Οι σύγχρονες παιδαγωγικές θεωρίες θέλουν τους γονείς να είναι φίλοι με τα παιδιά από τη βρεφική ακόμα ηλικία, να κατεβαίνουν στο επίπεδο των παιδιών για να τα προσεγγίζουν καλύτερα, να μην τα μαλώνουν για να μην τους δημιουργούν ψυχικά τραύματα και γενικότερα προτείνεται μία ελευθερία και χαλάρωση στην πειθαρχία των παιδιών για να αισθάνονται ελεύθερα και όχι καταπιεσμένα.
Όπως είναι λογικό επακόλουθο αυτής της στάσης των γονέων, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας την πεποίθηση ότι όλος ο κόσμος τους ανήκει, ότι πάντοτε θα γίνεται αυτό που θέλουν, ότι δεν έχουν υποχρεώσεις αλλά μόνο δικαιώματα και ότι οι γονείς θα πρέπει να ικανοποιούν κάθε τους αίτημα για να μεγαλώνουν σωστά και όχι καταπιεσμένα.
Αυτή η σύγχρονη παιδαγωγική, έχει πολλές ομοιότητες με την στάση που κρατάμε οι άνθρωποι απέναντι στο Θεό. Θέλουμε ο Θεός και η
Εκκλησία να μας ανέχονται όπως είμαστε, να μην καταβάλουμε κανένα κόπο να φθάσουμε εμείς προς το Θεό αλλά απαιτούμε ο Θεός να μας κυνηγάει από πίσω, καθώς, ενώ ομολογούμε ότι Αυτός είναι η Αγάπη και η Αλήθεια και η Ζωή, θέλουμε η Εκκλησία να εκσυγχρονιστεί για να μπορεί να μας ακολουθεί και να μην μένει στα «παλιά»! Τη θέλουμε στο επίπεδό μας για να αισθανόμαστε ασφαλείς, για να μπορούμε να την ελέγχουμε.
Οι γονείς ανεχόμαστε τα παιδιά όπως είναι, χωρίς να προσπαθούμε να τα μάθουμε πως πρέπει να είναι και το ίδιο θέλουμε να κάνει και ο Θεός για μας: να μας ανέχεται όπως είμαστε αλλά να μην κάνουμε τίποτε για να γίνουμε εμείς όπως μας θέλει ο Θεός.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε πει κάποτε, απευθυνόμενος στους νέους, την φράση που έμεινε στην ιστορία: «Ελάτε όπως είσαστε». Και σωστά είχε πει. Ήθελε να δείξει με αυτά τα λόγια ότι η Εκκλησία είναι ανοιχτή και μας δέχεται όλους, όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, όση τρέλα κι αν κουβαλάμε.
Όμως, η Εκκλησία δεν θέλει να μείνουμε όπως ήρθαμε. Θέλει να αλλάξουμε, να ποθήσουμε την Αλήθεια και να προσπαθήσουμε να την κάνουμε ζωή μας. Προσδοκά στην αλλαγή μας προς την υγεία, προς την πρόοδό μας.
Είναι άξιο απορίας πως ο άνθρωπος θέλει να μείνει στα πεπερασμένα στενά όρια του εαυτού του και δεν προσπαθεί να διευρύνει τους ορίζοντές του και να γνωρίσει κάτι έξω και πέρα από αυτόν. Τα όρια μας είναι συγκεκριμένα και περιορισμένα. Πως είναι δυνατόν αυτά να μας αρκούν και να μην επιδιώκουμε να τα ξεπεράσουμε με το να κατανοήσουμε ότι ο Θεός και η Εκκλησία Του είναι πολύ ανώτερος από εμας τους μικρούς και περιορισμένους. Τι αξία έχει μια Εκκλησία εγκλωβισμένη στα στενά όριά μας; Όπως και τι χρειάζονται οι γονείς στα παιδιά όταν δεν στέκονται σαν γονείς αλλά σαν “κολλητοί” φίλοι, φροντίζοντας να μην τους χαλάνε κανένα χατήρι;
Τα παιδιά έχουν ανάγκη γονείς, όχι φίλους. Χρειάζονται γονείς όχι στο δικό τους επίπεδο, αλλά στο επίπεδο που πρέπει να είναι ο γονιός yστε να μπορεί να τραβάει και τα παιδιά σιγά-σιγά προς την ωριμότητα.
Έτσι και ο άνθρωπος έχει ανάγκη το Θεό, όχι στο δικό του επίπεδο αλλά στο ύψος που βρίσκεται Εκείνος, ώστε να τραβήξει και τον άνθρωπο προς την Ζωή.
Η εποχή μας φαίνεται ότι σηματοδοτεί την οπισθοδρόμηση του ανθρώπου. Την στροφή του προς τα πίσω, προς την ανωριμότητα, καθώς τα πιο σπουδαία ιδανικά του είναι εγκλωβισμένα μέσα στα στενά όριά του.
Το ίδιο ισχύει και με τα παιδιά μας: τα μεγαλώνουμε τάχα με ελευθερία κοιτάζοντας διαρκώς μην τύχει και θίξουμε τα δικαιώματά τους και καταλήγουμε να διαμορφώνουμε ανθρώπους ελλειπείς, χωρίς όραμα και ελπίδα. Ανθρώπους περιορισμένους στα παιδικά όρια της αδιαμόρφωτης ωριμότητας.
Ας ευχηθούμε το Νέο Έτος να ατενίσουμε όλοι ψηλά και να επανατοποθετήσουμε τα πράγματα στην αρχική τους θέση, ώστε να κατορθώσουμε δειλά-δειλά να βγούμε από αυτό το στενό όριο στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί και να αναζητήσουμε το μεγαλείο του Θεού, όσο μπορούμε να το αντιληφθούμε ο καθένας.
Μαρίνα Διαμαντή
«Ενοριακή Ευλογία» Αρ. Τεύχους 103
