«Λύγισε» από το βάρος του... ρομαντισμού: Τα «λουκέτα αγάπης» ξηλώνονται στον Σηκουάνα

Ο πολύς ρομαντισμός είναι βαρύς: από τη Δευτέρα, οι δημοτικές αρχές του Παρισιού θα αφαιρέσουν τα εκατοντάδες χιλιάδες "λουκέτα της αγάπης" που κρέμονται από την περίφημη γέφυρα του Σηκουάνα Pont des Arts, η οποία πέρυσι λύγισε κάτω από το βάρος τους.

Η Πον ντεζ Αρ είναι γνωστή σ' ολόκληρο τον κόσμο για τα "λουκέτα της αγάπης" που τα ζευγάρια κλειδώνουν κατά μήκος του παραπέτου και μετά πετούν το κλειδί στο ποτάμι.
Πέρυσι όμως ένα μέρος τη κιγκλιδώματος της γέφυρας κατέρρευσε υπό το βάρος του μετάλλου, χωρίς πάντως να προκαλέσει θύματα.
"Υποβάθμιση της πολιτιστικής κληρονομιάς, κίνδυνος για την ασφάλεια των επισκεπτών": η δημαρχία του Παρισιού αποφάσισε για τους λόγους αυτούς να αφαιρέσει οριστικά, από τη Δευτέρα, τα λουκέτα από τη γέφυρα.
"Θα αφαιρέσουμε σχεδόν ένα εκατομμύριο λουκέτα, δηλαδή 45 τόνους", εξηγεί ο Μπρουνό Ζουλιάρ, πρώτος αντιδήμαρχος του Παρισιού, ο οποίος εξέφρασε τη λύπη του "γι' αυτή την ασχήμια".
Σε πρώτη φάση η δημαρχία θα αντικαταστήσει το κιγκλίδωμα και τις ξύλινες επιφάνειες με "έργα πολλών καλλιτεχνών" και στη συνέχεια θα εγκαταστήσει από το φθινόπωρο "βιτρό", διευκρίνισε.
"Είναι λίγο βλακώδες και κρίμα", λέει ο 57χρονος Ζαν που περπατάει πάνω στη γέφυρα αγκαζέ με τη σύντροφό του, τη 42χρονη Μαριόν. "Είναι ένα σύμβολο το να βάζεις λουκέτο για να σφραγίσεις την αγάπη σου πάνω σ' αυτή τη γέφυρα, εδώ στο Παρίσι, την πόλη των ερωτευμένων", λέει ο τουρίστας αυτός που ήρθε από τη νότια Γαλλία.
"Θα μπορούσαν να μαζέψουν όλα τα λουκέτα και να τα συγκεντρώσουν, να κάνουν ένα είδος αγάλματος ή μνημείου", λέει από την πλευρά του ο Γκιγέρμο, ένας 33χρονος Αργεντινός που ήταν έτοιμος να κλειδώσει ένα λουκέτο με την ευχή να παντρευτεί το κορίτσι του.
Για τον Βενσάν Ζουανό, ξεναγό που συνοδεύει δύο ζευγάρια από τις Φιλιππίνες, "δεν υπάρχει περίπτωση να ειδοποιηθούν τα γκρουπ των τουριστών". "Τους επόμενους, θα τους πάω στην Πον Νεφ", σε απόσταση λίγων δεκάδων μέτρων, για να καταθέσουν τα λουκέτα τους "γύρω από το άγαλμα του Ερρίκου 4ου", λέει αστειευόμενος.
πηγή

Η προσευχή των ερωτευμένων

 
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:

Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω. Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω. Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη. Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.

Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη. Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω. Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον. Απλά και αληθινά. Απλά και ήσυχα. Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία.

Μάρω Βαμβουνάκη

ΆΓΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ-ΓΑΜΟΣ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ;

Η Ποιμαντική του Γέροντα Αιμιλιανού για το γάμο και την οικογένεια

Πρωτοπρεσβύτερος Χαρίλαος Ε. Παπαγεωργίου

Β. Ποιμαντική  του γάμου  και  της  οικογένειας.

Ο  Γέροντας  διακρινόταν  για  τον  απόλυτο  σεβασμό  στην  επιλογή  τρόπου  ζωής  και  την  πραγμάτωση  της  προσωπικής    κλήσης  καθενός  πνευματικού  του  τέκνου. Περιέβαλε  με  εκτίμηση  την  προτίμηση των  περισσοτέρων -αριθμητικά- τέκνων  του να αναδεχθούν  τον  χρηστό  ζυγό του γάμου,  διότι  επιθυμούσε  να  δημιουργεί  κλίμα  ανέσεως  και  χαράς  στην  κάθε  ψυχή,  η  οποία  έδινε  διέξοδο   στις  εφέσεις  της. Με  τη  διορατικότητα  και  την  εμπειρία  του  μπορούσε  από  νωρίς  να  διακρίνει  εάν οι  επιθυμίες  καθενός  ήταν  σταθερές  και  βέβαιες,   ώστε  στην  κατάλληλη  στιγμή  να   ενθαρρύνει  τις  αποφάσεις  ζωής.  Δεν κατηύθυνε  τυφλά  και  προπαγανδιστικά  τους  πάντες στη  μοναχική  ζωή , την οποία υπεραγαπούσε  και υπερτιμούσε, αλλά  με τις  νουθεσίες  του  βοηθούσε  να  καταλάβει  εάν  κανείς  μπορεί  να  «χωρήση  τον  λόγον  τούτον , αλλ’ (ει τούτω)  δέδοται»[463].

            Εξυψώνει  στα  κηρύγματά  του  και  τα   κείμενά  του  το  μυστήριο  του γάμου  εις  ύψος νοητόν  και  υπογραμμίζει  το  θεολογικό   βάθος  του ,   ώστε  οι  έγγαμοι  να  πολιτεύονται  αξίως  της  κλήσεως [464], που  έλαβαν από το Θεό. Θεωρεί  τον  μυστηριακό[465]  και  θεοσύστατο  γάμο  μία  από  τις  σημαντικότερες στιγμές  της  ανθρώπινης  ζωής  ως  απαρχή πνευματικών αγώνων. Κάθε  αποτυχία  στο  γάμο  σημαίνει  και  αποτυχία  της  πνευματικής  ζωής. Οι έγγαμοι  δεν  συνυπάρχουν ούτε  απλώς συμβιώνουν, δεν αποφασίζουν  να  «γλεντήσουν»  έτσι  τη  ζωή  τους, μετατρέποντας  το  σπίτι  σε  ξενοδοχείο  πολλαπλασιάζοντας το  υπαρξιακό  τους  κενό  και  δολοφονώντας  την  πνευματική  τους  ζωή. Με  βαθιά  επίγνωση  της  αξίας  της  αγωγής  περί  γάμου , ο  Γέροντας  συνιστά  την  έναρξη  μιας  τέτοιας προπαιδείας από  την  παιδική  ζωή  του  ανθρώπου,   κατά  την  οποία  προετοιμάζει  το  μέλλον  του  λαμβάνοντας πλήθος επιπόλαιων γνώσεων ,  συχνά  για  ανούσια και  επουσιώδη. Το  παιδί  μαθαίνει  καταρχήν  να αγαπά , να  δίνει, να στερείται, να  υπακούει, να έχει  αγνότητα ψυχής  και  σώματος, τιμιότητα, γενναιότητα, αποφασιστικότητα,  ειλικρίνεια,  χαρά, επιστήμη  η  τέχνη, νοικοκυρωσύνη . Μιλά από  το  1971 επαναστατικά  και  πρωτοποριακά  σε  μια τοπική  κοινωνία κλειστή  κι  αυστηρή  εξαίροντας  τη  δυνατότητα  της  καλής  γνωριμίας η  ακόμη  και  της    διάλυσης  του  αρραβώνα ,  εάν  το ζευγάρι  είναι  αταίριαστο. Προβάλλει τη  σπουδαιότητα  της έγκαιρης και  υπεύθυνης εκλογής  συζύγου , – γεγονός  εξαιρετικά  επίκαιρο  στις  μέρες μας  ως  αιτία  πλείστων  διαζυγίων – η  οποία  οφείλει  να  διεξάγεται  ελεύθερα και αβίαστα , μακρυά από  επιρροές φιλικών  προσώπων η  κυρίως  των  γονέων , λαμβανομένης  όμως   υπόψιν  και της  γνώμης  των άλλων  ενίοτε .

              Σημαντικά  στοιχεία  της επιλογής  συζύγου  θεωρεί  ο Γέροντας  την προσήλωση  στην  οικογενειακή  ζωή , την προσκόλληση  στο (στη)  σύζυγο, τον ανοικτό  χαρακτήρα, την   έλλειψη  μεμψιμοιρίας, θρησκοληψίας, ψευδοευλαβείας[466],  ψευδοτελειότητας. Με  την πλούσια  εμπειρία  ως  πνευματικού  και μια  εμπεριστατωμένη πρακτικότητα , ο  Γέροντας  μιλά ακόμη και για  τη  σημασία  της  κληρονομικότητας , αλλά  επιμένει  ιδιαίτερα  στο  στοιχείο της  πίστεως  ανάλογης  με  την  πίστη των αγίων  που παρέθεταν  τα πάντα  στο  θέλημα του  Θεού ζητώντας  δύναμη  και  φωτισμό  στις  επιλογές  τους. Το  στάδιο  της  εκλογής ολοκληρώνει  η  επιλογή  κοινού  πνευματικού  πατέρα – γέροντα ,  που  θα  είναι  συμβοηθός  της  κοινής  πορείας. Η ζωή  του  γάμου περιλαμβάνει  και  δυσκολίες , οι  οποίες αποτελούν  μεν απαραίτητο  στοιχείο  για  τον  πνευματικό  αγώνα , αλλά αυξάνουν  το  πνευματικό φιλότιμο [467].

