Βγάζουν στο σφυρί νυφικά λόγω κρίσης

Κάποτε το νυφικό κοσμούσε την ντουλάπα της κάθε γυναίκας για χρόνια ως ενθύμιο της πολύτιμης ανάμνησης του γάμου.

Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα αποτελούσε και αφορμή για διήγηση όλου του χρονικού γνωριμίας του ζευγαριού στις επόμενες γενέες. Σήμερα, εν μέσω οικονομικής κρίσης, το νυφικό όχι μόνο είναι ένα απλό ρούχο αλλά αποτελεί και ευκαιρία για...αποκόμιση ρευστού.

Χιλιάδες είναι οι περιπτώσεις ελληνίδων που αποφασίζουν να πουλήσουν μέσω αγγελιών τα νυφικά τους. Στο διαδίκτυο και στις εφημερίδες που φιλοξενούν καταχωρήσεις με αγγελίες επικρατεί πανικός για μια θέση στις πωλήσεις νυφικών.

Τα "πωλητήρια" πληθώρα και οι τιμές ποικίλλες. Πανάκριβα νυφικά αξίας 10.000 έως 20.000 ευρώ προσμένουν για τις υποψήφιες αγοράστριες. Εντύπωση ωστόσο προκαλεί και το γεγονός ότι στο "σφυρί" βγαίνουν και τα νυφικά αξίας 1.000 ευρώ, αλλά και 200 ευρώ.

Όπως φαίνεται η οικονομική δυσχέρεια των νοικοκυριών αναγκάζει πολλές γυναίκες να πουλήσουν τα νυφικά τους (που ίσως με κόπο προσπάθησαν κάποτε νε αγοράσουν) με σκοπό να κερδίσουν ένα επιπλέον ποσό για να πληρώσουν το νοίκι ή τα κοινόχρηστα.

Η λεπτομερής περιγραφή των χαρακτηριστικών του εκάστοτε νυφικού στις αγγελίες είναι ενδεικτικό της νοσταλγίας και ίσως της θλίψης που διακατέχει τις πρώην ιδιοκτήτριες την ώρα που καταχωρούν την αγγελία.

Όπως και να έχει, οι εποχές είναι δυσκολές και το νυφικό ίσως δεν αποτελεί σήμερα τίποτα παραπάνω από ένα κοινό "θνητό" φόρεμα που μάλιστα θα μπορούσε να ξαλαφρώσει και την τσέπη των νοικοκυριών.

'Όπως εξηγεί, η Ιωάννα Αθανασοδημητροπούλου " Όταν δεν έχεις να πληρώσεις τα δίδακτρα του φροντιστηρίου για τα παιδιά σου, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να πουλήσεις όσο όσο ακόμα και το νυφικό που με θυσίες αγόρασες".

πηγή

Μόλις «επέγνωσαν Αυτόν…άφαντος εγένετο απ’ αυτών»

Όταν μετά τη σταύρωσι του Κυρίου διαρσκορπίστηκαν οι μαθηταί Του, όπως το είχε προείπει, δύο απ’ αυτούς πήραν τους δρόμους. Ήθελαν να φύγουν από τα Ιεροσόλυμα. Να απομακρυνθούν από τον τόπο των φρικτών γεγονότων. Να συζητήσουν. Να ανταλλάξουν γνώμες. Να τα δουν όλα από πιο μακριά, μήπως τα δουν καλύτερα. Μήπως σταλάξη μέσα τους παρηγοριά που θα φέρνη ελπίδα.

Και ενώ η πορεία συνεχίζεται, η συζήτησι προχωρεί. Μία στιγμή κάποιος άγνωστος πλησιάζει. Συμπορεύεται μαζί τους. Δεν θέλει να τους διακόψη, ούτε να τους κάμη διδασκαλία, αλλά να τους ακούση. Γι’ αυτό τους προκαλεί, προσποιούμενος άγνοια και ρωτώντας τους ευγενικά: Για ποιο θέμα μιλάτε και είστε σκυθρωποί;

Τους δημιουργεί αίσθησι εμπιστοσύνης. Και τους παρέχει δυνατότητα να συνεχίσουν τη συζήτησι. Να διατυπώσουν τον πόνο τους. Να πουν το προβληματισμό τους. Φαίνεται ο άγνωστος να έχη κατανόησι. Δεν τους εμποδίζει. Δεν τους ενοχλεί. Τους παρακινεί να μιλήσουν. Τους βοηθά να εκφραστούν. Να τα πουν όλα όπως τα νιώθουν. Και εκείνοι συνεχίζουν.

Όταν πια παρουσιάζεται να μην ξέρη τι έγινε και ποιος είναι ο ιησούς, τότε και οι δύο μαζί λένε απνευστί όλη την ιστορία. Το τι συνέβη. Ποιος ήταν ο Ιησούς, δυνατός εν έργω και λόγω. Το τι έκαμαν οι αρχιερείς και οι λοιποί άρχοντες. Το που έχουν φτάσει τα πράγματα: στην απόγνωσι. Γιατί ημείς ηλπίζομεν ότι αυτός θα λύτρωνε τον Ισραήλ. Τώρα δεν ελπίζουμε πια. Δεν μπορούμε να ελπίζωμε. Τρεις μέρες βρίσκεται στον τάφο νεκρός. Άσχετα, αν κάποιες γυναίκες της συντροφιάς μας μας παραξένεξαν, γιατί πήγαν στον τάφο και δεν τον βρήκαν. Και είπαν ότι είδαν αγγέλους, αυτόν όμως δεν τον βρήκαν.

Αφού τα είπαν όλα, αφού εκτονώθηκαν, αναπαυθήκαν, ο ξένος, που τους παρακολουθούσε με κατανόησι και υπομονή, άκουγε όλα όσα είπαν σαν να φαινόταν ότι συμφωνούσε. Δικαιολογούσε τον προβληματισμό τους. Ήθελε να τους αφήση να ομολογήσουν ξεκάθαρα την τελική τους απόγνωσι. Και αυτοί τον αγάπησαν, τον δέχτηκαν ως φίλο και συνομιλητή που έδιδε παρηγοριά. Δεν ήταν ξένος, αλλά οικείος. Γι’ αυτό, όταν παίρνη τον λόγο, μιλά ελεύθερα, χρησιμοποιώντας εκφράσεις που μόνο μία αμοιβαία αγάπη και φιλία τις κάνει ανεκτές, φανερώνοντας τη γνήσια οικειότητα που είχε αναπτυχθή μεταξύ τους. Διαφορετικά, για ξένους, θα ήσαν ανυπόφορες, μέχρι και απαράδεκτες, οι εκφράσεις: “ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία”. Δηλαδή, είστε βραδύνοες και στενόκαρδοι. Δεν έχετε νου ούτε καρδιά αγάπης, για να μπορέσετε να καταλάβετε όλα όσα είπαν οι Προφήτες. Δεν έπρεπε να τα πάθη όλα αυτά ο Χριστός, για να μπη στη δόξα Του; Και άρχισε να τους ερμηνεύη όσα είπαν ο Μωυσής και οι Προφήτες για το πρόσωπό Του.

Και ενώ προχωρούσε η ερμηνεία, προχωρούσε και η πορεία. Πλησίασαν στο χωριό που πήγαιναν. Και ο Ιησούς προσποιήθηκε ότι πάει παραπέρα. Αυτός, που δεν τους «παρεβίασε» στο ελάχιστο, τους έδωσε το δικαίωμα αυτοί, αν θέλουν, να Τον «παραβιάσουν». Και αυτοί παρεβιάσαντο αυτόν λέγοντες: μείνον μεθ’ ημών ότι προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα. Μη μας αφήνεις μόνους, έτσι που είμαστε. Μέχρις εκεί που μας πήγες, μας τα ερμήνευσες όλα. Μας γαλήνεψες την καρδιά. Τώρα που πάς; Δεν σε αφήνομε να φύγης. Δεν μπορούμε να κάνωμε μόνοι. Τελειώνει η ημέρα. Προς εσπέρα εστί. Έρχεται σκότος. Πέφτει η νύχτα. Χωρίς Εσένα τα πάντα είναι νύχτα. Είσαι το φως, η ανέσπερη ημέρα. Ή θα έλθωμε μαζί Σου ή θα έλθης μαζί μας.

Και εισήλθε του μείναι συν αυτοίς. Και κατά την κλάσι του άρτουανοίγονται τα μάτια τους. Τον γνωρίζουν. Και Αυτός γίνεται άφαντος.

Είχε έλθει η ώρα, μετά από τόσο κόπο και πόνο ψυχής και σώματος, να φανερώθή όντως με το να γίνη άφαντος.

Γινόμενος άφαντος αισθητά, φανερώνεται θεϊκά. Βρίσκεται για πάντα μέσα τους. Σφραγίζει την ύπαρξί τους. Φωτίζει, πληροί τα πάντα. Και αυτοί φεύγουν. Δεν μπορούν να μείνουν. Πρέπει να πουν το γεγονός. Τώρα η οικουμένη είναι σπίτι τους. Δεν υπάρχει πια απελπισία. Δεν υπάρχει κούρασι οδοιπορίας. Δεν είναι εσπέρα. Δεν σβήνει η ημέρα. Τα « πάντα πεπλήρωται φωτός». Είναι ημέρα όγδόη και ανέσπερη. Ήλιος άδυτος. Το «άφαντος» ταυτίζεται με αστραπή ακτίστου φάους. Θυμούνται τα παλιά. Παίρνουν δύναμι για τα μέλλοντα. Αυτή τη ώρα φεύγουν για τα Ιεροσόλυμα. Νέα πορεία. Νέα άφιξι σε άλλη λειτουργική σύναξι. Πριν δώοσυν χαρά, παίρνουν από τους άλλους. Πριν προλάβουν να μιλήσουν, σπέυδουν οι έντεκα και φωνάζουν:Όντως ηγέρθη ο Κύριος και ώφθη Σίμωνι. Και αυτοί εξηγούντο τα εν τη οδώ…

Δίδουν και παίρνουν όλοι. Προχωρούν ακατάπαυστα από δόξης εις δόξαν. Από λειτουργική σύναξι σε νέα λειτουργική σύναξι. Τα πάντα γίνανε Λειτουργία.

Στην πορεία προς Εμμαούς, μόλις «επέγνωσαν Αυτόν…άφαντος εγένετο απ’ αυτών». Έγινε άφαντος, για να μείνη για πάντα μαζί τους. Εάν έμενε, αφού Τον εγνώρισαν, θα Τον έχαναν, γιατί θα τον εντόπιζαν χρονικά και τοπικά, θα έλεγαν: «Αυτός είναι τώρα εκεί». Έγινε άφαντος, αφού Τον γνώρισαν, αυτό σημαίνει ότι φανερώθηκε όντως και μένει μαζί τους παντού και πάντα. Οράται αοράτως και γινώσκεται αγνώστως ο υπεράνω πάσης γνώσεως υπάρχων.

Είναι τόσο μεγάλος, που όχι μόνο πρέπει να απομακρυνθή, για να φανερωθή το πραγματικό του μέγεθος, αλλά πρέπει να γίνη τελείως άφαντος, για να αποκαλυφθή Αυτός που είναι.

Φανερούμενος αυτός που είναι, μας ανιστά στη ζωή. Μας κάνει να βρούμε τον εαυτό μας. Και βρίσκει την ψυχή του ο άνθρωπος χάνοντάς την ένεκεν του Κυρίου και του εαυγγελίου Του.

Έτσι , ανασταίνεται ο άνθρωπος। Αναλαμβάνεται στον ουρανό. Παίρνει άλλες διαστάσεις. Απόλαμβάνει το ίδιον μέγεθος και το αρχαίον κάλλος. Έρχεται «εν συνάφεια ασυγχύτω» με την αιώνιο Ζωή…

πηγή

ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Ἡ εὐτυχία νὰ εἶσαι γονιὸς

Γανωτῆς Κωνσταντῖνος

Ὅταν εἶδε ὁ Θεός, τὸν κόσμο, ποὺ δημιούργησε, εἶδε ὅτι εἶναι καλὸς καὶ μάλιστα, ὅταν τὸν εἶδε μετὰ τὴ δημουργία τοῦ ἄνθρωπου, ὁ κόσμος ἦταν “καλὸς λίαν”, πολὺ ὡραῖος.

Μέσα στὰ “λίαν καλά” τῆς δημιουργίας, ἀσφαλῶς καὶ ἡ γονικὴ λειτουργία τῶν ἀνθρώπων. Κι ἐπειδὴ ἡ θέα τοῦ καλοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ κινεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ, ἡ δωρεὰ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο νὰ γίνεται γονιὸς εἶναι αἰτία χαρᾶς, ἰσόβιας χαρᾶς, δηλαδὴ εὐτυχίας.

