Σταματά η καρδιά μας όταν χωρίζουμε

«Μου ράγισες την καρδιά», λέμε. Και δεν είναι τυχαίο. Οι επιστήμονες, μελέτησαν τις επιπτώσεις του χωρισμού, τις επιπτώσεις της απόρριψης, και ανακάλυψαν ότι ο οξύς πόνος μπορεί στιγμιαία να κάνει ακόμη και την καρδιά μας να σταματήσει.

Μάλιστα, όσο πιο έντονα αισθανόμαστε την απόρριψη, τόσο περισσότερο πέφτει ο καρδιακός ρυθμός. Και τόσο περισσότερο επηρεαζόμαστε. Το ίδιο το σώμα μας αντιδρά, και αυτό για τους επιστήμονες έχει την εξήγησή του. Εξαιτίας των επιπτώσεων του χωρισμού στο νευρικό μας σύστημα, ορισμένοι αδυνατούν να κοιμηθούν ή να φάνε ύστερα από έναν χωρισμό.

Σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξαν επιστήμονες από δύο ολλανδικά πανεπιστήμια, το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και το Πανεπιστήμιο Λέιντεν, αφού πρώτα μελέτησαν τις αντιδράσεις δεκάδων ανθρώπων.

Οι επιστήμονες ζήτησαν από τους εθελοντές να τους στείλουν κάποιες φωτογραφίες τους, τις οποίες στη συνέχεια θα εξέταζαν φοιτητές για να διαπιστώσουν, αν τους αρέσουν οι εθελοντές ή όχι. Στο μεταξύ οι εθελοντές θα υποβάλλονταν σε ηλεκτροκαρδιογράφημα. Πράγματι. Ενώ περίμεναν τα αποτελέσματα της κρίσης των φοιτητών, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο καρδιακός παλμός των εθελοντών γινόταν όλο και πιο αργός. Στις περιπτώσεις μάλιστα που τους πληροφόρησαν ότι οι εθελοντές τους απέρριψαν, ο παλμός έπεσε ακόμη περισσότερο, και στη συνέχεια επανήλθε στα φυσιολογικά επίπεδα.

Ύστερα και από αυτό το πείραμα οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η απόρριψη πλήττει καίρια την καρδιά μας. Η απροσδόκητη κοινωνική απόρριψη μπορεί την κάνει να... μουδιάσει, λένε.
Πηγή
Η μελέτη τους δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Psychological Science.

Πῶς νὰ γίνουμε τώρα γονεῖς;

Ἀρχιμ. Νίκων Κουτσίδης.

«Δέν θά ξεχάσω ποτέ τήν ἀντίδραση μιᾶς μητέρας στήν Κέρκυρα. Εἶχα πάει ἐκεῖ νά συζητήσω μέ τά παιδιά ἑνός Λυκείου· καί τήν ἄλλη ἡμέρα, μέ τούς γονεῖς τῶν παιδιῶν καί γενικά ἐνήλικες, μέ θέμα: «Ἐφηβεία καί οἰκογένεια». Ἡ ἐν λόγω μητέρα πῆρε τόν λόγο, εἶπε τό πρόβλημα μέ τόν γιό της καί ὕστερα μέ ρώτησε:

-Μήπως πρέπει νά τόν πάω σέ ψυχολόγο;

Τῆς ἀπάντησα, λοιπόν:

-Τά παιδιά δέν θέλουν ψυχολόγο. Γονεῖς θέλουν!

Καί ἡ ἀντίδρασή της, ὅλο ἀπορία:

-Καί πῶς νά γίνουμε τώρα γονεῖς; (!)»

Τό περιστατικό ἀναφέρει στό νέο του βιβλίο «Τά παιδιά δέν θέλουν ψυχολόγο. Γονεῖς θέλουν», ὁ ἔμπειρος ψυχίατρος Νῖκος Σιδέρης. (ἐφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12-4-09).

* * *

Εἶναι πολύ σπουδαία ἡ διαπίστωση τοῦ ψυχιάτρου γιά τό πόσο τά παιδιά χρειάζονται τούς γονεῖς τους. Ἐπίσης, εἶναι χρήσιμες οἱ συμβουλές καί ὁδηγίες του πρός τούς γονεῖς. Παρά ταῦτα, τό ἐρώτημα-ἀπορία πού παραμένει εἶναι: Ποιό πρέπει νὰ εἶναι τό θεμέλιο στήν σκέψη μας καί στήν ζωή μας γιά νά γίνουμε γονεῖς;

Ἰδού, ἕνα παράδειγμα-ὁδηγός γιά νά δράσουμε σωστά καί σωτήρια γιά τά παιδιά μας.

Στά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα (καιρός Τουρκοκρατίας) στήν περιοχή τῆς Θεσσαλονίκης ζοῦσε ἕνας ἄνθρωπος, πού κάποια ἡμέρα σκότωσε ἕναν Τοῦρκο. Στή συνέχεια, γιά νά γλυτώσει τήν ζωή του, ἀρνήθηκε τόν Χριστό καί ἔγινε μουσουλμᾶνος. Προβλέπεται κάτι τέτοιο στό Ἰσλάμ. Ἡ γυναίκα του, ὅμως, ἔμεινε πιστή χριστιανή. Εἶχαν καί μία κορούλα, τήν Ἀκυλίνα, μωρό τότε. Οἱ Τοῦρκοι πίεζαν τόν πατέρα νά ἀλλαξοπιστήσει καί τήν θυγατέρα του. Ὅταν ἡ Ἀκυλίνα ἔγινε 18 χρονῶν οἱ πιέσεις ἔγιναν ἀφόρητες. Σέ ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἡ μητέρα μέρα-νύκτα συμβούλευε τήν κόρη της νά μείνει ἀκλόνητη στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι, ὅταν ὁ πατέρας τῆς Ἀκυλίνας τῆς εἶπε ὅτι πρέπει νά ἀρνηθῆ καί αὐτή τόν Χριστό, γιά νά γλυτώσει αὐτός ἀπό τίς πιέσεις, τοῦ ἀπάντησε:

-Μήπως εἶμαι ὀλιγόπιστη σάν καί σένα γιά νά ἀρνηθῶ τόν Πλάστη μου, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό; Ἐγώ εἶμαι ἕτοιμη νά χύσω τό αἷμα μου γι᾿ Αὐτόν.

Μετά τήν ἀπάντηση τῆς νέας, ὁ πατέρας της κάλεσε τούς Τούρκους γιά νά τῆς ἀλλάξουν γνώμη μέ τή βία πιά (!). Τήν ὥρα πού τήν ἀποχαιρετοῦσε ἡ μητέρα της, τῆς εἶπε:

-Ἔφθασε ἡ ὥρα, παιδί μου, γιά τήν ὁποία σέ συμβούλευα χρόνια τώρα. Μήν ἀρνηθῆς τόν Χριστό, τόν Κύριο καί Σωτήρα μας.

Τήν βασάνισαν ἀλύπητα. Ἡ νεαρή Ἀκυλίνα ἔμεινε ἀνυποχώρητη. Μισοπεθαμένη πιά, τήν ἔστειλαν στήν μάνα της.

-Τί ἔκανες παιδάκι μου; Τήν ἐρώτησε ἐκείνη, γεμᾶτη ἀγωνία.

-Ὅ,τι συμφωνήσαμε: Φύλαξα ἀκέραιη τήν ὁμολογία τῆς πίστης μου στόν Χριστό!

Μετά ἀπό λίγο, ἄφησε τήν τελευταία της πνοή στά χέρια τῆς μητέρας της. Ἐμαρτύρησε στίς 27 Σεπτεμβρίου τοῦ 1764.

* * *

Συνεπῶς, ὁ γονιός πού ἀγαπάει πραγματικά τό παιδί του, πρῶτα-πρῶτα πρέπει νά τό διδάξει καί νά τοῦ μάθει καλά ὅτι:

1. Θεμέλιο τῆς ὕπαρξής μας καί τῆς ζωῆς μας εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Κύριος καί Θεός μας. Χωρίς αὐτόν δέν ἔχουμε τήν πραγματική Ζωή. Καί φυσικά, οὔτε τήν πραγματική χαρά καί εἰρήνη πού εἶναι δῶρα δικά Του.

2. Γιά νά μείνουμε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό, ἀξίζει ἀκόμη καί ἡ θυσία τῆς ζωῆς μας. Γιατί χωρισμός ἀπό τόν Χριστό σημαίει κόλαση.

3. Ὅλες οἱ ὑγιεῖς δραστηριότητες καί ἐπιδιώξεις τῆς ἐπίγειας ζωῆς, καί θεμιτές εἶναι, καί τίς εὐλογεῖ ὁ Χριστός· ὅμως ἀποτελοῦν δεύτερη προτεραιότητα. Ἡ πρώτη εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ σχέση μας μαζί Του!

πηγή

Σε κινέζικους γάμους στην Ελλάδα ποντάρει τώρα ο Πρωθυπουργός

Γραφείο κινέζικων συνοικεσίων, “ο Γιώργος”

Υπάρχουν και χειρότερα απο την Γελοιοποίηση απο το BLOOMBERG των “επενδύσεων” Παπανδρέου. Βρηκάμε την ομιλία του στην προσωπική του ιστοσελίδα και εκεί ανακαλύψαμε άλλη μια πατάτα:

Λέει λοιπόν ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου : “Πέραν των κλασικών τριών «S» στην αγγλική γλώσσα – «sun, sea and some ruins» – δηλαδή του ήλιου, της θάλασσας και των αρχαιολογικών μνημείων, η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει, όπως καλλιτεχνικά φεστιβάλ, δρόμους του κρασιού, σχολές μαγειρικής, θέρετρα σκι, ράφτινγκ σε ορεινές περιοχές και κωπηλασία στα νησιά, καταδύσεις για επισκέψεις σε ενάλιες αρχαιότητες, μέχρι και αναρρίχηση στους βράχους των νησιών του Αιγαίου…

Ειρήσθω εν παρόδω, προσφάτως συνειδητοποιήσαμε ότι η λέξη «Αιγαίο», ηχητικά, προσομοιάζει με τη λέξη «αγάπη» στην κινεζική γλώσσα. Προβλέπουμε λοιπόν ότι η εμπειρία της κινηματογραφικής ταινίας «Mamma Mia», στην οποία πραγματοποιείται γαμήλια τελετή σε ένα ελληνικό νησί, θα οδηγήσει σε μια νέα βιομηχανία. Μάλιστα, γνωρίζω κάποια που πρόκειται σύντομα να παντρευτεί – να ευχηθούμε η ώρα η καλή στην Ελένη, της οποίας ο πατέρας βρίσκεται εδώ, μαζί μας“.

Δηλαδή για να σωθούμε θα πρέπει να έρθουν στην Ελλάδα και να παντρευτούν όσοι κινέζοι πρόκειται να παντρευτούν τα επόμενα 200 χρόνια…

Ήμαρτον Κύριε, τι άλλο θα ακούσουμε!!!

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΜΑΓΕΙΑ: «…επενέργεια υπερβατικών δυνάμεων επί του φαρμάκου»

πηγή

Γάμος στη Φθιώτιδα

Την Κυριακή πριν το γάμο πηγαίνουν οι φίλοι του γαμπρού στη νύφη και στον κουμπάρο μια πίτα (ψωμί με διάφορα σχέδια), την οποία φτιάχνει η μητέρα του γαμπρού. Εκείνοι με τη σειρά τους, τους υποδέχονται με κρασί και μεζέδες.

Την Πέμπτη, πριν το γάμο, στρώνουν το κρεβάτι στο σπίτι που πρόκειται να μείνουν οι νεόνυμφοι και ρίχνουν πάνω του ρύζι, λουλούδια, χρήματα κι ένα παιδί (συνήθως αγόρι) του οποίου οι γονείς πρέπει να είναι στη ζωή, διαφορετικά θεωρείται γρουσουζιά. Μετά, ακολουθεί γλέντι, όπως και σήμερα.

Την Παρασκευή, πριν το γάμο, πηγαίνουν οι συγγενείς του γαμπρού με γλυκά στο σπίτι της νύφης να δουν την προίκα της (ρούχα, εργόχειρα κλπ.). Εκεί ¨ραίνουν¨ την προίκα της με χρήματα, ρύζι και άνθη και μετά γλεντούν.

Το Σάββατο, παραμονή του γάμου, πηγαίνουν οι φίλοι του γαμπρού στο σπίτι της νύφης για να πάρουν την προίκα της και να τη μεταφέρουν στο σπίτι που θα μείνει το ζευγάρι. Μετά απ’ αυτό ακολουθεί και πάλι γλέντι.

Την Κυριακή του γάμου ξεκινά ο γαμπρός από το σπίτι του με συγγενείς και φίλους και τη συνοδεία οργάνων για το σπίτι του κουμπάρου. Εκεί τους κερνά ο κουμπάρος κρασί και μεζέδες κι έπειτα συνεχίζουν όλοι για την εκκλησία. Φτάνουν εκεί και περιμένουν τη νύφη, η οποία φτάνει επίσης με συνοδεία ορχήστρας. Αν ο γαμπρός και η νύφη είναι από διαφορετικά χωριά, το μυστήριο γίνεται στο χωριό της νύφης.

Μετά το μυστήριο ακολουθεί γλέντι ¨τρικούβερτο¨ στο σπίτι του γαμπρού. Όταν πηγαίνουν εκεί οι νεόνυμφοι, στην είσοδο του σπιτιού, τους βάζει η μητέρα του γαμπρού να πατήσουν πάνω σε κάποιο σίδερο για γούρι και τους ταΐζει μέλι με καρύδια, για να είναι γλυκιά η ζωή τους.

