Σεβασμός προς τον / τη σύντροφο

(π. Φιλόθεος Φάρος, «Στου δρόμου τα μισά», εκδ. Αρμός, σ. 173-176)

Στην εκτενέστερη περικοπή για τον γάμο στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η φράση: «Η γυναίκα να σέβεται τον άνδρα της» (Εφεσ. 5, 33), θα μπορούσε κανείς να δει στη λέξη «να σέβεται» μια αντανάκλαση της ανδρικής κυριαρχίας της κοινωνίας του πρώτου αιώνα. Ωστόσο ο σεβασμός γιά ένα άλλο πρόσωπο δεν προϋποθέτει αναγ­καστικά υπεροχή αυτού του προσώπου. Αν και ο σεβα­σμός απευθύνεται τελικά στον Θεό, λόγω της σχέσης του Θεού με τη δημιουργία Του, απευθύνεται και στη δη­μιουργία και είναι ο σεβασμός για τη ζωή που δίδασκε ο Albert Schweitzer. Υπάρχει κατ’ ακολουθία και ο κα­τάλληλος σεβασμός για εκείνους που δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού. Αυτός ο σεβασμός θα είναι παρό­μοιος με τον σεβασμό που θα δείχνει ένας σύζυγος προς την σύζυγό του αν την «αγαπά όπως τον εαυτό του» (Εφεσ. 5, 33).

Αν και ο σεβασμός για πρόσωπα θα πρέπει να χαρακτηρίζει όλες τις σχέσεις, είναι ιδιαίτερα απαραίτητος στο γάμο, όπου δύο άνθρωποι συνδέονται με μια οικειό­τητα που περιγράφεται μοναδικά ως «σάρκα μία». Χω­ρίς αμοιβαίο σεβασμό αυτή η οικειότητα μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος.

Η επαναδιαπραγμάτευση της συζυγικής συμβάσεως που ανεφέρθη προηγουμένως είναι στην πραγματικότη­τα η επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του αμοιβαίου σεβασμού στη μέση ηλικία. Αν και η σύμβαση θα διαφέρει ανάλογα με τον κάθε συγκεκριμένο γάμο, ο σεβα­σμός για τον ή την σύζυγό μας επικεντρώνεται σε κά­ποιες βασικές απόψεις του γάμου. Πρώτον η διάσταση της συντροφικότητας στο γάμο θα πρέπει να ανανεωθεί, αν είναι αναγκαίο. Σεβασμός είναι να δεις τον ή την σύ­ζυγό σου ως πρόσωπο και όχι ως υπηρεσία και ως πρό­σωπο μοναδικό και διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο, με σαγηνευτικά και διακριτά χαρακτηριστικά. Αυτός ο σεβασμός είναι η προϋπόθεση για να χαίρεται κανείς την παρουσία του άλλου και το κίνητρο για να κάνουν απο­λαυστικά πράγματα μαζί οι σύζυγοι.

Δεύτερον, σεβασμός για τον άλλο σημαίνει ότι προσ­παθούμε να βελτιώσουμε το ερέθισμα σ’ αυτό που είναι τόσο ξεκάθαρα μια σχέση ερεθίσματος και ανταπόκρι­σης. Αν έχουμε αμφιβολίες σχετικά με τα συγκεκριμέ­να της βελτίωσης του ερεθίσματος, ένας διάλογος με τον ή την σύζυγο θα τις ξεκαθαρίσει.

Τρίτον, σεβασμός για τον άλλο σημαίνει ότι αποδεχόμεθα τις ενοχλήσεις στη σχέση μας ως συνακόλουθες της στενής συνάφειας μάλλον παρά ως δικαιολογημέ­νους λόγους κριτικής. Όταν τελειομανείς τάσεις μας μάς κάνουν να παίρνουμε πολύ σοβαρά αυτές τις ενοχλήσεις και χάνουμε έτσι την αίσθηση του ευτράπελου, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γίνουμε αλαζόνες και αγροίκοι.

Τελικά σεβασμός για τον ή την σύζυγο σημαίνει ότι κάνουμε σοβαρές προσπάθειες στη μέση ηλικία να ξε­διαλέξουμε τις παλιές κασέτες, που έχουν συγκεντρωθεί τα προηγούμενα χρόνια και εμποδίζουν νέα ξεκινήματα στη σχέση. Όπως είπε ο Balzac: «Ο γάμος πρέπει διαρ­κώς να κυριεύει το τέρας που κατασπαράζει, που λέγε­ται συνήθεια». Η μέση ηλικία είναι ο καιρός να δοκιμάσεις νέα πράγματα στο γάμο σου, να υπερβείς την αντίσταση στην αλλαγή, “να τα, εμπιστεύεσαι όλα και να ελπίζεις σε όλα” (Α’ Κορ. 13, 8). Είναι δυνατόν η συζυ­γική σου σχέση να γίνει μια νέα δημιουργία.

’Εφόσον ο γάμος είναι συντροφικότητα, θα βοηθήσει η από κοινού αντιμετώπιση και συζήτηση της συζυγικής σας ανάπτυξης. Ακουστέ προσεκτικά και αρκετά ο ένας τον άλλο. Το συνηθισμένο οικογενειακό παράπονο είναι ότι τα μέλη της οικογένειας δεν ακούνε ο ένας τον άλλο. Συζητώντας μαζί τις συζυγικές σας δυνατότητες, μπο­ρεί να συλλάβετε ιδέες που κανένας από τους δυο σας δεν θα είχε συλλάβει από μόνος του. Αν τέτοιες ιδέες εί­ναι αμοιβαία αποδεκτές, είναι πολύ πιθανόν ότι και οι δύο θα θελήσετε να τις πραγματοποιήσετε. Επί πλέον οι κοινές συζητήσεις είναι από μόνες τους εξάσκηση στην προσέγγιση. Έχει λεχθεί ότι η συζήτηση είναι το πιο ση­μαντικό ερωτογόνο.

Είναι απαραίτητο για τους συζύγους να επενδύσουν χρόνο, ενέργεια και πρωτοβουλία στο γάμο τους, έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίζεται, έστω και αν τα παιδιά φύγουν. Σε ανοικτό διάλογο για ευαίσθητα θέματα μπο­ρεί να ανακαλύψεις ότι γίνεσαι αμυντικός. Αν είσαι κι εσύ όπως είμεθα οι περισσότεροι, θα πρέπει να το περιμένεις αυτό. Η αμυντικότητά μας διαγράφει συνήθως τις περιοχές που αισθανόμεθα ευάλωτοι και μη αποδε­κτοί. Αν το δεχθούμε αυτό, θα μπορέσουμε να βρούμε πηγές στην πίστη μας για να αντιμετωπίσουμε την α­μυντικότητά μας.

Ὁ γάμος ἔρχεται ἀπό τό δρόμο τῆς ταπείνωσης, γνωρίζοντας ὅτι παίρνεις ἄνθρωπο ἀτελῆ.

Η ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΑΓΑΠΗ «ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ

Οι άνθρωποι που είναι παντρεμένοι, όταν διαγιγνώσκονται με καρκίνο, ζουν περισσότερα χρόνια στη συνέχεια, σε σχέση με όσους ασθενείς είναι ανύπαντροι ή χήροι, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Οι καρκινοπαθείς παντρεμένοι έχουν πιθανότητα περίπου 20% μικρότερη να πεθάνουν μέσα στην επόμενη τριετία σε σχέση με τους ανύπαντρους και μάλιστα ανεξάρτητα από το στάδιο της ασθένειάς τους. Οι ερευνητές εξεπλάγησαν επειδή για τα μισά περίπου είδη καρκίνου (προστάτη, μαστού, εντέρου, οισοφάγου κ.α.) το όφελος επιβίωσης χάρη στον γάμο φαίνεται να ξεπερνά ακόμα και αυτό, από τη χημειοθεραπεία.

Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Καρκίνου Ντάνα-Φάρμπερ, με επικεφαλής τον Αγιάλ 'Αϊζερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο «Περιοδικό Κλινικής Ογκολογίας» (Journal of Clinical Oncology), μελέτησαν στατιστικά-επιδημιολογικά στοιχεία για σχεδον 735.000 ανθρώπους.

Η ανάλυση έδειξε επίσης ότι, σε σχέση με τους παντρεμένους, οι ανύπαντροι καρκινοπαθείς και οι χήροι έχουν κατά μέσο όρο 17% μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν επιθετικό μεταστατικό καρκίνο και 53% μικρότερη πιθανότητα να έχουν την κατάλληλη θεραπεία. Το μεγαλύτερο όφελος από το γάμο φαίνεται σε όσους έχουν καρκίνο του στόματος, του λαιμού και λέμφωμα, ενώ οι άνδρες καρκινοπαθείς ωφελούνται περισσότερο από άποψη επιβίωσης σε σχέση με τις γυναίκες ασθενείς.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι παντρεμένοι συνήθως μαθαίνουν για τον καρκίνο τους νωρίτερα από τους ανύπαντρους, με αποτέλεσμα να έχουν περισσότερες ευκαιρίες έγκαιρης θεραπευτικής αγωγής.

«Τα στοιχεία δείχνουν πως ο γάμος μπορεί να έχει σημαντική επίπτωση από άποψη υγείας στους ασθενείς με καρκίνο και αυτό είναι κάτι που παρατηρείται σε κάθε μορφή καρκίνου», δήλωσε ο 'Αϊζερ. «Υποπτευόμαστε πως η κοινωνική υποστήριξη από τους/τις συζύγους είναι η βασική αιτία γι' αυτή την εντυπωσιακή βελτίωση στο προσδόκιμο ζωής», επεσήμανε και πρόσθεσε πως οι σύζυγοι φροντίζουν μετά τη διάγνωση, ώστε οι σύντροφοί τους να ακολουθήσουν πλήρως τις ιατρικές οδηγίες.