Ὅπως ὅλες ὅμως οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, κρατοῦν τὴν ἀλήθειά τους καὶ κάνουν τὴ ζωὴ μας ὡραία, ὅταν λειτουργοῦν μέσα στὰ πλαίσια τοῦ θείου νόμου, ἔτσι καὶ ἡ γενικὴ λειτουργία μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὴ καὶ χαροποιός, μπορεῖ ὅμως καὶ νὰ διαστραφεῖ καὶ νὰ γίνει δαιμονική.

Ὅταν ὁ γονιὸς ζεῖ ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωή, αἰσθάνεται καὶ τὴ δική του εὐτυχία νὰ εἶναι μέσα στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐτυχία νὰ ἀνατρέφει τὰ τέκνα του μέσα στὴν χαρὰ καὶ στὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ὅσοι νέοι ἀποφεύγουν τὸ γάμο προβάλλουν τὸ ἐπιχείρημα τῆς πεζότητας ποὺ ἔχουν οἱ ἀσχολίες τῶν ἐγγάμων καὶ ἰδιαίτερα τῶν γονέων. Βέβαια σχεδὸν κανεὶς ἀπ’ αὐτοὺς δὲν θυσιάζει οὔτε ἀπαξιώνει τὴ σεξουαλικότητα.

Ἔτσι ἀπομονώνουν ἀπ’ ὅλη τὴ λειτουργία τῆς συζυγίας τὴν ἐπιδερμικὴ ἡδονὴ καὶ παίρνουν μόνον αὐτή. Δὲν μποροῦν ὅμως νὰ ἐξηγήσουν γιατί σ’ αὐτὲς τὶς σχέσεις τῆς ἀποκλειστικῆς σεξουαλικότητας παρατηροῦνται οἱ περισσότερες ἀποτυχίες, τὰ περισσότερα καὶ ἀγριότερα δράματα. Ἐμεῖς ξέρομε ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ δραματικὲς ἀποτυχίες ὀφείλονται στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ, στὸ σπάσιμο τῆς φυσικότητας.

Ἡ οἰκογένεια μὲ τὸ συζυγικὸ καὶ γονικὸ λειτούργημα ὄχι μόνο ἔχει τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴ χαρὰ τῆς αὐθεντικῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔρωτα τὸν καταξιώνει, τὸν ὡριμάζει καὶ τὸν συντηρεῖ ὥς τὰ βαθιὰ γεράματα.

Βέβαια ἡ περιπέτεια, στὴν ὁποία πέφτει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ νὰ γίνει γονιός, ἔχει τὸ χαρακτήρα τοῦ μαρτυρίου· πονάει σωματικὰ καὶ ψυχικά, στερεῖται ὁρισμένες ἀπολαύσεις τῶν μοναχικῶν ἀνθρώπων, ἀγωνιᾶ, φοβᾶται, τελικὰ θυσιάζεται γιὰ τὴν εὐτυχία τῶν παιδιῶν του. Ἡ γονικὴ ἰδιότητα ἔχει τὰ στοιχεῖα τοῦ μαρτυρίου. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας βάζει στὸ ψηλότερο βάθρο τοὺς μάρτυρες, οἱ γονεῖς ἔχουν καὶ τὴν ἀξία μαρτύρων ἀλλὰ καὶ τὴ χαρὰ τῶν μαρτύρων, αὐτὴ τὴ χαρά, ποὺ εἶπε γι’ αὐτὴν ὁ Χριστός μας: “καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν, οὐδεὶς αἴρει ἀφ ὑμῶν”.

Ἐκεῖνο ποὺ φέρνει περισσότερο πόνο ἀπὸ τὴ λειτουργία τοῦ γονιοῦ, εἶναι ἡ ἀποτυχία του νὰ παίξει τὸ ρόλο του σωστά, ἡ διαπίστωση τῆς ἀνωριμότητάς του μπροστᾶ στὰ σύγχρονα προβλήματα. Ὅταν εἶναι ταπεινὸς ὅμως καὶ ὁμολογεῖ τὴν ἀνεπάρκειά του, αὐτὸ διασώζει τὴ γλυκιὰ σχέση τοῦ γονιοῦ μὲ τὰ παιδιά του. Ἔτσι ὁ γονιὸς ἀφίνει χῶρο μέσα στὴν οἰκογένειά του, ἀνάμεσα σ’ αὐτὸν καὶ στὰ παιδιά του νὰ παρουσιαστεῖ μυστικὰ ὁ Χριστὸς καὶ νὰ ἀρωματίσει τὴν οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα.

Ὅταν ὁ γονιὸς μὲ τὴ συμπεριφορὰ του ἀφίνει νὰ φανεῖ στὰ παιδιὰ πὼς εἶναι ὁ Χριστὸς κι ὄχι πὼς εἶναι ὁ ἴδιος, ὅτι προβάλλει τὸ κῦρος τοῦ Χριστοῦ κι ὄχι τὸ δικό του, ὅταν κατανοηθεῖ τελικὰ ὅτι ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ παιδιὰ κι ὄχι γιὰ τὴ δική του προβολή, τότε καὶ τὰ παιδιὰ μερώνουν καὶ ὡριμάζουν καὶ ὁ γονιὸς ἄθελά του στολίζεται μὲ τὰ διάσημα τῆς ἁγιότητος.

Τὰ παιδιὰ ὅμως εἶναι ἐλεύθεροι ἄνθρωποι καὶ μποροῦν νὰ ἀθετήσουν καὶ τὴν καλύτερη ἀγωγή. Καὶ τότε ὁ γονιὸς θὰ ἀντλήσει ἀπ’ αὐτὸ τὴ μεγαλύτερη δυστυχία. Ὅταν μοῦ προβάλλουν αὐτὴ τὴ δύσκολη ἀντίρρηση, ἀπαντῶ ὅτι σ’ αὐτὴ τὴ θέση βρέθηκε καὶ ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἀνταρσία τῶν ἀγγέλων καὶ τὴν παρακοὴ τῶν πρωτοπλάστων. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ὅμως ἦταν ὁ Σταυρὸς τοῦ Υἱοῦ του καὶ ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅσο κι ἂν στὰ μάτια τοῦ κόσμου (τὰ κοσμικὰ) φαίνεται σὰν ὀνειδισμός.

Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐτυχία στὸ κόσμο ἀπὸ τὴν εὐτυχία τοῦ γονιοῦ, ποὺ βλέπει τὰ παιδιά του νὰ ἀντιγράφουν τὶς ἀρετές του. Ἔτσι αἰσθάνεται ὅτι παραδίδει μία κληρονομιὰ ὄχι μόνο στὰ παιδιὰ του ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ γιὰ τώρα καὶ γιὰ τοὺς αἰῶνες, ποὺ ἔρχονται.

Πάντως δὲν μπορεῖ νὰ εὐτυχήσει οὔτε ἡ οἰκογένεια οὔτε ὁ γονιός, ἂν δὲν καλλιεργηθεῖ μέσα στὴν οἰκογένεια ἡ ἄσκηση τῆς ὀλιγάρκειας, τῆς φιλαλληλίας, τοῦ φιλότιμου. Αὐτὰ ὅλα εἶναι σχετικὰ εὔκολα στὴν πολύτεκνη οἰκογένεια. Ἔτσι καὶ ὁ πολύτεκνος γονιὸς ἀντίθετα μὲ τὴν κοσμικὴ λογικὴ εἶναι ὁ εὐκολότερα εὐτυχισμένος γονιός. Γιατί ξέροντας ὅτι δὲν εἶναι ἐπαρκεῖς οἱ δικές του δυνάμεις, καταφεύγει στὴν προσευχὴ καὶ τότε γίνεται δυνατός.

Ἐφημερίδα «Ἐπάλξεις», τεῦχος 589

Δέκα τρόποι για να αντιμετωπίσει ένας μπαμπάς το κλάμα του μωρού

Oι μπαμπάδες δεν έχουν πάντα τα πρωτεία στην φύλαξη των μωρών τους, αλλά αν τους προσέξει κανείς καλύτερα…
θα παρατηρήσει ότι όλοι τους έχουν έναν μαγικό τρόπο να καλμάρουν ένα μωρό που κλαίει, με πολύ απλά κολπάκια!

Διαβάστε παρακάτω δέκα από αυτά, αλλά μην περιοριστείτε. Ανακαλύψτε δικούς σας, μοναδικούς, τρόπους να επικοινωνείτε με το μωρό σας, κάνοντάς το να σταματάει το κλάμα.

Να είστε παρατηρητικοί
Το να μάθετε πώς να καλμάρετε ένα μωρό, όταν κλαίει με αναφιλητά, πραγματικά χρειάζεται υπομονή και πολλές δοκιμές, μέχρι να βρείτε αυτό που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μην αποκλείετε, λοιπόν, τίποτα και, πάνω από όλα, παρατηρήστε τι κάνει κάποιος πιο έμπειρος από εσάς σε αντίστοιχη περίπτωση.

Νοιώστε τον πόνο του
Είναι άσκοπο να βάζετε την αγαπημένη μουσική του μωρού, για να σταματήσει το κλάμα, όταν αυτό πεινάει, ή να του αλλάζετε πάνα, όταν βγάζει δοντάκια. Με άλλα λόγια, προσπαθήστε να βρείτε την αιτία, που προκαλεί αυτή την αντίδραση. Αν και αυτό ακούγεται απόλυτα λογικό, στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο εύκολο!

Δοκιμάστε το πιπίλισμα
Αν δεν μπορείτε να βρείτε τι προκαλεί το πρόβλημα, προσφέρετε στο μωρό να πιπιλίσει το μικρό σας δακτυλάκι. Είναι ένα κλασικό κόλπο, που «πιάνει» πολύ συχνά. Το κλειδί είναι να βάλετε το δάκτυλό σας μέσα στο στοματάκι του μωρού με το μαλακό μέρος του προς τα ούλα, ώστε να μην το τραυματίσετε με τα νύχια σας.

Φτιάξτε του να πιεί
Προσπαθήστε να του δώσετε ένα ζεστό μπουκάλι γάλα, ή να το δώσετε στη μαμά του να το θηλάσει. Μόνο, όμως, γι’ αυτό. Όχι για να το ηρεμήσει, επειδή δεν μπορείτε εσείς!

Κουνήστε το
Τα μωρά αγαπούν την κίνηση και ο κατάλληλος άνθρωπος για να τους το προσφέρει αυτό είναι ο μπαμπάς τους. Κουνήστε το μωρό αρμονικά δεξιά και αριστερά, κρατώντας το στην αγκαλιά σας.

Χορέψτε
Κρατήστε το μωρό με τέτοιο τρόπο, ώστε τα χεράκια του να αγκαλιάζουν το λαιμό σας. Αρχίστε να χορεύετε απαλά, στους ήχους μιας όχι έντονης μουσικής, τραγουδώντας και κάνοντας επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Θα δείτε ότι και αυτό το κόλπο «δουλεύει» καλά! Δεν έχει σημασία ο χορός, απλά εναρμονίστε τις κινήσεις σας με τον ρυθμό της μουσικής. Όταν το μωρό αρχίσει να είναι πιο ήρεμο, χαμηλώστε τον τόνο της φωνής σας σταδιακά. Τα καταφέρατε!

Μετατραπείτε σε κλόουν
Οι ήχοι των σωματικών λειτουργιών, οι γκριμάτσες και οι αστείες κινήσεις, δεν κάνουν μόνο τα μεγάλα παιδιά να διασκεδάζουν, αλλά και τα μικρά. Με αυτό τον τρόπο, μπορεί να ξεχαστούν από το αίτιο, που προκάλεσε το κλάμα και να σταματήσουν.

Τραγουδήστε
Για πολλούς από εσάς μπορεί να αποτελεί ντροπή το να τραγουδάτε μπροστά σε κοινό, αλλά δεν πρέπει να ισχύει το ίδιο και με το μωρό σας. Όσο πιο παράφωνος και περίεργος είναι ο ήχος, που βγαίνει από το στόμα σας σε μορφή τραγουδιού, τόσο περισσότερο αποσπά ευχάριστα την προσοχή του μωρού.

Αγκαλίτσα
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο για τα μωρά από την αίσθηση του σώματος του γονέα τους πάνω τους, τον ρυθμικό χτύπο της καρδιάς του και την αναπνοή του. Κρατώντας το αγκαλιά, κάντε παλίνδρομες ελαφριές κινήσεις και αφήστε το να κουρνιάσει στην αγκαλιά σας. Προσοχή μην πάρει εσάς ο ύπνος, όμως!