Γάμος στην Αυγή (Λαγκαδάς) Θεσσαλονίκης

Την ημέρα του γάμου, οι φίλοι του γαμπρού πηγαίνουν στο σπίτι του για να τον ξυρίσουν και μετά να τον ντύσουν. Αφού τον ξυρίσουν, λοιπόν, ξεκινά η διαδικασία του ντυσίματος, κατά τη διάρκεια του οποίου παίζουν μουσική τα όργανα. Δίπλα στο γαμπρό τοποθετούν ένα ταψί. Το ντύσιμο του γαμπρού έχει ως εξής: του φορά κάποιος το παντελόνι κάπως άτσαλα και για να το διορθώσει πρέπει ο γαμπρός να ρίξει στο ταψί που βρίσκεται δίπλα του χρήματα. Μετά του φορά κάποιος άλλος το πουκάμισο επίσης στραβά και για να του το φορέσει σωστά πρέπει πάλι ο γαμπρός να ρίξει χρήματα στο ταψί κ.ο.κ.

Κάπου εδώ να σημειώσουμε, ότι τα χρήματα του ταψιού, τα οποία βγαίνουν από την τσέπη του γαμπρού, προορίζονται για μια έξοδο των φίλων του στα μπουζούκια, κάποιο άλλο βράδυ.

Αφού ντύσουν το γαμπρό, τον βάζουν μέσα στο ταψί και τον χορεύουν. Βγαίνουν φωτογραφίες μαζί του η οικογένειά του, συγγενείς και φίλοι και μετά έρχεται ο κουμπάρος παίρνει το γαμπρό, τους φίλους του και την ορχήστρα και πηγαίνουν στο σπίτι της νύφης.

Εκεί, η νύφη ετοιμάζεται και όταν τελειώσει, σπάει πάνω από το κεφάλι της την παραδοσιακή κουλούρα – τσουρέκι και τη μοιράζει στις ελεύθερες φίλες της. Έπειτα, ακολουθεί η διαδικασία του παπουτσιού, σύμφωνα με την οποία για να της φορέσει ο κουμπάρος τα παπούτσια πληρώνει και μετά απ’ αυτό βγαίνει η νύφη από το σπίτι της χορεύοντας με τους γονείς της και τον κουμπάρο.

Ξεκινά η πομπή για την εκκλησία ∙ μπροστά πηγαίνουν οι φίλοι του γαμπρού και τα όργανα, πίσω ακολουθεί ο γαμπρός μόνος του και μετά απ’ αυτόν η νύφη μόνης της και τελευταίοι ακολουθούν οι συγγενείς. Για να φτάσουν στην εκκλησία κάνουν το λιγότερο 2 και το περισσότερο 5 ώρες. Αυτό οφείλεται στους φίλους του γαμπρού, οι οποίοι πέφτουν κάτω στο δρόμο κάνοντας προσπάθειες για να τον εμποδίσουν. Κρατούν στα χέρια τους ζωντανές κότες, μπουκάλια με ποτό, πίνουν μέχρι να μεθύσουν και κάθε 1 μέτρο πέφτουν κάτω στο δρόμο (εννοείται ότι λερώνονται και γίνονται χάλια). Μ’ αυτόν τον τρόπο εμποδίζουν το γαμπρό να προχωρήσει και να πάει στην εκκλησία, κάνοντας μια τελευταία προσπάθεια να του αλλάξουν γνώμη. Αφού καθυστερήσουν 2 – 5 ώρες, καταφέρνουν στο τέλος ο γαμπρός και η νύφη να φτάσουν στην εκκλησία για να τελεστεί το μυστήριο.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο κέντρο διασκέδασης. Φτάνουν όλοι εκεί και στην είσοδο προπορεύονται οι φίλοι του γαμπρού με τα όργανα και χορεύουν τους νεόνυμφους οι οποίοι τους ακολουθούν.

Έθιμο γάμου στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας

Στην Παραμυθιά της Θεσπρωτίας, την ημέρα του γάμου είθισται ο βλάμης (ο καλύτερος φίλος του γαμπρού) να φεύγει μαζί με φίλους - μονός αριθμός στο σύνολό τους – από το σπίτι του γαμπρού και να κατευθύνονται όλοι μαζί στο σπίτι της νύφης. Κουβαλάνε τα καλλυντικά και τα παπούτσια για να τα προσφέρουν στη νύφη. Στο δρόμο, καθώς πηγαίνουν, κρατούν στα χέρια το μπαϊράκι (ελληνική σημαία) και ταυτόχρονα χορεύουν.

Μετά πηγαίνουν όλοι στην εκκλησία, όπου και τελείται το μυστήριο. Μετά το μυστήριο το ζευγάρι πηγαίνει στο σπίτι του γαμπρού. Στην είσοδο του σπιτιού, τους περιμένει η μητέρα του γαμπρού κι εκεί λαμβάνει χώρα το λεγόμενο ″μέλωμα″. Σύμφωνα μ’ αυτό το έθιμο, η πεθερά δίνει στη νύφη μέλι και μετά κι εκείνη με τη σειρά της στην πεθερά, για να γλυκάνει η μια την άλλη. Μετά απ’ αυτό και πάλι στην είσοδο του σπιτιού, η νύφη σπάει ένα πιάτο στο πάτωμα καθώς εισέρχεται, για το γούρι.

Κατόπιν τούτου, στο κέντρο που θα γίνει το γλέντι, φτάνει πρώτος ο κουμπάρος, με συνοδεία κλαρίνων και κάθεται στη θέση του με τους παρακούμπαρους (φίλοι του). Μετά από λίγο πηγαίνουν οι νεόνυμφοι και αφού χορέψουν το τραγούδι τους, κόψουν την τούρτα, πιούν σαμπάνια, τότε αρχίζει να παίζει η ορχήστρα και να καλωσορίζει τον κόσμο με τα τραγούδια της τάβλας. Ταυτόχρονα αρχίζουν να σερβίρουν στους καλεσμένους το 1ο πιάτο (μέχρι τότε τίποτα). Μετά, ξεκινά το γλέντι με τους νεόνυμφους και τους γονείς τους. Χορεύουν τους πρώτους χορούς, τα δημοτικά τραγούδια του γάμου και στη συνέχεια αρχίζει το πρόγραμμα για τους καλεσμένους.

Γύρω στη μία, μετά τα μεσάνυχτα, κι ενώ συνεχίζουν τη διασκέδαση, λαμβάνει χώρα ένα άλλο έθιμο, το ″κέρασμα του κουμπάρου″, σύμφωνα με το οποίο οι καλεσμένοι τρώνε αρνί, κρασί και ψωμί, τα οποία κερνά ο κουμπάρος. Την ώρα εκείνη, τα κλαρίνα παίζουν τα τραγούδια του κουμπάρου γύρω από το τραπέζι όπου κάθεται. Αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία του κεράσματος, τότε σηκώνεται ο κουμπάρος με τους νεόνυμφους και τους παρακούμπαρους και χορεύει (τότε ξεκινά το χορό).

Κυπριακό Προσκλητήριο Γάμου...

Μπορεί να μην μας έχουν καλέσει στο γάμο, όμως εμείς νιώσαμε την υποχρέωση να δημοσιοποιήσουμε το προσκλητήριο και το περιεχόμενό του. Το ζευγάρι, αποφάσισε με έναν έξυπνο, αστείο και άκρως «κυπριακό» τρόπο, να ενημερώσει γνωστούς και φίλους για τον επικείμενο γάμο του. Δείτε το προσκλητήριο...

κάντε κλίκ στις εικονες για να τις δείτε ολόκληρες

Πηγή

Έρωτας, σεξ, γάμος και μοναχισμός

Γιατί ο γάμος & ο έρωτας είναι θρησκευτικά θέματα; Τον νοιάζει το Θεό τι κάνω εγώ στο κρεβάτι μου;

Ό,τι και να λέει ο κόσμος, ό,τι και να νομίζει ο καθένας, εμείς το ζήτημα θα το εξετάσουμε όχι ψυχολογικά, κοινωνιολογικά ή ιστορικά, αλλά θα δούμε πώς σχετίζεται με τη σωτηρία ή την απώλεια της αιώνιας ψυχής του ανθρώπου.

Υπενθυμίζω ότι σωτηρία (παράδεισος) είναι η ένωση με το Θεό (και κατ’ επέκτασιν με όλα τα όντα), ενώ απώλεια (κόλαση) είναι η οδυνηρή απομόνωσηπου συνεπάγεται η απόρριψη αυτής της ένωσης. Και ο παράδεισος και η κόλαση αρχίζουν εδώ και συνεχίζονται στην αιωνιότητα. Οι μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την πραγματικότητα αυτή είναι αμέτρητες. Βλ. γενικώς στο Σεραφείμ Ρόουζ, Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της ορθόδοξης διδασκαλίας, εκδ. Μυριόβιβλος (διάβασέ το ολόκληρο εδώ).

Οι γονείς της Παναγίας, άγιοι Ιωακείμ & Άννα. Η εικόνα που τους παριστάνει αγκαλιασμένους είναι ΚΛΑΣΙΚΗ και πολύ γνωστή στην Ορθοδοξία. Συμβολίζει μάλιστα τη βραδιά που έκαναν έρωτα και "συνέλαβαν" την Παναγία. Βλ. και σχετικό άρθρο.

Οι δύο δρόμοι

Οι άγιοι διδάσκαλοι της χριστιανικής ζωής μάς παραδίδουν από την εμπειρία τους ότι υπάρχουν δύο δρόμοι που οδηγούν τον άνθρωπο στην ένωση με το Θεό: ο γάμος και ο μοναχισμός (=το να γίνει κάποιος μοναχός, δηλ. καλόγερος).

Ο μοναχισμός (με την αφοσίωση στη συστηματική καλλιέργεια της προσευχής και της πραγματοποίησης της εντολής της αγάπης) αποσκοπεί στην άπειρη διεύρυνση της νοερής καρδιάς, ώστε να χωρέσουν σ’ αυτήν ο Θεός και όλα τα πλάσματα. Γι’ αυτό είναι πιο εξελιγμένη μορφή χριστιανικής ζωής από τον έγγαμο βίο, αλλά είναι επίσης πολύ πιο δύσκολη, ακόμη και επικίνδυνη! Γι’ αυτό, ο μοναχισμός δεν είναι κανόνας στη χριστιανική ζωή, αλλά εξαίρεση (όπως και στην επιστήμη ή την τέχνη, το να αφοσιώνεσαι 100% και να καταλήγεις ο Αϊνστάιν ή ο Μπετόβεν, δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση).

Ο κανόνας λοιπόν, ο κατάλληλος για όλους, είναι ο γάμος. Στο γάμο, παίρνεις μαζί σου έναν άλλο άνθρωπο, του προσφέρεις τον εαυτό σου εξ ολοκλήρου και ενώνεσαι μ’ αυτόν σε έναν άνθρωπο. Το παντρεμένο ζευγάρι είναι πλέον ένας άνθρωπος, αποτελούμενος από δύο πρόσωπα, όπως η Αγία Τριάδα είναι ένας Θεός αποτελούμενος από τρία Πρόσωπα. Η ένωση αυτή πραγματοποιείται από το Άγιο Πνεύμα κατά την τελετή του γάμου – γι’ αυτό και μόνον ένας γάμος υπάρχει, ο εκκλησιαστικός. Ο «πολιτικός γάμος» ή η «ελεύθερη συμβίωση», δεν είναι γάμοι, αλλά συμφωνίες.

Ο εκκλησιαστικός γάμος δεν είναι υπόθεση του ζευγαριού, αλλά ολόκληρης της Εκκλησίας (της κοινωνίας των χριστιανών), γι’ αυτό καλούνται στο ναό οι υπόλοιποι, όχι βέβαια για... κουτσομπολιό, αλλά για να προσευχηθούν για το ζευγάρι. Επίσης δεν είναι μόνο γιορτή, αλλά και σταυρός, δηλαδή αυτοθυσία.Δυστυχώς, δεν έχουμε προστατεύσει το γάμο, αλλά τον έχουμε μετατρέψει σε έναν άψυχο θεσμό – και τελικά τον έχουμε αρνηθεί. Θα μιλήσουμε γι’ αυτό παρακάτω.

Σκοπός του γάμου: με την απόλυτη αυτοπροσφορά στον/στη σύζυγο, μαθαίνω να είμαι ταπεινός και να αγαπώ απόλυτα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη κι αν ο άλλος δε μου προσφέρει αυτά που νόμιζα ότι θα λαμβάνω. Μαθαίνω να συγχωρώ (συν+χωρώ = χωράω με τον άλλο στον ίδιο χώρο). Στη συνέχεια, παίρνοντας μαζί μου τον άλλο (τον «δικό μου άλλο»), προχωράμε στηρίζοντας ο ένας τον άλλο στη διεύρυνση της καρδιάς μας, ώστε να πλησιάσουμε την ένωση με το Θεό και με όλα τα όντα.

Το σεξ εντός του γάμου ολοκληρώνει την ένωση των δύο προσώπων και την επισφραγίζει με τη σύλληψη των παιδιών – αυτό κάνει το ζευγάρι να συμμετέχει στο δημιουργικό έργο του Θεού, να γίνεται συνδημιουργός ανθρώπων, συνεργάτης του Θεού. Τα παιδιά, όταν έρθουν, συμβάλλουν στην επέκταση της αγάπης σε άλλους και καλό είναι να μην τα αποφεύγουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι «σκοπός του γάμου» είναι η «διαιώνιση του είδους».

