Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; (Γέροντας Σωφρόνιος Αγιορείτης – Έσσεξ)

[...]Επειδή οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ήμερες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση. Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος, ως εκμηδένιση, ενώ πρέπει να θεωρείται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας ως ημέρα γεννήσεώς μας στην ανώτερη ζωή, σε ολόκληρο πλέον το πλήρωμα της ζωής που ανήκει στο Θεό. Αλήθεια, το Ευαγγέλιο λέει: «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν» (Ιωάν. 3,36). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν ότι… ο πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπόν εκφράσεις μπορούμε να αναφέρουμε πολλές.
Συχνά ακούω από τους ανθρώπους: Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο;
Η πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;
Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου άνθρωπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός άνθρωπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Να ένα υπέροχο παράδειγμα ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο… Και τί συνέβη λοιπόν; «Ώφθη δε αιτώ (τω Ζαχαρία) άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Και εταράχθη Ζαχαρίας ιδών, και φόβος επέπεσεν επ’ αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο άγγελος μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγγαλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου… και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει έπι Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. 1,11-16).
Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό πνεύμα. Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα.
Έτσι και τώρα αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν». Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονό¬τος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.
Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός πώς να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων. Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.

ΠΗΓΗ: Αρχιμ. Σωφρονίου, Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ 2010

Υπάρχουν κωλύματα Γάμου;

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανῆς, Βύρωνος καὶ ῾Υμηττοῦ π. Δανιήλ. στην υπ' αριθμ. Πρωτ. Φ1/3/670 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 4η περιγράφει τα λεγόμενα κωλύματα γάμου.

ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΓΑΜΟΥ.

Τίς προϋποθέσεις τελέσεως θρησκευτικοῦ Γάμου καί τά κωλύματα τά ὁποῖα ἰσχύουν σήμερα, ὡς ἐπί τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐρειδόμενα διά τήν τέλεσί του, ἀναφέρει λεπτομερῶς ἡ ὑπ᾿ ἀριθμ. 2320/1982 Συνοδική Ἐγκύκλιος. Ὅθεν, διά τήν τέλεσι θρησκευτικοῦ Γάμου ἰσχύουν τά ἑξῆς κωλύματα:
1. Ἕνεκα ἡλικίας.
Διά σύναψι γάμου ἀπαιτεῖται οἱ μελλόνυμφοι νά ἔχουν συμπληρωμένο τό 18ο ἔτος τῆς ἡλικίας των. Ἐπίσης ἡ συναίνεσις τῶν εἰς γάμον συνερχομένων δηλοῦται αὐτοπροσώπως καί ἄνευ αἱρέσεως ἤ προθεσμίας.
Στήν περίπτωσι τῆς ἀνηλικιότητος, τήν συναίνεσι δίδουν οἱ ἀσκοῦντες τήν γονική μέριμνα γονεῖς ἤ ὁ ἔχων τήν ἐπιμέλεια τοῦ ἀνηλίκου. Σέ περίπτωσι διαφωνίας, τήν ἄδεια δίδει τό ἁρμόδιο δικαστήριο μέ τήν ἔκδοσι δικαστικῆς ἀποφάσεως.
2. Ἕνεκα διαφορᾶς Θρησκείας.
Κωλύεται ὁ γάμος χριστιανοῦ μετά ἀλλοθρήσκου.
Κατ᾿ οἰκονομίαν ἐπιτρέπεται τέλεσις γάμου (μεικτός) μέ ἑτεροδόξους χριστιανούς, ὑπό καθορισμένας προϋποθέσεις.
3. Ἕνεκα ὑφισταμένου γάμου.
Κωλύεται ἡ σύναψις ἑτέρου γάμου πρίν ἤ ἀμετακλήτως λυθῆ ἤ ἀκυρωθῆ οἱοσδήποτε ὑφιστάμενος τύπος γάμου.
4. Ἕνεκα τετάρτου γάμου.
Κωλύεται ὁ τέταρτος γάμος, προϋπάρξαντος τρίτου ἐγκύρου.
5. Ἕνεκα συγγενείας ἐξ αἵματος.
Κωλύεται ὁ γάμος μετά συγγενῶν ἐξ αἵματος κατ᾿ εὐθεῖαν μέν γραμμή ἀπεριορίστως καί μέ τούς ἀνιόντας καί κατιόντας συγγενεῖς, ἐκ πλαγίου δέ μέχρι καί τοῦ τετάρτου βαθμοῦ (ἐξαδέλφια). Τά τέκνα τῶν πρώτων ἐξαδέλφων παντρεύονται. Ἐπίσης ἡ κόρη τοῦ πρώτου ἐξαδέλφου δύναται νά νυμφευθῆ μέ τόν πρῶτο ἐξαδέλφο τοῦ πατέρα της.
Δύο ἀδέλφια δέν δύναται νά νυμφευθοῦν δύο ἄλλα ἀδέλφια οὔτε ταυτοχρόνως (ΝΔ´ Κανών τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Σύνόδου).
Δύο ἀδέλφια δύναται νά νυμφευθοῦν δύο πρῶτα ἐξαδέλφια.
6. Ἕνεκα συγγενείας ἐξ ἀγχιστείας.
Κωλύεται ὁ γάμος μετά συγγενῶν ἐξ ἀγχιστείας κατ᾿ εὐθεῖαν μέν γραμμή ἀπεριορίστως, ἐκ πλαγίου δέ ἕως καί τοῦ τρίτου βαθμοῦ. Τοιουτοτρόπως κωλύεται ὁ γάμος πατρός καί υἱοῦ μετά μητρός καί θυγατέρας (α´ βαθμός κατ᾿ εὐθεῖαν γραμμήν ἀγχιστείας), πάππου καί ἐγγονῆς μετά μάμμης καί ἐγγονῆς (β´ βαθμός).
Συγγένεια ἐπίσης, ὅσον ἀφορᾶ στά κωλύματα τοῦ γάμου, ὑφίσταται καί μεταξύ τέκνου τό ὁποῖον ἐγεννἠθη ἄνευ γάμου τῶν γονέων του (ἐξωγάμου) ἤ τῶν κατιόντων αὐτοῦ καί τοῦ ἐξ ἀναγνωρίσεως πατρός αὐτοῦ ἤ τῶν ἐξ αἵματος συγγενῶν αὐτοῦ. Ἐπίσης τό μή γνήσιο τέκνο, δηλαδή τό ἀναγνωρισθέν, ἐπέχει τάξιν γνησίου ἔναντι τῆς μητρός του καί τῶν πρός τήν μητέρα συγγενῶν.
Ἐκ τοῦ πλαγίου ἀγχιστεία: Ὁ πρώην σύζυγος δέν δύναται νά συνάψη γάμο μετά τοῦ ἀδελφοῦ, θείου ἤ ἀνεψιοῦ τοῦ τέως συζύγου, οὔτε μετά τοῦ ἀνδραδέλφου ἤ τῆς ἀνδραδέλφης (κουνιάδο ἤ κουνιάδα). Ἐπίσης δέν ἐπιτρέπεται σέ δύο ἀδελφούς ἤ ἀδελφές νά ἔλθουν σέ γάμο μετά τοῦ αὐτοῦ προσώπου ἀλληλοδιαδόχως. Ἡ ἰσχύς τοῦ ἐν λόγῳ κωλύματος ἀρχίζει μετά τήν λύσι τοῦ πρώτου γάμου, διότι ἡ ἐξ ἀγχιστείας συγγένεια ἐξακολουθεῖ ὑφισταμένη καί μετά τήν λύσι τοῦ γάμου.
Παρεπομένη ἤ καταχρηστική ἀγχιστεία: Κωλύεται ὁ γάμος συγγενῶν ἐξ αἵματος ἕως καί τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τοῦ ἑνός τῶν συζύγων μετά συγγενοῦς ἐξ αἵματος ἕως καί του δευτέρου βαθμοῦ τοῦ ἑτέρου συζύγου. Συνεπῶς δέν δύναται νά συναφθῆ γάμος μεταξύ γονέως ἤ πάππου, τέκνου ἤ ἐγγονοῦ καί ἀδελφοῦ ἑνός ἑκάστου τῶν συζύγων μετά τῶν αὐτῶν συγγενῶν τοῦ ἑτέρου συζύγου, τοῦ κωλύματος ὑφισταμένου καί μετά τήν λύσι ἤ ἀκύρωσι τοῦ γάμου.
7. Ἕνεκα υἱοθεσίας.
Κωλύεται ὁ γάμος τοῦ υἱοθετήσαντος ἤ κατιόντων αὐτοῦ μετά τοῦ υἱοθετηθέντος. Τό κώλυμα ὑφίσταται καί μετά τήν λύσι τῆς υἱοθεσίας.
8. Ἕνεκα βαπτίσματος (πνευματική συγγένεια).
Κωλύεται ὁ γάμος τοῦ ἀναδόχου μετά τοῦ ἀναδεκτοῦ, τοῦ πατρός ἤ τῆς μητρός αὐτοῦ καί τανάπαλιν. Τό κώλυμα τοῦτο ἀναφέρει ὁ ΝΓ´ Κανών τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλῳ, Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἡ ἀπαγόρευσις συνάψεως γάμου μεταξύ πνευματικῶν συγγενῶν ἐπεκτείνεται ἕως καί τοῦ δευτέρου βαθμοῦ, δηλαδή ἕως τοῦ πατρός ἤ τῆς μητρός τοῦ ἤ τῆς ἀναδεκτοῦ.
Δέν λογίζονται πνευματικοί ἀδελφοί κατά τό νόημα τοῦ κανόνος ἐκεῖνοι πού ἔχουν κοινό ἀνάδοχο.

πηγή

Της πατρίδας μου η σημαία

Θυμάμαι πριν 30 χρόνια περίπου τον παππού μου ,με καλούσε για να πιούμε ένα ποτήρι κρασί,το έφερνε κουτσαίνοντας σε μια μεγάλη γυάλινη κανάτα.Στο πόδι είχε χτυπηθεί από σφαίρα στον πόλεμο του '40 πάνω στα βουνά.Μια πληγή που πάντα έμοιαζε ανοιχτή.

Πάντα μα πάντα όμως τέτοιες μέρες φρόντιζε να βάλει την σημαία στο κοντάρι με τον σταυρό έξω από το σπίτι .
Όταν μιλούσε για τον πόλεμο και την σημαία το σώμα του ίσωνε,κορδωνόταν λες και κάποιος του ζήτησε να κάτσει προσοχή.
Όλες οι ιστορίες από τον πόλεμο έβγαιναν από το στόμα του με μια άλλη χροιά, λες και όσοι πολέμησαν είχαν κάτι μαγικό στην φωνή τους όταν μιλούσαν για τότε.
Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή,πριν από 30 χρόνια, το χωριό ήταν γεμάτο από Ελληνικές σημαίες που κυμάτιζαν ως και μια εβδομάδα πριν από την γιορτή της 28ης.
Ήταν μέγα χρέος όλων των κατοίκων να φυλάξουν την σημαία καθαρή, σιδερωμένη και όταν έρθει η ώρα με περηφάνια να την κρεμάσουν στα μπαλκόνια ,στα παράθυρα,στους δρόμους ,στις καρδιές τους ,πάνω από όλα στις καρδιές τους .
Ονειρευόμουν και εγώ πως μόλις μεγαλώσω και κάνω δικό μου σπίτι θα πάρω την μεγαλύτερη και χρυσοκέντημένη σημαία για να βάλω , πάνω σε ένα ψηλό κοντάρι με έναν περήφανο σταυρό στο τελείωμα του να ατενίζει τον γαλάζιο Ελληνικό ουρανό.