Υπομονή
Αν έχετε κάνει τα πάντα, έχετε διαπιστώσει ότι δεν πεινάει, δεν θέλει άλλαγμα και δεν πονάει, αλλά εξακολουθεί να κλαίει, πρέπει να το αφήσετε να ηρεμήσει μόνο του. Μερικές φορές τα μωρά κλαίνε χωρίς εμφανή λόγο και σταματάνε, επίσης, όποτε θέλουν. Προσπαθήστε να κάνετε υπομονή και κάποια στιγμή, σύντομα, θα σταματήσει. Αλλωστε, μην ξεχνάτε οτι, στην παρούσα φάση, το κλάμα αποτελεί και τον μοναδικο τρόπο επικοινωνίας του με το γύρω περιβάλλον…

ΠΗΓΗ

Lovers In The Wind

Ο θρύλος του πελεκάνου και ο Χριστός

Μέσα στους άφθαστους υμνολογικούς θρήνους της Εκκλησίας μας, οι οποίοι συγκινούν κάθε καρδιά, ξεχωρίζει το αλληγορικόν εγκώμιον του Επιταφίου, το όποιον ψάλλει:

«’Ώσπερ πελεκάν την πλευράν Σου τετρωμένος, Λόγε, σούς θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».

Ο πελεκάν είναι από τα πλέον φιλόστοργα πτηνά. Κτίζει την φωλιά του σε υψηλούς βράχους και εκεί γεννά και εκκολάπτει τους νεοσσούς του. Τρέχει παντού για να εξοικονόμηση την τροφήν των. Αλλά ακριβώς την ώραν που απουσιάζει ο πελεκάν, πλησιάζουν οι διάφοροι όφεις οι οποίοι έχουν αφυπνισθή από την χειμερινήν νάρκην και σύρονται πειναλέοι μέχρι τις φωλεές των πελεκάνων και ροφούν το αίμα των μικρών… Επιστρέφων ο πελεκάν ευρίσκει αυτά εις απελπιστικήν κατάστασιν και σχεδόν ετοιμοθάνατα. Δι’ αυτό, λέγεται, ότι με το ράμφος του σχίζει το στέρνον του και κύπτων επάνω από τα μικρά του αφήνει να στάξη το ζεστό του αίμα μέσα στα μισάνοικτα στόματα των μικρών του, τα όποια τότε ανασταίνονται.

Το αίμα του πελεκάνου ως ΑΡΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΦΑΡΜΑΚΟΝ επιδρά και εξουδετερώνει το φαρμάκι των φιδιών…

Αυτή την συμβολικήν συγκινητικήν Εικόνα κάνει ύμνον η Εκκλησία μας για να αισθητοποιήση την Θυσίαν του Κυρίου μας!!

- Ποία είναι τα φαρμακωμένα πουλιά;

- Εμείς ολοι οι Χριστιανοί!

- Γιατί ποιος μπορεί να καυχηθή πως το φοβερώτερον από τα δηλητήρια, η αμαρτία, δεν έφαρμάκωσε την ψυχήν του;

Ω! αυτός ο Εωσφόρος, ο αρχαίος αυτός όφις. Ο μέγας αυτός πλάνος έχει κτυπήσει όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ό κατασκευαστής τοϋ ολεθρίου αυτού δηλητηρίου πουύ λέγεται αμαρτία και το οποίον προσφέρει ο χαιρέκακος για την ψυχοκτονία μας. Και έτσι χιλιάδες χρόνια τώρα απέθνησκον οι άνθρωποι εν μέσω φρικτότατων ψυχικών πόνων.

Αλλά δοξασμένος ο υπερύμνητος Θεός. Μας έστειλε εξ ουρανού τον Υιόν Του!! Ιδού, ο εξ Ουρανού Πελεκάν!! Μας εύρηκε εις αθλιεστάτην από πάσης πλευράς κατάστασιν, ανικάνους διά κάθε εύγενικήν και ηρωικήν πράξιν, νενεκρωμένους από κακά έργα και αληθινά φαρμακωμένα πουλιά του Πελεκάνου. Αλλά από την στιγμήν πού ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ άφηκε από αγάπην προς τον άνθρωπον να τρέξη το Πανάγιον και Ζωήρρυτον Αίμα Του, ζωογονείται κάθε άνθρωπος και έχει στην ψυχή του το αντιφάρμακον της νεκρώσεως πού δημιουργεί η αμαρτία.

- ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ είναι το σωτήριον δι’ ημάς φάρμακον.

- Χαρακτηριστικώς ο Αετός της Πάτμου, Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέγει: «Το αίμα Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, καθαρίζει ημάς από των κακών έργων και από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιω. 1, 7). Αυτή είναι η μεγαλύτερα διδασκαλία της Εκκλησίας μας! Αυτή είναι η Δωρεά της πίστεώς μας!!

Πηγή: Περιοδικό «Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου», εκδ. Ιεράς Μονής Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Λυκοβρύσεως Αττικής, τεύχος 398 (Μάρτιος-Απρίλιος 2001), σελ. 60-61

Γιατί ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα;

Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

«Τότε, αφού πήγε στους αρχιερείς ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, είπε, τι θέλετε να μου δώσετε για να σας τον παραδώσω;»[...]

Και ακριβώς όταν η πόρνη μετανοούσε, όταν καταφιλούσε τα πόδια του Κυρίου, τότε πρόδινε το Δάσκαλο ο μαθητής. Γι’ αυτό είπε «τότε», για να μην κατηγορήσεις για αδυναμία το Δάσκαλο, όταν βλέπεις τον μαθητή του να τον προδίνει. Γιατί τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη του Δασκάλου, ώστε να πείθει να Τον ακολουθούν ακόμη και οι πόρνες.

Θα αναρωτιόταν όμως κανείς, Εκείνος που είχε τη δύναμη να μεταστρέφει τις πόρνες και να τις κάνει να Τον ακολουθούν, δεν κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του μαθητή του; Είχε τη δύναμη να κερδίσει το μαθητή, αλλά δεν επιθυμούσε να τον μεταβάλει αναγκαστικά στο καλό, ούτε με τη βία να τον προσελκύσει κοντά Του. «Τότε, αφού πήγε». Και το «αφού πήγε» αυτό δεν στερείται κάποιας σημασίας. Γιατί δεν κάλεσαν οι αρχιερείς τον Ιούδα, ούτε αναγκάστηκε, ούτε υποχρεώθηκε, αλλά ο ίδιος μόνος του κι ελεύθερα γέννησε την πονηρή αυτή σκέψη κι έβγαλε αυτή την απόφαση, χωρίς να έχει κανέναν σύμβουλο σ’ αυτό το πονηρό του έργο. «Τότε, αφού πήγε… ένας από τους δώδεκα». Τι σημαίνει το «ένας από τους δώδεκα»; Και αυτός ο λόγος «ένας από τους δώδεκα» δείχνει πως η κατηγορία του Ιούδα είναι πολύ μεγάλη. Γιατί ο Ιησούς είχε και άλλους μαθητές, εβδομήντα συνολικά. Αλλά εκείνοι βρίσκονταν σε δεύτερη θέση και δεν απολάμβαναν τόση τιμή, ούτε είχαν τόση οικειότητα με τον Διδάσκαλο, ούτε γνώριζαν τόσο τα μυστικά Του όσο οι δώδεκα. Αυτοί προπάντων ήταν οι εκλεκτοί, αυτοί αποτελούσαν τον στενό κύκλο του Βασιλιά, αυτοί αποτελούσαν την ομάδα που ήταν κοντά στο Δάσκαλο, και από αυτήν ξεπήδησε ο Ιούδας. Για να μάθεις, λοιπόν, ότι δεν Τον πρόδωσε απλώς κάποιος από τους μαθητές Του, αλλά ένας από τους εκλεκτούς Του, γι’ αυτό αναφέρει ο Ευαγγελιστής το «ένας από τους δώδεκα». Και δε ντρέπεται ο Ματθαίος να το αναφέρει. Αλλά για ποιο λόγο να ντραπεί; Το αναφέρει για να μάθεις πως παντού και πάντα λένε οι Ευαγγελιστές την αλήθεια και δεν αποκρύπτουν τίποτα, ακόμη και αυτά που θεωρούνται αξιοκατάκριτα. Γιατί αυτά που φαίνονται πως είναι αξιοκατάκριτα, αυτά αποδεικνύουν τη φιλανθρωπία του Κυρίου. Ότι δηλαδή προσέφερε τόσα πολλά αγαθά στον προδότη, το ληστή, τον κλέφτη (τον Ιούδα) και συνέχιζε μέχρι την τελευταία στιγμή να τον έχει κοντά Του. Και μάλιστα τον νουθετούσε και τον συμβούλευε και τον φρόντιζε με κάθε τρόπο. Αν εκείνος δεν έδινε σημασία, δεν φταίει ο Κύριος. Και μάρτυρας είναι η πόρνη, και μη πολυπαίρνεις θάρρος προσέχοντας τον Ιούδα. Γιατί και τα δύο αυτά είναι ολέθρια, και το υπέρμετρο θάρρος και η απελπισία (απόγνωση). Γιατί το υπέρμετρο θάρρος κάνει να πέσει κάτω αυτός που στέκεται όρθιος, και η απελπισία εμποδίζει να σηκωθεί αυτός που έχει πέσει. Γι’ αυτό και ο Παύλος συμβούλευε λέγοντας: «Αυτός που νομίζει πως στέκεται, ας προσέχει μην πέσει».

Έχεις τα παραδείγματα και των δύο πως έπεσε δηλαδή ο μαθητής, που νόμιζε πως στεκόταν όρθιος, και πως σηκώθηκε η πόρνη που είχε πέσει. Η σκέψη μας εύκολα παρασύρεται και η θέλησή μας είναι ευμετάβλητη. Γι’ αυτό πρέπει να διαφυλάσσουμε και να οχυρώνουμε τον εαυτό μας από παντού.[...]

«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πες μου Ιούδα, αυτά σου έμαθε ο Χριστός; Γι’ αυτό το λόγο δεν έλεγε, «μην αποκτήσετε χρυσά νομίσματα, ούτε ασημένια, ούτε χάλκινα που να τα φυλάγετε στις ζώνες σας», θέλοντας να περιορίσει από πιο μπροστά τη φιλαργυρία σου;[...]

«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πολύ σκληρά είναι τα λόγια αυτά. Πες μου, μπορείς εσύ να παραδώσεις Εκείνον που συγκρατεί τα πάντα, που εξουσιάζει τους δαίμονες, που διατάσσει τη θάλασσα και είναι ο Κύριος όλων όσων υπάρχουν στη φύση; Για να περιορίσει λοιπόν τη παραφροσύνη του και για να δείξει πως αν δεν ήθελε, δεν θα προδιδόταν, άκουσε τι κάνει. Κατά την ώρα ακριβώς της προδοσίας, όταν ήρθαν εναντίον Του κρατώντας ξύλα, λαμπάδες και πυρσούς, τους λέει: «Ποιον ζητάτε;» και δεν γνώριζαν Εκείνον που επρόκειτο να συλλάβουν. Τόσο πολύ έλειπε η δύναμη από τον Ιούδα στο να παραδώσει τον Κύριο, ώστε δεν Τον έβλεπε τη στιγμή που επρόκειτο να Τον παραδώσει, ενώ ήταν παρών, και όλα αυτά τη στιγμή που υπήρχαν τόσες λαμπάδες και τόση φωτοχυσία. Αυτό βέβαια υπαινίχθηκε και ο Ευαγγελιστής λέγοντας ότι είχαν λαμπάδες και πυρσούς και δεν τον έβλεπαν. Και κάθε ημέρα του το υπενθύμιζε και με λόγια και με έργα, ότι δηλαδή δεν θα μπορέσει να Τον προδώσει στα κρυφά. Και μάλιστα δεν του έκανε (ο Κύριος) παρατηρήσεις φανερά μπροστά σε άλλους, για να μην τον κάνει πιο αδιάντροπο, ούτε πάλι αποσιωπούσε τα σφάλματά του, για να μην νομίζει ότι περνούν απαρατήρητα και επιχειρήσει άφοβα την προδοσία, αλλά διαρκώς έλεγε: «Ένας από εσάς θα με παραδώσει», δεν τον φανέρωσε όμως.

