Γέροντας Ιάκωβος - Κομποσκοίνια και μετάνοιες τα παιδιά σας

Ήταν κάποιο ανδρόγυνο ευλαβές και είχαν εννιά παιδιά. Ο σύζυγος ήταν πάρα πολύ ευλαβής και ολίγον τι ζηλωτής στα πνευματικά. Κατά γράμμα ήθελε να τα κάνει όλα σαν καλόγερος.
Η γυναίκα παραπονιόταν στο Γέροντα ότι κουράζεται και θέλει βοήθεια. Όταν ερχόταν στη Μονή το βράδυ μόνη της η σύζυγος με τα παιδιά κλαίγανε, φώναζαν αυτά, έκλαιγε και αυτή γιατί κουραζόταν. Αυτός
πήγαινε σ’ ένα παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων έκανε μετάνοιες, κομποσκοίνι και αγρυπνούσε. Η σύζυγος παραπονιόταν και έκλαιγε στον Γέροντα και είχε δίκιο.

Την άλλη μέρα ο Γέροντας μόλις τους είδε στην αυλή μαζί κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και ότι είχαν έλθει σε καυγά μεταξύ τους. Ο Γέροντας μιλάει με γλυκά λόγια και διάκριση για να παρηγορήσει την
πονεμένη μητέρα και κουρασμένη και διακριτικά με το χαμόγελο λέει στον πατέρα: «Σε χάρηκα, απόψε. Έψαλλες όλη τη νύκτα και προσευχόσουν. Καλά έκανες! Αλλά θα είχε μεγαλύτερη ευλογία και μισθό,
αν καθόσουν μισή ώρα και όχι τρεις ώρες και ήσουν κοντά στη γυναίκα και τη βοηθούσες για τα παιδιά να φάνε και να κοιμηθούν.
Γιατί για σας τους παντρεμένους κομποσκοίνια και μετάνοιες είναι τα παιδιά σας. Όταν μεγαλώσουν θα χετε καιρό να κάνετε… «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος».
Να γίνεται πάντα κάτι εν κοινή συναινέσει.

«Σφραγίς δωρεάς»: Η εξέλιξη του μυστηρίου του Χρίσματος

«Σφραγίς δωρεάς»

Η εξέλιξη του μυστηρίου του Χρίσματος στη Χριστιανική Εκκλησία

Η είσοδος του πιστού στο εκκλησιακό σώμα συνιστά σημείο αφετηριακό για τη ζωή και τη σωτηρία του. Σημείο εκκίνησης για αυτή τη νέα πορεία αποτελεί το μυστήριο του Βαπτίσματος, δια του οποίου ο παλαιός άνθρωπος αναγεννιέται και καθαρίζεται από τον σπίλο της προγονικής παρακοής. Η αφετηριακή αυτή επαφή του ανθρώπου με την Εκκλησία και την οδό προς τη σωτηρία είναι απλά και μόνο η έναρξη της πορείας για τη συσσωμάτωση του πιστού στο εκκλησιακό σώμα. Σύμφωνα με τον Άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων, οι νεοφώτιστοι δεν μπορούν να κληθούν χριστιανοί, «ἀλλ’ ὁδεύοντες εἰς τὸ εἶναι χριστιανοί». Η απόκτηση της ιδιότητας του μέλους της χριστιανικής σύναξης δίδεται στον βαπτιζόμενο με το μυστήριο του Χρίσματος και την απόδοση των αγιοπνευματικών χαρισμάτων που η χρίση δι’ Αγίου Μύρου επιφέρει.

            Το Χρίσμα συνιστά τον δεύτερο πυλώνα του «μυστηρίου της μυήσεως». Ως «μυστήριο της μυήσεως» εννοείται η κοινή μυστηριακή θεώρηση Βαπτίσματος- Χρίσματος και Θείας Ευχαριστίας, διά μέσου των οποίων ο άνθρωπος καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας. Η ενότητα των τριών αυτών μυστηρίων οδηγεί πλειάδα Πατέρων της Εκκλησίας να τα θεωρούν ως ένα και αδιάσπαστο μυστήριο, με κεφαλαιώδη σημασία για την ζωή του πιστού.

            Το Χρίσμα αποτελεί μυστήριο τελούμενο μόνο μία φορά στη ζωή του πιστού και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Εξαίρεση αποτελεί  η χρίση για δεύτερη φορά όσων εξέπεσαν σε αιρετική πλάνη, απομακρύνθηκαν από την Εκκλησία και τη διδασκαλία της, αλλά επανήλθαν σε αυτή μετανοώντας για την παρακοή τους.

            Το μυστήριο του Χρίσματος δεν καθιερώνεται ρητά από τον ίδιο τον Κύριο. Αναφορές για αυτό συναντούμε στο βιβλίο των Πράξεων (Πραξ. η’, 14-17. ιθ’, 2-6), στη Β’ προς Κορινθίους Επιστολή (Β’ Κορ. α’, 21-22) και στην Α’ Ιωάννου Καθολική Επιστολή (Α’ Ιω. β’, 20-27). Στη χριστιανική γραμματεία πρώτη αναφορά συναντούμε στον εκκλησιαστικό συγγραφέα Τερτυλλιανό, ενώ ακολουθεί πλειάδα αναφορών σε όλους τους επόμενους χρονολογικά πατέρες.

            Στην αρχαία Εκκλησία το χρίσμα γινόταν από τους Αγίους Αποστόλους ή τους διαδεχθέντες αυτούς επισκόπους. Οι τελούντες το βάπτισμα επίσκοποι έθεταν τη χείρα τους στη κεφαλή του νεοφώτιστου και επικαλούνταν την αγιοπνευματική χαρίτωσή του. Σταδιακά, από τον Β’ αιώνα και εξής, αντί χειροτονίας γινόταν χρίση των βαπτισμένων με ευλογημένο έλαιο, το μύρο, σύμφωνα και με την σημερινή λειτουργική πρακτική. Η μεταβολή αυτή υπαγορεύθηκε από τη ραγδαία αύξηση των πιστών κάθε επισκοπής και τη συνεπαγόμενη αδυναμία του επιχωρίου αρχιερέα να τελέσει το βάπτισμα και το χρίσμα όλων των προσερχόμενων σε αυτό.

Έτσι, το αρχιερατικό προνόμιο της χρίσεως των βαπτιζόμενων εκχωρείται και στους πρεσβυτέρους. Στη Δυτική Εκκλησία η πρακτική αυτή δεν καθιερώθηκε. Το χρίσμα συνιστά ως τις μέρες μας πράξη τελούμενη μονάχα από τον αρχιερέα. Στην Ανατολή, η διά χειροτονίας και η διά Αγίου Μύρου χρίση των νεοφωτίστων συνυπάρχουν για μερικούς αιώνες ακόμη, ώσπου τελικά η δια χρίσεως τελετουργική παράδοση επικρατεί. Στη Δύση, το χρίσμα τελείται με άγιο μύρο, αλλά και με την ταυτόχρονη επίθεση της χείρας του επισκόπου στο κεφάλι του χριόμενου.

            Ο καθαγιασμός του μύρου για το χρίσμα του νεοφώτιστου παρουσιάζει τελετουργική εξέλιξη ανά τους αιώνες. Αρχικά, με αφετηρία τον Β’ αιώνα, το μύρο ευλογούσε ο αρχιερέας κατά την ώρα της τελέσεως του μυστηρίου του Βαπτίσματος, αμέσως μετά τον καθαγιασμό του ύδατος. Σταδιακά, η ευλογία του μύρου προς χρίση των βαπτιζόμενων απομακρύνεται από το Βάπτισμα και θεσμοθετείται ειδική προς τον σκοπό αυτό ακολουθία. Σε πρώτη φάση η ακολουθία αυτή παραμένει στα πλαίσια της τοπικής Εκκλησίας, τελούμενη από τον επιχώριο επίσκοπο. Από τον Ζ’ αιώνα και εξής η ακολουθία αυτή τελείται με ιδιαίτερη λαμπρότητα μία φορά τον χρόνο, τη Μεγάλη Πέμπτη, πρακτική που ακολουθείται ως σήμερα σε Ανατολή και Δύση.

            Αργότερα, ο καθαγιασμός του Αγίου Μύρου περιορίζεται μόνο στους πέντε πατριαρχικούς θρόνους της Πενταρχίας, ενώ από τον ΙΔ’ αιώνα και εξής δυνατότητα παραγωγής και ευλογίας Αγίου Μύρου στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μόνο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος. Ο καθαγιασμός του Αγίου Μύρου μόνο από τον Κωνσταντινουπόλεως και η διανομή του από αυτόν σε κάθε τοπική Εκκλησία συνιστά στοιχείο ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και σημάδι τιμής προς την πρωτόθρονη Εκκλησία. Σχετική μαρτυρία συναντούμε ήδη κατά τα τέλη του ΙΔ’ αιώνα στα έργα του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης.

            Συνεκδοχικά, η τέλεση του μυστηρίου του χρίσματος ουσιαστικά δεν διενεργείται κατά την χρίση του νεοφώτιστου, αλλά κατά τον καθαγιασμό του Αγίου Μύρου. Αυτό μαρτυρείται και από το γεγονός ότι κατά την χρίση ο λειτουργός δεν επικαλείται το Άγιο Πνεύμα, όπως στα λοιπά μυστήρια, αλλά απαγγέλει την φράση «Σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου. Ἀμήν». Δηλώνει σαφώς την αγιοπνευματική χαρίτωση του χριόμενου, αλλά δεν επικαλείται το Άγιο Πνεύμα για τον καθαγιασμό του μύρου, το οποίο έχει καθιερωθεί προδρομικά, κατά τον τρόπο που προαναφέραμε. Το ίδιο ισχύει και για την «Ευχή του Μύρου», η οποία προηγείται της χρίσεως.

            Ο χρόνος τελέσεως του χρίσματος είναι η στιγμή αμέσως μετά το βάπτισμα. Σχετικές αναφορές συναντούμε για πρώτη φορά στο βιβλίο των Πράξεων. Κανονική θεμελίωση προσφέρει ο ΜΗ’ κανόνας της Συνόδου της Λαοδικείας. Στο Μρκ. α’,10 συναντούμε έμμεση μαρτυρία από τη ζωή του Χριστού. Κατά τη Βάπτιση του Κυρίου, αμέσως μετά την ανάδυση Του από τα ιορδάνεια νάματα «εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ’ αὐτόν». Παραλληλίζοντας το στιγμιότυπο αυτό και προσαρμόζοντάς το στο μυστήριο του βαπτίσματος, όπου με τη χρίση με άγιο μύρο ο χριόμενος γίνεται επιδεκτικός των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, η θέση του χρίσματος τοποθετείται αμέσως μετά την ανάδυση από το ύδωρ της κολυμβήθρας, την παράδοση στην αγκαλιά του αναδόχου και ενόσω αναγιγνώσκεται ο λα’ Ψαλμός.

            Η πρακτική αυτή δεν είναι αποδεκτή από τη Δυτική Εκκλησία. Το Χρίσμα δεν τελείται συνημμένα με το Βάπτισμα, αλλά, εάν πρόκειται για νήπιο, τελείται στην ηλικία των επτά ή δώδεκα ετών. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία το Χρίσμα τελεί κατά αρχιερατική παραχώρηση και ο πρεσβύτερος, ενώ στη Δυτική Εκκλησία συνιστά αποκλειστικά αρχιερατικό έργο. Επομένως, η συνημμένη τέλεση των δύο μυστηρίων είναι εν πολλοίς αδύνατη.

            Σήμερα, το μυστήριο του Χρίσματος βρίσκεται στη σκιά του μυστηρίου του Βαπτίσματος, σε σημείο που η πλειονότητα των πιστών αγνοεί την ύπαρξή του. Είναι στο χέρι του κληρικού να αναδείξει το μυστήριο από την γενικευμένη αφάνεια στην οποία έχει περιέλθει, τονίζοντας τόσο τη συνοδευτική ευχή, όσο και αυτή καθεαυτή τη σφράγιση του νεοφώτιστου με Άγιο Μύρο. Επίσης, ο κληρικός μπορεί να αναδείξει τη σπουδαιότητα και τη νευραλγική θέση που αυτό κατέχει στη ζωή του πιστού ομιλώντας σχετικώς και υποδεικνύοντας τη σημασία του «ξεχασμένου» μυστηρίου.