Sex, sex, sex

Το σεξ προκαλεί ηδονή. Αν δεν προκαλούσε, τα ζώα ή (ώς ένα βαθμό) και οι άνθρωποι δεν θα ενδιαφέρονταν για τη διαιώνιση του είδους. Στη φύση, ωμά και ξερά, το σεξ υπάρχει για τη διαιώνιση του είδους. Έτσι, η ηδονή που προκαλεί είναι μια σοφή παρέμβαση «της φύσης» (όπως λένε οι άθεοι) ή του Θεού, όπως λέμε οι χριστιανοί, ώστε να δοθεί ένα κίνητρο για την αναπαραγωγή.

Οι άνθρωποι λοιπόν δεν κάνουν σεξ μόνο για να αποχτήσουν παιδιά, αλλά και για να νιώσουν ηδονή. Η ηδονή αυτή είναι ευλογημένη μέσω της τελετής του γάμου και ο απόστολος Παύλος ζητά από τους συζύγους να μην τη στερούν στον/στη σύζυγό τους (Α΄ προς Κορινθίους, κεφ. 7, στίχ. 5 – βλ. όλο το κεφάλαιο 7 περί γάμου και παρθενίας).

Όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε ότι μπορεί να αποσυνδέσει το σεξ από το γάμο και από την απόχτηση παιδιών, φέρθηκε σαν τον ιδιοκτήτη της χήνας με τα χρυσά αβγά (που την έσφαξε, νομίζοντας πως είναι γεμάτη αβγά!!!): έπεσε με τα μούτρα. Και φυσικά μετέτρεψε το σεξ σε επικερδές εμπορικό-καταναλωτικό προϊόν, εντάσσοντάς το παντού. Έτσι εκχυδαΐζει κάτι ιερό, ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο.

Να το πω αλλιώς: όταν μια κοπέλα/γυναίκα μού στέλνει "ερωτικά μηνύματα" και με κάνει να την επιθυμήσω ("γίνει ποθητή", "εκπέμπει θηλυκότητα", όπως λένε οι ...μοντέρνοι), αυτόματα μέσα μου υποβαθμίζεται ως άνθρωπος-εικόνα του Θεού, αδελφός και συνάνθρωπός μου, και καταντάει αντικείμενο του πόθου μου: θέλω να την [bip]... Γι' αυτό μέσα στο σεξουαλικό πόθο υπάρχει ο κίνδυνος της αμαρτίας, τόσο για μένα (που τη βλέπω και την ποθώ, αντί να την αγαπώ), όσο και για κείνη, που με έκανε να τη δω έτσι (τα ίδια φυσικά ισχύουν και ανάποδα, από τον άντρα προς τη γυναίκα). Αυτή την αμαρτία θέλει να προλάβει η Ορθοδοξία (δηλ. το ευαγγέλιο και οι άγιοι) με τον ιερό θεσμό & δεσμό που λέγεται γάμος.

Φωτο από το άρθρο "Οι 7 δρόμοι της αγάπης προς το παιδί"

Ο άνθρωπος, παύοντας να ενδιαφέρεται για την ένωση με το Θεό, δεν ενδιαφέρεται και για το γάμο. Την ηδονή μπορεί να την απολαύσει «πιο άνετα» χωρίς την ισόβια δέσμευση που απαιτεί ο γάμος! Όμως, η αποσύνδεση του σεξ από το γάμο και από την απόχτηση παιδιών και η μετατροπή του απλώς σε μέσο απόλαυσης, περιέχει κινδύνους: ποιος θα θέσει φραγμούς στην εκμετάλλευση του άλλου, στην αντιμετώπισή του ως εργαλείου ηδονής, στον τραυματισμό των συναισθημάτων του; Συνθήματα όπως «δεν υπάρχει αμαρτία» και «ας κάνουμε ό,τι θέλουμε» μετατρέπουν εύκολα στη ζωή σε κόλαση. Και τελικά, αφού ο άνθρωπος χορτάσει σεξουαλική ηδονή, και ικανοποιήσει τις φαντασιώσεις του, μένει μόνος και πιθανόν πληγωμένος.
(Για να μην αναφέρουμε τις σεξουαλικές διαστροφές, όπου ο άλλος ξεκάθαρα μετατρέπεται σε αντικείμενο, όχι μόνο στο βιασμό και την παιδεραστία, αλλά και στο σαδισμό κ.λ.π.).

Σχέσεις εκτός γάμου

Σε μια «ελεύθερη» (εκτός γάμου) ερωτική σχέση, οι άνθρωποι στερούν τον εαυτό τους από τη χάρη του Θεού, η οποία, με το γάμο, τους ευλογεί και τους ενώνει σε έναν άνθρωπο. Είναι «αμαρτία» αυτό; Μάλλον, συνήθως είναισυνέπεια της αμαρτίας, δηλαδή της αποκοπής του Θεού από τη ζωή μας ή της κατασκευής ενός «ιδιωτικού» χριστιανισμού, στον οποίο νομίζουμε ότι είμαστε «εντάξει με το Θεό» χωρίς καμία σχέση με την Εκκλησία που Εκείνος ίδρυσε για μας.
Ένα ζευγάρι, αν αγαπιέται στ’ αλήθεια, γιατί να μην παντρευτεί;
Είτε α) διότι αγνοεί εντελώς τη σημασία του γάμου (αληθινή ένωση των δύο) ,
είτε β) διότι κατά βάθος ο ένας ή και ο άλλος θέλει να μπορεί να διαλύσει τη σχέση όποτε το επιθυμήσει.
Και οι δύο αυτοί λόγοι δε βοηθάνε τον άνθρωπο να πλησιάσει το Θεό. Συχνά μάλιστα δεν τον βοηθάνε ούτε να ζήσει σαν άνθρωπος.
Οι ευαίσθητοι άνθρωποι σήμερα έχουν φτάσει στο σημείο να λένε ότι πρέπει να «κάνεις σχέση» μόνον όταν αγαπάς αληθινά και να μένεις πιστός (μονογαμικός). Η Εκκλησία (ως συνήθως) φτάνει ένα βήμα πιο πέρα: ενώνει τους δύο ανθρώπους σε έναν, θεμελιώνοντας μια αδιάσπαστη σχέση, με στόχο την ένωση με το Θεό.
Η ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει φοβία με το σεξ, όπως η δυτική χριστιανοσύνη (ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική), στην οποία το σεξ εσφαλμένα θεωρήθηκε αμαρτωλό. Όμως προστατεύει και ευλογεί το σεξ, εντάσσοντάς το στα πλαίσια του γάμου, δηλαδή της πλήρους ψυχοσωματικής ένωσης δύο ανθρώπων διά της χάριτος και της ευλογίας του Αγίου Πνεύματος.

Η εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας, που έχει το ένα στήθος έξω & θηλάζει το Χριστό, φανερώνει την απουσία ηθικισμού στην Ορθοδοξία. Βέβαια, δε βγάζει σεξιστικά μηνύματα - να μια διαφορά της παράδοσής μας από τις σύγχρονες διαφημίσεις & όχι μόνο...

Παθολογία του γάμου

Ένας γάμος με στερεή βάση τα βγάζει πέρα σε οποιεσδήποτε συνθήκες: σε ασθένεια ή αναπηρία, φτώχεια, στερήσεις, ανεργία, εξορίες, ακόμη και ηθικά στραβοπατήματα του/της συζύγου ή και των δύο συζύγων (αφού πάντα υπάρχει δυνατότητα για μετάνοια και συγχώρηση). Η χάρη του Θεού ενισχύει τους ανθρώπους, ώστε η αγάπη να ξεπεράσει τις αδυναμίες. Πώς λοιπόν τόσοι γάμοι καταλήγουν σε αποτυχία, σε βία, καταπίεση, ψυχική και σωματική οδύνη και τελικά σε διάλυση; Πού είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος σ’ αυτούς;
Εννοείται ότι η χάρη του Θεού δεν ενεργεί, αν οι άνθρωποι κλείνουν το Θεό έξω από τη ζωή τους. Εκκλησιαστικός γάμος δε σημαίνει μόνο μια ημίωρη τελετή, αλλά διαρκής σχέση της νέας οικογένειας με την εκκλησιαστική ζωή (την προσευχή, τη νηστεία, τον εκκλησιασμό, την εξομολόγηση και τη θεία Μετάληψη), με σκοπό την καλλιέργεια της ταπείνωσης, της συγχωρητικότητας και της αγάπης. Αν έστω και μόνο ο ένας προσεύχεται και αγωνίζεται πνευματικά, ο άλλος μπορεί να μετανοήσει και ο γάμος μπορεί να σωθεί.
Όταν η Εκκλησία (=το σπίτι μας και η κοινωνία των χριστιανών) ζει σωστά, κάθε χριστιανός έχει τον πνευματικό του, στον οποίο εξομολογείται από παιδί. Ηεξομολόγηση δεν είναι μια «ανάκριση» για εντοπισμό αμαρτιών, αλλά μια διαρκής σχέση αγάπης και μαθητείας σε έναν έμπειρο και ταπεινό πνευματικό διδάσκαλο, που έχει σκοπό να μας βοηθήσει να παρακάμψουμε ό,τι μας εμποδίζει να αγαπήσουμε το Θεό και τον πλησίον (να «καθαρίσουμε την καρδιά μας από τα πάθη»). Η διαδικασία αυτού του καθαρισμού μπορεί να διαρκέσει χρόνια, όμως όσο προοδεύει, τόσο πιο ώριμος και υπεύθυνος (δηλαδή, για να το πω θεολογικά, τόσο πιο ταπεινός και άγιος) γίνεται ο άνθρωπος.
Συνεπώς, ο άνθρωπος θα πρέπει να παντρεύεται αφού λάβει ευλογία από τον πνευματικό του. Όσο είναι ανεύθυνος και ανώριμος, είναι ακατάλληλος για γάμο και ο πνευματικός του δεν θα του δώσει ευλογία μέχρι να προοδεύσει ηθικά. Και, μετά το γάμο, η ηθική αυτή πρόοδος συνεχίζεται – γι’ αυτό, όπως το ζευγάρι έχει οικογενειακό γιατρό, πρέπει να έχει και οικογενειακό πνευματικό.
Εννοείται ότι, όπως αναζητάς με προσοχή τον κατάλληλο γιατρό, έτσι αναζητάς και τον κατάλληλο πνευματικό (και στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί καλοί πνευματικοί – όσοι και καλοί γιατροί). Η σχέση με τον πνευματικό δεν πρέπει να γίνεται εξάρτηση και θρησκοληψία, αλλά να βοηθά το ζευγάρι στην αλληλοκατανόηση, την αγάπη και την πνευματική πρόοδο. Πρέπει να του δίνει χαρά: αυτό που οι σοφοί παλιοί χριστιανοί ονόμαζαν «χαρά Θεού». Εκκλησιαστική ζωή χωρίς χαρά δεν είναι υγιής ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωή, και χρειάζεται αναπροσαρμογή και θεραπεία.
Αλλά και χωρίς εκκλησιαστική ζωή, ο άνθρωπος στερεί τον εαυτό του από τη χαρά του Θεού, την οποία στη συνέχεια αναζητά σε γήινα υποκατάστατα. Ομοίως, οι σύμβουλοι γάμου, οι σχολές γονέων και οι ψυχοθεραπευτές, σπουδαίες προσπάθειες του δυτικού πολιτισμού, είναι τα υποκατάστατα της εξομολόγησης – που έχουν όμως διαφορετικό ρόλο, γιατί αποστολή της εξομολόγησης είναι το σημαντικότερο: η προσέγγιση Θεού και ανθρώπου, κατά την οποία άλλωστε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα ξεπερνιούνται.

Ένα κοινωνικό πρόβλημα: συσσωρεύοντας πρόσθετες ανάγκες, η κοινωνία σήμερα ωθεί τον άνθρωπο να παντρεύεται μετά τα 30 του. Προκύπτει έτσι μια «ψαλίδα» 15-20 χρόνων ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και το γάμο. Η λύση του προβλήματος απαιτεί μετατόπιση των ενδιαφερόντων της κοινωνικής ζωής, πράγμα δύσκολο, όμως απαραίτητο για την προστασία του γάμου, δηλαδή ενός δρόμου για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Το διαζύγιο είναι για το γάμο ό,τι ο ακρωτηριασμός σε μια εγχείρηση: η τελευταία λύση, ανεπιθύμητη αλλά αναγκαία, για να αποκοπεί ένα μέλος, όχι επειδή απλώς δεν θεραπεύεται, αλλά επειδή οδηγεί όλο τον οργανισμό στη σήψη και το θάνατο.
Η τρομερή ευκολία επιλογής του διαζυγίου στις μέρες μας οφείλεται στην απόλυτη άρνηση των ανθρώπων να ανοίξουν με ταπείνωση και αγάπη την καρδιά τους στον άλλο, θυσιάζοντας τον εγωισμό τους. Αυτό είναι φυσικό, αφού «δε χρειαζόμαστε πια» την εκκλησιαστική τελετή του γάμου, ούτε τη θεία χάρη που προσκαλείται με αυτήν. Τα «ξεπερασμένα στοιχεία» του γάμου οδηγούν στην προτίμηση της «ελεύθερης σχέσης». Έτσι όμως κλείνουν ένα δρόμο που είχε μείνει ανοιχτός προς το Θεό

ΜΙΚΡΗ ΛΙΣΤΑ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ

Ο απόστολος Πέτρος (βλ. Ματθ. 8, 14-17), σύζυγος του οποίου θεωρείται από την παράδοση η αγία Ιωάννα (μία από τις μυροφόρες), o άγιος Σπυρίδωνας, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο διάκονος Φίλιππος, ο άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων, προστάτης των μελισσών, η αγία Υπομονή, η αγία Σοφία, που μαρτύρησε με τις τρεις μικρές κόρες της, η αγία Ιουλίττα, μητέρα του παιδομάρτυρα αγίου Κηρύκου, η αγία Ευβούλη, μητέρα του γιατρού αγίου Παντελεήμονα, η αγία Άννα, μητέρα του προφήτη Σαμουήλ, η αγία Θεοδότη, μητέρα των αγίων γιατρών Κοσμά και Δαμιανού των αναργύρων, οι αγίες Μακρίνα και Εμμέλεια, γιαγιά και μητέρα του Μεγάλου Βασιλείου, η αγία Νόννα, μητέρα του ποιητή αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, η αγία Ανθία, μητέρα του αγίου Ελευθερίου, η αγία Ελένη, η αγία Μελάνη (γιαγιά και εγγονή με το ίδιο όνομα), οι αγίες Θεοδώρα και Θεοφανώ οι αυτοκράτειρες, οι σύγχρονοι άγιοι Σεραφείμ της Βίριτσας, Νικόλαος Πλανάς (Αθήνα), Λουκάς ο Ιατρός και πολλοί άλλοι.