Είπε πολλά (ο Κύριος) και για την κόλαση, πολλά και για τη Βασιλεία των ουρανών και απέδειξε τη δύναμη που είχε και για τα δύο, και για να τιμωρεί τους αμαρτωλούς και για να ανταμείβει τους δικαίους. Αλλά εκείνος (ο Ιούδας) όλα αυτά τα περιφρόνησε, ο Θεός όμως δεν τον ανακάλεσε με τη βία από αυτό που αποφάσισε. Επειδή λοιπόν μάς δημιούργησε ελεύθερους να διαλέγουμε τις κακές ή τις ενάρετες πράξεις, επιθυμεί να είμαστε καλοί με τη θέλησή μας. Γι’ αυτό αν εμείς δεν θέλουμε, ούτε μας πιέζει ούτε μας αναγκάζει. Επειδή αυτός που γίνεται με τη βία ενάρετος, δεν είναι δυνατόν να είναι ενάρετος. Αφού λοιπόν κι εκείνος ήταν ελεύθερος να διαλέξει και ήταν σε θέση να μην υποστεί βία για να κλίνει προς τη φιλαργυρία, γι’ αυτό τυφλώθηκε η σκέψη του, πρόδωσε τη σωτηρία του και είπε: «Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Επικρίνοντας τη διανοητική του τύφλωση και την αναισθησία, ο Ευαγγελιστής λέει ότι την ώρα που πήγαν να συλλάβουν τον Κύριο, βρισκόταν μαζί τους και ο Ιούδας, εκείνος που είπε «τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Και όχι μόνο από αυτό είναι δυνατόν να δούμε τη δύναμη του Χριστού, αλλά και απ’ ότι μόλις Εκείνος απλώς μίλησε, απομακρύνθηκαν κι έπεσαν κάτω. Επειδή όμως ούτε μ’ αυτόν τον τρόπο δεν σταμάτησαν το επαίσχυντο έργο τους, παραδίνεται αμέσως σαν να έλεγε: Εγώ έκανα το καθήκον μου, αποκάλυψα τη δύναμή μου και απέδειξα ότι επιχειρείτε πράγματα ακατόρθωτα. Θέλησα να περιορίσω την κακία σας, αλλά επειδή εσείς δεν θελήσατε και επιμένετε στην παραφροσύνη σας, να, σας παραδίνομαι.

Τα ανέφερα όλα αυτά, για να μην κατηγορήσουν μερικοί τον Χριστό, και πουν: γιατί δεν μετέστρεψε τον Ιούδα;

Γερόντισσα Γαβριηλία

Thou hast made me known to friendsWhom I knew not.Thou hast given me seats in homes not my own. Thou hast brought the distant near And made a brother of the stranger. I am uneasy at heart When I have to leave my accustomed shelter, I forget that there abides the old in the new, and that there also, Τhou abidest. Through birth and death, in this world or in others, wherever Τhou leadest me, it isΤhou the same, the One Companion of my endless life, who ever linkest my heart with bonds of joy to the Unfamiliar. When one knows Τhee, then alien there is none, then no door is shut. Oh! Grant me my prayer That I may never lose the bliss Of the touch of the One In the play of the many.

Συ με γνώρισες στον άγνωστο κι έγινε φίλος.Ζεστή μου χάρισες γωνιάΣε σπιτικά που δε με ξέραν. Με σε, το πέρα είναι εδώ Και αδελφός μου ο κάθε ξένος. Κι αν φοβηθώ ποτέ ν’ αφήνω το χθεσινό μου το απάγγιο, είναι που θα ξεχνώ πως στο καινούριο το παλιό θα βρίσκω πάλι, Αφού Εσύ κι εκεί υπάρχεις. Με την γέννηση, με τον θάνατο,σ’ αυτόν τον κόσμο ή τον άλλον, όπου κι αν με πας θα ‘σαι Εσύ, πάντα Εσύ, ο ίδιος και ο μόνος συνοδοιπόρος και σύντροφος της ατελεύτητης ζωής μου. Σύ που ξέρεις, που μπορείς, με χαρμόσυνα δεσμά την καρδιά μου με το Άγνωστο να δένεις. Για κέινον που σε γνώρισε. Άγνωστος δεν είναι κανείς, πορτά καμμιά κλειστή δεν μένει. Εισάκουσε την προσευχή μου, Να μη χάσω ποτέ τον όλβο αυτόν Της άρρηκτης συνδέσεως με τον Ένα, Μες στων πολλών ανθρώπων την βοή.

Πηγή

Στην άτεκνη γυναίκα για τα παιδιά

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πικρά παραπονιέσαι που δεν έχεις παιδιάΠαραπονιέσαι για τον άνδρα σου, που τον θεωρείς υπαίτιο Και ακόμα τολμάς να παραπονεθείς και για τον Δημιουργό σου. Μην αμαρτάνεις φορτώνοντας την ψυχή σου, αλλά υποτάξου στο θέλημα του Θεού. Διότι ο θεός είναι η αιτία των παιδιών, ενώ οι γαμήλιοι σύντροφοι είναι μόνο τα κανάλια μέσω των οποίων εμφανίζονται τα παιδιά στον κόσμο κατά την πρόνοια του Θεού και κατά το στοργικό θέλημά του.

Εξερεύνησε λοιπόν και εσύ την καρδιά σου και την καρδιά τον άνδρα σου και κοιτάξτε και οι δύο εάν σε κάτι αμαρτήσατε μπροστά στον Κύριο. Εάν δεν βρείτε κανένα φταίξιμο σε σας τότε αναμφίβολα είναι το θέλημα του Θεού, να μην έχετε δικά σας παιδιά, ώστε να αγκαλιάσετε ξένα ορφανά σαν να ήταν δικά σας παιδιά που είναι μεγάλο έργο μπροστά στον Κύριο.

Ακόμα ζει ανάμεσά μας μια σημαντική κυρία, η οποία δεν έχει δικά της παιδιά, αλλά η οποία από την αρχή του πολέμου μάζευε εκατοντάδες ορφανά χωρίς πατέρα και μητέρα και τα φρόντιζε και σπούδαζε σαν να ήταν τα δικά της παιδιά. Κάποια φορά μου ομολόγησε: «Στη ζωή μου ποτέ δεν αγαπούσα τίποτα τόσο πολύ όσο τα παιδιά. Όταν μικρό κορίτσι επιθυμούσα να παντρευτώ γρήγορα για να αποκτήσω μόνο και μόνο παιδιά, και μάλιστα όσα περισσότερα μπορούσα. Ὀμως αυτό δεν μου δόθηκε. Δύο φορές παντρεύτηκα, όμως δικά μου παιδιά δεν απέκτησα. Αλλά ο Θεός εκατό φορές παραπάνω εκπλήρωσε την επιθυμία μου για παιδιά. Μου δώρισε έως τώρα περίπου χίλια παιδιά. Και τώρα στα γεράματά μου αμέριστα χαίρομαι επειδή ο Δημιουργός δεν μου έδωσε παιδιά εκ κοιλίας μου. Αφού αν είχα δύο, τρία ακόμα και δέκα δικά μου παιδιά, θα ασχολιόμουν με αυτά μια ζωή ολόκληρη, οπότε θα έχανα την ικανοποίηση και την ευτυχία να ονομάσω χίλια παιδιά άλλων δικά μου. Δόξα στον αγαπημένο Θεό για αυτό!»

Πηγή-Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Δεν φτάνει μόνο η πίστη σ. 286—288

Ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν συζύγων

Ὁμιλεῖ ὁ μακαριστός Γέροντας Ἰωσήφ Βατοπαιδινός.

πηγη

Έγκλημα χωρίς τιμωρία

Του Ευάγγελου Χανιώτη

Θα αποτελούσε ένα δύσκολο ερώτημα στα γνωστά τηλεπαιχνίδια, τι πάει καλά στην Ελλάδα, ποιος τομέας της δημόσιας ζωής βρίσκεται σε ανάπτυξη, σε ποιο αντικείμενο σημειώνεται πρόοδος.

Σε όλους τουςτομείς του δημόσιου βίου η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης, αλλά σε μόνον σε ένα κατέχει την πρωτιά, μια πρωτιά πραγματικά θλιβερή, στις εκτρώσεις.

Σύμφωνα μετα πλέον πρόσφατα στοιχεία τα οποία έχουν δημοσιευθεί στον ελληνικό τύπο και σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε αριθμό εκτρώσεων! Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό πως στις 350.000 εκτρώσεις που πραγματοποιούνται ετησίως στη χώρα μας, οι σχεδόν 50.000 γίνονται σε ανήλικες κάτω των 16 ετών. Τα θλιβερά ποσοστά όμως δεν σταματούν εδώ, καθώς επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει πως 150.000 γυναίκες δεν μπορούν πλέον να τεκνοποιήσουν, διότι έχουν στο ιστορικό τους τουλάχιστον μια διακοπή κυήσεως. Η τραγωδία συνεχίζεται, καθώς σύμφωνα με τους επιστήμονες στις εκτρώσεις οφείλεται το 40% της μείωσης της γονιμότητας στη χώρα μας.

Το ζήτημα των εκτρώσεων όπως αντιλαμβάνεται αμέσως κανείς, απειλεί την βιολογική συνεχεία, την ύπαρξη της ελληνικής φυλής. Είναι ακόμη χαρακτηριστικό να σημειωθεί πως στα ποσοστά των εκτρώσεων ετησίως, μόνον το 1% περίπου αφορά αλλοδαπές γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα. Συνεπώς αντιλαμβάνεσθε ότι κάθε χρόνο δολοφονούνται περίπου 350.000 Έλληνες πριν ακόμη γεννηθούν.

Το ζήτημα των εκτρώσεων είναι ζήτημα ηθικό και δημογραφικό. Ένα οξύτατο πρόβλημα με τεράστιες ηθικές και κοινωνικές διαστάσεις. Γιατί όμως έχει λάβει τόσο εφιαλτικές διαστάσεις το πρόβλημα των εκτρώσεων;

Κατά τη γνώμη μας αυτό οφείλεται στην προχειρότητα με την οποία αποφασίζεται η διακοπή της κυήσεως, στην ανευθυνότητα πραγματοποίησης της, και στην επιπολαιότητα (αν όχι σκοπιμότητα) με την οποία ενισχύεται ηθικά ή ακόμη και νομικά από διάφορους παράγοντες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Η νομιμοποίηση των εκτρώσεων (στην Ελλάδα από το 1986) έγινε εν ονόματι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Πως είναι δυνατόν όμως να είναι δικαίωμα η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής; Ασφαλώς σε ορισμένες περιπτώσεις όπως η αιμομιξία, ο βιασμός, ο κίνδυνος για τη ζωή της εγκυμονούσης ή βεβαρημένη κληρονομικότητα, η έκτρωση δεν δύναται να αποφευχθεί. Αλλά ως εκεί. Η αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του δεν νομιμοποιεί σε καμία περίπτωση την καταστροφή του, αλλά επιβάλλει την προστασία του.

Παρουσιάζεται συχνά η άποψη πως η γυναίκα έχειτο δικαίωμα να αποφασίζει μόνη της για το σώμα της και για το έμβρυο που κυοφορεί, η θέση όμως αυτή είναι ηθικά, κοινωνικά και λογικά απαράδεκτη. Γιατί το έμβρυο δεν ανήκει μόνο στη μητέρα αλλά και στον πατέρα, και σε τελική ανάλυση δεν ανήκει σε κανέναν από τους δυο, διότι αποτελεί ξεχωριστή ζωντανή ύπαρξη. Ο άνθρωπος δεν γίνεται άνθρωπος μετά από κάποια συγκεκριμένη στιγμή της αναπτύξεως του, αλλά είναι άνθρωπος σε κάθε φάση της ζωής του, από τη στιγμή της συλλήψεως του.

Ακόμη είναι γεγονός πως η πραγματοποίηση μιας έκτρωσης εκτός των πολύ σοβαρών συνεπειών που μπορείνα επιφέρει στην υγειά της γυναίκας, δημιουργεί αθεράπευτα πολλές φορές ψυχολογικά προβλήματα τόσο στην μητέρα όσο και στον πατέρα, ενώ τους επιβαρύνει και με το κοινωνικό στίγμα.

Η δημογραφική διάσταση του προβλήματος είναι εξίσου μεγάλη. Η εισροή εκατομμυρίων μεταναστών έχει επιφέρει μια αλλοίωση στην πληθυσμιακή σύνθεση της χώρας. Επιπλέον σο ξένοι που έρχονται εδώ είναι ως επί των πλείστων άτομα νεαρής ηλικίας και κάνουν πολλά παιδία, σε αντίθεση με τους Έλληνες που πλέον το δεύτερο παιδί αποτελείτο το maximum μιας οικογένειας. Λίγες γεννήσεις, πολλοί θάνατοι, χιλιάδες εκτρώσεις, εκατομμύρια μετανάστες. Δε νομίζουμε πως το μέλλον αυτού του τόπου είναι ευχάριστο.

