π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Μιλάω στο Θεό Πατέρα μου.
Και του ζητώ, και του ζητώ...
Κάποτε, που σταματώ,
Τον ακούω να μου λέει:
- Τι άλλο; Τι άλλο; Πες μου!...
(Διονύσης Ν. Πόθος)
Όταν ρωτώ ως πνευματικός «προσεύχεσαι;», συνήθως η απάντηση είναι καταφατική. Στην πορεία όμως ανακαλύπτω ότι αυτή η «προσευχή» είναι βασικά ένας κατάλογος αιτημάτων. Ο δυνατός Θεός, ως παντοδύναμος, που τα έχει και τα μπορεί όλα, δίνει στα αδύνατα
πλάσματά Του...
Η αντίληψη μιας τέτοιας σχέσης με το Θεό δεν είναι απλά παιδική αλλά θρησκευτική. Είναι η βάση των θρησκειών που αναζητούν στήριγμα και βοήθεια, για να δώσουν στους ανθρώπους το δυνατό Θεό, ώστε να νικήσουν τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της ζωής.
Ο Θεός της Ορθοδοξίας είναι ο «παθών», ο Εσταυρωμένος, ο ζητιάνος της αγάπης μας, ο αδύνατος μπροστά στην ανθρώπινη ελευθερία. Γι’ αυτό και ο όντως δυνατός! Μια δύναμη που δεν συντρίβει αλλά ανορθώνει. Γιατί είναι η δύναμη της αγάπης.
Γίνεται ο Πατέρας μας και εμείς τα παιδιά Του. Η σχέση μας είναι στενή, ουσιαστική, δυνατή. Γι’ αυτό και υπάρχει η άνεση να ζητήσεις πάλι και πολλάκις ό,τι θέλεις, όπως το θέλεις κι όταν το θέλεις. Όπως ακριβώς το μικρό παιδί. Μέσα στην ανωριμότητά του, που θεωρεί όλο τον κόσμο δικό του και τον πατέρα του ικανό για όλα, ζητά και ζητά και ζητά...
Από την άλλη στέκεται ο Πατέρας, που δίνει και δίνει και δίνει... Κάποτε παραπάνω και από τις προσδοκίες μας! Όμως, επειδή είναι όντως Πατέρας, θέλει και να παιδαγωγήσει το παιδί του, να το μάθει πως η συνεχής αίτηση και η συνεχής ανταπόκριση δημιουργεί άνθρωπο εγωκεντρικό, ανώριμο και ανίκανο να ζήσει και να χαρεί τον εαυτό του, το δόσιμο, τη δημιουργία, τον όμορφο κόσμο μας.
Δεν είναι έκφραση της ανωριμότητάς μας το να μην δεχόμαστε και την άρνηση ή τη σιωπή του Πατέρα μας; Δεν ενεργεί σωστά, όταν σιωπά ή λέει όχι, μπροστά σε τέτοιο παιδί;
Ένας χαρτοπαίκτης έλεγε με σιγουριά: «εμένα ο Θεός με αγαπά. Όταν χάνω, τον παρακαλώ να με βοηθήσει και με βοηθά!». Θα έλεγε κάποιος πως είναι η φαντασία του, ο Θεός δεν ασχολείται μ’ αυτά. Νομίζω πως ο χαρτοπαίκτης έχει δίκαιο! Γιατί να μην κατανοήσω τη συγκατάθεση του ουράνιου Πατέρα ως τον τρόπο που θα του δείξει την αγάπη Του; Δεν θα πρέπει να μιλήσει στη γλώσσα που κατανοεί αυτή την αγάπη; Κι όταν βεβαιωθεί γι’ αυτή, δεν θα μπορεί να πει τ’ αντίθετο στην ερχόμενη παιδαγωγία που θα τον βοηθήσει να προχωρήσει πιο πέρα «από τα πρόσκαιρα στα αιώνια».
Έχουμε ένα Θεό που θέλει να λέγεται ΠΑΤΕΡΑΣ, δηλαδή τρέφει τα παιδιά με την αγάπη Του. Να μπορούσαμε να νιώσουμε δυναμικά την αγάπη Του! Τότε θα υπομέναμε, θα ελπίζαμε, θα εμπιστευόμαστε. Τότε θα πήγαζε από μέσα μας η χαρά, η ασφάλεια, η ειρήνη και η ευχαριστία που έχουμε τέτοιο Πατέρα, ακόμα και τις στιγμές που «η αγάπη Του σπάζει κόκκαλα».