πηγή

Βαρβάρα Καλογεροπούλου-Μεταλληνού «Η προστασία του εμβρύου από επιστημονικές έρευνες μέσω της κίνησης "One of us"»

Η Βαρβάρα Καλογεροπούλου-Μεταλληνού, Πρόεδρος του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά», σε συνέντευξή της στην Πεμπτουσία μιλά για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την έρευνα στα εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα καθώς επίσης και για την ευρωπαϊκή κίνηση πολιτών "One of us".Όποιος θέλει, μπορεί να υπογράψει on line τη δήλωση υποστήριξης της κίνησης “One of us” εδώ. Η συγκέντρωση των υπογραφών θα γίνει ως την 1η Νοεμβρίου.

Το «Όχι» του ελληνικού λαού

«Εδώ Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών. Έκτακτο ανακοινωθέν. Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 πρωινής της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του 
Πατρίου Εδάφους». Με την ανακοίνωση του υπουργείου Στρατιωτικών να παίζει στα ραδιόφωνα και τα έκτακτα παραρτήματα των εφημερίδων που έδιναν την είδηση του ιταλικού τελεσιγράφου και κατ’ επέκταση της εισόδου της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ξύπνησαν οι Έλληνες το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940.





Νωρίτερα τα ξημερώματα με την επίσκεψη του Ιταλού πρέσβη στην κατοικία του Ιωάννη Μεταξά γράφτηκε ο πρόλογος για το έπος του 1940-1941. Μία από τις πιο αιματηρές και ηρωικές σελίδες στην ελληνική ιστορία ξεκίνησαν να γράφονται, με τους Έλληνες να δίνουν σκληρή μάχη κατά των ιταλικών και των γερμανικών στρατευμάτων, να ακολουθεί η κατάληψη των Αθηνών, ο λιμός, τα ολοκαυτώματα και οι θηριωδίες από τα ναζιστικά στρατεύματα.

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, παρέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά τελεσίγραφο του Ιταλού δικτάτορα, Μουσολίνι, ο οποίος ζητούσε την ελεύθερη διέλευση ιταλικών στρατευμάτων, τα οποία θα κατελάμβαναν απροσδιόριστα «στρατηγικά σημεία» εντός της ελληνικής επικράτειας. «Alors, c'est la guerre» δηλαδή στα ελληνικά: «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο», φέρεται να απάντησε ο Ιωάννης Μεταξάς.

Λίγο πριν εκπνεύσει το τελεσίγραφο ο ιταλικός στρατός είχε εισβάλλει στα ελληνικά εδάφη και επιχειρούσαν να αποκόψουν την Ήπειρο από την Θεσσαλία. Οι Ιταλοί υπολόγιζαν να καταλάβουν μέσα σε πέντε ημέρες την Ήπειρο αλλά ο ελληνικός στρατός κατάφερε μετά από σκληρές μάχες να απωθήσει τον ιταλικό στρατό και μάλιστα να προελάσει εναντίον του. Μέχρι τις 23 Νοεμβρίου είχε εκδιωχθεί και ο τελευταίος Ιταλός στρατιώτης από ελληνικό έδαφος.



Η ηρωική μάχη στο ύψωμα 731

Οι Ιταλοί, από την άλλη πλευρά, θέλοντας να πετύχουν μια νίκη στο αλβανικό μέτωπο πριν την επιβεβλημένη, πλέον, γερμανική εμπλοκή, συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους για μια νέα επίθεση με την κωδική ονομασία «Primavera» (Άνοιξη). Συγκέντρωσαν δεκαεπτά μεραρχίες έναντι των δεκατριών ελληνικών και υπό την επίβλεψη του Μουσολίνι προσωπικά, επιτέθηκαν ενάντια στο στενό της Κλεισούρας.

Η επίθεση διήρκεσε από τις 9 ως τις 20 Μαρτίου, αλλά απέτυχε να απωθήσει τους Έλληνες, κερδίζοντας περιορισμένες μόνο περιοχές, όπως βόρεια της Χειμάρρας και μικρές εκτάσεις περί το Μπεράτι. Η σημαντικότερη μάχη της «εαρινής επίθεσης» ήταν η μάχη του υψώματος 731, όπου οι Ιταλοί ισοπέδωσαν το ύψωμα αλλά παρά την λυσσαλέα επίθεση δεν κατάφεραν να καταλάβουν το ύψωμα. Έκτοτε και μέχρι τη γερμανική επίθεση στις 6 Απριλίου, οι επιχειρήσεις αποκλιμακώθηκαν.

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ από τη μάχη στο ύψωμα 731

Γερμανική επίθεση

Προβλέποντας τη γερμανική επίθεση, οι Βρετανοί και μερικοί Έλληνες ζητούσαν την υποχώρηση από την Ήπειρο, ώστε να εξοικονομηθούν δυνάμεις που θα μπορούσαν να αποκρούσουν του Γερμανούς. Παρά ταύτα, το εθνικό συναίσθημα δεν επέτρεπε να εγκαταλειφθούν ευαίσθητες εθνικά περιοχές που κατακτήθηκαν με τόσο κόπο. Έτσι, παρά τη στρατιωτική λογική, απορρίφθηκε η ιδέα οπισθοχώρησης έναντι των «ηττημένων» Ιταλών και ο μεγαλύτερος όγκος των ελληνικών δυνάμεων παρέμενε βαθιά στην Αλβανία, ενώ οι Γερμανοί πλησίαζαν. Ο στρατηγός Ουίλσον χλεύασε αυτό το «φετιχιστικό δόγμα του να μη δοθεί ούτε μια σπιθαμή γης στους Ιταλούς» και που οδήγησε στο να μείνουν μόνο έξι από τις εικοσιμία ελληνικές μεραρχίες να αντιμετωπίσουν τη γερμανική επίθεση.



Από τις 6 Απριλίου, οι Ιταλοί ξεκίνησαν εκ νέου την επίθεσή τους στην Αλβανία, μαζί με την επιχείρηση «Μαρίτα» των Γερμανών. Οι αρχικές επιθέσεις είχαν μικρό αποτέλεσμα, αλλά στις 12 Απριλίου το ελληνικό Γενικό Επιτελείο, θορυβημένο από την ταχύτατη προέλαση των Γερμανών, διέταξε την οπισθοχώρηση από την Αλβανία. Οι Ιταλοί κατέλαβαν την Κορυτσά στις 14 Απριλίου και έφτασαν στις λίμνες Πρέσπες στις 19. Στις 22 Απριλίου έφτασαν στα ελληνο-αλβανικά σύνορα στο χωριό Περάτη και πέρασαν σε ελληνικό έδαφος την επόμενη μέρα.

Στο μεταξύ, στις 18 Απριλίου το μηχανοκίνητο γερμανικό σύνταγμα Σωματοφυλακή SS «Αδόλφος Χίτλερ» (Leibstandarte "Adolf Hitler") κάμπτοντας την τοπική αντίσταση, κατέλαβε το πέρασμα του Μετσόβου, αποκόπτοντας έτσι τον Ελληνικό Στρατό Ηπείρου από τα μετόπισθεν. Την επόμενη μέρα οι Γερμανοί κατέλαβαν τα Ιωάννινα, ολοκληρώνοντας την απομόνωση του ελληνικού στρατού που υποχωρούσε από την Αλβανία. Έχοντας επίγνωση της κρίσιμης κατάστασης, ο αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου, σε συμφωνία με άλλους στρατηγούς, αλλά χωρίς την εξουσιοδότηση του Στρατάρχη Παπάγου, αντικατέστησε τον Αντιστράτηγο Πιτσίκα και προσέφερε συνθηκολόγηση στον Ζεπ Ντίτριχ (Sepp Dietrich) στις 20 Απριλίου, κυρίως για να αποφύγει ατιμωτική παράδοση στους Ιταλούς.

Οι όροι της παράδοσης θεωρήθηκαν τιμητικοί, καθώς ο ελληνικός στρατός δε θα αιχμαλωτιζόταν, ενώ οι αξιωματικοί θα επιτρεπόταν να διατηρήσουν το ξίφος τους. Ο Μουσολίνι εξοργίστηκε από τη μονομερή αυτή παράδοση και μετά από πολλές διαμαρτυρίες στον Χίτλερ, η τελετή συνθηκολόγησης επαναλήφθηκε στις 23 Απριλίου, για να παρευρεθούν και εκπρόσωποι της ιταλικής πλευράς.

Στις 24 Απριλίου τα ιταλικά στρατεύματα επιτέθηκαν μαζί με τα γερμανικά στην Αττική, κοντά στην Αθήνα, ενώ οι ηττημένοι Βρετανοί ξεκίνησαν την αποχώρησή τους. Παράλληλα, η Βουλγαρία εισέβαλε στην Θράκη και κατέλαβε μια περιοχή γύρω από την Ξάνθη. Στις 3 Μαΐου, μετά την κατάληψη και της Κρήτης, έγινε μια θεαματική ιταλο-γερμανική παρέλαση στην Αθήνα για να εορταστεί η νίκη του Άξονα.

