Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης Εὐστάθιος: Μεγάλο λάθος νά βαπτίζετε τά παιδιά σας μαζί με τό γάμο σας καί γελοιότητα ἡ βάπτιση στή θάλασσα…

Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,

Παρακολουθῶ τόν τελευταῖο καιρό μέ πολλή ἀγωνία διάφορα γεγονότα περίεργα, πρωτάκουστα, νεοφανῆ καί τελείως ἀντίθετα μέ τίς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας.

Μερικά ἀπό αὐτά πού γίνονται στήν Ἑλλάδα μας ἔρχονται ἀπ’ ἔξω καί ἐπαναλαμβάνονται στήν ἀθάνατη Χώρα μας και μοιάζουν κακόγουστα.

Ἄλλα εἶναι «παραγωγῆς» ἐγχώριας καί ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ νεοέλληνες ἄρχισαν νά κλωτσοῦν τίς παραδόσεις τους, νά προσβάλλουν τή χριστιανική ἰδιότητά τους καί νά διασύρουν τόν τόπο μας καί τήν ἱστορία του.

Ἔγραφε κάποιος κοινωνιολόγος, γνήσιος ἕλληνας καί συνειδητός χριστιανός, ὅτι ποτέ δέ φανταζόταν ὅτι στήν Ἑλλάδα θά γίνονταν αὐτά πού οὔτε στίς χῶρες χωρίς ἱστορία καί πολιτισμό γίνονται.

Συγκεκριμένα περιστατικά μέ ἀναγκάζουν ν’ ἀπευθυνθῶ στούς χριστιανούς μας καί, ἀφοῦ ὑπογραμμμίσω τήν ἀπρέπεια αὐτῶν τῶν περιπτώσεων καί νά παρακαλέσω ὅλους σας, μεγάλους καί μικρούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, νά σεβαστοῦμε τήν παράδοσή μας, νά δείξουμε εὐλάβεια σέ ὅσα ἡ Ἐκκλησία μας, γιά αἰῶνες μᾶς διέσωσε καί τίποτε ἀπό αὐτά πού κράτησαν οἱ πρόγονοί μας νά μήν περιφρονήσουμε.

«Στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις» μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος μᾶς συμβουλεύουν ὅτι «λαός πού λησμονεῖ τήν παράδοσή του καί τήν ἱστορία του εἶναι καταδικασμένος νά ἐξαφανισθεῖ».

α) Ζητοῦν κάποιοι γονεῖς «κουλτουριάρηδες» νά βαπτίσουν τά παιδιά τους, ὄχι στόν ἱερό Ναό τῆς ἐνορίας τους, ἀλλά στή θάλασσα. Εἶναι, μοῦ λέγουν ἤ μοῦ γράφουν, πολύ ὄμορφα ἐκεῖ καί ἔχει τό Μυστήριο μιά ἁπλότητα. Δέν μπορῶ νά ἐννοήσω ποιά εἶναι ἡ ἁπλότητα καί ποῦ βλέπουν τήν ὀμορφιά. Ὑπάρχει τίποτε πιό ὡραῖο ἀπό τόν ἱερό χῶρο τοῦ Ναοῦ; Οἱ χριστιανοί μας ἔχουν δεθεῖ μέ τόν Ναό. Ἐκεῖ βαπτίζονται, ἐκεῖ στεφανώνονται καί ἀπό ἐκεῖ παίρνουν τή Μακαρία Ὁδό.

Ἡ ἱερότητα τοῦ χώρου, ὁ διάκοσμος τοῦ Ναοῦ μέ τίς διδακτικές ἁγιογραφίες ἤ μέ τίς ἱερές εἰκόνες δημιουργοῦν τήν κατάλληλη ἀτμόσφαιρα γιά ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Τό κάθε Μυστήριο, πού εἶναι ἁγιαστική πράξη, συνδέεται καί ἐκφράζεται μέ τήν προσευχή ὄχι μόνο τῶν ἀμέσως ἐνδιαφερομένων, ἀλλά καί τῶν συγγενῶν καί τῶν προσκεκλημένων.

Εὑρισκόμαστε μέσα στόν Ναό καί πολλές φορές τό μυαλό μας τρέχει στά βιοτικά καί τά κοσμικά, ὥστε νά χρειάζεται ὁ λειτουργός νά μᾶς ἀνακαλέσει μέ τήν ὑμνολογική συμβουλή «πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν». Μπορεῖτε νά σκεφθεῖτε νά τελεῖται τό Μυστήριο ἔξω, στήν ὕπαιθρο ἤ στήν παραλία;

Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος δέν ἔγινε στά κτήματα ἤ στήν ἀγορά, ἀλλά σέ συγκεκριμένο προσευχητικό τόπο, ὅπου ἔγινε τό πρῶτο Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας.

Ἔτσι μᾶς δίδαξε ἡ Ἐκκλησία δυό χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε. Γιατί θέλουμε σήμερα ν’ ἀλλάξουμε μία καταξιωμένη παράδοση;

Στό διάστημα αὐτῶν τῶν αἰώνων ἔχουμε βαπτίσεις σέ ποταμούς καί θάλασσες, ἀλλά αὐτά τά γεγονότα τά ὑπαγόρευσε μιά ἀνάγκη. Ἡ Ἐκκλησία, κατ’ οἰκονομίαν, τά ἐδέχθη, ἀλλά ἀποτελοῦν μιά ἐξαίρεση πού ἐπιβεβαιώνει τόν κανόνα.

Ποιά ἀνάγκη ὑπαγορεύει σήμερα νά γίνει τό βάπτισμα στή θάλασσα; Τουλάχιστον ἐκεῖνοι πού τό ζητοῦν οὐδέποτε διατύπωσαν ἕναν λόγο σοβαρό, πνευματικό, πρακτικό, γιά νά τό ἀξιολογήσουμε.

Ὁ λόγος πού ὑπαγορεύει τήν παράκληση μερικῶν, πού γίνεται ἐνοχλητική ἀπαίτηση, εἶναι ἕνας καί μόνος. Νά κάνουν αὐτοί κάτι πού δέν κάνουν οἱ ἄλλοι. Νά δείξουν ὅτι αὐτοί δέ μοιάζουν μέ τούς πολλούς. Ὅτι δέ δέχονται τίς δεσμεύσεις τοῦ παρελθόντος. Ὅτι αὐτοί ἔχουν ἕνα σύγχρονο, προοδευτικό πνεῦμα, πού ἱκανοποιεῖ τούς ἰδίους καί γι’αὐτό θέλουν νά τό ἐπιβάλουν καί στούς ἄλλους.

