Έχει ο έρωτας θα λέγαμε δύο κριτήρια.
Το πρώτο είναι το εξωτερικό, το επιδερμικό. Αυτό έχει να κάνει μόνο με την εξωτερική προσέγγιση του άνδρα προς την γυναίκα και τανάπαλιν. Σ’ αυτό το κριτήριο το ζευγάρι επικεντρώνει μόνο στα εξωτερικά και σαρκικά ταιριάσματά τους.
Το δεύτερο όμως και σημαντικότερο κριτήριο είναι το εσωτερικό ή ψυχικό. Αυτό έχει να κάνει με την ουσία της ενώσεως του άνδρα και της γυναίκας και τανάπαλιν. Η ψυχή, το κέντρο της ζώσας ύπαρξης του ανθρώπου, ενώνεται με το άλλο φύλο όχι μόνο με τον παράγοντα σώμα, αλλά και με το πνεύμα.
Για το λόγο αυτό, επειδή σήμερα πολλά νέα παιδιά σκεπτόμενα το γάμο δεν επικεντρώνουν και στα δύο παραπάνω κριτήρια, ο μέλλων γάμος είναι λειψός και μάλλον εκ προοιμίου αποτυχημένος.
Όμως, ενώ στο πρώτο κριτήριο, δηλ. το σωματικό ή επιδερμικό δεν χρειάζεται ο άνθρωπος κάποια πιστοποίηση, γιατί βλέπει από μόνος του και αποφασίζει, για το δεύτερο, το εσωτερικό ή ψυχικό, σίγουρα δεν μπορεί από μόνος του να εντοπίσει κάτι που χρειάζεται πολλή πείρα και εμπειρία. Στο κριτήριο αυτό πολλά έχει να συμβουλεύσει η αγία μας Εκκλησία διά των πνευματικών της πατέρων, δηλαδή των εξομολόγων της.
Ο πνευματικός με την φώτιση και την χάρη του Θεού μπορεί πολύ να βοηθήσει ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων που σκέπτονται τον γάμο. Κι αυτή η βοήθεια δεν έχει να κάνει με κάτι ανάλογο που μπορεί να κάνουν οποιοιδήποτε άλλοι, που ασχολούνται με τις ψυχές ή με οικογενειακούς προγραμματισμούς, αλλά η βοήθεια των εξομολόγων έχει να κάνει με τη δύναμη και την χάρη του ζώντος Θεού. Τα μύχια της καρδιάς κάποιου ανθρώπου κάνεις δεν μπορεί να τα προσεγγίσει, παρά μόνον ο Θεός μας που γνωρίζει τα πάντα. Η δυνατότητα της πνευματικής καθοδηγήσεως που εν Αγίω Πνεύματι ασκείται από τους πνευματικούς πατέρες της Εκκλησίας, είναι θείον δώρον και μεγάλη ευλογία σε όποιον το γεύεται. Ο πνευματικός δεν αντικαθιστά την επιστήμη που εξειδικεύεται στην ψυχή του ανθρώπου. Ο πνευματικός καλλιεργεί τις ψυχές των ανθρώπων με σκοπό τη σωτηρία τους και την ένταξη τους στον Παράδεισο. Κι αυτό κάνει την διαφορά ακόμη μεγαλύτερη μεταξύ των εξομολόγων πνευματικών πατέρων και εκείνων που διατείνονται, ότι είναι αναλυτές των ψυχών και ταυτόχρονα θεραπευτές των. Εδώ είναι η μεγαλύτερη διαφορά που υφίσταται μεταξύ των ανωτέρω.
Ο πνευματικός-εξομολόγος τους ανθρώπους τους αντιμετωπίζει με την προοπτική της σωτηρίας, δηλ. της εντάξεως των στον αιώνιο Παράδεισο ήδη από αυτή την ζωή, με προοπτική την αιώνια ζωή, ενώ οι άλλοι που ασχολούνται με τις ψυχές, τους ανθρώπους τους οδηγούν μέχρι τον θάνατο, δηλαδή μέχρι το τέλος της παρούσης ζωής. Για τον λόγο αυτό κατά την προετοιμασία του γάμου, καλόν θα είναι μέσα στις πολλές σκέψεις που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος για το γάμο του να σκέπτεται και το μυστήριο της εξομολογήσεως, όχι σαν κάτι μαγικό που θα του φέρει την ευτυχία του γάμου κι αφού γίνει λίγες ήμερες προ του προγραμματισμένου γάμου του, αλλά από πολύ νωρίς, πριν ακόμη βρει το έτερον ήμισυ, να έχει επαφή με τον πνευματικό για την καλύτερη, πρώτα, αυτογνωσία του, κι έπειτα, για την καλύτερη επιλογή του προσώπου που θα αποφασίσει να ζήσει μαζί του για τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του.
Κοντά, λοιπόν, στις πολλές επαφές γνωριμίας που θα συμβούν στο μελλόνυμφο ζευγάρι, σημαντικό σταθμό αποτελεί και το μυστήριο της εξομολογήσεως.
Η κατάθεση των αμαρτιών, των σκέψεων και των λογισμών στον πνευματικό πατέρα με τη χάρη του Θεού γίνεται γερό θεμέλιο για τη διαμόρφωση καλών κι ευλογημένων συζύγων.
Το μυστήριο της εξομολογήσεως και των δύο, άνδρα και γυναίκας, είναι ακριβώς όπως είπε και κάποιος σοφός γέροντας των τελευταίων χρόνων, ο γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης, όπως δύο ξύλα ανόμοια και ακατέργαστα στα χέρια ενός ξυλουργού, που μετά από πολλή δουλειά και κόπο καταφέρνει να τα ταιριάξει το ένα κοντά στο άλλο.
Έτσι γίνεται και κατά το ιερό μυστήριο της μετανοίας-εξομολογήσεως: δύο ανόμοιοι χαρακτήρες ανθρώπων έρχονται στον πνευματικό πατέρα για εξομολόγηση σκεπτόμενοι το γάμο κι ο εξομολόγος σαν άλλος πνευματικός ξυλουργός, αρχίζει να πελεκάει από τον έναν κάτι, από τον άλλον κάτι άλλο και σιγά-σιγά τους ταιριάζει, όχι ο ίδιος αλλά η χάρη του Θεού «η σωτήριος πάσιν ανθρώποις» κατά το γραφικόν.