'Αλλοι επιστήμονες εμφανίστηκαν πάντως πιο επιφυλακτικοί, εκτιμώντας πως δεν είναι ο ίδιος ο γάμος που έχει άμεσα το ευεργετικό αποτέλεσμα, αλλά έμμεσα, καθώς οι παντρεμένοι συνήθως κάνουν πιο υγιεινή ζωή (λιγότερο κάπνισμα και αλκοόλ, συχνότερη σωματική άσκηση κ.α.). Οι ανύπαντροι τείνουν σε ένα πιο ανθυγιεινό στιλ ζωής και αυτό έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ασθένειά τους.

«Ό,τι ξεκίνησε στη Ρωσία, θα τελειώσει στη Δύση...»

Νατσιός Δημήτριος, δάσκαλος Κιλκίς

Στα χρόνια του Σταλινισμού, ο οποίος είχε μετατρέψει την σοβιετική χώρα σε απέραντο εργοτάξιο κνουτοκρατούμενων μυρμηγκιών ή σε στρατόπεδα εξοντώσεως ανεπιθυμήτων, χιλιάδες φυλακισμένοι είχαν επισκεπτήριο μία φορά τον χρόνο, για 15 λεπτά. Οι γυναίκες τους – όπως μας το διηγείται ο Σολζενίτσιν στο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ - , που συχνά ζούσαν χιλιάδες μίλια μακριά, μάζευαν καπίκι-καπίκι τα ναύλα τους, όλο το χρόνο, για να ταξιδέψουν την ορισμένη ημερομηνία, που μπορούσαν να αντικρίσουν το πρόσωπο του συζύγου τους, μόλις για 15 λεπτά, και μάλιστα πίσω από μια χοντρή, προστατευτική σίτα. Κι ενώ «ζούσαν» γι’ αυτήν την στιγμή και ετοίμαζαν τα λόγια, που θα τους έλεγαν μες στα 15 αυτά λεπτά, τις πιο πολλές φορές δεν άνοιγαν καθόλου το στόμα, μόνο κοιτάζονταν με πόνο όλη την ώρα, ώσπου να τις απομακρύνουν οι δεσμοφύλακες. Κι αυτό γινόταν για 10, 15 και 25 χρόνια.
 

Τι κρατούσε τόσο σφιχτά δεμένες τις καρδιές εκείνες; Μα το βαθύ και δυνατό μυστήριο της οικογένειας, το ευλογημένο καταφύγιο. Τα 15 λεπτά αρκούσαν, για να βιώσουν και να επιβεβαιώσουν οι δύστυχες εκείνες γυναίκες, την θεόζευκτο ένωση. Είναι γνωστό πως, όσο βασίλευαν στις χώρες εκείνες τα σκοτάδια του μαρξισμού, οι θεσμοί που δέχτηκαν τα πιο βαριά πλήγματα ήταν η οικογένεια και η Ορθοδοξία, η οποία περιβάλλει τον γάμο και την οικογένεια με την ομορφιά και την ιερότητα του μυστηρίου. Θυμίζω ότι ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης και παράδειγμα προς μίμηση, είχε αναδειχθεί ο Πάβελ Μορόζιν, ο φανατισμένος έφηβος, που κατήγγειλε στις αρχές τους γονείς του, ως κουλάκους (=εύποροι χωρικοί), προκαλώντας την δολοφονία τους και του οποίου το άγαλμα κατεδαφίστηκε, όταν σαρώθηκε ο «υπαρκτός». Ο Μορόζιν είχα υψωθεί σε πρότυπο επαναστατικής αρετής και κομματικής αφοσιώσεως, όντας στην πραγματικότητα η πιο κυνική ενσάρκωση του ολοκληρωτικού πνεύματος, αυτού που απέκοβε τον άνθρωπο από κάθε κοινωνικό, πνευματικό και προσωπικό δεσμό, για να μπορεί να απορροφηθεί εξ ολοκλήρου από το Κόμμα, να μεταβληθεί σε πειθήνιο ενεργούμενό του.

Όταν κατέπεσε το καθεστώς του τρόμου, όλα αυτά σωριάστηκαν. Όμως, ό,τι άρχισε εκεί, τελειώνει στην σάπια Δύση, της οποίας καταντήσαμε σκωληκοειδή απόφυση και κακέκτυπο. Το βλέπουμε όλοι. Βάλθηκαν όλα τα κατακάθια της ψευτοπροόδου να μαγαρίσουν και να διαλύσουν την οικογένεια. 

 Σύμφωνα συμβίωσης, αναγνώριση της ομοφυλοφιλικής ασέλγειας, ποινικοποίηση ουσιαστικά της πολυτεκνίας, πράξεις που μαραζώνουν το ολόδροσο δέντρο της οικογένειας. Και όπως έχω ξαναγράψει τα δηλητήρια ενσταλάζονται από το σχολείο ακόμη. Δεν θα βρεις στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο ούτε ένα κείμενο στα «περιοδικά ποικίλης ύλης», τα ζοφερά βιβλία Γλώσσας, στο οποίο να εξυμνείται και να προβάλλεται η υγιής οικογένεια. Διαζύγια, απιστίες γονέων, ενδοοικογενειακή βία, σκύβαλα και περιτρίμματα, που μαυρίζουν τις ψυχές των παιδιών. 

Εκείνο όμως που άφησε κυριολεκτικά εμβρόντητο τον συντάκτη αυτών των γραμμών, για το μέγεθος της ανευθυνότητας και του εσκεμμένου διασυρμού του θεσμού της οικογένειας είναι όσα «εκτόξευαν» κάποιοι δημοσιολογούντες σε πρωινή εκπομπή της λεγόμενης Δημόσιας Τηλεόρασης. Ούτε λίγο ούτε πολύ εκθείαζαν τα οφέλη του διαζυγίου εν μέσω της κρίσης. Πολλά ζευγάρια καταφεύγουν ή ωθούνται στο διαζύγιο γιατί έτσι επιτυγχάνουν: πρόωρη συνταξιοδότηση, αποφυγή κατασχέσεως οικίας, λαμβάνουν επιδόματα προνοίας, ελαχιστοποιείται η περίπτωση διαθεσιμότητας-απόλυσης, αντιμετωπίζονται ευνοϊκότερα φορολογικώς, τα παιδιά τους γίνονται δεκτά σε παιδικούς σταθμούς και εισάγονται σε εστίες ή λαμβάνουν υποτροφίες οι φοιτητές-παιδιά χωρισμένων γονέων. (Ήδη στο νομό Αττικής τα διαζύγια, από 4.600 που ήταν όλο το 2012, μέχρι τον Αύγουστο του 2013 έφτασαν τα 4.800. Τα διαζύγια αυτά χαρακτηρίζονται εικονικά. Οι πνευματικές και ηθικές, όμως συνέπειες αυτού του γεγονότος είναι τεράστιες και καλό είναι κάποιος έμπειρος πνευματικός να τις αναλύσει.Το μόνο που μπορώ να πω ως δάσκαλος που αντιμωπίζει και ζει μες στην τάξη τέτοια πράγματα καθημερινά, είναι ότι κατάρρευση της οικογένειας είναι η φρικτότερη εμπειρία στην ζωή ενός παιδιού). 

Το θέμα όμως είναι αλλού. Ο θεσμός της οικογένειας, εκτός από προστασία και θαλπωρή, ικανοποιεί και την ανάγκη που αισθάνεται το άτομο να είναι μέλος μιας κοινότητας οικείας, αμεσότερης και προσωπικής. Λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός και καταφύγιο, κάτι παρόμοιο ισχύει και για την έννοια της πατρίδας. («Δεν ζει χωρίς πατρίδα, η ανθρώπινη ψυχή» λέει ο Παλαμάς). Τις τελευταίες όμως δεκαετίες εν ονόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμού και αβασάνιστου εξευρωπαϊσμού, καταστρέψαμε αδίστακτα της εθνικές μας ρίζες, εγκαταλείψαμε την έξοχη παράδοσή μας, που δεν ήταν ένα στοιχείο αισθητικό και διακοσμητικό όπως συνήθως το θεωρούν οι «θολοκουλτουριάρηδες», αλλά το υπαρξιακό υφάδι ζωής του λαού μας, αποδυναμώσαμε και διαλύουμε πια την οικογένεια και ιδού τα επίχειρα της αφροσύνης. 

 Διαζύγια και, κυρίως τα νέα παιδιά, ανέστια και πνευματικώς λιμοκτονούντα, μιας και δεν βρίσκουν «καταφυγή και σκέπη κραταιά» στην οικογένεια, αποδημούν «εις χώραν μακράν», βρίσκουν άλλες «οικογένειες» επικίνδυνες και ακραίες που τους προσφέρουν, εκτός από προστασία, και κουκούλες, γκλομπς, μολότωφ, βία, μίσος, φανατισμό και καταστροφή.

 (Πόσο επίκαιρος είναι ο Φώτης Κόντογλου, όταν έγραφε πριν από 50 χρόνια, στα «Μυστικά Άνθη»: «Η νεότητα μαραζώνει γιατί δεν έχει, η δυστυχισμένη, μήτε σκοπό στη ζωή της, μήτε ενθουσιασμό για κάποιες ιδέες, μήτε όρεξη για τίποτα. Άκεφη και ανόρεχτη. Είναι σαν υπνοβάτης. Συζητά ολοένα για ασήμαντα πράγματα που τους δίνει μεγάλη σημασία και είναι να κλαίγει κανείς ακούγοντας τις κουβέντες της, τα πειράγματά της, και βλέποντας τις ανόητες σκηνοθεσίες, που μ’ αυτές προσπαθεί να δώσει κάποια σημασία στη ζωή. Οι ψυχές των νέων είναι ρημαγμένες από τα άγρια ένστικτα, που τα ανεβάσανε στην επιφάνεια από τα σκοτεινά τάρταρα της ανθρώπινης φύσης, κάποιοι εχθροί του ανθρώπου, κάποιοι πνευματικοί ανθρωποφάγοι, που ανάμεσά τους πρωτοστατεί ένας τρελλός λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σαν παλιόγρια λεγόμενη Βολταίρος, κάποιος ζοχαδιακός Φρόυντ, κι ένα πλήθος από τέτοια όρνια και κοράκια και νυχτερίδες. Όσοι τους θαυμάζανε, ας καμαρώσουνε σήμερα τα φαρμακερά μανιτάρια που φυτρώσανε μέσα στις καρδιές και στις ψυχές της γαγγραινιασμένης ανθρωπότητας»).

