Γέροντας Νίκων :ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΑΓΙΟΥΣ ΚΟΣΜΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΥΣ

Το ζευγάρι που φοράει τα ίδια ρούχα εδώ και 30 χρόνια

Ιστορία απόλυτης αφοσίωσης, ή η επιτομή της εκκεντρικότητας;
Είναι ζευγάρι εδώ και 30 χρόνια και φοράνε παρόμοια ρούχα, φτιαγμένα από το ίδιο υλικό. Πρόκειται για τους Donald και Nancy Featherstone από τη Μασαχουσέτη.
Δύο μόλις χρόνια μετά το πρώτο τους ραντεβού, η Nancy αποφάσισε να ράψει για τον σύντροφο της ένα μπλουζάκι, ακριβώς ίδιο με ένα δικό της.
Όπως δηλώνει σήμερα, ο σύντροφος της ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που από εκείνη την ημέρα και μετά, αποφάσισαν να φοράνε παρόμοια ρούχα. Ακόμα και τις μέρες και ώρες που δεν είναι μαζί, συνεννοούνται για το τι θα φορέσουν έτσι ώστε να είναι ίδιοι.

Η 60χρονη Nancy, που είναι σχεδιάστρια στο επάγγελμα, έχει μέχρι σήμερα φτιάξει 600 πανομοιότυπα ρούχα για εκείνη και τον άντρα της. Και συνεχίζει ακάθεκτη.
Σε μία από τις φωτογραφίες, διακρίνονται με τις ίδιες πιτζάμες και τον σκύλο τους, ο οποίος φοράει και αυτός, τα ίδια ρούχα με τα αφεντικά του.
Η εμμονή των δύο πάντως έχει καλλιτεχνικές ρίζες, καθώς ο Donald, είναι ο «πατέρας» των πλαστικών, ροζ φλαμίνγκο που έχουν κοσμήσει πολλές από τις εκθέσεις του σε Ηνωμένες Πολιτείες και Βερολίνο.









πηγή

Πασχαλινά αβγά με φυσικές αυτοσχέδιες βαφές και tips για εντυπωσιακά χρώματα

Το βάψιμο των αβγών το Πάσχα γίνεται παραδοσιακά τη Μεγάλη Πέμπτη ή το Μεγάλο Σάββατο. Σύμβολα γονιμότητας και νέας ζωής στην αρχαιότητα, τα αβγά βάφονται κυρίως κόκκινα, αν και οι απόψεις γιατί καθιερώθηκε αυτό, διίστανται.
Γιατί επικράτησε το κόκκινο χρώμα;
Μία από τις περισσότερο αποδεκτές θεωρίες είναι, ότι το κόκκινο χρώμα συμβολίζει το αίμα του Χριστού, ενώ άλλες θεωρίες κάνουν λόγο για τα δάκρυα της Παναγίας, που έβαψαν κόκκινα τα αβγά, τα οποία πήγε να προσφέρει στους φρουρούς, παρακαλώντας για το γιο της.
Μία τρίτη αντίληψη θεωρεί, ότι η Μαρία Μαγδαληνή έβαψε κόκκινα μερικά αβγά για να επιβεβαιώσει στον Ρωμαίο αυτοκράτορα την Ανάσταση του Χριστού. Εκείνος, νωρίτερα αδυνατώντας να το πιστέψει, είπε ότι οι πιθανότητες να έχει συμβεί κάτι τέτοιο είναι «όσες και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα». Μία τελευταία ερμηνεία, για το καθιερωμένο χρώμα των αβγών έχει πρωταγωνίστρια μία άγνωστη γυναίκα, η οποία αντί του Ρωμαίου αυτοκράτορα, πείστηκε για την Ανάσταση, μόνο όταν είδε τα αβγά της να βάφονται κόκκινα.
Όποια και αν είναι η αλήθεια, ένα στοιχείο παραμένει σταθερό: τα πασχαλινά αβγά θέλουν χρώματα. Πλέον, η σύγχρονη «μόδα» μάλιστα επιτάσσει τα αβγά να βάφονται σε διάφορα χρώματα και με διάφορα σχέδια. Γνωρίζετε, πως μπορούμε να τα βάψουμε και να διακοσμήσουμε τα πασχαλινά μας αβγά, χωρίς να χρησιμοποιήσουμε τις γνωστές βαφές του εμπορίου;
Διαλέγουμε χρώματα
Αρχικά πρέπει να επιλέξουμε τι χρώμα θα βάψουμε τα αβγά μας. Οι επιλογές από τη φύση εντυπωσιακές.
Παντζάρι για κλασικό κόκκινο χρώμα
Μένοντας πιστοί στην παράδοση του κόκκινου χρώματος, βράζουμε 3-4 φλιτζάνια κομμένο και καθαρισμένο παντζάρι (μόνο τη ρίζα) με 2 κουταλιές ξίδι και νερό. Στη συνέχεια, σουρώνουμε και βάζουμε μέσα στο ζουμί τα αβγά, για να βράσουν. Μόλις πάρουν βράση, χαμηλώνουμε τη φωτιά και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν για 15 ακόμη λεπτά.
Όσο νωρίτερα τα βγάλουμε, τόσο πιο ροζ το χρώμα τους. Αντίθετα, αν δείξουμε υπομονή, το βαθύ κόκκινο χρώμα θα μας εκπλήξει. Προσοχή, όμως χρησιμοποιούμε πάντα γάντια, γιατί το παντζάρι εκτός από τα αβγά θα βάψει και τα χέρια μας.
Κρεμμύδια για πορτοκαλί χρώμα
Η πιο κλασική συνταγή είναι να χρησιμοποιήσουμε τις φλούδες από τα κρεμμύδια. Βράζουμε τις φλούδες από 4-5 ξερά κρεμμύδια σε μία κατσαρόλα, έπειτα βράζουμε μέσα τα αυγά, για μισή ώρα περίπου, μαζί με 2 κουταλιές ξίδι. Προσοχή: τα αβγά πρέπει να έχουν θερμοκρασία δωματίου (για να μη σπάσουν). Η τεχνική αυτή δημιουργεί μοναδικούς κυματισμούς στα αβγά. Για πιο ομοιόμορφο αποτέλεσμα, πρώτα βράζουμε το ζουμί, το σουρώνουμε και μετά συνεχίζουμε με τα αβγά.
Κουρκουμάς για κίτρινο χρώμα
Το βαθύ κίτρινο χρώμα, μπορούμε να το πετύχουμε χρησιμοποιώντας κουρκουμά. Μάλιστα, 5 γενναίες κουταλιές αρκούν. Βάζουμε σε μία κατσαρόλα τον κουρκουμά, προσθέτουμε νερό (μέχρι το σημείο που να μπορεί να καλύψει τα αβγά που θα βάλουμε μετά) και 2 κουταλιές ξίδι. Βράζουμε για περίπου μισή ώρα και έπειτα σουρώνουμε καλά.
Βάζουμε τα αβγά στο ζουμί, μαζί με μία ακόμη κουταλιά ξίδι και μόλις πάρουν βράση, χαμηλώνουμε τη φωτιά και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν για μισή ώρα ακόμα.
Κόκκινο λάχανο για μοβ αποχρώσεις
Για να βάψουμε τα αβγά μας μοβ/μπλε, ο καλύτερος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσουμε τα φύλλα του κόκκινου λάχανου. Με αναλογία ¼ λάχανο ανά 4 αβγά, βράζουμε σε μία κατσαρόλα τα φύλλα με λίγο ξίδι και νερό. Βράζουμε τα αβγά μαζί με το λάχανο για 15 λεπτά, βγάζουμε την κατσαρόλα από την εστία και περιμένουμε …6 ώρες.
Μπορεί να είναι χρονοβόρα διαδικασία, αλλά το υπέροχο χρώμα θα μας ανταμείψει. Επίσης, στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, καθώς τα αβγά έχουν μείνει αρκετές ώρες εκτός ψυγείου και ενδεχομένως να μην ενδείκνυνται για κατανάλωση. Καλύτερα να τα κρατήσουμε ως διακοσμητικά.
Για ανοιξιάτικα σχέδια
Για έξτρα διακόσμηση υπάρχει και η τεχνική του…φύλλου. Για αρχή, μαζεύουμε και πλένουμε καλά μικρά φύλλα από λουλούδια και έπειτα τα στεγνώνουμε. Παίρνουμε παλιά καλσόν και τοποθετούμε μέσα το αβγό, όπου στη μία πλευρά έχουμε τοποθετήσει (απλωμένο) το φύλλο του λουλουδιού.
Δένουμε το καλσόν κόμπο, ώστε να σταθεροποιηθεί το φύλλο πάνω στο αβγό και συνεχίζουμε με τη βαφή μας. Όταν τα αβγά βαφτούν, αφαιρούμε το καλσόν και το φύλλο. Το αβγό μας πλέον έχει ένα δικό του ανοιξιάτικο σχέδιο.
Εναλλακτικά, μπορoύμε να κολλήσουμε πάνω στα αβγά μας κορδέλες, χάντρες και ό,τι άλλο ικανοποιεί την καλλιτεχνική μας φύση.
Ζεστή ή κρύα βαφή;
Υπάρχουν δύο τρόποι για να βάψουμε τα αβγά: με κρύο και ζεστό χρώμα. Και οι δύο διαδικασίες έχουν την ίδια λογική αλλά στην περίπτωση της ζεστής βαφής έχουμε πιο έντονα χρώματα.
1. Ζεστή βαφή
Βάζουμε τα αυγά να βράσουν μέσα στο διάλυμα. Μόλις ξεκινήσει ο βρασμός, χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε να σιγοβράσουν περίπου 20 με 30 λεπτά. Αποφεύγουμε να βράσουμε τα αβγά και το υλικό (π.χ κρεμμύδια) μαζί, γιατί τα αβγά μας θα έχουν στίγματα πάνω τους. Για να αποκτήσουν ένα λαμπερό ομοιογενές χρώμα, βράζουμε το διάλυμα ξεχωριστά.
2. Κρύα βαφή
Αφού έχουμε βράσει το διάλυμα, το αφήνουμε μέχρι να φτάσει σε θερμοκρασία δωματίου. Το ίδιο κάνουμε και με τα αβγά. Έπειτα τοποθετούμε τα αβγά στο διάλυμα και περιμένουμε ανάλογα με την απόχρωση που θέλουμε να έχουν τα αβγά μας.
6 tips από τη ....γιαγιά για πετυχημένα πασχαλινά αβγά
Υπάρχουν ορισμένες οδηγίες (από τις γιαγιάδες μας), οι οποίες παραμένουν ακόμα και σήμερα, οι ιδανικές συμβουλές για να πετύχουμε την καλύτερη βαφή.
1. Για ομοιόμορφο χρώμα στα αβγά μας, επιλέγουμε εκείνα που έχουν άσπρο τσόφλι.
2. Τα αβγά θέλουν πολύ καλό πλύσιμο για να απομακρυνθούν σκόνες και ειδικά λιπαρές ουσίες από το τσόφλι. Εάν παραμείνουν, δε θα βαφτούν καλά και το χρώμα δε θα σταθεροποιηθεί.
3. Για να μη σπάσουν τα αβγά, χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν, μόλις πάρουν βράση. Με τον τρόπο αυτό, τα αβγά σταματούν να «χοροπηδούν» κατά τον βρασμό, προστατεύοντας το τσόφλι.
4. Χρησιμοποιούμε πάντα γάντια και καλύπτουμε την κουζίνα και τον πάγκο μας, γιατί ακόμη και τα φυσικά προϊόντα βάφουν, ειδικά μάλιστα το παντζάρι.
5. Πάντα χρησιμοποιούμε ξίδι στο διάλυμα με το νερό. Το ξίδι, όχι μόνο αποστειρώνει το αβγό, αλλά σκληραίνει και το τσόφλι.
6. Μετά τη βαφή και εφόσον έχουν στεγνώσει τα αβγά, χρησιμοποιούμε μία μαλακή χαρτοπετσέτα και τα αλείφουμε απαλά με λίγο λάδι. Έτσι, θα διατηρήσουν τη γυαλάδα και το χρώμα τους. 
πηγή

Εξομολόγηση - εξομολόγος - εξομολογούμενος

ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

       Η εξομολόγηση είναι θεοπαράδοτη εντολή και αποτελεί ένα των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Η εξομολόγηση δεν είναι μία τυπική, από συνήθεια «για το καλό» και λόγω των επικείμενων εορτών, βεβιασμένη και πρόχειρη πράξη από ένα και μόνο καθήκον ή υποχρέωση και προς ψυχολογική εκτόνωση. Η εξομολόγηση θα πρέπει νάναι συνδυασμένη πάντοτε με τη μετάνοια. Μας έλεγε Αγιορείτης Γέροντας: Πολλοί εξομολογούνται, λίγοι μετανοούν! (Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης).

