Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΩΣ ΣΥΝΕΧΕΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

 
 Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης
Ο άνδρας πρέπει να αγαπά την γυναίκα του όπως και ο Χριστός αγαπά την Εκκλησία. Αυτή η αγάπη πρέπει να είναι συνεχής ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά της συζύγου. 

Ο άνδρας ως κεφαλή της οικογένειας είναι υπεύθυνος για την σωτηρία της συζύγου και των παιδιών. Θα πρέπει να είναι πρότυπο ανιδιοτελούς αγάπης τόσο απέναντι στη σύζυγο του όπως και απέναντι στα παιδιά του. 

Η συγχωρητικότητα και η αγάπη η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» είναι συνεχές ζητούμενα για τον άνδρα-σύζυγο. Η αγάπη πρέπει να υπάρχει ακόμη και αν η σύζυγος η τα παιδιά δεν υπακούουν η και δεν αγαπούν τον σύζυγο-πατέρα. 

Η οικογένεια είναι πράγματι ένα προπονητήριο για όλους, όπου όλοι μαθαίνουν να αγαπούν ανιδιοτελώς, μη ανταποδοτικά, μη εμπορικά, μη περιμένοντας ανταπόδοση στην αγάπη τους.

«Εσύ, ο άνδρας», διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος, «ακούς τον Παύλο, που συμβουλεύει τη γυναίκα να υποτάσσεται σ’ εσένα, και τον επαινείς και τον θαυμάζεις. Άκου, όμως, τι λέει παρακάτω. Άκου τι ζητάει από σένα:
«Οι άνδρες ν’ αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή Του γι’ αυτήν» (Εφ. 5:25).

Είδες προηγουμένως υπερβολή υποταγής; Δές τώρα υπερβολή αγάπης. 

Θέλεις να υπακούει σ’ εσένα η γυναίκα σου, όπως η Εκκλησία υπακούει στο Χριστό; Φρόντιζε κι εσύ γι’ αυτήν, όπως ο Χριστός για την Εκκλησία. Κι αν χρειαστεί τη ζωή σου να θυσιάσεις γι’ αυτήν, κομμάτια να γίνεις χίλιες φορές, τα πάντα να υπομείνεις και να πάθεις, μην αρνηθείς να το κάνεις.

Γιατί ούτε κι έτσι θα έχεις κάνει κάτι ισάξιο μ’ εκείνο που έκανε ο Χριστός για την Εκκλησία, αφού εσύ θα έχεις πάθει γι’ αυτήν με την οποία είσαι ενωμένος, ενώ ο Κύριος έπαθε γι’ αυτήν που Τον αποστρεφόταν και Τον περιφρονούσε. Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός όχι με απειλές, όχι με βρισιές, όχι με φοβέρες, αλλά με πολλή αγάπη και στοργή, με φροντίδα και θυσία κατόρθωσε να εμπνεύσει την ευπείθεια σ’ εκείνην που τόσο Τον είχε λυπήσει, έτσι να κάνεις κι εσύ, έτσι να φέρεσαι στη γυναίκα σου. Αν δεν σε προσέχει, αν σε αντιμετωπίζει με υπερηφάνεια, αν σου δείχνει περιφρόνηση, θα μπορέσεις να τη συμμορφώσεις με την πολλή φροντίδα σου, με την αγάπη και την καλοσύνη σου, όχι με την οργή και το φοβέρισμα.

Μόνο έναν υπηρέτη μπορείς να συνετίσεις έτσι, η μάλλον ούτε κι αυτόν, γιατί γρήγορα θα οργιστεί και θα φύγει από τη δούλεψή σου. Στη σύντροφο της ζωής σου, στη μάνα των παιδιών σου, στη βάση κάθε χαράς μέσα στην οικογένειά σου, δεν πρέπει με αγριάδα και απειλές να επιβάλλεσαι, αλλά με την αγάπη και τον καλό τρόπο.

Τι συζυγική ζωή είναι αυτή, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα της; Και ποια οικογενειακή θαλπωρή θα απολαύσει ο άνδρας, όταν ζει μαζί με γυναίκα που τη μεταχειρίζεται σαν δούλα; Κι αν πάθεις κάτι για χάρη της, μην της το χτυπήσεις. Ούτε ο Χριστός έκανε κάτι τέτοιο. «Και τη ζωή του», λέει, «πρόσφερε γι’ αυτήν, θέλοντας έτσι να την καθαρίσει και να την αγιάσει» (Εφ. 5:25-26). Επομένως ήταν ακάθαρτη, είχε ελαττώματα, ήταν άσχημη και ποταπή»[1].

Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός Την αγάπησε και Την καθάρισε με το Τίμιο Αίμα Του. Τέτοια αγάπη θα πρέπει να δείχνει και ο άνδρας προς την γυναίκα του. Ακόμη και αν εκείνη δεν είναι καλή, ακόμη και αν είναι εχθρική απέναντί του. Δεν θα πρέπει να αναζητάει την σαρκική ομορφιά και τα πλούτη στη γυναίκα του. Δεν θα πρέπει να την αγαπά γι’αυτά, αλλά γιατί είναι ένα μαζί της.

«Μη ζητάς» λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «από τη γυναίκα αυτά που δεν είναι δικά της. Βλέπεις, ότι όλα από τον Κύριο τα πήρε η Εκκλησία. Απ’ αυτόν έγινε ένδοξη και λαμπρή. Μη νιώσεις αποστροφή για τη γυναίκα, επειδή έτυχε να μην είναι όμορφη. Άκουσε τι λέει η Γραφή: «Η μέλισσα είναι τόσο μικρή ανάμεσα στα φτερωτά, μα ο καρπός των κόπων της είναι τόσο γλυκός!» (Σοφ. Σειρ. 11:3).

Θεού πλάσμα είναι η γυναίκα. Με την αποστροφή σου δεν προσβάλλεις εκείνην, αλλά το Δημιουργό της. Τι δικό της έχει; Ο Κύριος δεν της τα έδωσε όλα;

Μα και την όμορφη γυναίκα μην την παινέψεις, μην τη θαυμάσεις. Ο θαυμασμός της μιας και η περιφρόνηση της άλλης δείχνουν άνθρωπο ακόλαστο. Την ομορφιά της ψυχής να ζητάς και το Νυμφίο της Εκκλησίας να μιμείσαι. Η σωματική ομορφιά, πέρα από το ότι είναι γεμάτη αλαζονεία, προκαλεί ζήλεια, πολλές φορές μάλιστα και αβάσιμες υποψίες. Δεν χαρίζει, όμως, ηδονή; Για λίγο, ναι· για ένα μήνα η δύο, η το πολύ για ένα χρόνο· υστέρα, όχι πια. Γιατί, λόγω της συνήθειας, δεν σου κάνει πια αίσθηση η ομορφιά, η οποία όμως διατηρεί την αλαζονεία της.

Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση μίας γυναίκας που δεν έχει εξωτερική ομορφιά, έχει όμως εσωτερική. Εκεί είναι φυσικό η ηδονή και η αγάπη του συζύγου να παραμένουν απ’ την αρχή ως το τέλος αμείωτες, γιατί προέρχονται από ομορφιά ψυχής και όχι σώματος.

Υπάρχει τίποτα ωραιότερο από τ’ αστέρια τ’ ουρανού; Σώμα τόσο λευκό δεν μπορείς να μου βρείς. Μάτια τόσο λαμπερά δεν μπορείς να μου δείξεις. Όταν δημιούργησε ο Θεός τ’ αστέρια, οι άγγελοι τα θαύμασαν γεμάτοι έκπληξη. Κι εμείς τώρα τα θαυμάζουμε, όχι όμως τόσο πολύ, όσο όταν τα πρωτοείδαμε. Αυτό κάνει η συνήθεια. Ελαττώνει την έκπληξη, επομένως και το θαυμασμό και την έλξη. Σκεφτείτε τώρα πόσο περισσότερο ισχύει αυτό στην περίπτωση της γυναίκας. Αν μάλιστα τύχει να τη βρει και κάποια αρρώστια, αμέσως χάθηκαν όλα. Να γιατί από τη γυναίκα πρέπει να ζητάμε καλοσύνη, μετριοφροσύνη, ευθύτητα και ειλικρίνεια. Αυτά είναι τα γνωρίσματα της ψυχικής ομορφιάς. Σωματική ομορφιά να μη ζητάμε. Δεν βλέπετε τόσους και τόσους, που πήραν ωραίες γυναίκες, πως κατέστρεψαν τη ζωή τους αξιοθρήνητα; Και δεν βλέπετε άλλους, που, χωρίς να έχουν ωραίες γυναίκες, έζησαν πολύ ευτυχισμένα;

Ούτε, όμως, και για πλούσια γυναίκα να ψάχνουμε. Κανένας ας μην περιμένει να γίνει πλούσιος με το γάμο. Αισχρός και αξιοκαταφρόνητος είναι ένας τέτοιος πλουτισμός. Επιπλέον, όπως λέει ο απόστολος, «όσοι θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό, σε παγίδα του διαβόλου και σε πολλές επιθυμίες ανόητες και βλαβερές, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και στο χαμό» (Α΄ Τιμ. 6:9).

