.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ



+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη


Για να εισέλθει κανείς στην Χριστιανική εκκλησία, για να κεντριστεί στην καλλιέλαιο, που είναι το σώμα του Χριστού, χρειάζεται να σφραγιστεί με τα μυστήρια του βαπτίσματος και του χρίσματος.

Περί των δυο αυτών μυστηριακών τελετών, κυκλοφορούν από τα στόματα των αιρετικών πολλές λανθασμένες ιδέες. Χρειάζεται λοιπόν για τα δυο αυτά βασικά μυστήρια της Εκκλησίας, να πούμε λίγα λόγια ώστε και οι Ορθόδοξες θέσεις να τονιστούν και οι απόψεις των αιρετικών να αποδεδειχθούν λανθασμένες και αντίθετες προς την Αγία Γραφή.


Αρχίζουμε με το μυστήριο του βαπτίσματος.
Για εμάς το βάπτισμα είναι μια θεοσύστατος τελετή κατά την οποία με την τριπλή κατάδυση στο ύδωρ και ανάδυση και την αντίστοιχο επίκληση της Αγίας Τριάδος απαλλάσσεται ο βαπτιζόμενος από κάθε αμαρτία, αναγεννάται πνευματικώς και καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού της Εκκλησίας. Το βάπτισμα είναι ένα θεϊκό λουτρό που καθαρίζει από κάθε αμαρτία, απαλλάσσει από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, καταργεί κάθε ενοχή, αφανίζει και θανατώνει το σώμα της αμαρτίας. Το βάπτισμα παρέχει στον άνθρωπο νέα ζωή, τον ζωοποιεί πνευματικά, τον καινοποιεί, τον κάνει καινούργιο, τον αναγεννά.

Του παρέχει δευτέρα γέννηση, με το βάπτισμα συσσωματώνεται στο μυστικό σώμα του Χριστού, γίνεται μέλος της Εκκλησίας, γίνεται τέκνο του Θεού λαμβάνει την χάρη της υιοθεσίας. Χωρίς το βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να εισέλθει στην ζωή της Εκκλησίας, δεν μπορεί να καταλάβει θέση στον οργανισμό της, είναι μυστήριον εισόδου, η είσοδος στην Εκκλησία, στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή προέρχονται μέσω αυτού. «Βάπτισμα κλεις ουρανών βασιλείας», Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος.

Το εν λόγο μυστήριο εικονίζει τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Η καταβύθιση στο ύδωρ του βαπτιστηρίου εικονίζει την ταφή του Χριστού, ενώ η ανάδυση την ανάσταση του. Η έξοδος από την κολυμβήθρα σημαίνει έξοδο από τον τάφο, σημαίνει καινούργια αναστάσιμη ζωή, πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση.

Εκείνο που αναδύεται από την κολυμβήθρα είναι καινή κτίσις, καινούργιο δημιούργημα, βάπτισμα τινυν εστίν, σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αμαρτιών κάθαρσις, ανακαινισμού και αναγεννήσεως αιτία.

«Όπως ο Ιησούς απέθανε έχοντας στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου, ώστε αφού θανατώσει την αμαρτία να αναστηθεί εν δικαιοσύνη, έτσι και εσύ, αφού καταβείς στο ύδωρ και τρόπον τινά ταφείς μέσα σε αυτό, όπως ετάφη ο Χριστός, εγείρεσαι πάλι και περιπατείς σε καινούργια ζωή», Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων 3η Κατήχησις.

«Με το βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το σκοτάδι και ενδύεται το φως, η ψυχή πλημυρίζει από φως, είναι λαμπρότης ψυχών, σκότους κατάλυσις και φωτός μετουσία», Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Λόγος 40ος . Γι’ αυτό στην αρχαία εκκλησία ονομαζόταν και φώτισμα.

Άλλο χαρακτηριστικό τους μυστηρίου αποτελεί το ότι είναι ένα, μοναδικό και ανεπανάληπτο, δεν ανήκει στα επαναλαμβανόμενα μυστήρια.

