Του Πρωτ. Αντωνίου Καλλιγέρη
Με αυτό το σύνθημα μία πολύ γνωστή εταιρεία διαφημίζει το προϊόν της το οποίο κρατά στα χέρια του ένας χαμογελαστός νέος μία και η διαφήμιση απευθύνεται στούςσυνομηλίκους του.
Θα μπορούσαμε να μη σχολιάσουμε το μήνυμα αυτό. Αλλωστε υπάρχουν πολλές ανόητες διαφημίσεις. Πιστεύουμε όμως ότι στην περίπτωση αυτή, δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία κακή διαφήμιση, αλλά μία προσπάθεια δημιουργίας αξιών.
Τι είναι λοιπόν ἂὼ ὦ, μία και τέτοιο προϊόν διαφημίζεται; Τι φαίνεται να είναι περιττό; Τα παιδιά!
Στον καιρό που γίνεται μιας γιγάντια προσπάθεια να προστατευτούν τα παιδιά από την ανωριμότητα των ενηλίκων και πολλές φορές από την εγκληματική δράση η την αμέλειά τους, κάποιοι θεωρούν ότι τα παιδιά είναι ένα ἂὼ ὦ ανθρώπινοπαράγωγο. Η ιδέα δεν είναι φασιστική, είναι φρικιαστική και δυστυχώς υπαρκτή.
Ο διαφημιστής στην περίπτωση αυτή φαίνεται να αποκαλύπτει ο,τι επιμελημένα κρύβει η κοινωνία μας. Δεν είναι άστοχο,επομένως, να παρατηρήσουμε την εικόνα που έχουν οι ενήλικες για τα παιδιά.
Η κοινωνία μας αντιμετωπίζει τα παιδιά σαν παράγωγα των ενηλίκων και όχι σαν πρόσωπα που έχουν αξία σε συγκεκριμένη στιγμή. Τα παραδείγματα είναι πολλά·
Οσοι ενήλικες αναφέρονται σε μέτρα που πρέπει να παρθούν για την προστασία των παιδιών ισχυρίζονται ότι αυτά πρέπει να ληφθούν επειδή οι νέοι είναι το μέλλον μας. Επομένως τα παιδιά και οι νέοι δεν έχουν αξία για αυτό που είναι αλλά για αυτό που θα γίνουν.
Ας αναρωτηθούμε τους λόγους για τους οποίους γίνεται η άμβλωση. Αν τους μελετήσουμε προσεκτικά κανένας δεν συνδέεται πραγματικά με το παιδί, αλλά με τον ενήλικα και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τον κόσμο.
Πέρα όμως από αυτή την αποτρόπαια ιδέα, ίσως πρέπει να σταθούμε λίγο και στα άλλα στηρίγματα του κεντρικού μηνύματος.
Η σύλληψη και η γέννηση ενός παιδιού φαίνεται ότι συνδέεται με την επιθυμία του «εγώ» και μόνο. Ακούγεται πολύ συχνά «θα κάνω παιδιά όταν είμαι έτοιμος» υπονοώντας μόνο την οικονομική κυρίως προετοιμασία, όχι όμως την ψυχο-συναισθηματική ολοκλήρωση. Η άποψη αυτή είναι από τις περισσότερο ισχυρές και τη συναντάμε και με άλλεςπαραλλαγές. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι είναι όλα τόσο προγραμματισμένα, ακόμα και στην ημέρα, ώστε νααναρωτιέμαι, η ομορφιά της σχέσης δύο ανθρώπων που αγαπιούνται που είναι; Η Χάρη του Θεού πόσο χώρο έχει από τουςανθρώπους για να δράσει; Η άποψη αυτή είναι από τις πιο ισχυρές και τη συναντάμε και με άλλες παραλλαγές.