Βέβαια προστίθενται κοντά σ’ αὐτές τίς αἰτίες καί ἡ πρόφαση, ὅτι τό κοσμικό Κέντρο πού θά γίνει ἡ δεξίωση εἶναι στήν παραλία καί προπάντων οἱ φωτογράφοι δέ θά δυσκολεύονται ν’ ἀπαθανατίσουν τίς διάφορες σκηνές τοῦ Μυστηρίου.

Ἀλλά, παιδιά μου, ἐκεῖ φθάσαμε, νά προσπαθοῦμε ν’ ἀλλάξουμε τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας μέ λόγους καί αἰτίες πού ἱκανοποιοῦν τόν ἐγωισμό μας καί γελοιοποιοῦν τήν ἱερότητα τοῦ Μυστηρίου καί τό ἀποϊεροποιοῦν σέ τελευταία ἀνάλυση;

β) Τά τελευταῖα χρόνια κερδίζει ἔδαφος καί μία ἄλλη ἀξιοκατάκριτη ἀπαίτηση μερικῶν ἐλαχίστων, μέχρι αὐτή τή στιγμή, ἀλλά οἱ στατιστικές δείχνουν ὅτι θά ἔχουμε αὔξηση σύν τῶ χρόνω.

Θέλουν τήν ἡμέρα πού θά κάνουν τόν γάμο τους, τήν ἴδια ἡμέρα νά βαπτίσουν καί τό παιδί πού ἀπέκτησαν, γιατί ἐν τῶ μεταξύ εἶχαν συνάψει γάμο πολιτικό.

Παλαιότερα ἐθεωρεῖτο μεγάλη ἐντροπή πρίν ἀπό τόν θρησκευτικό γάμο νά ἀποκτήσουν παιδί. Ἔλεγαν μάλιστα εἰρωνικά καί ἐμπαικτικά «ἄντε καί στό γάμο σου βαπτίσια».

Και ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας, ὁ ὁποῖος ποτέ δέ θέλει τό καλό, ὑπαγορεύει χίλιες δικαιολογίες, ὥστε νά παρακινήσει τούς ἀνθρώπους νά διαπράξουν τό μεγάλο λάθος, νά κάνουν γάμο πολιτικό, γιά νά ἐπακολουθήσουν ἀναρίθμητες ἄλλες παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ καί εὐαγγελικοῦ νόμου.

Ἄλλοτε, ὅταν ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος, εἶχε τύψεις στή συνείδησή του, πονοῦσε ψυχικά, ὁλόκληρος ὁ ψυχοσωματικός του κόσμος δέν εἶχε ἠρεμία «οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» ἔγραφε ὁ ἐμπνευσμένος προφήτης Δαβίδ.

Σήμερα ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος καί δέ νοιάζεται γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς του. Δέν καταβάλλει καμία μέριμνα γιά τήν κάθαρσή του. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Ἁμαρτάνει ἐν γνώσει του καί δημοσίως, χωρίς νά ἐντρέπεται, χωρίς ν’ἀναστατώνεται, χωρίς νά χάνει τόν ὕπνο του, ἔτσι τουλάχιστον διαδίδει στό περιβάλλον του.

Κάνει, ὅμως, καί κάτι ἀκόμη χειρότερο, ἀπαιτεῖ νά τοῦ ποῦν οἱ ἄλλοι καί μπράβο, νά τόν ἐπαινέσουν καί νά τόν χειροκροτήσουν. Αὐτός πού ἔκανε πολιτικό γάμο, ἐάν εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, ἔκανε ἕνα μεγάλο λάθος καί ὀφείλει νά τό διορθώσει. Ὀφείλει νά ἐπισκεφθεῖ τόν πνευματικό του καί ν’ ἀκούσει τή διακριτική συμβουλή του, νά κάνει αὐτό πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία γιά τό δικό του καλό. Νά τελέσει τόν θρησκευτικό γάμο χωρίς ἀναβολή καί καθυστέρηση. Καί ἄν ἀπέκτησε παιδί ἀπό τόν πολιτικό γάμο, ὀφείλει νά τό βαπτίσει ἔγκαιρα, ἀναλαμβάνοντας τίς εὐθύνες του.

Ἡ δικαιολογία, ὅτι εἶναι πολυέξοδα τά Μυστήρια καί γι’αὐτό θά γίνουν ὁ γάμος καί τό βάπτισμα μαζί εἶναι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».

Ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέ συμφώνησε μέ πολυέξοδες κοσμικές ἐμφανίσεις καί ἐκδηλώσεις. Ποτέ δέν πρέπει νά κολακεύει τίς φιλοδοξίες τῶν ἀνθρώπων. Πάντα πρέπει νά προβάλλει τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καί νά συμβάλλει στό πλησίασμα τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν πηγή τῆς χάριτος, πού εἶναι ὁ Χριστός.

Ὅπου δέν πρόσεξε αὐτό τό θέμα ἄθελά της ἔγινε συνένοχος μέ τούς παραβάτες τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καί ζημίωσε τούς χριστιανούς της. Γι’αὐτό ἄλλωστε γράφεται καί αὐτή ἡ Ἐπιστολή, γιά νά προλάβουμε ὅ,τι εἶναι δυνατό νά περισώσουμε.

Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,

Κάνω μιά θερμή ἔκκληση σέ ὅλους σας.

Νά σεβαστεῖτε τή δισχιλιόχρονη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Νά σεβαστεῖτε τούς γονεῖς καί συγγενεῖς σας, πού υἱοθετοῦν καταστάσεις ἐξ ἀνάγκης καί μέ πόνο ψυχικό. Δέν πρέπει νά σᾶς καθυστερήσω περισσότερο, γιά νά σᾶς πῶ πόσα δάκρυα ἔχυσαν γονεῖς ἐξαιτίας τέτοιων καταστάσεων καί πόσο ντροπιασμένοι ἔνοιωσαν, διότι στή δική τους οἰκογένεια συνέβη κάτι τέτοιο ξαφνικά καί ἀντίθετο μέ τίς ἀρχές τους.

Σᾶς ἱκετεύω, ὅσοι κάματε πολιτικό γάμο νά τακτοποιηθεῖτε μέ τόν πνευματικό σας καί νά διορθώσετε τό λάθος.

