάθε επισκέπτρια και επισκέπτη, την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, 17:00-21:00.

Σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, στο κεντρικό επίπεδο του Athens heart και με στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού στον τομέα της πρόληψης και της αντιμετώπισης των φαινομένων της βίας και της κακοποίησης των γυναικών, εκπρόσωποι του W.I.N. HELLAS δίνουν το παρόν και περιμένουν τους επισκέπτες για να τους ενημερώσουν για τη δράση του Οργανισμού. Την δράση θα στηρίξουν και πολλές διασημότητες, που θα συναντήσετε στον ίδιο χώρο.

πηγή


Ας συμπληρώσω κάτι που δεν αναφέρει το πολύ καλό άρθρο που διαβάσατε ,ας φωτίσουμε την ενδο οικογενειακή βία από την πλευρά του Χριστού και της ορθόδοξης παράδοσης μας.. Άς προσπαθεί το ζευγάρι να βάλει τον Χριστό στη ζωή του για να γευθεί, να ζει με μια άλλη οπτική τα ΌΠΟΙΑ προβλήματα ΤΟΥ.. ας το ευχηθούμε!

Ένας κόσμος χωρίς άτομα με σύνδρομο Down. Με ποιο κόστος;

BY CALVIN FREIBURGER

Δύο από τις μεγαλύτερες φιλοσοφικές αντιπαραθέσεις της εποχής μας είναι μεταξύ εκείνων που πιστεύουν ότι η πρόοδος κάνει σταθερά την ανθρωπότητα πιο ευτυχισμένη, υγιέστερη, και εν γένει καλύτερη και εκείνοι που πιστεύουν ότι η ανθρώπινη φύση παραμένει ουσιαστικά σταθερή, με τις νέες τεχνολογίες να δύναται να προκαλέσουν κακό, παρά καλό. Και οι δύο κοσμοθεωρίες συγκρούονται σε ένα πρόσφατο δημοσίευμα στη Νέα Υόρκη για μια νέα μέθοδο ελέγχου για το σύνδρομο Down.

Τον περασμένο μήνα, η εταιρεία Sequenom με έδρα το Σαν Ντιέγκο, κυκλοφόρησε ένα τεστ που επιτρέπει στους γιατρούς τον εντοπισμό του πιο διαδεδομένου είδους του συνδρόμου Down, με μια μόνο εξέταση αίματος από τη μητέρα. Η εξέταση είναι διαθέσιμη σε 20 πόλεις και αναμένεται να "αφιχθεί" και στη Νέα Υόρκη σύντομα. Δύο άλλες εταιρείες κάνουν σχέδια για την κυκλοφορία παρόμοιων εξετάσεων τον επόμενο χρόνο.
Επειδή οι τρέχουσες μέθοδοι ελέγχου για το σύνδρομο Down, αμνιοπαρακέντηση και λήψη τροφοβλάστης, εμπεριέχουν τον κίνδυνο πρόκλησης αποβολής, μόνο το 2% των εγκύων γυναικών υφίστανται τον έλεγχο, σύμφωνα με τον Dr. Brian Skotko, υπεύθυνο του προγράμματος συνδρόμου Down στο Παιδικό νοσοκομείο της Βοστώνης.
"Αυτό που θα καταλήξουμε να έχουμε, είναι ένας κόσμος χωρίς άτομα με σύνδρομο Down," λέει ο Paul Root Wolpe, διευθυντής του κέντρου ηθικής στο πανεπιστήμιο Emory. "Και το ερώτημα που δημιουργείται είναι το εξής: Αυτό είναι καλό ή κακό;"

Μια ασφαλέστερη προγεννητική εξέταση κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει, ότι περισσότερες γυναίκες θα υποβάλλονται στην συγκεκριμένη εξέταση και ο αριθμός των γυναικών που κυοφορούν μωρά με σύνδρομο Down και τερματίζουν την εγκυμοσύνη τους, ενδεχομένως να αυξηθεί. Οι έρευνες δείχνουν, ότι σήμερα το 92% των γυναικών που τους γίνεται οριστική διάγνωση του συνδρόμου Down, επιλέγουν να κάνουν έκτρωση.

Είναι κατανοητό ότι πολλές μητέρες θα μπουν στον πειρασμό να εκμεταλλευτούν τη δυνατότητα αυτή που τους δίνεται, προκειμένου να αποφύγουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί με σοβαρά ιατρικά προβλήματα, έχοντας ως κίνητρα τον οίκτο για την ποιότητα ζωής του παιδιού και τις προκλήσεις που προκύπτουν στην ανατροφής ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες. Είναι επίσης προβλέψιμο ότι πολλοί άνθρωποι θα ενθουσιάζονταν με την προοπτική της απαλοιφής μιας ασθένειας από προσώπου γης.

Όμως, το όνειρο για έναν κόσμο χωρίς Σύνδρομο Down εγείρει μια άσχημη πραγματικότητα. Οι δύσκολες καταστάσεις που τυχαίνουν στον κάθε άνθρωπο στη ζωή του, εγγυώνται σχεδόν μια ζωή δυστυχίας και κενότητας. Οι ασθενείς με σύνδρομο Down, εξακολουθούν να είναι ικανοί να ζήσουν μια ευτυχισμένη, και αξιοπρεπή ζωή, με την προϋπόθεση σαφώς, ότι θα παραμείνουν μέσα στη μήτρα . Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πλήρως τις σκέψεις ή την αντίληψη που έχει ο κάθε άνθρωπος για την ζωή του. Ωστόσο η αντίληψη ότι σκοτώνοντας κάποιον ασθενή με σύνδρομο Down, από λύπηση ή για να τον προστατέψει από ένα αβέβαιο μέλλον , είναι κοντόφθαλμη και αλαζονική.

Το ζητούμενο δεν είναι ένας κόσμος χωρίς σύνδρομο Down. Ακόμα και αν υποθέσουμε ένα ποσοστό αποβολών 100% των μωρών με σύνδρομο Down, αποτρέποντας έτσι τη μετάδοση της ασθένειας στις επόμενες γενιές, το σύνδρομο Down, δεν έχει κληρονομικούς παράγοντες που να εξασφαλίζουν ότι η ίδια η ασθένεια δε θα επιβιώσει. Τελικά, στον "αγώνα" μας για την εξάλειψη της ασθένειας, με το να σκοτώνουμε τους ασθενείς αρκετά νωρίς, το μόνο που κερδίζουμε είναι να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι δεν υπήρχαν ποτέ.

Υπάρχει, ωστόσο, ένα ενθαρρυντικό σημείο στην όλη ιστορία .Όσο σοκαριστικό και αν ακούγεται ότι το 92% των μητέρων που παίρνουν μια οριστική διάγνωση του συνδρόμου Down κάνουν έκτρωση, να έχετε κατά νου ότι το 98% των μητέρων δεν επιδιώκουν να πάρουν μια διάγνωση, για να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να έχουν βλάψει το μωρό τους από τις τρέχουσες μεθόδους ανίχνευσης. Έτσι μπορούμε να αναμένουμε ότι ο αριθμός των εκτρώσεων λόγω του συνδρόμου Down θα αυξηθεί, αλλά όχι απαραίτητα πάρα πολύ. Πολλές μητέρες θα συνεχίσουν να επιλέγουν να ζούν κάτω από δύσκολες συνθήκες, αναδεικνύοντας τα καλύτερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης, και όχι την "εύκολη λύση" της επιστημονικής προόδου, που μπορεί μερικές φορές να μας οδηγήσει σε επικίνδυνους πειρασμούς .

πηγή

Επέστρεψαν κλεμμένο γαμήλιο άλμπουμ 17 χρόνια μετά

Ενα πέπλο μυστηρίου καλύπτει την επανεμφάνιση ενός γαμήλιου άλμπουμ στους ιδιοκτήτες του, το οποιο είχε "εξαφανιστεί" πριν από 17 χρόνια, όταν εκλάπη ένα τροχόσπιτο στην Βόρεια Ιρλανδία.

Ο Νάιτζελ και η Τζίλιαν Στούαρτ είχαν εγκαταλείψει την ελπίδα να ξαναδούν τις φωτογραφίες από τον γάμο τους που βρίσκονταν μέσα στο τροχόσπιτο όταν αυτό εκλάπη, αλλά την περασμένη Τρίτη το λεύκωμα βρέθηκε στο κατώφλι του σπιτιού τους μέσα σε μία πλαστική σακούλα, όπως μετέδωσε το BBC.

Το ζευγάρι πρόσφατα γιόρτασε την 25η επέτειο από τον γάμο του και η επανεμφάνιση του λευκώματος στο σπίτι τους στο Γκίλφορντ, στο Κάουντι Ντάουν, ήταν μια έκπληξη για τα παιδιά τους.

"Είναι υπέροχο για τα παιδιά. Γνωρίζουν τον πατέρα τους μόνο με γκρίζα μαλλιά", σχολίασε η Τζίλιαν.

Όπως είπε η ίδια, είναι ευγνώμων σε όποιον επέστρεψε τις φωτογραφίες της και εξακολουθεί να αναρωτιέται ποιος μπορεί να έκλεψε το τροχόσπιτο, τονίζοντας όμως ότι δεν του κρατάει κακία.

πηγή

Οικογενειακές στενοχώριες και αγιασμός

Γερων Πορφυριος

Για να διορθώσει σ' έναν αδελφό τα πολλά ελαττώματα του, όπως καί σέ όλους μας, έπαιρνε ό Γέροντας παραδείγματα άπό τή φύση και τή ζωή του και τοϋ έλεγε:

«Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτα δεν έγινε εκεί και ώς έτυχε.

Όλα έχουν τό σκοπό τους. Και τίποτα δέν γίνεται χωρίς νά υπάρχει αίτία. Ούτε μια πευκοβελόνα δέν πέφτει άπό τό πεύκο αν δέ θέλει ό Θεός.

Γι' αυτό θά πρέπει νά μή στενοχωριέσαι γιά ό,τι σού γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.

Νά! εσύ στενοχωριέσαι μέ τά πρόσωπα τού σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε μέ τή γυναίκα σου καί πότε μέ τά παιδιά σου.

Αυτά είναι όμως πού σέ κάνουν καί ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά.

"Αν δέν ήσαν αυτοί, έσύ δέν θά προχωρούσες καθόλου. Σού τους έχει δώσει ό Θεός γιά σένα. Μά θά μού πείς -συνέχισε ό Γέροντας- είναι καλό νά υποφέρουμε άπό τους αγαπημένους μας;

Έ! έτσι τό θέλει ό Θεός.

Καί έσύ είσαι ευαίσθητος πολύ καί άπό τή στενοχώρια σου, σού πονάει τό στομάχι σου καί ή κοιλιά σου εκεί χαμηλά. "Ετσι δέν είναι;»
Ναί, μά είναι κακό Παππούλη, τον ρωτάει ό αδελφός, νά είναι κανείς ευαίσθητος;
«Ναί, τού απαντάει ό Γέροντας, είναι κακό νά είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δέν ξέρεις ακόμα ότι καί όλες οί ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;»
Όχι, τοΰ λέει ό αδελφός.
«Έ! μάθε το τώρα άπό μένα» κατέληξε ό Γέροντας.