30 χρόνια μετά (σήμερα)
είμαι τυχερός που έχω ακόμη την δουλειά μου και ξυπνάω το πρωί.
Οι εταιρίες πλέον κλείνουν η μια μετά την άλλη και είναι δύσκολο να γνωρίζω αν αύριο ξημερώνει μια μέρα που θα έχω τα αυτονόητα(δουλειά-σπίτι-φαγητό-την οικογένεια μου)
Κοντεύει 28η και καμία μα καμία κίνηση.
Ούτε στα μπαλκόνια ούτε στους δρόμους αλλά πάνω από όλα καμία σημαία στις καρδιές μας.
Αλλά θα μου πεις ποιος να σκαλώσει σημαία ?
Ο αλλοδαπός που μένει στο νοικιασμένο σπίτι στον κεντρικό δρόμο ?
Ο Έλληνας που δεν έχει ρεύμα και τηλέφωνο και κρύβεται να τον βρούνε οι δανειστές του?
Ποιος να βάλει σημαία ?
σημαία σημαίνει Περηφάνια ,γιορτή ,και εμείς πλέον ούτε περήφανοι είμαστε ,ούτε γιορτάζουμε.
Εγώ δεν πήρα ακόμη την χρυσοκέντητη σημαία που είχα τάξει στον εαυτό μου , και δεν είμαι πλέον σίγουρος αν ο ουρανός είναι γαλάζιος γιατί Ελληνικός δεν είναι σίγουρα.
Το μνημόνιο βλέπετε με έκανε να είμαι κρυμμένος στην γωνιά μου και να φοβάμαι να ξοδέψω τα 20 ευρώ που έχει μια σημαία για να την σκαλώσω στο σπίτι.
Άστα μωρέ ,ας δώσουμε αυτά τα 5 ευρώ στο παιδί να πάει μια βόλτα να κάτσει στα κομπιούτερ του net cafe και να διδαχθεί την ιστορία μέσα από το call of dutty (πολεμικό παιχνίδι).
Και εμείς ας κάτσουμε στο σπιτάκι μας με τα άλλα 15 ευρώ για να γεμίσουμε την άδεια μας κατσαρόλα ,χωρίς σημαία, χωρίς χρήματα
γιατί έτσι μας καταντήσατε.
Ο Παππούς μου κορδωνόταν που ήταν Έλληνας και εγώ ντρέπομαι να πω ότι είμαι Έλληνας.
Ο παππούς μου πολέμησε και πέθανε Έλληνας ,είναι τυχερός που δεν ζει για να δει πως κατάντησε η Ελλάδα μας,
είμαι σίγουρος πως θα δάκρυζε αν έβλεπε όλους αυτούς που στο όνομα της δημοκρατίας μας κλέψανε ότι σημαντικότερο είχαμε σαν λαός.
Την σημαία μας και την καρδιά μας!!
Δεν ξέρω τελικά αν ντραπώ που και φέτος δεν θα κρεμάσω σημαία.
Το σίγουρο είναι πως είμαι ο μόνος που σκέφτομαι έτσι

Σπιναλόγκα 107 χρόνια μετά …

Ο Φραγκίσκος της Ασίζης στο βιβλίο του Καζαντζάκη με τίτλο “Ο Φτωχούλης του Θεού” περιγράφει με τον συνήθη γλαφυρό του τρόπο μιλώντας στον Φράτε Λεόνε τον μεγαλύτερο του φόβο. “Να, λέει, δεν αντέχω τους λεπρούς, φοβάμαι να τους δω. Και μόνο να αφουγκραστώ από μακριά τα κουδουνάκια, που φορούν, για να τ’ ακούν και ν’ αλαργαίνουν οι διαβάτες, λιποθυμώ”.

Η αίσθηση αυτή στους περισσότερους από μας δεν λέει απολύτως τίποτα. Δεν πρόλαβε να καταγραφεί στις μνήμες μας καθώς η λέπρα πάνε 60 χρόνια πια που δεν αποτελεί φόβητρο για την ανθρωπότητα. Στην Κρήτη όμως οι ιστορίες των λεπρών και της Σπιναλόγκας πέρασαν με τη μορφή της αφήγησης και στη γενιά μας.

Άλλωστε, το νησάκι είναι πλάι μας και όποιος πάτησε έστω και μία φορά τα χώματά του ένοιωσε το αδιόρατο σφίξιμο, που προκαλεί ένας τόσο βαριά φορτισμένος τόπος.

Πήγα πρόσφατα. Παρακινημένη από μία ιστορία που τυχαία έμαθα πως δένει κάποιον συγγενή μου με την Σπιναλόγκα. Έτυχε επίσης να μάθω πως τούτες τις μέρες (στις 30 του μήνα) θα συμπληρωθούν εκατόν πέντε χρόνια από την πρώτη μέρα, που τα κουδουνάκια των λεπρών έπαψαν να ηχούν στις ρούγες των πόλεων της Κρήτης. Ως τότε οι Χανσενικοί συνήθως ζούσαν σε άθλιους οικισμούς έξω από τις πόλεις του νησιού, τα επονομαζόμενα Μεσκήνια και βίωναν -συνάμα με την απάνθρωπη ταλαιπωρία της νόσου τους- έναν εξίσου αδυσώπητο κοινωνικό αποκλεισμό. Μέχρι την 30η Μαϊου του 1903, που η Κρητική Πολιτεία με διάταγμά της αποφάσισε την μεταφορά τους στην Σπιναλόγκα.

Λένε πως τα ονόματα που διαλέγουμε για τόπους και ανθρώπους, άλλοτε δένονται με την ιστορία τους κι άλλοτε την καθορίζουν. Η Σπιναλόγκα πήρε το όνομα της πιθανά από την

παραφθορά του ονόματος Spinalonde (ονομασία που αναφέρεται σε έγγραφα του 13ου αιώνα και παραπέμπει “στην Ελούντα” ενώ αργότερα κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας μετασχηματίστηκε σε Spina-lunga = μακρύ αγκάθι). Για 54 χρόνια το «μακρύ αγκάθι» της, τρεφόταν με τα σωματικά και ψυχικά βάσανα εκατοντάδων ανθρώπων που εξορίστηκαν στο νησί. Κρητικοί μόνο στην αρχή κι αργότερα –μετά το 1913- η Σπιναλόγκα λειτούργησε ως το «Διεθνές Λεπροκομείο» της Ευρώπης, φιλοξενώντας 1000 και πλέον ασθενείς. Οι ελπίδες για ίαση της νόσου γεννήθηκαν το 1948, όταν ανακαλύφθηκε στην Αμερική το φάρμακο που θεράπευε τον ιό της λέπρας (ή νόσου του Hansen όπως αποκαλείται επιστημονικά). Από το 1948 έως το 1957 ο αριθμός των ασθενών της Σπιναλόγκας μειώθηκε δραστικά.

Κάποιοι πρόλαβαν να αποθεραπευτούν. Κάποιοι άλλοι όχι.

Στις μέρες μας, ένα βιβλίο που πούλησε ήδη 1.000.000 αντίτυπα και μεταφράστηκε σε 25 γλώσσες, θύμισε σε μερικούς και έμαθε σε πολλούς, τα δράματα που φόρτισαν συγκινησιακά αυτόν τον τόπο. Τίτλος του είναι: «το νησί» και συγγραφέας του η Βικτόρια Χίσλοπ.

Κι η Σπιναλόγκα κάνει ήδη «ταμείο» αυτής της ανέλπιστης δημοσιότητας. Οι επισκέπτες της την μετατρέπουν σε ένα ιδιότυπο «προσκυνηματικό» μνημείο, που πασχίζει πια με σεβασμό να αντικαταστήσει τα … αγκάθια του με ρόδα.

Εν τούτοις, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισημαίνουν πως ο χώρος χρειάζεται φροντίδα και κυρίως περισσότερη πληροφορία για το τι ακριβώς συνέβη εκεί. Κι αυτό γιατί σπάνια ένας τόπος διαθέτει τόσους αιώνες έντονης κληρονομιάς, κουβαλώντας τη σφραγίδα της αρχαίας Ελλάδας, των Σαρακηνών, των Ενετών, των Τούρκων, της Κρητικής Πολιτείας, των Χανσενικών και των Νεοελλήνων. Άλλοτε ως Ενετικό κάστρο με τείχη και δεξαμενές, άλλοτε ως οθωμανικός οικισμός ή κέντρο ελεύθερου εμπορίου κι άλλοτε ως λεπροκομείο, τόπος αποκλεισμού και κομβικό σημείο για την εξέλιξη της σύγχρονης Ιατρικής. Κι αν τελικά κάτι διαφοροποιεί την Σπιναλόγκα από τα άλλα αξιοθέατα μας, είναι ότι εδώ η γη ποτίστηκε με ιστορίες αδιέξοδα τραγικές, που όμως μέσα στην απόλυτη απελπισία τους κατόρθωναν να στήσουν ρωγμές ελπίδας και ζωής, όπως αυτές που φτιάχνουν ο έρωτας, η πίστη, το ανθρώπινο πείσμα κι η αέναη δίψα για ένα πιο αισιόδοξο αύριο.

Πίσω από την μυθιστορία της Βικτόρια Χίσλοπ, υπάρχουν κρυμμένες ένα σωρό αληθινές τραγικές ιστορίες. Όπως εκείνη της προγόνου μου, που όταν έμαθε πως ο σύντροφός της μεταφέρθηκε στη Σπιναλόγκα, πούλησε κρυφά τον αργαλειό της για να δώσει “πολλούς παράδες” σε έναν βαρκάρη, τόσους ώστε να τον πείσει να την μεταφέρει νύχτα στο νησί. Κανείς δεν έμαθε πως κατάφερε να μπει στις παράγκες των λεπρών (το νησί είχε περίφραξη σαν “φρούριο” για τον αντίστροφο ακριβώς λόγο: να μην διαφύγουν από εκεί οι Χανσενικοί). Χρόνια μετά, όταν το φάρμακο βρέθηκε ο Γιάννης της, γύρισε στο χωριό. Εκείνη όμως όχι.

Ένας Μανόλης στάθηκε πιο τυχερός στα ίδια χρόνια. Νόσησε όντας αρραβωνιασμένος με το Ρηνιώ του. Συγγενείς και φίλοι σαν έμαθαν πως ο Μανόλης μεταφέρεται στη Σπιναλόγκα, αποφάσισαν να παρακάμψουν τα αυστηρά κρητικά εθιμικά και να αποδεσμεύσουν την Ειρήνη από το λογόστεμμα. Αρχές του 1940 ήταν και το Ρηνιώ μόλις στα 16 του. Ήξερε μόνο πως το καραβάκι που πήγαινε τρόφιμα στη Σπιναλόγκα επέστρεφε στον Άγιο Νικόλαο κάθε Παρασκευή. Η Ειρήνη γύριζε τα προξενιά πίσω. Έτσι κι αλλιώς πολλά δεν ήταν.

Πανέμορφη κοπέλα -λένε- αλλά όλοι ήξεραν πως ήταν η μνηστή του λεπρού.

Οι Παρασκευές του 1940 την έβρισκαν πάντα στο λιμάνι. Όμως ο καπετάνιος ποτέ δεν είχε νέα να της πει. Άφηνε τα τρόφιμα στην βορεινή πύλη κι έφευγε σαν κλέφτης, πριν ξεπροβάλει πίσω από τα κάγκελα κανένας λεπρός.

Πέρασαν χρόνια δύσκολα.

Ο πόλεμος κι η Μάχη της Κρήτης στρέψαν το ενδιαφέρον των ανθρώπων αλλού. Το Ρηνιώ όμως κάθε Παρασκευή κατέβαινε στο μώλο. Μέχρι που μία τέτοια μέρα ο Μανόλης γύρισε. Υγιής κι αποθεραπευμένος. Κατέβηκε σαν χαμένος από το καράβι και κοίταξε γύρω του. Το βλέμμα του την συνάντησε μα δεν την γνώρισε καν. Δεν ήταν όμορφη πια αλλά .. ήταν εκεί.

Ο Άγιος Παντελεήμονας της Σπιναλόγκας

Συνήθως λένε πως ο Θεός οργίζεται με τους ανθρώπους. Στη Σπιναλόγκα όμως για χρόνια ένοιωθες πως συνέβαινε τ’ αντίθετο. Οι Χανσενικοί ήταν οργισμένοι με τον Θεό. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη λειτουργία δεν πάτησε ψυχή. Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

- Παπά, θα κάτσω στην λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι Χανσενικοί στο τέλος της λειτουργίας κι είδαν τον Παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Αγία Τράπεζα να κάνει την κατάλυση.

Πέρασε μήνας. Οι Χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θα ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναϊσκου. Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι Χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της Σπιναλόγκας” συνέβαινε ξανά και ξανά.

Αλλά ο ιερέας δεν ήταν ο μόνος υγιής στην κοινωνία του νησιού. Ήταν και η Ελένη. Λένε πως ήταν παντρεμένη με τον Κωστή στο Ηράκλειο, όταν εκείνος νόσησε. Νοσοκόμα η ίδια, δεν άντεχε στην ιδέα να αποχωριστεί τον άνθρωπό της. Εκείνος πάλι για να την προστατεύσει αποφάσισε αμέσως να κόψει κάθε επαφή μαζί της. Η Ελένη πήγε με το καραβάκι στη Σπιναλόγκα για να τον δει. Έκλαιγε στα κάγκελα της πύλης, παρακαλώντας να τον φωνάξουν αλλά ο Κωστής έκανε ό,τι μπορούσε για να την αποθαρρύνει. “Συνέχισε τη ζωή σου και ξέχνα με” της μύνησε. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαντατοφόρων η Ελένη λένε πως πέρασε μία σήρυγγα στη φλέβα της που είχε γεμάτη με το δικό του αίμα. Ο Κωστής έτρεξε κοντά της κι οι “κλειδοκράτορες” θεώρησαν πως ανήκει πια αυτοδίκαια στην “μέσα πλευρά” της Σπιναλόγκας. Η Ελένη έζησε καιρό στο νησί των λεπρών και φρόντισε πολλούς από αυτούς. Ο άντρας της πέθανε στα χέρια της. Η ίδια όμως επέστρεψε υγιής στο σπίτι της χρόνια μετά.

