ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θε­ο­λό­γου–Κα­θη­γη­τή

Εἶ­ναι σὲ ὅ­λους φα­νε­ρὸ πὼς ἡ δο­μὴ τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς οἰ­κο­γέ­νειας δὲν εἶ­ναι αὐ­τὴ ποὺ ἐ­δῶ καὶ λί­γες δε­κα­ε­τί­ες εἴ­χα­με γνω­ρί­σει ἐ­μεῖς οἱ πα­λι­ό­τε­ροι. Κά­να­με ἤ­δη λό­γο γιὰ τὴν ἐ­πί­θε­ση ποὺ δέ­χε­ται ἡ ἑλ­λη­νι­κὴ οἰ­κο­γέ­νεια ἀ­πὸ τὶς δυ­νά­μεις ἐ­κεῖ­νες ποὺ δὲ θέ­λουν τὴν πρό­ο­δο τῆς Ἑλ­λά­δος καὶ ἐ­πι­δι­ώ­κουν νὰ μᾶς ρί­ξουν στὸ βά­ρα­θρο τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης.  

Βε­βαί­ως ἡ ἐκ­θε­με­λί­ω­ση τῆς ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξης μορ­φῆς τῆς οἰ­κο­γέ­νειας ξε­κί­νη­σε μὲ τὴν ἵ­δρυ­ση τοῦ νε­ο­ελ­λη­νι­κοῦ κρά­τους, ὅ­ταν ἔ­φτα­σε στὴν Πα­τρί­δα ὁ συρ­φε­τὸς τῶν «δι­α­νο­ου­μέ­νων», φέρ­νον­τας στὶς ἀ­πο­σκευ­ὲς τους τὸν ἀν­τι­χρι­στι­α­νι­σμὸ καὶ τὸν ἀν­τι­βυ­ζαν­τι­νι­σμὸ τῶν λε­γο­μέ­νων «δι­α­φω­τι­στῶν» καὶ τοῦ πνεύ­μα­τος τῆςΓαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης. Θε­ώ­ρη­σαν κα­θῆ­κον τους ὅ­ταν ἐκ τοῦ ἀ­σφα­λοῦς, ὅ­ταν ἐ­ξέ­λει­πε ὁ κίν­δυ­νος νὰ κα­ρα­το­μη­θοῦν ἀ­πὸ τὴ σπά­θα κά­ποι­ου ἀ­γᾶ, νὰ «σώ­σουν» τοὺς Ρω­μηοὺς ἀ­πὸ τὴ Ρω­μαί­ϊκη, δη­λα­δὴ τὴν Ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξη πα­ρά­δο­ση. Ἤ­ξε­ραν πο­λὺ κα­λὰ οἱ ἀ­χρεῖ­οι ὅ­τι αὐ­τὸ ποὺ στη­ρί­ζει τὴ Ρω­μη­ο­σύ­νη εἶ­ναι ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α καὶ ἡ οἰ­κο­γέ­νεια καὶ γι᾿ αὐ­τὸ ἔ­κα­ναν τὰ ἀ­δύ­να­τα δυ­να­τὰ νὰ τὰ χτυ­πή­σουν καὶ νὰ τὰ ἀ­πο­σύ­ρουν ἀ­πὸ τὴν ἑλ­λη­νι­κὴ ψυ­χο­σύν­θε­ση. Θὰ γί­νουν οἱ καλ­ύτε­ροι σύμ­μα­χοι καὶ  συ­νερ­γά­τες τῶν «Μπα­βα­ρέ­ζων» ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρει ὁ Μα­κρυ­γιά­ννης γιὰ νὰ βλά­ψουν τὴ «θρη­σκεί­α καὶ τὴν Πα­τρί­δα». Ἀ­πὸ τό­τε καὶ γιὰ 180 χρό­νια θὰ συ­νε­χί­ζε­ται μί­α ἀ­δι­ά­κο­πη κα­τε­δά­φι­ση τοῦ Ρω­μαίϊ­κου, δη­λα­δὴ τοῦ ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξου τρό­που ζω­ῆς, σκέ­ψης καὶ δρά­σης. Τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα εἶ­ναι σή­με­ρα νὰ ἔ­χου­με μί­α φρι­κτὴ ἀλ­λο­τρί­ω­ση ὅ­λων τῶν προ­αι­ώ­νι­ων θε­σμῶν καὶ μί­α πρω­το­φα­νῆ ἐ­κρί­ζω­ση τῶν ἀ­ξι­ῶν μὲ τὶς ὁ­ποῖ­ες τρέ­φον­ταν τὸ Ἔ­θνος μας στὰ τρεῖς χι­λιά­δες χρό­νια της ἱ­στο­ρί­ας του. Ὁ ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λὸς εἶ­χε προ­φη­τεύ­σει με­ρι­κὰ χρό­νια πρίν, τὴν ἔ­λευ­ση τοῦ «ψευ­το­ρω­μαί­ϊ­κου», δη­λα­δὴ τοῦ με­ταλ­λαγ­μέ­νου νε­ο­ελ­λη­νι­κοῦ κρά­τους καὶ δυ­στυ­χῶς ἐ­πα­λη­θεύ­τη­κε.  