Αυτή είναι η θέσις των Ορθοδόξων ως προς το βάπτισμα.


Πρέπει όμως εν συνεχεία να την κατοχυρώσουμε με Αγιογραφικά χωρία, ώστε να μπορούμε να αποκρούομε τον κάθε αιρετικό που θα θελήσει να την παρουσιάσει σαν αντιγραφική.

Βασικότατο χωρίο για το βάπτισμα είναι αυτό που υπάρχει στο τέλος του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» κη’19.

Εδώ φαίνεται ποιο καθαρά και από τον Ήλιο ότι το βάπτισμα πρέπει να γίνεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Και όμως υπάρχουν αιρετικοί που αρνούνται την ύπαρξη Τριαδικού Θεού και εμφανίζονται και σαν εμβριθείς μελετηταί της Βίβλου…

Μη χειρότερα….

Το επόμενο εδάφιο δηλώνει καθαρά ότι το βάπτισμα είναι αναγκαίο στην σωτηρία «πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται». Μαρκ. ιστ’16

Η αναγκαιότης του μυστήριου στην σωτηρία παρουσιάζετε πιο κατηγορηματικά στο Ιωάννης γ’ 5.

Ο στίχος έχει ληφθεί από τον διάλογο του Κυρίου με τον Νικόδημο, «ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», ύδωρ και πνεύμα σημαίνει βάπτισμα και στον Ιορδάνη στην βάπτιση του Χριστού είχαμε ύδωρ και πνεύμα.
Ου δύναται, δε μπορεί να εισέλθει κανείς στην Βασιλεία του Θεού, στην περιοχή δηλαδή της σωτηρίας, εάν δεν έχει βαπτιστεί.

Ότι το βάπτισμα παρέχει άφεση αμαρτιών φαίνεται ολοκάθαρα στην ομιλία που έκανε ο Απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τον ερωτούν οι Ισραηλίτες τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε;

Και τους απαντά: «μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Πραξ β’38.

Η ίδια αλήθεια υπογραμμίζετε και στο Πράξεις, το 22 κεφάλαιο στίχος 16, όπου ο Ανανίας λέγει προς τον Σαύλον τον μετέπειτα Παύλον, «αναστάς βάπτισε και απόλουσε τας αμαρτίας σου», σήκω να βαπτιστείς και να λουσθείς από τις αμαρτίες σου.

Και ενώ τα χωρία έχουν τόση διαύγεια, οι διάφοροι αιρετικοί, όπως οι ψ. του Ιεχωβά, υποστηρίζουν με φανατισμό ότι το βάπτισμα δεν είναι μυστήριο και δεν παρέχει κατά μυστηριακό τρόπο άφεση αμαρτιών, αλλά απλώς είναι μια τελετή με συμβολικό χαρακτήρα. Σαν τι άλλο έπρεπε να έγραφε η Βίβλος για να δείξει ότι το βάπτισμα καθαρίζει και λούζει από τις αμαρτίες ;;; Για τους αιρετικούς δυστυχώς έχουν εδώ θέση τα λόγια το προφήτου Ησαΐα, «βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε».

Η πιο παράδοξη τύφλωση…

Στο 8ο κεφάλαιο των Πράξεων στίχοι 36-38 όχι μόνο γίνεται λόγος για το βάπτισμα, αλλά φαίνεται καθαρά η ύπαρξις βαπτισματικής τελετουργίας. Πριν δε βαπτισθεί ο Ευνούχος από τον Ευαγγελιστή πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.

Κλασσικό χωρίο είναι το Ρωμαίους στ’ 3-8 όπου το βάπτισμα παρουσιάζεται σαν ξεχωριστό και ιδιότυπο μυστήριο, που κάνει τον άνθρωπο κοινωνό του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού. Η καταβύθισις στο ύδωρ αντιστοιχεί προς τον θάνατο και ενταφιασμό του Χριστού, ενώ η ανάδυσις προς την ανάσταση. Η φράσις είναι σαφής «ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ»˙ σύμφυτοι εικόνα από φυτά που έχουν συμφυΐα, ένωσις στην βλάστηση και ανάπτυξη τους, ομοίωμα του θανάτου του Χριστού.

