Ιστορία Αγάπης: Η Ξεστρατισμένη Πιστή Σύζυγος και η Δύναμη της Μετανοίας

 

π. Δη­μη­τρί­ου Μπό­κου

Ὁ ὁ­δη­γὸς ἀ­νέ­βη­κε σβέλ­τα στὴ θέ­ση του καὶ ἔ­βα­λε μπρὸς τὴ μη­χα­νή. Οἱ τε­λευ­ταῖ­οι ἐ­πι­βά­τες ἀ­νέ­βη­καν βι­α­στι­κά, βάλ­θη­καν νὰ ψά­χνουν τὶς θέ­σεις τους. Προ­πα­ρα­μο­νὴ Χρι­στου­γέν­νων, ἡ κί­νη­ση στὸ ζε­νίθ.
Ἔ­σκυ­ψε νὰ ση­κώ­σει τὴ βα­λί­τσα της, μὰ ὁ ἄν­τρας της τὴν πρό­λα­βε. Τὴν τα­κτο­ποί­η­σε στὸν χῶ­ρο τῶν ἀ­πο­σκευ­ῶν καὶ γύ­ρι­σε κε­φά­τος κον­τά της.
-  Ἄν­τε λοι­πόν, κα­λό σου τα­ξί­δι, τῆς χα­μο­γέ­λα­σε ἀ­πο­χαι­ρε­τών­τας την. Σὲ λίγο πάλι ραν­τε­βοῦ ἐ­δῶ.
Χα­μο­γέ­λα­σε κι ἐ­κεί­νη μὲ τὸ ζό­ρι, ἀν­τάλ­λα­ξαν ἕ­να βι­α­στι­κό, ψυ­χρὸ φι­λὶ κι ἀ­νέ­βη­κε στὴ θέ­ση της. Ἔ­φευ­γε γιὰ τὴν Ἀ­θή­να ἐ­κτά­κτως. Γιὰ δυ­ὸ μέ­ρες μο­νά­χα. Νὰ δώ­σει ἕ­να χέ­ρι βο­ή­θειας στὴν κό­ρη τους, ποὺ ἔμ­παι­νε γιὰ μιὰ μι­κρο-ἐ­πέμ­βα­ση στὸ νο­σο­κο­μεῖ­ο. Τί­πο­τε ἀ­νη­συ­χη­τι­κό, θά ’βγαι­νε αὐ­θη­με­ρόν, μὰ κά­ποι­ος ἔ­πρε­πε νὰ κρα­τή­σει τὰ μι­κρά, ὥ­σπου νὰ ξα­νάρ­θει ἡ μά­να τους.
Τὸ με­γά­λο λε­ω­φο­ρεῖ­ο ξε­κί­νη­σε. Πρὶν στρί­ψουν γιὰ τὸν με­γά­λο δρό­μο, εἶ­δε ξα­νὰ μὲ τὴν ἄ­κρη τοῦ μα­τιοῦ της τὸν ἄν­τρα της. Τῆς κού­νη­σε τὸ χέ­ρι του. Κού­νη­σε κι ἐ­κεί­νη ἐ­λα­φρὰ μὰ ἀ­νό­ρε­χτα τὸ κε­φά­λι της. Μιὰ με­λαγ­χο­λι­κὴ δι­ά­θε­ση τὴν πλημ­μύ­ρι­ζε.
Μὲ τὸ ποὺ χά­θη­κε τὸ λε­ω­φο­ρεῖ­ο ἀ­π’ τὰ μά­τια του, ὁ ἄν­τρας ἔ­βγα­λε τὸ κι­νη­τό. Ἔ­ψα­ξε τὴ λί­στα μὲ τὰ νού­με­ρα, ἔ­κα­νε μιὰ κλή­ση.
-  Εἶ­μαι ἐ­λεύ­θε­ρος! εἶ­πε εὔ­θυ­μα κα­θὼς ἄ­νοι­ξε ἡ γραμ­μή. Τί θά ’λε­γες γιὰ τὸ βρα­δά­κι στὶς ὀ­κτώ;
-  Ὀ­κέ­υ. Στὸ γνω­στὸ ση­μεῖ­ο ἀ­πό­ψε στὶς ὀ­κτώ, ἀ­πάν­τη­σε λα­κω­νι­κὰ μιὰ γυ­ναι­κεί­α φω­νὴ καὶ ἔ­κλει­σε βι­α­στι­κὰ ἡ γραμ­μή.
Ἔ­τρι­ψε τὰ χέ­ρια χα­ρού­με­νος. Ὅ­λα τοῦ ’ρχόν­του­σαν βο­λι­κά. Τὸ ἔ­κτα­κτο τα­ξι­δά­κι τῆς γυ­ναί­κας του ἦ­ταν λα­χεῖ­ο ἀ­πρό­σμε­νο. Σχεδὸν δυ­ὸ με­ροῦ­λες ἐ­λεύ­θε­ρος μὲ τὸ τε­λευ­ταῖ­ο αἰ­σθη­μα­τά­κι του δὲν ἦ­ταν καὶ λί­γο. Θὰ εἶ­χαν ὅ­λη τὴν ἄ­νε­ση καὶ τὸν χρό­νο δι­κό τους. Ἀ­πί­θα­να!
Ἔ­ρι­ξε μιὰ μα­τιὰ στὸ ρο­λό­ι του. Ἦ­ταν ἀ­κό­μα πέν­τε. Εἶ­χε τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ πά­ει σπί­τι νὰ φρε­σκα­ρι­στεῖ λι­γά­κι. Μὲ ἀ­πο­γει­ω­μέ­νη τὴ δι­ά­θε­ση καὶ τὴν καρ­διά του νὰ πε­τα­ρί­ζει σὰν εἰ­κο­σά­χρο­νος, χώ­θη­κε στὸ ἁ­μά­ξι καὶ πά­τη­σε τὸ γκά­ζι σφυ­ρί­ζον­τας. Πόσο ἔξυπνα τὰ βόλευε ὅλα!
Ὁ γκρί­ζος Δε­κέμ­βρης ἔ­φε­ρε τὶς πρῶ­τες στα­γό­νες στὸ με­γά­λο παρ­μπρίζ. Ὁ ὁ­δη­γὸς ἔ­βα­λε μπρὸς τοὺς ὑ­α­λο­κα­θα­ρι­στῆ­ρες. Οἱ σι­γα­νὲς κου­βέν­τες τῶν ἐ­πι­βα­τῶν βομ­βοῦ­σαν στ’ αὐ­τιά της, μὰ ἡ γυ­ναί­κα ἔ­βλε­πε ἀ­φη­ρη­μέ­νη ἀ­πὸ τὸ τζά­μι. Τὸ λε­ω­φο­ρεῖ­ο ἦ­ταν γε­μά­το καὶ πνι­κτι­κό. Τὸ φῶς λι­γό­στευ­ε γρή­γο­ρα καὶ τὸ το­πί­ο γι­νό­ταν ὅ­λο καὶ θο­λό­τε­ρο. Ὁ ὁ­δη­γὸς ἄ­να­ψε τὰ μι­κρὰ φῶ­τα πο­ρεί­ας. Ἔ­νοι­ω­σε νὰ πνί­γε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο. Τὸ σκο­τά­δι δὲν τὴν πο­λι­ορ­κοῦ­σε μό­νο ἀ­π’ ἔ­ξω, εἰ­σορ­μοῦ­σε καὶ μέ­σα της.
Ἀ­πὸ και­ρὸ τώ­ρα εἶ­χε ἀν­τι­λη­φθεῖ τὶς ὕ­πο­πτες κι­νή­σεις τοῦ ἄν­τρα της καὶ τὰ φί­δια τὴν ἔ­ζω­σαν ἀ­πὸ παν­τοῦ. Προ­σπά­θη­σε νὰ πα­ρα­μεί­νει ὅ­σο πιὸ ψύ­χραι­μη μπο­ροῦ­σε. Δὲν τοῦ ἔ­κα­με νύ­ξη πο­τὲ γιὰ τί­πο­τε. Δὲν εἶ­χε πα­ρά­πο­νο βέ­βαι­α πὼς δὲν τὴν πρό­σε­χε, μὰ κα­τά­λα­βε, σι­γου­ρεύ­τη­κε σχε­δόν, πὼς ἔ­τρε­χε καὶ κά­τι ἄλ­λο πα­ράλ­λη­λα. Πά­λε­ψε νὰ μὴν κα­ταρ­ρεύ­σει ἀ­πὸ τὸ σόκ, μὰ ἔ­χα­σε κά­θε ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὸν ἄν­τρα της. Ὅ­λα μέ­σα της ἀ­να­πο­δο­γύ­ρι­σαν. Ἔ­νοι­ω­σε προ­δο­μέ­νη καὶ ἡ πί­κρα τὴ δι­α­πό­τι­σε ὣς τὰ κα­τά­βα­θα.
Καὶ τώ­ρα δι­αι­σθα­νό­ταν μὲ ἀ­κρί­βεια τί θὰ συ­νέ­βαι­νε στὴν ἀ­που­σί­α της. Δὲ σκέ­φτη­κε πο­τὲ φυ­σι­κὰ νὰ τὸν ἀ­στυ­νο­μεύ­σει καὶ οὔ­τε τὸ ἤ­θε­λε, μάν­τευ­ε ὅ­μως κα­θα­ρὰ τὶς κι­νή­σεις του. Κα­τα­λά­βαι­νε πο­λὺ κα­λὰ ὅ­τι τοῦ ἄ­φη­νε μὲ τὸ τα­ξί­δι της ἐ­λεύ­θε­ρο τὸ πε­δί­ο γιὰ δρά­ση. Τί λοι­πὸν κι ἂν ἔρ­χον­ταν σὲ δυ­ὸ μέ­ρες Χρι­στού­γεν­να; Για­τί νὰ γυ­ρί­σει πί­σω καὶ γιὰ ποι­όν;
Οἱ ζο­φε­ρὲς σκέ­ψεις ἔ­φε­ραν πό­νο στὸ κε­φά­λι της καὶ σφί­ξι­μο στὴν καρ­διά. Τὰ μά­τια της γέ­μι­σαν ξαφ­νι­κὰ δά­κρυ­α. Φο­βή­θη­κε πὼς θὰ γί­νει ἀν­τι­λη­πτὴ ἀ­π’ τὸν συ­νε­πι­βά­τη της καὶ ἔ­στρε­ψε ὅ­σο μπο­ροῦ­σε τὸ πρό­σω­πό της πρὸς τὸ τζά­μι. Ἀ­μή­χα­νη ἄ­νοι­ξε τὴν τσάν­τα της, ἀ­να­ζή­τη­σε τὸ κι­νη­τό της. Προ­σποι­ή­θη­κε πὼς θὰ τη­λε­φω­νή­σει γιὰ νὰ κρύ­ψει τὴν τα­ρα­χή της. Ψα­χού­λε­ψε μὲ τρε­μά­με­να δά­χτυ­λα τὰ πλῆ­κτρα, ἡ ὀ­θό­νη φω­τί­στη­κε, μὰ ποι­ὸν νὰ πά­ρει καὶ μὲ τί δι­ά­θε­ση νὰ μι­λή­σει;
