Ο γάμος

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Για την ορθόδοξη εκκλησία ο γάμος είναι ένα από τα μυστήριά της. Εύχεται όπως οι νεόνυμφοι έχουν τέλεια αγάπη. Συντελείται η ένωση των δύο σε ένα. Να υπάρχει μεταξύ τους υπακοή, ανοχή και σύμπνοια.

Τοποθετείται η σχέση της γυναίκας με τον άνδρα σε νέα βάση. Η ισοτιμία μεταξύ των συζύγων είναι απαραίτητη. Η αγάπη θα πρέπει να είναι πάντοτε θυσιαστική. Όπως αγαπά ο Χριστός την εκκλησία έτσι να αγαπά ο σύζυγος τη σύζυγό του. Το ζεύγος θα πρέπει να δίνεται και να δένεται με τη μεγάλη αρετή της αγάπης. Πρώτιστα θα πρέπει να υπάρχει αφειδώλευτη αγάπη του άνδρα προς τη γυναίκα και σεβασμός και όχι δουλοπρέπεια της γυναίκας προς τον άνδρα. Η αγάπη οπωσδήποτε να είναι αμοιβαία.
Ο κύριος σκοπός του γάμου δεν είναι η παιδοποιία, αλλά η βοήθεια του ενός προς τον άλλο για την τελειοποίηση. Καλή και ευλογημένη η πολυτεκνία, αλλά θα πρέπει να συνυπάρχει με την καλλιτεκνία. Ο γάμος από νωρίς θεωρήθηκε ιερός θεσμός. Κατά τον απόστολο Παύλο είναι μυστήριο μέγα. Είναι λοιπόν θείος θεσμός ο γάμος, εντολή θεϊκή, πράξη που εκφράζει το θείο θέλημα. Η τεκνογονία είναι πηγή μεγάλης χαράς για τους γονείς. Ο ανθρώπινος πόνος παρατηρείται στοργικά από τον Θεό και τον μειώνει η αγάπη του για το πλάσμα του. Ο Χριστός στην Κανά της Γαλιλαίας θαυματουργεί, για να μην αφήσει μισή τη χαρά των καλεσμένων. Ο Χριστός διδάσκει ότι η πνευματικότητα διά της συζυγικής ομόνοιας ανθεί στον κόσμο και ενισχύει όλους. Ο αγιασμός του άνδρα και της γυναίκας γίνεται διά των ευχών της εκκλησίας. Η ιερολογία του γάμου δεν γίνεται προς επίδειξη αλλά προς θεία ενίσχυση.
Στη συνείδηση της ορθόδοξης εκκλησίας ο γάμος νοηματίζεται με τις ευχές της εκκλησίας, την ιερολογία και το μυστήριο. Από νωρίς ο γάμος ήταν συνδεδεμένος με το μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Σε γαμήλιες παραστάσεις ο ίδιος ο Χριστός στεφανώνει τους νεόνυμφους. Τα δακτυλίδια, οι λαμπάδες, τα στέφανα και το κοινό ποτήριο συμβολίζουν την ένωση, την ομόνοια και την αγάπη των νεονύμφων. Γενικά η ακολουθία του γάμου ευλογεί, ενισχύει, νοηματίζει, εμπνέει και χαριτώνει τη ζωή των νεονύμφων. Τα τελευταία έτη ορισμένοι δεν επιθυμούν τον θρησκευτικό γάμο αλλά τον πολιτικό. Στον γάμο προσέρχεται κανείς ελεύθερα. Η αγάπη είναι απαραίτητη και από τα δύο μέλη. Ο σεβασμός του ενός προς τον άλλο ισόβιος. Από τώρα τα προβλήματα θα λύνονται μαζί. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν μυστικά μεταξύ τους, ούτε δύο πορτοφόλια. Η αντιμετώπιση των δυσκολιών θα γίνεται κοινή. Η αγωγή των παιδιών με ιδιαίτερη φροντίδα. Κανονικά ο γάμος είναι αδιάλυτος. Η εκκλησία γνωρίζοντας την ανθρώπινη αδυναμία επιτρέπει δεύτερο και τρίτο γάμο. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας ο γάμος ήταν πολυήμερο πανηγύρι. Το διαζύγιο συνήθως δεν λύνει αλλά μεγαλώνει προβλήματα, όταν μάλιστα υπάρχουν και παιδιά. Η αύξηση των διαζυγίων σημαίνει έξαρση της επάρσεως. Ο εγωισμός και η μοιχεία οδηγούν συνήθως στα διαζύγια. Τα παιδιά των διαζευγμένων συχνά έχουν συναισθηματικά τραύματα, ψυχολογικά προβλήματα και μαθησιακές δυσκολίες.
Δυστυχώς σήμερα ο ιερός θεσμός του γάμου κλυδωνίζεται σοβαρά. Μικροεγωισμοί, πείσματα, ατομισμοί και κακίες συννεφιάζουν την οικογένεια. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και ό,τι του αρέσει, μη σκεπτόμενος τον άλλο. Με ευκολία ο ένας εξουθενώνει τον άλλο. Τα παιδιά δεν είναι πάντοτε πηγή χαράς. Βλέπουν τους γονείς εξουθενούμενους και δακρύζουν κρυφά ή φανερά.
Για την επίτευξη του σκοπού του γάμου χρειάζεται συνεχής, επιμελημένος και επίπονος αγώνας μεταξύ των συζύγων. Εκτός από την απαραίτητη αγάπη θα πρέπει να υπάρχει η ταπείνωση. Ο ένας να ανέχεται τον άλλο, να υπομένει, να υποχωρεί και να ειρηνεύει. Οι συζυγικοί καβγάδες ενώπιον των παιδιών τα κάνουν κομπλεξικά. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει πως τους συζύγους που είναι δεμένοι μεταξύ τους δεν θα μπορέσει να τους στενοχωρήσει κανένα από τα γεγονότα της ζωής, ούτε να καταστρέψει την ευτυχία τους, γιατί όταν υπάρχει ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα ομόνοια και ειρήνη και δυνατή αγάπη, τότε έρχονται όλα μαζί τα αγαθά. Μακάρι ο γάμος να καταστεί εργαστήρι αρετής και λιμάνι ησυχίας..

Συζήτηση περί γάμου… σε περιοδικό Η/Υ

Όταν για κάποιους λόγους ο ηλεκτρονικός υπολογιστής αρχίζει να κάνει «νερά», ένας από τους τρόπους επίλυσης των προβλημάτων είναι να απευθυνθούμε σε κάποιο σχετικό έντυπο, ζητώντας τη βοήθεια του καταρτισμένου σε θέματα τεχνικά συντάκτη. Ειδικά, μάλιστα, όταν πρόκειται για μια παντρεμένη γυναίκα, τότε το θέμα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όσο για την απάντηση του συντάκτη, αυτή είναι το λιγότερο… αμίμητη! Μια ιστορία που αντέχει στο χρόνο…

Το γράμμα μιας παντρεμένης…

Αγαπητέ συντάκτη,

«Πέρυσι έκανα αναβάθμιση από το Αρραβωνιαστικός 5.0 στο Σύζυγος 1.0 και παρατήρησα πως το καινούργιο «πρόγραμμα» άρχισε να κάνει αναπάντεχες αλλαγές στα λογιστικά φύλλα, να έχει περιορισμένη πρόσβαση στις εφαρμογές λουλουδιών και χρυσαφικών που παλιότερα στην έκδοση Αρραβωνιαστικός 5.0 δούλευαν μια χαρά! Επίσης, το Σύζυγος 1.0 απεγκατέστησε πολλά άλλα πολύτιμα προγράμματα όπως το Ρομαντικός Περίπατος 9.9 και εγκατέστησε ανεπιθύμητα Popups όπως τα Champions League 5.0 και Κυριακή στα Γήπεδα 8.0. Θα ήθελα ακόμη να σας ενημερώσω μετά λύπης μου ότι το Διάλογος 1.3 δεν τρέχει πια, ενώ το Καθαριότητα Σπιτιού 2.6 προκαλεί κολλήματα και κατάρρευση του συστήματος. Προσπάθησα να τρέξω το Μουρμούρα 5.3 GOLD Εdition… αλλά εις μάτην».

Ζητώ ταπεινά τη βοήθειά σας

Μια απελπισμένη παντρεμένη γυναίκα…

Η απάντηση του συντάκτη…

Αγαπητή απελπισμένη παντρεμένη γυναίκα,

«Πρέπει να ξέρεις πως το Αρραβωνιαστικός 5.0 είναι ψυχαγωγικό πακέτο, ενώ το
Σύζυγος 1.0 είναι λειτουργικό σύστημα, με απαιτήσεις από το χρήστη. Προσπάθησε να δώσεις την εντολή C:\Nomiza_pws_me_agapouses.exe και εγκατέστησε το Δάκρυα 6.2 σε original έκδοση. Λογικά, το Σύζυγος 1.0 θα εκκινήσει αυτόματα τις εφαρμογές Ενοχή 3.0 και Λουλούδια 7.0 σε random λειτουργία.
ΠΡΟΣΟΧΗ
* Υπερβολική χρήση του παραπάνω προγράμματος μπορεί να προκαλέσει την κλήση των screen saver Κατσούφικη Μουγκαμάρα 2.5 και Μπίρα 6.1 (Το Μπίρα 6.1 ίσως προκαλέσει την αναπαραγωγή WAV αρχείων τύπου Δυνατό Ροχαλητό, που καταργούνται μόνο με επανεκκίνηση).
* Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εγκατάσταση του Πεθερά 1.0 και μην σκεφτείτε καν να τρέξετε τα βοηθητικά αρχεία Εραστής 2005 BETA και Γκόμενος 3.8 (δεν είναι συμβατά με το Σύζυγος 1.0 και μπορεί να προκαλέσουν κατάρρευση του συστήματος και πλήρη καταστροφή του λειτουργικού).
Συνοψίζοντας, το Σύζυγος 1.0 είναι ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, αν και με περιορισμένη μνήμη , που χρειάζεται κάποιο διάστημα για να εμπεδώσει μερικές καινούργιες εφαρμογές. Σκεφτείτε σοβαρά την απόκτηση συνοδευτικών προγραμμάτων που θα βελτιώσουν την απόδοσή του σημαντικά. Συστήνουμε το Ζεστό Φαΐ 3.0, Καυτά Εσώρουχα 5.3 και το Δημιουργικά Τρομερής Κορμάρας 10.1 με την επιλογή «εκτέλεση κατά την εκκίνηση».

Με εκτίμηση

Ο συντάκτης

πηγή

Η Ορθόδοξη Superwoman

-Γέροντα, μιὰ γυναίκα τὴν ἐγκατέλειψε ὁ ἄνδρας της, πῆρε καὶ τὸ παιδὶ, καὶ ἔχει σχέσεις μὲ δὺο ἄλλες γυναὶκες. Μὲ ρώτησε τί νὰ κάνη.
-Νὰ τῆς πῆς, ὅσο μπορεῖ, νὰ κάνη ὑπομονή, προσευχή, καὶ νὰ φέρεται μὲ καλοσύνη. Νὰ περιμένη· νὰ μὴ διαλύσει τὸν γάμο ἡ ἴδια. Κάποιος περιφρονοῦσε τὴν γυναίκα του, τὴν κακαμεταχειριζόταν, καὶ αὐτὴ τὰ ἀνατιμετώπιζε ὅλα μὲ ὑπομονὴ καὶ καλοσύνη, μέχρι ποὺ πέθανε σχετικὰ νέα. Ὅταν ἔκαναν τὴν ἐκταφή της, βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο μία εὐωδία.
Ἀπόρησαν ὅσοι βρίσκονταν ἐκεῖ.
Βλέπετε, αὐτὴ ἀντιμετώπιζε τὰ πάντα μὲ ὑπομονὴ σ’ αὐτὴν τὴν ζωή, γι’ αὐτὸ δικαιώθηκε στὴν ἄλλη ζωή.

Ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωση. Ἕνα κοσμικὸ παιδὶ εἶχε συμπαθήσει μιὰ κοπέλα ποὺ ζοῦσε πνευματικά. Γιὰ νὰ τὸν συμπαθήση καὶ ἡ κοπέλα, προσπαθοῦσε νὰ ζῆ κι αὐτὸς πνευματικά, ἐκκλησιαζόταν κ.λπ. Τελικὰ παντρεύτηκαν. Μετὰ ὅμως ἀπὸ χρόνια ἐκεῖνος ἄρχισε πάλι τὴν κοσμικὴ ζωή.
Ἐνῶ εἶχαν καὶ μεγάλα παιδιὰ -ἕνα ἀγόρι στὸ πανεπιστήμιο καὶ δύο κοπέλες, μία στὸ λύκειο καὶ μία στὸ γυμνάσιο –αὐτὸς συνέχιζε νὰ ζῆ ἄσωτα. Εἶχε μιὰ μεγάλη ἐπιχείρηση καὶ ἔβγαζε πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ τὰ περισσότερα τὰ ἐξόδευε μὲ τὴν ἄσωτη ζωή του.
Ἡ καημένη ἡ σύζυγός του κρατοῦσε τὸ σπίτι μὲ τὴν οἰκονομία ποὺ ἔκανε καὶ τὰ παιδιά της μὲ τὶς συμβουλές της. Δὲν κατηγοροῦσε τὸν πατέρα τους, γιὰ νὰ μὴν τὸν σιχαθοῦν καὶ τραυματισθοῦν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦν.
Τὰ βράδια ποὺ γύριζε ἀργά, εὔκολα τὸν δικαιολογοῦσε, λέγοντας στὰ παιδιὰ ὅτι ἔχει δουλειὲς, ἀλλὰ τὸ μεσημέρι ποὺ πήγαινε στὸ σπίτι μὲ κάποια φιλαενάδα του, τί νὰ ἔλεγε; Γιατί, τί ἔκανε ὁ ἀθεόφοβος αὐτὸς ἄνθρωπος; -ἄν καὶ δὲν ἀξίζει νὰ τὸν λέη κανείς ἄνθρωπο, ἐπειδὴ δὲν εἶχε καθόλου ἀνθρωπιά.
Τηλεφωνοῦσε στὴν γυναίκα του νὰ τοῦ ἑτοιμάση τὰ φαγητὰ ποὺ ἐπιθυμοῦσε καὶ ἐρχόταν τὸ μεσημέρι μὲ κάποια ἀπὸ τὶς φιλενάδες του γιὰ φαγητὸ. Ἡ καημένη ἡ μάνα, γιὰ νὰ μὴν μποῦν σὲ ἄσχημους λογισμοὺς τὰ παιδιά της, τοὺς καλοδεχόταν.
Ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι δική της φίλη καὶ πέρασε ὁ σύζυγος της ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ τὴν ἔφερε στὸ σπίτι τους, μὲ τὸ αὐτοκίνητό του. Ἔστελνε μὲ τρόπο τὰ παιδιὰ στὰ δωμάτιά τους, γιὰ νὰ διαβάσουν, γιατὶ φοβόταν μήπως δοῦν καμμιὰ ἄσχημη σκηνή, ἐπειδὴ δυστυχῶς αὐτὸς δὲν πρόσεχε, ἀλλὰ ἀσχημονοῦσε καὶ μέσα στὸ σπίτι. Αὐτὸ γινόταν κάθε μεσημέρι καὶ κάθε τόσο τῆς κουβαλοῦσε καὶ ἄλλο πρόσωπο.
Ἀφοῦ τὰ παιδιὰ ἔφθασαν νὰ λένε στὴν μητέρα τους: «Πόσες φίλες ἔχεις, μαμά;» . «Γνωριζόταμασταν ἀπὸ παλιά», τοὺς ἔλεγε ἐκείνη. Ἐν τῷ μεταξὺ αὐτὸς τὴν εἶχε τὴν καημένη χειρότερα καὶ ἀπὸ ὑπηρέτρια, διότι τῆς φερόταν μὲ πολλή βαρβαρότητα.
Σκεφθῆτε τώρα, αὐτὴ ἡ μάνα κάθε μέρα νὰ ὑπηρετῆ δύο κτήνη, ποὺ ἀτίμαζαν τὸ σπίτι, καὶ νὰ βάζη συνέχεια καλοὺς λογισμοὺς στὰ παιδιά της. Καὶ δὲν εἶναι ὅτι ἤξερε πὼς τὸ θέμα αὐτὸ θὰ λήξη ἔπειτα ἀπὸ ἕνα διάστημα, ὥστε νὰ πῆ: «θὰ κάνω ὑπομονὴ» καὶ νὰ ἔχη καὶ λίγη παρηγοριά.
Αὐτὴ ἡ κατάσταση συνεχίστηκε ἀρκετὰ χρόνια. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε δώσει ὁ ταλαίπωρος πολλὰ δικαιώματα στὸν διάβολο, ἑπόμενο ἦταν νὰ δέχεται φοβερὲς δαιμονικὲς ἐπιδράσεις. Ἦταν σὰν τρελλός, δὲν ἤλεγχε τὸν ἑαυτό του, ὅλα τοῦ ἔφταιγαν.
Μιὰ μέρα λοιπὸν, ὅπως ἔτρεχε μὲ τὸ αὐτοκίνητό του, καθὼς ἦταν μεθυσμένος ἀπὸ τὴν σαρκικὴ μέθη, ξέφυγε ἀπὸ τό δρόμο καὶ ἔπεσε στὸ γκρεμό. Τὸ αὐτοκίνητο διαλύθηκε καὶ αὐτός τραυματίστηκε σοβαρά. Τὸν μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο καὶ ὕστερα ἀπὸ μιὰ σχετικὴ νοσηλεία τὸν πῆγαν στὸ σπίτι σακατεμένο.
Καμμιὰ φιλενάδα του δὲν τὸν πλησίασε, γιατὶ δὲν εἶχε πιὰ οὔτε πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσωπό του ἦταν παραμορφωμένο. Ἡ καλὴ σύζυγος ὅμως καὶ καλὴ μάνα τὸν περιποιόταν μὲ πολλὴ καλωσύνη, χωρίς νὰ τοῦ θυμίζη τίποτε ἀπὸ τὴν ἄσωτη ζωή του.
Αὐτὸ τὸν συγκλόνισε καὶ τὸν ἀλλοίωσε πνευματικὰ. Μετανόησε εἰλικρινὰ, ζήτησε καὶ ἐξομολογήθηκε, ἔζησε λίγα χρόνια χριστιανικά, μὲ ἐσωτερική εἰρήνη, καὶ ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ. Μετὰ τὸν θάνατο του τὸ ἀγόρι ἀνέλαβε τὴν δουλειά του καὶ συντηροῦσε τὴν οἰκογένεια.
Ζοῦσαν ἀγαπημένα τὰ παιδιὰ, γιατὶ εἶχαν πάρει καλὲς ἀρχὲς ἀπὸ τὴν καλὴ μάνα. Αὐτὴ ἡ μάνα ἦταν ἡρωίδα.
Ἤπιε ὅλα τὰ φαρμάκια, γιὰ νὰ μὴ διαλυθῆ ἡ οἰκογένειά της καὶ πικραθοῦν τὰ παιδιὰ της, κράτησε τὴν οἰκογένεια σωστά, ἔσωσε καὶ τὸν ἄνδρα της, ἀποταμίευσε καὶ αὐτὴ οὐράνιο μισθό. Ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν γυναίκα θὰ τὴν βάλη στὴν καλύτερη θέση στὸν Παράδεισο.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (σελίδες 51-54 )

Πηγή

Η άγαμη μητέρα στα μάτια ενός Πατερικά Ορθοδόξου

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον «Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού» για την σύγκληση αυτής της Ημερίδας στα δεκάχρονά του, αλλά και για την επιτυχή επιλογή της διπλής θεματικής της, που η μία πλευρά συμπληρώνει αποτελεσματικά την άλλη. Ευχαριστώ και για την τιμητική σας πρόσκληση να συμπεριληφθώ στην ομάδα των εκλεκτών ομιλητών σας. Θα επιχειρήσω μια σύντομη ποιμαντική προσέγγιση της «άγαμης μητέρας», που είναι στο επίκεντρο της προβληματικής μας, επιδιώκοντας κάποιες πνευ­ματικές, αλλά και κοινωνικές, ως εκκλησιαστικές, ψηλαφήσεις του θέματος και χαράσσοντας ένα πλαί­σιο δυναμοποίησης των προσπαθειών του Συλλόγου στα όρια της ελληνορθόδοξου παραδόσεως. Θα μου ε­πιτραπεί όμως πρώτα μία σημασιολογική οριοθέτηση.

Ο τίτλος της εισηγήσεώς μου με τον όρο «πατερικά Ορθοδόξου» διαφοροποιεί τον τυπικά Ορθόδοξο Χριστιανό, απλώς λόγω της βαπτίσεώς του (πα­λαιότερα λέγαμε: χριστιανός της ταυτότητας), από τον αυθεντικά χριστιανό-Ορθόδοξο, αυτόν που μετέ­χει στην εν Χριστώ ζωή ορθόδοξα, μέσα στο πνεύμα δηλαδή και την πράξη των Αγίων μας, που γνήσια εν­σαρκώνουν και εκφράζουν την Ορθοδοξία. Αν σε κοινωνικά θέματα, όπως η «άγαμη μητέρα», παρατη­ρούνται συμπεριφορές ανάρμοστες και στην δική μας χριστιανική κοινωνία, αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι μιλούμε για Ορθοδόξους, που όμως μόνον επιφανειακή, τυπική και συμβατική σχέση έχουν με την Ορθοδοξία.

Ο λόγος μας αφορά την αθέλητα άγαμη μητέρα, που κατά κανόνα είναι θύμα, πρώτα της αστοργίας και απάνθρωπης στάσης απέναντί της του πατέρα του παιδιού της, αλλά στην συνέχεια και της κοινωνίας, που, μολονότι χαρακτηρίζεται χριστιανική, την περι­βάλλει συχνά με σκληρότητα και περιφρόνηση. Το νόθο χριστιανικό κοινωνικό, ακόμη δε και το οικογε­νειακό περιβάλλον, την απαξιώνει, κατά κανόνα, και την ωθεί στο έγκλημα της έκτρωσης. Προϋπόθεση της αρνητικής και απορριπτικής αυτής συμπεριφοράς απέναντι στην «άγαμη μητέρα», ήδη από το στάδιο της εγκυμοσύνης, είναι προφανώς μια αντιχριστιανι­κή νοοτροπία, ηθικιστικού και φαρισαϊκού χαρακτή­ρα, που κρίνει υποκριτικά και εγωκεντρικά.

Η οικογένεια ιδίως σ' αυτή την περίπτωση προσπαθεί να δια­σώσει το δικό της κοινωνικό κύρος, εξαρτώμενη πολύ σοβαρά από την γνώμη μιας κοινωνίας όχι μόνο απο-χριστιανοποιημένης, αλλά και απάνθρωπης: Ενώ η α­νοικτή σκέψη και κυρίως η ευρύχωρη καρδιά του Χριστού και των Αγίων μας «συγχωρεί» -αυτό σημαίνει: κάνει τόπο για να χωρέσουν και όλοι οι άλ­λοι, δίκαιοι και αμαρτωλοί- η στενή ηθικιστική και φαρισαϊκή συνείδησή μας κάνει διακρίσεις και κρί­σεις, πάντοτε αποβλέποντας στο δικό μας κοινωνικό κύρος και την διάσωση της αξιοπρέπειας μας, αδιαφο­ρώντας για τον Άλλο, που μπορεί να είναι το ίδιο το παιδί μας.

Η «άνευ ετέρου» όμως απόρριψη της «άγαμης μη­τέρας» παραγνωρίζει το γεγονός, ότι αυτή, παρά τον κλονισμό, που προκαλεί η εγκατάλειψη της από τον «άπιστο» (χωρίς εμπιστοσύνη, δηλαδή) σύντροφο, έ­χοντας συναίσθηση τι σημαίνει η άμβλωση πνευματι­κά και ανθρωπολογικά, πέρα από τους σωματικούς κινδύνους, που περικλείει, πιστή στο μητρικό ένστι­κτο, αποφασίζει να σώσει το παιδί της, την ζωή δηλα­δή, που φυτεύθηκε στα σπλάγχνα της, σεβόμενη την αξία του ανθρώπου και θυσιαζόμενη γι' αυτήν. Σ' αυ­τή την κρίσιμη στιγμή της μεγάλης απόφασης όμως χρειάζεται την βοήθεια και ενίσχυση του περιβάλλον­τός της, το οποίο σχεδόν κατά κανόνα -δυστυχώς- δεν την θέλει μόνο εγκαταλελειμμένη, αλλά και στιγ­ματισμένη. Πολλές εκτρώσεις γίνονται, επειδή η άγα­μη μητέρα δεν αντέχει την κοινωνική κατακραυγή, ό­ταν μάλιστα θα φέρει στον κόσμο το παιδί της και πα­ράλληλα δεν έχει τις οικονομικές δυνατότητες να αντιμετωπίσει την εγκυμοσύνη και όλα τα συνδεόμενα με αυτήν προβλήματα.

Η «άγαμη μητέρα» θέτει, έτσι, την κοινωνία μας προ των ευθυνών της απέναντι της. Ιδιαίτερα δε στην δική μας παραδοσιακή ελληνορθόδοξη κοινωνία ε­λέγχει την συμπεριφορά μας και τις προϋποθέσεις της. Διότι για μια καθαρά χριστιανική (και συνάμα ανθρωπιστική) στάση απέναντι στην εμπερίστατη «άγαμη μητέρα» χρειάζονται κατάλληλες προϋποθέ­σεις, που μπορούν να διαμορφώσουν ανάλογη νοοτρο­πία. Στην θεολογική μας γλώσσα αυτό λέγεται φρόνη­μα, που είναι το περιεχόμενο της συνειδήσεως μας. «Τούτο φρονείσθω εν υμίν, ο και εν Χριστώ Ιησού», λέγει ο Απ. Παύλος (Φιλ. 2,5), Η «ολοτελής» (Α' Θεσσ. 5, 23) και καθολική ένταξη του Ορθοδόξου πιστού στην εν Χριστώ κοινωνία, το εκκλησιαστικό σώμα, αποσκοπεί στην συγκρότηση εν Χριστώ συνει­δήσεως, και δεκτικής της Χάριτος του Θεού καρδιάς, ώστε ο πιστός να ζει, να κινείται και να βλέπει τα πάντα, μέσα από το πρίσμα της θεϊκής αγάπης. Αυτό όμως σημαίνει υπέρβαση της άτεγκτης νομιμότητας και του τυφλού ηθικισμού. Είναι, άλλωστε, βασική δι­δασκαλία του Απ. Παύλου, ότι δεν σώζει η τυφλή προσήλωση στον νόμο, έστω και αν δόθηκε από τον Θεό, αλλά η μέσω της τηρήσεως του νόμου, μετοχή στην χάρη του Θεού, για να μεταβληθεί η αγάπη μας σε ανιδιοτελή και φιλάνθρωπη. Αυτή η αγάπη «πάντα στέγει» και «ουδέποτε εκπίπτει», διότι «ου ζητεί τα ε­αυτής» (Α' Κορ. 13, 5-8). Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, περιφρόνηση του θεϊκού νόμου. Αλλά οι εντολές του Θεού, όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο Ερημίτης, «ουχί την αμαρτίαν εκκόπτουσιν, αλλά τους όρους της δο­θείσης ημίν ελευθερίας φυλάττουσιν» (PG 65, 992).