Τὶς τρεῖς τε­λευ­ταῖ­ες δε­κα­ε­τί­ες θε­σπί­στη­καν ἄ­θλι­ες νο­μο­θε­τι­κὲς ρυθ­μί­σεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἔ­πλη­ξαν καί­ρια τὸ θε­σμὸ τῆς οἰ­κο­γέ­νειας. Τὸ αὐ­τό­μα­το δι­α­ζύ­γιο ἐ­πι­βρά­βευ­σε τὸ φταί­χτη σύ­ζυ­γο, καὶ δι­ευ­κό­λυ­νε τὴ λύ­ση τοῦ γά­μου. Τὸ ἴ­διο καὶ ἡ ἀ­πο­ποι­νι­κο­ποί­η­ση τῆς μοι­χεί­ας. Ἡ νο­μι­μο­ποί­η­ση τῶν ἀμ­βλώ­σε­ων καὶ μά­λι­στα, νὰ γί­νον­ται μὲ ἔ­ξο­δα τῶν ἀ­σφα­λι­στι­κῶν τα­μεί­ων, εἶ­χε ὡς συ­νέ­πεια τὰ τε­λευ­ταῖα εἰ­κο­σι­πέν­τε χρό­νια πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πὸ 7.000.000 ἀ­θώ­α καὶ ἀ­νυ­πε­ρά­σπι­στα ἑλ­λη­νό­που­λα νὰ κομ­μα­τια­στοῦν καὶ νὰ ρι­χτοῦν στοὺς ὑ­πο­νό­μους. Τὸ σύμ­φω­νο ἐ­λεύ­θε­ρης συμ­βί­ω­σης καὶ μά­λι­στα μὲ ἄ­το­μα τοῦ ἰ­δί­ου φύ­λου, ἦρ­θε νὰ ἀ­πο­τε­λει­ώ­ση τὸ θε­σμὸ τοῦ γά­μου. Ἡ ἀ­πό­πει­ρα δη­μάρ­χου νὰ «τε­λέ­ση» «γά­μους» ἀ­τό­μων τοῦ ἰ­δί­ου φύ­λου καὶ ἡ ἐ­πι­χει­ρού­με­νη υἱ­ο­θέ­τη­ση παι­δι­ῶν, ἀ­πο­τε­λεῖ φρι­κτὴ βε­βή­λω­ση τοῦ ἱ­ε­ροῦ θε­σμοῦ τοῦ γά­μου καὶ ἀ­πό­λυ­τη στρέ­βλω­ση τῆς προ­αι­ώ­νιας καὶ ἀ­ναν­τι­κα­τά­στα­της ἀ­πο­στο­λῆς του.  