Από τη γυναίκα, λοιπόν, μη ζητάς λεφτά, αλλά αρετές. Είναι δυνατό ν’ αδιαφορείς για τα σπουδαιότερα και να φροντίζεις για τα ασήμαντα; Δυστυχώς, όμως, σε όλα αυτό κάνουμε. Αν αποκτήσουμε παιδί, νοιαζόμαστε όχι για το πως θα γίνει καλός άνθρωπος, αλλά για το πως θα του εξασφαλίσουμε πλούτη· όχι για το πως θ’ αποκτήσει καλούς τρόπους, αλλά για το πως θα έχει πολλούς πόρους. Στο επάγγελμά μας, πάλι, δεν κοιτάμε πως θα το ασκήσουμε τίμια, αλλά πως θα μας φέρει μεγάλα κέρδη. Όλα, λοιπόν, γίνονται για τα λεφτά. Μας έχει κυριέψει ο έρωτας του χρήματος, γι’ αυτό οδηγούμαστε στην καταστροφή.

«Έτσι», συνεχίζει ο απόστολος, «και οι άνδρες οφείλουν ν’ αγαπούν τις γυναίκες τους, όπως αγαπούν το ίδιο τους το σώμα. Όποιος αγαπάει τη γυναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του. Κανείς ποτέ δεν μίσησε το ίδιο του το σώμα, αλλ’ αντίθετα το τρέφει και το φροντίζει· έτσι κάνει και ο Κύριος για την Εκκλησία, γιατί όλοι είμαστε μέλη του σώματός Του από τη σάρκα Του και τα οστά Του» (Εφ. 5:28-30).…Όση, λοιπόν, αγάπη έχεις στον εαυτό σου, τόση αγάπη θέλει ο Θεός να έχεις και στη γυναίκα σου. Δεν βλέπεις ότι και στο σώμα μας πολλές ατέλειες η ελλείψεις έχουμε; Ο ένας έχει τα πόδια στραβά, ο άλλος τα χέρια παράλυτα, ο τρίτος κάποιο άλλο μέλος άρρωστο κ.ο.κ. Και όμως, δεν το κακομεταχειρίζεται ούτε το κόβει· απεναντίας μάλιστα, το φροντίζει και το περιποιείται περισσότερο απ’ όσο τα υγιή μέλη του, και ο λόγος είναι ευνόητος.

Όσο αγαπάς, λοιπόν, τον εαυτό σου, τόσο ν’ αγαπάς και τη γυναίκα σου. Όχι μόνο γιατί ο άνδρας και η γυναίκα έχουν την ίδια φύση, αλλά και για μίαν άλλη σπουδαιότερη αιτία: Γιατί δεν είναι πια δύο ξεχωριστά σώματα, αλλά ένα»[2].

Μπορεί κάποτε η γυναίκα να παραφερθεί, ή να αυθαδιάσει, ή να δείξει δυσαρέσκεια, ή να παραπονεθεί. Ο άνδρας θα πρέπει να την συγχωρήσει και να της μιλήσει με αγάπη και καλωσύνη. Να τι συμβουλεύει ο ιερός Χρυσόστομος το σύζυγο: «Λόγια αγάπης να της λες…Να της λες: από όλα τη δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου. Κι αν όλα χρειασθεί να τα χάσω, κι αν γίνω φτωχότερος από τον Ίρο, κι αν βρεθώ στους εσχάτους κινδύνους, ο,τιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά και υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά τότε θα μου είναι περιπόθητα, εφόσον εσύ μας συμπαθείς…».

Ίσως κάποτε σου πει: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου, που μου έδωσαν οι γονείς μου.

Τότε πες της: Τι λες καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου; Ποια λέξη μπορεί να είναι χειρότερη από αυτή; Σώμα δεν έχεις πια δικό σου κι έχεις χρήματα; Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα. Δεν έχουμε δύο περιουσίες, αλλά μία… Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος, λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα.

Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα… Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει επαίνους αλλού, αν έχει τους δικούς σου. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για τη σωφροσύνη της, και να την εγκωμιάζεις. Να κάνεις φανερό ότι σου αρέσει η συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το να βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε, κι αυτά εξαιτίας της να τα αγαπάς.»[3]

[1] Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σέλ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138. http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=1265

[2] Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σέλ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138. http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=1265

[3] Άγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου – Συμβουλές προς τον σύζυγον,  Προς Εφεσίους, Ομιλία 20, PG 62, 147. http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwannhs_xrysostomos_pros_ton_syzygon.htm

πηγή

Αν δεν απαλλαγούμε από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς άσπρη μέρα δεν θα δούμε...