Πέρα από τα «Πρέπει» του ηθικού νόμου, υπάρχει το «Είναι» της ανθρώπινης ύπαρξης, που κατακρεουρ­γείται από την μια πλευρά με την έκτρωση και από την άλλη με την απαξίωση της εγκύου, που έστω και άγαμη, θέλει να «κρατήσει», όπως λέμε, το παιδί της. Η στάση μας, λοιπόν, απέναντι σ' αυτήν την μητέρα και στη ζωή, που φέρει μέσα της, βαρύνει πολύ περισ­σότερο από την δική της «ανομία» και παρέκκλιση. Είναι δε απόλυτα αναγκαίος ο αναβαπτισμός μας στην φιλανθρωπία των Αγίων μας, ιδιαίτερα σήμερα, που τα ριζοσπαστικά νέα ήθη της εσχατολογικής Νέ­ας Εποχής, ένα από τα όποια είναι η ασυδοσία των προγαμιαίων σχέσεων, θα μας οδηγεί όλο και περισ­σότερο σε τέτοιες καταστάσεις, που θα γίνουν γρήγο­ρα ο κανόνας στην κοινωνική και οικογενειακή ζωή μας (πρβλ. την νομοθέτηση των συμβιώσεων, τ. ο.)

Είναι αναγκαίος, συνεπώς, ο σεβασμός όλων μας στην αξία της ζωής και η προστασία της γυναίκας, που κυοφορεί, με οποιεσδήποτε προϋποθέσεις. Αυτό μάλιστα ισχύει και για την άγαμη μητέρα, ακόμη και στην περίπτωση του βιασμού της, και μάλιστα κτηνώ­δους, όπως συνέβη κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Άλλο όμως η κτηνωδία και άλλο η ζωή και ο κυοφορούμενος άνθρωπος, που δεν φέρει μόνον τις καταβολές του απαίσιου βιαστού, αλλά και της ίδιας της βιασθείσης μητέρας. Ποιος ξέρει δε τι άνθρωπος θα γεννηθεί, έστω και από αυτή την αδόκη­τη σύλληψη! Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος δεν παύ­ει να είναι «θεός κεκελευσμένος», κατά τον Μ. Βασί­λειο: άνθρωπος δηλαδή, που έχει μέσα του την εντο­λή και την δυνατότητα να γίνει «θεός κατά χάριν».

Η καλλιέργεια σ' όλους μας της αγιοπατερικής νοοτροπίας οδηγεί στην αποδοχή της άγαμης μητέρας ως συνανθρώπου εμπερίστατου, που έχει ανάγκη την βοήθεια και προστασία μας. Και υπάρχει πλήθος προ­τύπων συμπεριφορών αυτού του είδους, όπως π.χ. η παραβολή του Καλού Σαμαρείτου (Λουκ. 10, 30-37), που κωδικοποιεί την στάση του ίδιου του Θεανθρώ­που απέναντι σε κάθε άνθρωπο. Ο Χριστός με την δι­ήγηση αυτή διδάσκει πώς μπορεί ο άνθρωπος να γίνει «πλησίον» για τον Άλλον, τον συνάνθρωπό του. Τό­σο στην αρχαιοελληνική, όσο και στην ιουδαϊκή κοι­νωνία «πλησίον» ήταν ο συγγενής, ο ομόφυλος, ο οι­κείος. Ο Χριστός μας όμως προβάλλει ως «πλησίον», πρώτα εκείνον που «ποιεί το έλεος» -δείχνει δηλαδή αγάπη- και όχι τον δεχόμενο την φιλανθρωπία, και δεύτερο αυτός που δέχεται την αγάπη δεν είναι συγγε­νής και ομόφυλος, αλλά ξένος και πρακτικά εχθρός και αντίπαλος, όπως οι Σαμαρείτες απέναντι στους Ιουδαίους.

Ο Σαμαρείτης, κατά τον άγιο Κύριλλο Α­λεξανδρείας, μολονότι «αλλογενής... πεπλήρωκε της αγάπης τον νόμον». Συμπληρώνει δε ο ιερός Χρυσό­στομος: «Ούτω τοίνυν και συ, αν ίδης τινά κακώς πά­σχοντα, μηδέν περιεργάζου λοιπόν. Έχει το δικαίωμα της βοηθείας το κακώς παθείν αυτόν». Και μόνον η κατάσταση του πάσχοντος συνανθρώπου απαιτεί την συμπαράστασή μας. Το ορθό ερώτημα, λοιπόν, δεν εί­ναι «τις εστί μου πλησίον», που έθεσε ο νομικός της παραβολής, αλλά «σε ποιον είμαι εγώ πλησίον». «Πλησίον» γινόμεθα στην άγαμη μητέρα, όταν την αποδεχόμεθα, όπως είναι, «καθώς και ο Χριστός ημάς προσελάβετο» (Ρωμ. 15, 7).

Σημαντική όμως για το θέμα μας είναι και η περι­κοπή του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου με την διήγηση για τον Ιωσήφ, τον «μνήστορα» και προστάτη της Παναγίας και τους δικαιολογημένους λογισμούς του στην περίπτωση της «εκ Πνεύματος Αγίου» εγκυμο­σύνης της, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών και των διαφορών. Ο Ιωσήφ χαρακτηρίζεται «δίκαιος», ευσυνείδητος δηλαδή τη ρητής κατ' αρχάς του Νόμου, που επέβαλλε όμως ποινή θανάτου στους μοιχούς και τις μοιχαλίδες (Λευϊτ. 20, 10) διά λιθοβολισμού (Δευτ. 22, 23). Ο Ιωσήφ όμως, κατά τον Χρυσόστομο, «εφιλανθρωπεύετο από πολλής χρηστότητος... υπέρ τα νο­μικά εντάλματα ζων». Είχε περάσει στην περιοχή της Χάρης, υπερβαίνοντας τον Νόμο. Περιβάλλει, λοι­πόν, με την αγάπη και φιλανθρωπία του την κατά τις ενδείξεις «κλεψίγαμον» Μαρία. Όμως «ου μόνον κολάσαι, αλλ' ουδέ παραδειγματίσαι εβούλετο». Ούτε να την διαπομπεύσει δηλαδή δεν ήθελε. Γιατί; Απαντά ο Χρυσόστομος: «Αλλ' όμως ούτως ην πάθους καθαρός, ως μη θελήσαι μηδέ εν μικροτάτοις λυπήσαι την Παρθένον» (Ήταν τόσο καθαρός από κάθε κακία, που δεν ήθελε στο ελάχιστο να λυπήσει την Παρθένο Μαρία), που ο θεός του εμπιστεύθηκε. Αυτό είναι αγιότητα, Ορθοδοξία! Αν δεν φθάσουμε σ' αυτή την καθαρότη­τα της καρδιάς, δεν είναι δυνατόν αυτή να πληρωθεί από την θεϊκή αγάπη και φιλανθρωπία του Ιωσήφ προς κάθε συνάνθρωπο.

Οι Άγιοί μας, μιμηταί και συνεχιστές του Θεαν­θρώπου στην ιστορία, έχουν επίγνωση της αξίας του ανθρώπου σε οποιαδήποτε στιγμή και κατάσταση της ζωής του. Αρκεί να θυμηθούμε το Μάρκ. 2, 27. Είναι ο λόγος του Χριστού μας, ότι «το Σάββατον διά τον άνθρωπον εγένετο, ουχ ο άνθρωπος διά το Σάββατον». Οι θεσμοί, η κοινωνία, τα πάντα υπάρχουν, για να υπηρετούν τον άνθρωπο, πόσο μάλλον, όταν είναι εμπερίστατος, όπως η άγαμη μητέρα. Ο Ορθόδοξος α­διαφορεί για το τι θα πει η χωρίς Χριστό κοινωνία, έ­στω και αν λέγεται χριστιανική, και το μόνο που θέ­λει είναι να συμπαρασταθεί στο θύμα, που λέγεται ά­γαμη μητέρα, και να σώσει την ζωή, που αυτή κυοφο­ρεί. Χίλια εξώγαμα είναι αγιότερα από μία έκτρωση, που είναι ψυχρός φόνος! Μπορούμε, συνεπώς να καταλάβουμε αυτό, που είπε ένας πατέρας στην κόρη του, μόλις μπήκε στην εφηβεία:

«Παιδί μου, της είπε. Μπορεί να έχεις περιπέτειες στη ζωή σου και να βρε­θείς κάποια στιγμή έγκυος, πριν ακόμη φθάσεις στον γάμο. Σε παρακαλώ, αν συμβεί κάτι τέτοιο, εγώ θα το αναλάβω. Έκτρωση όμως μην κάνεις ποτέ στην ζωή σου!».

Το αληθινό κύρος μας είναι να σώσουμε μια ζωή και όχι να την θυσιάσουμε στον Μολώχ του εγω­κεντρισμού μας...

Αν δεν μιλήσουμε έτσι στα παιδιά μας, δεν θα α­ποβάλουν τον φόβο για την οικογενειακή εγκατάλει­ψη σε περίπτωση εξώγαμης εγκυμοσύνης και την κοι­νωνική κατακραυγή. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ενθάρρυνση των λεγομένων ελευθέρων σχέσεων, του πανσεξουαλισμού και της ηθικής ασυδο­σίας της εποχής μας. Αλλά την θωράκιση της γυναίκας-θυγατέρας μας, με την υπόσχεση της συμπαράστα­σής μας σε περίπτωση θυματοποιήσεώς της από κά­ποιον ανάξιο άνδρα. Δεν πρέπει δε, να λησμονούμε, ότι οφείλουμε αυτή την στάση απέναντι στις θυγατέρες μας, διότι σχεδόν πάντοτε είναι θύματα και της απου­σίας αγωγής στην ίδια την οικογένεια. Οι πτώσεις των παιδιών μας είναι κατά κανόνα, η συνέπεια της α­διαφορίας μας για την εν Χριστώ διαπαιδαγώγησή τους, ώστε να μάθουν να αγωνίζονται και να ανθί­στανται στους πειρασμούς. Σε πρόσφατη ανακοίνωση μου σε συνέδριο για το δημογραφικό, ετόνισα ιδιαίτε­ρα, ότι η πολυτεκνία μόνη της δεν σώζει, αν δεν συνδέεται και με την ορθή αγωγή, που οδηγεί στην «καλλιτεκνία». Δεν σώζει ο αριθμός των παιδιών, αλλά η εν Χριστώ ανατροφή τους. Η κατάλληλη ανα­τροφή είναι η πρόληψη του κακού (κατά το: «κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν») και η εμφύσηση πνεύματος αυτοσεβασμού και αυτοσυγκράτησης στα παιδιά μας, ιδιαίτερα στις θυγατέρες μας. Παράλληλα όμως έμπνευση σεβασμού του ανθρώπου και ως εμ­βρύου, ώστε σε περίπτωση έκτος γάμου εγκυμοσύνης να αποφευχθεί η έκτρωση με κάθε τρόπο.
Εύχομαι στον Σύλλογο να τα εκατοστήσει!

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ। ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη

πηγή

Τεστ πατρικής αγάπης

Αγαπάς την κόρη σου; Απόδειξέ το στα δύσκολα…

Τὸ γύρισμα τῆς γλώσσας στὰ ἑλληνικά εἶναι πρωτοβουλία τοῦ www.agiazoni.gr

Αυτό θα ‘θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα…

“… Σήμερα σκέφτηκα να σας μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά φοβάμαι ότι το μυαλό σας θα πάει αλλού, στο γήπεδο Καραϊσκάκη..

Σκέφτηκα να σας μιλήσω για το 1821, αλλά ο νους σας θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σας ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο…

Άραγε, δύο αιώνες πίσω, κάποια γεγονότα, τι να λένε σε σένα;

Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, να πάς για καφέ, ή για κάτι άλλο.

Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά…

Εγώ ο δάσκαλός σου λοιπόν, που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο και σε 15 μέρες φεύγω για αλλού, σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου μιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου…

Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος.

Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ’ επανάληψη, με έργα, με λόγια, με ύβρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος, που με σόκαρε, και που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις…

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει ότι κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, κι΄ ότι εκτός του γνωστικού ελλείμματος, το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.

Και η ευθύνη γι΄ αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, των δασκάλων σας, αλλά και των γονιών σας.

Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε πως χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, και θα σας γεράσουν πρόωρα…

Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα 50 σχεδόν χρόνια του, για να καταλάβει μετά πως η μόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.

Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο, και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να μας πει την ιστορία του βίου του, αλλά και την ιστορία της Επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών.

Αυτό το παράδειγμα είναι για σας το πιο κατάλληλο, και μπορείς 30 χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις κι΄ εσύ σήμερα το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής…

Αυτό θα ‘θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.

Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε και την ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά, του λεγόμενου και Τουρκοφάγου!

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της Επανάστασης, συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί τελικά σ’ ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους…

Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την Κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, αυτός δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα, απαντούσε μόνο πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, νά ακολουθήσετε το παράδειγμα του Νικηταρά.

Αλλά νομίζω πως κι εσείς όταν θελήσετε, είστε ικανοί και για τα δύσκολα…

Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, να προσπαθήσετε να ζήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα, για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.

Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της…

Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους, σε καλύτερες μέρες, και σε πιο φωτεινές σελίδες…

Κι όταν βλέπω την εποχή μας να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση , να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, και να νικήσετε.

Μη μας απογοητεύσετε !

( Από τα λόγια πού απηύθυνε δάσκαλος στους μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου )

πηγή

Το ταχύ βαποράκι των Πατρών

Η κυρά—Άννα ήταν Μικρασιάτισσα. Ήταν μαθήτρια από την τρυφερή της ηλικία του μακαριστού, αγίας φήμης, γέροντα Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Χήρα από τα πρώτα χρόνια του γάμου της είχε μόνο ένα παιδί στο οποίο έδινε μια χριστιανική ανατροφή.