Ἀλ­λὰ πέ­ρα ἀ­πὸ τὴ θε­σμι­κὴ κα­τε­δά­φι­ση τῆς οἰ­κο­γέ­νειας ὑ­πάρ­χει καὶ ἡ ἠ­θι­κὴ κα­τά­πτω­ση. Ἡ σύγ­χρο­νη ἑλ­λη­νι­κὴ οἰ­κο­γέ­νεια ἔ­πα­ψε πρω­τί­στως νὰ βι­ώ­νη τὴ θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα, ἡ ὁ­ποί­α, ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρα­με, ὑ­πῆρ­ξε ἡ κο­ρυ­φαί­α ἔκ­φαν­ση καὶ ἡ συ­νο­χή της. Ὑ­λι­στι­κές, ἀ­θε­ϊ­στι­κὲς καὶ μη­δε­νι­στι­κὲς ἰ­δέ­ες εἰ­σέ­βα­λαν καὶ στὴν οἰ­κο­γε­νεια­κὴ δο­μὴ καὶ τὴν προ­σέ­βαλαν καί­ρια. Ἡ πί­στη στὸ Θε­ό, ἡ εὐ­σέ­βεια καὶ ἡ προ­σή­λω­ση στὴν Ἐκ­κλη­σί­α θε­ω­ροῦν­ται ξε­πε­ρα­σμέ­νες ἀν­τι­λή­ψεις, πα­ρω­χη­μέ­νων ἐ­πο­χῶν. Οἱ γο­νεῖς ὄ­χι μό­νο δὲν θε­ω­ροῦν ἀ­πα­ραί­τη­τη τὴ θρη­σκευ­τι­κὴ δι­α­παι­δα­γώ­γη­ση τῶν παι­δι­ῶν, ἀλ­λὰ μᾶλ­λον ἐ­πι­ζή­μια, δι­ό­τι κα­τὰ τὴν ἄ­πο­ψή τους, ἔ­χουν κα­θῆ­κον νὰ τὰ ἀ­παγ­κι­στρώ­σουν ἀ­πὸ τὸ «σκο­τα­δι­σμὸ» καὶ τὴν «ὀ­πι­σθο­δρό­μη­ση» ποὺ γεν­νᾶ ἡ θρη­σκευ­τι­κὴ πί­στη. Τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα εἶ­ναι τὰ παι­διὰ νὰ δι­α­κα­τέ­χον­ται ἀ­πὸ πρώ­ϊμες μη­δε­νι­στι­κὲς τά­σεις, νὰ ἀ­πορ­ρί­πτουν πα­ρα­δε­δο­μέ­νες ἀ­ξί­ες, νὰ ἀ­σκοῦν­ται στὴ βί­α καὶ νὰ φτά­νουν στὴν ἀ­ναρ­χί­α. Ὅ­σοι ὑ­πη­ρε­τοῦ­με τὴν Παι­δεί­α γνω­ρί­ζου­με πο­λὺ κα­λὰ αὐ­τὴ τὴ φρι­κτὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα καὶ μό­νο ἀ­πὸ τὰ συν­θή­μα­τα ποὺ εἶ­ναι γραμ­μέ­να στὰ θρα­νί­α καὶ τοὺς τοί­χους.

Ὁ πα­τρι­ω­τι­σμὸς κα­τα­συ­κο­φαν­τή­θη­κε ὅ­σο τί­πο­τε ἄλ­λο τὰ τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια. Ἡ ἄ­θλια ἀν­τι­πα­τρι­ω­τι­κὴ προ­πα­γάν­δα ἔ­φτα­σε νὰ ἐ­πη­ρε­ά­ση σο­βα­ρὰ καὶ τὴν οἰ­κο­γέ­νεια. Πεί­στη­καν οἱ γο­νεῖς νὰ μὴ μι­λᾶ­νε στὰ παι­διά τους γιὰ πα­τρι­ω­τι­σμό, για­τί κα­τ᾿ αὐ­τοὺς καλ­λι­ερ­γεῖ τὸν ἐ­θνι­κι­σμὸ καὶ τὸν μι­λι­τα­ρι­σμό, ἀν­τί­θε­τα τὰ μυ­οῦν στὸν κο­σμο­πο­λι­τι­σμὸ καὶ στὸν ἀ­νια­ρὸ δι­ε­θνι­σμό. Βγῆ­κε ἡ Ση­μαί­α καὶ κά­θε Ἐθνι­κὸ σύμ­βο­λο ἀ­πὸ τὸ σπί­τι. Οἱ Ἐθνι­κὲς Ἐπέ­τει­οι προ­σπερ­νι­όν­ται ἐ­πι­πό­λαι­α. Τὰ παι­διὰ δὲ γνω­ρί­ζουν τί γι­ορ­τά­ζου­με σ᾿ αὐ­τές. Ἡ στρα­τι­ω­τι­κὴ θη­τεί­α καὶ κά­θε ἄλ­λη ὑ­πη­ρε­σί­α στὴν Πα­τρί­δα θε­ω­ρεῖ­ται ἀγ­γα­ρεί­α καὶ σὲ πολ­λὲς πε­ρι­πτώ­σεις πα­ρα­βί­α­ση τῶν ἀ­το­μι­κῶν ἐ­λευ­θε­ρι­ῶν καὶ τῆς ἀ­το­μι­κῆς συ­νεί­δη­σης. Βρί­ζον­ται χυ­δαι­ό­τα­τα ὁ στρα­τὸς καὶ ἡ ἀ­στυ­νο­μί­α. Δι­α­στρε­βλώ­νε­ται ἡ ἱ­στο­ρί­α, βε­βη­λώ­νον­ται οἱ ἀ­γῶ­νες τῶν προ­γό­νων μας καὶ λοι­δο­ροῦν­ται οἱ με­γά­λες προ­σω­πι­κό­τη­τες ποὺ ὠ­φέ­λη­σαν τὸ Ἔ­θνος.

