Με
αφορμή τις παρελάσεις υπερηφανείας (gay pride) που πραγματοποιούνται και φέτος
στη χώρα μας, θυμήθηκα ένα περιστατικό που μου διηγήθηκαν και που συνέβη πριν
λίγα χρόνια στην Αμερική. Είναι λυπηρό αλλά σε λίγα χρόνια, πιθανόν να το
αντιμετωπίζουμε και στη δική μας χώρα…
Πριν
από δώδεκα χρόνια, ο αδελφός μου είχε βρεθεί για διάστημα ενός έτους στην
Αμερική, και επισκέφθηκε αρκετές περιοχές όπου ζούσαν ομογενείς και Ορθόδοξοι
Χριστιανοί. Σε μια από τις επισκέψεις του σε μια μεγάλη πόλη, φιλοξενήθηκε από
μια οικογένεια Ελλήνων, οι οποίοι ζούσαν κοντά σε μια συνοικία όπου κατά κόρον
διέμεναν μη παραδοσιακές οικογένειες (ομοφυλοφίλων κλπ…)
Ήταν
η πρώτη μέρα που άρχιζε το σχολείο και , η μικρή κόρη της οικογένειας,
ξεκινούσε το νηπιαγωγείο.
Μόλις
επέστρεψε το μεσημέρι , διαφαινόταν στο προσωπάκι της έκδηλη μια έκπληξη και
μια απορία. Ήταν καταφανές ότι κάτι την προβλημάτιζε έντονα.
Μέσα
από την συζήτηση με την μητέρα, το παιδί εξέφρασε τον προβληματισμό του με μια
ερώτηση, τόσο δύσκολη να απαντηθεί αλλά και τόσο κρίσιμη:
“Γιατί,
μαμά, η Χ. έχει δυο μαμάδες και δεν έχει μπαμπά;…”
Τι
αν απαντήσεις στο παιδί που βρίσκεται προ απροόπτου αντιμέτωπο με μια τόσο
αφύσικη κατάσταση; Τι να εξηγήσεις και τι να πεις, ώστε να μην πληγωθεί βαθιά η
ψυχούλα του από μια παρά φύσιν κατάσταση;
Το
κοριτσάκι γνώριζε από πάντα ότι ένας μπαμπάς και μια μαμά γεννούν τα παιδάκια
και τα μεγαλώνουν μαζί. Και ξαφνικά όλο αυτό ανατρέπεται μπροστά στα μάτια του.
Πόσο
προετοιμασμένο μπορεί να είναι το παιδί για να “δεχτεί” ή έστω να μάθει ότι δεν
ακολουθούνται πάντα οι νόμοι του Θεού και της Δημιουργίας, αλλά κάποιο άνθρωποι
επιλέγουν να παρεκτραπούν από την φυσική οδό και να ακολουθήσουν μια άλλη
πορεία;
Και
στην πορεία τους αυτή εμπλέκουν και αθώες ψυχές, τα “παιδιά” τους, τα οποία
μεγαλώνουν και διαπαιδαγωγούνται μέσα σε αυτό το αφύσικο, μη υγιές και αμαρτωλό
περιβάλλον (όπου αμαρτία η απομάκρυνση από τον Θεό και το θείο Του θέλημα).
Εμείς
τι θα απαντούσαμε στα παιδιά μας αν μάς έθεταν αυτό το ερώτημα;…
Προσωπικά,
βρίσκω πολύ δύσκολη την απάντηση για μια τόσο τρυφερή ηλικία. Για μεγαλύτερα
παιδιά, τα οποία ακούν πολύ περισσότερα σχετικά θέματα από το περιβάλλον και το
σχολείο,θεωρώ αναγκαίο να θωρακιστούν από νωρίς, να γνωρίζουν το ορθό και τους
νόμους της Δημιουργίας και να ξέρουν ότι, δυστυχώς, υπάρχουν και παρεκτροπές.
Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να ζήσουν διαφορετικά. Όσο και να σεβόμαστε
κάθε ανθρώπινο πρόσωπο,όσο και να οφείλουμε να αγαπούμε τους πάντες, αυτή την
διαφορετικότητα δεν μπορούμε να την ανεχτούμε, εφόσον επηρεάζει το κοινωνικό
σύνολο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ασθενείς, ψυχικά και πνευματικά, και αν δεν
γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι για αυτή την ασθένειά τους, ίσως και να κινδυνεύουμε
να παρασυρθούμε και οι ίδιοι. Εξάλλου, πώς να τους βοηθήσουμε να δουν την
πραγματικότητα, αν όλα τα δεχόμαστε και τα θεωρούμε “φυσιολογικά”;…
Κάπως
έτσι μιλάμε στα παιδιά μας, με τα κατάλληλα λόγια σε κάθε ηλικία και δοθείσης
ευκαιρίας. Δυστυχώς, είναι αναγκαίο να τα έχουμε ενημερωμένα από νωρίς, ώστε
και θύματα να μην πέσουν, αλλά και να μην πληγωθούν κατάκαρδα, αν βρεθούν
εντελώς απροετοίμαστα μπροστά σε κάποιες εικόνες ή γεγονότα. Αλλά και να μην
αποδεχτούν άκριτα όσα , αψυχολόγητα και αντιπαιδαγωγικά λόγια ακούσουν, ακόμα
και μέσα στο σχολείο (βλέπε θεματική εβδομάδα στο γυμνάσιο κλπ).
Πάντοτε,
η καλή σχέση με τα παιδιά μας, η κουβέντα με σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπό
τους, βοηθά ώστε να παραμένουν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας και να μάς
θέτουν τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά τους, ώστε να μπορούμε να τα
καθοδηγούμε κατάλληλα με τα λόγια και κυρίως με το παράδειγμα και την θερμή
προσευχή μας.
Ζούμε
σε πολύ δύσκολα χρόνια όπου, μάς ζητείται να πιούμε το “τρελό νερό” ώστε να μην
εκφράζουμε την αντίδρασή μας, να μήν διαφέρουμε από το σύνολο που οι σκοτεινές
δυνάμεις θέλουν να καθοδηγούν ως κοπάδι και να το ρίχνουν ασυγκράτητο στα πάθη,
ώστε να το χειραγωγούν. Οι δέσμιοι των παθών γίνονται εύκολα υποχείρια του
κακού…
Ωστόσο,
με την δύναμη και την φώτιση του Θεού, οφείλουμε να τηρούμε τον λόγο Του, να
διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας με ήθος, μακριά από τα αντίστοιχα άθλια πρότυπα
της τηλεόρασης και τις πανάθλιες εικόνες του διαδικτύου, κρατώντας όσο πιο
αμόλυντη γινεται την ψυχούλα τους και θωρακίζοντάς τα ενάντια στο κακό, με
γνώση και σύνεση.
Οφείλουμε,
ακόμα, να τολμούμε να διαφέρουμε από το σύνολο, ταπεινά και προς δόξαν Θεού,,
γιατί τότε μόνο μπορούμε να ονομαζόμαστε παιδιά Του και να ελπίζουμε στην
αιώνια ζωή κοντά Του. Είναι ανάγκη να μείνει η μαγιά, “η μικρή ζύμη που όλο το
φύραμα ζυμεί”…Πηγή