πηγη

Sorry wrong diagnosis

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Χάιδεψε την κοιλιά της ακριβώς εκεί στο εξόγκωμα που θάταν
το ποδαράκι του; ή μήπως το κεφαλάκι του; και χαμογέλασε
ευτυχισμένα.
-Επιτέλους. Σίγουρα τούτο το παιδί θα βγει γερό,
οπωσδήποτε.
Ο Γιώργος από τη γωνιά ετοιμάζοντας τις βαλίτζες, της
έστειλε ένα φιλί ανάμεσα στα δάχτυλά του.
-Λοιπόν έτοιμοι Αγάπη; Επιστροφή στη βάση μας.
Πόσο τους στοίχισε τούτο το ταξίδι ένας Θεός το ξέρει. Ας
είναι καλά όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι, όλοι οι συνάδελφοι
στην Τράπεζα ως κι ο προϊστάμενος που συγκινήθηκαν και πρόσφεραν
ό,τι ο καθένας τους μπορούσε. Ήταν άτυχοι. Αυτό είναι όλο. Άτυχοι
μα και τυχεροί μαζί αφού πρόλαβαν πριν τη γέννα. Ας είναι καλά η
γιατρίνα που πρωτόδε το αίμα της και της είπε δειλά δειλά.
-Μήπως κυρία μου έχετε στίγμα;
Στίγμα! Τότε, ούτε που τόχε ακουστά. Μόνο για τους χάρτες
και τα ταξίδια τόξερε, στ' αεροπλάνα ίσως "Πες μας το στίγμα
σου". Έτσι δε λένε; Στίγμα στο αίμα πρώτη φορά το άκουγε. Και να
που βρέθηκε κι οι δύο τους νάχουν τέτοιο στίγμα. Στιγματισμένοι
κι οι δυο.
-Αν ήταν μόνο ο ένας! είχε μουρμουρίσει ο γέρο γυναικολόγος,
πρόβλημα κανένα. Μα τώρα! Τώρα, κυρία μου, έχετε 1 στα 4
πιθανότητα να κάνετε παιδί με νόσο, τη Μεσογειακή Αναιμία, θα την
έχετε ακουστά. Κανένα άλλο παιδί στην οικογένεια ίσως...είπε με
δισταγμό πούκρυβε την ατράνταχτη πεποίθησή του, πως ναι, σίγουρα
υπήρχε στην οικογένεια κι άλλο περιστατικό.
Και όμως δεν τόχαν ακουστά. Ούτε κείνος, ούτε κείνη είχαν
ποτέ στην οικογένεια παιδάκι άρρωστο. Κι οι δυο τους από χωριό κι
οι δυό τους από οικογένειες με πολλά παιδιά, όλοι παντρεύονταν
όπως σε όλα τα χωριά δίχως να πολυψάξουν τα πράματα, όλοι
γεννούσαν πολλά παιδιά, τι κι αν πέθαιναν καμπόσα;
Και τώρα να, ψάξε και ξαναψάξε και μήπως έγινε λάθος και για
να ξαναδούμε.
-Εκείνος ο ευλογημένος ο γιατρός ο τελευταίος γυναικολόγος
νάναι καλά, κείνος ο νεαρούλης, όχι ο γυαλάκιας με το ύφος, της
είπε "Ξέρετε στην Αμερική κάνουν προγεννητική διάγνωση. Ψάχνουν
πριν τη γέννα και βρίσκουν αν είναι καλά το παιδί κι αν είναι
εντάξει το κρατάς, αλλιώτικα το ρίχνεις."
Ευτυχώς που βρέθηκε αυτός ο χριστιανός, αλλιώτικα ποτέ δε
θ' αποφάσιζαν για παιδί, νέοι ήταν, θέλαν να ζήσουν. Μόλις
τέλειωνε το στρατιωτικό του ο Γιώργος, εικοσάχρονη κι η Αγάπη.
Βέβαια στην αρχή λέγανε για 12 παιδιά, μα όλα τα ζευγάρια
τέτοια λένε πριν παντρευτούνε κι έπειτα μένουν στο ένα. Και όταν
έμεινε έγκυος η Αγάπη, μάνι μάνι να παντρευτούνε, μη και πάρουν
το κρίμα στο λαιμό τους και το ρίξουν κι ο Θεός τους εκδικηθεί
και δεν πιάνουν άλλο. Τάχαν ακούσει κάτι τέτοια και φοβόντουσαν.
Έτσι τα ζυγιάζαν από δω, τα μετρούσαν από κει, τα κακά μαντάτα κι
αποφασίστηκε να πάνε στο ειδικό νοσοκομείο της Αμέρικας. Η μάνα
της πούλησε το χρυσό ρολόι κι ο πατέρας του ότι έβγαλε από τη
σταφίδα τάδεσε σ' ένα μαντήλι και τους τάφερε, ας είναι όλοι
τους καλά. Την τρύπησαν στην κοιλιά, κάτι υγρό της πήραν -ένα
νοσοκομείο σωστό ξενοδοχείο- και σε καμιά βδομάδα πήραν την
απάντηση, εγγλέζικα ήταν, μα ήξεραν εγγλέζικα κι οι δυο. Ποιος
δεν ξέρει εγγλέζικα τη σήμερον ημέρα; ΝORMAL: φυσιολογικό. Το
παιδάκι τους ήταν εντάξει, τέλειο. Τόχαν κι όλας αποφασίσει. Με
το καλό να γίνει τούτο κι έπειτα τέρμα. Κανένα άλλο παιδί.
- Και να σκεφθεί κανείς, Γιώργο, τούπε η Αγάπη πως κείνος ο
σπυριάρης ο γιατρός, μου είπε εμπιστευτικά, πως καλύτερα να
χωρίσουμε.
Την κοίταξε και ξέσπασε στα γέλια.
-Ε λοιπόν, θα το πιστέψεις; και μένα τα ίδια μούλεγε. "Να
πάρετε μια γυναίκα που να μην έχει στίγμα, κύριε Ευαγγελίου" είπε
χοντραίνοντας τη φωνή του κοροϊδευτικά. "Θα βασανίζεστε σε όλη σας
τη ζωή." Όρμησε και τον αγκάλιασε ρίχνοντάς τον κάτω.
-Σιγά, ήσυχα, αγάπη. Σκέψου και το παιδί.
Κοκκίνισε και κάθισε συμμαζεμένη.
-Άμα γεννήσω θα δεις, τον φοβέρισε.

Δεν άργησε να γεννήσει. Η Μαρία ήταν το πιο όμορφο παιδί του
Μαιευτηρίου. Τουλάχιστον έτσι τους φαινόταν σαν το κοιτούσαν
ανάμεσα στ' άλλα απ' το τζαμένιο παράθυρο. Τι γελαστό μωρό! Τι
δώρα μάζεψαν! Ήταν βλέπεις το πρώτο εγγονάκι στην οικογένεια κι
έπειτα όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί τόνιωθαν δικό τους μετά
εκείνη την περιπέτεια.
Ίσαμε που το βάφτισαν στους 6 μήνες δεν είχε δείξει τίποτε.
Έπινε όλο του το γάλα, σίδερο, βιταμίνες, φρουτόκρεμες, λαχανικά,
κρεατόσουπες, ψαρόσουπες. Όλοι έτρεχαν για τη Μαρία, νάναι φρέσκο
το αυγό, άπαχο το κρέας, ολόπαχο το γάλα, όχι του κουτιού. Κι
έπειτα από τη βάφτιση, το ίδιο κιόλας βράδυ ανεβάζει ένα πυρετό
που λαχταρήσαν όλοι.
-Φταίει ο παπάς, είπαν. Το πούντιασε το μικρό. Τόσην ώρα το
βουτούσε θεόγυμνο, λες κι ήταν κατακαλόκαιρο.
Άρον άρον στο νοσοκομείο. Κυριακή βράδυ πού να βρεις γιατρό;
Περίμεναν, περίμεναν στα εξωτερικά ιατρεία η Αγάπη με το μωρό να
ψήνεται κι ο Γιώργος πάνω κάτω. Φέρναν τραυματισμένους
μεθυσμένους, αυτοκτονημένους κι ο παιδίατρος φαίνεται κοιμόταν
και τους είδε με μισό μάτι. Το ξάπλωσε σ' ένα κρύο κρεβάτι, το
πασπάτεψε κοίταξε το λαιμό του πήρε μια σύριγγα.
-Τι έχει γιατρέ; ρωτούσαν με αγωνία
-Λίγο αίμα του παίρνω, κυρά μου. Δε βλέπεις; Βάλτου αυτό το
υπόθετο και περίμενε τ' αποτέλεσμα. Φαίνεται πήγε να
ξανακοιμηθεί ο φουκαράς, είχε κάτι μάτια κοκκινισμένα κι ένα ύφος
νυσταγμένο κι η Μαρία έπειτα απ' το υπόθετο κοιμήθηκε στην
αγκαλιά της Αγάπης.
-Γιώργο, μήπως πρέπει να φύγουμε; Το παιδί φαίνεται
καλύτερα.
-Να δούμε και το αίμα τι θα πει.
Μα τα αίμα αργούσε κι έπειτα από κάνα δυο ώρες αναγκάστηκε ο
Γιώργος να βάλει τις φωνές.
-Μα πόσην ώρα θα περιμένουμε; κι ήλθε πάλι ο κοιμισμένος
γιατρός πολύ σοβαρός και τους είπε. Πρέπει να μείνει μέσα το
παιδί να το ψάξουμε.
-Γιατί γιατρέ; τρόμαξαν κι οι δυο κι η Αγάπη τόκλεισε
βαθύτερα στον κόρφο της.
Τους κοίταξε λοξά, να το πει, να μην το πει, λες κι ήτανε
βρισιά.
-Έχει κανείς σας το στίγμα;
Ανάσαναν κι οι δυο τους μ' ανακούφιση. Αυτό ήταν; Ε, και πως
έχουν κι οι δυο; Τι έγινε; Εδώ κοτζάμ ταξίδι στην Αμερική έγινε
για δαύτο κι είναι σίγουρο, σιγουρότατο. ΝORMAL έτσι τόγραφε και
με κεφαλαία ΝORMAL.
-Πάντως θα πρέπει να το κρατήσουμε, τους είπε ο νυσταγμένος
γιατρός, αλλιώτικα θα μας υπογράψετε, θάχετε εσείς την ευθύνη.
Ας το κρατήσουνε λοιπόν. Ας το ψάξουνε. Εδώ ολάκερη Αμερική
είπε ΝORMAL. Εδώ, τι θα του βρούνε;
Και όμως να που του βρήκαν. "Η Μαρία έχει τη νόσο" έτσι τους
είπανε.
-Κι η Αμερική; Και το ΝORMAL;
-Θεοί δεν είμαστε. Παντού γίνονται λάθη.
Άρχισαν οι μεταγγίσεις κάθε μήνα, κάθε 15, τούβαλαν κι ένα
μηχανάκι στην κοιλιά να διώχνει το σίδερο που περισσεύει. Η Μαρία
έκλαιγε, δε μπορούσε τις ενέσεις, της έδιναν ηρεμιστικό για να
κάτσει να τη τσιμπήσουνε, δεν είχε και φλέβες, ήταν τόσο παχουλή.
Ο Γιώργος έστειλε γράμμα στην Αμερική.
-Το παιδί μου είναι άρρωστο Τι ΝORMAL μου τσαμπουνάγατε.
Λάθος αίματα μετράγατε;
"Sorry wrong diagnosis, του αποκριθήκανε. Έπρεπε να το
ξέρετε. Σ' αυτές τις περιπτώσεις η πιθανότητα πετυχημένης
διάγνωσης είναι 70%. Εσείς πέσατε στο 30% του λάθους.
Λυπούμαστε."
Και η Αγάπη κρύβεται, όταν τσιμπάνε το παιδί που χτυπιέται
στο κρεβάτι και ιδρώνει κι ο Γιώργος κοιτάει αλλού καθώς την
κρατά ακούνητη, μη στάζουν πάνω της τα δάκρυά του.
Κι η Μαρία δεν ξέρει. Δεν ξέρει γιατί βασανίζεται και θα
Βασανίζεται, γιατί θα βασανίζει. Μόνο χτυπιέται στο κρεβάτι μόλις
δει τη σύριγγα μόλις καταλάβει κι αρχίζει τις φωνές
- Όχι άλλο μαμά. Όχι άλλο. Σου λέω, φτάνει.