Αυτός ο αξιοπρόσεκτος χαρακτηρισμός αφορά το βάπτισμα και στον 8ο στίχο απεθάνομεν συν Χριστό, έχουμε ταυτισμό του βαπτίσματος με τον θάνατο του Κυρίου. Ο αναστάσιμος χαρακτήρας δηλώνετε στον στίχο 4, «ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν», ότι παλαιό και αμαρτωλό καταργήθηκε και θανατώθηκε μέσα στο ύδωρ του βαπτιστηρίου.

Ίδιες αλήθειες τονίζονται στα χωρία Κολοσσαείς γ’11-12. Δεν το αναλύουμε τώρα, θα το αναλύσουμε άλλη φορά όταν μιλήσουμε περί νηπιοβαπτισμού. Σημειώνουμε μόνο τα δυο χαρακτηριστικά ρήματά του, συνθάπτομαι, συνεγείρομαι, μετά του Χριστού.

Δηλαδή στο βάπτισμα κατά τρόπο ανεξιχνίαστο και μυστηριακό, ζει ο άνθρωπος τον Σταυρό, την ταφή και την ανάσταση του Χριστού και λαμβάνει την λύτρωση και την χάρη που πηγάζει από το Σταυρό και την Ανάσταση, απολυτρώνετε από κάθε του ενοχή και αμαρτία όπως φαίνεται και στο επόμενο εδάφιο, «ούτε πλεονέκται», ομιλεί ο Απόστολος Παύλος, «οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι καὶ ταῦτά τινες τε·(ήσασταν) ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε. Α’ Κορινθίους στ’10-11.

Το απελούσασθε αναφέρεται στο βάπτισμα. Με το μυστήριο πλένετε, καθαρίζετε πλήρως, απολλούεται ο άνθρωπος και απαλλάσσεται από κάθε ρύπο. Τον χαρακτηρισμό του βαπτίσματος ως λουτρού θα τον ιδούμε και ποιο κάτω σε άλλο χωρίο.

Στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος αναφέρεται από τον ιερέα η φράσις: «εδικαιώθης, ηγιάσθης, απελούσθης», αυτό δείχνει ότι εμείς είμαστε Βιβλικοί και Γραφικοί περισσότερο από κάθε άλλον.

Το βάπτισμα κατά μυστηριώδη τρόπο μας χαρίζει την υιοθεσία, μας καθιστά τεκνά του Θεού όλοι είσαστε υιοί Θεού δια της πίστεως εις τον Χριστόν Ιησούν διότι όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε, όποιος βαφτίζεται ενδύεται τον Χριστόν, μυστηριώδης πράγματι έκφρασις, ενώνεται μαζί του και κατά συνέπεια γίνεται και αυτός υιός του Θεού.

Ως γνωστόν ο στίχος όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε ψάλετε κατ επανάληψη στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος και εδώ ο Βιβλικός χαρακτήρας.

Στο χωρίο Εφεσίους δ’4-5 «ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα... εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα»·

Επιβεβαιώνεται η πίστις μας ότι πρόκειται για μυστήριο ότι πρόκειται για μυστήριο που γίνεται μια φορά και δεν επαναλαμβάνετε. Ομολογώ εν βάπτισμα.

Το βάπτισμα είναι υπερφυσικό λουτρό, σημειώνει σχετικά ο Απόστολος Παύλος δια να αγιάσει αυτήν την εκκλησίαν αφού την καθαρίσει δια του λουτρού του ύδατος εν ρήμματι, με λόγον, δια να την στήσει εις το πλευρόν του ένδοξον χωρίς σπίλον ή ρυτίδα. Εφεσίους ε’26-27. Εν ρήμματι, με λόγον, σημαίνει την επίκληση της Αγίας Τριάδος.

