ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΟΥΣ

    Δέσποινα Κόλλια

 Μεσούσης της καλοκαιρινής περιόδου και τα σχέδια για διακοπές έχουν ήδη πραγματοποιηθεί για κάποιους, ενώ άλλοι αδημονούν να κατακτήσουν θάλασσες και πελάγη, να ξεχυθούν στις παραλίες, να μαγνητίσουν πάνω τους ολόκληρη την ηλιακή ακτινοβολία, για να τους χαρίσει το πολυπόθητο μαύρισμα και… ουπς, υπάρχει ένα πρόβλημα, ικανό να μετατρέψει τις ώρες χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς σε τρομερό εφιάλτη: ο στόχος του τέλειου σε αναλογίες και στιλπνότητα κορμιού, που ονειρεύονταν πολλοί να έχουν αποκτήσει πριν το πλοίο σαλπάρει, δεν επετεύχθη. Και μένει ανικανοποίητο το εγώ, που ενώ ξοδεύτηκαν εκατοντάδες ευρώ σε κέντρα αδυνατίσματος και σαλόνια ομορφιάς, ο αδηφάγος χρόνος (με την αυθόρμητη βεβαίως συνδρομή μιας ανισόρροπης διατροφής και πολλών καταχρήσεων), τα αποτελέσματα της μεταμόρφωσης θυμίζουν μάλλον παραμόρφωση.

      Ώστε οι υποσχέσεις, που περιφέρονταν σε περίπτερα, τηλεοράσεις, υπαίθριες διαφημίσεις εδώ και μήνες όπως: «πείτε αντίο για πάντα στα περιττά κιλά», «αποκτήστε απίθανο σώμα όποιος κι αν είναι ο σωματότυπός σας», «5 μυστικά ομορφιάς για μόνιμα αποτελέσματα» κ.τ.λ., κ.τ.λ., παρά την απόλυτη βεβαιότητα που εξέφραζαν, αποδείχθηκαν έπεα πτερόεντα. Άξιον απορίας πάντως πώς οι δεκάδες συμβουλές εξωτερικής ανακαίνισης και αναγέννησης δεν μας έχουν χαρίσει ακόμα την τελειότητα! Ή μήπως οι γύρω είναι όντως τέλειοι δίχως το παραμικρό ψεγάδι να αμαυρώνει το παρουσιαστικό τους κι εγώ δεν το έχω αντιληφθεί;

     Δυστυχώς, στο κυνήγι του εμπορικά αποδεκτού ωραίου δηλώνουν συμμετοχή από πολύ νωρίς και νέοι άνθρωποι, θηλυκού πρωτίστως γένους. Πέρα από ηθικολογίες και συντηρητισμούς, είναι πραγματικά θλιβερό να χαραμίζεις την ομορφιά της νιότης σου, που τόσο απλόχερα είναι δοσμένη από τη φύση και που φεύγει ανεπιστρεπτί! Απογοητευτική και η στιχομυθία δύο 13χρονων κοριτσιών, αυτήκοη μάρτυρας της οποίας έγινα άθελά μου στη στάση του λεωφορείου:

 -Σ’ αρέσει το κραγιόν μου; Της μάνας μου είναι.

 -Ωραίο! Η δικιά μου (μάνα) δε βάφεται καθόλου.

 -Γιατί; Είναι χαζή;

     Χαζομάρα λοιπόν η απλότητα και η φυσικότητα. Χαζομάρα να θέλεις το πρόσωπό σου χωρίς επιτήδευση, χωρίς τα στρώματα μέικ-απ, πούδρας, ρουζ κι όλων των συναφών. Από την άλλη, πώς να μη συγκλονιστεί κανείς διαβάζοντας σε συνέντευξη 19χρονης ανορεκτικής κοπέλας, που νοσηλεύεται σε ειδική κλινική της Αμερικής, μιας και είχε φτάσει στα 32 μόλις κιλά και κινδύνευε να πεθάνει, ότι το πρόβλημα της ανορεξίας ξεκίνησε από τα δέκα της χρόνια, όταν η μητέρα και η θεία της τής υπόσχονταν 100 δολάρια για κάθε κιλό που θα έχανε! Κι όπως η ίδια συνειδητοποιεί τώρα, βλέποντας παιδικές της φωτογραφίες, κάθε άλλο παρά χοντρή ήταν.

       

Είναι επιτακτικής σημασίας να καταλάβουμε πως η ομορφιά του ανθρώπου δεν εστιάζεται σε εξωτερικές προδιαγραφές, επιβεβλημένες από τα κοινωνικά πρότυπα και τα οικονομικά συμφέροντα, μα στον εσωτερικό πλούτο, στα χαρίσματα της ψυχής, που κατά ένα μυστηριακό –και γι’ αυτό υπέροχο τρόπο- ακτινοβολούν στο πρόσωπο και τη συμπεριφορά του ατόμου. Η Εκκλησία μας, όταν προβάλλει την αναγκαιότητα της αποκατάστασης του αρχέγονου κάλλους, οπωσδήποτε δεν αναφέρεται σε σωματικό καλλωπισμό, αλλά στα κατ’ εικόνα Θεού πνευματικά χαρίσματα.  Πώς λάθεψε όμως έτσι η εποχή μας;  Μέσα στη σύγχυσή της εξήρε τα πρόσκαιρα και επιφανειακά ως απόλυτα ιδανικά.

    Ασφαλώς οφείλουμε να διατηρούμε τις φυσιολογικές για την υγεία μας ισορροπίες, να σεβόμαστε τους νόμους της καλαισθησίας, να νοιαζόμαστε για την φροντισμένη παρουσία μας, μα καλούμαστε ταυτόχρονα να αγαπήσουμε το σώμα μας με τις ατέλειές του, να απολαύσουμε τις αναμενόμενες λόγω της ασταμάτητης ροής του χρόνου αλλαγές που συμβαίνουν πάνω μας, ώστε να γαληνέψουμε και να χαρούμε την κάθε στιγμή που μας χαρίζει ο Θεός. Οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια, η χαλάρωση του δέρματος, οι πρώτες ή ύστερες άσπρες τρίχες δεν δηλώνουν μετάλλαξη, αλλά υπενθύμιση του πρόσκαιρου επίγειου βίου μας, υπενθύμιση του μόνου αναλλοίωτου και άφθαρτου πραγματικού νοήματος της ζωής, της βίωσης δηλαδή της καθ’ ομοίωσιν Θεού δημιουργίας μας. 

πηγή

Porcelain Revised Score

Μπορεί μια πραγματικά επιβλητική ταινία τριών λεπτών να αφηγήται μια ολόκληρη ιστορία;

Ο Βρετανός σκηνοθέτης σερ Ρίντλεϋ Σκωτ ξεκίνησε έναν παγκόσμιο κινηματογραφικό διαγωνισμό για επίδοξους σκηνοθέτες, με τίτλο, «Πείτε το με το δικό σας τρόπο». Υπήρξαν πάνω από 600 συμμετοχές.