       Η μετάνοια είναι μία ελεύθερη, καλλιεργημένη, εσωτερική διεργασία επιμελημένη, συντριβής και λύπης, για την απομάκρυνση από τον Θεό διά της αμαρτίας. Η μετάνοια η αληθινή δεν συνδυάζεται με την αφόρητη θλίψη, την υπερβολική στενοχώρια και τις αδυσώπητες ενοχές. Τότε δεν είναι μάλλον ειλικρινής μετάνοια, αλλά κρυφός εγωισμός, στραπατσάρισμα του «εγώ», θυμός με τον εαυτό μας, που εκδικείται γιατί εκτίθεται και ντροπιάζεται και δεν ανέχεται κάτι τέτοιο. Μετάνοια σημαίνει αλλαγή νου, νοοτροπίας, μεταβολισμός, εγκεντρισμός χρηστοήθειας, μίσος της αμαρτίας. Μετάνοια ακόμη σημαίνει αγάπη της αρετής, καλοκαγαθία, επιθυμία, προθυμία και διάθεση σφοδρή επανασυνδέσεως με τον Χριστό διά της Χάριτος του πανσθενουργού Αγίου Πνεύματος. Η μετάνοια ξεκινά από τα βάθη της καρδιάς, ολοκληρώνεται όμως απαραίτητα στο μυστήριο της θείας και ιεράς εξομολογήσεως.

       Ο εξομολογούμενος εξομολογείται ειλικρινά και ταπεινά ενώπιον του εξομολόγου, ως εν προσώπω του Χριστού. Κανένας επιστήμονας, ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, ψυχίατρος, κοινωνιολόγος, φιλόσοφος, θεολόγος δεν μπορεί ν' αντικαταστήσει τον εξομολόγο. Καμία εικόνα, έστω και η πιο θαυματουργή, δεν μπορεί να δώσει αυτό που δίνει το πετραχήλι του εξομολόγου, την άφεση των αμαρτιών. Ο εξομολόγος αναλαμβάνει τον εξομολογούμενο, τον υιοθετεί και τον αναγεννά πνευματικά, γι' αυτό και ονομάζεται πνευματικός πατέρας. Η πνευματική πατρότητα κανονικά είναι ισόβια, ιερή και δυνατή, δυνατότερη και συγγενικού δεσμού. Ο πνευματικός τοκετός είναι οδυνηρός. Ο εξομολόγος με φόβο Θεού «ως λόγον αποδώσων», γνώση, ταπείνωση και αγάπη παρακολουθεί τον αγώνα του εξομολογούμενου και τον χειραγωγεί διακριτικά στην ανοδική πορεία της εν Χριστώ ζωής.

       Ο εξομολόγος ιερεύς έχει ειδική ευλογία από τον επίσκοπο για το εξομολογητικό του έργο. Κανονικά όμως το χάρισμα του «δεσμείν και λύειν» αμαρτίες το λαμβάνει με τη χειροτονία του εις πρεσβύτερο. Καθίσταται διάδοχος των αγίων αποστόλων. Έτσι σημασία κύρια και μεγάλη έχει η εγκυρότητα και η κανονικότητα της αποστολικής διαδοχής διά των επισκόπων. Το μυστήριο της εξομολογήσεως όπως και όλα τ' άγια μυστήρια της Εκκλησίας μας τελεσιουργούνται και χαριτώνουν τους πιστούς όχι κατά την αξία, ικανότητα, επιστημοσύνη, λογιοσύνη, ευφράδεια, δραστηριότητα και τέχνη του ιερέως, ακόμη και την αρετή και αγιότητά του, αλλά τη διά της κανονικότητος της ιερωσύνης και του Τελεταρχικού Παναγίου Πνεύματος. 

Οι τυχόν αμαρτίες του ιερέως δεν εμποδίζουν τη θεία Χάρη των μυστηρίων. Αλλοίμονο αν αμφιβάλλουμε αν κατά την αναξιότητα του ιερέως το ψωμί και το κρασί έγινε σώμα και αίμα Χριστού κατά τη θεία Λειτουργία. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο ιερεύς δεν θα πρέπει μόνιμα ν' αγωνίζεται για την καθαρότητά του. Έτσι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εξομολόγοι. Όλοι οι εξομολόγοι την ίδια άφεση δίνουν. Έχουμε όμως το δικαίωμα επιλογής του εξομολόγου. Μπορούμε να προστρέξουμε σε αυτόν που αληθινά μας αναπαύει. Δεν είναι σοβαρή όμως η συνεχής αλλαγή εξομολόγου. Δεν φανερώνει κάτι τέτοιο πνευματική ωριμότητα. Ούτε όμως και οι εξομολόγοι θα πρέπει να στενοχωρούνται παράφορα και να δημιουργούν μάλιστα και προβλήματα όταν αναχωρήσει κάποιο πνευματικό τους τέκνο. Ίσως τούτο σημαίνει πως ήταν νοσηρά συνδεδεμένοι μαζί του, συναισθηματικά, προσωποπαγώς, δεμένοι με το πρόσωπό του και όχι με τον Χριστό και την Εκκλησία, και θεωρούν την αναχώρηση προσβολή, μείωση, ότι δεν υπάρχει καλύτερος ή μία αίσθηση ότι οι άλλοι μας ανήκουν αποκλειστικά και μπορούμε να τους εξουσιάζουμε και να τους φερόμαστε μάλιστα εξαναγκαστικά ως καταπιεσμένους και ανελεύθερους υποτακτικούς. Είπαμε βέβαια πως ο εξομολόγος είναι πνευματικός πατέρας και ο πνευματικός τοκετός ενέχει οδύνη. Έτσι είναι φυσικό να λυπάται για την αναχώρηση του υιού του. Προτιμότερο όμως είναι να εύχεται για την πνευματική του πρόοδο και τη σύνδεσή του με την Εκκλησία, έστω και παρά την αποσύνδεσή του από τον ίδιο. Να εύχεται και όχι να απεύχεται.

       Το έργο του εξομολόγου δεν είναι μόνο η απλή ακρόαση των αμαρτιών του εξομολογούμενου και η ανάγνωση στο τέλος της συγχωρητικής ευχής. Ούτε πάλι περιορίζεται μόνο στην ώρα της εξομολογήσεως. Ο εξομολόγος σαν καλός πατέρας φροντίζει συνεχώς το τέκνο του, το ακούει και το παρακολουθεί προσεκτικά, το νουθετεί κατάλληλα, το κατευθύνει ευαγγελικά, τονίζει τα τάλαντά του, δεν του θέτει υπερβολικά βάρη, το κανονίζει μέτρια όταν πρέπει, το οικονομεί όταν απογοητεύεται, βαρύνεται, δυσανασχετεί, αποκάμνει, το θεραπεύει ανάλογα, δεν το αποθαρρύνει ποτέ, συνεχίζοντας τον αγώνα παθοκτονίας και αρετοσυγκομιδής, μορφώνοντας στην ψυχή του την αθάνατη Χριστό.

       Η αναπτυσσόμενη αυτή πατρική και υιική σχέση εξομολόγου και εξομολογούμενου δημιουργεί μία άνεση, εμπιστοσύνη, σεβασμό, ιερότητα και ανάταση. Ο εξομολογούμενος ανοίγει την καρδιά του στον εξομολόγο και του εκθέτει τα πιο κρύφια, τα πιο δόλια, τα πιο ακάθαρτα, όλα τα μυστικά του, πράξεις απόκρυφες και επιθυμίες βλαβερές, ακόμη και αυτά που δεν θέλει να ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό και δεν λέει στον πιο στενό συγγενή του και τον καλύτερο φίλο του. Έτσι ο εξομολόγος θα πρέπει απόλυτα να σεβασθεί αυτή την απεριόριστη εμπιστοσύνη του εξομολογούμενου. Η εμπιστοσύνη αυτή επαυξάνεται οπωσδήποτε και από το γεγονός ότι ο εξομολόγος είναι αυστηρά δεσμευμένος, μέχρι θανάτου μάλιστα, από τους θείους και Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας με το απόρρητο της εξομολογήσεως.

       Στην ορθόδοξη εξομολογητική δεν υπάρχουν βέβαια γενικές συνταγές, γιατί η πνευματική καθοδήγηση της κάθε μοναδικής ψυχής γίνεται εξατομικευμένα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ανεπανάληπτος, με ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση, άλλο χαρακτήρα, διάφορες δυνάμεις και δυνατότητες, όρια, εφέσεις, αντοχές, γνώσεις, ανάγκες και διαθέσεις. Ο εξομολόγος με τη Χάρη του Θεού και τη θεία φώτιση θα πρέπει να διακρίνει όλ' αυτά, ώστε ν' αποφασίσει τί καλύτερα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει για να βοηθήσει τον εξομολογούμενο. Άλλοτε χρειάζεται η επιείκεια και άλλοτε η αυστηρότητα. Δεν είναι για όλους πάντοτε τα ίδια. Ούτε ο εξομολόγος θα πρέπει νάναι πάντα αυστηρός, έτσι μόνο για να λέγεται αυστηρός και να εκτιμάται. Ούτε υπερβολικά επιεικής, για να προτιμάται και να λέγεται πνευματικός πατέρας πολλών. Χρειάζεται φόβος Θεού, διάκριση, τιμιότητα, ειλικρίνεια, ταπείνωση, μελέτη, γνώση και προσευχή.

      Η «οικονομία» δεν απαιτείται από τον εξομολογούμενο. Ούτε είναι ορθό να γίνει κανόνας από τον εξομολόγο. Η «οικονομία» θα πρέπει να παραμείνει εξαίρεση. Η «οικονομία» επίσης θα πρέπει να είναι πάντα προς καιρόν (Αρχιμ. Γεώργιος Γρηγοριάτης). Όταν εκλείψουν οι λόγοι που την επιβάλλουν ασφαλώς δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται. Για την ίδια αμαρτία μπορούμε να έχουμε πολλούς διαφορετικούς τρόπους προς αντιμετώπισή της.

       Ο κανόνας δεν είναι πάντοτε απαραίτητος. Ο κανόνας δεν είναι τιμωρία. Είναι παιδαγωγία. Ο κανόνας δεν τίθεται προς ικανοποίηση του προσβληθέντος Θεού και εξιλέωση του αμαρτωλού ενώπιον της Θείας δικαιοσύνης. Αυτή είναι μια καθαρά αιρετική διδασκαλία. Ο κανόνας συνήθως τίθεται στην ανώριμη μετάνοια, προς συναίσθηση και συνειδητοποίηση του μεγέθους της αμαρτίας. Η αμαρτία κατά την ορθόδοξη διδασκαλία δεν είναι τόσο παράβαση του νόμου, όσο έλλειψη αγάπης στο Θεό. Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις, έλεγε ο ιερός Αυγουστίνος.

      Ο κανόνας τίθεται προς ολοκλήρωση της μετάνοιας του εξομολογούμενου, γι' αυτό, καθώς ορθά λέγει ο π. Αθανάσιος Μετεωρίτης, όπως ο εξομολόγος δεν επιτρέπεται να κοινοποιεί τις αμαρτίες του εξομολογούμενου, έτσι κι ο εξομολογούμενος δεν επιτρέπεται να κοινοποιεί στους άλλους τον κανόνα που του έθεσε ιδιαίτερα ο εξομολόγος, που είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων.

      Ο εξομολόγος λειτουργεί ως χορηγός της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Κατά την ώρα του μυστηρίου δεν λειτουργεί ως ψυχολόγος και επιστήμονας. Λειτουργεί ως ιερεύς, ως έμπειρος ιατρός, ως φιλόστοργος πατέρας. Ακούγοντας τ' αμαρτήματα του εξομολογούμενου προσεύχεται να τον φωτίσει ο Θεός. να δώσει το καλύτερο φάρμακο προς θεραπεία, να σφυγμομετρήσει τον βαθμό και την ποιότητα της μετανοίας του. Ο εξομολόγος δεν στέκεται απέναντι στον εξομολογούμενο με περιέργεια, καχυποψία, ζήλεια, υπερβολική αυστηρότητα, εξουσιαστικότητα και αλαζονεία, αλλά ούτε και αδιάφορα, επιπόλαια, απρόσεκτα και κουρασμένα. Η ταπείνωση, η αγάπη και η προσοχή του εξομολόγου θα βοηθήσει πολύ τον εξομολογούμενο. Ούτε ο εξομολόγος θα πρέπει να κάνει πολλές, περιττές και αδιάκριτες ερωτήσεις. Ιδιαίτερα θα πρέπει να διακόπτει τις λεπτομερείς περιγραφές διαφόρων αμαρτημάτων και ιδιαίτερα σαρκικών, ακόμη και τις αναφορές ονομάτων, ώστε ν' ασφαλίζεται περισσότερο. Ο εξομολογούμενος πάλι δεν θα πρέπει να φοβάται, να δειλιάζει και να ντρέπεται, αλλά να σέβεται, να εμπιστεύεται, να τιμά και να ευλαβείται τον εξομολόγο. Αυτό το κλίμα πάντως της ιερότητος, αλληλοσεβασμού και εμπιστοσύνης κυρίως θα το καλλιεργήσει, εμπνεύσει και δημιουργήσει ο εξομολόγος.

