Εισαγωγή στην παιδεραστία...

Αρχικός τίτλος: Αποκριάτικες στολές για κορίτσια... της ντροπής!...

Είχα πει να μην γράψω τίποτα, αλλά δεν τα κατάφερα! Συγνώμη λοιπόν αν θα στεναχωρήσω κάποιες φίλες και γνωστές που μπορεί να διαβάσουν το άρθρο μου και να τα πάρουν μαζί μου, αλλά πραγματικά δεν άντεξα!

Το είχα προσέξει και πέρσι, το πρόσεξα και φέτος ακόμη περισσότερο. Πηγαίνοντας σε γνωστό πολυκατάστημα αλλά σερφάροντας και λίγο στο ίντερνετ για στολές κοριτσίστικες έπεσα σε κάποιες στολές που και πάλι με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Και πριν να κάνω παιδιά κάτι είχα προσέξει, αλλά τώρα που έχω παιδιά το προσέχω ακόμη περισσότερο! Πραγματικά καθώς περιπλανιόμουν στους διαδρόμους του καταστήματος αυτού ψάχνοντας για διάφορα αποκριάτικα αξεσουάρ για να ντύσω την Ναταλία Νεράιδα του κήπου και τον Γιώργο Luke Skywalker (έπρεπε να τις φτιάξω για να μην τις πληρώσω χρυσάφι και να είναι και του γούστου μου), είδα πολλές και διάφορες στολές! Ε, όχι! Έλεγα μέσα μου! Τι πουλάνε οι άχρηστοι ρε παιδί μου? Υπάρχει περίπτωση να τις αγοράζει κάποιος αυτές τις στολές για τις κόρες του? Στολές από 6 χρονών, sexy όσο δεν έχω ντυθεί ούτε καν εγώ ποτέ σε απόκριες ή μη! Και τελικά, είδα φωτογραφίες στο Facebook από περήφανες μαμάδες να ποστάρουν τα κοριτσάκια τους με περηφάνια, φορώντας τέτοιες στολές!

Αλλά ας πούμε ότι εγώ είμαι σεμνότυφη και δεν ντύθηκα ποτέ έτσι! Ποιος ο λόγος να ντυθεί έτσι ένα μικρό κοριτσάκι??? Αλήθεια υπάρχει λόγος? Ποιος ακριβώς? Να δείξει η μαμά ότι το κοριτσάκι της μεγαλώνει και πως θα γίνει σούπερ γκόμενα? Πως είναι σούπερ γκόμενα από τώρα? Απλά έχει πλάκα να φαίνεται sexy? Τι? Πείτε μου να καταλάβω!

Ας κάνω λοιπόν και την επόμενη ερώτηση! Στα 13-15 της αν θα θέλει την ίδια στολή για να βγει το βράδυ έξω με τους φίλους της (τότε που ΚΑΙ ή ίδια αλλά ΚΑΙ τα αγόρια φίλοι της θα ξέρουν τι εστι sexy και τον λόγο που θέλεις να είσαι sexy), θα την αφήσετε να την φορέσει? Και αν όχι, τι θα της πείτε όταν σας πει ότι στα 7 της την είχε φορέσει??? Αν τότε δεν ήταν κακό, γιατί θα είναι τώρα που μεγάλωσε κακό να ντυθεί σαν στριπτιζέρ? Γιατί έτσι είναι αυτές οι στολές ρε παιδιά! Σαν στολές που φοράνε οι στριπτιζέρ!

Και ΟΚ, ας πούμε ότι τότε απλά θα το θέλει εκείνη για να τραβήξει τα βλέμματα των αντρών πάνω της και δεν “κάνει”! Στα 7 τους, στα 10 τους, στα 12, γιατί είναι καλό να στρέψει τα μάτια του οποιοδήποτε άντρα πάνω του το κοριτσάκι που δεν έχει ιδέα??? Ενός άντρα που, ήθελε δεν ήθελε, βλέπει μπροστά του ένα κοριτσάκι ντυμένο sexy?

Και όπως μου είπε μια καλή φίλη: Χίλιες φορές καλύτερα να τα φορέσει, αν ντε και καλά θέλει, τότε που θα γνωρίζει και ένα δυο πράγματα περισσότερα και θα ξέρει ας πούμε, να αντιμετωπίσει και αυτά τα βλέμματα, παρά τώρα που έχει άγνοια και δεν ξέρει πως να προστατέψει τον εαυτό της και το σώμα της! Αλλά όπως και να ‘χει, δεν είναι αυτές οι στολές προσβολή και στο γυναικείο φύλο? Δηλαδή η αστυνομικός πρέπει να είναι σε στολή όπως φαντασιώνονται οι άντρες? Και τη νοσοκόμα? Και γενικά τη γυναίκα από την παιδική της τελικά ηλικία? Όχι δεν είναι απλά μια στολή! Είναι όλη η φιλοσοφία πίσω από αυτό! Το τι σημαίνει! Ποιος το φοράει! Να είσαι ενήλικη, κάνε ό,τι θες! Αλλά στο παιδί? Το οποίο παίρνει και sexy πόζες στις φωτογραφίες! Και γελάνε και καμαρώνουν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες!

Καλές μου μαμάδες! Τα κορίτσια μας και τα μάτια μας! Ας κρατήσουμε την αθωότητα τους όσο περισσότερο γίνεται. Την χάνουν που την χάνουν νωρίτερα όσο περνάνε τα χρόνια, ας μην τους την αφαιρούμε κι εμείς ακόμη γρηγορότερα επειδή μας αρέσει να βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να φανταζόμαστε πως θα είναι όταν μεγαλώσουν! Ας έχουν στο μυαλουδάκι τους ακόμη όμορφες εικόνες, παραμύθια, νεραϊδόσκονες, και παιδικές ιστορίες! Υπάρχει πάντα και ένα όριο! Εμείς θα το βάλουμε αυτό και θα ακολουθήσουν μετά και τα καταστήματα που δέχονται να βάλουν στα ράφια τους τέτοια κατασκευάσματα! Σκεφτείτε το!

Καλές απόκριες σε όλους

πηγή και πηγή

Όταν οι άντρες (γαμπροί) κλαίνε!

«Στις γαμήλιες φωτογραφίες πρωταγωνιστούν συνήθως οι νύφες, καθώς τραβούν πάντα την μεγαλύτερη προσοχή, ενώ ο γαμπρός μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Στην πορεία μου ως φωτογράφος γάμου όμως είδα πολλές ρομαντικές στιγμές γαμπρών να ξεσπούν σε κλάματα στη θέα της νύφης και σκέφτηκα ότι αυτό είναι κάτι σπάνιο. Για το λόγο αυτό θέλησαν να παρουσιάσω μια συλλογή γαμήλιων εικόνων όπου τα δάκρυα των γαμπρών δεν φείδονται», λέει η φωτογράφος Μichelle Newell. Και οι φωτογραφίες της πραγματικά εντυπωσιάζουν καθώς πλημμυρίζουν από τρυφερά και αγαπησιάρικα συναισθήματα. Οι άντρες (γαμπροί) κλαίνε αφού η ευτυχία δεν έχει φύλο όπως άλλωστε και το συναίσθημα. Και τα δάκρυα είναι τρόπος έκφρασης συναισθημάτων!