"Τόσα χρόνια την ταΐζαμε και τώρα έχει γίνει ασήκωτη"

Σκεφτόμουν, έστω και ετεροχρονισμένα, να πω κάποιες "ευχές" στους αναγνώστες του ΚΟ, για το νέο έτος, αλλά όλο το ανέβαλα, και τελικά, αυτό που βγαίνει είναι κάποιες εντελώς ανάκατες και μπουρδουκλωμένες σκέψεις. (Τουλάχιστον είναι σκέψεις).

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι καλός στα «χρόνια πολλά», «καλή χρονιά» και τα λοιπά. Σπανιότατα δε να στείλω καμία ευχή μέσω διαδικτύου. Δεν είμαι γενικά, πολύ των ευχών. Με τις ευχές δεν γίνεται τίποτα. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει έμφυτη η ελπίδα στον άνθρωπο ότι «δεν μπορεί, θα πάει καλύτερα η χρονιά» ή «ίσως πάει καλύτερα η χρονιά» ή «μακάρι να πάει καλύτερα η χρονιά».

Οι Έλληνες όμως, λέει, είναι απογοητευμένοι. Οι πιο απογοητευμένοι της Ευρώπης. Έτσι μας λένε οι έρευνες που δημοσιεύονται κατά καιρούς και μάλιστα σε συστημικά έντυπα. Φυσικά, η αιτία της απογοήτευσης αυτής επικεντρώνεται αποκλειστικά σε οικονομικής φύσεως ζητήματα. Μισθοί, συντάξεις, ένφια, «τι θα γίνει;», «που πάμε;»κλπ. Για αυτό ο σύγχρονος Έλληνας δηλώνει «απογοητευμένος» με την κυβέρνηση Σανέλ. Άλλα περίμενε, αλλά «προδόθηκε». Τραγικό. Ένας συνηθισμένος ‘homo economicus’ στα όρια της κατάθλιψης.

Δεν υποτιμώ το θέμα το οικονομικό, ως σημαντικό παράγοντα επιβάρυνσης της ψυχικής μας υγείας.  Άλλωστε, στο ίδιο καζάνι βράζουμε όλοι. Αλλά...

Την ίδια ώρα πεθαίνουμε σαν λαός μέρα με την μέρα. Πεθαίνουμε πολιτιστικά και βιολογικά. Για την ακρίβεια αυτοκτονούμε. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται. Το αν θα σβήσουμε τελικά, θα οφείλεται σε εμάς. Ή τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία των εμάς.

  Σαν λαός είμαστε παραπονιάρης. Πάντα κάποιος υπάρχει να τα βάλουμε μαζί του. Να του τα φορτώσουμε. Να τον μουντζώσουμε. Και από την άλλη περιμένουμε κάποιον να μας «σώσει». Μέχρι να μας βυθίσει κι εκείνος ακόμα πιο βαθιά στα τάρταρα. Και μετά πάλι από την αρχή. Είτε ψάχνουμε για άλλον «σωτήρα», είτε συγχωρούμε αυτόν που μας έστειλε στα τάρταρα και τον ξαναεμπιστευόμαστε.

Υπάρχουν κι εκείνοι που λένε «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι» και «εμένα δεν με νοιάζει τίποτα». Δηλώνουν με καύχηση ότι δεν ψηφίζουν κανέναν, πετάνε καμιά βρισιά και τελειώνουν. Ή έτσι νομίζουν. Με αυτά και με αυτά βαδίζουμε με πιο γοργά βήματα στον βιολογικό μας θάνατο.

- "Λες να μας πιστέψουν ότι είμαστε αριστεροί επαναστάτες;" - "Εμ, το κόκκινο χαλί τι το βάλαμε;" - "Δεν είναι κόκκινο. Ροζ μου φαίνεται". - "Το ίδιο είναι.."