Στη γυναίκα αυτή βρήκε εφαρμογή ο μακαρισμός του Κυρίου: ’’μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται’’. Τη μια μέρα συγκέντρωνε αγαθά από καταστήματα και οικογένειες και την άλλη σαν ταχύ βαποράκι — έτσι την αποκαλούσαν — τα σκόρπιζε σαν να ήταν Ρωμαία αρχόντισσα: σκεπάσματα, τρόφιμα, φάρμακα, παπούτσια. Οι δρόμοι της Πάτρας και των γύρω χωριών την γνώρισαν φορτωμένη με αγαθά για τους φτωχούς. Ακόμη και αγιορείτικη μονή δέχθηκε πολλές φορές τα φορτώματά της.

Θεία Λειτουργία παρακολουθούσε κάθε μέρα στον Άγιο Λουκά, οι δε νηστείες και προσευχές της την συνόδευαν πάντα όπως τα λουλούδια την άνοιξη. Τα τελευταία χρόνια έζησε ως μοναχή Ανθούσα στη μονή της Παναγίας της Ελεούσας στην Πιτίτσα, στην οποία οι μοναχές την περιποιήθηκαν πολύ και εκεί αναπαύθηκε εν Κυρίω πριν λίγα χρόνια.

Σύνοψη του Σπύρου Γκ. από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

πηγή

Πώς θα προστατέψετε τον γάμο σας από το… μωρό σας

Για τα περισσότερα ζευγάρια οι μέρες της πρώτης εγκυμοσύνης, και δη όσο πλησιάζει ο τοκετός, είναι γεμάτες τρυφερότητα, ρομαντικές στιγμές, ακόμα και έντονου ερωτικού πάθους. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πώς μεταλλάσσεται αυτή η σχέση τη στιγμή που από το μαιευτήριο επιστρέφουν τρεις.

Οι πρώτες 2-3 μέρες στο σπίτι με ένα μωρό είναι τρομακτικές. Οι πρώτες εβδομάδες δύσκολες. Οι πρώτοι μήνες… ένα θολό τοπίο. Το ζευγάρι -που «έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια»- αναζητά μέρα με τη μέρα την φόρμουλα για να μπει η νέα οικογένεια σε ρυθμό και να δημιουργήσει νέες σχέσεις και δεσμούς ανάμεσα στους τρεις (ή περισσότερους). Σταδιακά η εξάντληση κάνει εμφανή την παρουσία της, βγάζοντας νοκ-άουτ όχι μόνο το ερωτισμό αλλά και την όποια διάθεση για βραδινές εξόδους μέχρι πρωίας. Τι απέγινε σε εκείνες τις ανέμελες, χαρούμενες, γεμάτες τρυφερότητα μέρες;

1 + 1 = 3
Με την απόφαση να αποκτήσει ένα ζευγάρι παιδί -και την υλοποίησή της- ξεκινά ένα συναρπαστικό ταξίδι, γεμάτο έντονες συγκινήσεις. Όσο η γυναίκα είναι ακόμα έγκυος, ο μέλλων μπαμπάς είναι συνήθως υπέροχος ιππότης. Την βοηθάει αφάνταστα, ενδιαφέρεται για το πώς σκέφτεται και νιώθει, υπόσχεται ότι θα αναλάβει εξίσου μεγάλο μέρος της φροντίδας του μωρού. Όταν, όμως, τελικά το μωρό έρχεται στο σπίτι, τα πράγματα δεν γίνονται όπως ακριβώς τα έχει φανταστεί, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος.

Το ενδιαφέρον και η φροντίδα και των δύο μετατίθεται αυτόματα -και απολύτως λογικά- στο μωρό, κάτι που μπορεί να προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα και στους δύο γονείς. Η ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας οικογενειακών θεμάτων, Loren Buckner, επισημαίνει ότι «με τον ερχομό του μωρού, η οικογένεια αρχίζει σιγά-σιγά να κάνει μικρούς (ή μεγαλύτερους) συμβιβασμούς. Η συνεχής φροντίδα του νεογέννητου θέτει ένα διακριτικό εμπόδιο ανάμεσα στους δύο συντρόφους. Όσο, λοιπόν, κι αν μπορεί ένα μωρό να φέρει το ζευγάρι κοντά, οι δοκιμασίες που θα περάσουν, ως γονείς πλέον, είναι τόσο κρίσιμες που μπορούν ακόμα και να τους αποξενώσουν».

Νέοι ρόλοι, νέα συναισθήματα
Με την γέννηση του μωρού η «σύζυγος» γίνεται «μαμά» και ο «σύζυγος» - «μπαμπάς». Το ζευγάρι συνειδητοποιεί για πρώτη φορά πως πλέον δεν έχουν την αποκλειστικότητα ο ένας του άλλου. Τις πρώτες μέρες συνήθως είναι η μητέρα που αναλαμβάνει τα ηνία και δίνει κατευθύνσεις ως προς το πώς και το πότε πρέπει το μωρό να φάει ή να κάνει μπάνιο. Αυτός είναι ένας σύνθετος ρόλος που όσο κι αν την τιμά ταυτόχρονα την εξουθενώνει.

Την ίδια στιγμή ωθείται και ο πατέρας σε έναν νέο ρόλο, ο οποίος δεν τον συνδέει όμως τόσο στενά με το μωρό –αντίθετα, πολλοί πατεράδες νιώθουν κάπως αποκλεισμένοι τον πρώτο καιρό, καθώς και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι να κάνουν για να βοηθήσουν. Η Buckner λέει πως δεν είναι απίθανο ο πατέρας να νιώσει πως η γυναίκα του έχει υπερβολικά πολύ χρόνο για το μωρό και καθόλου για τον ίδιο. Συνιστά, λοιπόν, στους άνδρες να αντισταθούν στην παρόρμηση για κριτική και κατηγορίες προς την σύντροφό τους και, αντίθετα, να προσπαθήσουν να της μιλήσουν για το πώς πραγματικά αισθάνονται. Είναι σημαντικό, εκείνον τον πρώτο καιρό, να ξέρει ο ένας πώς ακριβώς νιώθει ο άλλος, να μην «χαθεί» το ζευγάρι.

Τι απέγινε ο Χρόνος;
Μία ακόμα κοινή πρόκληση για τους νέους γονείς είναι το αίσθημα ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για… τίποτα. Όλα μοιάζουν να έχουν μείνει πίσω και το μωρό έρχεται πάντα πρώτο.
Η Buckner προειδοποιεί πως είναι επικίνδυνο όταν οι νέοι γονείς αρχίζουν να αποστασιοποιούνται γιατί μπορεί να πάρουν μία κατηφόρα χωρίς σταματημό. Πρέπει, λέει, να πασχίσουν να βρουν χρόνο ο ένας για τον άλλον –έστω ένα δίωρο για να πιούν έναν καφέ οι δυο τους, ή ένα βράδυ για να βγουν έξω για φαγητό.

Φυσικά, την σχέση τους ενισχύει το δίκαιο μοίρασμα των αρμοδιοτήτων, χωρίς όμως ο ένας να ελέγχει συνεχώς τι έκανε ο άλλος. Όταν, παραδείγματος χάριν, ο ένας πλένει τα μπουκάλια και ο άλλος ταΐζει το μωρό, κερδίζουν και οι δύο χρόνο, τον οποίον μπορούν έπειτα να αφιερώσουν ο ένας στον άλλον. Η Buckner τονίζει, τέλος, πως πρέπει και οι δύο να συνειδητοποιήσουν πως ό,τι κάνουν το κάνουν με κοινό σκοπό να δημιουργήσουν μία ευτυχισμένη σχέση και ο ένας με τον άλλον, και ο κάθε ένας με το παιδί και οι τρεις μεταξύ τους. Αυτό είναι οικογένεια.


Πηγή: Ehow.com

Το άκρον άωτον του εγωισμού! Γυναίκα παντρεύτηκε τον εαυτό της!

Μπορεί ο γάμος να είναι για κάποιους η επίσημη επισφράγιση του έρωτά τους, όμως ορισμένοι άνθρωποι βλέπουν το γαμήλιο μυστήριο κάπως διαφορετικά (έως πολύ θα έλεγα!). Στο πλαίσιο αυτό έχουμε βρεθεί μπροστά σε αρκετά παράδοξους γάμους, που έχουν τελεστεί ανά τον κόσμο, προκαλώντας στους θεατές το λιγότερο έκπληξη!

Μια γυναίκα παντρεύτηκε το αγαπημένο της… τρενάκι, ένας Ιάπωνας… το μαξιλάρι του και ένας αγρότης την κατσίκα του! Περι ορέξεως… κολοκυθόπιτα, θα μου πείτε και έτσι είναι. Γι’ αυτή την… όρεξη, λοιπόν, θα σας μιλήσω, αφού μια γυναίκα από την Ταϊβάν αποφάσισε να έρθει εις γάμου κοινωνίαν με τον ίδιο της τον εαυτό!

Μάλιστα, καλά διαβάσατε! Η Chen Wei-Yi από την Ταϊβάν βαρέθηκε να ψάχνει τον κατάλληλο… γαμπρό, να πηγαίνει σε διάφορα ραντεβού και να αφιερώνει ώρες ολόκληρες μπροστά στον καθρέφτη για να καλλωπιστεί, και είπε να κάνει το βήμα με την… αφεντιά της!

Νοίκιασε ένα ωραιότατο νυφικό, κάλεσε περίπου 30 κολλητούς της, ε voila!!! Το μυστήριο τελέστηκε με επιτυχία και έκανε αμέσως το γύρο του Διαδικτύου! Έτσι η Chen Wei-Yi έγινε διάσημη, έδωσε συνεντεύξεις στα media και εν τέλει -για να ξεκουραστεί- έκανε και ένα ταξιδάκι του μέλιτος μέχρι την Αυστραλία! Τι νομίζατε;

Εννέα μήνες εγκυμοσύνης σε 2 λεπτά!

Eννέα μήνες εγκυμοσύνης σε 2 λεπτά!Ένα ζευγάρι μαθαίνει με χαρά ότι η σύζυγος είναι έγκυος και σύντομα θα φέρει το πρώτο τους μωρό στον κόσμο. Τα σημάδια στο σώμα της δεν είναι ακόμη ορατά, ούτε για την ίδια αλλά ούτε και για τον πατέρα, ενώ και οι δύο παρακολουθούν «έκπληκτοι» τις αλλαγές που συμβαίνουν μήνα με το μήνα, προσπαθώντας, παράλληλα, να κατανοήσουν το μεγαλείο της… νέας ζωής! Σε ένα εκπληκτικό βίντεο 2 περίπου λεπτών το ζευγάρι -και εμείς μαζί- βλέπουμε την πορεία της εγκυμοσύνης, το φούσκωμα της κοιλιάς, τις κλοτσιές του μωρού, μέχρι να έρθει εν τέλει στη ζωή και να το πάρουν στα χέρια τους οι γονείς του. Απολαύστε το

Γάμος στην Σαντορίνη τον Φεβρουάριο.Για γέλια ή για κλάματα;;

Τί είδους συγκρούσεις μπορεί να δει κανείς ανάμεσα στα ανδρόγυνα;

π. Αντωνίου Ι. Στυλιανάκη, ιατρού- παιδοψυχιάτρου*

Έρχονται καμιά φορά ζευγάρια στο ιατρείο μου που είναι στα πρόθυρα του διαζυγίου και καμιά φορά τους κρατάει μόνο το γεγονός ότι φοβούνται πως θα έχουν την απόρριψη του περιβάλλοντός τους ή ότι θα χάσουν την ευλογία της εκκλησίας χωρίζοντας! Προσπαθώ σε κάποιες περιπτώσεις επί ώρα να καταλάβω ποιό είναι το αντικείμενο της σύγκρουσης και δυσκολεύομαι, αλλά δυσκολεύονται και οι ίδιοι, και όταν τους ζητάς να το ορίσουν ευθέως λένε ότι είναι καθημερινά μικρογεγονότα και αφορμές (βγάλε τα σκουπίδια ή κοίμισε τα παιδιά, διάβασε τους ένα παραμύθι…).

Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι δυνατόν αυτά να δημιουργήσουν εμπόλεμη κατάσταση μέσα στο σπίτι. Δεν θα ήθελα να εξαντλήσουμε το θέμα μιλώντας εδώ για εγωισμό και των δύο, πράγμα που μπορεί να είναι υπαρκτό. Τις περισσότερες φορές πιστεύω ότι πίσω από αυτή την άκαμπτη στάση, υπάρχουν προκαταλήψεις βαθιά ριζωμένες και στους δύο.

Μπορεί να είναι η άποψη του άνδρα ότι αυτός έχει τον πρώτο λόγο σε όλα και, κατά συνέπεια, η άποψή του θα πρέπει να γίνεται αποδεκτή.

Μπορεί να είναι η προκατάληψή του απέναντι στο γυναικείο φύλο, που (αν και πέρασαν 2000 χρόνια μετά το Χριστό που κατάργησε τη δουλεία και καθιέρωσε την ισότητα των δύο φύλων), θεωρεί ότι η άποψη της γυναίκας είναι μικρότερης σημασίας, έστω και αν δεν το ομολογεί ανοιχτά!

Από τη μεριά της γυναίκας είναι δυνατόν να υπάρχει ο φόβος της υποταγής, κάτω μάλιστα και από την επίδραση των σύγχρονων φεμινιστικών απόψεων και αυτό να την δυσκολεύει στο να αποδεχτεί τη γνώμη του άνδρα της.

‘Επίσης και για τους δύο ισχύει ότι μπορεί να φοβούνται ότι υποχώρηση από τις θέσεις τους μπορεί να σημαίνει ένα κακό προηγούμενο που θα έχει σαν αποτέλεσμα να κάνουν συνέχεια υποχωρήσεις μέσα στο γάμο και έτσι να βρίσκονται στη θέση του θύματος!

Ωστόσο, δεν λείπουν και οι περιπτώσεις που έχουμε συγκρούσεις για μείζονα θέματα, όπως είναι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, η οικονομική διαχείριση, η τεκνογονία, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και άλλα. Εδώ δεν μπορεί πάντα να καθοριστεί με ακρίβεια ο τρόπος στάσης, γιατί εξαρτάται από τη σοβαρότητα του θέματος και το χαρακτήρα των συζύγων.