10 πράγματα που ο άντρας μου μαθαίνει στο γιο μας για το γάμο

1. «Δεν είναι κακό να είσαι ευαίσθητος»
Έχω δει τον άντρα μου να κλαίει – όχι πολλές φορές, αλλά υπήρξαν κάποιες στιγμές κατά τις οποίες δεν δίστασε να εκφράσει τα βαθύτερα συναισθήματά του για μένα. Κι αυτό έκανε απίστευτο καλό στη σχέση μας. Το ξέρω ότι με εμπιστεύεται απόλυτα και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για το γιο μας να γνωρίζει ότι οι πραγματικοί άντρες μπορούνε και να κλαίνε!
2. «Δεν είναι ντροπή να ‘παίζεις’ με τη θηλυκή σου πλευρά»
Πολλοί γονείς τρομάζουν όταν τα αγόρια τους παίζουν με τις κούκλες ή τα καλλυντικά της μαμάς τους. Εμείς, αντιθέτως, το διασκεδάζουμε να νιώθουμε ελεύθεροι να εκφραζόμαστε, χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο παιχνίδι και δεν είναι ντροπή να γελάς με κάτι αστείο, απλά και μόνο επειδή φοβάσαι μήπως σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που θα ήθελες να ακούσεις.
3. «Μπορούν και οι γυναίκες να είναι ‘αρχηγοί’»
Είναι αλήθεια ότι κάθε γονιός θέλει να μεγαλώσει ένα αγόρι δυναμικό και θαρραλέο, δίνοντάς του συχνά περισσότερες ευκαιρίες μέσα στο σπίτι από τις αδερφές του (αν έχει). Ωστόσο, στο δικό μας σπίτι επιλέγουμε να μάθουμε στο μικρό μας ότι οι αδερφές του είναι εξίσου ικανές να ηγηθούν σε ένα παιχνίδι, παρόλο που θεωρητικά ανήκουν στο αδύναμο φύλο. Και είμαι πολύ περήφανη που ξέρω ότι μια μέρα θα γίνει ένας υπέροχος -και δίκαιος- σύντροφος.
4. «Η αγάπη σου για τη μαμά σου θα είναι παντοτινή…»
Ξέρω καλά ότι ένας από τους λόγους που ο άντρας μου είναι τόσο καλός άνθρωπος είναι η υπέροχη σχέση που έχει με τη μητέρα του – κάτι που φροντίζει να το μεταδώσει και στο γιο μας.
5. «… αλλά η γυναίκα σου θα πρέπει να έχει την πρώτη θέση στη ζωή σου»
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα για μένα να παραδεχτώ ότι κάποια στιγμή θα είμαι δεύτερη στη ζωή του, αλλά, όσο κι αν με πονάει κι όσο ευγνώμων κι αν είμαι στην πεθερά μου, οφείλω να ομολογήσω ότι ένας καλός σύζυγος βάζει τη γυναίκα του πιο πάνω από όλους κι από όλα!
6. «Είναι σημαντικό να αφιερώνεις χρόνο στον εαυτό σου»
Ο άντρας μου φροντίζει να έχει πάντα χρόνο για τα χόμπι του και τους φίλους του, και αυτό με ικανοποιεί απόλυτα, γιατί, αν είναι εκείνος ευτυχισμένος, τότε θα είναι και η οικογένειά μας. Άλλωστε, εμείς οι γυναίκες, αν όντως θέλουμε να τα ‘έχουμε όλα’, καλό είναι να κάνουμε και κάποιες υποχωρήσεις!
7. «Η ευτυχία της γυναίκας σου δεν θα οφείλεται αποκλειστικά σε σένα»
Είναι αλήθεια ότι, για να είναι ευτυχισμένος ένας γάμος, πρέπει να προσπαθούν και οι δύο μαζί, αλλά και ο καθένας τους χωριστά. Αν ένας άντρας πιστέψει ότι είναι στο χέρι του να κάνει τα αδύνατα δυνατά για το υπόλοιπο της ζωής του προκειμένου να είναι καλά η γυναίκα του και ο γάμος του, τότε θα υπάρχει πρόβλημα. Ευτυχώς, ο δικός μου άντρας με βοηθάει να καταλάβω ότι πρέπει να βρω την προσωπική μου ευτυχία μέσα στο γάμο μας, και ξέρω ότι ο γιος μας θα μάθει από το δικό του παράδειγμα.
8. «Κάθε γυναίκα έχει ανάγκη να ακούει πόσο όμορφη είναι»
Μια γυναίκα, ιδιαίτερα αφού έχει κάνει παιδιά και μετά, νιώθει έντονα την ανάγκη να αισθάνεται όμορφη και να το εισπράττει. Γιατί είναι όμορφη και θα συνεχίσει να είναι, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά παλεύει και η ίδια μέσα της να το πιστέψει!
9. «Ο γάμος είναι μια σχέση ‘δούναι και λαβείν’»
Αν και πολλοί δυσκολεύονται να το παραδεχτούν, είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές τα παιδιά γίνονται μάρτυρες στις διαφωνίες των γονιών τους. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και στη δική μας οικογένεια – όχι σε τσακωμούς ή καβγάδες, αλλά σε έντονες συζητήσεις. Συμβαίνει, είναι κι αυτό μέρος της ζωής και του γάμου. Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι πάντα τα παιδιά μας (και κυρίως ο γιος μας) ακούνε τόσο τον μπαμπά τους όσο και εμένα να ζητάμε «συγγνώμη». Αυτή την τόσο σπουδαία λέξη, που μπορεί να κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά του κόσμου!
10. «Ένας στοργικός μπαμπάς είναι και καλός σύζυγος»
Όταν ο γιος μας κάποια στιγμή θα αποκτήσει παιδιά με τη γυναίκα του, ξέρω ότι θα είναι υπέροχος μπαμπάς, γιατί θα έχει πάρει μαθήματα από τον καλύτερο. Ο άντρας μου είναι τόσο βοηθητικός σε όλα: στα παιδιά, στο σπίτι, στις δουλειές, πράγμα που αποκλείεται να περάσει απαρατήρητο στο γιο μας. Είμαι σίγουρη ότι, όταν μεγαλώσει, θα ξέρει καλά πώς να δείχνει στη γυναίκα του ότι τη σέβεται, τόσο ως σύζυγό του όσο και ως μητέρα των παιδιών του!

Από τη συγγραφέα και μαμά Chaunie Brusie, μέσα από το μπλογκ της «tiny blue lines».
Από: Ζαχαρία Πηνελόπη
πηγή

Το έθιμο του γαμήλιου χορού

Το τελετουργικό Mitzvah στους γάμους των Ορθοδόξων Εβραίων υπαγορεύει η νύφη να μένει κρυμμένη και να χορέψει με τον γαμπρό, αφού πρώτα χορέψει με τα μέλη της Κοινότητας και της οικογένειας. Ετσι μέχρι να ολοκληρωθεί η τελετή η νύφη βλέπει τον γαμπρό μόνο μέσα από την κουρτίνα

Ο Φιλίππων Προκόπιος για σύμφωνο συμβίωσης και καύση νεκρών

Στην εκπομπή ''ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ'' με τον Γιάννη Χατζηεμμανούήλ, φιλοξενήθηκε ο Μητροπολίτης ΦΝΘ Προκόπιος σε μία εφ όλης της ύλης συζήτηση. Μεταξύ άλλων συζητήθηκε το θέμα για το σύμφωνο συμβίωσης του ζευγαριού, για το θρησκευτικό γάμο, ενώ παράλληλα έγινε λόγος ότι μετά την εξόδιο ακολουθία του νεκρού δεν μπορεί να ακολουθήσει καύση.

Διατάξεις Οικογενειακού Δικαίου στους Κανόνες της εν Αγκύρα Συνόδου (4ος αι.) – 2ο Μέρος

Δημήτρης Ξεσφύγγης

4.     Οι διατάξεις στον ιθ΄ κανόνα.

Ο ιθ΄[1] κανών της εν Αγκύρα Συνόδου ορίζει περί παρθένων που αθετούν την υπόσχεσή τους περί παρθενίας. Αναφέρει ο κανόνας ότι όσοι υπόσχονται παρθενία και αθετούν την υπόσχεσή τους αυτή πρέπει να επιτιμώνται με τον όρο των διγάμων.[2] Ο κανών απαγορεύει και την συγκατοίκηση των παρθένων με τρίτους που θεωρούνται αδέρφια τους, ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι. Ο όρος των διγάμων αναφέρεται στον δ΄ κανόνα του Μ. Βασιλείου όπου εκεί ορίζεται ότι είναι ενιαυτόν, ενώ μερικοί πατέρες ορίζουν περί διετίας.

Ο Ζωναράς στην ερμηνεία του[3] αναφέρει ότι στους παρθένους ανήκουν τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες και ότι η παρούσα σύνοδος απαγόρευσε τη συγκατοίκηση με άλλους ώστε να μην υπάρχει ούτε καν υποψία αθέτησης της υποσχέσεως. Ωστόσο στον ιθ΄ κανόνα του Μ. Βασιλείου[4] αναφέρεται ότι δεν γνωρίζουμε ομολογία ανδρών περί παρθενίας.

Στην ερμηνεία του ο Βαλσαμών[5] λέει ότι η αθέτηση της επαγγελλόμενης παρθενίας γίνεται με προοπτική το Γάμο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ορίζεται το επιτίμιο των διγάμων και όχι των πορνών. Επίσης θα πρέπει να λογίζονται ως παρθένοι τόσο άνδρες όσο και γυναίκες, όχι όμως μόνο αυτοί που εγκαταλείπουν τα εγκόσμια για τον μοναχισμό, αλλά και όσοι επαγγέλλονται παρθενία φέροντας  λαϊκό σχήμα. Αυτοί λοιπόν που έχουν επιλέξει τον μοναχισμό εάν τυχόν αθετήσουν την υπόσχεσή τους δεν επιτιμώνται ως δίγαμοι αλλά ως μοιχοί[6] σύμφωνα και με τον ιη΄ κανόνα του Μ.Βασιλείου.[7] Αντίστοιχα και ο Βλάσταρης[8] ακολουθεί την ίδια ερμηνεία.[9]

5.     Οι διατάξεις στον ιη΄ κανόνα.

Στον ιη΄ κανόνα του ο Μ. Βασίλειος ασχολείται με το θέμα των παρθένων όπου χαρακτηριστικά λέει πως οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έως τώρα νομοθέτησαν και βρήκαν πως είναι καλό οι παρθένοι οι οποίοι αθέτησαν την υπόσχεσή τους να επιτιμώνται με τον όρο των διγάμων. Επειδή όμως η εκκλησία ενδυναμώνεται περισσότερο  και αυξάνεται η τάξη των παρθένων, πρέπει να προσέξουμε το νόημα της παρθενίας υπό το πνεύμα της Γραφής, υπό το πρίσμα της οποίας είναι δυνατό να διαπιστώσουμε το μέγεθος της αμαρτίας των αθετούντων παρθένων.

Έτσι ο Μ. Βασίλειος χρησιμοποιώντας την Α΄ προς Τιμόθεον επιστολή του Παύλου[10] όπου ομιλεί για τις χήρες που είναι νέες σε ηλικία, προτρέπει να μην τις δέχονται στον κατάλογο της Εκκλησίας, δηλαδή σ’ αυτές που αφιερώνονται στον Θεό, διότι όταν οι επιθυμίες τους νικούν τον πόθο τους να υπηρετήσουν τον Χριστό, αυτές θέλουν να παντρευτούν. Αποτέλεσμα αυτής της στάσεως είναι να αποκτούν κρίμα, δηλαδή αμαρτία, διότι αθετούν την πρώτη υπόσχεσή τους να υπηρετούν τον Χριστό.

Χρησιμοποιώντας ο Μ. Βασίλειος τη ρήση αυτή του Παύλου καταλήγει στο εξής συμπέρασμα. Η χήρα θεωρείται ένοχη επειδή αθέτησε την  πίστη της στο Χριστό, τότε τί πρέπει να πούμε για την παρθένο η οποία είναι κατ’ ουσία νύμφη Χριστού και ιερό σκεύος αφιερωμένο στο Χριστό. Σύμφωνα μ’ αυτόν το συλλογισμό ο Μ. Βασίλειος δεικνύει ότι η χηρεία είναι έλασσον της παρθενίας και ως εκ τούτου η αθέτηση της παρθενίας πρέπει να επιτιμάται αυστηρότερα από την αθέτηση της χηρείας ως υπόσχεση, διότι η μεν χηρεία συνάδει με ομολογία σωφροσύνης η δε παρθενία με ομολογία πίστεως. Η χήρα κολάζεται ως δούλη διεφθαρμένη, διότι όπως η δούλη προσβάλει το κύριό της έτσι και η χήρα με τη δική της ζωή προσβάλει το Κύριο και Θεό της. Αντίστοιχα η παρθένα κολάζεται ως μοιχαλίδα διότι είναι νύμφη Χριστού και μοιχάται εφόσον τον εγκαταλείπει.