πηγη

Το θαύμα του υπνωτισμού!Διότι όλα είναι μια ιδέα...

Μια γυναίκα έρχεται στο σπίτι και λέει στο σύζυγό της:

«Θυμάσαι εκείνους τους πονοκεφάλους που είχα όλα αυτά τα χρόνια; Λοιπόν, πάνε!!!».

«Δεν υπάρχουν πλέον πονοκέφαλοι; Τι συνέβη;» ρωτά ο σύζυγος.

Η σύζυγός: «η κουμπάρα μας η Βάσω με παρέπεμψε σε έναν υπνωτιστή. Μου είπε να σταθώ μπροστά σε έναν καθρέφτη, να κοιτάζω τον εαυτό μου και επαναλαμβάνω:Δεν έχω πονοκέφαλο Δεν έχω πονοκέφαλο, Δεν έχω πονοκέφαλο... Δούλεψε λοιπόν ! Οι πονοκέφαλοι έχουν φύγει..»

«Μα, αυτό είναι υπέροχο!!!!» απαντά ο σύζυγος.

Η γυναίκα του λέει τότε: «Ξέρεις, δεν ήσουν πολύ θερμός στο υπνοδωμάτιο τα τελευταία χρόνια. Γιατί δεν πας να συναντήσεις τον υπνωτιστή και να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και γι/ αυτό;»

Ο σύζυγος συμφωνεί να το δοκιμάσει. Μετά την επίσκεψη του, ο σύζυγος έρχεται σπίτι, σχίζει τα ρούχα του, παίρνει τη γυναίκα του και τη φέρνει στο υπνοδωμάτιο. Την βάζει στο κρεβάτι και λέει: «Μην μετακινηθείς, έρχομαι αμέσως.»

Πηγαίνει στο μπάνιο και επιστρέφει λίγα λεπτά αργότερα και με ένα άλμα στο κρεβάτι, κάνει παθιασμένο έρωτα με τη γυναίκα του όπως ποτέ πριν.

Η σύζυγός του λέει: «αγόρι μου ήταν υπέροχο!!!»

Ο σύζυγος λέει: «Μην μετακινηθείς, έρχομαι αμέσως!!!» Πηγαίνει ξανά πίσω στο μπάνιο. Έρχεται πίσω και το δεύτερο ήταν ακόμα καλύτερο από το πρώτο.

Η γυναίκα κάθεται και το κεφάλι της γυρίζει. Ο σύζυγός της λέει και πάλι: «Μην μετακινηθείς, έρχομαι αμέσως!» Με το που το λέει αυτό, πηγαίνει πίσω στο μπάνιο.

Αυτή τη φορά, η σύζυγός του τον ακολουθεί αθόρυβα και εκεί, στο μπάνιο, τον βλέπει να στέκεται στον καθρέφτη και να λέει, «Αυτή δεν είναι η γυναίκα μου, αυτή δεν είναι η γυναίκα μου, αυτή δεν είναι η γυναίκα μου..»

Ο Αρραβώνας της Αγίας Αικατερίνης με τον Νυμφίο Χριστό.

Απόσπασμα από το Συναξάρι της Αγίας.

Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και μαρτύρησε κατά την εποχή των ασεβών βασιλέων Μαξιμιανού, Μαξεντίου και Μαξιμίνου (305-313). Ήταν κόρη του ηγεμόνος της Αλεξανδρείας Κώνστα (η Κέστου) φημισμένη για το κάλλος της και τη σοφία, διότι είχε μορφωθή με τα διδάγματα της ελληνικής παιδείας και γνώριζε Όμηρο, Βιργίλιο, Αριστοτέλη, Πλάτωνα και άλλους αρχαίους συγγραφείς.

Πολλοί πλουσιώτατοι άρχοντες της συγκλήτου την ζήτησαν σε γάμο από την μητέρα της, που ήταν κρυφή χριστιανή εξ αιτίας του διωγμού, που κίνησε ο Μαξιμιανός. Οι συγγενείς και η μητέρα της την συμβούλευαν να παντρευθή για να μην περιέλθη η βασιλεία του πατέρα της σε ξένο άνδρα, αλλά η Αικατερίνη αγαπούσε την παρθενία και απέφευγε τις προτάσεις. Η παράδοση αναφέρει το εξής περιστατικό: Όταν άρχισαν να την ενοχλούν συστηματικά τους είπε:
Βρήτε ένα νέο να μου μοιάζη στα τέσσερα χαρίσματα που ομολογείτε, ότι ξεπερνώ τις άλλες νέες και τότε να τον κάνω σύζυγό μου, γιατί δεν καταδέχομαι να πάρω κατώτερό μου. Ερευνήστε αν υπάρχη κάποιος όμοιός μου στην ευγένεια, στον πλούτο, στη σοφία, και στην ωραιότητα. Αν του λείπη κάτι απ’ αυτά δεν είναι άξιος για μένα.

Εγνώριζαν όλοι, ότι ήταν αδύνατο να βρεθή τέτοιος άνθρωπος και της έλεγαν, ότι ο γιος του βασιλιά της Ρώμης και άλλοι είναι ευγενείς και πλουσιώτεροι από αυτή, αλλά υστερούν στην σοφία και στην ομορφιά. Αλλά η κόρη δεν δεχόταν να πάρη «αγράμματο», όπως έλεγε.
Η μητέρα της είχε πνευματικό ένα άγιο άνθρωπο έξω από την πόλι. Πήρε, λοιπόν, την Αικατερίνη και πήγαν να τον συμβουλευθούν. Ο ασκητής άκουσε τα φρόνημα λόγια της και σκέφθηκε να την ελκύση στην πίστι του Χριστού. Της είπε λοιπόν: Γνωρίζω έναν θαυμάσιο άνθρωπο, που σε υπερβαίνει σ’ όλα τα χαρίσματα και σ’ άλλα αναρίθμητα. Η ωραιότητά του νικά στη λάμψη τον ήλιο, η σοφία του κυβερνά όλα τα όντα , ο πλούτος του διαμοιράζεται σ’ όλο τον κόσμο και δεν λιγοστεύει ποτέ, η ευγένειά του είναι ασύλληπτη και ακατανίκητη.

Η κόρη νόμισε, ότι πρόκειται για επίγειο άρχοντα και ρωτούσε αν αυτά τα χαρίσματα ήταν αληθινά. Ρώτησε λοιπόν:
Τίνος είναι γιός;

Αυτός δεν έχει πατέρα στη γη, αλλά γεννήθηκε υπερφυσικά από μια Υπεραγία Παρθένο, που αξιώθηκε για την αγιότητά της να μείνη αθάνατη στην ψυχή και στο σώμα.

Είναι δυνατό να δω αυτό το νέο, για τον οποίο διηγείσαι τόσα θαυμαστά;

Αν κάμης ό,τι σου πω, θα αξιωθής να δης το πρόσωπό του.

Σε βλέπω άνθρωπο γνωστικό και σεβάσμιο, πιστεύω ότι δεν μου λες ψέματα. Είμαι έτοιμη να κάνω ό,τι μου πης.

Τότε ο ασκητής της έδωσε μιά εικόνα της Παναγίας, που κρατούσε το θείο Βρέφος και της λέει: Αυτή είναι η αειπάρθενος Μητέρα Εκείνου. Πάρε την και αφού κλείσης την πόρτα του δωματίου συ κάμε ολονύκτια προσευχή και παρακάλεσε αυτήν, που ονομάζεται Μαρία, να σου δείξη τον Υιόν της. Ελπίζω, ότι αν παρακαλέσης με πίστι, θα σε ακούση.

Πήρε η Αικατερίνη την εικόνα και όλη τη νύκτα κλεισμένη στο θάλαμό της προσευχόταν, όπως της είπε ο γέροντας. Από τον κόπο κοιμήθηκε και βλέπει σε όραμα την Παναγία με το θείο Βρέφος. Αλλά είχε στραμμένο το πρόσωπό του προς τη Μητέρα του, έτσι η κόρη έβλεπε τα νώτα του, επιθυμώντας να δη από μπροστά πήγε προς το άλλο μέρος, αλλά ο Χριστός έστρεφε πάλι το πρόσωπό του. Τούτο έγινε τρεις φορές. Τότε άκουσε την Παναγία να λέη:

Κύτταξε, παιδί μου, τη δούλη σου Αικατερίνη, πόσο είναι ωραία και καλή.
Το βρέφος αποκρίθηκε:

Είναι σκοτεινή και άσχημη, τόσο που δεν μπορώ να την δω καθόλου.

Δεν είναι πάνσοφη παραπάνω από όλους τους ρήτορες, πλούσια και ευγενή;

Μητέρα μου, είναι αμαθής και πολύ χαμηλά όσο βρίσκεται σε τέτοια κατάστασι, ώστε δεν πρέπει να με δη στο πρόσωπο.

Σε παρακαλώ, παιδί μου, να μην περιφρονήσεις το πλάσμα σου, αλλά να την νουθετήσης κα να την οδηγήσης για να απολαύση τη δόξα σου και να δη το πρόσωπό σου, που επιθυμούν και οι Άγγελοι να βλέπουν.

Ας πάη στο γέροντα, που της έδωσε την εικόνα και ας κάνη ό,τι θα την συμβουλεύση και τότε θα με δη.

Την άλλη μέρα ξεκίνησε το πρωί με λίγες γυναίκες κι έφθασε στο κελλί του γέροντα. Με δάκρυα του διηγήθηκε το όραμα και του ζήτησε τη συμβουλή του. Ο όσιος διηγήθηκε όλα τα Μυστήρια της αληθινής πίστεως, αρχίζοντας από τη δημιουργία του ανθρώπου.

Μετά την κατήχησι η Αγία αποθέτοντας τον παλαιό άνθρωπο και φορώντας στολή θεοΰφαντη, γύρισε στα ανάκτορα. Όλη τη νύκτα πέρασε προσευχόμενη μέχρι την ώρα που κοιμήθηκε και είδε σε οπτασία την Παρθένο με το βρέφος, που κοίτταζε την Αικατερίνη, με πολύ ιλαρότητα. Στην ερώτηση της Θεομήτορος αν ήταν τώρα αρεστή η κόρη, ο Δεσπότης απάντησε:

Τώρα έγινε ένδοξη η άσχημη και σκοτεινή, η πτωχή και χωρίς γνώσι έγινε πλούσια και πάνσοφη, η καταφρονεμένη και άσημη έγινε ευγενής και ένδοξη. Είναι στολισμένη με τέτοια χαρίσματα, ώστε επιθυμώ να τη μνηστευθώ για νύφη μου άφθορη.