       Η αγία μητέρα μας Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το σώμα του Αναστημένου Χριστού, είναι ένα απέραντο θεραπευτήριο, αποθεραπείας των ασθενών αμαρτωλών πιστών, από τα τραύματα, τις πληγές και τις ασθένειες της αμαρτίας, των παθογόνων δαιμόνων και των ιοβόλων δαιμονικών παγίδων και επηρειών των δαιμονοκίνητων παθών.

       Η Εκκλησία μας δεν είναι παράρτημα του υπουργείου κοινωνικής προνοίας, ούτε συναγωνίζεται να ξεπεράσει τους διάφορους συλλόγους κοινωνικής ευποιΐας, δίχως διόλου ν' αρνείται το σπουδαίο και αγαθό αυτό έργο και να μη το επιτελεί πλούσια, επαινετά και θαυμάσια, αλλά κυρίως είναι η χορηγός νοήματος της ζωής, λυτρώσεως και σωτηρίας των πιστών «υπέρ ων Χριστός απέθανεν» διά της συμμετοχής τους στα μυστήρια της Εκκλησίας. Το πετραχήλι του Ιερέως είναι πλάνη, όπως έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, που λειαίνει και ισιάζει τους ανθρώπους, είναι θεραπευτικό νυστέρι παθοκτονίας και όχι μιστρί εργασιομανίας ή σύμβολο εξουσίας. Είναι υπηρετική ποδιά διακονίας των ανθρώπων προς θεραπεία και σωτηρία.

       Ο Θεός χρησιμοποιεί τον ιερέα για τη συγχώρηση του πλάσματός του. Το λέγει χαρακτηριστικά η ευχή: «Ο Θεός συγχωρήσαι σοι δι' εμού του αμαρτωλού πάντα, και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι. και ακατάκριτόν σε παραστήσαι εν τω φοβερώ αυτού Βήματι. περί δε των εξαγορευθέντων εγκλημάτων μηδεμίαν φροντίδα έχων, πορεύου εις ειρήνην». Ανεξομολόγητες αμαρτίες θα βαραίνουν τον άνθρωπο και στον μέλλοντα αιώνα. Εξομολογημένες αμαρτίες δεν εξομολογούνται. Είναι σαν να μη πιστεύει κανείς στην χάρη του μυστηρίου. Ο Θεός τα γνωρίζει, αλλά θα πρέπει προς άφεση, ταπείνωση και ίαση να εξαγορευθούν. Η ενίοτε επιτίμηση αμαρτιών δεν αναιρεί την αγάπη της Εκκλησίας, αλλά αποτελεί παιδαγωγική επίσκεψη προς καλύτερη συναίσθηση των πταισμάτων.

       Κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη «η εξομολόγησις είναι μία θεληματική διά στόματος φανέρωσις των πονηρών έργων και λόγων και λογισμών, κατανυκτική, κατηγορητική, ευθεία, χωρίς εντροπήν, αποφασιστική, προς νόμιμον πνευματικόν γινομένη». Ο θεοφόρος όσιος ευσύνοπτα, μεστά και σημαντικά αναφέρει πως η εξομολόγηση πρέπει να γίνεται θεληματικά, ελεύθερα, αβίαστα, ανεξανάγκαστα, δίχως ο εξομολόγος ν' άγχεται να εκμαιεύσει την ομολογία του εξομολογούμενου. Με κατάνυξη, συναίσθηση δηλαδή της λύπης που προκάλεσε ειλικρινά με την αμαρτία στον Θεό. Όχι συναισθηματικά, υποκριτικά, λιπόψυχα δάκρυα. Κατάνυξη γνήσια που σημαίνει συντριβή, μεταμέλεια, μίσος της αμαρτίας, αγάπη της αρετής, επίγνωση ευγνωμοσύνης στον Δωρεοδότη Θεό. Κατηγορητική σημαίνει υπεύθυνη εξομολόγηση, δίχως δικαιολογίες, υπεκφυγές, στρεψοδικίες, ανευθυνότητες και μεταθέσεις, με ειλικρινή αυτομεμψία και γνήσια αυτοεξουθένωση, που φέρει τη χαρμολύπη και το χαροποιό πένθος της Εκκλησίας. 

Ευθεία σημαίνει εξομολόγηση με κάθε ειλικρίνεια, ευθύτητα και ακρίβεια, ανδρεία και θάρρος, αυστηρότητα και γενναιότητα. Συμβαίνει ακόμη και την ώρα αυτή ο άνθρωπος να μη παραδέχεται την ήττα του, την πτώση και την αδυναμία του και με ωραιολογίες και μακρυλογίες να μεταθέτει τα ποσοστά ευθύνης του, με περιστροφές και μισόλογα, κατηγορώντας και τους άλλους, προκειμένου να φυλάξει ακόμη και τώρα ατσαλάκωτο το εγώ του. Χωρίς εντροπή εξομολόγηση σημαίνει παρουσίαση του πραγματικού οικτρού εαυτού μας. 

Η ντροπή είναι καλή προ της αμαρτίας και όχι μετά και μπροστά στον εξομολόγο. Η προ του εξομολόγου ντροπή λέγουν θα μας ελευθερώσει από τη ντροπή στην έσχατη κρίση, αφού ό,τι συγχωρήσει ο εξομολόγος δεν θα ξανακριθεί. Αποφασιστική εξομολόγηση σημαίνει να είναι καθαρή, συγκεκριμένη, ειλικρινής και με την απόφαση να μη επαναλάβει τα εξομολογηθέντα αμαρτήματα ο πιστός. Ακόμη η εξομολόγηση θα πρέπει να είναι συνεχής, ώστε τα φιλεπίστροφα, κατά τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος, πάθη να μη ισχυροποιούνται, αλλά αντίθετα σύντομα να θεραπεύονται. Έτσι δεν λησμονούνται οι αμαρτίες, υπάρχει τακτικός έλεγχος, αυτοπαρατήρηση, αυτοέλεγχος, αυτογνωσία και αυτομεμψία, δεν εγκαταλείπει η Θεία Χάρη και οι δαιμονικές παγίδες συντρίβονται ευκολότερα και η μνήμη του θανάτου δεν είναι φοβερή και τρομακτική.

      Συμβαίνει συχνά-πυκνά και τ' ομολογούμε με πολύ πόνο και περισσή αγάπη το κήρυγμα να μην είναι τόσο ορθόδοξο. Δηλαδή να εξαντλείται σ' ένα ακόμη σχολιασμό της φθηνής επικαιρότητος και να μετατρέπεται κατά κάποιο τρόπο ο ιερός άμβωνας σε τηλεοπτικό «παράθυρο», όπου λέμε και εμείς τη γνώμη μας για τα τρέχοντα και συμβαίνοντα. Όμως τ' ορθόδοξο κήρυγμα κυρίως είναι εκκλησιολογικό, χριστολογικό, σωτηριολογικό, αγιολογικό και ψυχωφελές. Το κήρυγμα της μετανοίας από των Προφητών, του Τιμίου Προδρόμου, του Σωτήρος Χριστού και πάντων των αγίων παραμένει λίαν επίκαιρο και αναγκαίο. Βασική προϋπόθεση της μετοχής στ' άγια μυστήρια και της ανοδικής πνευματικής πορείας είναι η καθαρότητα της καρδιάς. Καθαρότητα από την ποικίλη αμαρτία, το πνεύμα της απληστίας και της ευδαιμονίας της σύγχρονης υπερκαταναλωτικής κοινωνίας, το πνεύμα της αντίθεης υπερηφάνειας ενός κόσμου ναρκισσευόμενου, ατομικιστικού, αταπείνωτου, αφιλάνθρωπου, υπερφίαλου και παράδοξου, το δαιμονικό πνεύμα των πονηρών λογισμών, των φαντασιών και φαντασιώσεων, των καχυποψιών και ζηλοφθονιών, των ακάθαρ­των και σκοτεινών.

       Κατάντησε δυσεύρετο κόσμημα η καθαρότητα της καρδιάς, στις αδελφικές σχέσεις, τις συζυγίες, τις συναδελφικές υποχρεώσεις, τις φιλίες, τις συζητήσεις, τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις ιερατικές κλήσεις. Τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημερώσεως ξέπεσαν σε ρυπογόνες εστίες. Λησμονήθηκε η νηπτική εγρήγορση, η ασκητική νηφαλιότητα, η παραδοσιακή ολιγάρκεια, απλότητα και λεβεντιά. Έτσι μολύνεται το λογιστικό της ψυχής, διεγείρεται στην απληστία το επιθυμητικό και αμβλύνεται σοβαρά το βουλητικό, ώστε αδύναμος ο άνθρωπος να παρασύρεται στο κακό δίχως φραγμό και όρια.

       Επικρατεί η αυτοδικαίωση, η δικαιολόγηση των παθών, η ωραιοποίηση της αμαρτίας, η κατοχύρωσή της διά νέων ψυχολογικών ερεισμάτων. Θεωρείται μείωση, αδυναμία και λάθος η παραδοχή του λάθους, η ανάληψη της ευθύνης και η ταπεινή αποδοχή του σφάλματος. Η συνεχής δικαιολόγηση του εαυτού μας και η επιμελημένη μετάθεση ευθυνών δημιουργούν ένα άνθρωπο συγχυσμένο, διχασμένο, ταραγμένο, ταλαιπωρημένο, δυστυχισμένο και εγωπαθή, εμπαιζόμενο από τον δαίμονα, αιχμαλωτιζόμενο από αυτόν στ' άφωτα δίχτυα του.

       Κυριαρχεί ένας ανόητος ορθολογισμός, ο οποίος επιλέγει ευαγγελικές αρετές και συνοδικούς κανόνες, κατά την αρέσκεια, προτίμηση και ευκολία, σε σοβαρά θέματα νηστειών, εγκράτειας, τεκνογονίας, ήθους, σεμνότητος, αιδούς, τιμιότητος και ακριβείας.

       Κατόπιν όλων τούτων, τα οποία δεν νομίζω ότι υπερβάλλουμε, θεωρούμε ότι οι εξομολόγοι δεν έχουν εύκολο έργο. Δεν αρκεί πλέον η χειραγωγία στη μετάνοια και η καλλιέργεια της ταπεινώσεως, αλλά χρειάζεται το ποίμνιο κατήχηση, επαναευαγγελισμό, κα­τάρτιση, μεταβολισμό πνευματικό προς απόκτηση ισχυρών αντισωμάτων. Απαραίτητη η αντίσταση, αντίδραση και αντιμετώπιση του σφοδρού ρεύματος της αποϊεροποιήσεως, της εκκοσμικεύσεως, του αποηρωισμού, του ευδαιμονισμού, του πλουτισμού και κορεσμού. Ιδιαιτέρως προσοχής, διδαχής και αγάπης έχουν ανάγκη οι νέοι, που η αγωγή δεν τους βοηθά να συνειδητοποιήσουν το νόημα και το σκοπό της ζωής, το κενό, το άκοσμο, το άνομο, το άφωτο της αμαρτίας.

       Σοβαρό πρόβλημα αποτελεί ακόμη και για τους χριστιανούς μας η αγχώδης συχνά αναζήτηση μιας ά­κοπης, άμοχθης και άλυπης ζωής. Αναζητούμε Κυρηναίους. Δεν αποδεχόμεθα την άρση του προσωπικού μας σταυρού. Δεν γνωρίζουμε το βάθος και το εύρος του σταυρού. Προσκυνούμε τον σταυρό στην εκκλησία, κάνουμε τον σταυρό μας, αλλά δεν ασπαζόμαστε τον προσωπικό μας σταυρό. Τελικά θέλουμε ένα ασταύρωτο Χριστιανισμό. Δεν υπάρχει όμως Πάσχα δίχως Μεγάλη Παρασκευή.

       Τιμάμε τους μάρτυρες και τους οσίους, αλλά δεν θέλουμε εμείς καμιά κακοπάθεια, καμιά καθυστέρηση, καμιά δυσκολία. Δυσκολευόμαστε στη νηστεία, δυσανασχετούμε στην ασθένεια, δεν ανεχόμαστε πικρό λόγο, ακόμη και όταν φταίμε, οπότε πώς να υπομένουμε αδικία, συκοφαντία, κατατρεγμό και εξορία, όπως οι άγιοί μας; Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως το σύγχρονο κοσμικό πνεύμα της ευκολίας, της ανέσεως και του υπερκαταναλωτισμού έχει επηρεάσει ισχυρά το μέτρο της πνευματικής ζωής. Θέλουμε γενικά ένα αντιασκητικό Χριστιανισμό. Η Ορθοδοξία όμως βάση έχει το ασκητικό Ευαγγέλιο.

       Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας είναι η νοσηρή και υπερβολική εμπιστοσύνη του ανθρώπου στη λογική, τη διάνοια, τη γνώση και την κρίση του. Πρόκειται για τον παχυλό και κουραστικό εν τέλει ορθολογισμό. Η νηπτική ορθόδοξη θεολογία μας δι­δάσκει το νου να τον έχουμε εργαλείο και να τον κατεβάσουμε στην καρδιά. Η Εκκλησία μας δεν καλλιεργεί και παράγει διανοούμενους. Για μας ο ορθολογισμός δεν είναι φιλοσοφική νοοτροπία, αλλά μία καθαρά αμαρτητική βιοθεωρία, μία μορφή αθεΐας, αφού αντιβαίνει στην εντολή της πίστεως, της ελπίδος, της αγάπης και της εμπιστοσύνης στον Θεό. Ο ορθολογιστής κρίνει τα πάντα με την κρισάρα του μυαλού, μόνο με τον πεπερασμένο νου του, κέντρο είναι ο εαυτός του και το κυρίαρχο εγώ του και δεν εμπιστεύεται τη θεία Πρόνοια, τη θεία Χάρη και θεία Βοήθεια στη ζωή του.

      Θεωρώντας συχνά τον εαυτό του αλάνθαστο ο ορθολογιστής δεν επιτρέπει στον Θεό να επέμβει στη ζωή του και να τον κρίνει. Έτσι δεν θεωρεί ότι έχει ανάγκη εξομολογήσεως. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος όμως λέγει πως το να νομίζει κάποιος πως δεν έπεσε σε αμαρτήματα, αυτό είναι η πιο μεγάλη πτώση και πλάνη και το πιο μεγάλο αμάρτημα. Παρασυρμένοι ορισμένοι νεώτεροι θεολόγοι μιλούν γι' αστοχία και όχι για αμαρτία, θέλοντας ν' αμβλύνουν τη φυσική διαμαρτυρία της συνειδήσεως. Η αυτάρκεια ορισμένων εκκλησιαζομένων και νηστευόντων χριστιανών κρύβει ενίοτε ένα λανθάνοντα φαρισαϊσμό, ότι δεν είναι όπως οι λοιποί των ανθρώπων και ως εκ τούτου δεν χρήζουν εξομολογήσεως.

       Κατά τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας μας το μεγαλύτερο κακό είναι η υπερηφάνεια, η μητέρα όλων των παθών κατά τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος. Πρόκειται για πολύτεκνη μητέρα με πρώτες θυγατέρες την κενοδοξία και την αυτοδικαίωση. Η υπερηφάνεια είναι μία μορφή άρνησης Θεού, είναι εφεύρεση των πονηρών δαιμόνων, αποτέλεσμα πολλών κολακειών και επαίνων, που επιφέρει την εξουδένωση και εξουθένωση των ανθρώπων, τη θεομίσητη κατάκριση, τον θυμό, την οργή, την υποκρισία, την ασπλαχνία, τη μισανθρωπία, τη βλασφημία. Η υπερηφάνεια είναι ένα πάθος φοβερό, δύσκολο, δυνατό και δυσθεράπευτο. Η υπερηφάνεια επίσης είναι πολυδύναμη και πολυπρόσωπη. Εκδηλώνεται ως ματαιοδοξία, μεγαλαυχία, οίηση, αλαζονεία, υπεροψία, φυσίωση, τύφωση, καύχηση, ιταμότητα, έπαρση, μεγαλομανία, φιλοδοξία, φιλαυτία, φιλαρέσκεια, φιλοχρηματία, φιλοσαρκία, φιλαρχία, φιλοκατηγορία και φιλονικία. Ακόμη ως αυταρέσκεια, προσωποληψία, αυθάδεια, αναίδεια, παρρησία, αναλγησία, αντιλογία, ισχυρογνωμοσύνη, ανυπακοή, ειρωνεία, πείσμα, περιφρόνηση, προσβολή, τελειομανία και υπερευαισθησία. Η υπερηφάνεια τελικά οδηγεί στην αμετανοησία.

       Όργανο της υπερηφάνειας συχνά γίνεται η γλώσσα. Με την αργολογία, τη φλυαρία, την πολυλογία, το κουτσομπολιό, τη μωρολογία, τη ματαιολογία, την ανειλικρίνεια, την αδιακρισία, τη διγλωσσία, τη διπλωματία, την ευτραπελία, την προσποίηση και τον εμπαιγμό.

        Από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα προέρχονται πολλά άλλα πάθη. Αφού αναφέραμε τα της υπερηφάνειας, ερχόμαστε στη φιλαργυρία, που γεννά τη φιλοχρηματία, την πλεονεξία, την απληστία, την τσιγγουνιά, την ανελεημοσύνη, τη σκληροκαρδία, την απάτη, την τοκογλυφία, την αδικία, τη δολιότητα, τη σιμω­νία, τη δωροληψία, τον τζόγο. Η πορνεία έχει μύριες εκφάνσεις όπως ο φθόνος με τις ύπουλες και πονηρές κακίες του, η αχόρταγη γαστριμαργία, ο θυμός και η ύποπτη ακηδία και αμέλεια.

       Ιδιαιτέρως προσοχής χρήζουν πολλά ανορθόδοξα στοιχεία στην οικογενειακή ζωή και φρονούμε πως θα πρέπει να θεαθούν προσεκτικά από εξομολόγους και εξομολογουμένους. Η αποφυγή της τεκνογονίας, η ειδωλοποίηση των τέκνων, θεωρούμενα προέκταση του εγώ των γονέων, υπερπροστατευόμενα, παρακολουθούμενα συνεχώς και εξουσιαζόμενα βάναυσα. Ο γάμος είναι στίβος ταπεινώσεως, αλληλοπεριχωρήσεως και αλληλοσεβασμού και όχι παράλληλη όδευση δύο εγωισμών, παρά την ισόβια σύζευξη και συνύπαρξη. Χορεύει ο δαίμονας όταν δεν υπάρχει συγχώρεση στις ανθρώπινες αδυναμίες και τα καθημερινά σφάλματα. Οι γονείς θα βοηθήσουν σημαντικά τα παιδιά τους όχι με την πλούσια ευγένεια έξω από το σπίτι αλλά με το ειρηνικό, νηφάλιο και αγαπητικό παράδειγμα καθημερινά μέσα στο σπίτι τους. 

Η συμμετοχή των παιδιών μαζί με τους γονείς τους στο μυστήριο της εξομολογήσεως θα τους ενδυναμώσει με τη θεία Χάρη και θα τους στερεώσει στη βιωματική εμπειρία με τον Χριστό. Ζητώντας οι σύζυγοι ειλικρινά συγγνώμην διδάσκουν τα παιδιά τους την ταπείνωση, που καίει τις δαιμονικές πλεκτάνες. Σ' ένα σπιτικό που ανθεί η αγάπη, η ομόνοια, η κατανόηση, η ταπείνωση και ειρήνη υπάρχει πλούσια η ευλογία του Θεού και γίνεται κάστρο απόρθητο στην κακία του κόσμου. Η με τη συγχωρητικότητα αγωγή των παιδιών δημιουργεί μία υγιά οικογενειακή εστία που τα εμπνέει και τα ενισχύει για το μέλλον τους.

       Ένα άλλο μεγάλο θέμα, που αποτελεί σοβαρό εμπόδιο για τη μετάνοια και την εξομολόγηση είναι η αυτοδικαίωση, που μαστίζει και πολλούς ανθρώπους της Εκκλησίας. Βάση της έχει, όπως είπαμε, τη δαιμονική υπερηφάνεια. Κλασικό παράδειγμα ο Φαρισαίος της παραβολής του Ευαγγελίου.

       Ο αυτοδικαιούμενος άνθρωπος έχει φαινομενικά καλά, για τα οποία υπεραίρεται και θέλει να τιμάται και επαινείται. Χαίρεται να τον κολακεύουν, να εξουθενώνει και ταπεινώνει τους άλλους. Αυτοεκτιμάται υπερβολικά, αυτοδικαιώνεται παράφορα και θεωρεί τον Θεό αναγκαστικά υποχρεωμένο να τον ανταμείψει. Πρόκειται τελικά για ταλαίπωρο άνθρωπο, όπου ταλαιπωρούμενος ταλαιπωρεί και τους άλλους. Διακατέχεται από νευρικότητα, ταραχή, απαιτητικότητα, που τον αυτοφυλακίζει και δεν τον αφήνει ν' ανοίξει τη θύρα του θείου ελέους, διά της μετανοίας.

     Γέννημα της υπερηφάνειας είναι και η κατάκριση, που δυστυχώς αποτελεί συνήθεια και πολλών χριστιανών, που ασχολούνται περισσότερο με τους άλλους παρά με τον εαυτό τους. Φαινόμενο της εποχής μας και της κοινωνίας που ωθεί τον κόσμο στη συνεχή ετεροπαρατήρηση και όχι την αυτοπαρατήρηση. Οι μύριες ασχολίες και δραστηριότητες του σύγχρονου ανθρώπου δεν τον θέλουν να μείνει ποτέ μόνο προς μελέτη, περίσκεψη, προσευχή, αυτογνωσία, αυτομεμψία, αυτοέλεγχο και μνήμη θανάτου. Τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημερώσεως ασταμάτητα ασχολούνται σκανδαλοθηρικά, επίμονα και μακρόσυρτα με τα πάθη, τις αμαρτίες, τα παραπτώματα των άλλων. 

Όλ' αυτά προκαλούν, εντυπωσιάζουν και αν δεν σκανδαλίζουν πάντως φορτώνουν την ψυχή και το νου με τα βρωμερά και άσχημα και μάλιστα καθησυχάζουν, αφού εμείς είμαστε καλύτεροι. Έτσι ο άνθρωπος συνηθίζει στη μετριότητα, χλιαρότητα και εφημερότητα της φθηνής καθημερινότητος, μη συγκρινόμενος με τους αγίους και τους ήρωες.

       Έτσι η κατάκριση κυριαρχεί στις μέρες μας, θεωρώντας ο άνθρωπος ότι ενεργεί δίκαιη κάθαρση, σπιλώνοντας άλλους και μολύνοντας τον εαυτό του, δημιουργώντας κακίες, μίση, έχθρες, μνησικακίες, ζηλοφθονίες και ψυχρότητες. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μάλιστα αναφέρει πως εκείνος που περιεργάζεται συνεχώς τις αμαρτίες των άλλων ή κρίνει τον αδελφό του από υποψία και μόνο, αυτός δεν έκανε ακόμη αρχή μετανοίας, ούτε άρχισε την έρευνα για να γνωρίσει τις αμαρτίες του.

       Λέγονται πολλά και διάφορα. ένα τελικά είναι το καίριο, σημαντικό και εξέχον. η σωτηρία μας, για την οποία δεν πολυνοιαζόμαστε παντοτεινά. Η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο με ειλικρινή μετάνοια και καθαρή εξομολόγηση. Η μετάνοια δεν ανοίγει μόνο τον ουράνιο παράδεισο, αλλά και τον επίγειο με την πρόγευση, έστω εν μέρει, της ανεκλάλητης χαράς της ατελεύτητης βασιλείας των ουρανών και της υπέροχης ειρήνης από τώρα. Οι εξομολογημένοι άνθρωποι μπορούν νάναι οι αληθινά γνήσια χαρούμενοι, οι ειρηνικοί και ειρηνοφόροι, οι κήρυκες της μετανοίας, της αναστάσεως, της μεταμορφώσεως, της ελευθερίας, της χάριτος, της ευλογίας του Θεού στις ψυχές τους και τη ζωή τους. Η πλούσια χάρη του Θεού κάνει τον λύκο πρόβατο, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Καμιά αμαρτία δεν υπερβαίνει την αγάπη του Θεού. Κανείς αμαρτωλός αν θέλει δεν αδυνατεί ν' αγιάσει. Μας το αποδεικνύουν οι πολλοί μετανοημένοι άγιοι του Συναξαριστή.

      Ο εξομολόγος εξομολογεί και συγχωρεί τους εξομολογούμενους με τ' άγιο πετραχήλι του. Δεν μπορεί όμως να αυτοεξομολογηθεί και να θέσει ο ίδιος το πετραχήλι του στο κεφάλι του για να συγχωρηθεί. Πρέπει απαραίτητα να σκύψει σε άλλο οπωσδήποτε πετραχήλι. Έτσι λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έτσι τα έθεσε η πανσοφία και η φιλευσπλαγχνία του Θεού.

       Δεν μπορεί να εξομολογούμε και να μη εξομολογούμεθα. Να διδάσκουμε και να μη πράττουμε. Να μιλάμε για μετάνοια και να μη μετανοούμε οι ίδιοι. Να μιλάμε για εξομολόγηση και να μη εξομολογούμεθα τακτικά. Ουδείς αυτοκαθαίρεται και ουδείς αυτοσυγχωρείται ποτέ. Οι ασύμβουλοι, οι ανυπάκουοι, οι ανεξομολόγητοι αποτελούν σοβαρό πρόβλημα της Εκκλησίας μας.