6.     Οι διατάξεις στον κ΄ κανόνα.

Ο κ΄ κανόνας της εν Αγκύρα Συνόδου[11] διαλαμβάνει περί μοιχείας. Ο κανόνας τούτος αναφέρεται στη μοιχεία με την στενή έννοια του όρου,[12] δηλαδή την μοιχεία που τελείται από έγγαμο. Η μοιχεία είναι έγκλημα σκοπού και ο σκοπός προκύπτει απ’ το ότι οι μοιχεύοντες θέλουν  να ικανοποιήσουν τη γενετήσιο ορμή τους αθέσμως.

Η μοιχεία είναι ουσιαστικά έγκλημα το οποίο προσβάλει φαινομενικά τη γενετήσιο ζωή. Προσβάλλοντας όμως τη γενετήσιο ζωή ενός νυμφευμένου θίγεται και ο θεσμός του Γάμου και κατ’ επέκταση της Οικογενειακής ζωής. Επομένως γίνεται αντιληπτό ότι η μοιχεία είναι ένα έγκλημα το οποίο διαβρώνει τα θεμέλια της οικογενειακής γαλήνης.

Έτσι έρχεται ο κ΄ κανών της παρούσης Συνόδου ο οποίος επιτιμά με ακοινωνησία επτά ετών τόσο τη μοιχαλίδα όσο και το μοιχό. Στον οζ΄ κανόνα του Μ. Βσιλείου[13] επαναλαμβάνεται η επταετία ως επιτίμιο. Σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι ο Μ. Βασίλειος στον νη΄ κανόνα του επιβάλει στους μοιχευθέντες ακοινωνησία ιε΄ ετών,[14] ενώ ο Γρηγόριος Νύσσης στον δ΄κανόνα του ιη΄ έτη ακοινωνησίας.[15]  Είναι χαρακτηριστικό στους Πατέρες ότι αυξάνουν το επιτίμιο της ακοινωνησίας, γεγονός που δείχνει το μέγεθος της αμαρτίας που διαπράττεται.

Στο κανόνα τούτο του Αγ. Γρηγορίου επισκόπου Νύσσης είναι πραγματικά εντυπωσιακή η διάκριση που γίνεται μεταξύ πορνείας και μοιχείας. Ο Γρηγόριος θεωρεί τη μοιχεία ειδεχθέστερο έγκλημα από αυτό της πορνείας, αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε  που επιβάλει ακοινωνησία εννέα ετών στους πόρνους ενώ στους μοιχούς διπλασιάζει το επιτίμιο.

• 7.     Οι διατάξεις στον κε΄ κανόνα.

Ο κε΄ κανόνας[16] διαχειρίζεται ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα που δεν εμπίπτει μόνο στο οικογενειακό δίκαιο. Συγκεκριμένα αναφέρεται στη περίπτωση κατά την οποία κάποιος που έχει μνηστευθεί μία κοπέλα, βίασε την αδερφή της με αποτέλεσμα να την αφήσει έγκυο. Ύστερα από αυτή την πράξη νυμφεύθηκε την αρραβωνιαστικιά του, με αποτέλεσμα αυτή που βιάστηκε να κρεμαστεί μη μπορώντας να αντέξει το βάρος των πράξεων που επιτελέστηκαν. Αυτός λοιπόν επιτιμάται με δεκαετή ακοινωνησία  χωρίς όμως να εξαιρούνται  αυτοί οι οποίοι γνώριζαν το περιστατικό και δεν μίλησαν, ώστε να αποτρέψουν το γεγονός της αυτοκτονίας, οι οποίοι επιτιμώνται εξίσου με το ίδιο επιτίμιο.

Σύμφωνα με τον Ζωναρά και τον Βαλσαμών[17] κατά οη΄ κανόνα του Μ. Βασιλείου,[18] αυτός που νυμφεύεται δυο αδερφές επιτιμάται με αποχή από τα Θεία Μυστήρια επί επταετία. Εδώ βλέπουμε μία διαφορά όσον αφορά την εφαρμογή των επιτιμίων μεταξύ του κε΄ της παρούσης συνόδου μ’ αυτόν του Μ. Βασιλείου. Στο μεν κε΄ αναφέρεται η δεκαετία στον δε οη΄ η επταετία. Ωστόσο διαφορά δεν υπάρχει, διότι όπως αναφέρουν και οι δύο κανονολόγοι  στον οη΄ του Μ. Βασιλείου πρόκειται για εφαρμογή του επιτιμίου της μοιχείας επί αθεμιτογαμίας, ενώ στη περίπτωση του κε΄ της εν Αγκύρα συνόδου δεν έχουμε μόνο αθεμιτογαμία αλλά επιπλέον πορνεία και φόνο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιτιμώνται με δεκαετή ακοινωνησία.

Χαρακτηριστικό επίσης του κανόνα τούτου είναι το ότι δεν τιμωρείται μόνο ο πράξας το έγκλημα αλλά και οι συνηδότες, δηλαδή αυτοί που γνώριζαν για το έγκλημα που είχε διαπραχθεί και δεν μίλησαν ώστε ν’ αποτραπεί. Γι’ αυτ’ο και ο Μ. Βασίλειος στον οα΄  κανόνα του[19] ορίζει γι’ αυτούς που γνώριζαν για το έγκλημα το ίδιο επιτίμιο μ’ αυτόν που έπραξε το έγκλημα.[20]

 [Συνεχίζεται]

[1] Ρ.Π.Γ΄ σελ. 60.

[2] Για την έννοια της διγαμίας βλ. Χριστινάκη,  Η Απόπειρα, σελ. 647,651.

[3] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 61-62.

[4] Ρ.Π.Δ΄, σελ. 145.

[5] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 60-61.

[6] Για την έννοια της μοιχείας βλ. Χριστινάκη, Η Απόπειρα, σελ. 630 και εξής.

[7] Ρ.Π.Δ΄, σελ. 140-142.

[8] Ρ.Π.ΣΤ΄, σελ. 391.

[9] Βλ. ερμηνεία Πηδαλίου σελ. 380-381.

[10] Α΄ Τιμ. ε΄,11

[11] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 62

[12] Χριστινάκη, Τα υποκειμενικά στοιχεία, σελ .267.

[13] Ρ.Π.Δ΄, σελ. 239-240.

[14] Ό.π., σελ. 216.

[15] Ό.π., σελ. 310.

[16] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 68.

[17] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 68-69.

[18] Ρ.Π.Δ΄, σελ. 240.

[19] Ό.π., σελ. 230-231.

[20] Βλ. ερμηνεία Πηδαλίου σελ. 384.

πηγή

Γάμος…θα γίνουν οι δύο σάρκα μία!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

«Δεν διαβάσατε ότι από την αρχή ο Δημιουργός τους έπλασε άντρα και γυναίκα; Και είπε: Γι΄ αυτόν τον λόγο θα εγκαταλείπει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενώνεται με τη γυναίκα του (Γεν. 2,24)…
Πρόσεξε, μάλιστα, ότι αυτό δεν το υποστήριζε μόνο από τη δημιουργία, αλλά και από την εντολή του. Διότι δεν είπε μόνο ότι έπλασε έναν άντρα και μια γυναίκα, αλλ΄ ότι διέταξε και τούτο το να ενώνεται δηλαδή ο άντρας με τη γυναίκα.
Αν όμως στις προθέσεις του ήταν να αφήνει τη γυναίκα και να παίρνει άλλη, θα έπλαθε έναν άντρα αλλά πολλές γυναίκες. Τώρα κι από τον τρόπο της δημιουργίας και τον τρόπο της νομοθεσίας έδειξε ο Θεός ότι ένας άντρας πρέπει να ζει μαζί με μια γυναίκα διαρκώς και να μη χωρίζουν ποτέ…

Και δε νομοθέτησε απλά να πηγαίνει ο άντρας προς τη γυναίκα αλλά και να ενώνεται, φανερώνοντας με τη διατύπωση αυτή το αδιάσπαστο [της σχέσης]. Και δεν αρκέστηκε μόνο σ΄ αυτό, αλλά επεδίωξε και άλλη στενότερη επαφή γιατί είπε: “θα γίνουν οι δύο σάρκα μία” (ένα σώμα)…

Όπως λοιπόν το να κομματιάσεις ένα σώμα είναι οδυνηρό, έτσι και το να χωρίσεις γυναίκα είναι αντίθετο στο νόμο του Θεού. Και δεν σταμάτησε μέχρι εδώ, αλλά και τον Θεό επικαλέστηκε να λέει: Ότι ο Θεός συνένωσε, δεν πρέπει να το χωρίζει άνθρωπος» – Ματθ. 19,6 (Υπόμνημα εις τον άγιον Ματθαίον…, ΚΒ΄, Migne Ε.Π. 58, σ. 597).

«Όταν ανάμεσα στη γυναίκα και τον άντρα υπάρχει ομόνοια και ειρήνη και σύνδεσμος αγάπης, εκεί μαζεύονται όλα τα αγαθά και γίνονται απρόσβλητοι από κάθε κίνδυνο, σα να είναι με κάποιο μεγάλο και απόρθητο τείχος προστατευμένοι, δηλαδή με την κατά Θεόν ομόνοια»

Έτσι εξηγείται η πολεμική της οικογένειας από την νέα τάξη.

Γέροντας Παΐσιος: Μόλις σβήσει η οικογένεια θα σβήσει ο κόσμος

Ακόμα μία σοφή διδαχή του Γέροντα Παίσιου, που ανταποκρίνεται στο σήμερα, που οι περισσότερες οικογένειες είναι υπό διάλυση.