Δεν είμαι άξια, Υπερένδοξε Δέσποτα, να βλέπω τη βασιλεία σου, αλλά αξίωσέ με να συναριθμηθώ με τους δούλους σου.

Η Θεοτόκος τότε πήρε το δεξί χέρι της κόρης και της είπε:

Δώσε της, παιδί μου, δακτυλίδι σαν αρραβώνα, για να την αξιώσης της βασιλείας σου.
Τότε ο Κύριος της έδωσε ένα ωραίο δακτυλίδι λέγοντας:

Σήμερα σε παίρνω για νύφη μου αιώνια και άφθορη. Να φυλάξης αυτή τη συμφωνία. Να μην πάρης άλλον νυμφίο στη γη.
Από τη στιγμή εκείνη ελκύσθηκε η Αικατερίνη από τον Ουράνιο Νυμφίο και αιχμαλωτίσθηκε η καρδιά της από τον θείο έρωτα του Χριστού.

Προικοσύμφωνα που έμειναν στην ιστορία

Το περιεχόμενο περισσότερων από 3000 προικοσυμφώνων από κάθε περιοχή της Ελλάδας πήρε ηλεκτρονική μορφή, χάρη στο πρόγραμμα "Γαμήλια συμβόλαια στον ελληνικό χώρο 1500-1830"... που εκπονήθηκε στο διάστημα της δεκαετίας 2000-2010 στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών, με επιστημονικά υπεύθυνη την επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Αγλαΐα Κάσδαγλη.

"Η προίκα υπήρχε από τα αρχαία χρόνια και αποτελούσε τη συμβολή της γυναίκας στον κοινό βίο. Αν και υπάρχουν αναφορές σε προικοσύμφωνα σε διάφορες πηγές, τα πρώτα ελληνικά προικοσύμφωνα που σώζονται χρονολογούνται γύρω στο 1500. Μέσα από τα προικοσύμφωνα βλέπει κανείς πώς γινόταν η μεταβίβαση της περιουσίας από τη μια γενιά στην άλλη και συχνά προικοσύμφωνα και διαθήκες αλληλοσυμπληρώνονταν.

Την προίκα την έδινε ο γονιός, ο θείος ή κάποιος άλλος συγγενής για να εξασφαλιστεί η νέα γενιά, αλλά και για να εξασφαλιστεί ο ίδιος ο προικοδότης στα γηρατειά του. Δηλαδή, έτσι εξασφαλιζόταν η συνέχεια μέσα στην οικογένεια.

Συνήθως. η προίκα αποτελούνταν από ρούχα και οικοσκευή, αλλά οι πιο πλούσιοι έδιναν κοσμήματα, χωράφια και σπίτια. Βλέπει κανείς σε προικοσύμφωνα να δίνονται ρούχα φορεμένα , το χρησιμοποιημένο τηγάνι της γιαγιάς ή δυο ρίζες ελιές σε ένα χωράφι ξένο κ.λπ.", εξήγησε στο ana-mpa η κ. Κάσδαγλη.


Προικοσύμφωνα που έμειναν στην ιστορία

Εικόνες και "άρωμα" μιας άλλης εποχής αποπνέουν κιτρινισμένα έγγραφα, βγαλμένα από αρχεία συμβολαιογράφων ή φυλαγμένα ευλαβικά από απογόνους ανθρώπων, που έφυγαν από τη ζωή χρόνια πριν. Χαρτιά πολυκαιρισμένα, που άλλοτε προκαλούν γέλιο και άλλοτε σκεπτικισμό.

Όπως ένα προικοσύμφωνο, που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, με το οποίο "εν ονόματι της Αγίας Τριάδος και της κόρης Κοκόνας προστάτιδος της Νήσου Πόρου" η μελλόνυμφη Κητή προικίζεται- μεταξύ άλλων- με "δύο μεσοφόρια ολόγερα και μπουγαδιασμένα, ενάμισυ ζευγάρι σκάλτσες, έως ότου γίνη ο γάμος έχει καιρόν να πλέξη και την άλλη να γίνουν δυο ζευγάρια, δυο ζευγάρια παπούτσια το ένα μπαλωμένο", ενώ του γαμπρού του δίνεται "μια σκούφια, να φορά βραδιά παρά βραδιά για να μην τρυπήσει γρήγορα".

Στην προίκα της Κητής περιλαμβάνονται ακόμη δυο τσουκάλια της προγιαγιάς της, ένα...
ουροδοχείο "παστρικό και άπιαστο", αλλά και δυο κότες, ένας πετεινός, ένα κόσκινο κουκιά, σπιτίσια μακαρόνια και δυο οκάδες ελιές!

Ή ένα άλλο προικοσύμφωνο που συντάχθηκε στις 13-2-1898 (το ανακάλυψε στη Βέροια ο μελετητής Γιώργος Χιονίδης και παρουσιάστηκε στο Η΄ Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας), με το οποίο δίνεται προίκα συνολικής αξίας 50.000 γροσιών, στην οποία- μεταξύ άλλων- περιλαμβάνεται ένα σπίτι επιπλωμένο και ένα χωράφι στο σιδηροδρομικό σταθμό, με τον όρο ο γαμπρός και η νύφη να συγκατοικήσουν εφ' όρου ζωής με τους δύο γονείς της κοπέλας.
Πλούσια νύφη πρέπει να ήταν η Μαργήτσα, κόρη του Θεολόγου Δημητράκη, από τον Πλάτανο της Ανατολικής Θράκης, την οποία ο πατέρας της προίκισε το 1919, όχι μόνο με ρούχα, στρώματα, παπλώματα, σεντόνια, πετσέτες, υφάσματα μεταξωτά, αλλά και με χρυσαφικά και χωράφια.
"Το ενδιαφέρον στο προικοσύμφωνο της γιαγιάς μου της Μαργήτσας είναι ότι και ο γαμπρός, δηλαδή ο παππούς μου, δίνει στη νύφη ένα χρυσό πεντόλιρο, δύο χρυσά δαχτυλίδια, μία χρυσή καρφίτσα, χρυσό ρολόι, και διαμαντένιο σταυρό με χρυσή καδένα", αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μάρθα Αργιαντοπούλου, στα χέρια της οποία πέρασε το προικοσύμφωνο της γιαγιάς από τη θεία της.

"Ο παππούς μου και η γιαγιά μου, όταν ήρθαν στην Ελλάδα δεν έφεραν μαζί τους περιουσιακά στοιχεία. Ήταν πάμφτωχοι. Φαίνεται, όμως, πως στον Πλάτανο, όπου ζούσαν, ήταν πλούσιοι. Εκείνη την εποχή είχαν καταστραφεί τα αμπέλια των Γάλλων από φυλοξήρα και για να κάνουν κρασί αναγκάστηκαν να αγοράσουν όλη την παραγωγή σταφυλιών από τα Γανοχώρια, ανάμεσα στα οποία ήταν και ο Πλάτανος. Έτσι, μπορεί να εξηγηθεί πώς πλούτισαν οι κάτοικοι του Πλάτανου, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο προπάππους μου", αναφέρει η κ. Αργιαντοπούλου.

Παράλληλα, τονίζει ότι "το προικί της γυναίκας ήταν σιδεροκέφαλο", δηλαδή μπορεί να διαχειριζόταν την προίκα ο άντρας, αλλά δεν μπορούσε να την εκποιήσει, διότι η κυριότητα ανήκε στη γυναίκα. Σε περίπτωση διαζυγίου, την έπαιρναν τα παιδιά ή αν δεν υπήρχαν παιδιά την έπαιρνε πίσω η γυναίκα.
Σύμφωνα με την κ. Κάσδαγλη, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περιοχή των Κυκλάδων, όπου προίκα δεν έδινε μόνο η νύφη, αλλά και ο γαμπρός.

Μάλιστα, το σπίτι της γυναίκας το έπαιρνε ως προίκα η πρώτη κόρη, η οποία είχε την υποχρέωση να δώσει το όνομα της μητέρας της στο κορίτσι που θα γεννούσε και στην κυριότητα του οποίου θα περνούσε η προίκα της μάνας.

Αντιθέτως, το σπίτι του άντρα περνούσε στην κυριότητα του γιού του, ο οποίος έπρεπε να πάρει το όνομα του παππού από την πλευρά του πατέρα.

πηγή

Χριστιανός Ορθόδοξος Ανάδοχος (Β΄)

το πρωτο μέρος

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι.Μ.Δρ.Πωγ.& Κονίτσης

Ἄς δοῦμε τώρα: β) Ποιές εἶναι αὐτές οἱ ὑποχρεώσεις τοῦ ἀναδόχου; Μετά τήν ἐπικράτηση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, οἱ ἀνάδοχοι ἀνεδέχοντο ν’ ἀναπληρώσουν τήν φυσική ἔλλειψη τῆς πίστεως καί τῆς μετανοίας στά νήπια, φροντίζοντας μαζί μέ τούς γονεῖς τοῦ νηπίου γιά τήν κατά Χριστόν μόρφωση καί ἀνατροφή του.

Πράγματι· στήν ἀρχαία Ἐκκλησία πού ὑπῆρχε γνήσιος ζῆλος, τότε καί μόνο, μετά δηλ. τήν Ὁμολογία Πίστεως, ὁ ἀρχιερέας τόν σφράγιζε μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί ἔδινε τήν ἔγκριση, ὥστε οἱ ἱερεῖς νά τόν καταγράψουν ὡς ἀνάδοχο στά δελτία τῆς Ἐκκλησίας, μαζί μέ τόν ὑποψήφιο γιά τήν βάπτιση ἀνάδεκτό του. Ὁποία τιμή ἀλλά καί εὐθύνη γιά τόν ἀνάδοχο...

Ἄς ἀκούσουμε τόν ἱερό Χρυσόστομο νά μᾶς περιγράφει τήν προσωπικότητα τοῦ αὐθεντικοῦ ἀναδόχου:

Θέλετε νά ἀπευθύνουμε τώρα τό λόγο στούς ἀναδόχους σας, γιά νά μάθουν καί ἐκεῖνοι ποιῶν ἀμοιβῶν ἀξιώνονται, ἐάν δείξουν γιά ἐσᾶς πολύ φροντίδα καί ἀντιθέτως ποιά τιμωρία τούς ἀναμένει ἄν ἀμελήσουν;

Γιά νά τό ἐννοήσεις σκέψου, ἀγαπητέ, ἐκείνους πού γίνονται ἐγγυητές καί ἀνάδοχοι προσώπων πού δανείζονται χρήματα, ὅτι περισσότερο ἀπό τόν ὑπεύθυνο καί δανειζόμενο ἐκεῖνοι ὑφίστανται τήν ἀγωνία καί τόν φόβο. Ἄν δηλ. αὐτός πού δανείστηκε, φανεῖ συνεπής, μέ τήν συνέπειά του κατέστησε ἐλαφρό τό φορτίο, πού ἀνέλαβε ὁ ἐγγυητής. Ἄν άντιθέτως φανεῖ ἀγνώμονας καί ἀσυνεπής, τότε τοῦ ἑτοίμασε τέλεια τήν καταστροφή. Γι’ αὐτό καί ἕνας σοφός συμβουλεύει τά ἑξῆς: «Ἐάν ἐγγυηθῆς, ἑτοιμάσου νά πληρώσης» (Σοφ. Σειράχ η΄, 13). Ἐάν λοιπόν ὅσοι ἀναδέχονται ἄλλους γιά χρήματα εἶναι ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιά ὁλόκληρο τό ποσό, περισσότερο εἶναι ὑπεύθυνοι ἐκεῖνοι πού ἀναδέχονται ἄλλους καί ἐγγυῶνται γιά πνευματικά θέματα καί γιά τήν ἀρετή. Ναί· πολύ ἐνδιαφέρον πρέπει νά ἐπιδεικνύουν γι’ αὐτούς πού ἀναλαμβάνουν, προτρέποντάς τους, συμβουλεύοντάς τους, διορθώνοντας τά σφάλματά τους καί δείχνοντάς τους πατρική ἀγάπη.