Ἀ­πρό­σκλη­τη τό­τε καὶ ξαφ­νι­κὴ μὲς στὸ θο­λό της βλέμ­μα καὶ στὸ σκο­τει­νι­α­σμέ­νο της μυα­λὸ ξε­φύ­τρω­σε ἡ μορ­φὴ τοῦ γέ­ρον­τα πνευ­μα­τι­κοῦ της, ποὺ ἐ­δῶ καὶ τρί­α χρό­νια εἶ­χε ἀ­να­παυ­θεῖ. Ἐ­νό­σῳ ζοῦ­σε, ἔ­τρε­χε  κον­τά του πάν­τα σὲ κά­θε της πρό­βλη­μα. Μὰ τώ­ρα;
Σὰν νὰ τὴν ἔ­σπρω­ξε ἀ­νε­ξή­γη­τη πα­ρόρ­μη­ση, σχη­μά­τι­σε αὐ­θόρ­μη­τα ὅ­πως πα­λιὰ τὸ νού­με­ρό του κι ἔ­φε­ρε τὸ τη­λέ­φω­νο στ’ αὐ­τί. Ἕ­νας λυγ­μὸς βα­θὺς καὶ σι­γα­νός, πα­ρὰ φω­νή, βγῆ­κε πνι­χτὰ ἀ­π’ τὸ λα­ρύγ­γι της.
-  Βο­ή­θη­σέ με, ἀ­γα­πη­μέ­νε μου γέ­ρον­τα! Χά­νο­μαι! Δεῖ­ξε μου τὸ δρό­μο! Ἡ νύ­χτα μὲ κα­τα­πί­νει!
-  Για­τί κλαῖς, κα­λή μου; Ποι­ὸν ζη­τᾶς; ἀν­τή­χη­σε ἀ­μέ­σως μιὰ ζε­στὴ βε­λού­δι­νη φω­νὴ στ’ αὐ­τί της, μὰ πι­ό­τε­ρο τὴν ἄ­κου­σε μὲς στὴν καρ­διά της.
Πά­γω­σε ὁ­λό­κλη­ρη. Ποι­ὸς τῆς μι­λοῦ­σε; Ὁ γέ­ρον­τας πνευ­μα­τι­κός της; Μὰ δὲν ζοῦ­σε πιά. Πῶς γί­νε­ται νὰ ἀ­παν­τᾶ στὴν κλή­ση της; Μὴν ἔ­πα­θε πα­ρά­κρου­ση; Κοί­τα­ξε μὲ μά­τια δι­ε­σταλ­μέ­να τὸ τη­λέ­φω­νο. Στὴ φω­τει­νὴ ὀ­θό­νη του λαμ­πύ­ρι­ζε μὲ χρώ­μα­τα θε­σπέ­σια ὄ­χι τὸ νού­με­ρο ποὺ κά­λε­σε, μὰ ἡ γα­λή­νια μορ­φὴ τοῦ γέ­ρον­τα, ὅ­πως τὴν ἤ­ξε­ρε πάν­το­τε. Μὰ πῶς μπο­ροῦ­σε νὰ συμ­βαί­νει αὐ­τό; Τὴν κοί­τα­ζε μὲ τὸ γλυ­κό του βλέμ­μα καὶ τῆς χα­μο­γε­λοῦ­σε. Στὴν παρήγορη θέα του ἄ­νε­μος δυ­να­τός, ἕ­να κύ­μα εὐ­φρό­συ­νο στρο­βί­λι­σε βί­αι­α τὸ βα­ρύ της ψυ­χο­πλά­κω­μα, τὸ σκόρ­πι­σε στὴ στιγ­μὴ σὰν σύν­νε­φο κα­κό. Μιὰ γλυ­κειὰ ἀ­να­κού­φι­ση ἁ­πλώ­θη­κε ὣς τὸ τε­λευ­ταῖ­ο κύτ­τα­ρο τοῦ εἶ­ναι της. Ἡ κα­λή της δι­ά­θε­ση ξε­χεί­λι­σε. Ἀ­φέ­θη­κε στὴ μα­γεί­α τοῦ μυ­στη­ρί­ου ποὺ τὴν ἀγ­κά­λι­α­ζε κι ἂς μὴν κα­τα­λά­βαι­νε τί­πο­τε.
-  Τί σοῦ συμ­βαί­νει, κό­ρη μου; ρώ­τη­σε σι­γα­νὰ ὁ γέ­ρον­τας.
-  Τὰ ξέ­ρεις, δὲν χρει­ά­ζε­ται νὰ σοῦ τὰ πῶ, πα­τέ­ρα μου, ἀ­πάν­τη­σε ἐκ­στα­τι­κά, σι­γα­νὰ κι ἐ­κεί­νη, μὴν τυ­χὸν καὶ γί­νει ἀν­τι­λη­πτή. Βλέ­πεις τὸ ξε­στρά­τι­σμα τοῦ ἄν­τρα μου. Πη­χτὸ σκο­τά­δι ἁ­πλώ­θη­κε στὴ ζω­ή μου. Μὲ τί κου­ρά­γιο πιὰ νὰ ζῶ; Τὰ ὄ­νει­ρά μου σβή­σα­νε. Μέ­σα μου σω­ρι­ά­στη­καν ἐ­ρεί­πια.
-  Μὰ καὶ σὺ ξε­στρά­τι­σες, κό­ρη μου! Ὄ­χι μό­νο ὁ ἄν­τρας σου.
-  Ἐ­γώ; Μὰ πῶς ξε­στρά­τι­σα καὶ πό­τε; μί­λη­σε δι­πλὰ σο­κα­ρι­σμέ­νη τώ­ρα.
-  Πάν­τα ξε­στρα­τι­σμέ­νη ἤ­σου­να κι ἔ­ξω ἀ­π’ τὸ δρό­μο τοῦ Θε­οῦ, ἀ­πάν­τη­σε μὲ ἤ­ρε­μη φω­νὴ ὁ γέ­ρον­τας. Ζοῦ­σες κι ἐσὺ γιὰ τὸ δικό σου ὄ­νει­ρο μονάχα. Πές μου, ἀλήθεια, πό­τε ἀ­γά­πη­σες τὸν ἄν­τρα σου ἐ­σύ; Πάν­τα! …θὰ μοῦ πεῖς, …ἀλ­λὰ μὴ βι­ά­ζε­σαι. Ἀ­γά­πα­γες αὐ­τὸ ποὺ σοῦ ’δι­νε, ὄ­χι αὐ­τόν. Ἦ­ταν γιὰ σέ­να τὸ κομ­μά­τι ποὺ ἔ­λει­πε ἀπ’ τὸ σχέδιό σου. Τὸ ταιριαστὸ συμ­πλή­ρω­μα σ’ ἕνα μον­τέ­λο ποὺ φιλοτέχνησες ἐσύ. Αὐ­τὸ ἀ­γά­πα­γες, τὴ βό­λε­ψή σου ἀπὸ τὴν παρουσία του. Καὶ τώ­ρα κλαῖς γιὰ τὴν ὡ­ραί­α σου βι­τρί­να ποὺ ρα­γίζει. Με­τρᾶς τὸ κό­στος τὸ δικό σου μόνο. Αὐ­τὸν δὲν τὸν ἀ­γά­πη­σες ἀληθινὰ πο­τέ σου. Νά, ποὺ σοῦ ἔ­γι­νε ἀ­μέ­σως ἀ­πε­χθής, ὅ­ταν ἀρ­νή­θη­κε νὰ συμ­πλη­ρώ­νει τὸ πὰζλ τῆς φαν­τα­σί­ω­σής σου.
Ἡ γυ­ναί­κα δὲν μί­λα­γε. Δὲν εἶ­χε δύ­να­μη ν’ ἀρ­θρώ­σει λέ­ξη. Ἔ­νοι­ω­θε ν’ ἀ­δειά­ζουν τὰ σω­θι­κά της. Ὁ γέ­ρον­τας συ­νέ­χι­σε.
-  Μὴ βλέ­πεις τί περ­νᾶς ἐ­σύ, ἀλ­λὰ τί θ’ ἀ­πο­γί­νει ἐ­κεῖ­νος τώ­ρα. Και­ρὸς νὰ δεῖς τὸν ἄν­τρα σου. Ξέ­χνα τὸν ἑ­αυ­τό σου. Κι ὅ,τι ζη­τή­σεις ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, κοίταξε νά ’ναι γιὰ ’κεῖ­νον, ὄ­χι γιὰ εὐ­χα­ρί­στη­ση δι­κή σου. Σκο­πός σου τώ­ρα μὴ χα­θεῖ αὐ­τός, πλά­σμα μο­να­δι­κό, μὲ ἀ­νε­κτί­μη­τη ἀ­ξί­α, φτι­αγ­μέ­νο μὲ ἀ­προ­σμέ­τρη­το με­ρά­κι ἀ­πὸ τὰ χέ­ρια τοῦ Θε­οῦ. Εἶ­ναι ὁ δι­κός σου ἄν­θρω­πος, τὸ ξέχασες; Δὲν σοῦ τὸν ἐμ­πι­στεύ­τη­κε ὁ Θε­ός; Δὲν θὰ ρω­τή­σει κά­πο­τε τί ἔ­κα­νες γι’ αὐ­τόν; Ἂν δὲν πο­νᾶς ἐ­σὺ γι’ αὐ­τόν, ποι­ὸς θὰ τὸν δεῖ μὲ κα­λο­σύ­νη; Πά­λε­ψε τώ­ρα ἐ­σὺ λοι­πὸν νὰ μὴ χα­θεῖ στὴν ἄ­βυσ­σο. Ἄ­σε τὰ φυ­σι­κά σου αἰ­σθή­μα­τα στὴν ἄ­κρη. Και­ρὸς ν’ ἀ­γα­πή­σεις τὸν ἄν­τρα σου!
Ἡ ἅ­για φω­τει­νὴ μορ­φὴ πῆρε νὰ ­σβήνει ἀ­π’ τὴν ὀ­θό­νη, μὰ στὴν καρ­διά της ἔ­λαμ­πε ὁ­λο­ζών­τα­νη. Γιὰ πόση ὥ­ρα ἔ­μει­νε ἀ­κί­νη­τη, δε­μέ­νη μὲ ἀ­ό­ρα­τα δε­σμὰ μα­γεί­ας ὑ­περ­κό­σμιας; Φο­βό­τανε νὰ κου­νη­θεῖ, μὴ δι­ώ­ξει τὴ μα­κά­ρια αἴ­σθη­ση ποὺ σὰν ἱμάτιο παμφώτεινο τὴν πε­ρι­τύ­λι­γε. Ἀ­χτί­δα ἱλαρὴ στὴ θλίψη της τὰ λό­για τοῦ γέ­ρον­τα, τῆς φα­νέ­ρω­σαν ὅ­σα δὲν ὑ­πο­πτευ­ό­ταν. Γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ἔ­βλε­πε ἀνοιχτὴ τὴν ψυ­χή της κα­θα­ρά, σὰν ἀ­νοιγ­μέ­νο τρι­αν­τά­φυλ­λο. Ἐν­τυ­πω­σι­ά­στη­κε βα­θιά.