Οι πολιτικοί δεν ασχολούνται με το δημογραφικό πρόβλημα, αλλά με την νομιμοποίηση και την ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Έχουν μάλιστα το θράσος να δηλώνουν πως με τους ξένους θα αντιμετωπισθεί η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα!

Αντί το κράτος να χρηματοδοτεί τις ανύπανδρες μητέρες και τα άπορα ζευγάρια, με σκοπό να αποφεύγονται οι εκτρώσεις για οικονομικούς λόγους, αντί να δημιουργήσει υπηρεσίες και ιδρύματα που θα αναλαμβάνουν την ανατροφή των παιδιών που για διαφόρους λόγους δεν τα θέλουν οι γονείς τους, αντί να ενδιαφέρεται για την αύξηση του ελληνικού πληθυσμού, με την νομιμοποίηση των εκτρώσεων έχει καταστεί ένας σύγχρονος Ηρώδης. Ένα πραγματικό κοινωνικό κράτος θα είχε ως πρώτιστο καθήκον να υπερασπίζεται τις νεαρές μητέρες, τις ανύπανδρες μητέρες, τα νεογέννητα παιδία. Θα ελάμβανε μέτρα στήριξης της οικογένειας, Θα θέσπιζε νόμους για την προστασία της αγέννητης ζωής, θα φρόντιζε να πραγματοποιούνται ειδικά σεμινάρια επί του θέματος και ειδικά στις ανήλικες γυναίκες.

Σε τελική ανάλυση αν τους πολιτικούς δεν τους ενδιαφέρει η ηθική και η δημογραφική διάσταση του προβλήματος των εκτρώσεων, ας αναλογιστούν τουλάχιστον την ψηφοθηρική. Αν αναλογιοτούν ότι κάθε χρόνο χάνουν 350.000 μελλοντικούς ψηφοφόρους, τότε ίσως συγκινηθούν... Αυτή είναι η ποιότητα των πολιτικών της Ελλάδας σήμερα.

Από το βιβλίο του Ευάγγελου Χανιώτη: «Ανάμεσα σε δύο Κόσμους», εκδόσεις Λόγχη

πηγη

Αγίες θύματα σκληρής οικογενειακής βίας

Αγία Θωμαΐς της Αλεξάνδρειας (14 Απριλίου) Δολοφονήθηκε από τον πεθερό της, που ήθελε να τη βιάσει

Εικόνα από εδώ, όπου επίσης η βιογραφία της.

Η Αγία Μάρτυς Θωμαΐς γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια και διακρινόταν για την ευσέβεια και την πνευματική της μόρφωση. Από μικρή ηλικία είχε επιδοθεί στα έργα της φιλανθρωπίας και του ελέους, συνοδεύοντας την μητέρα της. Τη διακονία (υπηρεσία) αυτή εξακολούθησε να την ασκεί ακόμα και όταν παντρεύτηκε.

Η Αγία είχε μία κατά πάντα ευλογημένη οικογένεια. Με τον σύζυγό της συνδεόταν με αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη. Την ειρηνική τους όμως συνύπαρξη την φθόνησε ο εφευρέτης της κακίας, ο διάβολος, και θέλησε να τους χωρίσει, μάλιστα δε με τραγικό τρόπο.

Κάποτε που η Θωμαΐδα ήταν μόνη της στο σπίτι, επειδή ο σύζυγός της έλειπε σε δουλειές, δέχθηκε ανήθικη επίθεση από τον πατέρα του συζύγου της, δηλαδή τον πεθερό της, ο οποίος κυριευμένος από το δαίμονα της πορνείας και υποδουλωμένος στο πάθος της ακολασίας, ήθελε να έχει μαζί της ερωτική σχέση. Η Αγία, η οποία είχε πάντοτε ζωντανή στη μνήμη της την αίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού και ζούσε με αγνότητα και σωφροσύνη, αντιστάθηκε με σταθερότητα και παρρησία. Προσπάθησε να τον πείσει ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γίνει, επειδή είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού, το οποίο ήταν γι' αυτήν τρόπος ζωής και πηγή εμπνεύσεως. Τυφλωμένος όμως εκείνος από το πάθος, επέμενε απειλώντας την με θάνατο. Η Αγία Θωμαΐς συνέχισε να αντιστέκεται και προτίμησε τον θάνατο από την υποδούλωση στο κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου. Γιατί η έξοδος με μαρτυρικό τρόπο από την παρούσα σύντομη ζωή για την δόξα του Θεού δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση από τον θάνατο στη ζωή. Είναι νίκη της ζωής επί του θανάτου.

Ο δυστυχής εκείνος την μαχαίρωσε θανάσιμα και μετά το τραγικό αυτό περιστατικό έχασε το φως του και γύριζε μέσα στο σπίτι σαν χαμένος. Στην κατάσταση αυτή τον βρήκαν κάποιοι γείτονες που έψαχναν για τον υιό του, και τον παρέδωσαν στις αρχές για να δικαστεί. Ενώ η Θωμαΐδα, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «ἔλαβε στέφανον μάρτυρος διὰ τὴν σωφροσύνην».

Ο προϊστάμενος της σκήτης της Αλεξανδρείας, μοναχός Δανιήλ, μόλις πληροφορήθηκε το μαρτυρικό τέλος της Θωμαΐδος, κατέβηκε αμέσως στην πόλη με μερικούς μοναχούς και παρέλαβε το ιερό λείψανο της Αγίας. Το μετέφερε με ευλάβεια στη Σκήτη και το ενταφίασε με τιμές στο κοιμητήριο των Πατέρων. Τότε συνέβη και το εξής θαυμαστό. Κάποιος μοναχός, ο οποίος πολεμείτο από τον δαίμονα της πορνείας και είχε ταλαιπωρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσευχήθηκε στον τόπο που ενταφιάσθηκε το λείψανο της Μάρτυρος, ζητώντας την βοήθειά της. Και, αφού άλειψε το σώμα του με λάδι από το καντήλι που έκαιγε στον τάφο της, απαλλάχθηκε από τον πειρασμό και ειρήνευσε. Αλλά κατά καιρούς και άλλοι πιστοί, μοναχοί και λαϊκοί, που βασανίζονταν από σαρκικούς πειρασμούς, προσεύχονταν στην Αγία και με τις πρεσβείες της ενισχύονταν στον αγώνα τους ή και απαλλάσσονταν από το πάθος.

Γι' αυτό η αγία Θωμαΐς τιμάται ως προστάτιδα εκείνων που αγωνίζονται ενάντια στα σαρκικά πάθη.

Αγία Θωμαΐς της Λέσβου (3 Ιαν.)

Τη σκότωσε στο ξύλο ο άντρας της!

Της φιλολόγου κ. Αμαλίας Ηλιάδη από Misha

Στο Βίο της Αγίας Θωμαΐδος της Λεσβίας, που διαδραματίζεται στην Μυτιλήνη και στην Κωνσταντινούπολη του 10ου αιώνα, θίγεται ο ξυλοδαρμός των γυναικών απ' τους συζύγους τους ως κοινωνική πληγή της εποχής.
Οι γονείς της αγίας Θωμαΐδος ευτύχησαν στο γάμο τους και ο βιογράφος της αγίας τους ονομάζει «ζεύγος χρυσούν, ζεύγος τρισευδαίμον και μακάριον», ενώ η Θωμαΐδα ατύχησε στο γάμο της, ο οποίος απέβη αγκάθινο στεφάνι γι' αυτή.
Οι γονείς της, όντας ευκατάστατοι και ευσεβείς, την πάντρεψαν σε ηλικία 24 ετών με ένα νέο ονόματι Στέφανο. Η Θωμαΐδα, παρότι διακρινόταν ως ενάρετη, καλή και υποδειγματική σύζυγος και νοικοκυρά και δίχως να δίνει καμιά αφορμή, αντιμετώπιζε χείριστο τρόπο συμπεριφοράς εκ μέρους του συζύγου της. Ο ατυχής της γάμος ανάγκασε τους θλιμμένους γονείς της να αναχωρήσουν απ' τη Μυτιλήνη για τα μέρη της Κωνσταντινούπολης. Ο πατέρας της, μετά από λίγο καιρό, πέθανε και η μητέρα της έγινε μοναχή και αργότερα ηγουμένη.

Ο σύζυγος της Θωμαΐδας, απ' την φιλαργυρία και την πλεονεξία του, ειρωνευόταν και έβριζε την ευλάβεια και την φιλοστοργία της. Μάλιστα την χτυπούσε βάναυσα σ' όλο της το σώμα. Στο τέλος η αγία πεθαίνει απ' τα τραύματα που της προξένησε ο βάρβαρος σύζυγός της. Έζησε δεκατρία χρόνια μαρτυρικού συζυγικού βίου και πέθανε σε ηλικία 38 ετών. Τάφηκε στο μοναστήρι που ήταν ηγουμένη η μητέρα της.

Κοινωνικά σχόλια

Η αντίθεση του φρονήματος της αγίας με το φρόνημα του συζύγου της, αναδεικνύει την υπομονετική γυναίκα σύζυγο και τις αρετές της ευλάβειας, της φιλανθρωπίας, της ελεημοσύνης και της φιλοστοργίας. Παράλληλα συνδέει, η αντίθεση αυτή, τον άνδρα σύζυγο με την ασέβεια, την φιλαργυρία, την πλεονεξία και την σκληρότητα. Το γεγονός αυτό, απ' τη μια μεριά, ανυψώνει τη γυναικεία φύση και υπόσταση απέναντι στην ανδρική, αλλά απ' την άλλη ο βίος της Οσίας Θωμαΐδος ως υπόδειγμα για τις έγγαμες γυναίκες της εποχής της, ενισχύει μια τάση παθητικότητας και υποταγής της γυναίκας, ακόμη και στις άδικες ή παράλογες συμπεριφορές του συζύγου της. Η παραπάνω διαπίστωση επιβεβαιώνεται και από άλλες, πατερικές κυρίως πηγές, καθώς σύμφωνα μ' αυτές, η διατήρηση, η ενίσχυση και η επιβίωση του θεσμού του γάμου, ως συνεκτικού ιστού της κοινωνίας, απαιτούσε θυσίες, υπομονή και ανεκτικότητα άνευ ορίων, κυρίως εκ μέρους των γυναικών που εισέρχονταν σ' αυτόν.

H αγία Θωμαΐς εκοιμήθη την 1η Ιανουαρίου και η μνήμη της μετετέθη στις 3 Ιανουαρίου, λόγω του εορτασμού της Περιτομής του Χριστού και του Μ. Βασιλείου την πρώτη του μηνός.

Ο blogger Φιλαλήθης έχει αναρτήσει στο Misha το παρακάτω σχόλιο, απαραίτητο για τη σωστή κατανόηση του βίου της αγίας:

Αδελφέ Misha, πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτηση περί της Αγίας. Θα ήθελα, όμως, να τονίσω, ότι δυστυχώς το κείμενο της φιλολόγου πάσχει λιγάκι σε ένια σημεία. Π.χ. εδώ: "ενισχύει μια τάση παθητικότητας και υποταγής της γυναίκας, ακόμη και στις άδικες ή παράλογες συμπεριφορές του συζύγου της".

Όποιος έχει μελετήση το αριστουργηματικό βιβλίο της Βαρβάρας Μεταλληνού-Καλογεροπούλου (ομοζύγου του π. Μεταλληνού), γνωρίζει, ότι ενδημεί παρεισφρύσασα στους κόλπους της Εκκλησίας μία ηθικιστική και ......"φαλλοκρατική" θεολογία, η οποία μιλεί για πράγματα παρόμοια με αυτά που υπονοεί η καλή φιλόλογος.

Δηλαδή, αυτό που πρέπει να τονιστή ΜΑΖΎ με το μεγαλείο της αυτοθυσίας και της κένωσης είναι ότι πρόκειται περί ΕΚΟΥΣΊΟΥ πάθους, ακριβώς όπως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Δηλαδή είναι ακριβώς η εσωτερική, υπαρξιακή ελευθερία του ήθους που καθιστά την Αγία κακοπαθούσα.