[Καί συνεχίζει ὁ ἱερός πατήρ].

Ἄς μή νομίζουν αὐτοί, ὅτι τό νά εἶναι ἀνάδοχοι εἶναι τυπικό καί τυχαῖο πρᾶγμα, ἀλλά ἄς μάθουν καλά, ὅτι καί αὐτοί γίνονται συμμέτοχοι τῆς πνευματικῆς ὠφέλειας τῶν ἀναδεκτῶν, ἐαν μέ τίς συμβουλές τους τούς χειραγωγήσουν στήν ὁδό τῆς ἀρετῆς, καί ἄς γνωρίζουν πάλι ὅτι ἄν δείξουν ἀμέλεια καί ἀδιαφορία, θά ἐπιφέρουν στόν ἑαυτό τους μεγάλη καταδίκη. Γι’ αὐτόν τόν λόγο καί ἐπικρατεῖ ἡ συνήθεια καί πατέρες ἤ μητέρες πνευματικούς νά τούς ὀνομάζουν αὐτούς τούς ἀναδόχους, γιά νά μάθουν πόση ἐπιμέλεια πρέπει νά δείχνουν γιά νά μορφώνουν πνευματικά ὅσους ἀναλαμβάνουν.

Διότι, ἐάν ἐκείνους πού δέν ἔχουν καμμία ἰδιαίτερη σχέση μέ ἐμᾶς, πρέπει νά τούς κινήσουμε τόν κύριο ζῆλο τῆς ἀρετῆς, πολύ περισσότερεο ὀφείλουμε νά ἐπιτελέσουμε τό καθῆκον ἀπέναντι σ’ ἐκεῖνον, τόν ὁπιοῖο ἀναδεχόμαστε ὡς πνευματικό μας τέκνο. Γιά τόν λόγον λοιπόν αύτόν, μάθετε καί οἱ ἀνάδοχοι ὅτι δέν σᾶς ἀπειλεῖ μικρός κίνδυνος, ἐάν δείξετε στό καθῆκον αὐτό ἀμέλεια (Ἰ. Χρυσοστόμου, Β΄Κατήχησις).

Καί τίθεται τώρα τό ἐρώτημα: Οἱ ἀνάδοχοι σήμερα γνωρίζουν τήν ἀποστολή τους; Ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι τό καθῆκον τους δέν ἐξαντλεῖται στό νά ἀγοράζουν ἐνδύματα καί δῶρα στά παιδιά πού ἀναλαμβάνουν, ἀλλά τό κύριο καί βασικό καθῆκον τους εἶναι νά διδάξουν τήν ὀρθή πίστη στά πνευματικά τους τέκνα; Γνωρίζουν πρῶτα οἱ ἴδιοι τήν Ὀρθόδοξη πίστη, καί ζοῦν σωστά οἱ ἴδιοι τήν Χριστιανική ζωή γιά νά μπορέσουν στήν συνέχεια νά τήν μεταδώσουν στίς ψυχές πού ἔχουν ἀναλάβει;

Ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ἄν κάποιος ζεῖ μέσα σέ βαριά ἠθικά παραπτώματα, ἄν δέν μετανοήσει καί δέν ἀλλάξει τρόπο ζωῆς δέν μπορεῖ νά γίνει ἀνάδοχος;

Κατανοήσαμε ὅτι ὅσοι συζοῦν παράνομα ἤ ἔχουν τελέσει τόν λεγόμενο πολιτικό γάμο, ἔχουν ἀποκόψει τόν ἑαυτό τους ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἄρα δέν μποροῦν καί δέν ἔχουν τό δικαίωμα νά ἐγγυηθοῦν γιά τήν ψυχή τοῦ ἄλλου;

Πραγματικά πῶς εἶναι δυνατόν νά κατηχήσει μιά ψυχή καί νά τήν ὁδηγήσει στήν ἀλήθεια ἕνας πού ἔχει ξεφύγει ἀπό τήν ὁδό τῆς ἀληθείας;

Εἶναι συγκλονιστικό ἀλλά καί σωτήριο νά συνειδητοποιήσει ὁ ἀνάδοχος ὅτι θά δώσει λόγο στόν Θεό γιά τήν ψυχή ἤ τίς ψυχές πού ἔχει ἀναλάβει.

Καί ἐπειδή ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, εἶναι δηλ. τόσο σοβαρή ἡ ὑπόθεση τό νά γίνει κανείς ἀνάδοχος, γι’ αὐτό καί δέν μποροῦν ν’ ἀναλάβουν τόν ρόλο αὐτό οἱ μή Χριστιανοί. Δέν μποροῦν νά γίνουν ἀνάδοχοι οἱ ἄθεοι καί ἄπιστοι, οἱ ἀλλόθρησκοι, οἱ αἱρετικοί, οἱ σχισματικοί, οἱ ἀφορισμένοι, ὅσοι ἀνήκουν σέ ἀποκρυφιστικά τάγματα καί ὀργανώσεις καί γενικῶς ὅσοι ἔχουν ἔκλυτο βίο καί ἔχουν καταδικαστεῖ γιά ἠθικά παραπτώματα. Ἀκόμα δέν μποροῦν νά ἀναλάβουν τό ρόλο τοῦ ἀναδόχου ὅσοι δέν ἔχουν συνείδηση τῶν πράξεών τους καί γενικῶς οἱ ἀκαταλόγιστοι, ὅπως τά μικρά παιδιά, ὅσοι πάσχουν διανοητικῶς κ.λπ. Ἐπίσης δέν μποροῦν νά γίνουν ἀνάδοχοι οἱ γονεῖς τοῦ τέκνου, οἱ κληρικοί ὅλων τῶν βαθμῶν καί οἱ μοναχοί. Μόνο σέ εἰδικές καί ἔκτακτες περιπτώσεις μπορεῖ νά γίνει ἐξαίρεσις ὡς πρός τούς μοναχούς, κατόπιν ὅμως ἀδείας τοῦ Ἐπισκόπου καί γενικῶς τῆς προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς.

***

Εἴπαμε στήν ἀρχή ὅτι τό θέμα μας δέν εἶναι αὐτό καθ’ ἑαυτό τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἀλλά ὁ ἀνάδοχος. Στό σημεῖο ὅμως αὐτό καί σέ συνδυασμό μέ τόν ἀνάδοχο εἶναι ἀνάγκη νά ποῦμε κάποια πράγματα γιά τό βάπτισμα τῶν παιδιῶν. Καί τοῦτο, διότι μέσα στά τόσα πολλά καί παράδοξα τῆς ἐποχῆς μας, βλέπουμε καί τοῦτο· νά ὑπάρχουν γονεῖς πού ἀποκτοῦν ἕνα ἤ καί περισσότερα παιδιά, καί νά ἀρνοῦνται νά τά βαπτίσουν. Τά ἀφήνουν νά μεγαλώσουν ἀβάπτιστα μέ τή δικαιολογία, νά μεγαλώσουν καί ἄν μόνα τους τό ζητήσουν, τότε τά βαφτίζουμε. Ἔτσι ὑπάρχουν σήμερα παιδιά οἰκογενειῶν, κυρίως σέ μεγάλες πόλεις, πού πηγαίνουν στό σχολεῖο, καί ὅμως δέν ἔχουν δεχθεῖ τήν χάρη τοῦ ἁγίου μυστηρίου. Προχωροῦν μάλιστα οἱ γονεῖς καί δίνουν ὄνομα στό παιδί τους ἤ στά παιδιά τους, χωρίς ὅμως αὐτά νά περάσουν ἀπό τά ἁγιασμένα ὕδατα τῆς κολυμβήθρας.

Βέβαια στό «ἐπιχείρημα» τῶν γονέων ὅτι τ’ ἀφήνουν νά μεγαλώσουν καί ἐάν μόνα τους τό ζητήσουν, τότε θά τά βαφτίσουν, θά μποροῦσε κανείς νά ἀπαντήσει ὅτι ἄν θέλουν νά εἶναι συνεπεῖς μέ τή θεωρία τους, τότε δέν θά πρέπει οὔτε στόν ἰατρό, οὔτε στόν παιδικό σταθμό, οὔτε στό νηπιαγωγεῖο, οὔτε στό σχολεῖο νά τά πᾶνε, ἄν δέν μεγαλώσουν καί δέν τό ζητήσουν μόνα τους καί γενικῶς τίποτε νά μήν προσφέρουν στά τέκνα τους ἄν τά ἴδια δέν συνειδητοποιήσουν ἀπολύτως κάτι καί δέν τό ζητήσουν μόνα τους…

Ἀλήθεια, τί συμβαίνει μέ αὐτούς τούς γονεῖς; Εἶναι βέβαιο ὅτι στήν καρδιά τους ἔχει περάσει ἡ ἀπιστία. Δέν πιστεύουν στό μυστήριο καί τή μεγάλη του ὠφελιμότητα. Καί δέν εἶναι μόνο ὅσοι καλύπτουν τή σχέση τους μέ τόν πολιτικό γάμο, πού συνήθως ἐνεργοῦν μέ πράξεις πού εἶναι ἀντίθετες μέ τήν Χριστιανική ζωή, εἶναι, δυστυχῶς, καί κανονικά στεφανωμένοι σύζυγοι, πού ὅμως ἐπηρεασμένοι ἀπό ἀθεϊστικές ἰδεολογίες καί ἀπό ἕνα νέο τρόπο ζωῆς πού προβάλλεται κατά κόρον στά Μ.Μ.Ε., καταλήγουν στήν ἀπόφασή τους αὐτή μέ ἀποτέλεσμα νά ζημιώνονται τά ἴδια τους τά παιδιά καί φυσικά ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια…

Δέν ἀποκλείεται ὅμως ἡ στάση αὐτή σέ ὁρισμένες περιπτώσεις νά στηρίζεται καί σέ ἄγνοια, γι’ αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ἐπισημανθοῦν κάποιες ἀλήθειες πού διαφωτίζουν ὅσους ἀγνοοῦν τά πράγματα καί διαθέτουν ἁγνή καί εἰλικρινή διάθεση.

Ὅπως τονίσαμε, ἐξ άρχῆς ὑπῆρχε, ἀλλά κυρίως ἀπό τόν δ΄αἰ. εἶχε ἐπικρατήσει σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία ὁ νηπιοβαπτισμός, δηλ. οἱ γονεῖς νά βαπτίζουν τά τέκνα τους ὅταν αὐτά βρίσκονται στήν νηπιακή ἡλικία. Βεβαίως τά νήπια δέν εἶναι σέ θέση νά ἐννοήσουν τί τούς προσφέρεται μέ τό ἅγιο βάπτισμα, ὥστε συνειδητά νά μετέχουν στό ἅγιο μυστήριο. Ὅμως εἶναι τό ἴδιο βέβαιο ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει ἀντίσταση καί ἄρνηση. Φυσικά τό νήπιο δέν προβάλλει καμμία ἄρνηση στή χάρη τοῦ μυστηρίου, καί ἑπομένως ἡ χάρις ἐνεργεῖ καί φέρνει τά θαυμαστά ἀποτελέσματα πού προσφέρει τό Βάπτισμα.