Τὸ χέ­ρι της δει­λὰ-δει­λὰ γλί­στρη­σε στὴν τσάν­τα της. Ἀ­να­ζή­τη­σε τὸ κομ­πο­σχοί­νι της, δῶ­ρο μι­κρὸ μὰ ἀ­νε­κτί­μη­το ἀ­π’ τὸν πνευ­μα­τι­κό της. Τὸ πέ­ρα­σε χα­ϊ­δεύ­ον­τάς το ἁ­πα­λὰ στὰ δά­χτυ­λά της. Στὸν πρῶ­το κόμ­πο στά­θη­κε… Ἀρ­γὰ-ἀρ­γὰ μὰ στα­θε­ρὰ ψι­θύ­ρι­σε:
«Κύ­ρι­ε, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ἐ­λέ­η­σον τὸν δοῦ­λον σου …».
Τὸ εἶ­πε, τὸ ξα­να­εῖ­πε…, κόμ­πο-κόμ­πο…, ἀρ­γὰ-ἀρ­γά… Ν’ ἀ­νοί­ξει δρό­μο ἡ προ­σευ­χή της πά­σχι­ζε δει­λά, σὰν τὸ μι­κρὸ ρυά­κι μὲς ἀ­π’ ἀ­γρι­ο­χόρ­τα­ρα καὶ πέ­τρες. Μὰ λί­γο-λί­γο ἀ­τσα­λώ­θη­κε. Σὰν τὸ μω­σα­ϊ­κὸ ρα­βδί, τὸν βρά­χο τῆς ψυ­χῆς της χτύ­πη­σε τὸν ἄ­νυ­δρο μὲ δύ­να­μη. Καὶ τὸ ρυά­κι φού­σκω­σε, πο­τά­μι ἔ­γι­νε καὶ χεί­μαρ­ρος ὁρ­μη­τι­κὸς ξε­πή­δη­σε ἀ­πὸ τὴν ἔ­ρη­μο ἐν­τός της. Τὴ συ­νε­πῆ­ρε ὁ­λά­κε­ρη. Ἡ σκέ­ψη της ὑ­ψώ­θη­κε γορ­γή. Δι­έ­τρε­ξε βου­νὰ καὶ δρό­μους ποὺ ἀ­δη­φά­γα ἡ σκο­τει­νιὰ κα­τά­πι­νε ξο­πί­σω τους, στρι­φο­γύ­ρι­σε ἀ­τί­θα­ση, ἀ­να­ζή­τη­σε ἐ­πί­μο­να τὸν ἄν­τρα της. Μὲ ἀ­ε­τοῦ πα­νί­σχυ­ρα φτε­ρὰ ἡ προ­σευ­χή της πέ­τα­ξε ὣς ἐ­κεῖ­νον, τὸν ἀγ­κά­λια­σε μυ­στι­κά. Μιὰ γλυ­κειὰ νο­σταλ­γί­α πρω­τό­γνω­ρη κέν­τη­σε σὰν πό­νος σι­γα­νὸς τὴν καρ­διά της. Πό­θη­σε νὰ ἦ­ταν τώ­ρα κον­τά του. Γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ἔ­νοι­ω­σε πὼς εἶ­χε τὴ δύ­να­μη ν’ ἀ­γα­πή­σει τὸν ἄν­τρα της.
Τὸ σκο­τά­δι τῆς νύ­χτας ἔ­ξω πύ­κνω­νε, μὰ ἡ ψυ­χή της μέ­σα γέ­μι­ζε φῶς.
Τυ­λιγ­μέ­νη σὲ γλυ­κειὰ θαλ­πω­ρὴ συ­νέ­χι­ζε ἀ­δι­ά­λει­πτα: «…ἐ­λέ­η­σον τὸν δοῦ­λον σου…».
Στὶς ὀ­κτὼ ἀ­κρι­βῶς, κε­φά­τος, μὲ ντύ­σι­μο κομ­ψό, προ­σεγ­μέ­νο γιὰ τὴν πε­ρί­στα­ση, ὁ ἄν­τρας σή­κω­νε τὸ χέ­ρι του νὰ χτυ­πή­σει τὸ κου­δού­νι στὴν ἐ­ξώ­πορ­τα τοῦ ραν­τε­βοῦ του. Ἔ­κα­με νὰ τὸ ἀγ­γί­ξει, μὰ δί­στα­σε. Ἀ­δι­ό­ρα­τη ἀ­βε­βαι­ό­τη­τα δι­α­πέ­ρα­σε ἀ­προσ­δό­κη­τα τὴν ψυ­χή του. Τί ἦ­ταν αὐ­τό; Δὲν τό ’θε­λε τό­σο πο­λὺ νὰ ἔλθει ὣς ἐδῶ; Για­τί δι­στά­ζει τώρα αὐτός, ὁ τόσο ἀνυπόμονος; Τὸ χέ­ρι του ἔ­μει­νε γιὰ λί­γο με­τέ­ω­ρο καὶ κα­τέ­βη­κε. Τί τοῦ συ­νέ­βαι­νε; Ξαφ­νι­κὰ δὲν ἔ­νοι­ω­θε σί­γου­ρος γι’ αὐ­τὸ ποὺ πή­γαι­νε νὰ κά­μει.
Στά­θη­κε συλ­λο­γι­σμέ­νος μὴ μπο­ρών­τας νὰ κα­τα­λά­βει τὸν ἑ­αυ­τό του. Μιὰ πα­ρόρ­μη­ση μέ­σα του τὸν ἔ­σπρω­ξε νὰ χτυ­πή­σει καὶ πάλι, μὰ τὸ χέ­ρι του ἔ­μει­νε ξανὰ στὸν ἀ­έ­ρα ἀ­βέ­βαι­ο. Ἡ θλιμ­μέ­νη μορ­φὴ τῆς γυ­ναί­κας του πέ­ρα­σε ξαφνικὰ σὰν ἀ­στρα­πὴ  ἀ­πὸ τὸ βλέμμα του. Ἀ­λή­θεια, για­τί νὰ τῆς τὸ κά­νει αὐ­τό; Ἕ­να δυ­σά­ρε­στο αἴ­σθη­μα τὸν κυ­ρί­ευ­σε. Ἔ­νοι­ω­σε ἄ­σχη­μα γιὰ πρώ­τη φο­ρά. Κά­ποι­ες ἐ­νο­χὲς σή­κω­σαν κε­φά­λι μέ­σα του. Μὰ για­τί νὰ τοῦ συμ­βαί­νουν τώ­ρα αὐ­τά; Χω­ρὶς νὰ μπο­ρεῖ νὰ τὸ ἐ­ξη­γή­σει, κα­τά­λα­βε πὼς δὲν ἦ­ταν σὲ θέ­ση νὰ προ­χω­ρή­σει στὸ σχέδιό του. Κά­τι μυ­στη­ρι­ῶ­δες, ἀ­νε­ξή­γη­το μέ­σα του τὸν ἀ­πω­θοῦ­σε ἀ­π’ τὸν σκο­πό του.
Γύ­ρι­σε ἀρ­γὰ-ἀρ­γά, ἄρ­χι­σε νὰ ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται σκυ­φτός. Τὸ κι­νη­τό του χτύ­πη­σε. Τὸν ἔ­ψα­χνε ἡ λε­γά­με­νη τοῦ ραν­τε­βοῦ του. Δὲν ἀ­πάν­τη­σε. Χω­ρὶς νὰ τὸ θέ­λει, χω­ρὶς νὰ προ­σπα­θεῖ, ὅ­λο καὶ πιὸ ἐ­πί­μο­να, ὅ­λο καὶ πιὸ ζων­τα­νά, ζω­γρα­φι­ζό­ταν μέ­σα του ἡ μορ­φὴ τῆς γυ­ναί­κας του. Πό­θη­σε νὰ ἦ­ταν τώ­ρα κον­τά της. Και­ρὸ εἶ­χε νὰ τὸ νοι­ώ­σει αὐ­τό. Τὸν εἶχε ἀγγίξει κάτι θεϊκό. Ἡ χάρη τῆς προσευχῆς της ἀόρατη τοὺς ἔφερνε σ’ ἀντάμωμα μυστικό.
Ἀρ­γὰ τὸ βρά­δυ τῆς πα­ρα­μο­νῆς, σὲ ὥ­ρα πιὰ πο­λὺ προ­χω­ρη­μέ­νη, ἀ­φί­χθη­κε τὸ τε­λευ­ταῖ­ο λε­ω­φο­ρεῖ­ο τῆς γραμ­μῆς. Σκυ­φτά, προ­σε­κτι­κὰ ἡ γυ­ναί­κα κα­τέ­βη­κε τὰ σκα­λο­πά­τια, μὰ πρὶν τὸ πό­δι της ἀγ­γί­ξει τὸ ἔ­δα­φος, ἕ­να χέ­ρι ἔ­πια­νε ἁπαλὰ τὸ δι­κό της. Σή­κω­σε χα­ρού­με­νη τὸ πρό­σω­πό της κι ἦ­ταν σὰ νά ’­βλε­πε τὸν ἄν­τρα της γιὰ πρώ­τη φο­ρά. Μὲ λαμ­πε­ρὸ χα­μό­γε­λο ἀγ­κα­λι­ά­στη­καν σφι­χτά, φι­λή­θη­καν, σὰ νά ’τα­νε τὸ πρῶ­το ραν­τε­βοῦ τους.
Στὸν παγωμένο χει­μω­νι­ά­τι­κο ἀ­γέ­ρα κάτω ἀπὸ τοὺς θόλους τοῦ σταθμοῦ ἀν­τη­χοῦ­σαν χα­ρμονικὰ τὰ γιορτινὰ τραγούδια καὶ τὰ χριστουγεννιάτικα κά­λαν­τα. Ἀ­πὸ τὰ στο­λι­σμέ­να δέν­τρα λάμ­ψεις σκορ­πί­ζον­ταν χι­λιά­δες. Μὰ τὴ γι­ορ­τὴ τὴν εἶ­χαν μέ­σα τους αὐ­τοί, φού­σκω­νε τὴν καρ­διά τους ἡ χα­ρὰ τῆς Γέν­νη­σης. Καὶ ξε­χυ­νό­ταν ἀ­π’ τὰ ζε­στά τους πρό­σω­πα τρι­γύ­ρω κι ἀ­πὸ τὰ μά­τια τους τὰ φω­τει­νά.
Πολ­λὰ δὲν εἶ­παν. Μὲ ὑ­γρὴ μα­τιά, …«Κα­λὰ Χρι­στού­γεν­να, κα­λή μου!», εἶπε μονάχα ἐκεῖνος, …«Κα­λὰ θὰ εἶ­ναι σί­γου­ρα, γλυ­κέ μου!», ψιθύρισε ἐκείνη… κι ἀγ­κα­λι­α­σμέ­νοι ὅ­πως ἦ­ταν προ­χώ­ρη­σαν.
Κι ὅ­σοι τοὺς ἔβλεπαν τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ περ­πα­τοῦν… μέ­σα στὸ θεῖ­ο φῶς τῆς ἅ­γιας νύ­χτας, γιὰ χρόνια εἶχαν νὰ μιλοῦν… γιὰ μιὰ ἱ­στο­ρί­α ἀ­θό­ρυ­βης, μὰ ὡ­στό­σο… ἀληθινῆς καὶ παν­το­δύ­να­μης ἀ­γά­πης…