Ὅσοι ἀποκτήσατε παιδί ἐκ τοῦ πολιτικοῦ γάμου νά τό βαπτίσετε χωρίς ἀναβολή καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ θρησκευτικοῦ γάμου σας. Τό ἕνα λάθος δέ διορθώνει τό ἄλλο.

Ζῶ μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι θ’ ἀκούσετε τή γεμάτη ἀγωνία φωνή τοῦ πνευματικοῦ σας πατέρα καί θά ἐφαρμόσετε τή συμβουλή του.

Ἡ προσευχή μου θά εἶναι ὁλόθερμη, ὥστε νά καρποφορήσει ὁ λόγος μου.

Εὐχέτης πρός τόν Κύριο.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Κομπάνι: Ο πρώτος γάμος μέσα στα ερείπια

Η πόλη Κομπάνι στη Συρία αποτινάζει τη σκόνη της καταστροφής, που προκλήθηκε από τις συγκρούσεις που διήρκεσαν μήνες μεταξύ των Κούρδων μαχητών και των τζιχαντιστών του ‘ισλαμικού κράτους’, και ένα κορίτσι των Κούρδων εμφανίζεται στα ερείπια, ντυμένη νύφη, με τον εκλεκτό της, μόλις έκαναν πολιτικό γάμο. 

Ο πρώτος γάμος μετά τη  νίκη και την απελευθέρωση της πόλης από τους τζιχαντιστές, σημειώνει η αραβική «Σκάι Νιουζ».

Το ζευγάρι γιόρτασε το Σάββατο, μεταξύ των ερειπίων της πόλης, όπου μέχρι τώρα κυκλοφορούν φαντάσματα μέσα στα ερειπωμένα σπίτια της πάλαι ποτε ακμάζουσας κουρδικής πόλης.

Ένα νέο μήνυμα ζωής, ειρήνης και αισιοδοξίας,  δίνεται με την παρουσία του πρώτου γάμου στην πόλη Κομπάνι.

--

The Hellenic Information Team

               

Ιστορίες απ'την παλιά Αθήνα -Τι δεικνύουν οι αργυροί ή οι χρυσοί γάμοι; Την καρτερικότητα των συζύγων!

Όταν το ζεύγος... «διασκεδάζει»

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Από το βιβλίο μου «Πόθοι και πάθη στην Παλιά Αθήνα» σας έχω σήμερα ένα μικρό θεατρικό κομμάτι του Πολύβιου Δημητρακόπουλου που δημοσιεύτηκε στο «Μπουκέτο» το 1938.


 Απολαύστε το:
(Ο κύριος και η κυρία Παραξενίδου βρίσκονται στο θέατρο για να ακούσουν το μελόδραμα και έχουν θέσεις στην πρώτη σειρά της αίθουσας.

«Η κυρία. – Αφού μια φορά αξιώθηκε και η ευγένεια σου να με φέρης στο θέατρο, έπρεπε τουλάχιστον να βρης θέσεις της προκοπής. Εσύ, όμως, θα είπες μέσα σου: “Πολύ της είναι κι’ αυτό!”.



Ο κύριος. – Μα, γυναίκα μου, είμαστε στις πρώτες θέσεις και προς τη μέση. Πλήρωσα ένα σωρό λεφτά γι’ αυτά τα καθίσματα κι’ όλος ο κόσμος τα θεωρεί από τις καλύτερες θέσεις του θεάτρου. Πού ήθελες να σε πάω; Σε θεωρείο;



Η κυρία. – Γιατί τάχα μιλάς με τόση ειρωνεία για το θεωρείο; Κατά τη γνώμη σου θα το εξευτέλιζα αν πήγαινα εκεί, ε!... Καλύτερα να μη μ’ έφερνες στο θέατρο, αφού είχες σκοπό να μου κάνης τέτοια κομπλιμέντα.



Ο κύριος. – Μα όχι, όχι! Μόνο σου το είπα για να σου αποδείξω πως ύστερα από το θεωρείο, καλύτερες θέσεις είναι η δικές μας. Τα άλλα θεωρεία είναι πολύ ψηλά, μ’ εννοείς; Και στο ταμείο του θεάτρου, όταν ζήτησα από τις καλύτερες θέσεις, μου έδωσαν αυτές εδώ. Θαρρώ δα πως δεν είναι και φτηνές!



