Η ώρα της συγχώρεσης -μια περίεργη ώρα. Της συγχώρεσης εαυτού και αλλήλων.
Η ώρα να συναντήσω τα βλέμματα κάποιων
και να αρχίζουμε να κλαίμε
και μόνο να κλαίμε...
Η ώρα που σπεύδουν να ξεπλυθούν μέσα σ' αυτά τα δάκρυα,
τόσοι και τόσοι πρόγονοι. Κι απόγονοι...
Η ώρα να τους σηκώσω πάνω στο δικό μου το σταυρό.
Ή να τους πάρω αγκαλιά μες στη ροή της ζωής...
Κι όλοι μαζί, κάπως λυτρωμένοι, να πάμε παρακάτω...
Γιατί πάντα εκεί που είσαι, ήμουνα. Κι εκεί που είμαι θα είσαι.