 

Οι Έλληνες γερνάνε. Οι Έλληνες ξεχνάνε. Οι Έλληνες σηκώνονται και φεύγουν από την πατρίδα. Οι Έλληνες πάνε και ψηφίζουν τα πολιτικά ζόμπι για «κάτι καλύτερο». Τους ρίχνουν στο τάφο ζωντανούς και φιλάνε το χέρι του νεκροθάφτη τους. Τους δουλεύουν, τους πουλάνε παραμύθια και το χαίρονται. Τους παρουσιάζονται χωρίς γραβάτες, τους πετάνε και κανά «αριστερό» τσιτάτο και τους βλέπουν ως «Τσε». Βλέπουν τις Σίες και τις Τασίες και δεν τους πιάνει εμετός (για τις δηλώσεις τους). Τους κατακλέβουν και το λένε «δημοκρατία». Εξασκούν πάνω τους την πιο αισχρή προπαγάνδα και δεν αντιδρούν καθόλου. Δεν εμπιστεύονται, λέει, την τηλεόραση, αλλά στρογγυλοκάθονται μπροστά της σαν χαχόλοι. Δεν εμπιστεύονται, λέει, τους δημοσιογράφους, αλλά άμα τους ρωτήσεις, η άποψή τους είναι ίδια και απαράλλαχτη με εκείνων. Τους προσβάλλουν την μνήμη, τους αλλοιώνουν την ιστορία, τους τσαλαπάτανε την θρησκεία και το λένε «πρόοδο». Τους φλομώνουν στα τουρκοσήριαλ και στις μαντήλες και παίρνουν πόζα μπροστά στην τιβί. Βλέπουν τις ορδές των εισβολέων και τους πιάνει ο «ανθρωπισμός». Οι ιαχές «αλλαχακμπάρ» έφτασαν ήδη στις πόρτες τους και τους πιάνει ο «χριστιανισμός». Γίνανε πάλι ραγιάδες και το λένε «ανεκτικότητα». Γίνανε γενίτσαροι και το λένε «αντιφασισμό».

Κλαυσίγελως.

Παιδεία στην υπηρεσία ενός άγριου ανθελληνισμού και αποχριστιανισμού, ανελέητη κατήχηση της νεολαίας στο δόγμα του πολυπολιτισμού και του "αντιρατσισμού" ("τι έκθεση γράψατε παιδί μου σήμερα;" "Για τον ρατσισμό μπαμπά". "Πάααλι;"), εμετική προπαγάνδα, ειδήσεις βγαλμένες από την Ρουμανία του Τσαουσέσκου, απροκάλυπτο ανθελληνικό μίσος, σύμφωνα συμβίωσης, κουλτούρα μίσους κατά της οικογένειας και των Φύλων, "αντιρατσιστικοί" ανθελληνικοί νόμοι, ελληνοποιήσεις αλλόφυλων, "το Αιγαίο δεν έχει σύνορα", γιουσουφισμός σε όλα τα εθνικά ζητήματα, τόσα και τόσα άλλα, δεν ήρθαν τυχαία. Ούτε βέβαια φταίει ο Alexis και όλη η κακομούτσουνη παρέα των αριστερών φραγκάτων, των “limousine liberals” που λένε στην Αμερική, οι οποίοι δήθεν, πολεμάνε το "νεοφιλελευθερισμό" (!!). Ούτε και θα φύγουν αν έρθουν τα μπλε ζόμπι. Χρόνο με τον χρόνο σε αυτόν εδώ τον τόπο άφησαν να υπάρχει, να μεγαλώνει και να παχαίνει, αυτό το τέρας που θα μας φάει όλους στο τέλος. Λέγεται ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Είναι το όνειρο του Γκράμσι που έχει από καιρό γίνει πραγματικότητα. «Δεξιές» κυβερνήσεις, όχι μόνο το άφησαν να κινείται ελεύθερα ανάμεσά μας, αλλά το χάιδευαν και το τάιζαν. Τώρα πάχυνε, τώρα γιγαντώθηκε, τώρα είναι πανίσχυρο και κονιορτοποιεί τα πάντα. Αυτό που ζούμε είναι η πλήρης επικράτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς και ο θρίαμβος του πολιτιστικού μαρξισμού. Αργά για δάκρυα.