Με πληροφορίες από το wikipedia
πηγή

Εξήντα χρόνια, 6 παιδιά, 18 εγγόνια και 17 δισέγγονα

 
Ο κύριος Ηλίας και η κυρία Ελένη γιόρτασαν πριν από μερικές μέρες 60 χρόνια κοινής ζωής, έχοντας στο πλευρό τους τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους. Θέλοντας να ευχηθεί στους παππούδες της για την επέτειό τους, η εγγονή τους, Μαρία, έγραψε μερικές αράδες στο Facebook, περιγράφοντας την ιστορία αγάπης και αφοσίωσής τους, συγκινώντας τους διαδικτυακούς της φίλους.
«Πόσο συγκινούμαι όταν σας ακούω να απαντάτε με ”ναι αγάπη μου!” όταν μιλάτε μεταξύ σας! Θα έδινα τα πάντα για να τα χιλιάσετε αγαπημένοι μου! Σας ευχαριστούμε που υπάρχετε για να μας θυμίζετε πως η ζωή είναι τόσο όμορφη όταν τη μοιράζεσαι με εκείνον που αγαπάς. Γιατί κάποιες αγάπες το ”ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ” το εννοούν! Σας υπεραγαπώ!».
Μια ιστορία παντοτινής αγάπης
Κάθε φορά που διηγείται την ιστορία τους στα εγγόνια του -τη χιλιοειπωμένη ιστορία αγάπης «της γιαγιάς και του παππού» που ποτέ δεν χορταίνουν να ακούν- τα μάτια του βουρκώνουν. Καθώς αναπολεί τα νιάτα τους, τότε που η ζωή ολόκληρη ήταν μπροστά τους και αυτός ήθελε πολύ να την περάσει στο πλευρό της αγαπημένης του Ελένης, τα βλέφαρά του «τρεμοπαίζουν» από από δάκρυα χαράς. Πίσω από τα θολά, γερασμένα του μάτια, διακρίνεις το βλέμμα ενός νεαρού που μόλις έχει ανακαλύψει τη «γυναίκα της ζωής του», ενός νεαρού που πιστεύει ότι η αγάπη μπορεί να νικήσει όλα τα εμπόδια.
Ο παππούς Ηλίας δεν διαψεύστηκε. Σήμερα, στα 83 του χρόνια, κρατά το χέρι της αγαπημένης του Ελένης (77 ετών) σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που την πρωτογνώρισε. Με μοναδική διαφορά, τις αμέτρητες ιστορίες που έχουν να διηγηθούν για την κοινή τους πορεία, που μετρά 60 χρόνια.
Η αγάπη τους ξεκίνησε και άνθισε τη δεκαετία του ΄50 στη Λεμεσό. Ο Ηλίας Πάσπατας από την Απαισιά και η Ελένη Κωνσταντίνου από το Σπιτάλι. Εκείνη 16, εκείνος 22. «Ήταν πανέμορφη και τόσο ευγενική» λέει ο κύριος Ηλίας, κάθε φορά που μιλάει για τη σύζυγό του. Την έβλεπε αραιά και πού σε κοινές εξόδους και κάθε φορά ο έρωτάς του για εκείνην δυνάμωνε. Ήταν όμως μικρή, ούτε 17 χρονών. Και οι γονείς της ανένδοτοι. «Θα σε κλέψω Ελένη, είσαι η γυναίκα μου!» έλεγε και ξαναέλεγε ο παππούς, μέχρι να βρει την ευκαιρία να κυνηγήσει τη μοναδική ευκαιρία του για ευτυχία. Η τελευταία φορά που έδωσε την υπόσχεσή του, ήταν όταν βρέθηκαν κρυφά, ένα σούρουπο, στο σπίτι μιας πολύ καλής φίλης της γιαγιάς –και αργότερα πρωτοκουμέρας τους. Ύστερα την έκλεψε.
Η Ελένη πήρε πολύ λίγα πράγματα κι εγκαταστάθηκε στο πατρικό του Ηλία. Οι γονείς της ανένδοτοι για πολύ καιρό, έστελναν τα αδέρφια της να πάνε να τη φέρουν πίσω. Μέχρι που συνειδητοποίησαν ότι τίποτα δεν μπορούσε να μπει ανάμεσά τους και τους έδωσαν την ευχή τους. Η αγάπη τους ήταν από εκείνες τις επικές, τις κινηματογραφικές, που κρατούν για πάντα, που περνάνε από συμπληγάδες και καταλήγουν, ακόμη πιο δυνατές, στο «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Η ζωή τους δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ο παππούς δούλεψε για πολλά χρόνια στις βάσεις των Άγγλων ως μάγειρας, η γιαγιά υπήρξε μοδίστρα, μεροκαματιάρηδες και οι δύο που προσπαθούσαν να μεγαλώσουν έξι παιδιά -τα οποία τους χάρισαν 18 εγγόνια, κι αυτά 17 δισέγγονα. Αντιμετώπισαν δυσκολίες, πέρασαν πόλεμο, έχασαν αγαπημένα άτομα, όμως κάθε δυσκολία που έβρισκαν μπροστά τους, τους έδενε ακόμη περισσότερο. «Η αφοσίωση και η πραγματική τους αγάπη τους κράτησε μαζί», λέει η εγγονή τους, Μαρία Μιχαήλ μιλώντας με θαυμασμό για τον παππού Ηλία και τη γιαγιά Ελένη.
Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες τους, την οποία δεν μπορούν να υπερβούν, ο χρόνος, τα γηρατειά και τα συνεπακόλουθά τους: οι αρρώστιες και οι αδυναμίες. Η μνήμη τους όμως, ακόμη δυνατή, δεν μπορεί να διαγράψει 60 χρόνια αγάπης. Τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ο παππούς Ηλίας, η κύρωση ύπατος, ο διαβήτης και πολλά άλλα, τον έχουν γονατίσει κυριολεκτικά. Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, ζει από θαύμα, περιγράφει η εγγονή του, Μαρία. Η γιαγιά Ελένη εκεί, στο πλευρό του, σαν βράχος «να του δίνει τα χάπια του, να τον κάνει μπάνιο, να τον ταΐζει, να τον φροντίζει όπως την φρόντιζε κι εκείνος τόσα χρόνια».
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ… πριν από λίγο καιρό, όταν ο παππούς ήταν στο νοσοκομείο, τη σκηνή εκείνη που με έκανε να ξεσπάσω σε λυγμούς. Ο παππούς στα μηχανήματα, με τους γιατρούς να μη δίνουν ελπίδες και τη γιαγιά δίπλα του να του κρατά το χέρι. Ο παππούς να κλαίει και να ψελλίζει το όνομά της: “Ελένη μου”. “Είμαι εδώ” του απάντησε. “Δεν θέλω να φύγω ακόμα”. “Δεν θα πας πουθενά”. “Πώς θα αντέξω στον άλλο κόσμο χωρίς εσένα αγάπη μου;”. Ένιωθα τόσο τυχερή που έζησα μια τόσο όμορφη σκηνή».
πηγή

Μοναχός σώζει τον έγγαμο κλήρο

Ηλίας Α. Βουλγαράκης

Για την κατανόηση των σχετικών με τον πιο πάνω τίτλο γεγονότων των αρχών του 4^ου μ.Χ. αιώνα χρειάζεται ει­σαγωγικά να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή ειδικά πάνω στο θέμα της χειροτονίας των κληρικών και της έγγαμης ή μη ζωής τους. Είναι βέβαια ευνόητο ότι στις αρχές της εγκαθιδρύσεως του χριστιανισμού στον κόσμο το θέμα του γάμου του ιερού κλήρου δεν μπορούσε από τα πράγματα να είχε αντιμετωπιστεί όπως αντιμετωπίστηκε αργότερα.

Στην Καινή Διαθήκη, συνεπώς στους αποστολικούς χρό­νους, ο μόνος που αναφέρθηκε στο θέμα ήταν ο απόστολος Παύλος. Στην Α΄ Προς Τιμόθεον επιστολή του και στο κεφά­λαιο Γ΄ αναφέρει αρκετά εκτεταμένα τα προσόντα και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει όποιος «ορέγεται επισκο­πής», ειδικότερα ότι πρέπει να είναι «μιάς γυναικός άνδρα[ς]» (3,2), δηλαδή σε πρώτο γάμο. Επίσης και για τους διακόνους λέει: «έστωσαν μιάς γυναικός άνδρες» (3, 12). Αλλά και στην Προς Τίτον επιστολή του (ι, 5), όπου του δίνει εντολή να εγκα­ταστήσει «κατά πόλιν πρεσβυτέρους», πάλι, μαζί με τις πολ­λές αρετές που θέτει ως προϋπόθεση για το γάμο ειδικά, επισημαίνει «ει τις… μιάς γυναικός ανήρ» (1, 6).

Στα μετέπειτα χρόνια έχουμε μια ποικιλία στην αντιμετώ­πιση του θέματος εκ μέρους της Εκκλησίας. Ειδικά στη Δύση έχουμε μια έντονη διαφοροποίηση. Στη Ρώμη ο επίσκοπος Κάλλιστος (217-222), σύμφωνα με τα λεγόμενα του σχισμα­τικού αντιπάλου του Ιππολύτου (218-235) δέχτηκε ότι οι κλη­ρικοί και των τριών βαθμών μπορούσαν να είναι δίγαμοι και τρίγαμοι (δηλαδή διαδοχικά σε δεύτερο ή τρίτο γάμο) τόσο πριν όσο και μετά τη χειροτονία.

Από την άλλη μεριά, η μεταγενέστερη Σύνοδος της Ελβίρας στην Ισπανία (γύρω στο 305) θέσπισε τον 33^ο  κανόνα, για τον όποιο υπάρχει η άποψη ότι πιθανότατα διατυπώθηκε μεταγενέστερα και ο οποίος λέει: «Αποφασίστηκε για τους επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους και γενικότερα τον κλήρο που υπηρετεί την Αγία Τριάδα η εξής απόλυτη απαγόρευση: Πρέπει να απέχουν από τις συζύγους τους και να μη γεννούν κανένα παιδί. Αν όμως κάποιος δε συμμορφωθεί, πρέπει να παραιτείται από το αξίωμά του σε οποιονδήποτε βαθμό κι αν ανήκει».

Λίγο μεταγενέστερα από τη Σύνοδο της Ελβίρας πραγμα­τοποιήθηκε στην Ανατολή η Σύνοδος της Αγκύρας (314). Σ’ αυτή δόθηκε το δικαίωμα στους διακόνους να τελούν γάμο, εφόσον δηλώνουν πριν από τη χειροτονία τους τη σχετική πρόθεσή τους. Επίσης, στη Σύνοδο της Νεοκαισαρείας (λίγο μετά την προηγούμενη) απαγορεύτηκε στους πρεσβυτέρους να νυμφεύονται. Κατά νεότερους ιστορικούς οι αποφάσεις των δύο εκείνων Συνόδων μαρτυρούν έμμεσα ότι στα προηγούμενα χρόνια υπήρχε περίπτωση διάκονοι και πρεσβύτεροι να συ­νάπτουν γάμο μετά τη χειροτονία τους.

Πιθανότατα στη λήψη των σχετικών απαγορευτικών απο­φάσεων των Συνόδων συνέδραμε έμμεσα αλλά ουσιαστικά η ανάπτυξη και διάδοση της ιδέας της παρθενίας.

Είχε επικρατήσει η αντίληψη ότι με την παρθενία εξασφα­λιζόταν ένας καθαρότερος και καλύτερος τρόπος ζωής. Κάτω από αυτή την αντίληψη είναι ευνόητο ότι ο ιερός κλήρος έπρε­πε να ανήκει στους αγάμους, αφού λειτουργούσε τα ιερά μυ­στήρια και κυρίως τελούσε το μυστήριο της Θείας Ευχαρι­στίας με το σώμα και το αίμα του Κυρίου.

Με την ευκαιρία της συγκλήσεως της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (το 325) προτάθηκε να θεσπιστεί η παρθενία γενικά για όλο τον ιερό κλήρο. Μάλιστα είχε δημιουργηθεί η εντύ­πωση ότι η πρόταση αυτή θα γινόταν αποδεκτή, παρά το γεγονός ότι στην πλειονότητά τους οι επίσκοποι ανήκαν μάλ­λον στους εγγάμους. Όμως τελικά η πρόταση δεν επικράτη­σε. Κι αυτό συνέβη χάρη στην έντονη αντίρρηση του οσίου Παφνουτίου. Ο Παφνούτιος καταγόταν από την Αίγυπτο. Η νεανική του ηλικία μάς είναι άγνωστη. Όταν ενηλικιώθηκε ακολούθησε τη ζωή του άγαμου και εντάχθηκε στον ιερό κλή­ρο.

Ως επίσκοπος συνελήφθη το 308 κατά το διωγμό των χριστιανών από τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο τον Β΄, τον επιλεγό­μενο Δάσα (308-313), και καταδικάστηκε στα ορυχεία μετάλ­λου. Ελευθερώθηκε γύρω στο 311. Τότε εγκατέλειψε την επισκοπή του και ακολούθησε το μοναχισμό κατά τον τρόπο του Μεγάλου Αντωνίου. Εξαιτίας της ομολογίας της πίστεώς του στους διωγμούς εκτιμάτο πολύ.

Σύμφωνα με τον ιστορικό της Εκκλησίας Σωκράτη, στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο ο όσιος «εβόα μακρά», όπως «μη βαρύν ζυγόν επιθείναι τοις ιερωμένοις ανδράσι». Το σκεπτικό του ήταν ότι η «κοίτη» είναι «τίμια» και θεωρούσε «αμίαντον τον γάμον». Επιπλέον τόνιζε ότι η «υπερβολή της ακριβείας» θα έβλαπτε την Εκκλησία, επειδή δεν ήσαν όλοι ικανοί να φέρουν «της απαθείας την άσκησιν».

Η μεγαλοσύνη όμως του οσίου διακρινόταν και από μια άλ­λη πλευρά. Εκτός από τη φροντίδα του για τον έγγαμο κλη­ρικό, που δεν είχε το χάρισμα της αγαμίας, άλλο τόσο φρόντι­ζε για τις αδύναμες πρεσβυτέρες, ώστε να διαφυλαχθεί και η δική τους σωφροσύνη.

 Επειδή η φωνή του οσίου Παφνουτίου δεν «εβόα» μόνο «μακρά» αλλά «εβόα» και αληθινά, χωρίς διάθεση προβολής αγιότητας, έγινε αμέσως αποδεκτή από τους επισκόπους της Συνόδου «διό και την περί τούτου ζήτησιν απεσίγησαν» θεω­ρώντας κάθε επιπλέον κουβέντα περιττή.