Χρι­στού­γεν­να 2014

πηγή

Η ντροπή του Ισλάμ: Νύφη...έξι ετών

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Η παιδεραστία στο Ισλάμ έχει την μορφή του γάμου, ενός ισλαμικού γάμου όπου παρατηρείται συχνά το άθλιο φαινόμενο η νύφη να είναι πολύ μικρής ηλικίας, μέχρι και… έξι ετών, όπως το περιστατικό που παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες στο μουσουλμανικό Σουδάν. Άλλωστε, όπως κηρύττει το Κοράνι, (το οποίο τελευταία έχει αποκτήσει πολλούς θαυμαστές στην Ελλάδα), οι γυναίκες θεωρούνται σαν τα «χωράφια» του άντρα και όποτε αυτοί γουστάρουν, τα σπέρνουν σύμφωνα με τις ορέξεις τους.

Αλλά και πολύ πιο κοντά μας στην σημερινή Τουρκία του ισλαμιστή Ταΐπ Ερντογάν, «ακμάζουν» οι γάμοι με ανήλικα μικρά κορίτσια στο σημείο σε κάθε τρεις γάμους που γίνονται στην γειτονική χώρα ο ένας είναι με νύφη ανήλικο μικρό κορίτσι. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Aydınlık, τα τελευταία τρία χρόνια, 134 χιλιάδες 629 ανήλικα κορίτσια οδηγήθηκαν από τους γονείς τους σε αναγκαστικό γάμο, συνήθως με ηλικιωμένους οι οποίοι στην ουσία αγοράζουν τα μικρά κορίτσια από τους γονείς τους διαπράττοντας ουσιαστικά φανερή αλλά νόμιμη παιδεραστία. Με επίσημα στοιχεία από το τουρκικό υπουργείο Εσωτερικών, μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν γίνει 20 χιλιάδες αιτήσεις για γάμους όπου οι νύφες ήταν κάτω των 16 ετών. Μάλιστα σε μια σχετική μελέτη του πανεπιστημίου του Gaziantep, της ανατολικής Τουρκίας, το 82% των μικρών κοριτσιών που οδηγούνται σε γάμο δεν γνωρίζουν ούτε ανάγνωση ούτε γραφή και φυσικά είναι τελείως άπειρα από το τι συνεπάγεται η γαμήλια τελετή με ένα συνήθως πολύ μεγαλύτερο τους και η οποία καταλήγει σε ένα εν ψυχρώ βιασμό τους. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα καθώς σύμφωνα με την έρευνα του τουρκικού πανεπιστημίου, οι γαμπροί είναι συνήθως 20 χρόνια και πάνω μεγαλύτεροι από τις ανήλικες νύφες.

Η κατάσταση αυτή έχει πάρει τα τελευταία χρόνια ανησυχητικές διαστάσεις  καθώς το ισλαμικό καθεστώς του Ταΐπ Ερντογάν, τον οποίο πολλοί άσχετοι τον θεωρούν σαν εκσυγχρονιστή της Τουρκίας, επιτρέπει βάσει ισλαμικών εθίμων αυτό το όργιο νομότυπης παιδεραστίας . Σε ορισμένες περιοχές, όπως στην περιοχή της Şanlıurfa της ανατολικής Τουρκίας, το ποσοστό των ανηλίκων κοριτσιών που οδηγούνται σε γάμο φτάνει στο 60% του συνολικού αριθμού των γάμων, ενώ σε άλλες πιο δυτικές περιοχές, όπως στην υποτίθεται εκσυγχρονισμένη Σμύρνη, το ποσοστό ανέρχεται στο 17% του συνόλου των γάμων. Πρόκειται δηλαδή για άλλο ένα αίσχος της ισλαμικής Τουρκίας το οποίο πολλοί, ακόμα και καθηγητές τουρκικών πανεπιστημίων, το έχουν χαρακτηρίσει σαν νόμιμη αγορασμένη παιδεραστία

Μάλιστα για την… καλύτερη εκπαίδευση αυτών των μικρών κοριτσιών που οδηγούνται στο γάμο το ίδιο το τουρκικό υπουργείο Παιδείας, όπως αποκάλυψε η τουρκική εφημερίδα, Taraf, προχώρησε στην θέσπιση μαθήματος στα τουρκικά σχολειά για μικρές νύφες από 11 ετών με την χαρακτηριστική προτροπή, «Πως να γίνετε καλές μικρές νύφες». Το μάθημα θα διδάσκεται στην πέμπτη τάξη του πρώτου σχολείου, (αντίστοιχο με το δικό μας δημοτικό σχολείο), έτσι ώστε τα μικρά κοριτσάκια από 11 ετών να μαθαίνουν τους βασικούς κανόνες μιας νύφης, πως δηλαδή θα εκπληρώνουν τα συζυγικά τους καθήκοντα από αυτή την ηλικία. Το μάθημα αυτό που θα αρχίζει από την πέμπτη τάξη, θα διδάσκεται και σε άλλες πέντε τάξεις έτσι ώστε να ολοκληρώνεται η «ειδική» εκπαίδευση για τις μικρές νύφες και να είναι έτοιμες για την νέα τους συζυγική ζωή από τόσο μικρή ηλικία. Σύμφωνα με τις πληροφορίες της τουρκικής εφημερίδας, το μάθημα θα διδάσκει τα βασικά καθήκοντα της νύφης και το πώς θα οδηγείται το μικρό κορίτσι στη τελετή του γάμου, όπου θα πρέπει να καλύπτει το κεφάλι της με ένα μακρύ κόκκινο πέπλο σύμφωνα με τις ισλαμικές παραδόσεις της Ανατολίας. Είναι χαρακτηριστικό πως, όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα, σύμφωνα με τις διδαχές του μαθήματος, η μικρή νύφη θα πρέπει να είναι έτοιμη να γίνει θυσία, (kurban ol), για τον σύζυγο της και να υπακούει σε όλες τις ορέξεις του και τις παρορμήσεις του ενώ θα πρέπει να τον στηρίζει στο νέο της σπίτι όπου ο άντρας θα είναι ο μεγάλος αφέντης !!! Το όνομα του μαθήματος θα έχει τον χαρακτηριστικό συμβολικό τίτλο, «Adım Adım Türkiye», δηλαδή, «Τουρκία Βήμα προς Βήμα», που δείχνει και την μεγάλη σημασία που προσάπτουν οι εμπνευστές αυτού του μαθήματος στην διδασκαλία του.

Αλήθεια πως σχολιάζουν όλοι αυτοί που στηρίζουν την ελεύθερη διακίνηση και προβολή των θρησκευτικών συμβόλων των εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων που έχουν εισβάλει απροσκάλεστοι στην χώρα μας το μάθημα αυτό ; Μήπως συμφωνούν να αρχίσουμε και εδώ να εκπαιδεύομαι τα μικρά κορίτσια να είναι έτοιμα να υπακούουν στους υποτιθέμενους συζύγους τους από την ηλικία των… 11 ή ακόμα και των 6 ετών ; Και για να είμαστε πιο σαφείς, άραγε τι έχουν να πουν όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» που κηρύττουν την ανοχή στην παράνομη έλευση των μουσουλμάνων στην χώρα μας, για το μάθημα του «βιασμού» των μικρών κοριτσιών με το πρόσχημα του γάμου ;
Και εις ανώτερα!

πηγή

Αληθινή αγάπη!!!

Και τα ζώα έχουν αισθήματα και μάλιστα πραγματικά. Όποιος έχει αμφιβολίες ας ρίξει μια ματιά στις παρακάτω φωτογραφίες. Το μεγαλείο της φύσης μας χαρίζει μερικές απολαυστικές στιγμές αληθινής αγάπης.
























πηγή

ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ "ΓΑΜΟΣ" : ΤΕΛΕΤΗ…ΚΤΗΝΟΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ «ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ»

 
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Στην σημερινή Ευρώπη των παπικών και των πάσης φύσεως προτεσταντών, των οπαδών παντός είδους ανατολικών θρησκευτικών μορφωμάτων, των παγανιστών, των άθεων και των «προοδευτικών» αγνωστικιστών, το ιερό μυστήριο του γάμου έχει υποβιβαστεί σε παντρολογήματα με.. σκύλους και με…όνους. Στην σημερινή Ευρώπη της ψυχικής διαστροφής, της λατρείας όλων των παρά φύση ανωμαλιών, ο γάμος έχει γίνει τηλεοπτικό θέαμα και η γαμήλια παράσταση κερδοφόρα επιχείρηση για τα αδίστακτα νεοταξικά συμφέροντα που δεν έχουν κανένα ιερό και όσιο. Στην σημερινή Ευρώπη, ο Μεγάλος Αδελφός πρέπει να κανονίζει όλες τις λεπτομέρειες της προσωπικής μας ζωής και στην ουσία να καταργεί τελείως την προσωπική μας ζωή και να την κάνει τηλεοπτικό θέαμα με στόχο τον τζίρο εκατομμυρίων στα ταμεία των σκηνοθετών της ίδιας της ύπαρξης μας.

Έτσι τώρα στην Γερμανία κάνει θραύση μια καινούργια τηλεοπτική εκπομπή η οποία καταργεί την ανθρώπινη βούληση στο σημαντικότερο ίσως για πολλούς θέμα της ζωής μας, το μυστήριο του γάμου και την εκλογή του προσώπου που θα μας συντροφεύει στο υπόλοιπο της ζωής μας. Η εκπομπή αυτή, «Hochzeit auf dem ersten Blicke», αφού καταργεί κάθε προσωπική δυνατότητα εκλογής του «άλλου ήμισυ», σκηνοθετεί ένα πραγματικό γάμο όπου οι νεόνυμφοι για πρώτη φορά θα αντικρύσουν ο ένας τον άλλο την στιγμή της γαμήλιας τελετής, η οποία και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το χριστιανικό μυστήριο του γάμου.
Αλλά για να καταλάβουμε τι είναι αυτή η περίφημη νεοταξική εκπομπή που έχει προβληθεί με τις… καλύτερες κριτικές στα μεγαλύτερα γερμανικά περιοδικά, όπως το Focus, Spıegel, Bild κ.α., ένα ειδικά σχεδιασμένο επιτελείο που αποτελείται από ψυχολόγους, «θεολόγους», ειδικούς επιστήμονες ερευνητές του DNA, επιλέγουν ένα ζευγάρι μέσα από εκατοντάδες υποψηφιότητες το οποίο, σύμφωνα με τα κριτήρια τους, ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους για να… συνάψουν γάμο. Στη συνέχεια, οι δυο νεόνυμφοι μεταφέρονται κυριολεκτικά σαν «εμπόρευμα» στο δημαρχείο όπου θα τελεστεί με μια μεγαλοπρεπή τελετή γεμάτη από χλιδή και φαντασμαγορία ο γάμος, πάντα υπό την στενή παρακολούθηση της κάμερας. Εκεί για πρώτη φορά, λίγες στιγμές δηλαδή πριν πουν το ναι, ο ένας αντικρίζει τον άλλο με τον οποίο-α υποτίθεται θα ζήσει, σύμφωνα με τα κριτήρια του επιτελείου της εκπομπής, τον υπόλοιπο του βίου του. Στη συνέχεια το ζευγάρι που ζει συνεχώς υπό την εποπτεία της κάμερας, απολαμβάνει τα αγαθά της επιλογής τους με ένα γαμήλιο ταξίδι στα πλουσιότερα θέρετρα, με πανάκριβα δώρα, με φανταστικά περιβάλλοντα και όλα αυτά κάτω από την τηλεοπτική κάλυψη της εκπομπής που προβάλλεται σε εκατομμύρια τηλεθεατές. Όλες οι προσωπικές στιγμές, το πώς κοιμούνται, το πώς τρώνε, το πώς περνά κάθε ώρα της καθημερινότητας, είναι υπό την συνεχή παρακολούθηση της κάμερας της εκπομπής. Ο απόλυτος δηλαδή ευτελισμός του ιερού μυστηρίου του γάμου και της προσωπικής ζωής προς χάρη του Μεγάλου Αδελφού της τηλεθέασης και της πολιτιστικής κατάντιας του δυτικού κόσμου. Το εντυπωσιακό είναι πως χιλιάδες εθελοντές, (7000 αιτήσεις σε πρώτη φάση), προσέρχονται να εξεταστούν αν είναι ικανοί να συνάψουν ένα τέτοιο γάμο καθώς τους προσελκύουν τα πλούσια δώρα της εκπομπής, αλλά και η μοναξιά του σύγχρονου πολιτισμού που έχει καταντήσει τον άνθρωπο μια απρόσωπη μονάδα. Μάλιστα οι σκηνοθέτες της εκπομπής διατείνονται πως… βοηθούν τον σύγχρονο άνθρωπο να λύσει με αυτόν τον τρόπο τα ..ψυχολογικά του προβλήματα φυσικά με το αζημίωτο γι’ αυτούς.
Εδώ τα ερωτήματα πού γεννούνται είναι πάρα πολλά. Το κυριότερο είναι πως μπορεί ένα κομπιούτερ, μια εξέταση του DNA, ένας θεολόγος μοντέρνων αντιλήψεων σύμφωνα με τις οποίες όλα είναι δυνατά στην σημερινή κοινωνία, να καθορίζουν την ζωή των ανθρώπων και πολύ περισσότερο την επιλογή τους στο πρόσωπο με το οποίο υποτίθεται ότι θα συνεχίσουν να ζουν το υπόλοιπο του βίου τους. Δηλαδή στην ουσία εξαγοράζονται σε μια από τις σημαντικότερες στιγμές της προσωπικής τους ζωής, με το δέλεαρ της δημοσιότητας και των πλούσιων δώρων. Ήδη όμως από τις πρώτες γαμήλιες «παραστάσεις» υπήρξαν και οι πρώτες απογοητεύσεις, καθώς κάποιοι ή κάποιες δεν μπόρεσαν να αντέξουν αυτή την «τέλεια» επιλογή και τα «έσπασαν» μέσα σε ένα μήνα.
Δεν ξέρουμε που ακόμα θα φτάσει αυτός ο περίφημος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Ο πολιτισμός που καθιέρωσε τους γάμους με ζώα και με ότι ανώμαλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο πολιτισμός που θέσπισε το κόμμα των παιδεραστών στην Ολλανδία. ο πολιτισμός που θέσπισε τη κτηνοβασία στην Γερμανία, μια χώρα που καθοδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωσή και όπου η πορνοβιομηχανία είναι η πιο ανεπτυγμένη σύγχρονη βιομηχανία της γερμανικής οικονομίας. Ο πολιτισμός που μετατρέπει τις εκκλησίες σε μπαρ, σε τζαμιά, ακόμα και ….οίκους ανοχής, αυτός ο πολιτισμός που θέλει να μας επιβληθεί και να μας κάνει και εμάς τηλεοπτικά σόου του Μεγάλου Αδελφού.
Τέτοιος «πολιτισμός» να μας λείπει!!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
πηγή