Περνοδιαβαίνοντας τα κακοτράχαλα σοκάκια της Σπιναλόγκας ακόμη και σήμερα -105 χρόνια μετά- νοιώθεις την πίκρα που πότισε τον τόπο. Ίσως όσοι την επισκέπτονται θα ‘πρεπε να γνωρίζουν τα λόγια που άφησε ως παρακαταθήκη του ο άνθρωπος -που όντας φοιτητής της Νομικής τότε κι ασθενής ο ίδιος- οργάνωσε στην Σπιναλόγκα την κοινωνία των λεπρών το 1936, ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης: «Περπατώντας στον δρόμο της Σπιναλόγκας, σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον απόηχο από κάποιο μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός άνδρα. Άφησε δύο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπυρίζουν εκατομμύρια δάκρυα που πότισαν αυτόν τον ίδιο δρόμο, που εσύ διαβαίνεις σήμερα».

πηγή

Πάλη για «εξουσία» στην οικογένεια. Γιατί;

Γέροντας Σωφρόνιος Αγιορείτης – Έσσεξ

Αν η γυναίκα εργάζεται εξίσου με τον άνδρα, τότε πάλι καταργείται η δικαιοσύνη, επειδή η γυναίκα στην οικογένεια, παράλληλα με την εργασία, βαστάζει και άλλα βάρη, επιπρόσθετα καθήκοντα, επειδή ακριβώς αυτή είναι η μητέρα των παιδιών. Θα νόμιζε κάποιος ότι, επειδή η γυναίκα βαρύνεται από μεγαλύτερες ευθύνες και ασκεί πολυπλοκότερο ρόλο, σε αυτήν πρέπει να ανήκει το προνόμιο να «κατευθύνει» την οικογένεια. Ασφαλώς κάποιος πρέπει να κατευθύνει την οικογένεια, όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο καθίδρυμα. Έτσι, σε πολλές οικογένειες ανακύπτει η πάλη για εξουσία, που πολύ συχνά γίνεται καταστροφική για την οικογένεια. Συνεπώς, όπου και αν στρέψουμε τήν προσοχή μας, παντού βλέπουμε υπερβολικά πολύπλοκα προβλήματα, και δεν πλησιάσαμε ακόμη στην επίλυσή τους.
Έκανα τις λίγες αυτές παρατηρήσεις, για να δω τα πράγματα έτσι όπως τα βλέπει η πλειονότητα των ανθρώπων. Νομίζω όμως ότι εμείς ως χριστιανοί βλέπουμε ακόμη και εκείνα που οι άλλοι δεν προσέχουν. Θεωρούμε ότι το σπουδαιότερο θέμα γενικά για κάθε άνθρωπο είναι το ερώτημα: Τί είναι ο άνθρωπος; Ποιός είναι ο προορισμός του; Γιατί και για ποιό λόγο εμφανίστηκε στον κόσμο; Ποιός σκοπός υπάρχει μπροστά του; Ποιό είναι το νόημα της υπάρξεώς του; Αν δεν απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ούτε σε ένα επίπεδο. Είναι αδύνατον για παράδειγμα να επιτύχουμε αληθινά δίκαια δομή της κοινωνίας χωρίς τη γνώση αυτή. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της κρατικής οργανώσεως, αν δεν έχουμε απάντηση στο κύριο αυτό ερώτημα. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται με άσκοπη περιδίνηση, παράλογους πολέμους, άδικη καταπίεση του ισχυρού επάνω στον ασθενή, όπως βλέπουμε στο ζωικό κόσμο. Συνεπώς, τί είναι ο άνθρωπος; Τήν απάντηση στο ερώτημα αυτό την παίρνουμε από την Άγια Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γέν. 1,27). Και λίγο πιο κάτω διαβάζουμε: «Έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γέν. 2,7).
Αν λοιπόν ο Θεός δημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα ως ενιαία ανθρωπότητα, τότε είναι φυσικό ότι το θέμα της σχέσεως μεταξύ ανδρός και γυναικός ήταν και θα είναι πάντοτε ένα από τα σπουδαιότερα ζωτικά θέματα. Αν στρέψουμε την προσοχή μας στα φυσικά χαρίσματα της γυναίκας και τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα τους στον άνδρα, θα δούμε από την μακρόχρονη πείρα ότι τα χαρίσματα αυτά είναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ενώ κάποτε γίνονται συμπληρωματικά το ένα του άλλου. Γνωρίζουμε επίσης από την ιστορία και από την Αγία Γραφή ότι στην Ανατολή, όπου γεννήθηκαν όλες οι μεγάλες θρησκείες, η κυριότητα του άνδρα επάνω στη γυναίκα ήταν υπερβολικά ισχυρή. Η γυναίκα στη συνείδηση της Ανατολής ήταν κατά κάποιο τρόπο κατώτερο ον. Ακόμη και στο Ευαγγέλιο βλέπουμε παρόμοια χωρία, όπως για παράδειγμα: «ΟΙ δε εσθίοντες ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών και παιδίων» (Ματθ. 14,21). Ελάμβαναν οπ’ όψιν μόνο τους άνδρες, ενώ τις γυναίκες ούτε καν τις μετρούσαν. Αλλά αυτό δεν το βλέπουμε μόνο στην Ανατολή.
Έτυχε να διαβάσω, όταν ήμουν νέος, κάποιες στατιστικές που έκαναν μερικοί Γερμανοί μορφωμένοι άνθρωποι για τον ρόλο του άνδρα και τον ρόλο της γυναίκας στην ιστορία του πολιτισμού. Οι πολυμαθείς αυτοί Γερμανοί παρουσίαζαν τα κατορθώματα του άνδρα ως άκρως σημαντικά (παρομοιάζοντας τα ως όρη υψηλά), ενώ από τα κατορθώματα της γυναίκας σημείωναν μόνο μερικά που ούτως ή άλλως γράφτηκαν στην ιστορία του πολιτισμού.
Μου φαίνεται ότι η παρεξήγηση αυτή εμφανίστηκε ως συνέπεια της απώλειας της συνειδήσεως εκείνης, που περιέχεται στη Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27).
Αυτό το ξεχνούν όχι μόνο οι άνδρες, αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες. Για να διορθώσουμε λοιπόν τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδά της, αρχίζοντας από την οικογένεια, οφείλουν οι γυναίκες να ανυψωθούν με το πνεύμα και να φανερώσουν στον κόσμο την αυθεντική αξία τους, τον υψηλό ρόλο τους. Για την χριστιανική Εκκλησία το θέμα του ρόλου της γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκώς οξύτερο.
Βλέπουμε ότι στις χώρες όπου ο άθεος κομμουνισμός διεξάγει ανοικτή πάλη εναντίον της Εκκλησίας με την εφαρμογή κάθε είδους εκβιασμών, διασώζει την Εκκλησία η ανδρεία των γυναικών, η αυτοθυσία τους, η ετοιμότητά τους για κάθε είδους παθήματα. Παντού παρατηρούμε ότι οι γυναίκες στις Εκκλησίες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό. Μπορούμε να πούμε ότι στις Εκκλησίες κατά τις ακολουθίες οι γυναίκες συνιστούν την πλειονότητα, κάποτε τα τρία τέταρτα, κάποτε όμως και περισσότερο. Αν τώρα όλες οι γυναίκες αποχωρούσαν από την Εκκλησία, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρχει, γιατί οι άνδρες που εκπληρώνουν υψηλή ποιμαντική διακονία, κατέχοντας υψηλές ιεραρχικές θέσεις, θα έμεναν ολιγάριθμοι και, με απλά λόγια, θα ήταν γι’ αυτούς από υλικής πλευράς αδύνατον να διατηρήσουν την Εκκλησία.
Συνεπώς ο ρόλος της γυναίκας στην Εκκλησία είναι μεγάλος, και όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε το φαινόμενο αυτό. Στη χριστιανική μας διδασκαλία για τον άνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, η γυναίκα παρουσιάζεται στο ίδιο ακριβώς μέτρο ως άνθρωπος, όπως και ο άνδρας. Οι δυνατότητες της διακονίας της μέσα στην ιστορία είναι απεριόριστες. Το γεγονός ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε από γυναίκα καταδεικνύει ότι η γυναίκα δεν είναι καθόλου μειωμένη ενώπιον του Θεού.

αποσπάσματα από: Αρχιμ. Σωφρονίου, Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, 2010

πηγή

Kάναμε ἕνα παιδὶ μὲ σύνδρομο Down

Ἐμμανουὴλ Διονύσιος καὶ Χριστίνα

Ἔχω μεγάλο τράκ. Μὲ ἔχουν φωνάξει μέσα νὰ δῶ τὴ νεογέννητη κόρη μου καὶ δὲν μπορῶ νὰ κάνω βῆμα. «Πήγαινε, Διονύση!», ἀκούω τοὺς δικούς μου. Ὅλη ἡ οἰκογένεια σὲ πελάγη εὐτυχίας, ὁ ἀδελφός μου μὲ τὴν κάμερα νὰ «τραβάει» τὰ πάντα. Μπαίνω καὶ βλέπω τὸ παιδί. Ἔρχονται καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ὅλοι νὰ σᾶς ζήσει, συγκίνηση, χαρά, σοῦ μοιάζει, τῆς μοιάζει... Νιώθω ὅτι τὸ παιδὶ κάτι ἔχει. Σκέφτομαι ὅτι θὰ εἶναι ἀπὸ τὸν τοκετό. Βλέπω ἀπὸ μακριὰ τὸν γιατρὸ νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ χειρουργεῖο μὲ τὴ ρόμπα. Παρατάω τὸ παιδὶ καὶ τοὺς ὑπόλοιπους, τρέχω καὶ τὸν ρωτάω «γιατρέ, τί ἔχει τὸ παιδί;». Μοῦ ἀπαντάει. «Τίποτε δὲν ἔχει». Γιὰ νὰ τὸ λέει ὁ γιατρός, ὅλα θὰ εἶναι μιὰ χαρά. Σὲ λίγο βλέπω καὶ τὴ γυναίκα μου ποὺ μόλις ἔχει βγεῖ ἀπὸ τὸ χειρουργεῖο. Εἴμαστε εὐτυχισμένοι.

Μὲ φωνάζουν στὴν ἐντατική. Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω γιατί. Ὅλα εἶναι μιὰ χαρά, τί γυρεύει τὸ παιδί μου στὴν ἐντατική; Τὴ στιγμὴ ποὺ φοράω τὴ ρόμπα γιὰ νὰ μπῶ μέσα βλέπω τὸν γιατρὸ μὲ κάποια νεογνολόγο καὶ κάτι σὰν νὰ λένε: «Τοῦ τὸ εἶπες;». Ἡ νεογνολόγος ἔχει ἀρχίσει νὰ λέει: «Μὴν ἀνησυχεῖτε, γεννήθηκε μὲ ἕνα πρόβλημα, ὑπάρχουν ὅμως ἱδρύματα καὶ εἰδικὰ σχολεῖα». Δὲν προλαβαίνω νὰ σκεφτῶ. Ἀνοίγω μία πόρτα, ἀρχίζω νὰ κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι ἔξω ἀπὸ τὸ μαιευτήριο. Πάω καὶ κάθομαι δίπλα σὲ κάτι σύρματα. Δὲν εἶναι μόνο πανικός. Εἶναι φόβος, εἶναι στενοχώρια, εἶναι θάνατος.

Κάποια στιγμὴ συνειδητοποιῶ ὅτι ἡ Χριστίνα, ἡ γυναίκα μου, εἶναι ἀκόμη μέσα στὴν ἀνάνηψη καὶ τρέχω νὰ τῆς μιλήσω. Οἱ ἄλλοι μὲ πείθουν νὰ μὴν τῆς μιλήσω ἀκόμη. Τὴν ἀνεβάζουν ἐπάνω, στὸ δωμάτιό της. Ἐκείνη ταλαιπωρημένη ἀλλὰ στὸν ἕβδομο οὐρανό. Ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι «μαγκωμένοι». Οὔτε λουλούδια οὔτε μπαλόνια οὔτε τίποτε. Κάθε τόσο ἕνας - ἕνας βγαίνουμε ἔξω, δῆθεν νὰ πᾶμε νὰ κάνουμε τσιγάρο.