(Ηλίας Α. Βουλγαράκης, «Καθημερινές ιστορίες Αγίων και αμαρτωλών στο Βυζάντιο», εκδ. Μαΐστρος, σ. 85-88)

Οικογενειακές υποθέσεις

Ο Obama με την πρωθυπουργό της Ταιλάνδης

Περίμενε μέχρι να φτάσουμε σπίτι...

πηγή

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΑΜΟΣ

 Μητροπολίτου, Σισανίου και Σιατίστης Παύλος Για μια υγιή και ζωντανή οικογένεια, έκδ. Σχολής Γονέων Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου

ΛΕΩ ΣΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΩ: «ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΣΑΣ" Tι σημαίνει ένα διαζύγιο; Την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε. Αυτό βασικά σημαίνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι δικαιολογίες μας. Την αποτυχία να αγαπηθούμε. Τη λαθεμένη αντίληψη που είχαμε για τον γάμο. Ο γάμος δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. [...] Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου [ενν. του γάμου]. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου. 

Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός...». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά. Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου. Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ' αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο. Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική! Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.» Βλέπετε κάποια στιγμή ενώνουμε τα χέρια και τους λέω: «Έχετε δει δύο κλειδιά περασμένα σε κρίκο; Όπου και να 'ναι, θα είναι μαζί. 

Στην τσέπη μας ευρίσκονται ή μας πέσαν στον δρόμο ή τα πετάξαμε στη θάλασσα, θα είναι πάντα μαζί γιατί τα ενώνει ένας κρίκος. Αν όμως βγουν από τον κρίκο είναι ζήτημα τύχης, αν θα μείνουν και τα δύο κοντά και μαζί. Ποιος είναι ο κρίκος; Η χάρη του Θεού. Βάλτε τα χέρια σας, βάλτε τις καρδιές σας και οι δυο σας στο χέρι του Θεού. Ο Θεός δεν μας παίρνει με το ζόρι, απλώνει το δικό Του χέρι και εάν εσείς με τη θέληση βάλετε τα δικά σας χέρια ο Θεός θα σας ενώσει σε μια ενότητα τέλεια και αγία και έτσι να πορευτείτε.» Όταν στην Ελλάδα καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος, εγώ πανηγύριζα. Είπα, «επιτέλους, θα αποφύγω την ταλαιπωρία να παντρεύω ανθρώπους που δεν ξέρουν τι κάνουν.» Να πας στον Δήμαρχο κι όπου θέλεις. Όχι όμως εδώ! Γιατί ο χώρος αυτός εδώ είναι για αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και πιστεύουν τι κάνουν. Ένα διαζύγιο μπορεί να έχει πολλές αφορμές, αλλά οι αιτίες του είναι λίγες. Πώς προετοιμάζονται δύο νέοι άνθρωποι για να παντρευτούν; Από 'κεί θα καταλάβεις ποια θα είναι η συνέχεια. Πόσο καλά γνωρίζονται; Ή πόσο βαθιά αγνοούνται; Έχω ακούσει πολλές φορές την παρατήρηση «δεν ήτανε έτσι στην αρχή». Έτσι ήτανε, παιδί μου, αλλά εσύ δεν τον είδες. 

Ο αρραβώνας δεν είναι μια χαζοχαρούμενη περίοδος που θα κοιτάξουμε πώς θα περάσουμε καλά. Είναι ακριβώς μια περίοδος που οι άνθρωποι μιλάνε σοβαρά για το μέλλον τους, βλέπουν αν συμφωνούν, αν ταιριάζουν, αν έχουν την ίδια πλεύση μέσα στη ζωή τους, ακόμα μερικές φορές σε μερικά πράγματα, που φαίνονται πιο ρηχά, πιο εύκολα. Κάποτε έλεγα σε δυο παιδιά που συνδεόντουσαν: - Παιδιά χωρίστε τώρα γιατί θα χωρίσετε αύριο. - Μα γιατί; - Γιατί δεν έχετε καμία σχέση μεταξύ σας. Τα ενδιαφέροντα του ενός είναι τελείως διαφορετικά κι εξειδικευμένα, του άλλου είναι -τα παιδιά χρησιμοποιούν σήμερα αυτή τη λέξη- «μπάζα». Σε λίγο εσύ θα αρχίσεις να τη ζηλεύεις και εσύ σε λίγο θα αρχίσεις να κουράζεσαι. Λοιπόν, μην κάνετε λάθη! Ευτυχώς κατάλαβαν έγκαιρα. Γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό να βλέπεις την αλήθεια. Το σ' αγαπώ και μ' αγαπάς είναι εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να το ζεις. Εμείς μάθαμε ότι η αγάπη είναι σαρκωμένη. Κι αν δεν σαρκώνεται, δεν σταυρώνεται, τότε ακριβώς δεν προχωράει. Το Διαζύγιο τελικά είναι μια αποτυχία. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Πώς θα αντιμετωπίσουμε ένα διαζύγιο; Διδασκόμεθα από τα λάθη μας; Καταλάβαμε γιατί φτάσαμε εδώ; Πρώτα-πρώτα έχουμε τη συνείδηση ότι αποτύχαμε; Και δεν αποτύχαμε τυχαία, αποτύχαμε για συγκεκριμένους λόγους, καθαρούς και ορατούς ή πιστεύουμε ότι φταίει μόνο ο άλλος; Στα ζευγάρια που παντρεύω τους εύχομαι: «Παιδιά μου, σας εύχομαι να μάθετε στη ζωή σας να φταίτε πάντα και οι δυο μαζί. Γιατί αν πιστέψετε ότι φταίει μόνο ο άλλος, κάτι δεν πάει καλά μεταξύ σας.» Παντρεύομαι σημαίνει δέχομαι τον άλλο όπως είναι γιατί τον αγαπάω. Παντρεύομαι σημαίνει ότι αγωνίζομαι, κάνω τα πάντα για να δίνω χαρά σ' αυτόν που αγαπάω. Άρα λοιπόν υπάρχει μια κοινή πορεία και των δύο, δηλαδή το ότι ο άλλος με δέχεται, δεν γεννάει ασυλία του εγωισμού μου, αφού με δέχεται όπως είμαι. Σε δέχεται γιατί σε αγαπάει, εσύ αγαπάς; Τότε διορθώσου. Τότε αφού βλέπεις ότι κάτι ενοχλεί τον άλλο, διόρθωσέ το. Όταν ακούω ανθρώπους να λένε: «εγώ αυτός είμαι ή εγώ αυτή είμαι, δεν αλλάζω», τους λέω: «Κακώς παντρευτήκατε, γιατί όταν κάποιος αγαπάει, αλλάζει.» Δεν αλλάζω σημαίνει δεν αγαπάω. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.

Παντρεύτηκαν μετά από 80 χρόνια σχέσης!

Μετά από οκτώ δεκαετίες συμβίωσης, ισάριθμα παιδιά, πενήντα εγγόνια και μερικές δεκάδες δισέγγονα, ζευγάρι από την Παραγουαή πήρε τη μεγάλη απόφαση να ενωθεί με τα ιερά δεσμά του θρησκευτικού γάμου. Ο 103χρονος Χοσέ Μανουέλ Ριέγια και η 99χρονη Μαρτίνα Λόπεζ παντρεύτηκαν από καθολικό ιερέα κοντά στο σπίτι τους, σε χωριό στα βόρεια της χώρας.

Τα τελευταία σαράντα χρόνια, ήταν παντρεμένοι με πολιτικό γάμο αλλά «όχι στα μάτια της Εκκλησίας», όπως είπε ο ιερέας που τους πάντρεψε, Κρίστιαν Πάιβα.
Αρκετοί από τους απόγονους του ζευγαριού, μέχρι και δισέγγονα, ήταν παρόντα στην τελετή. Ο 103χρονος έχει μερικά προβλήματα με την ακοή του και η 99χρονη είναι ακόμη υπεύθυνη για τις δουλειές του σπιτιού. Παρόλα αυτά είναι πολύ αγαπημένοι και ο ένας δεν αποχωρίζεται ποτέ τον άλλον.

Μισός αιώνας γάμου κι ένα πρωτότυπο δώρο...

Για να γιορτάσει τα πενήντα χρόνια έγγαμου βίου με τη σύζυγό του ο 72χρονος Phillip Derthick αποφάσισε να δημιουργήσει κάτι άκρως εντυπωσιακό...

Ο 72χρονος διατηρεί ένα αγρόκτημά σπαρμένο με καλαμπόκι στην Mantua στην πολιτεία του Ohio. Σε αυτό αποφάσισε να δημιουργήσει ένα λαβύρινθο ο οποίος αν το δει κανείς από ψηλά απεικονίζει τον ίδιο,τη σύζυγό του και την εκκλησία όπου παντρεύτηκαν πριν πενήντα χρόνια.

Η 75χρονη Marie νόμιζε ότι ο άνδρας της κατασκευάζει ένα λαβύρινθο καθώς αυτός ήθελε να της κάνει έκπληξη όταν θα τελείωνε το θεαματικό έργο τέχνης.

Ο 72χρονος για την κατασκευή του πορτρέτου εμπνεύστηκε από τη ασπρόμαυρη φωτογραφία του γάμου του ζευγαριού.

Το οικόπεδο που κατασκεύασε ο Phillip το πορτρέτο είναι 17 στρέμματα, ωστόσο χρειάστηκε μόλις μια μέρα για να δημιουργήσει τα πρόσωπα του ζευγαριού και την εκκλησία.

Στο παρελθόν ο 72χρονος είχε "ζωγραφίσει" θέματα για να τιμήσουν ομάδες όπως οι Cleveland Browns και οι Pittsburgh Steelers ή για να τιμήσουν μια προσωπικότητα όπως τον John Glenn.

Σε ό,τι αφορά το σχέδιο της επόμενης χρονιάς, το ζευγάρι κρατά κλειστά τα χαρτιά του. "Θα πρέπει να σκεφτούμε κάτι καλό", λέει η Marie.

Είδαν γαμήλιο γλέντι στο χωριό μετά από 25 χρόνια!

Πόσους να συναντήσεις δυο χρόνια μετά; Όσους άφησες τότε, τους ίδιους θα δεις και πάλι! Θα σε γνωρίσουν αμέσως γιατί ήσουν ο μοναδικός που τους γύρεψε στους Βεδέρους, τον οικισμό... πέντε βήματα από την πόλη του Ρεθύμνου, με τις αυθεντικές ενετικές επιρροές!

Θα βρεις στην πλατεία που… σιωπά την Ειρήνη Μακρυλάκη που θα σε τρατάρει τσικουδιά και καφέ, δείγμα της φιλόξενης διάθεσής της, θα έλθει και ο Λευτέρης Χατζηδάκης που ξέρει πολλά για τους Ενετούς που κόνεψαν για χρόνια, θα σπεύσει και ο Νίκος Κορωνάκης από το σπίτι του που ειδοποιήθηκε τηλεφωνικά για «το δημοσιογράφο που τον έβγαλε στο ίντερνετ» και ύστερα και ο Βαγγέλης Μακρυλάκης, που θα βγει από το σπίτι του μέσα, στο κέντρο…

Έγιναν όλοι μια μικρή παρέα στην πιάτσα κάτω από τη μουριά, ο καθένας κάτι είχε να πει και να ζητήσει να μάθει. Μα το σπουδαίο γεγονός των τελευταίων μηνών ήταν ένας γάμος, διαφορετικός από τους άλλους γιατί γάμο στην εκκλησία του Άη Γιάννη της πλατείας και παράλληλα και γλέντι στο χωριό, είχαν να δουν ούτε ένα, ούτε δυο, ούτε τρία μα ολόκληρα εικοσιπέντε χρόνια!

