δος μου και εμένα άνεση παναγιά μου πριν να απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω ...

[...]Έλεγε τον Μέγαν Παρακλητικόν κανόνα τον εις την Παναγίαν, όπου διεκτραγωδούνται τα παθήματα και τα βάσανα μιάς ψυχής, και την σειράν όλην των κατανυκτικών ύμνων, όπου εις βασιλεύς Έλλην, διωγμένος, πολεμημένος, στενοχωρημένος, από Λατίνους και Άραβας και τους ιδικούς του, διεκτραγωδεί προς την Παναγίαν τους ιδίους πόνους του, και τους διωγμούς όσους υπέφερεν από τα στίφη των βαρβάρων, τα οποία ονομάζει νέφη.

Είτα, κατά μικρόν, αφού είπεν όσα τροπάρια ενθυμείτο από στήθους, ύψωσεν ακουσίως την φωνήν, και ήρχισε να μέλπη το αθάνατον εκείνο:

“Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε,
Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα.
Και συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα".

 Και είτα προσέτι, παρεκάλει δια του άσματος την Παναγίαν, να είναι μεσίτρια προς τον Θεόν, "μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων [...]". Ω, αυτό είχε την δύναμιν και το προνόμιον να κάμνη πολλά ζεύγη οφθαλμών να κλαίωσι, τον παλαιόν καιρόν, όταν οι άνθρωποι έκλαιον ακόμη εκούσια δάκρυα εκ συναισθήσεως [...]

δος μου και εμένα άνεση παναγιά μου πριν να απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω ...

Αλεξ. Παπαδιαμάντης