Όταν κάποτε ρώτησε τον Γέροντα ένας καθηγητής αν πρέπει να νηστεύουμε τα παιδιά, του έδωσε την εξής απάντηση:
«Δεν πρέπει να νηστεύετε τα μικρά παιδιά Όταν κάθεστε στο τραπέζι για φαγητό σε ήμερες νηστείας, θα τους λέτε: Βλέπετε, εμείς οι γονείς σας τρώμε νηστίσιμο, ενώ εσείς όχι. Δεν σας δίδαμε νηστίσιμα, γιατί έχετε ανάπτυξη». “Απάντηση πολύ έξυπνη και παιδαγωγικά ορθή. Κι αυτό, γιατί όταν το παιδί μεγαλώσει θα πει: Αφού δεν έχω πια ανάπτυξη, πρέπει να νηστεύω όπως οι γονείς μου.
Ό Γέροντας πίστευε πολύ στη δύναμη της οικογενειακής αγωγής. Έλεγε: «Μία είναι ή αξία της ζωής, ή οικογένεια. Μόλις σβήσει ή οικογένεια, θα σβήσει ό κόσμος. Δείχνε αγάπη και πέρα από την οικογένεια σου. Αν είσαι συνταξιούχος, αφιέρωνε λίγο χρόνο και λίγο χρήμα, για να βοηθήσεις τα απροστάτευτα παιδιά μιας διαλυμένης οικογένειας.
Όταν χαλάσει ή οικογένεια, θα χαλάσει και ό κλήρος και ό μοναχισμός και όλα». Σε ερώτηση Τι πρέπει να γίνει όταν οϊ γονείς δεν συμφωνούν στη χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους, έδωσε την εξής απάντηση: «Το αυτοκίνητο έχει φρένα και ταχύτητες. Δεν δουλεύει μόνο με τα φρένα ή μόνο με τίς ταχύτητες.
Αυτό μπορεί να συμβεί και με τους γονείς: Ό ένας να σπρώχνει και ό άλλος να φρενάρει, οπότε δημιουργείται ισορροπία». Πράγματι, αν δεν υπάρχει ισορροπία των αντίρροπων δυνάμεων μέσα στην οικογένεια, όλα θα καταρρεύσουν.
Από το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου A»
πηγή

Του αγίου Βαλεντίνου!...

Ο άγιος Βαλεντίνος είναι ένας άγιος ιερέας της Ρώμης, που θανατώθηκε από τους Ρωμαίους τον 3ο αιώνα μ.Χ. Είναι λοιπόν ένας ορθόδοξος άγιος, αφού η αρχαία Εκκλησία της Δυτικής Ευρώπης (των πρώτων χιλίων χρόνων μετά Χριστόν) είναι κι αυτή ορθόδοξη.

Ο άγιος Βαλεντίνος όμως δεν έχει σχέση με κάποια «ημέρα των ερωτευμένων». Απ' ό,τι καταλαβαίνω, διαβάζοντας το παρακάτω post, απλά έτυχε η ημέρα του μαρτυρίου του (δηλ. η εορτή της μνήμης του) να συμπίπτει με την αρχαία ειδωλολατρική γιορτή Lupercalia (λουπερκάλια - γιορτή του «θεού Λύκου», Lupercus, που μετά ταυτίστηκε με τον Πάνα και το Φαύνο), μια γιορτή γονιμότητας των αρχαίων Ρωμαίων για την καινούργια άνοιξη (στοιχεία γι' αυτήν εδώ).
Σε πολλές περιπτώσεις, π.χ. τις Απόκριες, τα έθιμα των αρχαίων εορτών παρέμειναν στο λαό και μετά την αποδοχή του χριστιανισμού, παίρνοντας όμως χριστιανικό περιεχόμενο. Έτσι ο άγιος Βαλεντίνος «μετατράπηκε» σε «άγιο των ερωτευμένων» ή -πιο σωστά- η μέρα της μνήμης του παρέμεινε ως «ημέρα των ερωτευμένων».

Κατά τον ίδιο τρόπο π.χ. στη δυτική Ευρώπη η εορτή της αγίας Βαλπούργκας (ορθόδοξης αγίας της Γερμανίας του 8ου αιώνα - δες εδώ), 1 Μαΐου, συνέπεσε με τη μεγάλη ετήσια συνάντηση των μάγων στο όρος Μπλόκσμπεργκ (Blocksberg), κι έτσι αυτή η συνάντηση ονομάστηκε «βαλπούργεια νύχτα». 

Ομοίως η εορτή των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης συνδέθηκε με τα προχριστιανικά πυρολατρικά έθιμα της Βόρειας Ελλάδας και προέκυψαν τα Αναστενάρια. Η λαϊκή εθιμολογία του Κλήδονα (με τις μαντείες και το πήδημα πάνω απ' τη φωτιά) κ.π.ά. ανήκει σ' αυτή την κατηγορία.

Οι ιστορίες που προσπαθούν να εμφανίσουν τον άγ. Βαλεντίνο ως προστάτη ερωτευμένων μπορεί να είναι αληθινές, αλλά μάλλον ερμηνεύτηκαν αργότερα ως εξήγηση στον παράδοξο χαρακτήρα του «εορτασμού» του.

Τώρα, κακό είναι να θεωρείται «άγιος του έρωτα» ένας ορθόδοξος άγιος; Η σκέψη μου είναι η εξής:

Η αγιότητα είναι ένωση με το Θεό και η ένωση αυτή ονομάζεται «θείος έρως» (θεϊκός έρωτας). Συνεπώς, κάθε ορθόδοξος άγιος είναι ΚΑΙ ερωτικός άγιος. Ιδιαίτερα ερωτικός είναι π.χ. ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, που έγραψε και πάρα πολλά ερωτικά ποιήματα για το θέμα αυτό, στα οποία περιγράφει την ενότητά του με το Θεό, το θεϊκό έρωτά του.

Σε αναφορά στον ανθρώπινο έρωτα (μεταξύ ανθρώπων), το λογικό θα ήταν να γιορτάζει ένα ζευγάρι αγίων ως «προστάτες των ερωτευμένων», όπως αυτοί που αναφέρονται εδώ. Ένας μόνο άγιος, ως «άγιος των ερωτευμένων», μάλλον τραγική μοναξιά θυμίζει, παρά αληθινή ερωτική σχέση, δηλ. σχέση αγάπης.

Και ας μην ξεχνάμε ότι ο έρωτας, στην Ορθοδοξία, είναι ο δρόμος που περνάει μέσα απ' το γάμο και οδηγεί στην αγιότητα. Όχι μια σχέση για «να περνάμε καλά», που κρατάει όσο περνάμε καλά και μετά τη διαλύουμε και πάμε γι' άλλα. Αυτή η μοναχική ΔΗΘΕΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, που έχει χάσει τη μπάλα προ πολλού, είναι μάλλον αυτό που ταιριάζει γάντι σ' ένα «μοναχικό» άγιο ως άγιο των ερωτευμένων, αντί για ένα ζευγάρι ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΩΝ αγίων, που θα ταίριαζε κανονικά, αν είχαμε αγάπη κι όχι (εγωιστική ή πονεμένη) μοναξιά.

Παρομοίως, ο άγιος Υάκινθος, που εδώ και κάποια χρόνια μυθολογήθηκε ως δήθεν «δικός μας» άγιος των ερωτευμένων, δεν έχει καμία σχέση με το θέμα, εκτός από το ότι τυχαίνει να έχει όνομα λουλουδιού. Όχι πως είναι κακό να τον τιμάμε, ίσα ίσα (βέβαια πρέπει να μην ξεχνάμε πως είναι ένας ορθόδοξος άγιος κι όχι αφορμή για πολιτιστικές εκδηλώσεις χωρίς καμία αναφορά στο Χριστό).

Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, με την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου, είναι ότι πάρα πολλές φορές διαφημίζεται σαν ημέρα σεξουαλικών απολαύσεων. Αυτό είναι και το πραγματικό αρχαίο και ειδωλολατρικό πρόσωπό της, εντελώς αντίθετο από τον ορθόδοξο εορτασμό ενός αγίου, που οδηγεί τον άνθρωπο στο αιώνιο Φως (και στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αγάπη), όχι στο κρεβάτι!... Αλλά για τους εκμεταλλευτές των ερωτικών απωθημένων του λαού, σκασίλα τους για την ορθοδοξία και τους αγίους και το Φως. 

Παιδιά, διαλέξτε τον άγιο, όχι το «ελεύθερο σεξ». Αυτό έχω να πω μόνο. Το σώμα σας δεν είναι μόνο εργαλείο πόθου και ηδονής, αλλά ιερός ναός του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. 

Εσείς τώρα δεν ξέρετε τίποτα για τους αγίους, τον παράδεισο, το Χριστό κ.τ.λ. Ή μάλλον ξέρετε μερικά πράγματα στραβά, όπως σας τα έχουν μάθει με λάθος τρόπο. Κι όμως μάθετε από αύριο (αν δε θέλετε από σήμερα) τι είναι το Φως του Θεού, τι είναι και πώς έζησαν οι άγιοι, πόσο αληθινός είναι ο παράδεισος και πώς ο άνθρωπος έρχεται σ' αυτόν. Και μετά διαλέξτε - τότε θα διαλέξετε στ' αλήθεια ελεύθερα, γιατί χωρίς να ξέρετε τίποτα δε μπορείτε να διαλέγετε ελεύθερα. Και μετά μαζί, αγαπημένοι, ζευγάρι, προχωρήστε -αν θέλετε- προς αυτό το άγιο και ζωντανό Φως. Εύχομαι ο άγιος Βαλεντίνος να σας ευλογεί και να σας προστατεύει, και να έχετε ΑΓΑΠΗ κι όχι σαρκικό πόθο, που μόνος του σύντομα θα σας ανοίξει πληγές.

Ο άγιος ιερομάρτυρας Βαλεντίνος και, κάτω δεξιά, το Κολοσσαίο, τόπος μαρτυρίου χιλιάδων χριστιανών αγίων των αρχαίων χρόνων

Τα αρχαία μαρτυρολόγια της Εκκλησίας της Ρώμης σημειώνουν τη 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα μνήμης του «μάρτυρος Βαλεντίνου, πρεσβυτέρου Ρώμης» (Valentinus = σθεναρός στα λατινικά). Δυστυχώς τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο είναι ελλιπή.