Βάπτισμα ενηλίκων και νηπιοβαπτισμός

Καισάριος Χρόνης - Διάκονος

Προχωρούμε στη δημοσίευση της μελέτης του ιεροδιακόνου Καισάριου (Δημήτριου) Χρόνη για την Ποιμαντική και τελετουργική προσέγγιση του μυστηρίου του Βαπτίσματος

1. Το βάπτισμα των ενηλίκων εκτός εξαιρέσεων και κίνδυνο θανάτου, δεν γίνεται όποια μέρα τύχει. Τελείται κατά τις μεγάλες εορτές, και κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας. Η παράδοση διέσωσε τα ίχνη των βαπτισματικών αυτών λειτουργιών∙ είναι αυτές στι οποίες ψάλλεται το «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε» αντί του τρισαγίου, δηλαδή το Πάσχα, κατά κύριο και πρώτο λόγο, τα Χριστούγεννα, τα Θεοφάνεια και η Πεντηκοστή. Το βάπτισμα δεν είναι ιδιωτική υπόθεση αλλά πανηγυρική σύναξη ολόκληρης της Εκκλησίας.
2. Οι κατηχούμενοι δεν βαπτίζονται ένας ένας, αλλά ομαδικά. Ατομικά βαπτίσματα γίνονται μόνο σε περίπτωση ανάγκης.
3. Το βάπτισμα δεν γίνεται σε κολυμβήθρες ή σε βαρέλια ή σε ακατάλληλα σκεύη. Γίνεται σε βαπτιστήρια, που εξασ-φαλίζουν την πλήρη τριπλή κατάδυση στο νερό, ή σε δεξαμενές, θάλασσες, λίμνες ή ποταμούς.
4. Το βάπτισμα δεν είναι δημόσιο θέαμα, όπως στα νήπια. Τελείται σε χώρους όπως τα βαπτιστήρια, που εξασφαλίζουν την ιδιωτικότητα σε λογικά πλαίσια. Παρίσταντο μόνο ο βαπτίζων ιερεύς, οι βαπτιζόμενοι και ο ανάδοχος. Η ακρίβεια που τηρείται με άκρα σχολαστικότητα, ήταν ο βαπτιζόμενος να είναι τελείως γυμνός, όπως κατά την φυσική γέννησή του.
5. Τα κατηχούμενα, οι εξορκισμοί, η απόταξη και η σύνταξη και η ομολογία πίστεως δεν γίνονται πρό του βαπτί-σματος αλλά την προηγούμενη μέρα. Οι δε εξορκισμοί διαβάζονται επανειλημμένα κατά την διάρκεια της κατηχήσεως.
6. Η άλειψη με το επορκιστό έλαιο γίνεται στα καίρια μεν σημεία του σώματος από τον ιερέα, σ’ ολόκληρο δε το σώμα «ἀπό κορυφῆς τριχῶν μέχρι πέλματος ποδῶν» από το διάκονο, τη διακόνισσα ή τον ανάδοχο. Δεν είναι μια τυπική πράξη. Οι πατέρες αποδίδουν σ’ αυτή βασική σπουδαιότητα.
7. Ο ιερεύς φοράει λευκή πλήρη στολή και επιμάνικα. Θέτει μόνο το χέρι στη κεφαλή του βαπτιζομένου κατά τις τρείς καταδύσεις στο νερό. Η κατάδυση είναι πλήρης – και της κεφαλής.
8. Ο νεωφώτιστος ενδύεται λευκό χιτώνα, την «ἐμφώτιο ἐσθήτα», μετά την απόμαξη και όχι πριν από το βάπτισμα.
9. Ο επίσκοπος δεν βαπτίζει. Παρίσταται στο βάπτισμα και χρίει με το άγιο μύρο τα μέλη του βαπτισθέντος.
10. Του χρίσματος, προηγείται η ευχή του χρίσματος.
11. Η τριχοκουρία (μαζί με την απόλουση) δεν γίνονται κατά την ώρα του βαπτίσματος, αλλά μετά από αυτό, κατ’ ακρίβειαν την ογδόη ημέρα ή έστω μετά το τέλος της θείας λειτουργίας.
12. Μετά την ένδυση δίνεται στο νεωφώτιστο ο σταυρός και η λαμπάδα με τις σχετικές προσφωνήσεις αντίστοιχα[87]. «Εἶπεν ὁ Κύριος∙ Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν..[88]» και «Εἶπεν ὁ Κύριος∙ Οὕτω λαμψάτω το φῶς ὑμῶν..[89]».
13. Ο νεωφώτιστος συνοδεύει κατά την είσοδο των αγίων και απαραιτήτως κοινωνεί.
14. Μετά το βάπτισμα μυούνται οι νεωφώτιστοι στη χριστιανική λατρεία με τις λεγόμενες «μυσταγωγικές κατηχήσεις»[90].

     Η απόλουση και η τριχοκουρία γίνονται κατά την τάξη την ογδόη ημέρα από του Βαπτίσματος ημέρα, σε μια εορταστική σύναξη οιονεί της αποδόσεως της εορτής του Βαπτίσματος[91].

2.1.2:«Τελετουργία του βαπτίσματος

των νηπίων».

       Ο  νηπιοβαπτισμός κατοχυρωμένος από την μακραίωνη πράξη και τη θεολογία της Εκκλησίας, είχε κατ’ ανάγκη δυσμενείς επιπτώσεις στη τελεσιουργία του αγίου βαπτίσματος. Ο φόβος θανάτου των νηπίων προκάλεσε την επιτάχυνσή του και την τέλεσή του εκτός του αρχαίου φυσικού πλαισίου, της θείας λειτουργίας και των μεγάλων εορτών. Για μεγάλο χρονικό διάστημα τελούνταν και στα σπίτια, πράγμα που οδήγησε στην τέλεια αποξένωση του από την κοινότητα και τη μετατροπή του σε οικογενειακή εορτή.

      Υπήρξαν όμως και άλλες τελετουργικές επιπτώσεις. Η κατήχηση, εξορκισμοί κ.λπ. προσκολλήθηκαν στην αρχή της τελεσιουργίας, η χρίση με το επορκιστό έλαιο έγινε σχεδόν τυπική, η τελεία κατάδυση αποφεύγονταν ως επικίνδυνη, το χρίσμα δινόταν αμέσως μετά το βάπτισμα για τον κίνδυνο παρατάσεως της γυμνότητας του βρέφους, η τριχοκουρία και η απόλουση τυποποιήθηκαν και γινόταν συνοπτικά κατά το βάπτισμα, οι ευχές μεταφέρονταν και λέγονταν κατά τον χρόνο της ενδύσεως, η θεία κοινωνία αναβάλλονταν για την προσεχή θεία λειτουργία. Όλα αυτά απέβησαν βαθμηδόν χρόνιες καταστάσεις από τις οποίες πολλές παραμένουν μέχρι και σήμερα.

    Γενικά σε ορισμένες περιοχές το βάπτισμα των νηπίων διατηρεί πολλά στοιχεία της παλαιάς ευπρέπειας και τάξεως. Αλλού έχει φθαρεί περισσότερο, τόσο που αγγίζει τα όρια ιεροσυλίας. Η επιστροφή στην αρχαία ακρίβεια δεν είναι δυνατή. Θα μπορούσε όμως να βελτιωθεί κατά πολύ η κατάσταση, ακόμα και μέσα στα επιτρεπτά όρια της οικονομίας. Η επανασύνδεση δε με την θεία λειτουργία μπορεί να γίνει σταδιακά και με σύνεση[92]. Ομοίως και η τέλεση από κοινού περισσοτέρων του ενός βαπτισμάτων, σε ορισμένες μάλιστα μέρες του λειτουργικού έτους[93].

      Η τελετουργία όσο αναφορά το βάπτισμα των νηπίων, είναι η ίδια που ακολουθείται σήμερα στην ακολουθία του βαπτίσματος και την οποία εξετάζουμε στο επόμενο κεφάλαιο πιο περιεκτικά.

[87] Βλ. Ιωάννου Μ. Φουντούλη, «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ Α΄, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ» εκδ. δ’, εκδ. ΜΥΓΔΟΝΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2004, σελ.282-285.

[88]Βλ. Μτθ. 16,24.

[89] Βλ.Μτθ 5,16.

[90] Βλ. Ιωάννου Μ. Φουντούλη, «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ Α΄, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ» εκδ. δ’, εκδ. ΜΥΓΔΟΝΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2004, σελ. 285-286..

[91] Βλ. Ιωάννου Μ. Φουντούλη, «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ», τομ. «άγιον Βάπτισμα», εκδ. Ιερά Μητρόπολη Δράμας, Δράμα 1996, σελ 144.

[92] Βλ. Ιωάννου Μ. Φουντούλη, «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ Α΄, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ» εκδ. δ’, εκδ. ΜΥΓΔΟΝΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2004, σελ. 286-287.