Θυμούνται πως αυτός ήταν του Παντελή Σταγάκη με την Βαγγελιώ Κορωνάκη. Αλλά γάμος από την έναρξη του μυστηρίου μέχρι το τέλος του γλεντιού στους Βεδέρους μετά από δυόμιση δεκαετίες, φυσικά ήταν ένα μεγάλο γεγονός, γιατί οι τριάντα… φύλακες από τότε ναι μεν έβλεπαν τα μυστήρια να ευλογούνται στην εκκλησία τους, όμως τα γλέντια τους να φιλοξενούνται στην πόλη…

Τούτος ο γάμος, ωστόσο, ήταν διαφορετικός από τους άλλους, γιατί τα εδέσματα του γαμήλιου τραπεζιού είχαν… άνεση στην παρασκευή και στη διάθεση στους γαμηλιώτες και δεν χρειάστηκαν ούτε ο… μόνιμος μάγειρας του χωριού Βασίλης Τζιμπουκάκης για να ετοιμάσει στο μεγάλο καζάνι το πιλάφι και το βραστό, ούτε φυσικά τα χέρια των χωριανών για να βοηθήσουν στη μεγάλη χαρά!

Η χειροποίητη μπομπονιέρα του γάμου του Αντώνη Ξυδιανού και της Ινώς Μαραγκουδάκη

Μόνιμος στο καζάνι που έψηνε το κρητικό πιλάφι στα γαμήλια τραπέζια και στα τραπέζια των βαφτίσεων στους Βεδέρους, ο Βασίλης Τζιμπουκάκης. Οι εποχές εκείνες πέρασαν και δεν γυρίσουν…

Όλα έγιναν από την επιχείρηση κέτερινγκ που έφτασε οργανωμένα στις 7 του περασμένου Σεπτεμβρίου από το Ηράκλειο και τα πάντα κύλησαν ομαλά. Και φυσικά, δεν μπορούσε να απουσιάσει το παραδοσιακό μουσικό χρώμα της Κρήτης από την γιορτή, που το έδωσε στους πλέον των τριακοσίων καλεσμένων, ανάμεσα στους οποίους πολλοί από την Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Φιλανδία, Βραζιλία και Κύπρο, ο λυράρης Δημήτρης Σγουρός.

Αυτό το γάμο της χωριανής τους, Ινώς Μαραγκουδάκη με τον εκλεκτό της από την Ιεράπετρα, «το γιό του παπά» Αντώνη Ξυδιανό, θυμούνται οι λιγοστοί των Βεδέρων.

Και πώς να μην τον θυμούνται, αφού για λίγες μέρες αυτό το χωριουδάκι μέσα στο δάσος των βελανιδιών, πήρε μια μικρή αναπνοή, έστω και μεταλλαγμένη, από τους παλιούς καιρούς με τον ερασιτέχνη λυράρη Βαγγέλη Μακρυλάκη, που οι γάμοι ήταν χαρές ολόκληρου του χωριού!

Κατά τα άλλα, ο παπάς του Πρινέ που ιερουργεί, όποτε χρειαστεί και πρέπει, και δεν έχει πολλή δουλειά στο… ησυχαστήριο με τα βενετσιάνικα χαρακτηριστικά. Ο Λευτέρης Χατζηδάκης φέρνει στο μυαλό του τη λαϊκή ρήση των παλαιών «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», όμως ο Νίκος Κορωνάκης που μέρος της ζωής του είναι η μοναξιά και «δίχως της δεν κάνει», επιμένει στο «καλό χωριό τα λίγα σπίτια».

Τα σπίτια, όσα δεν έχουν σηκωθεί στα πόδια τους, μένουν και περιμένουν μήπως και φανεί η ανάκαμψη και αναστηλωθούν…

Η παλαιά εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, που στο προαύλιο της έγινε μετά από 25 χρόνια γαμήλιο γλέντι…

Στην εκκλησία του οικισμού βάφτισε τον Ιούλιο του 2009 και τα έξι του παιδιά ο Χαράλαμπος Μακρυλάκης. Από τότε έγιναν άλλες δυο βαφτίσεις.

ΠΗΓΉ

Να λες στην γυναίκα σου ότι την αγαπάς και να της το δείχνεις!

από τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο

Θεού πλάσμα είναι  η γυναίκα. Με την αποστροφή σου δεν προσβάλλεις εκείνην, αλλά το Δημιουργό της. Τι δικό της έχει; Ο Κύριος δεν της τα έδωσε όλα;

Μα και την όμορφη γυναίκα μην την παινέψεις, μην την θαυμάσεις. Ο θαυμασμός της μιας και η περιφρόνηση της άλλης δείχνουν άνθρωπο ακόλαστο. Την ομορφιά της ψυχής να ζητάς και το Νυμφίο της Εκκλησίας να μιμείσαι.

Η σωματική ομορφιά, πέρα από το ότι είναι γεμάτη αλαζονεία, προκαλεί ζήλεια, πόλλες φορές μάλιστα και αβάσιμες υποψίες. Δεν χαρίζει, όμως ηδονή; Για λίγο, ναι· για ένα μήνα η δύο, η το πολύ για ένα χρόνο· ύστερα, όχι πια. Γιατί, λόγω της συνήθειας, δεν σου κάνει πια αίσθηση η ομορφιά, η οποία όμως διατηρεί την αλαζονεία της. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση μιας γυναίκας που δεν έχει εξωτερική ομορφιά, έχει όμως εσωτερική. Εκεί είναι φυσικό η ηδονή και η αγάπη του συζύγου να παραμένουν απ’ την αρχή ως το τέλος αμείωτες, γιατί προέρχονται από ομορφιά ψυχής και όχι σώματος…

Όπως ο Κύριος φροντίζει στοργικά την Εκκλησία, δηλαδή όλους εμάς, γιατί είμαστε μέλη Του, σάρκα Του και οστά Του- και αυτό το γνωρίζετε καλά όσοι συμμετέχετε στα ιερά μυστήρια-, έτσι και ο άνδρας οφείλει να φροντίζει στοργικά τη γυναίκα του, γιατί δημιουργήθηκε απ αυτόν, είναι κομμάτι του σώματός του.

“Γι’ αυτό”, λέει η Γραφή, “θα εγκαταλείψει ο άνδρας τον πατέρα του και τη μητέρα του, για να ζήσει μαζί με τη γυναίκα του  καί (με τη συζυγία) θα γίνουν οι δυό τους μια σάρκα”, ένα σώμα, ένας άνθρωπος (Γεν. 2, 24  Ἐφ. 5, 31). Να και τρίτος λόγος. Δείχνει δηλαδή ότι, αφού εγκαταλείψει ο άνδρας εκείνους που τον γέννησαν, δένεται μ’ εκείνην. Από δω κι εμπρός η σάρκα, ο πατέρας και η μητέρα, δημιουργεί το παιδί, που γεννιέται από την ένωση των σπερμάτων τους. Ώστε και οι τρεις είναι μια σάρκα, όπως κι εμείς με το Χριστό είμαστε μια σάρκα, ένα σώμα.

Όση, λοιπόν, αγάπη έχεις στον εαυτό σου, τόση αγάπη θέλει ο Θεός να έχεις και στη γυναίκα σου. Δεν βλέπεις ότι και στο σώμα μας πολλές ατέλειες η ελλείψεις έχουμε; Ο ένας έχει πόδια στραβά, ο άλλος τα χέρια παράλυτα, ο τρίτος κάποιο άλλο μέλος άρρωστο κ.ο.κ. Και όμως, δεν το κακομεταχειρίζεται ούτε το κόβει· απεναντίας μάλιστα, το φροντίζει και το περιποιείται περισσότερο απ’ όσο τα υγιή μέλη του, και ο λόγος είναι ευνόητος.

Όσο αγαπάς, λοιπόν, τον εαυτό σου, τόσο ν’ αγαπάς και τη γυναίκα σου. Όχι μόνο γιατί ο άνδρας και η γυναίκα έχουν την ίδια φύση, αλλά και για μιαν άλλη σπουδαιότερη αιτία:

Γιατί δεν είναι πια δύο ξεχωριστά σώματα, αλλά ένα· και ο άνδρας είναι το κεφάλι, ενώ η γυναίκα το σώμα.

Λοιπόν, τελείωσε η γιορτή του γάμου; Έφυγαν οι καλεσμένοι; Έμεινες μόνος με τη νύφη, τη σύζυγό σου; Μην πετάξεις αμέσως από πάνω σου τη σοβαρότητα, όπως κάνουν οι ακόλαστοι άνδρες. Διατήρησέ την για πολύ καιρό, και μεγάλο κέρδος θα έχεις. Τώρα, στο πρώτο διάστημα του γάμου, πριν ‘παραγνωριστείτε’ και αποκτήσετε ελευθεριότητα στις σχέσεις σας, όταν ακόμα η γυναίκα είναι συγκρατημένη από κάποια ντροπαλότητα και συστολή, είναι η καλύτερη ευκαιρία για να τη φέρεις στα νερά σου και να της επιβάλεις, καλότροπα και συνετά, τις αρχές σου. Γιατί όταν η γυναίκα ξεθαρρέψει, τα κάνει όλα άνω κάτω. Καλό θα είναι, λοιπόν, να διατηρήσεις την αιδημοσύνη της όσο μπορείς περισσότερο. Και πως θα το κατορθώσεις αυτό; Όταν κι εσύ δείχνεις ότι δεν έχεις λιγότερη συστολή απ’ αυτήν· όταν είσαι λιγόλογος, σοβαρός, λογικός. Έτσι θα σε ακούσει και θα δεχθεί θέλοντας και μη, όσα θα της πεις. Μα πιο πρόθυμα θα τα δεχθεί, αν της φανερώσεις πλούσια την αγάπη σου· γιατί τίποτ’ άλλο δεν συντελεί τόσο στο να πειστεί ένας άνθρωπος στα λόγιά μας, όσο το να καταλάβει ότι του τα λέμε με αγάπη και από αγάπη.

Και πως θα της δείξεις την αγάπη σου; Αν της πεις λ.χ.:

«Δεν θέλησα να πάρω άλλη γυναίκα, και μάλιστα πλουσιοκόρη η αρχοντοπούλα. Προτίμησα εσένα για  τον καλό σου χαρακτήρα, τη σεμνότητα, την πραότητα, τη σωφροσύνη. Γιατί έχω μάθει να περιφρονώ τον πλούτο σαν κάτι τιποτένιο, κάτι που αποκτούν οι ληστές, οι ανήθικοι και οι απατεώνες. Εμένα με σαγήνεψε η αρετή της ψυχής σου, που την προτιμώ από κάθε πλούτο. Ένα συνετό κορίτσι, που ζει με ευσέβεια, αξίζει όσο όλη η οικουμένη. Γι’ αυτό σ’ αγάπησα, σ’ αγαπώ και πάνω απ’ τη ζωή μου σε βάζω. Τίποτα δεν είναι η παρούσα ζωή. Προσεύχομαι, λοιπόν, και παρακαλώ τον Θεό και κάνω ο,τι μπορώ για ν’ αξιωθούμε τη ζωή μας έτσι να την περάσουμε, ώστε και στη Βασιλεία των Ουρανών να είμαστε μαζί. Γιατί η παρούσα ζωή και σύντομη και προσωρινή είναι· αν όμως αξιωθούμε να την περάσουμε ευαρεστώντας το Θεό, και μαζί και με το Χριστό θα είμαστε αιώνια, μέσα σε απερίγραπτη ευφροσύνη. Εγώ πάνω απ’ όλα βάζω την αγάπή μου για σένα, και τίποτα δεν θα μου είναι τόσο δυσάρεστο και βαρύ όσο το να τα χάσω και πάμφτωχος να γίνω και σε μεγάλο κίνδυνο να βρεθώ και ο,τιδήποτε να πάθω, όλα υποφερτά και ανεκτά θα μου είναι, φτάνει οι σχέσεις μου μαζί σου να είναι καλές. Είναι, όμως ανάγκη να κάνεις κι εσύ τα ίδια. Ο Θεός θέλει να είμαστε δεμένοι αμοιβαία και αδιάσπαστα με το δεσμό της αγάπης. Άκου τι λέει η Γραφή: “Θα εγκαταλείψει ο άνδρας τον πατέρα του και τη μητέρα του, για να ζήσει μαζί με τη γυναίκα του”. Ας μην έχουμε, λοιπόν, καμιά μικρόψυχη πρόφαση. Δεν πάν’ να χαθούν τα χρήματα, οι υπηρέτες και οι τιμές! Εγώ πάνω απ’ όλα βάζω την αγάπη μου για σένα».