Πέ­ρα­σε στὴν ψυ­χο­σύν­θε­ση τῶν νε­ο­ελ­λή­νων μί­α ἐ­πι­κίν­δυ­νη ἄ­πο­ψη πε­ρὶ ἐ­λευ­θε­ρί­ας. Τὴν ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξη ἔν­νοι­α πε­ρὶ ἐ­λευ­θε­ρί­ας, ἡ ὁ­ποί­α ἔ­χει ὡς ὅ­ριο τὴν ἀρ­χὴ τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας τῶν ἄλ­λων, πῆ­ρε τὴ θέ­ση της ἡ ἀ­συ­δο­σί­α καὶ ἡ ἀ­ναρ­χί­α. Ὁ σύγ­χρο­νος ἄν­θρω­πος δι­εκ­δι­κεῖ τὴν ἀ­πό­λυ­τη ἐ­λευ­θε­ρί­α, νὰ κά­νη ὅ,τι θέ­λει, κα­τα­πα­τών­τας κά­θε ἔν­νοι­α ἠ­θι­κῆς καὶ δι­καί­ου. Γε­νι­κὸ σύν­θη­μα: «Κά­τω τὰ πάν­τα, πά­νω ὁ ἑαυ­τός μας!». Τὸ κα­κὸ πα­ρά­δειγ­μα δί­νει στὰ παι­διὰ ἡ ἴ­δια ἡ οἰ­κο­γέ­νεια. Ὅ­ταν οἱ γο­νεῖς ζη­τοῦν μὲ ἀ­σύλ­λη­πτες προ­στρι­βὲς καὶ ὁ­μη­ρι­κοὺς καυ­γά­δες τὴν αὐ­το­νό­μη­σή τους. Ὅ­ταν νυ­χθη­με­ρὸν ὁ θε­σμὸς τῆς οἰ­κο­γέ­νειας χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ὡς «σκλα­βιά». Ὅ­ταν προ­βάλ­λε­ται ἀ­πὸ τὰ «τη­λε­ο­πτι­κά σκου­πί­δια», ὅ­τι «ἡ οἰ­κο­γέ­νεια βλά­πτει» καὶ ὅ­τι «καὶ οἱ παν­τρε­μέ­νοι ἔ­χουν ψυ­χὴ» (τί­τλοι τη­λε­ο­πτι­κῶν σει­ρῶν). Ὅ­ταν δύ­ο στοὺς δέ­κα γά­μους φτά­νουν στὸ δι­α­ζύ­γιο,  τὰ παι­διὰ πι­στεύ­ουν ὑ­πο­συ­νεί­δη­τα ὅ­τι ἡ οἰ­κο­γέ­νεια εἶ­ναι ἀ­πα­ξί­α καὶ πρέ­πει νὰ ἀ­πο­φεύ­γε­ται. Δὲν εἶ­ναι τυ­χαί­α σή­με­ρα ἡ ἐ­κτε­τα­μέ­νη ἀ­πο­φυ­γὴ τοῦ γά­μου ἀ­πὸ τοὺς νέ­ους, μὲ τρα­γι­κὲς μελ­λον­τι­κὲς συ­νέ­πει­ες γιὰ τὴν κοι­νω­νί­α καὶ τὸ Ἔ­θνος.