Και η τρισάθλια κυβέρνηση, οι γελωτοποιοί της Μέρκελ, αντί να στηρίζει την οικογένεια και δη την πολύτεκνη, να διατηρήσει τα ούτως ή άλλως πενιχρά ευεργετήματα του γάμου και της παιδοποιίας, επιβραβεύει το διαζύγιο. Ας μην απορούμε για τις δολοφονίες, τα μαχαιρώματα, τις βιαιοπραγίες που «φυτρώνουν» στις καρδιές των κατοίκων αυτής της χώρας. Όπως όμως λέει θυμόσοφα ο λαός μας «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς»...

πηγή

Τούρτες για… διαζύγια!

Αφού υπάρχουν γαμήλιες τούρτες, γιατί να μην υπάρχουν και τούρτες διαζυγίων;
Αυτό σκέφτηκε η Αγγλίδα ζαχαροπλάστης Fay Millar όταν ξεκίνησε να δημιουργεί τις πρωτότυπες αυτές τούρτες. Τώρα έχει γίνει γνωστή για αυτές και κάθε μία κοστίζει από 100 μέχρι και 2.000 ευρώ.







ΠΗΓΉ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΣΤΟ "ΓΑΜΟ" ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Του Μάνου Χατζηγιάννη

Την αντίθεσή της για τη νομιμοποίηση του γάμου ατόμων του ιδίου φύλου εκφράζει η Συνέλευση των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων της Βορείου και Κεντρικής Αμερικής, ενώ συνάμα δηλώνει ανήσυχη για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή.

Αναλυτικότερα, κατά την τελευταία ημέρα της ετήσιας συνάντησης της, η Συνέλευση των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων της Βορείου και Κεντρικής Αμερικής συμφώνησε να εκδώσει δύο δηλώσεις-μία για  την αμετάβλητη θέση της Εκκλησίας σχετικά με το γάμο και μια με την οποία εκφράζει τη βαθιά ανησυχία της για την κλιμάκωση της βίας στη Μέση Ανατολή. Η Συνέλευση κυκλοφόρησε επίσης ένα μήνυμα προς τους πιστούς.
Δήλωση σχετικά με το γάμο και τη σεξουαλικότητα

Στη δήλωσή της αυτή, η Συνέλευση των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων της Βορείου και Κεντρικής Αμερικής , που αντιπροσωπεύουν τα εκατομμύρια των Ορθοδόξων Χριστιανών στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής , τον Καναδά και την Κεντρική Αμερική , εκφράζει τη βαθιά ανησυχία της για τις πρόσφατες ενέργειες εκ μέρους των κυβερνήσεων των ανωτέρων περιοχών, αλλά και για ορισμένες κοινωνικές τάσεις σχετικά με το καθεστώς του γάμου στις χώρες αυτές , ιδιαίτερα τη νομιμοποίηση γάμων ατόμων του ιδίου φύλου .

Όπως αναφέρει η Συνέλευση “Η ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία σχετικά με το γάμο και τη σεξουαλικότητα , στηρίζεται σταθερά στην Αγία Γραφή , και  υποστηρίζει ότι το μυστήριο του γάμου συνίσταται στην ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας , και ότι ο αυθεντικός γάμος αντανακλά την ιερή ενότητα που υπάρχει μεταξύ του Χριστού και της νύφης του, της Εκκλησίας” .

Σημειώνει πάντως πως τα άτομα με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό “πρέπει να φροντίζονται με το ίδιο έλεος και την αγάπη που απονέμεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα από τον Κύρίο μας Ιησού Χριστό” .

Επιπλέον, επισημαίνει πως  “η Εκκλησία είναι ένα πνευματικό νοσοκομείο, όπου όλοι καλούνται να βρουν την επούλωση της νεκρής ανθρωπιάς μέσω του Ιησού Χριστού , ο οποίος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση για να την αποκαταστήσει”.  Τονίζει δε πως “Όλοι από εμάς αγωνιζόμαστε με διάφορα πάθη” και συμπληρώνει
πως μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί κανείς να βρεί τρόπο να αντιμετωπίσει τα πάθη αυτά....

Επισημαίνει μάλιστα πως  “οποιαδήποτε σεξουαλική έλξη εκτός του μυστηρίου του γάμου , είτε ετεροφυλόφιλη είτε ομοφυλόφιη , μας αποξενώνει από τον Θεό “

Δήλωση για τη Μέση Ανατολή

Στη δεύτερη δήλωση η Συνέλευση των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων της Βορείου και Κεντρικής Αμερικής, εκφράζει τη σοβαρή ανησυχία της για την κλιμάκωση της πολιτικής αναταραχής και της συνεχιζόμενης βίας σε χώρες της Μέσης Ανατολής, ιδιαίτερα στην Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, το Ιράκ και πιο πρόσφατα στη Συρία.

“Η Συνέλευσή μας αποκηρύσσει όλες τις επιθέσεις στα ανθρώπινα όντα, ανεξάρτητα από φυλή και θρησκεία” αναφέρεται μεταξύ άλλων στη δήλωση.

Επιπλέον, εκφράζεται λύπη για την καταστροφή όλων των τόπων λατρείας. Επίσης κάνει λόγο για “ασυγχώρητη αδιαφορία και αδικαιολόγητη αδράνεια των αρχών, οι οποίες έχουν αποτύχει να προστατεύσουν τον χριστιανικό πληθυσμό και το ευρύτερο κοινό σε αυτές τις περιοχές.”

Παράλληλα απευθύνει θερμή παράκληση σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και τις πολιτικές αρχές, να συνεχίσουν με αποφασιστικότητα να επιμένουν στα ειρηνικά μέσα για την επίλυση των συγκρούσεων και τη λήξη της δολοφονίας ανδρών, γυναικών και παιδιών.

Η Συνέλευση δεν παρέλειψε να κάνει έκκληση για μια ακόμη φορά για την απελευθέρωση όλων όσοι έχουν απαχθεί, και ιδίως του Ελληνορθόδοξου Μητροπολίτη Παύλου- Boulos Yazigi (αδελφού του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννου)  και του Συρο-Ορθόδοξου Αρχιεπισκόπου Yohanna Ibrahim.

Στήριξη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Τέλος στο μήνυμα προς τους πιστούς που εξέδωσε περαν των δύο δηλώσεων η Συνέλευση εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή της στο Οικουμενικό Πατριαρχείο αναφέροντας χαρακτηριστικά πως “Εκφράσαμε τη λύπη μας επειδή, δεκαεπτά αιώνες μετά την κύρωσή του Διατάγματος του Μιλάνου , το Οικουμενικό Πατριαρχείο σήμερα δεν απολαμβάνει τις θεμελιώδεις θρησκευτικές ελευθερίες που διασφαλίζονται από το διάταγμα του αυτοκράτορα, του Αγίου Κωνσταντίνου”.

Εκφράζεται ακόμη βαθιά ανησυχία για τη σύλληψη και κράτηση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου της Οχρίδας στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ( FYROM ) , ως αποτέλεσμα της άσκησης του θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος του, της θρησκευτικής ελευθερίας .

Παράλληλα  στην έκθεσή του ως Προέδρος της Συνέλευσης , ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος έθεσε  κρίσιμα ζητήματα για  την αύξηση του μαχητικού Ισλάμ, το οποίο  χαρακτηρίζεται από βία κατά των αρχαίων χριστιανικών κοινοτήτων σε όλο τον κόσμο όπως η Μέση Ανατολή, τη Νιγηρία και τις Φιλιππίνες .



πηγή

ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ

Μία φορά ἦρθε στό Καλύβι κάποιος καί μοῦ εἶπε ὅτι εἶχε προβλήματα μέ τήν γυναίκα του. Πήγαιναν γιά χωρισμό. Δέν ἤθελε νά δή ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἤσαν καί οἱ δύο δάσκαλοι, εἶχαν καί δύο παιδάκια. Δέν ἔτρωγαν ποτέ στό σπίτι. Σέ ἄλλο ἑστιατόριο ἔτρωγε ὅ ἕνας μετά τό Σχολεῖο, σέ ἄλλο ὅ ἄλλος, καί ἀγόραζαν καί κάτι σάντουιτς, γιά νά φᾶνε τά παιδιά. Τά καημένα, ὅταν οἱ γονεῖς γύριζαν στό σπίτι, πήγαιναν καί ἔψαχναν στίς τσέπες καί στίς τσάντες τους, γιά νά δοῦν τί τούς ἔφεραν ἀπ' ἔξω νά φᾶνε. Περνοῦσαν μεγάλο δράμα! Αὐτός ἔκανε καί τόν ψάλτη. Σέ ἄλλη ἐκκλησία πήγαινε ἤ γυναίκα του, σέ ἄλλη ἔψαλλε αὐτός. Τόσο πολύ! «τί νά κάνω, πάτερ, μοῦ λέει, σηκώνω μεγάλο σταυρό, πολύ μεγάλο. Κάθε μέρα ἔχουμε φασαρίες στό σπίτι». «Πῆγες στόν Πνευματικό;», τόν ρωτάω. «Ναί, πῆγα, μοῦ λέει, καί μοῦ εἶπε: Ὑπομονή νά κάνης σηκώνεις μεγάλο σταυρό». «Γιά νά δῶ, τοῦ λέω, ποιός σηκώνει μεγάλο σταυρό. Νά πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή. Ὅταν παντρευτήκατε, μαλώνατε ἔτσι;».