       Αδελφοί μου αγαπητοί, το πετραχήλι του πνευματικού δύναται να γίνει θαυματουργό νυστέρι αφαιρέσεως κακοήθων όγκων, ν' αναστήσει νεκρούς, ν' ανανεώσει και μεταμορφώσει τον άκοσμο κόσμο, να χαροποιήσει γη και ουρανό. Η Εκκλησία μας εμπιστεύ­θηκε το μέγα λειτούργημα, το ιερό υπούργημα, στους ιερείς μας και όχι στους αγγέλους, για να τους πλησιάζουμε άνετα και άφοβα ως ομοιοπαθείς και ομόσαρκους.

      Όλα τα παραπάνω, ειλικρινά και διόλου ταπεινόσχημα, ειπώθηκαν από ένα συναμαρτωλό, που δεν θέλησε να κάνει τον δάσκαλο, αλλά τον συναγωνιζόμενο συμμαθητή σας. Θέλησε από αγάπη να σας θυμίσει με απλά και άτεχνα λόγια τη ζώσα παράδοση της αγίας μητέρας μας Εκκλησίας επί του πάντοτε επίκαιρου θέματος της θεοΰφαντης και θεομακάριστης μετάνοιας και της θεοπαράδοτης και θεαγάπητης ιεράς Εξομολογήσεως.

«ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»

ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

πηγή

Ο έρωτας στα χρόνια του γραφείου συνοικεσίων

των Ηρώς Κουνάδη, Νικόλα Γεωργιακώδη 

«Νέα γυναίκα, μόνη, ψάχνει…». Μπορεί η τεχνολογία να έχει εξελιχθεί, μπορεί οι γνωριμίες να γίνονται πια (και) online, η δομή αυτή όμως δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά εδώ και πολλές δεκαετίες. Και αν μια γυναίκα, ή αντίστοιχα ένας άνδρας, ψάχνουν μόνοι στους σκοτεινούς διαδρόμους του διαδικτύου, τι τους εμποδίζει να το κάνουν και σε ένα γραφείο συνοικεσίων, που μετρά τις «επιτυχίες» του σε ρεκόρ που καταρρίπτονται κάθε χρόνο, και την ιστορία του σε δεκαετίες;

Απολύτως τίποτα, απαντούν ομόφωνα οι ιδιοκτήτες των γραφείων συνοικεσίων, που βλέπουν την πελατεία τους να αυξάνεται, τα ταμπού να καταρρίπτονται και τον μέσο όρο της ηλικίας των ενδιαφερομένων να πέφτει. Δεν μας πιστεύετε; Θα τους αφήσουμε να σας τα πουν εκείνοι.

«Τα γραφεία συνοικεσίων δεν είναι πια ταμπού»

«Το παράδοξο είναι ότι παρ’ όλη την κρίση σε όλα τα άλλα επαγγέλματα, στα γραφεία συνοικεσίων παρατηρούμε μια σχετική αύξηση» λέει ο Γιώργος Πάππας, ιδιοκτήτης του ομώνυμου Γραφείου Συνοικεσίων που λειτουργεί από το 1939 στο Κολωνάκι, και Πρόεδρος των Γραφείων Συνοικεσίων Ελλάδος. «Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς, είναι γνωστό ότι στις κρίσεις, και γενικότερα όταν συμβαίνουν πράγματα που ταράζουν τον κόσμο, οι άνθρωποι ενστικτωδώς σκεφτόμαστε ως λύση τη συντροφικότητα, το να μην είμαστε μόνοι.

»Ένας δεύτερος λόγος είναι τα οικονομικά προβλήματα. Κανείς δεν θέλει να χαλάει τα λεφτά του σε άκυρες και άσκοπες συναντήσεις. Κι έπειτα, ο καθένας σκέφτεται ότι με δύο το καράβι θα πάει καλύτερα –ακόμα και σε περίπτωση συμβίωσης, τα οικονομικά μοιράζονται.

»Επίσης, ενώ στις μέρες μας υπάρχουν πάρα πολλά sites γνωριμιών, Facebook κλπ, στην πορεία των πραγμάτων διαπιστώνει κανείς ότι όλα αυτά είναι ανεξέλεγκτα. Δεν ελέγχονται από κανέναν, όπως είναι το γραφείο μας, που θα πάρουμε την ταυτότητα του άλλου, θα γνωρίζουμε τα πραγματικά του στοιχεία, θα έχουμε προσωπική άποψη. Στο διαδίκτυο, θα το βλέπετε κι εσείς καθημερινά, μπορεί να λέει η άλλη ‘είμαι κούκλα’ και να γράφει μια γιαγιά. Χάνεται, λοιπόν, η εμπιστοσύνη.

»Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ή και του ’80 ακόμα, οι ηλικίες που απευθύνονταν στα γραφεία συνοικεσίων ήταν οι λεγόμενες ‘ηλικίες γάμου’ –αποφάσιζαν, βέβαια, και πολύ πιο νέες οι κοπέλες τότε να παντρευτούν. Πλέον, μας εμπιστεύονται πολύ περισσότεροι νέοι. Τόσο για να μην χάνουν τον χρόνο τους, όσο και γιατί ξέρουν ότι αυτή η ‘μαγική διαδικασία’ του έρωτα δεν χάνεται επειδή πρόκειται για γνωριμία μέσω γραφείου. Εμείς φροντίζουμε μόνο για την γνωριμία, την πρώτη επαφή. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι είναι που αποφασίζουν. Το πρώτο που παίζει ρόλο είναι η χημεία. Αν αυτή δεν κολλάει, που λέμε, τίποτα δεν προχωράει.
 


»Κάτι ακόμα που έχει βοηθήσει στην αύξηση, είναι ότι πλέον ο κόσμος μιλάει. Μια κοπέλα, δηλαδή, μπορεί να πει στην φίλη της ότι γνώρισε κάποιον από το γραφείο συνοικεσίων, και να της προτείνει να το δοκιμάσει. Δεν είναι ταμπού πια τα γραφεία συνοικεσίων. Κάναμε, μάλιστα, πρόσφατα μια έρευνα, στην οποία συμμετείχαν πολλά γραφεία, και διαπιστώσαμε ότι ενώ παλαιότερα το 100% της πελατείας αποτελούσαν χήροι και διαζευγμένοι, τα τελευταία χρόνια ένα πολύ υψηλό ποσοστό, πάνω από 60%, είναι ελεύθεροι, που έρχονται για τον πρώτο τους γάμο ή την πρώτη τους συμβίωση. Αυτό σημαίνει ότι έχουν καλή ενημέρωση από φίλους και συγγενείς.

»Κι αυτό με την σειρά του συμβάλλει ώστε να αυξηθεί το πελατολόγιο εκείνων που δεν έχουν ‘αποτύχει’. Παλαιότερα, έρχονταν πολλοί στα γραφεία συνοικεσίων με το σκεπτικό ότι ο προηγούμενος γάμος τους ‘απέτυχε’ και δεν θέλουν να την ‘ξαναπατήσουν’. Ξέρετε, ο νούμερο ένα λόγος διαζυγίου δεν είναι η απιστία, όπως κυκλοφορεί, αλλά η έλλειψη επικοινωνίας και η προβληματική συμβίωση –το ότι το ζευγάρι δεν ταιριάζει, για να το πούμε απλά. Σε αυτό, εμείς πάλι υπερτερούμε. Έχουμε διαπιστώσει με έρευνες ότι δεν έχουμε διαζύγια. Μιλάμε για μηδενικό βαθμό. Θεωρείται ο πιο σταθερός γάμος.

»Στην πλειοψηφία τους, οι άνδρες που απευθύνονται σε εμάς είναι από 33 έως 45 ετών, και οι γυναίκες από 28 έως 45, ίσως και έως 50 ετών.

»Όλοι παντρεύονται επειδή αρέσει ο ένας στον άλλο. Δεν νομίζω ότι μπαίνει κανείς στη διαδικασία να παντρευτεί για λόγους οικονομικού συμφέροντος, κι εδώ που τα λέμε δεν λύνεις κανένα πρόβλημα μπαίνοντας σε μια σχέση ή σε ένα γάμο με αυτό το σκεπτικό. Άλλωστε, δεν παντρεύονται αμέσως. Υπάρχει ένα στάδιο γνωριμίας, το οποίο μπορεί να διαρκέσει από τέσσερις έως έξι μήνες, και που είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς αν ταιριάζει με τον άλλο».

Για απεριόριστο χρονικό διάστημα, η εφάπαξ συνδρομή είναι 700 ευρώ. Υπάρχει, επίσης, η δυνατότητα της ετήσιας συνδρομής, η οποία ανέρχεται στα 500 ευρώ.



«Ο κόσμος σήμερα απευθύνεται πιο εύκολα σε ένα γραφείο»
Ο κόσμος σήμερα εμφανίζεται περισσότερο απελευθερωμένος από το ταμπού του γραφείου συνοικεσίων, παρατηρεί η κ. Λούη, ιδιοκτήτρια του ομώνυμου γραφείου με ιστορία χρόνων στον Πειραιά. «Ο κόσμος έρχεται πιο εύκολα σε εμάς γιατί έχει καταλάβει ότι όλη αυτή η κρίση έχει φέρει πιο κοντά τους ανθρώπους για να κάνουν οικογένεια. Τους ενδιαφέρει περισσότερο σε σύγκριση με άλλα χρόνια, έχουν ξεπεράσει τα ταμπού τους», λέει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με την κ. Λούη, ο κόσμος δεν θέλει να χάσει χρόνο. «Έρχονται και μου λένε ότι έχουν προσόντα και ένα άλφα μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο και δεν θέλουν να περιφέρονται τυχάρπαστα και να γνωρίζουν όποιον να ‘ναι. Τους ενδιαφέρει κάτι αντίστοιχο και αυτό δεν βρίσκεται στον δρόμο», αναφέρει. «Ένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα περιφέρεται να κάνει καμάκι δεξιά και αριστερά, ούτε καμία γυναίκα της προκοπής θα περιμένει να της κάνει νόημα κάποιος. Θα εξαντλήσει το κοινωνικό της περιβάλλον και μετά θα έρθει σε εμάς για να βρει το άλλο της μισό», προσθέτει.

Η διαδικασία για να βρει κάποιος το ταίρι του περιλαμβάνει την εγγραφή του ως μέλος και μια συνέντευξη για το τι ακριβώς ψάχνει. «Οι προτάσεις που γίνονται από το γραφείο είναι ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που έχουμε καταγεγραμμένα. Αυτοί είναι οι παράγοντες που διευκολύνουν την εξέλιξη και γίνονται έτσι λιγότερα λάθη. Όταν είναι σαφής, του προτείνουμε και κάτι αντίστοιχο», λέει η κ. Λούη σχετικά.

Όσον αφορά την αλλαγή των κριτηρίων ελέω κρίσης, η κ. Λούη είναι κατηγορηματική: «Κανένας δεν μπορεί να ζήσει με κάποιον που δεν αγαπάει ή δεν τον θέλει. Είναι κάτι που ευτυχώς οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ. Ίσα ίσα, που έχουν υπέρ του δέοντος απαιτήσεις στο να βρουν το τέλειο. Γιατί ακριβώς δεν παίρνουν από κάπου αλλού χαρά. Η προσωπική μας ζωή είναι προσωπικό μας καταφύγιο και δεν κάνουμε καμία έκπτωση σε αυτό».

Το γραφείο της κ. Λούη χρεώνει 700€ με συμβόλαιο απεριορίστου χρόνου για εφάπαξ αμοιβή, ενώ οι τιμές της παραμένουν σταθερές εδώ και αρκετά χρόνια.



«Το Μνημόνιο μας φέρνει πιο κοντά»
Η κ. Μάγδα Πετρίδη, ιδιοκτήτρια του γραφείου Vip’s παρατηρεί και εκείνη μια μικρή αύξηση στο πελατολόγιό της, παρά την οικονομική κρίση. «Παρά τα οικονομικά προβλήματα που έχει ο κόσμος, τους ενδιαφέρει να κάνουν οικογένεια. Όπως λέω μερικές φορές, το Μνημόνιο μας φέρνει πιο κοντά. Ο κόσμος θέλει να προγραμματίσει την ζωή του και να μην είναι χύμα, να μην χαλάει άσκοπα τα λεφτά του», λέει η ίδια.

Ο μέσος όρος των ηλικιών που απευθύνονται στο γραφείο έχει σύμφωνα με την κ. Πετρίδη μειωθεί τα τελευταία χρόνια, καθώς ολοένα και περισσότεροι νέοι χτυπούν την πόρτα της. «Παλαιότερα δεν είχαμε πολλούς νέους ανθρώπους. Τώρα με χαρά μου βλέπω ότι και τα νέα παιδιά από 25 χρονών ενδιαφέρονται να κάνουν σοβαρές γνωριμίες. Γενικά εμάς μας προσεγγίζουν όλες οι ηλικίες, από 25 μέχρι και 85, από κάθε κοινωνική τάξη», αναφέρει.