Ἡ συ­ζυ­γι­κὴ πί­στη ἔ­πα­ψε νὰ εἶ­ναι ἀ­ξί­α καὶ ἡ θρυ­λι­κὴ ὁ­μη­ρι­κὴ Πη­νε­λό­πη χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται «ἠ­λί­θια». Οἱ πι­στοὶ σύ­ζυ­γοι θε­ω­ροῦν­ται «κα­θυ­στε­ρη­μέ­νοι».  Ἀν­τί­θε­τα οἱ μοι­χοὶ χα­ρα­κτη­ρί­ζον­ται «κα­πά­τσοι!». Τὰ «τη­λε­ο­πτι­κά σκου­πί­δια» κά­νουν ὅ,τι μπο­ροῦν γιὰ νὰ προ­βάλ­λουν τὴ μοι­χεί­α ὡς «ἀ­το­μι­κό φυ­σι­κό δι­καί­ω­μα αὐ­το­δι­ά­θε­σης» καί τή συ­ζυ­γι­κή πί­στη ὡς «ταμ­πού, ἀ­να­χρο­νι­στι­κὸ κα­τά­λοι­πο τοῦ με­σαί­ω­να καὶ κα­τα­πά­τη­ση τῶν ἀ­το­μι­κῶν δι­και­ω­μά­των». Ὁ παν­σε­ξου­α­λι­σμὸς ἔ­χει εἰ­σβάλ­λει καὶ στὶς οἰ­κο­γέ­νει­ες, κυ­ρί­ως μέ­σῳ τῶν νέ­ων τε­χνο­λο­γι­ῶν. Ὑ­πε­ρά­νω ὅ­λων ἡ ἡ­δο­νή. Χω­ρὶς κα­μμιὰ αἰ­δῶ οἱ γο­νεῖς γυ­ρί­ζουν στὸ σπί­τι γυ­μνοὶ καὶ προ­βαί­νουν σὲ ἀ­νάρ­μο­στες πε­ρι­πτύ­ξεις μπρο­στὰ στὰ παι­διά. Οἱ συ­ζη­τή­σεις πε­ρι­λαμ­βά­νουν χυ­δαῖ­ες ἐκ­φρά­σεις καὶ σε­ξου­α­λι­κὰ ὑ­πο­νο­ού­με­να. Ὅ­λα αὐ­τὰ μα­ζὶ μὲ τὶς ἀ­τέ­λει­ω­τες ἐ­ρω­τι­κὲς σκη­νὲς καὶ ἐκ­πομ­πὲς τῆς τη­λε­ό­ρα­σης καθ­᾿ ὅ­λη τὴ διά­ρκεια τοῦ 24ώρου βομ­βαρ­δί­ζουν τὶς ἀ­θῶ­ες παι­δι­κὲς ψυ­χὲς καὶ τὶς κα­θι­στοῦν πνευ­μα­τι­κὰ συν­τρίμ­μια. Τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα εἶ­ναι φρι­κι­α­στι­κό. Ἡ ἄ­γου­ρη παι­δι­κὴ σε­ξου­α­λι­κό­τη­τα ἐκ­δη­λώ­νε­ται μὲ ἀ­να­τρι­χι­α­στι­κὰ φαι­νό­με­να παι­δι­κῶν βια­σμῶν, ἀ­κό­μα καὶ σὲ νη­πι­α­γω­γεῖ­α, σε­ξου­α­λι­κῶν ἐ­πι­θέ­σε­ων, ἐγ­κλη­μα­τι­κῶν πρά­ξε­ων καὶ ἀ­πί­στευ­των ψυ­χι­κῶν δι­α­τα­ρα­χῶν, τὶς ὁ­ποῖ­ες θὰ κου­βα­λοῦν σὲ ὅ­λη τους τὴ ζω­ή.