Όσοι θα εισέρθουν στην Εκκλησία λούζονται καθαρίζονται λάμπουν από καθαρότητα χάρις στο βάπτισμα.

Σχετικώς αναφέρει και η προς Εβραίους, είμεθα λουσμένοι στο σώμα με «ύδωρ καθαρόν» ι’23.
Και στην προς Τίτον Επιστολή υπάρχει η φράσις «λουτρόν παλιγγενεσίας» γ’5, δηλαδή λουτρό που επιφέρει όχι απλώς καθαρισμό αλλά μια καινούργια γέννηση, φεύγει ένας παλαιός κόσμος και έρχεται ένας καινούργιος και το κατά το έλεος του μας έσωσε δια λουτρού παλιγγενεσίας και το έσωσε έχει τη σημασία του.

Το βάπτισμα χορηγεί σωτηρία, καθαρίζει, αγιάζει, σώζει, ασφαλώς δεν θα τα ενεργούσε όλα αυτά εάν ήταν μια απλή συμβολική τελετή, όπως διατείνονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι αιρετικοί που καυχώνται και ως μελετηταί της Γραφής.


Για το ανεπανάληπτο του μυστηρίου ομιλεί και το Εβραίους στ’4, τους «άπαξ φωτισθέντας», άπαξ, μια φορά.

Το βάπτισμα στην αρχαία εκκλησία ονομάζονταν και φώτισμα. Και το Εβραίους ι’32 τους βαπτισθέντας τους αποκαλεί φωτισθέντας.

Και ένα τελευταίο εδάφιο, εις την οποίαν κιβωτόν, ολίγαι δηλαδή οκτώ ψυχαί διεσώθησαν δια του ύδατος του οποίου αντίτυπον τώρα είναι το βάπτισμα το οποίον μας σώζει. Είναι δε όχι απαλλαγή από ρύπον σωματικόν αλλά θερμή αίτησις προς τον Θεόν δια την απόκτησιν αγαθής συνειδήσεως. Α’ Πέτρου γ’21
Και εδώ τονίζετε ότι το βάπτισμα καθαρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως, την συνείδηση και ότι χορηγεί σωτηρία, σώζει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας, σώζει από την πνευματική φθορά και απώλεια.

Ας έλθουμε τώρα και στο εισαγωγικό μυστήριο στην Εκκλησία, το χρίσμα.


Και οι μάρτυρες του Ιεχωβά και όλες οι Προτεσταντικές παραφυάδες, αγνοούν και αρνούνται το μυστήριο του χρίσματος, ωσάν να μην έγραφε τίποτα γι’ αυτό η Καινή Διαθήκη.

Πριν όμως ιδούμε το πράγμα Αγιογραφικώς ας εκθέσουμε δι’ ολίγον την Ορθόδοξο πίστη επάνω στο εν λόγω μυστήριο.

Λέγοντας χρίσμα εννοούμε την θεοσύστατη εκείνη τελετή κατά την οποίαν χρίονται σταυροειδώς τα μέλη του βαπτισθέντος με Άγιο Μύρο και έτσι μεταδίδεται σε αυτόν το Άγιο Πνεύμα προς ενίσχυση, ανάπτυξη και τελείωση της αρξαμενης πνευματικής ζωής.

Με το μυστήριο αυτό μεταδίδετε μυστηριωδώς όπως είπαμε το Άγιο Πνεύμα, η δύναμις, η δωρεά, η χάρις τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το μυστήριο αυτό σφραγίζετε ο άνθρωπος με το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό και στη συγκεκριμένη στιγμή της χρίσεως ακούγετε η φράσις «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου».

Με τον μυστήριο αυτό επαναλαμβάνετε στον κάθε βαπτισμένο το γεγονός της Πεντηκοστής, έχουμε δηλαδή μια επέκταση της Πεντηκοστής εις τους αιώνες.

Μετά την λήψη του χρίσματος ο άνθρωπος δεν αποτελείται πλέον μόνον από το σώμα του και την ψυχή του, αλλά και από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία παρουσιάζεται σαν νέο ανθρωπολογικό στοιχείο αφού συνυφαίνεται οργανικά μαζί του.