Το μαρτύριο του αγίου στη Ρώμη

Ο άγιος Βαλεντίνος έζησε στη Ρώμη τον 3ο αιώνα και ήταν ιερέας ο οποίος βοηθούσε τους μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο Β’ το Γότθο. Η μεγάλη αρετή και η κατηχητική δράση του αγίου είχαν γίνει γνωστές. Έτσι συνελήφθηκε και παρουσιάστηκε ενώπιον του αυτοκρατορικού δικαστηρίου… 

«Γιατί, Βαλεντίνε, θέλεις να είσαι ο φίλος των εχθρών μας και απορρίπτεις τη φιλία μας;» ρώτησε ο αυτοκράτορας, τότε ο άγιος απάντησε, «Άρχοντα μου, αν ήξερες το δώρο του Θεού, θα ήσουν ευτυχής και μαζί σου η αυτοκρατορία σου, θα απορρίπτατε τη λατρεία των ειδώλων και θα λατρεύατε τον αληθινό Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό». 

Ένας από τους παρόντες δικαστές διέκοψε τον άγιο ρωτώντας τον τι πιστεύει για το Δία και τον Ερμή, τότε ο άγιος Βαλεντίνος θαρραλέα απάντησε «Είναι άθλιοι, και πέρασαν τη ζωή τους μέσα στη διαφθορά και το έγκλημα!» Ο δικαστής, εξαγριωμένος, φώναξε, «βλασφήμησε ενάντια στους Θεούς και ενάντια στην αυτοκρατορία!».

Ο αυτοκράτορας εν τούτοις συνέχισε τις ερωτήσεις του με περιέργεια, ικανοποιημένος μιας και βρήκε την ευκαιρία να μάθει ποια ήταν επιτέλους η πίστη των Χριστιανών. Ο Βαλεντίνος βρήκε λοιπόν το θάρρος να τον προτρέψει να μετανοήσει για το αίμα των Χριστιανών που είχε χύσει. «Πίστεψε στον Ιησού Χριστό, βαφτίσου και θα σωθείς, και ήδη από αυτή τη στιγμή θα διασφαλίσεις τη δόξα της αυτοκρατορίας σου και το θρίαμβο των όπλων σου». Ο Κλαύδιος άρχισε να πείθεται, και να λέει σε εκείνους που ήταν παρόντες: «ακούστε τι όμορφη διδασκαλία που μας κηρύττει αυτός ο άνθρωπος». Αλλά ο έπαρχος της Ρώμης, δυσαρεστημένος, άρχισε να φωνάζει «Δείτε πώς αυτός ο Χριστιανός παραπλανεί τον Πρίγκιπά μας».
Τότε ο Κλαύδιος, παρέπεμψε τον άγιο σε άλλο δικαστή. Αυτός ονομάζονταν Αστέριος, είχε ένα μικρό κορίτσι που ήταν τυφλό δύο χρόνια. Ακούγοντας για τον Ιησού Χριστό, πως είναι το Φως του κόσμου, ρώτησε το Βαλεντίνο εάν θα μπορούσε να δώσει εκείνο το φως στο παιδί του. 

Ο άγιος Βαλεντίνος λοιπόν, έβαλε το χέρι του στα μάτια της και προσευχήθηκε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, αληθινό Φως, φώτισε αυτό το τυφλό παιδί» Ω θαύμα μέγα! Το παιδί είδε! Έτσι ο δικαστής με όλη την οικογένειά του ομολόγησε Χριστό. Νήστεψαν για τρεις ημέρες, κατέστρεψαν τα είδωλα που είχαν στο σπίτι τους και τέλος έλαβαν το άγιο βάπτισμα.
Μόλις ο αυτοκράτορας έμαθε για όλα αυτά τα γεγονότα, σκέφτηκε αρχικά να μην τους τιμωρήσει, όμως η σκέψη πως στα μάτια των υπηκόων του θα φανεί αδύναμος τον ανάγκασε να προδώσει το αίσθημα δικαίου που είχε. Έτσι λοιπόν ο άγιος Βαλεντίνος μαζί με άλλους Χριστιανούς αφού πρώτα τους βασάνισαν τους αποκεφάλισαν στις 14 Φεβρουαρίου του έτους 268 (ή 269).

Τα λείψανα του αγίου στην Αθήνα

Μετά το μαρτύριο κάποιοι χριστιανοί περιμάζεψαν το σώμα του αγίου και λίγο από το αίμα του σε κάποιο φιαλίδιο. Το σώμα του Μάρτυρα μεταφέρθηκε και θάφτηκε στις Κατακόμβες της αγίας Πρίσκιλλας, τόπο κατεξοχήν ενταφιασμού των μαρτύρων.
Με την πάροδο του χρόνου, κατά κάποιο τρόπο «λησμονήθηκε» δεδομένου ότι σχεδόν καθημερινά ενταφιάζονταν σε αυτές τις κατακόμβες νέοι μάρτυρες για αρκετούς αιώνες. Η ανάμνηση όμως του μαρτυρίου του αγίου Βαλεντίνου παρέμεινε ζωηρή, ιδιαίτερα στην τοπική Εκκλησία της Ρώμης. Επίσημα η μνήμη του αγίου Βαλεντίνου θεσπίστηκε το 496 από τον Πάπα άγιο Γελάσιο.

Έτσι περνούν 15 αιώνες και φθάνουμε στα 1815 οπότε η θεία βούληση έμελλε να «ταράξει» την αιώνια ανάπαυση του αγίου. Τότε τα λείψανα δωρήθηκαν από τον Πάπα σε κάποιον ευγενή Ιταλό ιερέα (κατά την συνήθεια της εποχής). Ύστερα τα λείψανα «χάνονται» πάλι μέχρι το 1907 οπότε τα ξαναβρίσκουμε στη Μυτιλήνη! στο ρωμαιοκαθολικό ναό της Παναγίας.

Φαίνεται πως μετά το θάνατο του κληρικού αυτού κάποιος απόγονος του ο οποίος είχε κληρονομήσει τα λείψανα πρέπει να μετανάστευσε στη Μυτιλήνη, στην οποία τότε υπήρχε ακμάζουσα κοινότητα δυτικό-ευρωπαίων ρωμαιοκαθολικών Χριστιανών. Εκεί λοιπόν παραμένουν μέχρι και το 1990 οπότε και μεταφέρονται στην Αθήνα στο ναό των αγίων Φραγκίσκου και Κλάρας της Ιταλικής παροικίας, όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα.

Άγιος Βαλεντίνος ο Έλληνας

Αρχικά θα πρέπει να πούμε πως επαρκή στοιχεία για την εθνική καταγωγή του αγίου δεν υπάρχουν εκτός κάποιες (αποχρώσες) ενδείξεις πως ο άγιος ήταν ελληνικής καταγωγής. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως η αρχαιότερη απεικόνιση του αγίου που φέρει την επιγραφή «O ΑΓΙΟC BAΛΕΝΤΙΝΟC» στα ελληνικά, βρίσκεται στην εκκλησία της Παναγίας της Αρχαίας (Santa Maria Antiqua) του 6ου αιώνα η οποία ήταν η ενορία των Ελλήνων της Ρώμης.
Στο ναό αυτό τιμούσαν ιδιαίτερα τους Έλληνες αγίους και γενικά τους εξ’ Ανατολής. Την αγιογράφηση και την ανακαίνιση του ναού είχε παραγγείλει ο Έλληνας Πάπας Ιωάννης ο Ζ’ (705-707) και την τελείωσαν οι διάδοχοί του, μεταξύ των οποίων ο τελευταίος Έλληνας Πάπας Ρώμης Ζαχαρίας (741-752). Ίσως όμως δεν είναι τυχαίο ότι μετά από 17 αιώνες τα λείψανα ήρθαν στην Ελλάδα. Το θέμα όμως εδώ χωρά ακόμη πολύ έρευνα.

Άγιος Βαλεντίνος προστάτης των ερωτευμένων

Εκτός από τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο Βαλεντίνο, η ζωή του συνοδεύεται από διάφορους θρύλους, όπως αυτή που τον θέλει προστάτη των ερωτευμένων…
Ο άγιος που είχε τη φήμη του ειρηνοποιού, κάποια μέρα ενώ καλλιεργούσε στον κήπο του τριαντάφυλλα, άκουσε ένα ζευγάρι να μαλώνει πολύ έντονα. Αυτό συγκλόνισε τον άγιο, ο οποίος αφού έκοψε ένα τριαντάφυλλο, βγήκε στο δρόμο πλησίασε το ζευγάρι και τους παρακάλεσε να τον ακούσουν. Αυτοί έστω και ανόρεκτα υπάκουσαν, ο άγιος αφού τους πρόσφερε το τριαντάφυλλο τους ευλόγησε. Αμέσως η αγάπη επανήλθε ανάμεσα τους, λίγο αργότερα αυτοί επέστρεψαν και ζήτησαν στον άγιο να ευλογήσει το γάμο τους.
Άλλη παράδοση αναφέρει πως μια από τις κατηγορίες εναντίον του αγίου ήταν πως είχε απειθαρχήσει στην εντολή του αυτοκράτορα να μην συνάπτουν γάμο άνδρες που δεν είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, ενώ ο άγιος είχε ευλογήσει το γάμο νεαρών Χριστιανών στρατιωτών με τις αγαπημένες τους.

Πέρα από όλα αυτά πιθανότατα η επιλογή του ως «αγίου των ερωτευμένων» να σχετίζεται και με την ειδωλολατρική γιορτή των Λουπερκαλίων, γιορτή της γονιμότητας, που εορτάζονταν από τους Ρωμαίους στις 15 Φεβρουαρίου. 

Άλλοι συνδέουν τη γιορτή με την εποχή του ζευγαρώματος των πουλιών κατά την περίοδο αυτή. Σίγουρο πάντως είναι πως ο άγιος δεν έχει καμία σχέση με το εμπόριο (marketing) των λουλουδιών, των δώρων και των κοσμικών κέντρων που ευτελίζουν τον Έρωτα, το μεγάλο αυτό δώρο του Θεού.