                   Οι  σκοποί  του  γάμου  είναι  μεν  πολλοί  και  επιμέρους, αλλά  συμπυκνώνονται  σε  τρεις[468] από  το Γέροντα :  Πρώτα ο  γάμος  είναι  μια  πορεία  πόνου, μια  ζωή  που  την  ομορφαίνει η ελπίδα  αλλά την  ενδυναμώνει η  δυστυχία,  μια  συγκλήρωση -συμπόρευση   δια  πολλών  θλίψεων ,  που  προϋποθέτει  την  άρση  ενός  κοινού  σταυρού δια  της  χάριτος  του  Θεού  και  της  ευλογίας  της Εκκλησίας . Ο  Χριστός , το  Άγιον  Πνεύμα  δε  μένουν  αμέτοχοι κι  ασυγκίνητοι στην  πορεία  αυτή  αλλά «υπερεντυγχάνουν  στεναγμοίς  αλαλήτοις»[469]  υπερ  των  εγγάμων.   Δεύτερον,  θεωρεί  το  γάμο ως  μία  πορεία  αγάπης δύο  ανθρώπων που  δια  του  συγχρονισμού  ,της  ισοτιμίας και  της  συναρμονίας  προχωρούν  στη συνδημιουργία  με  το  Θεό νέων  ανθρώπινων υπάρξεων. Τρίτον , ο  γάμος  είναι  πορεία  στον  ουρανό και  τούτο  συμβολίζεται εκτενώς  κατά  την ιερολόγησή  του,  ώστε να  κατανοηθεί  ευθύς  εξαρχής  ότι μεταξύ  των εγγάμων  εισέρχεται ως  ενοποιός και  οδηγός  προς  τα  άνω ο ίδιος ο Χριστός, τον Οποίο καλούνται  να  αγαπήσουν υπέρ  εαυτούς,  και  στον  Οποίο  καλούνται  να  σκλαβωθούν [470].

             Ο  Γέροντας  δεν  παρενέβαινε  στα  θέματα  της  οικογενειακής  καθημερινότητας · αναζητούσε  πάντοτε  την  υπέρβαση  των  προβλημάτων θέτοντας υψηλούς  σκοπούς στην οικογενειακή  συμβίωση. Η σχέση  του  με  τα  παιδιά  και  την  ανατροφή  τους ήταν  αγαπητική, γνήσια, ειλικρινής  εφόσον ήθελε  πάντοτε να εξοικειώνονται  με  τα  προστάγματα  της Εκκλησίας  [471], το  πνεύμα  της  θυσίας  και  την  αποφυγή  των παράλογων  απαιτήσεων.  Για  να  εξάρει  θεολογικές  έννοιες , όπως  η Εκκλησία , η αγάπη  του Θεού η  η  σωτηρία , χρησιμοποιούσε  εικόνες  της  οικογενειακής ζωής [472]. Σκοπός  του  ήταν – με  πρότυπο και  κατ’ αναλογία  προς τη   μοναστική  ζωή – η  απόκτηση  της  χαράς μέσα  στο  κάθε  σπίτι με  τον αλληλοσεβασμό , τη  συναντίληψη  και  την προσφορά  τιμής  του  ενός  συζύγου προς τον  άλλο[473].  Τόνιζε  πως  η οικογενειακή  ζωή  καταυγάζεται  από  τη  χάρη  του  Θεού , όταν προάγει  τη  λατρευτική – λειτουργική  ζωή  των μελών  της , τη  μελέτη, τον  πνευματικό  αγώνα , την υπακοή , την  άσκηση  των  αρετών, την εν  Χριστώ  τελείωση. Γι’  αυτό  ο γάμος δεν είναι  θέμα  σωματικότητος, αλλά  προαγωγός  εις  Χριστον , βασιλεία , παράδεισος [474]. Ο Γέροντας, όπως  και  σε  άλλες  πτυχές  της  ποιμαντικής  του  διακονίας ,  ήταν  μεταδότης μιας  υγιούς , ισορροπημένης πνευματικότητας που δεν  «κατακυρίευε  των  κλήρων» αλλά  οδηγούσε στην  ελευθερία  των τέκνων  του Θεού [475].

       463. Μτθ. 19,11

464. Εφ. 4,1 και Φιλ. 1, 27
465. Αρχιμ.Αιμιλιανού, οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ. 5,   σ. 174-194.
466. Β  Τιμ. 3,5  και   Μρκ. 12,40
467. Γέροντος  Παϊσίου ,Διδαχαί  και  Λόγοι, τ. Δ  Ἔκδ. Ι.Μ.Αγ. Ιω. Θεολόγου  Σουρωτής 2001 , σ. 147-190
468. Αρχιμ. Αιμιλιανού, οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 5,   σ. 183 κ.ε
469. Ρωμ. 8,26
470. Αρχιμ. Αιμιλιανού  , οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 4,  σ. 193-4
471. Αρχιμ.Αιμιλιανού ,  οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ.5,  σ.  49-50 , 99-100
472. Οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ. 4,  σ. 163,  τ.2  σ.155 , 88  , τ. 5  σ. 46, 48-53  , 54
473. Οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ. 5,  σ. 225-231
474. Οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ. 2,  σ. 409 και  412 – 3
475. Α Πέτρ.5,3 και Ρωμ. 8,21

πηγή

Τράβηξαν φωτογραφίες γάμου 88 χρόνια μετά!

O Wu Conghan ντύθηκε γαμπρός στα 101 του χρόνια και η Wu Sognshi στα 103 της προκειμένου να τραβήξουν επιτέλους τις πολυπόθητες γαμήλιες φωτογραφίες που έλειπαν από τη συλλογή τους εδώ και 88 χρόνια που είναι παντρεμένοι!

Το ζευγάρι αν και παντρεύτηκε το 1924 στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας και είναι μαζί περίπου εννέα δεκαετίες, ο γάμος τους δεν ήταν πλήρης αφού απουσίαζαν οι ρομαντικές γαμήλιες πόζες από τη συλλογή τους.

Όλοι οι νεόνυμφοι έχουν αρκετές φωτογραφίες για να τους θυμίζουν εκείνη τη σημαντική στιγμή της ζωής τους, όχι όμως και το ηλικιωμένο ζευγάρι από την Κίνα. Κι αφού ποτέ δεν είναι αργά είπαν να ντυθούν στα γεράματα γαμπρός και νύφη… Και τα κατάφεραν.

“Όταν παντρευτήκαμε δεν υπήρχε η δυνατότητα φωτογράφισης. Μετά πέρασαν τα χρόνια αλλά πάντα θέλαμε να έχουμε ένα ενθύμιο από εκείνη τη στιγμή, όχι μόνο για εμάς αλλά και για τα παιδιά και τα εγγόνια μας”, λέει το ζευγάρι.

Φόρεσαν, λοιπόν, εκείνη το νυφικό και ο σύζυγός της το κοστούμι και πόζαραν ευτυχισμένοι στο φακό μετά από 88 ολόκληρα χρόνια. “Ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι αν όλα θα πήγαιναν καλά. Ο ένας έφτιαχνε τον άλλον για να είναι όμορφοι στη φωτογράφιση”, συμπληρώνουν οι συγγενείς.

πηγή

Γαμπρός στα 78 ο Ανδρέας Μπάρκουλης

Η Μαίρη Μπάρκουλη ανακοίνωσε το ευχάριστο γεγονός μέσω Facebook Στις 19 Ιουνίου θα ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας ο 78χρονος Ανδρεας Μπάρκουλης με την αγαπημένη του Μαίρη. Το ζευγάρι που έχει παντρευτεί στο παρελθόν με πολιτικό γάμο και έχει αποκτήσει ένα γιο, τον Νίκο, σκέφτεται να κάνει θρησκευτικό γάμο το καλοκαίρι. Προς το παρόν δεν έχει οριστεί ακόμη σε ποια εκκλησία θα γίνει. Κουμπάρα θα είναι, όμως, η επιστήθια φίλη της μέλλουσας νύφης, Τζίνα Μιστιλιόγλου.

Η ίδια, η Μαίρη Μπαρκουλη το ανακοίνωσε στην προσωπική της σελίδα στο facebook γράφοντας: «Φιλαράκια μου εδώ και αρκετό καιρό ο Αντρέας μου, μου ζητάει επίμονα θρησκευτικό γάμο...μιας και παντρευτήκαμε πολιτικά...αποφάσισα να δεχτώ την πρόταση και είπαμε να γίνει την Παρασκευή 19 Ιουνίου ...με κουμπαρά τη φίλη μας Τζίνα.. εσείς τι λέτε; ;;; Είναι αργά για εμάς να ανανεώσουμε τους όρκους αγάπης; ;;; Ακούω προτάσεις για εκκλησία ...και φυσικά όλοι καλεσμένοι...»