Από πόσα πλούτη, από πόσους θησαυρούς δεν θα είναι ποθεινότερα τα λόγια τούτα στη γυναίκα! Να της λες ότι την αγαπάς, χωρίς να φοβάσαι μήπως κάποτε το πάρει πάνω της και το εκμεταλλευθεί. Οι άσεμνες γυναίκες, που πηγαίνουν με τον ένα και με τον άλλο είναι φυσικό να το παίρνουν επάνω τους με τέτοια λόγια. Μία καλή κοπέλα, όμως όχι μόνο δεν θα ξιπαστεί, αλλά και θα ταπεινωθεί. Δείξε μάλιστα ότι σου αρέσει πολύ να μένεις μαζί της, ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για χάρη της, παρά να βρίσκεσαι με τους φίλους σου. Να την τιμάς περισσότερο από τους φίλους σου, περισσότερο ακόμα κι από τα παιδιά σας. Και αυτά για χάρη της να τ’ αγαπάς. Αν κάνει κάτι καλό, να την παινεύεις και να την θαυμάζεις. Αν πέσει σε κάποιο σφάλμα, να τη συμβουλεύεις και να τη διορθώνεις με καλό τρόπο.

Αν έτσι πορεύεσαι στο γάμο σου και τέτοια διδάσκεις τη γυναίκα σου, δεν θα είσαι κατώτερος και από έναν μοναχό.

 πηγή:Αποσπάσματα από το κεφάλαιο  «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής» Ι.Μ. Παρακλήτου

Μιλώντας για τον Γάμο σήμερα

Ομιλία του Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Παν/μιου Θεσ/κης π. Κωνσταντίνου Καραϊσαρίδη στο κέντρο ενοριακής διακονίας
Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Πατρών.

Τα μυστικά των καλών γονιών

Όχι, δεν υπάρχει συνταγή. Επειδή, όμως, η προσπάθεια είναι κάτι που όλοι διδάσκουμε στα παιδιά μας, ας δούμε 12 πράγματα που μπορούν να μας βοηθήσουν. 
Η συγγραφέας και μαμά Lisa Endlich κατέγραψε σε μια λίστα όλα όσα -σύμφωνα με την εμπειρία της- είναι αυτά που χαρακτηρίζουν τους «καλούς» γονείς. Γιατί, όπως λέει και η ίδια, μπορεί να μην είναι εύκολο να δώσει κανείς τον ορισμό του «καλού» γονιού, είναι όμως δυνατόν να γίνει ένας από αυτούς, προσπαθώντας να μάθει κάτι από όλους όσους θαυμάζει. 
Οι καλοί γονείς που γνωρίζω:
1. Συνειδητοποιούν ότι η σχέση τους δεν αφορά μόνο αυτούς τους δύο, αλλά περισσότερο επιδρά ως πρότυπο στα παιδιά τους για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Επομένως, ο θυμός, η αφοσίωση, η εχθρότητα ή η ευγένεια που δείχνουν μεταξύ τους -και οποιαδήποτε συμπεριφορά τους- κληροδοτείται στην επόμενη γενιά.
2. Ξέρουν ότι ο δικός τους «κόσμος» επηρεάζει τα παιδιά τους και τα εμπλέκει σε μεγάλο βαθμό. Επομένως, όποια συναισθηματική κατάσταση κι αν αντιμετωπίζουν, το ίδιο θα συμβαίνει και σε εκείνα, έστω και ασυνείδητα.
3. Ασχολούνται σε βάθος με τα πάθη των παιδιών τους, δείχνοντάς τους τόσο τη φροντίδα τους όσο και το σεβασμό τους, και αναζητούν τρόπους να «δεθούν» μαζί τους. Έτσι εκφράζουν στο παιδί τους ότι θαυμάζουν τα ενδιαφέροντά του και τις επιλογές του.
4. Έχουν μια υγιή σχέση με το χρήμα, το φαγητό και το αλκοόλ. Όλες αυτές οι «συναναστροφές» μαθαίνονται στο σπίτι, αφού αργότερα στη ζωή είναι δύσκολο και επώδυνο να τις κοντρολάρει κανείς. Προσπαθούν, λοιπόν, να «ξεκινήσουν» με τα παιδιά τους από τη σωστή βάση.
5. Διατηρούν όσο το δυνατόν καλύτερες σχέσεις με τα δικά τους αδέρφια, γνωρίζοντας ότι η σχέση μεταξύ των παιδιών τους θα είναι μία από τις πιο σημαντικές και μακροχρόνιες σχέσεις στη ζωή τους.
6. Είναι πρόθυμοι να μοιράζονται με τα παιδιά τους τις αδυναμίεςτους ή ακόμα και την ανεπάρκειά τους σε οτιδήποτε. Προτιμούν να τους λένε την αλήθεια και δεν θα θυσίαζαν ποτέ την αξιοπιστία τους στο βωμό του εγωισμού.
7. Δείχνουν τον ίδιο ενθουσιασμό σε όλα τους τα παιδιά, από το πρώτο τους δοντάκι μέχρι την επιτυχία εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πραγματικά αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες γονεϊκές προκλήσεις!
8. Μαθαίνουν στα παιδιά τους να ξεπερνούν τις δυνατότητές τους, ακόμη κι αν αυτό τα θυμώνει κάποιες φορές. Έτσι, ζητώντας τους να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, είτε στα μαθήματα είτε στα αθλήματα είτε οπουδήποτε αλλού, καταλαβαίνουν από πολύ νωρίς στη ζωή τους την έννοια της προσπάθειας και της συγκέντρωσης σε ένα στόχο.
9. Σκέφτονται ότι κάθε φορά που το παιδί τους τους λέει κλαίγοντας ότι τους μισεί, ίσως να είναι ένας καλός λόγος να αναθεωρήσουν κάποια συμπεριφορά τους. Και, βέβαια, τέτοιες καταστάσεις δεν αποτελούν ευκαιρία για να «παραχαϊδέψουν» τα παιδιά τους ή να κάνουν πίσω, όσο δύσκολο κι αν είναι.
10. Αντιλαμβάνονται ότι το στρες είναι κάτι μεταδοτικό και ότι τα παιδιά τους συχνά μιμούνται συμπεριφορές των φίλων τους αλλά κυρίως των γονιών τους. Έτσι, δεν χάνουν την ψυχραιμία τους όταν τα παιδιά τους είναι ανήσυχα, ούτε τους πιάνει πανικός. Απλώς κοιτούν τον εαυτό τους βαθύτερα!
11. Προσαρμόζονται στο κάθε τους παιδί προσπαθώντας να μη διαχωρίζουν το ένα από το άλλο. Ξέρουν καλά ότι τα παιδιά τους είναι διαφορετικές προσωπικότητες και ότι δεν γίνεται να θέτουν τους ίδιους κανόνες αβίαστα και με τα μάτια κλειστά.
12. Δεν ξεχνούν ποτέ ποιος είναι ο ενήλικος και ποιος το παιδί, αλλά ούτε και ποιος έχει την ευθύνη, ακόμα κι όταν καταφέρνει το παιδί να υψώσει τα τείχη του και να τους αντιταχθεί έχοντας δίκιο. Υπάρχει λόγος για τον οποίο τα παιδιά μας ζουν υπό την προστασία μας και το να προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε την κρίση τους με τη δική μας δεν μας κάνει καλούς γονείς!
πηγή: Ζαχαρία Πηνελόπη

«Παιδαγωγός εις Χριστόν»: Ο ρόλος του αναδόχου στο Βάπτισμα

 Το βάπτισμα συνιστά την αφετηριακή συνάντηση του ανθρώπου με την Εκκλησία του Χριστού. Σύμφωνα με τον μακαριστό Χ. Ανδρούτσο «το βάπτισμα, αποτελούν την θύραν, δι’ ης εισέρχεται τις εις την Εκκλησίαν και εις την κοινωνίαν των άλλων μυστηρίων, είναι η θεοσύστατος τελετή, δι’ ης καταδυόμενός τις εν ύδατι αναγεννάται πνευματικώς». Είναι τελετή η οποία συστάθηκε από τον ίδιο τον Κύριο και παραδόθηκε στην Εκκλησία με πρότυπο το Βάπτισμά Του στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Όπως αναφέρει και ο Άγιος Συμεών αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, «εις εαυτόν ο Σωτήρ τα μυστήρια κατειργάσατο». Ένα από αυτά είναι και το βάπτισμα, το οποίο δέχθηκε ο Κύριος όχι για την δική του κάθαρση, ως Θεός δεν είχε αυτή την ανάγκη, αλλά για τη σωτηρία του πλάσματός Του.

 Το βάπτισμα είναι όντως μυστήριο που αναγεννά τον άνθρωπο με την αγιοπνευματική χάρη. Η πρώτη δημιουργία του ανθρώπου αμαυρώθηκε με το προπατορικό αμάρτημα, το οποίο εισήγαγε το πάθος στην ανθρώπινη φύση. Έτσι, η σύλληψη και η γέννηση του ανθρώπου γίνεται υπό την επήρεια της προπατορικής παρακοής, ως ομολογεί και ο προφητάνακτας Δαυίδ στον Ν’ Ψαλμό (Ψαλμ. Ν’,7). Το βάπτισμα αποτελεί δεύτερη γέννηση, η μάλλον αναγέννηση του ανθρώπου με την απόταξη της μεταπτωτικής ζωής και τη σύνταξη στη χορεία του Χριστού.

 Καθοδηγητής και στηρικτικός σε αυτή την ανακαινιστική προσπάθεια του ανθρώπου είναι ο ανάδοχος η κοινώς λεγόμενος ως νονός. Η ονομασία ανάδοχος προέρχεται από την πράξη αναδοχής του βαπτιζόμενου από την κολυμβήθρα μετά την τριτή κατάδυσή του στο όνομα του Τριαδικού Θεού. Ο Άγιος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος αναφέρει τον ανάδοχο ως τον «τον λουσάμενον άγων επί του λουτρού». Πρώτη σαφή αναφορά περί υπάρξεως αναδόχου στο μυστήριο του βαπτίσματος συναντούμε τον Β’ αιώνα στο έργο του εκκλησιαστικού συγγραφέα Τερτυλλιανού. Επόμενες αναφορές βρίσκουμε στην εργογραφία του ι.  Χρυσοστόμου, του ι.  Αυγουστίνου κτλ.

 Ο ανάδοχος πρωτοεμφανίζεται στο βάπτισμα ως μάρτυρας και εγγυητής της πίστης του κατηχουμένου προς αυτό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ως τον Στ’ αιώνα το μυστήριο δέχονταν ενήλικες κατηχούμενοι, οι οποίοι είχαν συνείδηση της τελετής και της επιλογής τους να καταστούν μέλη του εκκλησιακού σώματος. Αυτό δεν αποκλείει και την βάπτιση νηπίων η βρεφών, ιδίως σε περιπτώσεις βαπτίσεως ολόκληρων οικογενειών η και ολόκληρων κοινοτήτων. Ο ρόλος του αναδόχου ήταν τόσο επικυρωτικός για την ορθότητα της πίστης του κατηχούμενου, όσο και στηρικτικός για την ενδυνάμωση του υποψήφιου προς το βάπτισμα.