Η ταινία δεν επιτρεπόταν να διαρκεί πάνω από τρία λεπτά, να περιέχει μόνο μέχρι έξι γραμμές αφήγηση και να αποτελεί μια ολοκληρωμένη ιστορία.

Πρώτευσε το «Μονόκερως από Πορσελάνη» σε σκηνοθεσία του Αμερικανού Κήγκαν Γουίλκοξ. Είναι η ιστορία της ζωής δύο ανθρώπων, που αν και τελείως αντίθετη παραμένει πάρα πολύ όμοια - όλα ειπωμένα σε λιγότερο από 3 λεπτά.

Δείτε το γιατί ήρθε πρώτη:

Πώς να ζει κανείς με έναν τέτοιο άνθρωπο;(Μια νεοεποχίτισσα στην Ορθοδοξία)

Η επιστολή μίας γυναίκας της οποίας ο άνδρας δεν πιστεύει, γίνεται εφαλτήριο για να αναρωτηθούμε όλοι μας «Πως είναι δυνατόν να ζούμε με έναν τέτοιο άνθρωπο;» Αλλά αυτός ο «απαράδεκτος» άνθρωπος, ίσως να μην είναι άλλος από... τον κακό εαυτό μας!

Έγινα Ορθόδοξη Χριστιανή πριν από τριάμιση χρόνια. Προηγουμένως όμως, αναζητούσα τον Θεό σε πολλά άλλα μέρη. Μετά την γέννηση του γιου μου, αρρώστησα βαριά, και εν καιρώ ακινητοποιήθηκα.  Τα βιβλία των διαφόρων Νέο-Εποχίτικων συγγραφέων με έβγαλαν από την κατάθλιψη που ένοιωθα, και μου έδωσαν καινούργια ελπίδα.Ο νέος «πνευματικός δάσκαλός» μου ήταν ο Λαζάρεφ.  Έμαθα και για την Λουίζα Χέη, τους Ρέριχ… Παρέα με τον γιο μου, παρακολουθούσα μια ομάδα που συνδύαζε φυσική άσκηση και πνευματική εξέλιξη.  Κάθε νέο βιβλίο, μου παρείχε όλο και περισσότερη γνώση για τον κόσμο, για άλλους ανθρώπους και για τον Θεό.
Θυμάμαι ένα από τα μαθήματα φιλοσοφίας. Οι συμμαθητές μου τσακώνονταν με τον δάσκαλο για κάποια απορία τους, και εγώ γελούσα, γεμάτη περηφάνεια, καθώς σκεφτόμουν πόσο περισσότερη γνώση είχα εγώ από αυτούς.  Επί πλέον, διαμόρφωσα την ίδια καταδεκτική στάση προς τον σύζυγό μου.  Αχ, πόσο ήθελα να τον διαφωτίσω, να του δείξω «τον σωστό τρόπο» που έπρεπε να ζει!  Πόσο ευχόμουν να μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε ένα συναρπαστικό και υπέροχο μέλλον μαζί!  Όμως αυτός, σαν αποφασισμένος Αγνωστικιστής (που δεν ήταν σίγουρος αν ο Θεός υπήρχε ή δεν υπήρχε, και ούτε επιθυμούσε να συζητήσει το θέμα) δεν είχε καμία επιθυμία να αλλάξει.  Κορόιδευε τα ερωτήματά μου και θύμωνε, όποτε τον πίεζα να ανοιχτεί σε κουβέντα.  Ενοχλήθηκε δε πάρα πολύ, όταν επιχείρησα να περάσω την Νέο-Εποχίτικη γνώση μου στον γιο μας.  Χύθηκαν δάκρυα, οι καβγάδες έπεφταν βροχή. Ο σύζυγός μου επίσης μου επισήμαινε την σωματική μου εξάρτηση.

Τώρα πια, θυμάμαι εκείνη την εποχή με ντροπή.  Αναπολώ την φρίκη και τον ξαφνικό φόβο που ένοιωθα για το άτομό μου (αργότερα, κατάλαβα πως περπατούσα στην κόψη ξυραφιού, και πως μόνο κάποιο θαύμα –ή πιθανόν οι προσευχές των πεθαμένων Χριστιανών συγγενών μου- με προφύλαξαν από την Νέο-Εποχίτικη αίρεση), και θυμάμαι με ένθερμη ευγνωμοσύνη τον σύζυγό μου, ο οποίος μέσα στον σκεπτικισμό του μπόρεσε να φυτέψει ένα σπόρο αμφιβολίας μέσα στο μυαλό μου, αλλά και συνέχιζε να με αγαπά – εμένα, ένα ανάπηρο άτομο που τώρα άγγιζε την τρέλα (τώρα βλέπω πώς η τρέλα σταδιακά ελέγχει τέτοιους ενεργούς αποκρυφιστές).

Θα αναρωτιέστε, προς τι μια τόσο μακροσκελής εισαγωγή; Λοιπόν, η νέα μεταστροφή μου στην Ρωσική Ορθοδοξία, οι νέοι φίλοι, βιβλία κλπ, είχαν θεωρηθεί από τον σύζυγό μου σαν κάτι όχι καινούργιο, αλλά σαν μια συνέχιση της ίδιας αναζήτησης, σαν κάτι κοσμικό που σύντομα θα το αντικαθιστούσε κάτι πιο νέο και συναρπαστικό.

Ο σύζυγός μου συνέχισε να κριτικάρει τις ιδέες μου, τους φίλους μου και τα βιβλία μου. Ο νέος αντίπαλός του τώρα ήταν ο Κουράεφ και όχι ο Λαζάρεφ. Ε, και, λοιπόν;  Άρχισαν πάλι οι καβγάδες. Τώρα όμως, έχω αποκτήσει κάποια εμπειρία, και καταλαβαίνω πως όλα είναι αλλιώτικα, αληθινά, και ενεργά, και οι νέοι φίλοι μου είναι καλύτεροι από τους παλιούς. Υπήρχε λιγότερος κίνδυνος – η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι κάποια σέκτα και ο σύζυγός μου αυτό το καταλάβαινε.  Έτσι, οι καβγάδες μας ήταν λιγότερο θορυβώδεις.

Ο σύζυγός μου θα έφευγε για κάποιο μακρινό ταξίδι, για εννέα μήνες.  Πιθανόν αυτός να ήταν ο λόγος που δεν καβγαδίζαμε πριν αναχωρήσει, και μάλιστα, μία εβδομάδα πριν την αναχώρησή του, παντρευτήκαμε σε εκκλησία. Μάλλον αυτό ήταν το δώρο του σε μένα, εν όψει του παρατεταμένου χωρισμού μας.