Εξ άλλου υπάρχουν περιπτώσεις όπου ή αιτία των συγκρούσεων πρέπει να αναζητηθεί στο ότι οι σύζυγοι περιφρονούν ο ένας τον κόπο του άλλου και τονίζουν μόνο το δικό τους έργο. Πολύ συχνό είναι το φαινόμενο να υποτιμούν οι άνδρες, αλλά και γενικότερα η κοινωνία μας, το έργο της γυναίκας στο σπίτι.

Έτσι, όταν γυρίζει ο άνδρας από τη δουλειά περιμένει να τον υποδεχτεί μια ξεκούραστη και χαμογελαστή σύζυγος. Όμως αυτό είναι ουτοπία, επειδή η γυναίκα έχει ήδη τη δική της δουλειά στο σπίτι με το νοικοκυριό και το μαγείρεμα. Όταν μάλιστα έχει και παιδιά τότε δεν της μένει καθόλου προσωπικός χρόνος! Τότε θα περιμένει και η ίδια από τον άνδρα της αντίστοιχα να την ξαλαφρώσει και να της συμπαρασταθεί συναισθηματικά τουλάχιστον… Έτσι δεν αποκλείεται να ξεκινήσει ένας καβγάς που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν απλά ο σύζυγος αναγνώριζε τη θυσία της γυναίκας του, έστω και αν δεν πρόσφερε μεγάλη βοήθεια στο σπίτι (πολύ συχνά το ακούω αυτό από τις γυναίκες που λένε ότι «δεν θέλω να βάλει την ποδιά αλλά τουλάχιστον να πει μια καλή κουβέντα, να με στηρίξει!»).

Έπειτα είναι τραγικό το ότι και η ίδια η κοινωνία δεν δίνει την πρέπουσα βαρύτητα στο έργο της μητέρας. Είναι κωμικό ταυτόχρονα να δίνει το κράτος επίδομα σε μια μητέρα με τρία παιδιά (και μάλιστα μόνο για τα τρία πρώτα χρόνια από τη γέννηση τού τρίτου), όταν αυτά δεν φτάνουν ούτε για τις πάνες του μωρού! Θα έπρεπε κάθε μέρα να βγάζουν στην τηλεόραση πολύτεκνες μητέρες και να τους δίνουν επαίνους και βραβεία… Αντ’ αυτού συζητείται η κατάργηση και αυτού του επιδόματος!

*«Αποκρήσεις σε υπεύθηνους γονείς», εκδ. Αποστ. Διακονία

πηγή

Γάμος αλά ευρωπαϊκά: Τα γαμήλια έθιμα κάθε χώρας

του Γιώργου Κόκουβα

Όσοι έχουν παραστεί σε γάμο στην ελληνική επαρχία, γνωρίζουν πως τα έθιμα εκτός από αμέτρητα, είναι συχνά και περίεργα, αστεία, αλλά και γεμάτα νοήματα ή/και αρχαίες παραδόσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, καθώς ο θεσμός του γάμου δεν είναι το απλό «I do» ή το «όποιος έχει αντίρρηση να μιλήσει τώρα, αλλιώς να σωπάσει για πάντα» που παρακολουθούμε στις ταινίες.

Φροντίσαμε λοιπόν να «σκαλίσουμε» λίγο παραπάνω τις ευρωπαϊκές κουλτούρες και να ξετρυπώσουμε τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα κάθε χώρας, και σας τα παραθέτουμε – άλλωστε, ποτέ δεν ξέρετε τι εθνικότητας μπορεί να είναι το ιδανικό σας άλλο μισό που θα σας χτυπήσει την πόρτα με ένα δαχτυλίδι στο χέρι.
Ακούστε το εμβατήριο να παιζει και ξεναγηθείτε ως καλεσμένοι στους γάμους στις τέσσερις γωνιές της Γηραιάς Ηπείρου

*Τα γαμήλια έθιμα της Δυτικής Ευρώπης
Στην δυτική Ευρώπη, όπως άλλωστε και στις ΗΠΑ, συναντάμε τα πιο αναγνωρίσιμα σε εμάς έθιμα, αυτά που είτε ακολουθούμε και στους ελληνικούς γάμους, είτε παρακολουθούμε στις ταινίες, αλλά δεν ξέρουμε από πού προήλθαν. Καιρός να το μάθουμε.

Ο «θεσμός» της βέρας για παράδειγμα ξεκίνησε από τον ρωμαιοκαθολικό κόσμο, όταν τον 9ο μ.Χ. αιώνα ο Πάπας Νικόλαος Α’ καθιέρωσε την υποχρέωση του ζευγαριού, όχι μόνο να «σφραγίζει» την σύνδεσή του με την ανταλλαγή δαχτυλιδιών αρραβώνα, αλλά και τα τελευταία να είναι από χρυσάφι. Οι γαμήλιες βέρες επανήλθαν στην «μόδα» στην νεότερη Ιταλία, ενώ στα ίδια μέρη γεννήθηκε και η συνήθεια της γαμήλιας τούρτας, που σήμερα μετρά ήδη ιστορία 2 χιλιετιών. Τον 1ο αιώνα π.Χ. συγκεκριμένα, συνηθιζόταν να «σπάζεται» ένα ψωμί ή ένα κέικ στο κεφάλι της νύφης για να διασφαλιστεί η γονιμότητα.

Το έθιμο του κουμπάρου (αυτό που στην Δύση ονομάζουν “best man”) ανάγεται στην προ αιώνων Γερμανία, όπου συνηθιζόταν ο γαμπρός να «απαγάγει» την νύφη πριν τον γάμο, και γι’ αυτόν τον σκοπό χρειαζόταν έναν φίλο του για το… κουβάλημα.

Στην Αγγλία εξάλλου γεννήθηκε το γνωστό έθιμο που υιοθετήθηκε και στις ΗΠΑ, του να έχει το ζευγάρι που παντρεύεται «κάτι παλιό, κάτι καινούριο, κάτι δανεικό και κάτι μπλε». Το παλιό αντικείμενο συμβολίζει την έννοια της συνέχειας, το καινούριο συμβολίζει το μέλλον, το δανεικό την επιρροή από τα παραδείγματα γνωστών που έχουν παντρευτεί και το μπλε αποτελούσε κατά την αρχαιότητα το χρώμα της αγνότητας.

Το λευκό νυφικό εμφανίστηκε μετά τον 16ο αιώνα – η πρώτη που το καθιέρωσε ήταν η Άννα της Βρετάνης, ενώ τέλος στην δυτική Ευρώπη εντοπίζεται και η γέννηση της συνήθειας ο γαμπρός να περνά το κατώφλι του σπιτιού με την νύφη στα χέρια του, για να μην σκοντάψει η νύφη και να στεριώσει ο γάμος. Ακολουθούν πιο συγκεκριμένα οι πιο χαρακτηριστικές γαμήλιες συνήθειες δυτικών χωρών.

- Αγγλία
Στους αγγλικούς γάμους, ένα μικρό κορίτσι σκορπίζει λουλούδια κατά την είσοδο της νύφης, ώστε η πορεία της στον γάμο να είναι «ανθόσπαρτη», ενώ οι παράνυμφοι φορούν φορέματα που μοιάζουν με το νυφικό της νύφης, ώστε να μην… ζηλεύουν και φέρουν γρουσουζιά. Επίσης, σε κάποιο σημείο του νυφικού συνηθίζεται να ράβουν ένα πέταλο ή κάποιο άλλο σύμβολο καλοτυχίας για τους προφανείς λόγους, ενώ το ζευγάρι είθισται να ανταλλάσσει τους όρκους του έξω από την πόρτα της εκκλησίας, ώστε να μπορεί ο οποιοσδήποτε να παρακολουθήσει την τελετή.

- Ιταλία
Στις διάφορες περιοχές της Ιταλίας επικρατούν διαφορετικά έθιμα. Για παράδειγμα, στην περιοχή Veneto, το έθιμο θέλει το ζευγάρι να περπατά μαζί μέχρι τον ναό, ενώ στον δρόμο τους οι φίλοι βάζουν διάφορα εμπόδια, για να δουν πώς θα πορευτούν στα συζυγικά τους καθήκοντα. Αν η νύφη συναντήσει κάποιο αντικείμενο και το σηκώσει, θα είναι καλή νοικοκυρά, αν συναντήσει ένα παιδί και σταματήσει για να το φροντίσει, θα γίνει καλή μητέρα κ.ο.κ. Επίσης, σε μερικές περιπτώσεις καλούνται να κόψουν στα δύο ένα κούτσουρο, χρησιμοποιώντας από κοινού ένα πριόνι διπλής λαβής, για να αποδείξουν την συζυγική τους «συνεργασία».

Άλλα έθιμα προβλέπουν το κουβάλημα ενός κομματιού σίδερο στην τσέπη του γαμπρού, για να διώχνει τα κακά πνεύματα, ενώ το πέπλο της νύφης κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά. Καλή τύχη φέρνουν οι γάμοι που γίνονται Κυριακή, ενώ κακή τύχη θεωρείται το ζευγάρι να φορά οτιδήποτε χρυσό εκτός της βέρας. Στην δεξίωση/γλέντι που ακολουθεί, το φαγητό παίζει τεράστιο ρόλο για την επιτυχία του γάμου, και ο κουμπάρος κερνά ποτά σε όλους τους καλεσμένους, ενώ το μενού περιλαμβάνει μέχρι και 14 πιάτα για τον καθένα. Η τούρτα, τέλος, σερβίρεται μαζί με εσπρέσο.

- Πορτογαλία
Μπορεί και οι φίλοι μας οι Πορτογάλοι να εκμοντέρνισαν τους γάμους τους, ακολουθώντας τα γενικότερα πρότυπα της Δύσης, αλλά αρκετά από τα παμπάλαια έθιμά τους παραμένουν σε ισχύ. Για παράδειγμα, όπως και στους ελληνικούς γάμους της επαρχίας, οι γείτονες των μελλόνυμφων είθισται να γλεντούν αλλά και να βοηθούν σε οτιδήποτε χρειαστεί ακόμη και στην οργάνωση του γάμου. Επιπλέον, κατά το γλέντι μετά τον γάμο, το γοβάκι της νύφης περνά από χέρι σε χέρι και γεμίζει με χρήματα για τον… ιερό σκοπό του γαμήλιου ταξιδιού. Το νυφικό στολίζεται με πολύχρωμα πετράδια, ενώ ο γαμπρός φορά κομψό σκούρο καπέλο. Προς το τέλος της τελετής, ο ιερέας καλύπτει το ζευγάρι με το ράσο του, ενώ στην συνέχεια οι καλεσμένοι πετούν λουλούδια και καραμέλες, με τον ίδιο τρόπο που εμείς πετάμε ρύζι.

Παλιότερα –ευτυχώς αυτό το έθιμο δεν έχει αναβιώσει- η νύφη έπρεπε να παραστήσει την… αγελάδα, η οποία έπρεπε να αναγνωριστεί από τον ιδιοκτήτη της για να προχωρήσουν στον γάμο.

- Βέλγιο
Η βελγική παράδοση θέλει την νύφη, καθώς περπατά τον διάδρομο της εκκλησίας, να δίνει ένα λουλούδι στην μητέρα της και να αγκαλιάζονται, ενώ στην συνέχεια το ίδιο πρέπει να κάνει και με την πεθερά της, ως ένδειξη αποδοχής στην «νέα της οικογένεια». Επίσης, το έθιμο επιβάλλει να κουβαλά ένα μαντίλι με το όνομά της, το οποίο στην συνέχεια κορνιζάρεται σε περίοπτη θέση, μέχρι να παντρευτεί το επόμενο θηλυκό μέλος της οικογένειας, οπότε και το μαντίλι περνά στα χέρια της, αφού προστεθεί και το δικό της όνομα.

Κατά την τελετή, το ζευγάρι κάθεται σε θέσεις που παραπέμπουν σε θρόνους βασιλιά και βασίλισσας, ενώ κατά την έξοδο από την εκκλησία, οι παράνυμφοι μοιράζουν κέρματα στους φτωχούς, ως ένδειξη ευμάρειας για το νέο ζεύγος. Στους αυστηρά παραδοσιακούς γάμους, πρέπει αμέσως να ακολουθήσει ο μήνας του μέλιτος, ο οποίος διαρκεί 28 ημέρες, όσες ένας κύκλος της σελήνης, κι αυτό γίνεται για να σιγουρευτεί ο γαμπρός πως οι γονείς της νύφης δεν θα την… κλέψουν ξανά κοντά τους.

- Ιρλανδία
Στην Ιρλανδία, η βέρα ονομάζεται Claddagh και έχει πάνω της μια καρδιά με ένα στέμμα, το οποίο κρατούν δύο χέρια, κάτι που σημαίνει πως «επιτρέπεις στην αγάπη και την φιλία να βασιλεύσει». Η νύφη συχνά φορά γαλάζιο αντί για λευκό νυφικό, ενώ μεταξύ των λουλουδιών της ανθοδέσμης τοποθετείται και αγγλική λεβάντα, για να υπάρχει ευτυχία και διάρκεια στον δεσμό τους. Τα πιασμένα σε πλεξίδες μαλλιά της νύφης συμβολίζουν την γυναικεία δύναμη, ενώ στην Ιρλανδία, από τις πιο «ευλογημένες» ημέρες για να παντρευτεί κανείς είναι αυτή του St. Patrick.

*Οι γάμοι στην Ανατολική Ευρώπη
Στις περισσότερες κουλτούρες της ανατολικής Ευρώπης, κεντρικές ιδέες γύρω από τις οποίες «υφαίνονται» τα έθιμα του γάμου είναι η μακροζωία, η γονιμότητα και η ευτυχία. Στην Τσεχία και την Σλοβακία, οι φίλες της νύφης συνηθίζουν να φυτεύουν ένα δέντρο στην αυλή της και να το διακοσμούν με κορδέλες και βαμμένα τσόφλια αυγών και η παράδοση λέει πως έτσι η νύφη θα ζει όσο ζει και το δέντρο. Μετά την τελετή, το ζευγάρι σπάει πιάτα, και σε όσα περισσότερα κομμάτια σπάσουν, τόσο πιο ευλογημένο θεωρείται το μέλλον τους.