Άγιος Βαλεντίνος και Ορθοδοξία

Πολλοί είναι όμως αυτοί που προβάλλουν την ένσταση πως ο άγιος Βαλεντίνος δεν αναφέρεται πουθενά στο εορτολόγιο της Ορθόδοξής Εκκλησίας. Πράγματι στις 14 Φεβρουαρίου στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας αναφέρονται οι όσιοι Αυξέντιος, Μάρωνας και οι νεομάρτυρες Νικόλαος και Δαμιανός. Η εξήγηση είναι απλή: την αρχαία εποχή που συντάσσονταν οι αγιολογικοί κατάλογοι, τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια είχαν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η φήμη ενός αγίου δεν σήμαινε πως εκτεινόταν σε όλη την Εκκλησία. 

Έτσι υπάρχουν άγιοι που τιμώνταν σε μία περιοχή πολύ ενώ σε άλλη ήταν εντελώς άγνωστοι, π.χ ο άγιος Δημήτριος που είναι πασίγνωστος σε όλη την Ανατολική Εκκλησία, στη Δύση δεν τιμάται καθόλου, είναι σχεδόν άγνωστος, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είναι άγιος. Άλλο παράδειγμα από τη σύγχρονη Εκκλησία: ο άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης (†1922) ενώ στην Ελλάδα είναι γνωστός, στη Ρωσία είναι παντελώς άγνωστος, αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν είναι άγιος.
Ο άγιος Βαλεντίνος είναι άγιος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και δεν τίθεται θέμα επειδή τιμάται στη Δύση σήμερα, το Σχίσμα –η μεγάλη αυτή τραγωδία και μέγα σκάνδαλο της διαίρεσης των Χριστιανών- ήρθε πολύ αργότερα. Όσοι λοιπόν τιμούν τον άγιο Βαλεντίνο έργο θεάρεστο επιτελούν γιατί «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ… καί ὁ Θεός ἡμῶν ἐν ἁγίοις ἐπαναπαύεται».

Τιμή μάρτυρος - Μίμησις μάρτυρος

Τιμούμε τους αγίους μας και τον άγιο Βαλεντίνο όταν μιμούμαστε το θάρρος τους να διακηρύττουν την πίστη τους στο Σωτήρα Χριστό ακόμη και με κόστος την ίδια τους τη ζωή. Τους τιμούμε όταν τους επικαλούμαστε να πρεσβεύσουν στον Θεό να μας ελεήσει και να συγχωρέσει τις πολλές μας αμαρτίες. Τους τιμούμε όταν μας είναι υποδείγματα κατά Χριστόν ζωής. Δεν τιμούμε τους αγίους όταν εξαντλούμε την «τιμή» τους σε κοσμικές διασκεδάσεις και γλέντια στην καλύτερη περίπτωση… Τιμή μάρτυρος – Μίμησις μάρτυρος!
Πηγές
1. Εγκυκλοπαίδεια New Advent
2. Patron Saints Index
3. Oxford Dictionary of Saints
4. Ελληνισμός & Ορθοδοξία, Εκδόσεις PSL Λιβάνη
5. Ο άγιος Βαλεντίνος της Αθήνας, Εκδόσεις Καλός Τύπος
Σημείωση του blog μας:
Ταπεινή επιθυμία μας, απ' αυτό το μπλογκονήσι, είναι να επανέλθει η τιμή του αγίου μάρτυρα Βαλεντίνου στο ορθόδοξο αγιολόγιο (στο Πανάγιον Ορθοδόξων Αγίων του Γ.Πιπεράκι, πάντως, αναφέρεται, με παραπομπή στο Αγιολόγιον του Τσολακίδου). Στα πλαίσια αυτής της επιθυμίας, δημοσιεύουμε ένα απολυτίκιο για τον άγιο, που έγραψε ένας φίλος και δημοσιεύεται για πρώτη φορά (ελπίζω να μη μας κατηγορήσει κανείς ότι κάνουμε ό,τι μας κατεβεί - το τροπάριο αυτό είναι ιδιωτικό, το επισημαίνουμε, δεν αναφέρεται στα βιβλία της Εκκλησίας).
Ψάλλεται κατά το «Τον συνάναρχον Λόγον».
Ιησούν τον Θεόν σου πολύ ηγάπησας, τον δε πλησίον τιμήσας και διά τούτο σφαγείς, Βαλεντίνε ιερέ και Ρώμης καύχημα, της ασεβείας την τιμήν και την του Λύκου εορτήν κατήργησας αίματί σου, και ουρανόθεν πρεσβεύεις Φως ανατείλαι ταις καρδίαις ημών.

 

πηγή

Ποιος ο λόγος για την ατεκνία;

 Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Αν και η φύσις εργάζεται, δεν εργάζεται με τη δική της δύναμη, αλλά υπακούοντας στο πρόσταγμα του δημιουργού, και ποτέ να μη στεναχωριούνται οι γυναίκες όταν δεν γεννούν, αλλά ας καταφεύγουν στο δημιουργό της φύσεως, αποδεικνύοντας αγαθή διάθεση  και ας ζητούν από εκείνον, που είναι ο Κύριος της φύσεως, και ας μη αποδίδουν τη γέννησει των παιδιών, ούτε στη συνουσία των συζήγων, ούτε σε κάποιον άλλο, αλλά στο δημιουργό όλων, που από το μηδέν έφερε τη ζωή στο ανθρώπινο γένος και μπορεί να το διορθώσει πάλι, όταν παρουσιάζει κάποια αδυναμία.

Αξίζει να εξετάσουμε πρώτα το εξής: Για ποιο λόγο αυτή ήταν στείρα, ενώ η ζωή τους ήταν θαυμαστή και αυτή και ο άνδρας της φρόντιζαν πολύ για τη σωφροσύνη. Δεν μπορούμε να πάρουμε σαν αιτία τη ζωή τους και να πούμε ότι η στείρωσις ήταν αποτέλεσμα των αμαρτημάτων τους. Και για να καταλάβης το παράξενο αυτό, λέγω ότι δεν ήταν μόνο αυτή στείρα, αλλά και η Σάρα, η μητέρα του δικαίου, και όχι μόνο η μητέρα του, αλλά και η νύφη του, η γυναίκα του Ιακώβ, η Ραχήλ εννοώ.

Τί θέλει να μας διδάξη το πλήθος αυτό των στείρων γυναικών; Όλοι ήσαν δίκαιοι, όλοι ήταν ενάρετοι, όλοι μνημονεύονται από το Θεό. Διότι γι’ αυτούς έλεγε: «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ». Και ο μακάριος Παύλος λέγει: «Γι’ αυτό και δεν ντρέπεται ο Θεός να λέγεται Θεός τους»(Εβρ.11,6). Πολλά είναι τα εγκώμιά τους στην Καινή Διαθήκη, και πολλοί οι έπαινοι στην Παλαιά. Από παντού λοιπόν ήταν λαμπροί και θαυμαστοί και όλοι είχαν γυναίκες στείρες και ήταν άτεκνες για πολύ χρόνο.

Όταν λοιπόν ιδής άνδρα και γυναίκα να ζουν ενάρετη ζωή και να μη έχουν παιδιά, όταν ιδής να είναι ευσεβείς και ευλαβείς και να είναι άτεκνοι, να μη νομίσης ότι αυτό είναι αποτέλεσμα των αμαρτιών. Διότι είναι πολλοί οι λόγοι της οικονομίας του Θεού και άγνωστοι σε μας και πρέπει να ευχαριστούμε για όλα και να λέμε, ότι είναι δυστυχισμένοι μόνο εκείνοι που ζουν στην αμαρτία και όχι εκείνοι που δεν έχουν αποκτήσει παιδιά. Διότι ο Θεός ρυθμίζει πολλές φορές πολλές φορές πολλά πράγματα σύμφωνα με το συμφέρον μας. εμείς αυτό πρέπει να θαυμάζουμε παντού τη σοφία Του και τνα δοξάζουμε την απερίγραπτη φιλανθρωπία Του.

Αλλά αυτά λέχθηκαν από μας για τη δική σας ωφέλεια, ώστε να δείχνετε μεγάλη ευγνωμοσύνη και να μην εξετάζετε τα σχέδια του Θεού.

Πρέπει όμως να πούμε και την αιτία για την οποία οι γυναίκες εκείνες ήταν στείρες. Ποια λοιπόν είναι η αιτία; Για να μην απιστήσης όταν δης την Παρθένο να γεννά τον Κύριό μας.

πηγή

Γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι; από αγάπη, από έρωτα ή για να κάνουν πολλά παιδιά;