Κανονίζουμε νὰ τῆς τὸ ποῦμε τὸ ἑπόμενο πρωὶ ἐγὼ καὶ ὁ γιατρός. Μπαίνουμε στὸ δωμάτιο τῆς Χριστίνας. Ὁ γιατρὸς τῆς λέει: «Γέννησες ἕνα κορίτσι ποὺ δὲν θὰ εἶναι ὄμορφο σὰν τὴ Σοφία Λόρεν». Ἡ γυναίκα μου δὲν καταλαβαίνει. Τοῦ ἀπαντάει: «Γιὰ τὰ δικά σου μάτια. Γιὰ τὰ δικά μου μάτια εἶναι τὸ ὀμορφότερο κορίτσι τοῦ κόσμου». Ὁ γιατρὸς συνεχίζει νὰ λέει μποῦρδες. Τοῦ λέει «σταμάτα». Προσπαθῶ νὰ τῆς ἐξηγήσω.

Ἡ γυναίκα μου ζητεῖ φάρμακα γιὰ νὰ «κόψει» τὸ γάλα. Δὲν θέλει οὔτε νὰ θηλάσει οὔτε νὰ δεῖ τὸ παιδί. Ἔχει μία ἀπόλυτη ἄρνηση. Ἐγὼ τὸ ἴδιο. Πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε τί θὰ κάνουμε. Ἔχουμε ἐγκλωβιστεῖ, δὲν σηκώνουμε τὰ τηλέφωνα, ἡ μοναδικὴ λέξη ποὺ ἀκούγεται εἶναι ἡ λέξη «ἵδρυμα». Πηγαίνουμε καὶ βλέπουμε κάποια τέτοια ἱδρύματα. Ἀντικρίζουμε τρομερὰ πράγματα ἐκεῖ μέσα. Στὸ μαιευτήριο δὲν δείχνουν τὴν παραμικρὴ εὐαισθησία. Θέλουν νὰ μᾶς περάσουν αὐτὸ τὸ «Νέοι εἶστε ἀκόμη, μὴ χαραμίσετε τὴ ζωή σας...». Στὴν ἐντατικὴ ὅπου θὰ μείνει τὸ παιδὶ 14 ὁλόκληρες ἡμέρες τὸ ἔχουν δίπλα ἀπὸ τὸν κάδο μὲ τὰ σκουπίδια. Μᾶς προτείνουν καὶ μία ἄλλη λύση: εὐθανασία. Μᾶς δίνουν καὶ τὸ τηλέφωνο μιᾶς κλινικῆς.

Ὅλα αὐτὰ τελείωσαν τὴν πρώτη φορὰ ποὺ τὴν πήραμε ἀγκαλιά. Ὅλες τὶς ἡμέρες στὸ μαιευτήριο μᾶς εἶχαν φτιάξει τὴν εἰκόνα ἑνὸς παιδιοῦ τὸ ὁποῖο δὲν θὰ ζήσει, δὲν θὰ περπατήσει, δὲν ἀκούει, ἔχει πρόβλημα στὴν καρδιὰ κ.λπ. Αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν ἦταν ἕνα «δέν», ἕνα τέρας. Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἴσχυε. Τὸ παιδί μας καὶ περπατάει καὶ ἀκούει καὶ βλέπει καὶ παίζει καὶ γελάει. Ἔχει Σύνδρομο Down. Μόλις 28 ἐτῶν ἡ γυναίκα μου, ἦταν αὐτὴ ἡ μία στὶς 9.500. Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε πρόβλημα, οἱ ἄλλοι μᾶς τὸ δημιουργοῦν. Θὰ τὸ παλέψουμε. Μερικὲς φορὲς τὴν κοιτάζουμε καὶ νιώθουμε ἐνοχὲς γι' αὐτὰ ποὺ μᾶς εἶχαν πείσει νὰ σκεφτόμαστε τότε. Σήμερα ἡ Ἀναστασία μας εἶναι 22 μηνῶν.



Ἀπὸ τὸ ΒΗΜagazino τῆς 24/6/2007 Ἐπιμέλεια: Λένα Παπαδημητρίου.

Δέκα πράγματα που δύσκολα θα ακούσετε από έναν άντρα!

1. Ωραία μέρα σήμερα, θέλεις να πάμε μια βόλτα στα μαγαζιά;
2. Νομίζω ότι έχασα το δρόμο, περίμενε να ρωτήσουμε!
3. Θέλεις βοήθεια με τις δουλειές;
4. Κυριακή βράδυ σήμερα, μόνο...

ποδόσφαιρο έχει η τηλεόραση, θες να πάμε θέατρο;
5. Τρελαίνομαι όταν φοράς αυτή τη μάσκα ομορφιάς!
6. Με ενοχλεί απίστευτα αυτή η δίμετρη ξανθιά φίλη σου, το στήθος της μου προκαλεί αηδία.
7. Άσε σήμερα θα μαγειρέψω εγώ, κάτσε να ξεκουραστείς!
8. Τι θα έλεγες να καλέσουμε τη μητέρα σου για φαγητό;
9. Ήταν να έρθει η παρέα μου σήμερα για μπύρες, αλλά τους είπα ότι θέλεις να ηρεμήσεις.
10. Πέρασαν 20 χρόνια από τότε που γνωριστήκαμε και αισθάνομαι τόσο ερωτευμένος.

πηγή

Μέλλων μπαμπάς;;; Τι να περιμένετε!!!!

Το τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό. Από εκείνη την στιγμή και μετά, όλα μοιάζουν να αλλάζουν για τον άνδρα που «προκάλεσε» αυτό το αποτέλεσμα. Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, ο μέλλων μπαμπάς προετοιμάζεται για την πατρότητα και έχει να αντιμετωπίσει τις αλλαγές που συμβαίνουν στην σύντροφό του, στην σχέση τους και στον ίδιο του τον εαυτό.

Υπερισχύει τελικά η χαρά και η αισιοδοξία για τον ερχομό του «διαδόχου» ή αυτά τα αισθήματα μετριάζονται από το άγχος και τις παραπάνω ανησυχίες; Οι ξαφνικές μεταβολές της ψυχολογίας της εγκύου και το «πανηγύρι» των ορμονών της είναι γνωστό και πολυσυζητημένο θέμα, που καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: Ο σύντροφός της πρέπει να την στηρίξει. Μήπως τελικά χρειάζεται και ο άνδρας στήριξη;

Ας δούμε τις αλλαγές και τις σκέψεις ενός μέλλοντα μπαμπά μία προς μία. Αρχικά, η σκέψη πως γίνεται οικογενειάρχης είναι από μόνη της ικανή να προκαλέσει ένα ντόμινο αλλαγών μέσα του. Σε λίγο καιρό, στο σπίτι δεν θα υπάρχουν δύο, αλλά τρεις. Τέρμα τα αστεία, οι περιπέτειες και όσα στίγματα εργένικης νοοτροπίας του είχαν απομείνει: η πατρότητα είναι μια full-time απασχόληση και απαιτεί στροφή προς την υπευθυνότητα.

Ρωτήσαμε τον Πέτρο, 37 ετών και «φρέσκο» πατέρα, ποια ήταν η μεγαλύτερή του ανησυχία όσο περίμενε να έρθει το παιδί: «Ευθύνες» μάς απαντά χωρίς δισταγμό, «ευθύνες για το παιδί που θα έρθει στον κόσμο». Βέβαια, μπορεί αυτή να είναι η μαγική λέξη που σχετίζεται με το άγχος εκείνης της περιόδου, αλλά «η χαρά που ένιωθα δεν επισκιάζεται από τίποτα», μάς λέει.

Οι αλλαγές όμως, δεν σχετίζονται μόνο με το παιδί. Ακόμη και όσοι προγραμμάτισαν την έλευση του παιδιού σε μια δεδομένη χρονική περίοδο, είναι λογικό να αντικρίσουν την έγκυο σύντροφό τους να «μεταμορφώνεται». Υπάρχει έντονος ο φόβος η εγκυμοσύνη –και κυρίως η μετά από αυτήν έλευση του παιδιού- να φέρει εντάσεις και άγχος, που πιθανόν να προκαλέσουν καβγάδες.

Ούτως ή άλλως, καθώς το σώμα της γυναίκας προσαρμόζεται στην εγκυμοσύνη, μεταβάλλονται οι σεξουαλικές διαθέσεις και από τις δύο πλευρές, καθώς η εικόνα του άνδρα για την γυναίκα αλλάζει. Άλλοι άνδρες προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα πιο εύκολα, και έλκονται από τις καμπύλες και τον αέρα που αποπνέει η μέλλουσα μητέρα του παιδιού τους. Άλλοι άνδρες, πάλι, βλέπουν την ερωτική τους επιθυμία να υποχωρεί.

Συχνό ερώτημα των υποψήφιων γονιών είναι το κατά πόσον επιτρέπεται η σεξουαλική επαφή κατά το κρίσιμο αυτό εννιάμηνο. Ο άνδρας πιθανώς να βλέπει την γυναίκα ως εύθραυστο πλάσμα και να τρέμει το ρίσκο που θεωρεί πως θα έχει μια λάθος κίνησή του, κάτι που οφείλεται κυρίως σε άγνοια.

Φοβίες για την υγεία της εγκύου και του εμβρύου, για το αν όντως το παιδί είναι δικό τους και για τον θάνατο –η δημιουργία ζωής συνεπάγεται σκέψεις του άνδρα για την διαδοχή και την γρήγορη ροή του χρόνου για τον ίδιο- ίσως να φαίνονται παράλογοι, αλλά εμφανίζονται συχνά σε υποψήφιους πατέρες. «Δεν είναι παράλογες αυτές οι σκέψεις», μάς λέει ο κ. Παύλος Μεταξάς, ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, «αλλά δεν είναι απαραίτητα συνειδητές, παρά μόνο αντιληπτές στην συμπεριφορά του άνδρα».

«Όλα αυτά είναι πάντα συνάρτηση της σχέσης του με την σύντροφό του», συνεχίζει ο κ. Μεταξάς. «Παράμετροι όπως αν η εγκυμοσύνη ήταν επιθυμητή, αν το ζευγάρι είναι ακόμη ερωτευμένο, αν υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες, αν πρόκειται για το πρώτο παιδί, δημιουργούν περιορισμούς, τους οποίους ο άνδρας καλείται να επεξεργαστεί μέσα του», αναφέρει.

Ο μέλλων πατέρας αισθάνεται πως χάνει την πρωτοκαθεδρία στην σχέση. «Αυτό συμβαίνει γιατί η μητρότητα θεωρείται πιο σημαντική από την πατρότητα, καθώς στην ουσία η μητέρα είναι η “υπεύθυνη” για το παιδί. Στατιστικά, μάλιστα, ως αντίδραση, οι απιστίες των ανδρών που δεν έχουν καλή σχέση με την γυναίκα τους αυξάνονται κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης», λέει χαρακτηριστικά ο κ. Μεταξάς.

Η βιολογία βάζει με την σειρά της το λιθαράκι της στην προετοιμασία για την πατρότητα. Σύμφωνα με ιατρικές έρευνες, τα επίπεδα τεστοστερόνης του άνδρα πέφτουν κατά το τελευταίο τρίμηνο της κύησης της συντρόφου του. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες ορμόνες, όπως η προλακτίνη και η κορτιζόλη, κάτι που συνεχίζεται και κατά τους πρώτους μήνες μετά την πολυπόθητη γέννα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο οργανισμός προλειαίνει το έδαφος για λιγότερο… γήπεδο και περισσότερη προσοχή στα εν οίκω, και ιδιαίτερα στο νεογέννητο.

Μάλιστα, σχετικό με τις παραπάνω αλλαγές είναι και το σύνδρομο Couvade, το οποίο κάνει την εμφάνισή του σε ορισμένες περιπτώσεις ανδρών. Αϋπνίες, αύξηση βάρους, ακόμη και πόνοι αντίστοιχοι με αυτούς της συντρόφου του είναι τα συμπτώματα του συνδρόμου των ανδρών, που δείχνουν να συμπάσχουν στην κυριολεξία με την επίτοκο. Κύριο άγχος τους είναι το πώς βιώνει η αγαπημένη τους την εγκυμοσύνη και την πιθανή αμφιθυμία που την συνοδεύει.