Οι άγιοι Ζαχαρίας & Ελισσάβετ, γονείς του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (απόεδώ).

Ζεύγη αγίων

Οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα (γονείς της Θεοτόκου), Ζαχαρίας και Ελισάβετ (γονείς του Προδρόμου), Ακύλας και Πρίσκιλλα, οι μάρτυρες Τιμόθεος και Μαύρα, η αγία Πολυχρονία και ο μάρτυρας σύζυγός της άγιος Γερόντιος (γονείς του αγίου Γεωργίου), οι άγιοι Θεοπίστη και Ευστάθιος, που μαρτύρησαν μαζί με τα παιδιά τους, τους αγίους Αγάπιο και Θεόπιστο, οι άγιοι Ξενοφών και Μαρία, που γιορτάζουν επίσης μαζί με τους γιους τους, τους αγίους Αρκάδιο και Ιωάννη, οι άγιοι Χρύσανθος και Δαρεία, Αδριανός και Ναταλία, Γαλακτίων και Επιστήμη κ.π.ά.

πηγή

Καυτές αλήθειες για τη ζωή και τις εκτρώσεις

- Πότε αρχίζει η ανθρώπινη ζωή σύμφωνα με την ιατρική επιστήμη;

- Τι αναφέρουν η Αγία Γραφή και οι πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τις εκτρώσεις/αμβλώσεις;

- Πόσες και ποιες παρενέργειες έχει μια έκτρωση/άμβλωση για τη γυναίκα;

- Εκτρώσεις/Αμβλώσεις και δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα και την Κύπρο.

- Τι γίνεται αν κινδυνεύει η ζωή της εγκυμονούσας;

- Η περίπτωση της σύλληψης από βιασμό.

- Ποια είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο ιατρικό περιβάλλον για τις εκτρώσεις/αμβλώσεις;

Αυτά και άλλα θέματα αναπτύσσει τεκμηριωμένα από την ιατρική εμπειρία του ο Δρ. Σάββας Κυριακίδης, γυναικολόγος χειρούργος μαιευτήρας εκ Κύπρου.

Σάββας Κυριακίδης 1
Enable Javascript to play audio content on this site.

0:00 / 0:00

Download

2o μέρος: Μπορεί σε ακραίες περιπτώσεις να γίνει αποδεκτή ως πρακτική η έκτρωση/άμβλωση; Όταν μια φυματική μητέρα έμεινε έγκυος από αλκοολικό πατέρα…

Σάββας Κυριακίδης 2
Enable Javascript to play audio content on this site.

0:00 / 0:00

Download

3ο μέρος: Μετά από ένα βιασμό επιτρέπεται η έκτρωση/άμβλωση;

Σάββας Κυριακίδης εκτρώσεις και βιασμός
Enable Javascript to play audio content on this site.

0:00 / 0:00

Download

4ο μέρος: Η σιωπηρή δικτατορία, οι στημένοι διάλογοι και η λογοκρισία της πολιτικής εξουσίας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) για το θέμα των εκτρώσεων/αμβλώσεων στην Κύπρο.

πηγή

Η γυναίκα ως πρότυπο του άντρα στην πολιτική

του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

«Τη γυναίκα να την αγαπάς.

Πάντα έχει κάτι παιδικό.»

Κόμησα ντε Νοάϊγ

Ήμουν νιος και γέρασα, αλλά δεν πρόσθεσα το παραμικρό στις γνώσεις μου για τις γυναίκες. Αν και ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να αδιαφορεί για την ύπαρξή τους, (πάντα ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει στη θέα του ωραίου), εν τούτοις δεν έμαθα τίποτε περισσότερο γι' αυτές, εννοώ για το χαρακτήρα τους, από εκείνα που ήξερα ως παιδί. Απλώς στην πορεία της ζωής μου επαληθεύτηκαν όσα μου δίδαξε η εμπειρία μου.

Έχω μέσα στην ψυχή μου αποθησαυρισμένα, εκτός από τις εμπειρίες που έχει ένα παιδί από τον κόσμο των γυναικών, όλα όσα έμαθα από τα παιδικά παιχνίδια που παίζαμε στο χωριό όπου μεγάλωσα, στη Δεσκάτη Γρεβενών. Θυμάμαι π.χ. ότι η μάνα δεν έχανε ποτέ. Ότι το να χάνει μια γυναίκα πρέπει να είναι γριά (μανιά). Αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο προτέρημα της γυναίκας ήταν η ομορφιά της και τα νιάτα της. Δεν περίμενε κανείς κάτι άλλο. Δίχως την ομορφιά και τα νιάτα όλα ήταν χαμένα. Με αυτό το πνεύμα τραγουδούσαμε: <<Ήρθε μια μανιά απ΄ το Βόλο/ και μας έφερε το χάσει-χάσει, /Παναγίτσα μου να χάσει>>.

Οι άντρες στο χωριό μου δεν συγκρούονταν ποτέ με τις γυναίκες. Ο άντρας που μάλωνε με τις γυναίκες έχανε το σπουδαιότερο χάρισμά του, την ανδρεία του. Όταν ο άντρας γύριζε στο σπίτι του απ΄ τη δουλειά ή απ΄ το καφενείο δεν υπήρχε έδαφος για παρεξηγήσεις. Οι ρόλοι ήταν με απόλυτη ακρίβεια προκαθορισμένοι τόσο για τον άντρα όσο και για τη γυναίκα και τα παιδιά. Οι ρόλοι που ίσχυαν επί χιλιάδες χρόνια.

Οι γυναίκες ως μάνες στη δική μου παιδική ηλικία ήταν όλες νέες. Όλες τους ήταν όμορφες γιατί είχαν την ομορφιά και τη φρεσκάδα του νέου ανθρώπου, όπως τον έπλασε ο Θεός. Το πρόσωπό τους ήταν αγνό σαν τριαντάφυλλο , χωρίς τη φθορά από τις βαφές και τις πούδρες που βάζουν οι σημερινές γυναίκες. Τα πρόσωπά τους και τα ζωηρά χρώματα στο ντύσιμό τους σε έθελγαν. Θυμάμαι ότι με ευκολία ως παιδιά παραβάλαμε την ομορφιά των γυναικών με τις ομορφιές της φύσης, μια που δεν μπορούσαμε να τις χαρούμε από κοντά. Χαιρόμασταν τα γαλανά μάτια τους στο γαλάζιο του ουρανού, τα κόκκινα χείλη τους στα κεράσια, το βελούδινο δέρμα τους στα βερίκοκα κ.α.

Οι γυναίκες τώρα με τη διαίσθησή τους αντιλαμβάνονται ότι ήρθε ο καιρός να κυβερνήσουν τον κόσμο είτε οι ίδιες, είτε μέσω των αντρών στους οποίους υποβάλουν το γυναικείο τους χαρακτήρα. Οι πιο επιτυχημένοι πολιτικοί σήμερα αντιγράφουν τις γυναίκες χωρίς να είναι απαραίτητο να είναι και ομοφυλόφιλοι. Απλώς μιμούνται το γυναικείο τρόπο να προσεγγίζεις τα πράγματα.

Ο γυναικείος τρόπος να προσεγγίζεις τη ζωή και τον κόσμο είναι ο ίδιος με αυτόν που με δυο λέξεις θα ονομάσουμε <<γυναικείο κοίταγμα>>. Το γυναικείο κοίταγμα, θα μιλήσουμε γι΄ αυτό πιο κάτω, είναι έμφυτο στη γυναίκα. Η γυναίκα γεννιέται μαζί του και το κουβαλάει σε όλη της τη ζωή είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία. Ο τρόπος του γυναικείου κοιτάγματος προσιδιάζει στη γυναικεία φύση και στους άντρες που για διαφόρους λόγους έχασαν τις τρείς κυριότερες αρετές του φύλου τους, την ανδρεία, τη σωφροσύνη και την τιμιότητα, που και οι τρεις περιλαμβάνονται στην αρετή της δικαιοσύνης. Εν δε δικαιοσύνη συλλήβδην πάσα αρετή εστί, δηλαδή στη δικαιοσύνη περιλαμβάνεται κάθε αρετή του ανθρώπου.

Οι άντρες που μιμούνται τις γυναίκες χάνουν τις αρετές που ταιριάζουν στο φύλο τους. Ενδίδουν στα πάθη. Κυνηγούν με μανία τις θέσεις, τα αξιώματα, τη φήμη, το χρήμα και γίνονται θηλυπρεπείς. Οι άντρες που δεν θέλουν να χάσουν την ελευθερία τους φοβούνται τη φήμη, το χρήμα, τα μεγαλεία γενικά, γιατί είναι επικίνδυνα. Τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή!

Στο νου μου έρχεται αυτή τη στιγμή η περίπτωση του Κανάρη που ξέσχισε το έγγραφο του διορισμού του ως πρωθυπουργού και του Κινέζου φιλοσόφου Τσουάγκ Τζου του μεγαλύτερου μετά τον Λάο Τζου φιλόσοφο του ταοϊσμού. Ο Τζουάγκ Τζου προκειμένου να διατηρήσει την ελευθερία του αρνήθηκε επίσης , όταν του προτάθηκε, να αναλάβει τη θέση του πρωθυπουργού της Κίνας.

Ποιος μπορεί π.χ. σήμερα να ξέρει τι επιδιώκει η πολιτική εξουσία; Η πολιτική εξουσία στην Ελλάδα σήμερα έχει στραμμένο όλο το ενδιαφέρον της στην οικονομία. Πολλοί όμως που γνωρίζουν την υποκρισία της πολιτικής εκφράζουν φόβους για τα εθνικά θέματα. Δεν μοιάζει η στάση αυτή των πολιτικών που κατέχουν την εξουσία με τη στάση των γυναικών που αλλού κοιτάζουν και αλλού βλέπουν; Δεν ταιριάζει στον άντρα και μάλιστα όταν κατέχει δημόσια αξιώματα να μιμείται τις γυναίκες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν γυναίκες με αντρεία ψυχή, με τις αρετές του άντρα, την αντρεία, σωφροσύνη , δικαιοσύνη.

Κάθε δοκίμιο είναι μια νέα προσέγγιση της ζωής, μια εισήγηση για αλλαγή στάσης απέναντι στη ζωή. Οι πολιτικοί σύμφωνα με την απαίτηση του λαού είναι φως και δεν μιμούνται τις γυναίκες στην υποκρισία. Η εξουσία δίδεται από το Θεό, με την έννοια ότι έχουν καθήκον να την ασκούν σύμφωνα με το νόμο του Θεού, με ειλικρίνεια και με αληθινή αγάπη για το λαό τους. Δίχως τη χάρη του Θεού η άσκηση της εξουσίας είναι καταχρηστική.

Ο κυβερνήτης κυβερνάει με τη βούληση του Θεού. «Του γνώναι νόμον έστιν διανοίας αγαθής» (Για να είσαι δίκαιος πρέπει να έχεις διάνοια αγαθή). «Ου γαρ επί τω τόξω μου ελπιώ και η ρομφαία μου ου σώσει με. Έσωσας γαρ ημάς εκ των θλιβόντων ημάς και τους μισούντας ημάς κατήσχυνας. Εν τω Θεώ επαινεθήσομαι», λέει ο Δαβίδ.

Γιατί; Σάμπως "αυτά" δεν είναι ζωές;

(Η παρακάτω μαρτυρία δεν έχει ανάγκη από εξηγήσεις. Είναι μία από τις πιο εύγλωττες καταθέσεις των τελευταίων ετών πάνω στο κρίσιμο ζήτημα των αμβλώσεων και αξίζει την απερίσπαστη προσοχή μας.)

Χαίρετε! Ονομάζομαι Vera Faith Lord. Διευθύνω την "Alfa-Omega Life", την Ορθόδοξη Αδελφότητα για την Προστασία της Ζωής.

Καθώς σας μιλώ σήμερα, έχω την τιμή να αντιπροσωπεύω εκατομμύρια αδελφές μου. Η δική μας αδελφότητα δεν είναι κάποια χαρούμενη συντροφιά. Είμαστε μητέρες που έχουμε διαπράξει άμβλωση και είμαι εδώ σήμερα για να σας διηγηθώ την ιστορία μου.