Έφυγε, και εγώ άρχισα να ασχολούμαι πολύ με την εκκλησία.  Ο γιος μου ήταν στο σπίτι της γιαγιάς του (επειδή εγώ είχα ακόμα κάμποσους μήνες νοσοκομειακής θεραπείας μπροστά μου), η έρευνα για το πτυχίο μου είχε σχεδόν τελειώσει, και δεν υπήρχαν εμπόδια που να μην με αφήνουν να διαβάζω βιβλία ή να πηγαίνω στην εκκλησία. Όλες αυτές οι ασχολίες απαιτούσαν μεγάλα ποσά χρημάτων και πολύ χρόνο.  Η γειτόνισσά μου, που με είχε καθοδηγήσει, έγινε σαν Ανάδοχός μου, ή και πιο κοντινή. Λίγο πριν την επιστροφή του συζύγου μου, φέραμε ιερέα να κάνει αγιασμό στο διαμέρισμα.  Όταν γύρισε σπίτι ο σύζυγός μου, τον υποδέχθηκε το άρωμα από το θυμίαμα παντού μέσα στο σπίτι, τα ράφια της βιβλιοθήκης γεμάτα από Χριστιανικά βιβλία, δύο συστάδες από εικονίσματα – η μια σε άλλο δωμάτιο – και εμένα, με μάτια να λάμπουν, μεταμορφωμένη, και να αδημονώ να μοιραστώ ολόκληρη την εμπειρία και γνώση που είχα αποκτήσει κατά την απουσία του.

Έδειχνε κάποια ανοχή στις αλλαγές αυτές, τουλάχιστον μέχρι που ο οκτάχρονος γιος μας επέστρεψε από την γιαγιά του. Οφείλω να πω, ότι το αγόρι προθύμως συνδέθηκε με την Ορθοδοξία, και άρχισε να διαβάζει προσευχές, να γονατίζει μπροστά στις εικόνες, να έρχεται στην εκκλησία και να φοράει το σταυρουδάκι του πάντοτε πάνω του.  Και μετά...

Μία μέρα, ο πατέρας κάλεσε τον γιο του να πάνε μαζί στο ποτάμι.  Ήταν μια ζεστή ημέρα, και θα πήγαιναν, φορώντας μόνο τα σορτς τους.  Ζήτησε από το παιδί να αφήσει στο σπίτι το σταυρουδάκι του, για να μην το χάσει, ή να μη σπάσει, ή κάτι τέτοιο… Δεν θέλω να ξαναφέρω στη μνήμη μου την υπόλοιπη εκείνη ημέρα. Ποτέ δεν είχαμε κάνει τέτοιους τρομακτικούς καβγάδες, είτε πριν είτε μετά από το περιστατικό εκείνο.  Προέκυψε τριήμερος πόλεμος ανάμεσά μας.  Έβρισκα την απαίτηση του συζύγου μου να φύγει ο σταυρός από τον λαιμό του παιδιού μου αδιανόητη, και το ξεκαθάρισα στο παιδί μας.  Πολλοί από τους φίλους μου, συμπεριλαμβανομένου και του ιερέα, υποστήριξαν την απόφασή μου.

Είναι πολύ πιθανό, ο ιερέας να μην είχε αντιληφθεί το σύνολο των συνθηκών γύρω από τον πόλεμο αυτό – αυτός απλώς σχολίασε πως ο σταυρός δεν θα έπρεπε να βγει, τελεία και παύλα. Εγώ εξέλαβα την απάντηση του ιερέα ως οριστική, μιας και δεν υπήρχε χρόνος να κάνουμε παρατεταμένη κουβέντα επί του θέματος.  Ο σύζυγός μου όμως, ένοιωσε ενοχλημένος και ταπεινωμένος, ένοιωθε πως στρέφαμε τον γιο του εναντίον του, και πως του βάζαμε τρελές ιδέες μέσα στο μυαλό του – όπως π.χ., πως ο Θεός είναι πάνω απ’ όλα και πως αυτός – ο πατέρας – έρχεται δεύτερος. Για τον σύζυγό μου, η λέξη «Θεός» ήταν απλώς μια σκέψη, ένας κενός θόρυβος που προερχόταν από τους φίλους μου, έτσι, όταν άκουγε για την κυριαρχία του Θεού, ήταν σαν να άκουγε πως εμείς κυριαρχούσαμε πάνω από αυτόν. Τώρα, μπορώ να δω πόσο μπερδεμένα ήσαν τα πράγματα. Τότε όμως, δεν είχα ιδέα.

Ένοιωσα απίστευτα άσχημα. Ο σύζυγός μου πέταξε έξω σχεδόν όλες τις εικόνες, το καντήλι, ξέσχισε μερικά βιβλία που τα θεωρούσε επικίνδυνα, και μου έδωσε οδηγία να στείλω τα άλλα βιβλία στην γειτόνισσά μου.  Μου απαγόρευσε  να προφέρω μπροστά του τις λέξεις «Θεός» και «Εκκλησία».  Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να σκεφθώ… Δεν υπήρχε πια χρόνος για μικρούς σκυλοκαβγάδες. Φάνηκε, πως μπήκε μέσα στο σπίτι μας ένας αληθινός μπελάς. Φοβόμουν για τον σύζυγό μου, τον γιο μου, τον εαυτό μου… Και σε λίγο, θα έπρεπε να φύγουμε και οι τρεις για την Γερμανία για μεγάλο διάστημα. Αναρωτιόμουν συχνά, αν θα βρισκόταν καν ευκαιρία να επισκεφθώ κάποια εκκλησία εκεί.  Καταφέραμε να ειρηνεύσουμε πάλι, αλλά η ειρήνη ήταν μόνο επιφανειακή.  Ο σύζυγός μου άρχισε να επιμένει να πάρω πίσω όσα λόγια είχα πει για την κυριαρχία του Θεού.  Δεν μπόρεσα να κάνω τέτοιο πράγμα. Ούτε μπορούσα να του ζητήσω ειλικρινά συγγνώμη, βρίσκοντας τον εαυτόν μου ένοχο, αλλά χωρίς να μπορώ να εντοπίσω την προέλευση της ενοχής μου αυτής.