Το εδάφιο Ιούδα 19 είναι ενδιαφέρον από την αντίθετη πλευρά, «Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες».

Το χρίσμα έχει χαρακτηριστεί ως τελεσιουργία ομοταγής της Θείας Ευχαριστίας αναφέρεται στα κείμενα που επιγράφονται στο όνομα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ως έλαιον χρίσεως στον Μέγα Βασίλειο, ως μυστικόν χρίσμα στον Κύριλλο Ιεροσολύμων, ως σφραγίδα της συσσωματώσεως τον Χριστόν ως αρραβών της επουρανίου κληρονομίας.

Εάν η Θεία Ευχαριστία είναι κοινωνία Χριστού, το χρίσμα είναι κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.
Όπως ο άρτος της Ευχαριστίας, γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, μετά την επίκληση του Αγίου Πνεύματος δεν είναι πλέον απλούς άρτος, αλλά σώμα Χριστού, έτσι και το Άγιο Μύρο μετά την επίκληση είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με το φαινόμενο μύρο χρίεται το σώμα, ενώ με το Άγιο και ζωοποιό αγιάζετε η ψυχή.

Το μυστήριο του χρίσματος τελείτε μετά το βάπτισμα και το επισφραγίζει, το επικυρώνει και το βεβαιώνει.
Κατά την εν Λαοδίκεια σύνοδο 364 μ. Χ. οι φωτιζόμενοι μετά το βάπτισμα χρίονται με επουράνιο χρίσμα.

Σχετικά παρατηρεί και ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων ότι όπως στο Χριστό έγινε η βάπτιση, και έπειτα επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και έπειτα η έξοδος για την πάλη με τον διάβολο, έτσι και στους Χριστιανούς προηγείται το ιερό βάπτισμα, ακολουθεί το μυστικό χρίσμα και έπεται η πάλη προς τον εχθρό.
Στην αρχή το χρίσμα γινόταν με την επίθεση στην κεφαλή των βαπτισθέντων των χειρών των αποστόλων, ακουμπούσαν οι απόστολοι τα χέρια τους, αλλά κατόπιν η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε με την χρίση δι’ Άγιου Μύρου, για την αντικατάσταση αυτή θα μιλήσουμε και ποιο κάτω.

Όλοι όσοι εδώ στην Ελλάδα λαμβάνουμε το χρίσμα, χριόμεθα με το Άγιο Μύρο το οποίον παραλαμβάνουμε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και το οποίο εμπεριέχει έλαιο αναμεμιγμένο με 40 περίπου αρωματώδεις ουσίες που συμβολίζουν τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Ο καθαγιασμός του γίνεται σε λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης. Ο Πατριάρχης συνοδευόμενος από συνοδικούς Αρχιερείς, προσεύχεται στον Θεό να καταπέμψει το Άγιο Πνεύμα και να αγιάσει το μύρο και να το καταστήσει, μύρον αγαλλιάσεως Πνεύματος Αγίου, θώρακα δυνάμεως εις αποτροπήν πάσης διαβολικής ενεργείας, σφραγίδα ανεπιβούλευτον, αγαλλίαμα καρδίας ευφροσύνην αιώνιον.

Για το Άγιο Μύρο νεώτερος θεολόγος σημειώνει τα εξής: Άγιο Μύρο είναι η μυστηριώδης ύλη η οποία ετοιμαζόμενη καταλλήλως εξ’ ελαίου και άλλων ευωδών ουσιών και καθαγιαζομένη κατά τα σχετικάς εκκλησιαστικάς διατάξεις, καθίσταται φορεύς της επισκοπικής ευλογίας και ως τοιαύτη αποτελούσα άλλην μορφήν και τύπον της επιθέσεως των χειρών, χρησιμοποιείται εν τη τελέσει του μυστηρίου του χρίσματος ως ορατόν σημείον της μεταδόσεως της δυνάμεως και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος προς τους βαπτιζομένους.