Πώς αντιμετωπίζονται όλα αυτά;
Ο άνδρας, εν ολίγοις, φαίνεται πως περνάει την δική του «εγκυμοσύνη», παράλληλα με αυτή της γυναίκας. Ποια είναι η λύση σε όλα αυτά τα ζητήματα που στριφογυρίζουν στο μυαλό του;

Η απάντηση, σύμφωνα με τον ειδικό, βρίσκεται στην «πρόληψη». «Μόνο αν υπάρχει καλή σχέση του ζευγαριού ως βάση, μειώνονται οι παραπάνω κίνδυνοι για την ψυχολογία του υποψήφιου πατέρα», επισημαίνει ο κ. Μεταξάς. «Συνοπτικά, θα έλεγα: Μην ξεκινάτε να κάνετε παιδί αν δεν είναι μια συνειδητοποιημένη, προγραμματισμένη, ώριμη επιλογή στο πλαίσιο μιας υγιούς σχέσης», συνεχίζει. Μία καλή σχέση, μπορεί να γίνει καλύτερη με το ενδεχόμενο μιας εγκυμοσύνης. Μια κακή σχέση, όχι. Εκεί εντοπίζεται και το λάθος των ζευγαριών που βλέπουν το παιδί ως σωσίβιο της σχέσης τους.

Στο εμπόριο υπάρχουν αρκετά βιβλία για γονείς. Στην πραγματικότητα όμως, όπως μας αναφέρει ο ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, πρόκειται για γενικές οδηγίες, που δεν λαμβάνουν υπόψη την προσωπικότητα του κάθε άνδρα. Πιο ασφαλής επιλογή είναι η συμμετοχή σε ομάδα γονέων με συντονιστή-θεραπευτή, όπου η συμβουλευτική βοηθάει αποτελεσματικά.

Επίσης, για την περίπτωση των αποριών και των δισταγμών περί του σεξ κατά την εγκυμοσύνη, μία από κοινού επίσκεψη στον γυναικολόγο θα διαλύσει κάθε ανησυχία του άνδρα, που αν όλα κυλούν ομαλά για το έμβρυο, είναι αδικαιολόγητη. Οι περισσότεροι μάλιστα, συνιστούν, υπό τις κατάλληλες οδηγίες του γυναικολόγου, να υπάρχει σεξουαλική επαφή ακόμη και στον 9ο μήνα.

Όσο για το αίσθημα χαράς του μέλλοντα χαζομπαμπά; «Κι αυτό ακόμη είναι θέμα εξατομίκευσης», μας λέει ο κ. Μεταξάς. «Μπορεί όλοι να του δίνουν συγχαρητήρια, αλλά αυτός μέσα του να νιώθει αλλιώς. Είναι καθαρά θέμα της κουλτούρας του, των περιστάσεων και της ποιότητας της σχέσης που έχει με την γυναίκα του», καταλήγει.

Γιώργος Κόκουβας

Πωλητήριο...απελπισμένου!

Τα πιο περίεργα νυφικά του κόσμου!

Όλες οι γυναίκες στο γάμο τους θέλουν να εντυπωσιάσουν με το νυφικό τους. Οι γυναίκες των φωτογραφιών που ακολουθούν ίσως το έχουν παρακάνει!

πηγή

Μάχη μέχρι τελικής πτώσεως για ένα ραντεβού!!

Είδαν κι απόειδαν δύο νεαρές αδελφές από την Κίνα – εξπέρ στις πολεμικές τέχνες – και αποφάσισαν να διοργανώσουν διαγωνισμό, με έπαθλο... τις ίδιες.
Η 22χρονη Ξιάο Λιν και η 21χρονη αδελφή τους Γιν, πήγαν ακόμα και σε γραφείο συνοικεσίων για να βρουν τον κατάλληλο άντρα.
Δεν ζητούσαν ούτε κάποιον εξαιρετικά πλούσιο, ούτε κάποιον εξαιρετικά ρομαντικό, αλλά κάποιον που θα μπορούσε... να τις νικήσει στο κουνγκ φου.

Μέχρι στιγμής όμως δεν έχουν βρει κανέναν πιο δυνατό από εκείνες...
Έτσι θα διοργανώσουν έναν τριήμερο διαγωνισμό, που θα περιλαμβάνει τοξοβολία, μεταφορά φορτίων και τελικά, μονομαχία με τις δύο νεαρές κοπέλες.
Σημειώνεται, ότι και οι δύο κρατούν κρυμμένα με μάσκα, τα πρόσωπά τους.

Όποιοι καταφέρουν να τις νικήσουν, θα έχουν το δικαίωμα να τους βγάλουν τις μάσκες και να τις δουν από κοντά.
Οι δύο αδελφές δίνουν στους υποψήφιους γαμπρούς – μονομάχους το δικαίωμα να επιλέξουν οι ίδιοι τα όπλα με τα οποία θα τις αντιμετωπίσουν.

«Αν δεν μπορούν να μας νικήσουν στο κουνγκ – φου, τότε δεν αξίζουν να βγούμε ραντεβού μαζί τους» τονίζουν, σίγουρες για το ταλέντο τους στις πολεμικές τέχνες.
Πάντως, επισημαίνουν ότι η ιδέα τους δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε πρωτότυπη, καθώς έτσι επέλεγαν πολεμίστριες πριγκίπισσες τους συντρόφους τους.
Όμως, μέχρι στιγμής οι γενναίοι ενδιαφερόμενοι είναι ελάχιστοι, όχι μόνο επειδή φοβούνται μήπως τους νικήσει μια γυναίκα, αλλά και επειδή θα ήθελαν να δουν τα πρόσωπά τους χωρίς τις μάσκες, για να ξέρουν...

Μην πολεμήσουν και τσάμπα.
πηγή

Τέλειοι γονείς ή καθόλου γονείς; Το ζητούμενο είναι να υπάρχουν γονείς!

Δεν υπάρχει πλάσμα τραγικότερο από το ακυβέρνητο παιδί – ένα παιδί απαίδευτο, απροσανατόλιστο, απροστάτευτο, ακαθοδήγητο, έρμαιο των παθών και της ακρισίας της παιδικότητας, και ταυτόχρονα πάντα εύκολο κορόιδο στα παιχνίδια των μεγαλύτερων παιδιών και των μεγάλων… Σίγουρα, οι εμβληματικές μορφές του ορφανού παιδιού και των παιδιών του δρόμου (τα «χαμίνια» στις λογοτεχνίες τύπου Ντίκενς ή Χωρίς οικογένεια) έχουν κηρυχθεί σε αφάνεια, στο πεδίο των επίσημων κοινωνικών αναπαραστάσεων και πολιτικών λόγων της δυτικής κοινωνίας. Ωστόσο, εκείνο που έτσι απωθήθηκε («το παιδί παρατημένο στην τύχη του») επιστρέφει σαν «άγρια» εμπειρία, σαν ανεξημέρωτη πραγματικότητα: Σαν παιδί-πλάσμα του καταναλωτισμού, του image making, της ναρκισσιστικής φετιχοποίησης, της λογικής του παιδιού-πρίγκιπα… Σαν αντικείμενο ανταγωνισμού, φθόνου, φαντασιωσικής απόλαυσης ή έμπρακτης σεξουαλικής εκμετάλλευσης (υπενθυμίζω την κίνηση για ίδρυση Κόμματος Παιδοφίλων στην Ολλανδία). Σαν θύμα της σχολικής αποτυχίας και των εξαρτήσεων, ή σαν θύτης-θύμα παιδικής και εφηβικής βίας, παραβατικότητας και εγκληματικότητας… Σαν «χαμένες γενιές» παιδιών με μοιραία ελλείμματα γνώσης, γλώσσας, κουλτούρας, κοινωνικότητας, τρόπου, ονείρων…
Με απόληξη τις συμμορίες ανηλίκων, ιδίως στις μεγαλουπόλεις, και τους «τυφλούς καταστροφείς» στις εξεγέρσεις των παρισινών προαστίων… Πέρα από τις κοινωνικές και ιστορικές τους διαστάσεις, που υπάρχουν και βαραίνουν, αυτές οι εκδηλώσεις ισοδυναμούν με μια ιδιαίτερη κακουχία της παιδικής ηλικίας είναι συμπτώματα ψυχικής ορφάνιας. Που αντιπροσωπεύουν, ως υποκειμενικότητες, την ακυβέρνητη παιδικότητα σε κάθε μορφή: Ό,τι λατρεύεται και αποθεώνεται, παραμένοντας ακυβέρνητο, επειδή η κατανόηση του και η ενήλικη στάση απέναντι του γεννάει φόβο, επιστρέφει τρέφοντας ακριβώς τα αισθήματα εκείνα που το καταδικάζουν να υπάρχει σε «ημιάγρια κατάσταση»: φόβο και ακατανοησία.
Σίγουρα, το να ενστερνίζεσαι, όσο και όπως ξέρεις και μπορείς, την ιδιότητα του γονιού, δεν σημαίνει ότι αυτομάτως είσαι και καλός γονιός – με όποια έννοια κι αν δοθεί στο επίθετο «καλός». Σίγουρα είναι μια τέχνη το να είσαι καλός γονιός. Στις συνηθισμένες περιπτώσεις, η κοινωνία, ο πολιτισμός και η οικογενειακή ιστορία εξοπλίζουν τους γονείς με την τεχνογνωσία και με τους ψυχικούς πόρους που θα τους επιτρέψουν να
ανταποκριθούν και να λειτουργήσουν αρκετά καλά, δηλαδή επαρκώς, σαν γονείς. Ωστόσο, και σ’ αυτό το ζήτημα, για να μπορέσει να λειτουργήσει μια οικογένεια και να αναθρέψει ένα παιδί ψυχικά ισορροπημένο, η απόλυτη προϋπόθεση δεν είναι το καλός, αλλά το γονιός. Εκατομμύρια παιδιά έχουν μεγαλώσει με γονείς μετριότατους ως προς τη γονεϊκή τους λειτουργία. Και ποτέ κανένα παιδί δεν ανατράφηκε με τέλειους γονείς: Όλοι είχαν ατέλειες, ανεπάρκειες, κενά, προβλήματα…
Όμως, το δίλημμα δεν είναι ή τέλειοι γονείς ή καθόλου γονείς. Το πρωταρχικό και απόλυτο ζητούμενο είναι να υπάρχουν γονείς. Αν είναι και καλοί, τόσο το καλύτερο. Αν είναι μέτριοι ή ακόμη και κακοί, θα προκύψουν σίγουρα δυσκολίες και αβαρίες -για τις οποίες θα δούμε τι θα γίνει. Οπωσδήποτε, πάντως, το να έχεις γονείς ανεπαρκείς είναι καλύτερο από το να μην έχεις καθόλου γονείς. Το πρόβλημα «ανεπαρκείς γονείς» διορθώνεται. Το πρόβλημα «καθόλου γονείς» μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδο. Σε κάθε περίπτωση, για να συγκροτηθεί ένα παιδί, τα να υπάρχουν γονείς στη θέση του γονιού, που λειτουργούν όσο καλύτερα μπορούν σύμφωνα με όσα υπαγορεύει η ιδιότητα του γονιού, είναι το ίδιο αναγκαίο με την τροφή και το νερό. Και αυτό, τα παιδιά το ξέρουν. Γι’ αυτό, όταν κάτι ανεπαρκεί ως προς τους γονείς, όταν υφίσταται κενό γονέων, το πρώτο πράγμα που χρειάζονται δεν είναι «ψυχολόγος» ή όποιος άλλος, που επιβεβαιώνει ή προσπαθεί να καλύψει ένα τέτοιο κενό. Γονείς θέλουν!
Δεν λέω τίποτε καινούργιο ή παράξενο, λοιπόν, όταν δίνω την απάντηση που είπαμε. Καινούργιο και παράξενο είναι το ότι τόσο συχνά, στη σημερινή δυτική κοινωνία, αυτό που λέω δεν θεωρείται αυτονόητο, δεν είναι κοινή γνώση σε τόσες περιπτώσεις ανθρώπων, που καλούνται να λειτουργήσουν σύμφωνα με την ιδιότητα του γονιού, αλλά μπερδεύονται: Άλλοι δεν ξέρουν καλά το πώς, τον τρόπο. Άλλοι δεν αισθάνονται το γιατί, τη λογική της θέσης τους. Άλλοι φοβούνται ότι θα χάσουν κάτι (την αγάπη του παιδιού τους) και γι’ αυτό νιώθουν ότι δεν έχουν τη δύναμη… »

Ν. Σιδέρης. «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!»,-αποσπάσματα. Εκδ. Μεταίχμιο

πηγή

Tο φύλο του παιδιού επηρεάζει τον γάμο

Είχατε σκεφτεί ποτέ ότι το φύλο του παιδιού σας μπορεί να επηρεάσει τον γάμο σας;
"Γερό να 'ναι κι ό,τι να 'ναι" απαντάνε οι περισσότεροι όταν κάποιος τους ρωτά τη φύλο θέλουν να έχει το παιδί που πρόκειται να φέρουν στον κόσμο.
Κι όμως, μια νέα έρευνα έρχεται για να ανατρέψει το σκηνικό και να μας κάνει να ευχόμαστε να αποκτήσουμε... αγόρι!
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησαν οι οικονομολόγοι του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια (U.C.L.A) και του Ρότζεστερ στην Αμερική, όσες περισσότερες κόρες έχει μια οικογένεια τόσες περισσότερες πιθανότητες να χωρίσει. Επιπλέον, οι γονείς που έχουν κόρες έχουν 5% περισσότερες πιθανότητες να χωρίσουν σε σχέση με εκείνους που έχουν γιους. Και κάτι ακόμη πιο συγκλονιστικό: Γονείς που πρόκειται να φέρουν στον κόσμο παιδί αλλά δεν έχουν παντρευτεί, έχουν περισσότερες πιθανότητες να ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας αν μάθουν ότι το παιδί τους είναι αγόρι!
Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό;

Σύμφωνα με την κλινική ψυχολόγο Laura Galbraith έχει αποδειχθεί ότι τα αγόρια των οποίων οι γονείς έχουν χωρίσει έχουν περισσότερα ψυχολογικά τραύματα σε σχέση με τα κορίτσια τα οποία είναι πιο εξωστρεφή και μπορεί να μοιραστούν το πρόβλημα με τους φίλους τους. Άρα οι γονείς το σκέφτονται περισσότερο.
Επιπλέον, οι ίδιες οι κόρες είναι αυτές που παροτρύνουν τις μητέρες τους να χωρίσουν αν η συμπεριφορά του πατέρα είναι αδικαιολόγητη και οι μητέρες οδηγούνται ευκολότερα στη λύση αυτή όταν νιώθουν ότι έχουν την συμπαράσταση των παιδιών τους!