Δεν υπήρχε λύση πρόχειρη. Ο γιος μου και εγώ αποσυρθήκαμε στις «κατακόμβες»: προσευχόμασταν σιωπηλά και μυστικά, όταν ο σύζυγός μου έλειπε από το σπίτι.  Εξήγησα στο παιδί πως ο πατέρας του ήταν καλός άνθρωπος, αλλά απλώς δεν πίστευε στον Θεό, και πως χρειάζεται να προσευχηθούμε εμείς για αυτόν, επειδή δεν ήταν ένοχος ο ίδιος, αλλά έπασχε από ένα είδος αρρώστιας. Του είπα πως και εγώ περπατούσα με δυσκολία, αλλά κανείς δεν με κορόϊδευε.  Όμως, μέσα στην καρδιά μου, ένοιωθα το χάσμα που μεγάλωνε ανάμεσα σε μένα και τον σύζυγό μου, και δεν έβλεπα να υπάρχει τρόπος να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, ποτέ πια.

Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν φύγαμε για την Γερμανία. Πρέπει να προσθέσω όμως, πως λίγο πριν από την αναχώρησή μας, ο σύζυγός μου με άφησε να επισκεφθώ μια τοπική, θαυματουργή εικόνα, και μου έδωσε χρήματα για το ταξί.  Καλή η χειρονομία αυτή, αλλά όχι αρκετή. Άλλωστε, το προσκύνημα αυτό δεν θεράπευσε την αρρώστια μου.  Ο σύζυγός μου δεν έκανε κανένα σχόλιο, όμως υποψιάστηκα πως κατά βάθος χάρηκε.

Όταν φτάσαμε στο νέο τόπο, τόλμησα να βάλω τρεις μικροσκοπικές εικόνες στο λιγότερο εμφανές σημείο, με την ελπίδα πως δεν θα εκνεύριζαν τον σύζυγό μου. Προετοίμαζα τον εαυτό μου ψυχολογικά, πως θα ζούσε ένα χρόνο -ή και περισσότερο- αποχωρισμένη από το γνώριμο περιβάλλον των Ορθοδόξων Χριστιανών και την ζωή της Εκκλησίας όταν, δύο μέρες μετά την άφιξή μας, ήρθε τρέχοντας στο σπίτι ο γιος μου, λέγοντας πως μόλις είχε γνωρίσει μια Χριστιανή, και πως μας είχε καλέσει να πάμε εκείνη κιόλας την Κυριακή στην εκκλησία. Ξοπίσω από το παιδί, ήρθε και η ίδια η γυναίκα. Ήταν η Λάρισσα, μια μετανάστρια από την Μόσχα όπως εμείς. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το σπίτι μας βρισκόταν ακριβώς δίπλα σε μια τοπική Ορθόδοξη κοινότητα, και προς μεγάλη μου χαρά, η εκκλησία εκείνη υπαγόταν στο Πατριαρχείο της Μόσχας. «Ας προσευχηθούμε, Σβέτα» ήταν τα πρώτα λόγια της Λάρισσας, αφού είχαμε ανταλλάξει τις πρώτες απαραίτητες πληροφορίες για τα άτομά μας. Αυτός ήταν ο τρόπος που γνώρισα την στενή φίλη μου, και –τρόπον τινά- πνευματική αδελφή μου.

Το βραδάκι, ρώτησα ήρεμα τον σύζυγό μου αν θα μας επέτρεπε να κάνομε ένα μικρό ταξιδάκι στην κοντινή κωμόπολη, για να λειτουργηθούμε.  «Όχι» ήταν η απάντηση που πήρα. Και μετά, σαν συμπλήρωμα, μια ένθερμη ομιλία για το πώς ήρθε εδώ, με την ελπίδα πως θα ξεκουραζόταν από όλες τις ανοησίες μας, και με μια επίμονη επιθυμία να μην υπάρχει κανένα εκκλησιαστικό πνεύμα τριγύρω. Δεν μπορούσε να ανεχθεί εκείνα τα ταξίδια μας στην εκκλησία μια φορά στους τρεις μήνες, και αν του ζητούσαμε να πηγαίνουμε πιο συχνά, θα είμασταν εμείς υπεύθυνοι για τα όποια επακόλουθα.

Όμως δεν μπορούσαμε να σιωπούμε τελείως. Άνθρωποι από την ενορία με επισκέπτονταν στο σπίτι, και σύντομα έγιναν οι νέοι μου φίλοι. Η ομάδα μου αυτή προσπαθούσε να συμπεριφέρεται πολύ ευγενικά και αθόρυβα γύρω από τον σύζυγό μου, καθ’ ότι η ένταση ήταν εμφανής. Τώρα, ήταν το ζήτημα του αγιασμού του σπιτιού μας.  Επρόκειτο κάποιος ιερέας να λειτουργήσει στην πόλη μας, και θα μπορούσε μετά να έρθει και στο σπίτι μου.  Φοβόμουν να το αναφέρω… Κάπως, με την βοήθεια της Λάρισσας, ο σύζυγός μου συμφώνησε να έρθει ο ιερέας.

Όταν ήρθε ο ιερέας, δεν μου έκανε και σπουδαία εντύπωση. Έμοιαζε τρομερά νέος. Όμως, ο ιερέας είναι ιερέας, έτσι, αποφάσισα να μοιραστώ τις στενοχώριες μου μαζί του.

Συνολικά, το θέμα ήταν η ερώτηση του τίτλου της αφήγησης αυτής:

«ΠΩΣ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ;»

«Πολύ απλά» μου απάντησε ο ιερέας, «ΜΕ ΑΓΑΠΗ»

Όταν έφυγε ο ιερέας, αμέσως σχημάτισα τον αριθμό τηλεφώνου της εργασίας του συζύγου μου. «Συγχώρεσε με, σε παρακαλώ» του κλαψούρισα στο ακουστικό. «Ήμουν ένας απόλυτος βλάκας.  Ο πάτερ Α. μου το εξήγησε προ ολίγου, και μου είπε να το εξομολογηθώ σε σένα και στον Θεό, και επίσης σου στέλνει τους θερμούς χαιρετισμούς του, καθώς και την συμπάθειά του, που έχεις μια τόσο ηλίθια σύζυγο.»

«Αλήθεια; Μα τότε στ’ αλήθεια υπάρχουν και ευφυείς άνθρωποι ανάμεσα στους Ορθόδοξους Χριστιανούς!» απάντησε ο σύζυγός μου.