Ἡ ἀ­σέ­βεια πρὸς τοὺς με­γά­λους ἔ­χει πά­ρει τρα­γι­κὲς δι­α­στά­σεις. Ἡ ἀρ­χὴ ἔ­γι­νε ἀ­πὸ τὰ γη­ραι­ὰ μέ­λη τῆς οἰ­κο­γέ­νειας, τὰ ὁ­ποί­α δὲν ἔ­χουν θέ­ση πιὰ στὴ σύγ­χρο­νη οἰ­κο­γέ­νεια. Ἡ ἀ­πο­μό­νω­σή τους σὲ κά­ποι­α γκαρ­σο­νι­έ­ρα, νὰ τοὺς ὑ­πη­ρε­τεῖ κά­ποι­α ἀλ­λο­δα­πή, εἶ­ναι ἴ­σως ἡ προ­τι­μό­τε­ρη λύ­ση, ἀ­πὸ τὴν ἐγ­κα­τά­λει­ψη στὴν ἐ­νο­ρί­α καὶ τοὺς φι­λάν­θρω­πους γεί­το­νες. Τὰ νε­α­ρὰ μέ­λη τῆς οἰ­κο­γέ­νειας βι­ώ­νον­τας αὐ­τὴ τὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἐκ­δη­λώ­νουν συ­χνὰ φαι­νό­με­να ἀ­κραί­ας ἀ­πεί­θειας πρὸς τοὺς γο­νεῖς, ἡ ὁ­ποί­α ἐ­κτεί­νε­ται ὡς τὸ σχο­λεῖ­ο καὶ τὴν ἐρ­γα­σί­α τους.

Γιὰ οἰ­κο­νο­μί­α χρό­νου ἀ­να­φέ­ρου­με ἐ­πι­γραμ­μα­τι­κὰ καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄλ­λα ἐκ­φυ­λι­στι­κὰ φαι­νό­με­να τῆς σύγ­χρο­νης ἑλ­λη­νι­κῆς οἰ­κο­γέ­νειας: Τὴν ἀ­νη­συ­χη­τι­κὴ αὔ­ξη­ση τῶν μο­νο­γο­νε­ϊ­κῶν οἰ­κο­γε­νει­ῶν, τὴ μά­στι­γα τῶν ναρ­κω­τι­κῶν, τὴ μο­να­ξιὰ ἐ­ξαι­τί­ας τῆς πο­λύ­ω­ρης ἀ­που­σί­ας, λό­γῳ ἐρ­γα­σί­ας τῶν γο­νέ­ων, τὴν κα­τα­στρο­φι­κὴ δι­α­τρο­φὴ μὲ τὰ «δι­α­τρο­φι­κά σκου­πί­δια» τῶν fast foods, τὸν ἐ­πί­πλα­στο εὐ­δαι­μο­νι­σμὸ καὶ τὸν ὑ­περ­προ­στα­τευ­τι­σμό, τὴ δου­λι­κὴ προ­σή­λω­ση στὴ μό­δα, τὸν ἐ­πι­κίν­δυ­νο μι­μη­τι­σμὸ σα­θρῶν προ­τύ­πων (π.χ. ἠ­θο­ποι­ῶν, πο­δο­σφαι­ρι­στῶν κ.λ.π.), τὴ λα­γνεί­α καὶ τὸν χου­λιγ­κα­νι­σμὸ τοῦ ἀ­θλη­τι­σμοῦ, τὴ ζω­ο­λα­τρί­α, τὴν ἀ­να­ζή­τη­ση εὔ­κο­λων ἐ­πι­λο­γῶν γιὰ τὴ ζω­ή, τὸν ἀ­πί­στευ­το ἐκ­χυ­δα­ϊ­σμὸ στὴ συ­νο­μι­λί­α κ.λ.π. Ὅ­λα αὐ­τὰ συν­θέ­τουν μί­α ὄ­ζου­σα κα­τά­στα­ση, ἡ ὁ­ποί­α προ­μη­νύ­ει, ζο­φε­ρὸ καὶ ἀ­βέ­βαι­ο τὸ μέλ­λον τοῦ Ἔ­θνους, δι­ό­τι ἔ­πα­ψε πιὰ νὰ εἶ­ναι ἡ οἰ­κο­γέ­νεια ὁ βα­σι­κὸς πυ­ρή­νας καὶ ἡ συ­νε­κτι­κὴ δύ­να­μη τοῦ Γέ­νους μας. Ὁ μα­κα­ρι­στὸς π. Πα­ΐ­σιος μὲ τὸ προ­φη­τι­κό του χά­ρι­σμα εἶ­χε πεῖ:«Μί­α εἶ­ναι ἡ ἀ­ξί­α τῆς ζω­ῆς, ἡ οἰ­κο­γέ­νεια. Μό­λις σβή­σει ἡ οἰ­κο­γέ­νεια θὰ σβή­ση καὶ ὁ κό­σμος!». Φρι­κι­α­στι­κὴ ὄν­τως προ­φη­τι­κὴ ρή­ση!    