Πηγή: Daily Mail

Πρωινή προσευχή των Πατέρων της Όπτινα

ΚΥΡΙΕ, βοήθησέ με ν’ αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα, όσα θα μου φέρει η σημερινή ημέρα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημά Σου. Στην κάθε ώρα της ημέρας φώτιζέ με και δυνάμωνέ με για το κάθε τι.

Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω σήμερα, δίδαξέ με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις Εσύ.

Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε όλα μου τα έργα και τα λόγια. Στις απρόοπτες περιστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από Σένα.

Δίδαξέ με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογένειάς μου και σ’ όλους τους συνανθρώπους μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μη συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα.

ΚΥΡΙΕ, δός μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής, σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξέ με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ.

ΑΜΗΝ.

Σημείωση: Για να δείτε ποιοι είναι οι Πατέρες της Όπτινα, που γιορτάζουν (11 Οκτωβρίου), πατήστε εδώ.

Ο Γέροντας Σωφρόνιος μιλά για την προσευχή κατά την ώρα του φαγητού

Όταν τρώμε θα πρέπει να προσευχόμαστε. Όλες οι τροφές έχουν μέσα τους την δημιουργική ενέργεια του Θεού. Έτσι με προσευχή πλησιάζουμε την υλική τροφή για να μας βοηθά.

Το φαγητό δίνει ενέργεια στο σώμα. Το χρειαζόμαστε και για να εργαζόμαστε, και για να έχουμε δυνάμεις για προσευχή. Στους προσευχομένους η ενέργεια του φαγητού μετατρέπεται σε πνευματική ενέργεια. Όσοι προσεύχονται λίγο, τότε η περισσότερη ενέργεια του φαγητού μετατρέπεται σε πάθος και γαστριμαργία. Στην περίπτωση αυτή χρειάζεται νηστεία.

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ», σελ. 405

Πηγή

• Press This
• StumbleUpon
• Εκτύπωση
• Facebook
• Email
• Digg
• Reddit

Άγιοι Ανδρόνικος και Αθανασία

Οι ευχές του μυστηρίου του γάμου συνάπτουν την εκπλήρωση των υψηλών της συζυγίας σκοπών με το στεφάνι της αιώνιας δόξας και μακαριότητας, που επιφυλάσσει ο Θεός στο ανδρόγυνο στη βασιλεία Του, την «ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε’ 34). Η έννομος συζυγία, η από αυτήν ευλογημένη παιδοποιΐα και η ολοκλήρωση των προσώπων μέσα στο γάμο με απώτερο σκοπό να λάβουν το «βραβείο της άνω κλήσεως» (Φιλιπ. γ’ 14), αποτελούν τα βάθρα του ζευγαριού, των αγωνιστών εκείνων συζύγων, πού βλέπουν το γάμο τους ως ανηφορική κλίμακα με αίσιο τέλος.

Ένα τέτοιο θεοφιλέστατο ζευγάρι ήσαν και οι άγιοι Ανδρόνικος και Αθανασία, που κατάγονταν από την ξακουστή πόλη της Αντιόχειας. Ο Ανδρόνικος επαγγελλόταν τον ασημοπώλη. Οι δουλειές του πήγαιναν καλά και με τη σωστή διαχείριση και της Αθανασίας απέκτησε πολλά πλούτη. Αυτά όμως δεν αλλοτρίωσαν το χαρακτήρα τους, ούτε στάθηκαν εμπόδιο στην άσκηση της ελεημοσύνης.

Από τον τίμιο γάμο τους απέκτησαν δύο τέκνα, ένα γιο καί μια θυγατέρα, τα όποια όμως όταν έφθασαν στην ηλικία των δώδεκα ετών απέθαναν σχεδόν ταυτόχρονα. Ο Ανδρόνικος ως ο δίκαιος Ιώβ υπέμεινε το βαρύ πένθος με καρτερία. Η Αθανασία όμως ήταν απαρηγόρητη, αλλά όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φρόντισε ο καλός Θεός, ο Κύριος της ζωής καί του θανάτου, να την παρηγορήσει καί να μεταβάλει τη λύπη της σε χαρά και σε δοξολογία Του. Έτσι, ενώ ήταν σκυμμένη πάνω στον τάφο των παιδιών της στο προαύλιο του ναού του αγίου μάρτυρος Ιουλιανού και έκλαιε ολοφυρομένη, πληροφορήθηκε από τον άγιο Ιουλιανό ότι την ημέρα της Κρίσεως τα παιδιά της θα απαιτήσουν από τον Θεό να λάβουν τα επουράνια αγαθά, καθότι στερήθηκαν τα επίγεια. Αναπαύθηκε έτσι η ψυχή της και μετά από κοινή συνεννόηση με το σύζυγό της πήγαν για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, αφού μοίρασαν την περιουσία τους στους πτωχούς της πόλεως.

Εκεί στην Αγία Γη προσκύνησαν τα αγιασμένα από τα τίμια πόδια του Χριστού μας μέρη και, σαν κάτι να τους τραβοϋσε, κατευθύνθηκαν στην Αίγυπτο, για να συναντήσουν τον περίφημο για την αρετή του Γέροντα Δανιήλ. Αυτός, βλέποντας τον πόθο τους για ανώτερη πνευματική ζωή, τον μεν Ανδρόνικο κράτησε κοντά του και τον έντυσε με το αγγελικό σχήμα των μοναχών, τη δε Αθανασία απέστειλε στο γυναικείο μοναστήρι των Ταβεννησιωτών.

Μετά από δώδεκα έτη στην υπακοή, ο Ανδρόνικος ζήτησε άδεια από το Γέροντά του να μεταβεί πάλι για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, την οποία και ευχαρίστως αυτός του έδωσε. Στο δρόμο για την Αίγυπτο κάθησε κάτω από ένα δένδρο, για να ξεκουρασθεί. Κατ’ οικονομία Θεού συνάντησε εκεί την Αθανασία, αλλά αυτή τη φορά έβλεπε μπροστά του ένα μαραμένο από την άσκηση μοναχό, τον Αθανάσιο, όπως του είπε ότι λεγόταν, που σε τίποτα δεν του θύμιζε τη γυναίκα του. Η Αθανασία όμως από την πρώτη στιγμή κατάλαβε τον άνδρα της, αλλά δεν του αποκαλύφθηκε. Αφού οι δύο μοναχοί ασπάσθηκαν ο ένας τον άλλο, συνέχισαν μαζί το δρόμο για τα Ιεροσόλυμα.

Μετά το προσκύνημα τους και τις ευλογίες του Γέροντος Δανιήλ, έμειναν μαζί στο ίδιο κελλί στη σκήτη. Κάποια μέρα ο μοναχός Αθανάσιος ασθένησε και σε επίσκεψη του Αββά Δανιήλ προς αυτόν του αποκάλυψε το μυστικό της φύσεώς του, το οποίο είχε χαράξει και πάνω σ’ ένα κεραμίδι, για να το μάθει και ο Ανδρόνικος. Μετά από λίγο παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο και ο Ανδρόνικος στον ευπρεπισμό του λειψάνου είδε τη γυναικεία φύση. Ταυτόχρονα ο Γέροντας Δανιήλ τού επέδειξε και το κεραμίδι με το κρυμμένο μυστικό. Ο Ανδρόνικος ξέσπασε τότε σε λυγμούς. Οι λυγμοί του όμως ήσαν και λυγμοί χαρμολύπης, γιατί η Αθανασία ήδη είχε αναχωρήσει για να λάβει το αμαράντινο στεφάνι της ουράνιας βασιλείας, αφού είχε νικήσει τη σάρκα, το κοσμικό φρόνημα και τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου. Μετά από λίγο διάστημα, στο ταξίδι για την αιωνιότητα την ακολούθησε και ο Ανδρόνικος.

Εορτάζουν τη 9η Οκτωβρίου

Χαραλάμπους Μπούσια

Υμνογράφου

Ο πατέρας μας Αβραάμ

Από τις διδαχές του αγίου Κοσμά του Αιτωλού:

Ακούομεν, αδελφοί μου, οπού λέγει η Παλαιά Διαθήκη, ότι ο πατριάρχης Αβραάμ δεν είχεν υιόν δια να κληρονομήση τον βίον του, και είχε παράπονον πολύ. Και τί κάμνει ο ευλογημένος; Βάνει και κτίζει ένα σπίτι και ανοίγει τρεις θύρας και έβαλε ψωμάν και εζύμωνεν, και όσοι άνθρωποι εδιάβαινον, όλους τους εφίλευεν. Και είχε συνήθειαν, κάθε ημέραν, αν ίσως δεν επήγαινεν ξένος να φάγη ψωμί, μήτε ο Αβραάμ δεν έτρωγεν.

Και όσον έδιδε την ελεημοσύνην περισσότερον αβγάτιζεν ο βίος του. Ο διάβολος, οπού φθονεί πάντοτε, τί κάμνει ο τρισκατάρατος; Πηγαίνει και σχηματίζεται ωσάν ζήτουλας εις τις στράτες οπού επήγαιναν οι άνθρωποι εις το σπίτι του Αβραάμ· και όποιος επήγαινε, του έλεγεν ο διάβολος: Πού πηγαίνεις, αδελφέ; Εκείνος έλεγε την αλήθειαν, και τον εμπόδιζεν ο διάβολος. Έλεγεν: Εγώ είμαι ένας πτωχός, και άκουσα πως εδώ εις την χώραν Μαμβρήν είνε ένας μέγας άνθρωπος, Αβραάμ το όνομά του, και με είπαν δίδει ελεημοσύνη και είνε φιλόξενος πολύ· και ήλθα και εγώ ο δύστηνος να με κυβερνήση τίποτας, και η τύχη μου, το κακόν ριζικό μου, δεν επρόφθασε να μου δώση και εμένα. Επήγα σήμερα εις το σπίτι του Αβραάμ και εζήτησα κομμάτι ψωμί, και από την πολλήν ελεημοσύνην οπού έδιδεν ο καημένος, επτώχυνεν πολύ, και μήτε ψωμί τον έλαχεν μήτε στάμνα με νερόν· και ήτον ο άνθρωπος θυμωμένος από την πολλήν πτωχείαν οπού τον ήλθεν, και εσηκώθη επάνω και με εξύλισεν τόσον, οπού εμαζώχθηκεν όλος ο μαχαλάς, οι άνθρωποι, και με εγλύτωσαν· και είμαι άρρωστος από τον δαρμόν, και μηπάτε κανένας. Και ακούοντας οι άνθρωποι δεν επήγαν κανένας τρεις ημέρας.