Δεν έγινε τίποτε άλλο εκείνη την ημέρα… όμως ένοιωσα πως έφυγε από τους ώμους μου ένα μεγάλο φορτίο, και μου ήταν πλέον εύκολο να αναπνέω και να ζω.  Συνέχισα να διαβάζω βιβλία, να σκέπτομαι, και να προσεύχομαι. Η ενοριακή μου ζωή ολόκληρη ήταν πάντα κρυμμένη από τα μάτια του συζύγου μου. Όμως μετά, λίγο-λίγο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.  Οι φίλοι μου έφεραν μια μεγάλη εικόνα, και ο σύζυγός μου δέχθηκε να τοποθετηθεί σε ένα εμφανές μέρος.  Μπορούσα να καλώ τον ιερέα να λειτουργήσει μέσα στο σπίτι μας, και εγώ μπορούσα να πηγαίνω στην εκκλησία όσο συχνά επιθυμούσα.  Βέβαια, δεν μπορούσα να πηγαίνω και πολύ συχνά, καθ’ ότι η αρρώστια μου χειροτέρευε. Η ίδια αρρώστια επίσης δεν μου επέτρεπε να νηστεύω.  Ο σύζυγός μου και εγώ συζητούμε πολύ για την θρησκεία. Πολλές φορές με προκαλούσε να συζητούμε διάφορα θέματα. Αν και μερικές φορές κατέληγαν σε δάκρυα οι συζητήσεις μας, ήταν καλύτερα από πριν.

Συνέχιζε να πιστεύει πως η Αγία Γραφή ήταν μια συλλογή από μύθους, αλλά αυτά τα σχόλια δεν με ενοχλούσαν τόσο.  Πίεσα τον εαυτό μου να είμαι όλο και πιο σιωπηλή.  Επεδίωκα να μιλάω και να επιμένω λιγότερο, και να προσεύχομαι περισσότερο.  Και να αγαπώ… να αγαπώ… να αγαπώ… Όπως έμαθα από την πείρα μου, όλα τα παθιασμένα λόγια μας είναι κενά, αν δεν υπάρχει αγάπη… 

Το πρώτο σοκ ήρθε, όταν ο γιος μου έκανε πάλι κάποια αταξία, και ο σύζυγός μου μπήκε με φόρα στο δωμάτιό μας, στάθηκε μπροστά στις εικόνες και με ρώτησε:

«Ποια είναι η κυρίως εικόνα από αυτές;»

Του έδειξα την μεγάλη εικόνα του Χριστού Σωτήρος.  Ο σύζυγός μου την ξεκρέμασε, και, παίρνοντας ένα σφυρί μαζί του, την πήγε στο δωμάτιο του παιδιού.  Έτρεξα πίσω του, και αυτό που είδα, δεν το πίστευα:  κάρφωσε μια μεγάλη πρόκα στο ντουβάρι, και κρέμασε πάνω του την εικόνα. 

«Εδώ!» βροντοφώναξε στο έκπληκτο παιδί. «Ίσως να το σκεφτείς καλύτερα αυτό που έκανες, μπροστά στον Θεό σου – οι μικρές δεν φαίνεται να σου κάνουν και πολύ εντύπωση!» (Αναφερόταν στις μικρές χάρτινες εικονίτσες πάνω στο τραπέζι του γιου μου).

Ενάμιση χρόνο αφ’ ότου ήρθαμε στην Γερμανία, στους τελευταίους μήνες της παραμονής μας εδώ, ο σύζυγός μου εκνευριζόταν όταν ακυρώναμε τις επισκέψεις μας στην εκκλησία. Αποφάσισε, πως όχι μόνο ήταν χρήσιμο, αλλά και απαραίτητο, να δοθεί θρησκευτική εκπαίδευση στο παιδί μας.

Φέτος το καλοκαίρι, πήρε την Αγία Γραφή και άρχισε να την διαβάζει μόνος του.  Μου είπε πως ένας από τους φίλους, του συνέστησε να το κάνει – σαν κάτι καλό πριν πάει για ύπνο.

Την επόμενη φορά που έφυγε για μεγάλο ταξίδι το φθινόπωρο, συμφώνησε να πάρει μαζί του την εικόνα της Παναγίας. (Εορτάζεται την ίδια μέρα με τα γενέθλιά του).

Δεν ξέρω αν θα προσέλθουμε ποτέ στο Άγιο Δισκοπότηρο με τα Άγια Δώρα, ή αν θα σταθούμε μαζί στην ημερήσια προσευχή, ή ακόμα αν θα τηρήσουμε τις νηστείες και θα εορτάσουμε τις εκκλησιαστικές εορτές μαζί.  Ξέρω μόνο πως ο σύζυγός μου είναι πολύ καλύτερα και πιο ειλικρινής απ’ ότι είμαι εγώ στην δική του ζωή.  Και μπορεί να αγαπά καλύτερα από μένα, μπορεί και είναι ταπεινός και υπομονετικός.

Έτσι τώρα υπάρχει ένα άλλο ερώτημα που με βασανίζει:  ΠΩΣ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ;

Και είναι ένα ερώτημα που χρειάζεται άμεση απόφαση – πριν αρχίσει ο σύζυγός μου να το μελετά ο ίδιος.  Επειδή, ποιος ξέρει;

Κύριε, βοήθησέ μας!

Φωτίνα

πηγή 

Τι λένε τα παιδιά για τις μαμάδες!

Έξυπνες ερωτήσεις σε ακόμη πιο έξυπνα παιδιά τεσσάρων και πέντε χρονών, που αφορούν αποκλειστικά στις μητέρες τους, χρήζουν -το λιγότερο- αφοπλιστικών απαντήσεων. Όπως ακριβώς αυτές που έδωσαν τα παιδάκια, απαντώντας με αθωότητα, τρυφερότητα και μεγάλη αγάπη σχετικά με τη μαμά τους. Προσθέτοντας, μάλιστα, και μια μεγάλη δόση χιούμορ, ξάφνιασαν τους πάντες!

* Γιατί ο Θεός έπλασε τη μαμά;

1. Είναι η μόνη στο σπίτι που ξέρει πού είναι το κάθε πράγμα!

2. Για να καθαρίζει το σπίτι!

3. Για να μας βοηθήσει εκεί έξω, μόλις γεννηθούμε!

* Από τι έφτιαξε ο Θεός τη μαμά;

1. Από λάσπη, όπως όλους μας.

2. Από δύναμη, υπομονή και αγάπη.

3. Από ό,τι έφτιαξε κι εμένα. Μόνο που χρησιμοποίησε μεγαλύτερα κομμάτια!

* Από ποια «υλικά» είναι φτιαγμένες οι μαμάδες;

1. Ο Θεός έφτιαξε τις μαμάδες από λίγο σύννεφο και μαλλιά από τους αγγέλους και ό,τι άλλο ωραίο υπάρχει στον κόσμο!

2. Από τα κόκαλα των αντρών.

* Γιατί ο Θεός σού έδωσε «αυτή» τη μαμά και όχι κάποια άλλη;

1. Έχουμε συγγένεια.

2. Ο Θεός ήξερε ότι με συμπαθεί περισσότερο από τις μαμάδες των άλλων παιδιών.

* Τι γνώριζε η μαμά σου για τον μπαμπά σου πριν τον παντρευτεί;

1. Το επίθετό του.

2. Το παρελθόν του. Μήπως έπινε πολλές μπίρες!