πηγή

Ο άνθρωπος που απογείωσε το δηλητηριώδες χιούμορ

ΖΑΝ ΜΑΡΚ ΡΑΪΖΕΡ (ή ΡΕΖΕ)

Γέροντας Σωφρόνιος: Εἶναι ὑπέροχο τό νά ἀγαπᾶς κάποιο πρόσωπο, ὅμως τό να προσεύχεσαι εἶναι κάτι περισσότερο.(Γάμος-Μοναχισμός)

Δεν μπορώ να πω ότι χρειάστηκε να περάσω από την εμπειρία της «αποταγής», όταν αποφάσισα να ακολουθήσω τον μοναχισμό. Όταν άφηνα τον «κόσμο», δεν δοκίμασα εσωτερική πάλη με τον εαυτό μου, δηλαδή δυσκολία να αρνηθώ κάτι που με τραβούσε στην κοσμική ζωή. Τίποτε δεν απέρριπτα ούτε υποτιμούσα. Πήγα στο μοναστήρι, γιατί μου ήταν πνευματικά απαραίτητο να βρω μια τέτοια μορφή ζωής, στην οποία θα μπορούσα να δοθώ στον Θεό ολοκληρωτικά, δηλαδή με όλες τις σκέψεις, όλη την καρδιά, όλες τις φυσικές και ψυχικές δυνάμεις του είναι μου.
Ωστόσο, αυτό δεν απέκλεισε κάποια περίοδο οδυνηρής πάλης ανάμεσα στην προσευχή και την εμπαθή αγάπη μου προς τη ζωγραφική. Η τέχνη ήταν για μένα η οδός προς τη γνώση του είναι. Έτσι αντιλαμβανόμουν την τέχνη, έτσι την ζούσα· με διεκδικούσε ολόκληρο, ακόμη και περισσότερο από «ολόκληρο». Χωρίς την πλήρη παράδοση του εαυτού μας στην τέχνη, αυτή δεν γίνεται ποτέ γνήσια, δηλαδή δεν μπορεί να οδηγήσει τον θεράποντά της πέρα από τα όρια του χρόνου και του χώρου. Αυθεντικά καλλιτεχνικό έργο είναι μόνο εκείνο, που φέρει μέσα του στοιχεία του αιωνίου· έξω από αυτό παραμένει μόνο «διακοσμητικό» αντικείμενο των σπιτιών μας. Η σκέψη για το αιώνιο με συνόδευε από τα παιδικά μου χρόνια. Η προσευχή, βαθαίνοντας μέσα μου, με οδηγούσε με μεγαλύτερη δύναμη στην ψηλάφηση της αιωνιότητας. Και αύτη νίκησε.
Αργότερα ο μοναχισμός έθεσε το πρόβλημα του «προσώπου». Γνωρίζουμε από την παγκόσμια λογοτεχνία ότι η ένωση δύο προσώπων στον γάμο, όταν αύτη φέρει περισσότερο ή λιγότερο τέλειο χαρακτήρα προσωπικής αγάπης, δίνει στους ανθρώπους την εμπειρία κάποιας «αιωνιότητας», δηλαδή εξωχρονικότητας διανοίξεως πέρα από το στενό πλαίσιο της ατομικής υπάρξεως. Όσοι πέρασαν από την εμπειρία αυτή δοκίμασαν ενθουσιασμό, θαυμασμό. Από αυτό κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο γάμος είναι «μυστήριο» καθεαυτό: υπερνίκηση του εγωισμού, συνένωση των δύο σε «ενότητα». Έτσι, ένας θεολόγος στο Παρίσι έφθασε και ως το σημείο να ισχυρίζεται ότι, έξω από την εμπειρία αυτού του είδους, είναι αδύνατον να συλλάβει κάποιος το δόγμα για την ενότητα της Αγίας Τριάδος.
Δεν ισχυρίζομαι καθόλου ότι τα γνωρίζω όλα. Εξαιτίας των συνθηκών της επίγειας υπάρξεώς μας, κανένας δεν μπορεί να τα βιώσει «όλα» στην προσωπική του ζωή. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αναγκαιότητα επιλογής αποφάσεως, οπωσδήποτε κατηγορηματικής. Σε αυτό μάς βοηθά τόσο η παρατήρηση της ζωής των ανθρώπων που μάς περιβάλλουν και που στη συντριπτική πλειονότητα τους φέρουν μέσα τους τη σφραγίδα του κενού, της απογοητεύσεως, όσο και η διείσδυση στα γεγονότα του είναι μέσω της προσευχής. Είναι αδύνατον να αποσπάσουμε από την ψυχή την ελπίδα σε κάτι καλύτερο γι' αυτή την ίδια. Με τη φαντασία σχεδιάζουμε θαυμάσιο πίνακα αρμονικού γάμου. Στην περίπτωσή μου όμως νίκησε η προσευχή. Σε αυτή διανοίγεται το «πρόσωπο» ασυγκρίτως βαθύτερα από όσο στη συνένωση δύο αγαπημένων προσώπων. Η προσευχή πρόσωπο με Πρόσωπο του Θεού εισάγει το πνεύμα του ανθρώπου στη γεμάτη από ιδιαίτερη αγάπη και θαυμαστή ειρήνη περιοχή του Ακτίστου Φωτός. Επίσης η προσευχή για όλο τον κόσμο, για όλη την ανθρωπότητα, μας αποκαλύπτει νέες σφαίρες του είναι. Την εμπειρία αυτή δεν την παρέχει ο γάμος.
Κάθε γνήσια ανθρώπινη συνάντηση αντανακλά μέσα της την ομορφιά της κοσμικής ζωής. Ο κάθε άνθρωπος περιμένει από μας την πληρότητα της προσοχής μας απέναντί του. Παρ' όλη όμως τη χαρά που προσελκύει η συνάντηση με ζωντανό πρόσωπο, στην προσευχή για όλο τον κόσμο η ψυχή διαβλέπει το μεγαλείο της πάγκοινης πραγματικότητος και δεν μπορεί πλέον να αφήσει τους ορίζοντες που διανοίχθηκαν μπροστά της. Είναι υπέροχο πράγμα να αγαπάς κάποιο πολύτιμο για σένα πρόσωπο. Αλλά να προσεύχεσαι είναι κάτι περισσότερο. Για να επιτύχουμε την αδιάλειπτη προσευχή, για την οποία μάς δόθηκε εντολή (βλ. Εφεσ. 6,18· Α' Θεσ. 5,17), είναι απαραίτητο να οργανώσουμε τη ζωή μας με τέτοιον τρόπο, ώστε όλη αυτή να γίνει ενιαία, αδιάλειπτη πράξη παραστάσεως ενώπιον του Μεγάλου Θεού με επίκεντρο την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Η ιστορική πείρα κατέδειξε ότι ο καλύτερος τρόπος για τον άγιο αυτό σκοπό είναι ο μοναχισμός. Η απουσία ευθυνών για την προστασία οποιουδήποτε, είτε πρόκειται για γυναίκα είτε για παιδιά και τα όμοια, δίνει στον μοναχό την ελευθερία να διακινδυνεύσει όλη τη ζωή του στον αγώνα της νηστείας, της αγρυπνίας, της λήθης για τις φυσικές ανάγκες του: διατροφής, ενδυμασίας, ανέσεων κλπ. Ο νους του μοναχού είναι ελεύθερος να παραμείνει απερίσπαστα στη μνήμη του Θεού. Κινείται φυσιολογικά στη σφαίρα της καθαρής προσευχής. Δοκιμάζει την επαφή με τη ζώσα αιωνιότητα. Κατοπτεύει το Άκτι­στο Φως, που εκπορεύεται από το Πρόσωπο του Θεού. Αναπνέει το άρωμα της Αγάπης, που κατέρχεται άνωθεν.
Όταν μετά από πραγματικά ευλογημένο γάμο -όχι σύντομο ούτε απλώς σαρκικό, αλλά με βαθειά προσωπική αγάπη-, κάποιος από τους συζύγους πεθαίνει αφήνοντας τον άλλο μόνο, τότε αυτός που μένει αισθάνεται τον εαυτό του χαμένο, διαλυμένο, «μισό». Ο κόσμος γι' αυτόν αδειάζει. Και μόνο μερικοί με φλογερή προσευχή υπερνίκησαν τη μοναξιά τους, βγήκαν στην ελευθερία για καλύτερη ανάβαση προς τον ουρανό. Συνεπώς, ο γάμος, ακόμη και στην καλύτερή του μορφή, ενέχει τον κίνδυνο της στενώσε­ως της ανθρωπινής προσωπικότητος. Ο μοναχισμός προφυλάσσει από παρόμοια υποβάθμιση. Η ακατάπαυστη στροφή προς τον Ουράνιο Πατέρα, χωρίς την ανάγκη για επικοινωνία στα χαμηλότερα επίπεδα της υπάρξεώς μας, πλαταίνει την καρδιά του μοναχού για την πρόσληψη της κοσμικής ζωής, που δεν μπορεί να του αφαιρεθεί με τον φυσικό θάνατο. Το πρόσωπό του αναπτύσσεται και προσλαμβάνει χαρακτήρα χριστοειδούς παγκοσμιότητας. Στον μοναχό δίνεται άνωθεν να αισθανθεί τους λόγους του Κυρίου, την ανταύγεια του Άναρχου Είναι. Ο ίδιος ο Πατέ­ρας έδωσε τους λόγους στον Υιό Του, και ο Υιός τους μετέδωσε στους ανθρώπους.