Όσον αφορά τα κριτήρια λόγω κρίσης, η κ. Πετρίδη επισημαίνει πως σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται και γνωριμίες «λόγω ανάγκης» από πλευράς των πελατών. «Είμαι ευχαριστημένη από το επίπεδο των ανθρώπων που έρχονται εδώ, είναι συνειδητοποιημένοι και καταξιωμένοι επαγγελματικά, όμως ανέκαθεν υπήρχε και θα υπάρχει ο γάμος λόγω ανάγκης για ορισμένο κόσμο. Εκείνο που με ευχαριστεί, όμως, είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ενδιαφέρονται για την συντροφικότητα, να βρουν ένα σωστό ταίρι και να ζήσουν όμορφα», λέει.

«Σχεδόν όλοι τους καταλήγουν να παντρεύονται. Μπορεί να μην γίνει τον ίδιο χρόνο, όμως στον επόμενο η κατάληξη είναι ο γάμος. Μας ενημερώνουν μάλιστα και μας στέλνουν και προσκλητήρια», προσθέτει.

Η τιμή για εγγραφή στο γραφείο της κ. Πετρίδη ανέρχεται στα 550€ χωρίς ΦΠΑ και είναι εφάπαξ μέχρι ο πελάτης να παντρευτεί. 

πηγή

Μιά συγκινητική ιστορία αγάπης και αυτοθυσίας

Η Δήμητρα και ο Βασίλης Γαϊτάνου είναι από τα ζευγάρια που αποτελούν παραδείγματα αυτοθυσίας αφού με τη συγκλονιστική τους ιστορία παραδίδουν μαθήματα ζωής…

Σε κοινή συνέντευξή τους στο περιοδικό «People», ξετυλίγουν λες και ξαναζούν την ιστορία της ζωής τους… Η Δήμητρα, που έχασε την όραση της όταν ήταν 30 χρονών σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μας λέει πως όχι μόνο δεν τα έβαλε κάτω με αυτό που της συνέβη αλλά βρήκε και τον άντρα της ζωής της, στον οποίο έδωσε το ένα της νεφρό, σώζοντάς τον από βέβαιο θάνατο…

«Ήταν ξημερώματα Σαββάτου, επέστρεφα στην Αθήνα από την Εθνική Αθηνών-Κορίνθου, είχε απόλυτο σκοτάδι, αφού οι κολόνες της ΔΕΗ δεν λειτουργούσαν, όταν είδα ξαφνικά την ασυνειδησία ενός οδηγού φορτηγού που το είχε παρκάρει παράνομα σε στροφή της Εθνικής. Συγκρούστηκα με την πλευρά της πόρτας του οδηγού και η λαμαρίνα μου ξύρισε όλα τα μετωπιαία οστά» αναφέρει χαρακτηριστικά και αγγίζει ασυναίσθητα το πρόσωπό της.

«Τα μετωπιαία οστά μπήκαν μέσα και δίκην μαχαιριών έκοψαν τα οπτικά νεύρα. Ο γιατρός που με παρακολουθούσε μου είπε αμέσως ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ».

Στη συνέχεια περιγράφει πως έμεινε στην εντατική για πολλές ημέρες και έκανε πολλές πλαστικές… «Από εκείνη την ημέρα όλοι απομακρύνθηκαν σαν να έπεσε βόμβα να τους εξαφάνισε. Και είχα πολύ μεγάλο κύκλο από το επαγγελματικό περιβάλλον, ως στέλεχος της Εμπορικής Τράπεζας. Ένιωσα την εγκατάλειψη» λέει.

Ο Βασίλης Γαϊτάνου, ένας από τους μεγάλους Έλληνες πιανίστες και δημιουργούς, με μεγάλη καριέρα στους κύκλους της ομογένειας, μπήκε στη ζωή της Δήμητρας τον Ιανουάριο του 1999 μέσω μία κοινής φίλης και παντρεύτηκαν τον Αύγουστο του 2003. «Με το πρώτο άγγιγμα τον ερωτεύτηκα. Κατάλαβα ότι θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Η πρώτη ματιά για άλλους, για μένα έγινε το πρώτο άγγιγμα».

Τον Αύγουστο όμως του 2003 οι γιατροί διέγνωσαν στον κ. Γαϊτάνου, νεφρική ανεπάρκεια και μπήκε στην αιμοκάθαρση. Τον Σεπτέμβριο του 2004 διαπιστώθηκε μετάσταση στον λεμφαδένα και το 2006 το δεξί του νεφρό προσβλήθηκε από έναν νέο τύπο καρκίνου… Μεταμόσχευση δεν μπορούσαν να κάνουν , γιατί όπως εξηγεί η ίδια «έπρεπε να κλείσει άλλα τεσσεράμισι χρόνια για να δικαιούται μόσχευμα στη λίστα αναμονής».

Έτσι τον Οκτώβρη,«ξύπνησα ένα πρωί και δεν μπορούσα να τον νιώθω να πεθαίνει δίπλα μου. Εγώ, εγώ θα του δώσω το νεφρό μου είπα» εξομολογείται η Δήμητρα Γαϊτάνου.

Μετά από 3,5 εβδομάδες βγήκαν και τα αποτελέσματα που έδειξαν ότι ήταν απόλυτα συμβατή, δίνοντας το «πράσινο φώς» για τη μεταμόσχευση που έγινε ανήμερα της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου), της προστάτιδας των ματιών. Αξίζει να αναφερθεί ότι το δεύτερο όνομα του Βασίλη είναι Παρασκευάς…

«Μας έβαλαν τα φορεία δίπλα δίπλα και ο ένας έσφιγγε το χέρι του άλλου. Μου είχαν πει ότι πρώτα θα άνοιγαν τον Βασίλη κι αν έκριναν ότι τα όργανά του έπειτα από τόσους καρκίνους δεν μπορούσαν να το δεχτούν, δεν θα μου το έπαιρναν. Τελικά έγινε η μεταμόσχευση η οποία κράτησε πέντε ώρες»λέει η Δήμητρα.

Ο Βασίλης που συμπληρώνει τρία χρόνια με το νεφρό της γυναίκας του λέει «Το πιθανότερο είναι ότι θα χάσω το νεφρό ύστερα από μερικά χρόνια, αλλά νιώθω ότι θα τα καταφέρουμε. Εμείς τολμήσαμε να ζήσουμε τη ζωή»….

Γιατί ερωτευόμαστε;

της Ηρώς Κουνάδη
Δεν πήγαμε σε μάγισσες και χαρτορίχτρες, αν και η αλήθεια είναι ότι φλερτάραμε με την ιδέα, κατά τη διάρκεια αυτής της απέλπιδας αναζήτησης απαντήσεων στο ερώτημα «τι είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε;». Γιατί μπορεί επιστημονικά η απάντηση να είναι (ή να φαίνεται) απλή –είναι οι ορμόνες– αν όμως ξεκινήσεις να αναρωτιέσαι τι ενεργοποιεί αυτές τις ορμόνες, με τι κριτήρια διαλέγει προς ποια κατεύθυνση θα τις στρέψει, και γιατί ο κατά τα άλλα παντοδύναμος εγκέφαλός μας δεν μπορεί να ελέγξει ή έστω να έχει ένα λόγο σε όλη αυτή τη διαδικασία, το πράγμα περιπλέκεται.

Αποφασισμένοι να λύσουμε τον γρίφο, θέσαμε το ερώτημα στην ψυχοθεραπεύτρια και οικογενειακή θεραπεύτρια Γεωργία Καραγιάννη, και σε επτά… παθόντες –τυχαίο δειγματοληπτικό πληθυσμό, αφού όλοι παθόντες είμαστε ή έστω έχουμε υπάρξει. Πού καταλήξαμε, ρωτάτε; Κατ’ αρχήν, στο ότι το ερώτημα έχει δύο σκέλη: Το πρώτο είναι το γιατί ερωτευόμαστε γενικώς, και το δεύτερο τι είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευτούμε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο μία συγκεκριμένη στιγμή. Κάπου εδώ, ξεκινάει το χάος.

Να πάρω τη βοήθεια του κοινού;

«Μια ιδέα τελικά μας κάνει να ερωτευόμαστε» λέει ο Γιώργος, 35 ετών. «Ερωτευόμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι ο άλλος, μέσα από τη δική μας οπτική γωνία. Μας κάνει να ερωτευόμαστε καμιά φορά η ανάγκη, η συνήθεια και ίσως και η πίστη που έχουμε στον έρωτα. Μας κάνει να ερωτευόμαστε αυτό που έχουμε ως εικόνα αποκτήσει για το τί είναι ο έρωτας από σινεμά και τα βιβλία που έχουμε διαβάσει. Ο έρωτας είναι πολύ υπερεκτιμημένη έννοια» καταλήγει.

«Πρώτη και καλύτερη είναι η ανάγκη μας να ερωτευτούμε –ναι, πιστεύω ότι ως ένα βαθμό πρόκειται για ένα "κατασκευασμένο συναίσθημα"– γι' αυτό και βλέπουμε τόσο συχνά τόσο αταίριαστα ζευγάρια που τελικά δεν περνάνε καλά» λέει ο Ανέστης, 31. «Από εκεί και πέρα, υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που "φουντώνουν" αυτό το αίσθημα του έρωτα. Πρώτα το στιλ, η εξωτερική εμφάνιση του άλλου που μας γοητεύει, και μετά η προσωπικότητα, όσο γνωρίζουμε τον άλλον. Αυτό το τελευταίο πάντως, το να γνωρίσουμε για τα καλά την προσωπικότητα του άλλου, συμβαίνει συνήθως αρκετά μετά την "τυπική" έναρξη της σχέσης. Για μένα, αν φτάσεις σε αυτό το στάδιο, γνωρίσεις την προσωπικότητα του άλλου και εξακολουθείς να θέλεις να είσαι μαζί του, τότε ξεκινά ο πραγματικός έρωτας (ή έστω λίγο πριν, κατά την διάρκεια της "ανακάλυψης")».



«Νομίζω ότι υπάρχουν δύο "τρόποι" να ερωτευτούμε» λέει η Μαίρη, 30 χρονών. «Πρώτον, ο "έρωτας με την πρώτη ματιά" που βλέπεις τον άλλον και σου έρχεται ντουβρουτζάς, νομίζω είναι το βλέμμα ή η χημεία μεταξύ σας που σε κολλά(ζ)ει, και δεύτερον ο έρωτας που έρχεται με τον καιρό, όταν αρχίζεις να ανακαλύπτεις πόσο σου αρέσει, σου ταιριάζει, σε ικανοποεί ο άλλος και ξαφνικά στα μάτια σου γίνεται ο ιδανικός: ακόμα πιο όμορφος, ακόμα πιο καλός, ακόμα πιο έξυπνος, κ.λ.π. Το πρόβλημα είναι ότι σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν κρατάει για πάντα».

«Τι είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε; Μια ματιά, ένα χαμόγελο, ένα στυλ, ένα άγγιγμα, ένα άρωμα, μια λέξη…» λέει ο Άρης, 42 ετών. «Μια αρχέγονη χημική διαδικασία/ λειτουργία τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε με σιγουριά. Και που πιστεύω ότι ποτέ δεν θα ανακαλύψουμε (και δεν πρέπει να ανακαλύψουμε) γιατί ο έρωτας είναι μαγεία, και έτσι πρέπει να μείνει».

«Αυτό που μας κάνει να ερωτευτούμε είναι κάποιες βασικές ανάγκες μας που πρέπει να εκπληρωθούν. Συγκεκριμένα οι ανάγκες μας για: σεξουαλική επαφή, αγάπη, προσοχή και φροντίδα, παρέα, επιβίωση, προστασία, κατανόηση, συντροφικότητα, ενθάρρυνση, επαφή, διασκέδαση» λέει η 26χρονη Εριέττα, ενώ η Λήδα, 48, απαντά λακωνικά ότι είναι «η φυσική ανάγκη της αναπαραγωγής... τι άλλο; πού πάει το μυαλό σας δηλαδή;».

Πιο λακωνικός, ο Μάρκος, 37, λέει ότι ερωτευόμαστε «γιατί δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τον θάνατο. Πρακτικά, η ανάγκη για να μοιραζόμαστε τη ζωή μας με κάποιον είναι "ελάττωμα" προσαρμογής στο αναπόφευκτο».