Η κοινωνία ένα πράγμα μόνο μας λέει: "Πρόκειται για το σώμα σας και έχετε το δικαίωμα να κάνετε την επιλογή σας". Κανείς δεν μας λέει τι θα μας συμβεί μετά από την επιλογή, όταν το παιδί μας θα είναι νεκρό. Ελάτε μαζί μου τώρα, μέσα από ένα μαγικό καθρέφτη και ας προχωρήσουμε στα μετά την άμβλωση.

Πριν από δεκαπέντε χρόνια, το μυριάκριβο αγόρι μου, ο Γαβριήλ, κλωτσούσε και πιπίλιζε το δάχτυλό του και έκανε όλα όσα κάνει ένα αγέννητο παιδί την 21η εβδομάδα της ζωής του. Δεν κατάφερε να φθάσει στην 22η. Πέθανε.

Επί δεκαεπτά χρόνια μετά τον θάνατο του μωρού μου, δεν μου επιτράπηκε να θρηνήσω, να πενθήσω ή ακόμα και να αναγνωρίσω ότι είχε πεθάνει. Πραγματικά, ενώ ζούσα με την αγωνία του θανάτου του, ποτέ δεν μου επιτράπηκε ούτε καν να παραδεχτώ ότι είχε κάποτε ζήσει. Τη φοβερή αυτή καταδίκη μού επέβαλε και ο εαυτός μου αλλά και η "πολιτικά ορθή" κοινωνία μας. Διότι, βλέπετε, ήμουν εκεί όταν ο Γαβριήλ πέθανε, εγώ πλήρωσα για να πεθάνει.

Το μητρικό ένστικτο είναι ισχυρότερο και από αυτό της επιβίωσης. Υπάρχουν χιλιάδες διηγήσεις για μητέρες που θυσιάστηκαν για να σώσουν τα παιδιά τους. Ε, λοιπόν, αυτό το μητρικό ένστικτο, το ισχυρότερο, το πιο ακαταμάχητο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, είναι ζωντανό και παρόν σε όλες τις γυναίκες είτε το θέλουμε είτε όχι. Το τι πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε απλά δεν έχει καμιά σημασία. Κάποια μέρα μετά την
άμβλωση, το μητρικό ένστικτο εμφανίζεται παντοδύναμο. Έρχεται μια στιγμή, μια φοβερή στιγμή που όλα μέσα μας γνωρίζουν ακριβώς τι έχουμε κάνει. Άσχετα με το "πολιτικά ορθό" όνομά του, άσχετα πίσω από ποιον ευφημισμό το έχουμε κρύψει, εκείνη τη στιγμή ξέρουμε ότι έχουμε πάει κόντρα στον Θεό και σ' όλη τη φύση και έχουμε σκοτώσει το ίδιό μας το βλαστάρι. Είναι σαν να βάζεις το χέρι σου στη φωτιά. Κάθε κομμάτι του εαυτού σου θέλει να τιναχτεί και να το βάλει στα πόδια. Και αυτό κάνουμε. Το βάζουμε στα πόδια...

Μερικές από μας περνάμε την υπόλοιπη ζωή μας... τρέχοντας. Είναι το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο, το χειρότερο αίσθημα στον κόσμο. Γιατί αν μπορούσαμε να ξεφύγουμε, θα ήταν εύκολο. Αλλά δεν μπορούμε. Και ο λόγος είναι ότι έχουμε ένα νεκρό μωρό. Ακριβώς όπως μια γυναίκα που το μωρό της πεθαίνει στην κούνια του από το Σύνδρομο του Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου. Το γεγονός ότι συμμετείχαμε κι εμείς στον φόνο δεν κάνει το μωρό μας λιγότερο νεκρό. Αν κάποιος δικός σας πεθάνει, ειδικά ένα βρέφος, και δεν μπορείτε να αποδεχτείτε τον θάνατο και να πενθήσετε, έχετε σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Αυτό το σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα είναι το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο.

Η "σιωπηλή κραυγή" είναι ένα βίντεο για το βρέφος που πεθαίνει καθώς εκδιώκεται από τη μήτρα. Η κραυγή του δεν ακούγεται, καθώς σιγά-σιγά πεθαίνει μέσα στην αγωνία. Είμαστε μετεκτρωτικές μητέρες, και ζούμε κι εμείς μέσα στην αγωνία. Μόνο που εμείς δεν είμαστε απλά σιωπηλές, είμαστε αόρατες. Και κάποιες από μας δίπλα αόρατες, γιατί φαινομενικά είμαστε μια χαρά. Καθεμιά μας επέλεξε απρόθυμα την άμβλωση, για χίλιους δύο λόγους, έτσι ώστε να μη χρειαστεί ν' αλλάξουμε τη ζωή μας. Και, τι ειρωνεία! Από τη στιγμή που το μωρό πέθανε, η ζωή μας, με χίλιους δυο τρόπους, δεν είναι πια η ίδια.

Βρισκόμαστε παντού. Είμαστε γύρω σας. Αποτελούμε το 43% των γυναικών ηλικίας κάτω των σαράντα πέντε στις ΗΠΑ σήμερα. Είμαστε οι μητέρες και οι αδελφές σας, οι αδελφές και οι γυναίκες σας, οι συνάδελφοι και οι φίλες σας. Είμαστε τόσο πολλές και εδώ μαζί σας σήμερα. Γνωρίζετε οπωσδήποτε κάποιαν που έχει κάνει έκτρωση - και οι στατιστικές λένε ότι πιθανότατα ξέρετε περισσότερες από μία. Αν νομίζετε ότι δεν ξέρετε μία γυναίκα που να έχει κάνει έκτρωση, είναι γιατί δεν ξέρετε ακόμη ποια είναι.

Όταν κάποιος καταδικαστεί σε ισόβια φυλάκιση, το γεγονός ότι μπήκε φυλακή τα αλλάζει όλα για πάντα - για τον ίδιο και για τους δικούς του. Καθεμιά που "επιλέγει" να πάει κόντρα στη φύση και να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί καταδικάζει τον εαυτό της ισόβια στο "κελί" της απομόνωσης που λέγεται Μετεκτρωτικό Σύνδρομο. Με το να αρνείται ότι είναι φυλακισμένη δεν σημαίνει ότι και τα σίδερα της φυλακής δεν υπάρχουν!

Μία μόνον είναι η έξοδος - η ιαματική διαδικασία που τελικά μας ελευθερώνει. Ένα από τα σπουδαιότερα βήματα στη μετεκτρωτική θεραπευτική διαδικασία είναι να ονομάσεις το παιδί που πέθανε και τελικά να μπορέσεις να πενθήσεις τον θάνατό του. Ονόμασα τον δικό μου γιο Γαβριήλ και θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μιλώντας στον κόσμο γι' αυτόν και για μένα και για εκατομμύρια γυναίκες σαν κι εμένα.

Ένα χρόνο αφού ξεκίνησε η διαδικασία της ίασης, είδα μία νεαρή γυναίκα που περνούσε δίπλα από μία πόρτα κρατώντας στην αγκαλιά το αγοράκι της, ενός χρόνου περίπου. Πήγαινε πολύ κοντά στην πόρτα και το παιδί χτύπησε το κεφάλι του. Έβαλε τα κλάματα. Η μητέρα του τον ακούμπησε κάτω όρθιο, γονάτισε δίπλα του και τρίβοντας το κεφαλάκι του, τον έσφιγγε στην αγκαλιά της και του έλεγε: "Η μανούλα στενοχώριεται που χτυπησες το κεφάλι σου". Το πιτσιρίκι σταμάτησε αμέσως. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα τίποτε, μου εντυπώθηκε όμως η σκηνή. Οκτώ ώρες αργότερα, βρισκόμουν γονατιστή στο πάτωμα του σπιτιού μου. Ο γοερός μου θρήνος τράνταζε το σώμα μου. Μιλούσα στον γιο μου και έλεγα "Γαβριήλ, η μαμά λυπάται - η μαμά λυπάται τόσο πολύ...". Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει...

Τώρα, λοιπόν, ξέρετε το μικρό βρώμικο μυστικό που κρύβεται πίσω από τη λέξη "επιλογή". Το μωρό δεν είναι το μόνο που πεθαίνει. Μαζί του πεθαίνουν μεγάλα κομμάτια από την ψυχή της μητέρας.

Φαίνομαι σήμερα να στέκομαι μόνη μου εδώ ενώπιόν σας. Δεν είμαι μόνη. Αν κοιτάξετε με τα μάτια της καρδιάς σας, θα δείτε κι ένα ψηλό όμορφο δεκαεννιάχρονο παλικάρι να στέκεται δίπλα μου. Λέγεται Γαβριήλ και είναι ο νεαρός που θα είχε γίνει μόνο και μόνο αν η μητέρα του του είχε επιτρέψει να ζήσει. Τα λόγια μου είναι το μνημόσυνο που κάνει η μητέρα του, που θα τον αγαπά για μια αιωνιότητα.

π. Ιωάννης Μπρεκ, Στα χέρια του Θεού: Κείμενα πίστης και ελπίδας, σ. 163-8.

πηγή

Τα «ΠΡΕΠΕΙ» και τα «ΜΗ» του τσακωμού»

Το markos.tv σας συμβουλεύει για τις σχέσεις. Οι τσακωμοί είναι χαρακτηριστικό όλων των ειδών των σχέσεων. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ζωή τους θα ήταν βαρετή χωρίς μερικές διαφωνίες μέσα στην καθημερινότητα τους. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι κάθε μας διαφωνία θα πρέπει να καταλήγει σε φωνές, βρισιές ή σε σιωπές και «μούτρα» που θα κρατάνε μέρες.
Μερικά βήματα μας βοηθούν να διαχειριστούμε τον καβγά ακόμα και αν έχει ήδη ξεκινήσει.

Βήμα 1ο: Αποφύγετε να φωνάζετε και οι 2 ταυτόχρονα.

Βήμα 2ο: Αν αισθάνεστε ότι ο καβγάς θα κάνει σε λίγο την εμφάνισή του, ακόμα και σε μια «ώρα περασμένη» μπορείτε ακόμα και τότε να ανατρέψετε την κατάσταση αποστασιοποιώντας τον εαυτό σας από αυτόν.

Βήμα 3ο: Διαχειριστείτε το Συναίσθημά σας. Συνειδητοποιείστε τι κάνετε εκείνη τη στιγμή. Προστατεύετε τα όριά σας ή απλά διεκδικείτε;

Βήμα 4ο:Πάρτε «σωστές» αναπνοές. Σταματήστε για λίγο ότι κάνετε και πάρτε βαθιές ανάσες όσο πιο συχνά μπορείτε. Αυτό έχει ιδιαίτερα δυναμικό αποτέλεσμα στη μέση ενός καβγά.

Βήμα 5ο Δώστε λίγο χρόνο στον εαυτό σας να ηρεμήσει. Αποφύγετε να συζητήσετε «σοβαρά» θέματα «εν θερμώ». Καλό θα είναι να περιμένετε να εκτονωθεί η ένταση της στιγμής.

Όπως και να’χει ένας τσακωμός δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση για κανέναν. Αν όμως είναι μια συχνή κατάσταση σε μια σχέση τότε ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε την ποιότητα της σχέσης αυτής και αν αξίζει τον κόπο η διαιώνιση αυτής.

Τὸ ἐνοχικὸ ὑπόβαθρο μιᾶς ἔκτρωσης

Κορναράκης 'Ιωάννης

(Ὅμότιμος Καθηγητής Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν).


Κάποιος φίλος, ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, μὲ παρεκάλεσε, πρὸ ἀρκετοῦ χρόνου, νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ἕνα περίεργο, ὅπως μοῦ εἶπε, ἀλλὰ καὶ συγχρόνως τραγικὸ γεγονός, ποὺ συνέβη σ' ἕνα συγγενικό του πρόσωπο.

Ἐπρόκειτο γιὰ μία κυρία ἑξήντα περίπου ἐτῶν, ἡ ὁποία εὐρίσκετο σὲ κατάσταση ἔντονου ἄγχους καὶ πανικοῦ, ἀπὸ τὴ στιγμή, ποὺ κρατώντας στὴν ἀγκαλιὰ της τὸ βρέφος τῆς κόρης της, αἰσθάνθηκε τὴν πιεστικὴ ἀνάγκη νὰ πάρη τὸ μαχαίρι νὰ τὸ κατακρεούργηση!

Τὴ στιγμὴ αὐτῆς τῆς παράλογης παρορμήσεώς της ἦταν μόνη στὸ σπίτι της. Ἔλειπε ὁ σύζυγος της ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς τοῦ βρέφους, οἱ ὁποῖοι ἀπουσίαζαν στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ μία ἑβδομάδα Γι' αὐτὸ ἄλλωστε καὶ εἶχε ἐκείνη τὴν εὐθύνη τῆς φροντίδας του, μέχρι νὰ ἐπιστρέψουν οἱ γονεῖς του στὸ σπίτι τους.

Ἡ κρισιμότητα τῆς στιγμῆς ἐκείνης, γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ βρέφους, τὴν ὑποχρέωσε νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν πλησιέστερο συγγενὴ της, ὁ ὁποῖος καὶ μοῦ ζήτησε νὰ μὲ ἐπισκεφθοῦν τὸ γρηγορότερο, γιὰ μία πρώτη διερεύνηση τῆς παράλογης αὐτῆς παρορμήσεως τῆς κ. Κ.