Και του ζητώ, και του ζητώ...
Κάποτε, που σταματώ,
Τον ακούω να μου λέει:
- Τι άλλο; Τι άλλο; Πες μου!...
(Διονύσης Ν. Πόθος)
Όταν ρωτώ ως πνευματικός «προσεύχεσαι;», συνήθως η απάντηση είναι καταφατική. Στην πορεία όμως ανακαλύπτω ότι αυτή η «προσευχή» είναι βασικά ένας κατάλογος αιτημάτων. Ο δυνατός Θεός, ως παντοδύναμος, που τα έχει και τα μπορεί όλα, δίνει στα αδύνατα
πλάσματά Του...
Η αντίληψη μιας τέτοιας σχέσης με το Θεό δεν είναι απλά παιδική αλλά θρησκευτική. Είναι η βάση των θρησκειών που αναζητούν στήριγμα και βοήθεια, για να δώσουν στους ανθρώπους το δυνατό Θεό, ώστε να νικήσουν τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της ζωής.
Ο Θεός της Ορθοδοξίας είναι ο «παθών», ο Εσταυρωμένος, ο ζητιάνος της αγάπης μας, ο αδύνατος μπροστά στην ανθρώπινη ελευθερία. Γι’ αυτό και ο όντως δυνατός! Μια δύναμη που δεν συντρίβει αλλά ανορθώνει. Γιατί είναι η δύναμη της αγάπης.
Γίνεται ο Πατέρας μας και εμείς τα παιδιά Του. Η σχέση μας είναι στενή, ουσιαστική, δυνατή. Γι’ αυτό και υπάρχει η άνεση να ζητήσεις πάλι και πολλάκις ό,τι θέλεις, όπως το θέλεις κι όταν το θέλεις. Όπως ακριβώς το μικρό παιδί. Μέσα στην ανωριμότητά του, που θεωρεί όλο τον κόσμο δικό του και τον πατέρα του ικανό για όλα, ζητά και ζητά και ζητά...
Από την άλλη στέκεται ο Πατέρας, που δίνει και δίνει και δίνει... Κάποτε παραπάνω και από τις προσδοκίες μας! Όμως, επειδή είναι όντως Πατέρας, θέλει και να παιδαγωγήσει το παιδί του, να το μάθει πως η συνεχής αίτηση και η συνεχής ανταπόκριση δημιουργεί άνθρωπο εγωκεντρικό, ανώριμο και ανίκανο να ζήσει και να χαρεί τον εαυτό του, το δόσιμο, τη δημιουργία, τον όμορφο κόσμο μας.
Δεν είναι έκφραση της ανωριμότητάς μας το να μην δεχόμαστε και την άρνηση ή τη σιωπή του Πατέρα μας; Δεν ενεργεί σωστά, όταν σιωπά ή λέει όχι, μπροστά σε τέτοιο παιδί;
Ένας χαρτοπαίκτης έλεγε με σιγουριά: «εμένα ο Θεός με αγαπά. Όταν χάνω, τον παρακαλώ να με βοηθήσει και με βοηθά!». Θα έλεγε κάποιος πως είναι η φαντασία του, ο Θεός δεν ασχολείται μ’ αυτά. Νομίζω πως ο χαρτοπαίκτης έχει δίκαιο! Γιατί να μην κατανοήσω τη συγκατάθεση του ουράνιου Πατέρα ως τον τρόπο που θα του δείξει την αγάπη Του; Δεν θα πρέπει να μιλήσει στη γλώσσα που κατανοεί αυτή την αγάπη; Κι όταν βεβαιωθεί γι’ αυτή, δεν θα μπορεί να πει τ’ αντίθετο στην ερχόμενη παιδαγωγία που θα τον βοηθήσει να προχωρήσει πιο πέρα «από τα πρόσκαιρα στα αιώνια».
Έχουμε ένα Θεό που θέλει να λέγεται ΠΑΤΕΡΑΣ, δηλαδή τρέφει τα παιδιά με την αγάπη Του. Να μπορούσαμε να νιώσουμε δυναμικά την αγάπη Του! Τότε θα υπομέναμε, θα ελπίζαμε, θα εμπιστευόμαστε. Τότε θα πήγαζε από μέσα μας η χαρά, η ασφάλεια, η ειρήνη και η ευχαριστία που έχουμε τέτοιο Πατέρα, ακόμα και τις στιγμές που «η αγάπη Του σπάζει κόκκαλα».