Αναρωτήθηκες γιατί όλοι οι δημοσιογράφοι που αποφασίζουν να σε "ενημερώσουν" προέρχονται από την αριστερά; Ή οι ελάχιστοι που δεν προέρχονται, ποτέ τους δεν συγκρούστηκαν ή ποτέ τους δεν αμφισβήτησαν την αριστερά; Αναρωτήθηκες γιατί όλοι τους λένε τα ΙΔΙΑ πράγματα; Γιατί έχουν την ΙΔΙΑ ατζέντα σε όλα τα θέματα; Γιατί περνάνε την ΙΔΙΑ γραμμή; Αναρωτήθηκες γιατί θεωρούν το κουκουέ «δημοκρατικό» κόμμα; Γιατί το εντάσσουν στο "συνταγματικό τόξο"; Γιατί ποτέ δεν έκαναν σε έναν εκπρόσωπό του «ενοχλητικές» ερωτήσεις; Γιατί οι κομμουνιστές και οι αριστεροί είναι πάντα «θύματα»; Ποτέ θύτες; Ποτέ εγκληματίες; Γιατί ποτέ δεν άκουσες για τα θύματα των αριστερών; Γιατί δεν σου είπαν για αριστερά «τάγματα εφόδου»; Για Έλληνες και μάλιστα ανήλικους, που χτυπήθηκαν βάναυσα επειδή φορούσαν μια μπλούζα με την ελληνική σημαία; Αναρωτήθηκες γιατί ποτέ δεν είδες την «ΕΛΕΝΗ» του Γκατζογιάννη στην τηλεόραση; Γιατί όλες οι ταινίες και οι τηλεοπτικές σειρές παρουσιάζουν την μια πλευρά του νομίσματος; Γιατί η θεματολογία τους είναι ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΗ; (οι σχεδόν «άγιοι» μετανάστες – πρόσφυγες και οι κακοί «ρατσιστές» Έλληνες, οι επίσης «άγιοι» ομοφυλόφιλοι, γελοίοι στημένοι διάλογοι με πανομοιότυπα αριστερά κλισέ, με μια ισχυρή δόση παρωχημένου φεμινισμού και μνημών «εμφυλίου» και τέλος ολίγον κουλτουρέ ύφος με κάμποσα μπινελίκια). Αναρωτήθηκες γιατί η Εκκλησία (στην πλειοψηφία της) χαριεντίζεται με άθεους και εισηγητές αντιχριστιανικών νομοθεσιών και πρακτικών; Γιατί έκλινε επ' αριστερά και δεν κουνιέται; Αναρωτήθηκες γιατί έχουν λυσσάξει να προωθήσουν την ομοφυλοφιλία; Και μάλιστα στα σχολεία; Ξέρεις δύστυχε Έλληνα ότι μετά τα σύμφωνα συμβίωσης ακολουθεί ο «γάμος» και η υιοθεσία παιδιών; Ξέρεις ότι ακολουθεί η διαγραφή των όρων «πατέρας» - «μητέρα» και εν συνεχεία «αγόρι» - «κορίτσι» και «άνδρας» - «γυναίκα». Ξέρεις ότι θα σε θεωρούν "φασίστα" (επισήμως) αν πεις ότι η οικογένεια γίνεται με έναν μπαμπά και μία μαμά; Ότι μια φωτογραφία ή μια παιδική ζωγραφιά που θα απεικονίζει την "παραδοσιακή" οικογένεια θα θεωρείται "ομοφοβική" και "ακατάλληλη"; Ότι το κράτος θα διδάσκει το παιδί σου ότι "το φύλο το επιλέγεις"; Νομίζεις ότι αυτά δεν θα γίνουν ποτέ; Ότι γίνονται σε άλλα κράτη, αλλά εμείς εδώ δεν τα σηκώνουμε; Που ζεις; Δεν βλέπεις; Όλα τα σηκώνουμε και ακόμα χειρότερα θα έρθουν…

"Ποτέ - ξανά - φασισμός"...

Ας επανέλθω στο θέμα μας.

Ο Γκράμσι κατάλαβε ότι η ηγεμονία της αριστεράς θα επιτευχθεί όταν αυτή καταλάβει κάθε «θεσμικό όργανο» (Παιδεία, Τύπο, τηλεόραση, «ανθρωπιστικές» οργανώσεις ακόμα και Εκκλησία) και αρχίζει να περνάει τις δικές της θεωρίες και αξίες, τις οποίες οι μάζες θα δεχτούν με τεράστια ευκολία αφού θα έχει ήδη δημιουργηθεί το κατάλληλο ιδεολογικό έδαφος.

Πολλοί νομίζουν ότι οι ελληνόφωνες μάζες είναι «συντηρητικές». Χα! Στην πλειοψηφία τους είναι ένα στρωμένο χαλί που περνάει από πάνω του με μεγάλη ευκολία η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Ό,τι θέμα έχει η αριστερή νεοταξική ατζέντα έχει ήδη περάσει ή πρόκειται να περάσει, «χωρίς να ανοίξει ρουθούνι». Τόσα χρόνια και κυρίως μετά την «μεταπολίτευση», και την επέλαση της κομματοκρατίας - κλεπτοκρατίας, έχει γίνει μια βαθιά και μεθοδευμένη δουλειά στις συνειδήσεις των νεοελλήνων, ώστε πλέον η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη.