Κατὰ τὴ συζήτηση μὲ τὴν κ. Κ. πληροφορήθηκα ὅτι ἡ ἴδια ἦταν ἄτεκνη καὶ ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ ἀποκτήση παιδιὰ ἡ ἴδια, υἱοθέτησε ἕνα κορίτσι, ποὺ ἦταν ἀκριβῶς ἡ μητέρα τοῦ σημερινοῦ βρέφους. Ἡ ἀτεκνία τῆς κ. Κ. σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς κόρης της, ἔστρεψαν ἀμέσως τὴ σκέψη μου σὲ μία παρανοϊκὴ ζηλοτυπία ὡς πιθανὸ αἴτιο τῆς φαντασιώσεως μιᾶς παράλογης παρορμήσεως πράξεως σφαγῆς. Σκέφθηκα ὅτι, ὅ,τι ἐκείνης τῆς ἔλειπε σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή της καὶ μείωνε τὴ γυναικεία εἰκόνα της ἐνώπιον τοῦ ἑαυτοῦ της, δηλ. ἡ μητρότητα τὸ ἔβλεπε μὲ ἔντονη ζηλοτυπία στὸ πρόσωπο τῆς υἱοθετημένης κόρης της, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀσυνείδητη - φαντασιακὴ ἐκκόλαψη τῆς παράλογης παρορμήσεώς της.

Ἄλλα ἐπειδὴ κάθε πρώτη σκέψη, σὲ παρόμοιες περιπτώσεις, δὲν μπορεῖ νὰ ἀπολυτοποιεῖται αὐτοστιγμεὶ πρὸς εὔκολη κατάληξη σ’ ἕνα μόνο συμπέρασμα πιθανῶς ἀπατηλό, συνέχισα τὴ συζήτηση μὲ τὴν κ. Κ. μὲ τὴν προσδοκία κάποιου ἐρεθίσματος ἐκ μέρους της, ποὺ θὰ μοῦ ἔδινε
ἀφορμὴ γιὰ κάποιο πιὸ πιθανὸ συμπέρασμα
Ἔτσι κατὰ τὴ συνέχεια τῆς συζητήσεώς μας, ἀμφισβητώντας, κάποια στιγμή, μέσα μου (δοκιμαστικῶς) τὴν ἀτεκνία τῆς κ. Κ., τὴν ἐρώτησα, κάπως ἀπότομα
— Ἔχετε κάνει μήπως παλαιότερα κάποια ἔκτρωση;
Ἐξεπλάγην, ὅταν ἐκείνη μοῦ εἶπεν ἐντελῶς αὐθόρμητα ὅτι εἶχε κάνει δύο ἐκτρώσεις στὴν ἡλικία τῶν δέκα ἑπτὰ ἐτῶν, κατὰ τὴ διάρκεια «προγαμιαίων» σχέσεών της μὲ τὸν νῦν σύζυγό της.

Ἡ κ. Κ. μοῦ παρουσιάσθηκε ὡς ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν διάλογό μας, γι' αὐτὸ καὶ τὴν ἐρώτησα
— Ἔχετε ἐξομολογηθεῖ αὐτὲς τὶς δύο σας πράξεις στὸν πνευματικό σας;

Μοῦ ἀπάντησε τελείως καθησυχασμένη• «μὰ βέβαια, τώρα μάλιστα ὑστέρα ἀπὸ τόσα χρόνια καὶ μὲ τὴ συγχώρηση ποὺ πῆρα ἀπὸ τὸν πνευματικό μου, τὸ θέμα τῶν δύο ἐκτρώσεων ἔχει ξεχασθεῖ καὶ δὲν μὲ ἀπασχολεῖ καθόλου».

Τὸ θέμα δύο στυγερῶν ἐνσυνείδητων ἐγκληματικῶν πράξεων δὲν ἀπασχολοῦσε πλέον καθόλου, ὑστέρα ἀπὸ τόσα χρόνια τὴν κ. Κ. ἀλλὰ ἀπασχολοῦσε ἀσφαλῶς συνεχῶς τὸν βεβαρημένο ἀσυνείδητο ψυχισμό της, μὲ τὸ «σύμπλεγμα» μιᾶς ἀπωθημένης, καὶ ἕτοιμης πάντοτε νὰ ἐκδικηθῆ (1), γιὰ τὴν ἀπώθησή της αὐτή, ἔνοχης!

Ἄργησε βέβαια, στὴν περίπτωση τῆς κ. Κ. νὰ ἐκδηλωθεῖ πρὸς τὰ ἔξω ἡ ἐκδίκηση αὐτή, ἐπειδὴ δὲν εἶχε βρεθεῖ ἐκείνη ἡ ἴδια ἡ κ. Κ. μέχρι τότε, στὸ συνδυασμένο δίκτυο ἐξωγενῶν καὶ ἐνδογενῶν (ὁμολόγων ψυχοδυναμικῶς) ἐρεθισμάτων, τὰ ὁποῖα θὰ προκαλοῦσαν, μ' ἕνα ψυχαναγκαστικὸ συμπλεγματικὸ δυναμισμό, ὅπως τώρα, τὴν φαντασιακὴ ἀναβίωση (2), μιᾶς πράξεως σφαγῆς!
Ἄλλα βέβαια, ὅπως προκύπτει ἀπὸ βασικὲς ἀρχὲς τῆς ψυχολογίας τοῦ Jung, τὸ ἀσυνείδητο οὔτε ξεχνᾶ οὔτε ἀπατᾶται. Ἐμεῖς μόνο νομίζουμε ὅτι ξεχνᾶμε, γι' αὐτὸ καὶ ἀπατώμεθα (3).

—Μὰ δὲν ἐξάλειψε τὸ ἁμάρτημα ἀπὸ τὸν ψυχικό της κόσμο ἡ ἐξομολόγηση τῆς δεκαεπτάχρονης «σφαγέως» καὶ δὲν ἐξουδετέρωσε ἔτσι τὸν ψυχοδυναμισμὸ τῆς ἀπωθήσεως; θὰ ἐρωτοῦσε κάποιος... ἀπατώμενος!

Δὲν γνωρίζουμε φυσικὰ τί εἴδους ἐξομολόγηση ἔγινε καὶ πῶς ἀντιμετώπισε τὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ πνευματικός τῆς κ. Κ. Μπορεῖ ὅμως νὰ ὑπενθυμίση κανεὶς στὸ σημεῖο τοῦτο, ὅτι τὰ μεγάλα ἐγκλήματα ὅπως εἶναι οἱ ἐκτρώσεις, ποὺ βιώνονται ὡς σφαγὴ στὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ ἐνεργοῦντος τὸ ἔγκλημα ἀποτελοῦν ὑπαρξιακὸ γεγονὸς καθολικῶν διαστάσεων, γι' αὐτὸ καὶ μιὰ ἐνδεχόμενη, πραγματικὴ θεραπεία θὰ ἀπαιτοῦσε ὁρισμένα μέσα βιωματικῆς καὶ ψυχικῆς ἀσκήσεως, κατὰ τὸ πνεῦμα τῆς ποιμαντικῆς καὶ μυστηριακῆς διακονίας τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε, ἕνα τόσο ὑπαρξιακὸ τραυματικὸ γεγονός, νὰ θεραπευθεῖ (μὲ τὴν οἰκονομία πάντοτε καὶ διὰ τοῦ ἐλέους καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ) μὲ μία ἄλλη ποιότητα παιδαγωγίας καθάρσεως, ὄχι μόνο μιᾶς ἁπλῆς (ἐπιπόλαιης;) ἐξομολογήσεως!

Πάντως στὴν περίπτωση τῆς κ. Κ., παρὰ τὴν ἐξομολόγηση στὸν πνευματικό της, ποὺ τὴν καθησύχαζε, ὡς πρὸς τὶς καταστροφικὲς συνέπειες τῶν δύο ἐκτρώσεών της, οἱ τελευταῖες τὴν «ἐκδικήθηκαν» διττῶς. Πρῶτα - πρῶτα λόγω τῶν δύο αὐτῶν πράξεων σφαγῆς, ἐστέρευσε μέσα της ἡ πηγὴ τῆς μητρότητας ὁριστικά. Καὶ ὕστερα ἡ φαντασίωση μιᾶς ἐπίμονης, ψυχαναγκαστικῆς πιέσεως, ἐπαναλήψεως τῆς σφαγῆς αὐτῆς, σ' ἕνα βρέφος ποὺ ὄντως ἀγαποῦσε καὶ λάτρευε, ἀναστάτωσε τὸν ψυχικό της κόσμο, μὲ ἰσχυρὸ ἄγχος καὶ πανικὸ καὶ τὴν ἐνέπλεξε σ' ἕνα ἐξουθενωτικὸ νευρωτικὰ (4) γεγονός.

Δηλαδὴ σ' ἕνα ὑπαρξιακὸ πρόβλημα μιᾶς ἀποτυχημένης ἀξιολογικῆς (5) ἐπιλογῆς (μεταξύ τῆς ἀξίας μιᾶς ζωῆς ἀφ' ἑνὸς καὶ ἀφ' ἑτέρου μιᾶς ἀπαξιωμένης σκοπιμότητας), μὲ ὅλες τὶς συγκρουσιακὲς καὶ ἄλλες παθογόνες ψυχοδυναμικές τῆς συνέπειες.

Ἀναμφίβολα ἡ ἐκκολαφθεῖσα φαντασίωση ἀπειλῆς μίας νέας σφαγῆς, στὴν περίπτωση τῆς κ. Κ. (6), δὲν ἀποτελεῖ μία ψυχικὴ διαταραχὴ μὲ ἀρνητικὸ μόνο χαρακτήρα ἀλλὰ καὶ θετικό. Ἐπειδὴ ἡ φαντασίωση αὐτὴ εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ σῆμα κίνδυνου τῆς ἰσορροπίας τοῦ ἀνθρωπίνου ψυχισμοῦ ἀπὸ τὴν διόγκωση (Inflatiοη) τοῦ ἀσυνειδήτου μὲ ἰσχυρὲς πιέσεις ἀπωθουμένων ἐνοχικῶν βιωμάτων.

Τὸ ἴδιο τὸ ἀσυνείδητο, μὲ δική του πρωτοβουλία (7), ἐπιδιώκει τὴν ἀποφόρτισή του, δείχνοντας μὲ τὴ φαντασίωση αὐτὴ τὸ δρόμο τῆς καθάρσεώς του, μέσω μίας ἔντονης, ὅσο καὶ δραματικῆς, συνειδητοποιήσεως, ἀπὸ τὸ φορέα τῆς ἀπωθήσεως τῆς ἐνοχικῆς του εὐθύνης γιὰ τὸ αἴτιο τῆς ἀπωθήσεως αὐτῆς.

Οἱ σκέψεις αὐτὲς μὲ ὁδήγησαν στὴν ἀνάγκη, σὲ μία πρώτη ἐκτίμηση τοῦ προβλήματος τῆς κ. Κ., νὰ προτείνω νὰ δεχθεῖ νὰ ἐπισκεφθεῖ κάποιο εἰδικὸ ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς ψυχικῆς ὑγείας, γιὰ μία βραχεία ψυχοθεραπευτικὴ βοήθεια, ἐπειδή, ἐξάλλου, τὸ ἰσχυρό της ἄγχος καὶ ὁ καταλυτικός της πανικός, δικαιολογοῦσαν ὁπωσδήποτε καὶ μία βραχεία φαρμακευτικὴ ἀγωγὴ ἠρεμιστικοῦ - κατασταλτικοῦ χαρακτήρας. Ἄλλα ἡ κ. Κ. ἀρνήθηκε μὲ ἀπόλυτο τρόπο μία τέτοια ὑπόδειξη καὶ ἡ συζήτησή μας καὶ ή συνεργασία μας σταμάτησε ἐκεῖ, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἀκούσει τὴ λέξη ψυχίατρος. Πίστευε (8) μὲ βεβαιότητα ὅτι δὲν χρειαζόταν ψυχιατρικὴ βοήθεια

Ὕστερα ὅμως ἀπὸ τὴν παρέλευση κάποιου χρόνου, ἐζήτησα ἀπὸ τὸ φίλο μου νὰ μὲ πληροφορήσει τί κάνει ἡ συγγενής του μὲ τὸ πρόβλημά της καὶ πῶς τὸ ἀντιμετωπίζει. Ἐντυπωσιάστηκα καὶ πάλι, ὅταν μοῦ εἶπε, ὅτι, λίγες μέρες μετὰ τὴ δική μας συνεργασία, ἡ κ. Κ., εὑρισκόμενη μὲ τὸν σύζυγό της στοὺς διαδρόμους ἑνὸς νοσοκομείου πρὸς ἐπίσκεψη κάποιου ἀσθενοῦς, βλέποντας κάποια στιγμὴ μία πινακίδα ἑνὸς ἰατρικοῦ γραφείου τοῦ νοσοκομείου μὲ τὴ λέξη• ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ, ὥρμησε μέσα γιὰ νὰ παραδοθεῖ ἄνευ ὁρῶν στὴ βοήθεια τοῦ ψυχιάτρου, λόγω τῆς συνεχιζόμενης ἀφόρητης ψυχικῆς της ταλαιπωρίας ἀπὸ τὸ ἐξουθενωτικό της ἄγχος καὶ τὸν ἀδάμαστο πανικό της.

Ἀπὸ τὸ ὄντως τραγικὸ αὐτὸ γεγονὸς μπορεῖ κανεὶς νὰ βγάλει πολλὰ ἴσως συμπεράσματα γιὰ τὴν αἰτιολογία του καὶ τὴν ἐπιβαλλόμενη θεραπεία του.

Ὅμως κάτι ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό, γιὰ τὴ δυνατότητα κάποιας ἀποτελεσματικῆς θεραπείας, εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι γιὰ μιὰ τέτοια θεραπεία, ἡ ποιμαντικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀσκεῖται συνήθως, φαίνεται νὰ εἶναι ἐντελῶς ἀνεπαρκὴς μέχρι ἀνύπαρκτη.