Στην Ουγγαρία, το έθιμο προστάζει ραμμένο… σιτάρι πάνω στο νυφικό για γονιμότητα, ενώ η νύφη οφείλει να σπάσει ένα αυγό, για να έχουν υγεία τα παιδιά που θα κάνει. Επίσης, θα πρέπει να δώσει ως δώρο επτά μαντίλια στον γαμπρό, καθώς ο αριθμός επτά θεωρείται πολύ γουρλίδικος.

Στην Πολωνία, οι γονείς των νεόνυμφων τους δίνουν να φάνε ψωμί με αλάτι και κρασί. Το ψωμί «διασφαλίζει» ότι δεν θα πεινάσουν ποτέ, το αλάτι ότι η συζυγική ζωή θα έχει τις δυσκολίες της και το κρασί ότι θα έχουν υγεία και ευτυχία.

Στην Βουλγαρία, η νύφη τοποθετεί ένα πιάτο με σιτάρι, κέρματα και ένα αυγό στο κεφάλι της. Αν το πιάτο σπάσει, προοικονομείται η καλή της τύχη. Επιβάλλεται επίσης το ζευγάρι να μπαίνει με το δεξί στην εκκλησία. Στην Κροατία, μετά την τελετή οι γυναίκες αφαιρούν το πέπλο της νύφης και της φορούν ένα μαντίλι και μια ποδιά, για να της θυμίσουν τα συζυγικά της καθήκοντα, ενώ όλοι οι καλεσμένοι κυκλώνουν τρεις φορές ένα πηγάδι, ως σύμβολο της παρουσίας της Αγίας Τριάδας.

Στην Ρωσία, εκτός από την θρησκευτική τελετή, ένας πολιτικός γάμος θεωρείται απαραίτητος για την επισημοποίηση του γεγονότος, ενώ σημαντικότερο από όλα θεωρείται το γλέντι που ακολουθεί, το οποίο διαρκεί δύο ημέρες. Σε αυτό, γίνονται προπόσεις, και όλοι οι καλεσμένοι πίνουν σαμπάνια και σπάζουν τα ποτήρια στο πάτωμα για καλή τύχη. Από τα πιο περίεργα έθιμα, είναι αυτό του… κυνηγητού στον ναό, αφού θεωρείται πως όποιος από τους δύο μελλόνυμφους φτάσει πρώτος στο χαλί μπροστά στον ιερέα, θα είναι και το «κεφάλι» του νέου σπιτιού.

*Σκανδιναβικά έθιμα
Παραδοσιακά, οι Σκανδιναβοί δεν βιάζονται στο ζήτημα του γάμου – συνηθίζεται μάλιστα ένας αρραβώνας να κρατά αρκετά χρόνια πριν τον γάμο. Όταν ο γάμος αποφασιστεί, στο σπίτι της νύφης στήνονται οι «Πύλες της Τιμής», δηλαδή μια αψίδα από κλαδιά πεύκου.

Στην Δανία, κατά την δεξίωση μετά τον γάμο, συνηθίζεται ο γαμπρός να εξαφανίζεται για λίγη ώρα, κατά την οποία οι υπόλοιποι άνδρες μπορούν να φιλήσουν την νύφη, ενώ το ίδιο συμβαίνει στην συνέχεια αντίστροφα.

Στην Φινλανδία, το έθιμο επιτάσσει τον περίπατο της μέλλουσας νύφης από σπίτι σε σπίτι, φορώντας μια μαξιλαροθήκη, για να μαζέψει τα γαμήλια δώρα της, ενώ ένας πιο ηλικιωμένος άνδρας του περιβάλλοντός της στέκεται δίπλα της με μια ομπρέλα σε ένδειξη προστασίας. Επιπλέον, στην ίδια χώρα, αντί του εθίμου της ανθοδέσμης, η νύφη κρατά ένα στέμμα, το οποίο με κλειστά μάτια τοποθετεί τυχαία σε κάποιο κεφάλι ανύπαντρης κοπέλας, κάτι που της δίνει την «σκυτάλη» στην κούρσα των γάμων.

Στην Νορβηγία, οι γείτονες και φίλοι της νύφης φυτεύουν δύο μικρά πεύκα στο πλάι της πόρτας της, ενώ εκείνη φορά ένα ασημένιο στέμμα με στολίδια τα οποία καθώς προχωρά κάνουν ήχους που διώχνουν τα κακά πνεύματα. Τέλος, στην Σουηδία, ο πατέρας της νύφης τοποθετεί ένα ασημένιο νόμισμα στο αριστερό παπούτσι της και η μητέρα της ένα χρυσό νόμισμα στο δεξί παπούτσι, διασφαλίζοντας την πλούσια ζωή της κόρης τους. Η Σουηδή νύφη, επιπλέον, είναι από τις λίγες που φορά… τρεις βέρες: Μία για τον αρραβώνα, μία για τον γάμο και μία για την μελλοντική μητρότητά της.

πηγή

Πείτε ναι στους αντισυμβατικούς γάμους!!

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης-Ι.Ν.Παναγίας Ναυπλίου.

Έφυγε πλέον ο καιρός ανεπιστρεπτί, τότε που δίναμε όλη μας την προσήλωση στα περιούσια και στα πέριξ του Μυστηρίου του Γάμου: άνθη, στιλάτες μπομπονιέρες, φωτογράφοι, νυφικά μαρκέ με πλούσια ουρά ή με κοφτό μπούστο, πολυέξοδα λουκούλια τραπέζια , η απαραίτητη Μεζονέτα ή το οροφοδιαμέρισμα για το παιδί ,με την πλάσμα τηλεόραση και όλα τα συναφή κ.λ.π.
Και να! Να πέφτουν τα χρήματα από τους ταλαίπωρους γονείς (όπως το λέει και η παροιμία : άμα δεν φτιάξεις σπίτι και δεν παντρέψεις παιδί δεν έχεις περάσει τίποτα)χάνοντας έτσι όλο το πνευματικό βάθος του Μυστηρίου της Αγάπης, πλουτίζοντας τους επιτηδείους και μεταποιώντας την πιο χαριτωμένη περίοδο της ζωής μας σε αφάνταστη ταλαιπωρία και οικονομική εξόντωση.

Με αποτέλεσμα να αποφεύγουν πλέον και εξ’ανάγκης τα νέα παιδιά το Ιερό Μυστήριο του Γάμου και να συζούνε μπλέκοντας πολλές φορές σε επώδυνες και ανευλόγητες προγαμιαίες σχέσεις και φθείροντας ολοένα τον εαυτό και την καρδιά τους.
Καιρός λοιπόν να κάνουμε την επανάσταση. Να φύγουμε από τα συμβατικά. Από το «φαίνεσθαι» να πάμε στο «είναι» και από τους τύπους να πάμε στην ουσία.
Έχω τελέσει εκατοντάδες Γάμους και μπορώ να πω ότι οι πιο πνευματικοί, κατανυκτικοί ,όμορφοι με όλο το ρομαντισμό και την χάρη είναι οι απέριττοι Γάμοι .
Όσοι τελούνται με πολλή αγάπη, προσευχή και με λίγους καλεσμένους που έρχονται για να συν-προσευχηθούν και όχι να επιδείξουν την ακριβή τους τουαλέτα, το μαλλί σαν λάχανο και το αρμάνι κουστούμι ή να κάνουν κοινωνικό κους- κους.

Ο τελούμενος Γάμος είναι εξωτερικά μία απλή Ιεροτελεστία όπως είναι το Ι.Ευχέλαιο ή ο Αγιασμός κ.λ.π. αλλά εσωτερικά είναι ατομική βόμβα χάριτος και ευλογίας που σκοπό έχει την άντληση της Χάριτος του Ι.Χριστού μας προκειμένου να μεταβάλλει το νερό σε κρασί, την νερωμένη αγάπη να την ζυμώσει σε αιώνια και γλυκόπιοτη αγάπη.
Έστω και εάν ζούμε λοιπόν σε παράγκες ή ακόμη και σε ξεχωριστά σπίτια(αφού η τρόϊκα πια δεν το επιτρέπει), έστω αν είμαστε φτωχοί, αναγκασμένοι και περιφρονημένοι, το γεγονός του ΓΑΜΟΥ υφίσταται σε όλο του το μεγαλείο και δεν έχει να κάνει με τις ανθρώπινες ματαιοδοξίες και κοινωνικά «πρέπει.»
Ο μύθος ό,τι ο Θρησκευτικός Γαμος κοστίζει υπερβολικά βρίσκεται μονάχα στο μυαλό όσων σκέφτονται κοσμικά.
Πόσο λοιπόν κοστίζει ένας γνήσιος και χαριτωμένος Θρησκευτικός Γάμος ;

α)17 ευρώ για το παράβολο Γάμου στην εφορία
β) 15 ευρώ για κληρικόσημα
Δύο κεριά αγνά : 5 ευρώ
Λίγα κουφέτα 30ευρώ(δεν είναι για χόρταση)
Λίγα ατομικά γλυκά για το κέρασμα :50 ευρώ(δεν είναι για χόρταση είπαμε
Μία απλή ανθοδέσμη 30ευρώ (αν έχετε, πάρτε ένα ωραίο τριαντάφυλλο ή
κάποιο άλλο λουλούδι από τις γλάστρες σας)
-σύνολο: 147 ευρώ-
Τις βέρες τα στέφανα, που μπορείς να τα κατασκευάσεις και μόνος σου με πολλούς έξυπνους και χαριτωμένους τρόπους.
Μία απλή καθαρή ενδυμασία.(ας είναι και τζιν) Και πολλή θερμή προσευχή!!

Όσον αφορά τα έξοδα του Ι.Ναού, προτιμήστε κάποιο Εκκλησάκι δίχως τους βαρυφορτωμένους πολυελαίους και με λίγους ανθρώπους δίπλα σας που σας αγαπάνε πραγματικά.
Όσο για τα έξοδα της Εκκλησίας αν έχετε την οικονομική δυνατότητα βοηθήστε όσο αγαπάτε, αν όχι, δεν πειράζει! «δωρεάν ελάβετε , δωρεάν δότε»(Ματθ.10,8)

Ζήστε λοιπόν ευλογημένα και αθόρυβα ,όπως αθόρυβα έζησαν όλοι οι φίλοι μας Άγιοι, όπως αθόρυβα ζωντανεύει ο σπόρος μέσα στης γης τα σπλάχνα και ξεπετάει ανθούς και καρπούς.
«Να μην σε βλέπουν οι ανθρώποι για να σε βλέπει ο Θεός » (π.Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
Και μην ξεχνάμε πως ό,τι κερδίζει σε ποιότητα χάνει σε ποιότητα.
Την διαφορά λοιπόν την κάνει η ΑΓΑΠΗ και όχι τα φράγκα.
Καλή υπόλοιπη Σαρακοστή !

Με αφορμή την προίκα

Ιερομόναχος Θεολόγος

Όταν πριν τριάντα χρόνια έγινα μοναχός στο Άγιον Όρος, ένα μικρό μου παράπονο ήταν ο αποκλεισμός της πατρότητος. Τα παιδιά ήταν η χαρά μου. Τότε απρόσμενα έγινα ιερομόναχος και λίγο αργότερα πνευματικός, και έτσι, λόγω πνευματικής πατρότητος, έγινα πολύτεκνος, στην αρχή στο Άγιον Όρος, μετά στην Αλβανία και τώρα στο Κονγκό. Ζώντας, λοιπόν, αυτήν την πατρότητα, δεν μπορούσα ποτέ να φαντασθώ ότι θα με απασχολούσε και η προίκα. Εκεί στην Αφρική έγινε τώρα και αυτό δικό μου πρόβλημα, γιατί είναι το πρόβλημα των παιδιών μου.

Στις χώρες που διακονώ, στα δύο Κονγκό, που εκτείνονται στην ισημερινή ζώνη, η απαίτηση της προίκας είναι προνόμιο της γυναίκας. Κατά τη διάρκεια μιας παραδοσιακής τελετής ενώπιον των μελών δύο οικογενειών, ο γαμπρός δίνει την προίκα στην οικογένεια της νύφης και αποκτά το δικαίωμα να την νυμφευθεί. Η προίκα, που στη σημερινή πρακτική κοστίζει 1000 έως 2000 Ευρώ, δίδεται σε χρήματα και σε είδος. Τα χρήματα μπορεί να αποτελούν το ένα τρίτο του συνολικού ποσού και τα υπόλοιπα είδη ποικίλλουν, σύμφωνα με τον κατάλογο που δίνουν στον γαμπρό οι γονείς της νύφης. Περιλαμβάνει κοστούμια και υφάσματα για τα πεθερικά και τους θείους, παπούτσια και εσώρουχα, τρόφιμα και ποτά. Στη λίστα των τροφίμων μπορεί να βρεις π.χ. μια αγελάδα ή δύο κατσίκες. Στα ποτά δεν λείπουν οι κάσες με τις μπύρες, το κρασί ή το ουίσκι. Αναμνήσεις ίσως των φθοροποιών δώρων των αποίκων (προς εξαγοράν…).

Στην πολύ ανεκτική κοινωνία τους, σπάνια να συναντήσεις την απόδοση της προίκας πριν από τη συμβίωση. Εξαίρεση ίσως αποτελούν οι εύποροι ενήλικες που δίδουν προίκα για να νυμφευθούν (αγοράσουν) όμορφες μικρές. Οι νέοι ζευγαρώνουν και αποκτούν παιδάκια συχνά πριν την ενηλικίωσή τους και βιώνουν την πείνα, την φτώχια, τις αρρώστιες μέσα στη συζυγική ευτυχία, αλλά και την υψηλή ανεργία.