Δεν το καταλάβαμε, αλλά όλοι και όλα δούλευαν για να αποδεχτούμε αυτήν την ηγεμονία.

Ένα παράδειγμα: Κοιτάξτε τι βρήκα να λέει στο λεξικό του ο «εθνικός μας γλωσσολόγος», Μπαμπινιώτης για τον «κομμουνισμό»: "Πολιτικό δόγμα ή κίνημα που βασίστηκε στον μαρξισμό και επιδιώκει την ανατροπή των καπιταλιστικών καθεστώτων και την εγκαθίδρυση αταξικής κοινωνίας και κοινοκτημοσύνης των αγαθών". Όλα καλά κι όλα ωραία! Η περιγραφή του "παραδείσου" που ήθελαν να φέρουν οι κόκκινοι κι εμείς δεν τον θέλαμε. Τον «εθνικοσοσιαλισμό» πιο πάνω, τον αναφέρει ως : "ακραίο ολοκληρωτικό κίνημα με χαρακτηριστικά τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την απόρριψη της δημοκρατίας". Δηλαδή, ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ακραίος, ο κομμουνισμός δεν είναι "ακραίος"! Δεν είναι σύστημα "ολοκληρωτικό", ούτε ζητάει την απόρριψη της δημοκρατίας!!! Αυτά μαθαίνει ο Έλληνας σήμερα. Ακόμα και ο «εθνικισμός» περιγράφεται με έντονο αρνητικό χρώμα: "υπερβολική και αποκλειστική προσήλωση προς την ιδέα τού έθνους και των εθνικών ιδεωδών, με κύριο χαρακτηριστικό τη διάκριση των εθνών σε ανώτερα και κατώτερα και τη διάθεση επιβολής των πρώτων στα δεύτερα".

"Να σου μιλήσω εγώ παιδάκι μου για Δημοκρατία να σου φύγει το κεφάλι" (κυριολεκτικά..)

Άλλο παράδειγμα: Κοιτάξτε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με την λέξη «φασίστας». Ζούμε μια υπερκατανάλωση της λέξης. Μιλάμε για μια βιομηχανία "φασιστικών" ταμπελών, έτοιμων προς χρήση και εκτόξευση προς πάσα κατεύθυνση. Ο όρος "φασίστας" κολλάει σε όλους και σε όλα. Είναι σύνηθες, όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιο άτομο ή κάποιο σύστημα καταπατάει τις ελευθερίες, δεν σέβεται την αντίθετη γνώμη, ενεργεί απολυταρχικά ή είναι τέλος πάντων κατά της δημοκρατίας και (άρα) «κακό», να λέμε την λέξη «φασίστας», «φασιστικό» κλπ. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς π.χ. είπε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα πάσχει από «φασίζουσα νοοτροπία». Η Ε.Ε. είναι «φασιστική». Η Μέρκελ είναι «φασίστρια». Τους τζιχαντιστές μερικοί τους λένε «ισλαμοφασίστες». Έχω ακούσει να μιλάνε για «αναρχοφασίστες», «κόκκινους φασίστες» κλπ. Μέχρι και το Περιουσιολόγιο έγραψε μια «πατριωτική» εφημερίδα ότι είναι «φασιστικό»!.. 