Το μυστήριο του Χρίσματος όπως και το βάπτισμα δεν επαναλαμβάνονται, είναι μυστήριο ανεπανάληπτον, η σφραγίδα του εγχαράσσετε βαθιά και ανεξίτηλα στην ψυχή του χριομένου και τυπώνετε κατά τρόπο ανεξάλειπτο.

Οι τυχόν αμαρτίες που θα διαπράξει ο Χριστιανός δεν το εξουδετερώνουν, όπως ακριβώς και τα σύννεφα εμπρός στον ήλιο δεν τον εξουδετερώνουν, αλλά δεν του επιτρέπουν τη φανέρωση, οι αμαρτίες το καθιστούν ανενέργητο.

Εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε τώρα είναι να ερευνήσουμε την Αγία Γραφή και να δούμε, εάν γίνεται λόγος για κάποια μυστηριώδη πράξη με την οποίαν μεταδίδετε το Άγιο Πνεύμα. Εάν δεν βρούμε σχετικές περικοπές τότε βέβαια το δίκιο θα ανήκει τους αιρετικούς.


Στην Γραφή υπάρχουν πολυάριθμες περικοπές οι οποίες δείχνουν ότι στην Χριστιανική Εκκλησία υπάρχει το χρίσμα, η μυστηριώδης μετάδοσις της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Θα τις παρουσιάσουμε αυτές τις περικοπές ώστε να κατοχυρωθεί η θέσις της Εκκλησίας μας και να καταισχυνθούν οι αιρετικοί που την αρνούνται.


Στο 7ο κεφάλαιο του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, στίχοι 37-39 αναφέρεται ότι ο Κύριος στην τελευταία και ποιο επίσημη ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας, στον ναό των Ιεροσολύμων, προσκάλεσε με δυνατή φωνή τους Ιουδαίους για να τους δώσει άφθονο νερό, νερό που θα τους ξεδιψάσει, νερό που θα τους χορηγήσει την ζωή. Και εξηγεί ο Ευαγγελιστής ότι αυτό το είπε δια το πνεύμα που επρόκειτο να λάβουν όσοι θα επίστευον σε Αυτόν.


Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Απόστολος Πέτρος απευθύνεται ως εξής προς τα πλήθη, «ας μετανοήσετε και ας βαπτιστεί ο καθ εις, εις το όνομα του Χριστού και θα λάβετε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος». Πράξεις β’38.

Στο 8ο κεφάλαιο των Πράξεων φαίνεται πολύ καθαρά ότι η μετάδοσις του Αγίου Πνεύματος αποτελούσε ξεχωριστή πράξη, διαφορετική από το βάπτισμα. Αναφέρεται εκεί ότι οι Σαμαρείτες επίστευσαν στον Χριστόν και εν συνεχεία εβαπτίσθηκαν από τον Ευαγγελιστή Φίλιππο.

Ο Φίλιππος όμως ανήκε στους επτά βοηθούς των Αποστόλων, δεν ανήκε στους δώδεκα αποστόλους και είχε δικαίωμα να τελέσει το βάπτισμα, αλλά δεν είχε δικαίωμα να τελέσει το χρίσμα.
Γι’ αυτό παρέστει ανάγκη να μεταβούν στους Σαμαρείτες, οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, οι οποίοι τότε επετίθουν τας χείρας επ’ αυτούς και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον, στίχοι 14-17.

Στην αρχή της δράσεως του Αποστόλου Παύλου στην Έφεσο αναφέρεται, Πράξεις ιθ’ 1-6, ότι οι δώδεκα άνδρες είχαν γίνει ατελώς Χριστιανοί.

Ο Απολλώς ο οποίος φαίνεται ότι ήταν δάσκαλός τους, τους είχε βαπτίσει μόνο στο βάπτισμα του Ιωάννου, όταν λοιπόν τους ερώτησε ο Απόστολος Παύλος εάν έλαβον Άγιο Πνεύμα του απήντησαν πως αγνοούν και εάν υπάρχει ακόμη Άγιο Πνεύμα.