Κυρίες καὶ κύριοι,      

Ἴ­σως δι­ε­ρω­τη­θοῦν εὔ­λο­γα κά­ποι­οι: «Λοι­πὸν χά­θη­καν ὅ­λα;». Ἀ­παν­τοῦ­με: «Ἀ­σφα­λῶς ὄ­χι!». Ὁ Ἑλ­λη­νι­σμὸς ἀ­πέ­δει­ξε στὸ διά­βα τῶν αἰ­ώ­νων πὼς δι­α­θέ­τει στὰ ἐ­σώ­ψυ­χά του ἰ­σχυ­ρό­τα­τες δυ­νά­μεις ἀν­τί­στα­σης, φτά­νει αὐ­τὲς νὰ ἐ­νερ­γο­ποι­η­θοῦν. Δὲ χά­θη­κε τί­πο­τε. Ὑ­πάρ­χει τὸ εὐ­γε­νὲς «ὑ­πό­λειμ­μα», ὅ­λων ἐ­κεί­νων τῶν Ἑλ­λή­νων, ὡς πρό­σω­πα, οἰ­κο­γέ­νει­ες καὶ συλ­λο­γι­κό­τη­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀν­τι­στε­κό­μα­στε στὴν νε­ο­τα­ξι­κὴ ἀλ­λο­τρί­ω­ση καὶ ἔ­χου­με τὴ δι­ά­θε­ση καὶ τὴ δύ­να­μη νὰ ἀν­τι­στα­θοῦ­με στὴν ἐ­πι­χει­ρού­με­νη ἐ­θνι­κὴ κα­τε­δά­φι­ση. Νὰ κα­τα­στή­σου­με ξα­νὰ τὴν οἰ­κο­γέ­νεια ὑ­γι­ῆ πυ­ρή­να τοῦ κοι­νω­νι­κοῦ καὶ ἐ­θνι­κοῦ μας ἱ­στοῦ. Νὰ ξα­να­δώ­σου­με στὴ νε­ο­λαί­α μας, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι τὸ εὐ­γε­νὲς φυ­τώ­ριο τῆς φυ­λῆς μας, τὴ δη­μι­ουρ­γι­κὴ ὁρ­μὴ γιὰ τὴν ἀ­να­γέν­νη­ση τῆς πα­τρί­δος μας.  Ἡ ση­με­ρι­νὴ ἐκ­δή­λω­ση εἶ­ναι μί­α ἠ­χη­ρὴ καὶ δυ­να­μι­κὴ ἀ­πάν­τη­ση σὲ ὅ­λους ὅ­σους ἐ­πι­βου­λεύ­ον­ται τὸ Γέ­νος μας. Μὲ ἀρ­χη­γὸ τὸ Λυ­τρω­τὴ μας Χρι­στό, πνευ­μα­τι­κό μας ὁ­δη­γὸ τὴν μη­τέ­ρα καὶ τρο­φὸ μας Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α, ὅ­πλο μας τὴν Ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­σή μας, θὰ ἀ­γω­νι­στοῦ­με νὰ ἐ­νερ­γο­ποι­ή­σου­με τὶς δυ­νά­μεις ἀν­τι­στά­σε­ως ἐ­νάν­τια στὴ γε­νι­κὴ ἐ­θνι­κὴ κα­τρα­κύ­λα. Θὰ κα­τα­δεί­ξου­με γιὰ μί­α ἀ­κό­μη φο­ρᾶ ὅ­τι ὡς Ὀρ­θό­δο­ξοι Χρι­στια­νοὶ καὶ Ἕλ­λη­νες μπο­ροῦ­με νὰ μα­ται­ώ­σου­με τὰ ὅ­ποι­α κα­τα­χθό­νια κο­σμο­κρα­το­ρι­κὰ σχέ­δια καὶ νὰ δεί­ξου­με καὶ στοὺς ἄλ­λους λα­οὺς τὸ δρό­μο καὶ τῆς δι­κῆς τους αὐ­το­δι­ά­θε­σης καὶ τῆς ἐ­θνι­κῆς τους ἰ­δι­αι­τε­ρό­τη­τας.                                                                        

*ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ΄΄ ΣΤΟ ΑΠΘ, ΣΕΠΤ. 2010