(Αρχιμ. Σωφρονίου(Σαχάρωφ), «Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», σ.395-398. Έκδοση Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου-Έσσεξ)

Δυο σύζυγοι απόστολοι: οι άγιοι Ανδρόνικος και Ιουνία (17 Μαΐου)

π. Νικόδημου Παυλόπουλου
Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον» - Ορθόδοξη Γυναίκα

 


Αποστολική Συζυγία

«Τους φωταυγείς αστέρας και ιερούς Αποστόλους τιμήσωμεν
Ιουνίαν ενθέως και τον θεοφόρον Ανδρόνικον».

Ανήκουν στο χορό των εβδομήκοντα Αποστόλων, αλλά δεν ήσαν μαθηταί του Αποστόλου Παύλου όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

Ήταν συγγενείς του Αποστόλου των Εθνών Παύλου και προερχόταν από την Ταρσό της Κιλικίας. Πολύ όμως πριν ακόμη κληθή στο Αποστολικό αξίωμα ο ένδοξος Απόστολος Παύλος, εκείνοι είχαν γνωρίσει το Χριστό και μαζί τον ευαγγελίζοντο.

Υπήρξαν μάλιστα επίσημοι μεταξύ των λοιπών Αποστόλων. Όλα αυτά τα μαρτυρεί και εγκωμιαστικά τα παραθέτει στον έβδομο στίχο του δέκατου έκτου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους επιστολής του ο Άγιος Παύλος και γράφει: «Ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ιουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινες εισίν επίσημοι εν τοις αποστόλοις, οι και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ».

«Όντως θαύμα παράδοξον» και οι δύο ομόζυγοι, αδέσμευτοι από τις ηδονές και χαρές του γάμου, απρόσβλητοι από τα βέλη του πονηρού και πλάνου να «ζουν εν Χριστώ», να αιχμαλωτίζονται για το Χριστό, να κηρύττουν το Χριστό και να περιοδεύουν προς τον ιερόν αυτό σκοπό «πάσαν την υφήλιον» όλες τις χώρες του τότε γνωστού κόσμου!

«Ως υπόπτερός τις διαδραμών, πάσαν πλάνην εκ βάθρων ανέσπασε, τον Χριστόν κηρύττων συνεπομένην έχων και την υπερθαύμαστον Ιουνίαν, τω κοσμώ ήδη νεκρωθείσαν, και Χριστώ μόνω ζώσαν» μαρτυρεί το Ιερό Συναξάριο.

Ενεκρώθησαν και οι δυο για τον κόσμο, ενέκρωσαν τα πάθη της σαρκός και ημπορούσαν να ειπούν μαζί με τον συγγενή τους Απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ ζή δ' εν εμοί Χριστός». Γι' αυτό και αναδείχτηκαν επίσημοι μεταξύ των Αποστόλων, γιατί έθυσίασαν τα πάντα για το Χριστό, δεν εκράτησαν τίποτα για τον εαυτό τους, ούτε νεότητα, ούτε ωραιότητα, ούτε τις χαρές του γάμου, ούτε και τα λοιπά του κάθε ανθρώπου δικαιώματα αλλά σαν τη λαμπάδα έλυωναν επάνω στο κήρυγμα και την ιεραποστολή.
 

Από εδώ

Και είχαν πολύ μεγάλο και πάρα πολύ δύσκολο πρόγραμμα. Μέλημά τους ήταν όσο το δυνατό περισσότερες πόλεις και χώρες να περιοδεύσουν, όσον ημπορούσαν περισσότερες ψυχές στο Χριστό να προσελκύσουν, όσο ανέπνεαν, τα είδωλα και τους ναούς των να καταστρέψουν και όσο ζούσαν ευκτήριους οίκους για τη δόξα και τη λατρεία του Χριστού να ανεγείρουν.

Δέκα ζωές δεν έφθαναν για εκείνο το μεγαλόπνοο και σωτήριο τους πρόγραμμα. Και όμως στα λίγα χρόνια πού ο Θεός τους εχάρισε επραγματοποίησαν όλα τα παραπάνω και «πάσαν ιερώ κηρύγματι φωταγωγούντες την γήν» «προς φως ωδήγησαν θεογνωσίας τους ενυπάρχοντας εν σκότει πάλαι της αθεότητος» και «οίκους και βωμούς κατέστρεψαν της πλάνης και εδομήσαντο Εκκλησίας εις σωτηρίαν των ψυχών ημών» κατά τον ιερόν Υμνογράφο.

Το κήρυγμά τους, την αυταπάρνησή τους, τις πολλές τους ιεραποστολικές επιτυχίες τις πολυάριθμες χριστιανικές εκκλησίες πού έκτισαν οι τρισμακάριοι Απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία τα συνώδευε πάντοτε ο Κύριος με θαύματα ούτως ώστε να πιστεύουν οι πάντες ότι ήταν περισσότερον από ευεργετική η παρουσία τους.

Όπως μάλιστα μαρτυρεί το Ιερό Συναξάριο «πνεύματα ακάθαρτα εξ ανθρώπων απεδίωξαν και πάθη εθεράπευσαν».

Εξ αλλού αυτό είχαν ζητήσει από τον Κύριο στο Υπερώον της Ιερουσαλήμ οι άγιοι Απόστολοι και λοιποί μαθηταί οι όποιοι μετά την απελευθέρωσι του Πέτρου και του Ιωάννου από το πονηρότατο Συνέδριο «ομοθυμαδόν ήραν φωνήν προς τον Θεόν και είπον... και νυν Κύριε έπιδε επί τας απειλάς αυτών — των εχθρών της πίστεως — και δός τοις δούλοις σου — στους Αποστόλους — μετά παρρησίας πάσης λαλείν τον λόγον σου εν τω την χείρα σου εκτείνειν εις ίασιν και σημεία και τέρατα γίνεσθαι δια του ονόματος του αγίου παιδός σου Ιησού».

Ω αγία συνεργασία του Θεού μετά των Αποστόλων, ώ αγία και ηρωική συζυγία του Ανδρόνικου μετά της Ιουνίας!

Αυτά τα παραδείγματα αγαπητοί μου αδελφοί, όπως το του Ανδρόνικου και της Ιουνίας είναι μεν λίγα αλλά θαυμάσια και εξαιρετικά.

Εκείνο που κάνουν πολλοί σύζυγοι με κόπους και μόχθους και ίδρωτες πολλούς, που γεννούν δηλαδή πολλά παιδιά και τα σπουδάζουν και τους χτίζουν σπίτια και τα προικίζουν και υστέρα ακόμη και για τα εγγόνια τους φροντίζουν, ημπορούσαν να το μεταφέρουν στην πίστι μας και στου Χριστού την κλήσι και να αποκτήσουν με την Ιεραποστολική τους φλόγα και διάθεσι πολλά πνευματικά τους παιδιά και να τα εκθρέψουν με το γάλα της πίστεως και να τα αποκαταστήσουν χτίζοντας γι' αυτά σχολεία και εκκλησίες όπου θα βρίσκουν την αληθή και σωτήρια γνώσι και όλες τις χαρές του πνεύματος.

Θα έλεγα μάλιστα πως τα ανδρόγυνα που δεν έχουν παιδιά θα έπρεπε περισσότερο να διαθέσουν τον καιρό τους και τα χρήματά τους στα έργα της Εκκλησίας τα καλά, στα κατηχητικά, στην επίσκεψι των ασθενών, στην ενίσχυση των ιδρυμάτων, στην προσφορά εθελοντικής υπηρεσίας στα άσυλα των ανιάτων και σε λοιπά ευαγή ιδρύματα και όχι στα ταξίδια ανά την Ευρώπη και τις άλλες Ηπείρους και όχι στη μεγάλη ζωή με τα γλέντια και τις διασκεδάσεις με τα τσιγάρα και τα πιοτά και τις παράνομες και αμαρτωλές με άλλα πρόσωπα σχέσεις.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας αν όλα τα παραστρατημένα ανδρόγυνα αντιλαμβανόταν το πραγματικό νόημα του γάμου και την αξία της εν Χριστώ συζυγίας και της συνεργασίας υπέρ της κατισχύσεως του αγίου Του θελήματος!!!

Η εύρεση των λειψάνων των αγίων

Συμπλήρωμα από το διαδικτυακό Συναξαριστή:



Όταν ο αγιότατος Πατριάρχης Θωμάς ήταν πατριάρχης Κωνσταντινούπολης (607 - 610 μ.Χ.), βρέθηκαν τα τίμια λείψανα μερικών αγίων μαρτύρων, κρυμμένα κάτω από τη γη. Αμέσως έγινε η ανακομιδή τους [: η εκταφή τους] με ευλάβεια και σεβασμό, και με συνοδεία πολύ λάου. Κατά τη διάρκεια της ανακομιδής, πολλές και διάφορες ασθένειες θεραπεύτηκαν.