«Ὄχι, μοῦ λέει. Ὀκτώ χρόνια ἤμασταν πολύ ἀγαπημένοι. Λάτρευα τήν γυναίκα μου περισσότερο ἀπό τόν Θεό! Μετά ἐκείνη ἄλλαξε. Ἔγινε γκρινιάρα, ἰδιότροπη...». Ἀκοῦς; Τήν λάτρευε περισσότερο ἀπό τόν Θεό! «Ἔλα ἐδῶ, τοῦ λέω. Λάτρευες τήν γυναίκα σου περισσότερο ἀπό τόν Θεό! Ἤ γυναίκα σου φταίει τώρα ἤ ἐσύ, ποῦ φθάσατε σ' αὐτήν τήν κατάσταση; Ἐξ αἰτίας σου πῆρε τήν Χάρη Του ο Θεός ἀπό τήν γυναίκα σου. Καί τί σκέφτεσαι νά κάμεις τώρα;», τόν ρωτάω. «Μᾶλλον νά χωρίσουμε», μοῦ λέει. «Μήπως ἔμπλεξες καί μέ καμιά ἄλλη;». «Ναί, ἔχω ὕπ' ὄψιν μου κάποια», μοῦ λέει. «Βρέ, δέν καταλαβαίνεις ὅτι ἐσύ εἶσαι ὅ φταίχτης; Νά ζήτησης πρῶτα συγχώρεση ἀπό τόν Θεό, γιατί λάτρευες τήν γυναίκα σου περισσότερο ἀπό Ἐκεῖνον. Μετά νά πᾶς νά ζήτησης συγχώρεση ἀπό τήν γυναίκα σου. Νά μέ συγχώρεσης, νά τῆς πεῖς, ἐγώ ἔγινα αἰτία νά δημιουργηθεῖ αὔτη ἤ κατάσταση στό σπίτι καί νά ταλαιπωροῦνται καί τά παιδιά. Ἔπειτα νά πᾶς νά ἐξομολογηθεῖς καί νά λατρεύεις τόν Θεό σάν Θεό καί νά ἀγαπᾶς τήν γυναίκα σου σάν γυναίκα σου, καί θά δεῖς, τά πράγματα θά πᾶνε καλά». Τόν τράνταξα. Ἄρχισε νά κλαίει. Μοῦ ὑποσχέθηκε πῶς θά μέ ἀκούσει. Ἦρθε μετά ἀπό λίγο καιρό χαρούμενος.

«Σ' εὐχαριστῶ, πάτερ, μᾶς ἔσωσες, μοῦ λέει. Εἴμαστε μία χαρά, κι ἐμεῖς καί τά παιδιά μας». Βλέπεις; Νά εἶναι αὐτός ο φταίχτης καί νά νομίζει κιόλας ὅτι σηκώνει πολύ μεγάλο σταυρό! Ὑπάρχουν καί περιπτώσεις πού μπορεῖ νά ἔχει καί ὅ ἕνας καί ὅ ἄλλος δίκαιο. Κάποτε ἔλεγα σέ μία συντροφιά πόσο ἁγνός ἦταν ὅ Μακρυγιάννης. Εἶχε καί σωματική καί ψυχική ἁγνότητα. Ὅποτε πετάγεται κάποιος καί μοῦ λέει: «Ὄχι νά θέλουν νά παρουσιάσουν τόν Μακρυγιάννη καί γιά ἅγιο!». «Γιατί ὄχι;», τόν ρωτάω. «Γιατί ἔδερνε τήν γυναίκα του», μοῦ ἀπαντάει. «Κοίταξε νά σού πῶ τί συνέβαινε. Ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν τύχαινε νά ἔχει κανένα τάλιρο καί ἐρχόταν καμιά χήρα πού εἶχε παιδιά, τῆς τό ἔδινε. Ἡ γυναίκα του, ἤ καημένη, γκρινίαζε. Μά κι ἐσύ παιδιά ἔχεις, τοῦ ἔλεγε, γιατί τό ἔδωσες;. Κι ἐκεῖνος τῆς ἔδινε κανένα μπάτσο καί τῆς ἔλεγε" ἐσύ ἔχεις τόν ἄνδρα σου, πού θά σέ οἰκονομήσει. Αὐτή ἤ καημένη δέν ἔχει ἄνδρα, ποιός θά τήν οἰκονομήσει;». Δηλαδή καί οἱ δύο εἶχαν δίκαιο.

Ὕστερα, ἄν ὅ ἕνας ἀπό τούς δύο συζύγους ζεῖ πνευματικά, τότε καί δίκαιο νά ἔχει, δέν ἔχει κατά κάποιον τρόπο δίκαιο. Γιατί, σάν πνευματικός ἄνθρωπος πού εἶναι, πρέπει νά ἀντιμετώπιση μία ἀδικία πνευματικά. Νά τά ἀντιμετωπίζει δηλαδή ὅλα μέ τήν θεία δικαιοσύνη, νά βλέπει τί ἀναπαύει τόν ἄλλον. Γιατί, ἄν μία ψυχή εἶναι ἀδύνατη καί σφάλλει, ἔχει κατά κάποιον τρόπο ἐλαφρυντικά. Ὁ ἄλλος ὅμως, πού εἶναι σέ καλύτερη πνευματική κατάσταση καί δέν δείχνει κατανόηση, σφάλλει πολύ περισσότερο. Ὅταν καί οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν τά πράγματα κοσμικά, μέ τήν κοσμική, τήν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, τί γίνεται μετά; Πρέπει νά πηγαίνουν συνέχεια στά κοσμικά δικαστήρια. Γι' αὐτό καί βασανίζονται οἱ ἄνθρωποι (σ. 55-58).

Ὁ Θεός τά ρύθμισε ὅλα μέ σοφία. Μέ ἄλλα χαρίσματα προίκισε τόν ἄνδρα, μέ ἄλλα τήν γυναίκα. Ἔδωσε στόν ἄνδρα ἀνδρισμό, γιά νά τά βγάζη πέρα στίς δύσκολες ὑποθέσεις καί γιά νά ὑποτάσσεται σέ αὐτόν ἡ γυναίκα. Γιατί, ἄν ἔδινε καί στήν γυναίκα τόν ἴδιο ἀνδρισμό, δέν θά μποροῦσε νά σταθῆ ἡ οἰκογένεια. Ἔλεγαν στήν Ἤπειρο γιά μία γυναίκα ὅτι ἦταν φοβερή! Φοροῦσε ἕνα ἄσπρο πουκάμισο μέχρι κάτω καί εἶχε πάντα μαζί της ἕνα γιαταγάνι! Οἱ ληστές τήν ἔπαιρναν στήν συντροφιά τους! Σκεφθῆτε νά ἔχουν μία γυναίκα στήν σπείρα τους! Μία φορά πῆγε ὧρες δρόμο μέ τά πόδια σέ ἕνα μακρινό χωριό, γιά νά πάρη ἕνα Βλαχάκι καί νά τό κάνη γαμπρό στήν κόρη της. Ἐπειδή ὅμως ἐκεῖνο ἀντιδροῦσε, τό ἔκλεψε, τό φορτώθηκε στήν πλάτη της καί τό ἔφερε στό χωριό της! Αὐτά ὅμως εἶναι ἐξαιρέσεις. Ἄν ἐπιστρατεύσης γυναῖκες καί κάνης μέ αὐτές ἕναν λόχο καί βάλης καμμιά δεκαριά προσκοπάκια νά ἔρχωνται ἀπό πέρα, οὔ, ἔφυγαν ὅλες! Θά νομίζουν ὅτι εἶναι ὁ ἐχθρός!«Ὁ ἀνήρ, λέει ἡ Γραφή, ἐστί κεφαλή τῆς γυναικός». Δηλαδή ὁ Θεός κανόνισε, ὥστε ὁ ἄνδρας νά ἀφεντεύη στήν γυναίκα. Νά ἀφεντεύη ἡ γυναίκα στόν ἄνδρα εἶναι ὕβρις στόν Θεό. Ὁ Θεός ἔπλασε πρῶτα τόν Ἀδάμ καί ὁ Ἀδάμ εἶπε γιά τήν γυναίκα: "Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μου". Ἡ γυναίκα, λέει τό Εὐαγγέλιο, πρέπει νά φοβᾶται τόν ἄνδρα, δηλαδή νά τόν σέβεται, καί ὁ ἄνδρας πρέπει νά ἀγαπάη τήν γυναίκα. Μέσα στήν ἀγάπη εἶναι ὁ σεβασμός . Μέσα στόν σεβασμό εἶναι ἡ ἀγάπη. Αὐτό τό ὁποῖο ἀγαπῶ, τό σέβομαι κιόλας. Καί αὐτό τό ὁποῖο σέβομαι, τό ἀγαπῶ. Δηλαδή δέν εἶναι ἄλλο τό ἕνα καί ἄλλο τό ἄλλο. Ἕνα πράγμα εἶναι καί τά δύο. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως φεύγουν ἀπό αὐτήν τήν ἁρμονία τοῦ Θεοῦ καί δέν καταλαβαίνουν αὐτά πού λέει τό Εὐαγγέλιο. Ἔτσι ὁ ἄνδρας παίρνη στραβά αὐτό πού λέει τό Εὐαγγέλιο καί λέει στήν γυναίκα: «Πρέπει νά μέ φοβᾶσαι ». Μά, ἄν σέ φοβόταν, δέν θά σέ παντρευόταν! Εἶναι καί μερικές γυναῖκες ποῦ λένε: «Γιατί ἡ γυναίκα νά φοβᾶται τόν ἄνδρα; Αὐτό δέν τό παραδέχομαι. Τί θρησκεία εἶναι αὐτή; Δέν ὑπάρχει ἰσότητα». Ἀλλά βλέπεις τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή; «Ἀρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Φόβος Θεοῦ εἶναι ὁ σεβασμός πρός τόν Θεό, ἡ εὐλάβεια, ἡ πνευματική συστολή. Αὐτός ὁ φόβος σέ κάνει νά αἰσθάνεσαι δέος. Εἶναι κάτι τό ἱερό. Ἡ ἰσότητα πού ζητοῦν οἱ γυναῖκες μέ τούς ἄνδρες μόνον ὡς ἕνα σημεῖο μπορεῖ νά ἰσχύση. Σήμερα στίς γυναῖκες, ἐπειδή ἐργάζονται καί ψηφίζουν, μπῆκε ἕνα ἀρρωστημένο πνεῦμα καί νομίζουν ὅτι εἶναι ἴσες μέ τούς ἄνδρες. Φυσικά οἱ ψυχές ἴδιες εἶναι. Ἀλλά, ὅταν ὁ ἄνδρας δέν ἀγαπᾶ τήν γυναίκα καί ἡ γυναίκα δέν σέβεται τόν ἄνδρα, δημιουργοῦνται σκηνές στήν οἰκογένεια. Παλιά τό νά ἀντιμιλήση ἡ γυναίκα στόν ἄνδρα, τό θεωροῦσαν πολύ βαρύ. Τώρα μπῆκε ἕνα ἀλήτικο πνεῦμα. Τότε τί ὄμορφα ἦταν! Ἔχω γνωρίσει ἕνα ἀνδρόγυνο πού ὁ ἄνδρας ἦταν πολύ κοντός καί ἡ γυναίκα μία ἀνδρογυναίκα, ψηλή μέχρι ἐκεῖ ἐπάνω! Ἀφοῦ ἑκατόν ὀγδόντα ὀκάδες σιτάρι τό ξεφόρτωνε ἀπό τό κάρρο μόνη της. Μία φορά ἕνας ἐργάτης -ψηλός κι ἐκεῖνος- πῆγε νά τήν πειράξη καί ἐκείνη τόν ἅρπαξε καί τόν πέταξε πέρα σάν σπιρτόξυλο! Ἀλλά νά βλέπατε τί ὑπακοή ἔκανε στόν ἄνδρα της, πώς τόν σεβόταν! Ἔτσι κρατιέται ἡ οἰκογένεια, ἀλλιῶς δέν γίνεται.