3. Πόσα λεφτά έβγαζε και αν έκανε δουλειές στο σπίτι.

* Γιατί η μαμά σου παντρεύτηκε τον μπαμπά σου;

1. Ο μπαμπάς μου έκανε την καλύτερη μακαρονάδα στον κόσμο και η μαμά μου τρώει πολύ.

2. Ήταν ήδη αρκετά μεγάλη για να βρει κάποιον άλλον.

3. Η γιαγιά μου λέει ότι η μαμά μου «δεν είχε το μυαλό της»!

* Ποιος είναι το «αφεντικό» στο σπίτι;

1. Η μαμά δεν θέλει να είναι το «αφεντικό» αλλά πρέπει, γιατί ο μπαμπάς είναι βλάκας!

2. Η μαμά. Αυτήν πρέπει να ρωτήσω αν θα πάω να παίξω με τους φίλους μου.

3. Η μαμά, αλλά όχι επειδή ξέρει περισσότερα από τον μπαμπά αλλά επειδή εκείνος την αφήνει να νομίζει έτσι!

* Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μπαμπά και μαμάς;

1. Η μαμά δουλεύει στη δουλειά, δουλεύει και στο σπίτι. Ο μπαμπάς στο σπίτι κοιμάται!

2. Η μαμά έχει κάτι μαγικό και με κάνει να αισθάνομαι καλά όταν είμαι άρρωστος, χωρίς να πάρω φάρμακα!

3. Ο μπαμπάς είναι ψηλότερος και πιο δυνατός από τη μαμά. Και φωνακλάς!

* Τι κάνει η μαμά στον ελεύθερο χρόνο της;

1. Δεν έχει ελεύθερο χρόνο.

2. Φροντίζει εμένα και τον μπαμπά.

* Ποιο θα ήταν αυτό που θα άλλαζες στη μαμά σου;

1. Να μη λέει συνέχεια «μάζεψε τα παιχνίδια», «καθάρισε το δωμάτιο»… 

πηγή

Στην άτεκνη γυναίκα για τα παιδιά

Πικρά παραπονιέσαι που δεν έχεις παιδιά. Παραπονιέσαι για τον άνδρα σου, που τον θεωρείς υπαίτιο. Και ακόμα τολμάς να παραπονεθείς και για τον Δημιουργό σου. Μην αμαρτάνεις φορτώνοντας την ψυχή σου, αλλά υποτάξου στο θέλημα του Θεού. Διότι ο θεός είναι η αιτία των παιδιών, ενώ οι γαμήλιοι σύντροφοι είναι μόνο τα κανάλια μέσω των οποίων εμφανίζονται τα παιδιά στον κόσμο κατά την πρόνοια του Θεού και κατά το στοργικό θέλημά του.

Εξερεύνησε λοιπόν και εσύ την καρδιά σου και την καρδιά τον άνδρα σου και κοιτάξτε και οι δύο εάν σε κάτι αμαρτήσατε μπροστά στον Κύριο. Εάν δεν βρείτε κανένα φταίξιμο σε σας τότε αναμφίβολα είναι το θέλημα του Θεού, να μην έχετε δικά σας παιδιά, ώστε να αγκαλιάσετε ξένα ορφανά σαν να ήταν δικά σας παιδιά που είναι μεγάλο έργο μπροστά στον Κύριο.

Ακόμα ζει ανάμεσά μας μια σημαντική κυρία, η οποία δεν έχει δικά της παιδιά, αλλά η οποία από την αρχή του πολέμου μάζευε εκατοντάδες ορφανά χωρίς πατέρα και μητέρα και τα φρόντιζε και σπούδαζε σαν να ήταν τα δικά της παιδιά. Κάποια φορά μου ομολόγησε: «Στη ζωή μου ποτέ δεν αγαπούσα τίποτα τόσο πολύ όσο τα παιδιά. Όταν μικρό κορίτσι επιθυμούσα να παντρευτώ γρήγορα για να αποκτήσω μόνο και μόνο παιδιά, και μάλιστα όσα περισσότερα μπορούσα. Ὀμως αυτό δεν μου δόθηκε. Δύο φορές παντρεύτηκα, όμως δικά μου παιδιά δεν απέκτησα. Αλλά ο Θεός εκατό φορές παραπάνω εκπλήρωσε την επιθυμία μου για παιδιά. Μου δώρισε έως τώρα περίπου χίλια παιδιά. Και τώρα στα γεράματά μου αμέριστα χαίρομαι επειδή ο Δημιουργός δεν μου έδωσε παιδιά εκ κοιλίας μου. Αφού αν είχα δύο, τρία ακόμα και δέκα δικά μου παιδιά, θα ασχολιόμουν με αυτά μια ζωή ολόκληρη, οπότε θα έχανα την ικανοποίηση και την ευτυχία να ονομάσω χίλια παιδιά άλλων δικά μου. Δόξα στον αγαπημένο Θεό για αυτό!»

Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Δεν φτάνει μόνο η πίστη σ. 286—288

Ο Γάμος εις βαθείαν κρίσιν

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ μας ὁ θρησκευτικός γάμος διέρχεται μεγάλη κρίση. Κανένας πιά δέν χαίρεται γι᾽ αὐτό τό σημαντικό γεγονός. Οὔτε οἱ ἀμέσως ἐνδιαφερόμενοι οὔτε οἱ συγγενεῖς τους. Γιατί μέ τά ὅσα βλέπουν καί ἀκοῦν, δέν μποροῦν νά εἶναι σίγουροι ὅτι ὁ γάμος θά κρατήσει πολλά χρόνια ἤ θά εἶναι ἰσόβιο γεγονός. Τά διαζύγια εἶναι συχνό φαινόμενο καί ἄκρως ἀνησυχητικό γιά τήν κοινωνία. Οἱ λόγοι ἐπίσης τοῦ φαινομένου εἶναι πολλοί..
Ἐνδεικτικά σημειώνω μερικούς:

Οἱ νέοι δέν θεωροῦν πιά το γάμο σοβαρό θέμα καί εὔκολα τόν διαλύουν, ὅταν δέν γίνεται πηγή χαρᾶς καί εὐτυχίας. Ἡ ἐπιπόλαια αὐτή στάση εἶναι καταστροφική γιά τό γάμο. Δυστυχῶς, οἱ νεοπαντρεμένοι ἔχουν στό συρτάρι ἕτοιμη τήν αἴτηση διαζυγίου! Ἐπίσης οἱ νέοι θεωροῦν τον γάμο σύμβαση καί νομιμοποίηση τῶν σχέσεών τους, ἐνῶ πρόκειται γιά ἱερό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μέ ὑψηλούς σκοπούς. Αὐτό δέν πρέπει νά τό θεωροῦν δευτερεῦον καί ἀσήμαντο, ἰδιαίτερα ὅταν ἀντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα. Ἀπαιτεῖται νά ἔχουν ἔντονη τή σκέψη ὅτι ὅλα τά δυσάρεστα εἶναι παροδικά καί ἐφήμερα καί ποτέ δέν πρέπει νά ἐπηρεάζονται ἀπό αὐτά καί νά κλονίζεται ὁ γάμος τους. Νά τά ξεπερνοῦν μέ καλές σκέψεις καί ὑπομονή, ἀποφεύγοντας τίς ἐν θερμῷ ἐκδηλώσεις καί ἀποφάσεις. Ὅλα αὐτά ἐξασφαλίζονται, ὅταν καί στούς δύο συζύγους ὑπάρχουν κοινές ἠθικές ἀρχές.