Αφού πέρασαν πολλά χρόνια, ο Θεός αποκάλυψε σ' ένα άνθρωπο κληρικό και καλλιγράφο, το Νικόλαο, ότι στον ίδιο τόπο εκείνο τον καλούμενο Ευγενίου, βρίσκονται κρυμμένα και τα άγια λείψανα των Αποστόλων Ανδρόνικου και Ιουνίας, τους οποίους αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, ως έξης: «Ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνίαν τους συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου, οἵτινές εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις, οἱ καὶ πρὸ ἐμοῦ γεγόνασιν ἐν Χριστῷ» (προς Ρωμαίους 16, 7).

Ἀπολυτίκιον (από εδώ). Ἦχος α΄. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
 
Δυὰς φωτοειδής, ἱερῶν Ἀποστόλων, καὶ κήρυκες Χριστοῦ, ἀνεδείχθητε κόσμω, τοὶς πάσι κατασπείραντες, τὸ τῆς χάριτος κήρυγμα, ὅθεν σήμερον, ἠμᾶς πιστῶς εὐφημοῦμεν, ὢ Ἀνδρόνικε, καὶ Ἰουνία θεόφρον, Χριστὸν μεγαλύνοντες.

Ποδοσφαιριστής στην Κρήτη έκανε πρόταση γάμου στην καλή του λίγο πριν την σέντρα

Είναι της μόδας τελευταία να γίνονται προτάσεις γάμου σε ποδοσφαιρικούς αγώνες με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.
Έναν τολμηρό τρόπο επέλεξε ο ποδοσφαιριστής Στέλιος Χιώτης να κάνει πρόταση γάμου την σύντροφό του πριν τον αγώνα Ομόνοια-Εθνικός στο γήπεδο του Αλμυρού στο Ηράκλειο.
Με την πολύτιμη βοήθεια των συμπαικτών του, οι οποίοι φόρεσαν φανέλες που έγραφαν "Ελίνα θα με παντρευτείς;" ο Στέλιος Χιώτης κατευθύνθηκε προς την αγαπημένη του, Ελίνα, έσκυψε και της ζήτησε να μοιραστεί το υπόλοιπο της ζωής της μαζί του.

Η Ελίνα μέσα σε χειροκροτήματα απάντησε θετικά στην πρόταση, με το αγαπημένο τραγούδι του ζευγαριού να ακούγεται από τα μεγάφωνα του γηπέδου.

Τα πέντε βήματα που κάναμε ως χριστιανοί γονείς.

FR. PETER GILLQUIST.

Τα πέντε βήματα που κάναμε ως χριστιανοί γονείς

Ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες που έχουμε σήμερα ως Εκκλησία είναι να κρατήσουμε τα παιδιά μας μέσα στην ορθόδοξη πίστη. Πολύ συχνά φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται. Μπορούμε με κάποιο τρόπο να τους δώσουμε κίνητρα, να τα παρακινήσουμε να ακολουθήσουν τον Χριστό και την Ορθοδοξία; Πιστεύω ότι μπορούμε. Χρειάζεται αφοσίωση και σκληρή δουλειά, αλλά αξίζει.

Θα ήθελα να περιγράψω, λοιπόν, πέντε βασικά πράγματα, που η γυναίκα μου κι εγώ προσπαθήσαμε να κάνουμε και, με τη χάρη του Θεού, πετύχαμε να δημιουργήσουμε μια οικογένεια εν Χριστώ και μέσα στην Εκκλησία.

1.     Δώστε προτεραιότητα στην οικογένειά σας

Σημαντικότερο από κάθε τι άλλο, πλην της Βασιλείας του Θεού, είναι η οικογένειά μας. Πιστεύω ότι, αν θέλουμε να χτίσουμε ορθόδοξες χριστιανικές οικογένειες, η γυναίκα ή ο άνδρας μας και τα παιδιά μας πρέπει να αποτελούν την πρώτη μας προτεραιότητα, μετά τον Χριστό και την Εκκλησία.

Για τον πιστό, η πορεία του με τον Χριστό και την Εκκλησία Του έρχεται πάντοτε πρώτη. Πάνω σ’ αυτό, η Αγία Γραφή είναι σαφής, οι Πατέρες είναι σαφείς και η Θ. Λειτουργία είναι σαφής. Τουλάχιστον τέσσερις φορές κάθε Κυριακή πρωί αναθέτουμε τους εαυτούς μας στον Θεό λέγοντας: «εαυτούς καί αλλήλους καί πάσαν τήν ζωήν ημών Χριστώ τώ Θεώ παραθώμεθα». Η σχέση μας με τον Θεό έρχεται πρώτη, η δέσμευσή μας στην οικογένειά μας έρχεται δεύτερη και ακολουθεί στην τρίτη θέση η αφοσίωσή μας στη δουλειά μας.

Ως γονείς θα πρέπει να δεσμευτούμε σταθερά ότι πάνω από τη δουλειά μας, πάνω από την κοινωνική μας ζωή, πάνω από όλα τα πράγματα που συναγωνίζονται ποιο θα απορροφήσει το χρόνο μας, θα προτάξουμε την οικογένειά μας.

Κατά τα πρώτα χρόνια του γάμου μας, άλλαξα διαδοχικά τρεις δουλειές. Κάθε φορά, ο αγώνας για ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και στην οικογένεια ήταν λυσσαλέος. Θα ήθελα πολύ να πω ότι είναι εύκολο να τον κερδίσεις, αλλά δεν είναι. Δεν μπορώ να σας απαριθμήσω πόσοι είναι οι φίλοι και οι γνωστοί -όλοι χριστιανοί- που έχασαν τις οικογένειές τους, επειδή δέχτηκαν να πάρει την πρώτη θέση στη ζωή τους η καριέρα τους. Ως μητέρες και πατέρες ήσαν απόντες• απορροφήθηκαν εντελώς από τη δουλειά.

Στις περισσότερες από τις δουλειές μου, ήμουν υ-ποχρεωμένος να ταξιδεύω. Έλειπα και λείπω το μισό χρόνο. Όταν λοιπόν οι αεροπορικές εταιρείες άρχισαν να κάνουν προσφορές προς τους τακτικούς τους πελάτες, σκέφθηκα: «Να μια λύση στο πρόβλημά μου. Θα παίρνω τα παιδιά μαζί μου».

Θυμάμαι τα χρόνια που εργαζόμουν στον Εκδοτικό Οίκο. Σε κάθε ταξίδι μου έπαιρνα μαζί μου κι ένα παιδί. Σ’ ένα μου ταξίδι προς τα ανατολικά, μαζί με μια από τις κόρες μου, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο στη Νέα Υόρκη για να πάμε οδικώς στο Χάρισμπουργκ, στην Πενσυλβάνια. Νομίζω ότι σ’ εκείνη τη διαδρομή κάναμε μια από τις καλύτερες κουβέντες μας. Μια άλλη φορά έπρεπε να πάω οδικώς νύχτα από το Σικάγο στην Ατλάντα και είχα μαζί τον ένα από τους δυο γιούς μου. Όταν βγήκαμε στην εξοχή, μακριά από τα φώτα της πόλης, παρατήρησε ότι μπορούσε να δει τα αστέρια πολύ πιο καθαρά. Εκείνη τη νύχτα μιλήσαμε για τη δημιουργία του Θεού. Ως ενήλικες τώρα, όλα σχεδόν τα παιδιά μου έχουν πει: «Πατέρα, εκείνα τα ταξίδια ήταν μερικές από τις καλύτερες στιγμές που έχω περάσει μαζί σου».

2.     Μιλήστε στα παιδιά σας για την πιστότητα τον Θεού

Στο τέταρτο κεφάλαιο του Δευτερονομίου, ο Μωυσής μιλάει στα τέκνα του Ισραήλ για τη σημασία που έχει να τηρούν τις εντολές του Θεού. Στη συνέχεια απευθύνεται ευθέως στους γονείς και στους παππούδες: «Πρόσεχε σεαυτω καί φύλαξον τήν ψυχήν σου σφόδρα, μή έπιλάθη πάντας τούς λόγους, ους έωράκασιν οι οφθαλμοί σου καί μή άποστήτωσαν από τής καρδίας σου πάσας τας ημέρας τής ζωής σου, καί συμβιβάσεις τούς υιούς σου καί τούς υιούς των υιών σου» (Δευτερ. 4:9).

Ίσως γνωρίσατε τον Χριστό κάπως αργά στη ζωή 

σας και νιώθετε ότι δεν έχετε δουλέψει αρκετά -από πνευματική άποψη- με τα παιδιά σας, που τώρα έχουν τις δικές τους οικογένειες. Είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσετε με τα εγγόνια σας. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνετε οι γονείς των εγγονών σας. Αυτό όμως που μπορείτε να κάνετε, είναι να τους πείτε όσα έκανε ο Θεός για σας, ακριβώς όπως το λέει ο Μωυσής. Μιλήστε τους. Αν πιστέψατε στον Θεό σε πιο προχωρημένη ηλικία, πείτε το στα εγγόνια σας. Μιλήστε τους για τα μαθήματα που πήρατε στη ζωή σας. Διηγηθείτε τους αληθινές ιστορίες από τη ζωή σας, όπου είδατε την πιστότητα και το έλεος του Θεού.