Ἀπό τό βιβλίο «Οἰκογενειακή ζωή» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ` ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

πηγή

Αυτοκτόνησαν τέσσερις αδελφές στο Πακιστάν επειδή δεν είχαν χρήματα για την προίκα

Τέσσερις πακιστανές αδελφές αυτοκτόνησαν αυτή την εβδομάδα έπειτα από ένα καβγά με τον πατέρα τους, ο οποίος παραδέχθηκε πως είναι πολύ φτωχός για να πληρώσει την προίκα που χρειάζονταν για να παντρευτούν.

Αυτή η σαιξπηρική τραγωδία εκτυλίχθηκε στο Μάιλσι, ένα χωριό στο νότο της κεντρικής επαρχίας Πεντζάμπ. «Ένας φτωχός αγρότης, ο Μπασίρ Άχμεντ Ρατζπούτ, δεν μπορούσε να παντρέψει τις πέντε κόρες του επειδή δεν είχε χρήματα για την προίκα», δήλωσε ο Μάλικ Νταούντ Χασναΐν, υψηλόβαθμος αξιωματούχος της τοπικής αστυνομίας.

«Έπειτα από ένα καβγά την Πέμπτη, τα πέντε κορίτσια του (ηλικίας από 31 ως 45 ετών) ήταν απελπισμένα και έπεσαν μαζί σ' ένα κανάλι» για να πνιγούν, πρόσθεσε.

«Σώσαμε τη νεώτερη από τις αδελφές, την Φάτιμα, ανακαλύψαμε τα πτώματα δύο άλλων και συνεχίζουμε τις έρευνες για τις δύο άλλες σωρούς», δήλωσε ακόμη αυτός ο αξιωματούχος.

Στο Πακιστάν οι γυναίκες παντρεύονται γενικά σε ηλικία 18 ως 29 ετών και μπορεί να δυσκολευτούν να βρουν σύζυγο μετά τα τριάντα, κυρίως στις αγροτικές περιοχές.

Οι οικογένειες των κοριτσιών πρέπει να δίνουν προίκα για το γάμο, που συχνά κανονίζεται με συνοικέσιο.

Οι ανύπανδρες γυναίκες που έχουν περάσει τα τριάντα και δεν έχουν σύζυγο για να τις προστατεύσει ή να τις βοηθήσει οικονομικά, συχνά υποχρεώνονται μετά το θάνατο των γονιών τους να καταφύγουν στην επετεία.
πηγή

Για πεθερές και νύφες (και υιούς-συζύγους)...

Ένα κείμενο που "παίζει σκληρά", για ρομαντικούς, σαν εμένα, για τύπους που πετάνε στα σύννεφα, σαν εμένα, για τρελά και αθεράπευτα ερωτευμένους, σαν εμένα - ή απλά για χριστιανούς, σαν εσένα, αδελφέ / αδελφή μου;

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.
"Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς'' μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με. ''Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.''
''Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ'' της είπα έντονα.
''Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.''
Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.

Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
''Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;'' με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
''Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί'' της απάντησα. ''Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;''
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ''Θα το ήθελα πολύ.''
Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!
Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
''Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν'' μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ''Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.''
Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν Η Πρώτη Κυρία της χώρας.
Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ''έπιαναν'' τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.
Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

''Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;''
''Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη'' απάντησα.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
''Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση'' μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

''Πώς πήγε το ραντεβού;'' θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
''Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα'' της απάντησα.
Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ''έφυγε'' από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
''Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!''

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.
Εάν ζει η μητέρα σου… Απόλαυσε τη στιγμή.
Εάν δεν ζει... Να τη θυμάσαι.

Και να θυμάσαι πάντοτε: Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί! Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.

 

πηγή

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ

ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ:

 

1ον Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΦΟΡΑΕΙ ΓΡΑΒΑΤΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ (ΤΟ ΣΕΒΕΤΑΙ),

2ον Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ (ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ)

3ον Η ΓΙΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΕΤΑΜΕΝΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

4ον ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΗ Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΕΡΒΙΡΕΙ..(ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΝΑ ΤΡΩΝΕ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΕΙΝΟΥΝ),

 

5ον ΤΟ ΓΕΥΜΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΨΑΡΙΑ, ΣΑΛΑΤΑ, ΨΩΜΙ ΚΙ ΟΧΙ ΧΑΜΠΟΥΡΓΚΕΡ!!!

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΤΕ, ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΑΣ!!!

 

(δεν μας είχαν κουβαληθεί ακόμα οι Αντρίκοι, οι Μάρκαρετ και το κακό συναπάντημα ούτε είχαν γεννηθεί "ιστορικοί" από ...δοκιμαστικούς σωλήνες και προϊόντα από πειράματα κτηνοβασίας).

Επιτρέπεται γονείς που έκαναν πολιτικό γάμο να βαπτίσουν τα παιδιά τους;- τι έλεγε ο Γ. Παΐσιος

-Γέροντα, υπάρχουν γονείς που έκαναν πολιτικό γάμο, αλλά θέλουν να βαπτίσουν τα παιδιά τους. Επιτρέπεται;
-Γιατί να μην επιτρέπεται; Άλλωστε τι φταίνε τα καημένα τα παιδάκια;

Το ότι θέλουν να βαπτιστούν τα παιδιά τους δείχνει πως κάτι έχουν μέσα τους’ δεν είναι τελείως αδιάφοροι. Φαίνεται, κάπου θα μπερδεύτηκαν.

Αν θέλει κανείς να τους βοηθήσει, πρέπει πρώτα να δει γιατί δεν έκαναν θρησκευτικό γάμο και ύστερα για ποιο λόγο θέλουν να βαπτίσουν τα παιδιά τους.
Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Δ’, σ.124

Τα πιο περίεργα νυφικά του κόσμου!

Όλες οι γυναίκες στο γάμο τους θέλουν να εντυπωσιάσουν με το νυφικό τους. Οι γυναίκες των φωτογραφιών που ακολουθούν ίσως το έχουν παρακάνει!

















πηγή

Οι παντρεμένες πίνουν περισσότερο αλκοόλ!

Ο γάμος αλλάζει πολλά πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου μέσα σε αυτά είναι για τις γυναίκες και το ποτό. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στην ετήσια συνάντηση της Ένωσης Αμερικανών Κοινωνιολόγων οι παντρεμένες γυναίκες πίνουν περισσότερο από εκείνες που είναι ελεύθερες, διαζευγμένες ή χήρες. Οι ερευνητές, με επικεφαλής την δρα Corinne Reczek,από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati. προσπαθώντας να αναλύσουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων σε σχέση με το ποτό κατά την διάρκεια διαφορετικών καταστάσεων στην ζωή τους. Επανεξέτασαν στοιχεία σχεδόν 5.300 ανθρώπων σε μια έρευνα που ξεκίνησε το 1957 και έφτασε μέχρι και το 2004.