[93] Βλ. Ι.Μ. Φουντούλη, «Το βάπτισμα των ενηλίκων, ο νηπιοβαπτισμός, το βάπτισμα της ανάγκης τελετουργική θεώρηση στο τομ. «άγιον Βάπτισμα» Πρακτικά Α’ Πανελληνίου Λειτουργικού Συμποσίου, εκδ του Κλάδου της Επικοινωνιακής και Μορφωτικής Υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ΑΘΗΝΑ 2003 σελ 143.

πηγή

Οι Ορθόδοξοι γάμοι στη Μητρόπολη Κένυας

 Ο Μητροπολίτης Κένυας κ. Μακάριος μιλάει για το ποιμαντικό έργο στην Μητρόπολη Κένυας και τους ορθόδοξους γάμους 

πηγή

1. Μακάριο το σπίτι εκείνο όπου προσεύχονται, εκεί είναι η κατοικία του Κυρίου.

2. Μακάριο το σπίτι που δεν το αφήνουν για να συχνάσουν σε διεφθαρμένα ή επικίνδυνα κέντρα, εκεί μέσα θα βασιλεύει η χαρά.

3. Μακάριο το σπίτι όπου δεν εισέρχεται ούτε η βλασφημία, ούτε τα κακά αναγνώσματα, ούτε η ακράτεια, γιατί θα πληρωθεί από ευλογίες και από ειρήνη.

4. Μακάριο το σπίτι όπου ο ένας ανέχεται και εύκολα συγχωρεί τον άλλο, γιατί εκεί θα βασιλεύει η γλυκειά πνευματική γαλήνη.

5. Μακάριο το σπίτι που έχει στην πιο καλή γωνιά του την εικόνα του Χριστού και της Αγίας του Μητέρας, της Παναγίας, γιατί από αυτές ο καθένας θα αντλεί τη δύναμη για τον αγώνα της ζωής.

Ο άγιος Ελευθέριος, ο προστάτης των εγκύων, που χαρίζει “καλή λευτεριά” στον τοκετό

Painting is Her First Born, by Robert Reid, 1888.πίνακας με θέμα: “η πρώτη της γέννα”

Του Αγίου Ελευθερίου σήμερα (εορτάζει στις 15 Δεκεμβρίου) προστάτη κάθε έννοιας ελευθερίας, αλλά ιδιαιτέρως των εγκύων γυναικών καθώς πιστεύεται ότι δίνει “καλή λευτεριά”!
Ο άγιος Ελευθέριος είναι πολύ θαυματουργός.Ελευθερώνει τους φυλακισμένους, αλλά και τις έγκυες. Θεωρείται ο προστάτης του τοκετού και θεωρείται μέχρι σήμερα ο προστάτης και ο ευεργέτης για τις επίτοκες γυναίκες, τις εγκύους, οι οποίες πάντοτε τον επικαλούνταν, προκειμένου να φτάσουν να «ελευθερωθούν» με τον καλύτερο τρόπο.


Την παραπάνω αλήθεια επισημαίνει και ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας: «Των επιτόκων γυναίων, Πάτερ, κηδόμενος, ελευθερίαν δίδως τω Ναώ σου φοιτώσαις∙ εύπλοιαν δε πάλιν άλλοις θερμώς εξαιτούσιν επέδωκας∙ και τοις νοσούσιν υγείαν συ χορηγείς, διαλάμπων εν τοις θαύμασιν». Δηλαδή: Φροντίζοντας, πάτερ, τις επίτοκες γυναίκες, δίνεις ελευθερία σ’ αυτές, που έρχονται προσκυνήτριες στον Ναό σου. Και έκανες καλοτάξιδους πάλι εκείνους που σε παρακάλεσαν θερμά, όπως και στους ασθενείς δίνεις την υγεία, λάμποντας έτσι με τα θαύματα.
Στη Ελλάδα ο άγιος Ελευθέριος θεωρείται βοηθός των εγκύων γυναικών. Τους δίνει «καλή λευτεριά». Πολλές γυναίκες επικαλούνται τη βοήθεια του και ακουμπούν το εικονισματάκι του αγίου πάνω τους.
“Αϊ-Λευτέρη, λευτέρωσέ με” απευθύνονται στον `Αγιο προστάτη και ποτέ τη μέρα της γιορτής του δεν πιάνουν βελόνα στα χέρια τους.

Στη Θράκη οι έγκυες τιμούν ιδιαιτέρως τον Αγιο Ελευθέριο. Μαζί με τον Αγιο τιμούν, πολλές φορές, την ανύπαρκτη «αγία» Λεχούσα (Ελεούσα;) και τον επίσης ανύπαρκτο «άγιο» Αύκουλα.
Στην Θεσσαλονίκη και τις Σέρρες λένε: «Αϊ Λευτέρη μ’ λευτερώσει την, Αϊ μου Αύκουλα αυκόλυνέ την».
Σε πολλά μέρη, όπως στη Λέσβο, δεν είναι μόνο οι έγκυες που τάζουν άρτους στον `Αγιο, αλλά και οι μαμές, για να τους “βγαίνουν καλά οι γέννες”.
Ακόμη, σε περίπτωση δύσκολου τοκετού, οι μέλλουσες μητέρες τάζουν το παιδί τους στον `Αγιο και του δίνουν το όνομά του.

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και  ο άγιος να ευλογεί και να χαρίζει “καλή λευτεριά” στις έγκυες μανούλες!

πηγή

Συμβουλὲς Γέροντος σὲ χριστιανοὺς ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο

 
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Σεργίου Α. Νείλου «Τὰ ἱερὰ ὑπό τόν μόδιον». Οἱ συμβουλὲς ἀποδίδονται σὲ ἀνώνυμο γέροντα τῆς περίφημης μονῆς τῆς Ὄπτινα.


 Ἡ παρούσα ζωὴ μᾶς δόθηκε μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, νὰ εὐεργετοῦμε τὸν πλησίον καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, βαδίζοντας τὴ «στενὴ» καὶ «τεθλιμμένη» ὁδὸ ποὺ μᾶς ὑποδεικνύει τὸ Εὐαγγέλιο ^{(Ματθ. 7:14)}.

Ὁ ἀγώνας τῆς ζωῆς αὐτῆς ἀποδεικνύεται φορτίο δυσβάστακτο γιὰ ὅσους δέν πιστεύουν στὸν Θεό. Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ ἐμπιστεύονται τὴν ὕπαρξή τους στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἐλπίζουν στὴ δικὴ Του πρόνοια ἡ παρούσα ζωὴ γίνεται «ζυγὸς χρηστός» καὶ «φορτίον ἐλαφρόν» ^{(Ματθ. 11:30)}.

Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, ἄν θέλετε νὰ εὐαρεστήσετε τὸν Θεό, μὴν περιφρονεῖτε καμίαν ἀρετή. Γιατὶ μποροῦμε μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ γίνουμε εὐάρεστοι στὸν Θεό.

Ἡ εὐγενικὴ συμπεριφορὰ στὸν πλησίον, ὁ παρήγορος λόγος μας στὸν θλιμμένο, ἡ ὑπεράσπιση τοῦ ἀδικουμένου, ἡ ἀντίδρασή μας στοὺς κακοὺς λογισμούς, ὁ ἀγώνας μας στὴν προσευχή, ἡ ὑπομονή, ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ δικαιοσύνη καὶ κάθε ἄλλη ἀρετή. Αὐτὰ εἶναι ποὺ ἀναπαύουν τὸν Θεό καὶ προσελκύουν στὴν ψυχή μας τῆς δικὴ Του χάρη, ἡ ὁποία μᾶς κάνει ἱκανοὺς νὰ ξεπερνᾶμε καὶ τὶς πλέον ἀνυπέρβλητες δυσκολίες τῆς ζωῆς. 

Ἐπιδιῶξτε τὴ σωτηρία σας, εὐαρεστώντας τὸν Θεό πρωτίστως μὲ τὴν ἀρετή τῆς ἀγάπης. Αὐτὸ νὰ εἶναι τὸ μοναδικό σας μέλημα: τὸ πῶς θὰ γίνετε πλούσιοι σὲ ἀγάπη· Ἐκείνος ποὺ ἔχει ἀγάπη, ἔχει μέσα του τὸν ἴδιο τὸν Θεό.

Νὰ ζεῖτε μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ· αὐτὴ νὰ εἶναι ὁδηγὸς σας, αὐτὴ ἀναπνοή σας. «Ὁ Θεός, ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» ^{(Α’ Ἰω. 4:16)}. Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἡ πικρὴ ζωὴ γίνεται γλυκειά καὶ ὄμορφη.

Ἄν ζεῖτε μὲ ἄλλους, διακονεῖστε τους πρόθυμα, σὰν νὰ ὑπηρετεῖτε τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Καί μὴν ἀπαιτεῖτε ἀγάπη γιὰ τὴν ἀγάπη σας, μήτε τὴν εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς θυσίες ποὺ κάνετε, μήτε τὸν έπαινο γιὰ τὴν ταπείνωσή σας.

Μὴν εἶστε βλοσυροί καὶ ἀπλησίαστοι. Συμπεριφερθεῖτε σὰν τά ἄκακα παιδιά καί, ἄν χρειαστεῖ, βοηθεῖστε πρόσχαρα τὸν πλησίον σας. Προσοχή, μὴν τὸν προσβάλετε ἔστω καὶ μὲ τὸ βλέμμα σας. Νὰ τὸν ἀγαπᾶτε ὁλόθερμα, γιατὶ ἡ ἀξία του εἶναι ἀνεκτίμητη. Εἶναι μέλος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸν ἔχυσε τὸ αἷμα Του ὁ Κύριος.

Ἡ ἀγάπη», λέει ὁ Ἀπόστολος, «καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» ^{(Α’ Πετρ. 4:8)}. Πότε θὰ συμβεῖ αὐτό; Ὅταν ἐσεῖς γίνετε ἡ παρηγοριά τῶν θλιμμένων, ἡ ἀναψυχή τῶν δυστυχισμένων, ὁ προστάτης τῶν φτωχῶν ὁ κηδεμόνας τῶν ὀρφανῶν, ἡ ἀνακούφιση τῶν ἀσθενῶν, ὁ χειραγωγὸς τῶν πλανεμένων, ὁ πρόθυμος βοηθὸς κάθε χριστιανοῦ. Γι’ αὐτὴν σας τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐλάχιστους ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ, πρὸς τά δικά Του τίμια μέλη, ὁ Κύριός μας θὰ ἐξαλείψει τὶς ἁμαρτίες σας καὶ θὰ σᾶς ἀξιώσει νὰ Τόν βλέπετε «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» ^{(Α’ Κορ. 13:12)} στὴν αἰώνια βασιλεία Του.

Ἀποφεύγετε τά λόγια καὶ τὶς πράξεις ποὺ μποροῦν νὰ σκανδαλίσουν ἤ νὰ προσβάλουν τοὺς ἀδελφούς σας. Τίς προσβολὲς ὅμως τῶν ἄλλων ἐσεῖς νὰ τὶς δέχεστε σὰν δῶρο Θεοῦ. Εἶναι τὸ ὅπλο ποὺ σᾶς προσφέρει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος γιὰ νὰ νεκρώσετε τά πάθη ποὺ φωλιάζουν στὴν ψυχή σας.

Μὴν ἀνταποδίδετε τοὺς όνειδισμοὺς ἤ τὶς θλίψεις ποὺ τυχόν σᾶς προξενοῦν. Δεῖξτε ὑπομονή καὶ μὴ θελήσετε ποτὲ νὰ πικράνετε κανένα. Νὰ εἶστε τότε σίγουροι πῶς καὶ τὸ δικό σας ὄνομα θά συγκαταριθμηθεῖ στὰ ὀνόματα τῶν ἁγίων, «τῶν γεγραμμένων ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς» ^{(Ἀποκ. 21:27)}.