 Με την επικράτηση του νηπιοβαπτισμού από τον Στ’ αιώνα και εξής ο ανάδοχος καθίσταται αντιπρόσωπος του βαπτιζόμενου και υπεύθυνος διδάσκαλος της πίστεως για τον ακατήχητο στη χριστιανική πίστη λόγω νηπιότητας νεοφώτιστο. Αναφέρει ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ότι είναι αναγκαίο «αναδόχους ποιείσθαι φιλευσεβείς και διδασκάλους σχεδόν της πίστεως», ώστε να εξασφαλιστεί η ορθή κατά Θεό παιδαγωγία του βαπτιζόμενου. Ως εκ τούτου, ο ανάδοχος δεν μπορεί να είναι αρνητής της χριστιανικής πίστης (άθεος, ετερόθρησκος) η διαστρεβλωτής της (σχισματικός, αιρετικός) και εν γένει πρόσωπο εκτός του ευχαριστιακού σώματος, αλλά εγκρατής της πίστης και με χριστιανική βιοτή και πολιτεία. Ο ανάδοχος τελεί χρέη αναπληρωτή της φυσικής έλλειψης στη πίστη και την μετάνοια από το βρέφος.

 Ανάδοχος μπορεί να καταστεί οιοσδήποτε ευσεβής πιστός, συνειδητό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Κατά τους πρώτους αιώνες, τουλάχιστον ως την επικράτηση του νηπιοβαπτισμού, η αναδοχή γινόταν από πρόσωπα του ιδίου φύλου με τον βαπτιζόμενο. Η πρακτική αυτή ατόνησε σταδιακά. Ανάδοχοι δεν μπορούν να γίνουν οι γονείς του βαπτιζόμενου, αν και μεταξύ Ε’ και Θ’ αιώνα επιτρεπόταν η αναδοχή από τους γονείς στη Δύση, πρακτική που απαγορεύθηκε για την επίτευξη καταλληλότερης και αρτιότερης χριστιανικής αγωγής του βρέφους, αλλά και για την αποφυγή σύγχυσης μεταξύ πνευματικής και σαρκικής συγγένειας. Επίσης, ανάδοχος δεν μπορεί να γίνει ο σύζυγος, κληρικός η μοναχός (εκτός από περιπτώσεις έκτακτης και απόλυτης ανάγκης), άνθρωπος αιρετικός η σχισματικός λόγω πλανεμένης τοποθέτησής του έναντί της Εκκλησίας, μη χριστιανοί και, τέλος, πρόσωπα που δεν έχουν συναίσθηση των πράξεών τους , όπως ψυχικά ασθενείς η νήπια.

 Σε αντίθεση με τον αποκλεισμό των κληρικών και των γονέων από την αναδοχή, ο ιερέας μπορεί ακώλυτα να τελέσει το βάπτισμα του τέκνου του, αλλά φυσικά με άλλον ανάδοχο. Επίσης, η πνευματική πατρότητα θέτει κώλυμα γάμου ανάμεσα στον ανάδοχο και τον αναδεκτό η τους στενούς συγγενείς του αναδεκτού, σύμφωνα και με τον ΝΓ’ κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, λόγω ανάπτυξης πνευματικής συγγένειας.

 Η παρουσία του αναδόχου στο μυστήριο του βαπτίσματος μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εγγυητική, καθώς δηλώνει την εκούσια και συνειδητή προσέλευση του βαπτιζόμενου στο μυστήριο. Κατά την ακολουθία της κατήχησης, η οποία προηγείται του βαπτίσματος, ο ανάδοχος προβαίνει στην απόταξη των δαιμονικών δυνάμεων, αποδέχεται τη σύνταξη με τον Χριστό και ομολογεί την αρτιότητα της πίστης με την απαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως, εκπροσωπώντας τον κατηχούμενο, εφόσον αυτός είναι βρέφος.

 Μετά το βάπτισμα, ο ανάδοχος αναλαμβάνει στην αγκαλιά του το βρέφος η από το χέρι τον ενήλικα νεοφώτιστο από τα χέρια του κληρικού. Η πράξη αυτή δηλώνει κατά τον Συμεών Θεσσαλονίκης ότι ο ανάδοχος παρέλαβε τον βαπτιζόμενο από τον Χριστό και καθίσταται ο πνευματικός του πατέρας. Ταυτόχρονα, η ανάληψη από τον ανάδοχο εικονίζει συμβολικά την παράδοση του βαπτιζόμενου στον άγγελο φύλακα. Ακόμη, η λαμπαδηφορία του αναδόχου μετά το βάπτισμα γίνεται σε ένδειξη του θείου φωτός, με το οποίο χαριτώθηκε ο νεοφώτιστος και συνιστά δοξολογία προς τον Τριαδικό Θεό.

 Ο ανάδοχος δεν είναι μόνο εγγυητής της πίστης του πνευματικού του τέκνου. Είναι και μάρτυρας της εγκυρότητας του μυστηρίου μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα της εκκλησιακής σύναξης.  Η αρμοδιότητα και ευθύνη του αναδόχου δεν σταματά με την απόλυση του μυστηρίου και την έξοδο από τον ναό. Η σχέση αναδόχου και αναδεκτού ξεκινά την ημέρα του βαπτίσματος και έχει πορεία παιδαγωγική και αναγωγική. Η παρουσία του αναδόχου στιγματίζει τη ζωή του αναδεκτού.

 Ο ανάδοχος είναι το πρόσωπο που θα διδάξει στο πνευματικό τέκνο του την χριστιανική πίστη και θα καταβάλλει τα μέγιστα για την κατά Θεό παίδευσή του. Αυτή η πνευματική διδαχή δεν είναι απλά διδασκαλία των χριστιανικών αληθειών, αλλά διδασκαλία βιωματική με πρότυπο την ζωή του αναδόχου. Για τον λόγο αυτό καθίσταται υποχρεωτική η αναδοχή των βαπτιζομένων από πρόσωπα ευσεβή και περιεκτικά της χριστιανικής πίστης, η οποία διαπνέει τον λόγο και τον βίο τους. Έτσι, ο ανάδοχος δεν είναι απλά μάρτυρας η εγγυητής του μυστηρίου και της πίστης του νεοφώτιστου, αλλά πατέρας, δάσκαλος και «παιδαγωγός εις Χριστόν».

πηγή

Οι πολιτικοί γάμοι ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς

Ακόμα και οι πιο ιδιαίτερες, πιο προσωπικές και συναισθηματικά φορτισμένες τελετές, όπως οι γάμοι, οι βαπτίσεις και οι κηδείες, έχουν επηρεαστεί και αλλάξει ριζικά λόγω της κρίσης και της ένδειας.

Οι γάμοι γίνονται ολοένα και πιο λιτοί, ενώ για πρώτη φορά οι πολιτικοί "γάμοι" (που είναι εξ ορισμού πολύ πιο φθηνοί) ξεπέρασαν σε αριθμό τους θρησκευτικούς το 2012. Μάλιστα, το πνεύμα εξοικονόμησης οδηγεί πολλά ζευγάρια στη λογική «δύο σε ένα», με αποτέλεσμα να έχει γίνει «μόδα» ο γάμος μαζί με τη βάπτιση του πρώτου παιδιού!

Αν και στην (οικονομική) βαρυχειμωνιά οι δύο μαζί είναι καλύτερα από το να ζουν χωριστά, το 2012 σημαδεύτηκε από τη μείωση σχεδόν κατά 10% (σε σχέση με το 2011) των γάμων. Έτσι, ενώ το 2011 πραγματοποιήθηκαν 55.099 γάμοι στην Ελλάδα, το 2012 έγιναν 49.710.

Αλλά ίσως ακόμα πιο σημαντική είναι η είδηση ότι για πρώτη χρονιά πέρυσι οι πολιτικοί γάμοι ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς: 25.730 έναντι 23.980 πανελλαδικά.

Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία είναι φανερό ότι έχει λόγους οικονομικούς. Τη δεκαετία του ’80 (όταν θεσπίστηκε ο πολιτικός γάμος) και τη δεκαετία του ’90, σε διαδικασία πολιτικού γάμου προχωρούσαν πολύ λίγα ζευγάρια. Το 2001, για παράδειγμα, οι πολιτικοί γάμοι ήταν μόνο 10.404 έναντι 48.087 θρησκευτικών.

Αποκαλυπτικό της τάσης για λιτό γάμο είναι και το πώς τελούνται οι πολιτικοί γάμοι. Το 30% - 40% των πολιτικών γάμων που γίνονται στον Δήμο Αθηναίων (σε μια ωραία αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου) δεν έχει σχεδόν καθόλου προσκεκλημένους, πέρα από τους μάρτυρες και τους στενούς συγγενείς.

Δεν υπάρχουν κεράσματα, ούτε άλλα έξοδα. Μόνο το 10% -20% γίνεται με πλήθος καλεσμένων, αλλά όχι πάντα με μπομπονιέρες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η μεγάλη πλειονότητα των νεονύμφων είναι ελληνικής καταγωγής, άρα η πιθανότητα διαφορετικών θρησκειών είναι μικρή.

Απαντώντας στην τάση υπέρ του πολιτικού γάμου, ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος ανακοίνωσε πρόσφατα πως οι γάμοι στους ναούς της μητροπόλεως θα γίνονται δωρεάν για όσους αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.

Όπως δήλωσε ο κ. Ιγνάτιος, ακόμα και το κόστος έκδοσης άδειας γάμου μπορεί να το αναλαμβάνει η μητρόπολη, εάν οι μελλόνυμφοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν.

 Τί κατάντημα... Μετά αυτοαποκαλούμαστε και ορθόδοξος λαός... Σημειωτέον ότι είμαστε η χώρα με τις περισσότερες δολοφονίες αγέννητων βρεφών στην Ευρώπη, κάθε χρόνο φονεύονται σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες. Ο Γάμος είναι μυστήριο καί ευλογείται από τήν Εκκλησία, ό πολιτικός γάμος είναι μιά συμβίωση μέ ένα συμβόλαιο καί στερείται τής χάριτος πού τό Αγιο Πνεύμα παρέχει στόν Γάμο.

Από την πρόβα νυφικού στην... πρόβα γάμου!

Mέχρι σήμερα γνωρίζαμε την πρόβα νυφικού... Είτε ως διήγημα είτε ως σίριαλ είτε ως το όνειρο της νύφης στην πραγματικότητα. Για "Πρόβα Γάμου" είχαμε ακούσει ότι γίνεται μόνο στο εξωτερικό. Κι όμως γίνεται και στη χώρα μας...

Εδώ και μια δεκαετία περίπου στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου Βούλας πραγματοποιειται η «Πρόβα Γάμου». Τἰ ακριβώς είναι;

Όπως μας εξηγεί ο ένας εκ των εφημεριών του Ι.Ν. π. Αντώνιος Χρήστου: «Πρόκειται για μία αναλυτικότερη ενημέρωση και μία ειδικότερη προετοιμασία του ζευγαριού για το Μυστήριο του γάμου τους, αλλά και τον ρόλο και τη συμβουλή των κουμπάρων. Πληροφορούνται δηλαδή από τους Ιερείς του Ναού, για το που ακριβώς και πως πρέπει να σταθούν στο Ναό, για το πώς ακριβώς είναι και τελείται η ιερουργία των αρραβώνων και του Μυστηρίου του γάμου τους, δίνονται οδηγίες σε πιο σημείο και πως ακριβώς αλλάζουν τα δακτυλίδια και τα στέφανα, πότε γίνεται η άρμοση των χεριών και η ευλόγηση του κρασιού και τι ακριβώς συμβολίζουν όλα αυτά δίνοντας πολλές θεολογικές και ιστορικές πληροφορίες».

Η διαδικασία είναι απλή, χρήσιμη και σύμφωνα με τα περισσότερα ζευγάρια αναγκαία. Πότε γίνεται αυτό; «Μετά την έκδοση της άδειας γάμου που πρόκειται να τελεστεί και 10 με 15 μέρες πριν την ημέρα τέλεσής του, κλείνεται ένα ραντεβού μεταξύ των Ιερέων του Ναού, των υποψηφίων νεονύμφων και του κουμπάρου ή των κουμπάρων τους, στον Ιερό Ναό για να γίνει η λεγόμενη «Πρόβα Γάμου» μας εξηγεί ο π. Αντώνιος.

Παράλληλα, το ζευγάρι και οι κουμπάροι έχουν την ευκαιρία να ρωτήσουν διάφορα πράγματα, όπου δίνονται διάφορες διευκρινίσεις από τους Ιερείς.