Δίδουν, εν τω μεταξύ, υπόσχεση στα πεθερικά ότι θα τακτοποιήσουν σύντομα την υποχρέωση της προίκας, πράγμα που συχνά καθυστερεί αρκετά χρόνια. Ο μισθός άλλωστε, όσων εργάζονται είναι γύρω στα 100 ευρώ. Στο διάστημα αυτό αδυνατούν να προχωρήσουν στον εκκλησιαστικό, στον πολιτικό και φυσικά στον παραδοσιακό τους γάμο (τμήμα του οποίου είναι και η τελετή της προίκας). Ο λόγος είναι ότι αν δεν ξεκινήσουν από την προίκα και την παραδοσιακή τελετή, οι γονείς θα εκμανούν. Σταματούν τότε να ενισχύουν οικονομικά το ζευγάρι, απειλούν (και συχνά το πραγματοποιούν) να πάρουν τη νύφη πίσω στο πατρικό της και καταφεύγουν συχνά στην μαγεία, ώστε οι απειθείς να δοκιμασθούν, να πονέσουν και να τρομάξουν.

Λόγω των ανωτέρω, στις ενορίες μας δημιουργείται πρόβλημα με τους νέους αλλά και τους ώριμους έγγαμους πιστούς μας, γιατί δεν προσέρχονται να τελέσουν το μηυστήριο του γάμου τους. Σπάνια, επίσης, η βάπτιση εγγάμων ακολουθείται από τα στέφανα, εκτός και αν έχουν ήδη αποδώσει την προίκα. Γι’ αυτό τον λόγο αρκετές φορές, με τις λίγες δυνατότητές μου, προικίζω τα παιδιά μας, ώστε να έχουν μυστηριακή ζωή και να χαίρονται την ευλογία του Θεού στο σπιτικό τους.

Για να είναι σύννομοι με τις παραδόσεις τους (όταν αυτές είναι σύννομες με το Ευαγγέλιο), τους προτρέπουμε, ακόμη και αυτούς που έχουν ήδη στεφανωθεί στην Εκκλησία, να αποδώσουν την προίκα οργανώνοντας την τελετή και προσκαλώντας, από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όλους τους συγγενείς και φίλους και στρώνοντας μεγάλο φαγοπότι.

Έτσι, δεν αποτέλεσε έκπληξη πριν λίγες εβδομάδες, που ένας από τους ιερείς μας, έχοντας ήδη μεγάλα παιδιά, έκανε την παραδοσιακή γαμήλια τελετή με όλο το τυπικό της. Βέβαια, δεν κινδύνευε από τα μάγια ούτε είχε φόβο μήπως χάσει την παπαδιά του. Φίλοι και γνωστοί συνέδραμαν στα έξοδά του, ώστε να είναι και αυτός συνεπής στις παραδόσεις τους. Άλλωστε ο μισθός τους, περί τα 100 ευρώ τον μήνα (εκ των οποίων 90 ευρώ ευγενώς προσφέρει η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος και συμπληρώνει το υπόλοιπο η οικεία Μητρόπολη), αρκεί να καλύψει μόνο μέρος των εξόδων τους. Γι’ αυτό, προτρέπουμε τους ιερείς μας να εξασκούν όποιο επάγγελμα γνωρίζουν, συμβατό με τη διακονία τους, ώστε να ζουν αξιοπρεπώς. Αυτό, συχνά, είναι ανέφικτο και μας βάζει σε έναν ακόμη αγώνα και μια αγωνία για να σταθούμε αρωγοί τους.

Σας ευχαριστώ για την παλαιά και πολύμορφη αγάπη σας.

Ζητώντας τις προσευχές σας και την στήριξη της διακονίας μου.

διαβάστε επίσης και βοηθήστε:“Υιοθετήστε” εκπαιδευτικά, με 10 ευρώ το μήνα -120 ετησίως, ένα από τα 330 παιδιά του σχολείου της Ορθ. Ιεραποστολής στο Dolisie στο Κογκό- Μπραζαβίλ.



πηγή

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ

- Γέροντα, έχω μια απορία απ' τη ζωή μου. Γιατί δεν παντρεύτηκα;

- Παιδί μου για να παντρευτείς και να ευτυχήσεις στο γάμο σου, πρέπει να πιστεύεις σε τρία πράγματα:

Πρέπει να πιστεύεις πρώτα στον άνθρωπο πού θα παντρευτείς, πρέπει να πιστεύεις οπωσδήποτε στον γάμο με αυτόν τον άνθρωπο και πρέπει να πιστεύεις πάνω απ’ όλα στον Θεό.

Και είναι ανάγκη να πιστεύεις και στα τρία, γιατί άμα δεν πιστεύεις στον άνθρωπο και στον γάμο ή δεν θα παντρευτείς καθόλου ή δεν θα παντρευτείς αυτόν τον άνθρωπο.

Αλλά πάλι αν δεν πιστεύεις στον Θεό, τότε όταν κλονιστεί ο γάμος σου από τις φουρτούνες της ζωής ή όταν κλονιστεί ο άλλος άνθρωπος για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν θα έχεις ποιος να σε κρατήσει σταθερό και σε ποιον να απευθυνθείς για να στερεώσει ξανά αυτόν τον γάμο.

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης

Η δύναμη της ευχής Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με

Διάλογος ενός υποτακτικού με τον γέροντά του, τον πατέρα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη:

- Πάτερ Εφραίμ, γέροντά μου, λέω την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
- Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος, και καίγεται, και φεύγει.
- Ε, καλά παιδί μου, θέλεις να δεις θαύμα, από την ευχή, απ’ την προσευχή;
- Και βεβαίως θέλω!
- Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στο Θεό να σου δείξει ένα θαύμα να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή. Αυτό το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που στην οποίαν ευχή αναφέρονται όλα τα πατερικά μας βιβλία. Και ειδικότερα βέβαια η φιλοκαλία.

Έκανε προσευχή ο γέροντας, έκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο με λίγο νερό.
- Έλα δω παιδί μου τώρα, του λέει, ύστερα από τις τρείς ημέρες, του έδωσε ένα καλάθι – ξέρετε τι ήταν τα καλάθια; – και
- Πήγαινε να το γεμίσεις νερό.
- Γέροντα, λέει, με συγχωρείς. Τα μυαλά τα έχω. Το λογικό το έχω, πώς θα γεμίσει αυτό νερό; Γεμίζει το καλάθι νερό; Βρέχεται, ναι, αλλά να γεμίσει νερό;
- Καλά παιδί μου, του λέει, δεν ήθελες να δεις ένα θαύμα;
Λέει:
- Μάλιστα.
- Ε, και να δεις τι δύναμη έχει η ευχή; Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» τι δύναμη έχει; Γιατί την παντοδυναμία της ευχής την παίρνει απ’ τον παντοδύναμο Θεό, διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι και σωτήρας του κόσμου, αλλά είναι και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού. Δε θέλεις να τη δεις;
- Πώς, πώς, πώς!
- Ε, κάνε αυτό που λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή. Θα πάς και θάρθεις χωρίς να την διακόψεις καθόλου. Θα λες συνέχεια «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
- Νά ‘ναι ευλογημένο.

Πάει λοιπόν στο δρόμο, περπατάει να πάει μέχρι την, εκεί που ήταν το νερό,
- «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Και βάζει το καλάθι στη βρύση από κάτω.
Το νερό γεμίζει το καλάθι! Και το καλάθι δεν τρέχει!
Δεν βγάζει ούτε από τα πλάγια, ούτε από κάτω σταγόνα νερό. Συνέχεια όμως, δεν διακόπτει την ευχή και τη λέει.
- «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Εννοείται βέβαια ότι ο γέροντας, ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, στο κελάκι του προσηύχετο για να δείξει ο Θεός θαύμα στον παραγιό του. Το γέμισε το καλάθι. Μόλις το είδε, τρέχει λοιπόν, να το δείξει στον γέροντά του. Να του πει δηλαδή ότι «Γέροντα, το καλάθι γέμισε νερό, και δεν τρέχει».

Στον δρόμο λοιπόν πηγαίνοντας αυτά τα πενήντα μέτρα, φανερώνεται ο διάβολος, αλλά με ανθρώπινη μορφή. Σαν καλόγεροι, σαν καλόγερος. Του λέει:
- Καλόγερε, του λέει, πού πάς;
- Πάω στο γέροντά μου.
- Πώς σε λένε;
- Γεώργιο.
- Πόσα χρόνια έχεις εδώ;
Λέει «πέντε – έξι».
- Και τι δουλειά κάνεις; Τι διακόνημα έχεις;
- Φτιάχνουμε σφραγίδια.

Με τον διάλογο, αδειάζει το καλάθι και το νερό φεύγει από κάτω ολόκληρο. Έπιασε την αργολογία, άφησε την ευχή. Πήγε στο γέροντά του με άδειο το καλάθι.
- Τι συμβαίνει παιδί μου; Γιατί μου φέρνεις το καλάθι άδειο;
- Γέροντα έτσι και έτσι.
- Αααα. Άφησες την ευχή παιδί μου. Και έπιασες διάλογο και διάλογο με αυτόν που φαινόταν σαν καλόγερος αλλά δεν ήταν καλόγερος, αλλά ήταν ο διάβολος. Εάν δεν του μιλούσες, το καλάθι θα ήταν γεμάτο νερό. Τώρα όμως που μίλησες και άφησες την ευχή, έφυγε το νερό. Βλέπεις λοιπόν, όταν έλεγες και όσο έλεγες την ευχή το καλάθι κρατούσε το νερό. Όταν τη σταμάτησες και άρχισες την αργολογία σου, έφυγε το νερό. Η προσευχή, το κομποσκοίνι με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», η ελεημοσύνη, η πνευματική, διότι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» είναι πνευματική ελεημοσύνη, νικά το έλεος του Θεού. Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη απ’ αυτό το έλεος του Θεού [δηλ. το έλεος του Θεού μπορεί να σβήσει κάθε δική μας αμαρτία]. Το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Ο Γέρων Ιωσήφ, ο όσιος, μας είχε πει ότι όχι μόνον με τη Θεία Λειτουργία, αλλά και με το κομποσχοίνι, με τη λεγομένη νοερά προσευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», βγάζεις ψυχές απ’ την Κόλαση και τις βάζεις στον Παράδεισο. Προσευχότανε ο γέροντας Ιωσήφ αρκετόν καιρό, και στο τέλος, όπως μας είπε, είδε όραμα που η ψυχή του είπε «Μεγάλη μου η μέρα σήμερα, πηγαίνω στο καινούργιο μου σπίτι, και αυτό το οφείλω σε σένα». Έτσι λοιπόν πληροφορήθηκε ότι σώθηκε η ψυχή.

πηγή

Το Καντήλι της Ελληνίδας Μάνας

Το 1952 πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά τον πόλεμο. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε ότι είχα την πρόθεση να πάω στην Κρήτη, μου συνέστησε,επειδή οι πληγές του πολέμου ήταν ακόμη ανοιχτές να λέω ότι είμαι Ελβετός. Όμως εγώ ήξερα τους Κρήτες και από την πρώτη στιγμή είπα ότι ήμουν Γερμανός και απόλαυσα και πάλι την κρητική φιλοξενία.

Ένα σούρουπο πήγα στο γερμανικό νεκροταφείο και εκεί νόμιζα ότι ήμουν μόνος. Όμως με μεγάλη έκπληξη είδα μια μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών στρατιωτών πηγαίνοντας από τάφο σε τάφο. Την ρώτησα: Γιατί ανάβετε κεριά στους τάφους των Γερμανών; Αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς. Η απάντησή της ήταν απίστευτη:

-Παιδί μου φαίνεσαι ξένος από την προφορά σου και δεν θα γνωρίζεις τι έγινε εδώ το 1941—1944. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης και ο μονάκριβος γιος μου, που τον πήραν όμηρο, πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1943. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου και τώρα ανάβω ένα κερί στους τάφους αυτών των Γερμανών παιδιών επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έλθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιου μου.

Διασκευή του Σπύρου Γκ. από τον κόσμο της Ελληνίδος, Δεκέμβριος 2011

πηγή

Γνωστό, ωραίο και πάντα επίκαιρο

Ένας Εβραίος αποφάσισε να γίνει χριστιανός και θέλησε να εξετάσει τις εκδοχές του χριστιανισμού για να επιλέξει.
Βρίσκει λοιπόν έναν ορθόδοξο, έναν προτεστάντη κι έναν παπικό.
Τους λέει τις προθέσεις του κι εκείνοι συμφωνούν να τον "ξεναγήσουν" στις εκκλησίες τους.

Πάει ο Εβραίος με τον προτεστάντη μια Κυριακή, μπαίνει στο ναό και βλέπει τους ανθρώπους τακτοποιημένους με τα καλά τους ρούχα, ο καθένας στο κάθισμα του, μπροστά από τον κάθε πιστό μια Καινή Διαθήκη, η χορωδία να λέει τους ύμνους αρμονικά, τα πάντα να λάμπουν από καθαριότητα και μετά το τέλος όλοι του φερθήκαν ευγενικά με πολύ καλούς τρόπους.

Την επόμενη Κυριακή συνεννοήθηκε με τον παπικό να πάει στο δικό του ναό.
Μπαίνει μέσα, πλένει τα χέρια, ρίχνει το κέρμα ν ανάψει το λαμπάκι αντί για κερί και κάθεται.
Ούτε εκεί όρθιοι, όλοι στα καθίσματά τους με τάξη και αρμονια.
Ακουσε και την εγκύκλιο του Πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που δέσποζαν ακόμα και εντός του ναού.
Πέρασε η ωρα, τέλειωσε η λειτουργία ,τον καλοδεχθήκαν, τον κέρασαν κι έφυγε.