Νὰ μὴ θυμάστε μὲ λύπη τὸ κακό ποὺ σᾶς προξένησε ὁ ἀδελφὸς σας, γιὰ νὰ μὴ θυμηθεῖ καὶ ὁ Κύριος τὶς δικές σας ἁμαρτίες γιὰ τὶς ὁποῖες σᾶς συγχώρεσε.

Τό κακὸ νὰ τὸ νικᾶτε μὲ τὸ καλό. Τό κακό δέν διορθώνεται ποτὲ μὲ τὸ κακό ^{(πρβλ. Ρώμ. 12:21)}.

Πρὶν πεῖτε ὁτιδήποτε, σκεφθεῖτε μήπως μὲ τά λόγια σας προσβάλετε τὸν Θεό ἤ τὸν πλησίον σας.

Προτοῦ ἐπισκεφθεῖτε τὸν ἀδελφό σας, θέστε ὡς ὅρο στὸν ἑαυτό σας νὰ διατηρήσετε καὶ μετά τὴν ἐπίσκεψή σας τὴν ἴδια ἀγαθή διάθεση καὶ ἀγάπη ποὺ τρέφετε καὶ τώρα ἀπέναντί του, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ σᾶς ὑποδεχθεῖ ἐκείνος.

Σὲ κάθε προστριβὴ μὲ τὸν πλησίον σας ἐξετάστε πρῶτα τὸν ἑαυτό σας. Ἀσκώντας αὐστηρὴ αὐτοκριτική, σχεδόν πάντα θὰ διαπιστώνουμε πὼς αἰτία τῆς δυσαρέσκειας εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός.

Μὴν προβάλλετε δικαιολογίες. Ἀποφεύγετε τὶς διενέξεις. Συμπεριφερθεῖτε μὲ συγκατάβαση στὸν πλησίον σας, ἀνάλογα μὲ τὸ χαρακτήρα καὶ τὴν ἡλικία του. Φανεῖτε μὲ κάθε τρόπο παρήγοροι σὲ ὅλους καὶ στὸν καθένα χωριστά.

Ὑπομένετε ἀγόγγυστα τοὺς κακοὺς τρόπους τοῦ ἀδελφοῦ σας, τὴν ἀγανάκτησή του, τὴν ὀργή του, τὶς ἀπερισκεψίες του.

Ὅταν βλέπετε κάποιο αἴσθημα ἀντιπάθειας πρὸς τὸν πλησίον ν’ ἀγγίζει τὴν ψυχή σας, ἀγωνιστεῖτε νὰ τὸ διώξετε. Ὑποχρεώστε τὸν ἑαυτό σας νὰ ἐξυπηρετήσει καὶ νὰ διακονήσει μὲ κάθε τρόπο τὸν συγκεκριμένο ἀδελφό. Πιέστε τὸν ἑαυτό σας στὴν ἑξῆς προσευχή: «Κύριε, σῶσε τὸν δούλο Σου (τάδε) καὶ μὲ τὶς ἅγιες προσευχές του εἰρήνευσε καὶ τὴ δική μου ψυχή». Βλέποντας ὁ Κύριος αὐτὴν τὴν καλή σας προαίρεση, ὄχι μόνο θὰ ξεριζώσει ἀπὸ μέσα σας τὴν ἀντιπάθεια, μὰ καὶ θὰ σκορπίσει ἀνάμεσά σας τὴν ἁγία Του ἀγάπη.

Οἱ φιλονικίες ταράζουν τὴν ψυχή καὶ μᾶς ἀποστεροῦν τὴν εἰρήνη. Σὲ κάθε φιλόνικο λογισμό ἀντιπαραθέστε τὴ γλυκειά εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».

Μὴ θίγετε μὲ τά λόγια σας τὴν τιμή τοῦ πλησίον. Νὰ χρησιμοποιεῖτε τὴ γλώσσα μόνο γιὰ νὰ δοξάζετε τὸν Θεό καὶ γιὰ νὰ λέτε λόγους ψυχωφελεῖς στοὺς ἀδελφοὺς σας. Ἄν θελήσετε νὰ κακολογήσετε κάποιον, θυμηθεῖτε πρῶτα τὶς δικές σας ἁμαρτίες -ὅλες ἐκεῖνες ποὺ κάνατε ἀπὸ τά νεανικά σας χρόνια μέχρι σήμερα-, κατηγορῆστε τὸν ἑαυτό σας γι’ αὐτές καὶ ἀποφύγετε ἔτσι τὴν καταλαλιά. Μὴν ξεχνᾶτε ποτὲ πῶς ἡ ἐνασχόληση μὲ τά σφάλματα τῶν ἄλλων ἀποτελεῖ σοβαρὸ παράπτωμα.

Πολεμῆστε μὲ κάθε τρόπο τὸ πάθος τοῦ θυμοῦ, καί, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ θὰ ὑποχωρήσει. Ἄν τυχὸν νευριάσετε ἤ ὀργιστεῖτε, εἶναι προτιμότερο νὰ μὴν πεῖτε τίποτε. Ἀπομακρυνθεῖτε ἤ, ἄν κάτι τέτοιο δέν εἶναι εὔκολο, κλεῖστε σφιχτά τά χείλη σας γιὰ νὰ μὴν πεταχθεῖ ἔξω ἡ ὀργισμένη φλόγα ποὺ καίει στὴν ψυχή σας καὶ ἀναστατώσει ὅλο σας τὸ περιβάλλον. Ἡ σιωπή καὶ προσευχὴ εἶναι τά καλύτερο φάρμακο γι’ αὐτές τὶς στιγμές. Ὅταν ἡ φλόγα τοῦ θυμοῦ σβήσει καὶ ἡ καρδιά σας γαληνέψει, τότε μόνο μπορεῖτε νὰ πεῖτε μὲ ἀσφάλεια λόγους ὠφέλιμους.

Ἄν ἐσεῖς γίνατε ἀφορμή νὰ πικραθεῖ ὁ ἀδελφὸς σας, χρησιμοποιῆστε κάθε τρόπο γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ λύπη ποὺ τοῦ δημιουργήσατε.

Παρατηρῆστε τὸν ἑαυτό σας καὶ θὰ διαπιστώσετε πῶς μόνο τότε εἶστε ἀναπαυμένοι μὲ ὅλα, ὅταν ὑπάρχει μέσα σας ἡ ὑπομονή, ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ ὑπακοή, ἡ ἀγάπη.

Ἡ σωτηρία μας δέν βρίσκεται στὴν πολυλογία, ἀλλὰ στὴ σιωπή καὶ στὴν ἄγρυπνη προσοχὴ τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Μὴν κρίνετε ποτὲ τὸν πλησίον σας, εἴτε ζεῖ ἐνάρετα εἴτε ζεῖ ἁμαρτωλά. «Σὺ τὶς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἤ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἔστω ὁ Θεός στῆσαι αὐτόν» ^{(Ρωμ. 14:4)}.

Σέ κάθε περίσταση παραδοθεῖτε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πλέον σωτήριο γιὰ σᾶς.

Προσέχετε νὰ μὴ δυσανασχετήσετε μπροστὰ σὲ ὁποιαδήποτε δυσκολία. Οἱ θλίψεις δέν παρουσιάζονται τυχαῖα στὴ ζωὴ μας, ἀλλὰ παραχωροῦνται ἀπὸ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, μὲ σκοπό τὸν ἁγιασμό καὶ τὴ σωτηρία μας. Γι’ αὐτόν σκοπό παραχωρήθηκε καὶ στὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ βρεθεῖ μπροστά σὲ μύριους κινδύνους: «Κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις ληστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν φευδαδέλφοις…» ^{(Β’ Κορ. 11:26)}.

Γνωρίζοντας αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, μὴν ἀχολεῖστε μὲ τὸ ποιὸς καὶ γιατὶ σᾶς ἀδίκησε. Θυμηθεῖτε μόνο πῶς χωρίς παραχώρηση Θεοῦ κανείς δέν θὰ τολμοῦσε νὰ σᾶς ἀκουμπήσει. Καλύτερα, λοιπόν, νὰ εὐγνωμονεῖτε τὸν Κύριο, γιατὶ οi δοκιμασίες ποὺ Αὐτὸς ἐπιτρέπει ἀποδεικνύουν πῶς εἶστε δικά Του παιδιά. Αὐτὸς φροντίζει γιὰ σᾶς καὶ μὲ κάθε τρόπο σᾶς καθοδηγεῖ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν «Εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεὸς· τὶς γάρ ἐστιν υἱὸς ὅν οὐ παιδεύει πατήρ;» ^{(Ἑβρ. 12:7)}.

Στὶς στιγμὲς τῆς ἀπελπισίας νὰ θυμάστε πῶς δέν σᾶς ἐγκατέλειψε ὁ Κύριος, άλλά μάλλον ἐσεῖς Τὸν λησμονήσατε.

Νὰ τί σᾶς συμβουλεύω γιὰ τὶς ὧρες τῆς μοναξιᾶς σας: Νὰ ἐπικαλεῖστε ἀκατάπαυστα τὸ ὄνομα του Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί βιάζετε σὲ τοῦτο τὸ ἔργο τὸν ἑαυτό σας, ὅσο κι ἄν αὐτὸς δυσφορεῖ καὶ ἀντιδρᾶ.

Ἡ καχυποψία δέν ἀρμόζει σὲ χριστιανούς, γι’ αὐτὸ μὴν τὴν αποδέχεσθε. Διάκριση μάλλον ἀπαιτεῖ ἀπὸ μᾶς ὁ Θεὸς καὶ προσοχή καὶ σύνεση. «Γίνεσθε φρόνιμοι ὡς oἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί» ^{(Ματθ. 10:16)}.

Νὰ βαδίζετε πάντα τὴ μέση ὁδό. Τὰ ἄκρα σὲ καμιά περίπτωση δέν ὠφελοῦν.

«Οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιροὺς οὓς ὁ Πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ» ^{(Πράξ. 1:7)}. Αὐτὸ ζήτησε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους. Αὐτὸ θέλει καὶ ἀπὸ κάθε γνήσιο δούλο Του. Νὰ μὴν πολυπραγμονεῖ δηλαδή γιὰ τά μελλοντικά (συντέλεια τοῦ κόσμου κ.ἄ.).
Σὲ ὅλη σας τὴ ζωὴ μὴν ξεχνᾶτε, πρὶν ἀπὸ κάθε σας ἐνέργεια, νὰ ρωτᾶτε τὸν ἑαυτό σας: «Αὐτὸ ποὺ προτίθεμαι νὰ κάνω μήπως εἶναι ἀντίθετο στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Μήπως εἶναι ἐπιζήμιο γιὰ τὴν ψυχή μου; Μήπως εἶναι ἄδικο γιὰ τὸν ἀδελφό μου;». Ἄν μετὰ ἀπὸ μιὰ τέτοια αὐστηρὴ αὐτοεξέταση ἡ συνείδησή σας δὲν διαμαρτύρεται, μπορεῖτε ἀκίνδυνα νὰ πραγματοποιήσετε τὴν ἐπιθυμία σας. Ἄν ὅμως ἡ συνείδηση σᾶς ἐλέγχει, συγκρατηθεῖτε καὶ ἀποφύγετε τὴν ἐκτέλεσή της.

Νὰ εργάζεστε προσεκτικά καὶ χωρίς βιασύνη. Τότε ὅλα σας τά ἔργα θὰ στέφονται μὲ ἐπιτυχία.