Αὐτός πού ἐνδιέτριψε περισσότερο στό θέμα τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ ὁποῖος ρωτάει τούς γονεῖς: «Νήπιον ἔστι σοι;» Σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός παιδάκι; Βάπτισέ το. «Μή λαβέτω καιρόν ἡ κακία». Πρόσεξε· μή τό ἀφήνεις ἀβάπτιστο. «Ἐκ βρέφους ἁγιασθήτω ἐξ ὀνύχων καθιερωθήτω τῷ Πνεύματι». Ἀπό τή βρεφική του ἡλικία ἄς ἁγιασθεῖ· ἀπό πολύ μικρό ἄς καθιερωθεῖ μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στρεφόμενος δ’ πρός ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν ἀκόμα τά εἰδωλολατρικά ἔθιμα, προσθέτει: «οὐδέ δεῖ σοι περιαμμάτων καί ἐπασμάτων, οἷς ὁ πονηρός συνεισέρχεται, κλέπτων εἰς ἑαυτόν ἀπό τοῦ Θεοῦ τό σέβας, ἐν τοῖς κουφοτέροις. Δός αὐτῷ τήν Τριάδα, τό μέγα καί καλόν φυλακτήριον». Δηλ. δέ σοῦ χρειάζονται τραγούδια καί ἐπωδές καί φυλαχτά (ἐννοεῖ ὁ ἅγιος, ὅσα ἀπό εἰδωλολατρικές συνήθειες εἶχαν εἰσβάλει σέ χριστιανικές οἰκογένειες), διότι μαζί μέ αὐτά μπαίνει ὁ πονηρός. Αὐτός ὁ πονηρός, κλέβει ἀπό τόν Θεό καί κάνει δικό του τό σεβασμό πού ἀνήκει στόν Κύριο. Αὐτά γίνονται ἀπό τούς ὀλιγόμυαλους καί κούφιους. Δῶσε στό παιδί σου τήν Τριάδα, πού εἶναι τό μεγάλο καί καλό φυλακτήριο.

Αὐτά τά τόσο σοφά λόγια κηρύττει σέ ὅλους τούς Χριστιανούς γονεῖς ὁ μεγάλος αὐτός Θεολόγος ἅγιος Γρηγόριος.

Ἄλλωστε στό ἔργο αὐτό τοῦ συνδέσμου τοῦ παιδιοῦ μέ τόν Θεό, ἔχουν ὁριστεῖ μαζί μέ τούς γονεῖς καί οἱ ἀνάδοχοι. Νά βοηθήσουν δηλ. τόν βαπτιζόμενο νά ἐξελιχθεῖ σ’ ἕναν καλό καί συνειδητοποιημένο Χριστιανό.

Ἐδῶ ἀκριβῶς στηρίζεται καί ὁ νηπιοβαπτισμός, στήν πίστη δηλ. τῶν γονέων καί τοῦ ἀναδόχου.

Εἶναι λοιπόν ἀνάγκη νά βαπτίζονται τά νήπια τῶν γονέων πού δέν ἔχουν ἀπορρίψει συνειδητά τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη. Εἶναι ἀνάγκη, διότι μεγάλα καί θαυμαστά εἶναι τά ἀποτελέσματα τοῦ ἁγίου βαπτίσματος σ’ αὐτόν πού λαμβάνει τή χάρη του μυστηρίου εἴτε συνειδητά, ὅταν εἶναι μεγάλος, εἴτε ἀσυνείδητα, ὅταν βρίσκεται στή νηπιακή του ἡλικία.

Ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη δογματική μας διδασκαλία, στό ἅγιο βάπτισμα συντελεῖται ἀναγέννησις, βαθειά καί ριζική ἀλλοίωσις καί μεταβολή τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας. Ἀναγέννησις, πραγματική παλιγγενεσία, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας χαρακτήρισε ὡς «γέννησιν ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος».

Ἐάν αὐτή δέν συντελεσθεῖ κατά τό ἅγιο βάπτισμα, δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Αὐτή ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια ἐκφράζει καί ὁ ἱερός Κύριλλος Ἱεροσολύμων στήν τρίτη μυσταγωγική του κατήχηση, πού μέ πολύ πόνο διακηρύττει, ἐκφράζοντας τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι «εἴ τις μή λάβῃ βάπτισμα, σωτηρίαν οὐκ ἔχει». Ὅποιος δηλ. δέν λάβει τό ἅγιο βάπτισμα, δέν μπορεῖ νἀ σωθεῖ. Καί προσθέτει: Μπορεῖ κανένας νά εἶναι ἐκ φύσεως ἀγαθός, καλόγνωμος στίς ἐκδηλώσεις του καί τά καθημερινά του ἔργα. Ὅμως ἐάν δέν λάβει τή σφραγίδα τοῦ ὕδατος, δηλ. δέν βαπτισθεῖ, «οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».

***

Ἀλλά νά προσθέσουμε καί τοῦτο. Πόσα νήπια κινδυνεύουν ἀρκετές φορές εἴτε ἀπό ἀσθένειες εἴτε ἀπό ἀτυχήματα, νά φύγουν ἀπό τή ζωή ἀβάπτιστα; Πόσοι κίνδυνοι παραμονεύουν καθημερινῶς μικρούς καί μεγάλους; Τόσο ὑλικοί ὅσο καί πνευματικοί. Καί πόσο προσπαθεῖ ὁ διάβολος νά προσβάλει καί νά ρίξει τόν ἄνθρωπο στήν ἁμαρτία καί μάλιστα σέ θανάσιμα ἁμαρτήματα…

Ὅλα αὐτά λοιπόν θά πρέπει μαζί μέ τούς γονεῖς νά τά γνωρίζει καί ὁ ἀνάδοχος καί νά προσπαθεῖ, ἀφοῦ πρῶτα ὁ ἴδιος ζεῖ τή ζωή τῆς πίστεως, νά μεταλαμπαδεύσει αὐτή τή ζωή τῆς χάριτος στό πνευματικό του τέκνο.

Ναί· καί θά τοῦ κάνει τά δῶρα του καί θά ἐνδιαφερθεῖ γιά τήν πρόοδό του στά μαθήματα καί γενικῶς στή ζωή καί θά βοηθήσει καί ὑλικῶς ἄν χρειασθεῖ καί ἄν ὑπάρχει ἐκ μέρους τοῦ ἀναδόχου καί οίκονομική δυνατότητα, ἀλλά κυρίως δέν θά πρέπει νά λησμονεῖ ποτέ μά ποτέ ὅτι ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων ὁ ἀνάδοχος εἶναι ὑπεύθυνος καί τελικῶς θά τοῦ ζητηθεῖ καί λόγος.

Νά δώσει ὁ Ἅγιος Θεός ὅσοι ἔχουν τήν εὐλογία νά εἶναι ἀνάδοχοι καί ὅσοι θά γίνουν ἀνάδοχοι νά συνειδητοποιήσουν τό μέγεθος τοῦ ἔργου τους, ὄχι βέβαια γιά νά ἀποθαρρυνθοῦν, ἀλλά γιά νά ξεκινήσουν καί νά ὁλοκληρώσουν σωστά τό μεγάλο αὐτό ἔργο τοῦ στηριγμοῦ καί τῆς χριστιανικῆς κατηχήσεως τῶν ψυχῶν πού τούς ἐμπιστεύονται οἱ γονεῖς καί ἡ Ἐκκλησία μας.

(Τέλος).

Αν ήμουν…

Μια ιστορία για τη χαρά της εγκυμοσύνης και τη στενοχώρια της έκτρωσης. Ένας νέος συναντά ένα πρωινό μια καλή του φίλη, που κυοφορεί, η οποία του λέει με πόνο πως μετά από εξετάσεις το έμβρυο της έχει διαγνωστεί με σύνδρομο ντάουν (down syndrome) και σκέφτεται πολύ σοβαρά να το ρίξει. Ο νέος αυτός, την επόμενη μέρα, συναντιέται με μια ομάδα συνομήλικων του και τους αναφέρει την κατάσταση. Μια κοπέλα από την ομάδα περιγράφει με τη σειρά της μια περίπτωση ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης από το άμεσο οικογενειακό της περιβάλλον. Έτσι όλη η ομάδα αποφασίζει να βρει κάποιο τρόπο να αλλάξει γνώμη στις δύο αυτές γυναίκες, αλλά να δώσει και ένα γενικότερο κοινωνικό μήνυμα.

πηγή

Επιλόχεια κατάθλιψη: Αντιμετωπίστε την χωρίς τύψεις

της Έλενας Μπούλια

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ο ερχομός ενός μωρού πέρα από τεράστια χαρά μπορεί σε κάποιες μητέρες να φέρει αφόρητη θλίψη και ένα έντονο συναίσθημα απώλειας –πρόσφατες έρευνες λένε ότι αντίστοιχα συναισθήματα μπορεί να νιώσει σπανιότερα και ο πατέρας (δείτε εδώ). Το φαινόμενο ονομάζεται επιλόχεια κατάθλιψη και παρουσιάζεται σε μία στις δέκα γυναίκες Έχει εξήγηση, έχει θεραπεία και δεν θα πρέπει να παραμελείται ούτε από τη νέα μαμά ούτε από το περιβάλλον της, ως κάτι που κάποια στιγμή θα περάσει.

Πότε εμφανίζεται;
Η επιλόχεια κατάθλιψη, όπως παρατηρεί η ψυχολόγος κ. Τριανταφυλλιά Χαρίλα εμφανίζεται συνήθως την τρίτη ή την τέταρτη ημέρα μετά τον τοκετό και τα συμπτώματα είναι εντονότερα αργά το απόγευμα ή το βράδυ. Σε σπανιότερες περιπτώσεις μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και 6 μήνες μετά τον τοκετό.

Γιατί εμφανίζεται;
Οι λόγοι που εμφανίζεται η επιλόχεια κατάθλιψη είναι πολλοί και διαφορετικοί. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο κ. Νίκο Βακόνδιο «Πολλές φορές η έντονη ορμονική μεταβολή μετά τον τοκετό μπορεί να φέρει στην επιφάνεια διάφορες διαταραχές και την γενετική προδιάθεση για κατάθλιψη, ή ακόμα και για σοβαρότερες καταστάσεις, όπως ψύχωση ή μανιοκατάθλιψη». Σε αυτές τις ορμονικές διαταραχές προστίθενται οι αλλαγές στην εικόνα του σώματος της γυναίκας, με την άδεια -πλέον- και χαλαρή κοιλιά και τους πρησμένους και συχνά πληγωμένους μαστούς.