Την τρίτη Κυριακή κανόνισε να πάει στην ορθόδοξη εκκλησία.
Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να μιλάνε μεταξύ τους, πολλούς όρθιους γιατί δεν έφθαναν τα καθίσματα, τη νεωκόρο να μαλώνει με μια κυρία γιατί της έσβησε γρήγορα το κερί που άναψε, άκουγε τα μωρά να τσιρίζουν και να μη τα παρατηρεί κανείς, ο παπάς να φωνάζει στον ψάλτη να τελειώσει τα τεριρέμ κλπ.
Μόλις τελείωσε η λειτουργία άρχισαν και τα μνημόσυνα, όπου άλλοι έβγαιναν στην εκκλησία κι άλλοι έμπαιναν με θόρυβο και φασαρία..
Ο ορθόδοξος απογοητεύτηκε από την εικόνα που είδε ο προσήλυτος Εβραίος.

Την επόμενη εβδομάδα συναντήθηκαν όλοι για να μάθουν τι αποφάσισε ο Εβραίος.
Όταν βρεθήκαν όλοι μαζί τους λέει:
Στην προτεσταντική εκκλησιά είδα μεγάλη τάξη και ευγένεια.
Στην παπική είδα μεγάλη αφοσίωση στον πνευματικό σας αρχηγό και τις οδηγίες του ιερέα σας.
Στην ορθόδοξη εκκλησια είδα τέτοιο μπάχαλο που δεν το περίμενα!!!
Ο ορθόδοξος σκυθρώπιασε απογοητευμένος, ενώ οι άλλοι δυο αναθάρρησαν.

Και καταλήγει ο Εβραίος:
Θα γίνω ορθόδοξος!!!
Μα πώς; αναρωτιούνται οι άλλοι.
Ακούστε, λέει ο Εβραίος.
Τα δικά σας δικαιολογούνται με την τάξη που έχει ο ένας και την πειθαρχία που έχει ο άλλος.
Τούτο εδώ -και δείχνει τον ορθόδοξο- δεν δικαιολογείται αλλιώς.
Με τέτοιο μπάχαλο, μόνο αν έχεις τον Θεό μαζί σου διατηρείσαι 2000 χρόνια !

Προσευχή για τους λαούς της γης(Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου)

Κύριε,αξίωσε όλους τους λαούς της γης να γνωρίσουν ποια θαυμαστή ζωή χαρίζεις σε όσους πιστεύουν σε Σένα.
Σέ ικετεύω,φιλεύσπλαχνε Κύριε,αξίωσε όλους τους ανθρώπους από τον Αδάμ μέχρι της συντέλειας των αιώνων,να Σέ γνωρίσουν,να μάθουν ότι είσαι ελεήμων καί επιεικής.Είθε όλοι οί λαοί να χαρούν την ειρήνη Σου καί είθε όλοι να δουν το φως του Προσώπου Σου.
Το βλέμμα Σου, ίλαρό καί πράο. Ελκύει την ψυχή μου.
'Οταν ή ψυχή πληρωθεί από την θεία αγάπη καί ενώ ζει μια άμετρη χαρά,θλίβεται καί προσεύχεται με δάκρυα για ολόκληρο τον κόσμο,ώστε όλοι οί άνθρωποι να μπορέσουν να γνωρίσουν τον Κύριο καί Ουράνιο Πατέ­ρα τους.
Δεν γνωρίζει ανάπαυση,αλλά ούτε καί την επιθυμεί,όσο δεν βρίσκονται ακόμα όλοι μέσα στη χαρά της αγάπης του Κυρίου.
Κύριε,αφού αξίωσες εμένα τον αμαρτωλό να Σέ γνωρίσω δια του Αγίου Πνεύματος,Σέ ικετεύω,δώσε να Σέ γνωρίσουν καί όλοι οι λαοί της γης.
Ώ,λαοί όλης της γης,πέφτω στα γόνατα μπροστά σας καί σας ικετεύω με δάκρυα:Ελάτε στον Χριστό.
Γνωρίζω την αγάπη Του για σας.Τη γνωρίζω καλά γι' αυτό καί την φω­νάζω σε ολόκληρη τη γη.Πώς θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κάτι πού δεν γνωρίζει;

Γυναίκα στην Ινδία γέννησε 11δυμα!!!

Απίστευτο και όμως αληθινό! Μία γυναίκα στην Ινδία γέννησε 11 παιδιά! Και μάλιστα όλα είναι καλά στην υγεία τους όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες.

Πρόκειται για μία σπανιότατη περίπτωση εγκυμοσύνης όπως ανέφεραν και οι γιατροί που επέβλεπαν τη γυναίκα καθ’ όλη τη διάρκεια της κύησης, καθώς όπως ανέφεραν δεν είναι τόσο το γεγονός ότι συνέλαβε τόσα πολλά έμβρυα, αλλά το γεγονός ότι όλα γεννήθηκαν χωρίς πρόβλημα!

Η κύηση της νεαρής γυναίκας, κρίνεται από τους θεράποντες ιατρούς άκρως ικανοποιητική για την περίπτωση… χωρίς κάποια επιπλοκή, που θα έβαζε σε κίνδυνο τα βρέφη.

Συμπέρασμα της ιστορίας; Χαρά στο κουράγιο της τόσο εκείνης, όσο και του συζύγου της!

Πηγή

«Δεν πειράζει να σκοτώσεις το μωρό, αφού γεννηθεί. Είναι το ίδιο με την έκτρωση» λένε "ειδικοί" σε επιστημονικό περιοδικό

The Telegraph / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στο ‘Journal of Medical Ethics’, λέει ότι τα νεογέννητα μωρά δεν είναι «πραγματικά πρόσωπα» και δεν έχουν «ηθικό δικαίωμα στη ζωή». Οι ειδικοί υποστηρίζουν επίσης ότι οι γονείς πρέπει να είναι σε θέση να σκοτώσουν το μωρό τους (!!!) εάν βγει ανάπηρο, όταν γεννηθεί.

Ο συντάκτης του περιοδικού, καθηγητής Julian Savulescu, διευθυντής του Κέντρου Uehiro της Οξφόρδης για την Πρακτική Ηθική, είπε ότι οι συγγραφείς του άρθρου είχαν δεχθεί απειλές θανάτου από τη δημοσίευση του άρθρου. Είπε ότι εκείνοι που έκαναν προσβλητικά και απειλητικά μηνύματα για τη μελέτη ήταν «φανατικοί που είναι αντίθετου στις μεγάλες αξίες μιας φιλελεύθερης κοινωνίας».

Το άρθρο, με τίτλο «Η Άμβλωση Μετά τη Γέννηση: Γιατί Θα Πρέπει Να Ζήσει Το Μωρό;», γράφτηκε από δύο πρώην συνεργάτες του καθηγητή Savulescu, τον Alberto ​​Giubilini και την Francesca Minerva.

Προέβαλαν το επιχείρημα: «Η ηθική υπόσταση ενός βρέφους είναι ισοδύναμη με εκείνη ενός εμβρύου, υπό την έννοια ότι και στα δύο λείπουν αυτές οι ιδιότητες που δικαιολογούν την απόδοση του δικαιώματος στη ζωή σε ένα άτομο."

Αντί για «πραγματικά πρόσωπα», τα νεογέννητα είναι «εν δυνάμει πρόσωπα». Εξήγησαν: "Τόσο το έμβρυο όσο και το νεογέννητο μωρό σίγουρα είναι ανθρώπινα όντα και εν δυνάμει πρόσωπα, αλλά δεν αποτελούν «πρόσωπο» κατά την έννοια του «αντικειμένου ενός ηθικού δικαιώματος στη ζωή».

«‘Πρόσωπο’ για εμάς σημαίνει ένα άτομο που είναι σε θέση να έχει κάποια χαρακτηριστικά, για την ίδια του την ύπαρξη, κάποιες (τουλάχιστον) βασικές αξίες τέτοιες ώστε αν τις στερηθεί αυτό να αποτελεί μια απώλεια».

Ως εκ τούτου, ισχυρίστηκαν ότι "δεν είναι δυνατόν να βλάψεις ένα νεογνό με την πρόληψη της ανάπτυξης από τη δυνατότητα να γίνει ένα πρόσωπο στην ηθικά σχετική έννοια».

Οι συγγραφείς λοιπόν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «αυτό που λέμε «έκτρωση μετά τη γέννηση» (δολοφονία ενός νεογέννητου) θα πρέπει να επιτρέπεται σε όλες τις περιπτώσεις όπου η άμβλωση επιτρέπεται, συμπεριλαμβανομένων των περιπτώσεων όπου το νεογέννητο δεν είναι ανάπηρο".

Ισχυρίστηκαν επίσης ότι οι γονείς πρέπει να είναι σε θέση να σκοτώσουν το μωρό εάν αποδεικνυόταν ότι είναι ανάπηρο χωρίς να το γνώριζαν πριν από τη γέννηση, για παράδειγμα, αναφέροντας ότι «μόνο το 64 τοις εκατό των περιπτώσεων συνδρόμου Down» στην Ευρώπη έχουν διαγνωσθεί με προγεννητικό έλεγχο.

Μόλις αυτά τα παιδιά γεννηθούν, δεν υπάρχει «καμία επιλογή για τους γονείς, παρά μόνο να κρατήσουν το παιδί», έγραψαν.

"Να κρατήσουν τα παιδιά αυτά μπορεί να είναι ένα αβάσταχτο βάρος για την οικογένεια και την κοινωνία στο σύνολό της, όταν το κράτος δαπανά για τη φροντίδα τους."

Ωστόσο, δεν υποστηρίζουν ότι ορισμένες δολοφονίες μωρών είναι πιο δικαιολογημένες από ό, τι άλλες - βασικό σημείο ήταν ότι, ηθικά, δεν υπήρχε διαφορά με την έκτρωση.

Προτιμούν να χρησιμοποιούν τη φράση "άμβλωση μετά την γέννηση" και όχι "παιδοκτονία" για να "τονίσουν ότι η ηθική υπόσταση του να σκοτωθεί ένα άτομο είναι συγκρίσιμη με αυτή ενός εμβρύου".

Τόσο η Minerva όσο και ο Giubilini γνωρίζουν τον καθηγητή Savulescu μέσω της Οξφόρδης. Η Μινέρβα ήταν επιστημονικός συνεργάτης στο Κέντρο Uehiro της Οξφόρδης για την Πρακτική Ηθική μέχρι τον περασμένο Ιούνιο, όταν μετακόμισε στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας και Ηθικής στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης.

Ο Giubilini, πρώην επισκέπτης φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, έδωσε μια ομιλία τον Ιανουάριο στην Σχολή Μάρτιν της Οξφόρδης - όπου ο καθηγητής Savulescu είναι επίσης διευθυντής – με θέμα «Ποιο είναι το πρόβλημα με την ευθανασία;»

Πήγε και αυτός στη Μελβούρνη.

Υπερασπίζοντας την απόφαση για τη δημοσίευση στο blog του British Medical Journal, ο καθηγητής Savulescu, (φώτο) δήλωσε ότι τα επιχειρήματα υπέρ της θανάτωσης νεογέννητων «σε μεγάλο βαθμό δεν είναι νέα».

Αυτό που η Minerva και ο Giubilini έκαναν ήταν να θέσουν αυτά τα επιχειρήματα "εξετάζοντάς τα από την πλευρά των συμφερόντων της μητέρας και της οικογένειας".

Ενώ αποδέχεται ότι πολλοί άνθρωποι θα διαφωνήσουν με τα επιχειρήματά τους, έγραψε: «Ο στόχος του Journal of Medical Ethics δεν είναι να παρουσιάσει την Αλήθεια ή να προωθήσει την ηθική άποψη κάποιου. Είναι να παρουσιάσει καλά αιτιολογημένη επιχειρηματολογία που βασίζεται σε ευρέως αποδεκτές προτάσεις. "

Μιλώντας στην εφημερίδα Daily Telegraph, πρόσθεσε: "Αυτή η ‘συζήτηση’ μοιάζει με κυνήγι «μαγισσών ηθικής» - μια ομάδα ανθρώπων που γνωρίζει ποιος είναι η μάγισσα και επιδιώκουν να την κάψουν (sic). Είναι μία από τις πιο επικίνδυνες ανθρώπινες τάσεις που υπάρχει (sic). Οδηγεί σε λιντσάρισμα και γενοκτονία (sic). Αντί να υποστηρίζουν και να συμμετάσχουν, οδηγούν στη σιωπή και, σε ακραίες περιπτώσεις, στον θάνατο, με βάση τη δική τους ηθική βεβαιότητα. Αυτό δεν είναι το είδος της κοινωνίας που πρέπει να ζούμε».

Είπε ότι το περιοδικό θα εξέταζε το ενδεχόμενο δημοσίευσης ενός άρθρου που θα έθετε το θέμα, ότι αν δεν υπήρχε ηθική διαφορά μεταξύ της έκτρωσης και της θανάτωσης νεογνών, τότε η έκτρωση πρέπει να είναι παράνομη.

Ο Δρ Trevor Stammers, διευθυντής της Ιατρικής Ηθικής στο Πανεπιστήμιο St Mary College, είπε: "Εάν μια μητέρα πνίξει το παιδί της με μια κουβέρτα, θα λέμε «δεν πειράζει, μπορεί να κάνει κι άλλο». Αυτό θέλουμε να συμβεί;

"Αυτό που οι νέοι συνάδελφοι εκθέτουν είναι αυτό που θα είναι η αναπόφευκτη κατάληξη ενός δρόμου που οι ‘φιλόσοφοι ηθικής’ των ΗΠΑ και της Αυστραλίας έχουν ανοίξει εδώ και χρόνια και σίγουρα δεν υπάρχει κάτι νέο."

Αναφερόμενος στον όρο «άμβλωση μετά τη γέννηση», ο Δρ Stammers πρόσθεσε: "Αυτή είναι μόνο μια λεκτική χειραγώγηση, δεν είναι η φιλοσοφία. Εγώ μπορώ να αναφερθώ στην άμβλωση ως μια ‘προγεννητική βρεφοκτονία’».

πηγή