«Είναι μία πολύ θετική και δοκιμασμένη ποιμαντική πρωτοβουλία, που την προτιμούν όλα τα ζευγάρια που τελούν το γάμο τους στην Ενορία του Αγίου Νεκταρίου Βούλας», σημειώνει ο π. Αντώνιος.

Κι όλα αυτά χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση. Μήπως το εγχείρημα αυτό να τον υιοθετούσαν περισσότερες Ενορίες;

πηγή

Οι κλειδαριές της αγάπης

Φαίνεται ότι οι κλειδαριές δεν είναι μόνο ένας τρόπος για να διαφυλλάξουμε την ασφάλειά μας. Μια νέα συνήθεια εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη καθώς νέα ζευγάρια γράφουν τα ονόματά τους πάνω σε λουκέτα, τα οποία τοποθετούν σε συγκεκριμένα σημεία και στη συνέχεια πετάνε το κλειδί. Η κίνηση αυτή συμβολίζει το δέσιμο των ζευγαριών και έιναι μια ακόπμη εκδήλωση της παντοτινής αγάπης που υπόσχονται τα ζευγάρια. Σε μερικές χώρες πιστεύεται ότι φέρνει καλή τύχη. Παρακάτω ακολουθούν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων τόπων.
Πεκς, Ουγγαρία
Ο τόπος που θεωρείται ότι άρχισε να εμφανίζεται το φαινόμενο, τη δεκαετία του 1980.

Μόσχα, Ρωσία

Σεούλ, Νότια Κορέα

Κολωνία, Γερμανία

Τόκυο, Ιαπωνία

Βρότσλαβ, Πολωνία


Γκουάμ, ΗΠΑ

Ρώμη, Ιταλία

Huangshan, Κίνα

Οδησσός, Ουκρανία

Πράγα, Τσεχία

Συζούμε. Θέλει η κοπέλα μου, θέλω και εγώ, τι κακό κάνουμε;

Μου έσπασε το κεφάλι για να εγκρίνω τον εφάμαρτο δεσμό του!
Κάποτε ήλθε για εξομολόγηση στους Τρεις Ιεράρχες στόν π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο ένας φοιτητής, μέλος γνωστής χριστιανικής νεολαίας. Εκεί άρχισε μια συζήτηση για διάφορα θέματα , αλλά κυρίως για τα σαρκικά…
- Γιατί πάτερ Επιφάνιε να απαγορεύεται αυτό και κείνο και το άλλο, όταν πραγματοποιούνται από «ειλικρινή αγάπη», ερωτούσε ο νέος για τα διάφορα σαρκικά παραπτώματα ; Γιατί να μην επιτρέπονται οι «δεσμοί» των νέων αγοριών και κοριτσιών;
- Παιδί μου, απαντούσε με διάφορα επιχειρήματα εκείνος, επειδή το λέγει ο Χριστός. Συγχρόνως να το αντιληφθούμε ότι όλα αυτά που αναφέρεις δεν αποτελούν πραγματική αγάπη, αλλά σαρκικά πάθη και αμαρτήματα με χαμηλό φρόνημα.
- Γιατί, συνέχισε , αυτό που εσύ κατονομάζεις αγάπη ασφαλώς είναι σκοτεινό πάθος. Πρέπει να γνωρίζης ότι αποτελεί τυφλή ηδυπάθεια. Είναι εκτροπή που δεν προετοιμάζει τον γάμο, αλλά τον ανατινάζη εις τον αέρα , πριν καν οικοδομηθή.
- Και πού το λέγει το Ευαγγέλιο αυτό το πράγμα με σαφήνεια, ερωτούσε με εριστικό τρόπο και ο νέος;
Η συζήτησις ήταν μακρά και κοπιώδης, διότι ο νέος δεν εδέχετο να αντιληφθή την πραγματικότητα, ότι δηλ. ο Χριστός αναζητά καθαρότητα βίου εις κάθε τομέα, προ πάντων δε εις τον σαρκικό. Να κατανοήσουμε ότι Εκείνος όχι δεν αποδέχεται τα μεγάλα σαρκικά παραπτώματα, αλλά ούτε το πονηρό βλέμμα. Μας ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι και το παραμικρό βλέμμα με σκοπό την επιθυμία της σαρκός αποτελεί μοιχεία μέσα εις την καρδία.
- Άκουσε παιδί μου, του είπε εις το τέλος, αφού δεν επέτυχε να τον κλονίση. Θεωρώ πιο τίμιο να αποδεχθής ότι δεν διαθέτης τη δύναμη να απαλλαγής από αυτό το πάθος. Και να ζητήσης να σε ελεήση ο Θεός, παρά να ισχυρίζεσαι ότι αυτό δεν είναι αμαρτία. Πρόσεχε, αυτό αποτελεί τραγικό λάθος σου!
- Μάλιστα , διαπράττεις κάτι πολύ χειρότερο από την αμαρτία της πορνείας! Μετατρέπεις το πάθος σου και το κάνεις σημαία. Τροποποιείς το μεγάλο ατόπημα και προσπαθείς να το διαδώσης και εις τους άλλους.
- Φρονώ πως δεν αμαρτάνεις πλέον από αδυναμία, αλλά από ιδεολογία. Αυτή η κατάστασις παγιώνει την ασθένειά σου εις αθεράπευτο και θανατηφόρο πνευματικό νόσημα.
Αργότερα Ο Γέροντας μας εξεμυστηρεύετο για τη συνάντησι εκείνη με βαθύ ψυχικό πόνο:
- Αλήθεια σας διαβεβαιώ ότι ήτο τόσο μεγάλη η επιμονή του νέου εκείνου , που επί πολύ χρόνο επέμενε για τα αμαρτήματά του, ώστε θα την χαρακτήριζα την πιο δύσκολη και κοπιώδη εξομολόγηση ολόκληρης της ζωής μου. Εκράτησε πολύ χρόνο και δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα, εάν έλεγα ότι στην κυριολεξία μου έσπασε το κεφάλι με την αμαρτωλή και αδιόρθωτη επιμονή του.
- Δυστυχώς τα πάθη δημιουργούν τη δική τους παράλογη και αθεράπευτη λογική.
Είναι εις όλους γνωστόν ότι η διαστροφή του Νόμου του Θεού συντελείται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η αλλαγή του ορισμού της λέξεως «αμαρτία».
Οι πονηροί άνθρωποι δεν αποδέχονται τον γενικό ορισμό που προσδιορίζει ως αμαρτία «οτιδήποτε αντιβαίνει εις το Άγιο θέλημα του Θεού». Αντιθέτως, καταφεύγουνε εις τον γενικό ορισμό της «αμαρτίας», ο οποίος γι’ αυτόν τον λόγο είναι απολύτως εσφαλμένος.
α) «Αμαρτία»,ισχυρίζονται με πονηρία, υπάρχει μόνον όταν διαπράττω κακό εις κάποιον.
Εάν ίσχυε ο συγκεκριμένος ορισμός, τότε πλήθος πράξεων που είναι βαρύτατες δεν θα εθεωρούντο αμαρτίες.Παράδειγμα τρανταχτό, τα ναρκωτικά, η ομοφυλοφιλία, το κάπνισμα, τα ποτά, η διαφθορά και όλα γενικώς τα σαρκικά αμαρτήματα, δεν θα ήσαν αμαρτία, καθ’ ότι υποτίθεται ότι δεν προκαλούν κακό εις τρίτα πρόσωπα…
β) Τα ίδια τα διεφθαρμένα άτομα διατυπώνουν μια ακόμα πονηρά άποψι, ώστε να αιτιολογήσουν την απνευμάτιστη ζωή τους:
- «Δεν πρέπει να πράττουμε κάτι, εάν δεν το νιώθει η καρδιά μας!».
Με βάσι αυτή τη συλλογιστική, ο άνθρωπος δεν προσεύχεται, δεν εκκλησιάζεται, δεν νηστεύει, δεν διαβιώνει ηθικά, εφ’ όσον δεν το νιώθει ως επιτακτική ανάγκη μέσα του. Μα, άνθρωπέ μου, και εις το σχολείο δεν νιώθει κανείς ότι πρέπει να φοιτήση, αλλά είναι υποχρεωμένος να το πράξη, διότι διαφορετικά θα παραμείνη αγράμματος.
Προφανέστατα, λοιπόν, το επιχείρημα του «τί νιώθει η καρδία», αποτελεί καταστρεπτικό στοιχείο του πεπτωκότος ανθρώπου.
γ) Εάν δεν αντιλαμβάνομαι,δεν καταλαβαίνω την προσευχή,τότε δεν προσεύχομαι.
Απαντούμε με τον εξής τρόπο:
Ο καθηγητής κρατά εις τα χέρια του το γραπτό που εσύ παρέδωσες μαθαίνοντας το μάθημα «παπαγαλία». Και όμως , αυτός σε βαθμολογεί με άριστα, καθότι κατέβαλες κόπο για να το αποστηθίσης. Έτσι ενεργεί και ο Θεός ( ευλογεί τον κόπο και την προσπάθειά σου ) .
Ακόμη και όταν προσευχόμεθα, αλλά δεν καταφέρνουμε να κατανοούμε σωστά το περιεχόμενο. Εκείνος αποδέχεται ευχαρίστως την πρόθεσι, τη διάθεσι, την απόφασι, τον κόπο, την προσφορά του χρόνου και ολόκληρου του εαυτού μας προς Αυτόν. Τα παραλαμβάνει και τα επιμετρά με το πλήθος των οικτιρμών Του. Τα επευλογή κατά το μέγα Έλεός Του και την άπειρο αγάπη Του.
δ) Επί πλέον, διατυπώνουν το κατάπτυστο επιχείρημα:
«Κάμε ό,τι σου επιτάσσει η καρδιά σου. Αυτή να ακούς, και ουδένα έτερο».
Αυτή η συλλογιστική καταλήγει εις μεγάλη ανηθικότητα. Μήπως «υπακούων εις την καρδιά σου», ήτοι εις τα σαρκικά πάθη, ελευθέρως δύνασαι να πορνεύης, να απατάς τη σύζυγό σου, να διαλύης τον γάμο σου κ.τ.λ.;
Μα, άνθρωπέ μου, και η σύζυγός σου ενδεχομένως να νιώθη ότι «η καρδία της συγκινείται από τον γείτονα!». Είναι μήπως ελεύθερη να αμαρτήση; Ασφαλώς όχι.
Αυτά και άλλα πολλά πονηρά επιχειρήματα προβάλλει ο Διάβολος , για να σπρώξη τον άνθρωπο μέσα εις τα φοβερά τα δίκτυα του.
Και δυστυχώς, πολλοί χριστιανοί, συνεργούσης και της σαρκός, συλλαμβάνονται από την πονηρά παγίδα.
Υιοθετούν αυτές τις καταστρεπτικές απόψεις. Αυτές που τις εισήγαγε ο εχθρός διαστρέφοντας τη λογική τους με πολλή τέχνη και μαεστρία. Εις το τέλος, βεβαίως, το αποτέλεσμα επέρχεται τραγικό και καταστρεπτικό για την πορεία και την ευτυχία του ανθρώπου.
Εν κατακλείδι σημειώνουμε τα εξής:
- Ο δρόμος προς την υγεία διέρχεται μέσα από την προσεκτική εφαρμογή των ιατρικών εντολών και την λήψι των κατάλληλων φαρμάκων.
- Ο δρόμος προς την ασφαλή οικοδομή διέρχεται μέσα από την προσεκτική εκτέλεση των σχεδίων του μηχανικού.
- Και φυσικά, ο δρόμος προς την ευτυχία διέρχεται μέσα από την ακριβή και προσεκτική εφαρμογή όλων των εντολών του Θεού. Και φυσικά και όλων εκείνων που αναφέρονται εις την αγνότητα, την εγκράτεια και τον πόλεμο του σαρκικού φρονήματος.
Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ” του π. Επιφάνιου»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”

πηγή