Και ο Αβραάμ δεν έφαγε τρεις ημέρας μήτε ψωμί μήτε νερόν έπιεν αυτός και η Σάρρα, διατί ελυπούνταν πώς έγινεν αυτό, και δεν επήγαινεν κανένας άνθρωπος να φάγη ψωμί· και προσκυνούσαν και παρακαλούσαν με όλην την καρδίαν τους και έλεγον: Πιστεύομεν εις ένα Θεόν Πατέρα, οπού έκαμες τον ουρανόν, την γην, την θάλασσαν, τον ήλιον, τα άστρα και κυβερνάς όλα τα στοιχεία, τα όσα βλέπουν τα ομμάτιά μας, και τα όσα δεν βλέπομεν, και ορίζεις και τις ψυχές από τους ανθρώπους· παρακαλούμεν σε, Θεέ μας, να μη μας αφήσης υστερημένους, αλλά πρόσταξε ανθρώπους, να έλθουν εις το οσπίτιόν μας, να τους φιλεύσωμεν και να τους δίδωμεν και ελεημοσύνην, δια να το εύρωμεν εις τον ουρανόν, ότι είμαστε άτεκνοι, και θα μαλώνουσιν οι συγγενείς μας και οι γείτονές μας. Αυτά έλεγεν ο ευλογημένος Αβραάμ και η Σάρρα.

Και ω του θαύματος! Ο Θεός, οπού αγαπά τον αγαπώντα αυτόν και δεν τον αφήνει λυπημένον, τί κάμνει; Καθώς εκάθονταν ο Αβραάμ έμπροσθεν εις την θύραν και η Σάρρα εις την άλλην θύραν και εκοίταζον ίσως περάση τινάς να τον κράξουν να φάγη ψωμί δια να φάγωσιν και αυτοί, και βλέπουσι τρεις νέους πολύ ωραίους, οπού έρχονταν προς αυτούς, και εισέβησαν μέσα εις τον οίκον από τας τρεις θύρας, και μέσα ένας εφαίνονταν, και από την πολλήν τους χαράν είπον αναμεταξύ τους: Ακόμα μάς αγαπά ο Θεός, και ας σφάξωμεν το καλλιώτερον και παχύτερον μοσχάρι. Και ευθύς το έσφαξαν και το έβαλαν μέσα εις τον φούρνον να ψηθή και η μάνα του μόσχου ερχόταν ολόγυρα τον φούρνον και εφώναζε, και μετ’ ολίγον έπαυσεν η μόσχα, και βλέπουν εβύζαινεν ο μόσχος. Κοιτάζουσι μέσα εις τον φούρνον το αγγείον, και ήτο γεμάτον φαγητόν· και εθαύμασαν. Και επήγεν ο Αβραάμ να ομιλήση με τους νέους, και ομιλώντας τώ είπον οι νέοι: Από τώρα και κάθε όλον χαράν θέλεις έχει, Αβραάμ, και θέλεις γεννήσει υιόν, τον Ισαάκ. Και επήγε να ετοιμάση τράπεζαν, δια να τους φιλεύση, και γυρίζοντας δεν τους ηύρεν· και εστοχάσθηκεν, ότι ο Θεός εφάνη, και ασπάζονταν και καταφιλούσε τον τόπον, οπού εκάθονταν οι νέοι, και ήτον η Τριάς, ο Θεός.

Βλέπετε και ακούετε, αδελφοί μου, το θαύμα και το ακούετε έως την σήμερον. Ομοίως να κάμετε και εσείς, αδελφοί μου, αν θέλετε να έλθη ο Θεός εις τα σπίτια σας και να αβγατίζη ο βίος σας.

πηγή

Ο Ευλογημένος Γάμος - Ο Κατηραμένος Γάμος

Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Από τις διδαχές του Αγίου

Εγεννήθη ο Κυριος , αδελφοί μου, από γυναίκα , δια να ευλογήση την γυναίκα , επειδή και η γυναίκα έλαβε πρώτον την κατάραν εις τον παρσάδεισον, η γυναίκα εκρήμνισε τον κόσμον και τον επήγε εις την κόλασιν , πάλιν η γυναίκα εγέννησε τον Χριστόν και έλαβε την ευλογίαν.

Εγεννήθηκεν ο Κυριος από αρραβωνιασμένην , δια να ευλογήση τον γάμον , επειδή και η αρραβώνα είνε αρχή του γάμου, δια να δείξη και εσένα παράδειγμα , πως το δακτυλίδι οπού πρώτον δίδει ο άνδρας εις την γυναίκα πρέπει να είνε μαλαματένιο και να το βάλη εις το δάκτυλό της η γυναίκα καθαρή ωσάν ετούτο το μάλαμα.

Ε , τότες να το δεχτής και να το βάλης εις το δάκτυλό σου , και να προτιμήσης να χάσης την ζωήν σου και το κεφάλι σου παρά να καταπατήσης την τιμήν του ανδρός σου. Ομοίως στέλνεις και εσύ η γυναίκα εις τον άνδρα ένα δακτυλίδι ασημένιο, να τον διδάξης και αυτόν. Του φανερώνεις με το δακτυλίδι και λέγεις πως ανίσως και εσύ ο άνδρας και είσαι στέρεος ωσάν το ασήμι , ε , τότες να το δεχτής και να το βάλης εις το δάκτυλό σου, και να βάνης την ζωήν σου και το κεφάλι σου δια την γυναίκά σου.
Αυτό φανερώνει η αρραβώνα του γάμου. Να χαίρεστε και να ευφραίνεστε χιλιάδες φορές οι παντρεμένες τίμια δια τα πολλά καλά οπού σας εχάρισεν ο πανάγαθος Θεός· σας εχάρισε και ευλογημένον γάμον. Να κλαίετε δια τούς ασεβείς και απίστους· ανάμεσα εις τα πολλά κακά οπού έχουν , έχουν και καταφρονεμέννον γάμον.

Πως γίνεται ομοίως ο γάμος των χριστιανών ευλογημένος και πως γίνεται καταφρονημένος, ήγουν κατηραμένος , δεν είνε εδικόν μου έργον να ηξεύρω και να το διδάσκω· εγώ πρέπει να ηξεύρω την καλογερικήν μου να σωθώ. Είνε άπρεπον ο καλόγηρος να διδάσκη περί γάμων.

Μα πάλιν από το άπρεπον εβγαίνομεν κέρδος. Εκείνο οπού ηθελα να σου ειπώ εγώ , παιδί μου, έπρεπεν ο πατέρας σου και η μητέρα σου να σου τα ειπή.

Μα επειδή και εκείνοι δεν ηξεύρουν να σου τα ειπούν, σου λέγω εγώ παραμικρόν, ζήτησε και από λόγου σου να μάθης τα πολλά.

Άκουσε , παιδί μου· όταν θέλης να υπανδρευθής , να ζητήσης πρώτον , γυναίκα να μην είνε από την συγγένειά σου , οπού το εμπποδίζει ο νόμος της Εκκλησίας· δεύτερον, να έχη τον φόβον του Θεού εις την ψυχήν της· και τρίτον, να είνε στολισμένη με την εντροπήν. Επήρες γυναίκα πτωχή, επήρες σκλάβα· επήρες γυναίκα πλούσια , έγινες εσύ σκλάβος , επήρες ραβδί της κρεφαλής σου. Πρώτον να εξομολογήσθε και να στεφανώνεστε εις την εκκλησίαν.
Και πως πρέπει ναστεφανώνεστε; Να πάρη ο παπάς το νουνό , το γαμβρό και τη νύφη , ένα δύο ανθρώπους, να πάρη μία λειτουργία, να βάλη τα στέφανα, δύο δακτυλίδια και δύο λαμπάδες. Να πηγαίνουν εις την εκκλησίαν. Να βάνη τον άνδρα εις τα δεξιά και την γυναίκα εις τα αριστερά και να πηγαίνη μέσα εις το άγιον Βήμα ο παπάς να ανάψη τας δύο λαμπάδας και να κρεμάση τα στεφάνια εμπρός εις την αγίαν Τράπεζαν και να βάνη τα δύο δακτυλίδια επάνω, το ένα να τηράζη μέσα και το άλλο έξω, διατί φανερώνει πως όταν γυρίζη ο αρραβωνιαστικός και τηράζη την αρραβωνιαστικήν, να γυρίζη το πρόσωπόν της από το άλλο μέρος· ομοίως και η αρραβωνιαστική τον γαμβρόν. Και ωσάν τελειώση την Λειτουργίαν, να πάρη το γαμβρό και τη νύμφη να τούς βάλη αντάμα. Και να πάρη το θυμιατό και τις δύο λαμπάδες αναμμένες, να θυμιάση το γαμβρό σταυροειδώς τρεις φορές.

Το θυμιατό σημαίνει την Δεσποινα, την Θεοτόκον· τα κάρβουνα είνε μέσα στο θυμιατό και δεν καίεται· έτσι και η Δεσποινα η Θεοτόκος εδέχθηκε τον Χριστόν και δεν εκάηκε, αλλά μάλιστα εφωτίσθηκε. Το θυμίαμα σημαίνει το Πανάγιον Πνεύμα, το κούπωμα του θυμιατού σημαίνει την σκέπην του Αγίου Πνεύματος , οι τρεις αλυσίδες σημαίνουν την διδασκαλίαν των αγίων Αποστόλων. Και έτσι θυμιάζει ο ιερεύς τον γαμβρόν, τον διδάσκει λέγοντάς του: Εγώ ετούτο προσκυνώ· και αν θέλης και εσύ και είσαι χριστιανός ορθόδοξος , ετούτο προσκύνα. Και έτσι σκύφτει και προσκυνεί και ο παπάς και ο γαμβρός. Αυτό σημαίνει το θυμιατό.

Και ερωτά ο παπάς τον γαμβρόν:
Θελεις την Μαρίαν δια γυναίκά σου;
Ανίσως και ειπή: Την θέλω, του δίδει την λαμπάδα.

Ομοίως ρωτά και την νύμφην: Θελεις εσύ, Μαρία, τον Ιωάννην δια άνδρα;
Ανίσως και τον θέλη, δεν ομιλεί , μόνον σκύπτει την κεφαλήν της· ει δε και δεν τον θέλει και είνε χωρίς το θέλημά της, φωνάζει: Δεν τον θέλω. Και ωσάν ειπή πως δεν τον θέλει, ο παπάς να μη βάλη χέρι να τούς στεφανώση, διότι κολάζονται.

Αν είνε με το θέλημα και των δύο, ε, τότες να του στεφανώνει. Και έπειτα από το στεφάνωμα να τούς μεταλαμνβάνη τα Άχραντα Μυστήρια. Και ανίσως έχουν κανένα εμπόδιο, ας τούς κοινωνήση το κοινόν ποτήριον. Ύστερα τούς παίρνουν ψάλλοντας, και πηγαίνοντας εις το σπίτι κάνει δέξησιν ο παπάς , ευλογεί την τράπεζαν και φεύγει.

Και ωσάν περάσουν τρεις ημρες, ε, τότες να σμίγετε το άνδρόγυνον· και να φυλάγετε τις Κυριακές, εορτές με ευγένειαν, ωσάν χριστιανοί. Δεν έδωσεν ο Θεός την γυναίκα δια πορνείαν, αλλά δια παιδιά. Και να μην κοιμάστε εις ένα στρώμα την Κυριακήν, διότι μας γκρεμνίζει ο διάβολος, και μάλιστα τις εορτές. Και εσύ ο άνδρας να φεύγης την ξένην γυναίκα καθώς φεύγεις το φίδι. Και όχι μόνον την ξένην γυναίκα, αλλ’ είνε καιρός να φεύγης και την εδικήν σου. Έτυχεν η γυναίκά σου και έχη συνήθειαν η εγγαστρώθη, πρέπει να φυλάγεσαι, η εγέννησε και δεν εσαράντισε, δεν εκαθαρίστηκε.

Και εάν θέλης να σμίξης με τη γυναίκά σου, πάρε παράδειγμα· ρώτησε τον γεωργόν να ιδής πόσες φορές σπέρνει το χωράφι το χρόνο.
Μιαν φοράν και το αφήνει ως οπού γίνεται, και τότε το θερίζει· και ύστερα πάλιν, ωσάν θέλη, το ματασπέρνει. Ομοίως και εσύ , αδελφέ μου.
Έσμιξες με την γυναίκά σου , εγγαστρώθηκε;
Αναχώρησε έως οπού γεννήση , να σαραντίση και καθαρισθή , και τότε σπέρνεις και άλλο.
Και κάμε σαράντα , πενήντα παιδιά.