Βεβαίως, ΠΑΝΤΟΤΕ η υπακοή της γυναίκας στον άνδρα είναι ΕΞ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ, όπως περίπου και η σχέση πνευματικού-υποτακτικού, θα λέγαμε. Αλλά όχι μόνο τούτο. Όταν η γυναίκα είναι ανώτερη στην αρετή από τον άνδρα ή όταν είναι πιστή ενώ ο άνδρας δεν είναι, τότε, επειδή είναι ο ΑΝΔΡΑΣ που έχει πλανηθή και όχι η γυναίκα (η φύση, το φύλο δεν μετράει ουδόλως, προφανώς), πρέπει και αυτή να "προΐσταται", κατά κάποιον τρόπο, κατά τους Πατέρες.

Όλα αυτά είναι ελάχιστα γνωστά, για αυτό και τα επισημαίνω. Ο Χριστός ο ίδιος εξύψωσε την γυναίκα σε επίπεδο δικαιωμάτων ίσα με τον άνδρα. Αν, τώρα, παραιτήται κάποιος των δικαιωμάτων του, είναι αξιέπαινο, αλλά άλλο ζήτημα και πάντως δεν είναι παθητικότητα αλλά ενεργητικότητα.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε

Τας θλίψεις του βίου σου, ως προσφοράν λογικήν, Χριστώ προσενένκασα, την των θαυμάτων ισχύν, Οσία, αντείληφας. Όθεν ως συζυγίας, υποτύπωσιν θείαν, μέλπομεν Θωμαΐς σε, και πιστώς σοι βοώμεν Χαίρε της νήσου Λέσβου, σεμνόν εγκαλλώπισμα.

Προσθήκη του blog μας:

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σχετικό σχόλιο (από εδώ):

[...] Ο Χρυσόστομος τονίζει ότι η κατάσταση της κοινωνικής ανισότητας άντρα και γυναίκας δεν είναι φυσική: «Όταν πλάστηκε η γυναίκα δεν υπετάγη εξ αρχής˙ ούτε όταν την παρουσίασε ο Θεός στον άνδρα αυτή άκουσε τίποτα τέτοιο από το Θεό, ούτε ο άνδρας είπε τίποτα τέτοιο προς αυτή˙ αλλά είπε: είναι οστό από τα οστά του και σάρκα από τη σάρκα του˙ πουθενά δεν της είπε τίποτε για εξουσία, ούτε για υποταγή» (Λόγος κστ', Εις την Α' Προς Κορινθίους, 3). Ο Χρυσόστομος απαγορεύει στους άντρες να χρησιμοποιούν τη σωματική τους δύναμη επί των γυναικών. «Μη γένοιτο [να δέρνεται η γυναίκα]˙ διότι αυτό είναι μέγιστη ατιμία, όχι γι’ αυτήν που δέρνεται αλλά γι’ αυτόν που δέρνει. […] Και τι λέγω εγώ για τη γυναίκα; Ούτε δούλη θα ήταν ανεκτό σε άνδρα ελεύθερο να χτυπά και να χειροδικεί εναντίον της. Και, αν είναι μεγάλη ντροπή για τον άνδρα να χτυπήσει δούλη [εδώ δεν λέει μόνο «για τον ελεύθερο»], πολύ περισσότερο το να σηκώσει το χέρι εναντίον ελεύθερης γυναίκας» (στο ίδιο, 10).

Μια τελευταία παρατήρηση

Οι παραπάνω αγίες γυναίκες είναι μάρτυρες, παρά το ότι δεν πέθαναν για την πίστη τους, αλλά έφτασαν στο θάνατο γιατί η πίστη τους συγκρούστηκε με τη συμπεριφορά των απέναντι. Οι περιπτώσεις τους φανερώνουν γιατί είναι μάρτυρες σύγχρονοι άγιοι και αγίες, που είχαν παρόμοια τύχη, όπως η αγία Ντανιέλα του Βουκουρεστίου ή οι δολοφονημένοι άγιοι ιερείς που παρουσιάζονται εδώ.

Επίσης: Δες αυτό το post για το βιασμό (μέσα και έξω από την οικογένεια) και αυτή τη σελίδα ΒΟΗΘΕΙΑΣ, όπου μπορούν ν' απευθυνθούν τα θύματα οικογενειακής βίας!!

πηγή

Προσευχή των συζύγων και της οικογένειας

Γέροντα Σωφρόνιου: Καλό θα ήταν να εκτυπώναμε αυτή την προσευχή και να την λέγαμε κάθε μέρα, όπως και άλλες.

Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, ο τη σή αναβάσει επί τον Γολγοθάν εξαγοράσας ημάς εκ της κατάρας του Νόμου και αποκαταστήσας την πεπτωκυίαν εικόνα σου, ο εκτείνας επί του Σταυρού τάς αχράντους χείράς Σου, ίνα τα εσκορπισμένα τέκνα του Θεού επισυναγάγης εις έν, και καλέσας τη επιφοιτήσει του Παναγίου Πνεύματος εις ενότητα πάντας, Σύ, ο Ών, του Πατρός το απαύγασμα, προ της εξόδου Σου επί την μεγάλην ταύτην και κοσμοσωτήριον ιερουργίαν εδεήθης του Πατρός Σου, ίνα πάντες έν ώμεν, καθώς Σύ εί μετά του Πατρός και του Πνεύματος του Αγίου.

Παράσχου τοίνυν ημίν χάριν και σοφίαν του εκπληρούν την εντολήν ταύτην καθ εκάστην, και ενίσχυσον ημάς εις τον αγώνα της αγάπης, ην Σύ ενετείλω ημίν ειπών· Αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς.

Δώρησαι ημίν διά του Αγίου Σου Πνεύματος την δύναμιν του ταπεινούν εαυτούς ο είς ενώπιον του ετέρου, εν τώ κατανοείν ότι, εάν τις πλείον αγαπά, πλείον και ταπεινούται.

Δίδαξον ημάς εύχεσθαι ο είς υπέρ του άλλου, αλλήλων τα βάρη βαστάζειν εν υπομονή και ένωσον ημάς τώ συνδέσμω της ακαταλύτου αγάπης εν τώ Ονόματί Σου τώ Αγίω, χαριζόμενος ημίν ωσαύτως του οράν εν εκάστω αδελφώ και εκάστη αδελφή ημών την εικόνα της αρρήτου δόξης Σου και μή επιλανθάνεσθαι ότι «ο αδελφός ημών η ζωή ημών εστι».

Ναί, Κύριε, ο τη Σή ευδοκία επισυναγαγών ημάς επί το αυτό, ποίησον ημάς γενέσθαι εν αληθεία μίαν οικογένειαν, ζώσαν εν μια καρδία, μια θελήσει, μια αγάπη, ως είς άνθρωπος, κατά την περί του προπάτορος Αδάμ προαιώνιον βουλήν Σου. Επισκίασον τον οίκον ημών τώ του φόβου Σου πνεύματι και σκέπασον αυτόν τη σκέπη της Παναχράντου Σου Μητρός, (των αγίων ών φέρομεν τα ονόματα και ών ευλαβούμεθα) και πάντων των Αγίων Σου, ευλογών και υπερασπιζόμενος ένα έκαστον των ενθάδε διαμενόντων (μνημονεύομεν τα ονόματα των μελών της οικογενείας), διαφυλάττων ημάς εκ φθοροποιών λογισμών, αναρμόστων λόγων ή κινήσεων καρδίας, επιβλαπτόντων την ειρήνην και την ομόνοιαν, όπως οικοδομηθή ο οίκος ούτος επί την πέτραν των ευαγγελικών Σου εντολών, εις τόπον προσευχής, αγιασμού και σωτηρίας δι ημάς αυτούς και διά πάντας τους επισκεπτομένους ημάς, τους κοπιώντας και πεφορτισμένους αδελφούς και αδελφάς ημών, ίνα πάντες εύρωμεν ανάπαυσιν εν Σοί, τώ πράω και ταπεινώ Βασιλεί ημών, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Nουθεσίες, μακαριστού Γέροντος Διονυσίου, Αγιορείτου

«Πολλές οικογένειες ταλαιπωρούνται, διότι υπάρχει εγωισμός, ο όποιος πνίγει την αγάπη και την πετάει μα­κριά! Δεν κάνουν οι σύζυγοι υπομονή. Δεν εκτιμά ο άν­δρας την γυναίκα, η γυναίκα τον άνδρα και ταλαιπωρού­νται και βασανίζονται και κάνουν δυστυχισμένα τα παι­διά τους. Μα, αυτός - αυτή που πήρες από την Εκκλη­σία δεν είναι;

Γιατί μονίμως αυτό το ξεχνάς;

Γιατί; Φθά­νουν στο σημείο να χωρίζουν. Αυτό είναι το χειρότερο. Τι να πω; Άνθρωποι με δύο και τρία και τέσσερα παιδά­κια διαλύουν το μεγάλο Μυστήριο του Γάμου. Πω, πω, πω! Φοβερό, φοβερό! Τι πόνος σ' αυτά τα ταλαίπωρα παιδιά, τι καημός, τι οδύνη! ... Τους εξασφαλίζουμε μια μαύρη ζωή. Προσοχή. Άλλο η μάνα κι άλλο η δεύτερη γυναίκα ή οι συγγενείς που τα βοηθούν. Μέσα στην κά­θε οικογένεια γίνεται -πρέπει να γίνεται- θεία Λειτουρ­γία, αφού «κατ' οίκον εκκλησία» είναι. Πώς, εσύ πατέ­ρα, πώς, εσύ μάνα, θα καταστρέψεις το Μυστήριον αυτό; Όσο καλή και όμορφη είναι η άλλη, όσο καλός και ό­μορφος είναι ο άλλος, αυτός είναι ο σύζυγος που σου έ­δωσε η Εκκλησία, αυτή είναι η σύζυγος που σου έδωσε ο Θεός, «δόξη και τιμή». T' άλλα, άφησέ τα. Να κάνου­με υπομονήν. Αυτός είναι ο σταυρός μας. Υπομονήηηη! Αχ, δουλεύει συνεχώς ο σατανάς ...».

(Από το βιβλίο «ΑΘΩΝΙΤΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ», σελ. 221-222).

Ο όσιος φιλόθεος της Πάρου τεύχος 31 Ιανουάριος Απρίλιος 2011. Θεσ/νίκη

εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη

Οι νέοι γονείς είναι λιγότερο ενεργητικοί παρά τον καθημερινό «μαραθώνιο»

Τα νήπια κάνουν τις μητέρες τους να παχαίνουν

Η ανατροφή των νηπίων δεν είναι μόνον κοπιαστική αλλά συχνά και... παχυντική

0Share

Ουάσιγκτον

Οι γονείς νηπίων καταναλώνουν περισσότερες λιπαρές τροφές και είναι εν γένει λιγότερο υγιείς από τα άτομα στην ίδια ηλικιακή ομάδα χωρίς παιδιά, υποστηρίζει νέα επιστημονική έρευνα η οποία διεξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συγκεκριμένα οι μητέρες παιδιών προσχολικής ηλικίας βρέθηκε ότι έχουν τη τάση να παχαίνουν καθώς καταναλώνουν περισσότερες θερμίδες, λιπαρά φαγητά και ζαχαρούχα αναψυκτικά από τις συνομήλικες γυναίκες χωρίς παιδιά.

Επιπλέον και τα δύο φύλα ως νέοι γονείς είναι λιγότερο ενεργητικοί παρότι επιδίδονται σε καθημερινό «μαραθώνιο» προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους. Σύμφωνα με ερευνητές του πανεπιστημίου της Μινεσότα στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι γονείς νηπίων συχνά καταφεύγουν σε γρήγορα, εύκολα στην προετοιμασία τους γεύματα, τα οποία περιέχουν πολλά λιπαρά και είναι πλούσια σε θερμίδες. Μάλιστα, πολλοί επιλέγουν να δίνουν τις ίδιες τροφές και στα παιδιά τους, διαιωνίζοντας με αυτό τον τρόπο έναν κύκλο ανθυγιεινού τρόπου ζωής.

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στην διαδικτυακή επιθεώρηση Pediatrics, διεξήχθη σε 1.520 ενηλίκους με μέση ηλικία τα 25 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων γονέων με παιδιά μικρότερα των πέντε ετών. Οι συμμετέχοντες απάντησαν σε ερωτήσεις που αφορούσαν στη δίαιτα και στις δραστηριότητές τους. Διαπιστώθηκε ότι οι μητέρες μικρών παιδιών κατανάλωναν περισσότερες λιπαρές τροφές, ενώ έπιναν κατά μέσο όρο επτά ζαχαρούχα αναψυκτικά την εβδομάδα.