Η κυρία. – Έτσι, πήγες και πέταξες τα λεφτά χωρίς καν να δης πού είναι τα καθίσματά μας; Ώστε αν μας έβαζαν και στο υπερώο, δεν θα έλεγες τίποτα!
Ο κύριος. – Θέσις που πληρώνεται τόσο, δεν μπορεί να είναι στο υπερώο.
Η κυρία. – Αλλά είναι τέλος πάντων εδώ που είναι, εδώ που έτυχαν να είναι...
Ο κύριος. – Μα τα διάλεξα εγώ στο τυπωμένο σχέδιο του θεάτρου που μας έδειξαν στο ταμείο.
Η κυρία. – Ώστε τα πήρες χωρίς να τα δης, χωρίς να δοκιμάσης αν είναι μαλακά.
Ο κύριος. – Μα κανένας δεν συνηθίζει να το κάνη αυτό. Έπειτα, την ώρα εκείνη ήταν θεοσκότεινα εδώ μέσα.
Η κυρία. – Χάθηκαν τα φανάρια;
Ο κύριος. – Ω!
Η κυρία. – Τι ω;... Αλλά βέβαια, τι σε μέλλει αν πονέσουν τα κόκκαλά μου σ’ αυτά τα σανίδια που μ’ εκάθησες! Φτάνει εσύ να μη χαλάσης την ησυχία σου.
Ο κύριος. – Να σου βάλω το πανωφόρι μου να καθήσης απάνω;
Η κυρία. – Ωραίο προσκεφαλάκι!... Όλα σου τα κομπλιμέντα είναι του αυτού είδους. Αντί να μου στρώσης το πανωφόρι σου, καλύτερα θα έκανες να πας να ανοίξης την πόρτα να αναπνεύσω λιγάκι, που μ’ έπνιξε η γειτόνισσά μου εδώ με τις μυρουδιές της.
Ο κύριος. – Μα πώς μπορώ να αναστατώσω όλο τον κόσμο για να περάσω, αφού άρχισε η παράστασις;
Η κυρία. – Α, βέβαια, για τους ξένους σε μέλλει και για μένα, για τη μητέρα των παιδιών σου, δεν σε μέλλει τίποτε.
Ο κύριος. – Έπειτα, και αν την άνοιγα, θα γινόταν ρεύμα κι’ όλοι θα έτρεχαν να την κλείσουν.
Η κυρία. – Ώστε πρέπει σώνει και καλά να λιποθυμήσω εγώ για το χατήρι αυτής εδώ;
Ο κύριος. – Σουτ! Να μη σ’ ακούση!
Η κυρία. – Να μη μ’ ακούση; Ας μην έβαζε τόσες μυρωδιές, σαν καμμιά πατσαβούρα!...
Ο κύριος. – Μυρωδιές βάζουν και η καθώς πρέπει κυρίες.
Η κυρία. – Με άλλους λόγους, εγώ δεν είμαι καθώς πρέπει; Νέο κομπλιμέντο πάλι! Κρίμα που δεν πήρες εσύ αυτό το μυρωδάτο φρούτο, να κάθεσαι όπως κάθεται παρέκει ο άντρας της στο πλάι της σαν σκύλος!
Ο κύριος. – Κάνει ο άνθρωπος ό,τι έπρεπε να κάνουμε κι’ εμείς. Προσέχει στην παράστασι.
Η κυρία. – Ωραία παράστασις! Δεν καταλαβαίνω τίποτα!
Ο κύριος. – Αν πρόσεχες, αντί να μιλάς!
Η κυρία. – Να κάθομαι με κλειστό το στόμα, βουβή;...
Ο κύριος. – Δεν είπα αυτό... Αλλά τέλος πάντων άμα ανοίξη η σκηνή, είναι συνήθεια να μη μιλάη κανείς.
Η κυρία. – Και να βλέπη αυτές τις αηδίες!
Ο κύριος. – Δεν μου φαίνονται αηδίες...
Η κυρία. – Έτσι ε! Και πού γίνονται, σε παρακαλώ, αυτά που βλέπεις τώρα πάνω στη σκηνή; Ενώ τους κυνηγούν και βιάζουνται να φύγουν, αυτοί κάθονται και τραγουδούν κι’ όχι ένας-ένας, παρά όλοι τους μαζύ. Έπειτα όποιος μπαίνει και βγαίνει, ανοίγει και τα δυο φύλλα της πόρτας, σαν να έχη να περάση κανένα μπαούλο κι’ έπειτα η πόρτα κλείνει μόνη της... Δεν είναι αηδίες αυτά, Δημητράκη;
Ο κύριος. – Υποτίθεται ότι η πόρτες δεν κλείνουν μόνες. Κάποιος υπηρέτης είναι πίσω και τις κλείνει.
Η κυρία. – Κάθε κάμαρα λοιπόν και υπηρέτης. Ωραίο νοικοκυριό! Αυτά έρχεται να μάθη κανείς στο θέατρο; Και μου έλεγες χτες πως το θέατρο είναι σχολείο μορφώσεως ηθών. Ωραία ήθη μορφώνει. Κύτταξε κρυφομιλήματα εκείνη η χοντρή που φωνάζει μαζύ μ’ εκείνον τον κοντό με το μούσι. Δεν ντρέπεται, παντρεμένη γυναίκα! Κι’ ο άντρας της κουφός είναι και δεν ακούει τα ξεφωνητά της;
Ο κύριος. – Μην τα παίρνης τα πράγματα έτσι τραγικά.
Η κυρία. – Τώρα θα μου πης πως θα ήσουν πολύ ευχαριστημένος αν είχες την τύχη εκείνου με το μούσι... Βλέπω δα και με τι γουρλωμένα μάτια την κυττάζεις τη φωνακλού.
Ο κύριος. – Μα επί τέλους, γιατί ήρθα εδώ; Για να κλείσω τα μάτια μου και να ακούσω εσένα;
Η κυρία. – Όχι, κύριε, ήρθες με τρεις σκοπούς και τους τρεις εναντίον μου: Πρώτα να μου σπάσης τα κόκκαλα στους πάγκους, δεύτερο να με δηλητηριάσης με τις αποπνικτικές μυρωδιές της γειτόνισσάς μου και τρίτο να μου διαφθείρης τα ήθη!
Ο κύριος. – Σε παρακαλώ, σώπα! Ο κόσμος γελάει μαζύ μας.
Η κυρία. – Γελάει μαζύ σου. Σε οικτίρει κι’ έχει δίκηο. Αν σου αρέση αυτό, μείνε. Εγώ φεύγω, έσκασα, δεν αντέχω! Έλα, έλα πάμε στο ταμείο να πάρουμε πίσω τα λεφτά μας. Θα τους πάω στην αστυνομία! Εσύ να έρχεσαι μαζύ και να μη μιλάς, αφού δεν είσαι άξιος για τίποτε, να αφήσης εμένα να τους βάλω γνώσι. Ακούς εκεί να έρχεται κανείς στο θέατρο για να δη τέτοιες ξετσιπωσιές!... Ορίστε... άρχισαν τα φιλιά τώρα. Ου, να χαθούνε οι βρωμιάρηδες!...
Ο κύριος. – Μα αφού είναι μητέρα και γυιός, γιατί να μη φιληθούν;
Η κυρία. – Θέλεις να τα σκεπάσης κιόλας! Πού βρέθηκε μητέρα συνομήλικη με τα παιδιά της; Το λέει έτσι ψέματα από ντροπή. Θα μείνης να τους καμαρώσης; Εγώ φεύγω.
Ο κύριος. – Στάσου τουλάχιστον να τελειώση η πράξις.
Η κυρία. – Έφυγα!... Τέτοιες πράξεις να τις κάνουν σπίτι τους, οι μα-γκούφηδες!...
Ο κύριος. – Θ’ αναστατώσουμε τον κόσμο.
Η κυρία. – Αν δεν πας εμπρός εσύ να ανοίξης δρόμο, θ’ αρχίσω να περπατώ πάνω στα γόνατα των θεατών!
Ο κύριος. – Μα έχε λίγη υπομονή επί τέλους!
Η κυρία. – Ω! ω! τα νεύρα μου!... Ιχ!... Ωχ!... Ιχ!...
(Πέφτει λιπόθυμη στην αγκαλιά του κυρίου της. Αυτός, βοηθούμενος από έναν άγνωστο, την κουβαλάει στο αμάξι.)»