Κανονικὰ ἕνα τέτοιο ἀνθρώπινο - τραυματικὸ γεγονός, ὅπως εἶναι ἡ ἔκτρωση, πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται κάτω ἀπὸ τὴν ποιμαντικὴ ἐπιστασία καὶ πρόνοια τοῦ Ἱερέως - ποιμένος, σὲ συνεργασία μὲ ἕνα ἁρμόδιο τοῦ χώρου τῆς ψυχικῆς ὑγείας. Διότι ἡ ἐνδεχόμενη προσφυγὴ τοῦ ἐνδιαφερομένου χριστιανοῦ ἀνθρώπου, ἐρήμην τοῦ ἱερέως πνευματικοῦ του, ἀκόμα καὶ στὸν πιὸ καλοπροαίρετο ψυχίατρο ἤ ψυχοθεραπευτή, μένει οὐσιαστικὰ ἀναποτελεσματική, ἐὰν δὲν ἐκτραπῆ σὲ λύσεις ἐπιδεινώσεως τοῦ προβλήματος (9).

Τὸ τελευταῖο σημαίνει ὅτι γιὰ τὴν ποιμαντικὴ προσπάθεια θεραπείας τῶν ψυχικῶν ἢ ψυχοπαθολογικῶν συνεπειῶν τῆς ἐκτρώσεως, χρειάζεται ἡ συνεργασία τοῦ ποιμαντικοῦ ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἕνα θετικό, ἀπέναντι στὸ θρησκευτικὸ γενικὰ γεγονός, εἰδικό τοῦ χώρου τῆς ψυχικῆς ὑγείας, ὅταν μάλιστα τὰ συμπτώματα μιᾶς ψυχικῆς διαταραχῆς εἶναι σὲ τέτοια ἔνταση, ποὺ τὸ ὄργανο αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ μποροῦσε ἀπὸ μόνο του νὰ τὰ ἀντιμετώπιση κατασταλτικὰ γιὰ μία εὐχερέστερη πνευματικὴ βοήθεια (10).

Ἐξάλλου ἡ ἀναγκαιότητα μιᾶς τέτοιας συνεργασίας, σὲ μία τέτοια περίπτωση, ὅπως ἡ σχολιαζόμενη, προκύπτει ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μία ἔκτρωση, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἐκτελεσθεῖ, μεταβάλλεται σὲ παράγοντα διαταραχῆς τῶν ἀξιολογικῶν - πνευματικῶν σχέσεων τοῦ αὐτουργοῦ τῆς ἐκτρώσεως μὲ τὸ δημιουργό του, ἐφόσον ὄχι μόνο αὐτὸς ὁ ἴδιος ἀλλὰ καὶ τὸ συλληφθὲν καὶ ἤδη ἐκριζωθὲν σφαγιαστικῶς, ἀπὸ τὴ σωματικὴ μητρικὴ συνάφεια, ἔμβρυο, ἀνήκουν στὸ δημιουργό τους ὡς προσωπική του ἰδιοκτησία (11).

Αὐτὸς ἄλλωστε εἶναι ὁ λόγος, ποὺ μιὰ ἐνδεχόμενη ἀποκλειστικὴ ἀντιμετώπιση ἀπὸ μόνο τὸν εἰδικό τοῦ χώρου τῆς ψυχικῆς ὑγείας, δημιουργεῖ ἐπιφυλάξεις, σὲ κάθε συνειδητὸ χριστιανό, ὡς πρὸς τὸ ἀναμενόμενο θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔχει πάντοτε ἐπίγνωση τῆς ἀδιάλυτης πνευματικῆς σχέσεώς του μὲ τὸ δημιουργό του ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νόμο του, ποὺ καθορίζει τὴν ἀξιολογικὴ ποιότητα τῆς ὑπαρξιακῆς του καταξιώσεως.

Ὁ εἰδικὸς ὅμως τοῦ χώρου τῆς ψυχικῆς ὑγείας συνήθως ἀγνοεῖ αὐτὴ τὴν ἐσώτατη σχέση δημιουργοῦ καὶ δημιουργήματος καὶ κυρίως τὸ ἀξιολογικὸ - ὑπαρξιακὸ νόημά της καὶ γι΄ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὶς καθολικὲς διαστάσεις τοῦ προσωπικοῦ - ἐνοχικοῦ του προβληματισμοῦ.

Τὸ ὑπαρξιακὸ - ἀξιολογικὸ δέσιμο δημιουργοῦ καὶ δημιουργήματος ἐξεικονίζεται μὲ ἐξαιρετικὴ σαφήνεια στὸν ΡΛΗ' Ψαλμὸ καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ὁ Ψαλμὸς αὐτὸς διαφωτίζει καλύτερα τὸ ἐνοχικὸ ὑπόβαθρο μιᾶς σφαγιαστικῆς πράξεως χωρισμοῦ δημιουργοῦ καὶ δημιουργήματος διὰ τῆς ἐκτρώσεως.

Ἂς δοῦμε σ' ἕνα σύντομο διάγραμμα τὶς διαστάσεις τῶν ὑποδηλούμενων στὸν Ψαλμὸ εὐθυνῶν τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸ θεὸ γιὰ τὴν δική του ὕπαρξη, ἀλλὰ καὶ τοῦ σφαγιασθέντος ἐμβρύου.

Στὸ πρῶτο μέρος τοῦ Ψαλμοῦ (στ. 1-5α) ἐξαίρεται ἡ ἄμεση καὶ θαυμαστὴ γνώση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, τῆς συνολικῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου («Ἰδοὺ Κύριε, σὺ ἔγνως πάντα, τὰ ἔσχατα καὶ τὰ ἀρχαῖα», ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ὁ δημιουργός του («σὺ ἔπλασάς με καὶ ἔθηκας ἐπ' ἐμὲ τὴν χείρα σου»), ἐνῶ στὴν ἀρχὴ τοῦ δευτέρου μέρους (στ. 7-12) βεβαιώνεται, ἐκ μέρους τοῦ ψαλμωδοῦ, ἡ συνεχὴς καὶ ἀδιάλειπτη σχέση μὲ τὸ Θεὸ δημιουργό του («Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω»;).

Ἡ πραγματικότητα τῆς ἀδιάλειπτης αὐτῆς σχέσεως στηρίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεός, ὡς δημιουργός τοῦ ἀνθρώπου, γνωρίζει ἄμεσα καὶ διαχρονικὰ ὅλη τὴν ἐξελικτικὴ πορεία τῆς σωματικῆς ἀναπτύξεώς του ἀπὸ τῆς συλλήψεώς του («σὺ ἐκτήσω τοὺς νεφρούς μου, Κύριε, ἀντελάβου μου ἐκ γαστρὸς μητρός μου»).

Τίποτε δὲν ἔμεινε, κατὰ τὴν πορεία τῆς ἐξελίξεως αὐτῆς, κρυφὸ ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ («οὐκ ἐκρύβη τὸ ὀστοῦν μου ἀπό σοῦ, σὺ ἐποίησας ἐν κρυφῇ, καὶ ὑπόστασίς μου ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς») (12).

Ἡ ἀνάπτυξη αὐτὴ ἐνῶ ξεκίνησε ἀπὸ μία ἀκατέργαστη σάρκινη μάζα, κατέληξε στὴν τέλεια (13) δημιουργία ἑνὸς θείου ἐξεικονίσματος (14), καταγραφομένου εὐθὺς ἀμέσως στὸ βιβλίο τοῦ Θεοῦ («τὸ ἀκατέργαστόν μου εἶδον οἱ ὀφθαλμοί σου, καὶ ἐπὶ τὸ βιβλίον τὸ σὸν πάντες γραφήσονται»).

Ἡ ἀπατηλὴ ἑπομένως ἐντύπωση τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν προσωπικὴ προβληματική τῆς ἐκτρώσεως, μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, διὰ τῆς λήθης (δηλ. τῆς ἀπωθήσεως), δὲν λύνει τὸ ζωτικὸ - ἐνοχικὸ πρόβλημα τῆς ἀδιάλειπτης σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν κρίση τοῦ θεοῦ. Ὅ,τι γράφεται στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς ὡς «ὕπαρξη», δὲν ξεγράφεται (15) λόγω τῆς ἐκτρώσεως, ἀλλὰ παραμένει ὡς ἀνοιχτὸ χρέος καὶ ὀφειλὴ ἀποδόσεως... λογαριασμοῦ στὸν ἰδιοκτήτη αὐτῆς τῆς ὑπάρξεως, ἐφόσον ἄλλωστε καὶ κατὰ τὸν ἅγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ὁ Θεὸς εἶναι ὁ μόνος ἀκριβὴς γνώστης, ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, καὶ τοῦ ἀγνώστου (ἀσυνειδήτου) ψυχισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ Θεὸς τὸ ἀφανὲς κίνημα τῆς ψυχῆς, καὶ τὴν ἀόρατον ὁρμήν, καὶ τὸν λόγον αὐτόν, καθ' ὅν ὥρμηται ἡ ψυχή, καὶ τὸν τοῦ λόγου σκοπὸν· τουτέστι, τὸ παντὸς πράγματος προεπινοούμενον τέλος βλέπων, κρίνει δικαίως τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων πραττόμενα»! (16)





ΥΠΟΣΗΜΕIΩΣΕΙΣ


1. Σύμφωνα μὲ τὶς γενικὲς ἀρχὲς τῆς Ψυχολογίας τοῦ Βάθους «πᾶν ἀπωθούμενον προβάλλεται» (πρὸς τὰ ἔξω) ἀλλὰ καὶ «πᾶν ἀπωθούμενον ἐκδικεῖται».
Ὁ ψυχίατρος Igor Caruso σημειώνει σχετικὰ ὅτι «τὸ νευρωτικὸν σύμπτωμα εἶναι τιμωρία καὶ ὑπόμνησης εἰς μίαν κατάστασιν συγκρούσεως τῆς συνειδήσεως». (Ψυχανάλυσις καὶ σύνθεσις τῆς ὑπάρξεως. Μετ. Ἀθ. Καραντώνη. Ἀθῆναι 1953, σ. 106).

2. Ἡ ἀναβίωση αὐτὴ κατανοεῖται ὡς ἀσυνείδητη παλινδρόμηση (regresion) τοῦ συνειδητοῦ ἐγὼ στὴν ἑστία τοῦ ἀπωθούμενου συμπλέγματος ἐνοχῆς.

3. C,Jung. Symbole der Wandlung.1952, σ. 105.

4. Κατὰ τὸν ψυχίατρο - ψυχοπαθολόγο J. H. Schultz- «ἡ νεύρωση εἶναι μιὰ ἀσθένεια τῆς προσωπικότητας ποὺ συγκρούεται μὲ τὸν ἑαυτό της».

5. Ἡ νεύρωση βιώνεται πάντοτε ὡς «ἀποστασία ἐκ τῆς ἱεραρχίας τῶν ἀξιῶν» καὶ μάλιστα ὡς «λιποταξία ἐκ τῆς ὑπερφυσικῆς Ἱεραρχίας τῶν ἀξιῶν» (Caruso, ἀνωτ. σσ. 88 καὶ 78 ἀντίστοιχα).
6. «Ὅπου ἐκδηλοῦται ἕν νευρωτικὸν σύμπτωμα ὑπάρχει καὶ μία τάσις πρὸς λύσιν, πρὸς λύτρωσιν», ἐπειδὴ «ἡ νεύρωσις δὲν εἶναι ἁπλῶς μία διαταραχὴ τῆς ψυχικῆς ἰσορροπίας» ἀλλὰ ἐπίσης «μία ἐνεργὸς προσπάθεια πρὸς ἀποκατάστασιν καλύτερης ἰσορροπίας» Caruso, ἀνωτ. σσ. 106 καὶ 149 ἀντίστοιχα).

7. Κατὰ τὸν Jung• «Τὸ ἀσυνείδητο δὲν δρᾶ μόνο ἀντανακλαστικὰ ἀλλὰ καὶ αὐτοτελῶς καὶ ἀποτελεῖ δημιουργικὴ δράση». Γι΄ αὐτὸ ἡ «ἐνστικτώδης ἀποστολὴ τοῦ ἀσυνειδήτου εἶναι νὰ ὁδηγεῖ τὸ συνειδητὸ στὴν ὁμαλὴ καὶ ἀπρόσκοπτη ψυχικὴ ἐξέλιξη»

8. Ἔχει ἐντοπισθεῖ νωρὶς ἡ τάση τοῦ νευρωτικοῦ ἀνθρώπου νὰ θεωρεῖ ὅτι τὸ πρόβλημά του εἶναι ὀργανικὸ - σωματικὸ καὶ ὄχι ψυχικό. Ἔτσι ἐνεργεῖται σωματοποίηση τοῦ προβλήματός του, ὡς ἀσυνείδητος τρόπος ἀπωθήσεως τῶν πραγματικῶν αἰτίων τῆς καταστάσεώς του.

9. Μία ψυχιατρικὴ ἢ ψυχοθεραπευτικὴ ἀγωγὴ «εἴς τινας περιπτώσεις» «ἀποικοδόμει» καὶ ἀποβάλλει διὰ τῆς ἀναλύσεως «τὴν ὑπαρξιακὴν σύγκρουσιν μαζὶ μὲ τὴν θετικήν της πλευρὰν» (Caruso, ἀνωτ. σ. 157). Ὁ ψυχίατρος ἢ ὁ ψυχοθεραπευτὴς ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιληφθῆ τὸ ἀξιολογικὸ πρόβλημα τῆς συγκρούσεως αὐτῆς, ἐνδέχεται νὰ ἐκτίμηση ἐσφαλμένως τὸ νόημά της καὶ νὰ ἀναζήτηση θεραπευτικὲς λύσεις ἄσχετες μὲ τὰ πραγματικά της αἴτια.