Γιατί να θέλεις να ερωτευτείς;
«Ξεκινάμε από το γεγονός ότι έχουμε την ανάγκη να ερωτευτούμε, διότι έχουμε την ανάγκη της δυαδικής σχέσης» λέει η Γεωργία Καραγιάννη, ψυχοθεραπεύτρια και οικογενειακή θεραπεύτρια. «Ο άνθρωπος ξεκινά τη ζωή του από μια δυαδική σχέση, εκείνη με την μητέρα του. Από αυτή τη σχέση αντλεί τα πρώτα συναισθήματα: της ευχαρίστησης, της ασφάλειας, της χαράς, της μοναδικότητας, της σιγουριάς και της αυτοπεποίθησης. Αυτή η σχέση είναι που μας δίνει την αίσθηση της μοναδικότητας, την οποία αναζητάμε στις μετέπειτα σχέσεις μας, ακριβώς γιατί είναι ένα συναίσθημα το οποίο μας είναι οικείο. Θέλουμε να συνάπτουμε δυαδικές σχέσεις, επειδή αναζητάμε ξανά εκείνα τα πρώτα συναισθήματα. Όλα αυτά, βέβαια, ισχύουν εφόσον η σχέση με την μητέρα είναι λειτουργική. Αν δεν είναι, τότε είναι πολύ πιθανό να μας φοβίζει το να έρθουμε κοντά με κάποιον άλλο.

»Μια άλλη σκέψη είναι ότι εφόσον ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί για να αναπαράγεται, έχει ανάγκη το ενθουσιώδες συναίσθημα που θα τον οδηγήσει σε αυτή τη διαδικασία. Στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, και πάλι, είναι υπαρξιακό το ζήτημα για την οικειότητα και την ευχαρίστηση μέσα στην σχέση.

»Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο έρωτας είναι γενικότερη έννοια. Οι περισσότεροι μιλώντας για έρωτα εννοούμε τον αρχικό ενθουσιασμό. Όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα έχουν περισσότερο να κάνουν με την αγάπη, την μετεξέλιξη δηλαδή του αρχικού ενθουσιασμού».



Τι είναι αυτό που το λένε… χημεία;
«Ο έρωτας με την μορφή του ενθουσιασμού είναι σύμφυτος με τον άνθρωπο» λέει η κ. Καραγιάννη. «Ο άνθρωπος θα ενθουσιαστεί, είναι η φύση του τέτοια. Μετά αυτός ο αρχικός ενθουσιασμός είτε θα εξαφανιστεί και θα πάψει να υπάρχει, είτε θα μετεξελιχθεί σε αγάπη» συνεχίζει προσθέτοντας ότι θα ήταν πάρα πολύ κουραστικό για έναν άνθρωπο να είναι διαρκώς στην εγρήγορση που προκαλεί αυτό το πρώτο, απαιτητικό στάδιο του έρωτα. «Όπως έχει πει και ο Γιάλομ στον Δήμιο του Έρωτα, δεν είναι εύκολο να δουλέψεις με έναν ερωτευμένο. Στην αρχή, υπάρχει πάντα η τάση να εξιδανικεύεις αυτόν που έχεις ερωτευτεί. Εδώ δεν χωράει ανάλυση, διότι η εικόνα που αναλύεται παύει να είναι εξιδανικευμένη.

»Στο αρχικό στάδιο του έρωτα, ο ενθουσιασμός φτιάχνεται από τα στοιχεία της εικόνας που έχουμε για τον άλλο. Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς τι μας κάνει να ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Οι ειδικοί της ψυχικής υγείας λένε ότι ασυνείδητα θα ερωτευτούμε ένα πρόσωπο που μας μοιάζει οικείο, που μας θυμίζει κάτι, όχι μόνο από άποψη εμφάνισης, αλλά και σε θέματα συμπεριφοράς ή χαρακτήρα. Αυτό που λέμε ότι οι άνδρες ερωτεύονται γυναίκες που η σχέση τους θυμίζει τον τρόπο που σχετίζονταν με τη μητέρα τους, και οι γυναίκες αντίστοιχα με τον πατέρα τους. Ισχύει, όμως, και το αντίθετο: αν αυτή η πρώτη σχέση, όπως λέγαμε προηγουμένως, δεν ήταν λειτουργική, θα ερωτευτούν εκείνους που τους θυμίζουν αυτό που θα ήθελαν να είναι οι γονείς τους –το αντίθετό τους, κατά κάποιο τρόπο. Πολλές φορές, οι άνθρωποι παγιδευόμαστε σε ασυνείδητες διαδικασίες που δεν τις γνωρίζουμε. Νομίζουμε ότι επιθυμούμε κάτι διαφορετικό, και καταλήγουμε ερωτευμένοι σε μια σχέση που θυμίζει εκείνη την αρχική ή που επαναλαμβάνει μη λειτουργικά οικογενειακά πρότυπα.

»Τελικά, ο έρωτας είναι διαφορετικός για κάθε άνθρωπο. Άλλοι ερωτεύονται και εν συνεχεία εξιδανικεύουν τον άλλο και ζουν ένα ρομαντικό έρωτα, ενώ άλλοι συγχέουν την σεξουαλική επιθυμία με το ερωτικό συναίσθημα. Για κάθε άνθρωπο, ο ορισμός του έρωτα είναι διαφορετικός: Έχει να κάνει με τις απόψεις, τα βιώματα και την κουλτούρα μας. Η καλλιέργεια του καθενός επιδρά και στο μοντέλο του έρωτα που θέλει για τον εαυτό του».

πηγή

Ὄχι ἡ ὀμορφιά, ὦ γυναίκα, ἀλλά οἱ ἀρετές εὐχαριστοῦν τοὺς ἄντρες. (Εὐριπίδης)

Είναι σωστό να ψάχνω το κινητό του άντρα μου;

Είναι σωστό να ψάχνω το κινητό του;

Γράφει η συμβουλευτική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια,  με ειδίκευση στις ανθρώπινες σχέσεις, Μαριέττα Πεπελάση. 

Ξεκινάμε από το βασικά συστατικά μιας σχέσης. Για να υπάρξει μία καλή συντροφική σχέση χρειάζονται 2 πράγματα. Το ένα είναι η αυτονομία, το να έχω μια καλή σχέση και το άλλο είναι η συντροφικότητα. Χρειάζεται και κάποιος ιδιωτικός χώρος στον κάθε άνθρωπο μέσα στη σχέση για να μπορεί να έχει και αυτός τα δικά του μικρά πραγματάκια (είτε μιλάμε για κινητά είτε για κομπιούτερ) τα οποία του δίνουν την αίσθηση το ότι είναι μία αυτόνομη προσωπικότητα και σαν αυτόνομη προσωπικότητα να συνεχίσει τη ζωή  μαζί με τον άνθρωπο του.
Όμως πολλές φορές ενώ το ξέρουμε αυτό το πράγμα και το έχουμε μέσα στην ψυχή μας και στην λογική μας, έχουμε σημάδια από τον σύντροφο πώς δεν είναι μέσα στη σχέση, δεν ανήκει πραγματικά ο ένας στον άλλον και δεν υπάρχει καθαρή ειλικρίνεια  στη σχέση. Και μιλάμε φυσικά για τις φυσιολογικές καταστάσεις και όχι φυσικά για νευρώσεις οι οποίες εκδηλώνονται μέσα από περιέργεια και μέσα από αρρώστιες στη σχέση μας. Είναι ένα άλλο θέμα το οποίο φυσικά και θα αναλύσουμε την επόμενη ευκαιρία που θα μας δοθεί.
Δεν έχουμε λοιπόν, μια καθαρή εικόνα και ανησυχούμε. Ποια είναι τα σημάδια αυτά που συνήθως μας κινητοποιούν;  Το να μην έχουμε καλή σεξουαλική επαφή, να μην υπάρχει τρυφερότητα και ανοιχτή επικοινωνία το να μην υπάρχει συνέπεια σε αυτά τα οποία λέμε, ως προς τις ώρες, που είμαστε τι ώρα θα επιστρέψουμε ως προς το χρόνο που διαθέτουμε στη σύντροφο. Πράγματα απλά που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητα του ζευγαριού.
Τότε αρχίζει κανείς να σκέφτεται μήπως πρέπει για προστασία όχι του εαυτού αλλά και της σχέσης να παραβιάσει τον προσωπικό χώρο και αρχίσει να ψάχνει για κάτι το οποίο κρατιέται σαν μυστικό.
Πιθανόν να είναι κάτι τελείως επιπόλαιο και φευγαλέο πιθανόν αυτό που κρύβει ο σύντροφός σας και για το οποίο δε σας μιλά να μην είναι μια υπόθεση ερωτική αλλά ένα οικονομικό ζήτημα, μια ασθένεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, μια υπόθεση της οικογένειάς του που δεν θέλει να μαθευτεί, χιλιάδες θέματα που μπορεί να μην θέλει κανείς να τα συζητήσει με κάποιον άλλο και για πολλούς λόγους. Επιστρέφω όμως στην ουσία του θέματος. Αν είναι ερωτική υπόθεση, πώς θα χρησιμοποιήσεις το εύρημά σου;
Να ψάξει, ναι αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα το κάνει αυτό που θα βρει;

Πώς θα το χρησιμοποιήσει μια γυναίκα;  Για το καλό του εαυτού της και για το καλό της σχέσης; Θα το χρησιμοποιήσει σωστά ή θα το χρησιμοποιήσει για αν εκδικηθεί το σύντροφό της και τη σχέση της; Θα αποφασίσει να τα καταστρέψει όλα και να πληγώσει τον άνθρωπο που αγαπάει για κάτι ο οποίο δεν είναι σημαντικό.
Αυτό που θα βρούμε θα το πάρουμε και θα το πετάξουμε σα βέλος προς τον ανθρωπό μας; Η θα το χρησιμοποιήσουμε σωστά, με σωστό τρόπο για να δούμε τι συμβαίνει μέσα στη προσωπική μας ζωή τι έγινε και ο άνθρωπός μας έχει απομακρυνθεί και έχει κάνει κάτι  που εμείς δεν το γνωρίζουμε. Γιατί δεν του φτάνει αυτό που έχει με εμάς και θέλει κάτι άλλο;
Να έχετε υπόψην σας  σε αυτό  το ψάξιμο, πως  ό,τι και αν σηκώσεις, κάτι θα βρεις από κάτω. Και καμιά φορά ίσως είναι να αφήνουμε τα πράγματα όπως έχουν. Γιατί τα πράγματα περνούν, χάνονται, μεταλλάσονται τα πάντα.

Θα σας πω μια ιστορία, για μια περίπτωση που έχω συναντήσει.
Μια νέα γυναίκα, πριν από πολλά χρόνια, στα 40 της, ήθελε και αυτή να ζήσει αυτό που δεν είχε ζήσει στα 18 της. Ήταν παντρεμένη και ο σύζυγος γνώριζε το τι έκανε η γυναίκα του. Διότι βλέπετε, η απιστία δεν αφορά μονάχα τη γυναίκα… Ο σύζυγος ήταν αρκετά μεγαλύτερος, πιο ώριμος, δεν άνοιξε το στόμα του να πει κουβέντα. Η δύσκολη αυτή φάση πέρασε. Τι κέρδισε από όλο αυτό ο σύζυγος με τη σιωπή του;  Αυτή τη στιγμή είναι δύο ευτυχισμένοι άνθρωποι και με τα παιδιά τους και με τα εγγόνια τους.
Ερχόμαστε δηλαδή και πάλι στο βασικό ερώτημα που τίθεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Τι θα το κάνεις αυτό που θα ανακαλύψεις στο κινητό του συντρόφου. Εάν είναι να το χρησιμοποιήσεις για καλό, εντάξει. Και μπορεί το καλό να είναι το να φύγεις από τη σχέση. Αυτά τα ξέρει μόνο το κάθε ζευγάρι. Είναι θέματα για έρευνα και θέματα που πρέπει να προχωρήσει ο καθένας μόνος του. Ζητώντας και βοήθεια από μια φίλη έμπειρη. Ή καλύτερα από έναν άνθρωπο ειδικό που θα μπορεί να χειριστεί καλύτερα την υπόθεση. Οι γυναίκες τρέχουν σε ειδικούς για τα μαλλιά τους, για το δέρμα τους.  Δε θα έπρεπε να τρέχουν και για την ψυχή τους; 

πηγή

Υποστηρίζει ο Νίτσε πως «αν οι έγγαμοι δεν ζούσαν μαζί, θα πετυχαίναν οι περισσότεροι γάμοι". Όμως ο Ψαλμός 133 λέει: " «Πόσο ωραίο είναι, πόσο ευχάριστο, να κατοικούν μαζί τα αδέρφια». Στην πρωτότυπη γλώσσα του Ψαλμού (Εβραϊκά) η λέξη «μαζί» δεν σημαίνει απλώς «ο ένας με τον άλλον», αλλά «ο ένας για τον άλλον», δηλαδή να εργαζόμαστε με ενότητα και ομόνοια για ένα κοινό μέλλον. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τον Νίτσε εμείς οι χριστιανοί λέμε πως "αν ζούμε ο ένας για τον άλλον και είμαστε μαζί, καμία διαφορά ή διαφωνία ή διαφορετικότητα, δεν μπορεί να βλάψει την επιτυχία της κοινής μας ζωής".