πηγή

Ο θαυματουργός Ανδρόνικος η σύζυγός του οσία Αθανασία

Σύντομο εγκώμιο στον Άγιο πατέρα μας και θαυματουργό Ανδρόνικο και τη σύζυγό του Οσία Αθανασία και μερικά από τα θαύματά τους (9 Οκτωβρίου)

Ο λαμπρός και σπουδαίος βίος του Ανδρονίκου και της Αθανασίας μαρτυρεί καθαρά τη σωστή κλήση τους. Δέθηκαν με τα αναπόφευκτα δεσμά της ζωής και έγιναν γονείς δύο παιδιών, τα οποία πέθαναν. Αν και δεν έπαθαν κάτι εύκολο, όμως μιμήθηκαν την μεγαλοψυχία του Ιώβ που είπε «ο Κύριος έδωσε, ο Κύριος τα αφαίρεσε». Έπειτα, αφού με ανδρεία και σύνεση έσπασαν τα δεσμά του βίου και διαμοίρασαν τον πλούτο σ’ όσους είχαν ανάγκη, θησαύρισαν στον ουρανό. Δεν έδωσαν σημασία στη ζωή και τη σάρκα, δεν νικήθηκαν από τον πλούτο και την άνεση, δεν είπαν, δώσε μας άλλο παιδί, Δημιουργέ της φύσεως, αλλά αφού έβαλαν κατά μέρος κάθε εύλογη πρόφαση, αποχαιρέτισαν την πόλη τους Αντιόχεια και όλους τους γνωστούς και πορεύθηκαν στους Αγίους Τόπους των Ιεροσολύμων. Μόνο σε κάποιον γαμπρό από την αδελφή τους εμπιστεύτηκαν: «Εάν ο θάνατος εμποδίσει την επιστροφή μας, κάνε ξενώνα το σπίτι μας, αδελφέ». Αυτό αφού είπαν, έφυγαν με πρόθυμη τη ψύχη προς τον Θεό, για να προσκυνήσουν τους ιερούς τόπους και να αξιωθούν να φορέσουν το άγιο και αγγελικό σχήμα.

Αφού προσκύνησαν τον τάφο του Κυρίου και τα άλλα προσκυνήματα και εκπλήρωσαν την επιθυμία τους, έφθασαν στην Αλεξάνδρεια και έμειναν στον ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Μηνά. Από εκεί έρχονται στη Σκήτη για να συναντήσουν τον Μεγάλο Δανιήλ και καθοδηγητή της. Τους δέχθηκε ευχαρίστως και αφού με το διορατικό βλέμμα του γνώρισε όσα θα γίνονταν στην μακαρία Αθανασία, προτρέπει τον Ανδρόνικο να την οδηγήσει στο γυναικείο μοναστήρι που ονομαζόταν Οκτωκαιδέκατο για να γίνει μοναχή. Τους έδωσε εντολή εις το εξής να μην επικοινωνούν μεταξύ τους και ο καθένας μόνος του να βαδίσει το δρόμο της ασκήσεως. Αφού δέχθηκαν οι μακάριοι με υπακοή την εντολή του Οσίου, ακολουθούσαν με βία το δρόμο της ασκήσεως, με νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές, χαμαικοιτίες, δάκρυα και τις υπόλοιπες κακοπάθειες, με σκοπό να κατανικήσουν τη δύναμη του σώματος, να υποδουλώσουν το χειρότερο στο καλύτερο και να υποτάξουν τη σάρκα στο πνεύμα. Αυτά τα έκαναν οι μακάριοι ενδυναμωθέντες από τον Θεό και με εντονότερη άσκηση, η μεν Αθανασία έχυνε τους ασκητικούς ιδρώτες της στο μοναστήρι, που είπαμε, στο οποίο έγινε μοναχή, ο δε Ανδρόνικος έγινε μοναχός στον θειο καθηγητή τον Μεγάλο Δανιήλ. Ήταν ακούραστος υποτακτικός κάνοντας τους αγώνες της κατά Θεόν ζωής.

Μετά από δώδεκα χρόνια αποχωρισμού και αγώνων, αφού απονέκρωσαν τα πάθη του σώματος και δέχθηκαν με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος την απαθή δόξα των αγγέλων, τους παρακίνησε πάλιν επιθυμία προσκυνήσεως του ζωηφόρου Παναγίου τάφου. Αυτό έγινε από κάποιο μυστικό σχέδιο του Θεού και ήταν σαφέστατο γνώρισμα μεγαλύτερης αρετής. Χωρίς να εμποδιστούν, ούτε ο Ανδρόνικος από τον Γέροντά του, ούτε η Αθανασία από την ηγουμένη, ξεκίνησαν από το ασκητήριο του ο καθένας απ’ αυτούς καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα. Κατά κάποιο παράξενο τρόπο έγιναν συνοδοιπόροι, και ο ένας ρωτούσε τον άλλον για την μοναχική του ζωή. Και ο μεν Ανδρόνικος φανέρωσε τον εαυτό του, η δε ονόμαζε τον εαυτό της Αθανάσιο. Ήταν ντυμένη με ανδρική ενδυμασία, θέλοντας να κρύψει την αδύνατη γυναικεία φύση, που μετέτρεψε με θαυμαστό τρόπο σε ανδρική και ενδυναμώθηκε με θειο ζήλο. Επειδή είχε το πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες και τα σημάδια της αυστηρής νηστείας, δεν κατάλαβε καθόλου ο Ανδρόνικος, ποιος ήταν ο συνοδοιπόρος μοναχός και μόνον θαύμαζε την ευλάβεια και τη σύνεσή του. Η Αθανασία κατάλαβε τον Ανδρόνικο, γι’ αυτό του μιλούσε λίγο και συνεσταλμένα, επειδή φοβόταν, μήπως με τα πολλά λόγια έλθει στην επιφάνεια αυτό που λησμονήθηκε. Απ’ αυτό, ο Ανδρόνικος περισσότερο θαύμαζε τη σιωπή και τα λίγα λόγια του συνοδοιπόρου του.