10. Ἡ βιβλιογραφία ποὺ ἀφορᾶ σὲ μία τέτοια συνεργασία εἶναι αὐτονόητη στὴν ποιμαντικὴ πρακτικὴ ἑτερόδοξων περιοχῶν. Βλπ. ἐνδεικτικῶς Jane R. Rzepka.

11. Κατὰ τὸν δγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ὁ ἄνθρωπος «ἔχει τὸ εἶναι δεδανεισμένον», ἑπομένως ἡ ὕπαρξή του ἀνήκει στὸν δημιουργό του (ΡG 90, στ. 893. Πρβλ. καὶ στ. 737).

12. «Ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς» = «εἰς τὸ σκότος τῆς μητρικῆς κοιλίας ὡς εἰς τὰ κατώτατα τῆς γῆς θαμμένη καὶ ἀποκεκρυμμένη» (Π. Τρεμπέλα Τὸ Ψαλτήριον μετὰ συντόμου ἑρμηνείας. Ἀθῆναι 1955, σ. 579).

13 «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα ὅσα ἐποίησε, καὶ Ἰδοὺ καλὰ λίαν» (Γεν. α' 31).

14. «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ' εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτὸν» (Γεν. 1, 17).

15. Κατὰ τὸν ἄγ. Μάξιμο, ὁ ἄνθρωπος «μοῖρα καὶ λέγεται καὶ ἐστι Θεοῦ, διὰ τὸν αὐτοῦ προόντα ἐν τῷ Θεῶ λόγον» (ΡG 90, στ. 1080). Πρὶν δημιουργηθῆ ὁ ἄνθρωπος, ὑπῆρχε στὸ νοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως• «εἰς τοῦτο ἡμᾶς πεποίηκεν ὁ Θεός, ἵνα γενώμεθα θείας κοινωνοὶ φύσεως, καὶ τῆς αὐτοῦ ἀϊδιότητος μέτοχοι» (ΡG 90, στ. 1193). Ἡ ἔκτρωση, ὡς ματαίωση τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου νὰ φθάση στὴ θέωση, διευρύνει, στὸ μέτρο τῆς ματαιωθείσης αὐτῆς θεώσεως, τὶς διαστάσεις τῆς προσωπικῆς εὐθύνης τοῦ αὐτουργοῦ τοῦ ἐγκλήματος αὐτοῦ.

16. ΡG 91, ΣΤ. 713, 715.

πηγή

Τι σκέπτονται τα παιδιά στην κάθε ηλικία για τον πατέρα:

Έξι χρονών: Ο πατέρας τα ξέρει όλα.


Δέκα χρονών: Ο πατέρας ξέρει πολλά.


Δεκαπέντε χρονών: Ο πατέρας δεν ξέρει τίποτα.


Είκοσι χρονών: Ο πατέρας ξέρει αρκετά.


Τριάντα χρονών: Μπορούμε να ζητήσουμε και του πατέρα τη γνώμη.


Σαράντα χρονών: Παρ' όλα αυτά ο πατέρας κάτι ξέρει περισσότερο.


Πενήντα χρονών: Ο πατέρας τα ξέρει όλα.


Εξήντα χρονών: Αχ! Και να ζούσε ο πατέρας και να ζητούσαμε τη γνώμη του!

πηγη

Ο σκοπός της Χριστιανικής ζωής

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Μετά την θεραπεία του ο Μοτοβίλωφ έγινε πολύ τακτικός επισκέπτης της μονής. Κατά την διάρκεια μιας συνομιλίας του με τον όσιο Σεραφείμ, τέλη Νοεμβρίου του 1831, ευτύχησε να τον δη καταγλαϊσμένο από τη Χάρη και λάμποντα μέσα στο φως, και να ακούσει από αυτόν ότι η Χριστιανική ζωή πρέπει να γίνη ζωή εν Αγίω Πνεύματι. Να τι έγραψε σχετικά ο Μοτοβίλωφ στο σημειωματάριο του, το οποίο βρέθηκε στο αρχείο της μονής Ντιβιέγιεβο, όπου είχε γίνει μοναχή η χήρα Ελένη Μοτοβίλοβα:

«Η ημέρα ήταν συννεφιασμένη, η γη είχε καλυφθεί από παχύ στρώμα χιονιού, το οποίο έπεφτε συνεχώς, όταν ο στάρετς Σεραφείμ με έβαλε να καθήσω δίπλα του σ’ ένα πεσμένο κορμό δένδρου.

«Ο Κύριος μου αποκάλυψε, μου είπε, ότι στην παιδική σας ηλικία επιθυμούσατε να μάθετε ποιος είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Σας συμβούλευαν να εκκλησιάζεσθε, να προσεύχεσθε, να κάνετε καλές πράξεις, διότι σ’ αυτά, σας έλεγαν, συνίσταται ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Αυτή η απάντηση όμως δεν μπορούσε να σας ικανοποιήσει. Όντως η προσευχή, η νηστεία, η αγρυπνία, όπως και όλη η χριστιανική άσκηση είναι καλά καθ’ εαυτά.

Αλλά ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι μόνο να εκπληρώσουμε αυτά, διότι αυτά είναι μόνο μέσα. Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι μόνο εκείνο το καλό έργο που έχει γίνει από αγάπη προς το Χριστό φέρει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Σύμφωνα μ’ αυτά η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος είναι ο σκοπός της ζωής μας».

«-Με ποια έννοια λέτε ότι πρέπει να κερδίσουμε το Άγιο Πνεύμα; (ερώτησα εγώ), δεν το καταλαβαίνω καλά αυτό».

«-Κερδίζω σημαίνει αποκτώ, (μου απάντησε). Εσείς γνωρίζετε σίγουρα τι σημαίνει αποκτώ χρήματα. Αυτό το ίδιο ισχύει και για το Άγιο Πνεύμα. Ο σκοπός της επίγειας ζωής για τον κοινό άνθρωπο είναι να κερδίσει χρήματα ή ν’ αποκτήσει τιμές, διακρίσεις και βραβεία. Το Άγιο Πνεύμα είναι επίσης κεφάλαιο και μάλιστα το αιώνιο κεφάλαιο και ο μοναδικός θησαυρός, αστείρευτος στον αιώνα. Κάθε έργο, που έγινε από αγάπη Χριστού, φέρει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, όμως τούτο κατορθώνεται ευκολότερα με την προσευχή διότι αυτή αποτελεί το όργανο που διαθέτουμε. Μπορεί να τύχη να θέλετε να πάτε στην εκκλησία, αλλά η εκκλησία να μη είναι κοντά ή να έχει τελειώσει η ακολουθία. ΄Η έχετε ενδεχομένως επιθυμία να ελεήσετε κάποιον πτωχό, αλλά πτωχός δεν υπάρχει. Ίσως επιθυμείτε να γίνετε απαθής, αλλά δεν έχετε γι’ αυτό δυνάμεις. Για την προσευχή όμως υπάρχει πάντοτε δυνατότητα, αυτή είναι προσιτή τόσο στον πλούσιο, όσο και στον πτωχό, τόσο στον εγγράμματο, όσο και στον απλοϊκό, στον ισχυρό, όσο και στον αδύναμο, στον υγιή όσο και στον ασθενή, στον δίκαιο όσο και στον αμαρτωλό. Η δύναμη της προσευχής είναι τεράστια και περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο αυτή ελκύει το Άγιο Πνεύμα.»

«-Γέροντα, (είπα), όλη την ώρα μιλάτε για την χάρη του Αγίου Πνεύματος, την οποία πρέπει ν’ αποκτήσουμε, αλλά πώς και πού μπορώ να την δω; Τα καλά έργα είναι ορατά. Άραγε το Άγιο Πνεύμα μπορεί να γίνη ορατό; Πώς μπορώ να γνωρίζω αν Αυτό είναι μαζί μου ή όχι;»

«-Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία μας έχει δοθεί στο βάπτισμα, λάμπει στην καρδιά μας παρά τις αμαρτίες και τα σκοτάδια που μας περικυκλώνουν. Αυτή εμφανίζεται μέσα σε άρρητο φως σ’ εκείνους, με τους οποίους ο Κύριος αναγγέλλει την παρουσία Του. Οι άγιοι Απόστολοι αισθάνθηκαν χειροπιαστά την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.»

Εγώ τότε ρώτησα: «-Πώς θα μπορούσα να γίνω και εγώ προσωπικά μάρτυρας αυτού του πράγματος;»

Ο π. Σεραφείμ με αγκάλιασε και μου είπε: «-Αγαπητέ μου, εμείς είμαστε και οι δύο τώρα εν Πνεύματι. Γιατί δεν με κοιτάζετε;»

«-Γέροντα, δεν μπορώ να σας κοιτάξω διότι το πρόσωπό σας έγινε φωτεινότερο από τον ήλιο και τα μάτια μου έχουν θαμβωθεί.»

«-Μη φοβήσθε, διότι και εσείς έχετε γίνει τώρα φωτοφόρος όπως και εγώ. Έχετε και εσείς τώρα πληρωθεί από το Άγιο Πνεύμα, αλλοιώς δεν θα μπορούσατε να με δήτε έτσι όπως με βλέπετε».

Και σκύβοντας κοντά μου, μου ψιθύρισε: «-Παρακαλούσα τον Κύριο με όλη μου την καρδιά να σας αξιώσει να δήτε με τα σωματικά σας μάτια αυτή την κάθοδο του Αγίου Του Πνεύματος. Και να, με το μέγα Του έλεος παρηγόρησε την καρδιά σας, όπως θάλπει η μητέρα τα παιδιά της. Λοιπόν αγαπητέ μου, γιατί δεν με κοιτάζετε; Μη φοβήσθε τίποτε, ο Κύριος είναι μαζί σας!»

Τον κοίταξα και με διαπέρασε ρίγος. Φαντασθήτε τον ήλιο στην πιο δυνατή λάμψη της μεσημβρινής ακτινοβολίας του και στο κέντρο του ηλίου να βλέπετε πρόσωπο ανθρώπου, ο οποίος συνομιλεί μαζί σας. Βλέπετε τις κινήσεις των χειλιών του, την έκφραση των ματιών του, ακούτε τη φωνή του, αισθάνεσθε ότι το ένα του χέρι είναι απλωμένο γύρω από τον ώμο σας, αλλά δεν βλέπετε ούτε αυτό το χέρι ούτε το πρόσωπο, παρά μόνο το εκτυφλωτικό φως που απλώνεται παντού γύρω σας και φωτίζει με τη λάμψη του το χιόνι που καλύπτει το ξέφωτο και τις χιονονιφάδες που πέφτουν.

«-Τι αισθάνεσθε;» με ερώτησε.

«-Ησυχία και ειρήνη ανέκφραστη», είπα.

«-Και τι ακόμη αισθάνεσθε;»

«-Να γεμίζει η καρδιά μου από άρρητη χαρά.»

«-Αυτή η χαρά που αισθάνεσθε είναι μηδαμινή όταν συγκριθεί με εκείνη τη χαρά για την οποία έχει γραφεί: οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν. Σε μας δόθηκε μία σκιά μόνο της χαράς αυτής, τι να πει κανείς για την πραγματική χαρά; Τι αισθάνεσθε ακόμη φιλόθεε;»

«-Ανέκφραστη θερμότητα», είπα.

«-Τι είδους θερμότητα; Είμαστε στο δάσος, τώρα είναι χειμώνας και παντού γύρω μας χιόνι... Τι είδους θερμότητα είναι αυτή που αισθάνεσθε;» Και εγώ αποκρίθηκα:

«-Όπως όταν λούζωμαι με ζεστό νερό. Αισθάνομαι ακόμη ευωδία τέτοια που ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω αισθανθεί.»

«-Ξέρω, ξέρω, είπε εκείνος, σας ερωτώ επίτηδες. Αυτή η ευωδία που αισθάνεσθε είναι η ευωδία του Αγίου Πνεύματος. Και αυτή η θερμότητα για την οποία μιλάτε δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αλλά μέσα μας. Θερμαινόμενοι από αυτήν οι ερημίτες δεν φοβούνταν τον χειμώνα διότι φορούσαν τον χιτώνα της χάριτος ο οποίος αντικαθιστούσε το ένδυμα. Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν. Η κατάσταση στην οποία τώρα βρισκόμαστε το αποδεικνύει. Να τι σημαίνει να είσαι πλήρης Πνεύματος Αγίου.»

«-Θα θυμάμαι το έλεος αυτό που μας επισκέφθηκε σήμερα;» ερώτησα.

«-Πιστεύω ότι ο Κύριος θα σας βοηθήσει να το διαφυλάξετε στην καρδιά σας, διότι αυτό δόθηκε όχι μόνο για μας, αλλά διά μέσου ημών και για τον υπόλοιπο κόσμο. Πορεύεσθε εν ειρήνη! Ο Κύριος και η Παναγία ας είναι μαζί σας!»

Όταν τον άφησα το όραμα δεν είχε παύσει: ο γέροντας βρισκόταν στην ίδια θέση που είχε στην αρχή της συνομιλίας μας και το άρρητο φως που είχα ιδεί με τα μάτια μου συνέχιζε να τον περιβάλλει».

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς,«΄Οσιος Σεραφείμ του Σαρώφ»