Ο Βεροίας και Αλεξανδρέττας Παύλος Yazigi- Χαλέπι, Συρίας

Γιατί οι άνδρες δεν καταλαβαίνουν τις γυναίκες…

Γυναίκες, προσοχή: την επόμενη φορά που θα θελήσετε να παραπονεθείτε στον σύντροφό σας ότι δεν σας καταλαβαίνει πάρτε μια βαθιά ανάσα και σκεφτείτε το ξανά: ίσως του ζητάτε κάτι παραπάνω από τις δυνάμεις του. Αυτό υποστηρίζει μια νέα μελέτη η οποία διαπίστωσε ότι οι άνδρες δεν είναι «προγραμματισμένοι» ώστε να «διαβάζουν» τα συναισθήματα των γυναικών – τουλάχιστον στα μάτια τους.
Αντιθέτως ο εγκέφαλός τους φαίνεται να είναι δικτυωμένος με τρόπο ώστε να αποκρυπτογραφούν ευκολότερα τα συναισθήματα των άλλων ανδρών. Αν και δεν ξέρουμε ακόμη αν δικαιώνει το άλλο παράπονο-κλισέ περί της «αλληλοσυνεννόησης των κολλητών», το χαρακτηριστικό αυτό θεωρείται ότι είχε σημαντική εξελικτική χρησιμότητα αφού θα πρέπει να αποτελούσε «κλειδί» για την επιβίωση στους άγριους καιρούς της επικράτησης του ισχυρότερου αρσενικού.
Παρά το γεγονός ότι ανατομικά δεν παρουσιάζουν κάποια εμφανή διαφορά, αρκετές μελέτες έχουν εντοπίσει τα τελευταία χρόνια διαφοροποιήσεις στη μορφολογία και στη λειτουργία των εγκεφάλων των ανδρών σε σχέση με των γυναικών. Πρόσφατα μάλιστα ειδικοί του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου είχαν δει σε πειράματα ότι οι άνδρες δεν είναι σε θέση να εεμηνεύσουν τα συναισθήματα των άλλων από την έκφραση του προσώπου τους.
Στη νέα μελέτη ερευνητές από πανεπιστήμια της Γερμανίας συγκεκριμενοποιούν περισσότερο αυτή την «ανικανότητα» εξετάζοντάς περαιτέρω μια τάση που έχει αναφανεί σε άλλες έρευνες – το ότι οι άνδρες δυσκολεύονται περισσότερο να κατανοήσουν την έκφραση των γυναικών από ό,τι των εκπροσώπων του φύλου τους.
Προκειμένου να διαπιστώσουν κατά πόσον οι άνδρες είαι ικανοί να αποκρυπτογραφήσουν τα συναισθήματα των δυο φύλων από ένα κατ’ εξοχήν εκφραστικό «μέσο», τα μάτια τους, ο Μπόρις Σίφερ, ψυχίατρος του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου LWL στο Μπόχουμ της Γερμανίας, και οι συνεργάτες του έβαλαν στον λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο 22 άνδρες ηλικίας 21 ως 52 ετών (η μέση ηλικία των εθελοντών ήταν τα 36 έτη).
Οι ειδικοί έδειξαν στους εθελοντές εικόνες που απεικόνιζαν 36 ζευγάρια μάτια και τους ζήτησαν να περιγράψουν τα συναισθήματα των «κατόχων» τους. Στις μισές φωτογραφίες απεικονίζονταν μάτια γυναικών και στις άλλες μισές μάτια ανδρών, με θετικά, αρνητικά και ουδέτερα συναισθήματα και οι συμμετέχοντες στο πείραμα έπρεπε να αξιολογήσουν το κάθε βλέμμα περιγράφοντάς το ως «δύσπιστο» ή «τρομοκρατημένο».
Οι εθελοντές χρειάστηκαν πιο πολλή ώρα και δυσκολεύτηκαν περισσότερο να ερμηνεύσουν τα συναισθήματα των ματιών που ανήκαν σε γυναίκες – συγκεκριμένα οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο βαθμός δυσκολίας στο «διάβασμα» των γυναικείων ματιών ήταν διπλάσιος σε σχέση με των ανδρικών ματιών. Επί πλέον η εγκεφαλική δραστηριότητα που απεικονίστηκε στις εγκεφαλικές τομογραφίες ήταν διαφορετική στις δυο περιπτώσεις.
Οταν έπρεπε να αποκρυπτογραφήσουν την έκφραση ματιών που ανήκαν σε άνδρες η δραστηριότητα ήταν πιο έντονη στην αμυγδαλή (περιοχή που συνδέεται με τα συναισθήματα, την ενσυναίσθηση και τον φόβο) καθώς και σε σημεία του εγκεφάλου που σχετίζονται με παλαιότερες εμπειρίες και συναισθήματα. Τα μοτίβα της δραστηριότητας φάνηκαν να υποδηλώνουν ότι όταν έπρεπε να αξιολογήσουν τα «ανδρικά» συναισθήματα οι εθελοντές ανέτρεχαν σε δικές τους παρόμοιες εμπειρίες και στα συναισθήματα που τους είχαν προξενήσει ενώ όταν η αξιολόγηση αφορούσε γυναίκες προσπαθούσαν να θυμηθούν πότε είχαν ξαναδεί παρόμοιες γυναικείες εκφράσεις και τι σήμαιναν αυτές.
Αυτή η λιγότερο προσωπική προσέγγιση των γυναικείων εκφράσεων σημαίνει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, όχι μόνο ότι οι άνδρες δυσκολεύονται περισσότερο να τις ερμηνεύσουν αλλά και ότι η ενσυναίσθηση των ανδρών είναι μικρότερη απέναντι στις γυναίκες από ό,τι απέναντι σε εκπροσώπους του φύλου τους.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι ο συγκεκριμένος «προγραμματισμός» του εγκεφάλου έχει μια καθ’ όλα λογική ερμηνεία, αφού θα πρέπει να υπήρξε πολύ χρήσιμος στο παρελθόν, όταν η γρήγορη αξιολόγηση των αντιπάλων αποτελούσε σημαντικό «όπλο» για την επικράτηση – αν όχι και για την επιβίωση – των αρσενικών.
«Καθώς οι άνδρες ασχολούνταν περισσότερο με το κυνήγι και εμπλέκονταν σε καβγάδες για την εδαφική επικράτηση θα πρέπει να ήταν σημαντικό για αυτούς να μπορούν να διαβλέπουν και να προβλέπουν τις προθέσεις και τις ενέργειες των αρσενικών ανταγωνιστών τους» τονίζεται στη σχετική μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «PLoS One».

πηγή

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός. Οικογένεια, γυναίκα, πεθερά

ΗΠΑ: Ομοφυλόφιλη ακτιβίστρια παραδέχεται ότι ο πραγματικός σκοπός του αγώνα των ομοφυλόφιλων για "ισότητα στο γάμο" είναι να καταστρέψουν το γάμο

Αν και γνωρίζουμε ότι υπάρχουν φανατικοί σε όλες τις κινήσεις, αυτό δεν μειώνει τα όσα ομολόγησε πρόσφατα η λεσβία δημοσιογράφος Masha Gessen* . Σε μια ραδιοφωνική εκπομπή παραδέχτηκε πραγματικά ότι οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές λένε ψέματα σχετικά με την ριζοσπαστική πολιτική τους ατζέντα. Είπε ότι δεν θέλουν να έχουν πρόσβαση στο θεσμό του γάμου. Θέλουν να τον επαναπροσδιορίσουν ριζικά και τελικά να τον εξαλείψουν.

Αυτά είναι που δήλωσε πρόσφατα σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη:

«Δεν θέλει πολύ σκέψη να καταλάβει κάποιος ότι οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται, αλλά νομίζω επίσης ότι δεν θέλει πολύ σκέψη να καταλάβει κάποιος ότι ο θεσμός του γάμου δεν πρέπει να υπάρχει. ... Ο αγώνας για τον γκέι ‘γάμο’ περιλαμβάνει γενικά ψέματα για το τι πρόκειται να κάνουμε με το γάμο, όταν θα φτάσουμε εκεί - γιατί λέμε ψέματα ότι ο θεσμός του γάμου δεν πρόκειται να αλλάξει, και αυτό είναι ένα ψέμα.

Ο θεσμός του γάμου πρόκειται να αλλάξει, και πρέπει να αλλάξει. Από την άλλη, δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να υπάρχει. Και δεν μου αρέσει να συμμετέχω στη δημιουργία μύθων για τη ζωή μου. Δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν έκανα γνωστή την ομοφυλοφιλία μου πριν από τριάντα χρόνια.

Έχω τρία παιδιά που έχουν πέντε γονείς, περισσότερους ή λιγότερους, και δεν βλέπω γιατί δεν πρέπει να έχουν πέντε γονείς νόμιμους ... Γνώρισα τη νέα μου σύντροφο, και μόλις είχε ένα μωρό, και ο βιολογικός πατέρας αυτού του μωρού είναι ο αδελφός μου και ο βιολογικός πατέρας της κόρης μου είναι ένας άνθρωπος που ζει στη Ρωσία, και ο υιοθετημένος γιος μου τον θεωρεί επίσης για πατέρα του. Έτσι, οι πέντε γονείς χωρίζονται σε δύο ομάδες των τριών ... Και πραγματικά, θα ήθελα να ζήσω σε ένα νομικό σύστημα που είναι σε θέση να αντικατοπτρίζει αυτή την πραγματικότητα, και δεν νομίζω ότι αυτό είναι συμβατό με το θεσμό του γάμου».

Για αρκετό καιρό, οι υπερασπιστές του "φυσικού" γάμου προσπαθούν να επισημάνουν ότι η πραγματική ατζέντα πίσω από τις οργανώσεις λόμπι των ομοφυλόφιλων δεν είναι η «ισότητα στο γάμο». Είναι το ολοκληρωτικό ξέφτισμα του γάμου και η εκρίζωση των παραδοσιακών αξιών από την κοινωνία. Και φυσικά θα υπάρχουν άοκνες προσπάθειες να φιμώθεί και να τιμωρηθεί κάθε χριστιανός ή εκκλησία που θα τηρεί τις παραδοσιακές θρησκευτικές τους διδασκαλίες για το γάμο και τη σεξουαλική ηθική.

Αν και λίγοι μιλάνε τόσο ανοιχτά όσο αυτή η λεσβία ακτιβίστρια σε αυτή τη συνέντευξη, έχουμε αριθμητικά παραδείγματα που αποδεικνύουν τα λεγόμενά της. Παρά την ευκαιρία που έχουν να «παντρευτούν», με τους διάφορους νόμους, είναι σχετικά μικρά τα ποσοστά των ομοφυλοφίλων που πραγματικά κάνουν τον κόπο να «παντρευτούν» σε σύγκριση με τους ετεροφυλόφιλους συναδέλφους τους. Αυτό προκαλεί ερωτηματικά σχετικά με την πραγματική ανάγκη για την «δίκαιη» επέκταση των προνομίων του γάμου. Μόνο το 12 τοις εκατό των ομοφυλοφίλων στην Ολλανδία έχει «παντρευτεί» σε σύγκριση με το 86 τοις εκατό των ετεροφυλόφιλων συνομηλίκων τους. Λιγότερο από το 20 τοις εκατό των ζευγαριών του ίδιου φύλου που ήδη ζουν μαζί στην Καλιφόρνια «παντρεύτηκαν» όταν τους δόθηκε η ευκαιρία το 2008. Αντίθετα, το 91 τοις εκατό των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών στην Καλιφόρνια οι οποίοι ζουν μαζί είναι παντρεμένοι.

Είναι σαφές ότι πρόκειται για πολιτιστική αλλαγή και γκρέμισμα της παραδοσιακής ηθικής της οικογένειας, καθώς φαίνεται ότι οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι που ζουν μαζί, ούτε χρειάζονται ούτε επιθυμούν να παντρευτούν, αν και επιθυμούν να αλλάξουν ριζικά το θεσμό του γάμου.

Οι γκέι και οι λεσβίες είναι ελεύθεροι να ζήσουν όπως θέλουν, και ζούμε σε μια κοινωνία που απερίφραστα τους επικροτεί με ένα τρόπο που δεν υπήρξε ποτέ πριν στην ιστορία μας, αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να ξαναγράψουν τον γάμο για ολόκληρη την κοινωνία.

* Η Gessen γεννήθηκε το 1967 στη Μόσχα σε μια οικογένεια Εβραίων Ασκενάζι. Το 1981 μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιστρέφοντας το 1991 στη Μόσχα, όπου ζει σήμερα. Στο βιβλίο της «The Man Without a Face: η απίθανη άνοδος του Βλαντιμίρ Πούτιν» είναι μια πολιτική βιογραφία του Βλαντιμίρ Πούτιν, τον οποίο περιγράφει ως δικτάτορα.

πηγή