Τήν ἰσοβιότητα τοῦ γάμου τους ἐξασφαλίζουν οἱ σύζυγοι με τήν ἀναφορά τους στό Θεό καί τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Αὐτό, ἀλίμονο, στήν ἐποχή μας εἶναι σπάνιο. Οἱ νέοι δέν ἔχουν οὔτε θέλουν νά ἀποκτήσουν ἠθικές ἀρχές. Γι᾽ αὐτό καί κάθε συμβουλή ἀπό τρίτους δέν ἐπηρεάζει. Μένουν πεισματικά στίς δικές τους ἀποφάσεις καί ὁδηγοῦνται μέ μαθηματική ἀκρίβεια στή διάλυση τοῦ γάμου τους.

Ἡ ἐπιπολαιότητα μέ τήν ὁποία οἱ νέοι ἀντιμετωπίζουν τό θρησκευτικό γάμο ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τό συχνό πιά φαινόμενο νά τελεῖται γάμος μετά βαπτίσεως! Καί ἐξηγοῦμαι. Οἱ νέοι στή συντριπτική πλειονότητά τους διατηροῦν ὁλοκληρωμένες σχέσεις ἐκτός γάμου. Κάποια στιγμή γιά νά πετύχουν μετάθεση ἤ γιά να ἐξασφαλίσουν κάποια ἐπιδόματα, πηγαίνουν στό δημαρχεῖο, με τά ἐργατικά τους ροῦχα, καί ὑπογράφουν τό πολιτικό τους γάμο. Συνεχίζουν τή ≪νόμιμη≫ πιά ζωή τους καί ἀποκτοῦν καί ἕνα παιδί. Ἀρχίζουν μετά νά σκέπτονται τή βάπτισή του καί τελικά ἀποφασίζουν νά τελέσουν καί θρησκευτικό γάμο, γιά τόν κοινωνικό περίγυρο καί νά βαφτίσουν καί τό παιδί τους. Ἔτσι ὁ ἱερέας τελεῖ το μυστήριο τοῦ γάμου, τό ὁποῖο οἱ μελλόνυμφοι εἶχαν περιφρονήσει καί βαφτίζει τό παιδί τους μέ τή μητέρα νά φοράει τό νυφικό της φόρεμα!

Εἶναι καιρός νά ἐκτιμήσουν οἱ νέοι τήν ἀξία τοῦ ἰσόβιου θρησκευτικοῦ γάμου, ἀρνούμενοι τίς ἐφάμαρτες ἐκτός γάμου σχέσεις, τόν πολιτικό γάμο καί τά σύμφωνα συμβίωσης. Νά δεχτοῦν αὐτό πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία καί νά εἶναι πρόθυμοι νά τηροῦν

τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

 

πηγή

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ- ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ (12 ΙΟΥΛΙΟΥ 1994)

Ο γέροντας Παΐσιος υπήρξε μια από τις πιο φωτισμένες αγίες μορφές της Εκκλησίας μας, των τελευταίων δεκαετιών.

Γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, που βρίσκεται στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924 και προτού γίνει μοναχός ονομαζόταν Αρσένιος. Οι γονείς του, Πρόδρομος και Ευλαμπία Ενζεπίδη, ήταν πολύ ευσεβείς, ενώ ο Αρσένιος είχε άλλα 9 αδέλφια. Ο Αρσένιος από τη βρεφική κιόλας ηλικία, δέχτηκε την ευλογία από το Θεό να βαπτισθεί από έναν Αγιο που ζούσε στην περιοχή του, τον Αγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.

Ο Αγιος Αρσένιος προβλέποντας τον μελλοντικό αγιασμένο βίο του παιδιού, ζήτησε από την νονά του να το βαφτίσει Αρσένιο λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ήθελε να αφήσει και αυτός καλόγερο στο πόδι του, δηλαδή που να έχει το όνομά του. Έναν μήνα σχεδόν μετά τη βάπτιση του Αρσενίου η οικογένεια του ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα, όπου και τελικά εγκαταστάθηκε στη Κόνιτσα. Ο μικρός Αρσένιος ζούσε έχοντας μεγάλη αγάπη στο Χριστό και την Παναγία μας και είχε πολύ μεγάλο πόθο να γίνει μοναχός. Πολύ του άρεσε να πηγαίνει στο δάσος όπου, κρατώντας έναν ξύλινο σταυρό, που είχε φτιάξει μόνος του, προσευχόταν.

Σε ηλικία 21 ετών κατατάσσεται στο στρατό, όπου διακρίνεται για το ήθος και τη γενναιότητα του. Πάντα ζητούσε να πηγαίνει στην πρώτη γραμμή και στις πιο επικίνδυνες θέσεις, προτιμώντας έτσι να βρίσκεται εκείνος σε κίνδυνο και όχι κάποιος άλλος. Πάρα πολλές φορές κινδύνευσε να σκοτωθεί ο ίδιος, να γλυτώσει κάποιος άλλος συστρατιώτης του. Αφού τελείωσε το στρατό πήγε στο Αγιο Όρος γιατί είχε αποφασίσει να μονάσει εκεί.

Το 1954 γίνεται μοναχός με το όνομα Αβέρκιος και έπειτα Παΐσιος, όπου και μόνασε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και κατόπιν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Ως μοναχός είχε υποδειγματική υπακοή ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει τους αδελφούς του μοναχούς όποτε και όπως μπορούσε. Από το έτος 1958 έως το 1964 ο Παΐσιος βρίσκεται εκτός του Αγίου Όρους, στην περιοχή της Κόνιτσας αρχικά για να στηρίξει χιλιάδες ψυχές, και να τις βοηθήσει να ξεφύγουν από την πλάνη των αιρετικών, ενώ αργότερα πηγαίνει στο ερημικό και δύσβατο Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης.

