«ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΝΑ ΑΓΙΟ; Ἂν μπορεῖς, τότε παντρέψου».

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο:
[Β´]

Τατιάνα Γκορίτσεβα
«Εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ μιλᾶς γιὰ τὸν Θεὸ»
Μετάφραση Μαρίας Λαγουροῦ

ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 1988, σελ. 95 ἑπ.

.         Ὁ στάρετς Ἰάκωβος δὲν ἔκανε γενικὲς ἐρωτήσεις. Τὸ πλησίασμα τῶν ἀνθρώπων γι’ αὐτὸν ἦταν ἀναγκαστικὰ ἄμεσο καὶ συγκεκριμένο. «Κάθε ἄνθρωπος θὰ διανύσει τὸν δικό του δρόμο πρὸς τὸν Θεό. Πρέπει νὰ δώσεις στὸν καθένα σύμφωνα μὲ τὰ μέτρα του», ἔλεγε. Θυμᾶμαι ποὺ τὸν εἶδα νὰ μιλᾶ μὲ μερικὲς γυναῖκες ποὺ τοῦ ζητοῦσαν μία εὐλογία γιὰ τὸν γάμο τους. Στὴν σκληρὴ ἐποχή μας, τὸ πρόβλημα τῶν γάμων καὶ τῶν διαζυγίων ἔχει γίνει δραματικό. Σπάνιος εἶναι ὁ γάμος ποὺ μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὡς πετυχημένος. Ἐπίσης, οἱ μισοὶ γάμοι στὴ χώρα καταλήγουν σὲ διαζύγιο. Γι’ αὐτὸν τὸ λόγο, οἱ στάρετς δὲν δίνουν εὔκολα τὴν εὐλογία τους γιὰ ἕνα γάμο. Σὲ μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες ποὺ τοῦ εἶχε ζητήσει τὴν εὐλογία του, ὁ πατὴρ Ἰάκωβος ἔκανε τὴν ἑξῆς ἐρώτηση: «Μπορεῖς νὰ φέρεις στὸν κόσμο ἕναν ἅγιο; Ἂν μπορεῖς τότε παντρέψου, διαφορετικὰ δὲν σοῦ δίνω τὴν εὐλογία μου».
.          Σὲ μιὰν ἄλλη εἶπε: «Εἶσαι μιὰ μορφωμένη γυναίκα, ἡ ἐπιστήμη ὑπῆρξε πάντα γιὰ σένα τὸ οὐσιωδέστερο πράγμα, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὁ γάμος ζητᾶ πολλὲς θυσίες. Εἶσαι ἱκανὴ νὰ θυσιάσεις τὶς ἐπιστημονικές σου ἀσχολίες, γιὰ ν’ ἀφιερώσεις τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ χρόνου σου σὲ πράγματα βαρετὰ γιὰ σένα: τὸ νοικοκυριό, τὰ ψώνια, τὸ πλύσιμο; Κι ἂν ἔχεις παιδιά, θὰ πρέπει ἀναγκαστικὰ νὰ κάνεις αὐτὴν τὴν θυσία. Σκέψου».
.         Κι ἔτσι μιλοῦσε στὴν κάθε μιὰ μ’ ἕνα διαφορετικὸ τρόπο. Σὲ νεοφώτιστους σὰν κι ἐμᾶς, ὁ παπα-Ἰάκωβος, τοῦ ἄρεσε νὰ λέει: «Ἑτοιμαστεῖτε, γιὰ μιὰ μεγάλη ἀπόσταση, μὴ βιάζεστε». Συγχρόνως ἦταν ἀπαιτητικὸς ἀγρυπνοῦσε αὐστηρά, ὥστε νὰ ὑπάρχει μιὰ πνευματικὴ πρόοδος, καὶ ὥστε οἱ δυνάμεις τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν ν’ αὐξάνονται μέρα μὲ τὴ μέρα.

Ὁ παπα-Ἀντώνης

.         Ὁ παπα-Ἀντώνης εἶναι ἕνας ἐξορκιστὴς γνωστὸς σ’ ὅλη τὴν Ρωσία. Εἶναι ἀδύνατος, κοντός, μὲ γκρίζα μαλλιά. Εἶναι ἕνας καλόγερος ἀκόμα ἐν δυνάμει ποὺ δὲν ἔχει φτάσει τὰ ἑξήντα. Ἀπ’ ὅλες τὶς γωνιὲς τῆς χώρας ἔρχονται στὸ μοναστήρι γιὰ τοὺς δαιμονισμένους καὶ τοὺς ἀρρώστους. Εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἡ παρατήρηση ὅτι στὴν καθημερινὴ ζωὴ οἱ δαιμονισμένοι δὲν διαφέρουν σὲ τίποτα ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἀλλὰ στὸ μοναστήρι τὸ χειρότερο καὶ τὸ καλύτερο ἀποκαλύπτονται. Στὸν κόσμο πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς τὶς δυστυχισμένες γυναῖκες (ὑπάρχουν ἐπίσης καὶ ἄνδρες, ἀλλὰ εἶναι λιγώτεροι) αἰσθάνονται ἕνα μόνιμο βάρος ποὺ τὶς καταπιέζει μὲ ἀνυπόφορο τρόπο. Αὐτὸ τὸ αἴσθημα τὶς σπρώχνει νὰ βροῦν τὴν ἀπελευθέρωση στὰ μοναστήρια. Μερικὲς στιγμὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῆς λειτουργίας στὸ μοναστήρι τοῦ Πετσόρι, ἀκοῦμε οὐρλιαχτά: μερικοὶ βγάζουν κραυγὲς ζώων, ἄλλοι χτυπιοῦνται κατὰ γῆς, ἄλλοι πάλι, ἐπιθετικοί, βλασφημοῦν. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τοὺς ὁδηγήσουν γιὰ τὴν Θεία κοινωνία, χρειάζονται πολλοὶ γιὰ νὰ τοὺς συγκρατήσουν. Πάντα ἔμενα ἔκπληκτη ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἠρεμία τοῦ ἱερέα ποὺ ἔδινε τὴν Θεία κοινωνία. Ἐνεργοῦσε σὰν νὰ εἶχε δύναμη, σὰν ἕνας γιατρὸς καὶ σὰν ἕνας νικητής! Μετὰ τὴν Θεία κοινωνία οἱ δαιμονισμένοι, γενικά, ἠρεμοῦσαν, τὰ πρόσωπά τους γινόντουσαν γλυκὰ καὶ τρυφερά, πολλοὶ ἔκλαιγαν σιωπηλά.
.         Δυὸ φορὲς τὴν ἑβδομάδα, ὁ παπα-Ἀντώνης ὀργανώνει μίαν ἀκολουθία γιὰ ἐξορκισμό. Ἡ εἴσοδος εἶναι αὐστηρὰ ἀπαγορευμένη στοὺς ξένους. Ὁ στάρετς διαβάζει γιὰ κάμποσες ὧρες εἰδικὲς προσευχές. Τότε εἶχε γιὰ βοηθὸ ἕναν νεαρὸ μοναχό, ὅλοι οἱ ἄλλοι ἦταν ἄρρωστοι. Στὴν ἀρχή, οἱ δαιμονισμένοι φωνάζουν, φτύνουν τὸν στάρετς, κυλιοῦνται κατὰ γῆς. Ἀλλὰ σιγὰ-σιγὰ μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ἠρεμοῦν, ἄλλοι ἀρχίζουν νὰ βοηθοῦν τὸν στάρετς, νὰ βάζουν κεριά, νὰ προσεύχονται μαζί του.
.         Τέτοιες ἀκολουθίες μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν σὰν παράνομη λατρεία σύμφωνα μὲ τοὺς σοβιετικοὺς νόμους. Στὴν χώρα μας ἡ ἐξάσκηση, κατὰ κάποιον τρόπο, θεραπευτικῶν μεθόδων ποὺ γίνονται χωρὶς δίπλωμα, χωρὶς ἕνα ἰατρικὸ πιστοποιητικὸ τιμωροῦνται αὐστηρά. Στὸ μοναστήρι, ἔλεγαν, ὅτι ὁ πάπα-Ἀντώνης εἶχε φάει πολλὲς φορὲς ξύλο ἀπὸ ἀστυνομικοὺς ποὺ τὸν ἄφηναν σχεδὸν ἡμιθανῆ. «Ἡ ἐκδίκηση τῶν δαιμόνων», ἔλεγε ὁ κόσμος. Μιὰ φορά, συνέβη μπροστὰ στοὺς ἄλλους μοναχούς. Ρώτησα ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς: «Γιατί δὲν τὸν ὑπερασπιστήκατε;» Ὁ μοναχὸς μοῦ ἀπάντησε: «Ὡς μοναχὸς δὲν μπορῶ ν’ ἀναμιχθῶ στὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ. Ὁ πάπα-Ἀντώνης ἤθελε νὰ ὑποφέρει γιὰ τὸν Χριστό, ἦταν ἕτοιμος γιὰ κάτι τέτοιο».

 

πηγή