Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
«Το
την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμού εστί ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν
ταύτη, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεθα και ου
φεισόμεθα της ζωής ημών».
Έτσι
απάντησε στον Μωάμεθ τον Β΄, τον Πορθητή, ο τελευταίος Αυτοκράτορας του
Βυζαντίου, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, όταν του ζήτησε να του παραδώσει
τη βασιλίδα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.
Έδωσε στην περίλαμπρη βυζαντινή χιλιετηρίδα λάμψη μεγάλη, ένα τέλος αντάξιο του μεγαλείου της.
Ο
σουλτάνος Μωάμεθ Β΄για να εξάψει και να φανατίσει το φρόνημα του
στρατού του, είχεν υποσχεθεί τριήμερη λεηλασία της πόλης και ιδιοποίηση
όλων των κινητών πραγμάτων, αν εκπορθούσαν την εκλεκτή πόλη, «τη βασίλισσα των πάλαι Ρωμαίων».
Εκείνοι
που μπήκαν πρώτοι αφού ο Κωνσταντίνος έπεσε, ρίχτηκαν ακάθεκτοι και
φωνάζοντας. Στιγμές απόγνωσης και φρίκης για τους κατοίκους. Στην αρχή,
σκότωναν όσους έβρισκαν στους δρόμους, αδιάκριτα, γυναίκες, γέροντες,
παιδιά. Ύστερα, επιδόθηκαν στη λεηλασία τα πληρώματα του στόλου.
Η
πόλη πλέον τους ανήκε. Ξεχύθηκαν σ’ όλες τις συνοικίες, αρπάζοντας,
σκοτώνοντας, αιχμαλωτίζοντας. Ιδίως επέμειναν στις εκκλησίες, όπου είχαν
καταφύγει οι περισσότεροι, νομίζοντας πως θα τις σεβαστούν, ως άσυλα.
Πόσο είχαν διαψευστεί.
Ο
Πορθητής, αφού πείστηκε ότι η Πόλη ήταν δική του, μπήκε μέσα και
έφτασε, θριαμβευτής στην Αγιά Σοφιά γύρω στις 12:30 μ.μ.Προσευχήθηκε και
μετέβαλε την εκκλησία σε τζαμί. Αυτός ήταν ο θρίαμβος του Μωάμεθ.
Οι Τούρκοι συστηματοποίησαν την αρπαγή και την αιχμαλωσία από την ημέρα της Αλώσεως.
Με τον θάνατο της Αυτοκρατορίας, όμως, δεν πέθανε και το οικουμενικό ιδεώδες του Βυζαντίου, η οικουμενική ιδέα.
Η
τουρκική κατάκτηση σήμανε μεν την πολιτική υποδούλωση των Ελλήνων, αλλά
εξασφάλιζε την πνευματική τους ανεξαρτησία που διατηρεί ζωντανό έναν
λαό και τη συνένωση του Ελληνισμού κάτω από τη σκέπη της Ορθόδοξης
Εκκλησίας.
Έτσι, το Έθνος ετοιμάστηκε με την Ορθόδοξη Εκκλησία να ανακτήσει και πάλι την πολιτική του ανεξαρτησία.
Μέσα
στη μαύρη εποχή της σκλαβιάς, κάτω από έναν αλλόφυλο, αλλόγλωσσο,
αλλόθρησκο και αλλοεθνή κατακτητή, το Σχολείο και η Εκκλησία διατήρησαν
την εθνική μας πίστη, την ιστορική μας μνήμη, την εθνική μας συνείδηση
και σιγά-σιγά δημιουργήσαμε ένα νέο κεφάλαιο της ιστορίας μας, το
κεφάλαιο του νέου Ελληνισμού.
“Η
αυτοκρατορία έζησε κοντά 1100 χρόνια, γνωρίζοντας όλες τις τροπές της
μοίρας: τη δόξα, το μεγαλείο, την κατάπτωση. Η ιστορία έπρεπε να κλείσει
τον μεγάλο της κύκλο». Ήταν 29 Μαΐου του 1453.
πηγή
πηγή