Αλλες φορές ζευγάρια ισχυρίζονται ότι ένα παιδί είναι η ολοκλήρωση του γάμου τους. Η λογική των ενηλίκων που θέλει το παιδί που πρόκειται να έρθει να συμπληρώσει τη σχέση τους η οποία πολλές φορές είναι ανώριμη είναι δονκιχωτική. Οτανο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος υποστήριζε ότι τα παιδιά είναι γέφυρα που συνδέουν τους γονείς, εννοούσε ένα ζευγάρι τοοποίο συνδέεται με την αγάπη που έχει πρότυπο τη σχέση Χριστού και Εκκλησίας και όχι το σημερινό, που διέπεται από τη λογική της μισάνοικτης πόρτας.
Μερικές φορές συναντάμε την ίδια εικόνα με τη λογική του δικαιώματος. Κυρίως γυναίκες ισχυρίζονται ότι η μητρότητα είναι δικαίωμα. Νομίζουμε όμως ότι τα δικαιώματά μας έχουν όριο τον εαυτό μας και δεν προεκτείνονται σε άλλαπρόσωπα.
Το διαφημιστικό μήνυμα πιστεύουμε ότι υπονοεί επίσης ότι τα παιδιά είναι μπελάς. Επομένως πρέπει να απολαύσουμε τη ζωή μας, πριν ένα μικρό πλασματάκι μας στερήσει το υπόλοιπο της ελευθερίας που περίσεψε από το γάμο. Αξίζει νααναρωτηθούμε πόσο ώριμοι άνθρωποι είναι αυτοί που διέπονται από μία τέτοια αντίληψη; Το παιδί – μπελάς στη σκέψη τωνενηλίκων μετατρέπεται πολύ απλά σε παιδί – θύμα. Ενας γονέας που αισθάνεται αιχμάλωτος από το ίδιο του το παιδί πόσοαληθινά το αγαπά; Πόσο αληθινά μπορεί να θυσιάσει τον εαυτό του και τις προσδοκίες του για χάρη του ακόμα και ότανφθάσει στην κατάλληλη γι αυτόν ηλικία;
Παράλληλα υπηρετεί και τη λογική «ο γάμος υπάρχει για να κάνουμε οικογένεια, δηλαδή παιδιά» η οποία είναι πολύ ισχυρήστην ελληνική κοινωνία. Μία αντίληψη η οποία είναι λανθασμένη, επειδή υποβιβάζει την αξία του μυστηρίου του γάμου, καιαδιέξοδη όταν σε ένα γάμο οι σύζυγοι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές έρευνες των τελευταίων χρόνων δείχνουν ότι η αξία ”οικογενεια” είναι πολύ ισχυρή και σταθερά πρώτη στη συνείδηση των νέων ενώ η αξία ”γάμος” σταθερά υποτιμάται.
Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι ο γάμος δεν είναι μια παραχώρηση στον άνδρα και τη γυναίκα. Αλλά ένα θαύμα πουαπορρέει από την πίστη μας στο Χριστό. Είναι το μυστήριο εντός του οποίου «ο άνδρας, ως φυσική οντότητα, ενώνεται με τη διαφορετική βιολογικά φυσική οντότητα της γυναίκας του εις σάρκα μίαν ( Εφ. 5.31), γίνονται μία ύπαρξη, ακριβώς όπως ο Υιός του Θεού με τη σάρκωσή του παύει να είναι μόμο ο εαυτός Του, δηλαδή Θεός, και γίνεται επίσης άνθρωπος, έτσι ώστε η σύναξη του λαού Του να μπορεί να αποτελέσει το σώμα Του.»*
Εντός του γάμου οι σύζυγοι βρίσκουν τις πραγματικές διαστάσεις της ελευθερίας τους. Η ωρίμανση συζύγων-έρωτα ελκύειτην ευλογία του Θεού, οδηγεί στην τεκνογονία.
Και επομένως είναι καρπός ελευθερίας. Καλλιεργούμε αυτή την αγάπη στη διάρκεια της συζυγίας μας; Ετοιμάζουμε τουςεαυτούς μας πνευματικά ώστε να δεχθούμε ακόμα ένα δώρο από το Θεό; Να δούμε ακόμα ένα θαύμα;
Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Καλλιγέρη “Γονείς – παιδιά «…κάπου θα συναντηθούμε!»” από τις εκδόσεις “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ”