 Το 1964 επιστρέφει στο Αγιο Όρος. Εκεί μόνασε δίπλα σε χαρισματούχους γέροντες όπως ο παπά-Τύχωνας ο οποίος πολλές φορές έβλεπε την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όπως ο ίδιος ομολογούσε, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να δοξολογούν το Θεό. Ο γέροντας πια Παΐσιος το 1979 μόνασε σε ένα κελάκι μόνος του στην περιοχή «Παναγούδα». Σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται γνωστή η αγία μορφή του σε όλο και περισσότερους προσκυνητές.

Όλη την ημέρα, από την ανατολή μέχρι την δύση, συμβουλεύει, παρηγορεί, διώχνει κάθε στενοχώρια, γεμίζει τις ψυχές με πίστη, ελπίδα και αγάπη για τον Θεό, ενώ τις νύχτες διαβάζει επιστολές που κατά δεκάδες του έστελναν καθημερινά και προσεύχεται στον Θεό επί ώρες για τους ανθρώπους που του ζητούν βοήθεια.

Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν από το 1966. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί λίγα χρόνια πριν, γίνονταν όλο και περισσότεροι.

Παρ' όλ' αυτα όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.Οι τελευταίες του ημέρες ήταν οδυνηρές, γεμάτες αφόρητους πόνους, που ξεπερνούσε χάρη στην βαθιά πίστη και αγάπη του στο Θεό. Στις 12 Ιουλίου 1994 ο γέροντας Παΐσιος παρέδωσε την όσια ψυχή του ήρεμα και ταπεινά στον Κύριο, τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από τη νεαρή του ηλικία.

ΗΠΑ: «Όσο λιγότεροι άνθρωποι , τόσο λιγότερες κρατικές δαπάνες», λέει η πρόεδρος του Planned Parenthood

(Planned Parenthood, - ‘Οικογενειακός Προγραμματισμός’- , είναι η οργάνωση με έδρα το Μπρούκλιν, που προωθεί τις αμβλώσεις και διατηρεί κλινικές όπου εκτελούνται αμβλώσεις έναντι αμοιβής. Επινόησε το σλόγκαν «κάθε παιδί ένα επιθυμητό παιδί». Οπότε το «ανεπιθύμητο» μπορείς να το ξεπαστρέψεις…)

Η πρόεδρος του Planned Parenthood υποστήριξε ότι η νέα ομοσπονδιακή μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας θα πρέπει να εξετάσει τη χρηματοδότηση όλων των μεθόδων αντισύλληψης με δολάρια των φορολογουμένων Αμερικάνων πολιτών, διότι «η πρόληψη γεννήσεων νέων παιδιών οδηγεί σε μικρότερες κυβερνητικές δαπάνες».

Σε εμφάνισή της στην εκπομπή Bill Press, η πρόεδρος του PP, Cecile Richards, δήλωσε ότι, αν και οι δαπάνες του ομοσπονδιακής νομοσχεδίου για την υγειονομική περίθαλψη ήδη υπόσχονται να εκτοξευτούν στα ύψη και να είναι εκτός ελέγχου, οι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι θα πρέπει να εξετάσουν την κάλυψη του ελέγχου των γεννήσεων ως μια προτεραιότητα, λόγω του οφέλους της "μείωσης του κόστους" που θα υπάρξει εάν γεννιούνται λιγότερα παιδιά.

"Νομίζω ότι είναι σημαντικό, Bill, να κατανοήσουμε ότι σε αντίθεση με ορισμένα άλλα ζητήματα κόστους, ο έλεγχος των γεννήσεων είναι ένα από εκείνα τα θέματα που σώζει πραγματικά τα χρήματα της κυβέρνησης", δήλωσε η Richards. "Έτσι, η επένδυση στην κάλυψη του ελέγχου των γεννήσεων στην πραγματικότητα, μακροπρόθεσμα, είναι μια τεράστια εξοικονόμηση κόστους, διότι οι γυναίκες δεν κάνουν παιδιά που δεν προγραμματίζουν να κάνουν και όλο το κόστος για την απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη που το συνοδεύει.

"Γι 'αυτό και πραγματικά πιστεύουμε ότι καλύπτοντας τον έλεγχο των γεννήσεων δεν είναι μόνο ότι είναι το σωστό πράγμα που κάνουμε για τις γυναίκες, είναι καλό για τις γυναίκες, είναι καλό για τη φροντίδα της υγείας τους, αλλά είναι ειλικρινά καλό για την δημόσια πολιτική."

Οι παρατηρήσεις εκφράζουν τα αισθήματα της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόσι, η οποία όταν της ζητήθηκε να δικαιολογήσει την χρηματοδότηση των αντισυλληπτικών στο μαζικό νομοσχέδιο του περασμένου έτους, εξήγησε ότι η πρόληψη των γεννήσεων. "θα μειώσει το κόστος στις πολιτείες και στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση."

To Planned Parenthood και το Αμερικανικό Κογκρέσο των Μαιευτήρων και των Γυναικολόγων ξεκίνησε πρόσφατα μια μεγάλη εκστρατεία, που ονομάζεται "Birth Control Matters", ("Ο Έλεγχος των Γεννήσεων Έχει Σημασία"), για να πιέσει το αμερικανικό υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών να διασφαλίσει η συνταγογραφούμενη αντισύλληψη να καλύπτεται πλήρως από τα ασφαλιστικά ταμεία στο πλαίσιο της «προληπτικής φροντίδας».

Η Rita Diller, διευθύντρια του ‘Stop Planned Parenthood International’, δήλωσε ότι ο πραγματικός λόγος για την γιγάντια καμπάνια υπέρ της άμβλωσης δεν ήταν η εξασφάλιση της διαθεσιμότητας σε αντισυλληπτικά, αλλά η εξασφάλιση μεγαλύτερου κέρδους.

 

"Στην πραγματικότητα, ο έλεγχος των γεννήσεων είναι ήδη ευρέως διαθέσιμος στις γυναίκες, ακόμη και στα μικρά κορίτσια, σε μια προοδευτική κλίμακα, έτσι ώστε αυτές που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τα επικίνδυνα στεροειδή χάπια μπορούν να τα πάρουν με μικρό ή μηδενικό κόστος», είπε η Diller στο LifeSiteNews.com. Ως εκ τούτου, είπε, η κάλυψη του ελέγχου των γεννήσεων ως προληπτική φροντίδα "δεν θα αυξήσει τη διαθεσιμότητα της, αλλά θα αυξήσει δραστικά τα κέρδη του Planned Parenthood. "

Η Σύνοδος των Αμερικάνων Καθολικών Επισκόπων αμφισβήτησε την εκστρατεία του Planned Parenthood, υποστηρίζοντας ότι η αντισύλληψη και η στείρωση δεν αποτελούν "πρόληψη μιας νόσου, αλλά μιας υγιούς κατάσταση γνωστής ως γονιμότητα".

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή