Η Αγιότητα μοιάζει με την Μητρότητα।Ποτέ δεν θα μπορέσω να βιώσω την μητρότητα αν δεν αποκτήσω το δικό μου παιδί.Σκέφτομαι την αίσθηση της ευθύνης,ανακαλώ στην μνήμη μου την μωρουδίλα,την εύθραστη ομορφιά των μικρών πλασμάτων,φαντάζομαι την πληρότητα και την χαρά αλλά και τον κόπο, τις αγωνίες που έχει το μεγάλωμα τους.
Η Αγιότητα σημαίνει να μπορείς να θυσιάσεις και τη ζωή του παιδιού σου ακόμα,αν χρειαστεί και του ίδιου σου του εαυτού για την αγάπη του Χριστού και την τήρηση των εντολών Του. Έτσι ποτέ δεν θα μπορέσω να βιώσω την αγιότητα ,ακόμα και αν ζω ή εξομολογώ έναν Άγιο, αν η καρδιά μου δεν γίνει νοητός θρόνος του Χριστού.Φαντάζομαι ένθρονο στην καρδιά των Αγίων τον Χριστό,Ολόφωτο και όλα οι σκέψεις τους,οι λογισμοί,οι επιθυμίες,να φωτίζονται απο το φως Του όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ,και να τον υμνούν ακατάπαυστα.Αυτά είναι,αλίμονο, φαντασίες,σκέψείς εικόνες που φτιάχνεί ο νους…στην πραγματικότητα ξέρω πως ή Χάρη,ο Φωτισμός είναι περα απο κάθε φαντασία.
“το δε πνεύμα πρόθυμο ή δε σαρξ ασθενής”πάντοτε επίκαιρος και προτρεπτικός να γρηγορούμε,να νηστεύουμε, να προσευχόμαστε
Eσμεράλδα