Φυσικά, βασικός παράγοντας είναι και το γεγονός ότι η μητέρα, την πρώτη περίοδο μετά τον τοκετό, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην ιδέα ότι οι δικές της ανάγκες που μέχρι πρόσφατα βρίσκονταν στο επίκεντρο όλων, μπαίνουν στο περιθώριο και η φροντίδα του μωρού απαιτεί το 24ωρο ενδιαφέρον της. Ιδιαίτερα η γυναίκα που γίνεται πρώτη φορά μητέρα δυσκολεύεται πολλές φορές να συγχρονιστεί με το μωρό, να καταλάβει γιατί αυτό κλαίει. Συχνά εκλαμβάνει το κλάμα και τη δυσφορία του μωρού ως δική της αποτυχία, κάτι που την κάνει να νιώθει ακόμα χειρότερα.

Ποια είναι τα σημάδια;
Σύμφωνα με τον κ. Βακόνδιο, αυτά είναι παρόμοια με της κατάθλιψης: Κακή διάθεση, έντονη θλίψη, έλλειψη ικανοποίησης και ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που παλαιότερα πρόσφεραν ευχαρίστηση, έλλειψη ενδιαφέροντος προς το μωρό ή επιθετικότητα προς αυτό, ευσυγκινησία χωρίς προφανείς λόγους με ασυγκράτητα δάκρυα, άγχος, κόπωση, μείωση ή αύξηση βάρους, έμμονες και ανεξήγητες ιδεοληψίες που αφορούν το βρέφος (π.χ. ότι μπορεί να αρρωστήσει ή να πεθάνει, ή ότι μπορεί να του κάνει κακό) κ.α. Ακόμα, προσθέτει η ψυχολόγος κ. Τέσσα Χριστοδούλου, η κούραση που έτσι κι αλλιώς νιώθουν οι μητέρες τον πρώτο καιρό της λοχείας, σε συνδυασμό με την κόπωση που δημιουργεί η επιλόχεια κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσει σταδιακά σε υπερένταση και δυσκολία ύπνου με αποτέλεσμα η μητέρα να ξυπνά ακόμα περισσότερες φορές κατά την διάρκεια της νύχτας με άγχος, π.χ. αν τάισε το μωρό ή αν συνέβη κάτι κακό.

Πόσο διαρκεί;
Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στην επιλόχεια μελαγχολία και την επιλόχεια κατάθλιψη. Η πρώτη, λένε, έχει ηπιότερα συμπτώματα και μπορεί να διαρκέσει έως και δύο εβδομάδες μετά τον τοκετό, ενώ η δεύτερη μπορεί να διαρκέσει ακόμα και έναν χρόνο μετά τον τοκετό, παύοντας πλέον να είναι επιλόχεια αλλά κανονική κατάθλιψη.

Πώς αντιμετωπίζεται;
Σε πολλές περιπτώσεις, μετά τις δύο πρώτες εβδομάδες τα συμπτώματα υποχωρούν και η μητέρα αρχίζει να αισθάνεται καλύτερα, απολαμβάνοντας σιγά-σιγά τις στιγμές της με το μωρό αλλά και αυτές χωρίς αυτό. Αν, όμως, μετά από αυτό το διάστημα τα συμπτώματα εντείνονται είναι απαραίτητη η συμβολή κάποιου ειδικού, ο οποίος θα θεραπεύσει την κατάθλιψη μέσω του λόγου. «Ο κόσμος νομίζει πως μπορεί να θεραπεύσει την κατάθλιψη μόνος του», λέει ο κ. Βακόνδιος. «Αυτό, όμως, είναι σχεδόν αδύνατο γιατί ο εγκέφαλος θέτει περιορισμούς που ένα άτομο με κατάθλιψη δε μπορεί να αντιληφθεί, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσει».

Σκοπός του ειδικού είναι να άρει αυτούς τους περιορισμούς και μέσα από την συζήτηση να ανιχνεύσει πώς λειτουργεί το μυαλό του ανθρώπου, με σκοπό να διώξει τις ενοχικές σκέψεις που είναι συχνές στην κατάθλιψη και να αλλάξει τον τρόπο σκέψης της γυναίκας που νιώθει έτσι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η επιλόχεια κατάθλιψη δεν είναι ανίατη και πολύ σύντομα μπορεί η κουβέντα με τον ειδικό να την εξαλείψει.

Εμπόδιο ο Γάμος;

Αν μερικοί εμποδίστηκαν από το γάμο και δεν τηρούν το νόμο του Θεού, ας προσέξουν και θα δουν ότι δεν είναι εμπόδιο ο γάμος, αλλά η προαίρεσή τους, που μεταχειρίστηκαν κακώς το γάμο. Γιατί ούτε το κρασί προκαλεί τη μέθη, αλά η κακή προαίρεση και η χρήση του πέρα από το μέτρο.

Χρησιμοποίησε το γάμο σύμφωνα με το μέτρο και βάλε μέσα του την άσκηση και θα γίνει αρεστός στον Κύριο.

«Είδα τον Κύριο να κάθεται πάνω σε θρόνο ψηλό και μετέωρο».

Πώς Τον είδε, δεν γνωρίζω. Θέλεις να μάθεις πώς είδε τον Θεό (ο προφήτης Ησαΐας); Γίνε και εσύ σαν και αυτόν. Και πώς είναι δυνατόν αυτό, θα πεις, αφού έχω σύζυγο και παιδιά; Κι όμως είναι δυνατόν, αν το θέλεις πραγματικά. Γιατί και ο Ησαΐας είχε γυναίκα και ήταν πατέρας δύο παιδιών, αλλά τίποτε από αυτά δεν τον εμπόδισε. Γιατί ο γάμος δεν είναι εμπόδιο, για να ανέβει κανείς στον Ουρανό.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Χριστιανός Ορθόδοξος Ανάδοχος (Α΄)

'

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι.Μ.Δρ.Πωγ.& Κονίτσης

Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε και ζοῦμε, ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, το Σῶμα δηλ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι Ἐκκλησία τῶν Μυστηρίων

Τό πρῶτο ἀπό τά μυστήρια, τό εἰσαγωγικό μυστήριο, πού μᾶς εἰσάγει καί μᾶς κάνει ὀργανικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος.

Στήν Π.Δ. ἔχουμε τύπους τοῦ πραγματικοῦ Βαπτίσματος, μέ τελευταῖο τό βάπτισμα μετανοίας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος κλείνει τήν Π.Δ. καί ἀνοίγει τήν Κ. Διαθήκη. «Ἰωάννης ἐβάπτισεν βάπτισμα μετανοίας τῷ λαῷ λέγων εἰς τόν ἐρχόμενον μετ’ αὐτόν ἵνα πιστεύσωσιν, τοῦτ’ ἔστιν εἰς τόν Ἰησοῦν» (Πράξ. 19,4). Ὁ Ἰωάννης βάπτισε βάπτισμα μετανοίας καί ἔλεγε στό λαό νά πιστεύουν σ’ Ἐκεῖνον πού ἔρχεται μετά ἀπό αὐτόν, δηλ. στόν Ἰησοῦ Χριστό...

Ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό παράδειγμά Του ἁγίασε τό Βάπτισμα, ὅταν βαπτίστηκε ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή στόν Ἰορδάνη ποταμό.

Τέλος, ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, μετά τήν ἀνάστασή Του, δίνει στους Ἀποστόλους τήν τελευταία Του ἐντολή: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 20, 18-19). Πηγαίνετε καί κάνετε ὅλο τον κόσμο μαθητές μου, βαπτίζοντες αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτή τη θεία ἐντολή τοῦ βαπτίσματος, ἡ Ἐκκλησία μας τήν τηρεῖ ἐξ ἀρχῆς καί φυσικά θα συνεχίσει νά τήν ζεῖ καί νά τήν ἐφαρμόζει μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.

Τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος εἶναι ἀναγκαῖο καί ὑποχρεωτικό γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό καί δέν ἀμφισβητεῖται ἀπό κανέναν πιστό Χριστιανό, πού γνωρίζει ἔστω καί στοιχειωδῶς κάποια πράγματα τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.

***

Ἐκεῖνο ὅμως γιά τό ὁποῖο χρειάζεται νά μιλήσουμε καί τό ὁποῖο ἔχει ἄμεση σχέση μέ τό ἴδιο τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, εἶναι τό θέμα «ἀνάδοχος».

Τί εἶναι ὁ ἀνάδοχος; πότε ἐμφανίζεται στη ζωή τῆς Ἐκκλησίας; καί ποιές εἶναι οἱ ὑποχρεώσεις του;

Εἶναι ἀνάγκη νά ἐξετάσουμε τίς πτυχές τοῦ θέματος αὐτοῦ, διότι, δυστυχῶς, ἀρκετοί εἶναι οἱ Χριστιανοί πού ἀναλαμβάνουν τήν εὐθύνη τοῦ νά γίνουν ἀνάδοχοι (νονοί), χωρίς νά γνωρίζουν τίς σοβαρές ὑποχρεώσεις καί εὐθύνες πού συνεπάγεται ἡ πράξη τους αὐτή, νομίζοντας ὅτι τό νά βαπτίσει κανείς ἕνα παιδί ἤ ἕναν μεγάλο ἄνθρωπο, αὐτό δέν εἶναι παρά μιά κοινωνική ἐκδήλωση, πού σκοπό ἔχει νά συνδέσει περισσότερο φιλικά τίς οἰκογένειες καί τούς ἀνθρώπους. Πιστεύουν δηλ. ὅτι τό μυστήριo τοῦ βαπτίσματος καί τό νά γίνει κανείς νονός, εἶναι ἁπλά μιά κοινωνική ἐκδήλωση.

Ἄς δοῦμε λοιπόν: α) Τί εἶναι ὁ ἀνάδοχος (ὁ νονός ἤ ἡ νονά) καί πότε ἐμφανίστηκε.

Ἀνάδοχος εἶναι τό πρόσωπο, ἄνδρας ἤ γυναίκα, πού στέκεται ἐγγυητής στήν Ἐκκλησία γιά τήν πίστη τοῦ βαπτιζομένου καί ἀναλαμβάνει τή φροντίδα μετά τό βάπτισμα νά τον στερεώνει στήν Χριστιανική πίστη.

Ὁ θεσμός αὐτός τοῦ ἀναδόχου ἐμφανίζεται στή μορφή πού γνωρίζουμε γιά πρώτη φορά τόν β΄ αἰ. Βλέπουμε τά στοιχεῖα του νά ὑπάρχουν ἐξ ἀρχῆς στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ Λουκᾶς στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὅταν ὁ Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος Κορνήλιος ἔδειξε τήν ἐπιθυμία νά βαπτιστεῖ, ὁ ἀπ. Πέτρος, θεώρησε πολύ βασικό νά ρωτήσει τούς ἀπεσταλμένους τοῦ ἑκατόνταρχου γιά τό ποιόν τοῦ άνθρώπου. Φυσικά ὅλοι μαζί βεβαίωσαν ὅτι ἦταν δίκαιος, ἀξιόπιστος, «φοβούμενος τον Θεόν καί μαρτυρούμενος ἀπό ὅλον τό ἔθνος τῶν Ἰουδαίων» (Πράξ. 10,22).