Ο Μωυσής προχωρεί και εξηγεί τη σημασία που έχουν αυτές οι συζητήσεις, ενθυμούμενος τα λόγια του Θεού προς αυτόν: «ότι είπε Κύριος προς με• έκκλησίασον προς με τον λαόν, καί άκουσάτωσαν τά ρήματά μου, όπως μάθωσι φοβείσθαί με πάσας τας ημέρας, ας αυτοί ζώσι επί τής γης καί τούς υιούς αυτών διδάξουσι» (Δευτερ. 4:10). Τα παιδιά που έχουν σωστά διδαχθεί το Λόγο του Θεού, θα διδάξουν και τα δικά τους παιδιά.

Πώς διδάσκουμε τα παιδιά μας; Πριν απαντήσω, θα ήθελα πρώτα να πω ότι υπάρχει περίπτωση να το παρακάνουμε. Δεν χρειάζεται να «παραταίσουμε» με Χριστιανισμό τα παιδιά. Ένας ζηλωτής μπορεί να μπει σ’ αυτόν τον πειρασμό μέχρι να τα κάνει να επαναστατήσουν. Έχω συναντήσει ανθρώπους στα διάφορα θρησκευτικά σεμινάρια, που ήταν εκεί όχι επειδή το ήθελαν ή επειδή ένιωθαν ότι τους καλούσε ο Θεός, αλλά επειδή αυτό θα ευχαριστούσε τους γονείς τους. Το βρίσκω τρομακτικό.

Κεντρική θέση σε ό,τι προσπαθούσαμε να κάνουμε ως οικογένεια είχε ο εκκλησιασμός της Κυριακής. Ακόμη και κατά τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, ποτέ δεν διαπραγματευθήκαμε το τι θα κάνουμε την Κυριακή το πρωί. 'Όταν τα μεγαλύτερα παιδιά μου περνούσαν την εφηβεία, δεν ήμουν ακόμη ιερεύς. Άσχετα όμως με αυτό, την Κυριακή ήμαστε ως οικογένεια στη Θ. Λειτουργία. Αν ταξιδεύαμε, πηγαίναμε στην εκκλησία όπου βρισκόμασταν.

Ήξερα ότι, αν «στρογγύλευα» τα πράγματα με τα παιδιά μου, θα έκαναν το ίδιο με τα δικά τους. Αν κάνουμε εμείς συμβιβασμούς, εκείνα θα κάνουν περισσότερους. Έτσι το θέμα αυτό δεν ήταν ποτέ ανοιχτό για συζήτηση. Δόξα τω Θεώ, σήμερα και τα έξι μας παιδιά είναι Ορθόδοξα, και των έξι οι σύζυγοι είναι Ορθόδοξοι και τα δεκαεπτά μας εγγόνια είναι Ορθόδοξα. Και την Κυριακή το πρωί είναι όλοι στην εκκλησία.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει περισσότερες Ακολουθίες από την Προτεσταντική. Να λοιπόν τι κάνουμε. Πηγαίνουμε πάντα το Σάββατο το βράδυ στον Εσπερινό, την Κυριακή το πρωί στη Θ. Λειτουργία καθώς και στις μεγάλες γιορτές. Υπήρχε μια μεγαλοψυχία πάνω σ’ αυτό; Και βέβαια. Μπορούσα να τους κρατήσω μακριά από το χορό της Λήξης της σχολικής χρονιάς ή από ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό αγώνα που γίνεται Σαββατόβραδο; Ασφαλώς όχι. Αυτό που προσπαθούσαμε ήταν να μη γυρίσουν αργά το βράδυ του Σαββάτου, ώστε να μην εμποδιστούν στο πρωινό ξύπνημα της Κυριακής. Τις μέρες των εορτών, εάν την επομένη είχαν ένα διαγώνισμα τριμήνου, τους πίεζα να πάνε στην εκκλησία; Δεν το έκανα. Η τακτική που προσπαθούσα να ακολουθώ ήταν να μπαίνει ο Χριστός και η Εκκλησία στην πρώτη θέση, όχι όμως με αδιαλλαξία.

Με το ίδιο πνεύμα τηρήσαμε και την οικογενειακή προσευχή. 'Όταν τα παιδιά ήταν μικρά, τους διαβάζαμε ιστορίες από την Αγία Γραφή κάθε βράδυ. Προσευχόμαστε μαζί. Αυτό συνεχίστηκε σταθερά και καθώς μεγάλωναν τα ενθαρρύναμε να προσθέτουν και τις δικές τους προσευχές το βράδυ. Όταν γίναμε Ορθόδοξοι μάθαμε πολύ καλά το εκκλησιαστικό ημερολόγιο. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων υπάρχουν τα συγκεκριμένα αναγνώσματα από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Στο βραδινό τραπέζι τα διαβάζαμε όλοι μαζί. Αν ήμουν καθ’ οδόν ζητούσα από κάποιον άλλον να το κάνει. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η οικογένεια ακολουθούσε την πνευματική δίαιτα που καθορίζει η Εκκλησία γι’ αυτές τις δύο περιόδους. Όταν ήμουν στο σπίτι, διάβαζα και σχολίαζα ο ίδιος τα κείμενα και συζητούσαμε πώς αυτά σχετίζονται με τη δική μας ζωή αλλά και με τις μεγάλες γιορτές που περιμέναμε.

Στο υπόλοιπο του έτους, ευλογούσα το τραπέζι και συχνά η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από τον Κύριο. Αν τα παιδιά είχαν απορίες, άνοιγα μαζί τους την Αγία Γραφή. Μ’ αυτόν τον τρόπο, είδαμε ότι το εκκλησιαστικό έτος με το ρυθμό του έφερνε μια καλή ισορροπία.

3.     Αγαπάτε το σύζυγο ή τη σύζυγό σας

Όσο κι αν το θέλω, δεν μπορώ να τονίσω το τρίτο αυτό σημείο αρκετά, αλλά κάνουμε μεγάλη χάρη στα παιδιά μας αν αγαπάμε τους συζύγους μας. Οι ψυχολόγοι θεωρούν ότι για τα παιδιά περισσότερη αξία κι από την αγάπη που παίρνουν από τους γονείς τους έχει το να ξέρουν ότι ο πατέρας κι η μητέρα αγαπιούνται. Τα παιδιά γνωρίζουν ενστικτωδώς ότι, αν η αγάπη μέσα στο γάμο καταλυθεί, λίγα πράματα απομένουν γι’ αυτά.

Το ωραίο κείμενο που περιγράφει αυτή την αγάπη ανήκει στην προς Εφέσους Επιστολή και είναι αυτό που διαβάζουμε ως Αποστολικό ανάγνωσμα στο μυστήριο του Γάμου: «Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς καί ό Χριστός ήγάπησε τήν εκκλησίαν» (στίχος 25). Αυτό σημαίνει, ότι την αγαπάμε τόσο, ώστε να πεθάνουμε γι’ αυτήν. Δεχόμαστε το μαρτύριο ο ένας για τον άλλον• άλλωστε αυτό το νόημα έχουν και τα γαμήλια στέφανα: Αγαπώ το σύζυγο ή τη σύζυγό μου περισσότερο κι από την ίδια τη ζωή. Τα στέφανα επίσης υπονοούν τη βασιλική ιδιότητα. Μιλώντας στο γάμο του μικρότερου γιού μου, είπα: «Πέτρο, να της συμπεριφέρεσαι σαν να είναι βασίλισσα! Χριστίνα, να του συμπεριφέρεσαι σαν να είναι βασιλιάς!» Κι αυτό πράγματι λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά.

Και μη θεωρήσετε ποτέ ότι η περίοδος της αβρότητας έχει πια περάσει.. Με τη σύζυγό μου βγαίνουμε ακόμη έξω μαζί, κι ας έχουν περάσει σαράντα πέντε χρόνια γάμου. Είναι φορές που θέλεις ένα διάλειμμα• τότε βγαίνεις μαζί της και μιλάτε και την ακούς και μένετε ερωτευμένοι. Πριν ακόμη παντρευτώ, είχα ένα φίλο που διατηρούσε μια θαυμάσια σχέση με τη γυναίκα του. Τον ρωτούσα: «Ποιο είναι το μυστικό σας;» Και η συμβουλή του: «Βρες τι της αρέσει και κάν’ το». Φροντίστε η αγάπη σας να μεγαλώνει και διατηρήστε την αβρότητα.

4.     Ποτέ μην επιβάλλετε την πειθαρχία θυμωμένοι

Υπάρχουν φορές που τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα, ίσως πολύ άσχημα. Θα ήθελα να μπορώ να πω ότι ποτέ κανένα από τα παιδιά μας δεν αστόχησε. Ή ότι οι γονείς τους ήταν αλάθητοι. Δεν ξέρω, όμως, καμιά οικογένεια που να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα πω 

ότι από τα έξι μας παιδιά, τα τρία ήταν σχετικά εύκολα στην ανατροφή τους, για τα άλλα τρία οι προκλήσεις για μας τους γονείς τους ήταν μεγαλύτερες. Όταν κάποιο απ’ αυτά, στα χρόνια της εφηβείας, «στύλωνε τα πόδια του», έλεγα στη γυναίκα μου: «Θυμάσαι πώς ήμασταν εμείς στην αντίστοιχη ηλικία; Δεν κάνει κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι κάναμε εμείς». Ως έφηβος ήμουν δύσκολος, και κάτι απ’ αυτό «βγαίνει» τώρα στα παιδιά μας.

Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής έγραφε: «μειζοτέραν ταύτης ουκ έχω χαράν, ίνα ακούω τά έμά τέκνα εν άληθεία περιπατοϋντα» (Ιω. 4). Αλλά και το αντίθετο είναι αληθινό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος καρδιάς από το να βλέπεις τα παιδιά σου να μη βαδίζουν την οδό της αλήθειας. Είχαμε κι εμείς μερικά τραντάγματα στην οικογένειά μας. Υπήρχαν νύχτες που μαζί με τη γυναίκα μου προσπαθούσαμε δακρυσμένοι να κοιμηθούμε ψιθυρίζοντας: «Κύριε, υπάρχει άραγε φως στην άκρη αυτού του τούνελ;»

Ένας από τους στίχους της Παλαιάς Διαθήκης που είχα αποστηθίσει στα πρώτα χρόνια που ήμουν πατέρας, ήταν από τις Παροιμίες Σολομώντος: «Γενεά Σοφίας φόβος Κυρίου καί πλούτος καί δόξα καί ζωή». Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι η υπόσχεση αυτή του Θεού είναι αληθινή. Υπήρξαν μέρες που αναρωτιόμουν αν η οικογένειά μας, με όλα τα μέλη της ανεξαιρέτως, θα μπορέσει να σταθεί μπροστά στον Κύριο. Δόξα τω Θεώ για τη μετάνοια, για τη συγχώρηση, για την αποκατάσταση, για τη χάρη.

Μετά τις νουθεσίες του σχετικά με το γάμο, στην προς Εφέσους Επιστολή, ο Απόστολος συνεχίζει με τις σχέσεις γονέων-παιδιών: «Τά τέκνα υπακούετε τοις γονεϋσιν υμών εν Κυρίω• τούτο γάρ εστί δίκαιον. Τίμα τον πατέρα σου καί τήν μητέρα, ήτις εστίν έντολή πρώτη έν επαγγελία, ίνα ευ σοι γένηται καί έση μακροχρόνιος επί τής γης» (Εφ. 6:1-3). Να μια ακόμη αξιόπιστη υπόσχεση. Αν ένα παιδί υπακούει στους γονείς του θα είναι μακροχρόνιο. Έτσι τα διαπαιδαγωγούμε να είναι υπάκουα.

Είναι χρήσιμο πότε πότε να καθόμαστε κάτω με τα παιδιά μας και να τους υπενθυμίζουμε, γιατί είναι τόσο σημαντικό να υπακούουν τους γονείς τους. 

Διότι αν το παιδί δεν μάθει να υπακούει τους γονείς του, δεν θα μάθει να υπακούει και τον Θεό. Και οι συνέπειες είναι τρομερές και γι’ αυτή τη ζωή και την άλλη. Ένας λόγος λοιπόν για να υπακούσουμε τους γονείς είναι ότι έτσι, εν συνεχεία, μαθαίνουμε να ακολουθούμε τον Κύριο.

Ο επόμενος στίχος μάς δίνει την άλλη όψη του νομίσματος: «καί οι πατέρες μή παροργίζετε τά τέκνα υμών, άλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου». Δεν ξέρω πώς μου ήρθε η ιδέα (λίγα πράγματα απ’ όσα κάνω τα έχω σκεφθεί μόνος μου), αλλά όταν έπρεπε να «μαλώσω» ένα από τα κορίτσια μας, της κρατούσα το χέρι. Τα πρώτα μου χρόνια ως πατέρας, θα την έβαζα να καθίσει στην καρέκλα και θα καθόμουν απέναντι. Αλλά μια μέρα σκέφθηκα: «έτσι δεν λέγεται αυτό που θέλω να πω». Άρχισα λοιπόν να κάθομαι δίπλα τους στον καναπέ, να τους κρατώ το χέρι και, κοιτάζοντάς τις στα μάτια, να λέω αυτό που ήθελα να κάνουν.

Δύο από τις κόρες μου έχουν έρθει, ανεξάρτητα η μία από την άλλη, στην ενήλικη πια ζωή τους, και μ’ έχουν ευχαριστήσει που τους κρατούσα το χέρι, καθώς τις μάλωνα. Και οι δύο είχαν φίλες, των οποίων οι πατέρες τις έφερναν σε αμηχανία καθώς τις επιτιμούσαν με τρόπο μάλλον πολύ αυστηρό. Ενθαρρύνω τους γονείς να αποφεύγουν να μαλώνουν τα παιδιά τους με τρόπο που γεννά την οργή μέσα τους. Μετά, αγκαλιάστε τα και βεβαιώστε τα ότι τα αγαπάτε.

Υπάρχουν φορές που ο γονιός πρέπει να συγκρατήσει τον εαυτό του και να μην επιβάλει εκείνη τη στιγμή την πειθαρχία, επειδή είναι θυμωμένος. Θυμάστε τη φράση από τα κινούμενα σχέδια; «Δε θα σ’ αρέσω όταν είμαι θυμωμένος». Αν αυτό ισχύει για τα Μίκυ Μάους, πόσο πιο αληθινό είναι για έναν πατέρα;

5.     Βοηθήστε τα παιδιά σας να διακρίνουν το θέλημα του Θεού.

Ας ρίξουμε και πάλι μια ματιά στο 4ο Κεφάλαιο των Παροιμιών, στο 10ο στίχο: «Άκουε υιέ καί δέξου εμού λόγους... οδούς γάρ σοφίας διδάσκω σε, έμβιβάζω δέ σαι τροχιαλαίς όρθαίς». Η φράση «έμβιβάζω δέ σαι τροχιαις όρθαΐς» δεν μιλάει για το δρόμο που εμείς θέλουμε να πάρει, αλλά για το δρόμο που ο Θεός θέλει να ακολουθήσει το παιδί μας. Με άλλα λόγια, αφού συνυπολογίσουμε τα χαρίσματα του παιδιού, τη συγκινησιακή του συγκρότηση, την προσωπικότητά του, τα διανοητικά του προσόντα και την κλήση του, θα το βοηθήσουμε να διακρίνει το μονοπάτι που ο Θεός έχει χαράξει γι’ αυτό.

Είμαι πολύ ευχαριστημένος που ο γιός μου εργάζεται στο Σεμινάριο της Εκκλησίας και που ο σύζυγος της μιας μου κόρης είναι ορθόδοξος διάκονος. Δεν είμαι όμως λιγότερο ευχαριστημένος με τον άλλο μου γιο, που τα καταφέρνει στο μάρκετινγκ, ή με την κόρη μου που είναι μητέρα πέντε παιδιών ή με τις άλλες δύο που δουλεύουν έξω από το σπίτι για να βοηθήσουν την οικογένειά τους.

Θέλω να επαναλάβω ότι το έργο μας ως γονέων είναι να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε μαζί με τα παιδιά μας, τι ζητά ο Θεός απ’ αυτά και στη συνέχεια να τα οδηγήσουμε προς τα εκεί. Είτε η κλήση τους είναι οι επιχειρήσεις, τα νομικά ή το λιανικό εμπόριο είτε καλούνται να υπηρετήσουν την Εκκλησία. Θέλω να γίνουν όσο καλύτεροι μπορούν, για τη δόξα του Θεού. Άλλωστε, όλοι μας είμαστε ιερείς Θεού, χάρη στο βάπτισμά μας. Όλοι μας έχουμε κληθεί να Τον υπηρετήσουμε -κλήρος και λαός. Άρα ό,τι και να κάνουμε, ο στόχος είναι να το κάνουμε για τη δόξα του Θεού.      

Να, λοιπόν, τα βήματα που προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε μαζί με τα παιδιά μας. Δόξα τω Θεώ, αυτά τα μέτρα έφεραν ωραίους καρπούς. Σ’ αυτό το στάδιο της ζωής μας, είναι θαυμάσιο να είμαστε μόνο οι δυο μας στο σπίτι, να αναπολούμε τα χρόνια που πέρασαν και να ευχαριστούμε τον Θεό για τα παιδιά, για το σύντροφο της ζωής μας, για τα εγγόνια που είναι κοντά στον Χριστό. Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έρθουν ποτέ προβλήματα. Είμαι αφελής αλλά όχι τόσο, ώστε να πιστεύω κάτι τέτοιο. Υπάρχουν κι άλλα τραντάγματα που θα έρθουν στη ζωή μας. Όπως όμως ομολογούμε στην Ακολουθία του Γάμου «Εύχαί γονέων στηρίξουσι θεμέλια οίκων». Αυτά τα χρόνια δεν αποτελούν χαμένο χρόνο, αλλά μια περίοδο ευγνωμοσύνης.

Εύχομαι να σας δώσει ο Θεός τη χαρά που έδωσε και σε μας, να δείτε την οικογένειά σας να αυξάνει εν Χριστώ.