Στο ερώτημα «γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι;» η πιο συχνή απάντηση είναι «για να κάνουν παιδιά». Η απάντηση είναι ΛΑΘΟΣ, ιδίως όταν διατυπώνεται έτσι απόλυτα και αξιωματικά. Βασικός σκοπός του γάμου είναι η αλληλοσυμπλήρωση, η αλληλοβοήθεια, η τελειοποίηση και η συνεργασία των δύο συζύγων. Οι σύζυγοι καλούνται στο δύσκολο άθλημα της αγάπης, η οποία αυξάνει τις πνευματικές διαστάσεις της συζυγίας και οδηγεί το γάμο στην οικογένεια που είναι η «κατ’ οίκον Εκκλησία».
Πρώτος σκοπός του γάμου λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι πρωτίστως ο αγιασμός του ανδρογύνου, έπειτα το σβήσιμο της σαρκικής πύρωσης ώστε να αποφεύγονται η πορνεία και η ακολασία, και έπειτα έρχεται και η τεκνογονία.
Το αξιοσημείωτο που λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ότι ο τελευταίος λόγος (δηλ. η τεκνοποιία) έχει εκλείψει μιας και η γη έχει πληρωθεί με ανθρώπους (ΕΠΕ 29, σελ.505). Πολλές φορές λοιπόν νομίζω ότι πολύ πνευματικοί πατέρες βάζουν δυσβάστακτα φορτία ειδικά σε νέα ζευγάρια, υποστηρίζοντας ότι η σαρκική έλξη θα πρέπει να ικανοποιείται μόνο όταν έχει σκοπό την τεκνογονία και όχι το σβήσιμο της σαρκικής πύρωσης. Μα τελικά γιατί παντρεύτηκαν αυτοί οι άνθρωποι, από έρωτα; Από αγάπη; Ή μήπως απλά για να καταστείλουν το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας;;;; Διότι με αυτήν την λογική αν διαπιστωθεί ότι το ανδρόγυνο δεν μπορεί να τεκνοποιήσει, τότε καλό θα ήταν…να χωρίσει!!!, δηλαδή από την μία πλευρά η Εκκλησία, ο ίδιος ο Χριστός τους ευλογεί να συμβαδίσουν στην επίγεια αυτή ζωή, να έχουν ο ένας τον άλλο στήριγμα, θαλπωρή και από την άλλη για δήθεν «πνευματικούς λόγους» να τους προτείνουμε (εμμέσως πλην σαφώς) να χωρίσουν υπερασπιζόμενοι το «αυξάνεστε και πληθύνεσθε…».
Το παράλογο του πράγματος λοιπόν, όλοι το καταλαβαίνουμε!(ελπίζω)
Άλλο είναι να αποφεύγω την τεκνοποίηση συνειδητά λόγο έλλειψης πίστης ότι ο Θεός δεν θα φροντίσει για την ανατροφή των παιδιών μου (εδώ ακριβώς έγκειται η αμαρτία μας, στην απιστία μας!), και άλλο είναι να δημιουργούμε ενοχές ειδικά σε νέους ανθρώπους που ήρθαν στην Εκκλησία και παντρεύτηκαν με το να τους λέμε και πάλι ότι η σαρκική τους σχέση είναι αμαρτωλή. Δηλαδή τους λέμε ότι πριν τον γάμο τους (αν είχαν ολοκληρωμένες σχέσεις) και μετά τον γάμο τους, τίποτα δεν άλλαξε, αμαρτία ήταν πριν, αμαρτία είναι και τώρα!!
Επιτέλους ας συνέλθουν όλοι αυτοί οι δήθεν ορθόδοξοι των ορθοδόξων διότι δεν νομίζω να είναι ούτε αγιότεροι από τον άγιο Ιωάννη των Χρυσόστομο ούτε πιο φωτισμένοι από τον απ. Παύλο που προτρέπει τους άνδρες να παντρευτούν όχι για να αφήσουν απογόνους αλλά διότι δεν μπορούν να εγκρατευτούν. Οι ενοχές λοιπόν που φορτώνουνε στους άλλους κάποιοι «πνευματικοί» ή ακόμα και κάποιοι δήθεν ζηλωτές χριστιανοί είναι εκτός των ορίων του Ορθοδόξου πνεύματος των Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Η τεκνοποίηση λοιπόν δεν είναι ο κύριος σκοπός του Γάμου. Αν διαβάσουμε στην αρχή του βιβλίου της Γενέσεως θα διαπιστώσουμε ότι η προτροπή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε…» είναι ΠΡΙΝ την πτώση των πρωτοπλάστων!!! Άρα δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζουν κάποιοι ότι η τεκνογονία είναι μία εντολή του Θεού που δόθηκε στους ανθρώπους για να ξανακερδίσουν τον «χαμένο παράδεισο»!!!!
Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας στους Κορινθίους περί εγκρατείας μέσα στον γάμο λέγει ότι θα πρέπει να γίνεται μόνο για λόγους πνευματικής άσκησης: “Mην αποστερείτε ο ένας στον άλλο (τη σωματική επαφή!), εκτός αν γίνεται αυτό με σύμφωνη γνώμη και των δυο σας για λίγο καιρό, για να αφοσιωθείτε στη νηστεία και στην προσευχή. Kατόπιν, όμως, να σμίγετε πάλι σαν αντρόγυνο για να μην σας πειράζει ο Σατανάς εξαιτίας της έλλειψης αυτοκυριαρχίας σας!!!” (Προς Κοριθ. κεφ. 7).
Η πολυτεκνία είναι μία μεγάλη ευλογία του Θεού, όμως δεν μπορούν όλοι να την βαστάξουν, είναι θέμα επιλογής, είναι θέμα αν θέλετε πίστεως και όχι σχεδίου για να ευαρεστήσουμε τον Θεό.
Το θέμα δεν είναι επειδή παντρεύτηκα να γίνω πολύτεκνος, αλλά να γίνω αγιότερος προσπαθώντας μέσω του γάμου, μέσω της ασκήσεως που μπορεί να προσφέρει ένας γάμος να κατορθώσω να μεταμορφωθώ σε καινό άνθρωπο, σε έναν άνθρωπο που θα γίνει το πρότυπο συζύγου, πατέρα, μητέρας, χριστιανού……καλόν αγώνα με λιγότερες ενοχές για την έγγαμη ζωή.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή

Πως γίνεσαι έγγαμος ηγούμενος;

Σε ένα μοναστήρι υποθέτω ότι η υγιής ανάδειξη στην ηγουμενία ακολουθεί περίπου την εξής πορεία: Ένας μοναχός εισέρχεται με ζέση στην ισάγγελο πολιτεία, ζει με ταπείνωση και υπακοή θυσιάζοντας τον εαυτό του για την αδελφότητα και τον Χριστό, αγωνίζεται με επιμονή να καθαρθεί από τα πάθη του για χρόνια.

Εκλέγεται να χειροτονηθεί ιεροδιάκονος και εν συνεχεία ιερομόναχος.

Ενδεχομένως διαθέτει κι επιδεικνύει διάκριση, πρωτοβουλία και διοικητικό ταλέντο στη διεκπεραίωση πνευματικών και άλλων υποθέσεων. Εκλέγεται ακολούθως ηγούμενος ώστε να διακονήσει από αυτή τη θέση την αδελφότητα.

Υποψιάζομαι δε ότι το αξίωμα της ηγουμενίας για αρκετούς μοναχούς είναι κάτι αδιάφορο ή και ανεπιθύμητο για πνευματικούς λόγους.

Στο έγγαμο βίο, σε μια κατ’ οίκον εκκλησία, τίθενται τα εξής ερωτήματα:

Στην (συνειδητά χριστιανικά αγωνιζόμενη) οικογένεια υπάρχει αντίστοιχο διακόνημα; Ποιος είναι ή πρέπει να είναι ο ηγούμενος στην οικογένεια; Χρειάζεται, είναι καλό να υπάρχει ή όχι; Γιατί;

Εάν ναι, ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος εξάσκησης του εν λόγω διακονήματος; Υπάρχει συσχέτιση με την περιγραφή του ρόλου του άνδρα και της γυναίκας στο γάμο (δες απόσπασμα ακολουθίας γάμου);

Τι γίνεται στην περίπτωση που ένας εκ των δύο συζύγων δεν αποδέχεται την αρμοδιότητα του άλλου ή και διεκδικεί τον συγκεκριμένο ρόλο για τον εαυτό του/της; Πως διακρίνεται η εγωιστική επιθυμία επιβολής από τη θυσιαστική αποδοχή του ρόλου;

Ποια η θέση του πνευματικού σε αυτό το ζήτημα;

Αποστολικό ανάγνωσμα ακολουθίας γάμου (με δικές μας επισημάνσεις με έντονο):

Ἀδελφοί, εὐχαριστεῖτε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ. Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ᾿ ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνᾳ ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δὺο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.

πηγή

ΓΕΡΩΝ ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΝΑΪΤΗΣ : Γάμος και μοναχισμός

Διατάξεις Οικογενειακού Δικαίου στους Κανόνες της εν Αγκύρα Συνόδου (4ος αι.) – 1ο Μέρος

            Στον ι΄ κανόνα της εν Αγκύρα συνόδου φαίνεται εν πρώτοις να ορίζει ποιοι από τους κληρικούς δύνανται να νυμφευθούν μετά τη χειροτονία  τους.[1] Συγκεκριμένα ορίζει ότι οι διάκονοι οι οποίοι προ της χειροτονίας τους είχαν ενημερώσει τον επίσκοπο, ο οποίος έμελε  να τους χειροτονήσει, ότι θέλουν να νυμφευθούν, σ’ αυτούς είναι επιτρεπτό να το πράξουν. Εάν όμως δεν είχαν ενημερώσει τον επίσκοπο και προέβησαν σε μία τέτοια πράξη ο κανών ορίζει ότι πρέπει να παύονται από τα καθήκοντά τους.

 Δημήτρης Ξεσφύγγης, θεολόγος

            Από τον κανόνα αυτό είναι δυνατόν να αντλήσουμε  μερικές από τις προϋποθέσεις που πρέπει να έχει κανείς ώστε να νυμφευθεί μετά τη χειροτονία του, καθώς και μερικά από τα κωλύματα του Γάμου, εκ των οποίων ένα είναι η  χειροτονία. Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να κάνουμε μια αναφορά στον στ΄ κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου[2] σύμφωνα με τον οποίο ο παρών κανόνας καθίσταται κατά κάποιον τρόπο ανενεργός, πράγμα το οποίο αναφέρει και ο Αριστηνός[3], η μάλλον θα λέγαμε καλύτερα ότι διορθώνεται από τον κανόνα αυτόν αφού θεσπίζεται σύμφωνα με τις Αποστολικές διαταγές[4] και τούτο φαίνεται από την αυτολεξεί επανάληψη στο κανόνα της Πενθέκτης.

Σύμφωνα λοιπόν με τον στ΄ κανόνα της Πενθέκτης είναι επιτρεπτό μόνο στους αναγνώστες και τους ψάλτες να νυμφεύονται, ενώ όσοι είναι υποδιάκονοι, διάκονοι, πρεσβύτεροι και επίσκοποι, σ’ αυτούς δεν είναι επιτρεπτό μετά τη χειροτονία τους να νυμφεύονται. Αν τυχόν κάποιος από αυτούς το πράξει, τούτος επιτιμάται με καθαίρεση.

Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Βαλσάμωνα ότι επί Λέοντος Σοφού οι ιερωμένοι είχαν άδεια εντός μιας διετίας από της χειροτονίας τους να λάβουν νόμιμα σύζυγο.[5] Τούτο μας δεικνύει πόσο συχνό φαινόμενο ήταν να τελείται ο Γάμος μετά τη χειροτονία την εποχή που θεσπίστηκαν οι κανόνες.

Με αυτά που αναφέραμε παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι την εποχή που θεσπίστηκαν οι κανόνες της εν Αγκύρα Συνόδου τελούνταν Γάμοι και μετά τη Χειροτονία των κληρικών. Θέλοντας οι πατέρες της παρούσης συνόδου να διορθώσουν το άτοπο αυτό θέσπισαν τον κανόνα αυτόν και επέτρεψαν μόνο στους διακόνους και κατ’ επέκταση στους υποδιακόνους να έχουν την δυνατότητα να νυμφευθούν μετά τη χειροτονία τους, υπό την προϋπόθεση ότι θα  έχουν ενημερώσει τον επίσκοπό τους για αυτή τους τη θέληση. Τούτος όμως ο κανών κατέστη όπως προείπαμε ανενεργός από τον στ΄ κανόνα της Πενθέκτης.

2.     Οι διατάξεις στον ια΄ κανόνα.

Ο  ια΄ κανών της εν Αγκύρα[6] ορίζει ότι οι γυναίκες , οι οποίες ήταν αρραβωνιασμένες και αρπαχθήκαν από άλλους, αυτές θα πρέπει να επανέρχονται στους αρραβωνιαστικούς τους, όχι βέβαια απαραιτήτως, παρ’ εκτός και αν το ζητήσουν οι ίδιοι οι αρραβωνιαστικοί.

Τούτος ο κανόνας δεν φαίνεται εν πρώτοις να έχει έρεισμα οικογενειακού δικαίου. Παρ’ όλα αυτά εάν τον ερευνήσουμε πιο σχολαστικά θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο αναφέρεται σε θέματα που άπτονται του οικογενειακού δικαίου αλλά ότι αποτελεί κατ’ εξοχήν κανών οικογενειακού δικαίου. Αυτό προκύπτει απ’ το ότι σε μία τέτοια περίπτωση αρπαγής έχουμε διατάραξη του οικογενειακού βίου, όχι μόνο μεταξύ των μνηστευμένων αλλά και των οικογενειών αυτών, διότι διαταράσσονται τόσο οι σχέσεις μεταξύ των οικογενειών των μνηστευμένων όσο και οι ίδιοι οι μνηστευμένοι. Έτσι έρχεται ο παρών κανών και ορίζει το πρέπον που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η επιστροφή της αρπαχθείσας υπό τη προϋπόθεση όμως ότι την ζήτησε ο μνηστήρας της.

3.     Οι διατάξεις στους ιστ΄ και ιζ΄ κανόνες.

Οι ιστ΄ και ιζ΄ κανόνες την εν Αγκύρα ασχολούνται με ένα ιδιαίτερο θέμα το οποίο είναι η κτηνοβασία.

Συγκεκριμένα ο ιστ΄[7] κανών καταδικάζει την πράξη αυτή,  όπως είναι αναμενόμενο, αλλά το ξεχωριστό σ’ αυτόν τον κανόνα είναι ότι τα επιτίμια που επιβάλει σ’ αυτούς που έπραξαν αυτό το αδίκημα δεν είναι τα ίδια. Παρατηρούμε ότι τους χωρίζει σε τρεις κατηγορίες οι οποίες ορίζονται βάσει των ηλικιών τους.

Πρώτον έχουμε αυτούς που ηλικία τους είναι μέχρι είκοσι ετών. Για αυτούς λοιπόν ορίζει να υποπίπτουν 15 χρόνια, ύστερα αφού συνίστανται άλλα 5 χρόνια με τους πιστούς να μεταλαμβάνουν των Θείων Αγιασμάτων. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που αναφέρει ο κανών^.  Ότι θα πρέπει να εξετάζεται ο βίος τους κατά τη διάρκεια που υποπίπτουν και έπειτα να δέχονται τη «φιλανθρωπία». Η εξέταση του βίου σημαίνει ότι ο αμαρτήσας θα πρέπει να ελέγχεται κατά κάποιο τρόπο, που στη περίπτωσή μας είναι η εξομολόγηση, ώστε να μη πέσει πάλι στο ίδιο αμάρτημα και αν και εφόσον δεν περιπέσει στο ίδιο αυτό αμάρτημα, αλλά επιδείξει και με τη στάση της ζωής του ειλικρινή μεταμέλεια, τότε θα μπορέσει να μεταλάβει της Θείας Κοινωνίας. Η εξέταση αυτή του βίου εφαρμόζεται εξίσου το ίδιο και στις άλλες δυο κατηγορίες που θα αναφέρουμε παρακάτω.

Δεύτερον έχουμε όσους έχουν υπερβεί το εικοστό έτος της ηλικίας τους,  έχουν  σύζυγο και παρ’ όλα αυτά υπέπεσαν σ’ ένα τέτοιο βαρύτατο αμάρτημα. Τούτοι θα πρέπει να υποπίπτουν για 25 χρόνια , ύστερα να συνίστανται με τους πιστούς 5 χρόνια και έπειτα να μεταλαμβάνουν των αχράντων μυστηρίων.

Τρίτον έχουμε όσους έχουν υπερβεί το 50 έτος της ηλικίας τους για τους οποίους ο κανών είναι αμείλικτος ορίζοντας πως αυτοί θα πρέπει να μεταλαμβάνουν μόνο κατά την έξοδό τους από την ζωή.

Ο ιζ΄[8] κανών χαρακτηρίζει τους αλογευσαμένους, δηλαδή τους κτηνοβάτες, ως λεπρούς στους οποίους ορίζει να προσεύχονται με τους χειμαζομένους. Χειμαζομένους χαρακτηρίζει ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης τους δαιμονιζομένους, αυτούς δηλαδή που ενεργούν υπό πνευμάτων ακαθάρτων,[9] με τους οποίους θα πρέπει να συμπροσεύχονται οι κτηνοβάτες. Σύμφωνα όμως με τον Βαλσαμών και τον Ζωναρά[10] οι χειμαζομένοι δεν είναι οι δαιμονισμένοι αφού κατά τον γ΄ Τιμοθ.[11] συγχωρείται στους δαιμονιζομένους να μεταλαμβάνουν των θείων μυστηρίων, πράγμα το οποίο δεν είναι εφικτό με τους κτηνοβάτες κατά τον ιστ΄ της εν Αγκύρα.

Αξιοθαύμαστος είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβάλουν τα επιτίμια. Ενώ πρόκειται για το ίδιο έγκλημα εντούτοις δεν τα επιβάλουν αδιακρίτως αλλά πραγματοποιείται διάκρισης, όχι με την έννοια της εξαιρέσεως αλλά υπό το πρίσμα της υποκειμενικής αντίληψης των πραγμάτων. Δηλαδή οι κανόνες λειτουργούν και με το υποκειμενικό στοιχείο, σύμφωνα με το οποίο λαμβάνονται υπ’ όψιν οι λόγοι που οδήγησαν στο να τελεστεί ένα έγκλημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το υποκειμενικό αυτό στοιχείο είναι η ηλικία του αμαρτήσαντος αλλά και η ψυχική διάθεση υπό το πρίσμα της οποίας τελέσθηκε το έγκλημα . Επομένως άλλο επιτίμιο επιβάλλεται στο νεαρό που δεν ξεπερνάει το 20 έτος της ηλικίας του που διακατέχεται από τη φλόγα της σαρκικής επιθυμίας, άλλο επιτίμιο σ’ αυτόν που είναι παντρεμένος και δεν έχει ξεπεράσει το 50ό έτος της ηλικίας του και άλλο επιτίμιο  αυτός που έχει περάσει το 50ό έτος της ηλικίας του.

Με μία πρώτη ματιά γίνεται φανερό πως πρόκειται για κανόνα ο οποίος ορίζει επιτίμια για ένα έγκλημα που προσβάλει τη γενετήσια ζωή και όχι την οικογενειακή ζωή. Ωστόσο το έγκλημα αυτό της κτηνοβασίας ταράσσει και τα θεμέλια της οικογενειακής ισορροπίας αφού εάν εις εκ των συζύγων πράξει κάτι τέτοιο, ταυτόχρονα μιαίνεται και η κοίτη που σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσιν καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος»[12] και εφόσον η κοίτη μιανθεί, μιαίνεται  και οικογενειακός βίος.

Γίνεται αντιληπτό απ’ τα προαναφερόμενα ότι οι παρόντες κανόνες άπτονται του οικογενειακού δικαίου. Τα επιτίμια ωστόσο που επιβάλουν χρησιμοποιούνται στη συνείδηση του πιστού ως ανασταλτικός παράγων με αποτέλεσμα κάποιος ο οποίος θελήσει να πράξει το φρικτό αυτό έγκλημα της κτηνοβασίας να αποθαρρύνεται^. Αν τυχόν κάποιος πράξει κάτι τέτοιο επεμβαίνουν με έξοχο τρόπο επιβάλλοντας επιτίμια που έχουν κατ’ εξοχήν παιδαγωγικό χαρακτήρα, αφού θέτουν τον άνθρωπο προ των ευθυνών του με σκοπό να συναισθανθεί το μέγεθος της αμαρτίας του υπό το πρίσμα της μετάνοιας.

[Συνεχίζεται]

[1] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 39-40.

[2] Ρ.Π.Β΄, σελ. 318.

[3] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 41.

[4] Ρ.Π.Β΄, σελ. 33.

[5] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 41.

[6] Ρ.Π.Γ΄, σελ 41.

[7] Ό.π., σελ 53.

[8] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 56.

[9] Πηδάλιον, βλ. υποσημ.1, σελ. 379

[10] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 56 και εξής.

[11] Ρ.Π.Δ΄, σελ. 332-333.

[12] Εβρ. ιγ΄,4

πηγή