Αντίθετα οι γυναίκες στην ίδια ηλικιακή ομάδα χωρίς παιδιά κατανάλωναν πέντε αναψυκτικά την εβδομάδα.
Επιπλέον η ημερήσια πρόσληψη θερμίδων μεταξύ των γυναικών με παιδιά κατά μέσο όρο άγγιζε τις 2.360, 368 θερμίδες περισσότερες από εκείνες που κατανάλωναν οι άτεκνες γυναίκες. Σύμφωνα με τη μελέτη οι μητέρες ασκούνταν μόλις λίγο παραπάνω από δύο ώρες την εβδομάδα, σε αντίθεση με τις τρεις ώρες άσκησης εβδομαδιαίως για τις γυναίκες χωρίς παιδιά. Οι πατέρες μικρών παιδιών βρέθηκε ότι κατανάλωναν τις ίδιες θερμίδες καθημερινά με τους άνδρες χωρίς παιδιά, ωστόσο ασκούνταν πέντε ώρες την εβδομάδα αντί για τις επτά της άλλης ομάδας.

πηγή

Τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού και η μητρική αγάπη

Δρ. Βαρβάρα Καλογεροπούλου-Μεταλληνού

Πολύ λίγα χρόνια μας χωρίζουν από τότε, που οι Λαοί, οι οποίοι ανήκουν στα Ηνωμένα Έθνη, έσκυψαν με ανησυχία και ενδιαφέρον, για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των παιδιών, τα οποία ιδιαιτέρως, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκαν σε αθλιό­τατες συνθήκες διαβίωσης. Ψήφισε λοιπόν ο ΟΗΕ, το 1959 την Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η δε σχετική Σύμβαση υπογράφτηκε το 1990. Έχει μάλι­στα καθιερωθεί από τον ίδιο Οργανισμό και ως Παγκό­σμια Ημέρα του Παιδιού η 11η Δεκεμβρίου. Μέσα από αυτήν την Σύμβαση, όπως και από άλλες παγκόσμιες Διακηρύξεις, στον όρο «παιδί» περιλαμβάνεται και το έμβρυο, αφού στις ευεργετικές ενέργειες και προστατευ­τικές πρακτικές για το παιδί περιλαμβάνεται και η εμ­βρυακή ηλικία.

Έτσι στην 4η Αρχή της Διακηρύξεως των Δικαιω­μάτων του Παιδιού τονίζεται, ότι στην «φροντίδα και προστασία», που θα παρέχεται στο παιδί και στη μητέ­ρα, «περιλαμβάνεται και η ικανοποιητική προγεννητική και μεταγεννητική μέριμνα». Στην δε 8η αρχή διακηρύσ­σεται, ότι «το παιδί θα είναι σε κάθε περίπτωση από τους πρώτους, που θα απολαμβάνουν προστασία και πε­ρίθαλψη».

Επίσης μερικές από τις αξίες και τις πρακτικές, που συνιστούν τον Πολιτισμό της Ειρήνης, σύμφωνα με την Διακήρυξη 2000 της Ουνέσκο, είναι οι εξής:

1ο: «Ο σεβασμός κάθε μορφής ζωής. Σεβασμός των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου».

2ο: «Η μη βία. Απόρριψη της βίας σε όλες τις μορφές της και η επίτευξη δικαιοσύνης με την πειθώ και την κατανόηση».

Στην άμβλωση όμως δεν ασκείται βία στο πιο ανυπεράσπιστο ανθρώπινο πλάσμα και δεν στραγγαλίζεται το πλέον ιερό και ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίω­μα στη ζωή;

Αλλά και η 4η Διεθνής Σύνοδος του OHE για τις Γυναίκες (1995) με την Διακήρυξη του Πεκίνου και το σχέδιο δράσεως, που υπεγράφη από 180 Κράτη, προτεί­νει στρατηγικά μέτρα σε 12 τομείς-κλειδιά. Έτσι στον 4ο τομέα-κλειδί γράφεται: «Αντιμετώπιση και εξάλειψη κάθε είδους βίας κατά των γυναικών και κοριτσιών», ε­νώ στον 12ο υποστηρίζεται η «νομική προστασία των κοριτσιών από την εμβρυακή ηλικία μέχρι την πλήρη ε­νηλικίωσή τους και κατάργηση επιβλαβών πρακτικών εις βάρος τους». Και σ’ αυτή την Διακήρυξη ομολογεί­ται η αναγνώριση και προστασία της πρώτης ανθρώπι­νης φάσης ζωής, δηλαδή της εμβρυακής.

Το Δίκαιο επίσης της πατρίδας μας, όπως και άλλων Χωρών, αναγνωρίζει την προσωπικότητα του εμβρύου και το καθιστά υποκείμενο και φορέα αστικών δικαιωμά­των. Π.χ. κατά τον Αστικό Κώδικα (άρθρο 1711) το συλληφθέν έμβρυο, εάν γεννηθεί ζωντανό, μπορεί να κληρονομήσει. Ακόμη με το άρθρο 1594 του ίδιου Κώ­δικα, το οποίο όμως για λόγους ευνόητους καταργήθη­κε, αναγνώριζε προστάτη του εμβρύου, τον λεγόμενο Εμβρυωρό, ο οποίος έπαιρνε μέτρα υπέρ των δικαιωμά­των του κυοφορούμενου.

Τι είναι όμως το έμβρυο; Η επιστήμη της Εμβρυο­λογίας μας δίνει το δικαίωμα αμέσως μετά τον «χορό της ζωής» να μη θεωρήσουμε το γονιμοποιημένο ωάριο και το ασχημάτιστο ακόμη έμβρυο Άνθρωπο; Ασφαλώς όχι! Πόσο μάλλον που ήδη με τον δεύτερο μήνα της κύ­ησης όλα το όργανα του εμβρύου έχουν σχηματισθεί, σταματά η «οργανογένεση» και απλώς συνεχίζεται η αύ­ξησή του. Έτσι η εμβρυακή ηλικία, από τη στιγμή της σύλληψης, αποτελεί την πρώτη και πιο δυναμική φάση της ζωής του ανθρώπου, αφού μάλιστα, εκτός πολλών άλλων στοιχείων, απ’ τη στιγμή της σύλληψης, έχει ήδη παραλάβει ό,τι συνιστά αυτό που λέμε κληρονομικότη­τα. Γι’ αυτό η Νομική Επιστήμη αναγνωρίζει δικαιώμα­τα και παίρνει μέτρα υπέρ του κυοφορούμενου, η Ιατρι­κή επίσης Επιστήμη όλο και πλουτίζει τις δυνατότητές της για θεραπευτικές παρεμβάσεις στο κυοφορούμενο, ε­νώ η Ορθοδοξία διακηρύσσει αιώνες πριν, ότι ο άνθρωπος υφίσταται ως «εικόνα Θεού» από την στιγμή της σύλληψης, «εξ άκρας συλλήψεως».

Γράφει κάπου όμως ο Τζωρτζ Όργουελ, ότι «η πολι­τική γλώσσα έχει σχεδιαστεί για να κάνει τα ψέμματα να μοιάζουν με αλήθεια και το έγκλημα να παρουσιάζε­ται άξιο σεβασμού». Και η αλήθεια των λόγων τούτων του Όργουελ, διαπιστώνεται περίτρανα στην πρακτική, που εφαρμόζουν οι «ισχυροί της γης», ως προς τα δι­καιώματα του αγέννητου παιδιού. Γιατί ενώ αναγνωρίζε­ται το έμβρυο ως πρόσωπο με δικαιώματα, ως αυταξία, εν τούτοις ψηφίζονται νόμοι, με τους οποίους καταπατεί­ται το πλέον ύψιστο και ιερό δικαίωμα του εμβρύου, το δικαίωμα στη ζωή. Έτσι οι περισσότερες χώρες όχι μό­νο δεν επιδεικνύουν «ικανοποιητική προγεννητική μέρι­μνα», σύμφωνα με την διακήρυξη του OHE, δεν σέβον­ται την εμβρυακή μορφή ζωής και δεν σταματούν την ά­σκηση βίας, σύμφωνα με την Διακήρυξη της Ουνέσκο για χιλιάδες παιδιά, αλλά αντίθετα, μέσω της απόλυτης ελευθερίας, των επιδοτούμενων μάλιστα αμβλώσεων, κα­ταπατούν απόλυτα τα δικαιώματα του πιο ανυπεράσπι­στου ανθρώπου, του εμβρύου.

Μέσα λοιπόν από την ωραιολογία του πολιτικού-φαρισαϊκού λόγου, αποκαλύπτεται η πνευματική και αγιοπνευματική γυμνότητα όλων εκείνων των ισχυρών, που για ποικίλες σκοπιμότητες, νομοθετούν για την θανάτω­ση εκατομμυρίων ανθρώπων, πριν ακόμη αντικρύσουν το φως του ήλιου.

Από αυτή την θανατηφόρο πρακτική δεν έμεινε έξω και η Πατρίδα μας. Για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς, για να ικανοποιήσουν μια μικρή μερίδα ανθρώπων, κυ­ρίως γυναικών, παρά τις πολλές αντιδράσεις, στις 3 Ιου­λίου 1986, νομιμοποίησαν απόλυτα τις αμβλώσεις, συμ­πληρώνοντας την προϋπάρχουσα νομοθεσία, που επέτρε­πε την άμβλωση για λόγους α) ιατρικούς, β) ευγονικής, γ) ηθικής (αιμομιξίας, βιασμού), δ) ψυχολογικούς. Μό­νο δηλ. την οικονομικοκοινωνική πλευρά δεν κάλυπτε. Έτσι στη «χώρα των γερόντων», την πατρίδα μας, χι­λιάδες ελληνόπουλα σκοτώνονται κάθε χρόνο μέσω της άμβλωσης. Ο νόμος 1609/86, όπως είναι φυσικό αμβλύ­νει ακόμη περισσότερο τις ελαστικές μας συνειδήσεις. Η έλλειψη δε της αντικειμενικής-επιστημονικής ενημέ­ρωσης, οδηγεί στην ημιμάθεια, που αποδεικνύεται ο χει­ρότερος σύμβουλος για αποφάσεις τόσο σημαντικές, αλ­λά και το «καλύτερο άλλοθι» στην εγωπάθεια και τον α­τομισμό μας.

Ο νόμος 1609/86 της Ελληνικής Πολιτείας αναφέ­ρει με γλώσσα απόλυτα ωραιοποιημένη-φαρισαϊκή, τα εξής: «Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης και προστασία της υγείας της γυναίκας…», η οποία απολύτως νόμιμα μπορεί να πραγματωθεί μέσα στις πρώτες δώδεκα εβδο­μάδες της κύησης. Από τον τίτλο ήδη ο νόμος αυτός, αρνούμενος κάθε δικαίωμα στο έμβρυο, και μάλιστα σ’ αυτή την ίδια τη ζωή του, το πολυτιμότερο δηλαδή αγα­θό του, αναφέρεται και προστατεύει, με τέλεια μονομέ­ρεια, στην δήθεν υγεία της μητέρας. Είναι όμως επιστη­μονικά εξακριβωμένο, ότι η άμβλωση εξασφαλίζει την υγεία της γυναίκας; Οι μη στρατευμένοι ειδικοί επιστήμονες-γυναικολόγοι, μαιευτήρες, ψυχίατροι, ψυχολόγοι κ.ά., δεν μας διαβεβαιώνουν για κάτι τέτοιο. Αντίθετα η ίδια η άμβλωση περιέχει σημαντικότατο ποσοστό κινδύ­νου, ενώ μακροπρόθεσμα πολλά σωματικά, όπως η στει­ρότητα, και ψυχολογικά προβλήματα αναδύονται στη γυναίκα μετά από μια άμβλωση. Ήδη επιστημονικά ερευνάται και διαπιστώνεται το «μετεκτρωτικό σύνδρο­μο».

Αλλ’ η φαρισαϊκή γλώσσα προσφέροντας την μισή αλήθεια, χρησιμοποιεί και άλλη, κατ’ ευφημισμό, έκ­φραση: «διακοπή της κύησης». Η λέξη «διακοπή» όμως λειτουργεί ελπιδοφόρα, γιατί περιμένει κανείς την επα­ναλειτουργία, αυτού, που διακόπηκε, όπως π.χ. η διακο­πή του ηλεκτρικού ρεύματος ή του νερού. Η άμβλωση όμως είναι τελεσίδικη καταστροφή του πιο ανυπεράσπι­στου ανθρώπινου πλάσματος, του οποίου δεν ακούγεται ούτε το κλάμα του, για να εμποδίσει τις εναντίον του θα­νατηφόρες ενέργειες.