"Ο Αντιφασίστας". 'Εγχρωμον

Κανενός το μυαλό και εν συνεχεία η γλώσσα, δεν πάει στον όρο «κομμουνιστικό» ή έστω «σταλινικό»; Ξέχασαν οι Έλληνες ότι και ο κομμουνισμός είναι ένα σύστημα που καταπατάει τις ελευθερίες, δεν σέβεται την αντίθετη γνώμη, ενεργεί απολυταρχικά ή είναι τέλος πάντων κατά της δημοκρατίας και συνεπώς έχει κάθε δικαίωμα να είναι «κακό»; Μήπως τα κομμουνιστικά καθεστώτα ανέβηκαν στην εξουσία με εκλογές; Μήπως έκαναν εκλογές; Ανέχτηκαν την αντίθετη γνώμη; Δεν έχουν ακούσει οι Έλληνες για τα γκουλάγκ, για τις μαζικές δολοφονίες; Ξέχασαν την Στάζι και την Σεκουριτάτε; Γιατί δεν ακούς τέτοιες λέξεις από Έλληνες σήμερα; Ούτε ακόμα από «Δεξιούς», ούτε από πατριώτες, ούτε καμιά φορά κι από εθνικιστές! Αδαείς άνθρωποι και επηρεαζόμενοι από συνθήματα και μόδες (όπως είναι οι περισσότεροι) αναμασούν με ευκολία την λέξη «φασισμός» και ξεχνούν (;) π.χ. ότι η «φασίστρια» (ή «κόρη του Χίτλερ») Μέρκελ δεν πέρασε από κανένα «φασιστικό» (ή «ναζιστικό») κόμμα, αλλά ανατράφηκε στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, κατέχοντας μάλιστα θέση γραμματέως για τις κινητοποιήσεις και την προπαγάνδα της κομμουνιστικής νεολαίας! Δεν κουράζουν το μυαλό τους με το πως γίνεται τον «φασισμό» (όχι τους Ιταλούς) που νικήσαμε τον 1940 (κατά τους συριζαίους Φίληδες και τα λοιπά ασπόνδυλα), να τον νικήσαμε υπό τις οδηγίες ενός «φασίστα» και ενός «φασιστικού» καθεστώτος;! Πως γίνεται επί «φασιστικής» Χούντας να βγαίνει ταινία «Ο αντιφασίστας» (με τον Βουτσά);;! Δύσκολα θέματα για μάζες που έχουν μάθει να αναπαραγάγουν φράσεις του «συρμού», χωρίς δεύτερη σκέψη (ούτε πρώτη). Δεν θα ακούσεις να μιλάει κανείς για κομμουνιστική ή σταλινική νοοτροπία, (ακόμα και σε αριστερούς!), αλλά μόνο για "φασιστική". Ο τρόπος ομιλίας και σκέψης του σύγχρονου Έλληνα είναι άλλη μία ακόμη απόδειξη της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς.   

Άντε να το τελειώσω.

Η μάχη δεν είναι εύκολη. Ίσως όπως είπα, έχει ήδη χαθεί. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα συνειδήσεις που δεν έχουν διαβρωθεί. Υπάρχουν πνεύματα «ανήσυχα». Υπάρχουν Έλληνες και Ελληνίδες που κάτι τους «τρώει» μέσα τους. Που δεν μασουλάνε με ευχαρίστηση "κουτόχορτο". Είναι από τους που «μπορούν να δουν», όπως έλεγε η υπέροχη «προφητική» ταινία “They Live”. Τους συναντώ καμιά φορά τυχαία, φευγαλέα. Στους δρόμου της πόλης ή στους δρόμους του διαδικτύου. Τους αντιλαμβάνομαι, από μία κουβέντα, ένα βλέμμα ή ένα σχόλιο. 

Όμως η όρασή τους αυτή πρέπει να βελτιωθεί. Ή τουλάχιστον να μην χαθεί η ήδη υπάρχουσα. Να ενισχυθεί το κριτικό τους πνεύμα και να πάψουν να γεμίζουν ενοχές και σύνδρομα για αυτά που πιστεύουν και νιώθουν και τα οποία είναι "ασύμβατα" με την κυρίαρχη άποψη και ιδεολογία. Να πάψουν να δέχονται τυποποιημένα πακέτα αντιλήψεων που είναι "συμβατά" με την κουλτούρα της αριστεράς και της νέας τάξης.  Να φύγει ο φόβος. Να σπάσουν αυτά τα καταραμένα δεσμά. Και να βγουν στην αντεπίθεση. Με επιχειρήματα, πίστη, θάρρος και... χιούμορ.

Αυτό το έργο, που δεν είναι εύκολο, ούτε ζήτημα μίας ημέρας, εναπόκειται σε όσους παλεύουν ακόμα με το θηρίο της Νέας Τάξης. Ένα θηρίο του οποίου η πιο θανατηφόρα κεφαλή είναι η αριστερή ιδεολογία, η οποία ηγεμονεύει. Και αυτοί μπορεί να το παλεύουν οργανωμένα και συντεταγμένα ή ανοργάνωτα. Μέσα στο "γήπεδό" του ή έξω από αυτό. Σε έδρανα και σε δρόμους. Με την φωνή τους, τον λόγο τους, την γραφίδα τους, το βιντεάκι τους, την.. κιθάρα τους, το μπλογκ τους ή το σπρέι τους! Αλλά ευθύνη υπάρχει και στον καθένα από εμάς, που με όσες δυνάμεις και ικανότητες διαθέτουμε και όσο ακόμα έχουμε νου, καρδιά, στόμα και χέρια, ας μην σιωπήσουμε και ας κάνουμε την προσπάθειά μας να αφυπνίσουμε έστω και έναν Έλληνα. "Κάνε ό,τι πρέπει και ας γίνει οτιδήποτε", (που έλεγε κάποιος "φασίστας").

  πηγή