Όταν έφθασαν στους Αγίους Τόπους και προσκύνησαν, όπως ποθούσαν, επιστρέφουν πάλιν στα μέρη της Σκήτης, και παρακινώντας ο ένας τον άλλον στην άρετε, αποφασίζουν να ζήσουν μαζί την υπόλοιπη ζωή τους. Έρχεται λοιπόν ο θειος Ανδρόνικος στον Γέροντά του θειότατο Δανιήλ και ζητά τη συμβουλή του. Αυτός με το διορατικό βλέμμα γνωρίζοντας το μέλλον, συμφωνεί με τη γνώμη και προτρέπει τον Ανδρόνικο, επαινώντας την αρετή του Αθανασίου λέγοντας: «Γνωρίζω τον Αθανάσιο, που είναι σπουδαίος στην αρετή και η συναναστροφή μαζί του θα έχει καλά αποτελέσματα». Έτσι αφού πήρε ο Ανδρόνικος του οσίου καθηγητού τις γνώμες και τις ευχές, έρχεται προς τον δήθεν όσιο Αθανάσιο.

Έζησαν άλλα δώδεκα χρόνια μαζί, και ήταν ονομαστό και ξακουστό το όνομα του Ανδρόνικου και του Αθανασίου όχι μόνο στη Σκήτη, αλλά και στην Αλεξάνδρεια. Και σε όλη την περιοχή ήταν μεγάλη η δόξα τους, όχι απλά για την αρετή και τη φήμη, αλλά και για τα πολλά θαύματα, τα οποία έκανε αυτός που είπε ότι «αυτούς που με δοξάζουν θα τους δοξάσω». Ότι δε με έργα και με λόγια δόξασαν τον Θεό, ο Ανδρόνικος και η σύζυγός του, είναι σε όλους φανερό. Ήταν άνδρας σπουδαίος και θαυμαστός, πλούσιος και ξακουστός, είχε γνώση της κατεργασίας του αργύρου, επάγγελμα που είχε ο πατέρας του. Όταν με τη σύζυγό του άφησαν όλα τα ευχάριστα της ζωής και προτίμησαν την μοναχική ζωή για να δοξάσουν τον Θεό με όλη τους την ύπαρξη, εύλογα και ο Θεός τους αντιδόξασε «στη γη και στον ουρανό».

Έτσι, αφού ολοκλήρωσαν με δόξα και άξιο θαυμασμού το δρόμο της ενάρετης ζωής, έφτασε ο καιρός των στεφάνων και των αμοιβών με το θάνατό τους. Ήταν κοντά τους και ο θείος Γέροντας Δανιήλ, που συνήθιζε να τους επισκέπτεται κάθε χρόνο. Αφού τους είπε όσα έπρεπε, ετοιμάστηκε να επιστρέψει στο κελλί του. Ενώ βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής, φθάνει τρέχοντας ο θείος Ανδρόνικος και του λέει: «Σε καλεί, πάτερ, ο αδελφός Αθανάσιος, για να προσευχηθείς γι’ αυτόν, γιατί φεύγει για τον Κύριο». Γύρισε γρήγορα πίσω ο θείος άνδρας και την βρήκε στις τελευταίες στιγμές της. Αφού της είπε τα κατάλληλα λόγια και της μετέδωσε τα Μυστήρια του Χριστού, είπε προς αυτόν μυστικά η μακαρία: «Θα βρεις επιστολή στο κρεβάτι μου και θα μάθεις απ’ αυτήν αυτά που προγνωρίζεις. Όταν θα κηδευθεί το σώμα μου, δώσε την επιστολή στον αδελφό Ανδρόνικο». Αυτά αφού είπε, παρέδωσε τη ψύχη της στα χέρια του Θεού και κοιμήθηκε με τρόπο οσιακό. Όταν της φορούσαν τα νεκρικά ενδύματα, τότε οι παρόντες είδαν με έκπληξη ότι ήταν γυναίκα. Συγκεντρώθηκε όλη η Σκήτη και πλήθος λαού από την Αλεξάνδρεια λόγω του παράδοξου ακούσματος και θεάματος. Πολλά θαύματα και θεραπείες ποικίλων ασθενειών πραγματοποίησε ο Θεός κατά την ταφή του ιερού λειψάνου και «όλοι δόξαζαν τον Θεό» διότι έδωσε σ’ αυτή την αδύνατη γυναικεία φύση τη νίκη. Όταν δε σύμφωνα με την απόφαση της μακαρίας δόθηκε η επιστολή στον αββά Ανδρόνικο, και τότε αποκαλύφθηκε σ’ αυτόν ότι δεν ήταν Αθανάσιος αλλά η Αθανασία, που παλαιότερα ήταν η σύζυγός του, ποιός μπορεί ακριβώς να περιγράψει την χαρμολύπη του και του λαού την έκπληξη; Δεν θέλω όλα να τα περιγράψω και να μακρύνω το λόγο.

Ο θειος Δανιήλ αφού παρέμεινε και έκανε το εννεαήμερο μνημόσυνο της όσιας, πήρε το δρόμο της επιστροφής στην σκήτη του. Όταν κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου, πάλιν κάποιος τρέχοντας τον έφθασε και του είπε: «Μη συνεχίσεις, πάτερ, την πορεία σου, διότι σε φωνάζει το παιδί σου ο Ανδρόνικος, επειδή και αυτός αναχωρεί προς τον Κύριο». Αμέσως ο Γέροντας, όσο μπορούσε έτρεχε να γυρίσει πίσω, ειδοποιώντας τους μοναχούς της Σκήτης να έλθουν στην κηδεία του Ανδρόνικου. Πρόφθασε ο Γέροντας τον όσιο Ανδρόνικο ακόμα ζωντανό, του διάβασε ευχή και τον παρέδωσε στον Κύριο. Οι πατέρες της Σκήτης ήθελαν να μεταφέρουν εκεί το λείψανο, επειδή ήταν αδελφός τους, αλλά οι Ταβεννησιώτες ήθελαν να το θάψουν στο Οκτωκαιδέκατο επειδή ήταν συνασκητής του Αθανασίου, έγινε δε μεγάλη αναστάτωση γι’ αυτό. Ο θείος Δανιήλ αφού έκρινε δίκαιο να ταφεί μαζί με την αδελφή και συνασκήτριά του, σταμάτησε την ταραχή.

Έπρεπε και εμείς εδώ να σταματήσουμε τη συνέχεια του λόγου, εδώ που και οι όσιοι σταμάτησαν την εγκόσμια ζωή τους. Αλλά θα προσθέσω ακόμη λίγα για τον ναό και λίγα από τα πολλά θαύματά τους. Επειδή γίνονταν πολλά θαύματα από τα θεια λείψανα, κτίστηκε ναός αφιερωμένος στο όνομα του Ανδρόνικου και της Αθανασίας, στον οποίον υπήρχαν αγιογραφημένες εικόνες τους, από τις οποίες σαν ιδρώτας έσταζε μύρο, που ήταν θεραπευτικό ποικίλων ασθενειών. Θα αφηγηθώ δύο ή τρία θαύματα που βεβαιώνουν τη χάρη του Θεού στους αγίους.