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν ήταν ότι οι παντρεμένοι άνδρες πίνουν λιγότερο απ’ ότι οι ελεύθεροι, οι χωρισμένοι και οι χήροι, ενώ το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στις γυναίκες. Κι ενώ μια γαμήλια συμβίωση και μια κοινή ζωή οδηγεί τους άνδρες να πίνουν πιο συντηρητικά και μετρημένα στις γυναίκες ανεβάζει το επίπεδο αλκοόλ, χωρίς βέβαια να προκύπτει από την μελέτη ότι οδηγούνται σε υπερβολικά ποσοστά κατανάλωσης αλκοόλ, γίνονται μάλλον αυτό που χαρακτηρίζουμε ως συστηματικοί κοινωνικοί πότες. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η σύμβαση του γάμου λύεται; Οι άνδρες οδηγούνται στις παλιές τους συνήθειες δηλαδή το ποτό, τις γυναίκες, και στο φαγητό!
πηγή: k-mag.gr

Θεοχάρης: Να είστε προσεκτικοί όταν χωρίζετε, οι σύζυγοι καταδίδουν τα λεφτά στις τράπεζες

Η συμβουλή την οποία δίνει αφειδώς το τελευταίο διάστημα ο γενικός γραμματέας Εσόδων Χάρης Θεοχάρης είναι «να είστε προσεκτικοί όταν χωρίζετε». Οπως αποκαλύπτει το Βήμα ο κ. γενικός ευελπιστεί να βγάλει λεφτά από τα διαζύγια και κυρίως από τις... απατημένες συζύγους που επιζητούν εκδίκηση. Μόλις προχθές τον επισκέφθηκε σύζυγος πρώην στρατιωτικού, η οποία με χαρτί και καλαμάρι τού υπέδειξε τις τράπεζες και τις εταιρείες στις οποίες υποτίθεται ότι έχει τα λεφτά του ο στρατιωτικός. Την Παρασκευή άλλη μία εν διαστάσει σύζυγος, συμβολαιογράφου αυτή τη φορά, αποκάλυψε με τη σειρά της χρήματα που είχε σε... offshore ο πρώην σύζυγός της. Και ο κ. Θεοχάρης τρίβει τα χέρια του... 

Νεοφανείς περί γάμου αντιλήψεις και τα παρεπόμενα τελέσεως του Μυστηρίου

Αποστόλου Β. Νικολαΐδη, 

καθηγητή της Θεολογικής 

Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο γάμος είναι «μυστήριον μέγα», όπως σημειώνει με έμφαση ο Παύλος, απαντώντας έμμεσα ή άμεσα σε όσους θα ήθελαν να βρίσκεται σε ανυποληψία ή υπό κατηγορία ή να αποτελεί μια απλή συμβατική σχέση όπως όλες οι άλλες σχέσεις της καθημερινότητας. Θυμίζω στο σημείο αυτό την αίρεση των Καρποκρατιανών που επειδή μισούσαν και απέρριπταν την ερωτική επαφή ως δήθεν μη θεάρεστη και γι’  αυτό αμαρτωλή και επικατάρατη, μισούσαν και το θεσμό του γάμου επειδή μέσα σ’ αυτόν έβρισκε η ηδονή τη νομιμοποίησή της. Ήταν ο καιρός που επικρατούσαν ακραίες ασκητικές πρακτικές επηρεασμένες από γνωστικές και μανιχαϊστικές αντιλήψεις που μολονότι καταδικάστηκαν από την Εκκλησία συνεχίζουν να ταλαιπωρούν άτυπα την εκκλησιαστική ζωή και να αλλοιώνουν την πνευματική ζωή των πιστών. 

Χρειάστηκαν δυστυχώς σύγχρονες θεσμικές προκλήσεις από την πλευρά της εκκοσμικευμένης κοινωνίας με την «καθιέρωση» νέων μορφών γαμικής σχέσης, όπως ο πολιτικός γάμος ή οι ελεύθερες συμβιώσεις, αλλά και της Γενετικής με τους προβληματικούς τρόπους αναπαραγωγής της ζωής, όπως η τεχνητή αναπαραγωγή και η κλωνοποίηση, για να υπογραμμίσει η Θεολογία την αξία της ερωτικής επαφής ενταγμένης στην αγαπητική κοινωνία όχι απλώς ως ενός φυσικού τρόπου αναπαραγωγής της ζωής αλλά κυρίως ως μέσου αποκατάστασης της ενότητας των φύλων, της ενότητας του διασπασμένου ανθρώπου, που σηματοδοτεί την ενότητα όλων των ανθρώπων και όλων των θεσμών.

Ο γάμος λοιπόν είναι μέγα μυστήριο. Η μεγαλοσύνη αναδεικνύεται από το συσχετισμό του με το Χριστό και την Εκκλησία: «εγώ δε λέγω είς Χριστόν και εις την Εκκλησίαν», υπογραμμίζει ο Παύλος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η σχέση άνδρα και γυναίκας παραλληλίζεται από τον ίδιο με τη σχέση Χριστού και Εκκλησίας, όπως δεν είναι τυχαίος και ο χαρακτηρισμός της οικογένειας ως «κατ’  οίκον Εκκλησίας». Είναι λοιπόν προφανείς τόσο ο χριστολογικός όσο και ο εκκλησιολογικός χαρακτήρας του μυστηρίου του γάμου, όπως είναι προφανής και ο τριαδολογικός, αφού όσα «βιώνονται» στην τριάδα των θείων προσώπων, κυρίως η κοινωνία αγάπης, η ενότητα μέσα από τις ενώσεις και διακρίσεις, η αλληλοπεριχώρηση, ισχύουν και στη γαμική σχέση και κοινωνία. Κυρίως όμως έχει χριστολογικό, γιατί η σχέση άνδρα και γυναίκας χαρακτηρίζεται με τα ίδια επιρρήματα όπως και η σχέση θείας και ανθρώπινης φύσης, δηλαδή το αδιαιρέτως, αχωρίστως, ασυγχύτως και ατρέπτως.

Από τα ελάχιστα προαναφερθέντα προκύπτει αβίαστα ότι ο γάμος δεν είναι μια απλή και συνηθισμένη ανθρώπινη υπόθεση αλλά μια θεανθρώπινη όχι μόνο γιατί ο αρμοστής της συζυγίας είναι ο θεάνθρωπος Χριστός, αλλά γιατί έχει θεανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως ήδη αναφέραμε. Οι δύο δεν χωρίζουν ούτε και διαιρούνται, γιατί δεν είναι πλέον δύο αλλά ένας, γιατί κανείς δεν ανήκει στον εαυτό του αλλά στον άλλο. Επίσης δεν τρέπονται ούτε και συγχέονται. Ο ένας δεν γίνεται όπως θα τον ήθελε ο άλλος, ή να υπάρχει αντί του άλλου ή χωρίς τον άλλο (μονοφυσιστισμός) αυτό σημαίνει το άτρεπτο, αλλά ούτε και συγχέονται μεταξύ τους. Ο άνδρας παραμένει με τα δικά του αναντικατάστατα προσωπικά ιδιώματα (χαρακτηριστικά) και η γυναίκα με τα δικά της. Άλλο πατρότητα και άλλο μητρότητα.

 Αυτά τα θεανθρώπινα χαρακτηριστικά του γάμου είναι υποχρεωμένη η Εκκλησία να διασφαλίζει και γι’  αυτό το λόγο καλεί τους πιστούς να τελούν εκκλησιαστικό γάμο, δηλαδή μυστηριακό γάμο, με την έννοια της παρουσίας και δράσης του αγίου Πνεύματος μετά από τη συνειδητή συγκατάθεση του ετερόφυλου ζεύγους. 

Όπως συμβαίνει με το σύνολο σχεδόν της εκκλησιαστικής ζωής στον ίδιο βαθμό εκκοσμίκευσης περιέπεσε και ο γάμος. Εκκοσμίκευση δε σημαίνει απώλεια του ιερού, του εκκλησιαστικού και του μυστηριακού χαρακτήρα του γάμου τόσο με την ανοχή που επέδειξε η θεσμική Εκκλησία στην εισβολή και κατοχή του κοσμικού στοιχείου στον εκκλησιαστικό οργανισμό, όσο και με την πιεστική συμπεριφορά των κατά συνήθεια ή παράδοση πιστών να επιβάλλουν το κοσμικό τους φρόνημα στα εκκλησιαστικά δρώμενα.  Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι ο ιερός και μυστηριακός χαρακτήρας του γάμου προσβάλλεται από πρακτικές τόσο εξωεκκλησιαστικές όσο και ενδοεκκλησιαστικές. ‘Ολες αυτές οι πρακτικές μπορούν να χαρακτηριστούν ως σχετικά ή απόλυτα νεοφανείς, με δεδομένο ότι  τίποτε δεν μπορεί να είναι εντελώς νέο ή νέο χωρίς καμιά αναφορά στο παλαιό.

Η αρχή της αποεκκλησιαστικοποίησης ή αποϊεροποίησης έγινε με την απόσπαση του μυστηρίου του γάμου όπως και των άλλων μυστηρίων από το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής, την κοινή λατρεία, τη θεία λειτουργία. Οι συνέπειες είναι σχεδόν αυτονόητες.

1) Η κοινή λατρεία, το α και το ω της θρησκευτικής ζωής, μεταβάλλεται σε ατομική, σε ιδιωτική υπόθεση με όλες τις αρνητικές συνέπειες. Και αν σκεφθούμε ότι τίποτε στην εκκλησιαστική ζωή δεν είναι ατομικό, και ότι το ατομικό είναι αυτό που αποτελεί την πεμπτουσία της αμαρτίας στον προσωπικό και θεσμικό της χαρακτήρα, μπορούμε να φανταστούμε με ευκολία τις συνέπειες που έχει ο ατομικός, ο αποσπασματικός, ο εγωιστικός τρόπος κατανόησης και βίωσης της εκκλησιαστικής ζωής, όταν σημαντικά γεγονότα για την κοινότητα πραγματοποιούνται ερήμην της. Είναι σαν να αγνοείται η οικογένεια κάποιου που αποφασίζει να κάνει το γάμο του ή να βαπτίσει κάποιο από τα αδέλφια της οικογένειας του. Πράγματα ανήκουστα για παλαιότερες εποχές όπου στις κοινότητες δεν υπήρχαν προσκεκλημένοι και αποκλεισμένοι, αλλά όλοι οι κάτοικοι του χωριού, δηλαδή η ενορία και η κοινότητα ήσαν παρόντες και στις χαρές και στις λύπες όλων.

2) Η αυτονόμηση των μυστηρίων από τον κορμό της εκκλησιαστικής ζωής, δηλαδή τη Θεία Λειτουργία, οδήγησε, όπως ήταν φυσικό στον ενοριακό απορφανισμό, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι, το γεγονός ότι δεν παρέμειναν ως ένα συστατικό στοιχείο έστω και αυτονομημένο της ενοριακής ζωής, αλλά μετακινήθηκαν στα λεγόμενα «κτήματα», όπου θεός της πίστης και θεός του χρήματος, Θεός και μαμμωνάς, συνυπάρχουν αρμονικά, με το Θεό εγκλωβισμένο σε ένα κατάλληλο για τις κοσμικές περιστάσεις ναΐσκο, και το μαμμωνά κυρίαρχο και απλωμένο σε ολόκληρα στρέμματα γης. Ένας θεός που τον πήγαν στην εξοχή για να μπορούν ευκολότερα να τον εκμεταλλεύονται, οι δικοί του και οι άλλοι, έχοντας ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση της παρουσίας του. Και ένα θεό του μαμμωνά που χαίρεται ιδιαίτερα γιατί, παρά την αφοριστική προειδοποίηση του Χριστού, καταφέρνει με τη βοήθεια των οπαδών του θεού της πίστης να καμαρώνει δίπλα του.      

3) Υπό αυτές τις συνθήκες γάμος και βάπτιση από μυστήρια μεταβάλλονται σε κοσμικές εκδηλώσεις με όλα τα συμπαρακόλουθα, όπως η εμπορευματοποίηση των μυστηρίων, η ανύπαρκτη βιωματική συμμετοχή, η κατασπατάληση του χρόνου τέλεσης για δημόσιες σχέσεις μεταξύ των προσκεκλημένων, η ατμόσφαιρα αγοράς, η επίδειξη των συνόλων μόδας μεταξύ των γυναικών κ. ά. Το πόσο σοβαρά αντιμετωπίζονται τα μυστήρια φαίνεται από ένα χαρακτηριστικό κείμενο πρόσκλησης σε βάπτιση, το οποίο και παραθέτω ως δείγμα:

«Μετά από 8 μήνες σκληρής και εντατικής προπόνησης στη μπανιέρα μου, ενάμιση χρόνο τώρα κολυμπάω στα ρηχά και είμαι λέει πειρατής, χοχοχό, χαχαχά. Ελάτε στα βαπτίσια μου να δείτε μια κορμάρα ελάτε Κυριακάτικα να πάθετε λαχτάρα. Α, α, α ξέχασα με όλη αυτή τη φασαρία να σας πω ότι πρώτα στο κατάρτι της Εκκλησίας θα κρεμάσω… τους γονείς μου !!! Με αγάπη ο… για λίγο ακόμα Μπέμπης»[1]. 

4) Καθοριστική συνέπεια της αποεκκλησιαστικοποίησης είναι η παράδοση των μυστηρίων στα χέρια των εμπόρων που με την ανοχή του ιερατείου εκείνοι καθορίζουν ιερούς χώρους και χρόνους, και κυρίως προσαρμόζουν τα τυπικά στις ανάγκες του εμπορεύματος. Είναι άλλωστε αυτοί που περισσότερο από κάθε άλλον θα έλεγα φρόντισαν για τη διατήρηση του θρησκευτικού γάμου έναντι του πολιτικού, ο οποίος δεν προσφέρει το ανάλογο πλούσιο υλικό πολυεπίπεδης εμπορικής αναδίπλωσης και εκμετάλλευσης όσο ο θρησκευτικός.

5) Η αποεκκλησιαστικοποίηση των μυστηρίων θα οδηγούσε κάποτε και σε παράδοξα φαινόμενα, όπως η ταυτόχρονη τέλεση γάμου και βάπτισης με τα παιδιά να παριστάνουν ενίοτε τους μάρτυρες του γάμου των γονέων τους και να είναι αναγκασμένα να σχηματίζουν μια εικόνα σύγχυσης των λειτουργημάτων και των διαφορετικών ρόλων στην οικογενειακή ζωή, όπως για παράδειγμα η σύγχυση μεταξύ της γυναίκας ως συζύγου και της γυναίκας  ως μητέρας. Είναι επίσης προφανής η διατάραξη της παραδοσιακής φυσικής τάξης που ήθελε το γάμο να προηγείται της ερωτικής συνεύρεσης και τεκνοποιΐας όχι ως ένα απλό τυπικό γεγονός αλλά ως ένα πλαίσιο ασφαλούς και φυσιολογικής δημιουργίας και ανάπτυξης της οικογενειακής ομάδας. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο γάμος (πολιτικός ή θρησκευτικός) δεν αποτελεί μια ελεύθερη επιλογή αλλά ένα καταναγκασμένο συμβάν με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τις περαιτέρω σχέσεις των συζύγων μεταξύ τους και προς τα παιδιά. Ο δε άπατρις έρωτας οδηγεί συχνά σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, η οποία αν δεν διακοπεί οδηγεί σε έναν πολιτικό γάμο που μπορεί να συνοδευτεί και από έναν θρησκευτικό, γάμοι που βιώνονται ως μια προβληματική αναγκαιότητα η οποία επιβαρύνεται περισσότερο εφόσον ο συνδετικός κρίκος δεν είναι η αληθινή αγάπη, αλλά σκοπιμότητες που αφαιρούν από τη γαμική σχέση τη διάθεση για θυσιαστική κοινωνία και πραγματική συζυγία.

6) Καρπός της αποεκκλησιαστικοποίησης και των παραπάνω αναγκαστικών επιλογών αλλά και του ανεύθυνου τρόπου αντιμετώπισης των μυστηρίων είναι όσα ακολουθούν ως συμβάντα και βιώματα στη συζυγική ζωή με κορυφαίο το διαζύγιο, που δεν συνοδεύει μόνο εξωεκκλησιαστικές γαμικές καθιερώσεις αλλά και εκκλησιαστικές. Το τελευταίο οφείλει να προβληματίζει σοβαρά τους εμπλεκόμενους, ιδιαίτερα το ερώτημα, πως γίνεται ζευγάρια που προσέρχονται με θρησκευτική συνείδηση στο γάμο, να προχωρούν σε χωρισμό. Μια σύντομη απάντηση επ’ αυτού θα ήταν η ακόλουθη: Ο γάμος για να επιβιώσει χρειάζεται ισχυρή παρουσία του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας του, ισχυρή δόση αγάπης και διάθεσης υποταγής του ιδίου θελήματος, δείγματα κατανόησης και βίωσης ενός γνήσιου και καθαρού χριστιανικού ήθους μακριά από θρησκοληψίες που καλλιεργούν το θρησκευτικό εγωισμό, ή μια λαϊκή πίστη που πολλά βασικά πράγματα αντιμετωπίζει είτε επιπόλαια είτε ως αυτονόητα ή και άχρηστα. Όπου βασιλεύει η αγάπη με το αληθινό της περιεχόμενο εκεί δεν κινδυνεύει καμιά συζυγία όσο βαριά και δύσκολη και αν είναι, γιατί εξαφανίζεται ή αδυνατίζει σημαντικά η διασπαστική και διαλυτική δύναμη του εγωισμού ή ατομικισμού που αποτελεί και τη βασική απειλή κατά του γάμου, όπως και του συνόλου της εκκλησιαστικής ζωής.               

Από τις εξωεκκλησιαστικές πρακτικές που συνέβαλαν στην αποϊεροποίηση και αποεκκλησιαστικοποίηση του γάμου επισημαίνουμε:

-Την καθιέρωση του πολιτικού γάμου αντί του θρησκευτικού. Το μυστήριο αντικαθίσταται από μια απλή δήλωση συμβίωσης που νομιμοποιείται με την παρουσία του δημάρχου ή άλλου εξουσιοδοτημένου κρατικού λειτουργού. Η Χάρη αντικαθίσταται από το νόμο, το μυστήριο από την υποκειμενική λογική, τη λογική των συμφερόντων. Το ίδιο γίνεται και με το γάμο ως μια συμβολαιογραφική πράξη που μπορεί με μια επόμενη να αναθεωρηθεί. Αυτές οι επιλογές γίνονται προβληματικότερες όταν εκφράζουν συνειδητά ή ασυνείδητα την απόφαση για μια αποξένωση από την εκκλησιαστική παράδοση. Όταν δηλαδή η επιλογή τους δεν είναι εξαναγκαστική αλλά ελεύθερη.  

-Την υποκατάσταση της θεσμικά και μυστηριακά καθιερωμένης γαμικής σχέσης με τις ελεύθερες συμβιώσεις που ακυρώνουν  κάθε έννοια υπεύθυνης και συνεπούς συζυγίας. Οι δύο παραμένουν δύο, έτοιμοι να τραβήξουν ο καθένας το δικό του δρόμο ανάλογα με τους καιρούς και τις διαθέσεις. Στο μεταξύ ο έρωτας παραμένει και ενεργείται χωρίς αληθινή πατρίδα και χωρίς αγάπη με το αληθινό της περιεχόμενο, έρωτας εγωιστικός, μέσο μιας ανεύθυνης και άγονης απόλαυσης, έρωτας που χάνει το θεϊκό του χαρακτήρα και καταντά ατομικός, ενστικτώδης, βιολογικός, άπιστος, κυρίως όμως αναλώσιμος.   

-Την αυξανόμενη επέλαση των κοσμικών, ιδιαίτερα των οικονομικών παραγόντων, που δεν αρκούνται στην εκ των έσω εκμετάλλευση των μυστηρίων, όπως ήδη δι’ ολίγων αναφέραμε, αλλά προσπαθούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους και έξωθεν με το να παρεμβαίνουν θεσμικά, προβάλλοντας κυρίως επιχειρήματα οικονομικής φύσεως, όπως ότι λιγότερο κοστίζει η ταυτόχρονη τέλεση και των δύο μυστηρίων από ό,τι η ξεχωριστή τέλεσή τους.   

Το ερώτημα μετά από όλες αυτές τις διαπιστώσεις και διαγνώσεις είναι αυτό που αναφέρεται στην ποιμαντική στάση της Εκκλησίας. Τι μπορεί δηλαδή σήμερα και με αυτές τις συνθήκες να θεολογήσει και να πραγματώσει η Εκκλησία.