Ὁ θεσμός λοιπόν τοῦ ἀναδόχου ξεκινᾶ ἀπό μία βασική ἐκκλησιαστική προϋπόθεση. Ὅτι ὁ ὑποψήφιος πρέπει νά εἶναι ἐχέγγυος, γνωστός, νά ἔχει δώσει καλή μαρτυρία πρός τά ἔξω, νά ἔχει δηλ. δώσει δείγματα ἀκεραιότητας καί εἰλικρινῶν διαθέσεων γιά τήν Χριστιανική πίστη καί ζωή, πού θά λάβει μέ τό βάπτισμα. Ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ πρώτη χριστιανική κοινότητα δείχνει μεγάλο ἐνδιαφέρον καί θετικό προβληματισμό γιά τούς Ἐθνικούς, με καλές διαθέσεις, πού ζητοῦσαν νά ἐνταχθοῦν στήν νέα πίστη. Αὐτό τό βλέπουμε καθαρά στίς συζητήσεις τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων τό 49 μ.Χ. ἀλλά καί στίς ἐπιστολές τοῦ ἀπ. Παύλου.

Ἀπό τήν περιγραφή πού ἐκθέτει ὁ Λουκᾶς στό 10 κεφ. τῶν Πράξεων, βλέπουμε τήν ἀναγκαία συλλογή πειστικῶν ἀποδείξεων πρίν ἀπό τήν Κατήχηση καί τήν Βάπτιση. Ἐμφανίζεται καί ἑδραιώνεται ὁ ἀνάδοχος, πού θά καθιερωθεῖ κατά τόν β΄αἰ. Ὅπως δηλ. τό καθ’ αὐτό τελετουργικό τῆς Ἐκκλησίας μας, ξεκίνησε μέ οὐσιώδη σπερματική μορφή στίς πρῶτες Χριστιανικές κοινότητες καί κατόπιν ἁπλώθηκε σάν «δένδρον εὐσκιόφυλλον», τό ἴδιο συνέβη καί μέ τόν ἀνάδοχο στό θέμα τοῦ βαπτίσματος.

Ὁ πρῶτος πού κάνει εἰδική ἀναφορά γιά ἀνάδοχο εἶναι ὁ Τερτυλλιανός στό ἔργο του (De baptismo). Ἀκόμα ὁ Ἱππόλυτος Ρώμης παρουσιάζει μέ ἀνεπτυγμένη μορφή τόν σημαντικώτατο ρόλο τοῦ ἀναδόχου, ὅπως αὐτός ὑπάρχει στήν ἀποστολική παράδοση πού κατέχει.

Αὐτός ὅμως πού μέ ἀπαράμιλλο ὕφος περιγράφει τή φυσιογνωμία τοῦ ἀναδόχου καί ἄρα τήν ἀναγκαιότητά του γιά τό βάπτισμα, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο.

Ὅπως γνωρίζουμε, στήν ἀρχή βαπτίζονταν καί σέ μεγάλη ἡλικία, διότι ὥριμοι ἄνθρωποι γνώριζαν τό Χριστό καί πίστευαν, ἀλλά καί διότι εἶχε ἐπικρατήσει μιά τάση νά ἀναβάλλουν τό βάπτισμα, ὅσοι πίστευαν στό Χριστό, γιά τό τέλος τῆς ζωῆς τους.

Τό ἐλατήριο ἦταν ὅτι, ἐπειδή τό βάπτισμα, δέν ἀπαλλάσσει μόνο ἀπό τήν ἐνοχή τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀλλά καί ἀπό τίς προσωπικές ἁμαρτίες, ἀνέβαλλαν τό βάπτισμα, ὥστε καθαροί νά μεταβοῦν στήν ἄλλη ζωή. Καί αὐτός ἀκόμη ὁ Μ. Κων/νος, πού τόση πίστη εἶχε δείξει στή ζωή του, τό βάπτισμά του τό ἀνέβαλε στίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του. Μαρτυρεῖται δε, ὅτι ἀπό τή στιγμή τῆς βαπτίσεώς του μέχρι τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου του δέν ἀποχωρίστηκε τόν λευκό χιτῶνα τοῦ Βαπτίσματος. Τήν τάση ὅμως αὐτή, τό νά βαπτίζονται δηλ. μεγάλοι, ἀκριβῶς διότι δέν εἶναι σωστή, δέν τήν υἱοθέτησε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό καί πάλι νωρίς ἐξέλειπε. Φυσικά ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρχε καί ὁ νηπιοβαπτισμός. Ἐφ’ ὅσον δέ ἐπικρατοῦσε στήν ἀρχαία Ἐκκλησία καί τό βάπτισμα τῶν ἐνηλίκων (μέχρι τόν δ΄αἰ.), οἱ ἀνάδοχοι πού ἐξελέγονταν, ἦταν τοῦ ἴδιου φύλου μέ αὐτόν πού θά βαπτίζονταν.

Ἤδη εἴπαμε ὅτι ἔργο τῶν ἀναδόχων ἦταν κυρίως ἡ ἐγγύησις ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία, γιά τό ἠθικό ποιόν τοῦ ὑποψηφίου πρός βάπτιση, ἡ παρακολούθησις στήν πνευματική γνώση καί πρόοδο καί ἡ συμπαράστασις κατά τήν τέλεση τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος. Γιά τούς σοβαρώτατους αὐτούς λόγους, ὁ ἀνάδοχος ὄφειλε νά εἶναι ὄχι μόνο βαπτισμένος Χριστιανός ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ζωντανό καί συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, νά ζῇ δηλ. συνειδητά τή μυστηριακή καί ἀγωνιστική ζωή τοῦ Εὐαγγελίου καί ὄχι νά εἶναι μόνο κατ’ ὄνομα Χριστιανός, ὅπως δυστυχῶς συμβαίνει σέ ἀρκετές τῶν περιπτώσεων.

Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλ. Ἱστορία βλέπουμε ὅτι, κυρίως στή Δύση, μέχρι τόν ε΄αἰ. ἀνάδοχοι μποροῦσαν νά γίνουν καί οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς τοῦ τέκνου πού λάμβανε τό βάπτισμα. Ὅμως αὐτό ἀπαγορεύθηκε ἀπό τίς ἀρχές τοῦ θ΄αἰ. (Σύνοδος τοῦ Mainz 813). Ἀκόμα, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ ἀνάδοχος θεωρήθηκε ὡς πνευματικός πατέρας (ἤ μητέρα) τοῦ βαπτιζόμενου, ἀπό πολύ νωρίς, ἐξ’ αἰτίας τῆς πνευματικῆς αὐτῆς συγγένειας, ἀπαγορεύτηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία ἡ τέλεσις γάμου μεταξύ ἀναδόχου καί ἀναδεκτῆς καί μεταξύ ἀναδεξαμένης καί ἀναδεκτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία δηλ., πού καθοδηγεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, θεώρησε τήν κατά πνεῦμα συγγένεια διά τοῦ βαπτίσματος, μεγαλύτερη καί σοβαρώτερη καί ἀπό αὐτήν τήν κατά σάρκα συγγένεια τῶν συνδεδεμένων προσώπων. Ἡ ἀπαγόρευσις αὐτή μάλιστα ἐπεκτάθηκε καί σέ ἄλλα μέλη τῆς οίκογένειας τοῦ ἀναδεκτοῦ ἤ τῆς ἀναδεκτῆς.

Στό Βυζάντιο, ἡ πνευματική αὐτή συγγένεια πού προέρχεται μέσῳ τοῦ βαπτίσματος, μεταξύ ἀναδόχου καί ἀναδεκτοῦ ἤ ἀναδεκτῆς μέ ὅλες τίς ἀπαγορεύσεις καί τίς εὐθῦνες πού συνεπάγεται, ἔχει ἐπικυρωθεῖ καί ἀπό τόν αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό τό 530. Ἐπίσης πολύ χαρακτηριστικός εἶναι ὁ νγ΄ κανόνας τῆς ἐν Τρούλῳ Συνόδου, ὁ ὁποῖος κάνει εἰδική ἀναφορά ἀκριβῶς στήν πνευματική συγγένεια πού προέρχεται διά τοῦ βαπτίσματος.

Καί μόνο λοιπόν ἀπ’ αὐτό, ἀπό τήν πνευματική δηλ. συγγένεια πού δημιουργεῖται διά τοῦ βαπτίσματος, διαφαίνεται καθαρά πόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶναι τό νά ἀναλαμβάνει κανείς τόν ρόλο τοῦ ἀναδόχου.

Γιά τίς βαρύτατες εὐθῦνες τοῦ ἀναδόχου ὁ Ἅγ. Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης τονίζει: Ἐκ τῶν πρώτων πρέπει νά ἀποδειχθεῖ, ὅτι ἀπέχει ἀπό κάθε «ἀθεότητα καί ἀγνωσία τοῦ ὄντως καλοῦ», «ὥστε ν’ ἀξιωθῆ διά τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ μεσιτείας» καί «τῶν θείων τυχεῖν καί Θεοῦ». Νά ἀποδειχθεῖ δηλ. ὅτι εἶναι ἀδιάβλητος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ἡ βιοτή καί πολιτεία του εἶναι ἔνθεος.

Σήμερα πού λόγῳ τῆς μετακίνησης τῶν πληθυσμῶν καί γενικῶς τῆς παγκοσμιοποίησης τά δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει καί ὥριμοι πλέον ἄνθρωποι ἐντάσσονται καθημερινῶς στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, θά πρέπει καί πάλι ὅσοι ἀναλαμβάνουν τό ρόλο καί τό διακόνημα τοῦ ἀναδόχου, νά μελετήσουν σοβαρά τίς προϋποθέσεις καί, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, τίς εὐθῦνες τοῦ ρόλου αὐτοῦ, καί κατόπιν, συνειδητά πλέον, νά ἀποδέχονται τήν εὐθύνη τοῦ ἀναδόχου.

(Συνεχίζεται)

Γέροντας Παΐσιος: Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία

Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου -είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. Άλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ! Πώς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα o Θεός; Δεν θα μπορούσε να οικονομήσει μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα, για να μπορούν να ζουν πνευματικά;».

«Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι μέσα στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού; Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Αλίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες! Σκεφθείτε τι θα γινόταν, αν λ.χ. και οι δύο θυμώνατε εύκολα: θα γκρεμίζατε το σπίτι. Ή, αν και οι δύο ήσασταν ήπιοι χαρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι!...».

Σε ένα ανδρόγυνο ξέρετε τι είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι' αυτό δεν ταιριάζετε!». Είναι και οι δύο ευαίσθητοι. Αν συμβεί κάτι στο σπίτι, και οι δύο τα χάνουν και αρχίζουν: «Ωχ, τι πάθαμε!» ο ένας, «ωχ, τι πάθαμε!» ο άλλος. Ο ένας δηλαδή βοηθάει τον άλλον να απελπισθεί πιο πολύ. Δεν μπορεί να τον τόνωση λίγο «για στάσου, να του πει, δεν είναι και τόσο σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει». Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα.

Και στην αγωγή των παιδιών, όταν οι σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βοηθήσουν. Ο ένας κρατάει λίγο φρένο, ο άλλος λέει: «Άφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα». Αν τα στριμώξουν και οι δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους. Και αν τα αφήσουν και οι δύο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν και τα παιδιά μία ισορροπία.

Θέλω να πω ότι όλα χρειάζονται. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια, αλλά ο καθένας να βοηθάει τον άλλον με τον τρόπο του. Αν φας λ.χ. κάτι πολύ γλυκό, θέλεις να φας και κάτι που είναι λίγο αλμυρό...

(Λόγοι Γ. Παϊσίου, τ. Α, Σουρωτή, 1999, 299-301)