Κάποιος άνθρωπος είχε ανίατη ασθένεια στη γλώσσα (καρκίνο την ονομάζουν οι γιατροί) που τον ταλαιπωρούσε με πολλούς πόνους. Επειδή από κανένα γιατρό δεν έβρισκε θεραπεία, προστρέχει στο πλούσιο ιατρείο, πήρε από το μύρο, που είπαμε, άλειψε τη γλώσσα και σε λίγες ημέρες θεραπεύθηκε και μιλούσε καλά.

Κάποιου άλλου άνδρα, η μικρή κόρη υπέφερε από απόστημα, όπως έλεγαν οι γιατροί, στα σπλάχνα, που ξεπερνούσε τα όρια της ιατρικής. Φέρνει ο πατέρας την κόρη του στο ναό των οσίων και αφού πήρε μύρο από την εικόνα τους, το ανέμειξε με νερό και της το έδωσε να το πιεί. Το υγρό που ήπιε έκοψε την αρρώστια σαν ξυράφι και μετά από ένα δυνατό εμετό η κόρη απαλλάχθηκε απ’ αυτήν.

Κάποιος άλλος ήταν μισοπεθαμένος, επειδή είχαν από φοβερή αρρώστια σαπίσει τα απόκρυφα μέλη του. Αφού θυμήθηκε τα θαύματα του Ανδρόνικου και της Αθανασίας, έστειλε και του έφεραν από το μύρο που έσταζε και άλειψε τα σαπισμένα μέλη του. Γρήγορα σταμάτησε ο πόνος, και τα σαπίσματα μετά από λίγες ημέρες αποκαταστάθηκαν. Ο άνδρας, που θεραπεύθηκε φρόντισε να παραδοθούν γραπτά από κάποιο μορφωμένο τα θαύματα των οσίων και η θαυμαστή ζωή τους.

Εγώ δε μετά από παρέλευση τόσων χρόνων, μακαρία δυάδα, ευτυχισμένο ζευγάρι ενωμένο από τον Θεό, ποιό αντάξιο εγκώμιο θα σας προσφέρω ή πώς θα σας προσφωνήσω; Η σπουδαιότατη και θαυμαστή ζωή σας επισκιάζει κάθε εγκώμιο. Αφού ενώσατε την πνευματική ανδρεία με την αθανασία των πράξεων, ανανεώσατε τους θείους αγρούς των ψυχών σας, σκορπίσατε τα έργα της αρετής, θερίσατε στάχυα γεμάτα ζωή, συγκεντρώσατε στις θείες αποθήκες τους καρπούς των πράξεών σας, τριάντα, εξήντα, εκατό θεοπρεπείς καρπούς, υπομείνατε τον καύσωνα όλης της ημέρας της κοπιαστικής ζωής σας, αντέξατε άγρυπνοι μέχρι τέλους τη νυκτερινή παγωνιά των παθών και των δαιμόνων, αποθηκεύσατε στον ουρανό το θησαυρό των πράξεών σας και τώρα απολαμβάνετε τον πλούτο της θείας αγαλλιάσεως, στην οποία δεν υπάρχει καμιά οδύνη, λύπη και στεναγμός, αλλά το ανέσπερο φως, οι ευφρόσυνες φωνές, η συμμετοχή στην αθανασία και η απόλαυση του παραδείσου.

Τα ιερά σας λείψανα, όμοια με πηγή, αναβλύζουν μύρο. Επικυρώνει το λόγο μου η περιοχή της Αττάλειας, στην οποίαν μικρή μερίδα των λειψάνων του θείου Ανδρόνικου, τόσο πολύ μύρο αναβλύζει, που αν και μοιράζεται παντού, δεν ελαττώνεται και δίνει πλούσια τις θεραπείες στους αρρώστους. Κάποιος νεαρός άνδρας, από τα Μύρα της Λυκίας, που είχε φίδι μέσα στην κοιλιά του και υπέφερε πολύ, αφού πήρε το μύρο, αμέσως έκανε εμετό το φίδι. Αυτού του μύρου, που μου έφερε κάποιος από την Αττάλεια σε γυάλινο δοχείο, είδα και εγώ την θεία ενέργεια σε ανθρώπους και σε ζώα και δόξασα τον Θεό και αυτούς που δοξάσθηκαν απ’ αυτόν, διότι αυτούς που τον δοξάζουν τους δοξάζει με ασύγκριτη δόξα.

Εσείς δε, ω ιερό και πανόσιο ζευγάρι, Ανδρόνικε και Αθανασία, αφού δεχθείτε σαν μικρή ευλογία την προσφορά του λόγου μου, παρακαλέστε τον Χριστό, τον Θεό μας, να σπλαχνιστεί εμένα και όσους τιμούν την ετήσια μνήμη σας, τον οποίον δοξάσατε με όλη σας την ύπαρξη, επειδή έχετε παρρησία σ’ Αυτόν, που και εμείς δοξολογούμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο και ζωαρχικό του Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατέλειωτους αιώνες. Αμήν.

(Πηγή: Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου, Συγγράμματα τ. Γ΄, έκδ. Ι. Βασιλικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγ. Νεοφύτου, Πάφος 1999, σ.253-261.)