Νὰ θεωρεῖτε τὸν ἑαυτό σας ὡς τὸν πλέον ἁμαρτωλό καὶ «ἔσχατου πάντων» ^{(Α’ Κορ. 15:8)}.

Κόσμημα καὶ καλλονή ὅλων τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ταπείνωση. Αὐτὴ εἶναι γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή ὅ,τι εἶναι ἡ βροχὴ γιὰ τὴν ξεραμένη γῆ. Ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση ἔχει τὴν ἀρχή της στὸν ταπεινό Ἰησοῦ Χριστό. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ», μᾶς προτρέπει ὁ Κύριος, «ὅτι πρᾷὸς εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» ^{(Ματθ. 11:29)}.

Σ’ αὐτὴ τὴν ἀρετὴ ἀναπαύεται καὶ εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. «Ἐπί τίνα ἐπιβλέψω;», λέει ὁ Ἴδιος, «ἀλλ’ ἤ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου» ^{(Ἡσ. 66:2)}.

Ἀλλά τί εἶναι ταπεινοφροσύνη;
Ταπεινοφροσύνη εἶναι τὸ νὰ λογαριάζεις τὸν ἑαυτό σου ὡς τὸν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό, τὸ νὰ μὴν προσβάλλεις, νὰ μὴν ἐξουθενώνεις καὶ νὰ μὴν κατακρίνεις κανέναν, ἀλλά νὰ βλέπεις μόνο τὶς δικὲς σου ἁμαρτίες. Ταπεινοφροσύνη εἶναι τὸ νὰ μὴν ἐπιζητεῖς ἐπαίνους, πλούτη, δόξες καὶ τιμές, θεωρώντας ἐντελῶς ἀνάξιο τὸν ἑαυτό σου γιὰ κάτι τέτοια.

Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος ὑπομένει μὲ ἀνδρεία τὶς προσβολές, τὶς ὕβρεις, τὶς κατηγόριες, πιστεύοντας βαθιά πῶς αὐτὰ τοῦ ἀξίζουν. Σέ ὅλους συμπεριφέρεται χαρούμενα. Εἶναι πρόθυμος νὰ προσφέρει μὲ ἀγάπη τὶς ὑπηρεσίες του σὲ ὁποιονδήποτε. Δέν δίνει καμιά σημασία στὰ καλά του ἔργα καὶ πολύ περισσότερο δέν κάνει λόγο γι’ αὐτὰ ἄν δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη.

Μιά τέτοια ταπεινοφροσύνη εὔχομαι, παιδιά μου, νὰ σᾶς χαρίσει ὁ Κύριος, γιατὶ αὐτὴ θὰ σᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀγάπη Ἐκείνου ποὺ «ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» ^{(Φιλ. 2:8)}.

Οἱ πεδιάδες ποὺ βρίσκονται χαμηλά εἶναι σχεδόν πάντα εὔφορες καὶ καρπερές, ἐνῶ τὰ ψηλὰ βουνὰ παραμένουν συνήθως ἄγονα. Καὶ τὰ στάχυα ποὺ στέκονται ὄρθια εἶναι ἄδεια, ἐνῶ ὅσα γέρνουν χαμηλὰ εἶναι γεμάτα ἀπὸ σπόρους. Ἀποκτῆστε λοιπὸν κι ἐσεῖς καρδιὰ ταπεινὴ καὶ θὰ πλουτίσετε μὲ καρποὺς πνευματικοὺς ποὺ θὰ ἐξασφαλίσουν τὴ σωτηρία σας.

Οἱ γόνιμες πεδιάδες ποτίζονται μὲ τὴ βροχή ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ μὲ τά νερὰ ποὺ κατεβαίνουν ἀπὸ τὰ βουνά. Παρόμοια καὶ οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι δέχονται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πλουσιοπάροχα τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὑψώνονται πνευματικά σὰν τά ψηλὰ βουνά. Ἄν λοιπόν καὶ ἡ δικὴ σας ὕπαρξη παραδοθεῖ ταπεινά στὸ θεῖο θέλημα καὶ ἀποξενωθεῖ από τὴν ἁμαρτία, τότε θὰ σᾶς ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος Θεός, καὶ θὰ ἐγκατασταθεῖ μόνιμα στὴν ψυχή σας.

Ἀνταλλάξτε τὴν ἀριστοκρατικὴ σας καταγωγὴ μὲ τὴν τιμημένη δουλεία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀντισταθεῖτε στὴν καλοπέραση καὶ τὴ χλιδή, καὶ μὴν ὑπερηφανεύεστε ἀπέναντι στοὺς ἀδελφοὺς σας. Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι ἴσοι. Ἄλλωστε ὁ Κύριος μὲ τὰ ἴδια λόγια μᾶς καλεῖ ὃλους στὴν πνευματικὴ Του τράπεζα: «Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμα μου… Πίετε έξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» ^{(Ματθ. 26:26-28)}.

Τόν εὐρύχωρο δρόμο ξεχάστε τον πλέον! Ὁ εὔσπλαγχνος Κύριος σᾶς ὁδηγεῖ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μέσα ἀπὸ τὴ στενή πύλη. Ὁ εὔκολος δρόμος θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια καταστροφή. Δέν εἶναι, ἄλλωστε, τώρα καιρὸς γιὰ γλέντια καὶ πανηγύρια. Τό Εὐαγγέλιο μᾶς λέει πῶς εἶναι «μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν» ^{(Λουκ. 6:21)}, ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ γλεντοῦν καὶ ξεφαντώνουν.

Ἄν ζητᾶτε ἀπὸ κάποιον κάτι, νὰ τὸ ζητᾶτε μὲ τὴν ὑπομονή τῆς Χαναναίας ^{(Ματθ. 15:21-28)}.

Φυλάξτε τὸ στόμα σας ἀπὸ λόγια περιττά καὶ ἀνώφελα· ἀσκηθεῖτε στὴν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ· ἐγκρατευθεῖτε• καὶ ὁ Κύριος θὰ σᾶς περιβάλλει μὲ τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς ἀγάπης Του.

«Ἀπόδοτε τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» ^{(Μαρκ. 12:17)}. Καθώς, λοιπόν, τὸ σῶμα θὰ κινεῖται γιὰ τὶς ἀναγκαῖες ἐργασίες, ἡ καρδιὰ θὰ πρέπει νὰ παραμένει ὁλόκληρη δοσμένη στὸν Θεό. Ἔτσι μόνο θὰ καταφέρουμε, μέσα σ’ αὐτὴ τὴ σύγχρονη Βαβυλώνα, νὰ μὴν ξεχάσουμε τὸν ἀληθινό μας προορισμό, τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ.

Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Κύριο καὶ νὰ προσεύχεστε μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας σας.
Ταπεινωθεῖτε μπροστά σ’ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς σας, καὶ ὁ Κύριος, ὁ καλὸς σας πατέρας, θὰ χαρεῖ γιὰ τὴν ταπείνωσή σας καὶ θὰ σᾶς ἀγκαλιάσει μὲ τὴν ἀγάπη Του.

Ἄν τώρα δέν νιώθετε καμιά παρηγοριά ἀπὸ τὴν προσευχή σας, νὰ εἶστε σίγουροι πῶς ὁ Κύριος σᾶς ἑτοιμάζει θεῖες παρηγορίες στὸ μέλλον. Συνεχίστε νὰ προσεύχεστε ἀκούραστα, καὶ σύντομα θ’ ἀπολαύσετε τὴ δικὴ Του γλυκύτητα. «Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου καὶ ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας καὶ ἀπὸ πηλοῦ ἰλύος καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατεύθυνε τὰ διαβήματά μου καὶ ἐνέβαλεν εἰς το στόμα μου ᾇσμα καινόν, ὕμνον τῷ Θεῷ ὑμῶν» ^{(Ψαλμ. 39:2-4)}.

Ὅταν βλέπετε νὰ σᾶς πολιορκοῦν ἡ ἀθυμία, ἡ μελαγχολία, ἡ ὀκνηρία καὶ ἡ ἀκηδία, τότε βιάστε τὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη σας στὸ ἔργο τῆς προσευχῆς: «Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα» ^{(Ματθ. 8:25)}. Σκεφθεῖτε πῶς αὐτὲς οἱ στιγμὲς τῆς ὁκνηρίας μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ τελευταῖες τῆς ζωῆς σας… Σὲ λίγο ἴσως θ’ ἀκολουθήσει ὁ θάνατος… Καί μετά ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ… Ἀφῆστε, λοιπόν, κατὰ μέρος τὴ ραθυμία καὶ τὴ ραστώνη.

Ἄν δέν ἀπαρνηθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸ δικὸ του θέλημα, δὲν θὰ μπορέσει νὰ βάλει ἀρχὴ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας του οὔτε, πολὺ περισσότερο, νὰ σωθεί. Γι’ αὐτό, παιδιὰ μου, ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σᾶς βοηθήσει γιὰ νὰ κόψετε τὸ θέλημά σας.

Γιὰ τὴν ψυχικὴ σας ὠφέλεια, ὑποταχθεῖτε τελείως στὰ προστάγματα τοῦ οὐράνιου Πατέρα μας, ἀγαπῆστε τὴν ἡσυχία καὶ ἀσκηθεῖτε στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή τοῦ Ἰησοῦ. Ὅσο ὁ Κύριος παραμένει στὴν καρδιὰ σας, τόσο θὰ αὐξάνουν μέσα σας ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση.

Τό μόνο ποὺ εὔχομαι γιὰ τὴν παρούσα ζωὴ σ΄ ἐσᾶς καὶ στὸν ἑαυτό μου εἶναι ἡ κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη μας. Παρακαλῶ τὸν Κύριο νὰ χρησιμοποιήσει ὁποιοδήποτε μέσο, προκειμένου νὰ ξεπλυθοῦν οἱ ἀνομίες μας -ἔστω κι ἄν αὐτὸ θὰ εἶναι περιφρονήσεις τοῦ κόσμου, ὀνειδισμοί καὶ ἐξουθενώσεις, πράγματα δηλαδὴ ποὺ δύσκολα ἀποδέχεται ἡ κοινὴ λογική. Στὴν πνευματικὴ ζωὴ πρέπει νὰ βαδίζουμε ἔχοντας ὁδηγὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τὴν ἀνθρώπινη λογική.

Ἀκόμα κι ἄν τὰ καλὰ μας ἔργα γίνονται στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι αὐτά ποὺ πρωτίστως μᾶς σώζουν, ἀλλὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ τὸ θεῖο ἔλεος ἄς σκέπαζει κι ἐσᾶς, τοὺς φίλους μου, ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς σας. Ὅλοι σας, δίκαιοι καὶ ἁμαρτωλοί, στὸν φιλεύσπλαχνο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ καταφεύγετε καὶ σ’ Αὐτὸν νὰ στηρίζετε τὴν ἐλπίδα σας, γιατὶ αὐτὴ «ἡ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει» ^{(Ρωμ. 5:5)}.

Μὴν περιφρονεῖτε τοὺς λόγους μου καὶ μὴν τοὺς νομίζετε δυσκολοεφάρμοστους. Γιὰ τον Κύριο καὶ μὲ τὸν Κύριο, τὰ δύσκολα γίνονται εὔκολα καὶ τά δυσάρεστα εὐχάριστα· «Ὁ γάρ ζυγὸς αὐτοῦ χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον αὐτοῦ ἐλαφρὸν ἐστί» ^{(πρβλ. Ματθ. 11:30)}.


ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