Εν συνεχεία ο Παύλος τους διευκρίνισε την διαφορά ανάμεσα στο βάπτισμα του Ιωάννου και στο βάπτισμα του Χριστού, αυτοί με την σειρά τους επείστηκαν και δέχτηκαν το Χριστιανικό βάπτισμα και στην συνέχεια αφού επέθεσε ο Παύλος εις αυτούς τας χείρας ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επάνω τους. Μάλιστα όπως συνέβαινε στους Αποστολικούς χρόνους, μόλις έλαβαν το χρίσμα από το Άγιο Πνεύμα, παρουσίασαν και εξωτερικά σημεία, ομιλούσαν ξένες γλώσσες και επροφήτευαν.

Στο 5ο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους Επιστολής γίνεται λόγος για την δικαίωση που πραγματοποιεί η σταυρική θυσία του Χριστού και ότι η δικαίωση αυτή χορηγεί υπομονή και ελπίδα και ο στίχος 5 σημειώνει, η δε ελπίς δεν φέρει αισχύνην διότι η αγάπη του Θεού προς εμάς έχει ξεχυθεί εις τας καρδίας μας δια του Αγίου Πνεύματος το οποίον εδόθη εις εμάς. Εδώ δηλαδή βεβαιώνεται οι Χριστιανοί της Ρώμης έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα. Το Ρωμαίους η’11 ομιλεί για ενοίκηση του Πνεύματος του Θεού μέσα στους πιστούς. Το Πνεύμα οικεί εν υμίν, το Πνεύμα είναι το ενοικούν εν υμίν.


Από το επόμενο εδάφιο Β’ Κορινθίους ια’4 δίνεται η βεβαίωσις ότι οι Χριστιανοί της Κορίνθου είχαν λάβει το Άγιον Πνεύμα, εάν μεν εκείνος που έρχεται σε εσάς ως διδάσκαλος κηρύσσει άλλον Ιησούν τον οποίον εμείς δεν εκηρύξαμε ή αν λαμβάνετε άλλο πνεύμα το οποίο δεν ελάβετε, καλώς θα τον ανείχεσθε.


Στο 3ο κεφάλαιο της Προς Γαλάτας επιστολής επιτιμώνται οι Γαλάτες από τον Απόστολο για την στάση τους απέναντι στο Ευαγγέλιο που τους παρέδωσε. Στη θέση της πίστεως στον Χριστό άρχισαν να τοποθετούν διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου.

Μεταξύ άλλων τους λέγει τούτο μόνο θέλω να μάθετε από εσάς από τα έργα του νόμου ή από την ακοή της πίστεως ελάβετε το Πνεύμα;

Επίσης τους λέγει, εκείνος που επιχορηγεί σε εσάς το Πνεύμα και ενεργεί σε εσάς δυνάμεις τα πραγματοποιεί αυτά δια τα έργα του νόμου ή δια την ακοή της πίστεως;
Στην ίδια επιστολή τονίζεται ότι ο Θεός έχει στείλει στις καρδιές των Χριστιανών το Άγιο Πνεύμα, το οποίον επισφραγίζει την υιοθεσία, επειδή είστε υιοί εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζων αββά ο Πατήρ, αββά ίσον Πάτερ.

Στο εδάφιο δ’8 της πρώτης προς Θεσσαλονικείς επιστολής βεβαιώνεται η αλήθεια ότι μας εδόθη από τον Θεόν το Άγιο Πνεύμα, εκείνος λοιπόν που αθετεί δεν αθετεί άνθρωπον αλλά τον Θεόν ο οποίος σας έδωσε το Πνεύμα του το Άγιον.

Δεν θα αναφέρουμε όμως όλα τα χωρία˙ φαίνεται καθαρά ότι δίδεται μέσα στην Χριστιανική εκκλησία δια μια ορισμένης τελετουργίας η χάρις του Αγίου Πνεύματος.

πηγή