 

Μετάφραση κειμένου: από Α. Χριστοδούλου, Θεολόγο

Πηγή

Η εκκλησιαστική πράξη στις περιπτώσεις μικτών γάμων

Αθανάσιος Κολιοφούτης, Δρ. Θεολογίας – Εκπαιδευτικός

Η θεολογική αξιολόγηση των παραπάνω κανονικών επιταγών, αλλά και άλλων που θα επικαλεστούμε στην συνέχεια της μελέτης μας, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η τέλεση μικτών γάμων, στην οποία προβαίνει σήμερα η Εκκλησία, συνιστά απόκλιση από τη κανονική ακρίβεια εφαρμογής των παραπάνω κανόνων. Όπως τονίζουν δογματολόγοι η κανονολόγοι των Θεολογικών σχολών των Πανεπιστημίων μας, πρόκειται για « κατ’ οικονομία αποδοχή γάμων ορθοδόξων με ετερόθρησκους^[117]», «κατ’ οικονομίαν τελουμένων, τους οποίους επιβάλλουν οι σύγχρονες συνθήκες ζωής και οι ειδικές σχέσεις που δημιουργούνται σε χώρες στις οποίες ορθόδοξοι συγχρωτίζονται με ετεροδόξους και τανάπαλιν^[118] ». « Η Εκκλησία οικονομεί τα πράγματα επιτρέπουσα το ανεπίτρεπτο, για να προλάβει μεγαλύτερα κακά, έναν πολιτικό γάμο ή μια παράνομη συμβίωση ή την προσχώρησή  του ορθόδοξου μέλους σε μια ετερόδοξη κοινότητα^[119] ».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία προκειμένου να ευλογήσει έναν τέτοιο γάμο, θέτει σαν προϋπόθεση την τέλεσή του σε ορθόδοξο ναό και κατά το ορθόδοξο τυπικό, με γραπτή υπόσχεση του άλλου μέρους ότι τα τέκνα, που ενδεχομένως προκύψουν από το γάμο, θα βαπτισθούν και θα ανατραφούν ορθόδοξα, σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα και τις ορθόδοξες παραδόσεις.

Κατόπιν όλων των παραπάνω παρατηρήσεων και με δεδομένη την ραγδαία, όπως διαφάνηκε, αύξηση των μικτών γάμων και στην Ελλάδα, τίθενται εύλογα ερωτήματα σχετικά με την ποιμαντική στρατηγική, την οποία οφείλει να υιοθετήσει ο σύγχρονος ποιμένας, προκειμένου να αντιμετωπίσει την παγίωση αυτής της διαφορετικής μορφής της σύγχρονης οικογένειας. Θεωρούμε ότι οι παρακάτω επισημάνσεις, οι οποίες αποτελούν προϊόν κριτικής προσέγγισης του συγκεκριμένου φαινομένου, μπορούν να αποτελέσουν μια πυξίδα ποιμαντικού προσανατολισμού για τους σύγχρονους ποιμένες:

Οι Ιεροί Κανόνες, οι οποίοι αποτελούν γνήσια και αυθεντική αντανάκλαση της διδασκαλίας του ίδιου του Χριστού, απορρίπτουν την ευλογία μικτών γάμων από την Εκκλησία. Αυτό συμβαίνει διότι ο γάμος στη θεολογία της Εκκλησίας αντιμετωπίζεται όχι ως ένα ατομοκρατικό γεγονός, που επικυρώνει θεσμικά και νομικά τη βούληση δύο ατόμων να συμβιώσουν, αλλά ως ένα μυστηριακό γεγονός ολόκληρου του εκκλησιαστικού σώματος, στη ζωή του οποίου εγκεντρίζεται πλέον το ανδρόγυνο^[120]. Αυτό συνιστά μια ακλόνητη ψυχοσωματική ενότητα, στην συντήρηση βέβαια, της οποίας προσβλέπει δια του πνευματικού του αγώνα.

Η Εκκλησία δεν δύναται να επιτρέψει σε κάποιον που δεν είναι μέλος του σώματός της, να μετέχει στην εμπειρική ζωή αυτού του σώματος, λειτουργικές εκφάνσεις του οποίου αποτελούν τα Ιερά μυστήρια της. Προκεται λοιπόν, για ένα μυστηριακό γεγονός με εκκλησιολογικό υπόβαθρο, το οποίο μεταμορφώνει την συναπτόμενη οικογένεια σε « κατ’ οίκον » Εκκλησία και διαμορφώνει τις πνευματικές προϋποθέσεις για την από κοινού επιδίωξη της Βασιλείας των Ουρανών από το ζευγάρι^[121]. Οι χριστιανοί οφείλουν να γνωρίζουν, με μέριμνα των ποιμένων, ότι οι όποιες παραχωρήσεις της Εκκλησίας στην τέλεση μικτών γάμων αποτελούν κατ’ οικονομία και σε καμία περίπτωση κατ’ ακρίβεια εφαρμογή των Ιερών Κανόνων. Γι’ αυτόν τον λόγο η τέλεση αυτών των γάμων, αν δεν τίθεται σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες υπό αίρεση, σίγουρα πρέπει να εκλαμβάνεται όχι ως επιδοκιμασία ή αναγνώριση, αλλά απλώς ως ανοχή. Οι χριστιανοί επιβάλλεται να καταστούν αποδέκτες αυτής της πραγματικότητας.

Σε συνέχεια των προηγούμενων σκέψεων έχει ενδιαφέρον να αξιολογήσουμε το είδος και την συμπεριφορά των ζευγαριών, που αποφασίζουν τελικά να προβούν σε έναν μικτό γάμο. Γιατί προκειμένου να αποσαφηνιστεί η μεθοδολογία και το είδος της ποιμαντικής διακονίας του σύγχρονου ποιμένα σε όλα όσα συνεπάγεται η σύναψη ενός τέτοιου γάμου, απαιτείται η γνώση των θρησκευτικών καταβολών των ζευγαριών που λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις. Η εφαρμοσμένη ποιμαντική του σύγχρονου ποιμένα δεν μπορεί να αγνοεί τους πνευματικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς ή άλλους δυναμικούς παράγοντες του περιβάλλοντος, που ασκούν αυτονόητες επιδράσεις στον κάθε ποιμαινόμενο. Η ανίχνευση των παραπάνω στοιχείων μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι  τελικά πρόκειται για ζευγάρια που αποσυνδέουν το γάμο τους από τη ζωή της εκκλησιαστικής κοινότητας, τον αυτονομούν από την μυστηριακή του διάσταση και τον αντιλαμβάνονται ως μια τυπική θρησκευτική επικύρωση του δεσμού τους, η οποία τελικά δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από τη νομική επικύρωση μιας σχέσης από έναν δημοτικό άρχοντα.

 [117] Θεοδώρου Α., « Βασική Δογματική Διδασκαλία – Απαντήσεις σε Ερωτήματα Δογματικά », Αθήνα 2006, σσ. 180-181.

[118] Όπ. παρ.

[119] Όπ. παρ.

[120] Ευθυμίου Κ., Ο Γάμος, Θεσσαλονίκη 2001, σ. 227.

[121] Όπ. παρ. σσ. 230-232.
πηγή