«Στου παιδιού μου τη χαρά...»

του Νίκου Οικονόμου

Κάπως έτσι ξεκινάει γνωστό δημοτικό τραγούδι που αποτελεί σουξέ στους ελληνικούς γάμους. Όπως στην Ελλάδα, οι γονείς και εδώ είναι χαρούμενοι. Πού είναι το εδώ όμως; Βρίσκομαι στην Ποκάρα, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Νεπάλ. Μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Δεν ξέρω αν πρέπει και αν επιτρέπεται να φωτογραφίσω. Οι πινακίδες το απαγορεύουν, το ίδιο και ο αστυνομικός πίσω μου. Ούτε επιτρέπεται να μπω στον ναό. Έμαθα όμως ότι γίνεται γάμος σε αυτόν τον ινδουιστικό ναό και δε θα ήθελα να το χάσω ως εμπειρία. Γάμος και ινδουισμός, κατευθείαν μου ήρθαν σκηνές Bollywood στον νου, με χρώματα, πολυκοσμία, φωνές, φασαρία και ό,τι έχω δει κατά καιρούς στο διαδίκτυο.
Σιγά-σιγά άρχισε να έρχεται ο ελάχιστος κόσμος. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι συγγενείς σχεδόν όλοι χαρούμενοι. Το ζεύγος όμως όχι, κάτι, κάτι δεν μου κολλάει. Πού είναι οι φίλοι τους; Πού είναι ο κόσμος και η φασαρία; Ρώτησα ένα κοριτσάκι, ή καλύτερα μια κοπελίτσα για το τι γίνεται. Είναι γάμος που κανονίστηκε από τους γονείς μου είπε. Ήταν η πρώτη ξαδέρφη της νύφης που μου έδωσε τις πληροφορίες, μόλις 17 ετών. Τα παιδιά, το ζευγάρι, το ανδρόγυνο, είναι 18 ετών ο καθένας. Τους αναγκάζουν οι γονείς τους να παντρευτούν. Παρότι και οι δυο τους πήγαν στο σχολείο, δεν έχουν επιλογή. Γνωρίζουν για την αγάπη και τον έρωτα. Γνωρίζουν για την ελευθερία και τα δικαιώματά τους, έχουν κινητά συνδεδεμένα στο ίντερνετ όλη μέρα, αλλά υπακούν τους γονείς τους, διότι αν δεν το κάνουν δε θα έχουν καμία θέση στην εκεί κοινωνία. Ο γαμπρός φαίνεται να τα έχει χαμένα, σαν να είναι σε άλλον κόσμο. Άλλες φορές να χάνεται και άλλες να χαμογελάει. Η κοπέλα όμως, η νύφη, αυτή ήταν θλιμμένη. Πολεμούσε μέσα της να κρατηθεί να μην κλάψει, να μην το σκάσει. Φαίνεται στο βλέμμα αλλά και στις κινήσεις της. Το κεφάλι της χαμηλά, πού και πού σκουπίζει τα δάκρυά της... Το δικό μου στομάχι αρχίζει να μην είναι καλά, αρχίζω να αισθάνομαι άβολα, διότι σε ένα τέτοιο γεγονός στις δυτικές κοινωνίες το γιορτάζουμε με φίλους και συγγενείς. Είτε αυτό λέγεται γάμος, είτε αρραβώνας είτε ακόμη και απλή συγκατοίκηση. Δίπλα μου μια Γαλλίδα που παρακολουθεί το γεγονός με αισθήματα οργής μέσα της, το στομάχι της σαν το δικό μου, δεν μπορεί να το χωνέψει αυτό που βλέπει. Παραδίπλα όμως ένας Αμερικανός από την Καλιφόρνια, το θεωρεί φυσιολογικό γεγονός... Να φωτογραφίσω άραγε ή όχι; Από τη μια είναι ο αποτροπιασμός, από την άλλη όμως είναι κάτι που θέλω να το δείξω και να φωνάξω την αντίθεσή μου. Ρώτησα κάποιον γονιό και μου επιτράπηκε. Προσπάθησα να είμαι διακριτικός, βέβαια όταν μπήκα στον ναό, ο αστυνομικός με έβγαλε έξω με το μπαστούνι.
Οι διαδικασίες του γάμου γίνονται μέσα στον ναό κυρίως, μετά έξω ανάβουν κάποια στικάκια, κάνουν κύκλους γύρω από τον ναό και στο τέλος κάθονται να τους ευλογήσουν οι συγγενείς και να τους δώσουν χρήματα μαζί με την ευλογία. Αυτό είναι το τυπικό. Αυτά που αντίκριζα όμως δεν τα χωρούσε η λογική μου. Οι γονείς κανονικά χαίρονται, το ζουν, είναι μια ευτυχισμένη στιγμή. Η ξαδερφούλα όμως, με τα λίγα αγγλικά που ήξερε, άρχισε να μου λέει πράγματα. Αρχικά μου παρουσίασε τον γάμο σαν φυσιολογικό γεγονός. Μου είπε ότι θα μάθουν να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Ότι το συνηθίζουν εδώ οι γονείς να επιλέγουν τους συντρόφους των παιδιών τους καθώς αυτοί τους αγαπούν και, λόγω εμπειρίας, γνωρίζουν καλύτερα. Άκουσα πολλά άλλα τέτοια που σιγά-σιγά όμως άρχισαν να αλλάζουν. Τελικά η νύφη είχε όνειρα για σπουδές και γάμο από έρωτα, κάτι που καταστράφηκε μπροστά μου. Της τα στέρησαν όλα σε μερικά λεπτά! Η ξαδέρφη όμως, μόλις 17, μου είπε πως τον επόμενο χρόνο θα ήταν η σειρά της, γι' αυτό με παρακάλεσε να την πάρω από εκεί. Δεν ήθελε χρήματα, ήθελε να φύγει όπου-όπου. Δεν ήξερε καν από πού είμαι, απλά με παρακάλεσε να την πάρω μαζί μου. Το ίδιο έκανε και στη Γαλλίδα που ήταν πιο δίπλα. "Σώσε με", αυτή ήταν η τελευταία της κουβέντα πριν πάει δίπλα στην ξαδέρφη της. Δεν το φώναξε, το ψιθύρισε. Τα συναισθήματά μου απερίγραπτα. Σίγουρα αρνητικά, αλλά δεν μπορώ να τα περιγράψω. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις προτάσεις και μου ήρθαν στον νου αυτά που έζησα, αυτά που είδα, το στομάχι μου γίνεται κόμπος...
*Ο Νίκος Οικονόμου είναι φωτογράφος

πηγή

ΟΙ ΠΙΟ ΣΥΧΝΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΟΤΑΝ ΡΙΧΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΧΥΛΟΠΙΤΑ

Για κάποιες γυναίκες δεν είναι εύκολο έργο, άλλες πάλι δεν έχουν καμία ενοχή και σου δίνουν τη χυλόπιτα με το ταψί…
Πολλές κλισέ εκφράσεις κρύβονται πίσω από την κίνησή τους αυτή. Στο πετάνε συγκαλυμμένο αλλά τι ακριβώς εννοούν ξέρεις;
Παρακάτω θα δεις 10 ατάκες που λένε οι γυναίκες στην προσπάθειά τους να πετύχουν το στόχο τους, να σε κεράσουν μια χυλόπιτα δηλαδή, και τι σκέφτονται στα αλήθεια την ώρα εκείνη…
 
1. Σε βλέπω σαν αδελφό μου
(Μου θυμίζεις τον Κουασιμόδο στην Παναγία των Παρισίων)
2. Έχουμε μια μικρή διαφορά ηλικίας
(Συνομήλικος της Ακρόπολης είσαι; )
3. Δεν με ελκύεις με αυτόν τον τρόπο
(Είσαι ο πιο άσχημος τύπος που έχω δει ποτέ μου)
4. Η ζωή μου είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη αυτήν την εποχή
(Δεν θέλω να περάσω όλο το βράδυ μαζί σου γιατί θα ακούσεις όλα τα τηλεφωνήματα από τους άνδρες με τους οποίους βγαίνω)
5.Έχω ήδη εpωτικό δεσμό
(Ο οποίος είναι ο αρσενικός μου γάτος και μια μεγάλη σακούλα ποπκόρν)
6. Δεν βγαίνω ραντεβού με άνδρες από την δουλειά μου
(Άκουσε, φιλαράκο, δεν θα έβγαινα μαζί σου ακόμη και αν ήσουν ο τελευταίος άνδρας στο σύμπαν, πόσο μάλιστα στο κτίριο)
7. Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω
(Δεν φταίω εγώ, εσύ φταις)
8. Ασχολούμαι με την καριέρα μου
(Ακόμη και κάτι τόσο βαρετό και μη ικανοποιητικό σαν την καριέρα μου είναι καλύτερο από το να βγω μαζί σου)
9. Δεν θέλω να δεσμευτώ
(Έχω ξεκόψει κάτι κρύους σαν και σένα)
10. Ας μείνουμε φίλοι
(Σε θέλω να είσαι κοντά μου για να σου λέω με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλα εκείνα που θα γίνονται με τους άλλους άντρες όταν κάνω έρωτα μαζί τους)