Με ποια λογική λοιπόν, ο νομοθέτης κάνει μια τέ­τοια μονομερή διάκριση μεταξύ των δύο προσώπων, του αγέννητου παιδιού και της γυναίκας, ώστε η δήθεν κινδυνεύουσα υγεία της μιας -της γυναίκας- να περιφρου­ρείται με την εξαφάνιση της ζωής του άλλου, του εμ­βρύου δηλαδή; Έτσι αντί να ενισχύεται ηθικά και υλικά η ελληνική οικογένεια για να φέρει και διατηρήσει την ζωή, τα παιδιά, επίσημα το ίδιο το Κράτος, πληρώνει για να επέλθει ο θάνατος στο παιδί και να «τραυματιστεί» ψυχικά και σωματικά η ίδια η γυναίκα.

Φυσικά ο ανθρώπινος-πολιτειακός νόμος δίνει την ελευθερία της άμβλωσης, χωρίς όμως να υποχρεώνει, θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος. Λόγω όμως της έλλει­ψης πληροφόρησης, αλλά και της πίστης πολλών, ότι ο πολιτειακός νόμος περιέχει το ορθό και αληθινό, επαναπαυόμενοι οι πολλοί τον ακολουθούν, με αποτέλεσμα την άμβλυνση των συνειδήσεων, μπροστά στη βίαιη α­φαίρεση της ζωής του πλέον ανυπεράσπιστου και φυσιο­λογικά του πλέον αγαπημένου προσώπου, που θα ‘πρεπε να είναι το έμβρυο.

Κάθε υπεύθυνος άνθρωπος όμως, και ιδιαίτερα κάθε χριστιανός, γνωρίζει, ότι στον ανθρώπινο νόμο, παρεισφρύει η σκοπιμότητα, αδυναμία και προσωρινότητα, γι’ αυτό και αντιτάσσει τον θείο νόμο, σύμφωνα και με την αξιωματική θεολογική αρχή: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλ­λον ή ανθρώποις». Γι’ αυτό διακηρύσσει, ότι το έμβρυο είναι άνθρωπος «εξ άκρας συλλήψεως», και στην πολιτική-φαρισαϊκή γλώσσα, που κατορθώνει, κατά τον G. Or­well, «το ψέμμα να μοιάζει με αλήθεια και το έγκλημα να παρουσιάζεται άξιο σεβασμού», αντιπαραθέτει τη γλώσσα της αλήθειας, ώστε να μη παρασύρεται ο κό­σμος. Αυτό βέβαια γίνεται από αγάπη και μόνο, γιατί η αλήθεια δεν δημιουργεί ενοχές, αλλά απελευθερώνει πραγματικά: «γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ε­λευθερώσει υμάς» (Ιω. 8, 32).

Αλλ’ εδώ ως αντίδοτο στις σχιζοφρενικές νομοθετι­κές αποφάσεις και στις διχασμένες ανθρώπινες πρακτι­κές, που καταστρέφουν την ΖΩΗ σε επίπεδο προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό -ο μεγάλος εχθρός και κίνδυνος της πατρίδας μας δεν είναι άλλος από την τρομακτική υπογεννητικότητά της- οφείλουν οι διάφοροι φορείς, η Εκκλησία, αλλά και οι συνειδητοποιημένοι Πολιτικοί, κατ’ αρχάς να αγωνιστούν για την κατάργηση του νόμου 1609/86, να προβάλλονται τα επιστημονικά δεδομένα και η πρόοδος της Εμβρυολογίας, και προπάντων να ε­νισχύεται ηθικά και υλικά η φιλοτεκνία, τονώνοντας το πατρικό και ιδιαίτερα το μητρικό αίσθημα.

Η Μητρότητα, όπως και η πατρότητα, είναι θεϊκό δώρο προς τον άνθρωπο, αφού οι σύζυγοι καλούνται να συνεχίσουν το δημιουργικό έργο του Θεού και γινόμε­νοι συνδημιουργοί να χαρίσουν το υψηλότερο δώρο, τη ζωή και σε άλλους ανθρώπους. Η μητέρα μάλιστα πε­ρισσότερο από τον πατέρα, νοιώθει αυτή την δυναμική σύμπραξή της στη δημιουργία και συνέχιση της ζωής. Αισθάνεται, ότι το να είναι μητέρα δεν είναι μόνο προ­σωπική της υπόθεση, αλλά γίνεται η ελπίδα της ανθρω­πότητας. Γιατί η Μάνα φιλοξενεί στα σπλάγχνα της το έμβρυο και του μεταδίδει τη ζωή. Η μητέρα είναι η ζε­στασιά, η μητέρα είναι η τροφή, η μητέρα είναι η ευχά­ριστη κατάσταση της ικανοποίησης των αναγκών και της ασφάλειας του. Φυσικά η μητρική αγάπη είναι ένα δύσκολο καθήκον, γιατί απαιτεί ανιδιοτέλεια και ικανό­τητα να δίνεις το παν και να μη θέλεις τίποτε άλλο, πα­ρά μόνο την ευτυχία του αγαπημένου. Η μητρική αγάπη είναι μία χωρίς όρους επιβεβαίωση του παιδιού και των αναγκών του, για τις οποίες είναι έτοιμη να προσφέρει τα πάντα, ακόμη και τη ζωή της.

Οι ανάγκες του παιδιού αρχίζουν τουλάχιστον από την στιγμή της σύλληψης· Και παρ’ ότι έχουν επέλθει σημαντικότατες κοινωνικές αλλαγές και οι οικογενεια­κές συνθήκες και συνήθειες έχουν υποστεί αλλοιώσεις, εν τούτοις οι γονείς παραμένουν ο πιο σίγουρος προμα­χώνας για μια ομαλή ανάπτυξη του παιδιού ήδη από την εμβρυακή ηλικία. Πάνω απ’ όλα το αγέννητο παιδί χρειάζεται τη μητρική αγάπη, που σημαίνει ότι ήδη από την εγκυμοσύνη αρχίζουν οι θυσίες της και η προσφορά της απεριόριστης στοργής της. Επί εννέα μήνες το έμ­βρυο θα εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνη, γιατί από τη μητέρα του αναπνέει, απ’ αυτήν τρέφεται, οι πνευμα­τικές της δυνάμεις και η ψυχική της κατάσταση το επη­ρεάζουν. Κάθε εντύπωση της μητέρας δεν έχει επίδραση μόνον σ’ αυτήν, αλλά και στο παιδί. Η ευχαρίστησή της είναι και δική του, όπως και ο πόνος της είναι και δικός του. Ευχάριστα βιβλία, επομένως, απαλή μουσική, ευφορία ψυχική, χαρούμενες στιγμές, προσευχητική διά­θεση αντανακλούν θετικά στο έμβρυο. Όλες οι ψυχικές και εγκεφαλικές μεταβολές της και κάθε ουσία, που χρη­σιμοποιεί, επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά το κυοφορού­μενο παιδί.

Γνωρίζοντας όλα αυτά η γνήσια μητρική αγάπη θα αρνηθεί τα θεωρούμενα ως δικαιώματα της σύγχρονης γυναίκας, δικαιώματα καθαρώς ατομοκρατικά, όπως η η­δονική απόλαυση και η απόρριψη κάθε ευθύνης. Γι’ αυ­τό και δεν θυσιάζει την ανθρωπιά και την αγάπη στον α­τομισμό και την φιλαυτία και δεν παρασύρεται να αφαι­ρέσει τη ζωή του παιδιού της. Η γνήσια μάνα δεν θα παρασυρθεί από συνθήματα του τύπου: «σώμα μου είναι το κάνω ό,τι θέλω», ούτε ότι «οι γυναίκες δεν θα ανεχθούν τον περιορισμό των δικαιωμάτων τους». Γιατί γνωρίζει, ότι το έμβρυο δεν είναι σώμα της, και μάλιστα αρρωστη­μένο για να το απορρίψει, και δεύτερο, ότι διεκδικώντας τα ατομοκρατικά της δικαιώματα στραγγαλίζει το ανα­φαίρετο δικαίωμα του ίδιου της του παιδιού να ρθεί στην ζωή. Άλλωστε το να γίνεις ή να είσαι μητέρα δεν είναι προσωπική υπόθεση, αλλά κοινωνική, εθνική, παν­ανθρώπινη.

Οι καιροί μάς προσκαλούν και προκαλούν να υπηρετήσουμε το μυστήριο της ζωής από την στιγμή της σύλληψης. Η Μητρότητα είναι θείο δώρο, που αληθινά καταξιώνει την γυναίκα και είναι συνυφασμένη με τη γυ­ναικεία φύση. Οι σειρήνες του ευδαιμονισμού και ατομι­σμού καλούν τη γυναίκα να αρνηθεί την κύρια αποστο­λή της, τη Μητρότητα. Διάφορα φεμινιστικά κινήματα την καλούν «να πει ναι στην παραγωγή, όχι στην ανα­παραγωγή». Όλοι εμείς ας βοηθήσουμε τη Γυναίκα να υπηρετήσει τη Μητρότητα και να επιθυμεί να βιώσει τη Μητρότητα.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε

Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

πηγή

Η πολύτεκνη οικογένεια

Τα περισσότερα παιδιά πολυτέκνων βιώνουν μια ιδιαίτερη αίσθηση κοινοκτημοσύνης.

Όταν δεν χρειάζεσαι άλλο άτομο για να παίξεις με τα αδέλφια σου μπιρίμπα με ζευγάρια, ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει να μεγαλώνεις σε πολύτεκνη οικογένεια.

Όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο, ένα μωρό ακουγόταν να κλαίει στο δωμάτιο. Ήταν το 7 μηνών αδερφάκι της 23άχρονης Σοφίας, της μεγαλύτερης από τα 13 παιδιά της οικογένειας. Η Σοφία μένει στην Καβάλα, σε ένα σπίτι όπου...
τώρα πια μπορεί να έχει λίγα τετραγωνικά παραπάνω δικά της. Μέχρι πριν από 3 χρόνια η οικογένεια έμενε σε ένα σπίτι 70 τετραγωνικών: στο ένα υπνοδωμάτιο οι γονείς με τα δυο μικρότερα αδέρφια, στο άλλο τα υπόλοιπα παιδιά, 9 τότε. Ποτέ δεν κοιμήθηκε μόνο του ένα παιδί. Στα κολλημένα το ένα με το άλλο κρεβάτια κοιμούνταν πάντα δύο δύο. Εκεί διάβαζαν, εκεί έπαιζαν, εκεί έκαναν τα όνειρά τους για το μέλλον.

Είμαστε χίλιοι δεκατρείς

Στην Ελλάδα πολύτεκνη θεωρείται μια οικογένεια που έχει από 4 παιδιά και πάνω. Δυστυχώς, είτε είναι 4 τα παιδιά είτε 14, η αντιμετώπισή τους από το κράτος είναι η ίδια. Το επίδομα που παίρνει η οικογένεια είναι 42 ευρώ για κάθε παιδί - από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μέσος όρος είναι 95,75 ευρώ).

ΠΗΓΗ:Περιοδικό Cosmpolitan Ιανουάριος 2009 τεύχος 106, της Δ. Ρουμπεϊδου Η πολύτεκνη οικογένεια

H πάνσεμνη πόρνη ...

Η πορνείαις πρότερον μεμεστωμένη παντοίαις... υψώθης εν Χριστώ , δια βίου και πράξεως, Βασιλείας Ουρανού φανείσα νύμφη Μαρία πάνσεμνε.

(από το συναξάρι της Ε Κυριακής των Νηστειών)

Όταν επισκέφθηκε ο γέροντας Ιερώνυμος τους αγίους Τόπους είχε πνευματική συγκομιδή..Όλα τού είχαν προκαλέσει ιδιαίτερη συγκίνηση και ποτέ δεν σταμάτησε να διηγείται ό,τι είχε δεί εκεί. Κατάπληκτος έμεινε από την αγριότητα τού τόπου εκεί όπου επί σαράντα χρόνια ασκήτεψε η οσία Μαρία η Αιγυπτία Έλεγε μάλιστα το εξής:

«Αν εκείνη η γυναίκα ασθενές σκεύος , κατόρθωσε τόσα τι να πούμε εμείς!

Η μετάνοια, ο ζήλος και η αγάπη προς τον Θεό δίνουν μεγάλη δύναμη στον άνθρωπο. Δεν φεύγει ο νούς μου από τον τόπο όπου έζησε η οσία. Πολύ άγριος τόπος.»

(Σωτηρίας Νούση, ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης, σελ 45)

πηγή