-Κατ’  αρχήν είναι απαραίτητη μια οργανωμένη και υπεύθυνη προσπάθεια αποκατάστασης της εκκλησιαστικότητας των  λειτουργημάτων. Ο ιερέας δεν είναι δυνατόν να παραχωρεί το ρόλο του ως τελετουργού στους λοιπούς παράγοντες των μυστηρίων ή να μετατρέπεται σε υφιστάμενό τους. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να προσχωρεί στη αναλωτική και καταναλωτική λογική κατανόησης των μυστηρίων.    

-Χρειάζεται ενιαία στάση των ποιμένων και όχι ερασιτεχνισμοί που τραυματίζουν την αξιοπιστία της εκκλησιαστικής διοίκησης. Είναι δυνατόν το ίδιο ζήτημα να αντιμετωπίζεται διαφορετικά μεταξύ διαφορετικών τοπικών Εκκλησιών, από μητρόπολη σε μητρόπολη, καμιά φορά και από ενορία σε ενορία. Είναι προφανές ότι αυτή η πρακτική αφενός τραυματίζει την αξιοπιστία της Εκκλησίας και αφετέρου οδηγεί στη γελοιοποίηση των εκπροσώπων της. Υπάρχει βέβαια και κάτι χειρότερο. Συχνά πνευματικοί ταυτίζουν την άποψή τους με την άποψη της Εκκλησίας με την έννοια ότι βαπτίζουν την άποψή τους εκκλησιαστική άποψη και παραπλανούν τους πιστούς, για να γίνονται αρεστοί και να καλλιεργούν προσωπολατρίες. Έτσι παίρνουν στο λαιμό τους πολλούς, δημιουργώντας κάποια στιγμή σύγχυση, κυρίως όμως ψυχολογικά προβλήματα.

-Είναι απαραίτητη η οικονομία και όχι οι άγονοι νομικισμοί και οι ανεύθυνες ή στείρες απαγορεύσεις. Είναι προφανές ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να αρνηθεί την τέλεση μυστηρίου σε όποιον το ζητά, έστω  και εκτός φυσικής ή θρησκευτικής τάξης. Υπάρχουν δε περιπτώσεις που δεν μπορεί να αρνηθεί ούτε και αυτή την ταυτόχρονη τέλεση γάμου και βάπτισης. Είναι κάτι που συναντά στους τόπους της ιεραποστολής όταν γίνονται ομαδικές βαπτίσεις γονέων και παιδιών, ενώ ακολουθεί ο γάμος όσων βαπτίζονται. Εξάλλου κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει την τέλεση του ενός μυστηρίου μετά το άλλο, αφού το καθένα διαθέτει τη δική του αυτοτέλεια. Κάτι τέτοιο όμως θα πρέπει να το δει κάποιος ως μια έκτακτη ποιμαντική αναγκαιότητα και όχι ως κανόνα που αλλοιώνει την κανονική τάξη, και το χειρότερο, που δίνει την εικόνα ότι η Εκκλησία αποδέχεται και επευλογεί προβληματικές επιλογές, όπως οι προγαμιαίες σχέσεις ή που είναι έτοιμη να μην εννοεί όσα λέγει ή να καταντούν οι ευχές γράμματα κενά, όταν π.χ. ο καρπός της κοιλίας και η  καλλιτεκνία είναι ήδη γεγονότα και δεδομένα. Έχει όμως την ευχέρεια να υπογραμμίσει και να επιβάλει την ανάγκη για τη διατήρηση της χρονικής αυτοτέλειας των μυστηρίων που δεν εξαντλείται στη διαφορετικότητα των χρόνων αλλά και στη συνειδητοποίηση και βίωση όσων περιβάλλουν  το μυστήριο. Μεταξύ αυτών είναι και η ύπαρξη του απαραίτητου χρόνου για τη συνειδητοποίηση των προβλημάτων που σχετίζονται με τις προγαμιαίες σχέσεις και την επιλογή του πολιτικού γάμου αντί του εκκλησιαστικού, επιλογές που έδειξαν την αποστασιοποίηση από την συνεπή εκκλησιαστική ζωή, και οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με τη μετάνοια και την πραγματική επανένταξη με την κατάλληλη καθοδήγηση. Μέσα στα όρια της οικονομίας η Εκκλησία όχι μόνο δεν αρνείται να δεχθεί στους κόλπους της όσους το ζητούν με ειλικρίνεια και πίστη, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να το διευκολύνει.

-Είναι απολύτως απαραίτητη και σκόπιμη η υπεύθυνη κατήχηση και προετοιμασία των νέων για το γάμο και την ερωτική κοινωνία από την ίδια την Εκκλησία, και όχι αποσπασματικές και υποκριτικές παρεμβάσεις που συνοδεύονται από εύκολους αφορισμούς και άκαρπες ακόμα και επιζήμιες απαγορεύσεις. Σ’  αυτή την οργανωμένη προετοιμασία από τη μια πλευρά επισημαίνεται η μεγαλοσύνη και η σπουδαιότητα του γάμου, και από την άλλη η ιερότητά του, έτσι ώστε να μην δικαιολογούνται επιπολαιότητες, ενώ ταυτόχρονα καθίσταται σαφής η διαφορά του γάμου ως μυστηρίου και του γάμου ως μιας απλής διαπροσωπικής συμφωνίας πιστοποιημένης από κρατικά έγγραφα. Διευκρινίζεται ότι η διαφορά τους δεν έγκειται στη διαφοροποίηση των λειτουργών ή του χώρου «καθαγιασμού» του, αλλά στην παρουσία του αγίου Πνεύματος που χαριτώνει τη σχέση, ευλογεί τη συζυγία και παρέχει όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να αρνηθεί ο καθένας το εγώ του και να αγαπήσει τον άλλο ελεύθερα και θυσιαστικά. Οφείλει η Εκκλησία με τα κατάλληλα στελέχη της να επισημαίνει ότι το πνεύμα το άγιο και ο Θεός γενικότερα δεν μπορεί να είναι παρών εκεί που του απαγορεύεται ή δεν του ζητείται. Η παρουσία του Θεού δεν είναι αφηρημένη αλλά προϋποθέτει τη συνάντηση μαζί του, και αυτό γίνεται με το μυστήριο του γάμου. Ερωτική επαφή και γάμος χωρίς Θεό είναι άκρως προβληματικά, γιατί είναι εκτεθειμένα στην εμπορευματοποίηση, στη σκοπιμότητα, στον εγωισμό, στον υπολογισμό. Οφείλει επίσης να επισημαίνει ότι ο γάμος δεν μπορεί να είναι  η κατώτατη ή μια τυχαία αξία στη ζωή των ανθρώπων η οποία μπορεί να περιμένει, προηγουμένων άλλων ψευδοαξιών, όπως οι σπουδές, η κοινωνική καταξίωση, η οικονομική άνεση, η επαγγελματική σταδιοδρομία. Ο γάμος είναι τεράστιο κεφάλαιο της ζωής για να του δίνεται τόσο μικρή αξία.         

-Τέλος χρειάζονται κοπιώδεις προσπάθειες για τη βαθμιαία αποκατάσταση της ορθόδοξης εκκλησιαστικότητας με κύριο στόχο την ένταξη του συνόλου της καθημερινότητας στην εκκλησιαστική ζωή και όχι μερικών σταθμών της. Δηλαδή πρέπει η Εκκλησία ως θεσμός να αποδείξει ότι η αναγκαιότητά της δεν εξαντλείται μόνο στις βαπτίσεις, τους γάμους και τις κηδείες, αλλά στην τροφοδοσία με πραγματικό νόημα όλων των πτυχών του ανθρώπινου βίου. Η Εκκλησία οφείλει να κάνει τα πάντα για να παρούσα παντού και πάντοτε στη σκέψη και τα έργα των ανθρώπων, τώρα μάλιστα που οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι από τη συμπεριφορά των εξουσιών που επέλεξαν ή τους επιβλήθηκαν ως φορείς του αγαθού και αποδείχθηκαν βασανιστές, και στρέφουν τα βλέμματά τους στην Εκκλησία όχι ως ένα νέο παράγοντα εξουσίας αλλά ως ένα φορέα για να πάρουν αξιόπιστες απαντήσεις στο ερώτημα για το νόημα της ζωής.     

Σημείωση: Η ομιλία πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Γενικού Ιερατικού Συνεδρίου της Ι. Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης στις 5 Σεπτεμβρίου 2013.

---

[1] Prosklitiria.unigrafico.gr/keimena/keimena-vaftisis-kai-gamoy.html

πηγή

Οταν εχουμε ελλειμα ορθοδοξου κατηχησεως και πιστεως, τα του γαμου οπως και των λοιπων μυστηριων της Εκκλησιας, ειναι απλα "μυστηρια" για τους πολλους που εχουν επιλεξει, την καλοπεραση τους στο τραπεζι και το κρεβατι τους.

Επομενως ειναι φυσικο επακολουθο να προκυπτουν νεοφανεις αντιληψεις , παρεπομενα και ευρυτερες διαστροφες του μυστηριου του γαμου.

Οταν απλα πανε καποιον στην Εκκλησια οταν θα τον βαπτισουν και οταν θα τον κηδεψουν, αυτος θα παει θελωντας ή μη να επιτελεσει το μυστηριο του γαμου του...

Και θα νομιζει οτι εχει καποια σχεση γαμου με ενα αλλο ανθρωπο, που και αυτος πηγε αναγκαστικα στην Εκκλησια για τον γαμο του...

Θα το "νομιζει" γιατι, τον πηγε στην Εκκλησια η τυπικη διαδικασια των θεσμων, δεν πηγε να ζητησει την ευλογια των δεσμων του γαμου απο τον Θεο, εντος της Εκκλησιας Του.

Και αλλωτε λιγωτερο αλλωτε περισσοτερο, ολοι καπου εκει ειμαστε... 
Δημήτριος Ρουμελιώτης