Ήθελα να σου ειπώ ένα λόγον, μα είνε αισχρός κομμάτι και θέλετε με κατηγορήσετε. Δεν βλέπετε τα ζώα που σμίγουν έως που εγγασρωθή το θηλυκόν και ωσάν γεννήση, ε, τότες ματασμίγουν; Και ημείς οι άνθρωποι δεν τα ντρεπόμαστε να είμαστε χειρότεροι και από τα ζώα; Μα πάλιν δεν ημπορείς να κάμνης αυτό, σου πέφτει βαρύ; Καμε άλλο· ταπεινώσου και ειπέ πως είσαι ανάξιος, αμαρτωλός και χειρότερος από τα ζώα· κατηγόρησε του λόγου σου, και έτσι ημπορεί να σε σπλαχνισθή ο Θεός να σε σώση. Αμή να κάμης την αμαρτίαν, να καυχάσαι, να λέγης πως είσαι άγιος, γίνεται τούτο να είνε; Ωσάν παιδιά μου πνευματικά σας συμβουλεύω· σας το είπα πως εις σε λόγου μου είνε άπρεπον να τα λέγω αυτά, μα τι να κάμω πάλιν; Βλέποντας το γένος μας εις ποίαν κατάστασιν ευρίσκεται, εστενεύτηκα και σας είπα αυτά, δια να ωφεληθήτε τίποτες.

Και να είνε ο άνδρας ως βασιλεύς και η γυναίκα ωσάν βεζίρης, ήτοι ο άνδρας ωσάν κεφαλή και η γυναίκα ωσάν σώμα, τότε ευλογεί ο Θεός τον άνδρα και την γυναίκα και τα παιδιά σας και δεν σας κολλά κανένα κακόν πράγμα , μήτε αμποδέματα, μήτε γητεύματα, μήτε κανένα.
Έτσι περνάτε και εδώ καλά και πηγαίνετε και εις τον παράδεισον να χαίρεστε πάντοτε.
Και πλέον εξουσίαν δεν έχετε να χωρίζεστε και μόνον ο θάνατος και η πορνεία σας χωρίζει. Και αν τύχη και ξεπέση η γυναίκα με άλλον άνδρα η ο άνδρας με άλλην γυναίκα, έχουν χρέος να πηγαίνουν εις τον αρχιερέα να τούς χωρίζη.

Μα πάλιν εκείνος οπού αδικηθή από την γυναίκά του, και δεν την χωρίση, έχει μισθόν εις την ψυχήν του. Αμή είνε τρόπος η γυναίκά σου να πορνεύση με άλλον και να την συγχωρήσης; Είνε. Και τι τρόπος είνε; Εσύ, παιδί μου, πηγαίνεις την ξενειτιά, εις το χωράφιον, η γυναίκά σου εξέπεσε με άλλο πρόσωπον. Ήλθε ς εις το σπίτι σου. Τι πρέπει να κάμη η γυναίκά σου; Πρέπει να πάρη ένα τσεκούρι και ένα ξύλο και να σου βάλη μίαν μετάνοιαν και να σου φιλήση το χέρι και να ειπή: Παρε ετούτο το τσεκούρι και το ξύλο και να με κάμης χάριν· βάλε με επάνω να με κάμης λιανά κομμάτια , ρίξέ με να με φάνε οι σκύλοι, διατί δεν είμαι άξια να βλέπω το πρόσωπόν σου , επειδή και εκαταπάτησα την τιμήν σου και από εκεί οπού ήμουν θυγατέρα του Χριστού, έγινα θυγατέρα του διαβόλου. Τι λέγεις , παιδί μου, σε βαστά η καρδιά σου να την σκοτώσης η να την συγχωρέσης; Με φαίνεται πως θα πης: ας είσαι συγχωρεμένη, μα άλλην φοράν να μη το ματακάμης. Αμή πότε την χωρίζεις; Όταν έλθης από την ξενιτειά και το μάθης από τον γείτονά σου, τότε βιάζεσαι εξ ανάκγης να την χωρίσης. Έτσι και ο Κυριος αύριον εις την Δευτέραν Παρουσίαν, ανίσως και μας εύρη ανεξομολόγητους, αμετανοήτους, αδιορθώτους, βιάζεται να μας βάλη εις την κόλασιν· ει δε όταν μας εύρη μετανοημένους, μας σπλαχνίζεται και μας βάνει εις τον παράδεισον να χαιρώμαστε πάντοτε.

Γινεται πάλιν κατηραμένος ο γάμος να πάρης γυναίκα από την συγγένειάν σου , οπού το εμποδίζει ο νόμος, και να βάνης τύμπανα και βιολιά , χορούς και τραγούδια , ντουφέκια , στολίδια , και άλλα διαβολικά καμώματα.

Τοτε γίνεται κατηραμένος ο γάμος, γεννώνται τα παιδιά σας τυφλά, βουβά, κουφά , κουτσά , κακορρίζικα , σεληνιάζονται και τα βλέπετε εσείς οι γονείς και καίεται η καρδιά σας και σας θανατώνει ο Θεός παράκαιρα και σας βάνει εις την κόλασιν. Και να μην τον κάμνετε τον γάμον την Κυριακήν μόνον όποια ημέρα θέλετε της εβδομάδος.

Όχι πως το εμποδίζει ο νόμος, αλλά δια τας αταξίας οπού γίνονται και μάλιστα λείπετε και από την Λειτουργίαν· και η Λειτουργία πρέπει να γίνεται ξεχωριστή δια τον γαμβρόν και δια την νύφην.

Αν με άφηναν να ζήσω

32 ενδείξεις ότι σε απατά

Μ’ απατά, δεν μ’ απατά;… Προκειμένου να δώσεις μια απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα, δώσε βάση στα 32 συναισθηματικά σημάδια που σου ανοίγουν τα μάτια.

1. Σε προσέχει περισσότερο από πριν. Αυτό οφείλεται στις ενοχές που νιώθει στα πρώτα στάδια της παράλληλης σχέσης. Το ενδιαφέρον για σένα θα μειωθεί πάλι όσο προχωράει η παράλληλη σχέση.
2. Σου κάνει δώρα. Πολλά δώρα. Είναι «δώρα ενοχής» αγορασμένα γιατί νιώθει άσχημα που σε προδίδει, και προσπαθεί να νιώσει καλύτερα.
3. Έχεις την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Δώσε βάση στο ένστικτό σου. Αν το αγνοείς σημαίνει ότι θέλεις να κρύψεις απ’ τον εαυτό σου την αλήθεια. Ξέρεις τις συνήθειες και τη συμπεριφορά του συντρόφου σου καλύτερα απ’ τον καθένα, άρα μην παραγνωρίζεις την όποια αλλαγή.
4. Έχει απλωμένο το ζωνάρι για καυγά. Αυτό του δίνει την ευκαιρία να φεύγει έξαλλος απ’ το σπίτι, και να συναντάει την ερωμένη του. Ή μπορεί να νιώθει ανάμεικτα συναισθήματα για την απιστία κι αυτό να τον κάνει πιο ευερέθιστο.
5. Μιλάει συνέχεια για χωρισμό κατά τη διάρκεια του καυγά. Αναρωτιέται τι θα κάνεις αν χωρίσετε, ή σε διαβεβαιώνει ότι θα σ’ αγαπάει πάντα ακόμη κι αν χωρίσετε. Γενικώς δείχνει αρνητικός για τη σχέση. Κάνει αυτές τις σκέψεις γιατί ο ίδιος έχει ήδη ένα αποκούμπι. Αν επαναλαμβάνει συχνά τέτοιες δηλώσεις, πρόσεχε!
6. Έχει γίνει κυκλοθυμικός. Είναι ανεβασμένος όταν πρόκειται να φύγει από κοντά σου, αλλά κατεβάζει μούτρα όταν βρίσκεστε μαζί. Αν ο σύντροφός σου είναι σε μια μακρόχρονη παράλληλη σχέση, θα προσπαθήσει να κρατήσει και τις δύο σχέσεις σε χαμηλούς τόνους. Ότι πρόβλημα αντιμετωπίζει στη μία σχέση θα εκδηλωθεί και στην άλλη. Αυτό είναι αναπόφευκτο.
7. Δεν μιλάτε πια. Ζείτε μαζί σαν ξένοι. Έχει γίνει ψυχρός και αδιάφορος για τα συναισθήματα σου.
8. Αλλάζει μουσικές προτιμήσεις. Αν και άκουγε πάντα ελληνικά, ξαφνικά του αρέσει η τζαζ. Προφανώς επηρεάζεται από το γούστο της ερωμένης του που ακούει συχνά το νέο είδος μουσικής.
9. Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα σ’ απατήσει, αλλά τα ανασφαλή άτομα ψάχνουν συχνά για καθοδήγηση στους άλλους. Αν οι ανάγκες του δεν ικανοποιούνται, μπορεί να βρει την απαραίτητη γι’ αυτόν σιγουριά και θετική ανταπόκριση σε μια άλλη σχέση.
10. Κριτικάρει συνέχεια μια συγκεκριμένη γυναίκα. Προσπαθεί να σου ρίξει στάχτη στα μάτια ότι δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτή, ενώ υπάρχει ήδη κρυφή έλξη μεταξύ τους.
11. Σε σχολιάζει αρνητικά για πράγματα που του άρεσαν στο παρελθόν.
12. Ενοχλείται με το παραμικρό σου σχόλιο για τον ίδιο.
13. Αδιαφορεί για σένα, για τα παιδιά σας και την καθημερινή σας ζωή.
14. Κλείνει τις πόρτες όταν είσαι κοντά, ενώ παλιότερα τις άφηνε ανοιχτές. Ο κανόνας της πόρτα του μπάνιου είναι χαρακτηριστικός: πολλές φορές τα ζευγάρια σε μακρόχρονες σχέσεις συνηθίζουν ν’ αφήνουν ανοιχτή την πόρτα όταν χρησιμοποιούν το μπάνιο, ακόμη κι όταν ο σύντροφός τους είναι στο σπίτι. Όταν δημιουργούνται παράλληλες σχέσεις, οι άπιστοι κλείνουν την πόρτα του μπάνιου, ως ασυνείδητη ένδειξη συναισθηματικής και σωματικής απομάκρυνσης.
15. Δεν σου κάνει πια κομπλιμέντα για την εμφάνισή σου.
16. Δεν σου λέει πια «σ’ αγαπώ».
17. Φέρεται ένοχα όταν του φέρεσαι γλυκά. Υποτίθεται ότι είσαι εκείνη που του κάνει τη ζωή δύσκολη και τη σχέση σας ανυπόφορη. Κάνοντας κάτι καλό, τον αναγκάζεις να σκεφτεί τι κάνει.
18. Σε κατηγορεί για απιστία χωρίς κανένα λόγο και χωρίς αποδείξεις.
19. Προτιμά να περνάει την ώρα του με φίλους παρά μαζί σου.
20. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το μέλλον της σχέσης σας.
21. Δεν σου δείχνει τρυφερότητα πια.
22. Το ενδιαφέρει περισσότερο να δει τηλεόραση ή να διαβάσει εφημερίδα απ’ το να κουβεντιάσετε ή να κάνετε έρωτα.
23. Μιλάει συχνά για τα προβλήματα κάποιας φίλης, γειτόνισσας, γυναίκας συναδέλφου, καθηγήτριας, ή συμμαθήτριας.
24. Χρησιμοποιεί καινούργιες εκφράσεις της μόδας, ή λέει αστεία και εκφράζει απόψεις ασυνήθιστες γι’ αυτόν.
25. Δίνει λιγότερη σημασία στα παιδιά σας. Εκείνα φαίνεται να νιώθουν ότι κάτι πάει στραβά και δεν φαίνονται το ίδιο τόσο συναισθηματικά υγιή και ασφαλή όπως παλιά.
26. Έχει γίνει συναισθηματικά απόμακρος, αλλά όταν το θίξεις, δεν θέλει να το συζητήσει και γίνεται κρυψίνους.
27. Σου φαίνεται αδιάφορος και αφηρημένος την ώρα του σεξ.
28. Όταν μιλάει στον ύπνο του αναφέρει συχνά ένα συγκεκριμένο γυναικείο όνομα.
29. Φαίνεται ξαφνιασμένος όταν ξυπνάει το πρωί. Πιθανόν να μην είναι σίγουρος σε ποια κρεβατοκάμαρα βρίσκεται.
30. Οι φίλοι σου έχουν αρχίσει να σε ρωτάνε τι συμβαίνει. Συχνά, οι κολλητοί κι η οικογένειά σου παρατηρούν την ένταση και την ασυμφωνία που υπάρχει μεταξύ σας πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις η ίδια.
31. Τσαντίζεται αμέσως, δήθεν ότι του κάνεις έλεγχο, ακόμη και με απλές ερωτήσεις για το πρόγραμμά του.
32. Έχει αλλάξει συνήθεις στον ύπνο, φαίνεται εξαντλημένος, ανήσυχος, έχει εφιάλτες ή αρχίζει να παραμιλάει στον ύπνο του.

Να κρατήσω ή όχι το παιδί μου; (Μαρτυρία Μάνας)

πηγή